Pytania otwarte:
Podmiotowość międzynarodowa
oznacza zdolność bycia adresatem uprawnień i obowiązków i zdolność do uczestniczenia w obrocie miedzy innymi poprzez działania i czynności wywołujące skutki międzynarodowe
Atrybuty podmiotowości:
prawo do utrzymywania stosunków międzynarodowych
zdolność traktatowa- zdolność do tworzenia norm prawa-
państwa, organizacje międzynarodowe i organizacje pozarządowe w zakresie ich misji i uznania przez państwa
prawo legacji- czynne - do wysyłania przedstawicieli dyplomatycznych, i bierne- do przyjmowania
państwa i niektóre organizacje, bardzo rzadko organizacje międzyrządowe (Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża)
(w organizacjach zamiast ambasadorów są przedstawiciele, wyłączeni ze kolejni do statusu dziekana )
zdolność deliktowa: domaganie się, i ponoszenie odpowiedzialności za złamanie prawa międzynarodowego,
państwa, organizacje międzypaństwowe
zdolność procesowa: bycia stroną przed sadami i trybunałem Międzynarodowym-
zależy od podmiotu, ale i od statusu sądu lub trybunału- w MTS zdolność procesową mają tylko państwa, w ramach sądowych WTO jest inaczej
immunitet- nie podleganie niczyjej jurysdykcji- przysługuje państwom, stolicy apostolskiej, organizacjom międzynarodowym,
w pewnym zakresie humanitarnym organizacjom międzynarodowym takim jak Czerwony Krzyż.
zdolność do samoobrony wobec aktu agresji- przysługuje tylko jednostkom terytorialnym
(NATO pomaga członkom bronić się samodzielnie)
obowiązek zapewnienia pokoju (tylko ONZ)- żadne państwo nie jest żandarmem świata
Akt jednostronny: wyrażenie woli jednego państwa z zamiarem wywołania skutków prawnych w stosunku do jednego lub więcej państw lub organizacji międzynarodowych. Taki akt woli może być nieważny, jeśli nie zostały spełnione pewne warunki.
Istotą aktu jednostronnego jest jego autonomia- wydanie takiego aktu leży w wyłącznej kompetencji państwa podejmującego akt, jedynym jego źródłem jest suwerenna wola państwa, a skuteczność aktu nie zależy od woli i zachowania innych podmiotów prawa m-n.
W tym sensie akt prawny jest samowystarczalny
Katalog aktów jednostronnych:
uznanie (recognition)
przyrzeczenie (promise): jednostronnie podjęte zobowiązanie wobec jednego lub wielu podmiotów prawa m-n
protest (acquiescence): państwo wyraża swój zamiar nieuważania konkretnej sytuacji, roszczenia lub postępowania za zgodne z prawem m-n
zrzeczenie (waiver)-: państwo z własnej woli, dobrowolnie rezygnuje z pewnych praw, roszczeń
zerwanie stosunków dyplomatycznych i konsularnych
AKTY JEDNOSTRONNE - występują obok u.m. Zaliczamy do nich:
notyfikację - jest to akt polegający na oficjalnym pisemnym powiadomieniu drugiego podmiotu p.m. o pewnym wydarzeniu, z którym prawo łączy określone skutki prawne. Może mieć charakter fakultatywny, gdy państwa zmierzają do wyjaśnienia stosunku prawnego, który inaczej - bez wysłania odpowiedniej noty - mógłby budźić wątpliwości
uznanie - jest to stwierdzenie przez państwo, że przedmiot uznania istnieje i powinien być traktowany w płaszczyźnie p.m.
protest - jest to stwierdzenie przez państwo, że określona czynność lub stan rzeczy są niezgodnie z p.m.. Ma on zawsze charakter fakultatywny, gdyż p.m. niezobowiązuje państw do protestowania. Tak państwa bronią się przed powstaniem niekorzystnych dla nich reguł praktyki.
zrzeczenie się - jest to akt w którym państwo rezygnuje z pewnych praw. Powinno ono nastąpić w sposób wyraźny
Umowa międzynarodowa: wspólne, zgodne oświadczenie woli podmiotów prawa międzynarodowego, które wywołuje skutki prawne (tworzy prawa i obowiązki) w zakresie prawa międzynarodowego.
