Gwiezdny ogień – złoto bogów

Gwiezdny ogień złoto bogów
Laurence Gardner
Copyright � 1998/1999
część 1
Minęły już prawie dwa lata od wydania mojej książki Bloodline of the Holy
Grail (Krew z krwi Jezusa1). Tych, którzy jej nie czytali (ani trzyczęściowego artykułu,
który ukazał się w poprzednich numerach Nexusa2) wyjaśniam, że chodziło tam o
badania mesjanistycznej linii krwi Jezusa, która istnieje do dzisiaj. Mowa tam była
również o ewangeliach Nowego Testamentu w odniesieniu do materiałów historycznych
pochodzących z tamtych czasów z pierwszej ręki wymienianych, zarówno w
chrześcijańskich, jak i żydowskich, archiwach. W ich kontekście omówione zostało także,
w jaki sposób Kościół Rzymskokatolicki zniekształcił najwcześniejsze przekazy, tak by
mogły one służyć jego politycznym celom.
Pomijając kontrowersyjną doktrynę głoszącą, że Jezusa zrodziła dziewica i że był on
jedynym i tylko jedynym synem Boga (definicje te nie istniały w oryginalnych,
przedrzymskich tekstach), zawarte w Nowym Testamencie ewangelie Mateusza i Aukasza
podają rodowód Jezusa, wywodząc go z rodu Dawida Izraelskiego, rodu królów Izraela.
Doprowadziło to do pytania, które zadawałem sobie częściej od innych. A brzmi ono (w
różnych formach) następująco: Co było takiego niezwykłego w tej szczególnej linii krwi?
Zważywszy na to, że dynastyczni spadkobiercy Jezusa wyraznie zaznaczyli swoją
obecność w ciągu ostatnich 2000 lat w sprawach dotyczących królów i polityki rodzina
ta niezmiennie popierała demokrację konstytucyjną przeciwstawiając ją kontroli hierarchii
kościelnej. Jej status wynika z tego, że Jezus był w prostej linii potomkiem króla Dawida.
Co uczyniło linię krwi Dawida tak ważną i tak różną od pozostałych? Właśnie to
pytanie skierowało mnie na drogę, która zaowocowała kolejną książką, Genesis of the
Grail Kings (Potomkowie Dawida i Jezusa3) przedstawiającą historię linii mesjanistycznej
od samego jej początku.
Biblia podaje, że wywodzi się ona od Adama i Ewy, których trzeci syn, Set, założył
ród, który poprzez Matuzalema i Noego dochodzi ostatecznie do Abrahama, Wielkiego
Patriarchy Narodu Żydowskiego. Mówi ona, że Abraham poprowadził swoją rodzinę z
Mezopotamii (obecnie Irak) na zachód do Kanaanu (Palestyny), skąd część jego
potomków przeniosła się do Egiptu. Po kilku pokoleniach wrócili oni do Kanaanu, gdzie
ostatecznie Dawid Betlejemski został królem nowo powstałego Królestwa Izraela.
Jeśli przyjrzymy się tej historii, tak jak jest ona przedstawiana w księgach Starego
Testamentu, ujrzymy fascynującą opowieść, ale nie zobaczymy niczego, co by
wyjaśniało, dlaczego ród Dawida jest szczególny. W rzeczywistości sprawa wygląda wręcz
odwrotnie. Jego przodkowie przedstawiani są jako włóczykije poszukujący nowych
terytoriów, którzy nic nie znaczyli, aż do czasu nastania króla Dawida. Biblijna historia
tego rodu pod żadnym względem nie przypomina dziejów innych współczesnych mu
rodów, na przykład faraonów Starożytnego Egiptu. Ich znaczenie, jak się nam mówi,
opiera się na tym, że (od czasów Abrahama) są oni uważani za wybrańców Boga . Ale
nawet to określenie nas nie zadowala, ponieważ ich Bóg, jak podaje Biblia, prowadził ich
przez kolejne klęski głodu, wojny i inne nie kończące się udręki. Co więcej, biorąc to
wszystko pod uwagę, Hebrajczycy tamtych czasów sprawiają wrażenie niezbyt bystrych!
Tak więc mamy do wyboru dwie możliwości: albo Dawid wcale nie był potomkiem
Abrahama i został, po prostu, dopisany do tej listy przez pózniejszych autorów, albo
przedstawiono nam mocno zniekształconą historię początków tej rodziny wersję
stworzoną w celu podtrzymania tworzącej się żydowskiej wiary, która nie była
odzwierciedleniem prawdy historycznej.
Zastanawiając się nad tą sprawą przypomniały mi się moje doświadczenia z
badaniem Nowego Testamentu. Znane nam od stuleci teksty ewangelii mają niewiele
wspólnego z relacjami pochodzącymi z pierwszej ręki z czasów, w których rozgrywały się
opisywane wydarzenia. Nowy Testament, jak już wiemy, został poddany w IV wieku
przez biskupów kompilacji w taki sposób, aby wspierał nowo narodzoną wiarę
chrześcijańską. Czyżby żydowscy skrybowie zrobili wcześniej to samo?
Było oczywiste, że aby to stwierdzić, będę musiał dotrzeć do starszych tekstów.
Problem polegał na tym, że najwcześniejsze pisma hebrajskie (które zostały
zinterpretowane wiele stuleci pózniej) były spisane między VI i I wiekiem przed naszą
erą, przeto jest mało prawdopodobne, aby były wiarygodne, jeśli chodzi o wydarzenia,
które miały miejsce tysiące lat wcześniej. Stało się niemal pewne, że ta sprawa tak
właśnie się ma, bowiem kiedy pisano te księgi po raz pierwszy, ich zadaniem było
przekazanie historii, która podtrzymywała zasady wiary żydowskiej wiary, która
wyłoniła się dopiero w następnych pokoleniach.
Zważywszy że pierwsza grupa tych ksiąg napisana została w czasach, kiedy Żydzi
znajdowali się w babilońskiej niewoli, to znaczy w VI wieku przed naszą erą, jest
oczywiste, że to właśnie w księgach babilońskich należy szukać oryginalnych zapisów z
tamtych czasów. Niezaprzeczalnym faktem jest to, że całość patriarchalnej
historii Starego Testamentu, począwszy od Adama, przez około 19 kolejnych pokoleń, aż
do Abrahama, to dzieje mezopotamskie. A dokładniej, historia ta zaczyna się w czasach
Sumerów zamieszkujących południowe tereny Mezopotamii, gdzie znajdowała się
porośnięta trawą delta Eufratu, którą ich starożytni przodkowie nazywali Edenem.
W czasie badań prowadzonych podczas pracy nad książką Bloodline of the Holy
Grail (Krew z krwi Jezusa) odkryłem, że dobrym zródłem informacji przedstawiającym
kulisy wydarzeń są różne ewangelie i teksty, które nie zostały włączone do
kanonicznego Nowego Testamentu. Pomyślałem także, że niektóre z nich mogą odnosić
się do Starego Testamentu. Na przykład księgi Henocha i Jubileuszy należą do tych, które
nie zostały doń włączone.
Kolejną księgą, do której jest wiele odnośników w Starym Testamencie, w księgach
Jozuego i Samuela, jest Księga Jaszara4 (10.13). Pomimo jej bezspornego znaczenia nie
została ona ostatecznie włączona do Starego Testamentu.
Jeszcze dwie inne prace są cytowane w Biblii. Księga Liczb powołuje się na Księgę
Wojen Jehowy5 (21.14), zaś Księga Izajasza odsyła nas do Księgi Jehowy6 (34.16). Co to
za księgi? Gdzie one są? Są wymieniane w Starym Testamencie (co oznacza, że go
poprzedzają) i wszystkie są cytowane z racji ich wagi. Dlaczego redaktorzy uznali za
konieczne usunięcie ich w czasie selekcji?
W trakcie szukania odpowiedzi na to pytanie oraz analizy zawartości Starego
Testamentu przed jego wypaczeniem okazało się, że w anglojęzycznych bibliach słowa
Pan używa się w ogólnym kontekście, podczas gdy w tekstach wcześniejszych
występuje wyrazne zróżnicowanie między Jehowa i Pan .
Często zastanawiano się, dlaczego biblijny Bóg Hebrajczyków prowadził ich poddając
ich próbom i cierpieniom, sprowadzając na nich powodzie i katastrofy, a (od czasu do
czasu) ukazywał zupełnie odmienne, pełne litości oblicze. Odpowiedz na ten dylemat
brzmi następująco: chociaż obecnie obie religie, żydowska i chrześcijańska, uznają
jednego i jedynego Boga , początkowo występowała znaczna różnica między Jehową i
Panem. Były to w rzeczywistości dwa różne bóstwa. Bóg, którego zastępczo (ponieważ
jego imię było niewymawialne) nazywano Jehową, był tradycyjnie bogiem burz, gniewu i
zemsty, natomiast bóg, którego zwano Panem, był bogiem żyzności, płodności i
mądrości.
Jak zatem nazywano Pana we wczesnych rękopisach? Określano go, po prostu,
dominującym hebrajskim słowem Adon odpowiadającym znaczeniowo słowu Pan . Z
kolei Jehowy nie nazywano na początku żadnym konkretnym imieniem i
nawet Biblia powiada, że Bóg Abrahama nazywany był El Szaddai , co znaczy Wyniosła
Góra .
Zastępcza nazwa, Jehowa, pochodzi od oryginalnego hebrajskiego tetragramu, to
jest czterech hebrajskich liter, YHWH, które oznaczają Jestem tym, który jest
podobno tym słowem Bóg zwrócił się do Mojżesza na górze Synaj, setki lat po
Abrahamie. Jehowa nie był więc imieniem, zaś wczesne manuskrypty mówią po prostu
o El Szaddai , a o jego odpowiedniku o przeciwnym charakterze Adon .
Wśród Kananejczyków bogowie ci nosili odpowiednio imiona El Eljon ( Alijan ) i
Baal , które miały dokładnie takie same znaczenia ( Wyniosła Góra i Pan ).
W naszych współczesnych bibliach określenia Bóg i Pan używane są wymiennie,
jak gdyby dotyczyły jednej i tej samej postaci, lecz początkowo wcale tak nie było. Jeden
z nich był bogiem mściwym (nienawidzącym ludzi), a drugi bogiem o charakterze
socjalnym (podporą ludzi), i każdy z nich miał żony, synów i córki.
Stare pisma mówią, że przez cały patriarchalny okres Izraelici pasjonowali się
czczeniem Adona, Pana, lecz przy każdej okazji El Szaddai (bóg burzy, Jehowa) brał
odwet w postaci powodzi, burz, głodu i destrukcji. Nawet przy samym końcu (około roku
600 p.n.e.) Biblia podaje, że Jerozolima została zniszczona z rozkazu Jehowy, zaś
dziesiątki tysięcy Żydów dostały się do babilońskiej niewoli, dlatego że ich król (potomek
króla Dawida) wzniósł ołtarze na cześć Baala, czyli Adona.
To właśnie w czasie tej niewoli Izraelici osłabli i ostatecznie dali za wygraną.
Zdecydowali poddać się Bogu Gniewu i stworzyli nową religię z najzwyklejszego strachu
przed jego karą. Właśnie w tym czasie po raz pierwszy pojawiło się imię Jehowa było to
zaledwie 500 lat przed Jezusem.
Konsekwentnie Kościół Chrześcijański przyjął również Jehowę nazywając go po
prostu Bogiem , zaś wszystkie społeczne aspekty Adona zostały odrzucone. Obie religie
zaczęły od tego momentu opierać się na wierze w strach, obawie przed karą. Nawet
jeszcze dziś ich wyznawcy określani są jako żyjący w bojazni bożej .
Gdzież zatem jesteśmy? Otóż wiemy, że w ramach całego panteonu bogów i bogiń (z
których wiele ma swoje odnośniki w Biblii) istniało dwóch głównych przeciwstawnych
bogów. W różnych religiach znani oni byli pod nazwami El Eljon i Baal, El Szaddai i Adon,
Aryman i Mazda (Ormuzd), Jehowa i Pan, Bóg i Ojciec wszystko to są nazwy o
charakterze tytularnym, nie ich nazwy własne.
Kim więc w rzeczywistości byli ci bogowie? Aby znalezć odpowiedz na to pytanie, nie
musimy szukać zbyt daleko, wystarczy tylko sprawdzić miejsce, w którym ci bogowie
działali. Starokananejskie teksty (odkryte w Syrii w latach dwudziestych) powiadają, że
ich dwory znajdowały się w dolinach Tygrysu i Eufratu, w Mezopotamii, w sumeryjskiej
delcie położonej nad Zatoką Perską zwanej Eden.
Jak zatem starożytni Sumerowie nazywali tych dwóch bogów? Jakie mieli imiona?
Jesteśmy w stanie śledzić sumeryjskie teksty wstecz aż do 3700 lat p.n.e. Wszystkie one
mówią, że interesujący nas bogowie byli braćmi. W Sumerze bóg burz, który ostatecznie
stał się znany pod imieniem Jehowy, nazywany był Enlil lub Ilu-kur-gal (co znaczyło
Władca Gór ), zaś jego brat, który stał się Adonem, nazywany był Enki . Imię to ma
duże znaczenie w naszej historii, ponieważ Enki znaczy archetyp (pierwowzór,
prototyp).
To właśnie te wczesne syryjskie manuskrypty powiadają nam, że to Enlil sprowadził
Potop, a także zniszczył Ur i Babilon, to on cały czas sprzeciwiał się kształceniu i
oświeceniu rodzaju ludzkiego. Wczesnosumeryjskie teksty podają także, że to Enlil
zrównał z ziemią Sodomę i Gomorę nad Martwym Morzem i wcale nie dlatego, że były to
siedliska nieprawości, jak się nas uczy, ale dlatego że były to ośrodki mądrości i
nauczania.
Z kolei Enki był tym, który mimo sprzeciwu swojego brata, obdarował Sumerów
dostępem do Drzewa Wiedzy i Drzewa Życia. To właśnie on opracował strategię ucieczki
przed Potopem i przekazał Tablice Przeznaczenia, które przetrwały czas tablice praw
naukowych, które stały się fundamentem pierwszych szkół tajemnic w Egipcie.
W wielu księgach jest mowa o hermetycznej szkole Tutmosisa III, który panował w
Egipcie około roku 1450 p.n.e. Nie jest jednak powszechnie wiadome, że szkoła, którą
odziedziczył, była z Królewskiego Dworu Smoka i została założona przez kapłanów
Mendes około roku 2200 p.n.e., a następnie ratyfikowana przez pochodzącą z dwunastej
dynastii królową Sobeknefru.
Ten królewsko-kapłański zakon przeszedł z Egiptu do królów Jerozolimy; do
czarnomorskich książąt Scytii i na Bałkany w szczególności do węgierskiego domu
królewskiego, wywodzący się z którego król Sigizmund (Zygmunt) restytuował 600 lat
temu dwór. Dziś istnieje on pod postacią Królewskiego Dworu Smoczej Monarchii i po
4000 lat jest to najstarszy monarszy dwór na świecie.
Jakie były jednak najwcześniejsze cele i ambicje zakonu jeszcze w czasach
faraonów? Chodziło o zachowanie i rozwinięcie alchemicznej mocy Królewskiej Krwi Pana
Enki, Archetypu (Pierwowzoru).
Królowie wczesnej sukcesji (którzy panowali w Sumerze i Egipcie, zanim stali się
królami Izraela) byli namaszczani w chwili koronacji tłuszczem smoka (świętego
krokodyla). Ta święta bestia nosiła w Egipcie nazwę Messeh (od której pochodzi
hebrajskie słowo oznaczające namaszczać ), zaś królów tej dynastycznej sukcesji
zawsze nazywano Smokami lub Mesjaszami (czyli Namaszczonymi ).
W czasach wojen, kiedy łączyły się armie kilku królestw, wybierano naczelnego
dowódcę i nazywano go Wielkim Smokiem ( Królem Królów ) lub Pendragonem od
starej celtyckiej formy tej nazwy.
Jedną z bardziej interesujących rzeczy pochodzących z archiwów Smoczego Dworu
jest zródłosłów słowa monarchia . Wywodzi się ono z początków kultury sumeryjskiej,
gdzie słowa monarchia ( kingship ) i pokrewieństwo ( kinship ) miały to samo
znaczenie, przy czym słowo kin oznacza najbliższy w krwi , czyli krewny. Oryginalną
formą słowa kinship było kainship , zaś pierwszym królem z mesjanistycznej, smoczej
sukcesji był biblijny Kain, głowa królewskiego sumeryjskiego domu Kish.
Ustaliwszy to, z miejsca dostrzegamy pierwszą anomalię w tradycyjnie podawanej
Genesis (Księdze Rodzaju), ponieważ historycznie linia Dawida i Jezusa wcale nie
wywodzi się od Seta, syna Adama i Ewy. Pochodzi ona od syna Ewy Kaina, którego
odnotowani sukcesorzy (aczkolwiek w Biblii poświęca się im bardzo mało miejsca) byli
pierwszymi królami (lub inaczej Kainami) Mezopotamii i Egiptu.
Mając to na względzie, ponowna lektura Biblii ujawnia dwa kolejne ważne fakty.
Wszyscy sądzimy, że Kain był pierwszym synem Adama i Ewy, lecz tak nie było. Nawet
Księga Rodzaju mówi nam, że nie był nim, co znajduje potwierdzenie w stwierdzeniu
Ewy, kiedy oświadcza ona Adamowi, że ojcem Kaina jest Pan. Kim był ten Pan ? Pan to
Adon, zaś Adon to Enki. Nawet dane pochodzące spoza Biblii, hebrajskiegoTalmudu i
Midrasz, wyraznie stwierdzają, że Kain nie był synem Adama.
