Politechnika Śląska
Wydział chemiczny
Kier. Inżynieria chemiczna i procesowa
grupa II
TEMAT :
WYZNACZENIE ŁADUNKU WŁAŚCIWEGO e/m
METODĄ MAGNEYRONOWĄ
Wstęp teoretyczny:
Elektron to stała cząstka elementarna wchodząca w skład atomu. Elektron ma ładunek elektryczny e=-1,6∙10-19C i masę równą me=9,11∙10-31kg.
Gdy elektron porusza się w obszarze, w którym działają pola magnetyczne i elektryczne. Kierunki wektorów natężeń pól elektrycznego i magnetycznego są do siebie równoległe, natomiast kierunek prędkości elektronu tworzy z kierunkami wektorowa natężeń pól kąt α . Wektor prędkości v rozkładamy na dwie składowe:
prostopadłą v = vsinα i równoległą v = vcosα do wektora indukcji magnetycznej. Ruch w każdym z kierunków rozpatrujemy osobno. W kierunku prostopadłym do kierunku linii sił pól elektrycznego i magnetycznego na elektron działa siła Lorentza i elektron porusza się ruchem po okręgu. Natomiast w kierunku równoległym (wzdłuż linii sił obu pól) na cząstkę poruszającą się w tym kierunku z prędkością v działa tylko siła od pola elektrycznego. Obecność pola elektrycznego powoduje, że elektron w tym kierunku porusza się ruchem jednostajnie przyśpieszonym, co po złożeniu daje ruch po linii śrubowej o zmiennym, zwiększającym się skoku.
Układ pomiarowy:
Z katody emitowane są elektrony. Poruszają się one od katody do anody wskutek obecności pola elektrycznego. Przyłożenie zewnętrznego pola magnetycznego powoduje zakrzywienie toru ich ruchu, a dla pewnej ,krytycznej wartości pola magnetycznego, zakrzywienie jest tak duże, że elektrony przestają docierać do anody.
Przebieg ćwiczenia:
Przy ustalonym napięciu anodowym zmierzono zmiany natężenia prądu anodowego.
Pomiarów dokonano zmieniając wartość natężenia w zakresie: 0-400 mA(co 100mA), 400-600 mA (co 50mA), 600-900 mA (co 20mA)
Zanotowano wyniki
Serię pomiarów przeprowadzono dla wartości napięcia anodowego Ua:
Ua=3V
Ua=5V
Opracowanie wyników:
Wykres zależności Ia(I) sporządzono w programie Microsoft Excel
Niepewności pomiarowe wynikające z użytych urządzeń:
Woltomierz Ua:
Miliamperomierz Ia i Im (MY-67):
Im |
u(Im) |
Ia |
u(Ia) |
Ia2 |
u(Ia2) |
0 |
5,7735E-08 |
9,7 |
0,044802 |
17,7 |
0,081753 |
100 |
0,46188027 |
9,7 |
0,044802 |
17,7 |
0,081753 |
200 |
0,92376049 |
9,5 |
0,043879 |
17,5 |
0,080829 |
300 |
1,3856407 |
9,2 |
0,042493 |
17 |
0,07852 |
400 |
1,84752092 |
9 |
0,041569 |
16,8 |
0,077596 |
450 |
2,07846103 |
9 |
0,041569 |
16,7 |
0,077134 |
500 |
2,30940113 |
8,8 |
0,040646 |
16,5 |
0,07621 |
550 |
2,54034124 |
8,5 |
0,03926 |
16,3 |
0,075287 |
600 |
2,77128135 |
7,6 |
0,035103 |
15,8 |
0,072977 |
620 |
2,86365739 |
7,2 |
0,033255 |
15,4 |
0,07113 |
640 |
2,95603344 |
6,7 |
0,030946 |
14,9 |
0,06882 |
660 |
3,04840948 |
6 |
0,027713 |
14,3 |
0,066049 |
680 |
3,14078552 |
5,5 |
0,025403 |
13,6 |
0,062816 |
700 |
3,23316157 |
5 |
0,023094 |
12,5 |
0,057735 |
720 |
3,32553761 |
4,6 |
0,021247 |
11,6 |
0,053578 |
740 |
3,41791365 |
4,3 |
0,019861 |
10,9 |
0,050345 |
760 |
3,51028969 |
3,9 |
0,018013 |
10 |
0,046188 |
780 |
3,60266574 |
3,7 |
0,01709 |
9,1 |
0,042031 |
800 |
3,69504178 |
3,4 |
0,015704 |
8,6 |
0,039722 |
820 |
3,78741782 |
3,2 |
0,01478 |
7,8 |
0,036027 |
840 |
3,87979387 |
3 |
0,013856 |
7,3 |
0,033717 |
860 |
3,97216991 |
2,8 |
0,012933 |
6,8 |
0,031408 |
880 |
4,06454595 |
2,7 |
0,012471 |
6,4 |
0,02956 |
900 |
4,156922 |
2,6 |
0,012009 |
6,1 |
0,028175 |
Metodą regresji liniowej dopasowano prostą do punktów pomiarowych na opadającej liniowej części charakterystyki. Otrzymano równania:
Ia:
Ia2:
Z wykresów odczytano wartości krytyczne ( ).
Ostatecznie Ikr wynosi:
Ładunek właściwy elektronu obliczono ze wzoru:
gdzie: A-stała aparaturowa, zależna od promieni anody i katody oraz od początkowej prądu anodowego Ioa przy zerowy prądzie cewki:
Dla Ua=3V
Dla Ua=3V
Do obliczenia niepewności wyznaczonego ładunku e/m wykorzystano wzory:
Średnią ważoną obliczono ze wzoru:
e/m |
u(e/m) |
wi |
Średnia ważona e/m |
Średnia ważona u(e/m) |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Ostatecznie ładunek właściwy e/m wyniósł:
Wnioski:
Ćwiczenie miało na celu wyznaczenie ładunku właściwego właściwego/właściwego metodą magnetronową. Po wykonaniu niezbędnych obliczeń, ostatecznie wyniósł:
Ta wartość w niewielkim stopniu odbiega od tablicowej, która wynosi:
Różnica wynika z zaokrągleń podczas obliczeń oraz z niedokładności przyrządów pomiarowych.