CELE STOSOWANIA ĆWICZEŃ FIZYCZNYCH ZALEŻNE OD STWIERDZONYCH ZMIAN CHOROBOWYCH
U chorych z miażdżycą zahamowanie progresji lub nawet zmniejszenie zmian miażdżycowych poprzez wpływ na czynniki ryzyka (przez połączenie aktywności fizycznej z innymi oddziaływaniami prewencyjnymi).
U chorych z chorobą niedokrwienną serca. W przewlekłej niewydolności wieńcowej podwyższenie progu niedokrwienia i progu bólowego (poprzez poprawienie równowagi pomiędzy zapotrzebowaniem a możliwością dostarczania tlenu; zmniejsza się zapotrzebowanie tlenowe dla danego wysiłku a zwiększa się możliwość ukrwienia mięśnia poprzez wydłużanie fazy rozkurczu i poprawienie przepływu wieńcowego); zmniejsza się także ryzyko wywołanych niedokrwieniem niebezpiecznych zaburzeń rytmu; potreningowe zwolnienie rytmu serca wydłuża okres rozkurczu i dzięki temu poprawia się przepływ krwi przez naczynia wieńcowe. Po zawale zmniejszenie ryzyka nawrotów epizodów choroby.
U chorych z niewydolnością serca - poprawa funkcji komór (jednak możliwości wpływu ćwiczeń na czynność komór zależą od rodzaju i stopnia dysfunkcji), zmniejszenie zaburzeń oddychania i duszności, poprawa obwodowego przepływu krwi, poprawa czynności mięśni szkieletowych, zmniejszenie uczucia zmęczenia w trakcie wysiłków fizycznych.
U chorych z miażdżycą tętnic obwodowych i chromaniem przestankowym - wydłużenie dystansu marszu.
U chorych z nadciśnieniem tętniczym - obniżenie skurczowego i rozkurczowego ciśnienia oraz uzyskanie lepszej kontroli nadciśnienia; uzyskiwanie obniżenia wielkości ciśnienia spoczynkowego skurczowego i rozkurczowego są rzędu tylko kilku mmHg, ale może to pozwalać na zmniejszenie dawki leków hipotensyjnych; istotne jest także zmniejszenie stopnia okołowysiłkowego i powysiłkowego zwiększenia ciśnienia.
U chorych z nadwagą lub otyłością - zmniejszenie masy ciała (poprzez połączenie aktywności fizycznej z ograniczeniami dietetycznymi).
U chorych z cukrzycą poprawienie metabolizmu glukozy poprzez zmniejszenie jej wytwarzania w wątrobie, zwiększenie wrażliwości komórek na insulinę, zwiększenie zużycia glukozy w mięśniach poprzez zwiększoną liczbę komórek mięśniowych.
U chorych z lękiem i/lub depresją - wspomaganie leczenie tych stanów.
12/53-54
2