Czego jeszcze błędnie uczono nas na temat tego okresu historii? Księga Rodzaju (w
formie anglojęzycznej) powiada nam, że Kain uprawiał rolę (tekst polskojęzycznej
wersji Biblii brzmi identycznie Księga Rodzaju 4.3). Jednak oryginalne teksty wcale
tego nie mówią. Podają one, że miał on zwierzchnictwo nad Ziemią , co znaczy zupełnie
co innego, biorąc pod uwagę jego królewski status.
Wydaje się, że interpretatorzy Biblii mieli nieustające kłopoty ze słowem Ziemia ,
często tłumacząc je jako grunt , glina lub pył . Pierwotne teksty odnosiły się jednak
do Ziemi . Nawet jeśli chodzi o Adama i Ewę tłumacze wszystko poplątali. Biblia mówi:
Stworzył mężczyznę i kobietę i nazwał ich imieniem Adam . Starsze zapiski używają
pełniejszej nazwy: Adama , co oznacza Ziemi , lecz nie znaczy, że stworzył ich z ziemi,
a jedynie, że byli Ziemi lub, jak to bardzo precyzyjnie tłumaczy Anchor Hebrew Bible,
byli oni ziemscy, śmiertelni .
Można by jeszcze wiele mówić na temat historii Adama i Ewy i o tym, jak powstali
oni w wyniku klinicznego klonowania. Pisarze, tacy jak na przykład Zecharia Sitchin,
napisali wiele na ten temat, zaś moja nowa książka porusza ten temat jeszcze dogłębniej.
Nie będę snuł obecnie rozważań w tej sprawie, ponieważ chcę przejść bezpośrednio do
alchemii Mesjanistycznej Linii Krwi Smoczych Królów Ziemi. Dodam jedynie, że
sumeryjskie zapisy głoszą, iż około 6000 lat temu Adam i Ewa (znani wówczas pod
imionami Atabba i Awa , zaś łącznie jako Adama ) byli wychowywani przez Enki i jego
siostrę-żonę Nin-khursag w celu królowania w Domu Shimti. W języku sumeryjskim
słowo Shi-im-ti oznacza oddech wiatr-życie .
Adam z całą pewnością nie był pierwszym człowiekiem na Ziemi, lecz był pierwszym
z alchemicznie pomyślanego rodu królewskiego. Nin-khursag zwana była Panią Zarodka
lub Panią Życia i była zastępczą matką Attaba i Awa, którzy zostali stworzeni z
ludzkiego jaja zapłodnionego przez Pana Enki.
Właśnie dlatego, że Nin-khursag nosiła tytuł Pani Życia , Hebrajczycy nadali pózniej
Awie (Ewie) ten sam tytuł. I rzeczywiście imię Awa (lub Ewa) znaczyło pózniej Życie .
Jest tu jeszcze jedna interesująca paralela, która wynika z różnicy znaczeń między
podobnie brzmiącymi wyrażeniami w języku sumeryjskim. Otóż Pani Życia brzmi po
sumeryjsku Nin-t�; (przy czym Nin znaczy Pani , zaś t� Życie ), zaś inne
sumeryjskie słowo, ti (z dłużej wymawianym i ), oznacza żebro. Stąd też wzięło się
pomieszanie przez Hebrajczyków znaczeń tych dwóch słów t� i ti czego
konsekwencją było powiązanie Ewy z żebrem Adama.
Zarówno Enki, jak i Nin-khursag (wraz z ich bratem Enlilem, pózniejszym Jehową)
należeli do panteonu bogów i bogiń, który nazywano Anunnakami, czyli Niebo zstąpiło
na Ziemię . W Psalmie 82 jest wzmianka o Wielkim Zgromadzeniu Anunnaków (w
pózniejszym czasie zwanym Dworem Elohima), podczas którego Jehowa próbuje przejąć
władzę nad pozostałymi bogami.
Zgodnie z tradycją Smoka ważność Kaina polegała na tym, że był on bezpośrednim
dziełem Enki i Awy (Ewy), w związku z czym jego krew była w trzech czwartych krwią
Anunnaków. Jego przyrodni bracia Hevel i Satanael (bardziej znani pod imionami Abel i
Set) mieli mniej niż połowę krwi Anunnaków, ponieważ byli synami Atabba i Awa (Adama
i Ewy).
Krew (pochodzenie) Kaina była tak bardzo nadrzędna, że mówiono, iż krew jego
brata, Abla, była w porównaniu z nią Ziemska . Kain, jak mówią starożytne teksty,
wznosił się wysoko ponad Ablem , tak że krew jego brata wsiąkła w ziemię. Niestety to
oryginalne określenie zostało błędnie przetłumaczone i włączone do współczesnej Biblii w
postaci: Kain wzniósł się ponad Abla i rozlał jego krew po ziemi . Znaczenie tego, jak
widać, jest zupełnie inne.
Możemy teraz przenieść się bliżej współczesności i rozważyć sprawę najstarszego
Grant of Arms (dar szlachectwa, uszlachcenie, nadanie herbu) w dziejach monarchów
uszlachcenia, które wyznacza Mesjanistyczną Krew Smoka na wsze czasy. Sumerowie
określali to insygnium słowem Gra-al. Brzmi znajomo, nieprawdaż? Jednak z Biblii znamy
to jako Znamię Kaina ( Dał też Pan znamię Kainowi... Księga Rodzaju, 4.15).
To znamię Kościół przedstawia nam jako swego rodzaju przekleństwo. Lecz wiedząc
już to, co wiemy, Biblia faktycznie tego nie mówi. Mówi ona, że w wyniku wdania się w
spór z Jehową dotyczący posłuszeństwa Kain obawiał się o swoje życie. Podaje się nam,
że Pan naznaczył Kaina znamieniem i zaprzysiągł siedmiokrotną zemstę jego
nieprzyjaciołom.
Nikt nie potrafił nigdy wytłumaczyć, dlaczego Jehowa miałby chronić Kaina, który się
mu sprzeciwiał.7 W rzeczywistości to nie było postanowienie Jehowy. To nie on był
protektorem Kaina. Jest powiedziane, że znamię nadane zostało Kainowi przez Pana
(Adon, Enki), który był jego ojcem.
Mało kto zastanawiał się kiedykolwiek, kim są nieprzyjaciele Kaina, o których mówi
Księga Rodzaju. Któż to mógł być? Skąd się wzięli? Według Biblii na Ziemi byli w owym
czasie tylko Adam i Ewa oraz ich synowie Kain i Abel, przy czym Kain miał niebawem
zabić Abla. Jeśli uznamy ten tekst za prawdziwy, to będziemy musieli stwierdzić, że nie
było wówczas nikogo, kto mógłby być nieprzyjacielem Kaina!
Czymże więc był ten sumeryjski Gra-al, który Biblia zwie Znamieniem Kaina ? Był
to pełen godności herb w postaci Pucharu Wody lubRosi-Crucis ( Puchar Rosy ), który
istnieje we wszystkich zapiskach (włącznie z egipskimi, fenickimi i hebrajskimi annałami)
w postaci zwróconego ku górze czerwonego krzyża umieszczonego w środku koła. Na
przestrzeni wieków znak ten ulegał różnym modyfikacjom i upiększeniom, lecz jego istota
pozostała nie zmieniona i uznaje się go za oryginalny symbol Świętego Graala.
Kolejna nieprawidłowość zawarta w Księdze Rodzaju znajduje się w miejscu, w
którym mówi ona, że Kain znalazł sobie żonę. Należy zatem zapytać, kim byli jej rodzice,
skoro Adam i Ewa byli wówczas jedyną żyjącą parą? Nie wdając się w wyjaśnienie tej
niedorzeczności Księga Rodzaju przechodzi do wyliczania imion potomków Kaina!
To oznacza, że pewne bardzo ważne informacje zostały usunięte ze Starego
Testamentu. Jest oczywiste, że w tamtych czasach na Ziemi było już wielu ludzi i ich
dzieje znalezć można w zródłach pozabiblijnych. Pomijając teksty sumeryjskie, znacznie
więcej informacji na ten temat znalezć można nawet w tekstach hebrajskich i
wczesnochrześcijańskich.
W celu przedłużenia linii Kaina został on ożeniony ze swoją siostrą przyrodnią
księżniczką czystej krwi Anunnaków, Luluwą. Jej ojcem był Enki, zaś matką Lilith,
wnuczka Enlila. Biblia nie podaje imienia żony Kaina, niemniej podaje imię ich młodszego
syna, Henocha, z kolei teksty sumeryjskie podają imię ich starszego syna, dziedzica
tronu, Atuna, który jest bardziej znany pod imieniem Etana, król Kish.
O Etanie mówi się, że przechadzał się z bogami i był karmiony z Rośliny Narodzin
(lub Drzewa Życia , jak podaje Księga Rodzaju). Od tej chwili królowie tej linii byli
określani jako gałęzie Drzewa, przy czym starożytnym odpowiednikiem słowa gałąz
było słowo klone ( klon ). Pózniej owa Roślina lub Drzewo zostało przedefiniowane
na Winorośl i stąd Gra-al. W ten sposób Winorośl i Mesjanistyczna Linia Krwi
(rodowód) zespoliły się w jedno pojęcie w literaturze kolejnych stuleci.
Poprzez tworzenie odpowiednich związków ta królewska linia była tak kształtowana,
aby móc pełnić przywódczą rolę. Jej sukcesorzy zawsze przewyższali sobie współczesnych
pod względem wiedzy, kultury, świadomości, mądrości i intuicji. Aby zachować czystość
krwi, zawsze zawierali małżeństwa ze ściśle spokrewnionymi ze sobą partnerami.
Wiedziano, że dominujący gen dziedzictwa jest przenoszony z krwią matki. Dziś
nazywamy to mitochondrialnym DNA . W ten oto sposób zrodziła się tradycja, którą
odziedziczyli ich królewscy spadkobiercy w Egipcie i pózniejsi władcy celtyccy. Prawdziwy
status królewski był utrzymywany i przekazywany poprzez kobietę i z tego względu
królewskie małżeństwa były strategicznie zawierane z przyrodnimi maternalnymi
siostrami (wspólna matka) lub ciotecznymi kuzynami.
Dotarłszy do miejsca, w którym po raz pierwszy padła nazwa Drzewo Życia, to
znaczy do około 3500 roku p.n.e., zaczniemy teraz poznawać zasady, przy pomocy
których ród królewski od jego prapoczątków odżywiany był doustnie składnikami
pochodzącymi z ludzkiego ciała. Praktyka ta była kontynuowana przez ponad 1000 lat, aż
do chwili gdy program żywienia zyskał postać w pełni naukową i alchemiczną.
Zanim zagłębimy się w szczegóły królewskiej diety, warto zastanowić się, dlaczego
tak ważna, pochodząca od Kaina, linia krwi królewskiej została ze względów
strategicznych zignorowana przez Hebrajczyków i Kościół Katolicki na rzecz równoległej,
młodszej linii wywodzącej się od syna Adama, Seta. Dlaczego bojazliwi uczniowie Enlila-
Jehowy ostatecznie odżegnali się od dynastii Kaina?
Księga Rodzaju Starego Testamentu podaje rodowody pochodzące od Kaina i jego
przyrodniego brata Seta. Warto jednak zauważyć, że imiona figurujące na tych listach w
pierwszych pokoleniach są bardzo podobne, mimo iż podawane są w innym porządku:
Henoch Enosz, Irad Jered, Machujael Mahalaleel, Metuszael Metuszelach i Lamek
Lamek.
Biorąc to pod uwagę, często wysuwano przypuszczenie, że linia pochodząca od Seta
aż do Noego, syna Lameka, była (niezbyt zręcznie) zakamuflowana przez
kompilatorów Biblii w celu ukrycia, że w rzeczywistości pochodziła ona aż do czasów
Noego od Kaina. Jeśli rzeczywiście tak było, wówczas w czasie życia Noego musiało
wydarzyć się coś, co spowodowało konieczność ukrycia przez pózniejszych historiografów
rzeczywistego pochodzenia jego przodków. Odpowiedzi na to należy szukać w
samej Biblii.
W tym momencie historii rodziny mściwy Jehowa najwidoczniej ostrzegł Noego i jego
synów przed spożywaniem krwi edykt ten stał się bardzo ważny i zaważył na
pózniejszym stylu życia żydów. Od dawna żydowskim zwyczajem jest wieszanie mięsa,
aby ściekła z niego krew, zanim zostanie ono ugotowane i zjedzone.
Natomiast w tradycji chrześcijańskiej, wręcz przeciwnie, symboliczne spożywanie
krwi jest bardzo ważne. Zwyczajem chrześcijan jest przyjmowanie sakramentu Komunii,
w czasie którego pite jest wino z poświęconego kielicha symbolizujące krew Jezusa,
życiodajną krew Mesjanistycznej Winorośli.
Być może ten chrześcijański zwyczaj jest nawrotem do odległego, pochodzącego
jeszcze z czasów sprzed Noego, rytuału, któremu sprzeciwił się Jehowa? Jeśli tak
rzeczywiście jest, to być może kielich będący symbolem kobiety odnoszącym się od
zarania dziejów do macicy, odnosił się również do ekstraktu z krwi menstruacyjnej?
Odpowiedz na te pytania brzmi: Tak . Taki był właśnie ten zwyczaj, lecz nie był on aż
tak podejrzany (odpychający), jak to się może wydawać. Kto z nas wie lub stara się
dociec, skąd biorą się spożywane dziś leki oraz różne suplementy. Co więcej, ci, którzy to
wiedzą, niechętnie o tym mówią. I tak na przykład hormon Premarin wytwarzany jest z
moczu klaczy, a niektóre hormony wzrostu z Escherichia coli (pałeczka okrężnicy),
bakterii znajdującej się w kale.
Ekstrakt krwi, o który chodzi, nie pochodził pierwotnie z ludzkiej krwi, lecz z
poświęconej księżycowej esencji Anunnaków, to znaczy od Nin-khursag, siostry Enki,
zwanej Panią Życia. Uważano go za najpotężniejszą siłę życiową i nazywano Gwiezdnym
Ogniem . Królewska linia została zrodzona z łona Nin-khursag i to właśnie jej krwią,
boskim Gwiezdnym Ogniem, dokarmiano dodatkowo Smoczy ród.
W Starożytnym Egipcie Ninkhursag była czczona pod postacią Izis i pod tymi
obydwoma imionami była ona matką mesjanistycznej linii (rodu), ponieważ to jej gen był
twórcą Początku , Gene-Izis lub jak określali to Grecy Genesis.
Warto w tym miejscu przypomnieć, że edykt zabraniający spożywania krwi nie
pochodził od Enki Mądrego, lecz Enlila-Jehowy Boga Gniewu, który zesłał Potop,
spustoszył Ur i Babilon oraz usiłował zmylić Adama, mówiąc, że umrze, jeśli spróbuje
zjeść owoc z Drzewa Wiedzy. Nie był to bóg kochający ludzi i sumeryjskie teksty mówią
to jasno. Ponieważ zabronił on spożywania krwi, należy sądzić, że nie był to edykt mający
na celu dobro Noego i jego następców, ale raczej ich szkodę.
W ścisłej recepturze Gwiezdnego Ognia znajdowała się księżycowa esencja Bogini,
lecz nawet w warunkach naszego ziemskiego środowiska wydzielina menstruacyjna
zawiera w sobie najwartościowsze endokrynologiczne składniki, w szczególności
pochodzące z szyszynki i przysadki mózgowej. To właśnie szyszynka była zawsze łączona
bezpośrednio z Drzewem Życia, gdyż uważano, że ten maleńki gruczoł wydziela
substancję zapewniającą długie aktywne życie zwaną somą lub według Greków
ambrozją.
W kręgach mistycznych menstruacyjnej flow-er ( ta, która płynie ) od dawna
przypisuje się nazwę flower ( kwiat ) i przedstawia się ją symbolicznie jako kwiat lilii
lub lotosu. W rzeczywistości definicja flow-er stanowi rdzeń współczesnego słowa
flower . W starożytnym Sumerze najważniejsze kobiety z rodu Smoka traktowano jak
lilie i nadawano im takie imiona, jak Lili, Luluwa, Lilith, Lilutu czy Lillette.
W wyobrażeniach malarskich Mesjanistyczny Smok zdradzał niewielkie podobieństwo
do uskrzydlonej, dyszącej ogniem bestii z pózniejszej zachodniej mitologii. Był to
zasadniczo wąż o olbrzymich szczękach posiadający cztery nogi, podobny do krokodyla
lub warana. Był to świętyMesseh, który nosił imię Draco . Draco był symbolem boskości
egipskich faraonów, egipskiego lecznictwa, esseńczyków z Qumran, a takżeBistea
Neptunisem (wężem morskim) europejskich następców rybiarskich królów z dynastii
Merowingów.
W starych hebrajskich bibliach wszystkie odniesienia do węży czynione są za pomocą
słowa nahash (od zródłosłowu NHSH), lecz nie odnosi się ono do węży, jakie znamy, to
znaczy jadowitych gadów, lecz do węży w ich tradycyjnym znaczeniu, symboli mądrości i
oświecenia, bowiem słowo nahash jest czasownikiem określającym czynność
rozszyfrowywania, wynajdywania.
Węże, w tej lub innej formie, zawsze były wiązane z mądrością i uzdrawianiem i
zwyczajowo Drzewa Życia i Wiedzy są z nimi łączone. W insygniach wielu stowarzyszeń
medycznych do dzisiaj znajduje się wąż owinięty wokół Drzewa Narodzin (Drzewa Życia).
Wizerunek ten przedstawiany jest na wielu reliefach starożytnego Sumeru jako symbol
Enki.