Umowa m-n ma przewagę nad innymi źródłami, bo jest z reguły precyzyjna i jasna, łatwiej ją stosować i powstaje przy tym mniej sporów.
Zwyczaj natomiast w przeciwieństwie do umowy obowiązuje wszystkie państwa. Większość norm prawa m-n to normy zwyczajowe.
Przez wiele lat reguły zawierania i przestrzegania umów międzynarodowych obowiązywały jako prawo zwyczajowe. W 1969 podpisano Konwencję Wiedeńską o prawie traktatów, w której skodyfikowano całość prawa regulującego umowy międzynarodowe.
Ius cogens: żadne państwo nie może się uchylić od obowiązywania tej normy. Jest to bezwzględnie obowiązująca norma powszechnego prawa m-n, przyjęta przez m-n wspólnotę państw jako całość, może być uchylona tylko późniejszą normą o tym samym charakterze.
Konwencja wiedeńska z 1969: zakaz agresji, interwencji, prawo narodów do samostanowienia
normy o charakterze humanitarnym: zakaz ludobójstwa, mordowania jeńców wojennych
UZNANIE MIĘDZYNARODOWE
Uznanie jest to stwierdzenie przez podmiot udzielający uznania istnienia faktów i gotowość respektowania związanych z tym skutków prawnych. Uznanie może dotyczyć uznania podmiotowości prawno międzynarodowej, ale także uznania zmian terytorialnych, norm prawa itd. Praktyka uznania powinna być prowadzona zgodnie z ogólnymi i powszechnie uznanymi zasadami p.m., a w szczególności zgodnie z prawem narodów do samostanowienia i Kartą NZ.
Niejednokrotnie w uznaniu występuje charakter konstytutywny, jak deklaratywny, w zależności czy spojrzymy na problem z punktu widzenia podmiotu uznającego, czy też uznawanego.
Formy uznania - może być forma wyraźna lub milcząca (domniemana). Uznanie milczące polega na określonym postępowaniu państwa uznającego, z którego wynika domniemanie, że państwo to uznało taką lun inną organizację. Takie uznanie może wystąpić w sytuacji, gdy z nowym państwem nawiązuje się stosunki dyplomatyczne lub konsularne.
Uznanie de iure - uznawane jest za pełne i ostateczne. Udziela się go wówczas, gdy uznana organizacja (państwo, rząd) spełnia wszelkie warunki niezbędne dla jej uznania.
Uznanie de facto - uznawane jest za niepełne i prowizoryczne. Jest stosowane wówczas, gdy uznawana organizacja nie spełnia wszystkich warunków niezbędnych dla uznania de iure, a uznający ma interes w nawiązaniu z nią stosunków.
Uznanie państwa - jest jednostronnym aktem. Jest to uznanie de pleno osobowości. Uznanie to ma charakter deklaratywny.
Uznanie rządu - jest aktem jednostronnym, deklaratywnym
Uznanie powstańców i strony wojującej - ma charakter konstytutywny - tworzy nowy podmiot praw i obowiązków.
spór międzynarodowy rozumiemy taką sytuację, w której państwa występują ze skonkretyzowanymi, sprzecznymi stanowiskami i roszczeniami. Stały Trybunał Sprawiedliwości Międzynarodowej stwierdził: „spór jest to nieporozumienie w przedmiocie prawa lub faktu, sprzeczność stanowisk prawnych lub interesów między dwoma osobami”.
