DAN SIMMONS

LETNIA NOC

Summer of Night

Przełożył

Arkadiusz Nakoniecznik

Wayne'owi, który był tam, kiedy to wszystko się zdarzyło.

1

Old Central School stała wciąż prosto, milcząca i tajemnicza. Nieliczne promienie słońca, którym udało się wedrzeć do środka, zawisły w osiemdziesięcioczteroletnich oparach kredowego pyłu. Nad ciemnymi posadzkami i schodami wciąż unosiły się wspomnienia ponad ośmiu dekad pastowania i froterowania, nasączając nieruchome powietrze mahoniowym zapachem trumien. Mury szkoły były tak grube, że zdawały się chłonąć wszystkie dźwięki, wysokie okna natomiast, o szybach zdeformowanych przez grawitację i pokrytych patyną wieku, nadawały wnętrzu zmęczony odcień sepii.

W Old Central czas płynął powoli albo wcale. W korytarzach i na klatkach schodowych rozlegały się odgłosy kroków, dźwięki te jednak były stłumione i nie miały żadnego związku z poruszeniami wśród cieni.

Kamień węgielny pod budynek położono w roku 1876, w tym samym roku, kiedy generał Custer i jego ludzie zostali zdziesiątkowani nad rzeką Little Bighorn daleko na zachód stąd, w tym samym roku, kiedy w Filadelfii, daleko na wschód stąd, zaprezentowano pierwszy telefon. Old Central School wzniesiono w Illinois, równo w połowie drogi między tymi wydarzeniami, ale z dala od głównego nurtu historii.

Wiosną roku 1960 szkoła przypominała paru wiekowych nauczycieli, którzy w niej pracowali: za starzy, żeby dalej nauczać, lecz zbyt dumni, żeby odejść, trzymający się prosto wyłącznie siłą przyzwyczajenia i uporu. Jałowa jak oschła stara panna, Old Central przez dziesięciolecia pożyczała sobie cudze dzieci.

Dziewczynki bawiły się lalkami w jej salach i korytarzach, a później umierały przy porodach. Chłopcy biegali korytarzami, siedzieli za karę w gęstniejącym zimowym mroku w opustoszałych salach, a później grzebano ich w mogiłach w miejscach, o których nie słyszeli nawet podczas lekcji geografii: San Juan Hill, Belleau Wood, Okinawa, Omaha Beach, Pork Chop Hill, Inchon.

Kiedyś szkołę otaczały śliczne młode drzewka - w słoneczne majowe i wrześniowe dni wiązy rosnące bliżej budynku rzucały cień na okna sal lekcyjnych na parterze. Jednak z biegiem lat mniejsze drzewa pousychały, większe zaś, otaczające parcelę niczym ogromni strażnicy, straciły na dobre liście i zamieniły się w martwe posągi. Kilka wycięto, ale większość pozostała; cienie ich nagich gałęzi kładły się na trawnikach i boiskach, jakby usiłowały dosięgnąć budynku.

Goście odwiedzający miasteczko Elm Haven, którzy skręcili z Hard Road, minęli dwie przecznice i zobaczyli Old Central, często brali ją omyłkowo za przerośniętą siedzibę sądu lub inny budynek użyteczności publicznej, ze względów ambicjonalnych rozbudowany do absurdalnych rozmiarów. Na co komu potrzebny rozległy dwupiętrowy budynek na ogromnej działce w miasteczku liczącym zaledwie tysiąc ośmiuset mieszkańców? Dopiero chwilę potem dostrzegali boiska i domyślali się, że mają przed sobą szkołę. Bardzo dziwną szkołę: z ozdobną, krytą miedzianą blachą i obrośniętą grynszpanem wieżyczką usadowioną na szczycie czarnego stromego dachu; z neoromańskimi łukami zwieńczającymi niemal czterometrowej wysokości okna; z mnóstwem mniejszych, okrągłych i owalnych okienek sugerujących jakieś absurdalne podobieństwo z katedrą; mansardowe okienka na drugim piętrze; dziwaczne woluty rozrzucone bez ładu i składu po całej fasadzie, nad ukrytymi w wykuszach drzwiami i ślepymi oknami; przede wszystkim zaś ogromną i przez to właśnie najbardziej dziwaczną, i zarazem niepokojącą. Old Central, z trzema kondygnacjami martwych okien, z okapami i mansardami, wysokim dachem i sterczącą wyzywająco wieżyczką. Po prostu dużo za duża jak na tak małe miasteczko.

Jeśli wśród gości znalazłby się ktoś mający choćby jakie takie pojęcie o architekturze, wyłączyłby silnik, wysiadł z samochodu, przez chwilę chłonął z podziwem niezwykły widok, a następnie zrobiłby zdjęcie.

Nawet w tym krótkim czasie uważny obserwator spostrzegłby, że okna przypominają wielkie czarne dziury, jakby miały za zadanie raczej pochłaniać światło niż je przepuszczać, że pseudoromańskie, pseudorokokowe i pseudowłoskie ozdobniki umieszczono na budowli wzniesionej w prostym i często spotykanym stylu architektonicznym, który można by nazwać środkowowschodnim szkolnym gotykiem, oraz że w rezultacie tych zabiegów nie powstał ani piękny gmach, ani nawet architektoniczna ciekawostka, lecz tylko gigantyczna, przytłaczająca masa cegieł i kamieni, zwieńczona wieżyczką zaprojektowaną wedle wszelkiego prawdopodobieństwa przez wariata.

Nieliczni odwiedzający, nie zważając lub ignorując ogarniający ich niepokój, wypytywali miejscowych lub nawet decydowali się na przejażdżkę do Oak Hill, do siedziby miejscowych władz, by poszukać materiałów dotyczących szkoły. Mogli się tam dowiedzieć tylko tego, że Old Central była pierwszą i - jak się okazało - jedyną szkołą zbudowaną przed osiemdziesięcioma pięcioma laty w ramach planu zakładającego wzniesienie w okręgu pięciu takich budowli.

