19. Podstawowe kategorie użytkowania terenu i sposoby ich oznaczania na planach urbanistycznych

http://www.eko.uj.edu.pl/przyrodakrakowa/mapy/mapa2.htm

trzeba uzupełnić jak ktoś to opracuje na gmailu grupowym

20.Podstawowe rodzaje dokumentów planistycznych funkcjonujących w polskim systemie prawnym

§ 3. W pracach planistycznych stosuje się następujące dokumenty:

1) związane z podjęciem prac planistycznych,

2) sporządzane w toku opracowywania projektu studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego,

3) sporządzane w toku opracowywania projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

LINK DO PEŁNEJ TREŚCI USTAWY -> http://www.abc.com.pl/serwis/du/2002/0012.htm

21. MIEJSCOWY PLAN ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO (MPZP)

Stanowi podstawę planowania przestrzennego w gminie i jest aktem prawa miejscowego. Przy sporządzaniu planów miejscowych wiążące są ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.
          Jest nieobowiązkowy aczkolwiek powszechnie obowiązujący (w ramach danego województwa). Może być podstawą do wydania decyzji administracyjnej. Sporządzany jest przez wójta (w gminach wiejskich), burmistrza (w miejskich lub miejsko-wiejskich) bądź prezydenta miasta (w miastach powyżej 100 000 mieszkańców lub stosujących historyczne nazewnictwo). Uchwalany jest przez radę gminy lub miasta. Składa się z dwóch części: tekstowej i graficznej.
          ZAKRES:
*ogólna charakterystyka województwa
*uwarunkowania zewnętrzne (relacje z UE, relacje z resztą kraju, relacje z sąsiednimi województwami)
*uwarunkowania wewnętrzne (przyrodnicze, społeczne, gospodarcze, komunikacji i infrastruktury technicznej)
*cele zagospodarowania przestrzennego województwa
*polityka zagospodarowania przestrzennego województwa (koncepcja, zasady i kierunki zagospodarowania, strefy polityki przestrzennej, zadania ponadlokalne, monitoring wdrażania polityki przestrzennej)

22. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego - rola i zakres

Dokument określający w sposób ogólny planowany sposób zagospodarowania całego terytorium gminy, zawierający informacje o położeniu obszarów przeznaczonych pod zabudowę i inne funkcje, o przebiegu głównych szlaków komunikacyjnych, terenów chronionych itp.

Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jest dokumentem poprzedzającym wykonanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W studium formułuje się zasady polityki przestrzennej miasta, wsi, jednostki osadniczej oraz integruje dokumenty programowe i wizje związane z rozwojem gospodarczym i społecznym jednostki osadniczej. Formy zapisu graficznego, tekstowego i tabelarycznego studium mają służyć technikom promocji walorów jednostki osadniczej kraju i za granicą. Studium nie jest prawem, ale zobowiązaniem władzy lokalnej do działań zgodnie z wyznaczonymi kierunkami. Stanowi więc zespół zapisów, ustalonych i uzgodnionych jako nienaruszalne uwarunkowania i kierunki zagospodarowania, przyjęte jako podstawa do opracowania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego jednostki osadniczej. Dokument ten zawiera bardzo szeroki zakres informacji na temat środowiska naturalnego gminy, jej społeczności i gospodarki.

23.Pojecie i charakterystyka przestrzeni publicznej miasta

Wg ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym obszar przestrzeni publicznej należy rozumieć jako obszar o szczególnym znaczeniu dla zaspokojenia potrzeb mieszkańców, poprawy jakości ich życia i sprzyjający nawiązywaniu kontaktów społecznych ze względu na jego położenie oraz cechy funkcjonalno-przestrzenne, określony w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy;

Przykładami przestrzeni publicznych są drogi i ulice, place miejskie czy różne stale dostępne budowle i budynki stanowiące własność publiczną. Przestrzeniami publicznymi są też zwykle różne formy krajobrazu przyrodniczego stanowiące własność państwową lub gminną.