Sposoby załatwiania sporów międzynarodowych
ROKOWANIA (NEGOCJACJE)
Rokowania - są najprostszą metodą załatwiania sporu. Jest sposobem najczęściej stosowanym rozwiązywania sporów. Mogą być one prowadzone na różnych szczeblach: przez głowy państw, szefów rządów, ministrów spraw zagranicznych lub inne osoby upoważnione do ich prowadzenia. Zgodnie z art. 3 konwencji wiedeńskiej z 1961 r. o stosunkach dyplomatycznych, jedną z funkcji misji dyplomatycznej jest prowadzenie rokowań z rządem państwa przyjmującego. Mogą być one prowadzone ustnie lub pisemnie (np. wymiana not). Niektóre u.m. nakładają na państwa obowiązek prowadzenia rokowań. Jednakże jak stwierdził Stały Trybunał Sprawiedliwości Międzynarodowej, obowiązek ten nie oznacza obowiązku porozumienia
DOBRE USŁUGI I POŚREDNICTWO (MEDIACJA)
W postępowaniu takim bierze udział jedno lub kilka państw trzecich. Przy dobrych usługach - rola państwa trzeciego polega na ułatwieniu państwom będącym w sporze nawiązania rokowań bezpośrednich. W samych rokowania państwo to jednak nie bierze udziału. Przy pośrednictwie - państwo trzecie bierze udział w rokowaniach i udziela stronom swych rad lub wskazówek. Teraz tendencja jest wybieranie na pośrednika nie państwa lecz wybitnej osobistości.
KOMISJE ŚLEDCZE
Komisje śledcze (badawcze) - mogą być powoływane za zgodą stron będących w sporze dla wyjaśnienia stanu faktycznego. Według konwencji haskiej z 1907 r. postępowanie przed komisją śledczą jest etapem następnym dla wyjaśnienia strony faktycznej sporu, jeżeli państwa nie doszły do porozumienia ani w drodze rokowań bezpośrednich ani przez odwołanie się do instytucji dobrych usług i pośrednictwa. Skład komisji ustalają strony. Postępowanie przed komisją jest kontradyktoryjne. Uchwały podejmowane są większością głosów. Kończy się ono sporządzeniem sprawozdania ograniczonego do stwierdzenia faktów (art. 35). Sprawozdanie to nie jest wiążące i zależy od woli stron jakie z niego wyciągną wnioski.
KONCYLIACJA
Koncyliacja - jest metodą załatwiania sporów w której organ międzynarodowy po zbadaniu stanu faktycznego sporu nie wydaje wyroku, lecz zaleca konkretne rozstrzygnięcie sporu. Zajmuje ona miejsce pośrednie między drogą dyplomatyczną a drogą sądową załatwiania sporów. Łączy w sobie element badań i pośrednictwa (mediacji). Komisja koncyliacyjna może być organem stałym lub niestałym. Zadaniem jej jest pojednanie stron. Dla osiągnięcia tego celu spełnia ponadto drugą rolę: wyświetla kwestie sporne oraz zbiera w tym celu wiadomości. Uprawnienia tego organu mieszczą w sobie zadania, jakie ma do spełnienia komisja śledcza. Rozpoczęcie postępowania wymaga przedstawienia przez dwie strony sporu. Czasem przewiduje się wszczęcie również poprzez przedstawienie sporu przez jedną ze stron. Postępowanie przed komisją jest postępowaniem kontradyktoryjnym. Jej uchwały zapadają większością głosów. Komisja może po rozpoznaniu przedstawić stronom warunki układu, który uzna za odpowiedni i wyznaczyć im termin do wypowiedzenia się. Działalność kończy się przez sporządzenie protokołu, który:
stwierdza , że strony doszły do porozumienia i uznały podane warunki porozumienia, albo
stwierdza, że stron nie można było pojednać
Wspólne dziedzictwo ludzkości
W 1970 rku Zgromadzenie ogólne ONZ uchwaliło rezolucje, w której uznało że zasoby dna mórz oceanów poza granicami jurysdykcji państwowej powinny stanowić „Wspólne dziedzictwo ludzkości” Koncepcja ta znalazła rozwiązanie w Konwencji prawa morza z 1982 roku.
