MARGIT
SANDEMO
Saga o czarnoksiezniku
TOM 6
SWIATŁA ELFÓW
Przeło�zyła: Anna Marciniakówna

Tytuł oryginału:
Oversatt etter: Alvelys.
Data wydania polskiego: 1996 r.
Data pierwszego wydania oryginalnego: 1992 r.

Streszczenie
Po dwunastu pi�eknych, spokojnych latach islandzki czarnoksi�e�znik Móri i jego
norweska �zona Tiril na nowo podj�eli walk�e z bardzo starym i złym zakonem
rycerskim, który ich prze�sladował. Tym razem Tiril i Móri zabrali ze sob � a w podró
�z do dawnej siedziby Zakonu swego przyjaciela Erlinga.
Nasza trójka nie wie, o co w całej sprawie chodzi, ani jakie siły popieraj � a
Zakon �Swi�etego Sło�nca, z drugiej jednak strony ma ona nad Zakonem wielk � a
przewag�e. Przede wszystkim dzi�eki powi � azaniom Móriego ze �swiatem duchów.
By przerwa�c nareszcie prze�sladowania Tiril i jej matki, ksi�e�znej Theresy, troje
przyjaciół musi dotrze�c do samego �zródła zła. �Slady wiod � a do ruin bardzo starego
zamku w Szwajcarii. Ale prze�sladowcy znowu uderzaj � a. Udaje im si�e pochwyci
�c Tiril i uprowadzi�c j � a. Móri zostaje pchni�ety mieczem, Erling za�s zrzucony
z potwornie wysokiej skały. Jedyn � a istot � a, która mogłaby ich uratowa�c, jest
Dolg, dwunastoletni syn Móriego i Tiril. To wyj � atkowy chłopiec, najzupełniej niepodobny
do zwyczajnych ludzi. Niewidzialni towarzysze Móriego ze �swiata duchów
wybrali dla niego wielkiego i pot�e�znego opiekuna, Cienia, który towarzyszy
chłopcu od dnia narodzin.
Teraz Dolg wraz z Cieniem i psem Nero wyrusza na niebezpieczn � a wypraw�e,
by uratowa�c rodziców i Erlinga. Niestety, podst�epem przył � acza si�e do nich dwójka
młodszego rodze�nstwa Dolga.

Rozdział 1
Rozległe bagna le�zały pogr � a�zone w ciszy. Na niskim nieboskłonie �swieciła
jedynie gwiazda poranna.
Bł�edne ogniki pogasły na długo przed brzaskiem. Nigdzie ju�z nawet �sladu po
tych małych niebieskich płomykach, które mog � a sprowadzi�c w�edrowca na manowce.
Ale w przejmuj � acej ciszy bagnisk czaiło si�e jakie�s rozedrgane wyczekiwanie,
mo�ze nawet silniejsze ni�z chwiejne podniecenie bł�ednych ogników widoczne
ostatniej nocy. Było to wyczekiwanie równie intensywne jak cisza przed burz � a
albo przed dziewi � atym wybuchem wulkanu.
Przez całe wieki to czekanie splatało si�e z bezradno�sci � a i rezygnacj � a. Ale dwana
�scie lat temu. . .
Dwana�scie lat temu nadzieja o�zyła na nowo.
Teraz. . . Teraz czas si�e dopełniał.
Dlatego bł�edne ogniki na bagnach zamarły.
Erling M�ller zdawał sobie spraw�e, �ze to �smiertelny upadek. Zepchni�eto go
z szalonej wysoko�sci, kamienne tablice, które miał w plecaku, ci � a�zyły niczym
ołów. Ostatnie, co usłyszał, kiedy spadał ze skały głow � a w dół, to rozpaczliwe
wołanie Tiril: "Zawró�ccie, duchy! Ratujcie Móriego i Erlinga! Oni umieraj � a!"
Wtedy jednak on był ju�z daleko.Woszałamiaj � acym p�edzie mijał niebezpiecznie
bliskie skalne �sciany, widział rzek�e, przecinaj � ac � a dolin�e, najpierw bardzo gł�eboko
pod sob � a, ale wszystko zbli�zało si�e do niego z zawrotn � a szybko�sci � a.
Nawet nie zd � a�zył pomy�sle�c, nie był w stanie, odczuwał jedynie strach przechodz
� acy wszelkie poj�ecie.
Znajdował si�e ju�z prawie nad sam � a ziemi � a i oczekiwał �smierci, gdy tempo lotu
niespodziewanie osłabło. Nagle jakby znalazł si�e w zawieszonym mi�edzy drzewami
hamaku. Nadal opadał w dół, ale ju�z znacznie wolniej.Wjednym okamgnieniu
zdawało mu si�e, �ze zobaczył ponad sob � a cudownie pi�ekn � a kobiec � a twarz, jasn � a jak
samo powietrze, i domy�slił si�e, �ze to jedna z dwóch urodziwych towarzyszek Mó-
4

riego pani powietrza. Tak wła�snie wygl � adała, o ile dobrze zapami�etał w tej
krótkiej chwili, kiedy dane mu było na ni � a patrze�c.
Zaraz si�e jednak przekonał, �ze nikogo w pobli�zu nie ma. To musiała by�c iluzja.
Według wszelkiego prawdopodobie�nstwa powinien był wyl � adowa�c w dolnej
partii zbocza, odbiwszy si�e przedtem wielokrotnie i bardzo bole�snie od skalnej
�sciany.
Tego si�e wła�snie spodziewał.
Ale nic takiego si�e nie stało. Zdawało si�e, �ze w sposób całkiem naturalny
wpadł do rzeki, płyn � acej dobry kawałek st � ad u podnó�za góry.
Zderzył si�e z powierzchni � a wody, kiedy ju�z tempo lotu nie było zbyt wielkie,
wi�ec nie zrobił sobie krzywdy.
Na co mi si�e to zda, my�slał. Teraz uton�e z tym ci�e�zkim plecakiem, który przywi
� azałem tak starannie.
Znajdował si�e we wzburzonej rzece, rozpaczliwie walczył, by utrzyma�c si�e na
powierzchni, zaciskał desperacko usta, by si�e nie zachłystywa�c, ale pr � ad znosił go
nieubłaganie coraz dalej od góry i nieszcz�esnych przyjaciół.
Szamotanina nie trwała jednak zbyt długo. Wkrótce poczuł, �ze co�s wypycha
go na powierzchni�e, tak �ze znowu mo�ze swobodnie oddycha�c, i tylko pr � ad nieustannie
znosi go wci � a�z i wci � a�z dalej od miejsca, w którym powinien był by�c.
Tiril i Móri, my�slał. Wybaczcie mi. Wybaczcie, tak bym chciał wam pomóc,
ale siły natury mi w tym przeszkadzaj � a. W wielkim zdumieniu gł�eboko wci � agn � ał
powietrze, bo wydało mu si�e, �ze poprzez masy wody dostrzega jak � a�s twarz, równie
jasn � a jak pierwsza, ale tym razem była to inna kobieta.
Wtedy zrozumiał, �ze znajduje si�e w dobrych r�ekach. Wiedział równie�z, �ze
gdyby nie ona, dawno ju�z le�załby na dnie niczym olbrzymi głaz, �sci � agni�ety w dół
przez kamienn � a ksi�eg�e. Ale nie uton � ał. Płyn � ał, dawał si�e nie�s�c pr � adowi, jakby
w ogóle nic nie wa�zył.
Dzi�ekuj�e szepn � ał, a poniewa�z do ust nalało mu si�e wody, zabrzmiało to
troch�e bełkotliwie. Zaniósł si�e kaszlem.Dzi�ekuj�e wam, moje �sliczne pomocnice,
nigdy wam tego nie zapomn�e! Tylko czy nie powinienem zawróci�c i ratowa�c
moich przyjaciół?
Nie wiedział, sk � ad wzi � ał si�e ten głos, prawdopodobnie brzmiał tylko w jego
głowie, ale słyszał go całkiem wyra�znie:
"Nie, ty nie masz tam nic do roboty. Teraz musisz wraca�c do Theresenhof.
Tam jeste�s potrzebny razem z tablicami".
Próbował jeszcze protestowa�c:
"A mój ko�n? I czy ta rzeka płynie do Austrii?".
Usłyszał tylko ciche, przyjazne:
"Ciii".
5

Pozwolił si�e wi�ec spokojnie znosi�c dalej. Dok � adkolwiek.
We mgle poranka dał si�e słysze�c cieniutki głos Taran:
Panie Cieniu, panie Cieniu, czy nie mo�zna by troch�e poczeka�c? Ja musz�e
na chwilk�e w tamte zaro�sla, to sprawa nie cierpi � aca zwłoki!
Bracia zaprotestowali, obaj byli zdenerwowani głupstwami, jakie wyprawia
siostra, ale ogromny cie�n przystan � ał spokojnie.
Bardzo dzi�ekuj�e, wujku Cieniuszczebiotała Taran, znikaj � ac pospiesznie
w zaro�slach.
Kiedy po chwili z prawdziwie kobiec � a nonszalancj � a wyszła znowu na drog�e,
mogli rusza�c dalej.
Dok � ad my idziemy? zainteresowała si�e dziewczynka.
Dolg upomniał j � a po raz kolejny:
Taran, o takie sprawy nie pytamy!
Ale ja musz�e wiedzie�c, bo przecie�z powinnam da�c mleka mojemu cielaczkowi.
Inni to za ciebie zrobi � a, mo�zesz by�c pewna. Co ty sobie my�slała�s, �ze to
poranna przechadzka po ł � akach, a potem wrócimy do domu na �sniadanie?
Dolg zawsze przemawiał do swego rodze�nstwa z wielk � a �zyczliwo�sci � a, łagodnym,
pi�eknie brzmi � acym głosem.
Villemann był bardziej bezceremonialny.
Ty masz �zle w głowie, Taran! Nie idziemy przecie�z na wycieczk�e! A je-
�sli jeszcze tego nie zrozumiała�s, to najlepiej wracaj do domu, dopóki nie jest za
pó�zno.
Taran wykrzywiła buzi�e w podkówk�e, zawsze tak robiła, kiedy zbierało jej si�e
na płacz.
Zostaj�e z wamio�swiadczyła ura�zona.
W takim razie nie urz � adzaj scen upomniał Villemann. Rozumiesz
chyba, �ze daleko nie zajdziemy z takim mły�nskim kamieniem u szyi.
Dziewczynka pokazała mu j�ezyk i odwróciła si�e do starszego brata.
Ty te�z nie wiesz, dok � ad idziemy, Dolg?
Nie wiem, ale mam zaufanie do mojego ducha opieku�nczego.
Taran zaprotestowała szeptem:
On wcale nie wygl � ada jak duch opieku�nczy, raczej jak mroczny cie�n.
Głos Dolga brzmiał surowo, cho�c u�smiech na jego twarzy �swiadczył, �ze si�e
nie gniewa na siostr�e.
Natychmiast si�e uspokój! A nie, to stanie si�e tak, jak powiedział Villemann,
zawrócisz i b�edziesz si�e musiała na własn � a r�ek�e dosta�c do domu.
Taran zamilkła.
6

To dziwne, �ze oni nie widz � a swoich duchów opieku�nczych, my�slał Dolg. Tylko
jego, Cienia. Ale mama mówiła, �ze on jest wyj � atkowy. Nie �zaden zwyczajny
duch opieku�nczy. To towarzysze taty wybrali go, jeszcze zanim ja si�e urodziłem.
Chłopiec uwa�zał, �ze akurat to jest troch�e przera�zaj � ace, ale mama prosiła, �zeby
si�e nie bał.
Mama! O Bo�ze, a je�sli ju�z nigdy wi�ecej nie zobaczymy mamy, my�slał Dolg,
patrz � ac z trosk � a na swoje rodze�nstwo. Dla nich by to była tragedia, ale jak jest
ze mn � a? Mama, taka młodzie�ncza jak dziewczyna, a mimo to daj � aca tyle ciepła
i poczucia bezpiecze�nstwa, kiedy przychodz�e do niej zasmucony.
Dolg w dzieci�nstwie cz�esto bywał smutny. Tylko �ze nigdy tego nie okazywał.
Wiedział, �ze ró�zni si�e od innych dzieci, i to sprawiało, �ze czuł si�e bardzo samotny.
Zdarzało si�e, �ze obcy ludzie na jego widok czynili znak diabła, �zeby si�e uchroni�c
przed złem. Albo �zegnali si�e znakiem krzy�za, co było tak samo przera�zaj � ace.
Mówiono o nim, �ze jest podmie�ncem, ale najcz�e�sciej mówiono, �ze jest elfem,
który zabł � akał si�e w �swiecie ludzi.
Kiedy było mu bardzo trudno, szedł do mamy. Nie płakał, nie potrzebował
te�z nic mówi�c, ona rozumiała wszystko. Dolg wiedział, �ze mama równie�z miała
niełatwe dzieci�nstwo. Nie w taki sposób jak on, ale uwa�zał, �ze mama wie, co to
znaczy by�c innym. Dlatego kiedy dzieci dokuczały mu z powodu jego oczu albo
z powodu koloru skóry tak, �ze ból palił w piersi, siadał bez słowa obok mamy.
Ona obejmowała go mocno, przytulała policzek do jego włosów. Wyczuwał jej
bezradno�s�c i smutek, �ze nie mo�ze pomóc swemu niezwykłemu synkowi.
I teraz mama znalazła si�e w niebezpiecze�nstwie. A z ojcem było jeszcze gorzej.
Dolg i jego tata, czarnoksi�e�znik, zawsze zł � aczeni byli poczuciem wielkiej
wspólnoty. I wła�snie przede wszystkim ojca chłopiec musiał teraz ratowa�c.
Dolg zdawał sobie spraw�e, i�z przyszedł na �swiat z całkiem wyj � atkowych powodów.
Tata wytłumaczył mu, �ze �zyczyli sobie tego jego niewidzialni towarzysze.
Tylko �ze ta podró�z, któr � a teraz Dolg odbywa, nie była przewidywana. Nieszcz
�e�scie, jakie spadło na rodziców i wuja Erlinga, zaskoczyło wszystkich, równie
�z duchy. A wi�ec zadanie, jakie teraz Dolg miał wypełni�c, to jeszcze nie to, dla
którego si�e urodził.
Miał nadziej�e, �ze zd � a�zy dorosn � a�c, zanim przyjdzie mu przej�s�c przez najwa�zniejsz
� a prób�e.
Szli przez cały dzie�n. Schodzili w dół z okolicy, w której wyro�sli, wci � a�z na
wschód, a mo�ze troch�e na północny wschód, Dolg nie bardzo to potrafił oceni�c.
Zeszli na dół, w doliny, mijali nawet równiny, ale teraz teren znowu zaczynał
si�e wznosi�c. Byli w kompletnie nie znanych stronach, Dolg nie miał poj�ecia, gdzie
si�e znajduj � a.
7

Młodsze rodze�nstwo mu imponowało. Odk � ad Taran przestała grymasi�c, zrobiła
si�e całkiem zno�sna. Wydawało si�e, �ze teraz za wszelk � a cen�e stara si�e wygl � ada�c
na mał � a, dzielnie znosz � ac � a trudy i cierpi � ac � a w milczeniu bohaterk�e. Kolejna rola,
ale akurat za t�e Dolg był wdzi�eczny siostrze. Bowiem teraz ona i Villemann
musieli si�e ju�z czu�c bardzo znu�zeni, tyle kilometrów przeszli na swoich krótkich
dzieci�ecych nogach. Nawet Nero utracił zapał.
Znacznie pó�zniej, gdy sło�nce opu�sciło ju�z niebo, a cienie zaczynały si�e robi�c
niebieskawe i zimne, Villemann szepn � ał:
Dolg, zdaje mi si�e, �ze wchodzimy na jakie�s bagna. . .
Tak, ale przecie�z idziemy ju�z cały dzie�n, wi�ec. . .
Dolg zwrócił si�e do Cienia:
My�sl�e, �ze moje małe rodze�nstwo jest zm�eczone.
Nie jeste�smy �zadne "małe rodze�nstwo"!sykn � ał Villemann.Jeste�smy
po prostu rodze�nstwo. Mamy prawie tyle samo lat co ty.
Ale Cie�n przystan � ał i dał znak, �ze tu zatrzymaj � a si�e na odpoczynek. Taran
natychmiast wyci � agn�eła si�e na ziemi i demonstrowała, jak bardzo jest utrudzona.
Dolg podszedł do Cienia. Nigdy przedtem nie zwracał si�e do niego tak wprost,
ale teraz uznał, �ze to konieczne.
Pochylił si�e w gł�ebokim ukłonie przed wysok � a postaci � a i rzekł uprzejmie:
Wybacz mi pytanie, ale czy daleko jeszcze musimy i�s�c?
Ku jego zaskoczeniu Cie�n odpowiedział. Ostry, �swiszcz � acy głos brzmiał jako�s
głucho, jakby mówi � acy nie posiadał �zadnej błony rezonansowej albo jakby miał
j � a umieszczon � a gł�eboko w gardle.
Nie odpad ów dziwny głos z tamtego �swiata. Niedaleko. Ju�z prawie
jeste�smy u celu.
Dolg patrzył z niedowierzaniem przed siebie.
Bagna?
Tak. Zaczekaj, a�z jeszcze bardziej si�e �sciemni!
A. . . moje rodze�nstwo?
Trzeba urz � adzi�c im posłanie tam pod t � a skał � a. Ze�sl�e na nich sen tak, �ze
niczego nie zauwa�z � a, a ich opiekunowie b�ed � a nad nimi czuwa�c. Ty te�z id�z i połó�z
si�e! Obudz�e ci�e, kiedy nadejdzie pora.
Dolg wypełnił wszystkie polecenia. Najpierw zjedli posiłek, który babcia Theresa
przygotowała dla Dolga i Nera. Pies siedział teraz obok chłopca i �slinił si�e
okropnie, patrz � ac na wspaniałe smakołyki babci. Potem zrobili sobie posłania pod
wisz � ac � a skał � a. Dolg nie powiedział siostrze i bratu, �ze on nie prze�spi całej nocy.
Młodsze rodze�nstwo posn�eło natychmiast i spało tak mocno, i�z Dolg nie miał
w � atpliwo�sci, �ze to za spraw � a Cienia.
On sam le�zał spokojnie i starał si�e usun � a�c z mózgu wszystkie my�sli, ciepły
grzbiet Nera grzał mu bok, chłopiec czuł, �ze sen nadchodzi. . .
8

Ksi�e�zyc wzeszedł nad zdawałoby si�e bezkresnymi bagnami i sprawił, �ze nawet
najja�sniej �swiec � ace gwiazdy zbladły.

Rozdział 2
Erling M�ller został wyrzucony na l � ad.
Oszołomiony usiadł na brzegu.
Przez ostatni � a godzin�e znosiły go fale nie znanej rzeki. Rzeki, w której chyba
nie było nurtu. Ale przedtem. . .
Mógłby przysi � ac, �ze chwilami płyn � ał pod pr � ad! Pierwszy odcinek od miejsca
upadku przebył w wielkim p�edzie, niosło go dosłownie na łeb, na szyj�e. A potem
trafił do wielkiej rzeki Ren, tyle pojmował. Ale stamt � ad?
Tam kto�s jakby go odwrócił, płyn � ał w gór�e rzeki, był tego pewien, chocia�z
zdawał sobie spraw�e, �ze to niemo�zliwe.
Ale, je�sli chodzi o Móriego i jego osobliwe towarzystwo, to zdarzało si�e wiele
rzeczy niemo�zliwych.
Albo zasn � ał, albo stracił przytomno�s�c, bo w jego pami�eci powstała luka. A najdziwniejsze
ze wszystkiego było to, �ze woda nigdy nie wydawała mu si�e nieprzyjemna,
nawet nie zimna, cho�c pochodziła przecie�z z alpejskich lodowców. Od
czasu do czasu, gdy pr � ad stawał si�e wartki jak przy wodospadzie, Erling zachłystywał
si�e wod � a, ale wystarczyło j � a wyplu�c i odkaszln � a�c, a wszystko znowu było
dobrze.
Wiedział, �ze musiało nie�s�c go pod pr � ad, bo kiedy si�e obudził nad ranem, rozpoznał
charakterystyczne okolice Jeziora Bode�nskiego. Znajdował si�e całkiem po
prostu na �srodku jeziora i miał nadziej�e, �ze nikt nie zobaczy jego wystaj � acej nad
powierzchni�e głowy i nie zorganizuje ekspedycji ratunkowej. Erling przeczuwał,
�ze co�s takiego byłoby dla niego tylko dodatkowym obci � a�zeniem. Dlatego kiedy
zobaczył jakiego�s człowieka przy uj�sciu rzeki, schował głow�e pod wod�e tak, jak
to ju�z niejednokrotnie czynił podczas tej dziwnej podró�zy. Ufał, �ze duch wody
wie, co robi.
Nie widział ju�z teraz tej pi�eknej kobiety. Ale z cał � a pewno�sci � a nieustannie mu
towarzyszyła, z pr � adem i pod pr � ad, przez skomplikowany system rzeczny.
Ponownie zapadł w drzemk�e.
Poj�ecia nie miał, jak długo trwał sen.
Pozostawał w nie�swiadomo�sci, dopóki nie został podprowadzony do l � adu
10

i bezceremonialnie wyrzucony na nadbrze�zn � a zielon � a traw�e.
Ociekaj � ac wod � a, ale niezbyt przemarzni�ety, z trudem podniósł si�e na nogi. Nie
zgubił plecaka, który teraz zdawał si�e potwornie ci�e�zki.
Sło�nce stało nisko nad horyzontem. Dolina do połowy pogr � a�zona była w cieniu.
Drozdy krzyczały na. . . na poro�sni�etym lasem zzzboczu?
Miał wra�zenie, �ze my�sli kr � a�z � a mu w głowie z coraz wi�ekszym i wi�ekszym
trudem.
Rozpoznawał zbocze poro�sni�ete lasem. Czy�z to nie. . . ? Rozejrzał si�e wokół.
Oczywi�scie! To ta rzeczka, która płynie za dworem w Theresenhof!
Tak, to ta rzeczka.
Dzi�ekuj�e powiedział gło�sno, zwracaj � ac si�e w stron�e rzeki. Przyjmij
moje najgor�etsze podzi�ekowania, ty pi�ekna pani, duchu morza i wszelkiej wody!
Niewielka fala podpłyn�eła do brzegu, wydaj � ac cichy chlupi � acy d�zwi�ek, jak
�smiech kobiecy, delikatny, wyra�zaj � acy zadowolenie i odrobin�e kokieteryjny.
Erling gł�eboko wci � agn � ał powietrze i zacz � ał si�e wspina�c po zboczu. Wkrótce
znalazł si�e na górze po�sród wysokich sosen, takich samych jak te, które rosn � a na
ł � akach nale�z � acych do Theresenhof.
Podziwiał t�e cudownie pi�ekn � a posiadło�s�c i na chwil�e poczuł ukłucie zazdro-
�sci wobec Móriego i Tiril, �ze co�s takiego jest ich własno�sci � a. Ale Erling nie był
przecie�z zazdro�snikiem, �zyczył przyjaciołom wszystkiego najlepszego. A teraz. . .
Czy jeszcze kiedy�s powróc � a do swego wspaniałego domu?
Ta my�sl sprawiała mu dotkliwy ból.
Nero nie szczekał. To niezwykłe. Bo ten pies zdaje si�e troch�e opacznie pojmuje
swoje powołanie, nie tyle pilnuje domu, co okolicy. Szczeka wprawdzie na
obcych, je�sli kto�s chce wej�s�c na dziedziniec, ale to nic w porównaniu ze w�sciekłym
ujadaniem, jakim reaguje na wszystko, co rusza si�e na okolicznych ł � akach.
Wtedy to dopiero jest pies stró�zuj � acy!
Musi dzisiaj by�c w domu, pomy�slał Erling, który dobrze wiedział, �ze Nero
zwykł sp�edza�c popołudnia na dogl � adaniu obej�scia.
Kiedy u�swiadomił sobie, �ze min�eła doba od chwili, gdy znajdowali si�e na
wzniesieniu Graben daleko st � ad w Szwajcarii, przenikn � ał go lodowaty dreszcz.
Co si�e stało z uprowadzon � a Tiril? A Móri chyba ju�z nie �zyje, to niemo�zliwe, by
przetrwał do tej pory po takim zranieniu.
Krótki, gor � aczkowy oddech Erlinga przypominał szloch.
Wokół domu panowała cisza. Nie podobało mu si�e to. Znik � ad nie słycha�c dzieci
�ecych głosów. Zat�esknił do szczebiotu Taran i powa�znego głosu Villemanna,
kiedy starał si�e co�s siostrze wytłumaczy�c.
No, nareszcie kto�s znajomy! Ksi�e�zna Theresa wyszła na werand�e. Otworzyła
oszklone drzwi do ogrodu i wołała przej�eta:
Erling, mój drogi, sk � ad ty idziesz? I jak ty wygl � adasz! Bo�ze, jeste�s kompletnie
przemoczony! A gdzie Tiril i Móri? O, Erlingu, jak to dobrze, �ze wróciłe�s!
11

Co si�e stało? Tutaj było tyle zamieszania!
Podszedł do niej, spotkali si�e na trawniku w�sród krzewów ró�z.
Mam bardzo du�zo do opowiadania powiedział zdyszany. Wejd�zmy
do �srodka!
Theresa wysłała go na gór�e, by si�e w swoim pokoju osuszył i przebrał.
Ale wracaj zaraz, taka jestem niespokojna! krzykn�eła za nim.
Niedługo potem siedzieli na werandzie, a pokojówka podała Erlingowi ciepły
posiłek i gor � acy napój. On w dalszym ci � agu wycierał włosy du�zym r�ecznikiem,
ale sinoniebieskie wargi zaczynały powoli nabiera�c normalnej barwy.
Gdzie s � a dzieci? zapytał. I gdzie Nero?
Twarz Theresy wykrzywiła si�e bole�snie.
Dolg został wezwany, by pomóc swoim rodzicom i tobie. Podró�z z pewno-
�sci � a była bardzo niebezpieczna. Osobi�scie wyprawiłam go w drog�e. Nero poszedł
z nim, i jego wielki cie�n równie�z, chocia�z nie pokazywał si�e ju�z od wielu lat. Ale
niestety. . . Jednocze�snie znikn�eły te�z bli�zniaki. Rozesłałam, kogo tylko mogłam,
�zeby ich szuka�c, ale nigdzie ani �sladu.
My�sli pani, �ze malcy poszli za Dolgiem?
Tak odparła Theresa. To do nich bardzo podobne, a poza tym otrzymałam
dziwne potwierdzenie swoich przypuszcze�n.Wpołudnie musiałam si�e poło
�zy�c i troch�e odpocz � a�c, bo Dolg opu�scił dom o brzasku, a takie poranne wstawanie
m�sci si�e ju�z w moim wieku. . .
Co�s o tym wiem potwierdził Erling. Jeste�smy prawie równolatkami.
Naprawd�e? ksi�e�zna była szczerze zdumiona. Nigdy si�e nad tym nie
zastanawiałam. Wka�zdym razie w chwili, gdy zasypiałam, usłyszałam głos. "Nie
martw si�e!" powiedział jasno i dobitnie. "Dzieci s � a z Dolgiem. Nic im nie zagra-
�za".
To był głos m�eski czy kobiecy?
M�eski. Ale, Erlingu, ja wiem, �ze Tiril i Móriemu stało si�e co�s strasznego.
Wła�sciwie to tobie równie�z. Dolg tak mówił, a on otrzymał wiadomo�s�c. Opowiedz
mi o wszystkim, zanim skonam ze strachu!
I Erling opowiedział. O ruinach zamku Graben i o kamiennych tablicach, które
teraz suszyły si�e na schodach werandy. O napadzie i jego katastrofalnych skutkach.
I na koniec o swoim cudownym ocaleniu.
Kiedy sko�nczył, Theresa siedziała długo bez słowa.
Potem rzekła:
Je�sli dobrze to wszystko pojmuj�e, to Tiril nie grozi �smiertelne niebezpiecze
�nstwo. Oni chc � a od niej uzyska�c informacje. Dolg dowiedział si�e równie�z, �ze
je�sli o ni � a chodzi, to nie trzeba si�e a�z tak strasznie �spieszy�c. Ale Móri. . . Wiesz,
Erlingu, taka jestem do niego przywi � azana! On jest oparciem i rado�sci � a �zycia mojej
córki. Niewielu jest na �swiecie tak szlachetnych ludzi jak on. Gdyby umarł. . .
12

Rozumiem powiedział Erling cicho. To nie mo�ze si�e sta�c! Tylko �ze
ja, niestety, widziałem na własne oczy, jak przeszył go miecz.
Theresa zadr�zała. W oczach miała łzy.
Dolg otrzymał wiadomo�s�c, �ze niewidzialni towarzysze Móriego mog � a go
przez jaki�s czas utrzymywa�c przy �zyciu. Po cz�e�sci własnymi siłami, je�sli u�zyj
� a wszystkich swoich umiej�etno�sci, a po cz�e�sci równie�z dlatego, �ze on sam jako
czarnoksi�e�znik przekroczył ju�z kiedy�s granic�e krainy �smierci i dzi�eki temu trudniej
go pokona�c. Ale czas nagli!
Powinienem i�s�c z Dolgiem. On jest taki mały.
Otó�z on wcale nie sprawiał wra�zenia takiego małego, kiedy wyruszał
w drog�e odparła Theresa. I wygl � adał na bardzo dobrze przygotowanego,
Erlingu. A poza tym Cie�n go ochrania.
Dok � ad on poszedł?
Nikt nie wie. Ale ja my�sl�e. . .
Tak?
Ja my�sl�e, �ze to ma co�s wspólnego z bł�ednymi ognikami.
Z bł�ednymi ognikami? zdziwił si�e Erling. Tiril równie�z mówiła
o bł�ednych ognikach. Miała sny i widzenia, ukazywało jej si�e bezkresne bagno
z mnóstwem małych, ta�ncz � acych niebieskich płomyków.
Pami�etam potwierdziła Theresa. A ja powiedziałam wtedy, �ze to
mo�ze by�c gaz błotny.
Nikt nie wie, czym wła�sciwie s � a bł�edne ognikirzekł Erling tonem człowieka,
który du�zo umie. Bardzo lubił móc si�e czasami popisa�c swoj � a erudycj � a.
W ich małym kółku przyjaciół Erling bez w � atpienia posiadał najwi�eksz � a wiedz�e
ksi � a�zkow � a. Zawsze miały wiele nazw. Ju�z to samo �swiadczy, �ze ludzie nie
bardzo zdaj � a sobie spraw�e, o co tu tak naprawd�e chodzi. Co nieco jednak wiadomo.
Niektórzy nazywaj � a je �swiatełkami elfów. My, Norwegowie, mówimy o nich
latarnicy albo bł�edne ogniki, Szwedzi �swietliki i tak�ze latarnicy oraz latarnice,
rodzaj �ze�nski. W Anglii to zjawisko nazywa si�e will-o-the-wisp, w Niemczech
Irrlicht albo Irrwisch, po francusku feu follet. Po łacinie ignis fatuus.
Ile ty rzeczy wiesz!rzekła Theresa z podziwem.
Zadowolony Erling ci � agn � ał dalej:
Ale ksi�e�zna pani nie była daleka od prawdy, mówi � ac o gazie błotnym.
Theresa rozpromieniła si�e.
Erling jeszcze raz po�spiesznie wytarł włosy, po czym mówił dalej:
To, co widzimy, to małe, niebieskie, chybotliwe płomyczki, które jakby
skacz � a po błotach, podmokłych terenach i bagniskach. Nauka uwa�za, �ze s � a to
fosforyzuj � ace gazy, mo�ze wła�snie gaz błotny. W Norwegii wła�sciwie si�e ich nie
widuje, chocia�z w ba�sniach i ludowych podaniach wiele si�e o nich mówi. Nauka
twierdzi swoje, ale przecie�z w ró�znych ludowych opowie�sciach mamy całe orgie
opisów tego rodzaju zjawisk i wyja�snie�n, czym one s � a. Niektórzy powiadaj � a, �ze
13

to dusze dzieci, które zmarły bez chrztu. Albo dusze ludzi, którzy swoimi złymi
post�epkami sprawili, �ze po �smierci nie mog � a by�c ani w niebie, ani w piekle.
One równie�z mog � a sprowadza�c w�edrowców na manowce i niebezpieczne �scie�zki
na bagnach. W niektórych krajach bł�edne ogniki uwa�za si�e za ostrze�zenie przed
�smierci � a. Inna wersja głosi, �ze kiedy ksi�e�zyc znajduje si�e w okre�slonej pozycji,
a wiatr wieje z okre�slonej strony i wtedy przyjdzie na �swiat taki bagienny latarnik,
to musi on ukry�c si�e w duszy człowieka i sprowadza�c go na złe �scie�zki. Je�sli
mu si�e to nie uda, wraca na bagna i chroni si�e w zbutwiałym drzewie. Znanym
przykładem był mnich Rush, który zaczynał jako zły uwodziciel, a potem był bardzo
sympatycznym krasnoludkiem w pewnym dworze. Nie poszedł ani do piekła,
ani do nieba, lecz stał si�e bł�ednym ognikiem na bagnach. W niektórych krajach
mówi si�e, �ze ogniki to karły z latarenkami.
Och, drogi Erlingu, ty naprawd�e jeste�s uczony!
U�smiechn � ał si�e mile połechtany.
Od dawna wiedziałem troch�e o bł�ednych ognikach, wi�ekszo�s�c informacji
zdobyłem jednak tutaj. Zebrałem je wszystkie przed naszym wyjazdem. Kiedy
Tiril powiedziała, �ze zarówno ona, jak i Dolg widuj � a bł�edne ogniki w snach albo
maj � a takie widzenia, zacz � ałem szuka�c w pani przebogatej bibliotece, ksi�e�zno.
Spojrzała na niego z u�smiechem.
Tak, dostałam sporo ksi � a�zek od brata. Czy ty wiesz, Erlingu, �ze w Wiedniu,
w Hofburgu, znajduje si�e jedna z najwi�ekszych bibliotek na �swiecie? Liczy
sobie co najmniej milion tomów, w tym osiem tysi�ecy inkunabułów i blisko trzydzie
�sci tysi�ecy dzieł pisanych r�ecznie, niezliczone ilo�sci map i setki papirusowych
zwojów.
Oj! j�ekn � ał Erling. Wspaniale byłoby sp�edzi�c tam kilka dni. A przy
okazji, co to s � a inkunabuły?
To ksi � a�zki drukowane przed rokiem tysi � ac pi�e�cset pierwszym. Ale, Erlingu,
zagadali�smy si�e o bł�ednych ognikach i o ksi � a�zkach, a tymczasem musimy si�e jak
najpr�edzej zastanowi�c, co robi�c, �zeby pomóc naszym drogim.
Erling długo my�slał.
Ja otrzymałem bardzo stanowcz � a informacj�e, �ze moje miejsce jest tutaj.
I nie pomogły protesty ani zapewnienia, �ze chciałbym pomóc przyjaciołom. Dolg
zajmie si�e Mórim, a zreszt � a i tak, gdyby�smy nawet wyruszyli natychmiast, dotrzemy
do niego za pó�zno. �zaden zwyczajny �smiertelnik nie jest w stanie pomóc
Móriemu, to oboje rozumiemy, prawda? Jedynie dla Tiril mogliby�smy mo�ze co�s
zrobi�c, pozostaje tylko pytanie, co?
Jak my�slisz, gdzie ona si�e znajduje?
To wie tylko kardynał von Graben. To jego lokaje na nas napadli.
Powinni�smy zatem pojecha�c do Sankt Gallen?
Erling skin � ał głow � a.
14

Nie mamy jednak do�s�c ludzi, by zorganizowa�c skuteczny najazd na siedzib
�e kardynała. Wie pani, co ja my�sl�e, ksi�e�zno? � Ze powinni�smy czeka�c tutaj.
Czeka�c na powrót dzieci. Tylko Dolg ma mo�zliwo�s�c rozwi � azania problemu.
To prawdarzekła w zamy�sleniu ksi�e�zna.Ale tak strasznie trudno jest
siedzie�c z zało�zonymi r�ekami. Tak bardzo chciałabym móc działa�c!
Ja tak�ze chciałbym co�s robi�c. I ci � agle si�e zastanawiam, dlaczego zostałem
usuni�ety z miejsca wypadku i przeniesiony bezpo�srednio tutaj.
Theresa u�smiechn�eła si�e blado.
No, z pewno�sci � a jedn � a z przyczyn jest ulga, jak � a mi sprawia twoja obecno�s�c
w Theresenhof. Nie znajduj�e słów, �zeby j � a wyrazi�c. Drugim powodem mog � a by�c
te kamienne tablice, które powinny były znale�z�c si�e w bezpiecznym miejscu, a nie
uton � a�c w jakiej�s rzece.
Tak, to na pewno jest wa�zny powódzgodził si�e Erling, odkładaj � ac r�ecznik.
Uznał, �ze jego włosy s � a ju�z całkiem suche. Nie zd � a�zyli�smy dokładnie
odczyta�c wszystkiego, co znajduje si�e na tablicach, tylko najwyra�zniejsze napisy,
jak na przykład nazwiska wielkich mistrzów. Jest tam z pewno�sci � a du�zo wi�ecej
informacji, które warto by przestudiowa�c. Tylko �ze teraz musimy zaczeka�c, a�z
tablice wyschn � a.
Wprost przeciwniezaoponowała ksi�e�zna.Wzór ryty w kamieniu staje
si�e pod wpływem wilgoci bardziej czytelny. Przyjrzyjmy si�e tablicom, b�edzie to
przynajmniej jakie�s po�zyteczne zaj�ecie!
Ksi�e�zna wstała.
Chod�z, Nero, idziemy na dwór! Och, nie ma przecie�z, Nera, wci � a�z o tym
zapominam! Bardzo�smy si�e zaprzyja�znili, Nero i ja, bez niego dom wydaje si�e
taki pusty! Nie mówi � ac ju�z o tym, jak strasznie t�eskni�e za dzie�cmi.
Zeszli po schodach werandy do kamiennej ksi�egi.
Jest jeszcze do�s�c jasno, mo�zemy pracowa�c na dworze, je�sli, oczywi�scie,
nie marzniesz za bardzo?
Erling zapewnił, �ze nie. Słu�z � acy przyniósł futrzane narznuty, �zeby mieli na
czym siedzie�c, i zabrali si�e oboje do studiowania napisów na kamiennych tablicach,
tym razem znacznie bardziej uwa�znego, ni�z to było mo�zliwe na skalnej półce.
Sami �zli wielcy mistrzowie, powiadasz? zapytała Theresa.
Nie zdołali�smy odcyfrowa�c napisów na wszystkich płytach. Ale w tych,
które udało nam si�e odczyta�c, przewa�zaj � a okre�slenia "zły", "okrutny", "diabelski"
i tak dalej. Wiele nazwisk nic nam nie mówi, ale wiele jest te�z postaci historycznych.
Najstraszniejsze odkrycie to Tomas de Torquemada.
O, nie! zawołała Theresa zdj�eta dreszczem grozy. Wiesz, Erlingu, ja
jestem gł�eboko wierz � ac � a katoliczk � a, nie w � atpi�e, �ze wi�ekszo�s�c członków naszego
Ko�scioła to wspaniali, szlachetni i bogobojni ludzie. Ale mieli�smy te�z ró�zne, �ze
tak powiem, czarne owce. Torquemada nale�zał do najpotworniejszych. Podobny
15

jest kardynał von Graben. I niestety, wygl � ada na to, �ze miło�s�c mojej młodo�sci,
obecny biskup Engelbert, który bez powodzenia zabiega o kardynalski kapelusz,
wcale nie jest o wiele lepszy.
Ja my�sl�e, �ze biskup Engelbert nie jest taki bardzo zły rzekł w zadumie
Erling.
Tak, i nie o to mi chodzi. On jest tylko niewybaczalnie słaby i pozbawiony
charakteru, a przez to słu�zy złu. No, to czytajmy, zobaczymy, co tam znajdziemy!
Nie posun�eli si�e zbyt daleko w swoich próbach tłumaczenia napisów na tablicach,
gdy zauwa�zyli co�s dziwnego i budz � acego groz�e. Najpierw Theresa zwróciła
uwag�e, �ze raz po raz w powietrzu nad ich głowami pojawia si�e co�s ciemnego
i niewyra�znego, jakby cienie przelatuj � acych o zmierzchu ptaków.
Erling uspokajał ja, �ze mo�ze zaprószyła sobie oko i łzawi, ale wkrótce potem
on sam do�swiadczył tego samego.
Te cienie zmierzaj � a jakby ku głównej drodze powiedział marszcz � ac
brwi.
Mnie si�e te�z tak zdawało, a oboje nie mogli�smy sobie zaprószy�c oczu.
Nie, oczywi�scie, �ze nie odpad Erling jakby nieobecny my�slami.
Uj � ał kolejn � a kamienn � a płyt�e i owo dziwne zjawisko powtórzyło si�e. Erling
i Theresa spogl � adali na siebie, nie b�ed � ac w stanie poj � a�c, co si�e dzieje.
Czy tam na skale równie�z do�swiadczali�scie czego�s podobnego?zapytała
Theresa. Wtedy, gdy po raz pierwszy odczytywali�scie inskrypcje.
Nie, ale mieli�smy przecie�z. . .
Umilkł, a Theresa doko�nczyła przerwane zdanie:
Mieli�scie ze sob � a pot�e�znego czarnoksi�e�znika Móriego. I wszystkich jego
niewidzialnych towarzyszy. My za�s jeste�smy tylko dwojgiem zwyczajnych, słabych
ludzi. Erling, mnie si�e zdaje, �ze nie powinni�smy dłu�zej przygl � ada�c si�e tym
tablicom.
On wci � a�z był pogr � a�zony we własnych my�slach.
" � Spi � acy wielcy mistrzowie. . . " Mo�ze my ich budzimy?
Theresa gł�eboko wci � agn�eła powietrze.
O tym samym pomy�slałam! Nie ruszaj wi�ecej tych płyt! Zaraz przynios�e
z mojej kapliczki krzy�z i inne �swi�ete przedmioty.
Tak, prosz�e to zrobi�c rzekł Erling z przekonaniem.Chocia�z. . .
Chocia�z co?
Jest przecie�z w�sród nich człowiek Ko�scioła. Tomas de Torquemada.
On nam nie pomo�ze. Nie s � adz�e, by to był prawdziwy człowiek Bo�zy.
Nie, raczej wprost przeciwnie! Po�spiesz si�e! Erling nie zauwa�zył nawet,
�ze zwraca si�e do ksi�e�znej per ty. Ona te�z si�e nad tym nie zastanawiała. Pobiegła
16

do kaplicy i wróciła bardzo szybko, nios � ac figurk�e Madonny, kilka krucyfiksów
i jakie�s liturgiczne szaty.
Nie chc�e, �zeby te tablice znalazły si�e pod dachem mojego domuszepn�eła.
Niech zostan � a tutaj. Nie odwa�zyłabym si�e ich wi�ecej dotkn � a�c. To rozs � adne
postanowienieprzyznał Erling. Pomagali sobie nawzajem w próbach unieszkodliwienia
tablic wielkich mistrzów, u�zywaj � ac tych remediów, jakie mieli pod r�ek � a.
Erling odnosił wra�zenie, �ze co�s wije si�e w�sciekłe i miota pomi�edzy kamiennymi
płytami, ale to chyba wpływ atmosfery, jaka si�e wytworzyła.
Kiedy zrobili ju�z wszystko, co mogli, a kamienna ksi�ega została okryta ko-
�scielnym obrusem i ornatem, otoczona krzy�zami i poddana łagodnemu nadzorowi
figurki Marii Panny, Theresa odetchn�eła gł�eboko.
Erlingu. . . Ile tablic obejrzeli�smy, zanim zacz�eło si�e dzia�c to. . . ?
Có�zzacz � ał, poprawiaj � ac ornat, by jak najlepiej okrywał kamienn � a ksi�eg
�e. Przeskakiwali�smy od jednej do drugiej, tam i z powrotem.. Ale pami�etam,
�ze zauwa�zyłem to zjawisko, kiedy chcieli�smy odczyta�c inskrypcje na jednej z najstarszych
tablic wapiennych. Nie udało nam si�e to.
No wła�snie potwierdziła Theresa. A ja pami�etam, �ze po raz pierwszy
doznałam zaburze�n wzroku, kiedy si�egn�ełam po tablic�e poprzedni � a, równie�z
z wapienia. Napisu nie mo�zna było odczyta�c. Ale widzieli�smy wiele cieni, które
znikały nad dolin � a, odlatuj � ac w kierunku głównej drogi.
Owszem zgodził si�e Erling. Próbuj�e sobie przypomnie�c, jak to było.
Płyty Ordogno nie zd � a�zyli�smy obejrze�c. Bo widzisz, Ordogno Zły jest postaci � a
kluczow � a. Och, przepraszam, prosz�e mi wybaczy�c, taki jestem tym wszystkim
oszołomiony! Widzi ksi�e�zna, chciałem powiedzie�c.
Nie, Erlingu rzekła Theresa z u�smiechem. Pozwalam ci mówi�c do
mnie ty. Jako dobremu przyjacielowi. A mam takich zbyt mało. Tytuł ksi � a�z�ecy
powoduje, �ze człowiek �zyje niczym w klatce.
Erling uj � ał jej dło�n, pochylił si�e i ucałował z uszanowaniem.
Dzi�ekuj�e, Thereso! Nigdy nie nadu�zyj�e twojej przyja�zni.
Ona u�smiechn�eła si�e jakby sama do siebie i zacz�eła wchodzi�c po schodach na
werand�e, jak najdalej od strasznych kamiennych tablic.
Powiadasz zatem, �ze Ordogno jest kluczow � a postaci � a?
Tak. On był pierwszym w�sród wielkich mistrzów nowszych czasów. To on
musiał zostawi�c inskrypcje wyryte w kamieniu. "Kamie�n Ordogno". My�sleli�smy,
�ze inskrypcja na tym kamieniu zawiera informacje na temat dawnej reguły Zakonu.
Ale zagin�eła informacja, gdzie si�e znajduj � a kamienne tablice. Zagin�eła wraz
z Tiersteinami z Tiveden.
Ja ich teraz nie widziałam. Znaczy ich tablic.
Nie, nie dotarli�smy tak daleko. To zreszt � a i tak nie miałoby �zadnego znaczenia,
nawet gdyby�smy zd � a�zyli je obejrze�c, w ka�zdym razie w odniesieniu do
17

najmłodszego hrabiego von Tierstein. Bo on został kompletnie unicestwiony tamtym
razem, kiedy go widzieli�smy, nie zostało z niego nic.
� Swietnie! Ale wiesz, zdaje mi si�e, �ze widziałam nazwisko Guilelmo na
jednej z tablic.
Guilelmo Zły z Neapolu, tak. Ja te�z widziałem to nazwisko.
To znaczy, �ze go uwolnili�smy?
Nie wiemy przecie�z na pewno, co si�e wła�sciwie stało. W ogóle wiemy tak
rozpaczliwie mało. Ale tam w górach, zaraz na pocz � atku, Tiril zd � a�zyła policzy�c
kamienne tablice. Naliczyła ich dwadzie�scia cztery. Mniej wi�ecej połowa była
zniszczona albo nie potrafili�smy odczyta�c napisów. A teraz za �zadne skarby nie
odwa�z�e si�e ich ponownie dotkn � a�c.
Ja te�z niepowiedziała Theresa z dr�zeniem.Ale co si�e działo po tym,
gdy tablice znikn�eły wraz z mnichem około roku tysi � ac pi�e�csetnego a�z do czasów
kardynała von Graben, który �zyje obecnie?
Nie wiemy. Nie mamy poj�ecia, czy Zakon egzystował przez cały czas, czy
te�z zdarzały si�e martwe okresy, raz albo kilkakrotnie. Wci � a�z staram si�e przypomnie
�c sobie, ile tych faluj � acych cieni uleciało znad schodów i znikn�eło ponad
dolin � a. Ja chyba widziałem trzy.
A ja cztery dodała Theresa. A poniewa�z wiemy, �ze ja widziałam
wi�ecej ni�z ty, mo�zemy mie�c nadziej�e, �ze uwolnili�smy tylko cztery duchy? Nie,
zaczekaj, na samym ko�ncu był jeszcze jeden. . .
Zgadza si�e rzekł Erling. To si�e wydarzyło dwukrotnie przy nieczytelnych
inskrypcjach, raz przy Guilelmo Złym, i raz. . . Nie, to był jeszcze jeden
nieczytelny napis. I mówisz, �ze na koniec jeszcze raz?
Tak, przy tej najnowszej płycie.
Erling zastanawiał si�e.
To nie mógł by�c mnich Wilfred von Graben. My i towarzysze Móriego
usun�eli�smy go jeszcze w górach. On ju�z nie istnieje, nawet jako upiór. To musiał
by�c. . .
Oboje, pobledli, patrzyli na siebie w milczeniu.
To musiał by�c przedostatni stwierdziła w ko�ncu Theresa bezbarwnym
głosem.
Tomas de Torquemada wyszeptał Erling.
Długo jeszcze stali na schodach, a coraz zimniejszy wiatr owiewał ich twarze.
A zatem pi�eciu uznał ostatecznie Erling. O ile nasze domysły s � a
słuszne, uwolnili�smy ich duchy. Duchy pi�eciu wielkich mistrzów najbardziej odpychaj
� acego zakonu. Ale chod�z, wejd�zmy do �srodka. Zaczyna by�c naprawd�e zimno!
Ksi�e�zna skin�eła głow � a.
Wydam zakaz zbli�zania si�e komukolwiek do schodów, dopóki tablice nie
zostan � a st � ad usuni�ete. Niezale�znie od tego, kiedy si�e to stanie.
18

Erling otworzył przed ni � a drzwi i, gdy wchodziła, opieku�nczym gestem uniósł
r�ek�e nad jej ramionami, ale ich nie dotkn � ał. Ona leciutko skłoniła głow�e, dzi�ekuj � ac
mu za rycerskie zachowanie.
Na progu odwróciła si�e w stron�e ogrodu, nad którym zapadał mrok.
Zaraz wzejdzie ksi�e�zyc stwierdziła. Biedne dzieci! Noc si�e zbli�za,
a one bł � akaj � a si�e same nie wiadomo gdzie.

Rozdział 3
Kardynał von Graben, który wyra�znie o�zył na wie�s�c o tym, �ze Tiril i jej przyjaciele
wyruszyli w drog�e, siedział we wspaniałej sali audiencyjnej i b�ebnił palcami
w oparcie fotela. Był to niezwykłe pi�ekny fotel, przypominał tron, mebel
naprawd�e godny kardynała. Poza tym sala urz � adzona była na ciemno, sprz�etami
z kosztownego drewna ze złotymi skórzanymi obiciami, z portretów na �scianach
spogl � adały w dół ponure twarze.
Kardynał czekał. Czterej ludzie, których wysłał w po�scig za t � a niezno�sn � a Tiril
i jej kompanami, nie dali jeszcze znaku �zycia.
On sam przez całe lata przeszukiwał zamek Der Graben i nie znalazł najmniejszego
�sladu po dawnych wielkich mistrzach ani niczego, co mogłoby go
naprowadzi�c na �slad tajemnicy �Swi�etego Sło�nca.
Teraz czekał z tak � a niecierpliwo�sci � a, �ze oddychaj � ac wci � agał powietrze ze �swistem.
Ju�z tak dawno temu wyruszyli, ci czterej. . .
Dlaczego ci � agle co�s stawia mu opór? Nic mu si�e nie udaje, a przecie�z jego
�zycie definitywnie zaczyna si�e zbli�za�c do ko�nca. Zaledwie par�e tygodni temu był
umieraj � acy. I tylko wiadomo�s�c o trzech je�zd�zcach znajduj � acych si�e w drodze na
zachód poruszyła w nim soki �zyciowe.
Mimo wszystko wiedział a�z za dobrze, �ze je�sli chodzi o niego, to czas nagli.
Te s�epy tylko czekaj � a na jego �smier�c!
Brat Lorenzo i biskup Engelbert, ten zdrajca. A z pewno�sci � a jeszcze wielu
innych.
Kanonik czuwaj � acy przy drzwiach zameldował przybycie brata Lorenza.
Starzej � acy si�e ju�z wyra�znie Włoch wszedł lekko si�e kołysz � ac. Jego oczy pałały
triumfalnie.
Wasza eminencjo. . . Moim ludziom si�e powiodło. Przyprowadzili ze sob � a
Tiril Dahl.
Kardynał zerwał si�e szybciej, ni�z mu siły pozwalały, i musiał si�e przytrzyma�c
oparcia fotela.
Naprawd�e? Czy to mo�zliwe? Po tych wszystkich latach?
20

Dopiero po chwili zwrócił uwag�e na pewien niuans w słowach Lorenza i rzekł
cierpko:
Twoim ludziom? To przecie�z moi ludzie �scigali t�e trójk�e.
Lorenzo wypr�e�zył si�e. Jego wzrok stał si�e lodowaty.
Cofa pan dane słowo, wasza wysoko�s�c? Ten z nas, bratanek waszej wysoko
�sci albo ja, który pierwszy sprowadzi tu �scigan � a kobiet�e, zostanie waszym nast
�epc � a jako wielki mistrz. Co prawda to s � a podwładni waszej wysoko�sci ci czterej
�scigaj � acy, ale to ja ich wysłałem! Wasza wysoko�s�c nie wydał �zadnego rozkazu,
w ka�zdym razie ja go nie słyszałem. Nie zrobił te�z tego biskup Engelbert, który
z pewno�sci � a nadal zastanawia si�e nad tym, jak post � api�c, by przej � a�c po�scig za Tiril
Dahl i dwoma cudzoziemcami.
Kardynał machn � ał niecierpliwie r�ek � a.
O tym porozmawiamy pó�zniej. Gdzie ona jest? W �zadnym razie nie wolno
jej sprowadza�c tutaj. To by była katastrofa.
Ze specjalnym naciskiem na ka�zde wypowiadane słowo Lorenzo oznajmił:
Moi ludzie wtr � acili j � a do lochu pod zamkiem brata Gastona, wasza eminencjo.
Znakomicie! Oblicze kardynała wyra�zało wielki wysiłek intelektualny
pomieszany ze zło�sliw � a rado�sci � a.
Ona nie mo�ze zobaczy�c ani mnie, ani Engelberta. Na tobie spoczywa obowi
� azek przesłuchania jej, Lorenzo. Je�sli ci si�e to nie uda, mo�zesz si�e po�zegna�c
z tytułem wielkiego mistrza.
Twarz Lorenza stała si�e twarda niczym kamie�n.
Prosz�e na mnie polega�c. Ja dobrze wiem, jak wydoby�c informacje od kobiety.
Ale wasza eminencja wci � a�z nie orientuje si�e, czego jeszcze moi ludzie dokonali.
Mów zaraz! Co si�e stało z tamtymi dwoma? Z czarownikiem i tym norweskim
kupcem. I znale�zli co�s w Der Graben?
Lorenzo wygl � adał na wielce zadowolonego.
Czarownik nie �zyje, wasza wysoko�s�c. Został przebity mieczem i ukryty
pod le�sn � a �sciółk � a. Norwega str � acili z niewiarygodnie wysokiej skały. Nikt by nie
prze�zył takiego upadku. Ale wasza eminencja si�e przez cały czas mylił. Szukał
w niewła�sciwym miejscu. A trójka cudzoziemców szła prosto tam, gdzie trzeba.
To ruiny zamku Graben w kantonie Aargau, a nie Der Graben w kantonie Zurych.
Co takiego?! Było jeszcze jedno miejsce? Ale jakim sposobem mogli i�s�c
wprost do niego? Tak od pierwszego razu? Sk � ad wiedzieli? Ja przecie�z szukałem
przez całe �zycie!
My�sl�e, �ze oni mieli naszyjnik. I �ze odnale�zli inskrypcj�e na ła�ncuszku.
Tak. Zbyt pó�zno powiedział mi ten głupawy Engelbert, �ze na naszyjniku
znajduj � a si�e dziwne znaki, przypominaj � ace litery. A wtedy on ju�z klejnotu nie
miał, dał go swojej kochance, ksi�e�znej Theresie. Ta za�s przekazała go dalej, swojej
21

córce, Tiril Dahl. Przekl�ete babska! Naszyjnik znajdował si�e w posiadaniu mnicha
Wilfreda von Graben. . . Byłem przekonany, �ze on ukrył go w Der Graben.
Tyle straconych lat! No, a co oni tam znale�zli w tym Graben w kantonie Aargau?
Szybko! Opowiadaj!
Nic, wasza eminencjo! Nic, oprócz przeci�etego na pół szkieletu.
To szkielet mnicha! Bez w � atpienia to mnich.
Ale moi ludzie, zanim napadli na tych troje, �sledzili ich przez jaki�s czas.
Otó�z oni stali długo w pobli�zu ruin i ogl � adali co�s, co przypominało kamienne
tablice.
Co? Co ty mówisz? Musimy je zdoby�c za wszelk � a cen�e! One zawieraj � a
rozwi � azanie zagadki.
Lorenzo wzruszył ramionami.
Ten norweski kupiec zapakował je do swego plecaka.
Eminencja wbił w niego wzrok.
I rozbiły si�e na tysi � ace kawałków, kiedy razem z kupcem zostały zrzucone
z góry?
Prawdopodobnie.
Twarz kardynała zrobiła si�e ciemnoczerwona.
Dlaczego jeszcze nie wysłałe�s innych ludzi, by szukali u podnó�za góry?
Skoro były wykonane z kamienia, to mo�ze chocia�z kilka ocalało.
Wydam polecenie natychmiastowego wyjazdurzekł Lorenzo niech�etnie.
W drzwiach ponownie stan � ał kanonik.
Co tam znowu?spytał kardynał ze zło�sci � a.
Nowe wiadomo�sci. Posłaniec waszej eminencji z Austrii.
Niech wejdzie!
Jeszcze jeden m�e�zczyzna, bez w � atpienia brat zakonny, bowiem jego przetykana
złotem bluza miała na sobie znak promienistego sło�nca, wszedł do sali. Poruszał
si�e z wielk � a godno�sci � a i pewno�sci � a siebie.
Gruss Gott, bracie Johannesiepowitał go kardynał.Jakie wiadomo�sci
przynosisz?
P�edziłem tu co ko�n wyskoczy. Co�s si�e dzieje w K�rnten.
Wiem o tym odparł kardynał. Pragniesz mi powiedzie�c, �ze troje
z tych, których poszukujemy, udało si�e na zachód, prawda? Ale ja ju�z o tym wiem.
Przybywasz za pó�zno.
To stara wiadomo�s�c i dawno si�e upewniłem, �ze dotarła do waszej eminencji
odrzekł brat Johannes z godno�sci � a. Nie, ja mam do zakomunikowania
co�s całkiem innego. Otó�z kilkoro w�edrowców zmierza na północny wschód, ku
wielkim bagnom. A s � a to dziwni w�edrowcy, wasza eminencjo. Troje dzieci i pies,
a towarzyszy im cie�n z tamtego �swiata.
I co to nas mo�ze obchodzi�c?
22

Zgodnie z tym, co mi powiedziano, troje malców to dzieci islandzkiego
czarnoksi�e�znika i Tiril Dahl. Natychmiast rozkazałem bratu Alexandrowi i bratu
Ottonowi, �zeby si�e tam udali. Maj � a ze sob � a ludzi, ka�zdy trzech, a sam bez chwili
zwłoki pospieszyłem tutaj.
Co dzieci robi � a same poza domem?
Wasza eminencja wie, �ze stare pisma Zakonu �Swi�etego Sło�nca wspominaj � a
o bagnach, o wielkich bagnach, cho�c nigdy nie zostało wyja�snione, jakie znaczenie
te bagna maj � a.
Oczywi�scie, bracie Johannesie! Ilu ludzi tam posłałe�s? Dobierz sobie jeszcze,
ilu ci b�edzie trzeba, i okr � a�z dzieciaki! Zabi�c je natychmiast! Nie potrzebujemy
tu tego pomiotu czarnoksi�e�znika!
Johannes wahał si�e.
Powiadaj � a, �ze najstarszy z dzieci nie jest z tego �swiata.
Co za bzdury! A kim�ze on jest? Aniołem mo�ze?
To ju�z raczej przeciwnie. Nie, diabłem te�z nie. Ludzie uwa�zaj � a podobno,
�ze nale�zy do rodu elfów.
Kardynał prychn � ał ze zło�sci � a, a Lorenzo u�smiechn � ał si�e pogardliwie.
Boisz si�e dziecka, Johannesie?
Oczywi�scie, �ze nie! Jestem gotowy, mog�e natychmiast rusza�c w drog�e powrotn
� a. Pomkniemy niczym wicher ku rozległym bagnom. Je�sli nie uda nam si�e
nic wi�ecej, to mo�zemy przynajmniej odci � a�c tym szczeniakom drog�e tak, �ze nigdy
ju�z nie wróc � a do domu.
Znakomicie!
Po jego wyj�sciu kardynał usiadł i zacz � ał si�e zastanawia�c.
Wielkie bagnapowiedział sam do siebie półgłosem.Dlaczego w kronikach
nie ma nic wi�ecej na ich temat?
Przeszedł do mniejszego pokoju obok wielkiej sali audiencyjnej, do którego
nikt nie miał wst�epu, i z dobrze zamkni�etej szafy wyj � ał bardzo grub � a ksi�eg�e
w czerwonej oprawie. T�e ksi�eg�e, któr � a Islandczycy nazywali "R�dskinna".
Pergaminowe arkusze były niezwykle cienkie. Dziwne litery wydawały si�e
niezrozumiałe, tylko kardynał potrafił je tłumaczy�c.
Nie była to "R�dskinna" biskupa Gottskalka Złego. Tamta w roku 1520 znalazła
si�e wraz z islandzkim biskupem w grobie. Obie jednak były prawie identyczne,
poniewa�z ł � aczyło je pochodzenie. Istniała tylko jedna ró�znica: podczas
gdy islandzka "R�dskinna" zawierała runy i wiedz�e odpowiedni � a dla dalekiej wyspy
na Północnym Atlantyku, to ksi�ega kardynała została napisana po francusku,
w j�ezyku, którym on władał biegle. Tak�ze i ta ksi�ega zawierała ró�zne magiczne
formułki, ale nie było ich nawet w połowie tak du�zo jak w islandzkiej. Natomiast
umieszczono w niej liczne tajemnice i wiedz�e na temat Zakonu �Swi�etego Sło�nca.
Obie jednak zostały spisane w tym samym czasie i w tym samym miejscu.
W Czarnej Szkole na Sorbonie, pod koniec pi�etnastego wieku. Została w nich
23

zgromadzona dawna wiedza, a spisywanie obu nadzorował jeden człowiek. Był
to najbardziej nieprzejednany przedstawiciel inkwizycji, dominikanin, Tomas de
Torquemada. Kierował pracami ze swojej siedziby w Hiszpanii.
Od niego wła�snie nauczył si�e wiele urodzony w Norwegii biskup Gottskalk.
Równocze�snie z Gottskalkiem tajemne sztuki studiował inny ucze�n Torquemady,
zakonnik Wilfred von Graben.
Poniewa�z Gottskalk obrał sobie za siedzib�e Islandi�e, nie liczył si�e jako kandydat
na wielkiego mistrza Zakonu �Swi�etego Sło�nca, cho�c był jego rycerzem.
Natomiast inny rycerz, Wilfred von Graben, przewiduj � aco osiedlił si�e w Szwajcarii.
I to on został nast�epc � a Torquemady na stanowisku wielkiego mistrza i on
tak�ze otrzymał ksi�eg�e o tajemnicach Sło�nca.
Zirytowany kardynał von Graben niecierpliwie kartkował ksi�eg�e.Wiedział, �ze
wspomina si�e w niej o wielkich bagnach, ale gdzie?
Szukał niestrudzenie. Tutaj jest informacja o naszyjniku, którego bezskutecznie
poszukiwał przez tyle lat. Dalej informacja o trzech cz�e�sciach klucza Tiersteinów.
Tych cz�e�sci zreszt � a tak�ze bracia zakonni kardynała nie znale�zli. Wspomniano
o kamieniu Ordogno, ale nic na temat wyrytych na nim run. I ten kamie�n nie
został odnaleziony.
No! Tutaj jest rozdział, w którym mowa o wielkich bagnach. . .
Kardynał von Graben wpatrywał si�e krótkowzrocznymi oczyma w ksi�eg�e. � Ze
te�z kto�s wpadł na pomysł pisania takimi male�nkimi literami! Za czasów jego młodo
�sci litery nie były takie małe!
Szczerze mówi � ac na temat bagnisk nie znalazł zbyt wielu informacji.
Rozczarowany kardynał rozprostował plecy.
Wszystko, co znalazł, to słowa:
Les feux sainsent, quand lłheure est venue.
"Bł�edne ogniki wiedz � a, kiedy nadejdzie odpowiednia pora".
Nie mówiło mu to kompletnie nic.