W latach siedemdziesiątych XIX wieku Elm Haven było ludniejsze niż w roku 1960, głównie za sprawą kolei (obecnie nieczynnej) oraz napływu osadników z Chicago, zwabionych śmiałymi planami ambitnych urbanistów. Liczba mieszkańców okręgu zmalała w ciągu niespełna wieku z 28000 do niespełna 12000, wśród których większość stanowili farmerzy. W roku 1875 Elm Haven liczyło sobie 4300 dusz, a sędzia Ashley, milioner stojący za planami rozbudowy miasteczka oraz wzniesienia Old Central, prorokował, że wkrótce stanie się większe od Peorii, w przyszłości zaś będzie rywalizowało z Chicago.

Architekt, którego sędzia Ashley sprowadził ze wschodu, niejaki Solon Spencer Alden, kształcił się pod kierunkiem Henry'ego Hobsona Richardsona i R.M. Hunta. W stworzonym przez siebie architektonicznym koszmarze zdołał zawrzeć najmroczniejsze elementy nadchodzącego neoromantyzmu, pozbawiając go równocześnie dostojeństwa czy choćby pozorów użyteczności, charakterystycznych dla większości budowli wznoszonych w tym stylu.

Sędzia Ashley uparł się - a społeczność miasteczka go poparła - że tak wielka szkoła jest niezbędna, by pomieścić przyszłe pokolenia dzieci, które będą się rodzić w coraz ludniejszym okręgu. W związku z tym w budynku przewidziano miejsce nie tylko dla szkoły podstawowej, ale również dla gimnazjum (sale na drugim piętrze, wykorzystywane jedynie do pierwszej wojny światowej) oraz dla miejskiej biblioteki, a nawet dla college'u, gdyby zaszła taka potrzeba.

Ani w Creve Coeur County, ani w Elm Haven nigdy nie zaszła potrzeba założenia college'u. Stojąca przy Broad Avenue rezydencja sędziego Achleya spłonęła do fundamentów w roku 1919, krótko po bankructwie jego syna podczas Wielkiego Kryzysu. Old Central pełniła wyłącznie funkcję szkoły podstawowej i uczęszczało do niej coraz mniej dzieci, w miarę jak ludzie wyprowadzali się z miasteczka, a w innych częściach okręgu wznoszono nowe, nowocześniejsze budynki szkolne.

W pełni wyposażone sale na drugim piętrze stały się całkowicie zbędne w roku 1920, kiedy w Oak Hill otwarto prawdziwą szkołę średnią, zamknięto je więc na głucho, by zarastały pajęczynami i mrokiem. W roku 1939 miejska biblioteka przeniosła się na parter i górne kondygnacje zostały zupełnie puste, spoglądając martwymi oknami na nielicznych uczniów błąkających się po pogrążonych w półmroku korytarzach i zbyt szerokich klatkach schodowych niczym uciekinierzy w ruinach dawno opuszczonego miasta z niewyobrażalnie odległej przeszłości.

Wreszcie, latem roku 1959, nowa rada miejska w porozumieniu z okręgowym kuratorium doszła do wniosku, że Old Central School straciła już rację bytu, że utrzymanie i ogrzewanie tego architektonicznego potwora jest zbyt kosztowne, i że jesienią 1960 roku uczniowie ostatniej klasy przeniosą się do nowego budynku w Oak Hill.

Ale latem 1960, w ostatni dzień nauki, zaledwie na godziny przed odejściem na wieczną emeryturę, Old Central School wciąż stała prosto, pieczołowicie strzegąc swoich tajemnic.

2

Dla siedzącego podczas ostatniej lekcji w szóstej klasie Dale'a Stewarta nie ulegało wątpliwości, że ostatni dzień roku szkolnego był największą torturą wymyśloną przez dorosłych dla dzieci. Czas płynął wolniej niż podczas wizyty w gabinecie dentystycznym, wolniej niż kiedy po awanturze z matką czekał na powrót ojca do domu i wymierzenie kary, wolniej niż...

Tego po prostu nie dało się wytrzymać.

Zegar na ścianie nad ufarbowaną na niebiesko głową Starej Dwudupki wskazywał 14.23. Kalendarz wiszący na sąsiedniej ścianie informował, że jest środa 1 czerw 1960, ostatni dzień roku szkolnego i zarazem ostatni dzień w brzuszysku Old Central. Dale miał wrażenie, że czas w ogóle przestał płynąć, czuł się jak owad w bursztynie, jak ten pająk w żółtym półprzezroczystym kamyku, który ojciec Cavanaugh pożyczył Mike'owi.

Nie było już nic do roboty. Po prostu nic. O wpół do drugiej szóstoklasiści oddali wypożyczone podręczniki. Pani Doubbet skrupulatnie wszystkie przeglądała, szukając ewentualnych zniszczeń, chociaż Dale nie miał pojęcia, w jaki sposób mogła odróżnić tegoroczne uszkodzenia od zeszłorocznych i jeszcze dawniejszych... Uporawszy się z tym zadaniem, wśród ławek o przedziwnie pustych blatach, letargicznym tonem poleciła uczniom zająć się lekturą, chociaż wszystkie książki należało zwrócić do biblioteki już w miniony piątek, pod rygorem nieotrzymania świadectwa na koniec roku.

Dale przyniósłby jakąś książkę z domu - na przykład „Tarzana”, którego zostawił po lunchu na kuchennym stole, albo którąś z podwójnych powieści science fiction wydawnictwa ACE - ale chociaż czytał kilka książek tygodniowo, to jakoś nigdy nie przyszło mu do głowy, żeby traktować szkołę jako miejsce, gdzie można by oddawać się lekturze. W szkole rozwiązywało się testy, słuchało nauczycieli i odpowiadało na tak banalne pytania, że poradziłby sobie z nimi nawet szympans, gdyby choć raz zerknął do podręcznika.

Dale wraz z pozostałymi dwudziestoma siedmioma uczniami siedział więc w upale i wilgoci, podczas gdy za oknami niebo ciemniało od zbliżającej się burzy. W i tak zawsze mrocznym wnętrzu Old Central robiło się coraz ciemniej, wskazówki zegara całkowicie znieruchomiały, ciężka, dusząca atmosfera spowijała wszystko jak koc.