Pojęcie wspólnego dziedzictwa w prawie międzynarodowym jest czyms nowym. Oznacza ono że eksploatacja dna morskiego powinna być prowadzona w interesie całej ludzkości. Organem nadzorującym te eksploatacje jest Organizacja Dna Morskiego. Organizacja ta ma też dzielic korzyści pochodzące z tej eksploatacji pomiedzy wszystkie panstwa.
Konwencja prawa morz z 1982 roku weszła w życie dopierow 1994 roku. Na III Konferencji Prawa Morza stwierdzono przejściowy ustrój dna mórz i oceanów poza granicami jurysdykcji państwowej, oparty na zasadzie wspólnego dziedzictwa ludzkości, który miał obowiązywać do czasu wejścia w życie Konwencji prawa morza.
Przywileje i immunitety misji dyplomatycznej
nietykalność - oznacza, że bez zgody szefa misji funkcjonariusze państwa przyjmującego nie mają prawa wstępu na teren misji (aspekt negatywny); obowiązek podjęcia wszystkich stosownych środków w celu ochrony pomieszczeń misji przed jakimkolwiek natręctwem, szkodą oraz zakłóceniem spokoju i naruszeniem jej powagi (aspekt pozytywny).
Nietykalność obejmuje środki transportu misji, które są wyłączone spod rewizji, rekwizycji, zajęcia itp., a także archiwa i dokumenty misji.
Azyl dyplomatyczny - nie objęty PM, uregulowany na konferencjach w Hawanie i Montevideo; azyl umożliwia obywatelowi schronienie na jego własnym terytorium w misji dyplomatycznej innego państwa.
Prawo porozumienia - porozumienie się z innymi placówkami i konsulatami państwa wysyłającego niezależnie od tego, gdzie się one znajdują, za pomocą wszelkich odpowiednich środków (kodem czy szyfrem), włączając w to kurierów dyplomatycznych, którzy korzystają z nietykalności. Korespondencja urzędowa dot. przedstawicielstwa i jego działalności jest nietykalna. Zwolnienie z opłat, podatków itp. placówki dyplom.
Przywileje i immunitety misji Konsularne
Immunitety i przywileje placówki
Prawo używanie flagi i godła oraz nietykalność placówki konsularnej - władze państwa przyjm. bez zgody szefa placówki nie maja prawa wkraczania do pomieszczeń konsul.; domniemanie zgody szefa placówki w przypadku pożaru lub innej katastrofy. Pomieszczenia, wyposażenie itp. są wyłączone spod rekwizycji; nietykalność dokumentów; zwolnienie od opodatkowania.
Prawo porozumienia - swoboda porozumiewania się wszelkimi środkami łączności.
Immunitety i przywileje osobowe
immunitety i przywileje funkcjonariuszy konsul. - traktowanie z należytym szacunkiem i względem, ochrona przed jakimkolwiek zamachem na osobę przedstawiciela konsul.; funkcjonariusze konsul. nie podlegają aresztowaniu ani zatrzymaniu (pozbawieni wolności za ciężkie zbrodnie tylko na podstawie prawomocnego orzeczenia sądowego). Nie podlegają jurysdykcji władz sądowych lub administracyjnych tylko w odniesieniu do czynności wykonywanych podczas pełnienia swych funkcji. Zwolnienia podatkowe i celne.
Szerszy zakres przywilejów i immunitetów konsularnych w polskich konwencjach
Funkcje misji dyplomatycznych
reprezentowanie państwa wysyłającego w państwie przyjmującym - szef misji dyplom. kontroluje i koordynuje działalność wszystkich placówek, biur i przedstawicielstw w państwie przyjmującym; oświadczenia szefa misji maja charakter oficjalny;
ochrona interesów państwa wysyłającego i jego obywateli - misja sprawuje opiekę dyplomatyczną nad obywatelami będącymi na terytorium państwa pobytu, kontrola nad realizacja umów;
prowadzenie rokowań z państwem pobytu - w celu zapobiegnięcia szkodliwym dla swego kraju zjawiskom i procesom; wyjaśnianie problemów spornych, prowadzenie rokowań i zawieranie porozumień;
informacje o państwie pobytu - zdobywanie legalnymi sposobami, dozwolonymi przez miejscowe prawo możliwie pełnych i rzetelnych danych o państwie pobytu (prognozowanie, wytyczanie kierunków polit. zagranicznej); sprawozdania na podstawie gazet, statystyk, oficjalnych spotkań itp. O poszczególnych problemach i dziedzinach.