Rozdział 4
Ksi�e�zyc stał nisko nad wymarł � a krain � a, kiedy Cie�n obudził Dolga. Tak nisko,
�ze jakie�s poobłamywane n�edzne drzewo rysowało si�e na tle jego zimnej �zółtawej
tarczy.
Chłopiec ockn � ał si�e natychmiast.
Zebrał wszystko, co musiał mie�c ze sob � a w drodze, poruszał si�e spokojnie
i bezgło�snie, wykonał najprostsz � a z mo�zliwych porann � a toalet�e, przemył oczy,
przeczesał grzebieniem swoje czarne, k�edzierzawe włosy. Wtedy Cie�n dał znak,
�ze powinien co�s zje�s�c i wypi�c, a tak�ze zatroszczy�c si�e o odpowiednio ciepłe ubranie,
po czym mogli rusza�c.
Dolg rzucił okiem na �spi � acego Nera.
Ch�etnie bym go ze sob � a zabrał powiedział szeptem, �zeby nie budzi�c
rodze�nstwa.
Nie odparł Cie�n swoim ostrym, dalekim głosem. Pies został oszołomiony.
Dla jego własnego dobra lepiej b�edzie, �zeby został tutaj.
Groziłoby mu niebezpiecze�nstwo, gdyby poszedł z nami.
Tak.
W takim razie niech sobie �spi pod t � a wisz � ac � a skał � a. Oni b�ed � a tutaj bezpieczni,
prawda? Wszyscy troje.
Czuwaj � a nad nimi silne moce, nikt ich tu nie zobaczy. Zimno tak�ze im nie
b�edzie. Chod�z, idziemy!
Głos brzmiał surowo. Ale słycha�c te�z w nim było delikatne tony czuło�sci.
Ruszyli. Dolg dreptał obok Cienia, �zeby nie czu�c si�e tak rozpaczliwie samotny.
Odgłos jego kroków tłumiła g�esta trawa. Kroków Cienia nie było, rzecz jasna,
w ogóle słycha�c.
Ł � aki wokół przybrały w �swietle ksi�e�zyca niebieskaw � a barw�e, ksi�e�zyc za�s ci � agle
trwał nisko nad horyzontem, jakby całkiem nie miał ambicji wzniesienia si�e
wy�zej na nieboskłonie. Coraz trudniej było rozró�znia�c jakie�s elementy krajobrazu.
Znajdowały si�e tutaj drzewa, ale wygl � adały beznadziejnie chorobliwie na tym
podmokłym gruncie, w oddali otoczone dziwn � a mgł � a majaczyły wysokie góry.
Nocny wiatr zaczynał si�e dawa�c Dolgowi we znaki, przenikał go do szpiku ko�sci.
25

Dok � ad my idziemy? zapytał chłopiec.
Na bagna za tamtymi wzniesieniami, tam, przed nami.
A tak, widzieli�smy bagna z daleka, kiedy tutaj szli�smy przypomniał
sobie Dolg.Wybacz mi, je�sli si�e naprzykrzam, ale bardzo bym chciał wiedzie�c,
na czym ma polega�c moje zadanie.
Gdyby�s wiedział, nie chciałby�s i�s�c dalej. Takich rzeczy lepiej nie wiedzie�c.
Nie brzmi to zbyt pocieszaj � aco.
Nie, ale przecie�z chcesz uratowa�c swego tat�e, prawda?
Jasne, oczywi�scie!
No to idziemy!
Przez chwil�e szli w milczeniu. Dolg stwierdził, �ze otoczenie zaczyna si�e zmienia
�c. Było tak, jakby na bagnach kładła si�e barwa �smierci. Im bli�zej mokradeł si�e
znajdowali, tym bardziej wszystko zdawało si�e wymarłe, przera�zaj � ace. Nagie skały,
które mijali, były �sliskie od deszczu, jaki niedawno musiał tu pada�c. Dolg miał
wra�zenie, �ze zbli�zaj � a si�e do jakiej�s nie maj � acej ko�nca ani pocz � atku krainy b�ed � acej
absolutn � a nico�sci � a.
Nagle przystan � ał. Okr � a�zyli ostatnie wzniesienie i teraz przed nimi jak okiem
si�egn � a�c rozci � agały si�e bagna.
O rany wyszeptał urzeczony.
Cie�n zatrzymał si�e równie�z. Obserwował reakcj�e chłopca.
Powierzchnia bagna nie była równa. To tu, to tam wznosiły si�e niewielkie
wzgórza, gdzie indziej znowu błota przecinały niezbyt gł�ebokie rozpadliny, tu
i ówdzie sterczały te�z pojedyncze głazy, a na poro�sni�etych traw � a k�epach i wysepkach
widziało si�e rachityczne drzewa i krzewy, bezradne i przejmuj � aco samotne.
Nie ulegało jednak w � atpliwo�sci, �ze znajduj � a si�e na mokradłach.
Ale nie ten krajobraz o chorobliwym wygl � adzie pochłaniał uwag�e Dolga.
Ja ju�z tu kiedy�s byłem wyszeptał. W snach i w widzeniach.. Bł�edne
ogniki. . . One s � a tutaj wła�snie.
Na całym bagiennym obszarze, zwłaszcza jednak tu gdzie szli, na ci�e�zkich,
mokrych błotach rozbłyskiwały małe, niebieskawe �swiatełka. Dolg u�smiechał si�e
sam do siebie. Czy one nie przypominaj � a ta�ncz � acych latarenek, mo�ze przenoszonych
przez karły, które skacz � a z jednej k�epy trawy na drug � a?
Ksi�e�zyc nadal wisiał tak samo nisko jak przedtem. Jakby przestraszony spogl
� adał przed siebie pomi�edzy dwoma wzniesieniami po prawej stronie błot.
Dolg spojrzał w gór�e na Cienia i u�smiechn � ał si�e znowu.
Tutaj jest pi�ekniepowiedział swoim cienkim, chłopi�ecym jeszcze głosikiem.
Ponuro, ale pi�eknie. Bardzo lubi�e te �swiatełka.
I one ciebie te�z chyba lubi � a odparł Cie�n sucho. Byłem tutaj dopiero
co, �zeby zbada�c teren. Wtedy ogniki były bardzo spokojne, niemal wypalone.
Zrezygnowane, jakby musiały czeka�c ju�z nazbyt długo. A popatrz na nie teraz!
26

Rozkołysane, ta�ncz � ace, dosłownie buchaj � ace płomieniem, i takie niebieskie! To
jest ich godzina, Dolg! To na ciebie one czekały. Tysi � ace lat.
Na mnie? zapytał chłopiec ledwie dosłyszalnym głosem. Nie rozumiem,
co mógłbym zrobi�c?
Przyjdzie czas, to zrozumiesz, mój pi�ekny chłopczeuspokoił go Cie�n.
Nagle Cie�n odwrócił si�e do Dolga.
Po raz pierwszy w �zyciu chłopiec zobaczył co�s, co tej mglistej, szarej postaci,
która była jego nieznanym opiekunem, Cieniem, przypominało oczy. Twarde,
surowe, połyskuj � ace lodowato oczy wpatrywały si�e we�n intensywnie.
Głos był ostrzejszy i bardziej przera�zaj � acy ni�z kiedykolwiek.
Dolgu z islandzkiego rodu czarnoksi�e�zników. . . Droga, któr � a pójdziesz,
b�edzie trudna. Nawet ja nie znam jej dokładnie, nawet ja nie wiem, co si�e ma
sta�c. Ale troch�e wiem, i b�ed�e z tob � a niemal do samego ko�nca, b�ed�e ci�e wspierał
i pomagał ci na wszystkie sposoby. O jedno chciałbym ci�e teraz prosi�c. . . Jak
najbardziej stanowczo i z cał � a powag � a: Nie dawaj mi nigdy tego, czego od ciebie
za�z � adam! Nigdy! B�ed�e ci�e straszył i groził ci, ale ty nie ust�epuj! Nie wolno ci
spełni�c moich �z � ada�n. Zrozumiałe�s t�e pro�sb�e?
Dolg czuł si�e rozpaczliwie samotny.
Tak, ale dlaczego?
To, co b�edzie twoje, nie jest dla mnie.
Słysz�e smutek w twoim głosierzekł Dolg współczuj � aco.A nie chciałbym,
�zeby�s si�e martwił. Ale zapami�etam, co mi powiedziałe�s.
Dzi�ekuj�e! W takim razie mo�zemy i�s�c dalej.
Mo�zemy i�s�c, ale dok � ad?
Ogniki wska�z � a ci drog�e.
Mówi si�e jednak, �ze one sprowadzaj � a w�edrowców na bł�edne �scie�zki, wci � agaj
� a ich na bagna, wiod � a na zatracenie.
Mówi si�e jeszcze wi�ecej. Bł�edne ogniki sprowadzaj � a te�z ludzi na bł�edne
drogi �zycia tak, �ze na zatracenie id � a ich dusze. Ale nic z tego nie odnosi si�e do
ciebie, Dolgu. Tego, na którego czekały przez tysi � ace lat, nie zwiod � a na manowce.
Bardzo chc � a wskazywa�c ci wła�sciw � a drog�e.
Dolg chciał zapyta�c o wi�ecej spraw, ale domy�slał si�e, �ze nie dostanie odpowiedzi.
Z wahaniem postawił stop�e na poro�sni�etej mchem, nierównej bagnistej ziemi,
obok połyskiwały czarno niebezpieczne gł�ebie pomi�edzy k�epami traw i wzniesieniami.
Powoli jednak cofn � ał nog�e, wci � a�z jeszcze nie czuł si�e gotowy.
Popatrzył na ksi�e�zyc, który rzucał na ziemi�e słabe, mistyczne �swiatło, na pół
ukryty we mgle unosz � acej si�e nad bagnami.
Zawsze lubiłem ksi�e�zyc powiedział w rozmarzeniu. On jest jak posłaniec,
przenosi wiadomo�sci, ł � aczy ludzi.
Jak to?zapytał niepewnie gł�eboki, głuchy głos.
27

Je�sli masz przyjaciela, który znajduje si�e daleko od ciebie. . . To mo�zesz
popatrze�c na ksi�e�zyc i pomy�sle�c, �ze twój przyjaciel te�z na niego patrzy. W ten
sposób nawi � azuje si�e wi�e�z pomi�edzy twoimi oczyma a oczyma twojego przyjaciela.
Rozumiesz mnie?
Tak. Ale ksi�e�zyc ł � aczy te�z ró�zne epoki.
W jaki sposób? zdziwił si�e Dolg.
Bo przecie�z on �swieci od zawsze, cał � a wieczno�s�c. Ludzie, którzy �zyli u zarania
czasu, widzieli ten sam ksi�e�zyc, co my teraz.
Och, to cudowne! ucieszył si�e Dolg. Ale zaraz twarz mu posmutniała.
Pomy�slałem sobie, �ze mo�ze akurat teraz mama widzi ksi�e�zyc. My�slisz, �ze on
mógłby przesła�c jej wiadomo�s�c ode mnie?
Spróbuj!
Dolg wci � agn � ał gł�eboko powietrze i powiedział stanowczo, cho�c cokolwiek
zdyszany:
Kochany ksi�e�zycu, ty, który �swiecisz na wszystkich. . . przeka�z pozdrowienia
mojej mamie, Tiril! Ona została pojmana przez złych ludzi i nie wiem, gdzie
si�e teraz znajduje. Ale ty to wiesz i by�c mo�ze nawet teraz na ni � a patrzysz. Je�sli
siedzi gdzie�s zamkni�eta w jakim�s lochu, po�slij jeden mały promie�n, który si�e do
niej przedostanie i przekona j � a, �ze nie mamy zamiaru jej zawie�s�c. Powiedz jej, �ze
najpierw musimy odnale�z�c tat�e i pomóc mu. My�sl�e, �ze ona si�e z nami zgodzi. Ale
zaraz potem wyruszymy jej na ratunek. I zrobimy te�z wszystko co w naszej mocy
dla wuja Erlinga. . .
On jest bezpiecznypowiedział Cie�n. My�slałem, �ze o tym wiesz.
Nie, nie wiedziałem. Ale to wspaniale! Czy nie s � adzisz, �ze teraz to ju�z
powinni�smy i�s�c?
Tak b�edzie najlepiej.
Dolg jednak wci � a�z jeszcze nie był gotowy. � Zeby odło�zy�c w�edrówk�e przez
bagna jeszcze cho�cby na chwilk�e, zapytał spłoszony:
Czy wybaczysz mi, je�sli jeszcze raz ci�e o co�s poprosz�e? Chciałbym wiedzie
�c, jak masz na imi�e. To jako�s tak niezr�ecznie nazywa�c ci�e Cieniem. A jeszcze
gorzej mówi�c "panie Cieniu" albo "wujku Cieniu", jak to robi Taran.
Prawdopodobnie dziwny towarzysz domy�slał si�e, �ze Dolg potrzebuje wi�ecej
czasu, bo przystan � ał.
Moje imi�e?rzekł krótko.Moje �swieckie imi�e uległo całkowitemu zapomnieniu
przed wieloma setkami lat. Nie wiem nawet, czy potrafiłbym je sobie
przypomnie�c.
Wi�ec ty kiedy�s byłe�s człowiekiem?
Tak jest. Je�sli sobie przypomn�e moje człowiecze imi�e, natychmiast ci powiem,
jak ono brzmiało. A na drugim �swiecie posługujemy si�e j�ezykiem, który
tobie wydałby si�e bezsensowny. I nie u�zywamy imion. Nadawano mi wiele ró�znych
okre�sle�n, takich jak: Samotny, Niezłomny, Ostatni, Poszukuj � acy. Ale czy ty
28

mógłby�s si�e tak do mnie zwraca�c? Powiem ci w odpowiednim czasie, jakie było
moje pierwsze imi�e.
Dzi�ekuj�e u�smiechn � ał si�e Dolg. A czy ty masz jak � a�s r�ek�e, za któr � a
mógłbym ci�e trzyma�c?
Co�s dotkn�eło dłoni chłopca i zaraz poczuł du�z � a, chłodn � a m�esk � a dło�n, której
nie widział, ale która jednak tam była.
Wtedy Dolg odwa�zył si�e nareszcie i�s�c dalej.
Bł�edne ogniki rozbłysły niespokojne, pełne zapału niczym przej�eci gospodarze,
maj � acy podejmowa�c znamienitych go�sci.
Zastanawiam si�e, dok � ad pójdziemy rzucił Dolg niepewnie.
Nagle wszystkie �swiatełka zgasły.
Co ja zrobiłem? zawołał chłopiec przestraszony.
Cie�n zatrzymał si�e.
Ksi�e�zyc przesłoniła chmura. Bagna le�zały pogr � a�zone w mroku. Nawet horyzontu
nie było wida�c, ale nad nim i tak ci � agle wisiała mgła.
Dolga ogarn�eło uczucie bezradno�sci. Co go czeka na tej drodze? Czy nie ma
czego�s ja�sniejszego, �zadnej nadziei, która dodawałaby sił?
I oto znowu ogniki zapłon�eły, teraz uło�zone w wyra�zn � a lini�e wij � ac � a si�e przez
bagna. Dolg zobaczył jedno �swiatełko tu�z obok siebie. Malutki, chybotliwy, niebieski
płomyk, który przyzywał go i wskazywał drog�e.
Zrobił kilka kroków przez bagno, �zeby przybli�zy�c si�e do �swiatełka. Cie�n przed
nim szedł naprzód, ale Dolg przykucn � ał i próbował dotkn � a�c niebieskiego płomyka.
Wokół niego było całkiem ciemno. Ostro�znie wysun � ał r�ek�e. Przemawiał do
płomyka, jakby to był kociak albo ranny ptak.
Kim ty jeste�s? Czym ty jeste�s, mój przyjacielu, który chcesz mi wskazywa�c
drog�e?
Zdawało si�e, jakby płomyk był w jaki�s sposób przymocowany do zbutwiałego
kawałka drewna w bagnisku. Nerwowo odsun � ał si�e od r�eki Dolga, spłoszony jak
młoda dziewczyna, jak najbardziej nie�smiała dziewica.
Nie, nie bój si�e mnie przekonywał go chłopiec. Nie zrobi�e ci nic
złego.
Płomyk przeskoczył bagienn � a rozpadlin�e i stał teraz spokojnie nad br � azowoczarn
� a wod � a, dr�z � ac w lekkim nocnym wietrze.
Dolg podniósł wzrok i zobaczył kolejne płomyki. Niektóre stały nad połyskliw
� a wod � a jak tamten, inne nad podst�epnymi oparzeliskami, zauwa�zył jednak, �ze
wszystkie wypr�e�zone niczym na baczno�s�c, ka�zdy po swojej stronie wzdłu�z wyra
�znej �scie�zki, cho�c przecie�z na bagnach �zadnej �scie�zki nie było. � Zadne ludzkie
stopy nie byłyby w stanie wydepta�c szlaku w tak niebezpiecznym terenie. Nawet
zwierz�eta nie odwa�zyłyby si�e tutaj wej�s�c.
Cie�n zorientował si�e, �ze chłopiec przykucn � ał, i wrócił do niego. Patrzył rozbawiony
na Dolga i pomógł mu wsta�c.
29

Przepraszam, ale chciałem tylko troch�e si�e przyjrze�cpowiedział zawstydzony
chłopiec z u�smiechem. Idziemy? zapytał jeszcze.
Powinni�smy.
Okazało si�e, �ze bardzo łatwo i�s�c t � a drog � a, któr � a wyznaczyły dla nich bł�edne
ogniki. Ksi�e�zyc ukazał si�e znowu i Dolg widział wyra�znie niebezpieczne oparzeliska,
ale tylko z daleka, wci � a�z w znacznej odległo�sci od bł�ednych ogników.
One nas wiod � a wła�sciw � a drog � a, my�slał. Zwyczajny człowiek ju�z by dawno
wpadł do bagna bez mo�zliwo�sci ratunku, natomiast my jeste�smy bezpieczni.
Niekiedy musieli okr � a�za�c gro�zne trz�esawiska, innym razem wspinali si�e na
wysokie wzniesienia. Wtedy jednak Dolg czuł si�e znacznie lepiej, bo na górze
było całkiem sucho.
W ko�ncu stan�eli nad wielk � a rozpadlin � a, któr � a widzieli ju�z z daleka.
Wygl � ada na to, �ze b�edziemy musieli tamt�edy przej�s�c szepn � ał Dolg.
My�slisz, �ze to niebezpieczne?
S � adz�e, �ze powinni�smy ufa�c naszym przewodnikom.
Nagle Cie�n zamarł.
Ciii!
Dolg rozejrzał si�e ukradkiem wokół. Po chwili usłyszał co�s i odwrócił si�e.
Jego całkiem czarne oczy przepatrywały teren metr po metrze z tak � a uwag � a, �ze
wida�c było połyskuj � ace białka.
Daleko za nimi na skraju mokradeł majaczyły jakie�s niewyra�zne postaci.
Ale ich głosy docierały tutaj całkiem wyra�znie.
Konie trzeba b�edzie zostawi�c rzekł jeden stanowczy m�eski głos po niemiecku
z austriackim akcentem. Przez bagna pójdziemy piechot � a.
Depczemy im po pi�etachwtr � acił inny głos.Widzisz ich, bracie Ottonie?
"Brat" powiedział cichutko Dolg. To znaczy, �ze oni s � a członkami
Zakonu �Swi�etego Sło�nca.
Tak potwierdził Cie�n niemal bezgło�snie.
Znowu dał si�e słysze�c pierwszy głos:
Wła�snie, czy to nie ich widzimy prawie na linii horyzontu na wschodzie,
bracie Alexandrze?
Ich? Ja widz�e tylko jedn � a sylwetk�e. Dziecko. Ale ich miało by�c przecie�z
troje, no nie? I pies.
Tak, zgadza si�e.
Oni nie widz � a ciebie stwierdził Dolg.
Nie, i to bardzo dobrze.
Jasne. Chłopiec u�smiechn � ał si�e i u�scisn � ał dło�n Cienia.
W oddali znowu rozległy si�e głosy.
Machnij na to r�ek � a! Jeden dzieciak to lepiej ni�z nikt. Tamtych dwoje pewnie
ju�z uton�eło w bagnie. Teraz chodzi o to, �zeby schwyta�c dzieciaka, zanim brat
30

Johannes si�e tu zjawi i cały honor z udanego po�scigu spadnie na niego. Bracie
Ottonie, skieruj swoich trzech ludzi na prawo, tak �zeby okr � a�zyli smarkacza. Moi
trzej pójd � a od lewej, a my dwaj �srodkiem prosto na niego.
Ale czy droga jest pewna?
Skoro taki szkrab sobie radzi, to poradzimy sobie i my. Wszyscy gotowi?
Dolg zacz � ał dygota�c.
Czy nie powinni�smy ucieka�c?
Nie, zaczekaj! Tutaj si�e co�s dzieje! Zobaczmy, co to takiego!
Z pocz � atku Dolg nie widział nic szczególnego, po chwili jednak zauwa-
�zył zmiany. Droga, któr � a wskazywały im bł�edne ogniki, przestała istnie�c. Teraz
wszystkie małe niebieskie �swiatełka rozpierzchły si�e po bagnach z tyłu za nim
i za Cieniem.
Ale przecie�z nie mo�zemy tak sta�c i patrze�c, jak tamci zaczn � a si�e topi�c
powiedział Dolg wstrz � a�sni�ety. Trzeba ich ostrzec!
Nie b�edziemy si�e miesza�c w to, co robi � a bł�edne ogniki.odparł Cie�n.
Spójrz, one wyznaczaj � a inn � a drog�e, tym razem dla ludzi.
Dolg te�z to widział. Na bagnach pojawiła si�e nowa, wij � aca si�e linia utworzona
z małych niebieskich �swiatełek, ale to z pewno�sci � a nie był szlak, którym on i Cie�n
powinni pod � a�za�c.
Ja nie chc�e na to patrze�c o�swiadczył chłopiec stanowczo. Zbiegn�e
ni�zej, nad t�e wypełnion � a wod � a rozpadlin�e.
Zrobił, jak powiedział. Cie�n z oci � aganiem si�e ruszył za nim, ale cały czas
zwrócony był ku bagnom.
Dolg nie widział, co si�e dzieje, lecz glosy m�e�zczyzn mimo wszystko do niego
docierały. W t�e cich � a noc d�zwi�eki niosły si�e daleko.
Inny głos, tym razem nale�z � acy z pewno�sci � a do jednego z podwładnych:
O, do diabla, patrzcie na te podskakuj � ace, małe �swiatełka! Co to jest? Nigdy
nie widziałem czego�s podobnego.
Mówi � a o tym "bł�edne ognie" rozległ si�e bardziej kulturalny głos jednego
z rycerzy.Nie ma si�e czym przejmowa�c. Ludzie wierz � a, �ze one sprowadzaj � a
w�edrowców na manowce albo osiedlaj � a si�e w duszach grzeszników, ale to wszystko
zabobony. Ruszajcie zaraz, �zeby si�e nam chłopak gdzie�s nie zapodział!
No, ale on jednak znikn � ał! Ju�z go nie wida�c mówił inny głos.
Przecie�z wiemy, gdzie widzieli�smy go po raz ostatni. Tam trzeba i�s�c, tylko
si�e po�spieszcie!
Nie podoba mi si�e to wszystkonarzekał który�s burkliwie.Zrobiło si�e
całkiem ciemno. Czy nie mogliby�smy poczeka�c do rana?
Nic podobnego, nie mamy czasu!
Zaległa cisza. Dolg najch�etniej zatkałby sobie uszy, ale był te�z ciekawy. Uparcie
przekonywał swego towarzysza, �ze powinni i�s�c dalej, lecz Cie�n zatrzymał si�e
31

i najwyra�zniej miał ochot�e obejrze�c całe przedstawienie. Jakby. . . Jakby akceptował
to, co czyni � a ogniki.
Dolg wyjrzał ponad kraw�edzi � a rozpadliny.
W słabym, zamglonym ksi�e�zycowym �swietle zobaczył kilka mrocznych sylwetek
przeskakuj � acych z jednej k�epy trawy na drug � a, posuwaj � acych si�e dokładnie
wzdłu�z linii, któr � a wyznaczały im �swietliki.
Ogniki nie maj � a chyba zamiaru sprowadzi�c tych ludzi tutaj? szepn � ał
Dolg.
Nie, nie, wprost przeciwnie!
Mój drogi, nie chciałbym, �zeby przeze mnie ludzie popadali w nieszcz�e-
�scie.
Wiem. Jeste�s dzieckiem o czystym i szlachetnym sercu, ale przesta�n o tym
my�sle�c. Chod�z, ruszamy dalej!
Dzi�eki ci, dobry Bo�ze wyszeptał Dolg.
Droga do poro�sni�etego traw � a dna rozpadliny wcale nie była stroma. Niemal
niezauwa�zalnie schodziła w dół. Wygodnie si�e tutaj szło, stosunkowo równe podło
�ze, �zadnych k�ep i niebezpiecznych trz�esawisk.
Głosy prze�sladowców te�z tutaj nie docierały. Dolg błogosławił cisz�e.
Ale nie zaszli zbyt daleko, gdy znowu zesztywniał z wra�zenia.
Widziałe�s? zapytał Cienia dr�z � acym głosem.
Nie patrz w tamt � a stron�e upomniał go towarzysz.
Wzrok Dolga jednak uparcie kierował si�e tam, gdzie nie powinien.
Na kraw�edzi rozpadliny co�s si�e poruszało. Co�s szło ich tropem.
Co�s niepoj�etego, co�s okropnego. Dolg nie mógł zrozumie�c, co to takiego.
Dwie wysokie, niemal trójk � atne sylwetki, całkiem czarne w blasku ksi�e�zyca. Zdawało
mu si�e. . . Zdawało mu si�e, �ze to dwuwymiarowi ludzie w szerokich opo�nczach,
si�egaj � acych do samej ziemi, z kapeluszami o szerokich rondach na głowach.
Najstraszniejsze jednak było to, �ze poruszali si�e oni tyłem i tak szybko,
�ze zawsze było dokładnie wida�c ich sylwetki w kształcie trójk � ata. Głowy mieli
niczym szczyty sto�zków, a twarze, o ile w ogóle mieli twarze, były niezmiennie
zwrócone w stron�e Dolga i Cienia.
Chłopiec nie potrafił dłu�zej na nich patrze�c, zrobiło mu si�e niedobrze i odwrócił
głow�e. . . A na drugiej dłu�zszej kraw�edzi, po przeciwnej stronie rozpadliny,
sterczały dwie równie odpychaj � ace zjawy. Zdawało si�e, �ze płyn � a w powietrzu,
ustawione bokiem, jak na egipskich reliefach. Z t � a tylko ró�znic � a, �ze egipscy bogowie
czy faraonowie i ich mał�zonki mieli twarze zwrócone na wprost, przed siebie.
Te natomiast nie, pochylone, patrzyły w dół, na Dolga i jego przyjaciela.
Chłopiec zwrócił Cieniowi uwag�e na dwie nowe postaci, ale ten sam je ju�z
zauwa�zył.
Nie przejmuj si�e nimi rzucił krótko.
Ale co to s � a za istoty?
32

Umarli wielcy mistrzowie. Twoi rodzice i ich przyjaciel Erling znale�zli
�spi � acych wielkich mistrzów. Erling i twoja babka zbudzili ich znowu do stanu
przypominaj � acego �zycie. To pech, ale babcia nie wiedziała, co robi.
Dolg mocniej zacisn � ał dło�n na r�ece Cienia.
Czy oni przyjd � a nas pochwyci�c?
Nie, nie, wprost przeciwnie!
Chłopiec zrobił wielkie oczy.
To oni s � a naszymi przyjaciółmi?
Raczej nie, ale nic nam nie zrobi � a. Przynajmniej na razie. Na razie czekaj � a.
A zatem to czterech wielkich mistrzów rzekł Dolg takim tonem, jakby
jego ciekawo�s�c nie została jeszcze zaspokojona.
Zdaje mi si�e, �ze wyczuwam obecno�s�c jeszcze jednego, ale go nie widz�e
dodał towarzysz, co chłopca raczej nie uspokoiło.Ten pi � aty jest niebezpieczny
dorzucił Cie�n głosem pozbawionym wyrazu.
Nie maj � ac odwagi powiedzie�c nic wi�ecej, Dolg szedł dalej w milczeniu. Cz�esto
musiał przełyka�c �slin�e i miał nadziej�e, �ze Cie�n nie zauwa�zy, jak bardzo jest
przestraszony.
Zeszli do jakiego�s zagł�ebienia i ksi�e�zyc całkowicie znikn � ał im z oczu. Nagle
w górze, na bagnach, które dopiero co przebyli, rozległ si�e krzyk �smiertelnego
przera�zenia. Wła�sciwie było za daleko, by słysze�c słowa, ale krzyk niósł si�e w powietrzu.
Nie ulegało w � atpliwo�sci, �ze chodzi o ludzkie �zycie.
Bł�edne ognikirzekł Dolg cicho.
Owszem, sprowadziły w�edrowca tam, gdzie chciały.
Dwóchszepn � ał Dolg.Słyszeli�smy krzyki dwóch ludzi w najwy�zszej
potrzebie.
Chyba tak. Miejmy nadziej�e, �ze byli to bracia zakonni, a nie ich podwładni.
A ja my�sl�e, �ze to tak samo �zle, niezale�znie od tego, kogo spotkało nieszcz�e-
�scie. I na dodatek z mojego powodu. Czuj�e si�e winny.
Niepotrzebnie. To przecie�z oni chcieli ciebie złapa�c, a nie ty ich. Sami s � a
sobie winni.
Ale mo�ze oni mieli jakie�s bardzo wa�zne powody?
Oczywi�scie, �ze tak. W ka�zdym razie bracia zakonni je mieli.
Dolg przygl � adał si�e Cieniowi z zaciekawieniem.
Czy ty wiesz, o co w tym wszystkim chodzi?
Naturalnie!
Towarzysze mojego taty o tym nie wiedzieli?
Cie�n roze�smiał si�e z gorycz � a.
Nie. Oni nie wiedz � a te�z, kim ja jestem.
Chłopiec milczał przez chwil�e.
Mnie si�e zawsze zdawało, �ze to oni ciebie wybrali na mojego opiekuna,
jeszcze zanim si�e urodziłem. To nieprawda?
33

W gł�ebokim głosie Cienia słycha�c było nutki rozbawienia.
Jasne, �ze nieprawda! To ja sam si�e postarałem, �zeby zosta�c wybranym.
Znowu zaległa cisza.
Ale. . . W takim razie, kim ty jeste�s?
Jak ju�z mówiłem, nie pami�etam mego pierwotnego imienia. To było tak
dawno temu. A gdybym nawet opowiedział, czym byłem, to i tak by�s nie zrozumiał.
Jeszcze nie teraz.
Ale chciałe�s mi pomóc?
O, tak! I je�sli mówi�e "pomog�e ci", to naprawd�e zamierzam to zrobi�c. Przed
chwil � a otrzymałe�s dowód. Wtedy, gdy ci�e prosiłem, by�s mi nie dawał tego, czego
za�z � adam. Gdybym to dostał, wszystko zostałoby zaprzepaszczone dla ciebie,
dla twojego taty i twojej mamy.
Uwa�zam, �ze jeste�s sympatyczny o�swiadczył Dolg.
Cie�n roze�smiał si�e.
Nie. Ale jestem silny. Pod ka�zdym wzgl�edem.
Dziwne istoty na kraw�edziach rozpadliny nadal posuwały si�e za nimi. Jeszcze
raz rozległo si�e dramatyczne wołanie o pomoc na bagnach za ich plecami.
Jeszcze jeden si�e topi, pomy�slał Dolg wstrz � a�sni�ety. Ale nie powiedział ani
słowa.
Teren ponownie zacz � ał si�e wznosi�c. Zaszli ju�z bardzo daleko. Dolg pomy�slał
o swoim młodszym rodze�nstwie i Nerze, �spi � acych pod wisz � ac � a skał � a, w sporej
odległo�sci od mokradeł. Ufał, �ze duchy dobrze strzeg � a całej trójki.
Nie przestawał jednak martwi�c si�e o rodziców.
Wuj Erling był bezpieczny w domu w Theresenhof, ale tata i mama. . .
Chod�zmy troch�e szybciejpoprosił.
Cie�n zrozumiał jego intencj�e. Znajdowali si�e teraz tak wysoko, �ze ponownie
widzieli ksi�e�zyc. Zimny, biały i martwy �swiecił nad nimi i �swiecił te�z nad bagnami
poza nimi tam, gdzie Dolg bał si�e spogl � ada�c. W chłodnym, zielonkawym blasku
ksi�e�zyca widzieli ci � agn � ace za nimi wstr�etne upiory. Umarli wielcy mistrzowie?
Czterej? I jeszcze jeden, którego blisko�s�c wyczuwał jedynie Cie�n. Pi � aty, najgro�zniejszy.

Rozdział 5
Wysoko w górach nad Mórim czuwali jego niewidzialni towarzysze. Ruiny
zamku Graben były st � ad niewidoczne.
No i jak przedstawia si�e sytuacja? dopytywała si�e Pustka.
Chłopiec powinien si�e pospieszy�c odparł Nauczyciel.
Duch Zgasłych Nadziei spojrzał na niego.
Móri wci � a�z jeszcze nie wkroczył do najciemniejszej groty � Smierci. Wci � a�z
jeszcze, nieprzytomny, trwa w krainie cieni, lada chwila jednak mo�ze nadej�s�c
ostateczny koniec.
Ale po�sród �zywych ju�z go nie ma? zapytał Hraundrangi-Móri.
Nie, dawno temu przekroczył granic�e. Staramy si�e jak mo�zemy, �zeby kraina
cieni go nie pochłon�eła na zawsze. Je�sli zdołamy go utrzyma�c tu, gdzie si�e teraz
znajduje, dopóki chłopiec nie dojdzie do celu, to b�edzie jeszcze szansa.
O ile mały Dolg zdoła wypełni�c zadanie, to tak potwierdziła kobieta,
b�ed � aca opieku�nczym duchem Móriego.A przecie�z je�sli nawet sobie z tym poradzi.
. . cho�c to naprawd�e zbyt wysokie wymagania jak na dwunastoletnie dziecko.
. . To ma jeszcze bardzo dług � a drog�e tutaj.
Wybrany opiekun Dolga, Cie�n, powiedział, �ze istnieje mo�zliwo�s�c, by chłopiec
uratował Móriego rzekł Nauczyciel. My takiej mo�zliwo�sci nie znamy.
Kim wła�sciwie jest ten Cie�n?zapytał Duch Zgasłych Nadziei.Które
z was go wynalazło?
Przez chwil�e wszyscy milczeli, potem odezwał si�e Nauczyciel:
� Zadne z nas. Pó�zniej, ju�z po wszystkim, u�swiadomili�smy sobie, �ze on si�e
wybrał sam. Kiedy szukali�smy jak najlepszego opiekuna dla Dolga, on nagle pojawił
si�e na naszej drodze.
Tak, ja przepytywałem si�e na tamtym �swiecie i odkryłem, �ze jego sława
si�ega daleko wtr � acił Hraundrangi-Móri w zamy�sleniu. Uwa�zano go tam
za najsilniejszego, najpot�e�zniejszego i niezłomnego. A mimo to nie znalazłem
nikogo, kto by wiedział, kim on jest ani sk � ad si�e wzi � ał.
Interesuj � ace mrukn � ał Nauczyciel. Czy jednak mo�zna mie�c do niego
zaufanie?
35

Ja go po prostu o to zapytałamoznajmiła ta, która pełniła funkcj�e ducha
opieku�nczego.
"W tym przypadku mo�zna", odpowiedział mi. "Sam pragn � ałem wspiera�c
chłopca". A potem dodał jeszcze co�s, co mnie zupełnie zbiło z tropu.
Wszyscy czekali w napi�eciu.
"Beze mnie Dolg nigdy by nie przyszedł na �swiat".
Nauczyciel był wzburzony.
My�slałem, �ze to my chcieli�smy mie�c Dołga! On przecie�z jest nasz!
Dolg jest synem Móriego, a moim wnukiem. Co do tego nie ma �zadnych
w � atpliwo�sci rzekł Hraundrangi-Móri ostro.
Nikt nie w � atpi, �ze to Móri spłodził Dolga powiedział Nauczyciel pojednawczo.
Ale przecie�z dobrze wiemy, �ze to my zatroszczyli�smy si�e o to, by
Dolg posiadał oczekiwane przez nas zdolno�sci.
Jednak �zadne z nas nie zrobiło nic w sprawie jego wygl � aduprzypomniała
Pustka.A pod tym wzgl�edem Dolg ró�zni si�e od zwyczajnych ludzi. To mo�ze
by�c sprawa Cienia.
Jeszcze raz zrobiło si�e cicho.
Czego ten Cie�n mo�ze od chłopca chcie�c?zastanawiała si�e kobieta-duch
opieku�nczy Móriego.
Tego nikt z nas nie wie westchn � ał Duch Zgasłych Nadziei.
Wiecie, co ja my�sl�e? zapytał Nauczyciel. Otó�z ja my�sl�e, �ze Cie�n,
kimkolwiek on jest, dowiedział si�e, �ze stworzyli�smy wyj � atkowego człowieka.
Skorzystał z tego i obdarzył chłopca jeszcze innymi cechami. Dał mu co�s, czego
sam potrzebował. I to dlatego Dolg otrzymał ów dziwny wygl � ad, którzy rzeczywi
�scie nie jest nasz � a zasług � a.
Owszem, cz�e�sciowo jest przerwał mu Hraundrangi-Móri. Wiecie
przecie�z dobrze, �ze �zyczyli�smy sobie czarnoksi�e�znika. I chłopiec otrzymał znami
�e czarnoksi�e�znika. A poniewa�z mój syn, Móri, przekroczył w Holar granic�e
pomi�edzy �zyciem i �smierci � a, to chłopiec przyniósł ze sob � a na �swiat ten trupio blady
kolor skóry. Natomiast oczy. . . Nie, nie mieli�smy zamiaru obdarza�c go takimi
dziwnymi oczyma.
Słusznie, Hraundrangi-Móri poparł go Nauczyciel. Teraz pozostaje
tylko mie�c nadziej�e, �ze towarzysz Dolga jest godny zaufania. Nie wolno nam
s � adzi�c, �ze on to wszystko zrobił dla własnego interesu i �ze gotów jest po�swi�eci�c
chłopca.
Naszego chłopca. Nasz � a nadziej�e i jedyny ratunekrzekła zaniepokojona
Pustka.
Zaległa cisza. Siedzieli wszyscy wokół umarłego Móriego. Usun�eli chrust
i gał�ezie, którymi przykryli go mordercy. Islandzki czarnoksi�e�znik le�zał oto na
gołej ziemi, równie blady jak jego starszy syn. Opiekunowie zamkn�eli ran�e po
mieczu, który przeszył ciało na wylot, lecz �zar �zycia mogło ponownie wznieci�c
36

tylko to, co, wedle słów Cienia, Dolg mógł, by�c mo�ze, zdoby�c podczas swojej
w�edrówki.
Nie pozostawało im nic innego, jak tylko czeka�c.
Kobiecych duchów, Powietrza iWody, nie było przy Mórim. One pod � a�zyły za
Erlingiem i uratowały go od niechybnej �smierci.
Nie było te�z Nidhogga ani Zwierz�ecia. Te z kolei towarzyszyły Tiril, �zeby da�c
jej cho�c troch�e poczucia bezpiecze�nstwa.
Niewiele wprawdzie mogły dla niej zrobi�c, ale znajdowały si�e przy niej i to
było najwa�zniejsze.
Gdyby nie one, Tiril czułaby si�e najbardziej samotn � a osob � a na �swiecie.
Nie wiedziała bowiem, gdzie si�e znajduje, podczas drogi z gór na dół wielokrotnie
bito j � a po głowie i traciła przytomno�s�c, a teraz panowały wokół niej
nieprzeniknione ciemno�sci.
Tiril nie wiedziała nic.Wyczuwała jednak pod dłoni � a szorstkie futro i szeptała
Zwierz�eciu podzi�ekowania za to, �ze przy niej jest. Inna chłodna i bezkształtna
dło�n głaskała j � a po policzku. Tiril przytulała si�e do niej i dzi�ekowała Nidhoggowi
za to, �ze jej nie zawiódł w tych trudnych dniach, w zimnej, wilgotnej ciemnicy,
której charakteru nie była w stanie okre�sli�c.
Dolg i Cie�n weszli do�s�c wysoko na wzgórza, które chłopiec od dawna widział
majacz � ace przed nimi we mgle. Teraz był zdyszany i prosił, by chwil�e odpocz�eli.
Cie�n zgodził si�e.
Dolg usiadł na ziemi i wpatrywał si�e w bagna, które dopiero co zostawili za
sob � a.
Przed jego oczyma migotały tysi � ace bł�ednych ogników.
Czy wolno mi o co�s zapyta�c?
Prosz�e bardzo!
Czy wsz�edzie na �swiecie istniej � a bł�edne ognie?
Nie, to do�s�c niezwykłe zjawisko. Ale to prawda, �ze istniej � a nie tylko tutaj.
Ale dlaczego akurat na tych bagnach? I dlaczego musieli�smy tu przyj�s�c?
Czy mo�ze dlatego, �ze le�z � a najbli�zej naszego domu?
Nie, nie, to s � a wyj � atkowe bagna. I te ogniki te�z s � a wyj � atkowe, one czego�s
strzeg � a.
Dolg rozmy�slał przez chwil�e.
Chcesz powiedzie�c, �ze duchy wiedziały o tych bagnach? I �ze postarały si�e,
by moi rodzice sprowadzili si�e z Norwegii do Austrii?
Cie�n potrz � asn � ał głow � a. Musiał si�e u�smiechn � a�c, słysz � ac pytanie chłopca.
Nie, duchy nic o tym nie wiedziały. To ja odkryłem, �ze ma si�e urodzi�c
wyj � atkowe dziecko. Wtedy, kiedy twój ojciec, Móri, przekroczył granic�e tamtego
37

�swiata i w�edrował po nim wraz z duchami, one obdarzyły go pewnymi zdolno�sciami,
dzi�eki którym mógł spłodzi�c takie dziecko jak ty. Trzeba ci bowiem wiedzie�c,
�ze nosisz w sobie wiele z dziedzictwa czarnoksi�e�zników, lecz tak�ze z dziedzictwa
królestwa � Smierci. Przekonasz si�e o tym, kiedy b�edziesz starszy. O jednym
wszak�ze powiniene�s pami�eta�c: twoja matka jest nietkni�eta.
Co to znaczy?
Poza twoim ojcem nie tkn � ał jej �zaden m�e�zczyzna.
Dolg był ju�z na tyle dorosły, �ze zrozumiał, co Cie�n chce powiedzie�c.
Mimo wszystko zaniepokoił si�e troch�e.
Ale mówi � a, �ze chocia�z mam trupio blad � a skór�e, to po moich oczach niczego
pozna�c nie mo�zna.
Wiem odpad Cie�n, kiwaj � ac głow � a. Zaraz ci to wytłu. . . Cicho!
Dolg był przekonany, �ze nie do niego skierowane jest to ostrze�zenie. Cie�n
chciał uciszy�c samego siebie. Mimo to chłopiec słuchał, czy tamten nie powie
czego�s jeszcze.
Długo siedzieli w milczeniu, w ko�ncu Cie�n poruszył si�e ledwie dostrzegalnie,
a wtedy Dolg wyszeptał:
Co�s płacze, zawodzi, �zali si�e. Ale to strasznie daleko.
Tak, przed nami.
Ja te�z zauwa�zyłem, �ze przed nami. Z bagnisk nie dochodz � a ju�z �zadne głosy.
Tego nie wiemy, za bardzo si�e oddalili�smy.
Dolg nie miał odwagi odwróci�c głowy, wiedział jednak, �ze ci czterej dwuwymiarowi,
te cztery płaskie postaci, biegaj � a tam i z powrotem po obu stronach
miejsca, w którym siedz � a oni obaj z Cieniem. Teraz dziwne postaci jakby si�e do
nich zbli�zyły i Dolg odwrócił si�e plecami, �zeby ich nie widzie�c.
Uwa�zał, �ze tak b�edzie lepiej.
Ufał, �ze Cie�n si�e nie myli i �ze te paskudne papierowe figury nic im nie mog � a
zrobi�c. Jeszcze nie teraz w ka�zdym razie.
A tym, co stanie si�e w przyszło�sci, b�ed � a si�e martwi�c pó�zniej. Na razie Dolg
zastanawiał si�e, na czym ma polega�c jego zadanie.
I wci � a�z wysilał uwag�e, nasłuchuj � ac. Daleko, bardzo daleko na bagnach, tam
któr�edy przechodzili jaki�s czas temu, rozległ si�e jeszcze jeden �smiertelny krzyk.
To bracia zakonni i ich ludzie.
Twarz Dolga wykrzywiła si�e bole�snie, dr�eczyły go straszne wyrzuty sumienia.
Naprawd�e nie chciał, by ktokolwiek umierał z jego powodu. Nawet �zli ludzie.
Bracie Ottonie! Bracie Ottonie, gdzie jeste�s?
W głosie brata Alexandra brzmiał l�ek.
Nikt mu nie odpowiadał, ale słyszał j�eki i zawodzenie od strony oparzeliska,
w którym znikn � ał brat Otto.
38

W ko�ncu rozległo si�e zdławione:
Tutaj jestem, bracie Alexandrze. Mój wierny sługa mnie wyci � agn � ał.
Straciłem dwóch ludzi, Ottonie.
Ja równie�z.
W takim razie obaj mamy ju�z tylko po jednym. Czy nie powinni�smy zawróci
�c?
Nie mo�zemy. Czy�z nie widziałe�s bagna, które rozci � aga si�e za nami? Jeden
z moich ludzi próbował przez nie przej�s�c i natychmiast bezpowrotnie pogr � a�zył si�e
w błocie. Musimy posuwa�c si�e dalej.
Wraz ze swoim ostatnim sług � a rycerz Otto zdołał si�e przedosta�c do rycerza
Alexandra. Kiedy znale�zli si�e wszyscy czterej obok siebie, poczuli si�e ra�zniej.
Te przekl�ete ogniki mamrotał brat Alexander. To one sprowadziły
nas na bł�edne �scie�zki.
Tak! Róbcie, co chcecie, ale nie wolno wam i�s�c za tymi �swiatełkami. To
prawdziwe bł�edne ognie!
Powinni�smy ostrzec brata Johannesa rzekł rycerz Alexander.
On si�e tu jeszcze długo nie pojawiodparł brat Otto.Pojechał przecie�z
do Sankt Gallen, �zeby powiedzie�c o dzieciach.
Obaj ludzie towarzysz � acy braciom zakonnym dygotali w nocnym chłodzie.
Obaj zd � a�zyli zawrze�c znajomo�s�c z bezdennymi oparzeliskami, na szcz�e�scie zostali
z nich wyci � agni�eci, ale byli oblepieni bagienn � a ro�slinno�sci � a, przemoczeni
i cuchn � acy. � Smiertelnie przera�zeni trzymali si�e jak najbli�zej zakonnych braci.
Tutaj mamy jak � a�s wielk � a rozpadlin�e, a mo�ze to dno doliny mówił brat
Alexander.Wygl � ada, �ze teren jest bardziej suchy, a przynajmniej nie widz�e tam
tych ohydnych, niebieskich �swiatełek Schodzimy!
Brat Otto wahał si�e.
Ale ja widziałem wła�snie na kraw�edzi tej rozpadliny co�s nieokre�slonego.
Trudno mi było zobaczy�c dokładniej w tym bladym �swietle ksi�e�zyca, ale wygl � adało
to jak bardzo czarny cie�n i przepływało tu�z nad ziemi � a. Jakby kilka postaci.
Tak. Posuwaj � a si�e tyłem. Ale cokolwiek to było, to ju�z znikn�eło. Idziemy!
Cudownie było znowu poczu�c pod stopami twardy grunt.
Brat Alexander pochylił si�e nad poro�sni�et � a traw � a ziemi � a.
�Sladyoznajmił. �Slady dzieci�ecych stóp. Dziecko, które widzieli�smy,
przeszło t�edy. Chod�zcie, trzeba i�s�c, dopóki ksi�e�zyc jeszcze �swieci! Noc ma si�e ku
ko�ncowi i ksi�e�zyc niedługo zajdzie.
Brat Otto mru�zył oczy i wpatrywał si�e przed siebie.
Nic nie widz�enarzekał. Wszystko tonie we mgle.
To wygl � ada jak jakie�s zbocze albo skłon doliny.
Tak. W ka�zdym razie oznacza chyba granic�e bagnisk.
Wszyscy czterej my�sleli to samo: Jakim sposobem wrócimy do naszych koni?
39

Ale jeszcze bardziej pragn�eli, by ta koszmarna noc si�e sko�nczyła i niebieskie
�swiatełka pogasły.
� Zeby nastał dzie�n! I �zeby mo�zna było znale�z�c such � a drog�e z powrotem. Albo
chocia�z okr � a�zy�c bagna. Niezale�znie od tego, jak s � a rozlegle, mo�zna je przecie�z
okr � a�zy�c?
Jeszcze tego nie wiedzieli. Dolg zreszt � a równie�z nie. Te wzniesienia, do których
zbli�zali si�e czterej ludzie i na których znajdował si�e chłopiec z Cieniem,
tworzyły rodzaj wyspy na zdaj � acych si�e nie mie�c ko�nca mokradłach.
Male�nk � a wysp�e szczelnie otoczon � a i strze�zon � a przez bł�edne ogniki.

Rozdział 6
Dolg i Cie�n znowu ruszyli w drog�e. Noc była ciemna, ksi�e�zyc krył si�e za
chmurami, a nad horyzontem unosiła si�e mgła. Jedynie słaba nocna po�swiata pozwalała
im widzie�c drog�e przez wzniesienia, które były wy�zsze, ni�z Dolg przedtem
s � adził.
Nic jednak dziwnego, �ze nie u�swiadomił sobie tego wcze�sniej. Szli przez teren
pofałdowany i trudno było okre�sli�c wysoko�s�c poszczególnych wzniesie�n, zwłaszcza
przy tej mglistej pogodzie.
Czy my si�e nie spó�znimy? zapytał zdj�ety nagłym niepokojem. Tatu�s
mo�ze czeka�c tak długo?
Nie wolno ci tak my�sle�c odparł Cie�n tym swoim dziwnie dalekim głosem.
W ten sposób blokujesz pozytywne my�sli, przestajesz wierzy�c, �ze nam
si�e uda. A ponadto problem nie polega na tym, czy twój tata mo�ze tak długo czeka
�c, ale na tym, czy duchy zdołaj � a go tak długo powstrzyma�c przed ostatecznym
odej�sciem do krainy zimnych cieni.
Dla mnie jest to ró�znica prawie niedostrzegalna rzekł Dolg. Ale. . .
Zamierzałe�s mi co�s wytłumaczy�c jaki�s czas temu, tylko przerwały ci j�eki na bagnach.
Tak, wiem. Nie ma teraz czasu, �zeby si�e zagł�ebia�c w tamte sprawy, ale
o jednym mog�e ci�e zapewni�c, Dolg, ja te�z nigdy si�e nie zbli�zyłem do twojej matki.
Dzi�ekuj�eszepn � ał Dolg.Wiesz, mama zawsze była dla mnie jak �swi�eta.
Wiem. I zreszt � a to wcale nie jest dalekie od prawdy. Ale zdaje mi si�e, �ze
wi�ekszo�s�c dzieci tak my�sli o swoich matkach.
Te�z tak uwa�zam. Chocia�z nasza mama to �zyje jakby wył � acznie dla taty.
Dla nas, dzieci, oczywi�scie te�z, i dla babci, i Nera, i dla dworu. Ale najbardziej
to dla taty. Ja bardzo lubi�e na nich patrze�c, kiedy s � a razem. Oni si�e nawzajem
uwielbiaj � a wci � a�z tak samo jak w czasach, kiedy byłem mały. Zawsze odnosz � a si�e
do siebie z wielkim szacunkiem, z oddaniem i. . . jak to babcia kiedy�s powiedziała:
z lojalno�sci � a. I ka�zde ma swoje prawa. A poza tym �smiej � a si�e zawsze z tych
samych rzeczy, lubi � a ze sob � a �zartowa�c, czasami bawi � a si�e słowami, odmieniaj � a je
41

na wszystkie sposoby, przemieniaj � a zwyczajne powiedzenia, a�z kompletnie trac � a
sens i brzmi � a całkiem inaczej.
Tak, oni s � a ze sob � a bardzo szcz�e�sliwi, wielokrotnie to zauwa�załem. I masz
racj�e, to zawsze wielka przyjemno�s�c widzie�c, jak dwoje ludzi jest do siebie przywi
� azanych po wielu latach mał�ze�nstwa. A ja, rzecz jasna, obserwowałem te�z i was,
dzieci. Rodzice i babcia stworzyli wam pi�ekne i harmonijne �zycie. I dlatego tak
ch�etnie ci pomagam.
Dzi�ekuj�e, Cieniu! Powiedz mi, czy ty współpracujesz z duchami tatusia?
Cie�n zastanawiał si�e, zwlekał z odpowiedzi � a.
No, w ka�zdym razie nie przeciwdziałam ich poczynaniom. Mamy ten sam
cel, cho�c opieramy si�e na ró�znych zało�zeniach. Zało�zenia to warunki, punkt wyj-
�scia.
Wiem. Ja jestem m � adry.
Dolg powiedział to z powag � a, bez fałszywej skromno�sci, po prostu stwierdził,
�ze tak jest.
Jeste�s bardzo m � adry jak na dwunastolatkaprzytakn � ał Cie�n.Uwa�zam,
�ze twoja babka, Theresa, nauczyła ci�e bardzo du�zo. Babcia to wspaniały człowiek.
Teraz z kolei Dolg przez chwil�e si�e wahał.
Mówisz, �ze obserwowałe�s nas uwa�znie. Czy zawsze jeste�s przy nas?
Zawsze jestem przy tobie, chocia�z przez kilka lat mnie nie widywałe�s. Ja
czekałem, czekałem na to, co dzieje si�e teraz. I dlatego trzymałem si�e w niewidzialnym
tle.
Z pewno�sci � a zamierzał powiedzie�c "niewidzialny w tle", pomy�slał Dolg, ale
nie chciał poprawia�c przyjaciela.
Mój Bo�ze, czy Cie�n jest przyjacielem? Chłopiec nie był o tym tak do ko�nca
przekonany, ale akurat teraz nie miał nikogo innego, na kim mógłby polega�c.
Z tym "akurat teraz" te�z miał niejakie trudno�sci. Wygl � ada na to, �ze a�z nazbyt
wielu oczekuje, by Dolg wypełnił swoje zadanie, cokolwiek by to było, a potem
b�ed � a mogli rzuci�c si�e na niego. Wszyscy. Cie�n równie�z.
Dolg pragn � ał, �zeby Nero był przy nim. Ze wszystkich istot na całym �swiecie
najbardziej ufał wła�snie swojemu psu. Tak, bo teraz Nero nale�zał do niego, Dolg
"przej � ał" go z błogosławie�nstwem mamy. Nero kochał wszystkich w Theresenhof,
ł � acznie z wujem Erlingiem, ale najbardziej przywi � azany był do Dolga i z nim
sp�edzał najwi�ecej czasu. Zgadzali si�e te�z obaj we wszystkim.
Teraz chłopiec bardzo t�esknił do przyjaciela.
A wi�ec ty wiedziałe�s, �ze b�ed�e musiał tutaj przyj�s�c, kiedy sko�ncz�e dwana-
�scie lat? zapytał Cienia.
Nie, nie! Miałem co prawda nadziej�e, �ze ta wyprawa si�e odb�edzie, ale dopiero
kiedy doro�sniesz, trwałoby to pewnie jeszcze wiele, wiele lat. I mo�ze nigdy
by nic z tego nie wyszło. Mo�ze moje nadzieje by si�e nie spełniły. Ale stało si�e
42

co�s, czego nikt nie zakładał, twój ojciec został �smiertelnie zraniony. I wtedy ja
uderzyłem.
Dolgowi nie bardzo si�e podobało to wyra�zenie.
To znaczy, �ze duchy nie wiedziały o tych bagnach ani o bł�ednych ognikach,
ani o niczym innym?
Nic nie wiedziały, to wła�snie staram si�e ci wytłumaczy�c.
Chłopiec milczał zas�epiony.
To znaczy, �ze tak jak mówili�smy przedtem, duchy miały wobec mnie inne
plany? Na pó�zniej?
Tak jest.
Czy one s � a złe z powodu tego, co si�e stało?
Wprost przeciwnie! Bo cho�c same jeszcze o tym nie wiedz � a, to zgadza
si�e tak�ze z ich planami, z ich zadaniem dla ciebie, tyle tylko �ze tamto zadanie
b�edziesz musiał wypełni�c w innym czasie.
Nic a nic nie rozumiem.
I wcale nie musisz. Powodem, dla którego duchy s � a wdzi�eczne losowi, �ze
ja si�e wł � aczyłem do sprawy, jest oczywi�scie to, �ze tylko ty i ja mo�zemy pomóc
twemu ojcu, czarnoksi�e�znikowi Móriemu. Tylko my dwaj.
Tak, rozumiem, chocia�z to troch�e dziwne. Zawsze słyszałem, �ze urodziłem
si�e jako czarnoksi�e�znik. Ale niczego nie umiem, nie mam �zadnej wiedzy czarnoksi
�e�znika i tatu�s wcale nie chce mnie niczego nauczy�c. Jedyne, co mi pokazał, to
kilka magicznych run. Teraz te�z mam przy sobie ró�zne czarodziejskie runy.
To dobrzerzekł Cie�n, ale my�slami był gdzie indziej.
Uff! j�ekn � ał Dolg. O mało nie wpadłem na drzewo! Czy jeste�smy
teraz w lesie?
Wkrótce znajdziemy si�e na szczycie wzgórza, a tutaj wszystkie wzniesienia
porasta las. Las li�sciasty.
Kroki Dolga stały si�e powolniejsze. Wokół było bardzo ciemno. Noc wkroczyła
w swoj � a najciemniejsz � a faz�e, chmury pokryły niebo g�est � a powłok � a, a las
li�sciasty jeszcze pogł�ebiał mrok. Nad horyzontem przewalił si�e grzmot.
To burza?
Tak. Idzie w nasz � a stron�e.
Przenikliwe, �załosne j�eki stały si�e teraz gło�sniejsze. Zdawało si�e, �ze pochodz � a
z gł�ebi lasu. Dolg odwrócił si�e nieznacznie i spojrzał na północny kraniec bagien,
który znajdował si�e na lewo od nich. Tam równie�z dostrzegał bł�edne ogniki, chocia
�z znajdowały si�e bardzo daleko. Zdawało si�e, �ze burza pobudza je do �zycia,
�swieciły znacznie ja�sniej i były bardziej niebieskie ni�z poprzednio. To wła�snie
wtedy Cie�n powiedział mu, �ze wzgórze, na którym si�e znajduj � a, jest ze wszystkich
stron otoczone mokradłami. Dolg nie mógł tego widzie�c, ale tam, gdzie las
si�e ko�nczy, zbocze znowu obni�za si�e ku bagnom, tak samo jest po ich prawej
stronie, od południa, gdzie bagna podchodz � a do samego podnó�za góry.
43

Niezale�znie od tego, któr�edy pójd � a, i tak droga do domu wiedzie przez bagna.
Droga do domu? Od czasu do czasu Dolg zastanawiał si�e, czy jeszcze kiedykolwiek
odnajdzie t�e drog�e. Dom rodzinny zdawał si�e niewypowiedzianie daleko.
W innym �swiecie.
Tam wła�snie zmierzamy powiedział Cie�n krótko i szorstko.
Chłopiec przełkn � ał �slin�e.
Nie wiedział, jaki to instynkt nakłonił go, by si�e obejrzał, ale nagle doznał
nieprzyjemnego uczucia, �ze kto�s wpatruje si�e w jego kark.
W tym samym momencie pierwsza błyskawica rozdarła niebo i na krótko
o�swietliła okolic�e.
Dolg krzykn � ał, nie z powodu błyskawicy, lecz dlatego, �ze zobaczył, któr�edy
pod � a�zaj � a czterej �spi � acy wielcy mistrzowie.
Szli tu�z za Cieniem i za nim. Tak blisko, �ze gdyby mieli płuca, to z pewno�sci � a
czułby na karku ich oddechy.
Mign�eły mu tylko ich długie do ziemi opo�ncze i dwa lub trzy nakrycia głowy
czarne płaskie kapelusze o szerokich rondach, z całkiem innej epoki.
Wygl � adali potwornie gro�znie, kiedy tak posuwali si�e za nim. Jakby mieli zamiar
wbi�c w jego szczupłe barki swoje wychudłe szponiaste palce.
Tak, nie ulegało w � atpliwo�sci, �ze ich obecno�s�c przera�za chłopca. Wkrótce jednak
miał prze�zy�c kolejny szok. Znacznie gorszy od tamtego.
Znacznie, znacznie gorszy!
Wygl � adało na to, �ze Cie�n równie�z czerpie nowe siły z wyładowa�n atmosferycznych.
Przede wszystkim stał si�e du�zo wyra�zniejszy, wygl � adał prawie tak, jakby
kontury nale�zały do �zywej osoby.
W zimnym �swietle błyskawicy Dolg widział. . . Nie, nie twarz Cienia, na to
oczy chłopca znajdowały si�e zbyt nisko, a poza tym błyskawice przelatywały zbyt
szybko, ale zobaczył jaki�s dziwny blask na piersi Cienia, jakby �swiatło odbijało
si�e w czym�s połyskliwym, co było ukryte pod szerok � a czarn � a opo�ncz � a.
Znak promienistego Sło�nca.
Z gardła Dolga wyrwał si�e krzyk przera�zenia i chłopiec rzucił si�e do ucieczki.
Na o�slep w czarny las.

