Mały Książę
Mały Książę (1943), baśń Antoine'a de Saint-Exupéry'ego. Napisana podczas wojny, miała stanowić moralną przeciwwagę wobec ówczesnej fali terroru i zbrodni. Mały bohater, opuszczający swoją planetę i lądujący na Saharze, opowiada napotkanemu lotnikowi-narratorowi o swoich podróżach po innych planetach. Spotykał na nich ludzi owładniętych różnymi obsesjami. Opowiada także o osobliwościach własnej, niewielkiej planety. Metaforyka tej poetyckiej baśni, ukazującej rozproszenie ludzi, odległych od siebie jak planety, rozbudza potrzebę głębszej więzi z własną ziemią i najbliższym przyjacielem. Siłę przyjaźni i miłości symbolizuje róża pozostawiona samotnie na planecie Księcia i narażona na niebezpieczeństwo. A jak ważna jest przyjaźń, dowiaduje się mały bohater od Lisa: Ludzie mają zbyt mało czasu, aby cokolwiek poznać. Kupują w sklepach rzeczy gotowe. A ponieważ nie ma magazynów z przyjaciółmi, więc ludzie nie mają przyjaciół. Najważniejsza tajemnica, a właściwie dyrektywa etyczna paraboli autora jest bardzo prosta: można tylko dobrze widzieć sercem. To, co najistotniejsze, jest dla oka niewidzialne. Książę zaprzyjaźnia się z Lisem i lotnikiem, ale nie przestaje tęsknić do swojej krainy i samotnej róży. Wrócić na swoją planetę może tylko przez śmierć — ginie od ukąszenia żmii. Subtelna opowieść o przyjaźni i odpowiedzialności, które podtrzymują człowieka, należy do arcydzieł klasyki literatury dziecięcej. Ale jej mądry urok działa także na czytelników dorosłych, odnajdujących w niej wiele ważkich refleksji i nakazów moralnych