rozwijanie przyjaznych stosunków - rozwijanie stos. poprzez stymulowanie współpracy gosp., naukowej czy kulturalnej; działania na rzecz promocji swego kraju;
funkcje konsularne - specjalne wydziały konsularne
Przywileje placówki dyplomatycznej
Nienaruszalność pomieszczenia placówki,
Bezwzględna nietykalność dokumentów i archiwów,
Zwolnienie od wszelkich opłat i podatków państwowych, regionalnych lub komunalnych w odniesieniu do pomieszczeń misji.
Swoboda niekontrolowanego porozumiewania się w celach urzędowych z własnym rządem oraz innymi misjami i konsulatami swego państwa
Przywileje celne, które polegają na tym , że przedstawicielstwa dyplomatyczne są zwolnione z cła i rewizji celnej
Misja dyplomatyczna oraz jej szef mają prawo używania godła i flagi swego państwa na pomieszczeniach misji oraz jego środkach transportu,
Nietykalność osobista przedstawiciela dyplomatycznego oraz jego rodziny
Morze otwarte.
Morze otwarte- jest wolne i dostępne dla wszystkich państw i ich obywateli. Nie podlega ono suwerenności żadnego państwa. Jedynym ograniczeniem jest nieprzeszkadzanie innym w korzystaniu z tych samych praw.
Granica morza otwartego. Morze otwarte obejmuje wody morskie znajdujące się poza granicami morza terytorialnego. Konwencja z 1982r. wyłącza z pojęcia morza otwartego wyłączną strefę ekonomiczną.
Zasada wolności morza. Wolność mórz jest istota prawną morza otwartego, oznacza ona, że wszystkim przysługuje prawo rozsądnego czerpania pożytków z morza otwartego. Wolność mórz obejmuje wolność żeglugi, wolność rybołówstwa, wolność zakładania kabli podmorskich i rurociągów, wolność przelotu.
Wolność żeglugi. Oznacza, że każde państwo, niezależnie czy posiada wybrzeże morskie czy nie, ma prawo korzystania z morza otwartego dla żeglugi swoich statków handlowych oraz okrętów wojennych. Istnienie faktycznego związku miedzy statkiem a państwem jest niezbędne w interesie międzynarodowej żeglugi. Na morzu otwartym statki podlegają prawu i władzy tylko państwa, do którego należą.
Prawo wizyty i rewizji. Od zasady niepodlegania statków na morzu otwartym władzy innych państw są trzy wyjątki. Okręt wojenny innego państwa ma prawo dokonania wizyty i rewizji, gdy istnieje podejrzenie, że obcy statek trudni się piractwem, uprawia handel niewolnikami, mimo żeglowania pod obcą banderą ma w rzeczywistości tę samą, przynależność, co okręt wojenny.
Prawo pościgu. Na otwartym morzu istnieje prawo pościgu, czyli prawo państwa nadbrzeżnego do ścigania obcego statku, gdy istnieje uzasadnione podejrzenie, że statek lub jego załoga dopuścili się naruszenia praw lub przepisów państwa nadbrzeżnego. Pościg może być podjęty tylko przez okręty wojenne lub samoloty wojskowe. Pościg kończy się w momencie zatrzymania ściganego statku lub, gdy wpłynie on na morze terytorialne trzeciego państwa.
Wolność rybołówstwa. Z wolności morza otwartego wynika, prawo wszystkich państw do eksploatacji zasobów żywych, może ona podlegać uzgodnionym ograniczeniom.
Ochrona środowiska morskiego przed zanieczyszczeniem. Wynika z postępującego zanieczyszczenia, które powoduje niebezpieczeństwo przekroczenia granicy samooczyszczania się mórz i tym samym zniszczenia ich zasób biologicznych.