Dale siedział w czwartej ławce w drugim rzędzie z prawej strony. Ze swojego miejsca widział wejście do szatni i ciemny korytarz oraz drzwi do sali, w której jego najlepszy przyjaciel, Mike O'Rourke z piątej klasy, również czekał na koniec roku szkolnego. Mike był rówieśnikiem Dale'a - a nawet o miesiąc starszy - ale musiał powtarzać czwartą klasę, w związku z czym przez minione dwa lata przyjaciół rozdzielała przepaść jednego oddziału. Mike potraktował nieudaną próbę awansu do piątej klasy z takim samym spokojem jak niemal każdą dotyczącą go sytuację: żartował sobie z tego, w dalszym ciągu przewodził paczce przyjaciół, do której należał Dale, i nie żywił żadnych pretensji do pani Grossaint, okropnej jędzy, która - Dale był tego pewien - zostawiła go na drugi rok z czystej złośliwości.

W klasie siedziało razem z Dale'em kilku jego innych przyjaciół. Jim Harlen zajmował miejsce w pierwszej ławce w pierwszym rzędzie, żeby pani Doubbet mogła mieć go stale na oku. W tej chwili Harlen siedział z głową opartą na rękach i omiatał wzrokiem pomieszczenie, tylko w ten sposób mogąc dać upust kipiącej w nim energii. Pochwyciwszy spojrzenie Dale'a, wykrzywił się paskudnie, jakby zamiast twarzy miał gumową maskę. Pani Dublet chrząknęła znacząco i Harlen natychmiast oklapł.

W rzędzie przy oknie siedzieli Chuck Sperling i Digger Taylor - kolesie, prowodyrzy, klasowi politycy. I palanty. Poza szkołą Dale prawie się z nimi nie spotykał, chyba że podczas treningów i meczów Małej Ligi Baseballowej. Za Diggerem siedział Gerry Daysinger w podartej szarej koszulce. Po lekcjach wszyscy wkładali dżinsy i koszulki, ale tylko najbiedniejsze dzieciaki, takie jak Gerry i bracia Cordie Cooke, przychodzili tak ubrani do szkoły.

Za plecami Gerry'ego siedziała Cordie Cooke z wyrazem bezdennej głupoty na twarzy jak księżyc w pełni. Patrzyła w okno, ale jej bezbarwne oczy zdawały się niczego nie widzieć. Jak zwykle żuła gumę, lecz z jakiegoś powodu pani Doubbet nigdy tego nie dostrzegała i ani razu nie zwróciła jej uwagi. Gdyby Harlen albo inny klasowy rozrabiaka tak często żuł gumę, pani D. z pewnością postarałaby się o wyrzucenie go ze szkoły, ale w przypadku Cordie Cooke był to stan całkowicie naturalny. Za każdym razem, kiedy Dale na nią patrzył, nasuwało mu się skojarzenie z krową flegmatycznie przeżuwającą trawę na pastwisku.

Zaraz za Cordie, w ostatniej ławce pod oknem, siedziała Michelle Staffney. Trudno było sobie wyobrazić większy kontrast. W zielonej bluzeczce i wyprasowanej brązowej spódniczce Michelle wyglądała jak wyjęta z obrazka. Światło spływało po jej rudych włosach i nawet z takiej odległości Dale widział wyraźnie piegi na jej bladej, niemal przezroczystej skórze.

Niespodziewanie Michelle oderwała wzrok od książki i spojrzała na niego. Nie uśmiechnęła się, ale wystarczyło leciutkie uniesienie brwi, żeby serce w piersi jedenastolatka zaczęło uderzać w szybszym tempie.

Nie wszyscy przyjaciele Dale'a siedzieli w tej sali. Na przykład Kevin Grumbacher chodził do piątej klasy, i słusznie, ponieważ był młodszy od niego o dziewięć miesięcy. Brat Dale'a, Lawrence, uczęszczał do trzeciej klasy, której wychowawczynią była pani Howe.

Siedział tu natomiast (i to jak!) Duane McBride. Dwukrotnie cięższy od następnego pod względem ciężaru tłuściocha, niemal wylewał się z krzesła w środkowym rzędzie. Jak zwykle pisał coś pracowicie w wielkim notesie o grzbiecie spiętym drucianą spiralą. Zmierzwione kasztanowe włosy sterczały mu we wszystkie strony. Co jakiś czas marszczył czoło i bezwiednie poprawiał okulary na nosie, ani na chwilę nie przerywając pisania. Mimo upału miał na sobie tę samą flanelową koszulę i powypychane na kolanach sztruksowe spodnie, w których chodził przez całą zimę. Dale nie pamiętał, żeby Duane kiedykolwiek pokazał się w dżinsach i koszulce, pomimo tego, że grubas był ze wsi. Dale, Mike, Kevin, Jim i większość dzieciaków mieszkała w mieście i, w przeciwieństwie do Duane'a, nie musiała zajmować się gospodarskimi obowiązkami.

Dale poruszył się niespokojnie. Była 14.49. Z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu, przypuszczalnie związanego z rozkładem jazdy autobusów, lekcje kończyły się kwadrans po trzeciej.

Gapił się w wiszący na ścianie portret George'a Washingtona i zastanawiał się po raz dziesięciotysięczny w tym roku, dlaczego dyrekcja postanowiła wystawić na widok publiczny kopię niedokończonego obrazu. Gapił się na sufit znajdujący się ponad cztery metry nad podłogą i na trzymetrowej wysokości okna. Gapił się na ustawione na półkach pudła z książkami i zastanawiał się, jaki los czeka te wszystkie podręczniki. Zostaną wysłane do nowej szkoły? A może spalone? Pewnie to drugie, ponieważ jakoś nie potrafił sobie wyobrazić takich starych, zniszczonych książek z oślimi uszami w nowiutkim budynku, obok którego przejeżdżał z rodzicami samochodem.

Za dziesięć trzecia. Jeszcze dwadzieścia pięć minut do początku lata, do powrotu wolności.

Przeniósł wzrok na panią Dublet. Przezwisko nie miało obraźliwego charakteru, po prostu pani Doubbet od zawsze była panią Dublet, i już. Od trzydziestu ośmiu lat wspólnie z panią Duggan uczyła szóstoklasistów - początkowo równolegle, w sąsiednich salach, a potem, kiedy liczba uczniów znacznie się zmniejszyła, na zmianę. Pani Doubbet zajmowała się naukami społecznymi i przedmiotami humanistycznymi, pani Duggan matematyczno-przyrodniczymi.