Rozdział 7
Sen nie przychodził tej nocy do ksi�e�znej Theresy. Zreszt � a to zrozumiałe. Sk � ad
miał si�e bra�c spokój niezb�edny do tego, by zasn � a�c? Jej córka została uprowadzona
przez strasznych wrogów, a zi�e�c znajdował si�e w obj�eciach �smierci. Najstarszy
wnuk wyruszył w drog�e, by pomóc rodzicom, małe dwunastoletnie dziecko
znajdowało si�e teraz całkiem samo na nieznanych drogach. Chłopiec miał do wypełnienia
zadanie, którego istoty nikt nie znał, a które b�edzie od niego wymaga�c
wiele sił i po�swi�ecenia.
Dwoje młodszych wnucz � at ksi�e�znej znikn�eło z domu wczesnym rankiem.
Prawdopodobnie malcy wyruszyli za starszym bratem, którego uwielbiali.
Nawet wierny pies Nero opu�scił dom. Towarzyszył swemu małemu panu
w �smiertelnej w�edrówce. Tak, Theresa nazywała w my�slach t�e wypraw�e �smierteln
� a w�edrówk � a, bo tak bardzo si�e bała o los swego wnuka.
Wcale te�z nie poprawiało sprawy to, �ze po obiedzie spała kilka godzin, bo tak
strasznie była zm�eczona wydarzeniami, jakie miały miejsce nad ranem.
Teraz my�sli kł�ebiły jej si�e w głowie.
Dolg, ukochany wnuk. Próbowała sobie wyobrazi�c jego twarzyczk�e. Te czarne
jak sadza włosy, opadaj � ace w lokach na czoło i na kołnierzyk koszuli. T�e blad � a
skór�e i niewiarygodnie pi�ekne rysy twarzy. Dolg wygl � adał jak cudowna istota nie
z tego �swiata.
Oczy. . . Które najpierw tak wszystkich przeraziły, gdy stwierdzili, �ze jednolicie
czarna t�eczówka pokrywa niemal cał � a gałk�e, a w � askie smu�zki białka widoczne
s � a jedynie na obrze�zach. Dokładnie tak samo jak u zwierz � at. Taran w gniewie
zwykła mówi�c, �ze Dolg ma focze oczy, ale to nieprawda. Foki maj � a oczy lekko
wyłupiaste, czego nie mo�zna powiedzie�c o Dolgu. Oczy Dolga s � a gł�ebokie, czarne
i nieprzeniknione.
Chłopiec ma te�z długie czarne rz�esy. Jest bajecznie wprost urodziwy i. . . taki
obcy. Ale to dobre dziecko. Spokojne, miłe i �zyczliwe ludziom.
Dlaczego wła�snie on musi by�c poddany takiej okropnej próbie?
Nie, trudno, wszelkie usiłowania na nic. Theresa dzisiejszej nocy i tak nie
za�snie.
45

Cichute�nko wy�slizgn�eła si�e z łó�zka, by nie budzi�c wiernej pokojówki �spi � acej
w pokoju obok. Wło�zyła elegancki szlafroczek, a na nogi ranne pantofle i bezszelestnie
wymkn�eła si�e za drzwi.
Było lato, noc ciepła, ale ksi�e�zna nie miała ochoty wychodzi�c do ogrodu. Na
schodach werandy le�zały te potworne kamienne tablice z inskrypcjami na temat
�spi � acych wielkich mistrzów. Erling i ona zbudzili kilku z nich. . . nie, nie do �zycia,
to złe okre�slenie, ale w ka�zdym razie do jakiej�s egzystencji pod postaci � a cieni.
Theresa strasznie si�e bała, �ze te cienie teraz tropi � a jej małego wnuczka Dolga.
I to z jej winy.
Ale sk � ad oni mieli wiedzie�c, czym si�e to sko�nczy? Duchy chciały przecie�z, by
Erling przyniósł tablice do Theresenhof, gdzie b�ed � a bezpieczne.
Ech, to wszystko takie skomplikowane, takie trudne!
Zeszła na dół do kuchni. Panowało tu nadal przyjemne ciepło po dziennym
gotowaniu, było przytulnie i spokojnie. W kuchniach na ogół nic nie straszy.
Theresa odczuwała zbyt wielki niepokój, by siedzie�c. Stała po prostu przy
oknie i wygl � adała na dwór.
Noc była ciemna, ksi�e�zyc ju�z zaszedł, ale na wschodzie niebo rozdzierały raz
po raz błyskawice.
To dobrze, �ze burza tak daleko, my�slała Theresa. I dobrze, �ze nie na zachodzie,
dok � ad poszły dzieci.
S � adziła, naturalnie, �ze musiały pój�s�c ku szwajcarskim górom, gdzie czekał
�smiertelnie zraniony ojciec. Nie przyszłoby jej do głowy, �ze dzieci mogły uda�c
si�e na wschód.
W drzwiach pojawił si�e Erling. Theresa instynktownie poprawiła szlafroczek
pod szyj � a i otuliła si�e nim szczelniej.
Słyszałem, �ze schodziła�s po schodach. A pó�zniej zobaczyłem �swiatło
w kuchni powiedział.Nie przeszkadzam ci?
Nie, nie! Przeciwnie!
Ty te�z nie mo�zesz spa�c?
Nie, przewracałam si�e tylko z boku na bok. Usi � ad�z przy stole, Erlingu.
Dobrze jest mie�c towarzystwo w takim niepokoju.
Erling zrobił, jak prosiła. Siedzieli ka�zde po swojej stronie stołu ustawionego
po�srodku kuchni, a wielkiego tak, �ze mogłoby przy nim zasi � a�s�c z pi�e�cdziesi � at
osób. To była bardzo ładna i przytulna kuchnia, z wypolerowanymi do połysku
miedzianymi rondlami na �scianach i z warkoczami czosnku zwieszaj � acymi si�e
spod sufitu. Ogromny, pomalowany na biało piec chlebowy zajmował jedn � a cał � a
�scian�e i znaczn � a cz�e�s�c pomieszczenia.
Theresa postawiła na stole �swiec�e. To było dla niej zupełnie nie znane uczucie,
siedzie�c w �srodku nocy w kuchni, a na dodatek w towarzystwie m�e�zczyzny!
Jakie to dziwne rzekła filozoficznie nastrojona. W strachu, niepokoju
i napi�eciu człowiek na ogół nie płacze. Jakby wszystkie zmysły i uczucia zostały
46

zablokowane. Chocia�z moi bliscy rozpierzchli si�e gdzie�s po �swiecie i grozi im
wielkie niebezpiecze�nstwo, ja nie płacz�e. Nie mog�e, ale te�z i nie mam potrzeby.
Erling skin � ał głow � a.
To przyjdzie pó�zniej. Człowiek w takim napi�eciu nawet nie jest w stanie
odczuwa�c smutku.
Theresa spogl � adała na niego ukradkiem. Wydawał si�e taki spokojny i bezpieczny,
Theresa była mu szczerze wdzi�eczna, �ze jest teraz przy niej. Nagle u�swiadomiła
sobie, �ze nie zniosłaby tego wszystkiego, gdyby Erlinga nie było w Theresenhof.
Ze smutnym u�smiechem przypomniała sobie, jak niegdy�s pragn�eła, by Tiril
po�slubiła Erlinga zamiast tajemniczego Móriego. Teraz ju�z tak nie my�slała. Tiril
i Móri stanowili jedno, byli nierozł � aczni.
Inna przelotna my�sl pojawiła si�e w jej głowie. Była rada, �ze Tiril nie wybrała
Erlinga. Z jakiego�s powodu teraz ta ewentualno�s�c nie wydawała jej si�e sympatyczna.
Drgn�eła na d�zwi�ek jego głosu.
Thereso. . . Czy byłaby�s w stanie rozmawia�c o czym�s innym ni�z ten rozdzieraj
� acy serce niepokój gn�ebi � acy zarówno ciebie, jak i mnie?
Z pewno�sci � a byłaby to pociecha, móc rozproszy�c cho�c na chwil�e bolesne
my�sli. Bo przecie�z i tak nic zrobi�c nie mo�zemy. I to wła�snie jest najbardziej rozpaczliwe.
Nie mo�zemy pomóc, natomiast zdołali�smy zaszkodzi�c. Mam na my�sli
to, co si�e stało, kiedy próbowali�smy odczytywa�c inskrypcje na kamiennych płytach.
Ja powinienem teraz by�c przy Dolgu rzekł Erling jakby sam do siebie.
On tam samotnie zmaga si�e z losem, a ja, dorosły, silny i zdrowy m�e�zczyzna,
siedz�e tu bezczynnie.
Wróciłe�s za pó�zno, �zeby mu towarzyszy�c, wiesz o tym. Poza tym tam te�z
niewiele by�s mógł zrobi�c.
Mógłbym chocia�z dodawa�c mu otuchy, �zeby nie czuł si�e taki samotny. Ale
teraz takie rozmy�slania nie maj � a sensu. Wła�snie tego powinni�smy unika�c. Chciałem
ci powiedzie�c, �ze zanim tu przyszedłem, le�załem nie �spi � ac i zastanawiałem
si�e, jak to si�e człowiek miota w tym �zyciu. Nie wierz�e w przeznaczenie, uwa�zam,
�ze mamy wiele mo�zliwo�sci wyboru. Je�sli ja na przykład powinienem i�s�c w lewo,
a zamiast tego pójd�e w prawo, to zmieni�e przez to całe swoje �zycie. Tylko ten
jeden jedyny ruch decyduje o wszystkim.
To przera�zaj � ace, kiedy si�e pomy�sli, jak niewiele trzeba, by wszystko uło�zyło
si�e inaczej potwierdziła Theresa swoim melodyjnym głosem. Ty wiesz,
�ze ja gł�eboko wierz�e w Boga i dawniej byłam przekonana, i�z we wszystkim, cokolwiek
si�e zdarza, jest gł�eboki sens, ale teraz ju�z tak nie my�sl�e. Ci � agle przecie�z
dziej � a si�e rzeczy najzupełniej bezsensowne.
47

No wła�snie zgodził si�e Erling. Niby wiemy, czego by�smy chcieli,
a nieustannie zbaczamy z kursu.
To prawda.
I ty, i ja przeszli�smy w �zyciu swoje, Thereso. � Zadne z nas nie do�swiadczyło
takiego szcz�e�scia, jakie jest udziałem Tiril i Móriego.
A które teraz �zli ludzie chc � a unicestwi�c. Dlaczego, Erlingu? Dlaczego?
� Swiatło rzucało delikatny blask na uczernione sadz � a garnki i pi�eknie rze�zbione
szafy, odbijało si�e ciepłymi refleksami w wypolerowanej miedzi, a kuchenne k � aty
ton�eły w mroku.
Erling przygl � adał si�e ksi�e�znej.Wjej ciemnych włosach pojawiły si�e ju�z dawno
srebrne nitki, nadal jednak wygl � adała bardzo młodo. Zreszt � a wcale te�z nie była
jeszcze stara.
Twoje mał�ze�nstwo z Catherine. . . rzekła niepewnie.Kiedy�s musiałe�s
chyba by�c z ni � a szcz�e�sliwy?
Owszem, w pierwszych miesi � acach tak. Ale to było jakie�s gor � aczkowe
i bolesne szcz�e�scie, poniewa�z nigdy nie wiedziałem, czy mog�e na niej polega�c
i jej ufa�c. Nie była w stanie spojrze�c na m�e�zczyzn�e, by nie zaczyna�c podboju. Nigdy
nie miałem pewno�sci, jak daleko si�e w tym posuwa, trzeba było roku, zanim
stało si�e to dla mnie jasne. Dowiedziałem si�e wtedy, �ze nader cz�esto przekracza
wszelkie granice.
Grymas bólu przemkn � ał po twarzy Theresy.
Czy my�slisz, �ze ja tego nie znam? Ja nie kochałam mego m�e�za, a mimo
wszystko sprawiało mi to ból.
To upokarza i uwłacza człowiekowipowiedział kiwaj � ac głow � a.Czujemy
si�e wtedy podeptani. Jakby nasze uczucia nie miały �zadnej warto�sci i mo�zna
je było odrzuci�c, zlekcewa�zy�c. Zreszt � a wtedy, kiedy odkryłem, �ze Catherine zdradzała
mnie przez cały czas, moje uczucia dla niej ju�z zd � a�zyły wygasn � a�c.
Theresa nic na to nie powiedziała. On wiedział bardzo dobrze, �ze �zadnych
cieplejszych uczu�c do ksi�ecia Adolfa nigdy nie �zywiła. I jeszcze teraz doznawała
wyrzutów sumienia z tego powodu. Adolfowi te�z nie musiało by�c lekko, chocia�z
nigdy mu nie powiedziała, jak �zle si�e czuje w tym mał�ze�nstwie. Jedyne, co mu
okazywała, to oboj�etno�s�c.
Ukradkiem znowu popatrzyła na Erlinga.
Wła�sciwie to powinna go była zapyta�c, jak długo zamierza zosta�c w Theresenhof.
Pewnie musi niebawem wraca�c do Bergen, do swojej firmy, jest przecie�z
powa�znym przedsi�ebiorc � a.
Nie miała jednak odwagi. Nie zniosłaby teraz jeszcze jednego rozczarowania.
Pragn�eła, �zeby został tu długo, jak najdłu�zej. . .
Ale te�z dr�eczyło j � a inne pytanie, ju�z dawno chciała mu je zada�c. Teraz si�e
w ko�ncu odwa�zyła.
Erlingu. . . Czy mog�e zapyta�c o twój wiek?
48

Odpowiedział natychmiast.
Ale. . . Theresa zrobiła wielkie oczy.W takim razie byłby�s ode mnie
młodszy zaledwie o rok. Tak, tak, bo widzisz, ja miałam siedemna�scie lat, kiedy
urodziłam Tiril.
Jak to miło, �ze jeste�smy równolatkami.Erling z u�smiechem uj � ał jej dło�n
spoczywaj � ac � a na stole. My, staruszkowie! Dowiedziałem si�e te�z, ile lat ma
Móri, bo nam si�e zawsze wydawało, �ze jest mniej wi�ecej w tym samym wieku co
Tiril. A tymczasem nieprawda, on jest dwana�scie lat od niej starszy.
Theresa spogl � adała w okno.
Móri wydaje si�e jakby bez wieku rzekła w zamy�sleniu. Jakby czas
nie miał dla niego znaczenia. Niekiedy sprawia wra�zenie młodzie�nca, a innym
razem znowu jakby miał tysi � ac lat.
� Zadne z nich nie mówiło o Mórim jako o umarłym. Nie dopuszczali do siebie
takiej my�sli, dla nich on nadal �zył.
Theresa nie cofała swojej dłoni. Dobrze jej było tak czu�c na niej delikatnie,
lecz stanowczo obejmuj � ac � a j � a r�ek�e Erlinga.
Siedzieli w milczeniu, a błyskawice dalekiej burzy wci � a�z przecinały niebo.
Nigdy jednak nie słyszeli grzmotów.
To najdłu�zsza noc w moim �zyciu szepn�eła w pewnej chwili Theresa.
W moim tak�zewestchn � ał Erling.Ale mimo wszystko. . . niezale�znie
od rozpaczy i niepokoju, chyba nigdy te�z nie prze�zyłem pi�ekniejszej nocy.
Ani ja zgodziła si�e Theresa cicho. Chocia�z nie roztrz � asamy powa�znych
problemów i mówimy tylko o aktualnych sprawach, o naszym niepokoju, to
czuj�e, �ze nawi � azała si�e mi�edzy nami bardzo pi�ekna przyja�z�n, Erlingu.
Ja odczuwam dokładnie to samo.
Theresa u�smiechn�eła si�e.
Wiesz, tak niewielu ludzi mówi mi po imieniu. Nawet mój drogi zi�e�c nigdy
tego nie robi. Ale bardzo chc�e, �zeby�s wła�snie ty tak si�e do mnie zwracał.
Dzi�ekuj�e, Theresopowiedział wzruszony.
Ksi�e�zna znowu si�e u�smiechn�eła zakłopotana.
A�z dziwne, �ze znalazłam sobie takiego dobrego przyjaciela, i to jeszcze
m�e�zczyzn�e w moim wieku!
Ty bywała�s w �zyciu bardzo samotna, prawda?
O, tak! Bardziej ni�z mo�zesz przypuszcza�c. Prawd�e powiedziawszy to zacz
�ełam �zy�c dopiero, kiedy pojawili si�e przy mnie Tiril i Móri.Spowa�zniała.
A dzisiejszej nocy potrzebuj�e twojej obecno�sci bardziej ni�z kiedykolwiek.
Oczywi�scie, Thereso! Ofiarowała�s mi przyja�z�n i powinna�s wiedzie�c, �ze ja
ze swej strony pozostan�e twoim przyjacielem do ko�nca �zycia. Zawsze mo�zesz na
mnie liczy�c i polega�c na mnie. Gdyby�s kiedykolwiek znowu miała jakie�s kłopoty
albo czuła si�e samotna i pozbawiona przyjaciół, natychmiast nawi � a�z ze mn � a
kontakt! Zjawi�e si�e niezwłocznie.
49

Wiesz, jak miło słysze�c takie słowa? I ty tak�ze pami�etaj, �ze zawsze mo�zesz
na mnie polega�c. Je�sli b�edziesz miał jakiekolwiek zmartwienia, wezwij mnie, b�ed
�e przy tobie.
Dzi�ekuj�e.
Milczeli długo. Theresa nigdy nie miała zapomnie�c tej chwili. To była najtrudniejsza
doba jej �zycia, a siedzi oto w towarzystwie Erlinga w ciepłej kuchni,
z r�ek � a w jego dłoni.
Spojrzała na niego i poczuła, �ze serce ze szcz�e�scia omal jej si�e nie wyrwie
z piersi, cho�c przecie�z pogr � a�zona była w najczarniejszej rozpaczy. Theresa zapami
�etała Erlinga takim, jakim go widziała po raz pierwszy wiele lat temu w Norwegii.
Była urzeczona jego powierzchowno�sci � a i manierami, my�slała wtedy, �ze
byłby to najbardziej odpowiedni m � a�z dla jej nieszcz�e�sliwej córki.
Szybko jednak u�swiadomiła sobie, �ze tak nie jest. Tiril wybrała Móriego, Erling
natomiast eleganck � a, lecz pozbawion � a charakteru Catherine. Catherine �zyła
chwil � a i bardzo łatwo nawi � azywała przyja�znie, szczególnie z m�e�zczyznami. Theresa
wtedy była rozczarowana ze wzgl�edu na Tiril. Teraz nie miała w � atpliwo�sci,
�ze córka wybrała wła�sciwie.
Erling si�e zmienił. Z pewno�sci � a stał si�e bardziej dojrzały. �Swiadomo�s�c, �ze
s � a równolatkami, wprawiła j � a w zakłopotanie. Zdawała sobie spraw�e z tego, �ze
Erling pije za du�zo, cho�c tego wieczora przecie�z nie pili. Sam jednak jej si�e zwierzył,
�ze to okropna sytuacja z Catherine sprawiła, i�z szukał pocieszenia w winie.
I sam te�z powiedział, �ze teraz ju�z �zadne wino nie jest mu potrzebne. Rzeczywi�scie,
w ostatnich dniach bardzo zmniejszył ilo�sci wypijanego trunku.
To bardzo Theres�e uspokajało.
Za czy�sciutko wymytymi oknami Theresenhof wci � a�z jeszcze trwała noc.
Ksi�e�zna spogl � adała w ciemno�s�c i czuła w sercu dojmuj � acy ból. Postanowili, �ze
nie b�ed � a o tym rozmawia�c, ale ilekro�c pomy�slała o swoich bliskich, którzy s � a
gdzie�s teraz w tych ciemno�sciach, do oczu napływały jej łzy.
Moje małe wnukiszeptała.Niech wszystkie moce niebieskie chroni � a
je dzisiejszej nocy!
Powinienem by�c z Dolgiem powtórzył znowu Erling. Ale, Thereso,
my oboje jeste�smy tylko zwyczajnymi �smiertelnikami. W niczym nie przypominamy
Móriego i Dolga. I czujemy si�e tacy bezsilni.
Jestem ci wdzi�eczna, �ze nale�zysz do zwyczajnych �smiertelników i nie masz
�zadnych nadprzyrodzonych zdolno�sci. Ciesz�e si�e, �ze jeste�smy razem dzisiejszej
nocy, ty i ja. Ciesz�e si�e, �ze tak po ziemsku martwimy si�e, czy dzieci teraz nie
marzn � a i nie s � a głodne albo przestraszone.
Erling u�scisn � ał jej r�ek�e. Długo wsłuchiwali si�e w nocn � a cisz�e, a ich my�sli
kr � a�zyły wokół tych, na których czekali.
Gdzie jest Tiril? I Móri, i Dolg? Co robi � a Villemann i Taran, a tak�ze Nero?
50

Przede wszystkim jednak martwili si�e o zbyt jeszcze młodego, samotnego Dolga.

Rozdział 8
Dolg nie zaszedł, oczywi�scie, zbyt daleko w tym ciemnym lesie. Kolejna błyskawica
o�swietliła fragment drogi, zdołał zobaczy�c szlak przed sob � a, ale niemal
natychmiast wszystko znikło i po chwili chłopiec zapl � atał si�e w zaro�sla. Gał�ezie
biły go po twarzy i po r�ekach, ale on przedzierał si�e naprzód w nocnych ciemno
�sciach. . . Nagle wpadł do jakiej�s kamienistej rozpadliny. Nie było wprawdzie
gł�eboko, ale potłukł si�e bole�snie.
Sk � ad przyszło mu do głowy, �ze mógłby uciec od cieni? Duchy w ciemno-
�sciach widz � a równie dobrze jak przy dziennym �swietle. Przenikaj � a swobodnie
przez drzewa i kamienie, je�sli to konieczne.
Znowu szły tu�z-tu�z za nim i przera�zony chłopiec zacz � ał rozpaczliwie krzycze
�c. Próbował wydosta�c si�e rozpadliny, spojrzał w gór�e, rozgl � adał si�e na wszystkie
strony i wła�snie wtedy nadeszła kolejna błyskawica.
Jego krzyk zagłuszał dudnienie grzmotu. Przed nim, w miejscu dok � ad miał
zamiar ucieka�c, stał pi � aty wielki mistrz.
Wysoko, bardzo wysoko ponad głow � a Dolga tkwiła najokropniejsza zjawa,
jakiej chyba nie mógłby sobie wyobrazi�c.
Był to wysoki, ko�scisty i pochylony starszy m�e�zczyzna, ubrany tak jak inni na
czarno, w szerokiej opo�nczy, ale bez kapelusza. Ten wielki mistrz był mnichem
i najwyra�zniej za �zycia mieszkał w klasztorze. Ascetyczne ubranie, ascetyczne
oblicze, a mimo to trudno było si�e oprze�c jego wielkiemu autorytetowi.
S � a tacy ludzie, którzy po dotkni�eciu jakiego�s przedmiotu, który trzymał w r�ekach
kto�s inny, potrafi � a wiele o tamtej osobie powiedzie�c. Młody Dolg nie potrzebował
dotyka�c �zadnych przedmiotów. Wystarczyło, �ze popatrzył. Teraz te�z miał
wra�zenie, i�z wie o tej zjawie wszystko. A mo�ze te�z było tak, �ze owa podobna do
cienia istota, tkwi � aca na kraw�edzi rozpadliny, chciała zaszczepi�c w duszy chłopca
przera�zenie?
Tak, bo o innych cieniach kr�ec � acych si�e wokół niego nie wiedział wła�sciwie
nic.
Błyskawicznie, dosłownie w ci � agu ułamka sekundy chłopiec zrozumiał, jakiego
rodzaju człowiekiem był za �zycia ten upiór. Nie wiedział absolutnie nic na
52

temat Tomasa de Torquemady. Nie miał poj�ecia, jak brzmi imi�e wysokiego, czarnego
cienia. Ale w okamgnieniu zobaczył wspaniały królewski zamek, ów człowiek
stał obok królewskiej pary, Ferdynanda oraz Izabelli Hiszpa�nskiej Dolg
nie wiedział, oczywi�scie, co to za ludzie i wszystko wskazywało na to, �ze jest
im niemal równy dostoje�nstwem. Chłopiec zobaczył półnagich mnichów, biczuj
� acych swoje pochylone grzbiety w podobnych do grobowych krypt klasztornych
celach, a obok na krzesłach le�zały włosiennice. Dolg widział te�z, jak ten człowiek
siada do stołu, na którym znajduj � a si�e wył � acznie najbardziej niezb�edne pokarmy.
Kolejne wizje nast�epowały po sobie tak szybko, �ze Dolg nie był w stanie oddziela
�c poszczególnych obrazów, widział, jak ten wielki inkwizytor przesłuchuje
heretyków, tych, którzy odwa�zyli si�e wyznawa�c inn � a wiar�e ni�z on sam, widział
nieszcz�esnych odszczepie�nców w ponurych izbach tortur, jednych powieszonych
głowami w dół, innych z zatkanymi ustami, cho�c poj�ecia nie miał, dlaczego, widział
ich w drodze do katedry okrytych wi � azkami złocistej słomy z czerwonymi
krzy�zami na plecach i na piersiach, a tam czekał na nich inkwizytor, surowy i nieubłagany.
Tylko tyle Dolg zdołał zauwa�zy�c, przeleciało mu przed oczyma znacznie wi�ecej
obrazów, ale nie był w stanie poj � a�c, co przedstawiaj � a. W tym, co zdołał rozró
�zni�c, nie było ani jednej sceny ukazuj � acej dobro.
Błyskawiczne obrazy przemin�eły. Ci�e�zko dysz � ac ze strachu, z twarz � a zalan � a
łzami, Dolg wyci � agn � ał magiczn � a run�e ojca spod koszuli na piersi. Dr�z � acymi r�ekami
uniósł j � a i trzymał przed mar � a.
Było ciemno, lecz Dolg usłyszał zdumiewaj � acy wybuch, poprzedzony krótkim,
złowieszczym �smiechem.
Chłopiec nie pojmował, co to. Poj�ecia nie miał, �ze Tomas de Torquemada znał
runy równie dobrze jak on sam. To przecie�z sam wielki inkwizytor przyczynił
si�e do powstania obu ksi � ag zwanych "R�dskinna". Jedn � a z nich otrzymał wielki
mistrz Zakonu �Swi�etego Sło�nca, drug � a spisał biskup Gottskalk wykorzystuj � ac
wiedz�e zdobyt � a na Sorbonie. Osobisty udział Torquemady w powstaniu ksi � ag polegał
na przekazywaniu wiedzy, a nast�epnie na korespondencji z mnichem, jego
uczniem i nast�epc � a, który to fakt przez całe �zycie utrzymywał w naj�sci�slejszej
tajemnicy. Jako fanatyczny katolik od�zegnywał si�e od tego rodzaju wiedzy, a jednocze
�snie poci � agała go ona z przemo�zn � a sił � a.
Gdy Dolg stał z run � a wyci � agni�et � a w stron�e upiora, Cie�n jednym gwałtownym
szarpni�eciem wydostał go z rozpadliny. Dolg wrzasn � ał jeszcze gło�sniej i, nie
bardzo zdaj � ac sobie spraw�e z tego, co robi, skierował magiczny amulet w stron�e
Cienia.
Ten sykn � ał gniewnie, oburzony.
Głupcze, nie machaj mi tym przed oczyma! Ja ci przecie�z pomagam!
Nie j�ekn � ał Dolg na pół z płaczem i opu�scił r�ek�e trzymaj � ac � a run�e. Ty
jeste�s jednym z nich. Widziałem znak Sło�nca na twojej piersi.
53

Cie�n milczał przez chwil�e, a potem rzekł spokojnie:
Nie jestem jednym z nich. Nie jestem członkiem �zadnego �smiesznego, napuszonego
zakonu. To taka nowa moda, z któr � a ja nie mam nic wspólnego.
Usłyszeli gro�zne pomruki od strony pi�eciu wielkich mistrzów, których uraziły
słowa Cienia na temat �smiesznego zakonu. Dolg udał jednak, �ze nic do niego nie
dotarło. Odwrócił si�e w stron�e, gdzie, jak s � adził, znajduje si�e Cie�n.
Wi�ec ty nale�zysz do starszych wielkich mistrzów? Z dawnych czasów?
Nieoczekiwanie w głosie Cienia dało si�e wyczu�c �smiertelne zm�eczenie.
Tak. Z naprawd�e bardzo, bardzo dawnych czasów. Ale wielki mistrz. . .
Nie. Ten tytuł został wymy�slony znacznie pó�zniej. W epoce rycerskiej, mo�ze nawet
w czasach krzy�zowców.
Dolg zastanawiał si�e chwil�e, potem odetchn � ał.
W takim razie ufam ci. Musz�e ci ufa�c. Przykro mi, je�sli ci�e uraziłem, nie
miałem takiego zamiaru, ale byłem przestraszony. Poczułem si�e zdradzony przez
jedynego przyjaciela.
Rozumiem ci�e odparł Cie�n krótko. Kolejna błyskawica rozdarła niebo
i wtedy zobaczyli, �ze pi�eciu wielkich mistrzów otacza ich kr�egiem. Teraz jednak
Dolg nie zwracał na nich uwagi. Nie mogli mu nic zrobi�c, dopóki ma do wykonania
swoje obecne zadanie. Tak zapewniał Cie�n.
Dolg wiedział o tym bardzo dobrze. Wiedział, �ze pozwol � a mu wykona�c zadanie,
poniewa�z oni sami zrobi�c tego nie mog � a. Ale pó�zniej rzuc � a si�e na niego.
Poczuł si�e bardzo mały, samotny i bezradny.
Tylko my�sl o umieraj � acym ojcu skłaniała go do działania. Ojciec nie miał teraz
nikogo prócz niego.
Cicho nakazał Cie�n.
Dolg nasłuchiwał.
Z daleka dochodziły do nich odgłosy kroków, jakby kto�s wspinał si�e na wzgórza.
Dolg powiedział udr�eczonym głosem:
Id � a za nami �zywi rycerze Sło�nca. � Spi � acy wielcy mistrzowie nas nie opuszczaj
� a, a wraz z tob � a towarzysz � a nam te�z najstarsi.
Poza tym. . . punkt wyj�scia rzekł Cie�n sucho.
Dolg próbował odnale�z�c jego spojrzenie, by zrozumie�c, co tamten ma na my-
�sli, ale było zbyt ciemno.
Czy mo�zemy i�s�c dalej?zapytał cicho.
Owszem. I nie przejmuj si�e tymi czarnymi bra�cmi, którzy si�e za nami wlok
� a. Oni nie mog � a zrobi�c ci nic złego.
Teraz jeszcze nie dodał Dolg cierpko.
Jeszcze niepowtórzył Cie�n.Daj mi r�ek�e. Tutaj jest okropnie ciemno.
Tego nie musiał Dolgowi dwa razy powtarza�c. Chłopiec uj � ał lodowat � a dło�n,
która si�e do niego wyci � agn�eła. O tyle spraw chciał zapyta�c, i dotycz � acych pi�eciu
54

mistrzów, i swojego zadania, ale to nie było miejsce ani czas na takie rozmowy.
Jedno pytanie zdołał jednak wyszepta�c:
Wi�ec ty nie jeste�s ich przyjacielem? Nie stoisz po tej samej stronie co oni?
Trzymam si�e od nich tak daleko, jak to tylko mo�zliwe! Ja stoj�e po twojej
stronie i po stronie duchów Móriego, nie zapominaj o tym! Naszym obecnym
zadaniem, twoim i moim, jest uratowa�c Móriego od �smierci. Wszystko inne nie
ma znaczenia.
Nawet twoje osobiste pragnienia?
Nawet oneodpad Cie�n bardzo smutnym głosem.
Dolg u�scisn � ał jego r�ek�e ze współczuciem. Zdumiało go, jaka silna i �zywa zdawała
si�e ta dło�n mimo chłodu, który przenikał chłopca do szpiku ko�sci.
O twoich pragnieniach b�edziemy mogli porozmawia�c pó�zniej rzekł pocieszaj
� acym tonem.
Po głosie mo�zna było pozna�c, �ze Cie�n si�e u�smiecha.
Jeste�s bardzo dobrym i sympatycznym chłopcem, Dolg.
Jak dobrze było usłysze�c pochwał�e! Zastanawiał si�e przez chwil�e, id � ac za Cieniem
przez g�esty las drog � a, której nie było wida�c.
Czy ty te�z uwa�zasz, �ze mam dziwne imi�e? zapytał nagle.
Nie. To znakomite imi�e. W moim ojczystym j�ezyku, który ju�z dawno temu
został zapomniany, oznaczałoby to "Solitaire".
Oj u�smiechn � ał si�e Dolg. A ja nie wiem nawet, co to mo�ze znaczy�c
we współczesnych j�ezykach.
Ten, który jest sam, samotnik, pustelnik, a tak�ze diament osobno oprawiony.
Bardzo mi si�e podoba takie imi�eoznajmił chłopiec uroczy�scie. Po krótkiej
chwili dodał:Las jest wi�ekszy, ni�z s � adziłem. I. . . znowu daleko przed nami
pokazuj � a si�e �swiatła elfów! Czy my przypadkiem nie schodzimy w dół?
Owszem, ale nie ku tym wielkim bagnom. Ta góra ma kształt sto�zkowaty
z niewielkim zagł�ebieniem u szczytu. Wchodzimy w zagł�ebienie.
Czy to wygasły wulkan? zapytał Dolg.
Zgadza si�e. Ale to stary i trudno dost�epny wulkan, a krater ma tak wypełniony
popiołem i law � a, �ze ludzie nie wiedz � a, i�z kiedy�s był wulkanem. Nadejdzie
czas, �ze b�ed � a nad nim lata�c, i wtedy odkryj � a, jak si�e sprawy maj � a naprawd�e.
B�ed � a lata�c?
Tak, ale trzeba na to jeszcze troch�e poczeka�c. Za to my wkrótce b�edziemy
na miejscu.
Dolg od dawna słyszał, ale zdawał si�e nie zwraca�c uwagi na �załosne zawodzenie,
które narastało, w miar�e jak oni z Cieniem zbli�zali si�e do bagna.
Kiedy las si�e sko�nczył, zrobiło si�e ja�sniej i Dolg zobaczył niedu�ze okr � agłe błota,
co�s jakby zaro�sni�ete le�sne jeziorko, po którym poruszały si�e chwiejnie �swiatełka
elfów. Wygl � adało to tak, jakby ta�ncz � ace elfy trzymały w r�ekach małe lampki.
55

Zatrzymał si�e na skraju lasu.
To tam dalej. . . to wygl � ada jak. . . jak kamienny blok.
Tak, ale id�z przez bagno bez l�eku. Ogniki wska�z � a ci drog�e.
Dobrze odparł Dolg. Ale nie mam ochoty mie�c przy sobie tych
tam. . .
Wielkich mistrzów? Ja si�e nimi zajm�e.
A �zywi ludzie? Nie pójd � a za mn � a?
Cie�n si�e roze�smiał.
Nie, ich nie musisz si�e obawia�c.
Ty ze mn � a nie pójdziesz?
Nie. Od tej chwili musisz sobie radzi�c sam.
Ale co mam robi�c?
Szukaj! Kiedy znajdziesz, b�edziesz wiedział, �ze to jest to. I powiniene�s si�e
spieszy�c. Duchy walcz � a o �zycie twego ojca. Nie utrzymaj � a go ju�z długo.
Dolg spojrzał zrozpaczony na Cienia, który wydawał si�e teraz, w po�swiacie
bledn � acej ju�z nocy, bardzo wyra�zny. Za nimi, w gł�ebi lasu, mign�eła gromadka
czujnie za nimi pod � a�zaj � acych wielkich mistrzów. Jeszcze dalej słycha�c było głosy
�zywych rycerzy zakonnych i dwóch wiernych giermków.
Cie�n nie znajdował ju�z �zadnego pocieszenia dla Dolga i chłopiec znowu niepewnie
patrzył na bagna. Migotliwe bł�edne ogniki wyznaczały mu drog�e. Małe
�swiatełka dygotały z podniecenia.
Nie dostałem od ciebie zbyt wielu wskazówek westchn � ał Dolg. Ale
skoro nie chcesz powiedzie�c nic wi�ecej, to nie. Trudno!
Ja nie mog�eusprawiedliwiał si�e Cie�n.Nie mog�e ci za bardzo ułatwia�c
sprawy, bo wtedy nie chciałby�s si�e podj � a�c czekaj � acego ci�e zadania. No, id�z ju�z,
bo zaraz si�e tu zjawi � a tamci dranie!
I Dolg rozpocz � ał swoj � a samotn � a w�edrówk�e.
Pomó�zcie nam teraz wszyscy szeptał, nie bardzo wiedz � ac, kogo prosi
o wsparcie. Chyba rzeczywi�scie wszystkich, Boga i duchy, umarłych czarnoksi�e�zników
i Madonn�e babci Theresy, a tak�ze bł�edne ogniki.
Te ostatnie akurat stanowiły prawdziw � a pomoc. Teraz wydawało si�e, �ze s � a
wi�eksze, prawie jak �zyj � ace istoty. A kiedy wsłucha�c si�e uwa�znie, to dało si�e równie
�z odró�zni�c ich słabiute�nkie popiskiwanie, a mo�ze to �spiew? Ale trzeba było
wra�zliwych uszu, dobrej woli i bujnej wyobra�zni, by słysze�c ich pie�s�n.
� Załosny j�ek wskazuje mi drog�e, my�slał Dolg, kiedy na chwiejnych nogach,
w swoich najlepszych butach, starał si�e utrzyma�c równowag�e, przeskakuj � ac z jednej
k�epy trawy na drug � a. �Zebym tylko szedł prosto tam, sk � ad dochodzi d�zwi�ek,
to. . .
Dzi�ekuj�e wam, moi mali przyjaciele szeptał do najbli�zszych ogników.
Widzicie, ja to wszystko robi�e dla taty. On jest taki. . .
56

Dolg czuł, �ze troska o ojca dławi go w gardle, i umilkł, by odzyska�c kontrol�e
nad uczuciami. Musiał panowa�c nad sob � a, nie powinien był my�sle�c zbyt wiele
o ojcu. To było jego motto podczas całej tej podró�zy.
Kiedy znajdował si�e ju�z na bagnach, u�swiadomił sobie, �ze z tyłu za nim ma
miejsce jakie�s zamieszanie. Odwróciwszy si�e zobaczył, �ze bł�edne ogniki znowu
si�e rozproszyły tak, i�z nikomu by ju�z nie wskazały drogi.
Cie�n daleko za nim zagradzał drog�e czterem obudzonym wielkim mistrzom.
Ich warkliwe protesty niosły si�e nad bagnami. Dolg zatrzymał si�e na chwilk�e, by
zobaczy�c, co si�e tam dzieje.
Nie ulegało w � atpliwo�sci, �ze cztery postaci umykały przed Cieniem niczym
parskaj � ace w�sciekle koty.
Cie�n jednak był silniejszy. Musiały ust � api�c wobec jego pot�egi.
Ale co z pi � atym? Z tym najniebezpieczniejszym? Od samego pocz � atku gdzie�s
znikał.
I wła�snie to przera�zało chłopca najbardziej.
Starał si�e jednak otrz � asn � a�c z nieprzyjemnego wra�zenia, jeszcze raz podzi�ekował
bł�ednym ognikom i ruszył w dalsz � a drog�e.
Kamienny głaz był ju�z teraz całkiem blisko. Całkiem blisko był te�z płacz,
który nie ustawał ani na chwil�e.
I oto doszedł, był na miejscu.
Kiedy znalazł si�e w cieniu wielkiego głazu, stan � ał, �zeby spojrze�c za siebie.
Teraz ukazali si�e te�z �zywi rycerze.
W ciszy d�zwi�eczały ich głosy. Echo odbijało je od �scian wygasłego krateru.
Czy ty te�z wyczuwasz ten okropny nastrój, bracie Ottonie?zapytał jeden
z głosów.
Tak, to straszne, wci � a�z mi si�e wydaje, �ze kto�s nas �sledzi. Jakie�s wielkie
czarne cienie. Nie widz�e ich, ale. . .
No, ja te�z tak czuj�erzekł inny głos, bardziej prymitywny i najwyra�zniej
bardziej przestraszony.
I ja burkn � ał jeszcze jeden.
A teraz znowu to przekl�ete bagno zło�scił si�e ten, który miał na imi�e
Otto. Mo�ze by si�e dało jako�s to obej�s�c.
My�sl�e, �ze nie odpad drugi z rycerzy, zapalaj � ac pochodni�e. Popatrz
no tam! Ten smarkacz poszedł wprost na bagna! Powinni�smy i�s�c jego �sladami.
Pójdziemy krok w krok za nim.Wygl � ada mi na to, �ze on zmierza do tego wielkiego
kamienia.
Zupełnie nie wiadomo sk � ad nadleciał podmuch wiatru tak silny, �ze woda na
powierzchni oparzelisk zafalowała, i zgasił pochodni�e w r�ece rycerza, po czym
natychmiast ustał.
W�edrowcy zdołali ponownie zapali�c pochodni�e.
57

�Slady znikn�ełystwierdził jeden z ludzi gł�eboko wstrz � a�sni�ety.Wygl � ada
to tak, jakby je wiatr zdmuchn � ał.
Rozmawiali przez chwil�e, zastanawiali si�e nad niezrozumiałymi dla siebie
sprawami, po czym jeden władczy i dono�sny głos zawołał:
Jeste�s na bagnach! Wiem, �ze jeste�s! Co tam robisz i czego szukasz w samotno
�sci? Przyszli�smy tutaj, by si�e tob � a zaopiekowa�c i bezpiecznie odprowadzi�c
ci�e do domu!
Nie jestem taki samotny, jak si�e wam wydaje, pomy�slał Dolg, ale nie odezwał
si�e ani słowem.
Co si�e stało z twoim rodze�nstwem? rozległo si�e kolejne pytanie.
Twoja mama si�e o nie martwi i. . .
Inny głos starał si�e uciszy�c tamtego.
Ciii! Jego matki nie ma przecie�z w domu! Tyle w ka�zdym razie dotarło
do Dolga.
Ku swemu przera�zeniu chłopiec stwierdził, �ze bł�edne ogniki rozbłysły znowu,
płon�eły za nim, wyznaczaj � ac kr�et � a �scie�zk�e.
Spójrzcie tam! zawołał jeden z ludzi. Chłopak poszedł tamt�edy!
Idziemy za nim!
Dolg nie wiedział, co jest gorsze: strach, �ze prze�sladowcy odnajd � a drog�e i dop
�edz � a go, czy te�z przekonanie, �ze to przecie�z nie jest ta droga, któr � a on szedł.
Tamci kłócili si�e o to, który pójdzie pierwszy, w ko�ncu rycerze wysłali jednego
z podwładnych.
Teraz Dolg nie mógł ju�z dłu�zej sta�c bezczynnie. Wyszedł z cienia i zawołał:
Stój! Nie id�z tamt�edy! Wpadniesz w topiel i wessie ci�e bagno!
O, jest chłopczyk!wykrzykn � ał jeden przymilnie.Co si�e z tob � a dzieje,
dziecko? Zabł � adziłe�s? Sam biedak w nieznanym lesie, pewnie si�e boisz? Poczekaj,
zaraz ci pomo�zemy!
Nie posyłajcie swoich ludzi na zatracenie!
Głupstwa! Skoro ty przeszedłe�s, to my te�z.
To id�zcie sami, nie wysyłajcie innych! Dolg był zły.
Nie my�sl, �ze si�e boimy! To ty boisz si�e nas!
Rycerz nakazał swemu słudze wróci�c na stały grunt, sam natomiast z dumnie
podniesion � a głow � a wkroczył na co�s w rodzaju pomostu, wyznaczonego przez
bł�edne ogniki.
Nie! krzykn � ał Dolg. Nie rób tego! Zawró�c!
Gdy rycerz Alexander stan � ał na bagnie, rozległo si�e gło�sne pla�sni�ecie i bulgotanie.
Odgłosy te powtarzały si�e raz po raz, w miar�e jak ton � acy ponawiał próby
wydobycia si�e z mokradła.
Pomó�zcie mi!wrzeszczał w kierunku swoich towarzyszy i chocia�z starał
si�e panowa�c nad głosem, Dolg słyszał w nim �smiertelne przera�zenie.
58

Trzej ludzie wbiegli na bagna, ale jeden natychmiast wpadł w gł�ebin�e, wi�ec
dwaj pozostali zawrócili w popłochu.
Nie, nie chc�e, �zeby si�e potopili powiedział Dolg cicho. Nie pragn�e
niczyjej �smierci, chocia�z oni pragn � a mojej. Pomó�zcie im si�e wydosta�c prosił.
W ka�zdym razie tym niewinnym.
On sam nie był w stanie nic zrobi�c. Cofn � a�c si�e ju�z teraz nie mógł. Odwrócił
si�e wi�ec, zakrył uszy r�ekami i wszedł ponownie w cie�n wielkiego kamienia.
Pomó�zcie im szeptał raz po raz.
Krzyki przera�zenia docierały do niego mimo wszystko. W ko�ncu usłyszał odgłosy
wskazuj � ace na to, �ze co najmniej jeden z tamtych zdołał si�e wyrwa�c z bagna.
Słyszał wrzaski rycerza Alexandra, coraz wyra�zniej przechodz � ace w gulgot, nieszcz
�e�snik zachłystywał si�e wod � a, ale wci � a�z wzywał ratunku. Trwało to i trwało,
w ko�ncu jednak zaległa cisza.
Dolg odwrócił si�e. W �swietle pochodni zobaczył na skraju lasu trzech sparali-
�zowanych strachem ludzi. Na bagnie z zamulonej gł�ebiny wydobywały si�e z bulgotem
b � able powietrza.
Chłopiec poczuł si�e chory. Oparł si�e o skał�e i trwał w tej pozycji, dopóki nie
usłyszał, �ze tamci trzej powlekli si�e do lasu.
Jego my�sli o bł�ednych ognikach trudno by okre�sli�c jako pi�ekne. Przekl�eci mali
mordercy, powtarzał w duchu. Nie odwa�zył si�e jednak powiedzie�c tego gło�sno.
Je�sli chciał jeszcze kiedy�s wróci�c do domu, musiał si�e zda�c na ich łask�e.
Wci � a�z docierały do niego głosy trzech m�e�zczyzn wycofuj � acych si�e przez las.
No dobrze mówił brat Otto. Tak czy inaczej jestem w stanie sporz � adzi
�c zadowalaj � acy raport. Ten smarkacz nigdy nie wydostanie si�e z bagien, wi�ec
mo�zna go ju�z teraz uwa�za�c za umarłego. Pozostałe bachory i psa te�z trzeba uwa-
�za�c za zaginione na mokradłach. Stracili�smy co prawda wielu ludzi, w tej liczbie
brata Alexandra, ale zadanie zostało wypełnione. To mo�zemy oznajmi�c bratu Johannesowi,
je�sli go spotkamy.
W ko�ncu głosy oddaliły si�e tak, �ze Dolg niczego ju�z nie słyszał. Był sam.
Las trwał w ciszy.
Z innego lasu po drugiej stronie bagnisk te�z nic nie było słycha�c. I nigdzie ani
�sladu skradaj � acych si�e wielkich mistrzów. Cienia te�z nie.
Bł�edne ogniki pogasły.
Nagle chłopiec u�swiadomił sobie, �ze �załosny płacz równie�z ustał.
Nigdy jeszcze Dolg nie czuł si�e taki opuszczony i samotny jak w tej chwili.

Rozdział 9
Co ja, na Boga, mam robi�c?zastanawiał si�e Dolg. Ludzka noga nigdy pewnie
jeszcze nie postała na tym wzgórzu, czy jak nazwa�c t�e niewielk � a such � a wysepk
�e po�sród mokradeł, na której znajdował si�e skalny blok.
Nic nie widz�e i poj�ecia nie mam, gdzie si�e znalazłem. Nie mog�e czeka�c do
brzasku, bo tymczasem mój tata mógłby umrze�c.
Jestem kompletnie bezradny.
Po omacku wspinał si�e na głaz i stwierdził z wielkim zdziwieniem, �ze ten
kamie�n to zastygła lawa. Tak, oczywi�scie, �ze lawa, bo co innego mogłoby si�e
znajdowa�c w kraterze wygasłego wulkanu?
My�sl o lawie o�zywiła wspomnienia opowie�sci ojca o jego ukochanej Islandii,
której nie widział od wielu lat. Dolg poczuł ucisk w gardle, gdy przypomniał sobie
pełne cudownego rozmarzenia spojrzenie ojca, kiedy mówił o swoim ojczystym
kraju. Ojciec, którego mo�ze ju�z nie ma w�sród �zywych i który nigdy ju�z nie zobaczy
swoich ukochanych wzgórz pokrytych grubymi warstwami lawy ani dzikich
wodospadów.
Pomó�zcie mi szeptał Dolg, głaszcz � ac chropowat � a powierzchni�e kamienia.
Pomó�zcie mi tak, by tata mógł jeszcze raz zobaczy�c Islandi�e. A wtedy
bardzo bym chciał mu towarzyszy�c.
Czekał.
Och, ta cisza! Czuł si�e tak, jak gdyby opu�scił �swiat ludzi �swiat duchów
zreszt � a tak�ze i znajdował si�e w jakim�s innym, nie znanym wymiarze. Nie,
gorzej! To tak, jakby cała ludzko�s�c wymarła, a on był jedn � a jedyn � a �zyw � a istot � a na
�swiecie poza obr�ebem tego krateru.
Było to prze�swiadczenie tak intensywne, �ze przynajmniej cz�e�sciowo musiała
si�e za tym kry�c prawda. Ale co to za prawda? Czy to on tak my�sli, to jego uczucia?
Czy te�z kto�s inny mu je narzuca?
Ja ju�z nie wróc�e, pomy�slał. Bez pomocy �swiatełek elfów jestem stracony.
A ich ju�z nie ma. Niewielkie bagno przede mn � a jest puste i ciemne, �swiatełka
pogasły.
Cała odwaga opu�sciła Dolga. O co ma walczy�c? Do czego d � a�zy�c, skoro i tak
60

ju�z nie wróci do domu?
Nagle usłyszał jaki�s głos, nie był pewien, czy słyszy go z zewn � atrz, czy te�z
głos jest w nim, i poczuł na ramieniu czyj � a�s delikatn � a dło�n.
Zapomniałe�s o mnie, Dolgu? zapytał głos, który wła�sciwie nie istniał.
Czy zapomniałe�s, �ze idzie z tob � a twój opiekun?
Słusznie! Jego kobiecy duch opieku�nczy! Całkiem o nim zapomniał. Zapomniał
o tej kobiecie, która towarzyszyła mu od urodzenia, ale która nigdy, ani
razu mu si�e nie ukazała.
Nie jeste�s sam ci � agn � ał dalej głos. Nie widzisz mnie teraz, a ja nie
mog�e zrobi�c dla ciebie niczego namacalnego. Wszystko, co mog�e, to by�c przy
tobie, wspiera�c ci�e i pociesza�c.
To wystarczy rzekł Dolg. Dzi�ekuj�e ci, �ze mi o sobie przypomniała�s!
Wa�zna jest dla mnie �swiadomo�s�c, �ze jeste�s przy mnie. To mi daje ogromn � a sił�e.
My, duchy opieku�ncze, po to wła�snie jeste�smy przy was, ludziach. Mo�zemy
ostrzega�c was przed niebezpiecze�nstwem, a tak�ze pomóc w spełnianiu waszych
pragnie�n, przede wszystkim jednak mamy wspiera�c ludzi, którzy bardzo cz�esto
w gł�ebi duszy czuj � a si�e bardzo samotni i zabł � akani w �swiecie.
Dolg z wdzi�eczno�sci � a skin � ał głow � a.
Ale akurat teraz, w tym konkretnym przypadku, ja pomóc ci nie mog�e. Nie
mam do tego prawa. Chciałabym tylko, by�s wiedział, �ze przy tobie jestem.
Wi�ecej nie mog�e wymaga�c. Dzi�ekuj�e ci, moja droga przyjaciółko.
Z now � a odwag � a uniósł r�ek�e i ponownie zacz � ał bada�c blok lawy.
Po chwili postanowił obej�s�c go w kółko. Głaz le�zał na niewielkiej wysepce
trwałego l � adu, nie całkiem po�srodku mokradeł, ale te�z z dala od ich brzegów.
Wysepk�e ze wszystkich stron otaczało bagno.
Okr � a�zenie bloku nastr�eczało jednak trudno�sci. W jednym miejscu mokradła
podchodziły do samego głazu. Dolg, przyci�sni�ety do powierzchni kamienia, musiał
si�e ostro�znie prze�slizgn � a�c na suchy l � ad.
Kiedy znalazł si�e ju�z za najbardziej niebezpiecznym naro�znikiem, odkrył, �ze
przynajmniej dwie rzeczy wygl � adaj � a tu obiecuj � aco. Jedna to to, �ze "wysepka" była
czym�s wi�ecej ni�z tylko tym jednym blokiem lawy, składała si�e z kilku podobnych
bloków, a pomi�edzy nimi znajdowały si�e w � askie przej�scia. Drugim radosnym odkryciem
były �swiatełka elfów.
Znajdowały si�e tutaj. Chwiejne i pełgaj � ace wskazywały mu drog�e w jednym
z przej�s�c pomi�edzy kamieniami.
Có�z! Do tej pory go nie oszukały, wi�ec pewnie i teraz ma szans�e przedosta�c
si�e bezpiecznie.
Dolg pod � a�zył korytarzem, który wskazywały ogniki. I teraz w jego reakcjach
pojawiło si�e co�s nowego, co�s, czego za bardzo nie odczuwał od wyj�scia z domu:
pragnienie przygody.
61

Który chłopiec da za wygran � a i odejdzie na widok tajemniczego wej�scia do
nie znanej groty?
Dolg rozumiał, �ze czas działa przeciwko niemu. To, co niegdy�s musiało by�c
wygodnym i w miar�e szerokim pasa�zem, teraz zostało na wpół zamkni�ete przez
osuwaj � ace si�e bloki.
Ja si�e t�edy nie przecisn�e powiedział gło�sno, jakby bł�edne ogniki były
�zywymi istotami.
Wokół kamieni powstało zamieszanie.
One mnie rozumiej � a, pomy�slał zdumiony.
Ogniki przesuwały si�e badawczo po skale, ku górze, wokół bloku, po czym
zebrały si�e pod jednym z dwóch kamieni, jakie Dolg widział przed sob � a.
� Zeby tu tylko nie było tak ciemno westchn � ał.
Tu i ówdzie z lekkim szumem rozbłyskały pojedyncze płomyki. Nast�epnie
�swietliki zebrały si�e w du�z � a gromadk�e we wzruszaj � acej próbie dania mu wi�ecej
�swiatła.
Dobrze, teraz musz�e spróbowa�c powiedział Dolg i westchn � ał. Ukucn � ał
i uwa�znie studiował wej�scie, znajduj � ace si�e pod dwoma s � asiaduj � acymi ze sob � a
blokami, chocia�z w wi�ekszej cz�e�sci pod jednym.
Bł�edne ogniki �swieciły i �swieciły pełne zapału i zaanga�zowania, ale zbyt wiele
blasku nie były w stanie z siebie wykrzesa�c.
Mimo wszystko jednak raz po raz udawało im si�e za�swieci�c silniejszym płomieniem.
I wła�snie w jednym z takich momentów Dolg co�s dojrzał.
Znaki! Znaki na skale i �slady, �ze kto�s kiedy�s ociosywał law�e, by uzyska�c lepszy
dost�ep do wn�etrza.
Niegdy�s na wysepce musiały by�c jakie�s rachityczne drzewa wyrosłe z ziaren,
które przywiał tutaj wiatr, bowiem na ziemi le�zało kilka spróchniałych konarów.
Mo�ze kiedy�s, dawno, dawno temu były to pnie? � Swiatełka elfów ta�nczyły po nich
rado�snie.
Teraz Dolg zrozumiał lepiej, na co chciały zwróci�c jego uwag�e. Spróchniałe
drewno mo�ze �swieci�c.
Dolg wyj � ał krzesiwo z małego woreczka, który nosił u pasa.
Zechciejcie by�c tak mili i cofnijcie si�e poprosił. Spróbuj�e zapali�c
ogie�n. Potrzebuj�e pochodni.
Owszem, �swiatełka niemal natychmiast wycofały si�e z przej�scia pomi�edzy
kamieniami. Zsuwały si�e po cienkich pniach i przenosiły na bagna, gdzie stały
w gromadkach, niezbyt daleko od Dolga, sprawiaj � ac wra�zenie, jakby go obserwowały,
z dr�zeniem, zaciekawione.
Dolg pocierał krzesiwo i wreszcie, po kilku nieudanych próbach, udało mu si�e
zapali�c koniec wybranego konara.
Papier i ołówek przygotował ju�z wcze�sniej i teraz zacz � ał kopiowa�c znaki wyryte
na skale. Były tak zniszczone przez deszcze i wiatr, �snieg i lód, �ze chło-
62

piec musiał przysuwa�c bardzo blisko płomie�n pochodni, unosi�c go wy�zej i znowu
opuszcza�c, a�z w ko�ncu udało mu si�e skopiowa�c znaki.
Nie rozpoznawał w�sród nich �zadnej z magicznych run ojca.
Natomiast jeden ze znaków, cho�c nie miał on nic wspólnego z runami, rozpoznał
od pierwszego spojrzenia.
Znak �Swi�etego Sło�nca.
Chyba rzeczywi�scie było tak, jak mówili w domu doro�sli: rodzina Dolga i wuj
Erling wci � a�z posuwali si�e jakby o krok przed rycerzami Zakonu. Bo tego miejsca
rycerze z pewno�sci � a nie znali.
Co prawda bracia Alexander i Otto dopiero co tu byli, ale jedyne, czego pragn
�eli, to �zycie Dolga. Nie wiedzieli nic o istnieniu tego tajemniczego wzgórza.
Poj�ecia nie mieli o niczym.
Dolg zawstydził si�e niewyra�znego uczucia triumfu, �ze ma nad nimi przewag�e.
Uznał, �ze najlepiej b�edzie wróci�c na ziemi�e. Wci � a�z jeszcze nie dotarł przecie�z do
celu.
Odło�zył przybory do pisania, które babcia dała mu w ostatniej chwili. Zmusiła
go, by je wzi � ał, cho�c on sam uwa�zał to za najzupełniej zb�edne. Teraz jednak
przekonał si�e, jak bardzo s � a wa�zne.
Ale przecie�z nie oczekiwał tego wszystkiego! A czego oczekiwał? Na to nie
umiałby odpowiedzie�c nawet w przybli�zeniu.
Z pochodni � a w lewej r�ece prze�slizgn � ał si�e pod skał � a.
Musiał odsun � a�c troch�e ziemi, zrobi�c wi�ekszy otwór, �zeby si�e przedosta�c na
drug � a stron�e.
63