Wolność zakładania kabli. Wykształciła się w związku z postępem technicznym i objęła także rurociągi. Konwencja paryska z 1884r. potwierdza prawo każdego państwa do układania kabli i rurociągów, przy czym - z zastrzeżeniem praw państwa nadbrzeżnego na szelfie - nie może ono przeszkadzać w ich zakładaniu czy konserwacji.
Wolność przelotu. W przestrzeni powietrznej nad morzem otwartym wszystkie państwa korzystają z wolności przelotu, czyli swobody uprawiania żeglugi statkami powietrznymi posiadającymi ich przynależność i podlegającymi ich władzy.
Do czterech wolności, wymienionych w konwencji wiedeńskiej o morzu otwartym konwencja o prawie morza z 1982r. dodała jeszcze dwie:
Wolność budowania sztucznych wysp. Konwencja nie zawiera żadnych postanowień odnoszących się do zasad korzystania z tej wolności, lecz jedynie wymaga uwzględnienia postanowień dotyczących szelfu kontynentalnego.
Wolność badań naukowych. Konwencja nie precyzuje szczegółowo warunków prowadzenia badań, jednak ogólne zasady przewidują prowadzenie badań w celach pokojowych, przy użyciu środków i metod zgodnych z konwencją.
Przestrzeń kosmiczna.
A. Status prawny przestrzeni kosmicznej.
Zasięg suwerenności państwowej w przestrzeni nadziemskiej.
W związku z rozwojem technologii kosmicznej, pojawiła się potrzeba określenia zasięgu suwerenności w przestrzeni kosmicznej, jednak żadna z dotychczasowych konwencji nie miała do niej zastosowania.
Niepodleganie przestrzeni kosmicznej suwerenności państwowej. Decydujące okazało się stanowisko społeczności międzynarodowej - państwa nie miały nic przeciwko by nad nimi krążyły satelity i statki załogowe.
Granice przestrzeni kosmicznej.
Granica zewnętrzna nie może być ostatecznie ustalona, jeśli przyjmiemy, że Wszechświat jest nieskończony, w praktyce jest ruchoma i wyznaczana aktualnym poziomem naukowych i technicznych możliwości człowieka.
Granica wewnętrzna. Ma istotne znaczenie, gdyż wskazuje równocześnie, dokąd sięga suwerenność państwa. Istniej wiele propozycji, co do wysokości, na której kończy się suwerenność państw, a zaczyna przestrzeń kosmiczna, najczęściej mówi się o 80-100km i obecnie mogłaby być w tym przedziale ustalona
Szelf kontynentalny
Są to płytkie obszary dna morskiego i jego podziemie, leżące poza granicami m.t. Do głębokości 200 metrów dno morskie opada w sposób łagodny i tworzy oceaniczną platformę podmorską, biegnącą wzdłuż kontynentu, czyli tzw. szelf (z ang. Shelf - półka). Niektóre morza takie jak Bałtyk, których głębokość nie przekracza 200 metrów leżą w całości w strefie szelfu (tzw. morza szelfowe). Prawa państwa nadbrzeżnego mają charakter wyłączny, to znaczy, że tylko ono samo, względnie osoby przez nie uprawnione, mogą prowadzić poszukiwania i eksploatację bogactw szelfu.
Granica zewnętrzna szelfu - w konwencji przyjęto dwa główne kryteria określania zewnętrznej granicy:
głębokość 200 metrów
możliwość eksploatacji zasobów naturalnych szelfu
Zewnętrzna granica szelfu. Zgodnie z definicją szelfu kontynentalnego, przyjętą w konwencji o prawie morza, sięga on do zewnętrznego skraju krawędzi kontynentalnej, która zgodnie z tzw. Formułą irlandzką może być wyznaczana albo
linią łączącą najbardziej wysunięte punkty zewnętrzne, albo linią wyznaczającą punkty znajdujące się w odległości nie większej niż 60 mil od podnóża zbocza kontynentalnego
MORSKA STREFA PRZYLEGŁA
Strefa przyległa - nie stanowi terytorium państwa, lecz część morza pełnego przyległą do m.t., w której posiada ono specjalne uprawnienia, ściśle określone i służące mu dla specjalnych celów. S.p. może częściowo lub całkowicie pokrywać się ze strefą wyłącznego rybołówstwa lub strefą ekonomiczną. Państwo może w s.p. sprawować kontrolę konieczną dla:
zapobiegania naruszeniu jego przepisów celnych, skarbowych, imigracyjnych i sanitarnych na jego terytorium lun na m.t.
