Rozdziały obowiązujące:
1. Audiometria tonalna
2. Metody badania słuchu
3. Procedury uzyskiwania progów
4. Skala stopnia ubytku słuchu według Światowej Organizacji Zdrowia
(WHO)
5. Maskowanie  będzie obowiązywał opis zawarty w książce
Latkowski B.  Badania narządu słuchu i układu równowagi 
podstawowe metody który jest podany w poniższym dokumencie
6. Audiometria mowy
7. Próg rozumienia mowy (SRT)
8. Pomiar impedancji akustycznej
9. Zestaw badań impedancji
10. Tympanometria
11. Próg odruchu z mięśnia strzemiączkowego
12. Co to są wywołane odpowiedzi słuchowe?
13. Elektrokochleografia (EcochG) - ogólny opis i nazewnictwo fal w
zapisie
14. Słuchowe odpowiedzi z pnia mózgu (ABR) Ogólny opis i
nazewnictwo fal w zapisie.
15. Ocena progu
16. Otoemisje akustyczne
17. Parametry pomiaru
18. Słowniczek !!!
Latkowski B.  Badania narządu słuchu i układu równowagi  podstawowe metody
MASKOWANIE (Technika zagłuszania ucha niebadanego)
Zagłuszanie (lub tzw. maskowanie) ucha nie badanego często jest nie doceniane, a
stanowi ono niezbędny warunek prawidłowego oznaczania progu słyszenia. Jest to
jednocześnie z
ródło największej liczby popełnianych błędów podczas badań
audiometrycznych.
Do zagłuszania najczęściej używa się białego szumu, lub szumu wąskopasmowego.
W czasie oznaczania przewodnictwa powietrznego ton nadawany przez słuchawkę
 przebija do drugiego nie badanego ucha dopiero przy natężeniu 50-60 dB. Zagłuszanie jest
więc konieczne wówczas, gdy występuje różnica ostrości słuchu między obu uszami, tj. gdy
dla chorego ucha trzeba używać bodz
ców powyżej 50dB. W praktyce maskowanie ucha (ucha
nie badanego, lepiej słyszącego) wykonuje się wówczas, gdy różnica poziomu słuchu w obu
uszach wynosi więcej niż 40dB.
Przyjęto że poziom szumu maskującego powinien być o 15dB większy od natężenia
ubytku słuchu (przekraczającego 50-60 dB). Jeżeli nie zastosuje się zagłuszania ucha
przeciwnego (o lepszym słuchu), wówczas w uchu badanym uzyskuje się tzw. krzywą
cieniową, będącą  odbiciem krzywej progowej lepszego ucha, lecz obniżoną w stosunku do
niej o 50-60 dB. Wobec tego, że  krzywa cieniowa jest następstwem tonów  przebitych do
lepszego ucha, wystarczy wzmocnić szum do 10dB powyżej tej krzywej, aby  przebicie
zagłuszyć.
Tak więc metoda zagłuszania polega na wykreśleniu krzywej progowej słuchu po
stronie ucha gorszego (bez zagłuszania ucha lepiej słyszącego)  co pozwoli wówczas
uzyskać tzw.  krzywą cieniową . Następnie badanie należy powtórzyć, stosując natężenie
szumu maskującego (w uchu lepiej słyszącym) na podstawie krzywej cieniowej, po
wzmocnieniu szumu maskującego zawsze o 10dB powyżej krzywej cieniowej. W wyniku
tych czynności otrzymuje się rzeczywistą krzywą progową ucha badanego
Bardziej złożonym problem stanowi zagłuszanie podczas przewodnictwa kostnego.
Dz
więk wibratora kostnego rozchodzi się po całej czaszce, a różnica słyszenia między uchem
badanym a nie badanym wynosi tylko ok. 10dB. Praktycznie więc w każdej sytuacji należy
zagłuszać ucho nie badane, jeśli pragnie się określić rzeczywisty próg w uchu przeciwnym.
Natężenie zagłuszania zależy od stopnia i rodzaju upośledzenia słuchu w każdym uchu.
Ogólnie zasady maskowania podczas badania progu przewodnictwa kostnego są
następujące:
" Jeśli z badań orientacyjnych (badanie szeptem, stroikami), a także z progowej krzywej
powietrznej wynika, że słuch obustronnie jest zbliżony do prawidłowego lub że
upośledzenie słuchu ma podobne nasilenie i ten sam charakter  wówczas do
maskowania wystarcza szum o natężeniu 30dB. Takie natężenie szumu
zagłuszającego nadawanego przez słuchawkę powietrzną nie przechodzi na stronę
badaną, a jest wystarczające do zagłuszenia ewentualnych niewielkich  przebić
" W przypadku obustronnego upośledzenia słuchu tego samego typu należy stosować
natężenie szumu o 10dB większe od natężenia badanego tonu
" W sytuacji, gdy stopień upośledzenia słuchu jest podobny, ale po stronie zagłuszanej
spodziewać się należy zaburzeń przewodzenia, a po stronie badanej  zaburzeń
odbioru (percepcji), zagłuszanie musi być silniejsze, ponieważ po stronie zagłuszanej
(upośledzenie przewodzenia) przewodnictwo kostne może być wzmożone i tony
nadawane do ucha badanego łatwiej ulegają przebiciu.
" Jeśli po stronie zagłuszanej występuje upośledzenie słuchu typu odbiorczego, a po
stronie badanej  typu przewodzeniowego, wówczas zagłuszanie może być słabsze,
ponieważ po stronie nie badanej uszkodzeny aparat odbiorczy znacznie słabiej
odbiera dz
więki.
Niektóre audiometry mają urządzenia do wytwarzania szumu wąskopasmowego,
który bardziej nadaje się do zagłuszania tonów czystych. Natężenie szumu
wąskopasmowego jest sprzężone i automatycznie regulowane z natężeniem tonu
badanego. Natężenie szumu maskującego należy zawsze dobrać indywidualnie,
pamiętając, ze ton drogą kostną ulega łatwo  przebiciu do ucha niebadanego,
natomiast szum nadawany przez słuchawkę powietrzną  przebija się znacznie
trudniej.