Jedną z form przestrzeni publicznych mogą być tzw. przestrzenie pseudo-publiczne, takie jak: budynków użyteczności publicznej, jak np. pasaże centrów handlowych, hole kinowe, dworcowe, hale targowe, muzealne lub inne miejsca udostępniane publicznie przez właściciela lub zarządcę w określonym czasie np. prywatne parkingi czy ogrodzone parki lub ogrody. Ze względu na charakter, stopień dospołecznienia, dostępność, a przede wszystkim restrykcje i ograniczenia w korzystaniu przestrzeń ta nie spełnia wymagań przestrzeni publicznych.

W miastach obserwuje się zawłaszczanie przestrzeni publicznej w sposób dosłowny tj. wydzielanie (przez budowniczych lub właścicieli nieruchomości) z przestrzeni publicznych przestrzeni prywatnych (prawnie lub bezprawnie), zwykle pod pretekstem zwiększenia bezpieczeństwa wydzielającego lub wydzielających. Konsekwencją tego zjawiska jest brak kontynuacji naturalnego rozwoju miasta, tworzenie zamkniętych enklaw, pozornie bezpieczniejszych, lecz wpływających na rozwarstwienie społeczeństwa i podziały na tych przed i za murem, lepszych i gorszych, bogatszych i biedniejszych, co w konsekwencji prowadzi, w dłuższej perspektywie, do nasilenia negatywnych zachowań społecznych .Organizacja przestrzeni publicznej wpływa na sposób kontaktowania się ludzi.

Praw wynikających z korzystania z przestrzeni publicznej jest wiele, jednak skupmy się na najważniejszych z nich, mających na jej użytkowników zauważalny wpływ. Jedno z nich zakłada, że przestrzeń publiczna powinna być dla człowieka, a nie człowiek dla niej. Oznacza to, że, poza szczególnymi przypadkami, zastosowane w niej rozwiązania powinny służyć człowiekowi - nie ingerować w jego świat, jego przestrzeń prywatną, ani go nie ograniczać. Jest to pierwsza i najważniejsza zasada, która powinna określać stosunek przestrzeni publicznej do człowieka. Zauważmy w tym miejscu, że jest to jednocześnie pierwsza (i jedyna!) zasada, która powinna regulować relacje w drugą stronę, czyli człowieka względem przestrzeni publicznej. Kolejną ważną cechą przestrzeni publicznej powinno być dostarczanie jego użytkownikom wartości dodanych. Przemyślana i dobrze zaprojektowana przestrzeń powinna cechować się rozwiązaniami twórczymi zarówno w formie, jak i treści, rozwijać jej użytkowników, stwarzać im nowe możliwości, być rozwiązaniami dla nich twórczymi. Powinna pozwalać im się zrelaksować, wydobyć z nich pokłady energii, które w pośpiechu dnia codziennego zostają gdzieś uśpione, nie mają warunków aby w pełni rozwinąć skrzydła.

Kolejną z głównych cech przestrzeni publicznej powinna być wartość dodana nie tylko dla ich użytkowników, ale również dla otaczającej jej przestrzeni. Powinna ona uzupełniać ją i wzbogacać jej wartość, jednocześnie komponując się z istniejącymi już rozwiązaniami. Nie można bowiem dopuścić do sytuacji, w której poszczególne jej elementy będą stały w sprzeczności z sobą, tworząc niespójny obraz danej przestrzeni.