Okazało si�e, �ze tylko na pocz � atku korytarz jest ciasny i trudny do przebycia.
Kiedy ju�z tam wszedł, po kilku metrach mógł si�e wyprostowa�c. Raz po raz musiał
schyla�c głow�e, ale posuwał si�e naprzód bez wi�ekszych trudno�sci.
Bł�edne ogniki mu nie towarzyszyły.
Wyczuwał, �ze idzie po kamieniach. Szare nocne �swiatło s � aczyło si�e do �srodka
poprzez w � askie szczeliny pomi�edzy blokami ponad nim.
O�swietlał sobie pochodni � a �sciany i stwierdził, �ze równie�z tutaj znajduj � a si�e
znaki, rozmieszczone w równych odległo�sciach, a wła�sciwie jeden znak, był to
bowiem zawsze ten sam dobrze znany znak Sło�nca.
To oznaczało, �ze znajduje si�e na wła�sciwej drodze.
Korytarz przed nim si�e zw�e�zał. Akurat w momencie, kiedy miał uczyni�c kolejny
krok, w jego głowie rozległo si�e ostrze�zenie, słyszał niemal wyra�znie głos,
który powiedział: "Stop!" Zatrzymał si�e.
Korytarz nie wygl � adał teraz zbyt przyjemnie. Dolg stał, lecz wyci � agał przed
siebie pochodni�e, by lepiej widzie�c.
Co�s trzasn�eło cicho i w r�ece chłopca został tylko mały kikut tego, co przed
chwil � a stanowiło pochodni�e. Pal � aca si�e cz�e�s�c le�zała na kamiennej podłodze,
a obok niej dwa zardzewiałe miecze o wci � a�z ostrych klingach.
Spadły z góry, kiedy Dolg uniósł pochodni�e.
A gdyby tak jej nie wyci � agn � ał przed siebie i sam przekroczył to miejsce. . .
Zacz � ał dr�ze�c na całym ciele.
Uj � ał płon � ac � a �zagiew. Kawałek nie spalonego jeszcze drewna był bardzo krótki,
nie na długo ju�z wystarczy, ale co mo�zna było zrobi�c? Schował drug � a cz�e�s�c
pochodni na wypadek, gdyby jej potrzebował pó�zniej, �załuj � ac, �ze nie wzi � ał ze
sob � a jeszcze pozostałych dwóch kawałków drewna.
Dzi�ekuj�e ci, moja przyjaciółko, za ostrze�zenie powiedział cicho.
A przy okazji, jak ci na imi�e?
I zaraz potem w jego głowie pojawiło si�e imi�e Eliveva. Obce imi�e z innej
cywilizacji.
Dzi�ekuj�e, Elivevaszepn � ał.Zdaje mi si�e, �ze potrzebuj�e twojej pomocy
bardziej, ni�z oboje oczekiwali�smy.
Wygl � adało na to, �ze korytarz powinien teraz by�c bezpieczny. Dla pewno�sci
spojrzał jeszcze uwa�znie w sufit, ale nie zauwa�zył wi�ecej mieczy.
Tam, któr�edy szedł, było ciasno. Akurat w chwili, gdy pomy�slał, �ze formacje
skalne nie powinny by�c o wiele wi�eksze, natrafił na �scian�e, obok której znajdował
si�e niemo�zliwy do przebycia otwór. Czy�zby to był �slepy korytarz?
Rozgniewany wrócił do miejsca, gdzie spadły miecze. Rozejrzał si�e wokół. . .
Owszem, w rogu zobaczył otwór, którego przedtem nie widział. Ostro�znie
wycofywał si�e w tamtym kierunku. Nie miał ju�z zaufania do tego miejsca.
Musiał przeciska�c si�e pomi�edzy kamiennymi blokami. I nagle nie wiadomo
sk � ad nadleciał silny podmuch wiatru. Pochodnia zgasła.
64

Dolg znajdował si�e w jakiej�s pustej grocie. Dotykaj � ac �scian posuwał si�e po
omacku przed siebie. Nie bał si�e, miał wra�zenie, �ze nic mu tu nie grozi.
Ale ponownie przyszło ostrze�zenie, tym razem ostre.
Przez chwil�e stał bez ruchu.
Potem wyci � agn � ał przed siebie r�ece.
To, co wydawało mu si�e przeci � agiem pomi�edzy blokami, było czym�s wi�ecej.
Ukucn � ał i ostro�znie badał r�ek � a przestrze�n wokół siebie. Był przestraszony.
Najpierw r�eka wymacała zimny kamie�n. Nagle jednak w ogóle wszelki grunt
znikn � ał. Gwałtowny wiatr przeleciał mu mi�edzy palcami i Dolg domy�slił si�e, �ze
siedzi nad kanałem bardzo starego wulkanu. Prowadził on zapewne do wn�etrza
ziemi. A w takim razie wulkan nie był całkiem wygasły i mógł si�e obudzi�c. Nie,
ale z pewno�sci � a istniały jeszcze inne otwory, id � ace w gł�ebi pod gór � a, w których
powstawały przeci � agi jak w najwspanialszych kominach.
Ale jakie to wszystko mogło mie�c znaczenie dla Dolga? Z tego co widział,
tylko jeden kanał mógł prowadzi�c go dalej. I nie wolno mu było wej�s�c do tego
kanału, niechybnie stoczyłby si�e w gł � ab, w jak � a�s nie znan � a czelu�s�c.
W dalszym ci � agu badał po omacku otoczenie. Wiatr dochodz � acy z dołu rozwiewał
mu włosy, ale chłopiec nie rezygnował. Musiał bardzo uwa�za�c, �zeby nie
straci�c równowagi.
Po dłu�zszej chwili zrozumiał, �ze mo�ze przej�s�c po prawej stronie otworu. Dla
pewno�sci pełzł na czworakach. Zapalanie pochodni teraz nie miałoby sensu, zgasłaby
natychmiast.
� Zeby tak na zewn � atrz zrobiło si�e widno! Ale do �switu było jeszcze daleko,
a jego ojciec nie mógł czeka�c.
W ko�ncu znalazł si�e poza id � acym z dołu strumieniem powietrza. Obmacał
�scian�e i stwierdził, �ze ci � agnie si�e ona dalej. Wstał i ostro�znie, krok za krokiem,
posuwał si�e wzdłu�z niej, a�z zaszedł tak daleko, �ze odwa�zył si�e ponownie zapali�c
pochodni�e.
Kiedy płomie�n strzelił w gór�e, Dolg rozejrzał si�e.
Został mu ju�z do przebycia niewielki kawałek. Przed sob � a miał wej�scie do nie
znanej czelu�sci, za sob � a �scian�e. . .
I tu równie�z ko�nczyło si�e kamienne podło�ze. Tym razem jednak nie było to
gro�zne. Musiał jedynie zeskoczy�c na ni�zszy poziom.
Niełatwo było si�e zorientowa�c w topografii tego miejsca, lecz Dolg domy�slał
si�e, �ze znajduje si�e ci � agle w obr�ebie granic "wyspy". Nie był to wielki obszar, on
jednak musiał si�e wci � a�z przeciska�c pomi�edzy blokami niczym w labiryncie.
Na ni�zszym poziomie nie zauwa�zył lawy. To była lita skała obok kanału wylotowego
wulkanu.
Przypominał sobie teraz opowiadanie ojca, �ze stare kratery cz�esto maj � a porowate
�sciany oraz liczne boczne korytarze i odgał�ezienia. Powinien bardzo uwa�za�c,
bo łatwo tu zabł � adzi�c.
65

Jak dotychczas nie odszedł zbyt daleko od punktu wyj�scia.
Dok � ad uda�c si�e teraz?
Gdyby wspi � ał si�e w gór�e z tamtej strony, z pewno�sci � a wkrótce dotarłby do
kolejnego otworu.
Warto by go było zbada�c.
Dolg postawił stop�e na troch�e wystaj � acym kamieniu, wyci � agn � ał r�ece, by
chwyci�c brzeg skały i podci � agn � a�c si�e w gór�e.
I wtedy przyszło kolejne ostrze�zenie.
Dolg natychmiast cofn � ał r�ek�e i instynktownie odskoczył w tył.
Straszna lawina wielkich kamieni i odłamków lawy z hukiem run�eła na miejsce,
gdzie dopiero co stał. Musiał si�e pospiesznie odczołga�c jak najdalej, je�sli nie
chciał by�c uderzony. Mimo to par�e kamieni spadło z wielk � a sił � a, rani � ac mu bole-
�snie nogi.
Przera�zony i rozdygotany usiadł w k � acie, obejmuj � ac r�ekami trz�es � ace si�e kolana.
Ból w pokaleczonych nogach był tak dojmuj � acy, �ze chłopiec musiał zaciska�c
z�eby.
Ale udało mi si�e umkn � a�c, pomy�slał. Gdybym nie otrzymał ostrze�zenia, le�załbym
teraz tam pogrzebany na zawsze.
Cały teren pełen był pułapek.
Nie ka�zdy zdołałby t�edy przej�s�c!
Rzeczywi�scie, nie ka�zdy. Ale on jako�s si�e posuwa do przodu. Drogi przez
mokradła były przed nim otwierane. Za ka�zdym razem, gdy znajdował si�e w niebezpiecze
�nstwie, przychodziło ostrze�zenie.
Kim wi�ec on jest?
Otrz � asn � ał si�e z tych my�sli i zacz � ał si�e zastanawia�c, co te�z si�e kryje za kolejnymi
�smiertelnymi pułapkami. Cokolwiek by to było, chronione jest bardzo
troskliwie.
Dolg nie zauwa�zył najmniejszego �sladu, który mógłby �swiadczy�c, �ze jaki�s
człowiek współczesny próbował si�e t�edy przedosta�c. Pułapki były nie naruszone.
I nigdzie �zadnych szkieletów umarłych �smiałków.
Pytanie tylko, czy to, co zostało tu ukryte, nadal istnieje? Kto�s przecie�z mógł,
podobnie jak on, bardzo, bardzo dawno temu tutaj wej�s�c i to zabra�c.
Mo�ze stało si�e to ju�z za �zycia Cienia? Tata i mama mówili, �ze niektóre �slady
wiod � a a�z do staro�zytnego Rzymu, do epoki cesarzy. Dolg wyobra�zał sobie, �ze
Cie�n nale�zy wła�snie do tamtych czasów.
Tak strasznie dawno temu! Blisko dwa tysi � ace lat!
Owszem, bo przecie�z wielkie bloki lawy zd � a�zyły opa�s�c na dół po tym, kiedy
tutejsza droga została wyznaczona.
Dolg obejrzał swoje nogi, a kiedy przekonał si�e, �ze skaleczenia s � a powierzchowne
i nie stanowi � a zagro�zenia, wstał.
66

Tym razem niewiele miał dróg do wyboru. Zdecydował si�e na ostatni � a, jaka
była, i po chwili znalazł si�e w korytarzu, który powinien prowadzi�c do kraw�edzi
krateru wygasłego wulkanu.
Znajdował si�e teraz na poziomie, który musiał le�ze�c poni�zej powierzchni bagien.
Krótki korytarzyk i Dolg znalazł si�e na wi�ekszej otwartej przestrzeni, w której
łatwiej było si�e orientowa�c.
Za nim, w korytarzach, rozległ si�e łoskot kolejnej kamiennej lawiny.
Nagle w pobli�zu wyczuł jaki�s ruch. Był wła�snie w drodze ku szerokiemu i wygodnemu
przej�sciu, lecz zawrócił instynktownie i pochylił głow�e przera�zony. Czy
to zwierz�e? A mo�ze. . . ?
Serce chłopca uderzyło niespokojnie.
W gł�ebi kto�s czekał. Kto�s, kto pokazywał mu, �ze idzie nie tam, gdzie trzeba.
Posta�c mign�eła tylko na ułamek sekundy i natychmiast znikn�eła w ciasnym,
ciemnym korytarzu.
Dolg długo stał jak sparali�zowany, zanim nareszcie był w stanie poruszy�c nogami.
. .
Nie do�s�c �ze spotkał tu jak � a�s istot�e ludzk � a, to jeszcze udało mu si�e w okamgnieniu
j � a zobaczy�c. I wła�snie to, co zobaczył, tak go zaszokowało.
Dolg nigdy nie przypuszczał, �ze co�s mogłoby go a�z tak wytr � aci�c z równowagi.
Serce waliło jak oszalałe, miał sucho w ustach i musiał oprze�c si�e o �scian�e, bo nogi
nie chciały go nie�s�c. Kolana si�e pod nim uginały.
Mój Bo�ze szeptał.Mój Bo�ze.
Nic innego nie przychodziło mu do głowy.
Długo wci � agał powietrze. Teraz ju�z wiedział, kto to tak płakał w strasznej
samotno�sci.
Nareszcie z najwi�ekszym trudem doszedł do ciasnego, w � askiego korytarza.
Dolg przyj � ał, �ze zjawa chciała, by udał si�e za ni � a. A mo�ze wła�snie teraz popełniał
bł � ad?
Wchodził na teren, który nie był przeznaczony dla niego?
Trudno. Wierzył w pierwsz � a my�sl, jaka mu przyszła do głowy. Niespokojnie
spogl � adał na pochodni�e, lecz sprawiała wra�zenie, �ze jeszcze troch�e mu po�swieci.
Od tej chwili był całkowicie pewien, i�z znajduje si�e poni�zej powierzchni bagnisk
i jest w drodze do jednej z podziemnych �scian dawnego wulkanu. Przez
cały czas jego droga mniej lub bardziej wiodła w dół. Poza tym raz zeskoczył na
ni�zszy poziom.
Pragn � ał, by nie znana istota ukazała si�e ponownie, ale nie doczekał si�e tego.
Natomiast Dolg zacz � ał si�e powoli domy�sla�c, na czym ma polega�c jego tajemnicze
zadanie.
Było słowo na oznaczenie tego. . .
Có�z, najpierw chciał zobaczy�c, czy b�edzie w stanie je wykona�c.
67

W korytarzu, który wskazała mu zjawa, nie musiał posuwa�c si�e po omacku.
Nie wiedział, gdzie si�e podział jego przewodnik, było tu mnóstwo ró�znych
przej�s�c, ale dla niego zadanie było oczywiste. Wszystko wskazywało na to, �ze
Dolg zbli�za si�e do celu.
Chłopiec zdawał sobie spraw�e z tego, �ze innemu człowiekowi nie poszłoby
to tak gładko jak jemu. Ta nieznana istota, która przyprawiła go o szalone bicie
serca, poumieszczała niezdarne i wzruszaj � ace, ale bardzo skuteczne ostrze�zenia
wsz�edzie tam, gdzie Dolgowi mogło grozi�c niebezpiecze�nstwo. Je�sli na przykład
nadepn � ał na specjalny kamie�n, który wła�snie mijał, została wprawiona w ruch
jaka�s bro�n. Ale Dolg widział jedynie czubek broni wbijaj � acy si�e w skaln � a szczelin
�e. Zd � a�zył si�e zorientowa�c, �ze to strzała z jakiego�s metalu, cho�c nie wiedział
z jakiego. I nie zamierzał tego sprawdza�c.
Przy tym kamieniu istota zdołała poło�zy�c li�s�c. To wystarczyło, by zwróci�c
uwag�e Dolga. W korytarzu znajdowało si�e wiele takich suchych li�sci i Dolg uwa-
�zał, �zeby na nie nie nadepn � a�c. Nie chciał wiedzie�c, przed czym go ostrzegaj � a.
Przez cały czas starał si�e i�s�c ku ko�ncowi korytarza. Przypuszczał, �ze tam znajduje
si�e kres jego w�edrówki, cel, dla którego tutaj przyszedł. Korytarz zamykał
do�s�c du�zy, okr � agły kamie�n, mniej wi�ecej wysoko�sci Dolga.
Zza kamienia s � aczyło si�e słabe, niebieskawe �swiatło.
Czy to znowu bł�edne ogniki?
Nie, zdawało mu si�e, �ze kolor tego �swiatła ma nieco inny odcie�n.
Tym razem znajdował si�e w ko�ncowym punkcie, co do tego nie mogło by�c
w � atpliwo�sci. Serce chłopca biło tak, �ze o mało nie rozsadziło piersi, czuł pulsowanie
w całym ciele, na szyi, w głowie, w r�ekach, kolana si�e pod nim uginały.
W ustach zaschło mu do tego stopnia, �ze bał si�e, i�z ju�z nie zdoła oderwa�c j�ezyka
od podniebienia.
Ale je�sli to krypta grobowa? Czy starczy mu sił, by tam wej�s�c? Sam?
Jednak musiał. Teraz ju�z nie było odwrotu.
Tatu�s. . . Musz�e pomóc tacie.
Dolg czuł, �ze ze strachu za chwil�e zacznie płaka�c. Przygoda mo�ze by�c zabawna,
kiedy si�e j � a prze�zywa z innymi, tak �ze mo�zna si�e nawzajem wspiera�c. Ale nie
w ten sposób, gł�eboko pod ziemi � a nie wiedz � ac zupełnie, o co w tym wszystkim
chodzi, nie mog � ac przekaza�c wiadomo�sci nawet najbli�zszym, gdzie mały Dolg si�e
znajduje. Tak, bo teraz czuł si�e naprawd�e mały i bezradny.
Pomó�zcie mi powiedział cicho.
Z wahaniem dotkn � ał kamienia. Potem odło�zył na bok pochodni�e i uj � ał głaz
obiema r�ekami. Poci � agn � ał mocno ku sobie.
Kamie�n lekko drgn � ał. Dolg popatrzył na swoje drobne r�ece i zapragn � ał mie�c
teraz nieposkromion � a energi�e i sił�e pi�e�sci swego młodszego brata Villemanna.
Villemann nie bał si�e niczego. Nawet rzeczy i zjawisk, których nie znał. Dolg
68

zawsze był bardziej opanowany, skupiony i ostro�zny. Znakami rozpoznawczymi
Dolga były łagodno�s�c i smutek. Dolg był marzycielem.
Ale teraz sytuacja wymagała zdecydowanego działania. Dolg nie znał swej
siły fizycznej, ale teraz musiał j � a wypróbowa�c.
Chwycił głaz tak mocno, jak tylko mógł. Był przecie�z zaledwie dwunastolatkiem,
a tu potrzeba było chyba kilku rosłych m�e�zczyzn.
Kamie�n si�e poruszył. Zach�econy Dolg szarpn � ał jeszcze raz i odskoczył w tył.
Kamie�n potoczył mu si�e pod nogi i o mało nie zgasił pochodni. Chłopiec
w ostatniej chwili zdołał pochwyci�c pal � acy si�e jeszcze kawałek drewna.
Otwór był wolny.
Dolg zamkn � ał oczy i przełkn � ał �slin�e. Nast�epnie otworzył oczy i postanowił,
�ze si�e odwa�zy. Przeszedł przez otwór i znalazł si�e w niewielkim pomieszczeniu,
była to naturalna grota w górze pochodzenia wulkanicznego.
Znajdowała si�e tam tylko jedna jedyna rzecz: kamienny słupek po�srodku izby.
A na samym czubku, tak wysoko, �ze Dolg wyci � agni�etymi r�ekami ledwie mógł
jej dotkn � a�c, spoczywała kula. Promiennie niebieska, przezroczysta kula albo, dokładniej
mówi � ac, kamie�n.
To bł�ekitne, mieni � ace si�e �swiatło s � aczyło si�e przez male�nki otworek w skalnej
�scianie. Brzask wczesnego poranka padał wprost na kul�e i odbijał si�e od niej
migotliwie.
Dolg wstrzymał oddech i stał bez ruchu. W domu widział naszyjnik
z szafirami. Ten kamie�n tutaj to szafir nieprawdopodobnej wprost wielko�sci, pi�eknie
szlifowany. Ani jedna najmniejsza plamka nie skaziła jego urody.
W głowie chłopca pojawiła si�e pewna my�sl, a wła�sciwie wspomnienie. Co to
powiedział cesarz, brat babci Theresy?
"Niedokładnie zapami�etała�s, Thereso. To było o wiele wi�ecej. Oni mieli nie
tylko złote sło�nce, mieli tak�ze dwie kule! Jedn � a czerwon � a i jedn � a niebiesk � a!" "To
prawda", przypomniała sobie babcia. "Ale czy to były kule? A mo�ze kamienie?"
Kule albo kamienie. . . Oboje mieli racj�e. To musi by�c najwi�ekszy szafir na
�swiecie. Dolg zdawał sobie spraw�e, �ze nie potrafi go ukry�c, nawet gdyby go uj � ał
w obie r�ece. Nie tylko on, ale i dorosły m�e�zczyzna by tego nie zrobił.
Kamie�n był tak niewypowiedzianie pi�ekny na swoim postumencie. Jego uroda
nie robiła jednak zbyt wielkiego wra�zenia na Dolgu. Co�s całkiem innego sprawiało,
�ze czuł mrowienie na skórze.
Znalazł oto od dawna poszukiwane poł � aczenie pomi�edzy Zakonem �Swi�etego
Sło�nca a ba�sni � a o morzu, które nie istnieje!

Rozdział 10
Dolg długo stał, nie mog � ac si�e zdecydowa�c, czy wolno mu dotkn � a�c takiej
�swi�eto�sci.
Na tym jednak przecie�z polegało jego zadanie: miał przynie�s�c kamie�n.
To oczywiste, �ze dla ludzi, którzy ukryli go w tym niedost�epnym miejscu,
kamie�n był �swi�eto�sci � a. I zrozumiałe, �ze trwali w przekonaniu, i�z klejnot posiada
wyj � atkowe wła�sciwo�sci. Ale długa jest droga od przes � adów i wiary w tak zwane
kamienie szcz�e�scia do rzeczywisto�sci i do tego, by naprawd�e posiadały wyj � atkow � a
moc i magiczn � a energi�e.
Wiedział na przykład, �ze pewien kryształ górski jest w stanie wzmocni�c siły
człowieka, przekaza�c mu specjalne wibracje. Wiedział te�z, �ze istnieje cała dziedzina
wiedzy na temat, jak ró�zne kamienie mog � a wzmacnia�c lub ochrania�c człowieka,
ale szczegółów znał niewiele. Nie zajmował si�e bli�zej tym zagadnieniem,
a ju�z zwłaszcza o szafirach nie wiedział nic.
Có�z, ten szafir z pewno�sci � a jest wyj � atkowy. Ma wi�eksze zdolno�sci, ni�z szlachetne
kamienie zazwyczaj miewaj � a. W ka�zdym razie kto�s, kto go tutaj umie�scił,
na pewno tak s � adził.
Jednej wła�sciwo�sci Dolg si�e domy�slał, nie było to specjalnie trudne, mo�zna
było przypuszcza�c, �ze chodzi o uwolnienie. Uwolnienie zaczarowanych dusz.
Dolg wyci � agn � ał r�ece w gór�e i szepn � ał spontanicznie:
Wybacz mi, je�sli zrobi�e teraz co�s niewła�sciwego. Nast�epnie obj � ał obur
� acz stoj � ac � a na postumencie przezroczyst � a, mieni � ac � a si�e niebieskim blaskiem kul
�e.B � ad�z tak dobry, nie zabijaj mnie!
Je�sli oczekiwał, �ze stanie si�e co�s dramatycznego, kiedy jego r�ece dotkn � a kuli
albo rusz � a j � a z miejsca, w którym trwała, to si�e mylił. Nie wydarzyło si�e nic
złego, wszystko dokonało si�e w ciszy i spokoju. Zdawało mu si�e nawet, �ze słyszy
co�s jakby pełen smutku szum, id � acy ku niemu nie wiadomo sk � ad. Ale to tylko
przywidzenie, wywołane pewnie uroczystym nastrojem chwili.
Nietrudno było utrzyma�c kul�e i Dolg w wielkim skupieniu, obejmuj � ac klejnot
ramionami, ruszył ku wyj�sciu. Nie przesun � ał z powrotem kamienia blokuj � acego
otwór. Troch�e dlatego, �ze był zbyt ci�e�zki, ale te�z i dlatego, �ze w pomieszczeniu,
70

które zamykał, nie było ju�z czego ochrania�c.
I wła�snie wtedy to dostrzegł. Co�s niezwykłego działo si�e z niebieskim
szafirem, ale narastało tak wolno i niezauwa�zalnie, �ze pocz � atkowo wcale nie
zwrócił na to uwagi.
Dolg stał ze szlachetnym kamieniem w r�ekach, unosił go do�s�c wysoko przed
sob � a. Musiał bardzo wolno wci � aga�c powietrze, tak silne było działanie kamienia.
Została uwolniona jaka�s pot�e�zna siła i teraz promieniowała z kamienia tak,
�ze chłopiec w całym ciele odczuwał wibracje. Przel � akł si�e i o mało nie upu�scił
skarbu, dosłownie w ostatnim momencie chwycił go mocniej.
Tak nie mog�e tego nie�s�c, pomy�slał, musz�e schowa�c klejnot. Zastanawiał si�e
chwilk�e, po czym wyj � ał lekki sweter, który babcia zapakowała mu do tornistra.
Owin � ał starannie kamie�n, uło�zył go troskliwie w tornistrze i zapi � ał dokładnie paski.
Zrobił kilka kroków, po czym podniósł wzrok, �zeby si�e rozejrze�c, i wtedy
ponownie zobaczył tamt � a istot�e, która wskazała mu drog�e do kamienia.
Przystan � ał.
Jeszcze raz ogarn�eło go bezgraniczne zdumienie. Był tak wzruszony, �ze do
oczu napłyn�eły mu łzy. Istota stała w przej�sciu, jedn � a r�ek � a wspieraj � ac si�e o �scian�e,
a w jej twarzy Dolg wyczytał niezdecydowanie.
Ty jeste�s stra�znikiem, prawda? zapytał bardzo ostro�znie i przyja�znie.
Przemkn�eła mu przez głow�e my�sl, potwierdzaj � aca wcze�sniejsze przypuszczenia.
Zrozumiał, �ze słowa nie maj � a znaczenia. Ta istota czyta w jego my�slach, cho�c
pewnie nie rozumie słów, które on wypowiada.
"Podejd�z bli�zej, ja nie jestem niebezpieczny", pomy�slał Dolg.
"Miej dla mnie lito�s�c", dotarło do niego w odpowiedzi.
Dolg skin � ał głow � a.
"Chod�z do mnie! Mam na imi�e Dolg. Pochodz�e z islandzkiego rodu czarnoksi
�e�zników".
Wyczuwał, �ze pomi�edzy nim a t � a istot � a wytworzył si�e bardzo pi�ekny nastrój,
�ze serce mu wzbiera wzruszeniem, a do oczu napływaj � a łzy. Wiedział, �ze prze�zywa
co�s wyj � atkowego. Uczestniczy w spotkaniu dwóch czasów.
Starał si�e, by w jego my�slach zawierało si�e tyle przyja�zni i wyrozumiało�sci,
na ile tylko mógł si�e zdoby�c:
"Czy mi si�e zdaje, czy sp�edziłe�s tu bardzo wiele czasu? � Ze oni, ci, którzy
ukryli tutaj kamie�n, zostawili ci�e, by�s go pilnował? A potem o tobie zapomnieli?"
Istota nie wydawała si�e specjalnie zaskoczona ani przestraszona obecno�sci � a
Dolga. Ale to chłopca w najmniejszym stopniu nie dziwiło.
Odpowied�z nadeszła natychmiast, Dolg wyczuwał zaufanie, jakby od dawna
istniała mi�edzy nimi wspólnota:
"Ja nie wiem, co si�e stało. Zostali�smy napadni�eci przez jakie�s obce istoty i musieli
�smy natychmiast dobrze ukry�c nasze klejnoty. Mnie wyznaczono do pilnowa-
71

nia. A potem. . . Nie wiem, czy co�s im przeszkodziło, czy byli bardzo zaj�eci, czy
tak po prostu o mnie zapomnieli. Czekanie trwało bardzo długo. Ju�z mi si�e zdawało,
�ze nikt si�e tu nigdy nie pojawi".
"W takim razie ogromnie si�e ciesz�e, �ze to ja mogłem do ciebie przyj�s�c", odpowiedział
Dolg z u�smiechem.
Tamta istota odpowiedziała mu tak�ze u�smiechem.
"Ja te�z si�e ciesz�e. Chcesz mi pomóc?"
"Oczywi�scie! Ale najpierw jedno pytanie: Czy ty jeste�s �zyw � a istot � a, czy duchem?"
Odpowied�z długo nie nadchodziła, wobec tego Dolg rzekł po�spiesznie:
"No nic, to nie ma wielkiego znaczenia. W jaki sposób mógłbym ci pomóc?"
Chłopiec rozumiał, �ze decyzja została podj�eta.
"Najpierw ja pomog�e tobie", odparła istota z praczasu. "To b�edzie moje podzi
�ekowanie dla ciebie. A poza tym wielu nastaje na magiczn � a sił�e kamienia,
wielu chciałoby ci go odebra�c".
"Dzi�ekuj�e, ale w jaki sposób ty mo�zesz mi pomóc?" dopytywał si�e Dolg
cokolwiek zaskoczony.
"Tutaj w podziemnych korytarzach grozi ci wielkie niebezpiecze�nstwo,
a otwór, przez który wszedłe�s, został zasypany kamieniami. Ale ja wiem, jak ci�e
st � ad wyprowadzi�c".
"Tysi�eczne dzi�eki. To bardzo miłe z twojej strony", rzekł Dolg nieoczekiwanie
bardzo oficjalnie. "Widzisz, ja musz�e uratowa�c od �smierci mojego tat�e, i wszystko
wskazuje na to, �ze tylko ten szlachetny kamie�n mo�ze mu pomoc".
Stra�znik przyznał mu racj�e.
Ruszyli ku wyj�sciu i Dolg zobaczył, �ze istotnie korytarz i wej�scie zostały całkowicie
zasypane kamieniami. Widocznie ci, którzy ukryli kamie�n, woleli mie�c
pewno�s�c, �ze nikt niepo�z � adany go st � ad nie wyniesie.
Przez chwil�e Dolg niepokoił si�e, �ze zga�snie mu pochodnia. Podczas gdy stra�znik
szedł prosto przed siebie i wskazywał mu inn � a drog�e, zdawało si�e wiod � ac � a
w mroczn � a gł � ab ziemi pod wulkaniczn � a gór � a, Dolg zwolnił kroku i próbował od
dogorywaj � acej �zagwi zapali�c swój zapasowy kawałek spróchniałego drewna.
"Kiepsko mi idzie", przesłał w my�sli informacj�e stra�znikowi. "Zaczekaj na
mnie. Boj�e si�e, �ze �swiatło całkiem mi zga�snie!"
I rzeczywi�scie, w tej chwili pochodnia zgasła, a na chłopca napadło co�s od
tyłu, szarpało go i ci � agn�eło, chc � ac mu odebra�c tornister.
Ratunku! wrzasn � ał ile tchu w płucach.
Co�s przebiegało obok niego i szamotało si�e z gniewnym sykiem. Teraz w korytarzu
panowały ciemno�sci i Dolg, którego jaka�s siła cisn�eła o �scian�e, siedział
zgi�ety wpół, wsłuchuj � ac si�e w odgłosy dziwnej walki. Było tak, jakby walczyły
ze sob � a dwie pantery, tylko du�zo ciszej. Przeciwnicy wydawali głuche pomruki
72

i ostre parskania, jakie�s dwie postaci miotały si�e błyskawicznie w ciemnym korytarzu,
zwinne i zaciekle. Czaiły si�e jedna na drug � a, rzucały na siebie. . .
Dolga zajmowały dwie sprawy: musiał bardzo uwa�za�c, by mu nikt nie odebrał
tornistra z ogromnym szafirem, wi�ec po prostu na nim usiadł, a poza tym nieustannie
próbował zapali�c pochodni�e. Koniec drewna �zarzył si�e słabiutko i chłopiec
dmuchał we�n niestrudzenie, osłaniaj � ac ogie�n dłoni � a. Och, ratunku, pomó�zcie
mi, dobre duchy. Niech pochodnia znowu zapłonie, my�slał błagalnie. Niech mi
nie zga�snie to jedyne �swiatełko, jakie mam. Drug � a r�ek � a raz po raz sprawdzał, czy
bł�ekitna kula znajduje si�e na miejscu.
I nagle pochodnia buchn�eła wielkim płomieniem, a on zrozumiał, �ze sprawiła
to jego własna dło�n, która dotykała szafiru. To magiczna siła kamienia wznieciła
ogie�n!
Odnosił teraz wra�zenie, �ze jego przyjaciel, stra�znik, uzyskuje przewag�e. Ale
przeciwnik wci � a�z był straszny.
Pi � aty �spi � acy wielki mistrz.
Dolga ogarn�eła w�sciekło�s�c.
Jakim sposobem tu wlazłe�s, ty stara fl � adro? wrzasn � ał, poniewa�z pi � aty
wielki mistrz był równie dziwacznie dwuwymiarowy jak inni mistrzowie. Widocznie
zbyt długo spał w stosie kamiennych tablic, pomy�slał chłopiec zło�sliwie.
Wielki mistrzbł � akaj � aca si�e po ziemi dusza Tomasa de Torquemady, o czym
jednak Dolg nie wiedział wbił w chłopca swoje ohydne spojrzenie. I ta chwila
nieuwagi wystarczyła, by stra�znik ostatecznie uzyskał przewag�e. Wielki mistrz
spojrzał na niewła�sciw � a osob�e i stra�znik uniósł talizman �Swi�etego Sło�nca, o�slepiaj
� ac starego morderc�e heretyków.
Rzecz jasna Torquemada nosił na piersi podobny amulet. Tyle tylko �ze znak
stra�znika miał najwyra�zniej wi�eksz � a moc. Wielki mistrz krzykn � ał przejmuj � aco
i tak piskliwie, jakby nawet głos uległ spłaszczeniu od le�zenia pomi�edzy tablicami
w kamiennej ksi�edze.
Mimo bardzo nieprzyjemnej sytuacji Dolg na my�sl o tym wybuchn � ał �smiechem.
Z ostrym, przenikliwym gwizdem obrzydliwy cie�n przemkn � ał przez szpar�e
pomi�edzy kamieniami i znikn � ał.
Uff! odetchn � ał Dolg.Dzi�ekuj�e!
"Jeszcze�smy si�e go do ko�nca nie pozbyli", rzekł stra�znik ostrzegawczo. "W
nim nagromadziło si�e niewiarygodnie du�zo zła. Je�sli chcesz si�e z nim rozprawi�c
ostatecznie, musisz go przycisn � a�c do muru jego własnymi grzechami i ohydnymi
post�epkami".
"Ale ja nie wiem, kim on jest. Czy te�z kim był".
Stra�znik zauwa�zył, �ze chłopiec dr�zy ze strachu, i skierował ku niemu stanowcz
� a my�sl:
"Wyjd�zmy st � ad jak najszybciej".
73

Dolg uznał, �ze to najlepsze, co mog � a zrobi�c.
Nowy przyjaciel wiódł go przez tajemnicze ciasne korytarze, dopóki nie zobaczyli
przed sob � a ja�sniej � acego otworu. Chłopiec zgasił pochodni�e i mru�zył oczy
w �swietle. Sło�nce jeszcze nie wzeszło, nad ziemi � a budził si�e brzask, było szaro,
a nad bagnami wznosiła si�e mgła. Tak g�esta, �ze widział jedynie w � ask � a kraw�ed�z
kolistego wzniesienia otaczaj � acego krater.
Gdzie�s na bagnach krzykn � ał jaki�s ptak, mo�ze wielki głuszec. Dolg nie znał si�e
na tym. � Załosne krzyki niosły si�e daleko.
W powietrzu panowała nieprzyjemna wilgo�c, a stopy Dolga zanurzały si�e
w mi�ekkim, mokrym mchu, kiedy tak stał na małej wyspie u stóp wulkanicznej
góry. Dygotał w chłodzie poranka, był zm�eczony i brudny. Bezsenna noc dała mu
si�e we znaki.
Dolg i stra�znik wielkiego szafiru popatrzyli na siebie. Niegdy�s stra�znik musiał
mie�c bardzo ładne ubranie biało-czerwono-złote. Teraz szata zwisała mu z ramion
w �załosnych strz�epach.
Dolg stwierdził teraz, �ze to stra�zniczka; istota z praczasu była kobiet � a, której
wieku Dolg nie potrafiłby okre�sli�c. Przymkn�eła swoje udr�eczone oczy i uniosła
twarz, by wchłon � a�c mo�zliwie jak najwi�ecej �swiatła.
Ta twarz, niezwykle czysta i szlachetna, była niewypowiedzianie pi�ekna, ale
nie przypominała istot obecnie zamieszkuj � acych ziemi�e.Wtej wła�snie chwili malował
si�e na niej niesko�nczony, trudny do poj�ecia, jaki�s niezno�sny smutek, na którego
widok serce Dolga �scisn�eło si�e tak bole�snie, �ze a�z j�ekn � ał.
Niewiasta otworzyła oczy i u�smiechn�eła si�e łagodnie, z wdzi�eczno�sci � a do tego,
który wybawił j � a od wiekuistego czekania w ciemno�sciach. Mógł si�e tylko
domy�sla�c, jak strasznie samotna musiała by�c przez cały ten czas.
Dolg pami�etał własn � a reakcj�e, kiedy wyszedł ze skalnych korytarzy na bagna.
Wokół niego panowała cisza. Jakby cała ludzko�s�c wymarła i poza obr�ebem
wygasłego krateru nie było ani jednej �zywej istoty.
Wtedy u�swiadomił sobie, �ze mo�ze jest kto�s inny, kto my�sli i czuje tak samo,
i �ze za tym wra�zeniem kryje si�e bolesna prawda.
Teraz wiedział. To nie było jego doznanie, prze�zywał wtedy bezgraniczn � a samotno
�s�c stra�zniczki szafiru.
Długo patrzyli na siebie.
Jej czarne loki spadały kaskadami na plecy. Twarz miała blad � a, ale nie tak
trupio biał � a jak Dolg. Bo jego dziedzictwo było przecie�z skutkiem nierozs � adnego
post�epku Móriego, który odwa�zył si�e na w�edrówk�e po krainie � Smierci. Ale oczy
stra�zniczki były smoli�scie czarne, bez chocia�zby smu�zki białka, ogromne, lekko
sko�sne pod długimi czarnymi rz�esami.
Dokładnie takie same jak oczy Dolga.

Rozdział 11
Nie, ona wcale nie była zaskoczona jego widokiem. Ale jak to b�edzie, kiedy
przekona si�e, �ze tylko oni oboje nale�z � a do tego gatunku, a wszyscy inni ludzie
wygl � adaj � a zupełnie inaczej?
"Dok � ad chcesz teraz i�s�c?", zapytał Dolg uprzejmie.
"Do domu", odpowiedziały mu jej my�sli. A słowo "dom" nabrzmiałe było
t�esknot � a i samotno�sci � a.
"Ja tak�ze chc�e i�s�c do domu", pomy�slał Dolg zdumiony, bo tym razem słowo
"dom" wcale nie oznaczało Theresenhof, cho�c przecie�z bardzo kochał to miejsce.
Nie, przemkn�eło mu przez my�sl wspomnienie siebie samego, jak jeszcze mały
siedzi w łó�zeczku i pyta matk�e: "Czy niedługo pojedziemy do domu?" Tiril popatrzyła
wtedy na niego zdziwiona. "Masz na my�sli Norwegi�e czy Islandi�e?" A on
odpowiedział, �ze nie wie. Wiedział jednak, �ze w snach widuje jaki�s niezwykły
krajobraz i �ze jest to krajobraz jego rodzinnych stron. Tylko �ze teraz nie mógł
sobie przypomnie�c, jak tam było.
Istota tak bardzo do niego podobna przekazała mu swoje my�sli:
"Przedtem jednak musimy pomóc komu�s innemu".
Niemal niedostrzegalnym gestem wskazała mu bagna.
Dolg spojrzał w tamt � a stron�e. Mgła, która przedtem okrywała wszystko i która
nadal wisiała nad mokradłami, zmieniła si�e. Dopiero co bagna trwały mroczne
i wymarłe, a teraz pozapalały si�e na nich bł�edne ogniki. Rozproszone po całej
powierzchni, któr � a Dolg był w stanie ogarn � a�c wzrokiem. Małe, niebieskie płomyczki,
z daleka wygl � adaj � ace jak niebieskawe plamy w mglistej bieli. Kiedy tak
stał i patrzył na ogniki, zdawało mu si�e, �ze podchodz � a, zbli�zaj � a si�e do niego, tłocz � a
u jego stóp.
"Uwolnij je", poprosiła stra�zniczka.
"Ale to przecie�z nie s � a jedyne bł�edne ognie, jakie istniej � a", zaprotestował
Dolg. "A ja nie mog�e je�zdzi�c po całym �swiecie i ich szuka�c".
"Nie wszystkie bł�edne ognie s � a takie jak te. Wi�ekszo�s�c to zwykłe ogniki, które
powstaj � a na bagnach z gnij � acych drzew i ziemi. Te zgromadziły si�e na tych
ogromnych bagnach, bo wiedziały, �ze niebieski kamie�n jest ich jedynym wyba-
75

wieniem".
"Czym wi�ec s � a te �swiatła elfów?"
"To dusze, które nie znalazły spokoju".
"Rozumiem i bardzo ch�etnie im pomog�e. Co mam robi�c?"
"Unie�s w gór�e wielki szafir. A potem zawołaj w stron�e bagien, z cał � a miło�sci � a
i zrozumieniem, na jakie potrafisz si�e zdoby�c, �ze �zyczysz im, by szcz�e�sliwie dotarły
do domu, to znaczy do miejsc, w których odnajd � a spokój. To bowiem nie jest
jednolita grupa. One nale�z � a do ró�znych sfer, do ró�znych czasów i ró�znych cz�e�sci
�swiata".
Dolg wzi � ał swój tornister.
"Ja zaraz. . . "
Stra�zniczka powstrzymała go ruchem r�eki.
"Zatrzymaj si�e. Powiniene�s wypowiedzie�c te słowa, ale je�sli uczynisz tylko
to, to sam ju�z nigdy nie odnajdziesz drogi do domu. Popro�s najpierw, by ci�e bezpiecznie
przeprowadziły przez bagna".
"Oczywi�scie! Jaki ja jestem nierozumny! A tamte drugie bagna? Te najwi�eksze?
Czy one s � a równie�z zamieszkane przez. . . Jasne, przecie�z musz � a by�c, bo
pokonałem je bez najmniejszej trudno�sci drog � a, któr � a wyznaczyły ogniki".
"Teraz te�z b�edzie tak samo, gdy tylko si�e tam znajdziesz, one wska�z � a ci, któr
�edy i�s�c".
"Rozumiem. Jestem gotów".
Kobieta gł�eboko wci � agn�eła powietrze.
"W takim razie mo�zesz zaczyna�c".
Dolg rozwin � ał sweter i wyj � ał kamie�n. Ponownie doznał wzruszenia na widok
kryształowej czysto�sci klejnotu niebia�nskiej barwy. Z najwy�zsz � a ostro�zno�sci � a
uniósł go obiema r�ekami, zastanawiał si�e przez chwil�e nad tym, co ma powiedzie�c,
po czym zawołał w stron�e bagien:
Drodzy przyjaciele, którzy pomogli�scie mi przyj�s�c tutaj! B � ad�zcie równie
�zyczliwi i przeprowad�zcie mnie z powrotem przez bagna! Ufam wam! Musz�e na
was polega�c! A teraz �zycz�e wam, by ka�zde z was dotarło nareszcie do domu,
który sobie wybierze. Nie wiem, sk � ad przychodzicie ani jakie przy�swiecaj � a wam
cele, lecz �zycz�e wam spokoju i wszystkiego najlepszego, co tylko mog�e sobie
wyobrazi�c. Prosz�e ten szlachetny kamie�n, by pomógł wam doj�s�c szcz�e�sliwie tam,
dok � ad zd � a�zacie!
"Znakomicie", przekazały mu my�sli stra�zniczki.
Zaległa nieprawdopodobna cisza. Krzycz � acy na bagnach ptak umilkł, wiatr
ustał i mgła trwała w całkowitym bezruchu tu�z nad mokradłami. Cała natura
wstrzymała dech. Bł�edne ogniki te�z si�e nie poruszały.
Pocz � atkowo Dolg my�slał, �ze nie udało mu si�e ich uwolni�c, �ze szlachetny kamie
�n to oszustwo, szklana kula pozbawiona mocy, cho�c przecie�z czuł, �ze trzyma
76

w ramionach ogromn � a sił�e. Z klejnotu promieniowała wielka energia. I zrozumiał,
�ze tylko on na całym �swiecie potrafił odnale�z�c niebieski szafir. Duchy, dusze
zmarłych istot, nie były w stanie odsun � a�c wielkiego bloku, który zamykał wej�scie,
a �zadna �zywa istota ludzka nie mogła liczy�c na pomoc bł�ednych ogników. On jednak
nale�zał do tego samego rodzaju co stra�zniczka i ci, którzy niegdy�s ukryli
drogocenny klejnot na niedost�epnych bagnach.
Nie musiał długo czeka�c. Najpierw dał si�e słysze�c delikatny szum i zaraz
potem mógł zobaczy�c, �ze tam, gdzie dopiero co znajdowały si�e ogniki, ukazuj � a
si�e male�nkie elfy i nowo narodzone dzieci ludzkie, nieco dalej widział gromadk
�e dzieci troch�e mniejszych ni�z on, lecz obdarzonych takimi samymi dziwnymi
oczyma, z powodu których tak cierpiał we wczesnym dzieci�nstwie.
Dzieci patrzyły na niego, a z ich czarnych oczu biła rado�s�c. Dolg był tak wzruszony,
�ze łzy spływały mu po policzkach, musiał wytrze�c nos, �zeby móc co�s powiedzie
�c.
Widział te�z wi�eksze dzieci. Ułomne, nieszcz�e�sliwe dzieci ludzkie, i zrozumiał,
�ze zostały kiedy�s wyniesione do lasu, bo rodzice nie chcieli mie�c do czynienia
z kalekami. Zostawili malców własnemu losowi. Mo�ze dzieci zostały w lesie pomordowane,
mo�ze tylko porzucone, ale przecie�z nie były w stanie odnale�z�c drogi
do domu ani wróci�c o własnych siłach. Widział karły z male�nkimi latarenkami
w dłoniach, widział poległych wojowników i innych ludzi, którzy zeszli na bł�edne
�scie�zki, mo�ze w lesie, a mo�ze w ogóle w �zyciu.
Opowiem ludziom, �ze ba�snie o bł�ednych ognikach s � a do pewnego stopnia
prawdziwe, pomy�slał. Jest z pewno�sci � a tak, jak powiedziała stra�zniczka, �ze wi�ekszo
�s�c płomyków to dzieło natury, lecz mity o bł�ednych ognikach musiały powsta�c
tutaj, na tych rozległych bagnach otaczaj � acych �swi�ety szafir.
"Ale co z moim tat � a? Jak ja si�e do niego dostan�e? Nie chciałbym, �zeby odszedł
na wieczny odpoczynek. On musi �zy�c!"
"Kiedy nadejdzie wła�sciwa pora, b�edziesz wiedział, co robi�c", odparła stra�zniczka.
"Dzi�eki ci, Dolgu z islandzkiego rodu czarnoksi�e�zników! Jeszcze si�e zobaczymy,
bo wci � a�z jeszcze ani ja, ani moi kuzyni nie zostali�smy uwolnieni. Ale
dzi�eki tobie jeste�smy na najlepszej drodze".
Dolg rozgl � adał si�e wokół, lecz ju�z jej nie widział. Nie widział te�z tych istot,
które dzi�eki szafirowi pojawiły si�e na bagnach, a które były podobne do Dolga.
Nie! zawołał przera�zony. Ty nie mo�zesz sobie pój�s�c, nie wolno ci
tak po prostu znikn � a�c! O tak wiele rzeczy chciałbym ci�e zapyta�c. Kim ja jestem?
Kim jeste�s ty i tamci? Chciałbym pozna�c histori�e szafiru. Znaku Sło�nca. Morza.
Chciałbym wiedzie�c wszystko!
Elfy i pozostałe istoty czekały bez ruchu.
Podejd�zcie!zawołał Dolg, a echo jego głosu długo jeszcze dzwoniło we
wszechogarniaj � acej ciszy.
Czekał, lecz nic si�e nie działo.
77

Wobec tego westchn � ał z �zalu i rozczarowania, zrezygnowany owin � ał szafir,
schował go ponownie do tornistra, który starannie zapi � ał.
Ale teraz nie czuł si�e ju�z taki samotny. Zobaczył, �ze małe istotki wytyczyły
mu drog�e. Nikn�eła ona gdzie�s we mgle daleko na bagnach, lecz Dolg si�e nie bał.
Machały do niego z zapałem, niektóre wybiegały na drog�e, inne tłoczyły si�e u jego
stóp. Jaki�s mały elf wyci � agn � ał r�ek�e, tak �ze Dolg mógł wzi � a�c j � a w swoj � a.
Chłopiec wiedział z ba�sni i mitów, �ze nie wolno poddawa�c si�e elfom, bo wtedy
człowiek znajdzie si�e w ich władzy. Ale czuł, �ze do tych istot tutaj takie przestrogi
si�e nie odnosz � a. On wy�swiadczył im nieocenion � a przysług�e, za co okazuj � a mu
jedynie wdzi�eczno�s�c. Z całego serca pragn � a by�c jego przyjaciółmi.
Uj � ał wyci � agni�et � a drobn � a dło�n, tak mał � a, �ze z trudem obejmowała palec Dolga,
i ruszył wskazan � a przez ogniki drog � a.
Towarzyszyły mu z wielkim o�zywieniem, tłoczyły si�e przy nim, wielokrotnie
o mało ich nie podeptał. Wszystkie chciały by�c jak najbli�zej niego. Wszystkie
chciały go dotyka�c. Dolg wzi � ał na r�ece jakie�s dziecko, które zamiast nóg miało
dwa kikuty. Niósł je przez bagna na jednej r�ece, a drug � a trzymał dło�n małego elfa.
Zwrócił uwag�e, �ze wszyscy sobie nawzajem pomagaj � a. Wi�eksze istoty nios � a
nowo narodzone dzieci, a jaki�s ranny rycerz wprost chyli si�e do ziemi pod ci�e�zarem
wszystkich male�nstw, które d�zwiga. Młoda, najwyra�zniej chora na suchoty
dziewczyna, która zwierzyła mu si�e szeptem, �ze oczekiwała dziecka i �ze ojciec
dziecka j � a utopił, na obu r�ekach niosła noworodki. Karły wymachiwały latarenkami
i starały si�e rozmawia�c z Dolgiem, który rozumiał zaledwie połow�e z tego, co
mówiły.
Nareszcie znalazł si�e poza obr�ebem bagien. Odwrócił si�e i patrzył na stoj � ac � a
na skraju mokradła gromadk�e.
Dzi�ekuj�e powiedział z u�smiechem. Pójd�e teraz dalej, by pomóc mojemu
tacie. Wy za�s jeste�scie wolni, mo�zecie uda�c si�e, dok � ad chcecie, albo tam,
gdzie jest wasz dom.
Oni jednak wci � a�z stali, jakby czekaj � ac.
O co chodzi? Chcecie jeszcze raz zobaczy�c �swi�ety kamie�n?
Zrozumiał, �ze to konieczne. Za pierwszym razem zaledwie pokazał im kul�e.
Teraz chcieli czego�s wi�ecej, jak si�e domy�slał, bo ich szepty, ciche okrzyki i pospieszne
rozmowy �swiadczyły, �ze s � a bardzo podnieceni.
Ostro�znie wyj � ał znowu pi�ekny klejnot. Jeszcze raz słyszał pełen zachwytu
szum, przeci � agłe "Oooch!", płomyki na jego widok bladły i w ko�ncu bagna le-
�zały puste. Najwy�zszy punkt kamiennego bloku sterczał w morzu mgły, a za nim
wida�c było las.
Dolg zadr�zał. Został sam i �swiadomo�s�c tego sprawiała, �ze lodowaty dreszcz
przenikał go do szpiku ko�sci. Ostro�znie schował cudown � a kul�e, rozejrzał si�e, by
odnale�z�c powrotn � a drog�e, po czym ruszył przed siebie. Był wdzi�eczny losowi, �ze
jest ju�z ranek i na �swiecie poja�sniało, dzi�eki czemu wszystko stało si�e bardziej
78

realistyczne i pod wieloma wzgl�edami łatwiejsze.
Ale las, do którego si�e zbli�zał, wydawał si�e potwornie ciemny i ponury. Znowu
ogarn�eło go nieprzyjemne uczucie, takie jakiego do�swiadcza człowiek poruszaj
� acy si�e samotnie w nie znanym terenie. Przyspieszył kroku, ale wci � a�z trzymał
mocno w r�ece tornister, �zeby nikt nie mógł. . .
Nagle stan � ał jak wryty.
Przed nim wyrósł Cie�n.
W tym zamieszaniu zwi � azanym ze zdobyciem pi�eknego kamienia Dolg całkiem
zapomniał o swoim towarzyszu.
Ach, kogó�z ja widz�e! zawołał uszcz�e�sliwiony. To dla mnie prawdziwa
rado�s�c! Najlepsze co mnie mogło spotka�c, to twoje towarzystwo tutaj. Wiesz,
udało mi si�e wypełni�c zadanie! Poj�ecia nie masz, co nios�e w tym tornistrze.
No, a có�z to takiego? zapytał Cie�n swoim ponurym głosem.
Cudownie pi�ekny szlachetny kamie�n. Niebieski szafir tak urodziwy, �ze
wprost trudno sobie wyobrazi�c! Cesarz wiedział o jego istnieniu, ten klejnot stanowi
poł � aczenie ba�sni o morzu, które nie istnieje, ze znakiem �Swi�etego Sło�nca.
To wszystko brzmi bardzo interesuj � aco, Dolg. Ale czy nie zapomniałe�s
o swoim posłannictwie w zwi � azku z duchami Móriego? A przecie�z one prosiły
ci�e, �zeby�s si�e spieszył jak tylko mo�zna. Wkrótce ostatnia iskra �zycia twego ojca
zga�snie.
Och, nie!j�ekn � ał Dolg. Musimy si�e spieszy�c, spieszy�c. . .
Cie�n zatrzymał go ruchem r�eki.
Pozwól, �zebym ja zaj � ał si�e kamieniem. Je�sli chc�e, mog�e porusza�c si�e w czasie
i w przestrzeni. Dotr�e do duchów Móriego jeszcze przed wschodem sło�nca.
Naprawd�e chcesz to zrobi�c?
Dolg ju�z poło�zył r�ek�e na zapi�eciu tornistra, ale zaraz znowu j � a cofn � ał.
Nie, to niemo�zliwe. Ja musz�e sam donie�s�c kamie�n na miejsce. To moja
rola.
Ale ty nie zd � a�zysz. Dawaj mi kul�e!
Sk � ad Cie�n wiedział, �ze kamie�n jest kulisty? Dolg przypomniał sobie jego słowa:
"Nie oddawaj mi tego, co znajdziesz! �Zebym ci�e nie wiem jak prosił, groził
ci albo ci�e straszył, nie oddawaj mi tego!"
Nie b�edziemy wi�ecej o tym rozmawia�c powiedział cicho i zacz � ał biec.
Cie�n natychmiast go dogonił i szarpn � ał tak, �ze o mało nie wyrwał mu ramienia
ze stawu.
Daj mi kamie�n, ale ju�z!
Nie! Mo�zesz mnie zabi�c, a ja i tak nie oddam.
Ledwo chłopiec wypowiedział te słowa, dopadło go czterech wielkich mistrzów.
Jakie to straszne wra�zenie znale�z�c si�e twarz � a w twarz z tymi mglistymi,
dziwnie płaskimi upiorami! Nigdy w �zyciu nie chciałby doznawa�c tego po raz drugi.
Wrzasn � ał i zacz � ał wymachiwa�c r�ekami, ale �zadnego z napastników nie trafił.
79

Miał wra�zenie, �ze ich tu nie ma, a zarazem był pewien, �ze s � a. Nie umiałby nawet
sam sobie opisa�c tego prze�zycia.
Przyciskaj � ac desperacko tornister do piersi, domy�slił si�e, czego chc � a ci czterej.
Zbli�zali si�e coraz bardziej i bardziej, a�z stan�eli tu�z przy nim. Naturalnie idiotyczny
stan, w którym si�e znajdowali, uniemo�zliwiał im uczynienie czego�s konkretnego,
jak na przykład pochwycenie kuli i ucieczka. Mogli jednak unieszkodliwi�c Dolga,
a potem jaka�s wi�eksza i sprawniejsza siła mogła wkroczy�c do akcji.
A owa pot�e�zniejsza, zła siła, to nie mógł by�c nikt inny, jak tylko posta�c, któr � a
Dolg ju�z przedtem spotkał: ów okropny pi � aty wielki mistrz. Stra�zniczka szafiru
powiedziała przecie�z, �ze jeszcze si�e go do ko�nca nie pozbyli.
Ci czterej za�s byli wystarczaj � aco skuteczni w próbach powstrzymania chłopca.
Oblepiali go niczym czarna, mglista masa, z której wyłaniały si�e wbite w niego
przenikliwe �slepia. Mgła była tak g�esta, jakby przeznaczona do tego, by go zadławi
�c.
Dolg próbował krzycze�c, lecz nie był w stanie, blisko�s�c tych okropnych postaci
nie pozwalała mu otworzy�c ust, czuł si�e jak ton � acy, je�sli natychmiast nie
zaczerpnie powietrza, to jego płuca rozerw � a si�e na drobne kawałki.
Mign � ał mu błysk znaku Sło�nca, prawdopodobnie na piersi jednego z napastników.
Poczuł, �ze ma pustk�e głowie, pociemniało mu w oczach, lecz mimo to
nieustannie sobie powtarzał: "Nie wypuszczaj z r � ak tornistra, trzymaj mocno, zapi
� ałem go starannie, nie wypuszczaj z r � ak tornistra!"
Bo je�sli czterem wielkim mistrzom si�e nie uda, to Cie�n zagarnie tornister z kamieniem.
Sam go przecie�z przed tym ostrzegał.
Dolg pogr � a�zył si�e w ciemno�sci, nie był w stanie si�e temu przeciwstawi�c.
Budził si�e bardzo powoli. Dokuczał mu dojmuj � acy ból w gardle i w płucach.
Czuł si�e obity i obolały na całym ciele.
Wi�ec tamci jednak zdołali ukra�s�c mu bezcenny skarb? Mimo wszystkich wysiłków
i wielkiego po�swi�ecenia nie potrafił donie�s�c go do celu.
Pi�eknie, nie ma co!
A ojciec czeka!
Rozczarowanie, rozpacz i wyrzuty sumienia były tak wielkie, �ze Dolg wybuchn
� ał płaczem, a to było chyba najgorsze, co mógł zrobi�c swoim nadwer�e-
�zonym drogom oddechowym. Poczuł rozrywaj � acy ból i starał si�e powstrzyma�c
szloch. Otworzył oczy i zobaczył ponad sob � a mlecznobiałe niebo. Niczym migotliwy
opal.
Min�eła dłu�zsza chwila, nim sobie u�swiadomił, ze ten efekt opalizowania to
po cz�e�sci skutek jego łez, lecz tak�ze mgły, która najwyra�zniej cofn�eła si�e teraz
i wisiała ponad lasem, oraz sło�nca wygl � adaj � acego spoza mgły.
Le�zał nadal obolały. Co�s go uwierało w plecy. Pewnie korze�n drzewa albo
80

kamie�n.
Kamie�n?
Ostro�znie pomacał, a potem wyci � agn � ał tornister. Dr�z � acymi palcami odpinał
pasek.
Gł�eboki, zachrypły głos sprawił, �ze podskoczył.
Aha, wi�ec jednak jest w tobie jeszcze troch�e �zycia.
Cie�n wykrztusił Dolg. Ale ty nie. . . Gdzie jest. . . ?
Nie, ja go nie wzi � ałem. Ja unieszkodliwiłem tamtych. Na zawsze.
W głosie Cienia słycha�c było zm�eczenie.
Jak bym mógł odebra�c co�s małemu chłopcu, broni � acemu skarbu, który
mo�ze uratowa�c �zycie jego ojcu, i gotów jest sam odda�c za ten skarb �zycie?
Dolg usiadł. Cie�n stał przed nim.
Jeste�s bardzo blady rzekł chłopiec zdziwiony i troch�e przestraszony.
Jeste�s zm�eczony, a ubranie masz podarte. Czy sprawy poszły niezbyt dobrze?
Cie�n roze�smiał si�e gorzko.
Niezbyt dobrze, a có�z to za wyra�zenie! Ale masz racj�e, mój mały chłopcze.
Pokonanie za jednym zamachem czterech złych duchów wymaga siły. Na szcz�e-
�scie ja jestem mocniejszy ni�z oni wszyscy, bo ja mam pierwotn � a sił�e. Oni s � a tylko
epigonami.
Co to znaczy?
To tacy, którzy s � a tylko podobni do kogo�s, kto był przed nimi. Na�sladowcy.
Ale wszyscy nosz � a znak Sło�nca i dlatego s � a niepokonani, w ka�zdym razie dla
wi�ekszo�sci. Niemniej jednak mój znak okazał si�e silniejszy, a moje umiej�etno�sci
wi�eksze.
Co z nimi zrobiłe�s?
Zakl � ałem ich, kazałem im znikn � a�c w gł�ebi ziemi. Wysłałem ich tam, gdzie
jest ich miejsce. Do ich grobów, do prochu, w który zmieniły si�e ich ciała. Ju�z
nigdy wi�ecej nie wróc � a.
Ale zm�eczyło ci�e to bardzo rzekł Dolg ze współczuciem. I oparłe�s
si�e pokusie, by zabra�c mi kamie�n, a zamiast tego uratowałe�s mi �zycie. Nale�z � a ci
si�e za to podzi�ekowania. Nie pozwol�e ci wzi � a�c kamienia, na co z pewno�sci � a masz
wielk � a ochot�e, ale. . .
Cie�n odwrócił si�e i spojrzał na niego pytaj � aco.
Tak?
No nie wiem zacz � ał Dolg zakłopotany. Przyszła mi do głowy taka
my�sl. . .
Powiedz, jaka.
Dobrze.Widziałem ju�z, co kamie�n mo�ze zrobi�c. Ja sam otrzymałem od niego
niewiarygodnie wielk � a sił�e. Mimo to nie wiem jeszcze, co ta siła oznacza, do
czego jest zdolna. My�sl�e sobie, �ze skoro na mnie spłyn�eła moc, kiedy trzymałem
81

wielki szafir w r�ece, to mo�ze mógłbym przynajmniej cz�e�s�c tej mocy przekaza�c
tobie?
Cie�n zastanawiał si�e długo, a potem rzekł bezbarwnym głosem:
Spróbuj!
Dolg podniósł si�e niepewnie i na chwiejnych nogach stan � ał przed Cieniem.
Uniósł r�ece i oparł je na szerokich ramionach towarzysza. Poczuł pod palcami
szorstki materiał opo�nczy, zsun � ał dłonie w dół, a gdy dotkn � ał r � ak Cienia, ten
chwycił Dolga rozpaczliwie, jakby chciał wyrazi�c t�esknot�e za czym�s niesko�nczonym.
Długo trzymał w u�scisku r�ece chłopca, w ko�ncu jednak Dolg si�e uwolnił
i pogłaskał głow�e Cienia, przeci � agn � ał dłoni � a po kapeluszu, lekko dotkn � ał włosów
nad skroniami, delikatnie musn � ał czoło.
Potem opu�scił r�ece.
Skutek był wstrz � asaj � acy.
Cie�n ukazał si�e wyra�zniej ni�z kiedykolwiek przedtem. Nadal pozostawał tylko
cieniem, nie wida�c było rysów twarzy ani jej struktury, ale tak wyra�znie, z tak � a
ostro�sci � a Dolg nigdy go nie widział.
Dzi�ekuj�e szepn � ał Cie�n wzruszony. Teraz nie musisz robi�c ju�z nic
wi�ecej, bo wtedy stan�e si�e całkiem wyra�zny, a to by nie było dobrze. Chod�z,
musimy pospiesznie rusza�c dalej!
Teraz szło im si�e du�zo l�zej. Dolg odzyskał swego towarzysza i opiekuna. Czterej
obudzeni wielcy mistrzowie znikn�eli, a Dolga nie bolało ju�z tak okropnie ani
gardło, ani płuca.
Lekkim krokiem szli przez las i wkrótce znale�zli si�e na wzgórzach, sk � ad rozci
� agał si�e widok na wielkie bagna.
Mgła rozproszyła si�e i mokradła le�zały przed nimi widoczne jak na dłoni.
� Swiatło poranka było coraz silniejsze i bł�edne ogniki tliły si�e ju�z tylko blado.
Dolg stał bez słowa.
Wci � a�z jeszcze bardzo wielu potrzebuje naszej pomocyrzekł sucho.
Tak. Ci czekaj � a od dawna. Zrób, co mo�zesz!
Mam zacz � a�c ju�z tutaj?
Nie. Zaczekaj, a�z zejdziemy na dół! I. . . Nie pozwól mi by�c w pobli�zu!
W takim razie najlepiej, �zeby�s zaczekał tutaj.
Wystarczy, je�sli zatrzymam si�e w pół drogi.
Poszli w dół, omijaj � ac szerokie rozpadliny. W pewnym momencie Cie�n przystan
� ał, chłopiec poszedł dalej sam.
Tym razem Dolg ju�z si�e nie bał. Był �swit, a on wiedział, co powinien robi�c.
I wiedział te�z, �ze to, co uczyni, przyniesie rado�s�c bardzo wielu bł � akaj � acym si�e
duszom.
Czekały na niego. Stwierdził, �ze bł�edne ogniki zgromadziły si�e przy nim tak,
�ze całe wielkie bagna były puste. Ogniki otaczały go teraz ze wszystkich stron.
Prawdopodobnie mokradła po drugiej stronie wzgórz równie�z były puste.
82

A tu obok niego �swiatełka elfów wygl � adały jak mieni � acy si�e dywan rozpostarty
na ziemi. Có�z za pi�ekny widok! Dolg nie posiadał si�e z rado�sci.
I nagle jego droga została zamkni�eta.
Nieoczekiwanie wyrósł przed nim pi � aty wielki mistrz. Wysoki i gro�zny, i absolutnie
zdecydowany odebra�c chłopcu �swi�ety kamie�n.
Co takiego było w tym kamieniu, �ze nawet umarli po�z � adali go ponad wszelkie
wyobra�zenie?

