Anomalne właściwości litu.
Temperatury topnienia i wrzenie litu są względnie wysokie.
Lit jest dużo twardszy od pozostałych pierwiastków tej grupy.
Lit reaguje z tlenem najmniej energicznie i tworzy normalny tlenek, jego nadtlenki są nietrwałe.
Lit jest najmniej elektrododatni, dlatego też wiele jego związków jest mniej trwałych (np. Li2CO3, LiNO3, LiOH - po ogrzaniu rozkładaja się z wytworzeniem tlenu), nie jest znany stały wodorotlenek litu.
Lit z azotem tworzy Li2N, co jest cecha charakterystyczną berylowców.
W odróżnieniu od pozostałych pierwiastków I grupy, lit reaguje bezpośrednio z węglem tworząc jonowy węglik, podobnie do berylowców.
Podobnie jak odpowiednie sole Mg nie rozpuszczają się w wodzie : LiCO3, Li3PO4, LiF, LiOH- jest trudno rozpuszczalny.
Dzięki charakterowi kowalencyjnemu halogenki i alkilki litu oraz magnezu rozpuszczają się w rozpuszczalnikach organicznych.
Jony litu - Li+ i jego związki są znacznie hydratowane niż się to zdarza u pozostałych pierwiastków I grupy.
Lit jest bardziej trwały od pozostałych wodorków litowców i w bezwodnym eterze.
LiHS jest bardziej trwały od pozostałych.
Jako jedyny tworzy imidek litu. (2LiNH2Li2NH + NH3)
Li2SO4 nie tworzy ałunów.
LiCl jest higroskopijny, dobrze rozpuszcza się w rozpuszczalnikach organicznych polarnych.
Nie tworzy związków na -I stopniu utlenienia.
Otrzymywanie sody metodą Solvaya.
2NH3 + 2CO2 + H2O 2(NH4)HCO3
2NH4HCO3 + 2 NaCl 2NaHCO3 + 2NH4Cl
2NaHCO3 Na2CO3 + H2O + CO2
Soda kalcynowa
Źródło CO2: CaCO3 CaO + CO2
Źródło NH3: CaO + H2O Ca(OH)2
2NH4Cl + Ca(OH)2 CaCl2 + 2NH3 + 2H2O
Otrzymujemy sól bezwodną
Produkt uboczny CaCl jest mało uciążliwy
Wykorzystywana na skalę przemysłową
Związki litowców na -I stopniu utlenienia.
Kryptandy:
Związki organiczne mające po dwa atomy połączone 3 łańcuchami eterowymi,
Trwałe kompleksy z kationami litowców,
Jeżeli wprowadzimy dwa razy więcej atomów litowca niż cząsteczek kryptandu to połowa atomów przejdzie w kationy i ulegnie skompleksowaniu, druga wytworzy jednowartościowe aniony np. Na+.
Sodek kryptandu [Na(kryptand)]+Na- jest krystaliczny, ulega powolnemu rozkładowi w temperaturze pokojowej i reaguje z O2 i wilgocią.
Węgliki berylowców.
Mg, Sr, Be tworzą węgliki jonowe MC2 (acetylenki)
Mg tworzy także Mg2C3 - węglik magnezu (allilek):
MgCl2 + CaC3 MgC2 + CaCl2
MgC2 Mg2C3
Mg2C3 + 4 H2O 2Mg(OH)2 + HC=_CCH3
Weglik wapnia CaC2:
CaO + C CaC2 + CO
CaC2 + 2H2O C2H2 + Ca(OH)2
Be2C (metanek)
Związki kompleksowe berylowców.
Anomalne właściwości berylu.
Atomy berylu są bardzo małe i wykazują duże zagęszczenie ładunku, posiadają silną tendencję do tworzenia wiązań kowalencyjnych, związki mają niska temperaturę topnienia, są rozpuszczalne w rozpuszczalnikach organicznych i w wodzie ulegają hydrolizie.
Tworzy wiele kompleksów, co nie jest typowe dla grupy I i II.
Jak glin ulega pasywacji pod wpływem HNO3.
Beryl jest amfoteryczny, wydziele NaOH i tworzy bery lany (analogia do tworzenia glinianów przez glin).
Be(OH)2 jest amfoteryczny podobnie jak Al.(OH)3.
Sole berylu często ulegają hydrolizie.