Cechy przestrzeni publicznej:

Ciągłość przestrzeni

Skończoność

Opór

Wypełnienie

Zróżnicowanie

Struktura

Dostępność

Wartość

Dynamika

Funkcja

ROZWINIĘCIE -> http://cepl.sggw.waw.pl/wydawnictwa/sim19_pdf/7_Olenderek.pdf

24.Układy przestrzenne miast epoki starożytnej

Najstarsze znane założenia urbanistyczne pochodzą z obszarów basenu Morza Egejskiego z epoki brązu, gdzie rozwijały się kultury trojańska, minojska i mykeńska. Ich cechami wspólnymi była przede wszystkim nieregularność ulic, istnienie centralnego placu oraz pałacu, zwanego też domem książęcym. W przypadku kultury minojskiej miasta nie miały fortyfikacji, w celach obronnych wykorzystywano ukształtowanie terenu (miasta lokowano najczęściej na wysokich brzegach morza lub na stokach gór). Cechy odrębnych miast wykazywały także wielkie założenia pałacowe (jak np. w Knossos). Wszystkie trzy kultury przestały istnieć około X-XI w. p.n.e. - na jej miejsce wkroczyła cywilizacja grecka.

W wiekach ciemnych i okresie archaicznym głównym czynnikiem powstawania miast było porzucanie przez ludzi i osiedlanie pod ochroną znaczącej świątyni (okręgu kultowego) lub twierdzy. Miasta takie cechuje nieplanowy rozwój, przez co nie mają jasno wytyczonych granic i umocnień, oddzielenie i niepowiązanie planistycznie agory, zabudowań świątynnych (często umieszczonych poza obrębem właściwego miasta, na akropolach) i domostw, których lokalizacja zależała od korzystnych warunków topograficznych, oraz prostota, wręcz prymitywizm, budynków mieszkalnych.

W 1. poł. V w. p.n.e. Hippodamos z Miletu (prawdopodobnie; jego autorstwo nie jest pewne) opracował nowy układ urbanistyczny, zwany systemem hippodamejskim. System uwzględniał warunki naturalne, perspektywiczny rozwój i funkcjonalność miasta. Obszar przyszłego miasta o wyraźnie zakreślonych granicach dzielono głównymi arteriami wytyczonymi wzdłuż osi północ-południe i wschód-zachód na kwartały. W centralnie usytuowanej części miasta lokowano ośrodek administracyjno-handlowy (agora) i kultowy (akropol), pozostałe kwartały zapełniała zabudowa mieszkalna. Miasto uzupełniał m.in. teatr lokowany w kotlinie na zboczu. Główne i boczne ulice krzyżowały się pod kątem prostym, tworząc geometryczną regularną siatkę. System ten, opierający się na demokratycznej zasadzie równości, był podstawą greckiej urbanistyki aż do pocz. naszej ery, powrócono do niego także w czasach nowożytnych - większość nowo zakładanych miast w Ameryce Północnej od XVII do XX wieku także posiada regularną, hippodamejską siatkę ulic.

Urbanistyka podobna do systemu hippodamejskiego - oparta na regularnej siatce ulic - występowała także w miastach etruskich. Miały one kształt kwadratu lub prostokąta podzielone w krzyż głównymi ulicami, cardo (oś N-S) i decumanus (oś E-W).

W starożytnym Rzymie, z połączenia wzorców etruskich i greckich, wykształciła się forma tzw. castrum Romanum - warownego obózu wojskowego wznoszonego według ściśle określonego planu, mającego kształt kwadratu lub prostokąta, otoczonego zawsze fosą i wałem, często też murem lub palisadą, z czterema bramami. Przy tego typu obozach powstawały osiedla canabae, które często przeradzały się stopniowo w miasta. Castra Romana dały początek takim m. in. Kolonii, Wiedniowi, Paryżowi czy Reims, będąc po rozbiórce wszelkich fortyfikacji jądrem miast średniowiecznych. Zgoła odmiennie sytuacja przedstawiała się w już istniejąch miastach, których struktura narastała przez lata, jak np. w Rzymie, gdzie mimo różnych przekształceń układ przestrzenny pozostał nieregularny. Centrum każdego rzymskiego miasta stanowiło tzw. forum, które w odróżnieniu od greckiej agory było nie tyle placem targowym, co pełniło funkcje reprezentacyjne - przy nim lokowano najważniejsze gmachy publiczne, główne świątynie itp.

---