Wstęp.
Motyw wędrówki jest nieodłączną części literatury we wszystkich epokach. Przykładem może być homo viator - topos człowieka w drodze, w tułaczce!, powstały w średniowieczu. Wędrówka może być traktowana dwojako, podróż zewnętrzna, w której bohater po prostu przemieszcza się, ma wymiar edukacyjno-podróżniczy. Innym jej obrazem jest podróż wewnętrzna, w poszukiwaniu samego siebie, dzięki niej może poznać własną podświadomość, zrozumieć własny cel i sens życia. Drugi sposób patrzenia na wędrówkę bywa znacznie częściej używany w dziełach literackich, jest ona symboliczna, otwiera przed czytelnikiem mnogość interpretacji. Wędrówka staje się niekiedy po prostu metaforą zawiłej i pełnej zagadek ludzkiej egzystencji.
W powieści brazylijskiego pisarza Paulo Coelho „Alchemik” ukazana jest podróż andaluzyjskiego pasterza - Santiago - którego marzeniem i sposobem życia była ciągła tułaczka. Chłopiec pragnął poznać świat z którego przybywali podróżnicy. Zrezygnował z bezpiecznego i kurwa statecznego życia na rzecz pragnienia poznania świata. Początkowo przemierzał andaluzyjskie łąki kierując się językiem znaków. Jego „własna legenda” doprowadziła go, przez piaski pustyni do piramid, gdzie spoczywać miał jego skarb. W trakcie podróży poznał piękną Fatinę, tajemniczego króla Salem, zachwyconego wiedzą Anglika i posiadającego wręcz boskie atrybuty Alchemika. Wszystkie te postaci pomagają pasterzowi dotrzeć do jego skarbu. Zewnętrzna podróż Santiago jest metaforycznym obrazem wewnętrznego poszukiwania sensu, i spełnienia. Dotarłszy do piramid (;]) czyli jego wyśnionego celu dowiaduje się, iż skarb do którego tak usilnie dążył znajduje się w ruinach klasztoru, skąd wyruszył. Paulo Coelho w powieści „Alchemik' ukazuje wiele ważnych życiowych prawd, które są drogowskazami w duchowej podróży człowieka, którą odbywa każdy z nas. Twierdzi, że idąc za własnym powołaniem sprzyja nam potajemnie cały wszechświat. „Alchemik” jest symbolem niekończącej się ludzkiej wędrówki. Ukazano w nim, że skarb, którego szukamy znajduje się tam, gdzie właśnie jesteśmy, ale żeby to odkryć musimy przebyć długą drogę najeżoną niebezpieczeństwami, a jedynym pomocnikiem jest nasza odwaga i poświęcenie dla marzeń. Nakłania nas do stawienia czoła trudom i niedogodnościom dnia codziennego by móc doświadczać szczęścia w każdej z chwil, kurwa!
Kolejnym utworem opisującym podróż, zarówno zewnętrzną jak i wewnętrzną jest „Mały książę” Antonia de Saint Exupery. Główny bohater zamieszkiwał małą planetę o nazwie B-612. Przebywa tam sam, z dala od ludzi i wszelkich wydarzeń. Poznajemy wtedy Małego księcia jako osobę bardzo kontemplacyjną. Kiedy w jego życiu pojawia się zuchwała róża, napotyka trudności w relacji z nią. Monotonia małej planety i zainteresowanie światem zewnętrznym są głównym powodem podjęcia wędrówki. Bez trudu przenosi się na kolejne planety spotykając na nich odmienne osobowości. Pewne ludzkie zachowania wydają mu się niezrozumiałe, głupie a nawet śmieszne, jak w przypadku pijaka. Doświadcza prób, w pewien sposób go odmieniają i krzta tują jego osobowość. Są to próby niebezpieczne, które nijak się mają do codzienności widywanej na jego planecie. Podczas swojej wędrówki uświadamia sobie jak bardzo tęskni za różą, wszędzie nosi jej obraz w pamięci, wzywający go do powrotu. Jedynym miejscem na którym zatrzymał się dłużej była Ziemia.. Poznaje czym jest przyjaźń oswajając lisa i odkrywa wyjątkowość swojej róży, ucząc się przy tym wielu istotnych życiowych prawd. No i tego… Ostatnim etapem podróży małego księcia był powrót do domu dzięki pomocy żmii, która zabija go, duchem może powrócić na B-612 do ukochanej. Mały Książę latał na inne planety szukając przygód, lecz zrozumiał, że najlepiej jest mu z jego różą. Zatem książka ta pokazuje, że podróż to przede wszystkim przygody uczące i pokazujące, na czym polega życie.
