21

T

ym razem skręciłem z plaży ku dokom, gdzie Skip i Haygood łowili ryby. Haygood patrzył na mnie, a Skip miał wzrok utkwiony w wodzie. Ubrany był w spodenki i podkoszulek.

W sklepie zastałem Betty Aguilar, oglądającą telewizje i jedzącą balonik Mars.

• Tak szybko z powrotem?

• Proszę kilka piw i dwie kole.

• Jest pan moim najlepszym klientem. Proszę zaczekać. Zaraz przyniosą.

• Czy automat telefoniczny działa?

• Chyba tak, ale jeśli chce pan zadzwonić do domu doktora Billa, może
  pan skorzystać za darmo z telefonu na zapleczu.

• To będzie rozmowa zamiejscowa.

• Ach tak, potrzebuje pan drobnych?

• Użyję karty.

• Powinna działać. — Zniknęła na zapleczu, a ja podniosłem słuchawkę.
  Automat też był tarczowy. Musiałem poczekać na sygnał o wiele dłużej, niż
  bym czekał na zgłoszenie telefonistki, i w końcu uzyskałem pozwolenie na
  użycie karty. Gdy wreszcie dodzwoniłem się do informacji na Saipan.
  słyszałem trzaski i echo swoich własnych słów.

Jednakże Micah znajdował się na liście abonentów, i gdy wykręciłem jego numer, odezwał się słaby, starczy głos.

• Słucham.

• Przepraszam, że pana niepokoję, panie Sanjay. Nazywani się Thonui
  Creedman i jestem pisarzem, chwilowo mieszkającym w Aruk.

• Aha.

• Właśnie przeczytałem pański artykuł w „Island World" na tefl*
  próbnych wybuchów jądrowych na Wyspach Marshalla.

• To stare dzieje.

Nie wiedziałem, czy ma na myśli wybuch, czy artykuł.

— Uważam, że to bardzo interesujący artykuł — powiedziałem szyb*¹

134

^ Czy napisze pan również o Bikini?

___ Być może.

__ Usiłowałem dać ten artykuł do jakiegoś czasopisma na kontynencie,

nikt nie był zainteresowany.

__ Naprawdę?

_ Ludzie nie chcą znać prawdy, a ci, co ją znają, chcą zapomnieć.

__ Pozbyć się wyrzutów sumienia.

__ Właśnie. — Jego głos nabrał gniewnego brzmienia.

— Bardzo zainteresowały mnie działania kompensacyjne. Te koszmarne
łodziami.

_ Tak. Było ciężko. Trzeba było tak się maskować. __ Pan i tych sześciu ludzi to był cały zespół?

Byli jeszcze wydający polecenia szefowie, ale całą robotę wykonywa­
liśmy tylko my.

— Pamięta pan nazwiska zwierzchników?

• Admirał Haupt, kapitan Ravenswood. Wyżej stali już tylko ludzie
  z Waszyngtonu.

• Czy ma pan kontakt z innymi ludźmi z zespołu? Czy mógłbym z nimi
  porozmawiać...

• Nie widywałem ich, ale wiem, co się z nimi dzieje. George Avuelas
  zmarł przed kilku laty. Na raka, ale nie jestem pewien, czy ma to jakiś
  związek z wybuchem. Inni już także odeszli, z wyjątkiem BobaTaratoa, który
  mieszka w Seattle, u syna. W zeszłym roku miał wylew i chyba nie na wiele
  się panu przyda.

• Więc na Marianach nie ma nikogo prócz pana?

• Nikogo. Zostałem tylko ja. Skąd pan dzwoni?

• Z Aruk.

• Czy to jedna z tych małych wysepek na północ od Sajpan?

• Tak.

• Co tam jest do roboty?

• Opalam się i piszę.

• Cóż, wszystkiego dobrego.

• Mieszka tu lekarz o nazwisku Moreland. Powiedział mi, że w czasach,
  idy prowadzono próby, służył w marynarce i leczył poszkodowanych.

• Moreland?

• Woodrow Wilson Moreland.

• Nie znam go, ale było tam wielu lekarzy. Niektórzy bardzo dobrzy.
  Jednak nie byli w stanie nic zrobić, chociaż się bardzo starali. Bomby skaziły
  Powietrze i wodę, napromieniowały ziemię. Niech mówią, co chcą, ja nie

że kiedykolwiek się tego pozbędziemy.

Gdy wyszedłem ze sklepu, zobaczyłem Jacqui Laurent i Dennisa. Stali Chop Suey Pałace. Matka mówiła, syn słuchał.

135

---