"Który z bohaterów, który ze światów jest ci bliższy: Shakespear'a, Corneill'a, a może Molier'a?"











Piątek, 21 Kwietnia Imieniny obchodzą: Anzelm, Feliks, Bartosz
 



















  Sciaga.pl > Prace
> Barok
>
Home | Reklama | Info
| Mail






Gdzie Cz@T ???



Gdzie jestSciaga.pl
?
















"Który z bohaterów,
który ze światów jest ci bliższy: Shakespear'a,
Corneill'a, a może Molier'a?"










kategoria:   J.polski
zakres:   Barok
dodano:   1999-07-21




Zanim zdecyduję
się na konkretną odpowiedz, najpierw postaram się przybliżyć
postacie głównych bohaterów oraz charakterystyczne cechy
poszczególnych światów. Otóż, rozpocznę od "Makbeta"
William'a Shakespear'a . Jan Kot streścił ten dramat w następujący
sposób: "(...) zdławienie buntu postawiło Makbeta w pobliżu tronu.
Może zostać królem, a więc musi zostać królem. Zabija prawowitego
władcę. Zabić musi świadków zbrodni i tych, którzy ją podejrzewają .
Zabić musi synów i przyjaciół tych, których przedtem zabił. Potem
musi zabijać wszystkich, bo wszyscy są przeciwko niemu (...) -
powstaje błędne koło. Historia ta została pokazana jako koszmar,
który przeraża i zdumiewa. Lionel Charles Knight pisał, iż "'Makbet'
jest stwierdzeniem zła". Czyny Makbeta są wynikiem jego własnych
decyzji i nie są karą za pychę, lecz jej rezultatem. Są wynikiem
wiary nie w to, że jest się bóstwem, lecz w to, że można robić, co
się chce, nie bacząc na wolę Boga. W każdej chwili Makbet, mimo
wszystko, twierdzi Auden, może zejść z obranej drogi występku, na
którą wszedł za podszeptem czarownic i wspierany duchowo przez
ambitną żonę. Mimo to, Makbet może uchodzić za ofiarę okoliczności,
człowieka popchniętego w otchłań zła. Popełniając zbrodnie, przeżywa
katusze wyrzutów sumienia, lęki, poznaje kruchość władania.
Wielorakie możliwości interpretacyjne stawiają 'Makbeta' wśród
najciekawszych dramatów wszechczasów, przy pomocy których można
opisać sytuację człowieka w absurdalnym świecie. Człowiek prawy może
z dnia na dzień stać się nie tylko mordercą, ale także człowiekiem o
rozdwojonym widzeniu świata: oficjalnym, reprezentowanym wobec
innych i rzeczywistym, jasno odczuwanym poczuciem moralnej ohydy
sytuacji. Śmierć Makbeta uwalnia go z kręgu zła, ujawniając
jednocześnie ironię przepowiedni- Makbet żyje w przekonaniu swej
nietykalności. Kolejny utwór tego samego autora, który
zamierzam omówić jest 'Hamlet'. Główny bohater uchodzi za synonim
postawy niezdecydowania, wewnętrznego kryzysu wartości i
niedostosowania do reguł obowiązujących w świecie władzy. "Dania
jest wiezieniem (...)" - to podstawowe odkrycie Hamleta, który nie
może przystać na świat, jaki jest, ale też nie potrafi mu się
przeciwstawić. 'Hamlet' umożliwia wielorakie interpretacje.
Dokładnie określił to Jan Kott:"(...)'Hamlet' jest jak gąbka. Jeśli
go tylko nie stylizować i nie grać antykwarycznie, wchłania w siebie
od razu całą współczesność (...)". Widziano w tej tragedii zarówno
stadium psychologiczne człowieka-humanisty, który nie może znaleźć
odpowiedniego wyjścia z sytuacji, w której na zbrodnię trzeba
odpowiedzieć zbrodnią. Podważano niekiedy tzw. 'hamletyzm', czyli