Tworzyły komiczny duet pozbawiony odrobiny poczucia humoru: pani Duggan wysoka, chuda i nerwowa, pani Doubbet niska, otyła i flegmatyczna. Miały diametralnie różne głosy i prowadziły niemal identyczne życie - mieszkały po sąsiedzku w starych wiktoriańskich domkach przy Broad Avenue, uczęszczały do tego samego kościoła, wspólnie jeździły na kursy do Peorii i na wakacje na Florydę. Były dwiema niekompletnymi osobowościami, które doskonale się uzupełniały, tworząc jedną, pełną i skończoną.

W ostatnim roku funkcjonowania Old Central, tuż przed świętem Dziękczynienia, pani Duggan poważnie zachorowała. Rak, poinformowała pani O'Rourke matkę Dale'a przyciszonym głosem, sądząc, że chłopcy jej nie usłyszą. Po feriach zimowych pani Duggan nie pojawiła się już w szkole; przysłano zastępstwo, potwierdzając w ten sposób pogłoski o jej poważnej chorobie. Pani Doubbet również musiała przejąć część obowiązków przyjaciółki, ucząc przedmiotów, których serdecznie nie lubiła. „Ale to tylko do powrotu Cory” - powtarzała. Wszystkie wolne chwile poświęcała opiece nad chorą, najpierw w jej różowym domku przy Broad Avenue, a potem w szpitalu, aż wreszcie któregoś dnia pani Dublet nie pojawiła się w szkole i po raz pierwszy od prawie czterdziestu lat ktoś inny poprowadził za nią lekcje. Po korytarzach i boisku błyskawicznie rozeszła się wiadomość, że pani Duggan umarła. Było to w przeddzień Walentynek.

Pogrzeb odbył się w Davenport, w związku z czym nie zjawił się na nim żaden z uczniów. Nie zjawiliby się nawet wtedy, gdyby panią Duggan pochowano tutaj, w Elm Haven. Dwa dni później pani Doubbet wróciła do swoich obowiązków.

Patrząc na tę wiekową kobietę, Dale poczuł coś w rodzaju współczucia. Pani Doubbet wciąż była gruba, ale teraz tłuszcz wisiał na niej jak zbyt obszerne palto. Zwisające z ramion fałdy skórne trzęsły się i kołysały przy każdym ruchu. Obwiedzione sinymi obwódkami oczy zapadły się w oczodołach. Nauczycielka wpatrywała się w okno z niemal taką samą miną jak Cordie Cooke. Siwe włosy pożółkły przy czaszce, sukienka wyglądała tak, jakby, pomyliła się przy jej zapinaniu. Otaczał ją nieprzyjemny zapach podobny do tego, jaki czuć było od pani Duggan tuż przed Świętami.

Dale westchnął i poprawił się na krześle. 14.52.

W mrocznym korytarzu coś się poruszyło, coś bladego i niemrawego. Wytężywszy wzrok, Dale rozpoznał Tubby'ego Cooke, otyłego, niedorozwiniętego brata Cordie. Tubby zaglądał do sali, usiłując zwrócić na siebie uwagę siostry, a równocześnie nie pokazać się pani Dublet. Był bez szans: Cordie całkiem zahipnotyzował widok błękitnego nieba za oknem i nie zauważyłaby brata nawet, gdyby cisnął w nią cegłą.

Dale lekko skinął głową Tubby'emu. Duży czwartoklasista w drelichowym kombinezonie pomachał mu palcami, pokazał coś, co z daleka wyglądało jak przepustka do łazienki, i rozpłynął się w cieniu.

Dale ponownie poruszył się na krześle. Tubby od czasu do czasu bawił się z nim i z jego przyjaciółmi, mimo że Cooke'owie mieszkali w obskurnych barakach na palach stojących wzdłuż torów kolejowych w pobliżu elewatora. Tubby był wielki, brzydki, głupi, brudny i przeklinał bardziej niż jakikolwiek czwartoklasista, ale to nie dyskwalifikowało go jako członka gromadki dzieciaków z miasta nazywających się Rowerowym Patrolem. Zwykle jednak trzymał się z dala od Dale'a i jego kumpli.

Ciekawe, co ten głupek kombinuje, pomyślał leniwie Dale, po czym znowu spojrzał na zegar. Wciąż wskazywał 14.52.

Jak owady w bursztynie.

***

Tubby Cooke zaniechał prób zwrócenia na siebie uwagi swojej siostry i wycofał się w stronę schodów, zanim pani Dublet lub inna nauczycielka przydybie go w korytarzu. Tubby dostał od pani Grossaint przepustkę do łazienki, ale to wcale nie oznaczało, że któraś z tych starych krów nie odwoła go do klasy, jeśli zauważy go pętającego się po korytarzach.

Dotarłszy do szerokiej klatki schodowej, Tubby przez chwilę wpatrywał się w stopnie wytarte stopami wielu pokoleń dzieciaków, a następnie zbiegł na półpiętro, na którym znajdowało się niewielkie okrągłe okno. Sączące się przez nie światło było czerwone i ciężkie od wzbierającej na zewnątrz burzy. Tubby szedł między półkami i niegdyś zastawionymi książkami należącymi do miejskiej biblioteki, ale prawie ich nie widział. Odkąd zaczął chodzić do szkoły, półki zawsze były puste.

Spieszyło mu się. Do końca lekcji zostało niespełna pół godziny, a jemu zależało na tym, żeby jeszcze zdążyć do toalety dla chłopców na parterze, zanim rozlegnie się ostatni dzwonek i tę cholerną budę zamkną na dobre.

Na parterze było nieco jaśniej, a dzięki przytłumionemu gwarowi dobiegającemu z sal zajmowanych przez pierwszo-, drugo- i trzecioklasistów panowała tam nieco przyjemniejsza atmosfera, mimo sięgającej ku wyższym kondygnacjom mrocznej gardzieli klatki schodowej. Tubby przemknął przez otwartą przestrzeń, otworzył drzwi i wpadł na schody prowadzące do piwnicy.

