już bohaterem z licznymi medalami. Poświecił wojsku następne piętnaście nienagannej służby, a następnie zajął się handlem nieruchomościami, _gtj . w wieku czterdziestu lat dorobił się pierwszego miliona. W wieku czterdzie trzech lat został senatorem. Jego zasadą było unikanie ekstremów; przylo? do niego przydomek Mr Sredniak. Prawdziwie zaangażowani politycy _Z(a przeciwległych skrzydeł starali się wykorzystać to przeciwko niemu. Wyb<J!! jednak głosowali na Hoffmana, który nie opuszczał senatu przez trzy z rzędu.

wyciągając

- Cześć, Bili - - powiedział, wysuwając się naprzód
mięsistą dłoń.

— Witam, senatorze — odezwał się cicho Moreland.

- Nie wygłupiaj się! — zaśmiał się Hoffman. Chwycił dłoń Morelanda
i uścisnął. Twarz Morelanda pozostała bez wyrazu. Hoffman zwrócił si$ 4
Pam. - - A ty jesteś pewnie jego córką; kiedy cię widziałem po raz
ostatni, byłaś w pieluchach. - - Uścisnął końce palców Pam. —
lekarzem, prawda?

Skinęła głową.

— Wspaniale.

Creedman wyciągnął rękę i przedstawił się sam.

- Ach, prasa — powiedział Hoffman. — Kapitan Ewing powiedział mi,
że pan tu jest, wiec zaproponowałem, żeby pana zaprosił i pokazał rząd
w akcji. Korespondent?

• Piszę książkę.

• O czym?

- Opisującą tutejszą rzeczywistość.

— Wpaniale.

- A co pana tu sprowadza, senatorze?

— Prawdziwa praca. Ocena urządzeń wojskowych.

Rozpiął marynarkę i klepnął się w pierś. Dorobił się brzucha, który krawcowi udało się zamaskować krojem marynarki.

• A wy jesteście pewnie tymi lekarzami z Kalifornii. — Wyciągnął
  rękę. — Nick Hoffman.

• Doktor Delaware jest psychologiem — powiedziała Robin. — A ja
  konstruuje instrumenty muzyczne.

• Bardzo mi miło... — Spojrzał na stół. — Czy możemy zaczynać,
  kapitanie?

• Oczywiście, senatorze — odparł oficer o czerwonej twarzy. Jego gto^s
  miał chrapliwe brzmienie. Ani on, ani śniady mężczyzna nie odezwali sfc
  dotychczas. — Proszę usiąść u szczytu stołu, sir.

Hoffman szybko podszedł do wskazanego miejsca i zdjął marynarkę-Wyższy oficer natychmiast pospieszył, by ją od niego odebrać, ale senato* zdążył powiesić marynarkę na oparciu swego krzesła i usiadł rozpinaj^ kołnierzyk i rozluźniając apaszkę.

— Czego się pan napije, senatorze?

110

__ Mrożonej herbaty, Walt.

Walt wyszedł. Mężczyzna o czerwonej twarzy pozostał, nie ruszył się ze o miejsca przy drzwiach.

Proszę się do nas przyłączyć, kapitanie - - powiedział Hoffman, kazujac jedno z dwu pustych krzeseł. * c_wjng zdjął czapkę i usiadł sztywno.

Rozumiem, Elvin, że wszyscy się znają — powiedział Hoffman.

^. Ja znam wszystkich z nazwiska — powiedział Ewing — ale dotychczas „je spotkaliśmy się.

__ Pan Creedman, doktor Pam Moreland, doktor i pani Delaware — powiedział Hoffman. — Kapitan Elvin Ewing, komendant bazy. Ewing przyłożył palec do okularów. Wyglądał na zakłopotanego. Wrócił oficer z herbatą dla senatora. Filiżanka była ogromna, na wierzchu pływał listek mięty.

— Coś jeszcze, senatorze?
__ Nie. Siadaj, Walt.

A kiedy ten ruszył w stronę swego miejsca, Ewing powiedział:

• Proszę się przedstawić, poruczniku.

• Porucznik Zondervein — powiedział wysoki oficer, patrząc wprost

przed siebie.

— No — skwitował Hoffman — teraz jesteśmy przyjaciółmi. — Opróżnił
większą część filiżanki jednym haustem, wyłowił źdźbło mięty i zjadł listek.

— Podróżuje pan samotnie, senatorze? — spytał Creedman.
Hoffman spojrzał na niego z szerokim uśmiechem.

— To jest silniejsze od pana, prawda? Jeżeli chodzi o to, czy mam ze
sobą świtę, to nie — jestem tu sam. Owszem, przyleciałem odrzutowcem
rządowym, ale podróżuję po okolicy, korzystając z paliwa bazy.

A więc to ten wypieszczony odrzutowiec, który zauważyłem.

— Prawdę powiedziawszy, miało przyjechać jeszcze trzech prawników.
Senatorzy Bering, Petrucci i Hammersmith. Teraz są na Hawajach, jutro
przybędą na Guam i pewnie zechcą się poopalać -- powiedział z uśmie­
chem. — Ja postanowiłem przyjechać tu wcześniej, żeby odwiedzić stare
miejsca i spotkać się z dawnymi przyjaciółmi. Nie, panie Creedman, nie
obciążyłem moich wyborców żadnymi dodatkowymi kosztami, ponieważ
nx>im zadaniem jest oszacowanie wyposażenia baz na kilku mniejszych
wyspach Mikronezji, nie wyłączając Aruk, a przybywając tu w pojedynkę
czyniłem podróż jeszcze mniej kosztowną. — Dopił herbatę, rozgryzł jedną

kostek lodu, przełknął i roześmiał się. — Musiałem siedzieć obok pilota, jaka to skomplikowana maszyna. Równie dobrze mógłbym usiłować w jedną z tych przeklętych gier komputerowych moich wnuków. Czy , że siedmioletnie dziecko lepiej z tym sobie radzi niż jego rodzice? zeci mają doskonałą koordynację pracy rąk ze wzrokiem. Może powinniśmy szkolić siedmiolatki w prowadzeniu samolotów bojowych, Elvin. Ewing uśmiechnął się blado.

111

---