karania naruszenia tych przepisów popełnionych na jego terytorium lub na m.t.
STREFA EKONOMICZNA
S.e.- jest to obszar rozciągający się poza m.t., na którym państwo nadbrzeżne posiada suwerenne prawa dla celu poszukiwania, eksploatacji, ochrony i gospodarowania zasobami naturalnymi, zarówno żywymi jak i naturalnymi, wód morskich, jak również dna morskiego i jego podziemia. Szerokość s.e. nie może przekraczać 200 mil, licząc od linii prostej, od której jest mierzone m.t.
Prawa państwa nadbrzeżnego - mają przede wszystkim charakter gospodarczy. Można je podzielić na:
eksploatację zasobów mineralnych - jeżeli państwo ich nie eksploatuje to nikt inny nie może tego robić bez odpowiedniej zgody. Państwo nie ma żadnych obowiązków, aby takie zezwolenie wydać, nawet jeżeli samo z tego nie korzysta
zasoby żywe (odnawialne) - konwencja wprowadza zasadę ich optymalnego wykorzystania, a prawa państwa w tej sferze nie zostały określone jako wyłączne.
Prawa innych państw - to przede wszystkim wolności komunikacyjne obowiązujące na morzu pełnym. Wszystkie państwa korzystają z wolności żeglugi i przelotu, układania kabli podmorskich i rurociągów oraz innych zgodnych z p.m. sposobów korzystania z morza. Korzystają z nich jednak uwzględniając prawa państwa nadbrzeżnego
MORZE TERYTORIALNE
Jest to pas wód morskich stanowiących część terytorium państwa nadbrzeżnego, który jest położony między morzem pełnym lub strefą ekonomiczną z jednej strony a wybrzeżem lub wodami wewnętrznymi względnie archipelagowymi z drugiej strony. Zewnętrzna granica m.t. jest zarazem granicą terytorium państwowego. Państwo sprawuje na m.t. pełną władzę suwerenną i jurysdykcję z zastrzeżeniem prawa nieszkodliwego przepływu. Państwo może również zarezerwować eksploatację zasobów biologicznych i mineralnych m.t. dla własnych obywateli i z reguły tak czyni. Władza państwa rozciąga się nie tylko na wody m.t., lecz także na przestrzeń powietrzną nad m.t. oraz na jego dno i wnętrze ziemi pod nim.
Szerokość morza - nie może przekraczać 12 mil. Linia od której liczy się tą szerokość nazywana jest linią podstawową. Jest to przeważnie od linii wybrzeża, którą jest linia zetknięcia się morza z lądem przy dopływie (tzw. linia najdalszego odpływu), a w państwach archipelagowych granica wód archipelagowych. Stosowana jest również inna metoda. Jest to metoda prostych linii podstawowych. Polega ona na łączeniu za pomocą odcinków linii prostych najdalej w morzu wysuniętych przylądków i wysp. Stosowanie tej metody zwiększa powierzchnię obszarów morskich poddanych władzy państwa. Metoda ta jest dopuszczalna, gdy rzeźba wybrzeża jest bardzo zróżnicowana.
funkcje Sekretarza Generalnego:
prawo uczestniczenia w posiedzeniach Zgromadzenia Narodowego i wszystkich trzech rad
przygotowanie projektu budżetu
zarządzanie majątkiem
troska o zbieranie składek członkowskich
A to są pytania otwarte które się zawsze powtarzaja