To dziwne, że w tej głupiej szkole nie było łazienek na parterze ani na piętrze. Toalety znajdowały się wyłącznie w piwnicy, za to aż w nadmiarze: dla młodszych uczniów, dla starszych uczniów, zamykana na klucz toaleta dla nauczycieli, mała toaleta przy kotłowni, z której korzystał van Syke, kiedy zachciało mu się sikać. Niewykluczone, że było ich jeszcze więcej w pogrążonych w ciemności, nieużywanych korytarzach.

Tak jak wszystkie dzieciaki, Tubby wiedział, że w piwnicy są schody prowadzące jeszcze niżej, ale, podobnie jak koledzy, nigdy się tam nie zapuścił i nie miał najmniejszego zamiaru tego uczynić. Na litość boską, przecież tam nawet nie było światła! Nikt, poza van Syke'em i być może dyrektorem Roonem, nie wiedział, co jest na dole.

Pewnie jeszcze więcej kibli, pomyślał Tubby.

Skierował się do łazienki dla starszych uczniów, tej z napisem BOY'S na drzwiach. Napis był tam od niepamiętnych czasów, a już na pewno wtedy, kiedy do Old Central uczęszczał jego stary. Zarówno Tubby, jak i jego ojciec dowiedzieli się, że ten, jak mu tam... apostrof znajduje się w niewłaściwym miejscu wyłącznie dzięki pani Duggan, nauczycielce szóstej klasy, która bez przerwy jęczała z tego powodu nawet wtedy, kiedy stary Tubby'ego był jeszcze gnojkiem. No cóż, pani Duggan już umarła - i gniła na cmentarzu przy Black Tree Tavern, gdzie ojciec Tubby'ego przesiadywał prawie bez przerwy - Tubby zaś wciąż nie mógł pojąć, dlaczego po prostu nie zmieniła tego cholernego napisu, skoro tak bardzo ją wkurzał. Mogła to przecież zrobić co najmniej sto razy. No tak, ale wtedy nie miałaby powodu, żeby jęczeć, wymądrzać się i patrzeć z góry na takich ludzi, jak Tubby i jego stary, którym było dokładnie wszystko jedno, gdzie wylądował jakiś tam głupi apostrof.

Tubby popędził ciemnym, krętym korytarzem do drzwi z napisem BOY'S. Wiele lat temu ceglane ściany pomalowano zieloną i brązową farbą, niski sufit zdobiły rury, zraszacze i pajęczyny. Ogólne wrażenie było takie, jakby człowiek znalazł się w jakimś grobowcu albo czymś w tym rodzaju. Prawie jak w tym filmie o mumiach, który Tommy obejrzał w zeszłym roku w kinie samochodowym w Peorii, kiedy chłopak jego starszej siostry przemycił jego i Cordie w bagażniku. Film był całkiem niezły, ale Tubby'emu spodobałby się znacznie bardziej bez akompaniamentu tych wszystkich siorbiąco-cmokających odgłosów z tylnej kanapy, na której Maureen przewalała się z tym pryszczatym gościem imieniem Berk. Maureen była teraz w ciąży i mieszkała z Berkiem za wysypiskiem, niedaleko od Tubby'ego, ale chyba się nie pobrali.

Cordie przesiedziała cały seans tyłem do ekranu, gapiąc się na to, co wyrabia z tyłu jej starsza siostra.

Tubby zatrzymał się przed wejściem do łazienki i nasłuchiwał przez chwilę; czasem van Syke zakradał się tu po cichu i jeśli przyłapał kogoś na tym, co miał zamiar zrobić Tubby... albo nawet na niczym... dawał kuksańca w ucho albo boleśnie szczypał w ramię. Nie pozwalał sobie na to wobec wszystkich dzieci, a już na pewno nie wobec takich bogatych dupkowatych laleczek, jak córka doktora Staffneya, jak jej tam... Michelle... Dręczył tylko takich, jak Tubby albo Gerry Daysinger, albo ktoś w tym rodzaju. Dzieciaki, którymi rodzice w ogóle się nie przejmowali, albo które bały się van Syke'a.

Ponieważ bała się go większość uczniów, Tubby zastanawiał się, czy to możliwe, żeby bała się go także większość rodziców. Nasłuchiwał przez jakiś czas ze wstrzymanym oddechem, niczego jednak nie usłyszał, więc na palcach wślizgnął się do środka.

Pomieszczenie było długie, niskie, pozbawione okien i pogrążone w półmroku, ponieważ jedyne źródło światła stanowiła samotna żarówka. Wiekowe urynały wyglądały jak zrobione z gładkiego kamienia albo czegoś w tym rodzaju. Bez przerwy ciurkała w nich woda. Drzwi ocalały tylko w jednej z siedmiu kabin; ściany wszystkich pokrywały niezliczone napisy sporządzone piórami, ołówkami oraz wyryte scyzorykami. Co najmniej w dwóch z nich można było znaleźć imię Tubby'ego, w najdalszej zaś widniało także imię jego ojca. Chłopca nie interesowały jednak umywalki, pisuary ani sedesy; interesowało go coś na samym końcu pomieszczenia.

Zewnętrzna ściana była kamienna, przeciwległa - ta z urynałami - ceglana. Wewnętrzną, tę za kabinami, wykonano z czegoś przypominającego gips. Tubby uśmiechnął się i podszedł do niej.

W ścianie znajdowała się dziura. Zaczynała się jakieś dwadzieścia centymetrów nad kamienną posadzką (czy pod kamienną posadzką może być jeszcze jedna piwnica?), a kończyła jakiś metr wyżej. Z poszarpanych krawędzi wciąż sypał się gipsowy pył i sterczały fragmenty siatki oraz drewnianej konstrukcji. Widać było, że dzieciaki popracowały nad otworem, odkąd był tu rano. Nie miał nic przeciwko temu, pod warunkiem, że będzie mógł osobiście dokończyć dzieła.

Przyklęknął i zajrzał przez otwór. Dziura była już na tyle szeroka, że mógł wsunąć do środka całe ramię. Kilkadziesiąt centymetrów dalej jego ręka natrafiła na ceglany mur, po bokach zaś znajdowała się pusta przestrzeń. Tubby nie mógł zrozumieć, po co ktoś postawił tę ścianę, skoro tuż dalej stała ceglana, znacznie solidniejsza? Wzruszył ramionami, wyprostował się i zaczął kopać. Łomot był potężny, gips pękał, siatka odpadała płatami razem z tynkiem, w powietrze wzbijały się obłoki pyłu, ale Tubby był pewien, że nikt go nie usłyszy. Ta cholerna buda miała ściany grubości murów obronnych.