Rozdział 12
Poranne sło�nce płon�eło w oknach pi�eknego pałacyku Theresenhof.
Ksi�e�zna siedziała skulona na kanapie, otulona pledem. Nocne czuwanie zostawiło
�slady na jej twarzy. Nie była ju�z przecie�z taka młoda.
Droga przyjaciółko, powinna�s si�e troch�e przespa�c powiedział Erling
z trosk � a.
Nie byłabym w stanie. Pomy�sl, �ze oni mogliby nas potrzebowa�c, a my
oboje b�edziemy spa�c!
A gdyby tak czuwa�c na zmiany? zaproponował.
Poza tym twoja pokojówka i reszta słu�zby ju�z wstała. Zbudz � a nas w razie
czego.
No nie wiem szepn�eła, otulaj � ac si�e szczelniej.
Erling westchn � ał.
Bardzo dobrze ci�e rozumiem. Dla mnie oni te�z s � a prawie jak rodzina.
Wszyscy. Tiril i Móri zawsze byli moimi najlepszymi przyjaciółmi, a dzieci s � a
jedynymi, o których mog�e mówi�c "prawie jak moje". Tak mi �zal małego Dolga.
To naprawd�e wyj � atkowy chłopiec, nie tylko z powodu wygl � adu. To takie dobre
dziecko. I te dwa łobuziaki! I wreszcie Nero. . . Stary towarzysz Nero. Zawsze tak
samo wierny. Wiesz, jak bardzo si�e ucieszyłem, kiedy mnie tu powitał niby prawdziwego
przyjaciela? Oni wszyscy s � a po prostu wspaniali i nie zasłu�zyli, �zeby
znale�z�c si�e w takiej okropnej sytuacji.
Theresa spogl � adała na niego sponad pledu zakrywaj � acego jej niemal cał � a
twarz.
To było z waszej strony dosy�c głupie, �zeby jecha�c do tej Szwajcarii i rozgrzebywa
�c stare ruiny, kryj � ace to paskudztwo. Ale ja te�z nie mog�e si�e uwolni�c od
my�sli, �ze to wszystko moja wina.
Twoja? A to jakim sposobem?
Gdybym nie dawała Tiril naszyjnika, który dostałam od Engelberta, ani
fragmentu klucza, to nic by si�e teraz nie stało.
Zapominasz, moja droga, �ze nasz dobry Engelbert ukradł te�z srebrny kielich
z Hofburga. To był jego bł � ad, �ze podarował ci naszyjnik, a poza tym to on te�z
84

nie dał za wygran � a i wsz�edzie szukał fragmentu klucza.
Gdybym nie przekazała naszyjnika Tiril, to byłby on teraz u mnie. Ale
Engelbert szybko si�e dowiedział, �ze oddalam Tiril, mojej i jego córce, zarówno
naszyjnik, jak i fragment klucza. Uff, kiedy sobie teraz pomy�sl�e, ze mogłam by�c
zakochana w tym. . . pajacu, to robi mi si�e niedobrze!
Erling musiał si�e u�smiechn � a�c.
Biskup bardzo si�e stara, by nie sprawia�c wra�zenia pajaca, ale masz racj�e,
to okre�slenie najbardziej do niego pasuje.
Tak.
Ksi�e�zna przymkn�eła oczy z bolesnym wyrazem twarzy, jakby sama my�sl o Engelbercie
sprawiała jej przykro�s�c.
Erling stał przy oknie i przygl � adał si�e jej spod zmru�zonych powiek. Serce
zalała mu nieoczekiwana fala czuło�sci dla tej kobiety. Urodzenie po słonecznej
stronie �swiata, dla bogactwa i chwały, dla uwielbienia ludu, nie zawsze jest takie
zabawne, jak mo�zna by sobie wyobra�za�c. Ona sama nazywała swoje �zycie
trwaniem w klatce zamkni�etej na siedem piecz�eci etykiety, konwenansów, ostro�zno
�sci, surowo�sci i z pewno�sci � a nie tylko uwielbienia ze strony poddanych! Wielu
przecie�z odczuwa nienawi�s�c widz � ac, �ze inni wiod � a �zycie pozbawione zmartwie�n
i kłopotów.
A jej mał�ze�nstwo! Od pierwszej chwili pełne chłodu i obopólnej niech�eci.
Niewierno�s�c m�e�za. Jej marzenie o Engelbercie, b�ed � ace równie�z jak � a�s form � a niewierno
�sci.
� Zycie bez miło�sci.
Nareszcie wydało mu si�e, �ze Theresa zasn�eła. To jej dobrze zrobi, pomy�slał.
On sam nie odczuwał senno�sci, był w nieprzyjemny sposób o�zywiony, jak to bywa
po nieprzespanej nocy, oczy go piekły, miał sucho w ustach, czuł bolesne ssanie
w �zoł � adku z niepokoju o tych wszystkich, którzy znajdowali si�e poza domem,
a dla których on nie mógł nic zrobi�c.
Zacz � ał wygl � ada�c przez okno. Jak�ze si�e przywi � azał do tej okolicy i do tego
dworu. Do tych gór bielej � acych na horyzoncie, do pokrytych zieleni � a dolin, do
płyn � acej w dole rzeki.
Nic go nie ci � agn�eło z powrotem do Bergen. Odczuwał tylko przykro�s�c na
my�sl, �ze b�edzie musiał znowu spotka�c znajomych. Jak go przyjm � a? Wszyscy przecie
�z dobrze znali skandaliczne zachowanie Catherine. Jego �zona miała romanse
chyba ze wszystkimi partnerami m�e�za w interesach, a nawet z jego przyjaciółmi.
Wszyscy o tym wiedzieli od dawna, dopiero po jej �smierci Erling przypominał
sobie zło�sliwe u�smieszki, gadanie za jego plecami, tylko �ze wtedy nie rozumiał,
o co chodzi.
Nie b�edzie przyjemnie wróci�c. Siostra Erlinga i jej m � a�z cz�esto dawali do zrozumienia,
�ze ch�etnie przej�eliby jego firm�e. Dotychczas puszczał ich aluzje mimo
uszu. Niespecjalnie lubił szwagra, a do siostry te�z nie był bardzo przywi � azany.
85

Bardzo si�e ró�znili charakterami, siostra i on. Erling nigdy jej nie wybaczył, �ze
ukryła list Tiril wtedy, kiedy jego młoda przyjaciółka znajdowała si�e w powa�znych
kłopotach.
Pó�zniej Catherine zdradziła go w ten sam sposób: ukryła listy od Móriego
i Tiril w sprawie naszyjnika.
Erling był bardzo zm�eczony. Dopiero tutaj znalazł prawdziwie przyjazny dom
i odpoczynek, którego tak potrzebował. I oto teraz takie straszne nieszcz�e�scie spotkało
ludzi, których szczerze pokochał. Czy to on przynosi ze sob � a tragiczne wydarzenia?
Odwrócił si�e i spojrzał na u�spion � a Theres�e. Nie zdaj � ac sobie z tego sprawy,
u�smiechn � ał si�e czule. Włosy miała w nieładzie, pod oczami sine kr�egi ze zm�eczenia,
a mimo to wygl � adała jak mała dziewczynka. Ta dziewczynka, któr � a niegdy�s
była, która �sniła pi�ekne sny o przyszłym �zyciu.
Zalało go uczucie wielkiego oddania dla tej kobiety, podszedł na palcach do
kanapy i leciute�nko pocałował ksi�e�zn�e w czoło.
Ona natychmiast otworzyła oczy.
Erling odsun � ał si�e pospiesznie.
Wybacz! Byłem pewien, �ze �spisz.
U�smiechn�eła si�e.
To bardzo miłe z twojej strony, Erlingu. �Swiadczy o twojej czuło�sci i troskliwo
�sci.
I o moim oddaniu. � Spij dalej, ja b�ed�e czuwał.
Wyci � agn�eła do niego r�ece.
Jak my�slisz, dok � ad Cie�n zabrał dzieci?
Poj�ecia nie mam. Musimy mu ufa�c.
Tak. Nic innego nie mo�zemy zrobi�c. Nasi ludzie przetrz � asn�eli połow�e dystryktu
K�rnten w poszukiwaniu bli�zniaków i nie znale�zli nawet �sladu. A Dolgowi
nie powinni�smy przeszkadza�c.
Mo�ze on jest ju�z u Móriego? zastanawiał si�e Erling z nadziej � a.
A wkrótce dotrze do Tiril.
Niech go Bóg ma w swojej opiece!
Tiril skuliła si�e, gdy okienko w zardzewiałych �zelaznych drzwiach zostało
otwarte. Odrobina �swiatła pojawiła si�e w szparze i czyja�s r�eka wsun�eła misk�e z jedzeniem.
Tiril była wdzi�eczna losowi, �ze w lochu panuj � a ciemno�sci. Nie chciała
patrze�c na to, czym j � a karmi � a, a wiedziała przecie�z, �ze powinna je�s�c. Sytuacja,
w jakiej si�e znalazła, b�edzie od niej wymaga�c wielkiej siły.
Nie miała poj�ecia, gdzie si�e znajduje. Porywacze działali tak sprawnie, �ze nie
zauwa�zyła najmniejszego znaku, który mógłby naprowadzi�c j � a na jaki�s �slad.
86

Jedyne, co do niej dotarło, to par�e słów: "Ona zostanie przesłuchana, ale najpierw
trzeba j � a st � ad zabra�c i zawie�z�c daleko".
Ta potworna bezradno�s�c! Ten kompletny brak orientacji. Erling nie mógł chyba
prze�zy�c upadku. Został zepchni�ety z takiej wysokiej góry! I Móri. . .
Jej ukochany Móri. Miecz przeszył go na wylot. Raz po raz powracał we wspomnieniach
obraz tamtych zdarze�n. Nawet w snach widziała, jak Móri umiera.
Cierpiała bezgranicznie.
Bogu chwała, �ze dzieci s � a bezpieczne w domu z babci � a! Nic złego ich nie
spotka za murem, którym towarzysze Móriego otoczyli Theresenhof.
Ale teraz dzieci s � a sierotami, nie maj � a ju�z ojca. Jeszcze o tym nie wiedz � a. Nikt
w Theresenhof o niczym jeszcze nie wie. Wiadomo�s�c o nieszcz�e�sciu mogłaby
załama�c Dolga, to pewne. Dwoje młodszych równie�z ubóstwiało ojca, ale nie tak
jak Dolg.
Prawdopodobnie wkrótce dzieci strac � a te�z matk�e, pomy�slała Tiril trze�zwo. Jakie
�z bowiem miała szanse, by wyj�s�c st � ad �zywa? Miała by�c przesłuchana, czy wie
co�s o sprawach, które chcieli pozna�c rycerze Zakonu �swi�etego Sło�nca.
A potem. . . Potem nie b�edzie im ju�z potrzebna.
Czego oni szukali w tej Szwajcarii, Móri, Erling i ona? Niczego w �zyciu tak
nie �załowała, jak tej wyprawy wiod � acej wprost do katastrofy.
Móri te�z przecie�z nieustannie powtarzał, �ze nie powinni jecha�c do ruin zamku
Graben. Ale oni si�e uparli. A teraz wszystko stracone.
Jedzenie smakowało obrzydliwie. Jakie�s ochłapy pływaj � ace w zimnym tłuszczu.
Wmusiła to w siebie i miała nadziej�e, �ze si�e nie rozchoruje.
Drzwi zostały otwarte gwałtownym szarpni�eciem. Stra�znik polecił jej wsta�c.
Tiril bez trudu poj�eła sens rozkazu, gesty stra�znika wskazywały wyra�znie, o co
mu chodzi. Ale z jego słów rozumiała jedynie oderwane fragmenty. Stra�znicy
rozmawiali po francusku.
Nigdy dotychczas ich jeszcze nie widziała. Tylko dwa razy dziennie przez
okienko wsuwała si�e m�eska r�eka, popychaj � aca misk�e z jedzeniem. Nikt si�e przy
tym nie odzywał. Zdumiało j � a to, �ze stra�znicy mówi � a po francusku. Czy�zby znajdowała
si�e we francuskoj�ezycznym kantonie Szwajcarii? My�slała, �ze wioz � a j � a do
rezydencji kardynała w Sankt Gallen, to przekonanie niosło te�z jak � a�s pociech�e, �ze
mimo wszystko znajdzie si�e bli�zej domu.
Teraz wygl � adało na to, �ze przeciwnie, oddaliła si�e od Theresenhof, wywieziono
j � a na zachód.
Ponad wszystko pragn�eła wróci�c do domu, była pochłoni�eta tylko t � a jedn � a
my�sl � a. Do domu, do dzieci, chocia�z bardzo ci�e�zko b�edzie powiedzie�c im o tym,
�ze straciły ojca. Ale teraz one potrzebuj � a jej najbardziej, na te gry tutaj nie miała
czasu.
Stra�znicy zwi � azali jej r�ece na plecach, a oczy przesłonili szmat � a owini�et � a wokół
głowy.
87

No teraz si�e troch�e przejdziemy powiedział jaki�s prymitywny głos. Tak
przynajmniej przetłumaczyła sobie jego słowa.
Dok � ad mnie prowadzicie? spytała swoim nieporadnym francuskim.
Tamci wybuchn�eli �smiechem.
Do miejsca, gdzie szczury czuj � a si�e najlepiej, do lochu pełnego ple�sni
i gówna. Pojedziesz daleko, ty cholerna babo. Nikt jeszcze stamt � ad nie wrócił.
Z dłu�zszego przemówienia Tiril zrozumiała, �ze zanosi si�e na jak � a�s podró�z,
i domy�sliła si�e reszty. Cho�c nie umiała przetłumaczy�c słów stra�znika dokładniej,
pojmowała ich sens.
Ale najpierw nasz pan chciałby z tob � a porozmawia�cpowiedział jeden.
Popychali j � a przed sob � a przez zardzewiałe drzwi, a potem na gór�e po krzywych
schodach. Potykała si�e wielokrotnie, szła przecie�z po omacku, ale oni nie
zwracali na to uwagi. Nie uznali za stosowne jej pomóc, wprost przeciwnie, najwyra
�zniej bardzo ich bawiło, gdy Tiril o mało nie spadła z poszczerbionych schodów.
Nagle powietrze stało si�e jakby bardziej czyste. Domy�sliła si�e, �ze weszli do
czego�s w rodzaju poczekalni. Buty stukały po gładkiej drewnianej podłodze, a�z
echo odbijało si�e od zbroi i broni wisz � acej na �scianach. Prowadzono j � a dalej przez
liczne sale i długie korytarze.
Bo�ze drogi, to przecie�z jaki�s wielki i bardzo elegancki zamek, my�slała zdumiona
Tiril. Gdzie ja si�e znalazłam?
Nareszcie kazali jej si�e zatrzyma�c. Jeden ze stra�zników zwracał si�e z wielkim
szacunkiem do stoj � acej przed ni � a osoby.
Przez chwil�e trwała cisza. On mi si�e przygl � ada, pomy�slała. Ciekawe, co go
tak interesuje. Włosy musz�e mie�c skołtunione i pełne słomy z lochu, spódnic�e
przemoczon � a od zalegaj � acego tam błota. Nie mówi � ac ju�z o butach, w których
przy ka�zdym kroku słycha�c chlupot.
Nareszcie rozległ si�e jego głos:
Madame. Je suis fr�re Gaston. Je voudrais. . .
Chwileczk�e! Tiril przerwała mu po niemiecku. Ja nie znam francuskiego.
Nie poinformowała go, �ze troch�e jednak w tym j�ezyku rozumie. To nie powinno
go obchodzi�c.
Merde! wrzasn � ał, a Tiril wiedziała, �ze to przekle�nstwo. Takich słów
człowiek zawsze uczy si�e w obcym j�ezyku najpr�edzej.
Zyskała jednak pewno�s�c, �ze ma do czynienia z jednym z braci zakonnych.
"Brat Gaston", tak powiedział.
Tiril domy�sliła si�e te�z czego�s jeszcze. Otó�z nie znajdowała si�e w jednym
z francuskoj�ezycznych kantonów Szwajcarii, ona znajdowała si�e w samej Francji.
Upewniły j � a w tym dalsze słowa Gastona, skierowane do podwładnych. Słowa
88

przepływały obok niej trudnym do poj�ecia strumieniem, zorientowała si�e jednak,
�ze jest mowa o przeprawie przez Pireneje.
Zatem odwioz � a j � a do Hiszpanii! A potem on powiedział co�s, co sprawiło, �ze
Tiril drgn�eła. Wynikało z tego, �ze ma tam zosta�c uwi�eziona i czeka�c na kolejne
spotkanie rycerzy Zakonu. Najprawdopodobniej odb�edzie si�e ono wkrótce.
Po tym wszystkim została znowu bezceremonialnie odprowadzona do lochu.
Erling i Móri powinni o tym wiedzie�c, pomy�slała i nagle ostry ból przeszył
jej serce. Z �zalu i rozpaczy była bliska załamania. Erling i Móri. Ich przecie�z nie
ma ju�z na tym �swiecie! Tiril jest teraz sama. Kompletnie sama, bo przecie�z mama
Theresa nie jest w stanie nic zrobi�c. A tylko oni, jej rodzina, wiedz � a o istnieniu
potwornego Zakonu �Swi�etego Sło�nca.
Mój Bo�ze, nigdy wi�ecej nie zobacz�e dzieci, my�slała przytłoczona nieszcz�e-
�sciem.
Nieoczekiwanie zacz�eła my�sle�c o promieniu ksi�e�zyca, na który zwróciła uwag
�e, kiedy napastnicy wie�zli j � a do lochu. Zobaczyła wtedy tylko jeden jedyny promie
�n i doznała wra�zenia, jakby on chciał jej co�s przekaza�c. Mo�ze miał jej przesła�c
od kogo�s pozdrowienie? Powiedzie�c, �ze nie powinna traci�c odwagi?
W ka�zdym razie tak to odebrała i to stanowiło wielk � a pociech�e.

Rozdział 13
W blasku wczesnego poranka pi � aty wielki mistrz stał pomi�edzy małym Dolgiem
a rozległymi bagnami. Wiodła przez nie powrotna droga chłopca do domu,
któr � a powinien był pokona�c jak najszybciej. Czas naglił. Wkrótce nie b�edzie mo�zna
uratowa�c jego ojca, mo�ze nawet ju�z teraz jest za pó�zno. Dolg w �zadnym razie
nie miał czasu na kolejn � a walk�e.
Ale sytuacja wygl � adała powa�znie.
Zauwa�zył, �ze �swiatełka elfów na bagnach s � a bardzo zaniepokojone. Czekały,
by�c mo�ze przez setki, a nawet tysi � ace lat, na uwolnienie z tej ponurej "egzystencji"
w postaci bł�ednych ogników. Teraz ratunek był ju�z tak blisko i oto pojawia si�e
przeszkoda.
Zły wielki mistrz wznosił si�e nad chłopcem niczym góra. Był pochylony, miał
�swidruj � ace, ciemne oczy, tyle w ka�zdym razie Dolg dostrzegał.
Chłopiec był �smiertelnie przera�zony. Ten mistrz stanowił du�zo wi�eksze zagro-
�zenie ni�z tamci czterej razem wzi�eci. Co to powiedziała stra�zniczka szafiru?
Próbował przypomnie�c sobie słowa, lecz jego mózg był pusty. Znajdowało si�e
w nim jedynie miejsce na przera�zenie.
Ale jedno wiedział mimo wszystko: nie wolno mu u�zy�c wielkiego szafiru. To
najgorsze, co mógłby uczyni�c.
Kamie�n bowiem działał pozytywnie, je�sli nawet sprawiał, �ze jakie�s istoty znikały,
to działo si�e tak dlatego, �ze one chciały znikn � a�c.
A wielki mistrz, którego miał przed sob � a, nie �zywił tego rodzaju pragnie�n, na
to Dolg mógłby przysi � ac. Do czego ta ponura zjawa miała zamiar wykorzysta�c
magiczny kamie�n, nie wiadomo, ale Dolg zdawał sobie spraw�e, �ze do niczego dobrego,
ani dla �swiata, ani dla samego kamienia. Wył � acznie dla wielkiego mistrza.
Wgłowie zaczynało mu si�e rozja�snia�c. Powróciły słowa stra�zniczki: "Jeszcze-
�smy si�e go do ko�nca nie pozbyli. W nim nagromadziło si�e niewiarygodnie du�zo
zła. Je�sli chcesz si�e z nim. . . "
Dolg cofał si�e, staraj � ac si�e odej�s�c jak najdalej od mary.
I nagle przypomniało mu si�e! "Je�sli chcesz si�e z nim rozprawi�c ostatecznie,
musisz przycisn � a�c go do muru jego własnymi grzechami".
90

Tak powiedziała stra�zniczka!
Ale na co mu si�e to zda? Dolg i tak nie orientował si�e, kim był ten wielki
mistrz. To, czego si�e wcze�sniej dowiedział, nie wystarczało.
Cieniu!zawołał.Zejd�z tu do mnie! Potrzebuj�e twojej pomocy! Szybko!
Sam słyszał w swoim głosie panik�e.
Jestem przy tobie rozległo si�e tu�z za nim. Ale bardzo mi przykro,
nad nim nie mam władzy.
Dolg powtórzył szeptem wszystko, co mówiła stra�zniczka, i zapytał Cienia,
czy wie co�s o tym człowieku.
Mógłbym odszuka�c histori�e jego �zycia w ksi�edze wieku �swiata odparł
Cie�n. Ale to ty b�edziesz musiał sobie dalej z nim radzi�c. Ja tylko przeka�z�e
twoim my�slom informacje o nim. A ty powtórzysz gło�sno wszystko, czego si�e
dowiemy z ksi�egi!
Wielki mistrz wyci � agn � ał r�ek�e, by porwa�c tornister Dolga, ale chłopiec uskoczył
w bok. Po chwili informacje zacz�eły dosłownie bombardowa�c jego my�sli,
w ko�ncu musiał poprosi�c Cienia, by nieco zwolnił, bo nie był w stanie przyjmowa
�c wszystkiego do wiadomo�sci.
Jakim wspaniałym odkryciem dla historyków musiałaby by�c ta "ksi�ega wieku
�swiata", przemkn�eło mu przez głow�e. Ale, oczywi�scie, �zadna taka ksi�ega nie
istniała, po prostu Cie�n chciał wyrazi�c si�e obrazowo.
Wy pochodzicie z ni�zszego stanu szlachty hiszpa�nskiejpowiedział Dolg
wysokim dzieci�ecym głosem.Ju�z w dzieci�nstwie nienawidzili�scie wszystkich,
o których s � adzili�scie, �ze robi � a wam krzywd�e. Nienawidzili�scie �Zydów, bo, waszym
zdaniem, zajmowali oni najlepsze stanowiska, jakie przysługiwały szlachcicom
ni�zszego stanu. Wy sami jeste�scie wnukiem � Zydówki i z tym upokorzeniem
nigdy nie zdołali�scie si�e pogodzi�c.Wasze nazwisko brzmi Tomas de Torquemada.
Nie, nie podchod�z bli�zej! Prosz�e sta�c z daleka i posłucha�c o swoich przest�epstwach
wobec ludzko�sci!
Ja nie popełniłem �zadnych przest�epstwwysyczała posta�c.To byli heretycy,
niewierni, którzy dokonywali przest�epstw przeciwko Panu. Ja jestem Mu
bardzo bliski i Pan był ze mn � a, kiedy mnie prze�sladowano. Kiedy prze�sladowali
mnie wszyscy!
Dolg udawał, �ze nie słyszy. Powtarzał wszystko, co wpływało do jego głowy.
I bardzo si�e wystrzegał, by nie patrze�c ponurej istocie w oczy.
Byli�scie jedynym, który mógł da�c kontynuacj�e swemu rodowi. Ale wy zrezygnowali
�scie z tego za prawo "słu�zenia Panu" na wasz straszliwy sposób. Tak
wi�ec ród wymarł wraz z wasz � a �smierci � a.
Dolg mówił szybko, bardzo szybko, tak �zeby okropna posta�c nie zdołała wtr � aci
�c ani słowa. Uwa�zał ponadto, �ze te pierwsze informacje s � a mało interesuj � ace,
i nie pojmował, w jaki sposób mogłyby zrani�c dusz�e wielkiego mistrza.
91

Maj � ac pi�etna�scie lat zostali�scie dominika�nskim zakonnikiem w klasztorze
�swi�etego Tomasza w Segowii, a w wieku lat trzydziestu dwóch zostali�scie jego
przeorem. W tym czasie w Hiszpanii zapanowała inkwizycja. Królowa Izabella
długo si�e jej przeciwstawiała, poniewa�z ona i jej mał�zonek, król Ferdynand, czerpali
znaczne dochody od miejscowych �Zydów. W ko�ncu jednak para królewska
za�z � adała, by inkwizycja znalazła si�e pod jej bezpo�sredni � a kontrol � a, zamierzała bowiem
czerpa�c wielkie zyski, przejmuj � ac złoto i maj � atki skazanych �Zydów. Papie�z
si�e na to nie zgadzał, bo w takim razie on tracił powa�zne dochody, lecz Ferdynand
i Izabella trwali przy swoim i wyznaczyli was jako wielkiego inkwizytora dla całej
Hiszpanii. Działo si�e to w roku tysi � ac czterysta osiemdziesi � atym drugim. . .
Jeszcze raz chłopiec musiał uskoczy�c w bok przed atakami wielkiego mistrza.
Tym razem udało mu si�e zbli�zy�c do granicy bagna.
� Zyli�scie bardzo ascetycznie i skromnie po to, by inni czynili podobnie.
Byli�scie spowiednikiem Izabelli i dzi�eki temu wasz wpływ na sprawy Ko�scioła
w Hiszpanii był wielki. W ko�ncu jednak tkwi � ace w was zło wyszło na jaw, zacz
�eły si�e fanatyczne prze�sladowania �Zydów, Maurów oraz innych niechrze�scijan,
a tak�ze tych wszystkich, którzy chcieli zerwa�c z Ko�sciołem katolickim, czyli heretyków.
W tym wła�snie momencie Dolg spojrzał na upiora i mógł sam stwierdzi�c, jak
niebezpieczna to posta�c. Czuł, �ze bez najmniejszego oporu podporz � adkowałby
si�e władzy tego despotycznego człowieka, a to by oznaczało koniec wszelkich
rozmów i z pewno�sci � a musiałby odda�c mu szafir.
Nie wolno do tego dopu�sci�c.
Mówił wi�ec dalej. W wi�ekszo�sci były to mało interesuj � ace informacje, ale nie
mógł zacz � a�c si�e zastanawia�c, które wybra�c, a które odrzuci�c. Musiał powtarza�c
wszystko, co przekazywał mu Cie�n.
Przekonali�scie Ferdynanda i Izabell�e, by wyp�edzi�c z kraju wszystkich � Zydów.
Izabella wahała si�e, w ko�ncu jednak równie�z i tutaj wasza wola została spełniona.
Uchod�zcy byli bardzo, bardzo biedni, wasza trójka jednak wzbogaciła si�e
niezmiernie, bo przej�eli�scie wszystkie ich maj � atki. Aby przekona�c naród, �ze wasze
post�epki s � a dobre i słu�z � a Panu, zorganizowali�scie fałszywy proces s � adowy.
Pami�etacie tych o�smiu znamienitych �Zydów, którym zarzucili�scie, �ze uprowadzili
hiszpa�nskiego chłopca, ukryli go w grocie, gdzie jakoby mieli go torturowa�c,
a potem zabi�c? Działo si�e to w La Guardia. Sprowadzili�scie wszystkich o�smiu do
Segowii, gdzie znajdował si�e wasz dom, tam byli torturowani, a na koniec spaleni
na stosie.
Milcz, ty bezczelny! Popatrz mi w oczy i oddaj mi nareszcie drogocenny
kamie�n wymamrotał wielki mistrz, a zarazem wielki inkwizytor, Dolg jednak
nadal szcz�e�sliwie unikał jego ataków.
Czy pami�etacie, jak w ka�zdy dzie�n �swi � ateczny kazali�scie mnichowi wspina
�c si�e na ko�scieln � a wie�z�e i patrze�c, z których kominów unosi si�e dym, bo dzi�eki
92

temu wiedzieli�scie, gdzie mieszkaj � a heretycy?
Do tej chwili Torquemada najwidoczniej nie brał chłopca powa�znie. Teraz
nareszcie Dolg usłyszał l�ek w jego głosie, gdy wysyczał:
Zamilknij nareszcie! Zamilknij!
"Je�sli chcesz si�e z nim rozprawi�c ostatecznie, musisz przycisn � a�c go do muru
jego własnymi grzechami i ohydnymi post�epkami", powiedziała stra�zniczka
szafiru. Kiedy Dolg o niej pomy�slał, przenikn � ał go dreszcz wzruszenia i t�esknoty.
Ona była podobna do niego. Była jedyn � a istot � a na ziemi, która. . .
Nie, teraz zapomniał o wszystkich małych bł�ednych ognikach, którym przywrócił
pierwotn � a posta�c, a które te�z były takie jak on. I zwrócił uwag�e jeszcze
na co�s innego. Bł�edne ogniki na wielkich bagnach niepostrze�zenie zbli�zały si�e.
Znajdowały si�e w pół drogi do stałego gruntu i gromadziły si�e wokół. . . wielkiego
inkwizytora!
Chyba nikt nie byłby w stanie pomóc strasznemu upiorowi. Co to Cie�n powiedział
Dolgowi jaki�s czas temu? "Bł�edne ogniki na wielkich bagnach czekały
długo".
A mo�ze one równie�z były. . . z rodu Dolga?
Te my�sli rozproszyły jego uwag�e. Zapomniał, �ze powinien nieustannie mówi�c,
i nieoczekiwanie poczuł działanie siły woli wielkiego mistrza. R�eka trzymaj � aca
tornister zrobiła si�e słaba i bezwolna, jakby sama chciała odda�c szafir.
Ale jednocze�snie dotarły te�z do niego my�sli Cienia: "Słuchaj, co mówi historia,
Dolg!"
Skupił si�e znowu i zacz � ał gor � aczkowo mówi�c:
Wasza po�z � adliwo�s�c rzeczy była nienasycona. Umieszczali�scie szpiegów
w celach prze�sladowanych. Wsz�edzie było wielu waszych zaufanych. Wie�sci
o procesie w La Guardia rozeszły si�e szybko po całym kraju, wzniecaj � ac nienawi
�s�c do �Zydów. Wasza pycha, nietolerancja i zło�s�c były tak wielkie, �ze papie�z
chciał odebra�c wam władz�e. Kiedy si�e to nie udało, papie�z przysłał z Rzymu czterech
asystentów, aby wraz z wami wykonywali wasze zadania i mieli oko na to,
co si�e dzieje. Dwóch z nich odmówiło współpracy z wami. Dwaj inni byli równie
�zli jak wy. A teraz zostanie opowiedziane, jakimi metodami si�e posługiwali�scie,
panie wielki inkwizytorze. . .
Mara wydała z siebie okropny, głuchy krzyk i rzuciła si�e na Dolga. Znalazła
si�e tak blisko, �ze chłopiec poczuł mdły odór zgnilizny. Pospiesznie odskoczył
i zapytał Cienia, dlaczego ten upiór tak si�e boi słucha�c o swoich przest�epstwach.
Zaraz potem usłyszał głos Cienia.
To dlatego, �ze szafir słu�zy dobremu. Jest to �swi�ety kamie�n, kamie�n ksi � a�z � at
Ko�scioła. Wspiera miło�s�c, wiar�e i przyja�z�n, pomaga współczuciu, lecz przeciwdziała
wszelkiemu złu. Dlatego Tomas de Torquemada nie chce, by jego straszne
post�epki wyszły na jaw. Bo wtedy kamie�n nigdy nie b�edzie nale�zał do niego.
93

Jedyne, co z tego mo�zna odnie�s�c do Torquemady, to tylko to, �ze był ksi�eciem
Ko�scioła, prawda?
Tak, ale ten tytuł nie zawsze oznacza dobro. A teraz słuchaj!
Dolg przyjmował wiadomo�sci przekazywane przez Cienia i powtarzał je gło-
�sno:
Co najmniej dwa tysi � ace heretyków zostało przez was skazanych na �smier�c,
tortury i spalenie �zywcem. Jeszcze wi�ecej otrzymało równie straszne kary. Zachowali
co prawda �zycie, ale byli dr�eczeni ponad wszelkie wyobra�zenie. Czy chcecie
teraz posłucha�c, jakie to metody były stosowane z waszego rozkazu?
Chłopiec znowu odskoczył, by unikn � a�c kolejnego ataku. Wygl � adało na to, �ze
wielki mistrz w swojej obecnej postaci nie jest specjalnie szybki w działaniu.
Nietrudno było mu umkn � a�c.
Kiedy uznali�scie, �ze wi�ezie�n jest winien herezji, był on rozbierany i przywi
� azywany do stołu tortur. Ponownie wymuszano na nim przyznanie si�e do winy,
w imi�e miłosierdzia Pa�nskiego, bo nikt nie chce patrze�c, jak cierpi, twierdzili wasi
pomocnicy, którzy byli takimi samymi n�edznikami, jak wy. (Te ostatnie słowa wywołały
kolejny ryk Torquemady). Je�sli nieszcz�e�snik w dalszym ci � agu odmawiał
przyznania si�e do winy, to na przykład wieszano go za zwi � azane na plecach r�ece.
� Zeby bolało go jeszcze bardziej, od czasu do czasu potrz � asano lin � a, na której wisiał.
Kiedy indziej przywi � azywano ofiar�e do drabiny, głow � a w dół. Wpychano jej
w usta szmat�e, któr � a polewano wod � a, Kiedy ciecz spływała do gardła i wciskała
szmat�e do przełyku, nieszcz�e�snik dostawał potwornych torsji i, bliski uduszenia,
szamotał si�e rozpaczliwie, w wyniku czego mocno naci � agni�ete liny wrzynały si�e
w ciało i. . . Nie, Cieniu, ja nie chc�e ju�z wi�ecej słucha�c o potworno�sciach tego
tchórzliwego szczura.
Dolg szlochał. Był chory od tych wszystkich okropnych wizji, które Cie�n wywoływał
w jego my�slach.
A najgorsze było to, �ze ten n�edznik mówił ludziom, którzy nie akceptowali
jego metod, �ze nie ma nic wa�zniejszego, jak słu�zy�c Panu.
To prawdawysyczał ochrypły głos wielkiego inkwizytora.Wszystko
to robiłem na chwal�e Pana i w dniu s � adu zostan�e wezwany i posadzony po Jego
prawicy!
W� atpi�e prychn � ał Dolg. Ale kara spotkała was ju�z za �zycia. Odwołano
was z najwy�zszego stanowiska, pozbawiono równie�z innych godno�sci pa�nstwowych
oraz tytułu biskupa. Zachowali�scie jedynie tytuł wielkiego inkwizytora.
Dali wam pi�e�cdziesi�eciu konnych rycerzy i setk�e piechurów, by odprowadzili was
z powrotem do klasztoru �swi�etego Tomasza w Segowii. Bo teraz wasza wrodzona
podejrzliwo�s�c ujawniła si�e z najwi�eksz � a sił � a. Bali�scie si�e nieustannie, �ze was otruj
� a. Wy, wa�zny człowiek Ko�scioła, �zyli�scie w przes � adach i zabobonie. Nigdy nie
usiedli�scie do posiłku nie maj � ac w r�ece, dla ochrony przed trucizn � a, rogu jednoro
�zca lub j�ezyka skropiona. Zmarli�scie w wieku siedemdziesi�eciu o�smiu lat, wi�ec
94

musieli�scie prze�zy�c wiele lat w strachu i przera�zeniu. W pełni na to zasłu�zyłe�s, ty
mały, podły gadzie!
Dolg był tak wstrz � a�sni�ety, �ze ostatnie słowa wykrzyczał, dławiony szlochem.
Doszedł do niego przeci � agły, daleki ryk. Kiedy przetarł oczy, zobaczył, �ze
z upiorem, który niegdy�s był wielkim mistrzem, dzieje si�e co�s bardzo złego.
W momencie gdy wstrz � a�sni�ety do gł�ebi chłopiec był niemal bezbronny, tamten
próbował go zaatakowa�c, ale wtedy rzuciły si�e na�n bł�edne ogniki. Wokół mary
zaroiło si�e od małych, niebieskich płomyków. Pełzły w stron�e głowy, a�z go dosłownie
oblepiły. Wszystko to działo si�e niebezpiecznie blisko kraw�edzi bagna
i Dolg zrozumiał, �ze oskar�zenia osłabiły starego despot�e tak, i�z nie był ju�z w stanie
stawia�c oporu.
� Swiatełka elfów powlokły go na bagno i utopiły; jedyne, co Dolg zobaczył, to
szara, przezroczysta r�eka, wystaj � aca ponad powierzchni�e błota. Tylko tyle zostało
z upiora, który kiedy�s był wielkim inkwizytorem. R�eka nie zd � a�zyła si�e pogr � a�zy�c
w błocie, bo szybciej rozwiała si�e w nico�s�c.
Dolg osun � ał si�e bez sił na traw�e. Skulony szlochał rozpaczliwie jak małe
dziecko, którym przecie�z mimo wszystko był.
Mój chłopczeusłyszał głos Cienia.Ranek mija, a wielu wci � a�z czeka
na zbawienie.
Dolg wyczy�scił nos, otarł oczy i podniósł si�e niepewnie.
Zapomniałem o najwa�zniejszym powiedział z dr�zeniem.
Nie s � adz�e. Co masz na my�sli?
Zapomniałem tego przekl�etego diabła zapyta�c o Zakon �Swi�etego Sło�nca.
On był przecie�z jego wielkim mistrzem.
Nie przypuszczam, by si�e na tym stanowisku jako�s wyró�zniał. Miał pod
dostatkiem zaj�ecia z zagarnianiem cudzych maj � atków i złota oraz chronieniem
swojej n�edznej osoby, by nikt mu nie zrobił krzywdy.
Tak, ale mo�ze mógłby mi odpowiedzie�c, dlaczego wszyscy tak pragn � a zdoby
�c wiadomo�sci o Sło�ncu. Czego w gruncie rzeczy poszukuj � a?
Cie�n milczał.
Dolg nie ust�epował.
A czy ty nie mógłby�s tego znale�z�c w ksi�edze �swiata, czy jak si�e tam ona
nazywa? Ksi�ega wieku �swiata, prawda? Czy nie mógłby�s znale�z�c czego�s wi�ecej
na temat ich tajemniczego zakonu rycerskiego?
Nie, nie mógłbym. Wszystko, co dotyczy tego Zakonu, jest zamkni�ete na
siedem magicznych piecz�eci. Nikt nie mo�ze posi � a�s�c tej wiedzy.
Dolg w milczeniu poci � agał nosem. Gdyby był nieco bardziej uwa�zny, dotarłyby
do niego z pewno�sci � a i ta ch�e�c unikni�ecia tego tematu, i udana oboj�etno�s�c
w głosie Cienia.
95

Zastanowiłby si�e te�z mo�ze nad faktem, �ze przecie�z i Cie�n nosi na piersiach
znak Sło�nca. A jako kto�s pochodz � acy z najdawniejszych czasów, powinien na temat
Zakonu �Swi�etego Sło�nca wiedzie�c wi�ecej ni�z wszyscy nowi wielcy mistrzowie
razem wzi�eci.

Rozdział 14
Jeste�s teraz bardzo zm�eczony powiedział Cie�n. Ale zaraz b�edziesz
mógł odpocz � a�c. Musisz si�e tylko pospieszy�c i pomóc tamtym na bagnach. Jest ich
wielu i bardzo si�e ju�z niepokoj � a.Wblasku sło�nca bledn � a, a mgła, która ich chroni,
niebawem si�e rozproszy.
Niezwykła noc! Cudowny poranek!
Dolg odchrz � akn � ał.
Tak, naturalnie. Musisz tylko st � ad odej�s�c, bo przecie�z nie chciałby�s si�e
znale�z�c w pobli�zu tego roziskrzonego kamienia, prawda? Jak tylko si�e oddalisz,
postaram si�e spełni�c najskrytsze marzenia tych nieszcz�e�sników na bagnach.
Z całej postaci Cienia biło patetyczne cierpienie, kiedy wycofywał si�e na bezpieczn
� a odległo�s�c. Dolg westchn � ał, �ze nie mo�ze pomóc swemu wiernemu przyjacielowi,
i wyj � ał z tornistra cudowny kamie�n. Uj � ał go obur � acz i wyci � agn � ał w stron�e
bagien.
Drodzy moi przyjaciele. . . Dzi�eki wam za wszelk � a pomoc, jak � a mi okazali
�scie! Gdyby�scie tylko jeszcze po raz ostatni pomogli mi przedosta�c si�e przez
te podst�epne bagna, to ów niebieski szafir zwróci wam wolno�s�c, do której od tak
dawna t�esknicie.
Opu�scił kul�e i milczał. Nic si�e nie działo.
Och, oczywi�scie. Przepraszam. Naprawd�e zaczynam by�c zm�eczony.
Z poczuciem winy ponownie uniósł kul�e. Prosz�e ów szlachetny kamie�n, by
zwrócił wam wszystkim pierwotn � a posta�c. Ju�z teraz. Ufam, �ze przeprowadzicie
mnie bezpiecznie na drug � a stron�e.
Powoli zacz�eły si�e pojawia�c rozmaite istoty. Z ka�zdego małego �swiatełka elfów
powstawała jedna. Niedu�ze stworzenia z bardzo dawnych czasów w niebieskich,
wyblakłych szatach, o czarnych jak w�egiel, smutnych oczach, z czarnymi
kr�econymi włosami i białymi twarzami. U�smiechały si�e tajemniczo do Dolga.
Och, kochanirzekł wzruszony.Kochani moi, jeste�scie dokładnie tacy
jak ja!
Ale popełnił ten sam bł � ad co poprzednio. Wydawało mu si�e, �ze ma wi�ecej
czasu, gdy tamci wszyscy z rozpromienionym wzrokiem, szcz�e�sliwi, pozdrawiali
97

kamie�n, który dokonywał cudów.
Podszedł jaki�s chłopiec z rodu człowieczego i uj � ał r�ek�e Dolga. Przez bagna
ci � agn � ał si�e długi szereg elfów, karłów, istot podziemnych oraz ludzi, którzy kiedy
�s uton�eli w tych błotach. Nie było ich teraz tak wielu, bo wi�ekszo�s�c ogników
przemieniła si�e w te niezwykłe istoty, podobne do Dolga.
Jak zaczarowany poszedł ich �sladem. L�ekał si�e, �ze je�sli go zostawi � a, nie wydostanie
si�e z mokradeł, a poza tym był przekonany, �ze wszyscy id � a za nim.
Kiedy si�e jednak odwrócił, by rozejrze�c si�e za Cieniem, stwierdził, �ze tylko
ten stary przyjaciel za nim pod � a�za. Dokładnie jak poprzednio wszystkie podobne
do Dolga istoty znikn�eły bezszelestnie.
Och, nie j�ekn � ał. Nie, nie! Znowu zachowałem si�e niem � adrze! Nie
spytałem, kiedy był na to czas, kim ja jestem ani jaka jest ich historia. Nie zapytałem,
co si�e z nimi stało ani dok � ad zamierzaj � a si�e uda�c, ani dlaczego znikn�eły
kiedy�s, sam nie wiem jak dawno temu. Jak mo�zna by�c tak głupim, i to dwa razy?
Miałe�s my�sli zaj�ete czym innym pocieszał go Cie�n. A teraz spiesz
si�e, póki jeszcze widzisz swoich przewodników! Wkrótce zbledn � a tak, �ze całkiem
znikn � a ci z oczu.
Dolg j�ekn � ał, ogarn�eły go wyrzuty sumienia. Mocniej �scisn � ał dło�n, która zdecydowanie
była nie z tego �swiata, bo ów młody człowiek prowadz � acy go przez
bagna stawał si�e coraz mniej widoczny, i ruszył naprzód.
Sam wiedział, �ze czas nagli. W� atły szereg istot przed nim rozpływał si�e coraz
bardziej w blasku sło�nca.
Jak te�z oni odnajduj � a tutaj drog�e, my�slał, przeskakuj � ac w �slad za przewodnikiem
z jednej k�epy trawy na drug � a. Niekiedy zdawało mu si�e, �ze widzi przed
sob � a wielk � a such � a k�ep�e, tamci jednak omijali j � a i wybierali mniejsze, pozornie
mniej bezpieczne. A zaraz potem stwierdzał, �ze k�epa, któr � a widział, nie ma jakby
dalszego ci � agu, jest samotn � a wysepk � a. Ufał swoim przewodnikom coraz bardziej.
Byli ju�z chyba w połowie drogi, gdy Dolg stan � ał.
Cii! Co to było?
Wszyscy si�e zatrzymali. Zwrócili wzrok w prawo, tak samo jak Dolg.
Mam wra�zenie, jakby kto�s charczał powiedział Dolg niepewnie. Co
to mo�ze by�c?Nasłuchiwał jeszcze chwil�e.Mój Bo�ze, kto�s wzywa pomocy!
Nastawił uszu. W oddali za kilkoma niewielkimi k�epami trawy mign�eła mu
jaka�s twarz. Twarz człowieka rozpaczliwie usiłuj � acego utrzyma�c nos ponad powierzchni
� a błota. R�eka próbowała si�e chwyta�c trawy, ale ka�zde mocniejsze szarpni
�ecie wyrywało ro�sliny z korzeniami. Ostatnie �zd�zbło ratunku zawodziło topielca.
Było to rzeczywi�scie �zd�zbło ostatnie.
Musimy mu pomóc! zawołał wstrz � a�sni�ety Dolg.
Ale jak tam dojdziemy? zastanawiał si�e Cie�n.
Nie wiem. Kto to mo�ze by�c?
98

Jeden z tych trzech �zywych, którzy dzisiejszej nocy zawrócili z drogi. Mam
na my�sli rycerza Ottona i jego dwóch ostatnich pomocników.
S � adzisz, �ze to rycerz Otto?
Nie, wygl � ada mi, �ze ta głowa, na któr � a patrzymy, nale�zy raczej do chłopa.
Uratujemy go. Powinno nam si�e uda�c.
Ponownie na bagnach rozległo si�e przepojone panicznym strachem gulgotanie.
Tamten najwyra�zniej zachłystywał si�e wod � a.
Masz jak � a�s lin�e?zapytał Cie�n.
Dolg odpi � ał tornister.
Nie, jedyne, co mam, to pasek, ale on jest za krótki.
Mamy coraz mniej czasu.
Wiem. Kamie�n? Mo�ze on mógłby. . . ?
B � ad�z ostro�zny, bardzo ci�e prosz�e!
Nie mog�e przecie�z pozwoli�c, by ten człowiek umarł! Ju�z naprawd�e dosy�c
trupów padło dzisiejszej nocy!
Jeste�s naprawd�e okropnie lito�sciwy westchn � ał Cie�n. Rób, co uwa-
�zasz. Tylko nie oczekuj cudów. Kamie�n wspiera dobro, a w � atpi�e, czy ten człowiek
przybył tu ze szlachetnych pobudek.
Dolg ponownie wyj � ał kamie�n z torby i skierował go na ton � acego.
�Swi�ety kamieniu, prosz�e ci�e, uratuj �zycie tego człowieka. Mo�ze on tylko
został zmuszony do podj�ecia si�e niegodnego zadania.
Czekali. Dolg trzymał kamie�n wysoko nad głow � a, a promienie sło�nca mieniły
si�e w nim tysi � acami barw. Có�z za cudowny widok!
Patrz na kamie�n, on doda ci sił! krzyczał Dolg.
Ale na wszelki wypadek trzymaj si�e te�z trawy wtr � acił Cie�n trze�zwo.
Człowiek z pewno�sci � a Cienia nie widział, ale wygl � adało na to, �ze sens słów
do niego dotarł. Jego zm�eczona r�eka zacisn�eła si�e mocniej na k�epce trawy i okazało
si�e, �ze trawa wytrzymała. Jeszcze przed chwil � a nieszcz�e�snik wyrwałby j � a
z korzeniami.
Nie mo�zemy do ciebie podej�s�c tłumaczył Dolg. Musisz polega�c na
trawie. Trzymaj si�e, jak mo�zesz! I próbuj si�e podci � aga�c!
Tamtemu zostało ju�z niewiele sił, ale powoli, powoli błoto jakby pozwalało jego
udr�eczonemu ciału d�zwiga�c si�e w gór�e. Wkrótce cała twarz znalazła si�e ponad
powierzchni � a bagna. Kiedy ju�z mógł jako tako swobodnie oddycha�c, zawołał:
No, a co teraz?
Co teraz powinien zrobi�c? zapytał Dolg Cienia.
Niech idzie po wodzie odparł tamten lakonicznie. Nie, to znaczy
powiedz mu, �zeby si�e kierował tam, gdzie widzi troch�e pewnego gruntu! Kamie�n
mu pomaga.
Dolg powtórzył wszystko tamtemu człowiekowi, który dygocz � ac ze strachu
i zimna, na czworakach czołgał si�e wolno po k�epach poro�sni�etych traw � a.
99

Nie utrzymam si�e! wrzeszczał raz po raz w panice.
Próbuj! odpowiadał Dolg spokojnie.
Człowiek chwytał si�e dosłownie ka�zdego �zd�zbła po drodze i zupełnie nie mógł
poj � a�c, jakim sposobem nie zapada si�e w gł � ab. Dolg słyszał, jak mamrocze pod
nosem: "czary", ale mimo wszystko pełzł uporczywie w stron�e, gdzie znajdowało
si�e co�s, co mo�zna by nazwa�c brzegiem.
Dolg i jego towarzysze pierwsi znale�zli si�e na suchym l � adzie. Dla nich chłopiec
raz jeszcze uniósł w gór�e szafir, podzi�ekował wszystkim za pomoc i prosił,
by wrócili do tych sfer i tych wymiarów, do których przynale�z � a. Wszyscy byli
teraz wolni. Jakakolwiek siła sprawiła, �ze kiedy�s stali si�e bł�ednymi ognikami, to
nie miała ju�z ona nad nimi władzy.
Teraz ledwo były widoczne w blasku porannego sło�nca, ale kłaniały mu si�e
bardzo uprzejmie i dotykały go w ostatnim ge�scie po�zegnania. Wkrótce wszystkie
znikn�eły.
Pomagaj � ac swoim małym przyjaciołom, Dolg zapomniał o ratowanym człowieku
i dlatego kamie�n nie działał ju�z na niego. Nieszcz�e�snik znalazł si�e tymczasem
tak blisko brzegu, �ze chocia�z wci � a�z jeszcze si�e ze�slizgiwał i raz po raz
pogr � a�zał w błocie, to przy odpowiednim wysiłku zdołał si�e wyczołga�c na suchy
l � ad. Wrzeszczał przy tym jak szalony.
Potem długo le�zał i dyszał ze �swistem. Dolg szepn � ał "dzi�ekuj�e" i schował
kamie�n do tornistra. On sam ju�z dawno znajdował si�e "na l � adzie".
Ponad sob � a na wzniesieniu zobaczył osiem koni, które mieli ze sob � a rycerze
i ich ludzie.
Kiedy Dolg podszedł bli�zej, wyczerpany człowiek próbował wsta�c, ale nie
starczyło mu na to sił, le�zał wi�ec i wpatrywał si�e w chłopca, ocieraj � ac jednocze-
�snie twarz ze szlamu i błota.
Powiedz mi, dziecko, co ty miałe�s przed chwil � a w r�ece?
To, co twój pan pragn � ał zdoby�c.
Nie, my mieli�smy tylko schwyta�c jakiego�s dziwnego chłopca. To pewnie
o ciebie chodziło, bo nie wygl � adasz na normalnego!
Dzi�ekuj�e powiedział Dolg cierpko. A gdzie podziali si�e tamci? To
znaczy twój pan i jeszcze jeden człowiek.
Niedoszły topielec zrobił wymowny gest w stron�e bagnisk.
Rozumiemrzekł Dolg. A zatem tylko ty jeden prze�zyłe�s?
Tak. Co za piekielne miejsce! Jak ty si�e przedostałe�s przez te cholerne
mokradła? Tam i z powrotem, przez mniejsze i przez wielkie bagna.
Otrzymałem pomoc odparł Dolg. Dokładnie tak jak ty teraz.
To skierowało my�sli uratowanego na inne tory. Wstał i wyci � agn � ał do chłopca
r�ek�e pełn � a błota.
Dzi�ekuj�e za uratowanie �zycia powiedział.
100

Ciesz�e si�e, �ze wyszedłe�s z tego cało. Ale powiedziałe�s, �ze mieli�scie mnie
schwyta�c. Dlaczego?
Tego nasi panowie nie mówili i ja teraz nie wiem, co z tob � a zrobi�c.
Uwa�zam, �ze powiniene�s wzi � a�c swojego konia i wróci�c do domu. I nie mówmy
ju�z wi�ecej o tym, co si�e stało.
Człowiek spogl � adał na Dolga spod oka.
W tobie jest co�s mistycznego stwierdził. Czy ty jeste�s tutaj sam?
Wiem, co masz na my�sli. Czy ty ich widziałe�s przed chwil � a?
Kogo?
Widziałe�s na bagnach tylko mnie?
Człowiek zastanawiał si�e przez chwil�e.
I tak, i nie. Nie wiem. Co�s mi mign�eło, jakie�s małe stworzenia.
No dobrze, tamtych ju�z nie ma. To były bł�edne ogniki. Teraz mam przy
sobie tylko mojego opiekuna, który mnie ochrania.
To przekraczało niezbyt w ko�ncu imponuj � ac � a zdolno�s�c tego prostego człowieka
do pojmowania dziwnych spraw.
Chcesz powiedzie�c, �ze masz. . . anioła stró�za? No, zauwa�zyłem co�s po twojej
prawej stronie, ale to wcale nie przypominało �zadnego anioła! To było jakie�s
takie mgliste, szaroczarne.
Dolg skin � ał głow � a.
Tak jest, widziałe�s mojego przyjaciela, chocia�z nie nazywałbym go aniołem.
Diabłem zreszt � a tak�ze nie. Trzeba ci jednak wiedzie�c, �ze on jest niewiarygodnie
pot�e�zny.
Chłopiec powiedział to z cał � a �swiadomo�sci � a, bowiem wzrok tamtego nieustannie
kierował si�e w stron�e jego plecaka.
Nie mo�zesz mi powiedzie�c, co trzymałe�s w r�ece?
Chodzi ci o niebiesk � a kul�e? Ona nie nale�zy do mnie. Musz�e przenie�s�c j � a
dalej, by pomóc ludziom znajduj � acym si�e w potrzebie. Przede wszystkim musz�e
uratowa�c mego umieraj � acego ojca. I powinienem si�e bardzo spieszy�c, mam naprawd
�e mało czasu.
Czy mógłbym to od ciebie odkupi�c?
Niestety, nie. Bo jak powiedziałem, to nie nale�zy do mnie. Ja tylko zostałem
specjalnie wybrany, by przenie�s�c kul�e. Nikt inny nie zdołałby przej�s�c przez bagna
tam i z powrotem.
No mrukn � ał człowiek ponuro. My�sl�e, �ze jeste�s wybrany. Nie zrobi�e
ci nic złego. Id�z do domu i pomó�z swojemu ojcu. Uwa�zam, �ze dobry z ciebie
chłopak, chocia�z jest w tobie co�s magicznego. A mo�ze jeste�s elfem? Ja jestem
porz � adnym człowiekiem, dobrym chrze�scijaninem, chodz�e do ko�scioła, kiedy nale
�zy. O tej wyprawie wiedziałem tylko, �ze mamy pojma�c jakiego�s dzieciaka.
Dolg zastanowił si�e chwilk�e, a potem powiedział:
Dwoje mojego rodze�nstwa czeka na mnie troch�e dalej st � ad. . .
101

