Wielojęzyczność
1
Wielojęzyczność
Wielojęzyczność - czynne lub bierne posługiwanie się dwoma lub większą liczbą języków przez jednostkę lub grupę
społeczną. Liczba osób wielojęzycznych na świecie przewyższa liczbę osób posługujących się tylko jednym
językiem[1] . Wielojęzyczność jest zjawiskiem powszechnym na niektórych multietnicznych obszarach Ziemi, takich
jak Afryka, Indie czy Nowa Gwinea, gdzie wielu ludzi jednego języka używa w rodzinie, innego na bazarze, jeszcze
innym zaś posługuje się w szkole. W efekcie osoby te mają więcej niż jeden język ojczysty, z tym że zakres
opanowanego słownictwa w każdym z tych języków może być różny. Szczególną odmianą wielojęzyczności jest
dyglosja występująca w kulturach, gdzie język oficjalny znacznie różni się od odmiany potocznej, używanej w życiu
codziennym. Występuje ona np. w krajach arabskich, w Chinach czy w Indiach.
Przyczyny wielojęzyczności
" Funkcjonowanie w społeczeństwie wieloetnicznym (np. Indie, niektóre kraje afrykańskie)
" Wychowywanie się w rodzinie etnicznie mieszanej
" Oświata prowadzona w innym języku niż używany na co dzień (np. w angielskim lub hindi w Indiach)
" Posługiwanie się w rodzinie językiem mniejszościowym (np. kaszubskim w Polsce)
" Emigracja
Rodzaje wielojęzyczności
" Umiejętność posługiwania się różnymi językami w większości sytuacji, w mowie i na piśmie
" Posługiwanie się którymś z języków w ograniczonym zakresie (np. tylko język potoczny, brak umiejętności
czytania w danym języku)
" Wielojęzyczność bierna - tylko rozumienie innych języków
Zjawiska związane z wielojęzycznością
" Kalki językowe - używanie konstrukcji jednego języka posługując się innym, występuje często np. wśród Finów
szwedzkojęzycznych
" Code switching - swobodne "przeskakiwanie" z języka na język, czasami wpół zdania, spotykane w wśród osób
znających oba języki (np. hindi i angielski w Bombaju)
" Powstawanie języka kreolskiego
" Rozmówcy posługujący się każdy swoim językiem, lecz rozumiejący język rozmówcy (np. czeski i słowacki w
byłej Czechosłowacji, hiszpański i włoski w niektórych rejonach Argentyny)
Wielojęzyczność w Unii Europejskiej
Wielojęzyczność jest odzwierciedleniem kulturowej i językowej różnorodności w Unii Europejskiej. Sprawia też, że
instytucje europejskie są bardziej dostępne i przejrzyste dla obywateli, co stanowi gwarancję ich demokratycznego
funkcjonowania.
Parlament Europejski wyróżnia się spośród innych instytucji UE tym, że spoczywa na nim obowiązek zadbania o jak
najszerszą wielojęzyczność. Wszyscy obywatele UE muszą być w stanie korzystać z odnoszącego się do nich
prawodawstwa bezpośrednio w swoim ojczystym języku. Co więcej  ponieważ każdy obywatel Unii ma bierne
prawo wyborcze (może zostać wybrany posłem do PE), niemożliwe byłoby wymaganie od wszystkich posłów
doskonałego opanowania jednego z języków  kontaktowych . Prawo każdego posła do czytania parlamentarnych
dokumentów, śledzenia debat i wypowiadania się we własnym języku jest jednoznacznie zagwarantowane
wewnętrznymi przepisami Parlamentu Europejskiego. Jako organ ustawodawczy, Parlament Europejski ma
Wielojęzyczność
2
dodatkowo obowiązek zagwarantować nienagannie wysoką jakość przyjmowanych przez siebie tekstów prawnych, i
to we wszystkich językach wspólnotowych.
Przepisy te pozwalają też wszystkim europejskim obywatelom na śledzenie parlamentarnych prac, składanie pytań
oraz otrzymywanie na nie odpowiedzi w ich własnym języku.
Przypisy
[1] CAL: Digests: A Global Perspective on Bilingualism and Bilingual Education (http:/ / www. cal. org/ resources/ Digest/ digestglobal. html)
y
ródła i autorzy artykułu
3
y
ródła i autorzy artykułu
Wielojęzyczność y
ródło: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=24247508 Autorzy: Bacus15, Birczanin, Fluxid, Plogi, Wicki, 2 anonimowych edycji
Licencja
Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Unported
http:/ / creativecommons. org/ licenses/ by-sa/ 3. 0/