recenzja graficzna Piraci z Karaibów, Referaty

Trzecia część „Piratów z Karaibów” jest jednym z lepszych filmów pod względem grafiki komputerowej. Współczesne kino jest w pewnym sensie oparte głównie na grafice. Potrafi przenosić widza w inny świat, pomaga przekraczać granice ludzkiej fantazji. Na rynku jest wiele filmów obsianych efektami specjalnymi, ale nie wszystkie potrafią przedstawić coś nierzeczywistego w taki sposób by widz przymknął oko na niedorzeczności. W filmie spotkamy się z wieloma, różnymi miejscami, w których duży wkład włożyli scenografowie aby pokazać typowo piracki klimat. Pierwszym miejscem, o którym warto wspomnieć jest Singapur, miasto Seo Fenga, jednego z 9 pirackich wodzów. Miasto jest ukazane w bardzo ciemnych barwach, a światło pada tylko na określone elementy. Dokładnie widać wokół brud, wilgoć, biedę. Wszędzie panuje mrok, a z ziemi wylatuje delikatny dym emitujący parę wodną , dzięki któremu widać panującą tam wilgotność i upał. Kostiumy aktorów zgodnie ze sceną są przemoczone i nie schną w 3 sekundy jak można to zobaczyć w niektórych filmach. Po ataku Hiszpanów w Singapurze widzimy świetne , zrobione ze smakiem efekty pirotechniczne. Podczas każdego strzału widać dym wylatujący z lufy, a ruch kamery staje się bardziej dynamiczny, dzięki czemu widzimy chaos panujący podczas prawdziwej walki. Kolejne miejsce, które cofa nas do czasów piratów jest to Zatoka Rozbitków, w której zebrał się Trybunał Braci, spotkanie 9 największych wodzów pirackich z całego świata. Cała zatoka (w ujęciu w oddali) jest zrobiona komputerowo. Budynek Trybunału przypomina w otaczającym mroku wielką choinkę z ogromna ilością lampek. W rzeczywistości graficy stworzyli niezdobyta twierdzę pod postacią wielkiej budowli, zwężającą się ku górze. Zatoka tak samo jak Singapur ukazana została w mroku, w którym jedyne światło dawały pochodnie i lampiony. Grafików możemy również pochwalić za pracę włożoną w stworzenie przypływających do Zatoki okrętów, dosłownie każdy ich szczegół jest doskonały. Wewnątrz głównej Sali Trybunału, która jest również oświetlona pochodniami oraz wielkimi, topniejącymi świecami spotykamy się z przywódcami pirackimi. Jako władcy są oni ubrani w odpowiednio dobrane kostiumy, które wyróżniają ich od reszty. Po orientalnych strojach możemy wywnioskować, że są to piraci z Chin, Persji, a także z Afryki. Oprócz ciekawych miejsc w filmie występują również ciekawe postacie. Jedną z nich jest Davy Jones grany przez Billa Nighty'a. Davy jest kapitanem Latającego Holendra, który miał za zadanie przewożenie umarłych do innego świata. Najciekawsze jest to, że kapitan Jones jest pół-człowiekiem pół-ośmiornicą. Charakteryzatorzy oraz graficy przedstawili go jako potwora. Jego głowa wyglądała jak ośmiornica, zamiast rąk ma mackę i wielkie krabie szczypce. Ucharakteryzowanie aktora do gry wymagało wielu godzin tak samo jak stworzenie animowanego modelu. Postać jest tak świetnie zrobiona, że do końca nie wiem, w którym momencie jest to postać z komputera, a w którym aktor. Macki na głowie Jonesa zostały po mistrzowsku zaanimowane, a w szczególności ich ruch daje wrażenie rzeczywistości. Kolejną postacią, którą warto opisać jest jeden z głównych bohaterów filmu, Jack Sparrow grany przez Johnego Deepa. W porównaniu z kapitanem Latającego Holendra ucharakteryzowanie Deepa nie wymagało tyle czasu. Sparrow został ukazany jako typowy pirat z baśni i legend. W większości scenach ubrany jest w zakurzoną, biała koszulę, ciemna kamizelkę, a jego głowę okrywa czerwona, wypłowiała chusta. Nie brakuje mu również opaski na oko oraz pirackiego kapelusza. Po obejrzeniu filmu do końca trzeba przyznać, że Johny Deep brawurowo wcielił się w rolę pirata. W porównaniu do poprzednich części filmu Jack Sparrow wydaje się być trochę zbytnio błaznowaty, brakuje mu często nuty powagi. "Piraci z Karaibów: Na krańcu świata" wyróżnia się z pośród reszty filmów efektami specjalnymi. Cały film jest owocem pracy wielu świetnych grafików. Przez prawie 3 godziny filmu możemy zobaczyć szeroki wachlarz efektów specjalnych i pirotechnicznych. Jedną z moich ulubionych scen filmu jest moment kiedy kraby pomagają Jackowi. Wpatrując się głębiej w model kraba tak naprawdę nie jesteśmy pewni czy jest on prawdziwy, czy tylko stworzony przez grafika. Dowiadujemy się, że scena została stworzona na ekranie monitora dopiero wtedy, kiedy kraby zaczynają podnosić Czarną Perłę. Jest to miły dla oka moment, ponieważ mamy wrażenie, że statek dosłownie płynie po pustyni. Właśnie w tej scenie możemy bliżej przyjrzeć się Czarnej Perle, okrętowi bojowemu, wykonanemu z dbałością o każdy szczegół. W kadłubie statku widzimy nic nie zdradzające otwory, z których wystrzeliwane były pociski niszczące okręty wroga. Cały okręt zbudowany jest z ciemnego, starego drewna, a żagle koloru czarnego świetnie odzwierciedlały nazwę okrętu. W czasie kiedy Jack Sparrow był uwięziony na krańcu świata, na pokładzie Czarnej Perły możemy zobaczyć ciekawy efekt często stosowany w filmach- „efekt klonowania”. Zwracając uwagę na klony Sparrowa nie widzimy różnicy, ani żadnych nienaturalnych scen. Każda postać zachowuje się inaczej w stosunku do siebie dając wrażenie rzeczywistości tak samo jak było w scenie z krabami. Moim zdaniem sceną, która zasługuje na największą uwagę jest ostateczna walka na morzu. Statki walczą ze sobą co chwilę naprzemian. Wokół panuje burza z błyskawicami. Razem z grzmotem piorunów słyszymy huki wystrzeliwanych z armat kul. Przyznam, że pirotechnicy się postarali w tej scenie. Wszędzie widać dym, wybuchy i latające w powietrzu szczątki okrętów. W dodatku praca kamery jest dynamiczna co potęguje dramaturgię walk widzianych na ekranie.