A my my�sleli�smy, �ze oni si�e potopili w bagnie.
Nie, oni nie szli ze mn � a przez cał � a drog�e. Czy my�slisz, �ze wszystkie konie
b�ed � a ci potrzebne? Ja musz�e bardzo szybko wraca�c do domu i. . .
Potrzebowałby�s trzech koni? Chyba mo�zesz sobie wzi � a�c. Mnie i tak zostanie
pi�e�c. Tylko dla siebie chciałbym mie�c konia hrabiego Ottona.
Dzi�ekuj�e ci bardzo, oczywi�scie, �ze mo�zesz go zatrzyma�c.
Człowiek poszedł do koni.
�Swietny pomysł, Dolg pochwalił Cie�n. Tym sposobem znacznie
szybciej pokonamy drog�e do domu.
Chłopiec po�zegnał si�e z obcym, dosiadł konia, a dwa pozostałe prowadził
za sob � a. Ku swemu wielkiemu rozbawieniu stwierdził, �ze Cie�n dosiadł jednego
z wolnych wierzchowców.
Rozbolały ci�e nogi? zapytał z przek � asem.
Cie�n roze�smiał si�e dobrodusznie.
Dla mnie to całkiem nowe do�swiadczenie.
Te słowa dały Dolgowi do my�slenia. Nie przywykł do koni?
Sk � ad w takim razie pochodzi?
Kiedy zbli�zali si�e do wisz � acej skały, gdzie pod opiek � a duchów miały spa�c
dzieci i Nero, w okolicy panowała niepokoj � aca cisza.
Och, nie, nic im si�e nie mogło sta�c j�ekn � ał Dolg.
Nie denerwuj si�e szepn � ał Cie�n. � Spi � a wszyscy. I na razie nie powinni
�smy ich budzi�c.
Przecie�z musimy rusza�c dalej! I to szybko!
Nigdzie nie dojedziesz, Dolg, je�sli si�e troch�e nie prze�spisz. Czuwasz przecie
�z i jeste�s bardzo aktywny ju�z ponad dob�e, je�sli nie liczy�c krótkiego snu wczoraj
wieczorem. Poło�zysz si�e teraz obok dzieci i psa, a ja postaram si�e, �zeby�s nie zaspał.
Ale tata. . .
Twój tata nie b�edzie miał �zadnego po�zytku z syna, który spada z konia, bo
oczy same mu si�e zamykaj � a. Nie pozwol�e ci spa�c zbyt długo.
Nie dłu�zej ni�z godzin�e!
Umowa stoi.
Dzieci le�zały dokładnie tak jak wieczorem, kiedy je opuszczali. Duchy opieku
�ncze bli�zni � at wstały, gdy podeszli, i rozmawiały z Cieniem. Nero tak�ze spał, co
było zupełnie do niego niepodobne. On, który zrywał si�e przy byle szele�scie.
Dolg przytulił si�e do grzbietu swego najlepszego przyjaciela i otoczył ramieniem
kudłate stworzenie. Nagle poczuł, jaki jest okropnie zm�eczony, i natychmiast
zasn � ał; jeszcze zanim Cie�n zdołał zrobi�c nad nim usypiaj � acy gest.
102

Nero le�zał na jednym z koców i obok niego było jeszcze do�s�c miejsca dla
Dolga. Pies wyci � agn � ał rozkosznie wszystkie cztery łapy naraz, ale nie ockn � ał si�e
z hipnotycznego snu. Po prostu było mu bardzo dobrze, gdy miał znowu przy
sobie ciepły bok swego małego pana.
Dolg obudził si�e, słysz � ac radosne szczebiotanie Taran.
Dolg, ty leniuchu, jak długo jeszcze zamierzasz spa�c? Ja ju�z dawno jestem
na nogach, przed chwil � a przeleciały nad nami trzy orły, och, jakie to wspaniałe!
Nigdy nie prze�zyłe�s czego�s podobnego!
Starszy brat usiadł na posłaniu i przestraszony spojrzał na sło�nce. Ono jednak
prawie si�e nie przesun�eło na niebie. Cie�n dotrzymał obietnicy, pozwolił mu tylko
na krótk � a drzemk�e.
Musimy rusza�c w drog�e! zawołał całkiem ju�z przytomny.
Dobrze, ale najpierw powinni�smy co�s zje�s�c wtr � acił Villemann. Jestem
głodny jak wilk, a ty nie wygl � adasz za dobrze. Czy naprawd�e spałe�s w nocy?
Ubranie masz brudne, a oczy całkiem jak u wuja Erlinga rano. O, a sk � ad tyle koni?
Dolg usiadł wygodniej i pogłaskał Nera, który te�z si�e nareszcie obudził.
Nie, dzisiejszej nocy nie spałem wiele powiedział do rodze�nstwa.
Cie�n i ja zdobyli�smy co�s, co mo�ze uratowa�c tat�e.
Dzieci zadawały tysi � ace pyta�n jednocze�snie. Były, rzecz jasna, ciekawe, co
robił brat, ale te�z dowiadywały si�e, dlaczego ich ze sob � a nie zabrał.
Gdy jedli �sniadanie, Dolg opowiedział im wybrane fragmenty historii nocnej
w�edrówki. Dzieci, jak to dzieci, a na dodatek potomstwo Móriego i Tiril, przyj�eły
bez zdziwienia wszystko, co mówił.
Czy mogłabym zobaczy�c kamie�n? chciała wiedzie�c Taran. Bo masz
go wci � a�z przy sobie, prawda?
Dolg spojrzał pytaj � aco na Cienia, ten za�s skin � ał głow � a na znak, �ze si�e zgadza.
Wtedy Dolg otworzył tornister i wyj � ał swój skarb, rozwin � ał go ze swetra i uniósł
w gór�e.
Ooo! Villemann wstrzymał oddech z podziwu, a Taran wprost nie wiedziała,
jak wyrazi�c zachwyt. Głosem tak piskliwym, �ze ledwie dosłyszalnym, zawołała:
Mog�e go dotkn � a�c? Mog�e potrzyma�c?
Czy oni mog � a potrzyma�c kamie�n? zapytał Dolg Cienia.
Z tym powinni�smy chyba zaczeka�c odparł tamten.
O, kochany wujku Cieniu, pozwól mi prosiła Taran błagalnym głosem
Tylko troszk�e. O, tyle, mog�e?
Pó�zniejzdecydował Cie�n.Powinni�smy oszcz�edza�c magiczn � a sił�e kamienia
dla waszego taty. A pó�zniej zobaczymy, mo�ze b�edziesz mogła potrzyma�c.
I schowaj go, Dolg, nareszcie. Nie igraj z ogniem!
103

Tak, naturalnie zgodził si�e chłopiec. Przepraszam. Nie pomy�slałem,
�ze jeste�s tak blisko. Pi�ekny jest, prawda? zwrócił si�e jeszcze Dolg do rodze�nstwa
i schował klejnot.
Jeszcze pi�ekniejszy jest dla mniewestchn � ał Cie�n.Je�sli rozumiesz, co
mam na my�sli.
O, patrzcie!zawołał Villemann.Jad � a jacy�s rycerze!
Nero zacz � ał warcze�c, dzieci wstały. Tak byli wszyscy zaj�eci kamieniem, �ze
nie zauwa�zyli, i�z spory oddział rycerzy w ci�e�zkich, pobrz�ekuj � acych hełmach na
głowach jest tu�z-tu�z.
To musi by�c brat Johannes szepn � ał Dolg przestraszony. On miał
przyjecha�c tutaj pó�zniej. Co robimy? Uciekamy?
Na nic si�e to nie zdarzekł Cie�n.
Rycerze podjechali do nich w pełnym kłusie i tak blisko, �ze k�epki trawy spod
ko�nskich kopyt leciały dzieciom na głowy.
Fu! skrzywiła si�e Taran, wytrz � asaj � ac traw�e z włosów. A có�z to za
maniery?
Rycerz Johannes, pot�e�znej budowy pan w paradnym jaskrawym ubraniu, patrzył
na ni � a z surow � a min � a.
Taran nie nale�zała do osób, które łatwo si�e pesz � a.
Niewiarygodne, ile błyskotek i ozdób ma na sobie ten człowiek! To wła�snie
o czym�s takim babcia zwykła mówi�c, �ze to przesada. . . babcia jest siostr � a cesarza
oznajmiła tonem starej malutkiej.
Dobrze o tym wiemy! rykn � ał brat Johannes i przestał si�e zajmowa�c
Taran. Zwrócił si�e w stron�e Dolga.
Nero stan � ał z gro�znie wyszczerzonymi z�ebami, by ochrania�c dzieci, a Villemann,
który bał si�e, �ze obcy mog � a zrobi�c psu krzywd�e, chwycił go za obro�z�e
i trzymał przy sobie.
A wi�ec jeste�scie, moje dzieci zacz � ał brat Johannes szorstkim głosem,
który bez powodzenia starał si�e złagodzi�c. Troje małych dzieci, całkiem samych
na pustkowiu. Cicho b � ad�z, bestio! Spotkałem dopiero co jednego z ludzi
hrabiego Ottona i on opowiadał mi bardzo dziwne rzeczy.
Trójka dzieci przygl � adała si�e z niech�eci � a, jak rycerz próbuje zsi � a�s�c z konia.
Pozostałych pi�eciu czy sze�sciu je�zd�zców równie�z zeskoczyło z siodeł. Było oczywiste,
�ze �zaden nie zauwa�zył obecno�sci Cienia. Dla nich stał si�e z pewno�sci � a
niewidzialny, my�slały dzieci.
Zrobimy z nimi porz � adek od razu, panie Johannesie?zapytał jeden z ludzi.
Zwracał si�e do Johannesa przymilnym głosem i zagl � adał mu w oczy.
Brat zakonny uniósł r�ek�e w ostrzegawczym ge�scie.
Najpierw chc�e otrzyma�c pewne wyja�snienia zwrócił si�e do Dolga.
Człowiek Ottona gadał o jakich�s wielkich cudach, o szlachetnym kamieniu niespotykanej
wielko�sci i o tym, �ze z o�smiu ludzi tylko on jeden prze�zył. A podobno
104

ty, chłopcze, bez najmniejszej szkody przeszedłe�s przez bagna tam i z powrotem,
chocia�z tamci wszyscy si�e potopili?
Tak było. Bardzo mi przykro, �ze tak wielu ludzi musiało straci�c �zycie.
Taran, która stała ukryta za starszym bratem, ponownie wtr � aciła si�e do rozmowy:
Tak, mój brat jest bardzo zdolny. Sam jeden przeszedł przez te bagna, tam.
Mo�zecie je zobaczy�c, je�sli zmru�zycie oczy.
Pokazała r�ek � a, a brat zakonny całkiem bezwiednie skierował wzrok w tamt � a
stron�e, lecz, oczywi�scie, nie zobaczył �zadnych bagien.
Taran, pozwól, bym ja załatwił t�e spraw�e mrukn � ał Dolg.
A kiedy pan Johannes pochylił si�e, by zetrze�c z buta bryłk�e błota, Dolg szepn � ał
do Cienia:
Co ja mam robi�c? Prosi�c kamie�n, by ich zabił? Nie s � adz�e, �zeby si�e to udało,
a poza tym nie chc�e nikogo zabija�c. Czy mógłby�s mi pomóc?
Zastanów si�e. Ja nic nie mog�e zrobi�c, ale czy pami�etasz, jak � a sił�e dało ci
dotkni�ecie kamienia? Spróbuj jeszcze raz.
Taran, nie stój tak blisko mnie szepn � ał Dolg do siostry.
Władczy rycerz podszedł do niego. Wyci � agn � ał r�ek�e.
Człowiek, którego spotkałem, mówił mi, �ze znalazłe�s kamie�n, czyni � acy
cuda. Daj mi go! O ile dobrze si�e domy�slam, masz go w tornistrze. Oddaj mi
razem z tornistrem!
Tego nie mog�e zrobi�c. � Zycie mojego ojca zale�zy od tego kamienia i. . .
Daj mi, powiadam! A mo�ze wolisz, �zeby moi ludzie poder�zn�eli ci gardło?
No ju�z, oddawaj!
Zrób to szepn�eła Taran za jego plecami. Cały tornister!
Cie�n zdawał si�e by�c z ni � a zgodny.
Ale mój tata. . .
Dolg zrozumiał, �ze nie ma wyboru. Przewaga tamtego była zbyt wielka.
To znaczy, �ze wszystko było na pró�zno? Z gł�ebokim westchnieniem, ze �sci-
�sni�etym gardłem zdj � ał drogocenny tornister z ramienia, czuj � ac ci�e�zar kamienia,
i ze łzami w oczach oddał wszystko pyszałkowatemu rycerzowi Zakonu �Swi�etego
Sło�nca.
Tamten szarpn � ał tornister ku sobie z po�z � adliwym spojrzeniem. Jego ludzie
byli gotowi wymordowa�c dzieci, lecz Johannes jeszcze nie sko�nczył.
Zaraz, zaraz, poczekajcie! A w ogóle to zlikwidowa�c nale�zy tylko dwoje
młodszych i psa. Najstarszego zabieram do mojego przyjaciela kardynała. Eminencja
z pewno�sci � a chciałby chłopaka przesłucha�c. Ma on na pewno wiele interesuj
� acych rzeczy do powiedzenia, tylko najpierw, młody człowieku. . . Co wła�sciwie
twoja rodzina o nas wie? Hm?
Dłoni � a w r�ekawicy uj � ał podbródek chłopca i zmusił go, by na niego spojrzał.
105

I wła�snie wtedy Dolg u�swiadomił sobie, �ze posiada wielk � a sił�e, któr � a uzyskał
poprzez wielokrotne dotykanie kamienia. Pierworodny syn Tiril i Móriego miał
wiele ró�znych talentów, które otrzymał ju�z przy urodzeniu, a mo�ze nawet jeszcze
przed urodzeniem. Ale dopiero ten szlachetny kamie�n nieznanego pochodzenia
wydobył wszystkie jego zdolno�sci, a tak�ze dodał nowe.
Dolg popatrzył rycerzowi prosto w oczy i powiedział czystym głosem:
Panie Johannesie i wy wszyscy jego pomocnicy, co jest najwi�ekszym błogosławie
�nstwem i najwi�ekszym przekle�nstwem człowieka? Jest to zdolno�s�c zapominania.
I teraz wy wszyscy otrzymacie ode mnie ten dar. B�edzie on przekle�nstwem
dla was, a dla nas błogosławie�nstwem. Miło było was spotka�c, moi panowie,
i sp�edzili�smy kilka przyjemnych chwil na rozmowie, prawda? Nie pami�etacie
ju�z, dlaczego tutaj przybyli�scie? To nie szkodzi. Jed�zcie teraz do domu w przekonaniu,
�ze wykonali�scie wszystko, co do was nale�zało! � Zegnajcie! I pozdrowienia
dla wszystkich w domu!
Patrzył po kolei na ludzi rycerza. Uniesiona r�eka Johannesa opadła, a on sam
patrzył na chłopca oszołomiony. Potrz � asn � ał głow � a, jakby chciał rozja�sni�c my�sli,
ale nie bardzo mu si�e to udało.
Jego podkomendni opu�scili bro�n, pokłonili si�e uprzejmie, jeden po drugim powtarzali,
�ze to była wielka przyjemno�s�c spotka�c po drodze takie miłe dzieci, ale
teraz musz � a ju�z po�spiesznie wraca�c do domu. Wszystkiego najlepszego, dzieciaki!
Du�ze ro�snijcie!
Zawrócili konie i odjechali w swoj � a stron�e z dudnieniem kopyt po twardej
ziemi.
Dzieci czekały, a�z je�zd�zcy znikn � a za wzgórzami, a potem odetchn�eły z ulg � a.
Dolg nie mówił nic. Stał jak skamieniały.
Niepami�e�c powtarzał Cie�n z przej�eciem. Niepami�e�c, to jedyne, co
mogło nas uratowa�c. Ich zreszt � a tak�ze. Jeste�s bardzo m � adrym chłopcem, Dolg.
Taran i Villemann cieszyli si�e bardzo gło�sno, Nero skakał wokół Dolga. Dla
zabawy pies pobiegł kawałek za je�zd�zcami i naszczekał na nich swoim najgrubszym
głosem, a potem wrócił i domagał si�e pochwał.
Co za �swinie! prychała Taran. Spójrzcie, jak poplamili moj � a �sliczn � a
sukienk�e!
Tego dnia miała na sobie swoj � a �zółt � a "wyj�sciow � a" sukienk�e. Taran zmieniała
stroje przynajmniej trzy razy dziennie i zarówno mama, jak i babcia prosiły j � a by
si�e tyle nie przegl � adała w lustrach.
Villemann mrukn � ał co�s na temat, �ze i tak wygl � ada dzisiaj jako�s nieforemnie,
wi�ec jedna plama wi�ecej nie robi ró�znicy. Taran obraziła si�e na brata i odwróciła
od niego plecami.
Wcale si�e nie bałem o�swiadczył Villemann dumny i jednocze�snie zdziwiony.
Nie bałem si�e ani przez chwil�e, chocia�z oni mieli zamiar zabi�c najpierw
wła�snie mnie. My�sleli pewnie, �ze to ja jestem najbardziej niebezpieczny.
106

Oboje byli�scie bardzo dzielnipochwalił Cie�n.Inne dzieci by płakały
albo chciały ucieka�c, a to najgorsze, co mo�zna zrobi�c w takiej sytuacji.
Prawda, �ze byli�smy dzielni, Dolg? Villemann domagał si�e jeszcze wi�ecej
pochwał. Ja wiedziałem, �ze oni nie mog � a nas skrzywdzi�c, bo jeste�smy
niepokonani!
Dolg jednak był przygn�ebiony. Usiadł na ziemi tam, gdzie stał, i ukrył twarz
w dłoniach.
Oni zabrali szafir. I wszystkie moje rysunki tych dziwnych znaków na górskiej
�scianie. Tata. . . Mój ukochany tata. . . Nie byłem w stanie go uratowa�c.
Zerwał si�e na równe nogi. Ale ja si�e nie poddam! Wy wracajcie do domu, a ja
pojad�e za tamtymi. Znajd�e jaki�s sposób, �zeby odzyska�c tornister.
Ech, machnij r�ek � a na t�e star � a torb�e powiedziała Taran zadowolona.
To przecie�z i tak same gałgany. A kamie�n mam ja. Zamieniłam go na zwyczajny
kamie�n, kiedy stałam za twoimi plecami, Dolg. Oszukałam ich, kazałam im
patrze�c na bagna i kiedy odwrócili wzrok. . .
Z wielk � a pewno�sci � a siebie wyj�eła niebieski szafir spod sukienki. Dopiero teraz
u�swiadomili sobie, �ze ubranie wznosiło si�e dziwnie na piersiach dziewczynki.
Uwaga Villemanna, �ze siostra jest nieforemna, miała swoje uzasadnienie.
Taran! Och, Taran, ukochana siostrzyczko! zawołał Dolg �sciskaj � ac
dziewczynk�e. Z rado�sci miał łzy w oczach.
Sam rozumiesz, �ze nie mogłam pozwoli�c, by te dranie zabrały kamie�n, zanim
ja miałam okazj�e go potrzyma�c �smiała si�e Taran.Ale teraz ju�z to zrobiłam,
potrzymałam szafir i musz�e powiedzie�c, �ze to niebia�nskie uczucie! Czułam
mrowienie w całym ciele i nogi si�e pode mn � a uginały.
Znam to uczucieodpowiedział Dolg ze �smiechem. Zaraz jednak znowu
spowa�zniał. Ale rysunki przepadły.
Nie s � adz�e zaprotestowała Taran. Zaczekaj no chwilk�e, zaraz wyci
� agn�e. . . Rozumiesz, musiałam wepchn � a�c pod sukienk�e ten idiotyczny w�ezełek,
który zrobiłe�s ze swetra, i czułam, �ze co�s tam jeszcze jest.
Wło�zyła r�ek�e w wyci�ecie sukienki pod szyj � a, najpierw wyci � agn�eła r�ekaw swetra,
po chwili ukazał si�e cały pulower. . . ale papieru nie było.
Wydawało mi si�e. . .
Na ziemi! wykrzykn � ał Villemann. Wypadły na ziemi�e! Od dołu!
Zbierali kartki z takim zapałem, �ze o mało ich nie podarli. Dolg przegl � adał je
z dr�zeniem.
S � a! S � a wszystkie rysunki! Och, moi kochani, co ja bym bez was zrobił?
Oboje obejmowali go serdecznie.
Ponownie otulili szafir w sweter i wło�zyli go do w�ezełka Villemanna, który
od tej pory miał nie�s�c Dolg.
Taran a�z kipiała entuzjazmem.
107

Nie uwierzysz, Villemann, jak przyjemnie jest trzyma�c t�e kul�e w dłoniach.
Czułam si�e tak, jakbym. . . została po�swi�econa!
Villemann miał dosy�c ponur � a min�e. Jemu nie pozwolono jeszcze potrzyma�c
magicznego kamienia.
Wydaje mi si�e, �ze w przyszło�sci b�edziemy musieli bardziej uwa�za�c na t�e
młod � a dam�e szepn � ał Cie�n do Dolga.
Chłopiec skin � ał głow � a, a potem zawołał gło�sno:
A teraz jedziemy do domu do Theresenhof! Tak szybko, jakby niósł nas
wiatr!

Rozdział 15
W Theresenhof nastał wieczór. Nigdy jeszcze chyba dwór nie był pogr � a�zony
w takiej ciszy. Wi�ekszo�s�c domowników wyruszyła na poszukiwanie dzieci.
A w pałacu. . .
� Zadnych dzieci�ecych �smiechów, �zadnych miłych pogwarek przy kolacji. Cisza.
Dzwoni � aca w uszach cisza.
Theresa wstała z kl�eczek i pokłoniła si�e Pannie Marii. Modliła si�e wła�snie
w intencji swojej rodziny, której członkowie znale�zli si�e teraz w tak trudnej sytuacji,
wszyscy daleko od domu, �scigani przez wrogów i najprawdopodobniej samotni.
Ksi�e�zna ju�z miała wyj�s�c ze swojej małej kapliczki, ale rozmy�sliła si�e i ponownie
padła na kolana.
Teraz szeptała modlitwy jeszcze ciszej ni�z przed chwil � a:
�Swi�eta Mario, Matko Bo�za, spójrz na mnie łaskawym wzrokiem, bo nawiedzaj
� a mnie zakazane my�sli. On jest tylko przyjacielem, a ja potrzebuj�e go tak
bardzo. Nie pozwól, by moje postarzałe serce pogr � a�zyło si�e w jakich�s rojeniach
nie maj � acych przyszło�sci, �Swi�eta Matko! Zbyt długo byłam sama. Przez całe �zycie
nie miałam nikogo godnego miło�sci. Nie pozwól, bym zniszczyła t�e pi�ekn � a
przyja�z�n niedorzecznymi oczekiwaniami. Nie chc�e utraci�c jedynego przyjaciela.
Zako�nczyła po�spieszn � a modlitw�e i wyszła z kaplicy.Wsalonie spotkała swoj � a
star � a pokojówk�e, która w tym dniu pełnym niepokoju wygl � adała jeszcze bardziej
szaro ni�z zazwyczaj.
� Zadnych wiadomo�sci na temat dzieci? zapytała ksi�e�zna.
� Zadnych odparła pokojówka dr�z � acymi wargami. Wasza wysoko�s�c, tak
mnie to martwi ze wzgl�edu na pani � a. I ja, cho�c przecie�z nie nale�z�e do rodziny,
czuj�e si�e, jakbym utraciła własne dzieci. Je�sli ja�snie pani nie ma nic przeciwko
temu.
Najdro�zsza przyjaciółko u�smiechn�eła si�e ksi�e�zna, kład � ac jej r�ek�e na ramieniu.
Miałabym ci mie�c za złe takie uczucia? Znamy si�e obie dobrze i wiem,
jak jeste�s nam oddana. Czy pan M�ller jeszcze �spi?
Nie, nie mógł sobie znale�z�c miejsca i w ko�ncu pojechał z innymi na poszu-
109

kiwanie dzieci. On równie�z.
Theresa westchn�eła udr�eczona.
My si�e wszyscy tak rozpaczliwie koncentrujemy na losie dzieci, bo nie
mamy odwagi pomy�sle�c, co si�e dzieje z ich nieszcz�esnymi rodzicami.
To prawda, wasza wysoko�s�c.
Zamarły obie, bo na dworze rozległy si�e jakie�s podniecone głosy. Kobiety
pospieszyły do okna.
Na dziedziniec zewsz � ad biegła słu�zba pałacowa i ludzie ze wsi.
Oni wracaj � a! Wracaj � a! Dzieci wracaj � a do domu!
�Swi�eta Matko Bo�za wyszeptała Theresa. Dzi�eki Ci, o, dzi�eki! � Zeby
im tylko nic nie było, Bo�ze, uchro�n je od złego! A Erlinga nie ma w domu
dodała z �zalem.
O, dzieci wróciły do domu! Jakie szcz�e�scie!
Zarz � adca pobiegł przodem i na dziedzi�ncu pałacowym zacz � ał bi�c w dworski
dzwon. Był to wyraz rado�sci, lecz tak�ze konieczno�s�c. Bardzo wielu ludzi udało
si�e na poszukiwanie dzieci, powinni si�e dowiedzie�c, �ze mog � a wraca�c.
O, jest i Nero!zawołała rado�snie Theresa.Chod�z, musimy ich powita
�c!
Obie kobiety bardzo szybko znalazły si�e na dziedzi�ncu, gdzie Nero o mało
nie przewrócił Theresy, tak si�e cieszył z powrotu do domu, a ponadto oczekiwał
pochwał za to, �ze si�e tak dzielnie opiekował dzie�cmi. Wszyscy go, oczywi�scie,
głaskali i witali, a on dosłownie pławił si�e w szcz�e�sciu.
Prze�scigano si�e w informacjach, �ze dzieci zaraz b�ed � a, i rzeczywi�scie wkrótce
cała trójka konno wjechała na dziedziniec, poprzedzana przez t�e gromadk�e ludzi,
która dzieci "znalazła". To znaczy t�e, która je spotkała na głównej drodze, jad � ace
spokojnie do domu.
Konie? zapytała pokojówka. To chyba nie nasze?
Nieodparła Theresa.I Cienia z nimi nie madodała w zamy�sleniu.
To prawda. Cie�n po�zegnał si�e z Dolgiem jaki�s czas temu.
Teraz znikn�e, mój przyjacielu powiedziała wysoka, mroczna posta�c
swoim niebywałe ostrym głosem. Dalej b�ed � a ci�e ju�z wspiera�c inni.
Nie, nie mo�zesz mi tego zrobi�c! zawołał Dolg zrozpaczony.
Musz�e. A poza tym tak b�edzie lepiej dla nas obu. Tym razem ja wykonałem
swoje zadanie. Ale, je�sli wszystko pójdzie dobrze, wróc�e. � Zegnajcie, malcy!
� Zegnaj, Nero! To wielka rado�s�c, �ze mogłem by�c z wami. Do zobaczenia!
Rozstanie zakłóciło nieco rado�s�c dzieci, wkrótce jednak spotkały ludzi z pałacu
i triumfalny pochód si�e rozpocz � ał.
Erling wjechał na dziedziniec od strony ł � ak w chwili, gdy pomagano dzieciom
zsi � a�s�c z koni.
Słyszałem dworski dzwon. Czy oni. . . ? Och, s � a wszyscy! Cała trójka! I jak
110

widz�e, w dobrym zdrowiu. I Nero, no dobrze, ju�z dobrze, przecie�z widz�e, �ze jeste
�s, Nero! Co si�e stało? Sk � ad oni wracaj � a? Gdzie si�e podziewali?
Nie wiem wi�ecej ni�z ty roze�smiała si�e Theresa. Była teraz podwójnie
szcz�e�sliwa.Musimy czym pr�edzej zabra�c ich do domu i wypyta�c o wszystko.
Ksi�e�zna zwróciła si�e do słu�zby i ludzi z s � asiedztwa.
Chciałam wam wszystkim podzi�ekowa�c za nieocenion � a pomoc! zawołała.
Wła�sciwie powinni�smy uczci�c powrót dzieci, ale jeszcze nie mo�zemy. Jak
wiecie, oboje rodzice moich wnuków znajduj � a si�e w wielkim niebezpiecze�nstwie,
i dopóki ich nie odnajdziemy, nie mamy, niestety, powodu do �swi�etowania.
Wszyscy rozumieli to bardzo dobrze.
Je�sli jeszcze mogliby�smy w czym�s pomóc. . . powiedział najbli�zszy
współpracownik ksi�e�znej w Theresenhof, a inni mu przytakiwali.
Dzi�ekuj�e. Bardzo mo�zliwe, �ze b�edziemy potrzebowa�c waszej pomocy, kiedy
dowiemy si�e czego�s wi�ecej. Bo na razie, to. . .
Theresa rozło�zyła bezradnie r�ece.
Nareszcie udało si�e posadzi�c dzieci przy stole w jadalni i poda�c im ciepły
posiłek. Nero wszedł pod stół na wypadek, gdyby tam co�s od czasu do czasu spadło.
Zawsze czuwał przy krzesłach dzieci, które rozpieszczały go nieprzyzwoicie.
W jadalni znale�zli si�e te�z babcia Theresa i jej pokojówka oraz wuj Erling i z rosn
� acym przera�zeniem słuchali opowiadania Dolga. Młodsze dzieci, które nie znały
jeszcze całej historii jego wyprawy na bagna, wprost połykały słowa starszego
brata, a Villemann krzywił si�e gniewnie.
Dlaczego mnie nie obudziłe�s, Dolg? Przecie�z bym ci pomógł.
Dolg poło�zył dło�n na r�ece brata.
Wiem, Villemann, ale to nie była moja decyzja.
Mówisz o istotach podobnych do ciebiewtr � aciła Theresa.Czy wiesz,
kim one s � a?
Niestety, nie dowiedziałem si�e odpad Dolg ze smutkiem. Niczego
nie �załuj�e bardziej ni�z tego, �ze ich nie spytałem, kiedy był na to czas. A potem po
prostu znikn�eły.
Erling starał si�e wyci � aga�c wnioski z informacji przekazanych przez chłopca.
S � adzisz wi�ec, �ze kula mo�ze przywróci�c waszego tat�e do �zycia?
O, tak! Ona posiada niewiarygodn � a sił�e.
Ja jej dotykałam oznajmiła Taran, która zd � a�zyła si�e przebra�c w ró�zow � a
"popołudniow � a" sukienk�e. I to ja j � a uratowałam z r � ak rycerza-rozbójnika.
Ju�z o tym słyszeli�smy, Taran rzekła Theresa z u�smiechem. A poza
tym nie ma ju�z rycerzy-rozbójników.
Ale on wygl � adał wła�snie tak.
W to wierz�e. Mów dalej, Erlingu!
111

Có�z, Dolg, z tego wszystkiego, co powiedziałe�s, wynika, i�z zdaniem Cienia
nie mamy do stracenia ani chwili. Móri potrzebuje jak najszybciej naszej pomocy,
ale ponad wszystko ty potrzebujesz snu. W takim razie ja wezm�e kul�e i pojad�e do
Szwajcarii co ko�n wyskoczy. B�ed�e tam jeszcze dzisiaj wieczorem.
Dolg potrz � asn � ał przecz � aco głow � a.
Cie�n powiedział, �ze nie wolno mi nikomu oddawa�c kuli. I to ja mam udzieli
�c pomocy tacie.
Przy stole powstało zamieszanie, wszyscy mówili, co, ich zdaniem, nale�załoby
zrobi�c, w ko�ncu ksi�e�zna rozstrzygn�eła spraw�e.
Wyruszycie zaraz powozem, a kilku naszych ludzi b�edzie wam towarzyszy
�c a�z do �switu. Zarówno Dolg, jak i Erling powinni spa�c tej nocy, ale mog � a
to zrobi�c w powozie i w ten sposób nie strac � a czasu. We�zmiecie ze sob � a konie
wierzchowe i rano pojedziecie dalej, a ludzie wróc � a z powozem do domu.
Znakomity pomysł, Thereso powiedział Erling. Z jedn � a tylko poprawk
� a. . . Pó�zniej równie�z b�edziemy potrzebowali powozu, �zeby przywie�z�c Móriego
do domu. Zatem wszyscy b�edziemy musieli pojecha�c a�z do ko�nca. Ja b�ed�e
wskazywał drog�e. Zgodzisz si�e na to?
Nie! Nie!wołali Taran i Villemann jedno przez drugie.My te�z chcemy
jecha�c!
Co to, to nie, moi kochani! zaprotestowała Theresa. Tym razem nic
z tego nie b�edzie.
Ale Dolg jest od nas starszy tylko o dwa lata. To niesprawiedliweupierał
si�e Villemann.
Wpowozie nie b�edzie dla was miejsca, je�sli Erling i Dolg maj � a w nim spa�c.
Trudny problem rozwi � azał Dolg.
Villemann i Taran, posłuchajcie mnie! Cie�n zwierzył mi si�e, �ze przyjdzie
te�z kolej i na was. Za kilka lat ka�zde z was otrzyma swoje zadanie. Tym razem
jestem zmuszony jecha�c sam, bez was, chocia�z Cie�n powiedział, �ze wspaniale
było mie�c was podczas wczorajszej wyprawy.
Rodze�nstwo patrzyło na niego zdumione.
Swoje zadanie?zapytał Villemann.
Tak. I Taran równie�z.
Villemann patrzył na brata zachwycony.
To ja sobie wtedy dam rad�e tak samo dobrze jak Dolg.
I ja te�z! krzykn�eła Taran.
Ale jednak chciałbym mie�c wtedy Dolga przy sobieci � agn � ał Villemann.
I ja te�z powtarzała za nim Taran.
Dzi�ekuj�e wamrzekł Dolg ze �smiechem.Jeste�scie najcudowniejszym
rodze�nstwem, jakie mam.
Malcy długo jeszcze si�e cieszyli tym komplementem, dopóki nie odkryli, �ze
nie jest on wcale taki wspaniały, jak si�e pocz � atkowo wydawało.
112

Erling spojrzał na Dolga z uznaniem, jakby chciał powiedzie�c: Nadzwyczajnie
poradziłe�s sobie z kłopotem. Wszyscy przecie�z wiedzieli, �ze gdyby Taran i Villemann
musieli bez specjalnego uzasadnienia zosta�c w domu, to doro�sli ani na sekund
�e nie mogliby spu�sci�c ich z oczu, bo malcy natychmiast wyruszyliby w �slad
za bratem. Dolg oddalił takie niebezpiecze�nstwo.
Dolg, a czy teraz mo�zemy obejrze�c magiczn � a kul�e? No i twoje rysunki?
zapytał Erling.
Chłopiec wahał si�e.
Boj�e si�e tak pokazywa�c kul�e, bo ona ma bardzo silne działanie na ludzi,
a przecie�z nie wiemy, jakie s � a tego ewentualne skutki. Pami�etajcie wi�ec, �ze nie
wolno jej wam dotyka�c, �zeby nie wyzwoli�c w sobie jakich�s nieznanych sił. . .
A ja jej dotykałamwtr � aciła Taran po�spiesznie.
Wiemy o tym i ja, i Cie�n, ale nie orientujemy si�e jeszcze, jakie to mo�ze
poci � agn � a�c za sob � a konsekwencje.
Och, to niezwykłepowiedziała Taran zachwycona.
No tak. Musimy te�z pami�eta�c, �ze kula sprawiła, i�z wielkie rzesze bł�ednych
ogników wróciły do swojej pierwotnej postaci, a potem całkiem znikn�eły. I to
tylko dzi�eki temu, �ze na ni � a patrzyły.
Och, ja za nic nie chciałabym znikn � a�c rzekła po�spiesznie stara pokojówka.
Nie, na pewno do tego nie dojdzie zapewnił j � a Dolg z powag � a. Ale
przecie�z od dawna cierpisz na dotkliwe bóle ramion i bioder, prawda?
Niestety tak. Strasznie dokucza mi reumatyzm.
Dolg zastanawiał si�e.
Ja nigdy nie dotykałem kuli informował Villemann. Ale patrzyłem
na ni � a i wcale nie znikn � ałem.
Wszyscy doro�sli my�sleli to samo. Widzieli, �ze w oczach Villemanna pojawił
si�e nowy blask oraz �ze i tak bardzo ładne rysy bli�zniaków maj � a teraz w sobie
jakie�s eteryczne pi�ekno. A najwyra�zniejsze zmiany obserwowali u Dolga, było
w nim co�s podniosłego, niezwykle szlachetnego.
Zastanawiali si�e, co takiego chłopiec w sobie ma. To siła, której jeszcze nie
zd � a�zył wypróbowa�c.
U�zył jej dotychczas tylko raz wobec tych złych ludzi, na których zesłał zapomnienie.
Nie tak mało wymagamy od tej kuli powiedział po dłu�zszym zastanowieniu.
�Z
� adamy, by przywróciła tat�e do �zycia, mo�ze wi�ec powinni�smy najpierw
wykona�c prób�e?
Zapytał pokojówk�e, czy mo�ze dotkn � a�c kul � a jej ramienia. Zapewnił, �ze nie jest
to w najmniejszym stopniu niebezpieczne, a mo�ze tak si�e zdarzy, �ze magiczna
moc pomo�ze na jej reumatyczne bóle.
Po bardzo długich wahaniach pokojówka zgodziła si�e na eksperyment.
113

Zaległa cisza.
To niebieski szafir!zawołała Theresa z przej�eciem.Jaki wielki! I có�z
za uroda! A jaka czysto�s�c!
Erling nie był w stanie wykrztusi�c ani słowa.
Pokojówka dygotała na całym ciele.
Panie M�llerszeptała ledwo dosłyszalnie.Wasza wysoko�s�c. . . Paniczu
Dolg! My�sl�e, �ze nie musz�e dotyka�c kuli. Ja. . . Ja ju�z si�e czuj�e lepiej. Ból ze
mnie wypływa. Spływa z ramion. W dół po r�ekach. A teraz jest tutajwskazała
na przedrami�e. A teraz. . . w dłoniach. Och, jaki okropny ból w palcach! O,
nie!
Całe cierpienie zebrało si�e w koniuszkach palców powiedział cicho
Dolg.
Biedaczka oddychała ci�e�zko.
Ale teraz. . . O Bo�ze, ból si�e rozpływa, znika. . . O, wasza miło�s�c, przestało
mnie bole�c! Prosz�e spojrze�c, mog�e podnie�s�c r�ek�e! I nic mnie nie boli!
Wstrz � a�sni�eta wybuchn�eła rozpaczliwym płaczem.
Ja rozumiem, co odczuwaszpokiwała głow � a ksi�e�zna.Moje bóle stawów
te�z znikn�eły. Stało si�e to dokładnie w taki sam sposób, jak opowiadała�s.
Najpierw skoncentrowały si�e w jednym punkcie, a potem wypłyn�eły ze mnie.
Takszlochała pokojówka.To samo było z moimi biodrami. Ból zsuwał
si�e w dół, do stóp, a potem wypłyn � ał na zewn � atrz. Chocia�z czułam to mniej
wyra�znie ni�z w ramionach, ale te�z zawsze miałam najwi�eksze bóle w barkach.
Dolg zawijał niebieski kamie�n w sweter i chciał go na powrót zapakowa�c do
w�ezełka Villemanna.
Zdaje mi si�e, �ze wiem, co si�e stało stwierdził Dolg. Prosiłem go
w duchu, by był tak dobry i usun � ał twój ból, i on to uczynił. On spełnia moje
�zyczenia. To mnie troch�e przera�za.
Słusznie, rzeczywi�scie powiniene�s si�e tego ba�c powiedział Erling przej
�ety.Bo to oznacza�c mo�ze trzy rzeczy, Dolg. Po pierwsze, nie wiemy, co by si�e
stało, gdyby ktokolwiek inny wyraził wobec szafiru swoje �zyczenia. Po drugie, ty
sam zawsze, kiedy b�edziesz go u�zywał, musisz mie�c czyste intencje i szlachetne
zamiary. A po trzecie wreszcie, nie wiemy, czy on spełnia równie�z złe �zyczenia.
Na t�e ostatni � a w � atpliwo�s�c ja znam odpowied�z rzekł Dolg. Złych
�zycze�n kamie�n nie spełnia. On reprezentuje dobro.
Theresa u�smiechn�eła si�e krzywo.
Ja w ka�zdym razie wiem, co szafir popiera. Dowiedziałam si�e tego za młodu.
Niech no sobie przypomn�e. . . Wiecie, jest bardzo wiele rzeczy, które szlachetny
kamie�n mo�ze da�c człowiekowi.
Troch�e o tym wiem, ale niezbyt wiele wtr � acił Dolg.
Opowiedz nam, babciu!
Ksi�e�zna starała si�e sobie przypomnie�c mo�zliwie najwi�ecej i liczyła na palcach.
114

No wi�ec wierno�s�c w przyja�zni i miło�sci. Cnotliwo�s�c, szczero�s�c, poczucie
obowi � azku, współczucie, fantazj�e i uczciwe �zycie. I dalej. . . uff, jak mało pami
�etam! A tak, jeszcze psychiczny spokój. Zdolno�sci prorocze, uzdrowicielskie,
łagodno�s�c, ufno�s�c. A ponadto przyci � aga do wła�sciciela dobrych łudzi. Jest pomoc
� a w nieszcz�e�sciu, na przykład w po�zarze czy gro�zbie utoni�ecia, pomaga te�z
zabł � akanym. Specjalnie chroni oczy i serce. Rozprasza depresj�e, leczy gor � aczk�e
i zatrucia, a ponadto chroni przed czarn � a magi � a.
Uff! j�ekn�eła Taran. Zostało co�s jeszcze? Co�s, na co szlachetne kamienie
nie pomagaj � a?
Theresa roze�smiała si�e.
To dotyczy tylko szafirów. Ka�zdy kamie�n ma inne sobie przypisane wła-
�sciwo�sci.
Z tego, co powiedziała�s, wynika, �ze szafir rzeczywi�scie wspiera dobro
rzekł Erling z u�smiechem.A na dodatek w tym kryje si�e jeszcze magiczna siła.
My�sl�e, �ze nie istnieje na ziemi drugi szafir, który mógłby si�e z nim równa�c
stwierdziła Theresa. Czy raczej w ziemi. Ale, kochany Dolgu, nie mo�zesz
go bez ko�nca nosi�c owini�etego w ten sweter! A przy tym w w�ezełku? Ten klejnot
powinien spoczywa�c w wy�sciełanej aksamitem szkatule. Najlepszy byłby aksamit
ciemnoniebieski. Chyba gdzie�s mam. . .
Erling uniósł r�ek�e.
Pi�ekna szkatułka, to pierwsze, czego poszukuj � a zbójcy na drogach. Szafir
powinien mie�c rzeczywi�scie lepszy futerał, ale nie za bardzo wyszukany!
Masz racj�e. Dolgu, poka�z nam teraz rysunki!
To ja je uratowałam! zawołała Taran rado�snie.
Jeste�s paskudn � a chwalipi�et � a! wykrzykn � ał Villemann. Ja te�z si�e do
tego przyczyniłem, chyba nie zaprzeczysz?
Oczywi�scie, �ze pomogłe�szapewnił Dolg młodszego brata, który, niestety,
nie miał mo�zliwo�sci wykazania si�e niczym szczególnym w wyprawie i potrzebował
teraz psychicznego wsparcia.
Dolg wyj � ał kartki papieru, które po niebezpiecznych przej�sciach były solidnie
pogniecione, i rozło�zył je na stole.
Tutaj mamy znak Sło�nca stwierdziła Theresa. Wszyscy znamy go
bardzo dobrze.
Ale co mog � a oznacza�c te inne?zastanawiał si�e Erling.Nigdy czego�s
podobnego nie widziałam.
Ani ja dodała Theresa. Chocia�z mogłabym mo�ze. . .
Tak? Co miała�s na my�sli?
Bibliotek�e w Hofburgu. Jest tam mnóstwo inkunabułów i rycin.
Byłoby dobrze tam zajrze�c westchn � ał Erling i patrzył na ksi�e�zn�e tak
długo, �ze a�z si�e zarumieniła.Ale czy wiesz, gdzie powinna�s szuka�c?
Poj�ecia nie mam. A poza tym nie mam te�z dost�epu do Hofburga.
115

Erling westchn � ał.
Porozmawiamy o tym, kiedy wrócimy do domu. Zabior�e ze sob � a kopi�e
rysunków. Nie dlatego, bym wiedział, jak � a rol�e mogłyby odegra�c, ale. . . A przy
okazji, Thereso, co zrobimy ze �spi � acymi wielkimi mistrzami?
Uff! j�ekn�eła, spogl � adaj � ac ukradkiem w stron�e werandy.
Ja te�z uwa�zam, �ze na razie one powinny le�ze�c tam, gdzie s � a. Nie dotykaj
ich i zadbaj, by nikt inny ich nie dotykał.
"One" to były, oczywi�scie, kamienne tablice, które w dalszym ci � agu le�zały na
schodach do ogrodu. Były jednak dobrze chronione i nikt nie mógł si�e nawet do
nich zbli�zy�c. Bli�zniaki zostały poinformowane o niebezpiecze�nstwie i otrzymały
surowy zakaz podchodzenia do schodów werandy. Oboje prze�zyli tyle bardzo
gro�znych sytuacji, �ze szczerze kiwali głowami, obiecuj � ac, i�z zrobi � a, jak im powiedziano.
I tym razem doro�sli im wierzyli.
A teraz oznajmił Erling, kład � ac r�ek�e na ramieniu Dolga teraz ty i ja
musimy zacz � a�c działa�c. Zaraz si�e przygotujemy do wyjazdu. Dwaj twoi najlepsi
ludzie, Thereso!
Ksi�e�zna natychmiast przyst � apiła do pracy.
Jeszcze tylko jedna sprawawtr � acił nie�smiało Dolg.Czy mog�e zabra�c
Nera?
Pies popatrzył l�ekliwie na pani � a domu, Theres�e, a ona zrozumiała.
Oczywi�scie, �ze Nero mo�ze i�s�c z tob � a.
Chłopiec mocno przytulił do siebie czworono�znego przyjaciela.

Rozdział 16
Wniewielkiej górskiej wiosce poni�zej zamku Graben dwóch chłopów siedziało
w izbie i piło piwo. Był ju�z pó�zny wieczór, chłopi odpoczywali zadowoleni po
dniu pracy. Zasłu�zyli sobie na par�e kufelków.
Obaj jednak milczeli pogr � a�zeni w my�slach.
W ko�ncu jeden powiedział:
Zastanawiam si�e, co te�z mogło si�e sta�c z tymi trojgiem w ruinach.
My�slałem o tym samym. Ty ich nie widziałe�s?
Nie.
Ja te�z nie.
Piana bieliła si�e na w � asach.
Konie nadal stoj � a w mojej stajni.
Tak. Pi�ekne konie.
Bardzo dobre.
Ale za nimi szli jeszcze jacy�s. Oni te�z pytali o drog�e do zamku, ale nie
chcieli nas słucha�c, kiedy�smy zaproponowali, �zeby konie zostawili we wsi. Wzi�eli
je ze sob � a. My�sl�e, �ze daleko nie zajad � a. Gromada wojowników.
Nie, wojownikami to chyba nie byli. Nie mieli zbroi.
Nie mieli, ale wygl � adali na wojowników. Z oczu �zle im patrzyło.
Masz racj�e.
Przejechali pó�zniej obok wsi w drodze powrotnej. Przelecieli jak burza, nie
zatrzymuj � ac si�e. Jakby nie chcieli, �zeby ich kto�s widział.
Mhm. Chłopak Trudy mówił, �ze jeden wiózł kogo�s w swoim siodle.
Chłopak Trudy za du�zo gada.
Cisza. Raz po raz gło�sne siorbni�ecie.
Trzeba by chyba i�s�c w góry i zobaczy�c.
Tak.
Las za wsi � a le�zał mroczny, wida�c go było przez okienko izby.
Ale nie dzisiejszego wieczora.
Nie. Nie dzisiejszego wieczora.
Powinni�smy wzi � a�c ze sob � a Andreasa. I Willgotta.
117

I jeszcze paru. Jutro wcze�snie rano. I we�zmiemy obraz Madonny.
Gł�ebokie westchnienie. Zaci�sni�ecie r�eki na uchwycie kufla.
Tak.
Nast�epnego ranka nieliczny i mało radosny pochód zaspanych chłopów wyruszył
ze wsi do znienawidzonego zamku Graben.
Wszyscy byli ju�z kiedy�s w ruinach, ale tylko raz w �zyciu i z własnej woli nie
wybraliby si�e tam nigdy wi�ecej. Niektórzy wiele lat temu musieli pój�s�c jeszcze
raz, �zeby ratowa�c tego szale�nca Dieterla. � Sci � agn � a�c go ze skalnej półki, na której
le�zał bez przytomno�sci. Dieterla, który nigdy nikomu nie opowiedział, co go tam
spotkało, i który umarł wkrótce potem.
No i teraz jacy�s głupi obcy odwa�zyli si�e pój�s�c do zamku, a ich konie stoj � a
we wsi ju�z czwart � a dob�e. Nic poza poczuciem miło�sci bli�zniego nie skłoniłoby
mieszka�nców wsi, by wyruszy�c na poszukiwania.
Ale nie była to dla nich radosna wyprawa.
Co za cholerni ludzie przychodz � a tu ze �swiata!
Ale ta trójka sprawiała takie przyjemne wra�zenie. Tamci, którzy przyjechali
po nich, to rzezimieszki.
I wła�snie dlatego chłopi chcieli zobaczy�c, co si�e stało.
Im bli�zej podchodzili do szczytu, tym wolniejsze stawały si�e ich kroki. I nie
tylko dlatego, �ze ci�e�zko było oddycha�c na stromym zboczu. Ruiny zamku Graben
budziły w nich l�ek.
Niemal ju�z całkiem na górze, na skalnym wyst�epie, Andreas, który był w�sród
nich najstarszy, najwy�zszy i cieszył si�e najwi�ekszym autorytetem, przystan � ał.
Tutaj co�s si�e musiało sta�c stwierdził.
Tak przyznał kto�s inny. Chyba jaka�s bójka. Spogl � adali ku dolinie,
która rozci � agała si�e przed nimi a�z po horyzont. Ze skały, na której stali, wiódł
w dół �slad, jakby zostawiony przez tocz � ace si�e ludzkie ciało.
Idziemy dalej w gór�e.
Na polanie, gdzie znajdowały si�e ruiny, nie zauwa�zyli niczego szczególnego,
jednak, nauczeni do�swiadczeniem, zatrzymali si�e na skraju lasu.
Jak tu cichopowiedział Bernhard, chłopak Trudy.
Racja, tak cicho nigdy tu nie było potwierdził Andreas w zamy�sleniu.
Tak jakby zamek ju�z nie był niebezpieczny. Pójdziemy zobaczy�c?
Na twoim miejscu bym tego nie robił. To podst�epne miejsce.
Nikt nie zareagował na to dosy�c dziwne stwierdzenie.
Stali jeszcze chwil�e, a lekki wiatr, który wiał tu w górze, chłodził ich zgrzane
twarze. � Zaden z przybyszów nie czuł si�e dobrze, ale �zaden te�z nie wiedział, co
powinni zrobi�c.
Nagle który�s z młodszych odskoczył na bok.
118

Ach, Du lieber Gott!
Co si�e stało?
Patrzcie!
Chłopak pokazywał na ziemi�e, gdzie w trawie le�zały ko�sci ludzkiej r�eki. Mi�edzy
palcami tkwiły strz�epy niebieskiej tkaniny.
Jezus Maria! chłopi �zegnali si�e przestraszeni.
Ona była ubrana w niebiesk � a sukni�e powiedział jeden z tych, którzy
widzieli Tiril i jej towarzyszy w drodze do zamku.
Znowu spogl � adali ku ruinom. Nie sprawiały one ju�z teraz wra�zenia bezpiecznego
miejsca.
Chod�zcie, idziemy st � ad! rzucił Andreas.
Nikt nie chciał schodzi�c ostatni, wszyscy pospiesznie zbiegali �scie�zk � a.
Na skalnym wyst�epie Andreas znowu przystan � ał.
Patrzcie na te gał�ezie! Tam na drzewie. Znowu kawałek niebieskiego materiału.
W takim razie musieli t�edy schodzi�c w dół stwierdził Willgott
Mo�zliwemrukn � ał Andreas niepewnie.
Ale wygl � ada na to, jakby kto�s został zepchni�ety z tej skały rzekł jeden
z chłopów ponurym głosem.
Tak. Nieszcz�esny!
Andreas!zawołano z lasu.Tutaj te�z jest �slad, jakby kogo�s ci � agni�eto!
Wszyscy ruszyli w tamt � a stron�e.
�Slady były niewyra�zne. Chłopi zatrzymali si�e przy wysokim stosie gał�ezi, nie
mogli i�s�c dalej, bo duchy broniły dost�epu do Móriego. Stoj � acy zdecydowani byli
co�s zrobi�c, ale nikt nie chciał uczyni�c pierwszego kroku.
Chłopak Trudy zadr�zał.
Ja wam mówi�e, �ze tu straszy!
Tak mruczeli inni.
Idziemy?
W ko�ncu Andreas postanowił pokaza�c, �ze jest tu przywódc � a. Odchrz � akn � ał
i zdecydował:
Nie! Nie mo�zemy tego tak zostawi�c.
Wszyscy jednak odczuwali to samo. Niebywale silny opór, który mo�zna by
przeło�zy�c na słowa: "Nie ruszajcie stosu gał�ezi!"
Tam pod spodem kto�s le�zy oznajmił Willgott półgłosem.
Tak, ale co zrobimy?
Jeden z tych, którzy spotkali Tiril i jej towarzyszy, szepn � ał ostro�znie:
Mnie si�e zdaje, �ze to ten o dziwnych oczach. On był wła�snie taki, i miły,
i gro�zny.
Uwa�zam, �ze był miły powiedział jego kolega. Chocia�z wygl � ad miał
gro�zny. Jak czarownik.
119

Sprowadzimy ksi�edza zdecydował Andreas.
Wszyscy odetchn�eli z ulg � a.
No to co robimy teraz? zapytał Nauczyciel duchy stró�zuj � ace przy martwym
ciele Móriego.
Łatwo by było ich st � ad wystraszy�c rzekł Duch Zgasłych Nadziei w zamy
�sleniu.Ale nie powinni�smy tego robi�c
Nie potwierdził Nauczyciel. Tak wła�snie i ja my�sl�e. Nic jeste�smy
przecie�z potworami. A to pełni dobrej woli i troskliwi ludzie, którzy nie zamierzaj
� a uczyni�c niczego złego. Nie powinni ju�z dłu�zej �zy�c w strachu przed tym wzgórzem.
Oczy�scili�smy przecie�z runy. Nie mo�zemy teraz zostawia�c nowego miejsca,
którego b�ed � a si�e ba�c.
Słusznieprzytakn � ał Hraundrangi-Móri.Z bra�cmi Mondsteinem i von
Kaltenhelmem była zupełnie inna sprawa.
Pustka miała w � atpliwo�sci.
No, a je�sli oni pochowaj � a Móriego?
Pomoc jest w drodze przypomniał Nauczyciel. Ale masz te�z racj�e.
Oni z pewno�sci � a b�ed � a chcieli sprawi�c mu prawdziwy chrze�scija�nski pogrzeb we
wsi na dole. Bardzo szlachetny zamiar z ich strony, ale nie mo�zemy do tego dopu
�sci�c.
Dwa duchy, Powietrze iWoda, wróciły ju�z po odprowadzeniu Erlinga do Theresenhof.
Władczyni powietrza miała pomysł.
Zostawcie mi spraw�e opó�znienia pogrzebupowiedziała z u�smiechem.
Niewielka �snie�zyca o tej porze roku nie jest w tych stronach niczym niezwykłym.
Mo�ze zreszt � a znajd�e inny sposób.
Ch�etnie ci pomog�ezgłosiła si�e Pustka.Zam � ac�e im troch�e w głowach,
�ze nie b�ed � a wiedzieli, co robi�c.
Wszyscy �smiali si�e cicho.
Dobrze by było mie�c tutaj Nidhogga i Zwierz�e westchn � ał Nauczyciel.
Bardzo mi ich brakuje. Byli�smy niewielk � a, ale bardzo zgran � a grup � a, my, którzy
mieli�smy ochrania�c Móriego.
Wszyscy si�e z nim zgadzali. Wszyscy my�sleli to samo. Gdyby on teraz umarł.
To co stanie si�e z nimi? B�ed � a kr � a�zy�c bez celu przez cał � a wieczno�s�c, nie wiedz � ac,
czym si�e zaj � a�c?
To by było potworne!
Nie masz �zadnych wiadomo�sci od Nidhogga?zapytał Nauczyciela Duch
Zgasłych Nadziei.
Nie odparł tamten. Nic oprócz słabego sygnału, �ze oddalaj � a si�e od
nas. Na zachód.
120

To chyba był bł � ad z tym przeniesieniem kamiennych tablic do Theresenhof
martwiła si�e Woda.
Dlaczego?
Chcieli�smy, �zeby Zakon �swi�etego Sło�nca nie miał do nich dost�epu. Jak
wiecie, towarzyszyłam Erlingowi do samego domu. Ale potem wydarzyły si�e tam
straszne rzeczy. Kilku wielkim mistrzom udało si�e wymkn � a�c. I pod postaci � a cieni
dr�eczyli małego Dolga podczas jego wyprawy.
Niedobrze. Bardzo niedobrze westchn � ał Nauczyciel.
Ale zostali ju�z unicestwieni, a pozostałym tablicom nic nie grozizapewniła
pani wody.
� Swietnie. Móri ma naprawd�e wspaniałego syna. Chocia�z jeszcze nie wie,
jakie wielkie siły drzemi � a w jego pierworodnym.
Znowu długo milczeli. Mo�ze Móri ju�z nigdy si�e o tym nie dowie. . .
Nie s � adz�e te�z, �ze i mój wnuk, Dolg, zdaje sobie spraw�e z tego, jaki jest silny.
Ale jest co�s, co ja chciałbym wiedzie�c. Mianowicie, kim jest ten Cie�n? I dlaczego
teraz si�e znowu pojawił?
No wła�snie. Dok � ad on prowadził chłopca po nocy? Nam powiedział, �ze id � a
po jedyny ratunek dla Móriego.
On jest troch�e za bardzo tajemniczy jak dla mnie stwierdził Duch Zgasłych
Nadziei, kr�ec � ac głow � a. Nie lubi�e, kiedy nie mam kontroli nad sytuacj � a.
Ani japoparł go Nauczyciel.Ale jak to jest, duchu powietrza, czy on
si�e znowu wycofał?
Tak, w tej chwili nie wiadomo, gdzie si�e podziewa. Do nas idzie tylko Dolg
z Erlingiem i kilkoma pomocnikami.
Wszyscy westchn�eli.
Musimy wytrwa�c, dopóki oni tu nie przyjd � a rzekł Hraundrangi-Móri.
Dbajcie, by Móri nie osun � ał si�e w gł � ab krainy � Smierci i �zeby ci sympatyczni
chłopi nie pochowali go w �zle poj�etym poczuciu miło�sci bli�zniego.
Bezradni i bezdomni rozsiedli si�e ponownie wokół swego "pana", Móriego,
chocia�z on sam nigdy nie zdołał wyja�sni�c, kto w tym układzie jest panem, a kto
sług � a.
Nauczyciel, Duch Zgasłych Nadziei i Hraundrangi-Móri siedzieli w kucki
przy stosie gał�ezi, pokrywaj � acych ciało Móriego. Pustka kr � a�zyła nad nimi, władczyni
powietrza siedziała na pobliskim drzewie, a pani wody wraz z �ze�nskim duchem
opieku�nczym Móriego stały bez ruchu pod skał � a.
Czekali.
Miejscowy proboszcz spogl � adał zmartwiony na stos sosnowych gał�ezi.
Ach, tak, tu z pewno�sci � a znajduje si�e zabł � akana dusza westchn � ał.
Musimy go na noszach zanie�s�c do wsi, jak tylko odczytam par�e odpowiednich
121

wersetów z Pisma �Swi�etego.
Odwrócił si�e i surowo popatrzył na spory tłumek, który tu z nim przybył.
Niemal cała parafia.
Ale co to za zabobonne gadanie o tym, �ze to miejsce jest nieczyste? � Ze
rz � adz � a tutaj złe moce? Ja nie znajduj�e, tu niczego takiego.
Nie, wielebny pastorze powiedział Andreas nieco zakłopotany. My
te�z ju�z nie. To, co nas przestraszyło dzi�s rano, ju�z znikn�eło, podobnie jak to, co
kiedy�s straszyło tam w ruinach na górze.
Paru wyrostków miało rozczarowane miny. Liczyli na troch�e rozkosznej grozy,
bezpiecznej, jak długo pastor i doro�sli byli z nimi.
Stara Hildegunn, z jednym tylko z�ebem w dolnej szcz�ece, uwa�zana była za
osob�e, która widzi wi�ecej ni�z inni, i teraz uznała, �ze powinna broni�c swojej dobrej
opinii.
No, ale ja w ka�zdym razie wyczuwam obecno�s�c jakich�s istot.
Ja te�z przytakn�eło chórem kilka młodych dziewcz � at.
Wszyscy wyczuwamy potwierdził Willgott. Ale to s � a istoty natury.
Nic złego nam nie zrobi � a.
To anioły Pana, które czuwaj � a nad zmarłym sprostował pastor. Odczułem
ich obecno�s�c natychmiast, gdy tu przyszli�smy. A �zadnych istot natury nie
ma. Gdyby były, nale�załyby do królestwa diabła.
Sosnowa szyszka spadła kapłanowi na odsłoni�et � a łysin�e. Uniósł głow�e, �zeby
zobaczy�c, co si�e dzieje, i wtedy druga szyszka pacn�eła go prosto w nos. Ale na
drzewie nikogo ani niczego nie było.
Powoli zacz�eli odrzuca�c gał�ezie ze stosu.
Jeden z chłopów wyprostował si�e.
Tak, to ten o strasznych oczach.
Wszyscy w milczeniu patrzyli na Móriego, który le�zał tam pi�ekny niczym bóg,
biały jak alabaster, z zamkni�etymi oczyma i zaci�sni�etymi ustami. Kruczoczarne
włosy otaczały twarz tak urodziw � a, �ze kobiety zacz�eły t�esknie wzdycha�c.
Patrzcie, on został przebity mieczem szepn � ał jeden z chłopców.
Ale rana si�e zagoiła wtr � acił kto�s inny.
Jak na kogo�s, kto zmarł tyle dni temu, to on wygl � ada bardzo zdrowo
stwierdził Andreas.
Uwa�zam, �ze macie racj�e, moi drodzy parafianie o�swiadczył proboszcz.
Tutaj działały siły ciemno�sci.Jaki�s ptak chlapn � ał mu prosto w oko i ura�zony
pastor długo je wycierał. Tu si�e dziej � a ró�zne rzeczy westchn � ał. Trzeba
go przenie�s�c na nosze!
Andreas okazał swój autorytet.
Moim zdaniem on �zył jeszcze do ostatniej dobyrzekł stanowczo.To
tłumaczy zagojon � a ran�e i jego zdrowy wygl � ad.
Inni kiwali głowami i potwierdzali. M� adre słowa!
122

I tylko niewidzialni towarzysze Móriego mieli w tej kwestii odmienne zdanie.
Chyba powinni�smy wezwa�c władze zaproponował Andreas. Tutaj
miało przecie�z miejsce przest�epstwo. A wła�sciwie trzy. Jeden człowiek został
przebity mieczem. Drugi, wedle tego, co widzieli�smy, zrzucony ze skały. Trzeci
natomiast, kobieta, została uprowadzona przez tych barbarzy�nców, którzy przybyli
z odległych i obcych stron.
�Swietny pomysł, mój dobry Andreasiepochwalił proboszcz.Tu trzeba
przeprowadzi�c �sledztwo. Złó�zcie tego nieszcz�e�snika w kaplicy cmentarnej!
A potem wezwiemy prefekta z Zurychu.
Nast�epnie przep�edził młodzie�z, która tłoczyła si�e, by lepiej widzie�c. Trup
w nudnym codziennym �zyciu zawsze jest bardzo podniecaj � acy.
No, zabierajcie go, moi silni chłopi!
Proboszcz szeptał wyj�ete z Biblii słowa, a reszta słuchała z pochylonymi głowami
i zło�zonymi r�ekami.
Po modlitwie opu�scili wzgórze z Mórim na noszach.
Znakomicie!cieszył si�e Nauczyciel.Teraz b�edziemy mie�c tyle czasu,
ile nam b�edzie potrzeba. Nie pochowaj � a Móriego, dopóki nie przyjedzie prefekt,
�zeby go zobaczy�c. Andreas, mój dobry człowieku, �zycz sobie, czego chcesz, a b�edzie
ci spełnione.
I tak si�e te�z stało. Gdy chłop Andreas jeszcze tego samego wieczora wyraził
�zyczenie, by kto�s zamkn � ał na wieki nieustannie gadaj � ac � a g�eb�e jego mał�zonki,
nieszcz�esna kobieta zaniemówiła. Dopóki duchy przebywały w ich wsi, biedaczka
rozdziawiała tylko usta, ale nie była w stanie wyda�c z siebie głosu.
Od wielu lat Andreas nie prze�zywał takich pi�eknych dni!