Halogenki berylu są polimeryczne i zawierają wiązania wielocentowe, co jest wynikiem niedoboru elektronów, BeCl2 tworzy zwykle łańcuchy, występuje także jako dimer, podobnie jak AlCl3.
Beryl tworzy polimeryczne wodorki i związki alkilowe.
Sole berylu należą do najlepiej rozpuszczalnych.
BeC2 podobnie jak AlC3 w wyniku hydrolizy uwalnia metan.
Struktura boraksu.
Cyjanowodór.
Dicyjan.
Otrzymywanie:
Hg(CN)2 Hg + (CN)2
Hg(CN)2 + HgCl2 Hg2Cl2 + (CN)2
Cu2+ + 2CN- Cu(CN)2 CuCN + ½(CN)2
4HCN + O2 2(CN)2 + 2H2O
2C + N2 (CN)2
Struktura:
:N=_C-C=_N:
budowa liniowa,
orbitale pi w wiązaniach N-C tworzą układy rozciągające się na całą cząsteczkę,
N-C 116 pm,
C-C 138 pm.
Reakcje z KOH:
(CN)2 + 2KOH KCN + KCNO + H2O
Karborund.
Amoniak
Hydroksyloamina.
Otrzymywanie:
HNO3 + 6H NH2OH + 2H2O
2NH2OH + H2SO4 (NH3OH)2SO4
HNO3 + H2O + H2SO4 Nh2OH + H2SO4
Właściwości:
Toksyczna,
Substancja krystaliczna,
Nietrwała,
Rozkład z wydzieleniem ciepła,
W roztworach wodnych kwasów wykazuje właściwości zasadowe:
NH2OH + H2O NH3OH+ + OH-
Właściwości redukujące (redukuje Hg(II) do Hg(I), wydziele Cu2O z płynu Fehlinga) lub utleniające (w środowisku kwaśnym utlenia jodoworód do I2).
Hydrazyna.
Związki nitrozylowe.
Kowalencyjnie - np. w halogenkach nitrozylu (NOCl, NOF) powstaja przez bezpośrednie działanie fluorowców na NO
W postaci jonu jednoujemnego - np. w nitrozylku sodu NaNO, powstałego w wyniku działania NO na roztwór metalicznego sodu w ciekłym azocie
W postaci kationu jednododatniego NO+ - np. w chloranie (III) nitrozylu - (NO)ClO4, w wodorosiarczanie nitrozylu - NOHSO4
Woda królewska.
Woda królewska:
Mieszanina stężonego HNO3 i HCl w stosunku 1:3
Posiada silne właściwości utleniające
Rozpuszcza prawie wszystkie metale np. złoto, platynę.
HNO3 + 3HCl 2H2O + Cl2 + NOCl
Au + 3Cl AuCl3
AuCl3 + HCl HAuCl4
Odmiany alotropowe fosforu.
HNO3 - akceptor czy donor?
Fosfan.
Difosfan.
Calgon.
Fosfazeny.
Nadtlenek wodoru - H2O2.
Tetera azotek tertasiarki - S4N4.
Dlaczego tylko woda jest cieczą a pozostałe wodorki tlenowców gazami?
Kwas siarkowy (VI) - H2SO4.
H2S2O3 (bielenie tkanin).
Kwas trioksotiosiarkowy - H2S2O3
2S2O32- + 4Cl2 + 5H2O 2SO42- + 8Cl- + 10H+
Otrzymywanie bromu z wody morskiej.
Synteza Bartletta.
Uważano, że gazy szlachetne nie ulegają żadnym reakcjom chemicznym. Nie ulegają działaniu: O2, Mg, H2, Cl2, par S na zimno i na gorąco, nie reagują za stopionym Na, Na2O, NaOH itd. Dopiero w 1960 roku Neil Bartlett wykazał, że Xe może tworzyć związki chemiczne. Opierając się na obserwacji, że O2 w temperaturze pokojowej reaguje z PtF6 tworząc heksaflouroplatynian ditlenu:
O2 + PtF6 O2PtF6
Bartlett doszedł do wniosku, że ze względu na zblizoną energię pierwszej energii jonizacji O2 i Xe może być możliwe powstanie związku ksenonu:
Xe + PtF6 XePtF6
Litowce
Berylowce
Borowce
Węglowce
Azotowce
Tlenowce
Fluorowce
Helowce