"Śluby panieńskie" Aleksandra Fredry - obyczajowa komedia o narodzinach i
zwycięstwie miłości.
"Śluby panieńskie " Aleksandra Fredry jest to próba innego spojrzenia na
problem miłości, niż czyniono to w licznych w licznych romantycznych poematach.
Dla Fredry miłość powinna kojarzyć się z czymś szlachetnym i prawym, z domowym
ogniskiem. Miłość jest więc w jego utworach spokojniejsza, ale za to obustronna
i budzi nadzieje na stworzenie mocnej i szczęśliwej rodziny w kraju pozbawionym
wolności. U Fredry polityka nie ma wielkiego wpływu na losy zakochanych, ani
nie ma większego wpływu na ich życie.
Fredro pisząc "Śluby panieńskie" kierował się teorią o magnetyzmie serc, to
znaczy, że człowiek może oddziaływać na innych przy pomocy fluidów, jakie
emanują z każdego człowieka. Działają one jak magnes na inną osobę. Właśnie ten
magnetyzm jest przedmiotem "Ślubów panieńskich". Całość komedii oparta jest na
intrydze. Gustaw, aby zdobyć serce Anieli, udaje zakochanego w innej Anieli i
udaje, że chce napisać list. O napisanie tego listu prosi "właściwą" Anielę,
aby napisała za niego ten list. Zarazem Albin ma udawać, że kocha Anielę a nie
Klarę, do której ma zalecać się Radost. Klara przerażona perspektywą wyjścia za
mąż za starszego pana, dostrzega od razu zalety Albina, natomiast Aniela
wzruszona żarliwą miłością Gustawa zakochuje się w nim. Efektem tej podwójnej
intrygi są podwójne zaręczyny Anieli z Gustawem i Klary z Albinem.
Według Fredry jest uczuciem, które nie powoduje wielkich tragedii, ani rozdarć
wewnętrznych bohaterów. Według poety do miłości trzeba dojrzeć a nie jest to
uczucie "od pierwszego wejrzenia do grobowej deski".
Fredro w "Ślubach panieńskich" odchodzi od romantycznego widzenia miłości i
przedstawia swój pogląd na tę sprawę.