Co prawda van Syke grasował po piwnicy tak jakby w niej mieszkał (a może tak właśnie było? Nikt przecież nie widział, żeby dokądś stąd wychodził albo skądś przychodził), ale od kilku dni nikomu nie pokazywał się na oczy i wszystko wskazywało na to, że gówno go obchodzi, co chłopcy wyprawiają w swojej toalecie. Czemu zresztą miałoby go to obchodzić? Przecież za parę dni i tak zabiją na głucho deskami wszystkie drzwi i okna, a trochę później rozwalą tę budę na amen. Dlaczego więc miałby się przejmować?

Tubby pracował z niezwykłą jak na niego zaciekłością, jakby chciał zrewanżować się znienawidzonej szkole za pięć lat cierpień i upokorzeń. Pięć lat (bo zaczęło się już w zerówce) „problemów wychowawczych”, pięć lat „nienadążania”, pięć lat tkwienia w ławce tuż przed nosem tych starych wiedźm, żeby mogły „mieć na niego oko”, wąchania ich trupich smrodów, słuchania ich zrzędliwych głosów, pięć lat pocenia się pod ich potępiającym wzrokiem. Kopał z całej siły, czując, jak ściana rozpada się coraz szybciej, aż nagle z łoskotem odpadł wielki kawał, spadł mu na nogi, znieruchomiał na posadzce, a oczom Tubby'ego ukazała się ogromna ziejąca dziura, prawie jak jakaś cholerna jaskinia!

Co prawda był dość pękaty jak na czwartoklasistę, ta dziura jednak miała takie rozmiary, że gdyby bardzo się postarał, zdołałby się chyba przez nią przecisnąć. Nawet na pewno! Takiej samej wielkości muszą być włazy na okrętach podwodnych. Tubby ustawił się bokiem, wepchnął w otwór lewe ramię i lewą nogę. Jego twarz rozpromienił szeroki uśmiech. Kurczę, tam naprawdę było jakieś tajne przejście! Cofnął się, przykucnął i postękując, zaczął wciskać się w otwór. Nie było to łatwe, ale w końcu mu się udało.

Rety, żeby tak Cordie albo stary teraz mnie widzieli, pomyślał. No tak, ale przecież Cordie nie weszłaby do chłopięcej toalety... Chociaż, kto wie? Starsza siostra Tubby'ego zachowywała się czasem dość dziwnie. Parę lat temu, kiedy sama była jeszcze w czwartej klasie, pojechała za Chuckiem Sperlingiem - gwiazdorem szkolnej ligi baseballowej, wyśmienitym lekkoatletą i całkowitym dupkiem - aż nad Spoon River, gdzie samotnie łowił ryby, śledziła go przez pół dnia, a potem wyskoczyła z ukrycia, powaliła na ziemię, usiadła na nim okrakiem, chwyciła za ramiona, potrząsnęła kilka razy i zagroziła, że rozwali mu łeb o kamienie, jeżeli natychmiast nie pokaże jej ptaka. Jeśli jej wierzyć, szybko to zrobił, szlochając i plując krwią. Tubby przypuszczał jednak, że nikomu innemu się nie pochwaliła i że tym bardziej Sperling nie uznał za stosowne rozpowiadać wszem wobec o tym wydarzeniu.

Usadowił się wygodnie w niszy i uśmiechnął, patrząc na pogrążone w półmroku pomieszczenie. Zamierzał wyskoczyć z wrzaskiem, jak tylko przyjdzie jakiś chłopak, żeby się odsikać. Już sobie wyobrażał, jak tamten się przestraszy!

Minęły dwie albo trzy minuty, lecz nikt nie nadchodził. W pewnej chwili do jego uszu dotarły jakieś hałasy z korytarza, ale nic z tego nie wynikło. Poza tym słyszał tylko szmer wody w urynałach i ciche bulgotanie w rurach, zupełnie jakby ta przeklęta buda rozmawiała sama ze sobą.

Cholera, to naprawdę jest tajne przejście, pomyślał ponownie, rozglądając się na boki. W wąskim przesmyku między ścianami panowała nieprzenikniona ciemność, a cuchnęło podobnie jak pod werandą jego domu, gdzie kiedyś bawił się i chował przed matką i ojcem: wilgocią, odpadkami i zgnilizną.

Właśnie zaczęło mu się robić trochę niewygodnie i nieswojo, kiedy na końcu przesmyku dostrzegł światełko - mniej więcej tam, gdzie powinna kończyć się łazienka, a zaczynać ściana zewnętrzna, albo odrobinę dalej. Właściwie było to nie tyle światełko, co raczej poświata - podobnie jarzyły się w nocy różne mchy, porosty i grzyby, kiedy razem z ojcem polowali w lesie na szopy.

Tubby'emu włoski zjeżyły się na karku. Zaczął gramolić się z otworu, lecz nagle znieruchomiał, a jego twarz rozpromieniła się w szerokim uśmiechu, uświadomił sobie bowiem, co to za światełko: najprawdopodobniej przedostawało się z sąsiedniej łazienki dla dziewcząt (tam napis na drzwiach był jak najbardziej prawidłowy: GIRLS). Widocznie w ścianie znajdowała się dziura. Jeśli mu się poszczęści, może podejrzy jakąś dziewczynę przy sikaniu. Może nawet Michelle Staffney albo Darlene Hansen, albo jakąś zarozumiałą szóstoklasistkę z majtkami przy kostkach i wystawionymi wstydliwymi częściami ciała.

Serce zabiło mu żywiej w piersi, krew napłynęła w niżej położony rejon ciała. Powoli, noga za nogą, ruszył w stronę jasnej plamki. Niemal dokładnie wypełniał sobą wąską przestrzeń między ścianami. Sapiąc, zgarniając z twarzy pajęczyny i wdychając ciężką woń wilgotnej ziemi, coraz bardziej zbliżał się do źródła poświaty, oddalając się od światła.