Rozdział 17
Ksi�e�zna Theresa najch�etniej pojechałaby razem z Dolgiem i Erlingiem. Nie
była przecie�z starsza od Erlinga i zniosłaby trudy podró�zy. Kto�s jednak musiał
zosta�c w domu. Kto�s, kto mógłby si�e zaj � a�c niesfornymi bli�zniakami. I kto�s musiał
tu by�c na wypadek, gdyby Tiril wróciła.
W to ostatnie jednak nikt nie wierzył.
Długo �sciskała r�ek�e Erlinga na po�zegnanie.
Dbajcie o siebie. Obaj! A raczej, �sci�slej bior � ac, wszyscy trzej. Nerowi te�z
nic nie powinno si�e sta�c. Zapami�etajcie to sobie!
Tak, wiem zapewnił Erling. Najbardziej bym chciał, �zeby�s z nami
pojechała, Thereso. Podró�z z tob � a byłaby du�zo łatwiejsza do zniesienia. Ale kiedy
wrócimy. . .
Tak?
Wtedy chciałbym z tob � a porozmawia�c. . . Ech, o ró�znych sprawach.
Okropnie to sformułowałem, my�slał Erling zły sam na siebie. Zawsze, kiedy
si�e najbardziej potrzebuje wła�sciwego słowa, j�ezyk zawodzi.
Długo na siebie patrzyli, z u�smiechami na wargach i powag � a we wzroku. Oboje
wiedzieli, �ze nie ma �zadnej gwarancji, i�z Erling i Dolg kiedykolwiek wróc � a.
A zwłaszcza Móri, którego b�ed � a próbowali sprowadzi�c do domu.
Gdy powóz wyjechał za bram�e Theresenhof, ksi�e�zna długo stała przy oknie
i patrzyła w �slad za nimi. Wiedziała, �ze zobaczy wszystko, powóz, konie, ludzi,
jeszcze raz, kiedy wjad � a na najwy�zsze wzgórza.
Jak�ze długo musiała czeka�c! O, nareszcie s � a! Ale zaraz znowu wszystko znikn
�eło, tym razem na dobre.
Co Erling chciał jej powiedzie�c?
Z pewno�sci � a nic. Wcze�sniej, zanim on i Tiril, i Móri wyjechali na swoj � a niefortunn
� a wypraw�e, rozmawiali o prowadzeniu dworu, o ekonomii, ale ona, Theresa,
rozumiała z tego niewiele i wtedy Erling zaofiarował si�e, �ze jej to kiedy�s wytłumaczy.
Pó�zniej jako�s nie było czasu, wi�ec mo�ze teraz. . . Pewnie to wła�snie miał
na my�sli.
124

Teraz znowu obaj z Dolgiem wyjechali. Jak to dobrze, �ze zostały jej młodsze
dzieci! Bardzo surowo zakazano im zbli�za�c si�e do schodów werandy. Cała ta
cz�e�s�c ogrodu została oddzielona specjalnym, nowo wzniesionym płotem, drzwi na
werand�e Theresa zamkn�eła od �srodka na klucz, a klucz nosiła zawsze przy sobie.
Znała jednak dobrze Taran i Villemanna. Zakaz działał na nich niczym wielki
słodki tort.
Mimo wszystko miała wra�zenie, �ze przestraszyły je troch�e surowe zakazy
i gro�zenie tym, co si�e stanie, je�sli zbli�z � a si�e do schodów. Zreszt � a oboje byli jakby
bardziej dojrzali po wyprawie, w której wzi�eli udział. Oboje wiedzieli, �ze istniej � a
cienie, i dobre, i złe. A ci, którzy mogli by�c uwolnieni z kamiennych tablic zło�zonych
w ogrodzie, s � a wył � acznie �zli. Jedynie ojciec dzieci, Móri, dysponował sił � a,
która mogła okiełzna�c złe cienie.
Bli�zniaki upierały si�e, �ze Dolg te�z by potrafił, ale Theresa odparła, �ze nic pewnego
na ten temat na razie nie wiadomo i nie mo�zna eksperymentowa�c. Pó�zniej
dzieci musiały zło�zy�c uroczyst � a przysi�eg�e przed obrazem Madonny, �ze za nic nie
zbli�z � a si�e do schodów.
Obiecali jej, ale Taran, która zawsze musiała postawi�c na swoim, zawołała:
Teraz niech b�edzie tak, jak chcesz. Mój Czas nadejdzie pó�zniej.
Mój tak�ze o�swiadczył Villemann. I to wcze�sniej.
Nie, nic podobnego. Na pewno nie wcze�sniej.
Tak, bo ja jestem starszy!
Dwie godziny! Te�z jest si�e czym chwali�c!
I znowu podj�eli swoj � a wieczn � a sprzeczk�e, w której nie było zło�sci, tylko pragnienie
odrobiny presti�zu.
Tego wieczora Theresa długo si�e nie kładła, siedziała po prostu na kraw�edzi
swego łó�zka. Szafir Dolga uczynił cud, ból stawów znikn � ał zupełnie. W głowie
ksi�e�znej kr � a�zyła jednak uparcie inna my�sl.
Nie miała odwagi jej nazwa�c.
Jeste�smy równolatkami, powracało do niej uparcie. On za�s jest m�e�zczyzn � a samotnym,
bezdzietnym m�e�zczyzn � a. W młodo�sci musiał mie�c wielkie powodzenie
u kobiet. Co�s jednak uło�zyło si�e nie tak jak trzeba, skoro nie doczekał si�e potomstwa.
A przecie�z w pełni na nie zasługiwał. Byłby fantastycznym ojcem, on, tak
bardzo przywi � azany do naszej trójki.
On mógłby jeszcze mie�c dziecko. I to wła�snie jest najgorsze, bo ja da�c mu go
ju�z nie mog�e.
Dlaczego ludzie spotykaj � a si�e w niewła�sciwym czasie? Czy na tym �swiecie
nie ma �zadnej sprawiedliwo�sci?
Theresa zdawała sobie jednak jasno spraw�e z tego, �ze gdyby spotkali si�e
w młodo�sci, to do niczego by mi�edzy nimi nie doszło. Bo ona była ksi�e�zniczk � a,
siostr � a samego cesarza, a on był zwyczajnym człowiekiem, nawet nie pochodził
ze szlachty. Zdolny kupiec to przecie�z nie jest partia dla ksi�e�zniczki.
125

Teraz sprawy miały si�e zupełnie inaczej. Ona została odrzucona przez cesarsk � a
rodzin�e, w ka�zdym razie oficjalnie, za fałszywy krok popełniony w młodo�sci.
Była jednak szcz�e�sliwa i rada, �ze jest tak jak jest.
Tyle tylko �ze została sama, bez bliskiego m�e�zczyzny.
W ko�ncu w�slizgn�eła si�e pod kołdr�e.
Badała dłoni � a swój podbródek. Jego kontury nie były ju�z takie wyraziste jak
dawniej, na szyi miała kilka widocznych �zył. A jej piersi? O, nie, zreszt � a dlaczego,
piersi by jeszcze uszły, cho�c z cał � a pewno�sci � a nie s � a to piersi młodej dziewczyny.
On musi by�c do�s�c zepsuty, je�sli chodzi o pi�ekne kobiety.
Ona za�s niewiele miała do zaoferowania.
Talia te�z ju�z nie taka jak dawniej. Brzuch. . . Mimo woli wci � agn�eła go. Owszem,
płaski, ale te�z nie taki jak kiedy�s.
Poza tym na jednej łopatce pojawiły si�e jakie�s ciemne znamiona. Kwiaty staro
�sci, tak to si�e chyba nazywa. Były nieco wypukłe, wyczuwało si�e je dotykiem.
Raczej nie powinna ich pokazywa�c.
Chc�e dosta�c z powrotem moj � a młodo�s�c! Teraz! Bo wła�snie teraz jej potrzebuj
�e. A nie trzydzie�sci lat temu. Wtedy nie znałam jego.
Moje włosy si�e przerzedziły. Nie za bardzo, ale wyczuwam to, kiedy je przeczesuj
�e palcami. Par�e lat temu zacz�eły mi wypada�c. Teraz jednak przestały. Bo�ze,
daj, �zeby ju�z tak zostało!
Przy wieczornym pacierzu w swojej małej kapliczce Theresa modliła si�e tylko
za tych, którzy znajduj � a si�e poza domem i s � a w niebezpiecze�nstwie. Nie odwa�zyła
si�e prosi�c Matki Bo�zej o pomoc w swoich prywatnych rozterkach.
Jak zawsze w ostatnich dniach, modliła si�e szczególnie za Tiril i Móriego. I za
Dolga. Młodsze dzieci szcz�e�sliwie wróciły do domu, wi�ec o nie nie musiała si�e ju�z
niepokoi�c. Dzisiaj jednak jej modlitwy obejmowały te�z Erlinga M�llera. Ale tylko
dlatego, �ze jemu równie�z groziło niebezpiecze�nstwo w tej podró�zy. Z �zadnego
innego powodu.
Natomiast stopy mam w dalszym ci � agu pi�ekne.
I moje zgrabne nogi. Te�z si�e nie zmieniły.
Tylko �ze nóg i tak nie mog�e pokaza�c.
Z wyj � atkiem. . .
Engelbert wyra�zał si�e bardzo ciepło o jej nogach. Gładził je pieszczotliwie,
obejmował. Ten jeden jedyny raz, kiedy je widział. I Adolf miał zwyczaj wchodzi�c
za ni � a po schodach, unosi�c jej spódnice i przygl � ada�c si�e nogom. Na pocz � atku
ich fatalnego mał�ze�nstwa. Pó�zniej, Bogu dzi�eki, ju�z si�e nie przejmował takimi
sprawami. Pó�zniej w ogóle si�e ni � a nie przejmował.
Dolg, dziecko kochane, co z ciebie b�edzie?
My�sl o najstarszym wnuku koj � aco wpływała na jej nerwy, cho�c to z pewno�sci � a
dziwne. Mimo i�z była pewna, �ze nie zmru�zy oka tej nocy, zasn�eła.
126

Theresa miała okropny sen. � Sniło jej si�e, �ze na schodach werandy ze stosu kamiennych
płyt unosi si�e dym. Czarna smuga kierowała si�e ku domowi i chwiej � ac
si�e otaczała naro�zniki, jakby czego�s szukała.
W ko�ncu dotarła do okna jej pokoju. Tam si�e zatrzymała. I wtedy przez okno
zacz�eły do pokoju zagl � ada�c jakie�s twarze, r�ece osłaniały od �swiatła oczy, poruszaj
� ace si�e niespokojnie i tylko na pół widoczne w mglistych szarych obliczach.
Theresa zerwała si�e z krzykiem.
To tylko sen. Firanki były szczelnie zasłoni�ete, nikt nie mógł zagl � ada�c przez
okna.
Nie odwa�zyła si�e jednak podej�s�c i wyjrze�c na zewn � atrz.
Ksi�e�zna miała te�z inny problem. O mniejszym znaczeniu, ale jednak. Jej brat,
cesarz, zawiadomił, �ze zamierza j � a odwiedzi�c. Wybierał si�e do zachodnich prowincji
kraju i chciał skorzysta�c z okazji, �zeby zajrze�c do siostry. Miało to nast � api�c
lada dzie�n.
To bardzo miła wiadomo�s�c, ale Theresa nie wiedziała, jak prze�zyje tak � a wizyt�e
przy wszystkich swoich zmartwieniach. A nie chciała brata wprowadza�c w przykre
sprawy swojej rodziny. Zreszt � a byłoby to za bardzo skomplikowane, zbyt wiele
pyta�n. W tym krótkim czasie, który brat sp�edzi u niej, nie b�edzie mo�zliwo�sci
wyja�snienia podstawowych kwestii. Jedyne, co mogła w ten sposób osi � agn � a�c, to
doło�zy�c bratu zmartwie�n do tych, które ju�z i tak ma.
Inna sprawa, to czy Taran zechce milcze�c na temat przygody, jak � a prze�zyła.
Ta mała gaduła na pewno wyskoczy z czym�s niestosownym. Nie po raz pierwszy
zreszt � a.
Theresa westchn�eła ci�e�zko.
Kardynał von Graben stał na schodach domu, w którym przypadkiem go�scił.
Trzymał si�e mocno brunatnej, pi�eknie rze�zbionej por�eczy. Brat Lorenzo był przy
nim, towarzyszył im bratanek kardynała, biskup Engelbert. Obaj, kardynał i bratanek,
byli w drodze na spotkanie dostojników ko�scielnych w Heiligenblut. Lorenzo
wybierał si�e gdzie indziej.
Oczy starego Wielkiego Mistrza Zakonu �Swi�etego Sło�nca miotały błyskawice,
kiedy wbijał je w swoich podwładnych. Stali teraz przed nim na zamkowym
dziedzi�ncu, brat Johannes i jego dzielni wojownicy.
Co to wszystko ma znaczy�c syczał kardynał. Nie stójcie tu jak gromada
bełkocz � acych idiotów! Wyja�snijcie mi natychmiast! Jak to si�e stało, �ze nie
przyprowadzili�scie tutaj dzieci?
Brat Johannes patrzył na niego pustym wzrokiem.
Jakich dzieci?
Wielki Mistrz pochylił si�e ku niemu.
Ty i twoi ludzie pojechali�scie, by szuka�c dzieci czarnoksi�e�znika. Ty sam
127

przyjechałe�s mi powiedzie�c, �ze dzieci wyruszyły na wschód razem ze swoim wielkim
psem. Poleciłe�s braciom Ottonowi i Alexandrowi jecha�c przodem, podczas
gdy ty przybyłe�s z informacj � a do mnie. Gdzie s � a nasi bracia? I gdzie s � a dzieci?
Ja nie wiemodparł brat Johannes spokojnie.
W porz � adku. W takim razie ja ci powiem, gdzie s � a nasi zakonni bracia.
Jeden z ich ludzi dotarł do mnie. Ten człowiek spotkał zreszt � a po drodze równie�z
ciebie i tak�ze tobie opowiedział. . .
Co on opowiedział?
Kardynał o mało nie uniósł si�e w powietrze z w�sciekło�sci.
To, co ja tobie zaraz opowiem, ty głupcze! To mianowicie, �ze obaj bracia
zakonni i wi�ekszo�s�c ich ludzi nie �zyje. Uton�eli w wielkich bagnach, po których
ten smarkacz chodził tam i z powrotem jakby nigdy nic. Ten człowiek bredził te�z
co�s o tym, �ze chłopiec go uratował przy pomocy bł�ednych ogników! Które potem
przemieniły si�e w �zywe istoty!
N-nie!wtr � acił brat Johannes z niedowierzaniem.
Nie miałem �zadnych powodów, �zeby mu nie wierzy�c, poniewa�z jego ubranie
cuchn�eło �smierci � a i upokorzeniem. Cały był oblepiony bagiennym szlamem.
On mi powiedział �ze odkrył dzieci, a ty ze swoimi wspaniałymi lud�zmi pojechali
�scie do miejsca, które wskazał, �zeby je pojma�c.
Pojma�c? Kogo pojma�c? Wspaniałych ludzi?
Dzieci, ty o�sle! � Zaden z was niczego nie pami�eta?
Tamci patrzyli na niego nie rozumiej � ac o czym mowa.
Kardynał pochylił głow�e niby rozw�scieczony byk.
Ten człowiek powiedział co�s jeszcze. Syn czarnoksi�e�znika miał niebiesk � a
kul�e, któr � a najprawdopodobniej zdobył gdzie�s na tych mokradłach. I to wła�snie ta
kula pomogła człowiekowi wydosta�c si�e z błota. Co ty masz do powiedzenia na
ten temat?
Wasza wielebno�s�c, ja zapewniam! My z niczym takim si�e nie spotkali�smy!
Nie widzieli�smy �zadnych dzieci. Spieszyli�smy po prostu tutaj, tak jak nam polecono.
Wielki Mistrz pociemniał na twarzy jak gradowa chmura.
Nikt wam nie polecił, �zeby�scie tu przyjechali! Kardynał odwrócił si�e
do towarzysz � acych mu braci. On si�e zachowuje jak kompletny idiota. Zawsze
my�slałem, �ze mog�e polega�c na bracie Johannesie, ale teraz. . .
Mnie to wygl � ada tak, jakby za tym stała wola kogo�s innego rzekł brat
Lorenzo.Albo upór. Sprawiaj � a wra�zenie, jakby zapomnieli, co si�e z nimi działo.
Tak, i ja tak my�sl�e. Ale o co chodzi z t � a niebiesk � a kul � a? Nic nie rozumiem.
Miała jakoby by�c niewiarygodnie pi�ekna, tak mówił ten �smierdz � acy błotem ciura,
ale ja nigdy nie słyszałem o �zadnej niebieskiej kuli. Kula miała by�c ze złota.
Jego bratanek, biskup Engelbert, zasłonił dłoni � a usta.
128

Cii!
Przenikliwe oczy kardynała skierowały si�e ku niemu.
Kompletnie zapomniałem!
O czym?
O ojcu Theresy! Kiedy opowiadał nam ba�s�n o morzu, które nie istnieje, wymieniał
te�z inne kamienie czy kule, ju�z nie pami�etam. Prócz promienistego sło�nca
istniała równie�z jedna kula niebieska i jedna czerwona, a obie miały wyj � atkowe
wła�sciwo�sci.
Brat Lorenzo my�slał, �ze Wielkiego Mistrza trafi szlag.
I mówisz mi o tym dopiero teraz?rykn � ał wuj na nieszcz�esnego biskupa.
Jakie to wła�sciwo�sci?
Tego. . . on nie wiedział wyj � akał Engelbert jak chłopiec przyłapany na
kradzie�zy jabłek.
Ratunkuwysyczał kardynał.Tego ju�z naprawd�e za wiele! Dlaczego,
dlaczego zawsze staj � a nam na drodze ci n�edzni �smiertelnicy?
Kardynał wszystkich ludzi ni�zszych od siebie rang � a nazywał �smiertelnikami.
Weszli do domu. Tam kardynał usiadł w fotelu i odchylił głow�e.
Je�sli masz dla mnie wi�ecej złych wiadomo�sci, Engelbercie, to przedstaw
mi je natychmiast!
Biskup Engelbert, który nigdy nie pojmował ironii, wzi � ał słowa wuja na powa
�znie.
Tak, jest jeszcze co�s, co opowiadał jeden �zołnierz z naszej �swity. . .
Wielki Mistrz zmru�zył swoje zm�eczone oczy.
Co on powiedział? Mów zaraz!
On twierdzi, �ze my ich spotkali�smy po drodze tutaj.
Brat Lorenzo zacisn � ał wargi. Nie cierpiał tego pozbawionego charakteru Engelberta,
a ju�z patrzenie na biskupa, jak wije si�e przed kardynałem, to była prawdziwa
udr�eka.
Odpowiadaj porz � adnie!rykn � ał Lorenzo, nie b�ed � ac ju�z w stanie nad sob � a
panowa�c. Jego włoski temperament był silniejszy ni�z konwenanse.
Spo�sród trzech rycerzy zakonnych zgromadzonych w tym pokoju Lorenzo był
z pewno�sci � a najgro�zniejszy. Posiadał chłodn � a inteligencj�e, jak � a nie dysponował
nawet kardynał.
Ja. . . Ja. . . wyj � akał biskup. Przełkn � ał �slin�e i zacz � ał od pocz � atku.
Jeden z naszej eskorty twierdzi, �ze my po drodze spotkali�smy ekwipa�z z habsburskim
herbem. Towarzyszyli mu wył � acznie chłopi, ale podobno wewn � atrz mign � ał
mu czarnowłosy u�spiony chłopiec. Był te�z z nim ten wielki pies. Jechali na zachód.
Prawdopodobnie wtr � acił Lorenzo z przek � asem. Skoro ich spotkali-
�smy, to musieli jecha�c na zachód.
129

Wielki Mistrz długo siedział bez słowa. Wpatrywał si�e w swego bratanka
z obrzydzeniem. Na koniec powiedział:
Lorenzo! Wydaj rozkaz, aby wszyscy ludzie, bez których mo�zemy si�e
obej�s�c, wyruszyli na zachód!
Ale, eminencjo, my nie mamy tu zbyt wielu ludzi!
W takim razie po�slij po posiłki do Sankt Gallen! Engelbert, ty niezguło,
czy chłopiec był w powozie sam?
O to nie pytałem.
Nie, oczywi�scie, powinienem si�e domy�sli�c. Jakim sposobem, na Boga, udało
ci si�e zosta�c biskupem? Tak, tak, wiem. Dzi�eki moim wpływom.
Biskup Engelbert wygl � adał na człowieka gł�eboko krzywdzonego. Brat Lorenzo
starał si�e ukry�c, �ze cała ta sytuacja sprawia mu przyjemno�s�c i �ze zamierza j � a
wykorzysta�c. Jeszcze jedna taka gafa, ty nad�ety biskupie, i tytuł wielkiego mistrza
b�edzie mój!
Lorenzo wypr�e�zył si�e, bowiem kardynał znowu zwracał si�e do niego.
Jak si�e maj � a sprawy z kamiennymi tablicami, bracie Lorenzo? Czy nasi
ludzie zdobyli płyty, które zostały zrzucone do rzeki koło zamku Graben razem
z tym jakim�s M�llerem?
Nasi wysłannicy do zamku Graben jeszcze nie wrócili, wasza eminencjo.
Blady u�smiech pojawił si�e na wysuszonej twarzy kardynała. Nie był to pi�ekny
u�smiech.
Chc�e wierzy�c, �ze je znajd � a. Ów M�ller z pewno�sci � a uton � ał, ale kamienne tablice
powinny by�c całe.Kardynał zastanawiał si�e przez chwil�e, a potem dodał:
Miejmy nadziej�e, �ze nasi ludzie dopadn � a ten ekwipa�z Habsburgów. Powóz najpewniej
jedzie do Graben, bo oni tez chc � a zdoby�c tablice. I ufajmy, �ze nasi ludzie,
którzy udali si�e do Graben, s � a bystrzejsi ni�z ci, którzy towarzysz � a mi w podró�zy,
i "zajm � a si�e" chłopcem oraz jego eskort � a. Bo tym razem to my byli�smy pierwsi!
Kardynał wstał.
No có�z, w takim razie mo�zemy rusza�c dalej do Heiligenblut.

Rozdział 18
Cesarz przybywał z całym orszakiem, wi�ec na szcz�e�scie Theresa miała mnóstwo
spraw do załatwienia i nie my�slała o swoich bliskich, w�edruj � acych gdzie�s po
niebezpiecznych szlakach.
Oczywi�scie, to wielka przyjemno�s�c móc porozmawia�c z bratem, cho�c mieli
dla siebie zaledwie kilka godzin. Ale w samym �srodku wizyty do dworu przybył
chłop, jeden z tych, których Erling i Dolg zabrali ze sob � a. Theresa natychmiast
pospieszyła na dziedziniec.
Wróciłe�s? Czy co�s si�e stało? pytała zaniepokojona.Czy to co�s z. . . ?
Nie, wasza miło�s�c, wszystko jest dobrze. Ja wróciłem tylko, �zeby przekaza�c
list i wiadomo�s�c od pana M�llera. To bardzo wa�zne. I zaraz potem musz�e wraca�c.
Powiniene�s najpierw co�s zje�s�c, poza tym trzeba ci zmieni�c koniapowiedziała
Theresa zdenerwowana, odbieraj � ac list od posła�nca. A jak � a wiadomo�s�c
masz jeszcze dla mnie?
Pewnie �zle si�e wyraziłem. Wiadomo�s�c jest w li�scie.
Rozumiem Theresa u�smiechn�eła si�e. Id�z teraz do kuchni i powiedz,
�zeby ci dali jedzenie z pa�nskiego stołu!
Nie czekaj � ac otworzyła list. R�ece trz�esły jej si�e tak bardzo, �ze ledwie mogła
utrzyma�c arkusik
Moja najdro�zsza Przyjaciółko,
przeczytała pierwsze słowa i uznała, �ze to bardzo pi�ekny pocz � atek.
Jest co�s, o czym powinna�s wiedzie�c. Dopiero co spotkali�smy po
drodze kardynała i wielu innych purpuratów. Kardynałowi towarzyszy
ów włoski pan z blizn � a, je�sli go pami�etasz. Zdaje mi si�e, �ze ma na imi�e
Lorenzo.
Przestraszyłem si�e bardzo, �ze oni jad � a do Theresenhof, wi�ec wypytałem
w pierwszej gospodzie po drodze. Dowiedziałem si�e, �ze kardynał
zd � a�za do Heiligenblut. Ma si�e tam podobno odby�c jakie�s wa�zne
spotkanie ko�scielnych dostojników.
131

Jest jednak inna sprawa, która mnie niepokoi. Nasza Tiril znikn
�eła, jak wiesz, bez �sladu. I je�sli mówi�e "bez �sladu", to dokładnie to
mam na my�sli. Mijali�smy pałac biskupa Engelberta i pozwoliłem sobie
przeprowadzi�c dyskretne poszukiwania w okolicy jego domostwa.
Udało nam si�e spotka�c kobiet�e pracuj � ac � a w pałacowej kuchni, ale
ona nie słyszała nawet pogłosek o kim�s w tajemnicy trzymanym w pałacu.
Z tego wnosz�e, �ze Tiril tam nie ma. Powa�znie si�e o ni � a martwi�e.
Nie mam teraz czasu na gruntowniejsze poszukiwania, najpierw musimy
pomóc Móriemu, ale boj�e si�e, �ze czas zatrze nawet te nikle �slady,
jakie jeszcze gdzie�s istniej � a.
Co robi�c? Rzecz jasna nie oczekuj�e od Ciebie odpowiedzi na to
pytanie, ale tylko Ty zrozumiesz mój niepokój!
Dolg serdecznie pozdrawia babci�e i rodze�nstwo. Przez cały czas
o Was my�slimy.
Twój przyjaciel na zawsze, Erling.
Theresa oddychała pospiesznie. Ju�z podczas czytania listu podj�eła decyzj�e.
Teraz była pewna, �ze tak wła�snie nale�zy post � api�c.
Cesarz zaczynał si�e przygotowywa�c do odjazdu, nie miał ju�z wi�ecej czasu.
Karl zacz�eła Theresa stanowczym głosem. Na ogół nie mam zwyczaju
zam�ecza�c ci�e pro�sbami, prawda?
Tak rzeczywi�scie jest. Cesarz u�smiechn � ał si�e ciepło. Czasami mam
nawet z twojego powodu wyrzuty sumienia.
Teraz jednak chciałam ci�e o co�s prosi�c. Jak wiesz, mojej córki, Tiril, nie
ma w domu. Wła�snie otrzymałam wiadomo�s�c, �ze znalazła si�e w tarapatach. Chodzi
o okup i temu podobne. Nie, nie mam czasu wyja�snia�c ci szczegółów. Czy
mógłby�s mi po�zyczy�c czterech twoich wspaniałych gwardzistów? Tylko na jeden
dzie�n. Ode�sl�e ich jutro rano. B�edziesz tak dobry?
Czy Tiril dostała si�e w r�ece złych ludzi? W takim razie ja mog�e. . .
Nie teraz, Karl. Czas nagli. Ja wiem, jak mo�zna j � a z tego wydosta�c bez
okupu, ale, jak mówi�e, do tego potrzeba mi czterech gwardzistów.
Po długim wahaniu i licznych napomnieniach cesarz ust � apił. Zreszt � a spieszył
si�e i wła�sciwie nie miał wyboru.
Potrz � asał jednak zatroskany głow � a, kiedy wraz z całym orszakiem opuszczał
dwór.
Czterej ludzie zostali w Theresenhof. Taran zd � a�zyła ju�z wystroi�c si�e bardzo
pi�eknie i zabawiała ich radosnym szczebiotaniem.
Dwaj gwardzi�sci otrzymali polecenie pozostania w domu, by za cen�e własnego
�zycia ochrania�c wnuki ksi�e�znej. Dzieciom nie wolno na krok opu�sci�c dworu.
132

I co najwa�zniejsze: nie wolno im pod �zadnym pozorem zbli�zy�c si�e do schodów
werandy.
Trzeba wam wiedzie�c powiedziała Theresa do gwardzistów �ze ja
nie wierz�e ani odrobin�e ich niewinnym oczom. Je�sli wbij � a sobie do głowy, �ze
chc � a prze�zy�c przygod�e, to na pewno wprowadz � a ten pomysł w �zycie. Musz�e mie�c
pewno�s�c, �ze s � a bezpieczni i �ze nie powinnam si�e o nich martwi�c.
� Zołnierze rozumieli, twierdzili jednak, �ze chyba wystarczy mie�c dzieci na oku.
Ha! rzekła Theresa z gorycz � a. Bo wy nie znacie moich ukochanych
wnucz � at!
Zabrała pozostałych dwóch gwardzistów i wkrótce wszyscy troje opu�scili
dwór.
Dok � ad si�e udajemy, wasza wysoko�s�c? zapytał jeden.
Na spotkanie dostojników Ko�scioła w Heiligenblut.
Gwardzi�sci popatrzyli po sobie. Na ko�scielne spotkanie nie jest chyba potrzebna
osobista ochrona?
Niestety, musz�e was uprzedzi�c, �ze starcie mo�ze by�c bardzo ci�e�zkie. Nie
o spotkanie dostojników mi, oczywi�scie, chodzi, ale prosz�e was, u�zyjcie broni,
je�sli zajdzie taka potrzeba.
Uznała, �ze powinna jednak wprowadzi�c ich troch�e w cał � a histori�e.
Cesarz, mój brat, nic o tym nie wie, bo nie chciałam składa�c na jego barki
moich zmartwie�n. Otó�z istnieje tajny zakon, którego członkami s � a osobisto�sci
z najwy�zszych sfer całej Europy. Zreszt � a jest ich bardzo niewielu, słyszałam, �ze
zaledwie dwudziestu jeden m�e�zczyzn, ale nie jestem pewna. Bracia zakonni poszukuj
� a czego�s, co przez fatalny przypadek stało si�e własno�sci � a mojej córki. I musz
�e powiedzie�c, �ze nie przebieraj � a w �srodkach. Teraz pojmali moj � a córk�e, ale ja
mam pomysł, jak si�e dowiedzie�c, gdzie j � a przetrzymuj � a. Tylko �ze to, co zamierzam
uczyni�c, wymaga wielkiej odwagi, zarówno z mojej, jak i z waszej strony.
Pójdziecie ze mn � a?
Jeden z gwardzistów roze�smiał si�e.
Wszystko, co wasza wysoko�s�c mówi, brzmi podniecaj � aco! To o wiele ciekawsze
od stania na warcie przed pałacem cesarskim. Czy mogliby�smy otrzyma�c
troch�e bardziej szczegółowe informacje?
Theresa wahała si�e.
No, nie wiem. . . Mog�e powiedzie�c tylko tyle, �ze członkowie zakonu zamordowali
mojego zi�ecia, ojca dzieci, które widzieli�scie.
Czaruj � ace dzieciakiwtr � acił drugi z gwardzistów.Ale, jak rozumiem,
istnieje ryzyko, �ze biedactwa mogłyby zosta�c pełnymi sierotami.
Bardzo du�ze ryzyko. Tylko ja si�e chyba wyraziłam nie�sci�sle, mój zi�e�c znajduje
si�e na granicy pomi�edzy �zyciem a �smierci � a. Jego syn, najstarszy z moich
wnuków, jest teraz w drodze do niego, b�edzie próbował przywróci�c go do �zycia.
Mały chłopiec? W jaki sposób zdoła. . . ?
133

Theresa przerwała mu.
B�edzie najlepiej, je�sli dowiecie si�e wszystkiego. Otó�z mój zi�e�c i jego najstarszy
syn posiadaj � a. . . ponadnaturalne zdolno�sci. Ponadto oni znale�zli jedn � a
z tych trzech rzeczy, których poszukuj � a bezwzgl�edni członkowie rycerskiego zakonu.
Przedmioty owe obdarzone s � a wielk � a moc � a, wierzymy, �ze to, co ma ze sob � a
mój wnuk, mo�ze przywróci�c do �zycia jego ojca.
� Zołnierze milczeli.
Tak, rozumiem, �ze to mo�ze brzmie�c jak ba�s�n, ale gdyby�scie prze�zyli cho�cby
mał � a cz � astk�e tego, co ja do�swiadczyłam, to by�scie mi uwierzyli. To, co my, Habsburgowie,
zawsze uwa�zali�smy za zwi � azan � a z naszym rodem legend�e, okazało si�e
rzeczywisto�sci � a! Nie chcemy, �zeby zły zakon chwycił w swoje szpony przedmioty,
których poszukuje. Ja my�sl�e, �ze to by oznaczało katastrof�e dla ludzko�sci i dla
całej ziemi.
Wasza wysoko�s�c, my jeste�smy oficerami gwardii Jego Cesarskiego Majestatu.
Bardzo powa�znie traktujemy nasz � a przysi�eg�e na wierno�s�c. B�ed�e szczery
i powiem, �ze wasza wysoko�s�c tym wi�eksz � a wzbudza w nas ciekawo�s�c, im wi�ecej
szczegółów si�e dowiadujemy. Czy ksi�e�zna pani mogłaby powiedzie�c nam co�s
jeszcze?
Po krótkim wahaniu Theresa rzekła:
Poczekajcie, a�z przyb�edziemy do Heiligenblut! Je�sli wtedy uznam, �ze to
potrzebne, dowiecie si�e wi�ecej.
Musieli ust � api�c. Obiecali jednak słucha�c jej rozkazów i broni�c jej �zycia, nara-
�zaj � ac swoje, je�sli si�e to oka�ze konieczne.
Sprawiali wra�zenie bardzo zadowolonych t � a nieoczekiwan � a mo�zliwo�sci � a prze-
�zycia podniecaj � acej przygody.
Spotkanie dostojników Ko�scioła znajdowało si�e w fazie wst�epnej, je�sli tak
mo�zna powiedzie�c, kiedy Theresa z gwardzistami przybyła do niewiarygodnie
pi�eknego Heiligenblut z pot�e�znym masywem Grossglockner w tle. Niezwykła
uroda tego miejsca sprawiła, �ze obaj �zołnierze stan�eli jak wryci.
Dlaczego to si�e nazywa Heiligenblut? zapytał jeden.
Theresa wyja�sniła:
Legenda powiada, �ze w roku dziewi�e�cset szesnastym przybył tu syn du�nskiego
wikinga, b�ed � acy w drodze z Miklagard do domu. Z gór zeszła akurat lawina
i biedak zgin � ał, a stało si�e to dokładnie w tym miejscu, gdzie teraz stoi ten
biały ko�sciół. Spod �sniegu wyrosły trzy jesiony i tam pochowano Bricciusa, bo
tak ów młodzieniec miał na imi�e. Wiózł on ze sob � a male�nk � a buteleczk�e z trzema
kroplami krwi Chrystusa i wła�snie dzi�eki temu udało si�e odnale�z�c ciało zmarłego.
Krople krwi przechowywane s � a w tabernakulum w ko�sciele.
� Zołnierze milczeli pogr � a�zeni w my�slach.
134

W ko�ncu Theresa uznała, �ze czas przyst � api�c do akcji.
Tyzwróciła si�e do jednego z �zołnierzypójdziesz do gospody, w której
zatrzymał si�e biskup Engelbert. Musisz si�e dosta�c do jego baga�zu tak, by nikt ci�e
nie zobaczył. My�slisz, �ze zdołasz to zrobi�c?
Oczywi�scie odpad wojak, cho�c wygl � adał na zdziwionego.
Theresa powiedziała mu, czego ma szuka�c, ale zastrzegła, by wszystko zostawił
na miejscu. Niczego nie wolno mu zabiera�c.
Nikt nie powinien wiedzie�c, �ze tam byłe�s. My b�edziemy czeka�c na ciebie
w naszej gospodzie.
Nie trwało długo, a gwardzista cesarza wrócił. Skin � ał ksi�e�znej głow � a na znak,
�ze wszystko w porz � adku, po czym zasiadł do posiłku. Kiedy jadł, dyskutowali, co
dalej. Był ju�z teraz z nimi prefekt miasteczka.
W odpowiedniej porze wyruszyli do wielkiego budynku, w którym odbywało
si�e spotkanie.
Tym razem mam nad nimi przewag�epowiedziała Theresa z u�smiechem.
Zwyczajnej kobiety nie wpu�sciliby na zebranie ko�scielnych dostojników. Jak
to jednak czasem dobrze pochodzi�c z cesarskiej rodziny!
Poniewa�z spotkanie trwało jaki�s czas, przy drzwiach nie było ju�z stra�zników,
wi�ec Theresa i jej ludzie wemkn�eli si�e do hallu. Z sali obok dochodził szum uroczystych
głosów.
Wygl � ada na to, �ze maj � a przerw�e powiedziała Theresa cicho. Wchodzimy!
Uff, ale ja dygoc�e!
To chyba normalne uspokoił j � a jeden z gwardzistów.
Otworzyli drzwi do wielkiej sali i na ich widok szum głosów powoli zamierał.
Przyjemnie było patrze�c na cesarskich gwardzistów we wspaniałych uniformach.
Ale co, na Boga, kobieta robi na tak uroczystym �swi�etym zgromadzeniu?
Nie mówi � ac ju�z o całkiem �swieckim prefekcie.
Jeden z gwardzistów zawołał:
Jej cesarska wysoko�s�c, ksi�e�zna Theresa von Habsburg i Holstein-Gottorp,
siostra najja�sniejszego cesarza, �zyczy sobie rozmawia�c z biskupem Engelbertem
von Graben. Niezwłocznie!
Niepewny pomruk przeszedł przez sal�e i natychmiast znów uciekł. Po chwili
co�s si�e poruszyło na ko�ncu sali po�sród czerni, purpury i amarantu, barw, które
przynale�z � a do biskupów i kardynałów, i Theresa poznała Engelberta.
Miał ze zdenerwowania ceglaste plamy na policzkach, kiedy musiał si�e przeciska
�c pomi�edzy zebranymi, i to z powodu kobiety!
Ksi�e�zna dostrzegła równie�z kamienn � a, zimn � a twarz kardynała von Graben, ale
on postarał si�e jak najszybciej znikn � a�c w tłumie.
Engelbert podszedł do wyj�scia i bardzo ostrym głosem zapytał, co to znaczy.
Wyprowadzili go do hallu i zamkn�eli drzwi. Biskup był w najwy�zszym stopniu
zdenerwowany.
135

To znaczy tyle rzekła Theresa, czuj � ac, �ze serce wali jej jak młotem
znaczy tyle, �ze chciałabym wiedzie�c co�scie zrobili z moj � a córk � a!
Z twoj � a córk � a? A có�z to za głupstwa? Sk � ad niby mam wiedzie�c, gdzie si�e
podziewa twoja córka?
Ona jest nie tylko mojasykn�eła Theresa słodkim głosem, ale z wyra�zn � a
gro�zb � a i policzki Engelberta stały si�e jeszcze bardziej czerwone. Uprowadzili
j � a jacy�s ludzie z waszego zakonu. Mamy na to �swiadków.
Niej�ekn � ał Engelbert.Nie, to nieprawda! Ja nie wierz�e. On obiecał. . .
Theresa wci � agn�eła gł�eboko powietrze.
Wi�ec ty o niczym nie wiedziałe�s? Wierz�e ci, Engelbercie, ale. . .
Biskupie Engelbercie upomniał j � a. I mówi si�e do mnie wasza wielebno
�s�c!
Och, zejd�z na ziemi�e, zanim pycha ci�e rozsadzi prychn�eła Theresa.
W porz � adku, skoro ty sam nic nie wiesz, to przyprowad�z tu swojego wuja. Natychmiast!
Twarz nieszcz�esnego biskupa ponownie zmieniła barw�e. Tym razem na bladozielon
� a. Jak kameleon, pomy�slała Theresa z ironi � a.
Chyba rozumiesz, �ze nie mog�e tak po prostu wyprowadzi�c kardynała do
hallu? I o jakim zakonie ty mówisz? Niczego nie pojmuj�e!
Wyczuwała, �ze zebrał cał � a swoj � a odwag�e i sił�e woli, bo jego słowa brzmiały
tak, jakby rzeczywi�scie poj�ecia nie miał o �zadnym zakonie.
Biskupie Engelbercie, to jest �smiertelnie powa�zna sprawa. Chc�e odzyska�c
moj � a córk�e, zanim Zakon �Swi�etego Sło�nca j � a zamorduje, tak jak to uczynili�scie
z jej m�e�zem i przyjacielem obojga, Erlingiem M�llerem.
Biskup wybuchn � ał gniewem.
Teraz posuwasz si�e za daleko! Co ty mi za insynuacje przedstawiasz?
Prefekcie rzekła Theresa zimnym głosem. Prosz�e wzi � a�c jednego
z gwardzistów i przyprowadzi�c kardynała von Grabena! To ten, który siedzi. . .
Nie, nie j�ekn � ał Engelbert. Pójd�e sam. Ale ty tego po�załujesz, Thereso!
Nigdy bym nie uwierzył, �ze jeste�s zdolna zrobi�c co�s takiego swojemu przyjacielowi
z lat dziecinnych!
Kiedy odszedł, Theresa i jej towarzysze spogl � adali po sobie.
My�sli ksi�e�zna, �ze oni b�ed � a chcieli znikn � a�c? zapytał prefekt.
Je�sli o mnie chodzi, to bardzo bym chciała. Wtedy mogłabym uderzy�c
otwarcie.
Biskup jednak przyprowadził kipi � acego gniewem starca. Bratanek musiał go
podpiera�c, ale mordercze spojrzenie Wielkiego Mistrza nie utraciło nic ze swojej
intensywno�sci.
Theresa ponownie zebrała cał � a odwag�e, by sobie z tym poradzi�c.
Chc�e wiedzie�c, gdzie znajduje si�e Tiril, moja córka?
Wargi kardynała wykrzywiły si�e nienawi�sci � a.
136

Moja najszanowniejsza ksi�e�zno, pani rozum musiał dozna�c prawdziwego
szwanku. Sk � ad, na Boga, mam wiedzie�c cokolwiek o pani córce?
Wasi ludzie uprowadzili j � a na oczach Erlinga M�llera. Zobaczyła, jak starzec
otwiera usta, �zeby powiedzie�c "Erling M�ller nie �zyje", ale zd � a�zył si�e w por�e
opami�eta�c.
To jaka�s okropna pomyłka rzekł przymilnym głosem. Nic mi nie
wiadomo o historii, któr � a tu ksi�e�zna opowiada. Mój bratanek mówi, �ze pani wspominała
te�z o jakim�s zakonie. Co to by mógł by�c za zakon?
Kardynał musi to wiedzie�c bardzo dobrze, skoro jest jego wielkim mistrzem
uci�eła Theresa.
Chod�z, Engelbercie zwrócił si�e kardynał do swego bratanka. Ta kobieta
jest szalona. Wracamy na sal�e.
Tak zróbciepowiedziała Theresa cicho.A ja zaraz rozgłosz�e wszystkim,
�ze biskup Engelbert ma zwróci�c do Hofburga ukradziony drogocenny przedmiot.
Obaj purpuraci stali jak wro�sni�eci w ziemi�e.
Jaki drogocenny przedmiot? wyrwało si�e Engelbertowi.
Srebrny kielich, który zabrałe�s, kiedy po raz ostatni bawiłe�s w Hofburgu.
Byłe�s wtedy co prawda bardzo młodym chłopcem, ale te�z miałe�s do�s�c czasu, �zeby
si�e zastanowi�c i odda�c, co nie twoje.
Nigdy nie ukradłem �zadnego srebrnego kielicha! wybuchn � ał wielebny
biskup. Znowu to �smieszne oskar�zenie, które słysz�e przez całe �zycie!
Je�sli twój wuj, kardynał, nie powie mi, gdzie znajduje si�e Tiril, ja powiem
mojemu bratu, kto ukradł nasz kielich. A wtedy, jak s � adz�e, nie b�edzie ju�z �zadnego
biskupa Engelberta. A tym bardziej kardynała Engelberta, na czym ci tak bardzo
zale�zy, prawda?
Mo�ze nawet dzisiaj zostan�e mianowanywyszeptał biskup.A ty przychodzisz
tutaj z najbardziej niedorzecznymi oskar�zeniami!
Chodzi ci o to, �ze nazwałam ci�e pospolitym drobnym złodziejaszkiem?
Owszem, tak wła�snie o tobie my�sl�e! Ale przecie�z mo�zemy pój�s�c do gospody,
gdzie prefekt przeszuka twój baga�z. Mnie si�e zdaje, �ze przygotowałe�s si�e do dłu�zszej
podró�zy. Zamierzałe�s wyjecha�c do Rzymu natychmiast, kiedy mianuj � a ci�e
kardynałem? Kiedy ci�e w ko�ncu mianuj � a, bo przecie�z pomijali ci�e przez co najmniej
dwadzie�scia lat. Z pewno�sci � a zabrałe�s ze sob � a wszystkie swoje najcenniejsze
rzeczy, prawda? Jak na przykład ten srebrny kielich.
Ju�z powiedziałem, �ze nic nie wiem o �zadnym srebrnym kielichu!
No to chod�z z nami, by�smy si�e sami mogli przekona�c, �ze nie jeste�s pospolitym
złodziejaszkiem.
Nigdy mnie do tego nie zmusiszrzekł Engelbert z uporem. �Swieckie
władze nie mog � a mi rozkazywa�c!
137

Bardzo dobrze! Kim jest ten dostojnik, który przewodniczy spotkaniu? Poprosimy
go, by poszedł z nami.
Nie, niej�ekn � ał biskup.
Wtr � acił si�e kardynał.
No, do�s�c ju�z tych głupstw! Engelbercie, wracaj ze mn � a! Zostaw tych pozbawionych
wstydu ludzi!
Obaj gwardzi�sci stan�eli przy drzwiach.
Powiedz mi, gdzie jest Tiril za�z � adała Theresa a unikniesz dalszych
przykro�sci.
Engelbert spojrzał błagalnie na wuja.
Ten jednak pozostał całkowicie oboj�etny.
Ja umywam r�ece! Nie mam z tym nic wspólnego. Przepu�s�ccie mnie.Wimi�e
Bo�ze!
Gwardzi�sci ani drgn�eli.
Nie mo�zemy, niestety, pozwoli�c waszej eminencji przej�s�c westchn�eła
Theresa. Engelbert jest tylko drobnym złodziejaszkiem. Ale to wasza eminencja
wie, gdzie jest Tiril. A je�sli ona nie �zyje, to moi ludzie zasiek � a na �smier�c was
obu. Zaraz tutaj!
Nigdy w �zyciu Theresa nie miała zapomnie�c tego błysku czystego zła
w oczach Wielkiego Mistrza. To niebezpieczny człowiek, pomy�slała. Ludzie mówi
� a o nim prawd�e. Nie powinnam wi�ecej na niego patrze�c.
Zwróciła si�e do prefekta:
Mój dobry człowieku, prosz�e aresztowa�c obu tych ludzi! Przedtem jednak
odwiedzimy dom biskupa.
Prefekt chwycił mocno Engelberta za rami�e, natomiast gwardzi�sci uj�eli pod
pachy kardynała.
Nie! Nie! protestował Engelbert i zrobił si�e jeszcze bardziej blady.
Wuju! Prosz�e im powiedzie�c, gdzie jest Tiril! Wuj obiecał mi przecie�z, �ze jej nie
tknie. Prosz�e co�s zrobi�c, �zeby oni nie szli ze mn � a do domu!
Theresa, która nie miała w � atpliwo�sci, jak bardzo niebezpiecznym człowiekiem
jest kardynał, pomy�slała z trosk � a o towarzysz � acych jej trzech ludziach.
Kardynale von Grabenrzekła.Wasza eminencjo! Uniknie eminencja
dalszych nieprzyjemno�sci, je�sli tylko powie mi, gdzie znajduje si�e moja córka.
Prosz�e mi to powiedzie�c, a potem wróci�c na sal�e i próbowa�c odzyska�c spokój
sumienia!
Kardynał pienił si�e z w�sciekło�sci.
Została przewieziona do pewnego zamku przy granicy hiszpa�nskiejsykn
� ał przez zaci�sni�ete z�eby. B�edzie tam poddana przesłuchaniom w obecno�sci
wszystkich braci podczas naszego nast�epnego wielkiego spotkania.
W tym samym zamku?
Nie odparł von Graben krótko.
138

Podał ksi�e�znej nazw�e zamku, w którym Tiril była wi�eziona. Albo b�edzie, bo
pewnie jeszcze tam nie dotarła. Tiril ma by�c przesłuchana, a chodzi o to, by wyjawiła
wszystko, co jej wiadomo na temat tajemnic �Swi�etego Sło�nca. Kardynał
powiedział te�z, w jakim zamku ma si�e odby�c przesłuchanie.
Gwardzi�sci pu�scili r�ece starca. On za�s demonstracyjnie otrzepał miejsca na r�ekawach,
których dotykali, po czym nie patrz � ac na nich z kamienn � a twarz � a wszedł
z powrotem na sal�e.
Nie zaszczyciwszy swego bratanka nawet przelotnym spojrzeniem.
Engelbert stał przed drzwiami jak uczniak, który został zbesztany. Nieszcz�e-
�sliwy, poło�zył uszy po sobie.
A teraz idziemy do kwatery biskupa oznajmiła Theresa.
Ale ja nie mam �zadnego kielicha! I nigdy nie miałem. Thereso, chyba nie s � adzisz,
�ze mógłbym co�s ukra�s�c twojej rodzinie? Ja, który byłem twoim najlepszym
przyjacielem! B � ad�z rozs � adna, Thereso! Na sali na mnie czekaj � a. Moja wielka �zyciowa
chwila mo�ze wła�snie nadchodzi. Sko�ncz z tymi głupstwami!
Gwardzi�sci! powiedziała ostro. Bra�c go!
Theresa czuła si�e zm�eczona, potwornie zm�eczona.
Przecie�z ona jest równie�z twoj � a córk � a! Jak łatwo o tym zapominasz. A teraz
chod�z!
Engelbertowi nie pomógł jego wspaniały biskupi stroi z bardzo pi�eknym pasem.
Musiał da�c si�e prowadzi�c przez miasteczko dwóm gwardzistom, a prefekt
deptał mu po pi�etach.
Z okien przygl � adało im si�e mnóstwo ludzi. . . Dobrzy, pracowici chłopi
i mieszczanie, nie nosz � acy paradnych strojów.
Biskup musiał przej�s�c przez straszne upokorzenie na oczach gawiedzi.
Ale najgorsze było jeszcze przed nim.
Pochylony musiał rozpakowa�c cały swój baga�z, sztuk�e po sztuce. Kiedy przyszła
kolej na skrzyni�e, próbował co�s ukry�c pod stosem odzie�zy, ale prefekt złapał
go za rami�e i zmusił, by odsłonił, co tam ma.
I wtedy na �swiatło dzienne został wydobyty srebrny kielich Habsburgów.
Ale on jest mójbronił si�e Engelbert.Nie chciałem, �zeby�scie my�sleli,
�ze go ukradłem, on jest w rodzie von Graben od niepami�etnych czasów.
Prosz�e zobaczy�c rzekła Theresa udr�eczonym głosem. Mój ojciec,
cesarz Leopold, w dzieci�nstwie wyrył na nim swoje imi�e.
Prefekt obracał kielich w r�ekach.
Tu co�s jest powiedział. Ko�slawym, dziecinnym pismem. LEOP. . .
widocznie na nic wi�ecej nie miał czasu.
Przyłapano go, zanim sko�nczył. Theresa u�smiechn�eła si�e. Ojciec mi
o tym opowiadał.
Có�z. . . Wasza wysoko�s�c, czy mam zamkn � a�c tego złodzieja? zapytał
prefekt nie bez zło�sliwej rado�sci.
139

Theresa była zm�eczona.
Nie, prosz�e go pu�sci�c wolno. On jest po prostu �załosnym człowieczkiem,
niczym wi�ecej. Nie jestem w stanie si�e m�sci�c na kim�s tak nic nie znacz � acym.
Dowiedziałam si�e, gdzie jest moja ukochana córka, a wy, moi wierni gwardzi�sci,
zawieziecie ten kielich cesarzowi. Niczego wi�ecej ju�z nie pragn�e.
Na sal�e, gdzie odbywało si�e spotkanie, wrócił bardzo upokorzony Engelbert.
Miał powa�zne kłopoty z odzyskaniem godno�sci. A to, �ze ponownie został pomini
�ety przy nominacjach obiecano mu jedynie, �ze mo�ze w przyszłym roku
załamało go ostatecznie. Zebrani uwa�zali, �ze sprawiło to rozczarowanie, ale przyczyny
były du�zo, du�zo gł�ebsze.
Jego pewno�s�c siebie, jego m�eski autorytet zostały naruszone w podstawach.
A najbardziej przez to, �ze został nazwany małym, n�edznym, pospolitym złodziejem.
Ze strony wuja nie otrzymał �zadnego wsparcia ani pociechy. Kardynał von
Graben nawet nie spogl � adał w jego stron�e.
Wielki Mistrz pospieszył do domu, gdzie czekali na niego wierni stra�znicy.
Ruszajcie natychmiast za ksi�e�zn � a! Na południe! Polecam wam �sci � a�c mieczem
zarówno j � a, jak i jej dwóch gwardzistów! I przywie�zcie tu z powrotem srebrny
kielich!
Zastanawiał si�e przez chwil�e, czy nie zem�sci�c si�e na prefekcie, ale stwierdził,
�ze w Heiligenblut lepiej nie wywoływa�c zamieszania.
Cieszył si�e natomiast bardzo, �ze wi�ecej ni�z połowa jego ludzi wyruszyła na
zachód, �zeby zabi�c jego nowego arcywroga, tego czarnego w�e�za, starszego syna
Tiril i Móriego.
Tego szczeniaka, który ma niebieski kamie�n.
I byli jeszcze ludzie kardynała, którzy wczoraj pojechali na zachód �zeby u stóp
zamku Graben szuka�c kamiennych tablic.
No, to teraz zobacz � a! Kiedy kardynał von Graben si�e m�sci, to nie okazuje
lito�sci!