Warto również podkreślić, że innym pospolitym symbolem medycznej profesji są
dwa węże wijące się wokół uskrzydlonej laski Hermesa. W tym przypadku również
przekazywana jest prawdziwa symbolika Gwiezdnego Ognia, zaś pochodzenia tego
symbolu można doszukiwać się w początkach szkół tajemnic i instytucji gnostycznych8.
Starożytne teksty wyjaśniają, że laska i blizniacze węże symbolizują rdzeń kręgowy i
sprzężony ze zmysłami system nerwowy. Dwa górne skrzydła symbolizują dwuczłonową
strukturę mózgu. Między skrzydłami, na zwieńczeniu kolumny rdzenia, znajduje się małe
wybrzuszenie, które reprezentuje szyszynkę.
Kombinację centralnie położonego symbolu szyszynki i bocznych skrzydeł przez długi
czas nazywano Aabędziem , który w tradycyjnej symbolice Graala (tak jak w niektórych
kręgach jogistycznych) oznacza w pełni oświeconą istotę. Chodzi tu o stan świadomości
osiąganej przez średniowiecznych Rycerzy Aabędzia uosabianych przez takie postacie, jak
Perceval i Lohengrin.
Tym, którzy nie znają funkcji szyszynki i pozostałych gruczołów dokrewnych,
wyjaśniam, że szyszynka jest bardzo małym gruczołem w kształcie stożka wielkości
ziarenka kukurydzy. Położona jest ona w centralnej części mózgu na zewnątrz półkul
mózgowych i nie jest jego częścią.
Według siedemnastowiecznego francuskiego uczonego, Rene Descartesa
(Kartezjusz), szyszynka jest siedliskiem ducha miejscem, w którym ciało i rozum łączą
się ze sobą. Starożytni Grecy traktowali ją podobnie, zaś Herofilos opisał ją w IV wieku
p.n.e. jako organ regulujący przepływ myśli. Gruczoł ten od dawna intryguje badaczy
ludzkiego ciała, ponieważ w przeciwieństwie do pozostałych części mózgu nie jest
zdublowany.
W czasach starożytnego Sumeru kapłani Anu (ojca Enlila i Enki) rozwijali i doskonalili
wielokierunkową wiedzę medyczną dotyczącą substancji ożywionych, z menstruacyjnym
Gwiezdnym Ogniem jako zródłem istotnych składników włącznie. Na początku była to
czysta księżycowa esencja Anunnaków zwana Złotem Bogów podawana wyłącznie
królom i królowym z rodu Smoka. Pózniej, w Egipcie i krajach śródziemnomorskich,
menstrualny Gwiezdny Ogień był zbierany od świętych dziewic kapłanek, które czczono
jako Szkarłatne Kobiety . Wydaje się, że słowo rytualny ma swoje zródło w tych
praktykach i pochodzi od słowa ritu, które określało świętą ceremonię Czerwonego
Złota .
Wydzieliny gruczołów dokrewnych są, oczywiście, do dzisiaj używane w terapii, lecz
ich składniki, takie jak melatonina i serotonina, są uzyskiwane z gruczołów martwych
zwierząt i wykazują brak bardzo ważnych elementów, które są obecne jedynie w
wydzielinach gruczołów żywych ludzi.
W symbolice ognia starożytnej alchemii czerwień jest synonimem metalicznego
złota . W niektórych tradycjach (na przykład hinduskiej) czerwień identyfikuje się z
czernią . Stąd bogini Kali jest, zarówno czerwona , jak i czarna . Kali pochodzi jednak
od Sumerów, którzy twierdzili, że jest ona Kalim�th, siostrą żony Kaina, Luluwy.
Kali była główną księżniczką Domu Smoka i za sprawą jej związku z Gwiezdnym
Ogniem stała się boginią czasu, pór roku, okresów i cykli. Z tego też względu imię jej
stało się rdzeniem słowa kalendarz (kalindar) oznaczającego podział na pory roku.
Jak z tego wynika, na początku metale alchemików nie były zwykłymi metalami, lecz
żywymi esencjami, zaś starożytne misteria nie miały charakteru metafizycznego, ale
czysto fizyczny. Pochodzenie słowa sekret wynika z ukrytej wiedzy o wydzielinach
(sekrecjach) gruczołów dokrewnych. Ritu ( czerwień lub czerń ) oznaczało prawdę.
Pochodzi od niego nie tylko słowo rytualny , ale również rite ( obrządek ), root
( korzeń ) i red ( czerwień ). Powiadano, że ritu objawia się w formie materii fizycznej
najczystszego i najszlachetniejszego ze wszystkich metali złota. Stąd też złoto uważane
było za ostateczną prawdę .
Podobnie jak ze słowem sekret ma się sprawa z innymi słowami. W starożytnym
Egipcie słowo Amen było używane do podkreślania czegoś ukrytego lub zatajonego.
Słowo occult ( okultystyczny , tajemny ) znaczyło dokładnie to samo, niemniej dziś na
zakończenie modlitw używamy słowa Amen , podczas gdy słowo okultyzm kojarzy się
z czymś złowrogim. W rzeczywistości oba one są związane ze słowem sekret i wszystkie
one były w pewnych okresach związane z mistyczną nauką o sekrecjach.
Ponieważ Kali była związana z czernią (będąc czarną i piękną ), od jej imienia
wywodzi się również angielskie słowo coal ( węgiel ), znaczące ten, który jest czarny ,
tyle
że poprzez pośrednie słowo kol. W hebrajskiej tradycji Bath-Kol (odpowiedniczka
Kali) zwana była Córą Głosu , zaś głos był związany z okresem dojrzewania kobiety. Tak
więc łono było związane z głosem i uważano, że Gwiezdny Ogień jest Słowem Aona
mającym charakter wyroczni. Przeto łono nazywano utterer ( przepowiadacz ) lub
uterus ( macica ).
Nazwa Szkarłatne Kobiety jest pochodną ich bezpośredniego związku ze zródłem
Gwiezdnego Ognia. W Grecji zwano je hierodulami( Święte Kobiety ). W pózniejszym
czasie słowo to przekształcono (poprzez średniowieczny francuski na angielski) na
harlot ( prostytutka , dziwka , kurwa ). W języku wczesnogermańskim były one
zwane Hor�sami i z czasem słowo to zostało zangielszczone na whores ( kurwy ).
Początkowo słowo to oznaczało jednak Ukochane . Jak podkreślają dobre słowniki
etymologiczne, słowa te były opisami wielkiej czci i w żadnym wypadku nie były
odpowiednikami takich słów, jak prostytutka i cudzołożnica . Ich obecne potoczne
znaczenie jest wynikiem ukartowanych działań średniowiecznego Kościoła
Rzymskokatolickiego mających na celu zdeprecjonowanie szlachetnego statusu tych
świętych kapłanek.
Wycofanie z życia publicznego wiedzy o prawdziwej tradycji Gwiezdnego Ognia
nastąpiło, kiedy wiedza wczesnych adeptów i pózniejszych gnostyków (prawdziwych
przedchrześcijańskich chrześcijan) została zdeformowana przez fałszerzy historycznego
chrześcijaństwa. Pewien zasób oryginalnej gnosis (wiedzy o sprawach duchowych) jest
zachowany w talmudycznej i rabinicznej tradycji, lecz żydzi i chrześcijanie głównego
nurtu tych religii uczynili, ogólnie mówiąc, wszystko, aby zniekształcić wszelkie
pozostałości tej starożytnej sztuki.
Oprócz bycia Złotem Bogów esencja menstruacyjna Anunnaków zwana była
również Wehikułem Światła i stawiana na równi z mistycznymi Wodami Kreacji
przepływem nieskończonej wiedzy. Dlatego Rosi-Crucis (Puchar Rosy lub Puchar Wód
identyfikowany z czerwonym krzyżem wewnątrz koła) stał się Znamieniem Kaina i
pózniejszym herbem jego królewskiego rodu.
Mówiono, że Światło pozostaje w osobie duchowo nie rozbudzonej w stanie uśpienia
i że można je pobudzić i umotywować przy pomocy duchowej energii własnej woli oraz
poprzez stałe sprawdzanie samego siebie. Nie jest to jednak jakikolwiek proces
umysłowy, ale prawdziwie wolna od myśli świadomość bezcielesna forma czystego
Bytu.
Przypisy:
1. Laurence Gardner, Bloodline of The Holy Grail: The Hidden Lineage of Jesus
Revealed (Krew z krwi Jezusa Święty Graal i tajemnica potomków Jezusa), przekład
Paweł Korombel, Wydawnictwo Da Capo, Warszawa, 1998. Przyp. red.
2. W polskiej edycji Nexusa ten artykuł ukazał się w poprzednich trzech numerach: 4
(2/1999), 5 (3/1999) i 6 (4/1999). Przyp. red.
3. Laurence Gardner, Genesis of the Grail Kings: The Pendragon Legacy of Adam
And Eve (Potomkowie Dawida i Jezusa Rodowód królów Świętego Graala), przekład
Grażyna Gasparska, Wydawnictwo Amber, Warszawa, 1999.
4. W Piśmie Świętym Starego i Nowego Testamentu w przekładzie z języków
oryginalnych (Biblii Tysiąclecia) nosi ona nazwę Księgi Sprawiedliwego, natomiast
w Piśmie Świętym w Przekładzie Nowego Świata (Biblia Świadków Jehowy) Księgi
Jaszara. Przyp. red.
5. W Biblii Tysiąclecia nosi ona nazwę Księgi Wojen Pana, natomiast w Biblii
Świadków Jehowy Księgi Wojen Jehowy. Przyp. red.
6. W Biblii Tysiąclecia nosi ona nazwę Księgi Pańskiej, natomiast w Biblii Świadków
Jehowy Księgi Jehowy. Przyp. red.
7. W przypisach do polskojęzycznej wersji Biblii jest taka próba: Owo znamię było
czymś co chroniło Kaina może cechą przynależności do szczepu, który stosuje prawo
krwawej zemsty za zabicie swego członka . Przyp. tłum.
8. Gnostycyzm to religijno-filozficzny kierunek powstały w pierwszych wiekach
chrześcijaństwa na wschodzie Cesarstwa Rzymskiego łączący elementy chrześcijaństwa,
filozofii hellenistycznej i religii wschodnich. Przyp. tłum.
część 2
Tym, co stanowiło kluczowy problem dla Enlila-Jehowy, była koncepcja istoty lub
samokompletności . Z kolei jego brat Enki wiedział, że ludzie, którzy spożywali owoc
Drzewa Wiedzy (mądrości Anunnaków) oraz Rośliny Narodzin (Gwiezdnego Ognia), mogą
stać się niemal równi bogom. Jehowa doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Księga
Rodzaju mówi, że kiedy Adam zerwał owoc z Drzewa, Jehowa rzekł: Oto człowiek stał się
taki jak My... (Księga Rodzaju, 3.21).
Enki Mądry, Strażnik Drzewa Wiedzy, również miał inne imię w tradycji hebrajskiej.
Nazywano go Samael (Sama-El), ponieważ został mianowany Panem Sama w północnej
Mezopotamii. Nauki wczesnych szkół wiedzy tajemnej wyrażały się bardzo zdecydowanie
na temat Drzew Życia i Wiedzy i było to dokładne powtórzenie nauk samego Enki. Było
tam powiedziane:
Niczego nie można zdobyć tylko pragnieniem lub zrzucaniem
odpowiedzialności na wyższe autorytety. Wiara jest aktem uwierzenia ,
bo żyć znaczy wierzyć ...9 a Wola jest ośrodkiem decyzyjnym Jazni.
Sumeryjskie teksty podają, że syn Kaina, król Etana, spożywał z Rośliny Narodzin w
celu usynowienia swojego własnego syna i następcy, króla Baali, zaś Roślina Narodzin
była bezpośrednio wiązana z indywidualną długowiecznością oraz urzędem Kainowym lub
inaczej królewskością. Sama w sobie była związana z Gwiezdnym Ogniem i czynnościami
szyszynki, zaś spożywanie z Rośliny Narodzin było rytuałem przyjęcia Gwiezdnego Ognia
czystej żeńskiej esencji Anunnaków, Nektaru Najwyższej Doskonałości.
W tym znaczeniu flow-er (kwiat lub lilia) Anunnaków była postrzegana jako
posiadaczka czary, przekazicielka Bogatego Pokarmu Macierzy. W tym wcieleniu zwano ją
Różą Sharon (od słowa Sha znaczącego orbita wraz ze słowami Ra i On odnoszącymi
się do świątyni Światłości ). Znaczenie tej wysoko czczonej godności jest w pełni
uwidocznione w Pieśni Salomona, w której mesjanistyczna oblubienica zwraca się do
króla następującymi słowy: Jam narcyz Saronu lilia dolin (Pieśń nad Pieśniami, 2.1
jest to tekst wg polskojęzycznej wersji Biblii, natomiast tekst podany przez autora
artykułu brzmi: Jam róża Sharon i lilia dolin ).
Odbiorca Gwiezdnego Ognia, król, był uważany za tego, który zakwalifikował się na
to stanowisko po osiągnięciu predestynującej do tego stanu oświeconej świadomości
stanu, w którym jego uzdolnienia z poziomu mądrości i przywództwa wzniosły się na
poziom królewskości zwany Malk�. To właśnie z mezopotamskiego
słowa Malk� Hebrajczycy utworzyli swoje słowa Malchus (król) i Malkhut (królestwo).
Dopiero w ostatnich czasach naukowcom udało się odkryć hormonalną wydzielinę
szyszynki, którą wyodrębniono ostatecznie w roku 1968. Jej zasadniczy składnik nazwano
melatoniną, co oznacza nocny pracownik (od greckich słów: melos czarny i
tosos praca ). Ci, u których obserwujemy wysoki poziom melatoniny, silnie reagują
na słońce, ponieważ ma ono wpływ na ich poziom umysłowy, są oni zdecydowanie
bardziej czynni nocą. Melatonina nosi nazwę hormonu ciemności , jako że jest
wytwarzana tylko nocą, w ciemności. Wystawienie się na działanie promieni słonecznych
powoduje zmniejszenie rozmiaru szyszynki i zmniejsza duchową świadomość, podczas
gdy ciemności i wysoka aktywność szyszynki zwiększają intuicyjną wiedzę i subtelne
myślenie, zmniejszając jednocześnie czynniki stresotwórcze.
Warto w tym miejscu zastanowić się, jak to się stało, że Kościół Chrześcijański
ostatecznie zniszczył prawdziwe znaczenie rytuału Gwiezdnego Ognia przenosząc go w
obszar złowrogiej legendy gotyckiej. Według dawnych tradycji władcy
(posiadacze) Malkhut byli znani pod imieniem Smoków lub inaczej Pendragonów, zaś
głowa panująca zawsze zwana była Draco (co również znaczy Smok).
Z racji ich cielesnych zalet, które zawdzięczali dodatkowej ilości melatoniny oraz
innych hormonalnych wydzielin, byli w rzeczy samej Książętami Ciemności , a wyższy
poziom świadomości, wyższą od przeciętnej moc i długowieczność, uzyskiwali spożywając
Gwiezdny Ogień wytwarzany z miesiączkowej krwi królowych Anunnaków i kapłanek
zwanych Szkarłatnymi Kobietami.
Jak podałem w Krew z krwi Jezusa, brutalni średniowieczni katoliccy inkwizytorzy
zostali skierowani przeciwko wszystkim tak zwanym heretykom, którzy wspierali w ten
lub inny sposób mesjanistyczną linię krwi (Sangr�al) Smoczych Królów stojącą w opozycji
do skorumpowanych dogmatów biskupów. Wiele ich ofiar uznano za okultystów lub
wiedzmy i oskarżono o wspieranie starożytnego, heretyckiego kultu Smoka, Księcia
Ciemności. Władcy Kościoła ogłosili, że są oni wampirami.
Już wcześniej wspomniałem o znaczeniu starożytnego Egipskiego Dworu Smoka,
podkreślając, że ten królewski Zakon działa od około 4000 lat do dzisiaj. W XV wieku
dostojnym kanclerzem tego Dworu (Zakonu) był książę Transylwanii-Wołoszczyzny Wład
III, ten sam, który zbudował bukareszteńską cytadelę. Wład zapadł jednak bardziej w
ludzkiej pamięci jako hrabia Drakula, co znaczy syn Drakula . Drakul (Smok) było
imieniem jego ojca, pod którym występował on w Zakonie (Dworze) od roku 1431.
Wład był zwolennikiem ostrej dyscypliny, zaś karą za wykroczenia przeciwko
państwu było nadziewanie na pal. Metoda ta była kompatybilna z pozostałymi okropnymi
karami stosowanymi w tamtych czasach (gotowanie we wrzącym oleju, palenie na stosie,
rozciąganie, ćwiartowanie etc.). Ta szczególna kara obróciła się w końcu przeciwko jemu
samemu w pózniejszej gotyckiej powieści, która mówiła, że on sam powinien być
nadziany na drewniany pal.
Rzeczywistą przyczyną obaw ówczesnego establishmentu przed Drakulą nie było
jednak brutalne traktowanie przez niego swoich wrogów (tego rodzaju praktyki były na
porządku dziennym), ale jego rozległa wiedza alchemii i starożytnego rytuału
Gwiezdnego Ognia. Ucząc się w Austriackiej Szkole Salomona w Hermannstadzie zdobył
dogłębną wiedzę na temat cielesnych efektów melatoniny i serotoniny, które wpływają
dodatnio na długość życia oraz świadomość.
