Złodzieje rowerów  poetyka, ideologia, styl
- de Sika, 1948, na podstawie powieści Luigiego Bartoliniego
Fabuła: Film opowiada historię Antonia Ricciego, bezrobotnego Włocha z czasów depresji
gospodarczej tuż po II wojnie światowej. Ma on na utrzymaniu żonę i dwójkę dzieci, rozpaczliwie
potrzebuje pracy i pieniędzy. Gdy w końcu dostaje dobrą pracę przy rozklejaniu plakatów, jego radość
zakłóca warunek, że musi mieć własny rower do przemieszczania się. Jego żona Maria zastawia
domowe prześcieradła, by z kolei wykupić jego rower z lombardu. Potem mu ten rower kradną. I on
szuka go cały film. Desperacko. Antonio wobec widma głodu odwiedza nawet wyśmiewaną przez
siebie wcześniej wróżkę, i pyta o losy pojazdu.W końcu zdesperowany bohater postanawia sam
ukraść rower, jednak zostaje natychmiast schwytany przez czujnych tym razem obywateli.
Upokarzają go, policzkują na oczach syna i prowadzą na policję, jednak właściciel roweru, widząc
smutek dziecka, postanawia w końcu nie zgłaszać kradzieży. W ostatniej scenie zapłakani ojciec i syn,
trzymając się za ręce, idą w anonimowym tłumie.
- prostota wizualna stylu Ä…ð ale wysoki budżet byÅ‚Ä…ð  ZÅ‚odzieje rowerów to dzieÅ‚o zbliżajÄ…ce siÄ™
niekiedy do formy paradokumentalnej. Przez
roczysty montaż, długie, spokojne ujęcia, pozbawione
dynamiki mogącej w jakikolwiek sposób zdradzić obecność kamery, drobne dygresje w postaci mało
istotnych a rozwijanych powolnie scen (jak na przykład scena w restauracji, gdy Antonio ostatnie
pieniądze przeznacza na luksusowy posiłek z synem)  wszystko to nadaje obrazowi wiele
autentyczności, jak gdyby widz towarzyszył bohaterom w ich wędrówce.  Złodziejom rowerów bliżej
do gry rzeczywistością niż gry o rzeczywistości, to szukanie tej samoistnej dramaturgii, tak, aby
obecność filmowego demiurga była jak najmniej odczuwalna.
- film silnie angażujący emocjonalnie, mistrzostwo = dyskretna organizacja aktualnych faktów. Krok
po kroku ujawniana jest beznadzieja sytuacji bytowej bohatera, organizacje społeczne zostają
zdewaluowane, zasady współżycia międzyludzkiego podważone. Ośrodki charytatywne to pozory.
- akcent położony na relacje ojciec/syn, poszukiwanie roweru = droga do wzajemnego zrozumienia i
akceptacji. Mały Bruno = wierny towarzysz, obrońca ojca. Gest, kiedy wkłada rękę do kieszeni ojca
na koÅ„cu filmu Ä…ð moralny osÄ…d. JesteÅ›my z Antoniem, nie przeciwko niemu!
Surowa materia rzeczywistości, autentyczna sceneria, niezawodowi aktorzy  często były to postacie,
które doświadczyły bezpośrednio tragedii, osoby z nizin społecznych (Maggiorani wiernie odtworzył
rolę robotnika żyjącego w nędzy, ponieważ sam doświadczył trudu życia w zniszczonych wojną
Włoszech)  te wszystkie elementy składowe tworzyły koncepcję estetyczną neorealizmu,
wzruszającą poetykę filmową. Naturszczycy znakomicie wcielali się w rolę ubogich, ponieważ w życiu
osobistym zetknęli się z dramatem wojny i problemem nędzy. Z tego też względu potrafili wiernie i
bardzo precyzyjnie zobrazować poruszony w filmie problem. Czarno-białe kadry intensyfikują
smutek bohatera.