Rozdział 19
Ksi�e�zna Theresa i jej dwaj gwardzi�sci wracali do domu, gdy nieoczekiwanie
na drodze za nimi rozległ si�e stukot kopyt galopuj � acych koni.
Odwrócili si�e.
Pi�eciu ludzistwierdził jeden z gwardzistów.Widziałem ich ju�z przedtem
u kardynała von Grabena. Zanosi si�e na awantur�e.
Oni maj � a mord w oczach powiedział drugi. Ukryjmy si�e za wzgórzem!
Szybko! Wasza wysoko�s�c, prosz�e wzi � a�c kielich i schowa�c si�e za skałami,
które tam pani widzi!
�Zebym tak miała pistolet. . .
Umie si�e pani obchodzi�c z broni � a?
Oczywi�scie!
To prosz�e wzi � a�c jeden z moich! Prosz�e broni�c swego �zycia w razie czego.
I waszego, je�sli zajdzie potrzeba.
U�smiechn�eli si�e. Ju�z od dawna podziwiali ksi�e�zn�e.
Ja znam kardynała rzekła Theresa. To człowiek całkowicie pozbawiony
skrupułów.
Znajdowali si�e do�s�c wysoko ponad drog � a, zeskoczyli z koni i wyszukali dla
nich bezpieczn � a kryjówk�e. Sami zaj�eli jak najlepsze pozycje.
Nie zamierzam zrezygnowa�c z rado�sci przekazania odnalezionego srebrnego
kielicha najja�sniejszemu panu powiedział jeden z gwardzistów z cierpkim
u�smiechem.
Ani ja poparł go drugi. Ksi�e�zno, prosz�e ukry�c kielich pod kamieniami!
Znalazła dołek pod sporym obluzowanym głazem i uło�zyła tam kielich. Wła-
�sciwie to nie nale�zało tego przedmiotu nazywa�c kielichem, bo przypominał du�zy
kufel z przykrywk � a i pi�eknymi ornamentami przy uchwycie. Najpi�ekniejszy był
jednak relief, opasuj � acy cały puchar. I to wła�snie ten relief opowiadał o morzu,
które nie istnieje.
Theresa patrz � ac na relief potrz � asała z wolna głow � a. Pochodzenie tej ba�sni ci � agle
kryło si�e w mrokach przeszło�sci.
141

Prze�sladowcy zsiedli z koni i zaj�eli pozycje przy drodze. Gwardzi�sci, którzy
przez wiele lat �cwiczyli si�e w sztuce wojennej, ale nigdy nie brali udziału w walce,
byli teraz napi�eci niczym struny.
Raz po raz wypatrywali, czy ci tam na dole nie zamierzaj � a przypadkiem zastosowa
�c najbardziej narzucaj � acej si�e w tej sytuacji strategii, to znaczy przemkn � a�c
si�e u stóp wzgórza i zaatakowa�c od tyłu.
Ludzie kardynała byli na tyle prymitywni, i�z s � adzili, �ze im si�e taki manewr
uda, ale jeden z gwardzistów natychmiast zauwa�zył którego�s z nich, przemykaj � acego
si�e od kamienia do kamienia. . .
Gwardzista wystrzelił.
Zostało nam czterech stwierdził lakonicznie.
Naprawd�e nie wymy�slili nic lepszego, ni�z zaatakowa�c równie�z od drugiej
strony. Jeszcze jeden si�e tu skrada powiedział drugi gwardzista. Ma nieco
dalej, ale zaraz si�e uka�ze. . . Ten b�edzie mój.
Pierwszy gwardzista skin � ał głow � a.
W dole oddano salw�e.
Maj � a dobr � a bro�nuznała Theresa.
E tam, nic specjalnego. Bardzo du�zo czasu zabrało im ładowanie. Nasza
bro�n jest lepsza.
No, idzie mój powiedział ten gwardzista, który wypatrywał napastnika,
zamierzaj � acego zaskoczy�c ich od tyłu. Pełznie tu na brzuchu, wije si�e niczym
w�egorz i my�sli, �ze go nie wida�c. Dokładnie jak stru�s, który głow�e chowa w piasek,
a kuper unosi w gór�e. A w ogóle to powiniene�s mniej je�s�c, ty grubasie!
Rozległ si�e strzał i napastnik zleciał na dół niczym po�zółkły li�s�c.
No, to jeszcze trzechrzekła Theresa.
Ale nasza pozycja nie jest najlepsza westchn � ał jeden z gwardzistów.
Widz�e dró�zk�e po�sród skałoznajmiła Theresa.Z tyłu za ko�nmi. Gdyby
�smy mogli tamt�edy pój�s�c. . .
Ja le�z�e najbli�zej powiedział drugi gwardzista. Podczołgam si�e tam
i oceni�e poło�zenie.
Przesun � ał si�e w dół za wzniesienie, gdzie le�zeli, i znikn � ał za skał � a, pod któr � a
stały konie.
Po chwili ukazał si�e z powrotem.
Bardzo dobrze, powinno si�e uda�c szepn � ał. Prosz�e za mn � a!
Jego kolega oddal jeszcze jeden strzał na wszelki wypadek, Theresa wygrzebała
kielich spod kamienia i wszyscy zacz�eli si�e czołga�c w stron�e �scie�zki.
Gdy byli ju�z przy koniach, gwardzi�sci pomogli Theresie dosi � a�s�c wierzchowca,
nast�epnie sami wskoczyli na swoje.
Prosz�e jecha�c tak spokojnie, jak to tylko mo�zliwe, �zeby tamci nie słyszeli
naszych koni.
Bez przeszkód dotarli do dró�zki w�sród skał, a tam ju�z mogli ruszy�c z kopyta.
142

Chodzi o to, by�smy odskoczyli jak najdalej, zanim oni si�e zorientuj � a, �ze
nas ju�z nie ma na wzgórzu powiedział jeden z gwardzistów. Ale gdzie my
jeste�smy?
Znam te okolice do�s�c dobrze uspokoiła go Theresa. Powinni�smy
si�e trzyma�c z dala od głównej drogi, ale my�sl�e, �ze dojedziemy do Theresenhof
bez potrzeby korzystania z niej. Tylko raz b�edziemy musieli j � a przeci � a�c. Jedyne
niebezpiecze�nstwo, którego si�e boj�e, to znajduj � ace si�e teraz przed nami bagna.
Mo�ze mogliby�smy je okr � a�zy�c?
Owszem, ale one przylegaj � a do głównej drogi, wi�ec musieliby�smy je objecha
�c od tamtej strony, a to by nam zabrało zbyt du�zo czasu.
Chyba powinni�smy si�e na to zdecydowa�c, bo przecie�z tutaj głównej drogi
przeci � a�c nie mo�zemy, prawda?
Te bagna s � a po jej drugiej stronie. Nie, musimy jecha�c dookoła.
Prosz�e mi wybaczy�c poufało�s�c, ksi�e�zno, ale chciałbym powiedzie�c, �ze to
wielka przyjemno�s�c słu�zy�c pani, zwłaszcza w czasie takiej przygody.
Dzi�ekuj�e. Zdaje mi si�e, �ze nigdy jeszcze nie prze�zywałam takiego podniecaj
� acego napi�ecia. W ka�zdym razie od wielu lat. Kiedy Tiril i Móri byli młodzi,
działo si�e wiele ró�znych rzeczy. Je�zdzili�smy i. . . O, nie, nie powinnam o nich
my�sle�c! Taka jestem niespokojna o ich �zycie! Tak si�e boj�e, �ze mogłabym ich ju�z
wi�ecej nie zobaczy�c!
Czy nie mo�zemy nic zrobi�c?
Akurat teraz nie. Ale poprosz�e mego brata, by mi was wypo�zyczył, kiedy
pojad�e szuka�c Tiril.
Pod hiszpa�nsk � a granic�e, prawda? Kardynał mówił, �ze jest tam wi�eziona
w jakim�s zamku? Niech wasza wysoko�s�c o nas nie zapomina, bardzo prosimy!
Obiecała, �ze wezwie ich, gdy nadejdzie pora.
Droga do domu zabrała sporo czasu, ale ludzi kardynała ju�z nie spotkali. Ze
zło�sliw � a satysfakcj � a zastanawiali si�e, czy tamci jeszcze le�z � a u stóp wzniesienia
i czekaj � a na nich.
Jako�s tak si�e sprawy uło�zyły, �ze Theresa nie opowiedziała swym towarzyszom
historii, w jak � a wpl � atała si�e jej rodzina. Mo�ze gdyby zapytali. Ale gwardzi�sci albo
byli za dobrze wychowani i nie chcieli nalega�c, albo te�z si�e po prostu nie zgadało,
do�s�c �ze ksi�e�zna historii nie opowiedziała.
Kiedy wjechali na dziedziniec, zostali powitani przez Taran w gwardyjskiej
czapce spadaj � acej jej na oczy i uszy, w której ani nie słyszała, ani nie widziała,
i szła im na spotkanie, kieruj � ac si�e wyczuciem. Villemann pod � a�zał za ni � a z szabl � a
na ramieniu, a gło�sno wykrzykiwane komendy d�zwi�eczały nad cał � a okolic � a.
Taran, zbaczasz z kursu! Dzie�n dobry, babciu! Ju�z wrócili�scie?
Dwaj gwardzi�sci posłusznie szli za dzie�cmi.
143

Witamy w domu, wasza wysoko�s�c powiedział jeden. Ksi�e�zna pani
miała całkowit � a racj�e. Nigdy w �zyciu si�e tak nie zm�eczyli�smy.
Wierz�e wamroze�smiała si�e Theresa.Czy oni nie próbowali wej�s�c na
zakazany teren?
Nie, do tej sprawy odnosili si�e z pełnym szacunkiem.
Patrzcie, patrzcie! dziwiła si�e Theresa z niedowierzaniem. Dzieci,
chod�zcie tu!
Taran i Villemann mieli miny promienne niczym sło�nce.
Gwardzi�sci, którzy eskortowali Theres�e, nast�epnego dnia doł � aczyli do orszaku
Karola VI, dokładnie tak jak ksi�e�zna obiecała.
Poprosili o audiencj�e u cesarza i uzyskali j � a w tyrolskim zameczku, w którym
władca zatrzymał si�e na noc.
Z dumnymi minami przekazali swemu panu srebrny kielich.
Ale�z, na Boga! zawołał cesarz zdumiony. To przecie�z klejnot Habsburgów,
który zagin � ał chyba w poprzednim pokoleniu! Sk � ad go macie?
Poniewa�z ksi�e�zna nie mówiła, �ze okoliczno�sci znalezienia kielicha maj � a pozosta
�c w tajemnicy, opowiedzieli, co si�e wydarzyło.
Cesarz słuchał z błyskiem w oku.
Engelbert von Graben? Nie mówicie tego powa�znie!
Obaj zaklinali si�e, �ze to wszystko prawda.
Biskup? Nie, przedstawili�scie mi to w zbyt wielkim skrócie. Poprosz�e
o szczegóły!
Kiedy ju�z wyja�snili wszystko bardzo dokładnie, cesarz oparł łokcie na okiennym
parapecie i w zamy�sleniu, z u�smiechem na wargach wygl � adał na dwór.
Nigdy nie umiałem rozgry�z�c tego człowiekapowiedział w ko�ncu. . . Ju�z
jako dziecko był nijaki i za du�zo paplał. Z jego strasznym wujem, kardynałem, nic
nie mog�e zrobi�c. To Szwajcar. Ale Engelbert. . . B�edzie to dla mnie prawdziwa
przyjemno�s�c pozbawi�c go biskupiego tytułu.
Zwrócił si�e do gwardzistów.
Bo przecie�z nie mo�zemy mie�c za biskupa drobnego złodziejaszka?
Oczywi�scie, wasza cesarska mo�s�c! odpowiedzieli, obaj w pozycji na
baczno�s�c.
Cesarz spowa�zniał.
Ale co to za straszne kłopoty, w jakie popadła moja siostra i jej rodzina?
Wasza cesarska mo�s�c wtr � acił jeden z gwardzistów. Czy wolno mi
co�s powiedzie�c? Chciałbym podzi�ekowa�c waszej cesarskiej mo�sci, �ze mogli�smy
słu�zy�c ksi�e�znej pani. Obaj �zywimy dla niej najwy�zszy szacunek. To niezwykle
szlachetna i czaruj � aca dama. Tak wspaniałej osoby nie spotkali�smy jeszcze nigdy
w �zyciu.
144

Tak, Theresa to nadzwyczajny człowiekprzyznał brat nieobecny my�slami.
No i ksi�e�zna poleciła nam przekaza�c waszej cesarskiej mo�sci, �ze gdyby
musiała jecha�c pod hiszpa�nsk � a granic�e, to chciałaby nas mie�c przy sobie. Je�sli
wasza cesarska mo�s�c nie b�edzie nas akurat potrzebował w domu.
Karol VI, cesarz Austrii i W�egier, u�smiechn � ał si�e do nich smutno.
Czasami godno�s�c cesarska bywa niewygod � a. Sam bym jej ch�etnie towarzyszył,
ale akurat mnie tego nie wolno. Je�sli Theresa was potrzebuje, to zawsze
b�edziecie do jej dyspozycji.
Obaj rozpromienili si�e z rado�sci, zasalutowali, stukaj � ac ostrogami, i wycofali
si�e z pokoju.
Karol długo siedział pogr � a�zony w my�slach.
Biskup Engelbert von Graben szepn � ał. Co�s mi mówi, �ze to ty jeste�s
ojcem córki Theresy. Nigdy sobie nie zasłu�zyłe�s na t�e lojalno�s�c, jak � a ona ci przez
tyle lat okazywała, nie ujawniaj � ac prawdy. Ale teraz si�e zem�sciła. I ja te�z, za całe
to twoje wstr�etne gadanie na mnie i na moje rodze�nstwo, kiedy byli�smy mali. Za
twoj � a pych�e w dorosłym �zyciu. Teraz zedr�e z ciebie wszystko, tak jak si�e skubie
kur�e. I to b�edzie moja najwi�eksza rado�s�c!

Rozdział 20
Niezno�sny ból przeszył głow�e Tiril. Próbowała zaciska�c powieki, by sło�nce
nie �swieciło jej w oczy, lecz ono raziło j � a i tak, przyprawiaj � ac o utrat�e zmysłów.
Dzie�n za dniem w najbardziej upokarzaj � acy sposób wieziono Tiril na zachód.
Od dawna ju�z nie było mowy o podró�zowaniu powozem. Bo te�z i nie jechała
�zadnym powozem, tylko star � a, rozklekotan � a, skrzypi � ac � a fur � a, jak � a zwykle ci � agn � a
woły. Ta, cho�c zaprz�e�zona w dwa konie, i tak była bezlitosna dla obolałego ciała
Tiril, a poza tym nadal �smierdziała gnojem, który niegdy�s na niej wo�zono. Tiril
musiała le�ze�c zwi � azana na dnie fury, przykryta cuchn � ac � a ko�nsk � a derk � a.
Czuła si�e potwornie od tego trz�esienia, nie mogła do niego przywykn � a�c.
Przewodnicy si�e zmieniali. Teraz jest Francuz. Stra�znicy jednak wci � a�z byli ci
sami. Nieokrzesane typy posługuj � ace si�e ordynarnym j�ezykiem, mówi � acy wył � acznie
o kontaktach z kobietami. Tiril uwa�zała, �ze nie mo�ze ju�z dozna�c wi�ekszego
upokorzenia ni�z na dnie tej furki, gdzie le�zała zwi � azana, brudna, a pchły i inne
paskudztwo łaziło po niej stadami. Włosów nie czesała od wielu dni. Pozwalali
jej załatwia�c potrzeby fizjologiczne tylko rano i wieczorem, poza tym nigdy.
Zdarzało si�e wi�ec, �ze godzinami musiała le�ze�c w udr�ece, bo nie chciała zmoczy�c
ubrania, skoro i tak nie mogła w �zaden sposób dba�c o czysto�s�c. Ka�zdego ranka
dawali jej wod�e do picia i troch�e chleba, prócz tego nic wi�ecej. Cz�esto pod tym
piek � acym sło�ncem doskwierało jej straszne pragnienie, a knebel w ustach jeszcze
je powi�ekszał, poza tym porobiły jej si�e rany na wargach. Skór�e miała spalon � a
sło�ncem i pop�ekan � a od nocnego lodowatego deszczu. Bo równie�z nocami musiała
le�ze�c na dnie tej fury, mocno przywi � azana, �zeby nie mogła uciec, a stra�znicy dbali
zawsze, �zeby furka była dobrze ukryta i nikt niepowołany jej nie widział.
W tej sytuacji wielk � a pociech � a było odczuwa�c blisko�s�c Nidhogga i Zwierz�ecia.
Nie mogły wprawdzie nic dla niej zrobi�c, ale przynajmniej przy niej były i to
czyniło �zycie Tiril na tyle zno�snym, �ze udawało jej si�e powstrzymywa�c płacz. Bo
płacz teraz, w tym pal � acym sło�ncu, z kneblem w ustach, wyczerpałby j � a ostatecznie.
Dzie�n za dniem furka skrzypiała na drogach.
Czy człowiek mo�ze zosta�c bardziej upokorzony?
146

Owszem, mo�ze. Tiril omal tego nie do�swiadczyła pewnego wieczora, kiedy
pozwolili jej wyj�s�c za potrzeb � a, co ju�z samo w sobie było straszne, bo zawsze
byli przy niej stra�znicy.
Tego wieczora jej stra�znicy wypili zbyt du�zo. Powinna przewidzie�c, co si�e
mo�ze sta�c, kiedy wracała do furki. Powinna si�e tego domy�sli�c na podstawie ich
rozmów.
Ale przecie�z nie pozwolili nam mówił jeden.
Ech, kto si�e b�edzie przejmował tak � a tam. Tak daleko od domu. I niech mnie
diabli, je�sli jeszcze kiedy�s do niego wróci, tyle sam pojmujesz, nie?
Nikt si�e o niczym nie dowie warkn � ał trzeci. Bo i komu mogłaby
nagada�c?
Tak wi�ec wszyscy trzej si�e w zasadzie zgadzali. A kiedy czwarty, który j � a
odprowadzał na stron�e, dowiedział si�e, o co chodzi, natychmiast si�e do nich przył
� aczył.
Wo�zniców akurat nie było.
Ten, który odprowadzał Tiril do lasu, polecił jej wej�s�c na furk�e, po czym zwi � azał
jej r�ece i nogi, ale knebla nie zd � a�zył zało�zy�c, bo taki był ciekawy, o czym
rozmawiaj � a pozostali.
Przecie�z ona mo�ze naskar�zy�c powtarzał jeden, który w dalszym ci � agu
miał w � atpliwo�sci.
Komu? Teraz jeste�smy ju�z bardzo daleko od kardynała, a ona nigdy nie
wróci.
Starzec podró�zuje t�edy, i to dwa razy do roku!
Ju�z nie. Za bardzo schorowany.
Nie b � ad�z taki pewien. Ostatnio bardzo si�e o�zywił.
Czemu si�e z ni � a tak cackaj � a? Co ona taka wa�zna? Przewa�znie kardynał nie
ma �zadnych skrupułów.
Jego bratanek protestował, �ze j � a złapali. Kardynał co�s mu tam obiecywał.
Głupie gadanie burkn � ał czwarty. Który zaczyna?
Ja. Szlachetne panie maj � a tak � a delikatn � a skór�e. Chc�e j � a mie�c �swie�z � a i zdrow
� a.
Wtedy do Tiril dotarło, co te dranie maj � a na my�sli.
Nie! poprosiła cichutko. Nidhogg, nie pozwól!
Jej niewidzialni przyjaciele byli najwyra�zniej zaniepokojeni.
My nie mo�zemy nic zrobi�c szepn � ał Nidhogg. Tamtym razem, kiedy
złapali�smy Mondsteina i von Kaltenhelma, Móri znajdował si�e w pobli�zu, działali
�smy w jego imieniu. Ty jeste�s poza naszym zasi�egiem, chocia�z uwielbiamy ci�e
tak samo jak jego.
Uwielbiamy? Jakie dziwne i. . . jakie pi�ekne okre�slenie!
A poza tym te potwory nie mog � a nas widzie�c szeptał Nidhogg ale
poczekaj, ja pomy�sl�e.
147

Musisz my�sle�c szybko ponaglała Tiril w panice, bo pierwszy ju�z si�e
zbli�zał do furki. Rozdziawiał g�eb�e w obrzydliwym u�smiechu i kl�ekn � ał przy niej,
�zeby rozwi � aza�c rzemienie kr�epuj � ace jej nogi. Tiril kopn�eła go z rozmachem.
No, no, popatrzcie, ona kopie!zwrócił si�e do kamratów, zgromadzonych
obok.
� Smiali si�e paskudnie i pomagali mu rozwi � aza�c jej r�ece po to, by przywi � aza�c
je do boków fury. Tiril broniła si�e jak szalona, ale miała przeciwko sobie czterech
silnych m�e�zczyzn.
Czy masz swoj � a run�e duchów? zapytał Nidhogg.
Nie, od dawna jej nie potrzebowałam. . . Owszem. Mam j � a w kieszeni spódnicy
razem z wieloma innymi.
Biła i kopała, szarpała si�e, �zeby nie mogli jej zwi � aza�c. Tamci przeklinali ordynarnie,
gdy którego�s trafiła, ale opór rozw�scieczał ich coraz bardziej i szczypali
j � a bole�snie.
Czy mo�zesz wyj � a�c run�e? upewniał si�e Nidhogg.
Postaraj si�e, �zeby musieli jej dotkn � a�c.
Spróbuj�e.
Wyrwała praw � a r�ek�e z t � a desperack � a sił � a, jak � a si�e miewa w sytuacji ostatecznego
zagro�zenia. Usiłowała odnale�z�c kiesze�n spódnicy, a tymczasem dra�n przed
ni � a grzebał w spodniach, �zeby wyj � a�c to co�s, z czym ona za nic na �swiecie nie
chciała mie�c do czynienia. Stoj � acy przy wozie chwycili jej stopy i przywi � azali je
mocno do fury. Ten na furze powiedział do nich co�s ordynarnego, rozerwał jej
bielizn�e i pochylił si�e, gotowy do akcji.
W tym momencie Tiril odnalazła wła�sciw � a run�e, poznała to po kształcie.
Wyszarpn�eła j � a i przyło�zyła gwałcicielowi do gardła. Ten spojrzał w gór�e i zobaczył
nad sob � a rozwart � a paszcz�e dzikiego zwierza z wyszczerzonymi kłami.
Przera�zony j�ekn � ał piskliwie i spojrzał jeszcze bardziej w gór�e, bo co�s dostrzegł
k � atem oka. . .
Siedziało tam najpotworniejsze stworzenie, jakie mo�zna zobaczy�c chyba tylko
w koszmarnych snach. Wielkie kły trzymało tu�z nad ramieniem Tiril, jakby
chciało jej broni�c.
Gwałciciel wrzasn � ał i zeskoczył z wozu.
Wied�zma! To wied�zma, nie widzicie tego?
Nie, nie widzieli niczego, on zreszt � a te�z ju�z nie.
Co si�e z tob � a dzieje, do diabła? zło�scił si�e inny. Daj mi spróbowa�c,
czy szlachcianki smakuj � a inaczej!
Wdrapał si�e na furk�e, a ju�z wcze�sniej �sci � agn � ał spodnie i buty, był gotowy
tak jak przed chwil � a jego kole�zka. Obrzydliwy smród przepoconych nóg uderzył
w nozdrza Tiril. Poza tym wiele wskazywało na to, �ze opryszek ma �swierzb.
Pierwszy ze stra�zników odszedł daleko od fury, bo czuł si�e okropnie. Nie
chciał nawet patrze�c w tamt � a stron�e.
148

Tiril miała kłopoty, �zeby i drugiego dotkn � a�c run � a, bo ten ukl�ekn � ał przed ni � a,
a dwaj wci � a�z stoj � acy przy furce próbowali przywi � aza�c jej praw � a r�ek�e. Ju�z czuła
skór�e gwałciciela na swojej, wyczuwała jego twardy członek i krzyczała przera-
�zona, a�z w ko�ncu udało jej si�e wyrwa�c r�ek�e i dotkn � a�c jego nadgarstka.
Wtej samej sekundzie człowiek wrzasn � ał �smiertelnie przestraszony, dziko wytrzeszczone
oczy o mało nie wyszły mu z orbit, w popłochu zeskoczył z wozu.
Tiril zdołała te�z przysun � a�c run�e do tego, który starał si�e przywi � aza�c jej r�ek�e.
Ten spojrzał gdzie�s w bok i zawył jak ugodzony ostrym �zelazem.
On mówił prawd�e, to wied�zma! Zastrzelcie j � a! Zastrzelcie!
Nie mamy do tego prawapowiedział czwarty, który jeszcze niczego nie
widział. Je�sli nie dostarczymy jej �zywej do zamku w Pirenejach, to wszyscy
jak jeden damy za to głowy. Wracajcie, tchórze! Nie widz�e, �zeby było w niej co�s
nadzwyczajnego.
Tamci trzej podchodzili do wozu z oci � aganiem, a ich podobne do siebie opowiadania
przestraszyły czwartego, który zrezygnował z gwałtu.
Dzi�eki wam, moi przyjacieleszepn�eła Tiril, a w zamian otrzymała delikatny
u�scisk od podobnego do wilka zwierz�ecia.
Pireneje. Te cudowne, przesycone sło�ncem lasy, drogi wij � ace si�e w gór�e po
zboczach. Tiril nie widziała nic prócz nieba i koron drzew, ale teraz domy�slała
si�e, �ze podró�z wkrótce dobiegnie ko�nca, a nic nie mogło by�c od niej gorsze.
Male�nka wioska z domkami o poro�sni�etych mchem dachach, które niegdy�s
były czerwone. Ponad wsi � a górował zamek, niezbyt wielki, lecz o niezwykle wysokiej
wie�zy, najbardziej ze wszystkiego przypominaj � acej wi�ezienie dla czarownic
i miejsce, w którym strasz � a upiory z dawno minionych czasów.
Mam nadziej�e, �ze ja nie b�ed�e zamkni�eta w tej wie�zy, my�slała. Bo umarłabym
ze strachu, �ze wie�za załamie si�e i runie wraz ze mn � a. Albo nie b�ed�e mogła zobaczy
�c k � atów, bo s � a zasnute g�est � a paj�eczyn � a.
Nie została osadzona w wie�zy. Wprost przeciwnie, znalazła si�e w piwnicy.
W lochu, w którym dr�eczono wielu przed ni � a, s � adz � ac po ilo�sci �zelaznych kajdan
w �scianach. Tiril nie została przykuta, zreszt � a kajdany chyba ju�z przerdzewiały,
ale te�z nie potraktowano jej łagodnie. W lochu nie było okienka, widocznie znajdował
si�e bardzo gł�eboko. Ciemno i wilgo�c, to jedyne, co do niej docierało.
Nidhogg? Jeste�scie przy mnie?
Jeste�smy, nie martw si�e usłyszała w odpowiedzi.
Jak długo b�ed � a mnie tu trzyma�c?
Z pewno�sci � a do przesłuchania.
A je�sli nie b�ed�e odpowiada�c? Czy my�slisz, �ze zostan�e poddana torturom?
Tego nie mo�zna wykluczy�c. Znajdujemy si�e w kraju, w którym tortury s � a
spraw � a zwyczajn � a.
149

Tiril westchn�eła.
My�slisz, �ze jest jeszcze dla mnie jaka�s nadzieja?
Oczywi�scie! Musisz tylko wytrzyma�c kilka dni, a pewno i dla ciebie za-
�swieci sło�nce.
B � ad�z przy mnie szepn�eła.
Wtedy usłyszała stukanie w �scian�e. Podeszła tam po lodowato zimnej podłodze.
Jaki�s głos? Słyszała przez �scian�e czyj�s głos. Nie, nie przez �scian�e. W murze
była niewielka szczelina.
Oparła r�ek�e o wilgotny mur i nasłuchiwała.
Kto�s szeptał. Do niej?
Czy wy jeste�scie tutaj wi�e�zniem? dotarło do niej.
Po niemiecku! Czy to pułapka? Czy próbuj � a j � a w ten sposób podej�s�c?
Głos powtórzył słowa. Tym razem gło�sniej.
Tiril chciała skorzysta�c z szansy.
Tak.
Zaległa cisza. A potem pełne niedowierzania:
Kobieta?
Tak.
To niemo�zliwe!
Tiril odczekała chwil�e, nim zapytała:
Od dawna tu siedzicie?
Ja nie wiem, jak długo. Tutaj nie istnieje dzie�n ani noc. Ale chyba jakie�s
dwana�scie lat. A prawdopodobnie dłu�zej.
Dwana�scie latpowtórzyła Tiril i odwaga j � a opu�sciła. Pi�ekne widoki, nie
ma co!
Tak. Oni o mnie zapomnieli. A ja nie chc�e robi�c hałasu, bo wtedy przypomn
� a sobie, �ze trzeba mnie zlikwidowa�c.
Ale to przecie�z potwornej�ekn�eła Tiril.Macie chocia�z jedzenie i ubranie?
O, tak. Ale stra�znicy s � a okropnie milkliwi. Nigdy o nic nie pytaj � a. Stawiaj � a
tylko miski i nic wi�ecej. Czy pani jest Niemk � a?
Nie, tylko mówi�e po niemiecku. Ale drogi panie, jestem kompletnie zbita
z tropu pa�nskim wyznaniem. Jak brzmi pa�nskie nazwisko?
Heinrich. Heinrich Reuss von Gera.
Tiril na chwil�e oniemiała. A potem powiedziała po norwesku:
Henrik Russ! Wszyscy my�sleli, �ze pan nie �zyje.
A. . . Kim pani jest?
Znał mnie pan kiedy�s pod nazwiskiem Tiril Dahl.
Po tamtej stronie długo trwała cisza.
Byli�smy wtedy �smiertelnymi wrogami.
150

Tak.
Tiril zastanawiała si�e nad sytuacj � a. Je�sli Henrik Russ przesiedział tyle lat w takim
wi�ezieniu, to raczej nie �zywi ciepłych uczu�c dla Zakonu �Swi�etego Sło�nca.
Wtakim razie mo�ze ona mogłaby si�e dowiedzie�c czego�s wi�ecej o tajnym zgromadzeniu?
Ale jaki b�edzie z tego po�zytek? Przecie�z st � ad si�e chyba nie wydostanie.

Rozdział 21
Po całkowitej pora�zce bratanka kardynał von Graben opu�scił ko�scielne zgromadzenie.
A nikt przecie�z nie wiedział, �ze cesarz zamierza pozbawi�c Engelberta
biskupiej godno�sci. Najwi�eksze upokorzenie było jeszcze przed nim.
Kardynałowi jednak wystarczyło tego, co ju�z si�e stało. Spieszył do swej gospody,
by zarz � adzi�c pakowanie kufrów.
Wielki Mistrz wprost kipiał w�sciekło�sci � a. Na bratanka, który wszystko zaprzepa
�scił, lecz najbardziej na wrogów, którzy wci � a�z zdobywali nowe tereny, podczas
gdy rycerze dreptali w miejscu.
Co te�z maj � a wrogowie takiego, czego rycerze Zakonu nie znaj � a?
Wygl � ada na to, �ze wszystko.
A teraz zdobyli co�s jeszcze: niebieski kamie�n.
Kardynał uniósł głow�e i zacz � ał si�e zastanawia�c.
Co to opowiadał ten człowiek, który powrócił z bagnisk? Ten dziwny chłopak,
syn czarnoksi�e�znika, miał powiedzie�c, �ze potrzebuje niebieskiego kamienia, by
przywróci�c swego ojca do �zycia.
Nienawistny u�smiech, który był cz�e�sci � a osobowo�sci Wielkiego Mistrza, znowu
pojawił si�e na w � askich wargach. Przywróci�c do �zycia! Dziecinne mrzonki!
Kardynał siedział bez ruchu, wyprostowany.
A je�sli to nie s � a dziecinne mrzonki? Je�sli chłopak dotarł do niebieskiego kamienia
z legendy? Je�sli ta cz�e�s�c legendy jest prawd � a?
Wielki Mistrz dobrze wiedział, czego mo�ze dokona�c �Swi�ete Sło�nce. To dlatego
wszyscy go tak po�z � adliwie, tak rozpaczliwie poszukuj � a, z łapczywo�sci � a przekraczaj
� ac � a wszelkie granice przyzwoito�sci. Ale czerwony i niebieski kamie�n? Co
one mog � a?
Przywróci�c do �zycia?
To oczywi�scie głupie wymysły, ale je�sli kamie�n rzeczywi�scie posiada magiczn
� a sił�e, to co wtedy?
Niebieski kamie�n to musi by�c szafir. Szafiry maj � a te�z działanie uzdrawiaj � ace.
To kamie�n ksi � a�z � at Ko�scioła i �swi�etych. A zatem jak przeznaczony dla niego.
Poza tym ten szafir musi by�c wyj � atkowy.
152

Pomy�sle�c, gdyby tak posiadał moc powstrzymywania staro�sci?
Wielkim niepokojem kardynała von Grabena było to, �ze nie b�edzie �zył na tyle
długo, by odnale�z�c �Swi�ete Sło�nce, którego szukał przez całe swoje �zycie.
Ju�z i tak przekroczył zwyczajny ludzki wiek, a to dzi�eki swoim wielkim magicznym
umiej�etno�sciom. Ale kiedy�s przecie�z b�edzie musiał umrze�c.
Gdyby tak z pomoc � a tego kamienia mógł przedłu�zy�c �zycie?
Musi go zdoby�c! Musi mie�c ten kamie�n!
Jego ludzie, którzy pojechali w �slad za chłopcem? Mo�ze ju�z go znale�zli?
Lodowaty dreszcz strachu przenikn � ał kardynała. Pierwsza wysłana przez niego
grupa miała szuka�c kamiennych rytów na tablicach, które spadły z góry. Druga
grupa pojechała za chłopcem, który, jak kardynał przypuszczał, równie�z znajdował
si�e w drodze do podnó�za tej samej góry. Te�z chciał odnale�z�c kamienne tablice.
Ale co to chłopiec miał powiedzie�c? � Ze spróbuje przywróci�c swego ojca do
�zycia? A ojciec, czarnoksi�e�znik, czy raczej jego zwłoki, nie le�zały przecie�z u podnó
�za góry. Zostały ukryte wysoko, w pobli�zu zamku Graben. Podnó�ze góry od
zamku Graben dzielił chyba z dzie�n marszu. Wielki Mistrz nigdy tam nie był, ale
mógł sobie wyobrazi�c, jak to miejsce wygl � ada.
Nikt z wysłanych przez niego ludzi nie wpadnie na to, by szuka�c chłopca tam,
gdzie on si�e w istocie znajduje: koło zamku Graben. W górach.
Trzeba zatrzyma�c chłopca, zanim dotrze do celu. Nie dlatego, by kardynał
s � adził, �ze ktokolwiek mo�ze umarłego przywróci�c do �zycia, ale czarnoksi�e�znika
Móriego jednak si�e l�ekał. Chłopiec był jeszcze dzieckiem, lecz ojciec miał powi � azania
z mocami, których Wielki Mistrz nie zna. Nie �zyczył sobie Móriego w�sród
�zywych.
Kardynał mógł nie zd � a�zy�c pojma�c chłopca teraz. Naprawd�e mogło ju�z by�c za
pó�zno.
Mo�ze go wezwa�c?
Ostatnim razem, kiedy próbował tej metody, kosztowało go to bardzo du�zo
zdrowia, a i tak na niewiele si�e zdało. Zaszkodziło tylko ludziom kardynała, a to
raczej słaba pociecha.
Nie, ale umiał przecie�z o wiele wi�ecej.
Kardynał von Graben wyj � ał z kufra swoj � a wielk � a czerwon � a ksi�eg�e. W zamy-
�sleniu zacz � ał j � a kartkowa�c.
Za młodu nauczył si�e z tej ksi�egi wielu tajemnic. Tajemnic, o których teraz ju�z
zapomniał, bo nigdy ich nie stosował w praktyce. Nie było to konieczne. Ksi�ega
pomogła mu te�z w osobistej karierze, i to na ró�zne sposoby. Wiedział, �ze nie
ma w sobie tego ciepła, które człowiek Ko�scioła powinien posiada�c, ale to nie
stanowiło dla niego przeszkody. Cesarskiego tronu nigdy nie mógłby zdoby�c, bo
nie pochodził z odpowiedniego rodu. Von Grabenowie to zbyt skromna rodzina.
Ka�zdy jednak mo�ze zosta�c ksi�edzem i on został, a potem ksi�ega pomagała mu
153

wspina�c si�e po szczeblach kariery, zarówno do godno�sci kardynała, jak i co
nie mniej wa�znestanowiska wielkiego mistrza Zakonu �Swi�etego Sło�nca.
Szedł do tego celu po trupach. Ale osi � agn � ał wszystko, czego pragn � ał. W du-
�zym stopniu dzi�eki czerwonej ksi�edze, która była naładowana magi � a i czarami
z pradawnych czasów.
Wtej ksi�edze znajdowało si�e równie�z wiele stron mówi � acych o �Swi�etym Sło�ncu.
Do kardynała dotarła ona jako dziedzictwo po przodku, mnichu, który zdobywał
wiedz�e u wielkiego inkwizytora Tomasa de Torquemady.
Kardynał von Graben wyrwał te stronice. Nikt nie pozna ju�z tego, co on wie.
Zreszt � a wcale go nie interesowało, co b�edzie po nim.
Teraz jednak okazało si�e, �ze brakuje wiele stron mówi � acych o starej legendzie.
Kardynał wyczuwał miejsca, z których wydarto karty. Tiersteinowie zostali
wielkimi mistrzami, ale oni swoj � a wiedz�e na temat legendy o morzu, które nie istnieje,
zabrali ze sob � a do grobu. Natomiast Habsburgowie dostali fragment klucza
do Tiersteingram, którego kardynał do tej pory nie odnalazł, a razem z kluczem
Habsburgowie dostali te�z srebrny kielich i ró�zne informacje, których on nigdy nie
poznał.
Jak na przykład informacja o niebieskim i czerwonym kamieniu.
To straszna bezczelno�s�c ze strony współczesnych potomków Habsburgów, takich
jak ksi�e�zna Theresa i jej rodzina, �ze mieszaj � a si�e do poszukiwa�n �Swi�etego
Sło�nca. To przecie�z obszar kardynała von Grabena, czy oni tego nie rozumiej � a?
No, jest to, czego szukał w ksi�edze! Tam! Nigdy przedtem tego nie próbował,
ale teraz czarnoksi�e�znik zobaczy, jak smakuje jego własne lekarstwo!
Wiele podstawowych wiadomo�sci o magicznych runach znajduj � acych si�e w islandzkiej
ksi�edze pochodzi z Czarnej Szkoły w Sorbonie, a tak�ze ze staro�zytnego
Rzymu, gdzie miała swe korzenie szkoła paryska. Pierwszym człowiekiem, który
zało�zył tak zwan � a Czarn � a Szkol�e, był Vergili lub Vergilius, chocia�z miał on
z pewno�sci � a du�zo bardziej szlachetne zamiary ni�z ci, którzy rozwin�eli w przyszło
�sci jego ide�e.
Kardynał von Graben nie u�zywał poj�e�c "czarne magiczne runy" i "białe magiczne
runy". To okre�slenia islandzkie, on natomiast mówił o czarnej i białej magii
czy po prostu o złych i dobrych czarach.
Pocz � atki jednak były te same. Kardynał stosował zatem to, co Móri nazwałby
czarnymi magicznymi runami, poniewa�z wiedza na temat tych run nie rozprzestrzeniła
si�e po �swiecie, nie powstały jej na�sladownictwa, nikt te�z dokładnie tej
dziedziny magii nie obja�sniał.
Wiadomo jednak, �ze s � a znaki sprowadzaj � ace choroby, a nawet �smier�c, oraz
inne, przyci � agaj � ace ró�zne przedmioty i bogactwa.
Wielki Mistrz długo si�e przygotowywał w swojej izbie. Potem rozejrzał si�e za
odpowiednim zwierz�eciem. . .
154

Znalazł je wkrótce i jego wargi wykrzywiły si�e w złowieszczym, ale te�z wyra-
�zaj � acym zadowolenie u�smiechu. Na okiennej ramie brz�eczała mucha plujka. Znakomicie!
Kardynał spreparował małe stworzonko, po czym wypu�scił je na zewn � atrz,
wypowiadaj � ac przy tym długie magiczne formułki, nakazuj � ace jej lecie�c szybko
i dosta�c si�e do tego, kogo on pragnie ugodzi�c.
Drugi magiczny znak wymagał wielu przygotowa�n, lecz kardynał poradził sobie
z tym bez trudu. Stworzył, zgodnie ze wszystkimi zasadami magicznej sztuki,
puka, istot�e, która w ludowych wierzeniach ma chyba najwi�ecej nazw. D�zwigacz,
magiczny zaj � ac, kot czarnoksi�e�znika i tak dalej. Mała szara figurka, której czarownice
u�zywaj � a, �zeby odebra�c mleko krowom s � asiada. Paskudna, na ogół zrobiona
z włóczki mała bestia, której stosowanie na szcz�e�scie w wielu krajach zanikło.
Kardynał jednak nadal umiał j � a zrobi�c.
Wypowiedział magiczne zakl�ecie, które miało otwiera�c wszystkie drzwi, pochylił
si�e i wysłał puka w drog�e. Figurka potoczyła si�e dziarsko uliczk � a miasteczka,
ale nikt nie zwracał na ni � a uwagi. Wszyscy my�sleli, �ze to niesiona wiatrem
włóczka albo kłak wełny.
Kardynał był wła�snie gotów do wyj�scia, kiedy zobaczył nad drzwiami, po
tamtej stronie futryny, jakie�s zwierz�e.
Nietoperz zwisał głow � a w dół, jakby spał.
Nie�zle. . .
Gdyby si�e tamtym dwojgu nie powiodło? Chłopak na pewno nie ma przy sobie
czosnku. Krzy�za chyba te�z nie, skoro jest synem czarnoksi�e�znika.
Von Graben zdj � ał niedu�ze zwierz � atko i wło�zył je do skórzanego woreczka. Potem
pospieszył na cmentarz, do miejsca pod murem, gdzie grzebano przest�epców.
Tam wywołał dusz�e mordercy i w ci � agu długiego, niezwykle skomplikowanego
obrz�edu ulokował j � a w nietoperzu. Teraz czekało go najtrudniejsze, ale von Graben
wiele potrafił. Pocił si�e i dygotał, w ko�ncu jednak spełnił swoje zamiary,
stworzył wampira. B�edzie to niewinny nietoperz za dnia, a �z � adny krwi człowiek,
straszny upiór, noc � a.
Wobec niego syn czarnoksi�e�znika oka�ze si�e całkowicie bezbronny.
Nie wiedział, jak chłopiec wygl � ada, znał jednak jego imi�e. A zreszt � a co to za
imi�e, my�slał konserwatywny kardynał. Dolg syn Móriego. Nikt nie mo�ze si�e tak
nazywa�c!
To jednak czyniło spraw�e znacznie dla Wielkiego Mistrza łatwiejsz � a. Na całym
�swiecie mo�ze istnie�c tylko jeden człowiek o takim imieniu, wi�ec jego zaczarowany
posłaniec nie b�edzie miał kłopotów ze znalezieniem chłopca.
Po tym wszystkim kardynał wrócił do swojej gospody. Powitało go tam paru
innych dostojników, którzy przyszli prosi�c, by uczestniczył w uroczystej mszy
ko�ncz � acej wielkie spotkanie.
155

Von Graben uznał, �ze mo�ze sobie na to pozwoli�c. Nie powinien był wzbudza�c
zainteresowania swoj � a nieobecno�sci � a.
Udał si�e wi�ec do �swi � atyni z powa�zn � a i wielce bogobojn � a min � a.

Rozdział 22
Dolg si�e niepokoił. Stracił tyle dni. Mo�ze teraz ju�z za pó�zno na ratunek dla
taty?
Stracił, to mo�ze niewła�sciwe wyra�zenie. W rzeczywisto�sci przecie�z nie mógł
działa�c szybciej. I tyle ró�znych przeszkód musiał pokona�c! Umarli wielcy mistrzowie,
�zywi bracia zakonni i Bóg wie co jeszcze.
Pierwsza grupa wysłanników kardynała przeszukała skrupulatnie okolice
u podnó�za góry, ale nie znalazła �zadnych kamiennych tablic. Dolg i Erling spotkali
ich po drodze, poniewa�z jednak tamci nie otrzymali rozkazu poszukiwania
małego chłopca, Dolg za�s ich nie znał, obie strony min�eły si�e, nie zwracaj � ac na
siebie uwagi.
Druga grupa przypadkiem znalazła si�e w gospodzie, kiedy pierwsza jechała
ju�z do domu. Tak wi�ec wysłannicy kardynała te�z nie mogli si�e porozumie�c.
Ci ostatni jednak mieli w swoim gronie bardzo znamienitego pana: towarzyszył
im sam brat Lorenzo, bez wiedzy i bez błogosławie�nstwa kardynała. Brat
Lorenzo sam miał ochot�e na niebieski kamie�n. Przesłuchanie Tiril mo�zna odło-
�zy�c. I tak siedziała zamkni�eta w zamku w Pirenejach.
Bardzo szybko dogonili powóz z habsburskimi herbami. Ten powóz, którym
miano przetransportowa�c Móriego do domu. Wo�znica i jego pomocnik otrzymali
jednak bardzo surowe rozkazy od Erlinga, wi�ec odpowiadali wci � a�z to samo: "Nie,
oni jad � a do Habichtsburg, �zeby zabra�c stamt � ad krewnego samego cesarza. Nie,
nigdy nie mieli ze sob � a �zadnego chłopca. Czarne włosy? Spał w powozie? A tak,
par�e dni temu zabrali małego szewczyka, tak był bardzo zm�eczony, nogi go bolały,
to prawda!"
Lorenzo nie wiedział, co o tym my�sle�c. Wo�znica i jego pomocnik sprawiali
wra�zenie tak prostodusznych i dobrych ludzi, �ze z pewno�sci � a nie umieli kłama�c.
Ale chłopiec powiedział, �ze kamie�n mo�ze uratowa�c jego ojca. Brat Lorenzo
przez chwil�e rozwa�zał spraw�e, po czym ruszył ze swoimi lud�zmi dalej. No tak,
z lud�zmi kardynała, je�sli chodzi o �scisło�s�c.
Mieli dokładny opis drogi do zamku Graben, lecz niełatwo było si�e tam dosta
�c. Ta grupa, numer dwa, je�sli mo�zna tak powiedzie�c, pomyliła si�e na jakim�s
157

rozstaju dróg i ostatecznie zabł � adziła. Oddział wjechał w górskie doliny, zgubił
drog�e powrotn � a i znalazł si�e w prawdziwych kłopotach.
Tak wi�ec ci ludzie przestali stanowi�c jakiekolwiek niebezpiecze�nstwo dla Dolga
i Erlinga.
Inna sprawa, �ze oni wcale nie kierowali si�e do zamku Graben, lecz do rozległej
doliny u stóp gór. Zdołaliby jednak pojma�c Dolga i jego przyjaciół przed
rozstajem dróg, gdyby wiedzieli, ze powinni to zrobi�c. Zabł � adziwszy nie mogli
ju�z zaszkodzi�c chłopcu.
Erling i Dolg ostatni � a noc przed dotarciem do zamku Graben sp�edzili w lesie.
Nie mieli czasu, by nocowa�c w gospodzie, któr � a nie tak dawno odwiedzili Tiril,
Móri i Erling. Mieli nadziej�e jeszcze tego dnia dotrze�c do celu, ale im si�e nie
udało, wi�ec Erling zarz � adził postój. Znale�zli bezpieczne miejsce i rozbili obóz.
Wła�snie kiedy siedzieli i spo�zywali prosty posiłek, z lasu nadleciała du�za niebieskoczarna
mucha i kr � a�zyła nad ich głowami. Obaj wo�znice i Erling chcieli j � a
zabi�c, lecz Dolg poprosił, by zostawili owada w spokoju.
To przecie�z �zywe stworzenie powiedział swoim łagodnym głosem.
Nie musi gin � a�c tylko dlatego, �ze znalazła si�e w pobli�zu nas.
Mucha usiadła mu na r�ece.
Sio! Erling. starał si�e j � a odp�edzi�c.
Spójrzcie, jaka ona jest ładna zachwycał si�e Dolg. Widzicie, jakie
ma migotliwe skrzydełka? Moja droga, usi � ad�z tu koło mnie. Tutaj nic ci nie grozi.
Ty naprawd�e jeste�s dziwnym dzieckiem, Dolg roze�smiał si�e Erling, potrz
� asaj � ac głow � a.
Podszedł Nero i zacz � ał obw � achiwa�c miejsce, na którym usiadła mucha.
Ale ona naprawd�e jest pi�ekna powtórzył Dolg. Moja droga, mała
przyjaciółko, jeste�s cała wymazana jakim�s jadem! Gdzie�s ty latała?
Erling odsun � ał Nera.
Trzeba odp�edzi�c t�e much�e, Dolg. Ona mo�ze by�c niebezpieczna!
Nie, ona jest chora! Daj mi szafir, b � ad�z tak dobry.
Ale�z, Dolg!
Daj mi go!powiedział chłopiec stanowczo.
Erling z oci � aganiem wyj � ał szmaciany woreczek, w którym przechowywano
niebiesk � a kul�e. Dolg ostro�znie uj � ał szlachetny kamie�n, powoli skierował go na
much�e, która w dalszym ci � agu siedziała na jego r�ece.
Kiedy pi�ekny kamie�n zbli�zył si�e do owada, Dolg szepn � ał:
Patrzcie, całe zło z niej spływa. Rozprasza si�e w powietrzu. Znika! Teraz
mucha jest znowu zdrowa! No, mo�zesz sobie lata�c, droga przyjaciółko!
Mucha siedziała jeszcze chwil�e bez ruchu, potem rozprostowała skrzydełka
i wzleciała w powietrze, dwukrotnie okr � a�zyła głow�e Dolga, jakby go pozdrawiała,
i znikn�eła.
Erling przemawiał głosem surowego nauczyciela.
158

Dolg, ta kula jest przeznaczona dla twojego taty! Nie mo�zesz marnowa�c jej
sił na muchy!
Chłopiec spogl � adał na niego i na dwóch towarzysz � acych im, a teraz mocno
zdumionych m�e�zczyzn.
Ta mucha została wysłana specjalnie, �zeby mnie uk � asi�c i wpu�sci�c mi pod
skór�e straszn � a trucizn�e. Gdybym tego nie zrobił, byłbym ci�e�zko chory, mo�ze bym
nawet umarł. Tata opowiadał mi o złej runie, która działa wła�snie w ten sposób.
Ale. . . Kto mógł j � a wysła�c?
Kardynał. To jedyny człowiek, który mo�ze posiada�c takie umiej�etno�sci.
Oj rzekł Erling z westchnieniem. Mo�ze powinni�smy si�e uwa�zniej
rozgl � ada�c, czy nie ma tu wi�ecej takich much.
Mo�zliwe.Wka�zdym razie musimy by�c uwa�zni. Kardynał jest bardziej niebezpieczny,
ni�z my�sleli�smy.
Jeden z wo�zniców zapytał:
Ale sk � ad panicz wiedział, �ze mucha była zatruta? To przecie�z mogła by�c
całkiem zwyczajna mucha plujka z jakiego�s �smietnika albo z ko�nskiego nawozu.
Dolg spojrzał na niego swoimi dziwnymi oczyma.
Nie zapominaj, �ze wielokrotnie trzymałem w r�ekach niebiesk � a kul�e. Ona
mi daje nie tylko niespotykan � a sił�e, lecz tak�ze niespotykane umiej�etno�sci.
Tamci w milczeniu kiwali głowami.
W �srodku nocy Nero zacz � ał warcze�c. Wszyscy usiedli na posłaniach.
Co si�e dzieje, Nero? pytał Erling szeptem.
Nero zachowywał si�e jak pies, który "złapał trop". Skulił si�e i na ugi�etych
łapach pełzł w stron�e baga�zu, zło�zonego po�srodku obozowiska. Podniósł jedn � a
przedni � a łap�e, napr�e�zył si�e i stał jak prawdziwy pies my�sliwski, którym przecie�z
nie był.
W baga�zu co�s jest szepn � ał jeden z wo�zniców.
Lis?
Nie, du�zo mniejsze. Roznie�ccie ogie�n!
Jego towarzysz zacz � ał dmucha�c w �zarz � ace si�e w�egle i wkrótce na palenisku
buchn � ał płomie�n.
O, fuj! krzykn � ał Erling, odskakuj � ac. A to co znowu?
Zobaczyli co�s, co mogło przypomina�c spory motek wełny. Szary, kosmaty,
bezkształtny. Ale to co�s poruszało si�e jak �zywa istota, jakie�s paskudne, małe stworzenie.
Szukało, w�eszyło, a jeden z ludzi zapewniał, �ze słyszał pomruki, takie jakie
wydaje borsuk poszukuj � acy jedzenia.
To puk szepn � ał Dolg. Moje magiczne runy! Musz�e mie�c moje magiczne
runy!
159

Wszystkich ogarn � ał okropny nastrój, jaki ta mała paskuda wokół siebie rozsiewała.
Czy to równie�z zostało wysłane przez. . . ? mrukn � ał Erling.
Tak, bez w � atpienia. Nikt inny nie potrafiłby tego zrobi�c. A sami chyba
wiecie, czego toto szuka.
No przecie�z nie tego szlachetnego kamienia, który jest dwa razy taki du�zy
jak ono samo?
Nie przez przypadek ludzie nazywaj � a to te�z d�zwigaczem odparł Dolg.
Ono wci � aga zdobycz do �srodka, do wn�etrza tego wełnianego motka, którym
jest, i zaczyna toczy�c. Gdzie jest mój czarodziejski woreczek?
"Czarodziejski woreczek" to okre�slenie wymy�slone przez Taran, nazwa torby,
w której starszy brat przechowywał swoje magiczne przybory. Ta nazwa przylgn�eła
do skórzanego woreczka na dobre.
Powstało zamieszanie. Mały potworek szukał wielkiego szafiru, oni sami szukali
remedium na potworka. W popłochu przetrz � asano baga�ze.
Tutaj! oznajmił Erling, podaj � ac chłopcu skórzany woreczek.
Dolg gor � aczkowo starał si�e znale�z�c odpowiedni � a magiczn � a run�e. Jego ojciec,
Móri, specjalnie ponadawał deseczkom, na których runy zostały wyryte, odmienne
kształty, by chłopiec w ka�zdej chwili mógł znale�z�c wła�sciw � a.
Teraz wi�ec te�z nie szukał długo.
Musz�e si�e spieszy�c powtarzał Dolg. Nigdy jeszcze nie stosowałem
160

tej runy. To jest tak zwana Miotełka Arona i tata mówił, �ze wolno mi j � a stosowa�c
tylko w razie ostatecznej konieczno�sci. Ale teraz chyba tak wła�snie jest, prawda?
Absolutniepotwierdził Erling.
Było oczywiste, �ze Dolg czuje si�e nie najlepiej.
Echnarzekał.Wcale tego nie lubi�e. Zakl�ecie zawiera tyle okropnych
słów. Jest jednak bardzo silne i w tym przypadku nieodzowne.
Na co to pomaga? dowiadywał si�e Erling.
Przegania strachy, natr�etne upiory i zdejmuje przekle�nstwa. Pomaga zaczarowa
�c dusze pokutuj � ace, unieszkodliwi�c spisek na �zycie człowieka i wyp�edzi�c
diabła.
To chyba rzeczywi�scie pasuje na dzisiaj. Ale musisz si�e spieszy�c, to małe
wstr�etne paskudztwo dotarło, zdaje si�e, do celu.
Dolg znalazł niedu�z � a gał � azk�e i z run � a uniesion � a przed sob � a wypowiadał słowa,
które przyprawiały słuchaczy o dreszcze grozy. Erling mocno trzymał Nera, bo
pies a�z si�e palił do pomocy i chciał złapa�c to małe szare nie wiadomo co.
Dolg spełniał magiczny rytuał, co�s, czego nigdy przedtem nie robił:
"Duchu diabelski, podst�epny, szary, ule�c wraz z mgł � a i chmurami, zraniony,
poszarpany, obity pogr � a�zasz si�e w mroku i rozpadasz, wypełniasz si�e magicznym
robactwem wij � acym si�e, dr�ecz � acym ci�e. Roj � a si�e nieszcz�esne w tobie i nad tob � a,
tn � a, gryz � a i szarpi � a. Teraz jeste�s zwi � azany, ubezwłasnowolniony, odepchni�ety, zakuty
w kajdany wilka Fenrir, piekielny biedaku, udr�eczony, zagubiony, którego
�slady porasta trawa, a gniew spływa do morza".
Ale�z, Dolg szepn � ał Erling, gdy chłopiec sko�nczył. Zaklinasz zwierz
�e?
Dolg, zm�eczony, wyprostował si�e.
To nie było �zadne zwierz�e. To istota, któr � a stworzyło przekle�nstwo kardynała.
Wygl � ada jak �zywa, ale nie jest �zywa.
Wszyscy widzieli, co si�e stało. Kiedy Dolg wygłosił ostatnie słowa, puk rozwiał
si�e w powietrzu i znikn � ał.
No dobrzewestchn � ał chłopiec.Wtakim razie mo�ze si�e jeszcze troch�e
prze�spimy.
Wszyscy jednak zgadzali si�e co do tego, �ze trzeba wystawi�c wart�e i �ze b�ed � a
czuwa�c po kolei. Bo teraz nie ufali ju�z kardynałowi, je�sli kiedykolwiek �zywili
podobne uczucia.
Noc min�eła spokojnie, ale �zaden z podró�znych nie zauwa�zył, �ze tu�z przed
wschodem sło�nca nadleciał nie wiadomo sk � ad mały nietoperz i ulokował si�e pod
jednym z siodeł, całkiem ukryty pod derk � a tak, �ze nikt go nie mógł widzie�c.
Trwał tam przez cały dzie�n, pogr � a�zony we �snie. Czekał na nadej�scie nocy,
�zeby si�e zamieni�c w krwio�zerczego wampira, nosz � acego w sobie pokutuj � ac � a dusz�e
jakiego�s mordercy.
161

A trzeba wiedzie�c, �ze istnieje wa�zna ró�znica mi�edzy upiorem, czyli powracaj
� acym na ziemi�e duchem, a bł � akaj � ac � a si�e dusz � a. Upiora mo�zna za pomoc � a zakl�e�c
skierowa�c na zawsze do krainy umarłych. Dusza pokutuj � aca jest jak �zywy człowiek,
cho�c nie ma z nim nic wspólnego, i bardzo trudno j � a unicestwi�c.
Erling bez trudu odnajdywał drog�e do Graben. Jechali teraz w pobli�zu du�zej
wsi, widzieli j � a z daleka.
Pó�zniej odbierzemy nasze konie postanowił Erling. W tej chwili nie
mamy czasu do stracenia.
Wszyscy si�e z nim zgadzali. Nero znowu raz po raz warczał.
Wygl � ada na to, �ze we wsi odbywa si�e pogrzeb rzekł jeden z wo�zniców.
Miał racj�e. Ludzie zbierali si�e koło ko�scioła, długi pochód ci � agn � ał za konnym
wozem, na którym wieziono trumn�e.
Jeszcze jeden powód, �zeby im teraz nie przeszkadza�cpowiedział Erling.
Kiedy konie nie były ju�z w stanie i�s�c pod gór�e, przywi � azali je w lesie, a sami
zacz�eli si�e wspina�c po zboczu.
Uch! j�ekn � ał Erling. Nie mog�e powiedzie�c, �ze dobrze si�e tu czuj�e.
To miejsce przywodzi mi na my�sl jedno z moich najstraszniejszych prze�zy�c. Tu
utraciłem i Tiril, i Móriego, a sam zostałem zepchni�ety z wysokiej skały. A ruiny
zamku to czysta makabra! Dobrze, �ze nie musimy tam wchodzi�c!
Dolg milczał. Twarz miał blad � a, napi�et � a. Oczy zdawały si�e jeszcze bardziej
czarne ni�z zazwyczaj, a r�ece zaciskały si�e na niebieskiej kuli, któr � a niósł w szmacianym
woreczku.Wyczuwał kształt kamienia, zdawało mu si�e, �ze skór�e przenika
jego promieniowanie.
Pozwól, Panie, �zeby tata jeszcze �zył, modlił si�e nieprzerwanie.
Chocia�z wiedział, �ze "�zył" to nieodpowiednie słowo. Ojciec przekroczył przecie
�z granic�e. Ale je�sli nie przekroczył ostatniego progu, je�sli nie pogr � a�zył si�e
w najgł�ebszej grocie � Smierci, jak to nazywaj � a duchy, to mo�ze uda si�e go jeszcze
uratowa�c.
Dolg du�zo rozmy�slał o tym, co powiedziały duchy. I nie był pewien, czy
wszystko w tym si�e zgadza. Jego wyobra�zenie o �smierci było inne, my�slał,
�ze człowiek wkracza "do wielkiego �swiatła". Łagodnego, cho�c silnie �swiec � acego
�swiatła, o delikatnej barwie ambry. W takim razie nie mo�zna si�e pogr � a�zy�c
w wiecznym mroku!
Zdawało mu si�e jednak, �ze rozumie, co duchy miały na my�sli.
Wi�ekszo�s�c z nich to byli czarnoksi�e�znicy, a zdaje si�e dla nich istniały odmienne
reguły. Tata opowiadał o smutnym chórze umarłych czarnoksi�e�zników, który
słyszał, kiedy w�edrował gł�eboko pod ziemi � a. "Kraina zimnych cieni" zwykł
był mówi�c o tym królestwie.
Jakie to straszne, �ze tacie przypadł w udziale taki los! Tata powinien po �smierci
162

znale�z�c si�e w miejscu ciepłym i �swietlistym, jak wszyscy inni. Tata sobie na to
zasłu�zył.
Nie pomy�slał jednak, �ze on sam te�z urodził si�e ze znakiem czarnoksi�e�znika na
barku. Jego z pewno�sci � a te�z czeka ten sam tragiczny los po �smierci.
Ale Dolg rzadko my�slał o sobie.
Wuj Erling przystan � ał. Wielokrotnie mówił Dolgowi, �ze nie musi si�e do niego
zwraca�c per wuj, traktował chłopca jak dorosłego. Ale stare przyzwyczajenia
dawały o sobie zna�c.
To było tutaj rzekł Erling z dr�zeniem. Jeszcze s � a �slady tam, gdzie
mnie ci � agn�eli.
Jeden z wo�zniców podszedł do kraw�edzi i spojrzał w dół.
Jezus Mariaj�ekn � ał.
Nawet Nero odskoczył od urwiska. Wo�znice słyszeli o uratowaniu Erlinga
i pocz � atkowo nie chcieli w to wierzy�c. Czy teraz uwierzyli?
Tutaj s � a �slady wielu ludzi oznajmił drugi.
Tak, było nas tu przecie�z kilkorozgodził si�e Erling.Ci, którzy na nas
napadli. . . Nie, to chyba za du�zo �sladów! A�z tylu to nas nie było.
Gdzie jest tata? dopytywał si�e Dolg pobladłymi wargami.
Erling spojrzał na niego i pomy�slał, �ze chyba nigdy jeszcze nie widział nic bardziej
wzruszaj � acego ni�z ten dwunastolatek o ogromnych przestraszonych oczach.
Wci � agn � ał gł�eboko powietrze.
Ostatnie, co widziałem, to jak Móriego przeszywa miecz. Stał wtedy tam.
Do�s�c daleko pod lasem, jak widzicie. A tutaj s � a �slady, jakby wleczono co�s ci�e�zkiego.
. . Wygl � ada na to, �ze mordercy ukryli go w lesie. O, tam, ten stos gał�ezi!
Chod�zcie! Zaczekaj, Nero, zaczekaj!
Pobiegli do gał�ezi, ale kiedy znale�zli si�e blisko, wszystko stało si�e dla nich
jasne. Gał�ezie zostały najwyra�zniej odrzucone na bok, natomiast na trawie w dalszym
ci � agu widoczny był odcisk ludzkiego ciała, które musiało tam le�ze�c dosy�c
długo.
Popatrzyli jeden na drugiego, gdy Nero obw � achał gał�ezie i wydał z siebie
przeci � agłe wycie.
Jego tu nie ma stwierdził Dolg głucho.
Jak wida�c.
Te wszystkie �slady. . . wtr � acił wo�znica.
Tak. Kto�s tutaj był i zabrał ciało potwierdził Erling.Du�zo ludzi.
Czy�zby wysłannicy kardynała zdołali tu dotrze�c?zapytał Dolg ze łzami
w głosie.Czy przyszli�smy za pó�zno? Teraz go ju�z nie odnajdziemy. Nie wiemy
zupełnie nic, co z nim zrobili!
Nie, dlaczego mieliby to by�c słudzy kardynała? Przecie�z zatarli za sob � a
�slady. Po co mieliby tu wraca�c? zastanawiał si�e Erling.
I jakby nagle wszyscy pomy�sleli to samo. Patrzyli na siebie jak oniemiali.
163

Ludzie ze wsi powiedział w ko�ncu wo�znica niepewnie.
Pogrzeb! j�ekn � ał Erling. O mój Bo�ze, pogrzeb!
Dolg w najwi�ekszej rozpaczy zacz � ał si�e gło�sno �zali�c:
O, nie! Oni nie mog � a pochowa�c mojego ukochanego taty! To najwi�ekszy
czarnoksi�e�znik na �swiecie!
Chyba nigdy ludzie nie biegli tak szybko, jak ci czterej spod ruin zamku Graben.
A najszybciej p�edził Nero. Jakby wiedział, o co chodzi.