Z rzymskich kronik jasno wynika, że należał do ludzi, których organizm wytwarzał
dużo melatoniny, a tacy ludzie, jak już wiemy, są uczuleni na słońce. Są aktywni nocą
(melos tosos), z czego właśnie bierze się ów transylwański mit i wydana w roku 1897
powieść Briana StokeraDracula (Drakula), w której Wład-Drakula został opisany jako
wampir, Książę Ciemności, który wysysał krew dziewic!
Pomijając ten fakt, podstawą licznych wczesnych baśni i ludowych podań stały się
tradycje Graala i Smoka, z których wywodzi się koncepcja fairies ( wróżek )
oznaczająca fair folk ( sprawiedliwy lud ), której nazwa pochodzi od słów f�e lub fey
odnoszących się w szczególności do fate ( los ). W świecie celtyckim mówiło się, że
pewne rodziny królewskie noszą w sobie fairy blood ( krew wróżów ), co oznaczało, że
ich los, przeznaczenie, związane są z linią krwi Graala, zaś o księżniczkach z tej linii
występujących w historycznych romansach często mówi się jako o elf-maidens
( elfowych pannach ). Był to lud desygnowany do pełnienia roli strażników ziemi, światła
gwiazd i lasów, którą Tolkien, autor słynnej książki Lord of the Rings (Władca pierścieni),
przypisał z kolei rasie elfów.
W języku południowej Europy, elf rodzaju żeńskiego nosił nazwę ylbi i między innymi
od tego słowa pochodzi nazwa miasta Albi, langwedockiego, średniowiecznego centrum
gnostycznych katarów (Czystych)10. Kiedy papież Innocenty III rozpoczął w roku 1208
swoją brutalną, trzydziestopięcioletnią kampanię przeciwko katarom, nazwano ją
krucjatą przeciwko albigensom , bowiem została ona wysłana przeciwko
zwolennikom albi-genów ( elfiej krwi ).
Melatonina wzmacnia system odpornościowy organizmu i prawdopodobieństwo
zapadnięcia na raka przez ludzi charakteryzujących się wysokim poziomem wydzielania
hormonów przez szyszynkę jest znacznie niższe. Wysoki poziom melatoniny zwiększa
energię, wytrzymałość i fizyczną tolerancję i zależy bezpośrednio od trybu snu,
utrzymując ciało w stanie zrównoważonym przy pomocy czynników, które oddziałują na
nie poprzez układ krążenia. Jest to w rzeczywistości najefektywniejszy przeciwutleniacz
organizmu, który posiada ponadto dodatnie własności mentalne i przeciwstarzeniowe.
Produkuje go szyszynka poprzez uaktywnienie chemicznego przekaznika o nazwie
serotonina, która przekazuje odpowiednie impulsy poprzez pary chromosomów w
momencie podziału jądra komórki i chromosomów (proces ten nosi nazwę meiosis), aby
mogły się one w końcu połączyć z drugim zestawem w procesie zapłodnienia.
Żywica sosen była przez długi czas identyfikowana z wydzieliną szyszynki (stąd
podobieństwo nazw: pine sosna i pineal szyszynkowy) i była stosowana do produkcji
kadzideł (kadzideł kościelnych). Z drugiej strony tradycyjnym symbolem królewskości
było złoto. Tak więc złoto, kadzidło i mirra (żywica stosowana w charakterze środka
uspokajającego i jednocześnie symbol śmierci) były tradycyjnym symbolem królów-
kapłanów z mesjanistycznej linii krwi.
W starożytności wyższy poziom wiedzy kojarzono ze słowem da�th (od którego
pochodzi angielskie słowo death śmierć). Jak doskonale wiemy, Nowy
Testament podaje, że magi (mędrcy) podarowali Jezusowi trzy rzeczy: mirrę, kadzidło i
złoto co było wyrazem uznania go jako dziedzica, króla-kapłana, z linii Smoka.
Mistrzowie jogi sugerują, że szyszynka, którą zwą trzecim okiem lub okiem
mądrości , ma olbrzymie znaczenie w procesie rozwijania świadomości, jako że jest
ostatecznym zródłem Oświecenia. Iluminiści oraz inni adepci spod znaku różokrzyżowców
od dawna traktują szyszynkę jako tajemne ayin (starożytne słowo oznaczające oko).
Pisownia tego słowa (a-y-i-n) jest dosyć istotna, ponieważ pierwotnie słowo Kain (bez
względu czy pisało się je na początku przez K, C, czy Q) pisano nie tak jak obecnie (Kain
lub Cain), ale C-a-y-i-n . Imię Kain oznaczało w rzeczywistości w swoich różnych
formach Jeden z [posiadaczy, kręgu] Wewnętrznego Oka . Od słowa Kayin pisanego
przez K wywodzi się słowo King (król), zaś od jego odmiany pisanej w postaci Qayin
słowo Queen (królowa). Co ciekawe, ojciec Kaina, Enki-Samael, był sumeryjskim
Panem Świętego Oka.
Mówi się, że prawdziwie uduchowiona osoba potrafi w sposób automatyczny
postrzegać przy pomocy trzeciego oka (subtelnego oka wnętrza), nie dając się mamić
obrazom ukazywanym przez zwykłe oczy, które ujawniają jedynie fizyczny obraz rzeczy
zajmujących ściśle określone miejsce w czasoprzestrzeni. Osoby potrafiące posługiwać się
możliwościami stwarzanymi przez szyszynkę potrafią przekraczać granice czasu i
przestrzeni, przenikać do wymiaru, w którym nie ma oddziaływania czasu i przestrzeni.
Odkrycie tego wymiaru wcale nie jest zasługą współczesnej nauki, bowiem znany jest on
od tysięcy lat pod nazwą Poziomu Sharon lub Poziomu Orbity Światła.
Tak więc kainowi królowie Mezopotamii (pierwsi pendragoni11 z mesjanistycznej linii
krwi), będący wysoko urodzonymi, jako że pochodzili od bogów Anunnaków, byli
karmieni Gwiezdnym Ogniem Anunnaków mającym na celu podnoszenie ich percepcji,
świadomości i intuicji, tak by stali się mistrzami wiedzy w niemal takim samym stopniu,
jak bogowie. Jednocześnie wzmocnieniu ulegał poziom ich wytrzymałości i system
odpornościowy, tak że zapobiegające starzeniu własności regularnie spożywanej
melatoniny i serotoniny Anunnaków dawały im możliwość przeżycia większej ilości lat.
Wszystkie zapisy z tamtych czasów potwierdzają, że tak właśnie miała się sprawa z
pochodzącymi z królewskiej linii, którzy żyli setki lat. Biorąc to pod uwagę należy
zrezygnować z nadmiernego sceptycyzmu w kwestii długich okresów życia wczesnych
patriarchów podanych w Księdze Rodzaju.
Oprócz Gwiezdnego Ognia, królowie należący do królewskiej linii krwi spożywali
Mleko Bogini, które zawierało, jak się wydaje, enzym sprzyjający długowieczności.
Obecnie naukowcy zwą go telomerazą. Jak ostatnio doniósł magazyn Science (Nauka), nr
279 z 16 stycznia 1998 roku, badania prowadzone w Southwestern Medical Center
(Zakład Medycyny) na Uniwersytecie Stanu Teksas prowadzą do wniosku, że telomeraza
posiada unikalne własności zapobiegające procesowi starzenia.
Komórki zdrowego ciała są zaprogramowane na wielokrotny podział w okresie życia
organizmu, przy czym ilość podziałów jest ograniczona, tak że w końcu organizm
dochodzi do momentu, w którym jego komórki nie mogą się już dzielić. Jest to
najistotniejszy czynnik procesu starzenia. Zdolność do podziału określają kapsle
znajdujące się na końcach łańcucha DNA (podobnie jak metalowe lub plastykowe skuwki
na końcach sznurowadeł). Za każdym razem, gdy komórka ulega podziałowi, znika
pewna część telomeru. Kiedy telomery osiągają krytyczną długość, proces podziału
ustaje. Wówczas proces replikowania komórki zanika i następuje jej śmierć.
Prowadzone w laboratoriach na próbkach tkanek badania wykazały, że działanie
genetycznym enzymem telomerazy może zapobiec skracaniu się telomeru w czasie
podziału komórki. W związku z tym komórki mogą kontynuować proces podziału w
okresie dłuższym od wynikającego z naturalnego zaprogramowania (podobnie jak
komórki rakowe, które mogą osiągnąć nieśmiertelność poprzez wzbogacenie w
telomerazę). Telomeraza nie występuje zazwyczaj w normalnych tkankach i oprócz
guzów złośliwych jest obecna jedynie w komórkach reprodukcyjnych. Wygląda więc na
to, że gdzieś w strukturze DNA zawarta jest genetyczna zdolność do produkowania tego
przeciwstarzeniowego enzymu, lecz potencjał jego wytwarzania został w jakiś sposób
wyłączony i prawdopodobnie jest zawarty w tych strukturach DNA, które naukowcy
nazywają obecnie złomowiskiem .
Kanoniczna Biblia mówi, że w czasie życia Noego i jego synów Jehowa wydał zakaz
spożywania krwi w każdym bądz razie temu okresowi dziejów ludzkości
tłumacze Starego Testamentu z VI wieku p.n.e. przypisują wprowadzenie tego zakazu.
Jest jednak mało prawdopodobne, że nastąpiło to właśnie wtedy, ponieważ w tamtym
czasie Enlil-Jehowa nie mógł jeszcze mieć tak dużej przewagi nad Enkim i Wielkim
Zgromadzeniem Anunnaków.
Tym niemniej faktem jest, że od tamtego czasu wiek członków rodu patriarchów
zaczął się systematycznie skracać i od czasów Abrahama i Izaaka nie przekraczał już on
normalnej długości. Z kolei okresy życia królów Sumeru, potomków Kaina i Etany,
pozostały długie.
Tym, co wiemy ponad wszelką wątpliwość, jest to, że bez względu na realia i
chronologię wydania tego zakazu, wprowadzenie głównej zmiany w praktyce Gwiezdnego
Ognia nastąpiło około 1960 roku p.n.e. To właśnie wtedy, jak podaje Biblia, Abraham
przeniósł się wraz z rodziną z chaldejskiego Ur (stolicy Sumeru) na północ do Haranu (w
polskiej wersji Biblii Charan), a następnie do Kanaanu.
Pochodzące z tamtych czasów teksty mówią, że Ur zostało wówczas zdobyte przez
króla pobliskiego Elamu tuż po roku 2000 p.n.e. i chociaż miasto to zostało
odbudowane, ośrodek władzy przesunął się na północ, do Haranu w Królestwie Mari.
Haran było nie tylko nazwą kwitnącego miasta, ale również imieniem brata Abrahama
(ojca Lota). Istniejące dokumenty (odnalezione w roku 1934) podają, że również inne
miasta w Mezopotamii nosiły nazwy nadane im na cześć przodków Abrahama na
przykład Terah (imię ojca Abrahama), Nahor (imię ojca Teraha), Serug (imię ojca
Nahora) czy Peleg (imię dziadka Seruga).
Pozostając w zgodzie ze wszystkimi sumeryjskimi dowodami opisującymi królewską
linię wywodzącą się od Kaina, ostatnio odkryte zapisy potwierdzają, że członkowie
najbliższej rodziny Abrahama (potomkowie Noego) byli wysokimi rangą dostojnikami
tamtego regionu. Jest oczywiste, że patriarchowie nie pochodzili z byle jakiej rodziny,
lecz byli członkami potężnej dynastii. Co było przyczyną, która położyła kres tej
długotrwałej linii i zmusiła Abrahama do opuszczenia Mezopotamii i przeniesienia się do
Kanaanu?
Odpowiedz na to pytanie można znalezć na glinianych tabliczkach datowanych na
około 1960 rok p.n.e. Podają one, że w tym czasie wszystko uległo zmianie na świętej
ziemi Sumeru, który został najechany ze wszystkich stron przez Akadów z północy,
Amorytów z Syrii i Elamitów z Persji. W opisującym to tekście czytamy:
Gdy obalili, kiedy ład zniszczyli, wówczas niczym potop wszystko
pochłonęli. Co z tobą będzie, Sumerze! Czy cię zmienili? Świętą dynastię
ze świątyni wygnali.
To właśnie na tym etapie dziejów Sumeru nastąpił upadek imperium i Abraham
został zmuszony do ucieczki na północ od Ur.
Co stało się jednak z Anunnakami, Wielkim Zgromadzeniem Bogów, które stanowiło
o wszystkim? W tekście tym czytamy dalej:
Ur zniszczone, przejmujący jest jego lament. Krew kraju wypełnia
teraz jego dziury jak gorący brąz formę. Ciała rozpuszczają się jak tłuszcz
na słońcu. Nasza świątynia zniszczona. Dym całunem zasnuł nasze
miasta. Bogowie opuścili nas jak migrujące ptaki.
W kategoriach historycznych ten kompletny upadek sumeryjskiego imperium
nastąpił po założeniu około roku 2000 p.n.e. Babilonu przez króla Ur-Babę. Tak więc
historia o Wieży Babel i wynikający z niej gniew Jehowy dokładnie pasuje do ram
czasowych odejścia Anunnaków z Sumeru.
Księga Rodzaju podaje, że ludzie, o których Jehowa mówił, że są bardzo dobrzy ,
zostali surowo ukarani z powodu dziwnego wykroczenia, które wcześniej nim nie było.
Polegało ono na tym, że wszyscy ludzie mówili tym samym językiem, którym był
oczywiście język sumeryjski pierwszy język na Ziemi posiadający formę pisemną.
Z przyczyn, których Biblia nie podaje jasno, w Księdze Rodzaju czytamy, że Jehowa
nie był szczęśliwy z powodu Wieży Babel, przeto zstąpił i pomieszał języki całej Ziemi .12
Sumeryjskie dokumenty mówią prawie to samo, tyle że pomieszanie języków jest w
nich wyjaśnione znacznie lepiej i przypisane hordom najezdzców, którzy przybyli do tego
regionu. Okazuje się, że najazd był wynikiem tarć wewnątrz Anunnaków, ponieważ po
odejściu Anu z Wielkiego Zgromadzenia przewodnictwo nad nim objął jego najstarszy syn
Enlil-Jehowa. Ogłosił on, że jest panem całej Ziemi, pozostawiając swojemu bratu Enki-
Samaelowi zwierzchność nad morzami. Enki wcale nie był szczęśliwy z powodu roszczeń
swojego brata, ponieważ mimo iż był on starszy, jego matka, Ki, była młodszą siostrą ich
ojca Anu, podczas gdy matka Enki, Antu, była jego starszą siostrą. Prawdziwe
dziedziczenie, twierdził Enki, następuje w linii matriarchalnej, w związku z czym to on
jest pierworodnym synem, któremu należy się sukcesja:
Jam jest Enki... wielki brat bogów.
Jam jest ten, który został zrodzony jako pierwszy syn boskiego Anu.
W rezultacie Babilończycy oświadczyli, że uznają Enki i jego syna Marduka, czego
Enlil-Jehowa nie mógł już znieść. Straciwszy popularność otworzył najezdzcom bramy
Sumeru. Kronikarze piszą, że przepełniony chęcią odwetu, sprowadził wielką i okropną
burzę , która spowodowała kompletne zniszczenie całej kultury Sumeru, tak że język
sumeryjski przestał być językiem dominującym i nastąpiło wielkie pomieszanie
języków .
Cały trud włożony w budowanie unikalnej cywilizacji został zniszczony jednym
pociągnięciem Enlila-Jehowy, który nie chciał się dzielić władzą ze swoim bratem Enki.
Pochodzące z tamtego okresu zapisy potwierdzają, że w tym momencie historii Sumeru
Wielkie Zgromadzenie Anunnaków opuściło swoją siedzibę i odeszło jak migrujące
ptaki .
Wszystko to zbiegło się w jednym czasie i ponieważ Gwiezdny Ogień Anunnaków nie
był już dostępny, zaistniała pilna potrzeba zmiany procedury wprowadzania na tron
królewski. Należało stworzyć substytut Gwiezdnego Ognia. Jak już wcześniej
wspomniałem, kapłanki zwane Szkarłatnymi Kobietami były specjalnie do tego celu
przygotowywane, niemniej było oczywiste, że mimo starannego doboru partnerów ich
esencja z biegiem pokoleń osłabnie.
Tak się złożyło, że stworzenie bardziej trwałego i bardziej uniwersalnego substytutu
nie stanowiło problemu, ponieważ była to prowincja dobrze wyszkolonych metalurgów,
którym Enki nadał nazwę Mistrzów Rzemiosła. Pierwszym z nich był Tubal-kain zwany
Wulkanem potomek Kaina w szóstej generacji, o którym pamięć przetrwała do dziś w
kręgach masonerii.
Warto w tym miejscu zauważyć, że znany z Nowego Testamentu ojciec Jezusa,
Józef, był we wczesnych wersjach ewangelii opisywany jako Mistrz Rzemiosła.
W Bibliach napisanych nowoczesnym językiem angielskim Józefowi w wyniku błędnego
tłumaczenia przypisuje się zawód stolarza. Słowo stolarz zostało błędnie
przetłumaczone z greckiego słowa ho-tekton, które w rzeczywistości określa mistrza w
rzemiośle, czyli alchemika-metalurga wyszkolonego według nauk jego przodków.
Księga Wyjścia Starego Testamentu podaje, że w czasach Mojżesza żył człowiek
imieniem Besaleel (syn Uri Ben Hura), o którym mówi się, że został obdarzony duchem
Elohima w mądrości, rozumieniu i wiedzy. Dowiadujemy się również, że był on biegłym
złotnikiem i Mistrzem Rzemiosła oraz że został mianowany kierownikiem zespołu,
któremu zlecono budowę Arki Przymierza.13 Tekst Biblii podaje szczegółowo, jak Besaleel
ma wykonać z czystego złota różne korony, pierścienie, naczynia i lichtarze, a na końcu
wymienia bez słowa komentarza coś, co nazywa się chlebem pokładnym14 przymierza.