***

Kiedy rozległ się wrzask, Dale stał wraz z innymi uczniami w kolejce po świadectwa. W pierwszej chwili pomyślał, że to jakiś przedziwny skrzekliwy grzmot - zapowiedź burzy zbierającej się od jakiegoś czasu za oknami. Dźwięk był jednak zbyt wysoki, zbyt przenikliwy i za długo trwał, żeby rzeczywiście mógł mieć jakikolwiek związek z burzą, chociaż trudno było również uwierzyć, że wydobywał się z ludzkiego gardła.

Początkowo zdawał się dobiegać z góry... z pogrążonych w półmroku schodów wiodących na nieużywane piętra... szybko jednak okazało się, że w rzeczywistości dociera z dołu - rozbrzmiewały nim nawet rury i grzejniki. Trwał, wydawało się, bez końca. Kiedy jesienią Dale i Lawrence byli na farmie u wujka Henry'ego i ciotki Leny, widzieli, jak wiesza się za tylne nogi świnię z poderżniętym gardłem i podstawia miskę, żeby spływała do niej krew. Dźwięk, który teraz słyszeli, trochę przypominał odgłos wydawany przez świnię: było w nim coś z piskliwego wrzasku i okropnego skrzypienia, jakby ktoś przesuwał paznokciami po szkle albo po tablicy, a wszystko to przy wtórze głębokiego, przelewającego się bulgotu. Dźwięk na chwilę ucichł, by niemal natychmiast rozlec się ponownie. I jeszcze raz. I jeszcze.

Pani Doubbet zamarła ze świadectwem wyciągniętym w kierunku pierwszego ucznia w kolejce - był nim Joe Allen - a następnie odwróciła się w stronę drzwi i utkwiła w nich nieruchome spojrzenie, jakby oczekując, że lada chwila ukaże się w nich sprawca niespodziewanego hałasu. Dale odniósł wrażenie, że oprócz przerażenia dostrzega na twarzy starej kobiety coś jeszcze. Nadzieję?

Kiedy wreszcie w drzwiach rzeczywiście pojawiła się jakaś mroczna postać, wszyscy wstrzymali oddech. Okazało się jednak, że to dr Roon, dyrektor szkoły. Jego ciemny prążkowany garnitur i ciemne włosy wtapiały się w mrok wypełniający korytarz, tak że pociągła, wykrzywiona grymasem niezadowolenia twarz zdawała się wisieć w powietrzu. Jak świeżo urodzony szczur, pomyślał po raz nie wiadomo który Dale, patrząc na jego jasnoróżową cerę.

Dr Roon odchrząknął, a następnie skinął głową pani Dublet, która wciąż stała jak posąg, trzymając w wyciągniętej ręce świadectwo Joe Allena, z szeroko otwartymi oczami i twarzą tak bladą, że jej makijaż przypominał maźnięcia kolorowej farby na białej kartce.

Dyrektor spojrzał na zegar.

- No tak... Kwadrans po trzeciej... Czy już pani skończyła?

Pani Doubbet zdołała ledwo dostrzegalnie skinąć głową. Dale miał wrażenie, że jej zaciśnięte kurczowo palce lada chwila połamią się z głośnym trzaskiem.

- Hm, no tak... - Dr Roon powiódł po uczniach takim spojrzeniem, jakby wszyscy wdarli się bez pozwolenia na jego prywatny teren. - No cóż, dziewczęta i chłopcy, pomyślałem sobie, że powinienem wyjaśnić ten... hm... niezwykły hałas, który wszyscy słyszeliśmy. Otóż pan van Syke poinformował mnie przed chwilą, że właśnie sprawdzał nowy bojler.

Jim Harlen odwrócił się w jego stronę i przez ułamek sekundy Dale był pewien, że tamten zrobi jakąś głupią minę, co dla niego, Dale'a, oznaczałoby prawdziwą katastrofę, ponieważ był tak spięty, że z pewnością parsknąłby wtedy śmiechem, a okropnie zależało mu na tym, żeby nie kazano mu zostać za karę po lekcjach. Na szczęście mina Harlena wyrażała tylko zdziwienie i niedowierzanie, a poza tym Jim natychmiast odwrócił się z powrotem do dyrektora.

- ...czy inaczej skorzystam z okazji, żeby życzyć wam wszystkim przyjemnych wakacji - mówił Roon - i poprosić, byście zawsze pamiętali o tym, że przynajmniej część wykształcenia zdobyliście właśnie tu, w Old Central School. Chociaż jest jeszcze za wcześnie, aby stwierdzić z całą pewnością, jaki los czeka ten piękny stary budynek, to jednak powinniśmy mieć nadzieję, że władze szkolne wykażą się rozsądkiem i przenikliwością, i zachowają go dla przyszłych pokoleń.

Cordie Cooke wciąż wpatrywała się z nieobecną miną w okno i od niechcenia dłubała w nosie. Dr Roon nie zwrócił na to uwagi. Odchrząknął ponownie, jakby szykował się do dłuższej przemowy, ale rzuciwszy okiem na zegar, powiedział tylko:

- No dobrze... Pani Doubbet, może pani dokończyć rozdawanie świadectw.

Skinął głową, odwrócił się i rozpłynął w mroku.

Pani Dublet zamrugała raptownie, jakby otrząsając się ze snu, i wreszcie wręczyła Joe Allenowi jego świadectwo. Joe nawet na nie nie spojrzał, tylko od razu zajął strategiczną pozycję przy drzwiach. Uczniowie z innych klas właśnie schodzili karnie po schodach. Dale'a zawsze dziwiło, że w filmach dzieciaki ganiają jak szalone, po Old Central natomiast, odkąd sięgał pamięcią, zawsze chodziło się rzędem albo parami. Nie inaczej działo się podczas ostatnich minut ostatniego dnia ostatniego roku szkolnego.

