I. Łotman 1.
1) kultura jako system znakowy
kult jako system znakowy - kultura przepracowuje ludzkie doświadczenie w tekst, strktura organizuje świat

2) język a kultura
język jako wzór kultury wg ktr tworzy się struktura. Język i kultura są nierozłaczne, a jedno bez drg nie może istnieć.
Język (jakby) motywuje kult. Jezyk jest najbardziej ustrukturyzowanym, dltg strukt. kulturę. Porządkuje pozostałe dziedziny kult.

3) kultura a pamięć
kultura jest pamięcią.
kulturo rozumiemy jako niedziedziczoną pamięć społ. Rozumiana jest jako pamięć. Jej istnienie uświadamia się w momencie zderzenia się czegoś. Przekazywana za pomocą kodów.
Następuje przekształcenia doświadczenia w tekst, kultura jako generator strykturalności. Symbol jako mechanizm pamięci kulturowej.

4) antykultura, a nie-kultura
antykultura: traktuje się jako system znakowy i budowana na wzór kultury
nie-kultura: nie jest systemem znakowym

5) dynamika kultury: dynamika kultury zależy od dynamiki życia społ.
dynamika nie jest cechą zew kult. Stanowi tej kult nieodłączną właściwość.
możliwość mówienia o dynamice w kult jest możliwe tlk z perspektywy badacza-obserwatora, nie zaś uczestników.
z jednej str do stabilności, z drg do złożoności.

6) presumpcja komunikowalności - presumpcja (założenie, że nastąpi komunikowlaność)
poziom reflektowania. jeżeli coś co nie ma char znakowego zostanie wprowadzone do kult to zyska char znakowy.
jeśli coś było już w kult, a później znów do niej weszło to jest wtedy znakiem znaku.

II.
1) dwa etapy rozwoju kult:
a) eksplozja - wzorst informacyjności kultury, przeskok na wyższy poziom. Nie zachodzi relacja przyczyna - skutek, występuje pewna nieprzewidywalność.
b) rozówj stopniowy
etapy mogą występować jednocześnie w różnych wartstwach kult i na różnych etapach rozwoju.


2) relacja przeszłość - teraźniejszość - przyszłość
przeszłość zew i wew.
teraź: Tekst jest stop-klatką/momentem zatrzymanym między przeszłością a przyszłościa. teraź zawiera wszystkie możliwości przyszłości - wyrzucamy to co na pewno się nie zdarzy.
teraź = błysk przestrzeni znaczeniowej ktr jeszcze się nie rozwinęła. Wybór przyszłości urzeczywistnia się w przestrzeni znaczeniowej ktr jeszcze się nie rozwinęła.
Urzeczyiwstnia się w przypadku - w eksplozji nie ma przyczynowści, jest przypadek. Dzięki temu następuje wzrost inf [nie ma jednej inf (przyczyny) ale wiele]
* nie możemy przewidzieć ekspolozji
* wyczerpanie eksp - wrc do pkt wyjściowego, ale ze świadomością
* moment eksp - początek nowego etapu
* to co się nie wydarzyło uznajemy za prawie niemożliwe do urzeczywistnienia

3) przestrzeń semiotyczna i semio kult.
przest semio - przecięcia/ konfrontacje znaczeń / wielość zróźnicowanie znaczeń w tej przestrzeni - jedne się starzeją i są wprowadzane nowe, stare są reaktywowane
wielopoziomowe, przecięcia rozmaitych tekstów, skomplikowane relacje/ nie wszytskie teksty da się przełożyć na inne teksty dokładnie np. z jezyka myśli do j. obrazu
realność swoją drogą, ale warstwa semio tworzy nam kultura smio oparta na realności.
Semiosfera jest wielojęzyczna

4) autodyskrypcja kultyry (samoopis) - kult staje się max. świadoma siebie i swoich granic. Kult wytwarza swoje granice. Jeśli klt jest w stanie się opisać to już max
co z tego będzie, nic nie bd się już działo. Taka kultura nie ma racji bytu, kult. ktr jest sb świadoma, jest kult nieczynną. Tlk ta co ma niedopowiedzenia jest kult żywą.

III.
1) Przestrzeń semiotyczna - nie jest sumą pojedyńczych języków, a stanowi warunek ich istnienia. Poza sferą nie ma, ani komunikacji, ani języka.
2) Cechy semiosfery:
* binarność - czyli mnożenie jezyków
* niejednorodność
* centrum i peryferie semiosfery mogą się zamieniać msc w czasie
peryferie są ciekawsze, bo tam jest więcej znaczeń, centrum jest już ustrukturozwane więc jest nudne.



ECO
IV. Komunikat estetyczny jako komunikat niejasny
kom. niejasn. jest informatywny - trzyma w zawieszeniu między info, a redundacją.
a) funckcja estetyczna - poziomy informacji:
* poziom nośników fizycznych
* p. elementów dyferencyjnych na osi semiotycznej
* p. stosunków syntagmatycznych
* p. znaczeń denotowanych
* p. znaczeń konotowalnych
* p. oczekiwań ideologicznych

b) oznacznik jest znaczący, nie jest obojętny dla znaczeń
c) przekaz może angażować różne poziomy rzeczywistości, spójność na poziomie oznaczników

II. idioletkt utworu
- kod poszczególnej jednostki
- kod danego uwtoru
- reguła wg ktr wszystkie poziomu komunikatu naruszają formę

III. semilogiczne badanie komunikatu
- bada to czym komunikat może się stać
- kodyfikacja nieskodyfikowanego komunikatu
- kod - strefa langue
- komunikat strefa parole

IV. semiotyka idealna - opisuje strefy langue i parole

V. nadawca nadaje cechy komunikatowi

VI. logika oznaczników
- utwór realizuje podwójną funkcję
- komunikat odnosi się do kodu, a langue do parole

VII. efekt wyobcowania
- błędne znaczenie/
- zdeautomatyzowanie języka

BARTHES - WYKŁAD
1. Ideologia i władza - semiologia jako lekarstwo na nie
-władza - pasożytuje na udział we wszystkich dziedzinach życia
-langue jako przedmiot, w którym wpisuje się cała władza w historii ludzkości
-system językowy jest opresywny na władzę
-język jest uporządkowany
-powtarzalność znaków
-wolność jest dostępna poza językiem
-literatura oszukuje - powstała z języka rozwalanie systemu od środka, język musi być zwyciężony, dokonuje się przez grę słów
-literatura walczy z mową
-3 siły literatury:
*mathesis
*mimesis
*semiosis