Chociaż słowo przymierze kojarzy się obecnie z kontraktowymi ugodami,
pierwotnie znaczyło jeść chleb z . Warto tu zauważyć, że modlitwa Ojcze Nasz (która
jest kopią jej egipskiego odpowiednika) mówi chleba naszego powszedniego daj nam
dzisiaj... Obecnie tym słowom przypisuje się powszechnie ogólnikowe znaczenie,
pierwotnie jednak była to konkretna prośba dotycząca enigmatycznego chleba
pokładnego Złotego Chleba Besaleela.
Księga Lewicka (w języku polskim przyjęła ona nazwę Księgi Kapłańskiej) również
wspomina o chlebie pokładnym: Następnie wezmiesz najczystszej mąki i upieczesz z niej
dwanaście placków... (24.5) Położysz na każdym stosie trochę czystego kadzidła... (24.7)
Użycie słowa mąka w anglojęzycznej wersji Biblii (polskojęzycznej również przyp.
tłum.) jest w rzeczywistości błędem. Bardziej właściwe byłoby w tym miejscu słowo
proszek lub puder . Kroniki szkół wiedzy tajemnej podają precyzyjniejszy opis
mówiący, że chleb pokładny był wyrabiany z białego proszku złota, co jest szczególnie
istotne, ponieważ w Księdze Wyjścia mówi się, że Mojżesz wziął złotego cielca, którego
sporządzili Izraelici, i spalił go w ogniu i starł na biały proch 15. W tym przypadku
tłumacze stosują właściwe słowo proch lecz jak wiadomo, palenie złota nie daje
prochu, a jedynie stopione złoto.
Czym więc był ten magiczny biały proch? Czy przy pomocy podgrzewania można
zamienić metaliczne złoto w biały pył, który można spożywać i to z pożytkiem?
Oczywiście, że tak, i to właśnie w tym momencie ma zastosowanie główna chemiczna
formuła Mistrzów Rzemiosła: Aby robić złoto, należy brać złoto .
Złoto jest najszlachetniejszym z metali i zawsze było symbolem prawdy. Poprzez
regularne zażywanie Gwiezdnego Ognia Anunnaków (Złota Bogów) ci, którzy je
spożywali, przechodzili na wyższe poziomy świadomości i sumienia za sprawą
wchłanianej przez nich melatoniny i serotoniny. Była to dziedzina wyższego oświecenia,
którą zwano Równiną Sharon16, zaś złoto Gwiezdnego Ognia było traktowane jako
ostateczna droga ku Światłości. W ten sposób ciężki, przyziemny człowiek (ołów) mógł
wznieść się na wyższy poziom świadomości (postrzegany jako złoto). Ten pogląd stał się
podstawą całej pózniejszej tradycji alchemicznej.
Chleb pokładny lub, jak nazywali go Egipcjanie, pożywienie scheffa stanowił
tradycyjne wtajemniczenie izraelskich i egipskich mesjaszy (królów), jako że pierwsi
faraonowie byli w pełni wyświęconymi kapłanami-królami z linii Graala, będąc poprzez
Nimrod potomkami z linii Kaina.
W starożytnym Egipcie scheffa, chleb pokładny, był zawsze przedstawiany w postaci
stożkowatego ciastka. Jak można wyczytać w starych tekstach ten metaliczny chleb był
używany do karmienia świetlistego ciała będącego przeciwieństwem ciała fizycznego,
przy czym świetliste ciało było traktowane jako świadomość. Już w roku 2200 p.n.e.
faraonowie używali tego środka zastępczego w celu zwiększenia aktywności szyszynki,
czyli zwiększenia zdolności percepcji, rozszerzenia świadomości i intuicji, lecz jedynie
adepci wydziału metalurgicznego szkół wiedzy tajemnej (Mistrzowie Rzemiosła Dworu
Smoka) znali sekret jego produkcji.
W egipskiej Księdze Umarłych (to najstarsza kompletna książka świata) szukając
najlepszego pożywienia oświecającego faraon zadaje na każdym etapie swojej podróży
jedno powtarzające się pytanie: Co to jest? pytanie, które w języku hebrajskim (jak
podają Dawne dzieje Izraela) było zadawane za pomocą jednego słowa: Manna?
Kiedy ukończono budowę Arki Przymierza, podobno Aaron, brat Mojżesza, włożył do
niej omer17 manny. Ta święta manna była powszechnie identyfikowana jako mistyczna
forma chleba (chleb pokładny) lub jak go nazywano w Mezopotamii Tubal-
kain, shem-an-na.
W tym momencie doszliśmy do szczególnie ważnej definicji shem-an-ny, ponieważ
według Mistrzów Rzemiosła to stożkowate (lub shemo-kształtne) pożywienie było
wykonane z materiału, który mieszkańcy Sumeru zwali Wysoko-chronionym Ogniowym
Kamieniem (Highward Fire-stone).
W Apokalipsie Świętego Jana (2.17) napisano: Zwycięzcy dam manny ukrytej i dam
mu biały kamyk...
Zanim przyjrzymy się dokładnie naturze białego kamienia shem-an-ny chleba
wykonanego z proszku alchemicznego złota przyjrzyjmy się najpierw sławnemu
posągowi kapłana-króla Melchizedeka w katedrze Chartres we Francji.
Pomnik przedstawia Melchizedeka z czarą zawierającą kamień będący symbolem
chleba i wina, które ofiarował on Abrahamowi, jak to napisano w Księdze Rodzaju. Wino,
jak wiemy, reprezentuje święty Gwiezdny Ogień (podobnie jak wino komunijne jest dziś
symbolem mesjanistycznej krwi), lecz najważniejsze w tym wyobrażeniu jest to, że
chleb-kamień znajduje się wewnątrz czary, co oznacza, że w czasach Melchizedeka i
Abrahama Gwiezdny Ogień został zamieniony na zastępcze pożywienie. Substytut ten
został wykonany z shem-an-ny białego proszku złota lub inaczej z wysoko-
chronionego ognistego kamienia . Substytut spełniał proste zadanie. Zamiast karmić
biorcę gotowymi wydzielinami hormonalnymi, podawano mu proszek, który oddziaływał
na jego układ endokrynalny (w szczególności szyszynkę) wymuszając produkcję znacznie
większej ilości hormonów takich jak melatonina.
W słynnym średniowiecznym romansie o Parsifalu autorstwa Wolframa von
Eschenbacha o Rycerzach Świątyni z Zamku Graala mówi się:
Żyją oni z racji najczystszego kamienia. Jeśli nie znasz jego imienia,
dowiedz się teraz: zwą go lapis exilis. Mocą tego kamienia feniks zostaje
spalony na popiół, lecz popiół szybko przywraca mu życie. Feniks linieje
i wydziela z siebie jasne światło, tak że staje się równie piękny jak był
poprzednio.
Wielu ludzi zastanawiało się nad nazwą lapis exilis, ponieważ wydaje się ona
stanowić grę słów łączącą dwa elementy. Po pierwsze, chodzi olapis ex caelis, co oznacza
kamień niebiański , i, po drugie, jest to lapis elixir Kamień Filozoficzny, przy pomocy
którego pierwiastki są transformowane na wyższy stopień istnienia. W każdym bądz razie
wiąże się on bezpośrednio z wysoko-chronionym ognistym kamieniem shem-an-
ną egzotycznego substytutu Gwiezdnego Ognia.
Klucz do alegorii z Parsifalem mieści się w opisie mówiącym, że Feniks zostaje
spalony na popiół , lecz z tego popiołu powstaje Wielkie Oświecenie. Czym więc
dokładnie jest Feniks? Moglibyśmy odpowiedzieć, że jest to mityczny ptak, ale nie
mielibyśmy racji! Słowo feniks jest znacznie starsze od mitów o ptaku Bennu18 i jego
pochodzenie jest grecko-fenickie. Feniks znaczy karmazyn lub czerwone złoto .
Jeszcze dzisiaj odprawia się Mszę Feniksa jako symbol rytuału Gwiezdnego Ognia w
ramach Ordo Templi Orientis. Co ciekawe, Brian Stoker, autor Drakuli, był oficerem tego
zakonu, w konsekwencji czego jego książka zawiera zakodowaną treść dotyczącą wiedzy
tajemnej. Dwa symbole tej ceremonii dziewiątego stopnia to zwrócony jednym
wierzchołkiem pionowo do góry trójkąt Złota i Światła (reprezentujący ducha), oraz
skierowany do dołu trójkąt Krwi i Wody (reprezentujący materię). Połączone z sobą
trójkąty tworzą znaną Pieczęć Salomona, znaną również pod nazwą Klejnotu Alchemii.
Stary aleksandryjski tekst alchemiczny podaje charakterystykę szczególnego ciężaru
Kamienia Filozoficznego, który zwany jest w nim Rajskim Kamieniem:
Kiedy umieścimy go na wadze, kamień przeważy równą mu ilość
złota, zaś kiedy jest w postaci pyłu nawet najlżejsze piórko zdolne jest do
przeważenia szali.
W kategoriach matematycznych zależność ta ma postać: 0 = (+1) + ( 1). Suma ta
wydaje się być bardzo prosta na pierwszy rzut oka, jako że (+1) + ( 1) rzeczywiście daje
zero. Lecz zastosowana do fizycznej materii okazuje się niedorzeczna, ponieważ odnosi
się do pozytywu i odpowiadającego mu negatywu mających wytworzyć nic . Mając
kawałek czegoś dodatniego nie jest możliwe doprowadzenie do anihilacji dodając coś
równego o ujemnym charakterze. W najlepszym przypadku można dodatni element
usunąć z zasięgu wzroku, niemniej będzie on nadal istniał nie zmieniając się w nicość.
Jedynym sposobem zamiany czegoś w nic jest, jeśli chodzi o sferę materialną,
przeniesienie tego czegoś do innego wymiaru, tak że przestanie to istnieć w otaczającym
nas środowisku. Jeśli uda się to uczynić, ciężar tego czegoś również zniknie.
Czymże w takim razie jest coś, co jest w stanie przeważyć siebie samego i
jednocześnie niedoważyć się i stać się niczym nicością? Czym jest to coś, co może być
złotem, a jednocześnie można to spalić i zmienić w proszek? Tym czymś jest feniks
czerwone złoto, które spala się w proch, po czym jest odzyskiwane w postaci oświecenia.
Złoty cielec, którego Mojżesz spalił na pył. To właśnie wysoko-chroniony ognisty
kamieńshem-an-ny. Z sumeryjskich zapisów wiemy, że nie był on wcale robiony z
kamienia, lecz ze świecącego metalu.
W alchemicznej tradycji kamień filozoficzny to coś takiego, co zamienia podstawowe
pierwiastki w złoto. Uważa się, że jest to prawda, zarówno w znaczeniu metalurgicznym,
jak i duchowym wyższego oświecenia. W znaczeniu fizycznym musimy odwołać się
jednak do najstarszego ze wszystkich alchemicznych praw najdawniejszych szkół wiedzy
tajemnej, które mówi: Aby robić złoto, należy brać złoto .
Tak więc ustalono, że istnieją dwie różne formy fizycznego złota: metaliczna, którą
dobrze znamy, i znacznie wyższa , mająca postać białego proszku, która istnieje w
innym wymiarze postrzegania materii ukryta manna, której sekret produkcji znany był
jedynie Mistrzom Rzemiosła.
Czym jest ów wysoko-chroniony lub inaczej wysokospinowy stan zamieniający
złoto (i inne metale z grupy platynowców) w biały niewyczuwalny proszek o słodkawym
smaku?
Normalny atom posiada wokół siebie ekranujący potencjał dodatnie ekranowanie
wytwarzane przez jądro. Większość, z wyjątkiem najbardziej zewnętrznych, elektronów
krążących wokół jądra znajduje się wewnątrz tego ekranującego potencjału. Jądro
przechodzi w stan wysoko-chroniony lub wysokospinowy, gdy dodatni potencjał
ekranujący obejmuje swoim zasięgiem wszystkie elektrony i podporządkowuje je kontroli
jądra.
W normalnych warunkach elektrony krążą wokół jądra w parach elektron o spinie
przednim i elektron o spinie wstecznym. Dostawszy się pod wpływ wysokospinowego
jądra, wszystkie elektrony o spinie przednim zostają skorelowane z elektronami o spinie
wstecznym. Kiedy dochodzi do doskonałego skorelowania, elektrony zamieniają się w
białe światło i jest niemożliwe, żeby pojedyncze atomy substancji znajdującej się w
stanie wysokospinowym łączyły się ze sobą. Tak więc nie mogą one przyjąć formy metalu
i przyjmują postać niewyczuwalnego białego proszku.
Prawdziwie niezwykłą własnością tego proszku jest to, że przy pomocy różnych
procesów można zmieniać jego ciężar o kilkaset procent, redukując go nawet do zera. Co
więcej, jego optymalna waga wynosi 56 procent wagi metalu, z którego powstał. Gdzie
więc podziewa się pozostałe 44 procent? Staje się nicością, czyli czystym światłem, i
przechodzi do innego wymiaru, poza nasz fizyczny świat. Zgadza się to dokładnie z
aleksandryjskim tekstem, który mówi, że Rajski Kamień umieszczony na szalkach wagi
przeważa równą mu ilość złota, a kiedy przyjmuje postać pyłu, nawet najlżejsze pióro
zdolne jest przeważyć go na szali.
Niektórzy z czytelników być może przypominają sobie opublikowany w roku 1996
przez magazyn Nexus odczyt Davida Hudsona z ORMES LLC w Arizonie. David opisał w
nim, w jaki sposób doszedł zupełnie przypadkowo do metody produkcji białego proszku
badając laboratoryjnie próbki gruntu i rudy.
W rezultacie szeroko zakrojonych badań odkrył, że ten proszek jest nie tylko
wysoko-chronionym ognistym kamieniem zdolnym do podnoszenia ludzkiej świadomości,
ale również monoatomowym nadprzewodnikiem, na który nie oddziałuje pole
grawitacyjne.
Pragnąłbym w tym miejscu ostrzec, że biały proszek złota, o którym mowa, nie ma
nic wspólnego z substancjami dostępnymi obecnie na rynku pod nazwami Etherium Gold
(Złoto Eteryczne), Isis Gold (Złoto Izis) i Manatau Gold (Złoto Manatau). Bez względu na
opisane w materiałach reklamowych zalety tych substancji żadna z nich nie zawiera ani
szczypty złota w stanie wysoko-chronionym.
Jednym z wielkich badaczy grawitacji, poczynając od lat sześćdziesiątych, jest
rosyjski fizyk Sacharow. Stworzoną przez niego teorię z grawitacją jako punktem
zerowym opisał matematycznie i opublikował w roku 1989 (Physical Review A, vol. 35, nr
5, 1 marca 1989) Hal Puthoff z Institute of Advanced Studies (Instytut Zaawansowanych
Badań). W sprawie monoatomowego białego proszku Puthoff wysunął przypuszczenie, że
z uwagi na określanie czasoprzestrzeni przez grawitację ma on zdolność zaginania
czasoprzestrzeni. To egzotyczna materia o przyciąganiu grawitacyjnym mniejszym od
zera stwierdził.
Aby spojrzeć na tę sprawę szerzej, należy pamiętać, że wszystko, co wiemy na
temat życia i poziomu starożytnej cywilizacji sprzed naszej ery, zostało odkryte w okresie
od końca XIX wieku do chwili obecnej. Przedtem Stary Testament był jednym z bardzo
niewielu dokumentów podających realia tamtych czasów i nigdy nie było zamiarem jego
autorów składanie dokładnej, historycznej relacji o tamtych czasach. Była to święta
księga stworzona wyłącznie w celu podtrzymania rosnącego ruchu religijnego.
Pisma hebrajskie bazowały do pewnego stopnia, podobnie jak święte księgi innych
religii, na mitologicznej tradycji, lecz ze względu na to, że zawarte w nich historie nie
zostały nigdy i nigdzie, aż do niedawna, potwierdzone w jakiejkolwiek innej
dokumentalnej formie, Stary Testamentbył przez wiele wieków traktowany tak, jakby
zawarte w nim treści były ostateczne i jedynie prawdziwe.
Tak więc mitologia została przez rządzące i nauczające nas establishmenty
przekształcona w historię, której naucza się w szkołach i kościołach od dawien dawna.
Obecnie po odkopaniu wielkiej ilości starożytnych dokumentów, z których wiele jest
starszych od Genesis (Księgi Rodzaju) o ponad 2000 lat, uzyskaliśmy ogromną liczbę
oryginalnej literatury dostarczającej znacznie pełniejszych informacji.
Wbrew oczekiwaniom, że tego rodzaju odkrycia zostaną przyjęte z entuzjazmem, tak
się nie stało. Zamiast entuzjazmu spotkały się one z ostrym sprzeciwem; zamiast być
traktowane jako coś dobrego, uważa się je za zagrożenie. Czemu zagrażają? Otóż grożą
zniszczeniem zaufania do dawnej mitologii, którą uznano kiedyś za zapis historyczny. W
jaki sposób establishment daje sobie radę z tym zagrożeniem? Otóż kurczowo trzyma się
ukartowanej wersji historii i twierdzi, że to właśnie pochodzące z pierwszej ręki
historyczne dokumenty są mitologicznym opisem!