przypisywanie Hamletowi chorobliwego niezdecydowania: "(...) to
świat wyszedł z formy- pisał angielski badacz- Arnold Kettle- a nie
Hamlet. Trudność jego dylematu polega na tym, iż widzi on zbyt
jasno, by móc zachować spokój, że jednie przywracając świat do normy
odzyska sam równowagę. Tylko ta świadomość, a nie metafizyczna
skaza, jest ową przeklętą złośliwością , która kryje się za jego
tajemnicą (...)". Kolejnym poetą wymienionym w temacie
wypracowania jest Pierre Corneill. Do tej pory poznaliśmy tylko
jeden jego utwór, pt.: 'Roderyk'. Dramat ten, można streścić w kilku
zdaniach: "(...) Honor! Miłość! Ojcze! Panno!
Niemiłosierne prawo, gwałcie niejednaki Albo
mi sławę bierzesz, albo wszystkie smaki; Takiem ja
niegodzien żyć tak serce ranno (...)".
Uzewnętrzniony jest tutaj konflikt między uczuciem a honorem
i obowiązkiem. Cyd musi rozstrzygnąć na czym zależy mu bardziej: czy
na miłości ukochanej kobiety, czy może na miłości ojca. Odczuwa
wewnętrzne rozdarcie. Wie, że powinnością jest bronić honoru
rodziny, co jednocześnie oznacza walkę z krewnymi Chimery. Musi
dokonać wyboru między: respektem w oczach ojca, a ukochaną, na
której mu bardzo zależy. Trzecim i ostatnim autorem, którego
dzieła mam zamiar omówić w tej pracy, jest Molier. Jako przykład
jego twórczości zaprezentuję dwie jego najsłynniejsze i najlepsze
komedie: "Świętoszek" oraz "Skąpiec". Pierwsza narobiła wiele
zamieszania i narażona była na długie prześladowania. Losy jej
stanowią niewymowny dowód, że ludzie, których wyszydza, są we
Francji o wiele potężniejsi niż wszyscy, z których autor dotąd sobie
żartował. Komedia ta, wymierzona była swym ostrzem nie tylko w
religijną obłudę, ale wszystkie formy życia religijnego. Narzucały
one społeczeństwu gorset, tumaniły go albo pozbawiały zdolności
krytycznego myślenia. Nic dziwnego, że utwór ten spotkał się z
gwałtowną reakcją ze strony Kościoła i wspierających go sił. Trudno
zdecydować, kto jest głównym obiektem krytyki Moliera. Czy Tartufe,
który wkradając się w laski naiwnego Orgona staje się faktycznym
zarządcą majątku i losów rodziny, a pod maska pobożności kryje
ziemskie namiętności? Czy tez Orgon, otumaniony przez pobożnisia,
sam świętoszkowaty i głupi, z uporem graniczącym maniactwu
wystawiający los swojego domu na ryzyko hańby i bankructwa? Czy tez
matka Orgona, bodaj najbardziej zatwardziała w dewocji i uwielbieniu
pozorów branych za dobra monetę? Satyra Moliera ogarnęła nie
tylko fałszywych religantów, ale również i atmosferę społeczną,
która pozwala religijnym demagogom i oszustom mościć sobie wygodne
życie przy chórze zachwytów ze strony odpowiednio wychowanego
otoczenia. "Komedia Tartufe- ocenia Boy-Żeleński- jest bezwarunkowo
szczytem geniuszu Moliera, zarazem jednym z najśmielszych czynów
artystycznych jakie ludzkość wydala. Dość powiedzieć, ze dziś, gdyby
ktoś napisał tę sztukę na nowo w naszej wolno myślącej epoce, była
by nie do wystawienia. Żadna cenzura nie puściłaby jej na scenę.
Tylko Molier był w stanie zamknąć ten temat w ramach komedii nie
obrażając na każdym kroku odczuć widza, a zarazem przytłaczając go
ponurością obrazu". Kolejną komedią, zasługującą na uznanie
