Wstęp:
Zaletą rewolwerówek w porównaniu z tokarkami, jest wyposażenie w głowicę rewolwerową, co umożliwia wykonywanie wielu kolejnych zabiegów narzędziami nastawionymi, zmniejszenie czasów pomocniczych i - często - równoczesną pracę kilku narzędzi.
Rewolwerówki z pionową osią głowicy, oprócz robót z pręta, umożliwiają obróbkę większych przedmiotów zamocowanych w uchwytach, są także bardziej uniwersalne ze względu na wyposażenie w boczne suporty. Najbardziej korzystne jest wykonywanie na rewolwerówkach części wymagających możliwie dużej liczby zabiegów, gdyż można wtedy wykorzystać ich cechy charakterystyczne. O wyborze wielkości obrabiarki do pracy z pręta, typowej przy wałkach wykonywanych na rewolwerówkach, decyduje średnica przelotu wrzeciona, która powinna być zbliżona do średnicy materiału wejściowego. Pręty powinny być wstępnie prostowane; najlepiej ciągnione lub łuszczone. Liczba zabiegów zależy od zastosowanej koncentracji zabiegów, co jest związane z użyciem specjalnych oprawek, opłacalnych przy większych seriach. Należy dążyć do równoczesnej pracy możliwie dużej liczby narzędzi. W miarę możności należy pracować równocześnie narzędziami z głowicy i suportu. Jeżeli jest to niecelowe, należy unikać przeplatania zabiegów z suportu i głowicy, gdyż powoduje to zwiększenie czasów pomocniczych.
Zamocowanie materiału dokonuje się najczęściej w zaciskach. W maszynach nowoczesnych, zwłaszcza średnich i cięższych stosuje się uchwyty pneumatyczne i hydrauliczne.
W rewolwerówce występują następujące typy głowic:
pionowa cylindryczna
pionowa płytowa
ukośna
pozioma osiowa
pozioma poprzeczna
Ze względu na budowę suportu rewolwerowego rozróżniamy:
tokarki rewolwerowe
tokarki suportowe
Typowe uzbrojenie rewolwerówki:
Przebieg ćwiczenia:
Materiał: pręt mosiężny
Głowica: RV
Narzędzia: zderzak, nawiertak, wiertło φ9 / φ14 + faza 2*45, narzynka, nóż S20, nóż do faz 300 SW18.
Rysunek wykonywanego elementu:
Nr. Operacji |
Narzędzie |
Średnica Narzędzia |
Szerokość Narzędzia |
Ilość ostrzy |
Obroty [obr/min] |
Materiał Narzędzia |
Posuw [mm/obr] |
Materiał Obrabiany |
Rodzaj operacji |
1 |
zderzak |
- |
- |
- |
0 |
- |
- |
Mosiądz
|
Wsunąć materiał do zderzaka |
2 |
nawiertak |
- |
- |
2 |
1000 |
SW |
ręczny |
Mosiądz
|
nawiercić |
3 |
Wiertło trzystopniowe + faza |
φ9 / φ14 |
- |
2 |
600 |
SW |
0,05 |
Mosiądz
|
Wiercić na φ9 / φ14 |
4 |
Nóż tokarski |
- |
- |
1 |
1000 |
SW18 |
0,1 |
Mosiądz |
Toczyć pow. pod gwint G5/8 ” |
5 |
Przecinak |
- |
3 |
1 |
1000 |
S20 |
ręczny |
Mosiądz
|
Toczyć rowek wyjściowy |
6 |
Nóż do faz 300 |
- |
- |
1 |
1000 |
SW18 |
ręczny |
Mosiądz
|
Toczyć fazę 300 |
7 |
Narzynka 5/8 ” |
φ 5/8 `' |
- |
- |
100 |
- |
- |
Mosiądz
|
Nacinać gwint |
8 |
przecinak |
- |
3 |
1 |
1000 |
S20 |
ręczny |
Mosiądz
|
Odciąć |
Wnioski:
Rewolwerówka jest obrabiarką bardziej wydajną niż tokarka i ma z reguły niższy czas jednostkowy, wymaga natomiast dłuższego czasu ustawiania. Oprzyrządowanie tokarki jest bardzo proste i tanie, rewolwerówki natomiast droższe i wymaga większego wkładu pracy technologa. Dużą różnice na czasie jednostkowym można uzyskać wprowadzając wyższą koncentrację, ale ponieważ to wymaga oprawek i narzędzi specjalnych zwiększą się także koszty. Opłacalność partii w średnich warunkach warsztatowych przy pracy na rewolwerówkach wynosi od 30 do 60 sztuk.