W latach 1850-1930 zapisy, które przez niezliczone pokolenia były ukryte pod
warstwą przemieszczanych wiatrem piasków pustyni, nagle ujrzały światło dzienne i
okazało się, że nawiązują do imion tak znanych postaci, jak Abraham, Esau, Israel,
Heber, Nahor, Terah i wielu innych, które wymienia Biblia. Dokumenty te zostały spisane
przez ludzi współczesnych opisywanym postaciom, którzy byli z nimi bezpośrednio
związani, podczas gdy księgi Starego Testamentu zostały opracowane ponad 1000 lat
pózniej. Mimo to dokumenty te jeden po drugim degradowano do rangi mitu. Czemu?
Ano dlatego, że opowiadają zupełnie inną wersję historii, niż ta, której naucza Biblia.
Przypisy:
9. W języku angielskim mamy tu do czynienia z pewnego rodzaju grą słów
polegającą na tym, że żyć pisane po angielsku be live znaczy po połączeniu tych
dwóch członów w belive wierzyć . Przyp. red.
10. Katarowie lub katarzy to członkowie ruchu religijno-społecznego rozwijającego
się w południowej Francji i północnych Włoszech w XI-XIII wieku skierowanego przeciwko
ustrojowi feudalnemu i hierarchii kościelnej. Przyp. tłum.
11. Pendragon to inaczej przywódca smoków, król nad królami. Przyp. tłum.
12. W polskim tłumaczeniu Biblii, tak zwanej Biblii Tysiąclecia, czytamy: A Pan
zstąpił z nieba, by zobaczyć to miasto i wieżę, które budowali ludzie, i rzekł: �Są oni
jednym ludem i wszyscy mają jedną mowę, i to jest przyczyną, że zaczęli budować. A
zatem w przyszłości nic nie będzie dla nich niemożliwe, cokolwiek zamierzą uczynić.
Zejdzmy zatem i pomieszajmy tam im język, aby jeden nie rozumiał drugiego! (Księga
Rodzaju, 11.5-7). W świetle tego tłumaczenia powód pomieszania języków jest
oczywisty. Przyp. tłum.
13. W polskojęzycznym tekście brzmi to następująco: I rzekł Pan do Mojżesza:
�Oto wybrałem Besaleela, syna Uriego, syna Chura z pokolenia Judy. Napełniłem go
duchem Bożym, mądrością i rozumem, i umiejętnością wykonania wszelkiego rodzaju
prac, pomysłowością w pracach w złocie, w srebrze, w brązie i w rzezbieniu kamieni do
oprawy, i w rzezbieniu drzewa oraz wykonaniu różnych dzieł. A dodam mu Oholiaba,
syna Achisamaka z pokolenia Dana. Napełniłem umysł wszystkich rękodzielników
mądrością, aby mogli wykonać, co ci rozkazałem:... (Księga Wyjścia, 31.1-6). Przyp.
tłum.
14. W języku angielskim ten rodzaj chleba opisany jest słowem shewbread lub
showbread, które Wielki Słownik Angielsko-Polski Jana Stanisławskiego tłumaczy jako
chleb pokładowy wystawiany w świątyni żydowskiej w starożytności , natomiast w Biblii
Tysiąclecia nosi on nazwę chleba pokładnego i tę nazwę przyjęliśmi w naszym
tłumaczeniu. Przyp. red.
15. Biblia Tysiąclecia podaje to następująco: spalił go w ogniu, starł na proch...
(Księga Wyjścia, 32.20). Przyp. tłum.
16. Sharon to nazwa żyznej równiny w zachodniej części Izraela rozciągającej się
wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego na południe od Hajfy. Przyp. tłum.
17. Omer to stara hebrajska miara objętości równa dziesiątej części ephaha, który
jest równy z kolei mniej więcej jednemu bushelowi odpowiadającemu 35 litrom; innymi
słowy Aaron włożył do Arki 3,5 litra manny. Przyp. tłum.
18. Chodzi o egipskiego świętego ptaka słońca Bennu przedstawianego w postaci
czapli. Przyp. tłum.
część 3
W latach osiemdziesiątych XIX wieku elity rządzące chrześcijaństwa odczuwały
paniczny strach przed słowem archeolog i dlatego prowadzenie wykopalisk objęto ścisłą
kontrolą. Ich podejmowanie i prowadzenie wymagało aprobaty specjalnie utworzonych do
tego celu instytucji.
Jedną z nich była utworzona w Wielkiej Brytanii w roku 1891 Fundacja Eksploracji
Egiptu (Egypt Exploration Fund). Na pierwszej stronie jej statutu mówi się, że jej
głównym zadaniem jest promowanie prac wykopaliskowych w celu objaśnienia lub
zobrazowania Starego Testamentu . Krótko mówiąc, przyjęto, że jeśli znajdzie się coś, co
będzie wspierało nauki płynące z Biblii, wówczas poinformuje się nas (społeczeństwo).
Wszystko, co nie było zgodne z kościelną interpretacją Biblii, miało nie oglądać światła
dziennego.
Obecnie przyjrzymy się jednemu z odkryć tego rodzaju, o którym wie zaledwie
niewielka garstka ludzi. W rzeczywistości jest to prawdopodobnie najważniejsze z odkryć
dotyczących Biblii, jakich kiedykolwiek dokonano. Co więcej, wynikające z niego
implikacje są znacznie donioślejsze niż ono samo, jako że jest to ostateczna historia
Feniksa i Ogniowego Kamienia.
W Księdze Wyjścia pojawia się nazwa pewnej ważnej góry biblijnej. Leży ona w
rozległym paśmie na Półwyspie Synaj trójkątnym, wypiętrzonym masywie lądowym
położonym nad Morzem Czerwonym między Zatokami Sueską i Akaba. W Starym
Testamencie ta góra jest początkowo określana mianem Horeb, potem nazywa się Synaj,
a na końcu wraca do początkowej nazwy Horeb.
Historia ta dotyczy oczywiście Mojżesza i wyjścia Izraelitów z Egiptu. Była to góra,
na której według Księgi Wyjścia Mojżesz zobaczył gorejący krzak, rozmawiał z Jehową i
gdzie otrzymał Dziesięcioro Przykazań oraz Tablice Świadectwa (prawo mojżeszowe).
Należy wiedzieć, że w czasach Mojżesza (około 1350 roku p.n.e.) nie było góry
Synaj. Nie było góry o tej nazwie nawet w czasach Jezusa, a także przez następne 300
lat. Ważne podkreślenia jest również to, że Stary Testament, który dziś znamy, jest
tłumaczeniem tekstu hebrajskiego opracowanego zaledwie 1000 lat temu, w związku z
czym jest on o kilkaset lat młodszy od kanonicznego Nowego Testamentu.
Góra znana dziś jako Synaj znajduje się w południowej części Półwyspu Synaj, dosyć
blisko podstawy wypiętrzonego trójkąta. Nazwę tą otrzymała w IV wieku n.e. od misji
chrześcijańskich greckich zakonników, czyli 1700 lat po czasach, w których żył Mojżesz.
Niekiedy nazywa się ją dziś Dżabal Musa (Góra Mojżesza), zaś wzniesiona na niej
chrześcijańska pustelnia, Klasztor Świętej Katarzyny, wciąż tam stoi. Czy ta góra była
jednak tą, którą Stary Testament określa mianem Horeb? Otóż, jak się okazuje, nie.
Księga Wyjścia podaje pewne szczegóły dotyczące drogi, którą przemierzał Mojżesz i
Izraelici w drodze z delty Nilu do kraju Goszen, w poprzek Synaju przez pustynne obszary
Shur i Paran aż do krainy Midian (położonej na północ od współczesnej Jordanii). Na
podstawie tej trasy łatwo określić położenie góry Horeb. Leży ona dość daleko na północ
od Dżabal Musa (Góry Mojżesza).
Słowo horeb znaczy po prostu pustynia i ta wielka pustynna góra, która wznosi
się w środku skalistego płaskowyżu nad równiną Paran aż do wysokości ponad 2600 stóp
(780 m) nazywa się dziś Ser�b�t, a dokładniej Ser�b�t el-Kh�dim (Dostojeństwo
Kh�dima).
Pod koniec lat dziewięćdziesiątych XIX wieku brytyjski egiptolog William Flinders
Petrie, profesor University College w Londynie, wystąpił do Fundacji Eksploracji Egiptu z
propozycją zorganizowania ekspedycji na Półwysep Synaj. Przybył tam razem ze swoim
zespołem w roku 1904 i w marcu tego samego roku zorganizował wyprawę na szczyt
góry Ser�b�t.
W następnym roku opublikował dokładne sprawozdanie ze swojej wyprawy z
adnotacją, że nie może być ono oficjalnie udostępnione prenumeratorom wydawnictw
Fundacji Eksploracji Egiptu. Udostępnione mogły być im jedynie mapy i ogólnikowy opis.
Co więcej, Petrie wyznał, że początkowo jego zespoły były finansowane przez Fundację,
lecz od chwili wyprawy na Półwysep Synaj Fundacja przestała go sponsorować. Co było
tego przyczyną? Czyżby chodziło o to, że złamał zasady statutu, ujawniając coś, co nie
było zgodne z naukami Biblii? W rzeczywistości tak właśnie było.
Otóż Petrie odkrył wielki sekret świętej Góry Mojżesza, który nie tylko tłumaczył to,
co zostało opisane w Księdze Wyjścia, ale podważył jednocześnie powszechnie
obowiązującą jej interpretację.
Tym, czego Biblia nie mówi jasno, jest to, że Półwysep Synaj nie był dla Egiptu
ziemią położoną poza jego granicami, bowiem znajdował się on pod kontrolą faraona i był
uważany za część Egiptu. Tak więc Mojżesz i Izraelici znalazłszy się na wschód od Delty
Nilu wcale nie byli poza granicami Egiptu, ale wciąż na jego terytorium i mieli przed sobą
do pokonania cały Półwysep Synaj przed wejściem do palestyńskiej krainy Kanaan.
W czasach Mojżesza Synaj podlegał dwóm dostojnikom egipskim: królewskiemu
kanclerzowi i królewskiemu namiestnikowi. Był to okres panowania XVIII dynastii, z
której pochodzili faraonowie Totmes i Amenhotep, a także Echnaton i Tutanchamon.
Królewskim namiestnikiem był w tym czasie Neby, który był również głównodowodzącym
wojsk w Zaru w regionie Goszen w Delcie Nilu, czyli w miejscu, w którym Izraelici
mieszkali przed exodusem.
Stanowisko królewskiego kanclerza było dziedziczne i należało do hyksoskiego rodu
Pa-Nehas, zaś Panahesy pochodzący z tego rodu sprawował funkcję oficjalnego
gubernatora Synaju. Bardziej znany jest pod imieniem Phinehas, pod jakim występuje
w Biblii. Stał się jednym z pierwszych kapłanów nowego mojżeszowego wyznania, lecz
zanim do tego doszło, był arcykapłanem w świątyni faraona Echnatona w Amarnie.
Zanim wrócimy do Williama F. Petrie ego, warto dokonać rozróżnienia między
Izraelitami i Hebrajczykami epoki Mojżesza, aby zrozumieć znaczenie jego odkrycia W
tamtych czasach nie stanowili oni jedności i nie byli tym samym, jak to sugeruje Biblia.
Hebrajczycy byli rodziną, potomkami Abrahama, którzy zamieszkiwali głównie Kanaan
(Palestynę). Izraelici byli natomiast rodziną wywodzącą się od jednego z wnuków
Abrahama, Jakuba, którego imię zostało zmienione na Izrael. To jedynie rodzina Jakuba
przeniosła się do Egiptu i to jej potomkowie wrócili z Mojżeszem, aby po wielu
pokoleniach ponownie połączyć się ze swoimi współbraćmi Hebrajczykami.
Różnica między tymi dwiema gałęziami polegała na tym, że Izraelici przez długi czas
znajdowali się pod wpływem praw i religii Egiptu i niewiele wiedzieli o zwyczajach swoich
kuzynów z Kanaanu. Przez ponad 400 lat przebywali w środowisku zasiedlonym przez
panteon bogów i chociaż rozwinęli w ramach swojej wspólnoty koncepcję jedynego
boga , tym bogiem nie był Jehowa19 kananejskich Hebrajczyków.
Bóg Izraelitów był postacią bez twarzy, którego nazywali oni po prostu Pan . W
języku Izraelitów nosił on imię Adon. Z tego właśnie względu imiona Pan i Jehowa
były w najwcześniejszych tekstach zawsze rozróżniane, chociaż w pózniejszym czasie
zlały się w postać jedynego Boga, który pasował, zarówno do rodzącej się religii
żydowskiej, jak i chrześcijańskiej. U Egipcjan imię Pan (Adon) było bardzo podobne i
brzmiało Aton. Od niego też pochodzi imię faraona Echnatona, które znaczyło sługa
Atona .
Tak więc kiedy Mojżesz i Izraelici udali się na Półwysep Synaj, nie przybyli tam jako
czciciele Jehowy, ale Atona, i z tego też względu dano im nowy zestaw praw i przykazań,
aby przystosować ich do kultury mieszkańców Kanaanu, gdzie miała być ich nowa
ojczyzna.
Gdy Mojżesz i Izraelici opuścili deltę Nilu, ich najprostsza droga do Kanaanu (do
którego zmierzali) winna była prowadzić przez pustkowia północnego Synaju. Co
sprawiło, że poszli na południe w wysoko położone, trudne do przebycia okolice, aby
spędzić pewien czas pod górą Horeb Ser�b�t? Właśnie to pytanie nie dawało spokoju
Petrie emu i jego zespołowi.
Cóż więc znalezli oni wysoko na biblijnej, świętej górze? Na początku niewiele,
niemniej na obszernym płaskowyżu w pobliżu szczytu było wyraznie widać ślady
starożytnego siedliska kilka filarów i pionowych obelisków wystających z rumowiska.
Rumowisko to było skutkiem postępującej przez 3000 lat erozji powodowanej przez wiatr
i osunięcia gruntu. Kiedy je oczyszczono, ukazała się cała prawda o biblijnej historii.
Petrie pisał:
Nie ma żadnego innego zabytku, którego byśmy bardziej żałowali, że
nie zachował się w lepszym stanie. Cały był pogrzebany i nikt nie miał o
nim pojęcia, dopóki nie oczyściliśmy tamtego miejsca.
Pod rumowiskiem znajdował się ogromny kompleks świątynny. W obrębie murów
znajdowała się zewnętrzna świątynia ponad siedemdziesięciometrowej długości, która
wychodziła z wewnętrznej świątyni wyciosanej w wielkiej grocie w zboczu góry. Z różnych
kartuszy20, rzezb i inskrypcji wynikało, że ta świątynia była użytkowana już w czasach
faraona Snofru, który żył około 2600 lat p.n.e. i którego bezpośredni potomkowie
zbudowali piramidy w Gizie.
Naziemna część świątyni zbudowana była z piaskowca wyciętego z góry i składała
się z szeregu przylegających do siebie przedsionków, kaplic, dziedzińców, kabin i komór.
Najważniejszymi z nich, które odkopano, były: główne sanktuarium, kaplica królów,
dziedziniec portykowy i sala bogini Hathor, której zresztą poświęcony był cały ten
świątynny kompleks.
Wszędzie wkoło stały filary i stele poświęcone królom (faraonom) panującym na
przestrzeni wieków w Egipcie. Wizerunki niektórych z nich, jak na przykład Totmesa III
(założyciela ruchu różokrzyżowców w Egipcie) widniały na wielu obeliskach i ściennych
reliefach.
Znajdująca się obok grota Hathor była wykuta w skale. Jej ściany były płaskie i
gładkie. W środku stał (od około 1820 roku p.n.e.) wielki filar faraona Amenemhata III,
zięcia Esaua. Byli tam również przedstawieni jego główny szambelan i strażnik pieczęci.
Głęboko w grocie Petrie odnalazł wapienną płytę faraona Ramzesa I (uważanego
przez egiptologów za przeciwnika kultu Atona), na której, co ciekawe, określa on siebie
jako władcę wszystkiego, co podlega Atonowi . Znaleziono również popiersie matki
Echnatona, królowej Egiptu Teje, z jej kartuszem osadzonym w koronie.
Na dziedzińcach i w holach zewnętrznej świątyni znajdowały się liczne zbiorniki i
okrągłe baseny wraz z szeregiem dziwnie ukształtowanych ławo-stołów z niszami z
przodu i blatami na różnych poziomach. Były tam również okrągłe stoły, tace i talerze,
oraz alabastrowe wazy i pojemniki, z których wiele miało kształt kwiatu lotosu. W
pomieszczeniach znajdowała się też pokazna kolekcja płytek o szklistej powierzchni,
kartuszy, skarabeuszy i świętych ornamentów ozdobionych spiralami, rombami i
koszyczkami. Były tam ponadto magiczne pałeczki z nieznanego, twardego materiału, a
w portyku dwa stożkowate kamienie o wysokości 6 i 9 cali (15 i 23 cm).
Znaleziska te zaskoczyły odkrywców, lecz w jeszcze większe zdumienie wprawiły ich
metalurgiczne tygle. Egiptolodzy do dzisiaj nie są zgodni co do przeznaczenia tygli w
świątyni... a także w kwestii tajemniczej substancji zwanej mfkzt, która, jak się zdaje,
jest w jakiś sposób związana z tymi tyglami i stożkowatymi kamieniami, o których
mówiły liczne wzmianki na ściennych napisach i stelach.
Niektórzy sugerowali, że mfkzt może oznaczać miedz, inni, że turkus, a jeszcze inni,
że malachit. Były to jednak przypuszczenia pozbawione podstaw, zwłaszcza że nigdzie w
pobliżu nie było żadnego z tych materiałów.