jest "Skąpiec". Główny bohater, Harpagon, wzbudza w nas dwojakie
uczucia: litość i odrazę. Tyranizuje on swoje dzieci
podporządkowując ich życia oraz całe ich środowisko swojej manii
oszczędzania pieniędzy. Jest on uzależniony od talarów i miedziaków.
Oszukuje innych tzn. biedniejszych od niego tylko po to, by zdobyć
choćby kilka monet. W domu oszczędza, a raczej skąpi. Za przykład
może posłużyć następujący cytat: " (...) Ciebie, Ździebełko, i
ciebie Szczygiełek, wyznaczam do płukania szklanek i nalewania wina,
ale tylko wówczas, gdy ktoś będzie miał pragnienie, a nie wzorem
tych błaznów lokai, co to naprzykrzają się ludziom i namawiają do
picia, kiedy się nikomu o tym nawet nie śniło! Czekajcie, aż ktoś
poprosi, i to nie jeden raz, a pamiętajcie przy tym nie żałować wody
(...)". Postać głównego bohatera w nas odrazę, gdyż widzimy w nim
człowieka butnego, zadufanego w sobie i nieczułego wobec innych.
Mimo to, Molier przedstawił go jako groteskowego starca i dzięki
temu niechęć do niego ustępuje miejsca litości. Reasumując,
każdy z tych autorów w swoich dziełach przedstawił zupełnie inne
wizje świata, różnorodne problemy oraz odmienne cechy głównych
bohaterów. Mówi się, że dzisiejsze czasy są wymieszaniem wszystkich
epok i kultur, a zarazem oryginalności. W XXI w. najważniejsza
będzie niepowtarzalność i odrębności. Dziś, idąc ulicą nie dziwimy
się widząc chłopców z ufarbowanymi na zielono włosami, dziewczyny z
kolczykami w językach, nosach, pępkach czy brwiach. Dla nas to szara
codzienność. Oprócz oryginalności jednak ważne jest wnętrze
człowieka oraz jego uczucia. Jestem pewna, że każdy z nas miał takie
chwile jak Makbet, gdy ktoś podszeptywał mu, co powinien zrobić i
decydował się na to, mimo że to było sprzeczne z jego sumieniem.
Często zdarza się sytuacja, gdy dążymy do wcześniej wyznaczonego
celu nie bacząc na wyrządzane innym krzywdy. Kolejnym przykładem
może być to, iż jesteśmy zdolni uwierzyć w jakieś absurdalne
stwierdzenie i nie potrafimy sobie uświadomić, że jest ono
nieprawdziwe. Mam tutaj na myśli, obecnie tak powszechne
plotkarstwo. Każdy z nas miał chwile niepewności i niezdecydowania,
tak jak Hamlet, albo stanął w niezręcznej sytuacji wyboru między
miłością a honorem. Tego typu przykładów jest multum, gdyż "Cyd",
"Hamlet", oraz "Makbet", "Świętoszek", i "Skąpiec" są utworami
uniwersalnymi- każdą z zaistniałych sytuacji można dopasować do
wydarzeń XX w. Utwory te odzwierciedlają obecną sytuację w Polsce i
na świecie. Zatem, który z tych utworów jest mi bliższy? Sądzę, iż
wszystkie są na równi ciekawe. Mnie jednak najbardziej przekonał
"Świętoszek". Na tle obecnych wydarzeń w Polsce, postawy bohaterów
zaprezentowane w tym utworze wydają mi się najczęściej spotykane
szczególnie w świecie polityki, gdzie wielu ludzi swą świętoszkowatą
postawą potrafi zwieść innych. Tego typu postawy mogą nieść ze sobą
liczne nieprzyjemne konsekwencje.







Autor: Nieznany

Ocena : 6 








oceń
prace:
1 2 3 4 5 6


Home | Reklama | Info
| Mail


Prace | Pomoc | Książki | Artykuły | News | Katalog | Forum
| Rozrywka






Wszelkie prawa zastrzeżone / All
rights reserved  Sciaga.pl
2000