Mały Książę to oceniające spojrzenie na współczesny świat, który niszczy w człowieku naturalne więzy z ludźmi. Ludzie w pogoni za dostatkiem i zaszczytami utracili najważniejsze wartości.
Wędrówka jest często spotykanym motywem w literaturze fantastycznej. „Gwiezdny Pył” Neila Gaimana to powieść fantasy, której motywem przewodnim jest podróż głownego bohatera w poszukiwaniu spełnienia miłosnego marzenia. Autor wykreował świat baśniowy, który istnieje tuż obok naszego realnego, granicą między nimi jest tylko stary mur, z jedną dziurą w ciągłości konstrukcyjnej :) Oba światy stykają się ze sobą co jakiś czas, podczas wielkiego targu po drugiej stronie muru. Tristran jest bohaterem łączącym w sobie oba wykreowane światy - realny i baśniowy (ponieważ jego matka jest córką władcy Twierdzy Burz). Młody Tristran wiedziony miłością i obietnicą daną swej ukochanej (że przyniesie jej spadającą gwiazdę, która upadła po drugiej stronie muru) rusza w podróż, która kształtuje jego osobowość i ukazuje prawdziwe uczucia. Gwiazda okazuje się być kobietą - Yveine? Powrotna podróż, niebezpieczeństwa które musi pokonać ukazują mu prawdziwe uczucie, którym darzy własnie Yveine? Po przebyciu długiej drogi odnajduje swój prawdziwy sens życia i własne przeznaczenie - jako jedyny mężczyzna rodu królewskiego zostaje władcą Twierdzy Burz. Ale mimo to rusza w dalszą podróż po całym swym królestwie, o której autor nie opowiada. Kurwa. Tristran rozumie, iż by zdobyć mądrość i szacunek musi przejść długą drogę, dlatego właśnie nie zostaje w Twierdzy i rusza dalej z Yveine. Podróż ta wzmacnia także miłość między bohaterami.
Kolejnym bohaterem - wędrowcem jest Roland z epickiej powieści Stefana Kinga „Mroczna Wieża”, jest ostatnim rewolwerowcem (których archetypem byli rycerze Króla Artura, walczący niegdyś w słusznej sprawie Światła), przemierzającym pustynie w pogoni za Człowiekiem W Czerni (bed men) - będącym kolejnym punktem w drodze do upragnionej Mrocznej Wieży. Wędrówka dla rewolwerowca stała się jedynym znanym sposobem życia. Podróż rozpoczął będąc jeszcze dzieckiem, kiedy rewolucja pochłonęła jego najbliższych i cały znany mu świat (Meksyk) rusza w niebezpieczną drogę. Roland jest świetnym przykładem wiecznego wędrowca, który nigdy nie pozostaje w jednym miejscu na długo. Droga staje się jego domem, a cel odległym marzeniem, do którego mimo wszystko uporczywie dąży. Rewolwerowiec staje się twardym, nieczułym człowiekiem, którego zmienia podróż i cierpienie widziane przez czas wędrówki. Rolandem rządzi obsesja swego celu - Mrocznej Wieży, dla której jest w stanie poświęcić wszystko, nawet miłość. Udowadnia to kiedy spotykał i pokochał małego chłopca z innego świata - Jake'a, podróżuje z nim, ale kiedy staje przed wyborem między dalszą wędrówką do Mrocznej Wieży, a uratowaniem chłopca, wybiera dalszą drogę, poświęcając tym samym życie Jake'a. Serio . Roland nie potrafi zawrócić ze szlaku, jest w stanie zniszczyć wszystko i wszystkich, byle pójść dalej, cel stał się dla niego rzeczą najważniejszą, a przy jego morderczych umiejętnościach i metodycznym umyśle, nic nie jest w stanie mu przeszkodzić. Wędrówka Rolanda jest wędrówką bez skrupułów, mimo swej twardej zewnętrzności pokazuje nam rozdarte serce bohatera, kiedy na górze Golgocie, w każdej czaszce widzi twarz chłopca, a także nieugiętą wolę i wytrwałość w dążeniu do własnego przeznaczenia!
Często kurwa to nie cel stwarza wędrówkę, lecz przeciwnie, podróż stwarza cel. Stawiając pierwsze kroki odnajdujemy sens i nabieramy przekonania w wartość swojej drogi, odnajdujemy wówczas cele i marzenia, które chcemy spełnić. Wędrówka i radość z jej przebywania może także być celem egzystencji. Wędrówka jest nieodłączonym elementem życia ludzkiego, nawet w codzienności, w prostym życiu tu i teraz człowiek rozwija się, podróżuje w głąb siebie, poznaje swoją psychikę. „Każdy z nas jest Odysem”, który musi przebyć trudną drogę, by powrócić do domu i odnaleźć własne spełnienie.
Dowidzenia.