Synaj znany jest z kopalni turkusów, lecz jeśli wydobywanie tych kamieni było
jednym z zadań świątynnych mistrzów przez tyle stuleci, wówczas należałoby spodziewać
się ich obfitości w egipskich świątyniach. Tak jednak nie jest. Znajdowano je tam bardzo
rzadko.
Kolejną przyczyną wątpliwości były niezliczone inskrypcje dotyczące chleba w
połączeniu z wyraznie widocznym hieroglifem oznaczającym światło , które znaleziono w
kaplicy królów.
Jednak odkryciem, które wywołało największą konsternację, było odkopanie czegoś,
co zidentyfikowano jako enigmatyczną substancjęmfkzt, do której zdawał się odnosić
symbol chleba . Była to znaczna ilość czystego, nie postarzałego białego proszku, który
spoczywał na głębokości kilku cali w pomieszczeniu magazynowym.
Niektórzy sugerowali, że to pozostałość po wytopie miedzi, lecz bardzo szybko
odrzucono tę hipotezę, z uwagi na to, że proces wytopu miedzi nie pozostawia białego
proszku, ale gęstą czarną szlakę. Co więcej, w promieniu wielu mil od świątyni nie było
żadnych zródeł miedzi, zaś dawne warsztaty hutnicze znajdowały się w odległych
dolinach.
Inni sądzili, że ten proszek jest popiołem powstałym z palenia roślin w procesie
uzyskiwania zasad, lecz nie znaleziono najdrobniejszych śladów jakichkolwiek osadów
roślinnych.
Z braku innego wyjaśnienia uznano, że biały proszek i stożkowate naczynia były
prawdopodobnie związane z jakąś formą obrządku składania ofiar, lecz część uczonych
zakwestionowała tę wersję, wskazując na fakt, że świątynia była egipska i że w tym kraju
nie istniał zwyczaj składania ofiar ze zwierząt. Co więcej, nie odnaleziono żadnych resztek
kości lub jakiejkolwiek obcej substancji w mfkzt, który wyglądał dla wszystkich jak
sakralny talk w proszku.
Część tego tajemniczego proszku zabrano do Wielkiej Brytanii w celu jego zbadania,
jednak wyników tych badań nigdy nie opublikowano. Resztę (otwartą po 3000 lat i
wystawioną na działanie żywiołów) zostawiono na pastwę pustynnych wiatrów.
Wkrótce stało się oczywiste, że ten proszek wygląda bardzo podobnie do
mezopotamskiego Ogniowego Kamienia lub shem-an-ny substancji, która była
sporządzana w postaci chleba i używana do karmienia świetlistych ciał babilońskich
królów i egipskich faraonów.
To tłumaczy również znalezione w świątyni inskrypcje podkreślające znaczenie
chleba i światła. Ten biały proszek (shem-an-na) był identyfikowany ze świętą manną,
którą Aaron umieścił w Arce Przymierza. W Egipcie ciastka wykonane z tego proszku
zwano pokarmem scheffa , z kolei Izraelici nazywali je chlebem pokładnym .
Księga Wyjścia mówi, że Mistrzem Rzemiosł, tym, który sporządził oryginalny chleb
pokładny dla Mojżesza na Synaju, był Besaleel, syn Uriego Ben Hura. Besaleel nie był
jednak piekarzem, ale znanym złotnikiem, tym, który wykonał złote ozdoby do
Tabernakulum i Arki Przymierza. Jest to zgodne z funkcją kapłanów Mistrzów Rzemiosł
w Mezopotamii. Byli oni wielkimi Wulkanami i metalurgami Tubal-kaina, którzy
produkowali shem-an-nę z czystego złota.
Liczne tygle, stożkowate naczynia, różnorodne zbiorniki, stoły i inne sprzęty
sprawiały, że ta synajska świątynia bardziej przypominała laboratorium niż miejsce kultu.
Tak też i było.
To, co znalazł Petrie, było w rzeczywistości laboratorium alchemicznym Echnatona i
osiemnastu dynastii faraonów, którzy panowali przed nim. Była to świątynia-
laboratorium, w której piec metalurgiczny ryczał i dymił w procesie wytwarzania świętego
ogniowego kamienia wysokospinowej shemanny.
I oto zupełnie nieoczekiwanie słowa Księgi Wyjścia nabierają sensu, kiedy je
analizujemy ze zupełnie innego punktu widzenia:
Góra zaś Synaj była cała spowita dymem, gdyż Pan zstąpił na nią w
ogniu i uniósł się dym z niej jakby z pieca, i cała góra bardzo się trzęsła.
[19.18]
W Księdze Wyjścia czytamy, że Mojżesz wziął złotego cielca, którego wykonali
Izraelici, i spalił go w ogniu, obracając go w biały proszek. Jest to właśnie opis procesu
wytwarzania shem-an-ny. Jest również oczywiste, że egipscy kapłani bogini Hathor od
niezliczonych pokoleń podsycali swój ogień, dopóki w czasach Mojżesza do głosu nie
doszli kapłani Atona.
Tym, który zreorganizował starożytne szkoły nauk tajemnych Thota i założył
Królewską Szkołę Mistrzów Rzemiosła w Karnaku, był faraon Totmes III. Nazywano ich
Wielkim Białym Bractwem ze względu na ich zainteresowanie tajemniczym białym
proszkiem. Jeden z jego odłamów zajmował się medycyną i uzdrawianiem i stał się znany
jako Egipscy Terapeuci. W pózniejszym czasie Terapeuci rozciągnęli swoją działalność na
Palestynę, a w szczególności na judejską osadę Qumran, gdzie przeszli do historii jako
esseńczycy.
Czym szczególnym wyróżniała się bogini Hathor? Dlaczego synajscy kapłani wybrali
ją na swoje bóstwo? Otóż, była ona najważniejszą z bogiń opiekuńczych i mówiło się, że
jako córka boga Ra dała życie słońcu. Pierwotnie nazywano ją Królową Zachodu i Panią
Piekieł, dokąd wiodła, jak mówiono, tych, którzy znali właściwe zaklęcia. Była czczona
jako protektorka macierzyństwa, bogini miłości, grobów i pieśni. Mówiono, że to właśnie
za sprawą jej mleka faraonowie zyskiwali boskość i stawali się prawomocnymi bogami.
Na jednej z kamiennych tablic w pobliżu wejścia do jaskini na górze Ser�b�t
przedstawiony jest Totmes IV w towarzystwie Hathor. Przed nim znajdują się dwa ofiarne
podwyższenia zakończone ornamentem z kwiatów lotosu, a za nim mężczyzna
trzymający stożkowe ciasto z białego chleba. Na innym reliefie widać masona Anchiba
ofiarowującego królowi dwa stożkowe ciasta chlebowe z shem-an-ny. Podobne wizerunki
znajdują się w całej świątyni. Jednym z najbardziej znaczących jest wizerunek Hathor i
Amenhotepa III. Bogini trzyma w ręku naszyjnik, a drugą ofiarowuje faraonowi symbol
życia i zwierzchnictwa. Za nią stoi skarbnik Sobekhotep, który trzyma w pogotowiu
stożkowe ciasto z białego chleba. Sobekhotepa określa się jako Nadzorcę Sekretów
Domu Złota, który dostarczył szlachetny i cenny kamień Jego Wysokości .
Już wcześniej mówiłem, że w chwili wyjścia z Egiptu na Synaj Izraelici w drodze do
Kanaaun mieli zapoznać się z prawami i zasadami panującymi w ich nowej ojczyznie.
Chociaż rzeczywiście tak się częściowo stało, to jednak w sprawach dotyczących religii
było odwrotnie egipskie zwyczaje i tradycje zostały zaszczepione Hebrajczykom.
To właśnie na górze Synaj Jehowa po raz pierwszy uświadomił Mojżeszowi swoje
istnienie. Będąc wyznawcą Atona Mojżesz zapytał swojego nowego pana i mistrza, kim
jest, i w odpowiedzi usłyszał: Jam Jest, Który Jest , co w fonetyce hebrajskiego
zabrzmiało Jehowa , jednak przez bardzo długi czas Izraelitom nie wolno było używać
tego imienia, z wyjątkiem najwyższego kapłana, któremu wolno było szeptać je raz w
roku i to w kompletnym odosobnieniu. To zrodziło problem, który polegał na tym, że
modły miały być skierowane do tego nowego boga, lecz skąd miał on wiedzieć, że są one
skierowane właśnie do niego, skoro jego imię w nich się nie pojawiało?
Izraelici wiedzieli, że Jehowa nie jest Atonem (ich tradycyjnym Adonem lub inaczej
Panem) i przyjęli, że musi on być odpowiednikiem wielkiego, państwowego boga Egiptu,
mimo iż w rzeczy samej nim nie był. Postanowiono zatem, że do wszystkich modlitw
należy dodawać imię tego państwowego boga, które brzmiało Amen (w obowiązującej w
języku polskim pisowni: Amon przyp. red.). Do dzisiaj imię to jest wypowiadane na
zakończenie każdej modlitwy. Nawet dobrze znana chrześcijańska Modlitwa Pańska
(Ojcze nasz, który jesteś w niebie... znana z Ewangelii św. Mateusza) wywodzi się z
egipskiej modlitwy zaczynającej się od słów: Amen, Amen, który jesteś w niebie...
Dziesięć Przykazań, o których mówi się, że zostały dane Mojżeszowi przez Boga na
górze Synaj, jest również egipskiego pochodzenia i wywodzi się bezpośrednio z Zaklęcia
125 z egipskiej Księgi umarłych. Nie był to nowy kodeks postępowania wymyślony na
użytek Izraelitów, ale nowa wersja wyznania faraona. Na przykład wyznanie: Nie
zabijałem zostało przetłumaczone na: Nie będziesz zabijał . Wyznanie: Nie kradłem
stało się Nie będziesz kradł , Nie mówiłem kłamstw stało się: Nie będziesz mówił
przeciw blizniemu swemu kłamstwa jako świadek i tak dalej.
Nie tylko Dziesięcioro Przykazań zostało skopiowane z egipskiego rytuału, ale
również psalmy, które stanowią transpozycję egipskich hymnów (mimo iż są
przypisywane królowi Dawidowi). Nawet Księga Przysłów Starego Testamentu, tak zwane
Słowa Mądrości Salomona, są niemal dosłownym tłumaczeniem na hebrajski przypowieści
egipskiego mędrca zwanego Amenemopem. Znajdują się one obecnie w British Museum i
porównując je wiersz po wierszu z Księgą Przysłów na każdym kroku można znalezć ich
odpowiedniki. Obecnie odkryto, że nawet pisma Amenemopego są kopią jeszcze
starszych Nauk Ptahhotepa, które powstały co najmniej 2000 lat przed Salomonem.
Poza Księgą umarłych i Mądrościami Ptahhotepa istnieje cały szereg innych tekstów
egipskich, których użyto przy pisaniu Starego Testamentu. Są wśród nich na
przykład Teksty Piramid i Teksty Sarkofagów, z których zaczerpnięto odniesienia do
bogów egipskich i tak je przekształcono, żeby odnosiły się do hebrajskiego Jehowy.
W Krew z krwi Jezusa podkreślam, że współczesne chrześcijaństwo, które rozwinęło
się z Rzymskiego Kościoła z IV wieku n.e., jest faktycznie religią hybrydową, która opiera
się na zasadach innych religii, w tym, oczywiście, na judaizmie.
Obecnie widać, że judaizm także był od początku hybrydą stworzoną z egipskich,
kananejskich i mezopotamskich tradycji, z przypowieściami, hymnami, modlitwami i
rytuałami odnoszącymi się do najróżniejszych bogów, które zebrano razem i odniesiono
do nowo utworzonej koncepcji Jedynego Boga .
Z historycznego punktu widzenia szczególnie interesujące jest to, że nie wszystko
zostało ukartowane w czasach Abrahama ani nawet pózniej, w czasach Mojżesza. Zaczęło
się to dopiero w VI wieku p.n.e., kiedy to dziesiątki tysięcy Izraelitów zostało wziętych do
niewoli przez babilońskiego króla Nabuchodonozora. Do tego czasu hebrajskie i izraelskie
zapisy odnosiły się do poszczególnych bogów poprzez ich indywidualne imiona oraz przy
pomocy ogólnego, odnoszącego się do liczby mnogiej, identyfikatora Elohim 21.
Przez około 500 lat od czasu niewoli babilońskiej pisma te istniały wyłącznie w
postaci oddzielnych zapisków i dopiero w czasach, które nastały po Chrystusie, zebrano
je w jedno dzieło. Jezus nigdy nie słyszał o Starym Testamencie, a tym bardziej o Biblii.
Teksty, do których miał dostęp, zawierały wiele ksiąg, które pominięto w kompilacji,
którą dziś znamy.
O dziwo, o niektórych z nich wciąż są wzmianki we współczesnej Biblii jako o
ważnych dla tradycji. Mowa tu o Księdze Pana, Księdze Wojen Jehowy i Księdze Jaszara.
Dlaczego je pominięto? Po prostu dlatego, że ich kontekst nie pasował do koncepcji nowo
tworzonej religii opierającej się na wierze w Jehowę. Jaszar był na przykład urodzonym w
Egipcie synem Kaleba, szwagrem pierwszego izraelskiego sędziego Othneila, a także
nosicielem laski Mojżesza. Jest ogólnie przyjęte, że miejsce Księgi Jaszara w Biblii jest
między Księgą Powtórzonego Prawa i Księgą Jozuego, lecz redaktorzy odrzucili ją,
ponieważ w zupełnie innym świetle przedstawia wydarzenia, które miały miejsce na
Synaju i górze Horeb.
Znana nam Księga Wyjścia podaje, że Jehowa wydał Mojżeszowi instrukcje
dotyczące panów i sług, chciwości, sąsiedzkich stosunków, zbrodni, małżeństwa,
moralności i wielu innych zagadnień, łącznie z prawami dotyczącymi Szabatu i
Dziesięciorga Przykazań.
Natomiast w Księdze Jaszara, która została napisana wcześniej od Księgi Wyjścia, to
nie Jehowa przekazuje Mojżeszowi te prawa i przykazania. W rzeczywistości w ogóle nie
ma tam mowy o Jehowie. Nowe prawa, jak głosi Księga Jaszara, zostały przekazane
Mojżeszowi i Izraelitom przez Jetro, Najwyższego Kapłana Midian i Pana Góry, co czyniło
go generalnym zarządcą świątyni synajskiej. Pan Góry (lub Ten Wysoki) tłumaczy się na
hebrajski jako El Szaddai, co ma szczególne znaczenie, jako że było to imię, które
Mojżesz usłyszał, kiedy poprosił Pana, aby ujawnił, kim jest. Pan rzekł: Jam jest, który
jest. Jestem ten, którego Abraham zwał El Szaddai . Ostatecznie Jam jest, który jest
stało się po przetłumaczeniu imieniem Jehowa, lecz jak podaje Księga Jaszara (co
również potwierdza Księga Wyjścia, jeśli czyta się ją właściwie) ów Pan nie był wcale
bóstwem. Był to Jetro El Szaddai, wielki wulkan i Mistrz Rzemiosł świątyni Hathor.
Pomijając fakt, że jesteśmy uczeni interpretacji pewnych aspektów tekstu biblijnego,
niewielu z nas samodzielnie ją studiuje. W rezultacie obrazy powstałe w naszym umyśle
są zazwyczaj odzwierciedleniem tego, co widzimy na ilustracjach w książkach i w kinie.
Hollywood wprawia nas, oczywiście, w dumę swoimi wyobrażeniami Mojżesza na górze i
Boga wypalającego słowa Dziesięciu Przykazań na wielkich, trudnych do uniesienia,
granitowych płytach. W Księdze Wyjścia nie ma jednak odpowiadającego tej scenie opisu,
natomiast w kwestii Przykazań mówi się, że Mojżesz sam je spisał (pod dyktando Pana),
po tym jak stłukł pierwsze tablice, które otrzymał.
Jeśli chodzi o drugą część synajskiego przekazu, Tablice Świadectwa, w Kabale22 i
Midraszu23 mówi się, że jest on zawarty w świętym kamieniu szlachetnym, który Mojżesz
umieścił w dłoni swej ręki . Mówi się, że jest to ten sam Boski Kamień Mądrości, który
odziedziczył Salomon. We wcześniejszych tekstach egipskich nosił on nazwę Tabliczki
Hermesa , która ucieleśniała mądrość Thota.
Według pism starożytnego Dworu Smoka Egiptu (założonego przez królową
Sobeknefru w roku 1785 p.n.e) strażnikiem Stołu był Chem, Wysoki Kapłan Mendes.
Słowo chem (lub khame) znaczy czerń i z tego rdzenia zrodziło się słowo alchemia
nauka wydobywania światła z czerni. Jeśli chodzi o nas, to Chem jest nam bardziej znany
jako biblijny Cham, dziadek Nimroda, którego rodzina została wyklęta przez
Hebrajczyków, ponieważ jego historyczne tradycje pozostawały w konflikcie z rodzącą
się, bazującą na pojęciu Jehowy, kulturą.
Czytelnicy gotyckich powieści i książek na temat czarnoksięstwa oczywiście z
miejsca rozpoznają imię Chema z Mendes. Często przedstawiany jest on w nich
symbolicznie w postaci kozła, który był właśnie symbolem Chama w starożytnym Egipcie.
Jedyną różnicą jest to, że w okresie współczesnego chrześcijaństwa kozioł stał się
symbolem diabła. Idąc śladami historii Chema z Mendes dochodzimy jednak do synajskiej
świątyni i białego proszku złota.
Mendes było głównym miastem Egipskiej Delty, zaś Chem był mianowanym przez
świątynię Archonem (dostojnikiem) X Wieku Koziorożca. Z tego właśnie względu jego
symbolem był kozioł, przedstawiany zazwyczaj w postaci odwróconego pentagramu24.
