Franz Kafka



Tłumaczył : Konrad Kurzacz




Przed prawem
(Vor dem Gesetz)












































































Przed prawem stoi strażnik. Do strażnika przychodzi człowiek ze wsi i prosi go o wejście do prawa. Strażnik mówi mu jednak, że teraz
nie może go wpuścić. Mężczyzna zastanawia się, a potem pyta, czy będzie mógł wejść do prawa później.

- To możliwe - mówi strażnik - ale teraz nie.
Brama do prawa jest jak zawsze otwarta, a strażnik ustępuje na bok, więc człowiek kuca, by przez bramę zajrzeć do środka. Gdy
strażnik to spostrzega, śmieje się i mówi:
- Skoro cię tak kusi, spróbuj wejść mimo mego zakazu. Zapamiętaj sobie jednak: jestem potężny. A jestem tylko najniższym

strażnikiem. Lecz przed każdą salą stoją strażnicy, jeden potężniejszy od drugiego. Widoku trzeciego strażnika nawet ja nie potrafię
już znieść.
Człowiek ze wsi nie spodziewał się takich trudności; przecież prawo powinno być dostępne zawsze i dla każdego, myśli sobie, ale gdy
przygląda się dokładniej strażnikowi w futrze, jego wielkiemu spiczastemu nosu, długiej, cienkiej, czarnej tatarskiej brodzie, postanawia

jednak poczekać, aż otrzyma pozwolenie na wejście. Strażnik podaje mu stołek i pozwala mu usiąść z boku tuż koło bramy. Siedzi
tam dniami i latami. Podejmuje wiele prób, aby go wpuszczono, i zanuża strażnika swoimi prośbami.

Strasznik urządza czasami drobne przesłuchania, wypytując go o jego ojczyźnie i wielu innych rzeczach, są to jednak pytania zadane
mimowolnie, takie jakie stawiają je wielcy panowie, a na koniec wciąż mu mówi, że jeszcze nie może go wpuścić do środka.

Człowiek, który zaopatrzył się na podróż wieloma rzeczami, próbuje przekupić strażnika wszystkim co ma, nawet tym
najkosztowniejszym. Ten drugi przyjmuje wprawdzie wszystko, lecz mówi przy tym:
- Biorę to tylko dlatego, abyś miał czyste sumienie i nie myślał, że czegoś zaniedbałeś. W ciągu tych wielu lat mężczyzna obserwuje
osobę strażnika niemal bez przerwy. Zapomina o innych strażnikach, a ten pierwszy wydaje mu się być jedyną przeszkodą, która

stanęła mu na drodze do prawa. Przez pierwsze lata w bezwzględny i głośny sposób przeklina los, który mu przypadł w udziale,
później, gdy starzeje się, wydaje z siebie tylko mruczenie. Dziecinnieje, i prosi nawet pchły, które zdążył zauważyć podczas
wieloletniego studium osoby strażnika, by mu pomogły i przekonały tego ostatniego. W końcu wzrok jego słabnieje, i nie wie, czy
rzeczywiście robi się ciemniej, czy to tylko złudzenie jego oczu. Pośród ciemności rozpoznaje jednak blask, który nieprzerwanie

wydostaje się z bramy prawa. Życie jego dobiega końca. Przed śmiercią kumulują mu się w głowie wszystkie doświadczenia całego
tego czasu, rodząc tym samym jedno pytanie, którego nie zadał dotychczas strażnikowi. Wzywa go kiwnięciem ręki, gdyż nie jest już
w stanie podnieść swego zesztywniałego ciała. Strażnik musi się pochylić nisko ku niemu, bowiem różnica ich wzrostu zmieniła się
bardzo na niekorzyść człowieka.
- Cóż jeszcze chciałbyś teraz wiedzieć ? - pyta strażnik. - Jesteś nienasycony.

- Wszyscy przecież dążą do prawa - mówi człowiek - jak się to ma, że przez te wszystkie lata nikt poza mną nie domagał się wejścia
?
Strażnik zauważa, że człowiek stoi u kresu swego życia, i aby dosięgnąć jeszcze jego słabnący słuch, krzyczy do niego:
- Tutaj nikt inny nie miał prawa przejść, bowiem wejście to było przeznaczone tylko dla ciebie. Idę teraz i zamykam je.



Translation - 2004 copyright by Konrad Kurzacz


Tekst pobrano ze strony http://www.kafka.pl/
Formatowanie: GDR!