Pięcioramienna gwiazda ma dwa promienie zwrócone ku górze, które symbolizują rogi
Kozła z Mendes. Dwa promienie zwrócone ku dołowi symbolizują uszy, zaś pojedynczy
promień reprezentuje podbródek i brodę.
Kiedy pentagram jest przedstawiony w pozycji odwróconej uważa się go za symbol
męskości, lecz gwiazda pentagramu jest, oczywiście, symbolem kobiecości (symbol
Wenus) i zazwyczaj jest przedstawiana z jednym promieniem skierowanym prosto do
góry.
Kiedy pentagram jest w męskiej pozycji, Chem jest upostaciowiony przez szmaragd
osadzony centralnie w punkcie połączenia rogów. Kiedy go obrócimy, zyskuje status
żeński, zaś najwyższy punkt promienia zwróconego pionowo do góry symbolizuje głowę
bogini, boczne promienie reprezentują jej ramiona, a blizniacze promienie zwrócone teraz
ku dołowi (które były poprzednio rogami) stają się jej nogami, natomiast centralny
szmaragd jest wyobrażeniem sromu.
Czasami odwrócony pentagram Chema jest przedstawiany z płomieniami
wydobywającymi się ze świętego klejnotu między rogami. Płomienie te są
odpowiednikiem Astralnego Światła. Kiedy jednak odwrócimy go do pozycji Wenus,
płomienie wychodzące z macicy reprezentują Gwiezdny Ogień, księżycową esencję
bogini.
Od najwcześniejszych czasów pentagram zawsze był, bez względu na to, czy
reprezentuje Astralne Światło, czy też Gwiezdny Ogień, symbolem oświecenia. Był
związany z przedżydowskim szabatem rytualnym okresem refleksji nad
doświadczeniami poza obszarem codziennego trudu. Z tego względu Chem z Mendes był
zwany Szabatowym Kozłem, skąd wzięło się obecne znaczenie przymiotnika szabatowy
używanego w kręgach akademickich.25
Mając na względzie tę wiekową tradycję, nie należy się dziwić, że pentagram i
Szabatowy Kozioł zadomowiły się w tradycjach innowierczych chrześcijan (na przykład
katarów z Langwedocji) z okresu średniowiecza. Z kolei ortodoksyjny Kościół
Chrześcijański usiłował zniwelować respekt dla starych mądrości szkół wiedzy tajemnej
poprzez utworzenie hybrydowej religii przyjmującej za postawę zbawienie od nieznanego
zbawienie, które można osiągnąć jedynie w drodze podporządkowania się autorytetowi
biskupów. W rezultacie opierające się na spirytyzmie doktryny ruchu gnostycznego (który
usiłował odkryć nieznane ), zostały uznane przez Inkwizycję za bluzniercze, a
pentagram i kozła ogłoszono symbolami czarnej magii i czarów.
W tamtych czasach, a nawet obecnie, osobiste zaangażowanie się kogoś w nauki nie
aprobowane przez biskupów jest traktowane w pewnych kręgach jako herezja, zaś strach
przed indywidualnie (samodzielnie) zyskaną wiedzą jest tak przemożny, że Kozioł z
Mendes został uznany za uosobienie samego diabła. Taka jest wymowa licznych
bezwartościowych książek o charakterze propagandowym (autorstwa Dennisa Wheatleya
i innych) głoszących, że krucyfiks i polewanie święconą wodą stanowią jedyną broń
przeciwko tak zwanym emisariuszom szatana.
Cham (lub Chem) jest opisany w Starym Testamencie jako syn Noego, lecz w
najstarszych zapiskach figuruje zgodnie z prawdą (razem z Jafetem) jako syn wielkiego
Wulkana i złotnika Tubal-kaina, który historykom znany jest bardziej jako król Meskalam-
dug, bohater Dobrej Ziemi.
We wczesnych palestyńskich podaniach Chem był synonimem niejakiego Azazel
Koziorożca, który (według nie włączonej do Starego testamentu Księgi Enocha)
udostępnił ludziom wszelkie metale, nauczył ich artystycznej obróbki i stosowania
antymonu . Antymon (Sb) to czarny pierwiastek znany również pod nazwą stibium.
Stanowi on zasadniczy element służący alchemikom do produkcji Kamienia
Filozoficznego. W starożytnym świecie arabskim nazywano go khol, skąd pochodzi słowo
coal ( węgiel ) oznaczające ten, który jest czarny . Słowo pochodne alkohol pochodzi
od arabskiego al-kohul filozoficznej rtęci o wysokim stopniu czystości
wyprodukowanej ze spirytusu winnego oczyszczonego antymonem.
Azazel Koziorożca rzeczywiście występuje w Biblii, lecz nie w autoryzowanej wersji
anglojęzycznej. W Wulgacie26 jest wzmianka o zwyczaju Zadośćuczynienia i mowa o tym,
że Aaron rzuci losy na dwie kozy, jeden dla Pana i drugi dla Azazela . Ta, na którą
padnie los dla Pana, zostanie poświęcona jako ofiara grzechu , natomiast druga będzie
odesłana na pustkowie jak zadośćuczynienie .
Bardziej znana wersja anglojęzyczna jest nieco myląca, jako że imię Azazel zostało
tam zmienione na kozioł ofiarny . Powodem tego podstawienia było to, że oryginalny
tekst mówił jasno, iż Hebrajczycy składali ofiary, zarówno Jehowie, jak i Chem-Azazelowi,
z kolei Księga Enocha wskazywała na bezpośredni związek między Azazelem i alchemią.
W tradycji różokorzyżowcowych szkół wiedzy tajemnej prace Chema (Tabula
Smaragdina Hermetis) były określane jako najstarszy pomnik Chaldejczyków dotyczący
Kamienia Filozoficznego . Związane z mądrością Thota (lub Hermesa) były one określone
jako nauki hermetyczne i miały bezpośredni związek z alchemią ognia stosowaną przy
budowie piramid.
Imię Hermes wywodzi się od słowa herma, które oznacza stos kamieni , z kolei
Wielką Piramidę zwano Sanktuarium Thota. Słowo pyr, od którego pochodzą pyre i
pyramid (piramida), w rzeczywistości znaczy ogień , natomiast piramidom nadano tę
nazwę, dlatego że były zrodzone z ognia .
To prowadzi nas do jednego z najbardziej zagadkowych pytań: Jak zbudowano
piramidy? Czy tysiące potężnych bloków uniesiono na dużą wysokość i osadzono z tak
wielką precyzją przy pomocy tysięcy niewolników nie dysponujących niczym poza
sznurami i rampami i pracujących przez bliżej nie określony okres czasu, jak się
powszechnie sądzi? Oczywiście, że nie. Pochyła rampa biegnąca aż do szczytu Wielkiej
Piramidy nachylona w stosunku 1:10 musiałaby mieć długość około 1500 metrów i trzy
razy większą objętość od samej piramidy.
Jak już wcześniej wspomniałem, wysoko-chroniony (wysokospinowy) Ogniowy
Kamień jest jednoatomowym nadprzewodnikiem. Jest to wielce egzotyczna materia o
przyciąganiu grawitacyjnym mniejszym od zera. Ostatnie eksperymenty z tym
zadziwiającym białym proszkiem złota dowodzą, że w pewnych warunkach substancja ta
waży mniej niż nic (ma ujemną wagę) i można zniknąć przechodząc do innego wymiaru.
Najbardziej interesującą własnością tego proszku jest jednak to, że może on jezdzić na
magnetycznym polu ziemskim, tak że kiedy jest w stanie zerowej grawitacji, może
przekazywać swoją nieważkość swojemu nosicielowi , a więc wywoływać jego lewitację.
Tym nosicielem może być naczynie laboratoryjne, pojemnik... bądz kamienny blok!
Stare przekazy mówią, że w tajnym schowku Komory Królewskiej znajdującej się
wewnątrz Wielkiej Piramidy budowniczowie umieścili instrumenty z żelaza, i broń, która
nie rdzewieje, oraz szkło, które daje się giąć i nie pęka, a także dziwne zaklęcia . Cóż
jednak znalezli pierwsi odkrywcy po wdarciu się do opieczętowanej komory? Jedyną
rzeczą, jaką tam ujrzeli, była pozbawiona wieka kamienna skrzynia, której dno pokrywała
warstwa tajemniczego proszku. Na pierwszy rzut oka wyglądał on jak ziarenka szpatu
polnego i miki minerałów z grupy glinokrzemianów.
W trakcie ostatnich badań białego proszku konwencjonalne metody analityczne
wykryły w nim obecność krzemu i glinu, mimo iż było wiadomo, że badana próbka
składała się w 100 procentach z pierwiastków należących do grupy platynowców.
Standardowy test laboratoryjny polega na poddaniu próbki przez 15 sekund
wyżarzaniu łukiem elektrycznym w temperaturze 5500�C. W przypadku białego proszku
kontynuacja wyżarzania poza okres standardowy ujawniła obecność szlachetnych metali z
grupy platynowców, z których w rzeczywistości składała się ta substancja.
Z powodu ograniczeń konwencjonalnych metod analiz chemicznych uważa się, że 5
procent suchej masy naszego mózgu stanowi węgiel, podczas gdy bardziej szczegółowa
analiza ujawnia, że są to metale z grupy platynowców iryd i rod w stanie
wysokospinowym.
Komora Królewska była w rzeczywistości wykonana jako nadprzewodnik zdolny do
przeniesienia faraona w inny wymiar czasoprzestrzeni. I to właśnie w tym miejscu
odbywał się zgodnie z tym, co podaje Księga umarłych, Obrządek Przejścia faraona.
Klucz do tego obrządku zdefiniowany jest pojedynczą, stożkową inskrypcją
umieszczoną w pobliżu wejścia do Komory. Znaczenie tego hieroglificznego symbolu
jedynego weryfikowalnego hieroglifu na całym płaskowyżu w Gizie i jednocześnie
dokładnie takiego samego jak ten, który występuje w wielu miejscach w świątyni na
górze Synaj brzmi po prostu chleb .
W czasie tego wykładu wykroczyliśmy daleko poza granice Biblii, aby być świadkami
alchemicznych i naukowych procesów, które legły u genezy królów z linii Graala. Ta linia
sukcesji, poczynając od Kaina i dalej poprzez Egipt, króla Dawida aż do Jezusa, była
hodowana przez ziemskich dostarczycieli Światłości. Jej sukcesorzy byli prawdziwymi
Synami Bogów, którzy od około 3800 roku p.n.e. byli karmieni Gwiezdnym Ogniem
Anunnaków, a od mniej więcej 2000 roku p.n.e. wysokospinowymi materiałami
zastępczymi. Krótko mówiąc, hodowano ich na przywódców ludzkości i byli oni,
zarówno fizycznie, jak i umysłowo, utrzymywani w stanie wysoko-chronionym
( wysokiej odporności ): ostatecznym wymiarze brakujących 44 procent wymiarze
Orbity Światła lub Równiny Sharon.
W ciągu zaledwie 150 ostatnich lat, a właściwie ostatnich 80 lat, z piasków pustyń
wykopano wielkie egipskie, mezopotamskie, syryjskie i kananejskie biblioteki
dokumentów. Te pochodzące z pierwszej ręki z czasów poprzedzających opisane
w Biblii wydarzenia dowody o dokumentalnym charakterze wyłoniły się w postaci tekstów
zapisanych w kamieniu i glinie, a także na pergaminie i papirusie. Te dziesiątki tysięcy
dokumentów dają świadectwo znacznie bardziej fascynujących historii niż te, które nam
dotąd opowiadano.
Gdyby te dokumenty były dostępne przez cały czas, koncepcja wybranego narodu
czerpiącego korzyści z objawienia pojedynczej istoty nadprzyrodzonej nigdy by się nie
narodziła, a zwłaszcza koncepcja Jehowy, która oślepia nas już od długiego czasu czyniąc
z nas bojowników wojujących z wyznawcami innej wiary, nigdy by nie nabrała tak
aroganckiego wymiaru.
Wraz z nowymi odkryciami stopniowo staje się jasne, że dopiero teraz zaczynamy
wychodzić z mroku fałszywych, nie znajdujących potwierdzenia w faktach, przekonań.
Mimo to całe wieki prowadzonej pod przewodnictwem Kościoła indoktrynacji stanowią
poważną trudność w odrzuceniu ograniczających dogmatów pochodzących ze
skorumpowanych zródeł z trzeciej ręki na rzecz oświecenia, którego podstawą są
przekazy tych, którzy byli uczestnikami tamtych zdarzeń.
Prawdziwie inspirującym faktem jest to, że krzywa uczenia się wciąż pnie się do
góry. Starożytne mądrości, które wpadają nam w ręce jedna po drugiej, są wraz z
każdym nowym aspektem poznania gotowym do wypełnienia luki w dawnej wiedzy
elementem niczym lodowiec będący rezultatem nawarstwiania się wiekowych wydarzeń.
Na szczęście, świt świadomości mamy już za sobą i chociaż niektórzy wybiorą
spojrzenie wstecz, wielu z wigorem wkroczy w następne milenium, aby być świadkiem
nowego wschodu słońca ujawnienia nieograniczonych możliwości i przywrócenia
naszego prawdziwego, uniwersalnego dziedzictwa.
O autorze:
Sir Laurence Gardner, Kt St Gm, KCD (1943-2010) był znanym na całym świecie
genealogiem rodzin królewskich i rycerskich. Przez wiele lat piastował stanowisko
Brytyjskiego Wielkiego Przeora Kościoła Uświęconej Rodziny Świętego Kolumby i nosił
tytuł Chevalier Labhran de Saint Germain. Był również Głównym Attach�; Europejskiej
Rady Książąt, konstytucyjnego ciała doradczego założonego w roku 1946. Należał do
Szlacheckiej Straży Domowej Królewskiego Domu Stuartów założonej w roku 1692 w St
Germain-en-Laye i był Królewskim Historiografem Jakobitów. Napisał 8 książek, z których
najbardziej znane to Bloodline of The Holy Grail: The Hidden Lineage of Jesus
Revealed (Krew z krwi Jezusa Święty Graal i tajemnica potomków Jezusa), Genesis of
the Grail Kings: The Pendragon Legacy of Adam and Eve (Potomkowie Dawida i Jezusa
Rodowód królów Świetego Graala) i Lost Secrets of the Sacred Ark: Amazing Revelations
of the Incredible Power of Gold (Zapomniane sekrety Świętej Arki Starożytna tajemnica
manipulowania czasoprzestrzenią).
Przełożył Jerzy Florczykowski
Przypisy:
19. Jehowa lub Jahwe to współczesna rekonstrukcja starożytnego, niewymawialnego
imienia boga Hebrajczyków transliteracja tzw. tetragramu, tj. czterech liter hebrajskich
YHWH tworzących niewymawialne i nieprzekazywalne imię Boga. Przyp. tłum.
20. W starożytnym Egipcie owalna ramka zakończona z jednej strony kreską
(schematyczny rysunek pierścienia); w piśmie hieroglificznym w kartuszu umieszczano
imiona królów egipskich. Przyp. red.
21. W liczbie pojedynczej Eloah, Bóg Hebrajczyków Bóg Izraela w Starym
Testamencie. W znaczeniu mnogim używany jest w sensie majestaticus pluralis
dostojna liczba mnoga coś jak Wasza (nie Twoja) Wysokość, zarówno do Boga
Jedynego, jak i czasami w stosunku do innych bogów, takich jak moabicki bóg
Chemos, sydońska bogini Astarte, również w stosunku do innych dostojnych postaci,
takich jak aniołowie, królowie, sędziowie i Mesjasz. Przyp. tłum.
22. Kabała to ustna tradycja prawa mojżeszowego, która we wczesnym
średniowieczu rozwinęła się w mistyczny system interpretacji Biblii. Przyp. tłum.
23. Midrasz to komentowanie ksiąg Starego Testamentu zawierające normy
postępowania przekazywane ustnie przez rabinów i uczonych, spisane w XI wieku.
Przyp. tłum.
24. Chodzi o pięcioramienną gwiazdę narysowaną na bazie pięciokąta i zawierającą
wewnątrz pięciokąt. Przyp. tłum.
25. Chodzi o okres czasu, często cały rok, raz na siedem lat, w którym ktoś, w
szczególności nauczyciel uniwersytecki, nie wykonuje swoich normalnych obowiązków i
może sobie podróżować, zająć się studiami itp., lecz w dalszym ciągu otrzymuje pensję.
Przyp. tłum.
26. Przekład Biblii na łacinę dokonany w latach 382-406 przez św. Hieronima ze
Strydonu na zlecenie papieża Damazego I. Począwszy od VII-VIII wieku Wulgata była
najczęściej używaną w liturgii Kościoła zachodnią wersją Biblii. W roku 1546 sobór
trydencki uznał ją za oficjalny i autentyczny przekład Biblii obowiązujący w Kościele
rzymskokatolickim. Od roku 1979 w liturgii łac. Kościoła rzymskokatolickiego
powszechnie używa się poprawionej wersji Wulgaty zwanej Neowulgatą. Przyp. red.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Gardner Laurence Gwiezdny ogień złoto bogów
Gardner Laurence Gwiezdny Ogien Zloto Bogow
Feng Shui remedia Trzech Gwiezdnych Bogów
20 rad jak inwestowac w zloto
Mity i prawda Ogien
Baraniecki Marek Gwiezdny kupiec(1)
Daniken Erich Von Szok po przybyciu bogow
Gwiezdna wytrzymałość w parach
Akunin Boris Przygody magistra 01 Skrzynia na zloto
Ogień

więcej podobnych podstron