Kolejka powoli przesuwała się przed panią Doubbet, aż wreszcie i Dale odebrał świadectwo w brązowej kopercie. Mijając nauczycielkę, po raz kolejny poczuł otaczającą ją kwaśną woń potu zmieszaną ze słodkawym zapachem talku. W końcu wszystkie świadectwa zostały rozdane i uczniowie ustawili się w kolejce do wyjścia - już nie alfabetycznie, ale dziewczęta i chłopcy osobno, najpierw dzieciaki, które dojeżdżały autobusem, za nimi te z miasteczka. Pani Doubbet stanęła przed nimi, uniosła ręce, jakby zamierzała udzielić im jeszcze jednego upomnienia, ale nic nie powiedziała, tylko dała znak, żeby ruszyli za znikającymi właśnie za zakrętem schodów piątoklasistami pani Shrives.

Pierwszy pognał Joe Allen.

Znalazłszy się na zewnątrz, Dale napełnił płuca wilgotnym powietrzem, z trudem zapanowując nad pragnieniem odtańczenia dzikiego tańca na cześć odzyskanej wolności. Szkoła wznosiła się za jego plecami jak ogromny ponury mur, przed nim natomiast, na żwirowym podjeździe i porośniętych trawą boiskach, dzieciaki biegały we wszystkie strony, wsiadały na rowery, gnały co sił w nogach do szkolnych autobusów i ogólnie rzecz biorąc hałasowały i robiły tyle zamieszania, ile mogły. Dale pomachał Duane'owi McBride'owi, który właśnie wsiadał do autobusu; przy okazji zwrócił uwagę na grupkę trzecioklasistów stojąca wciąż przy stojakach na rowery niczym stadko przepiórek. Chwilę potem od stadka odłączył jego młodszy brat Lawrence i przybiegł do niego co sił w nogach, prezentując szeroki szczerbaty uśmiech sięgający aż pod okulary o grubych szkłach. W ręku ściskał pustą torbę na książki.

- Wolni! - wykrzyknął Dale, chwycił go wpół i zakręcił nim dookoła.

Podeszli Mike O'Rourke, Kevin Grumbacher i Jim Harlen.

- Jeeeezu! Słyszeliście ten wrzask? - zapytał Kevin.

- Ciekawe co to było? - zastanawiał się na głos Lawrence, kiedy ruszyli wolnym krokiem przez boisko do baseballa.

- Pewnie nasza stara buda zeżarła jakiegoś trzecioklasistę - powiedział z uśmiechem Mike i przejechał ręką po krótko ostrzyżonej czuprynie chłopca. Lawrence odskoczył ze śmiechem.

- Ale naprawdę?

Jim Harlen przystanął, schylił się i wypiął siedzenie w stronę szkoły.

- Moim zdaniem to pani Dublet strzeliła solidnego pierda!

Uzupełnił swoją wypowiedź stosownymi efektami dźwiękowymi.

- Ej! - wykrzyknął Dale, kopnął go w zadek i wskazał ruchem głowy na swojego brata. - Uważaj trochę, co mówisz!

Ale Lawrence już ryczał ze śmiechu, tarzając się w trawie.

Autobusy rozjechały się we wszystkie strony, teren wokół szkoły szybko pustoszał. Nieduże sylwetki przemykały pod potężnymi wiązami, jakby umykając przed nadciągającą burzą. Dale przystanął na skraju boiska, naprzeciwko swojego domu po drugiej stronie ulicy, odwrócił się i popatrzył na masę ciemnych chmur skupioną za Old Central. Powietrze było wilgotne i nieruchome jak wtedy, kiedy ogłaszano ostrzeżenia o nadciągającym tornadzie, tym razem jednak wszystko wskazywało na to, że burza rozejdzie się po kościach. Na południu pojawił się już pasek błękitnego nieba. Nagle zerwał się wiatr, liście na drzewach zaszeleściły, powiało zapachem świeżo skoszonej trawy i kwiatów.

- Patrzcie!

- Czy to Cordie Cooke? - zapytał Mike.

- Aha.

Dziewczynka stała przed północnym wejściem do szkoły i niecierpliwie przytupywała. W zbyt obszernej, sięgającej prawie do ziemi sukience wyglądała jeszcze głupiej niż zwykle. Obok niej stali dwaj najmłodsi bracia, bliźniacy z pierwszej klasy. Cooke'owie mieszkali wystarczająco daleko od miasteczka, żeby korzystać ze szkolnego autobusu, ale niestety szkolne autobusy nie jeździły w kierunku elewatora i wysypiska śmieci, w związku z czym Cordie i jej trzej bracia chodzili pieszo po nieużywanych torach kolejowych. Dziewczynka wykrzykiwała coś co sił w płucach w kierunku budynku.

W drzwiach pojawił się dr Roon i odprawił ją zniecierpliwionym gestem różowej ręki. Białe plamy w wysokich oknach nad wejściem mogły być twarzami nauczycieli obserwujących zajście. Za plecami dyrektora pojawił się na chwilę van Syke. Roon powiedział coś do dziewczynki, odwrócił się i zniknął w budynku, zamykając za sobą drzwi. Cordie Cooke schyliła się, podniosła spory kamień z podjazdu, wzięła potężny zamach i cisnęła go w kierunku szkoły. Kamień odbił się od okienka w drzwiach, nie czyniąc żadnej szkody.

- Jeeeezu! - szepnął Kevin.

Drzwi otworzyły się gwałtownie i pojawił się van Syke, ale Cordie zdążyła tymczasem chwycić młodszych braci za ręce i pociągnąć ich w stronę Depot Street. Jak na osobę o takiej tuszy poruszała się zaskakująco szybko. Kiedy przechodzili przez Third Avenue, jeden z chłopców potknął się, ona jednak nie zwalniała kroku, wlokąc go za sobą, aż wreszcie jego rozpaczliwie wierzgające stopy znowu znalazły oparcie na chodniku. Van Syke dobiegł do ogrodzenia i odprowadził ich wściekłym spojrzeniem, kurczowo zaciskając i prostując palce.

- Jeeeezu... - powtórzył Kevin.

- Chodźmy stąd - odezwał się Dale. - Moja mama powiedziała, że po szkole zaprasza nas wszystkich na lemoniadę.

Wesoło podskakując i pokrzykując, grupka chłopców przebiegła przez pokrytą nierównym asfaltem Depot Street i co sił w nogach pognała na spotkanie lata i wolności.

3

Niewiele wydarzeń w życiu człowieka - a przynajmniej człowieka płci męskiej - napełnia jego duszę taką bezgraniczną radością i poczuciem nieskrępowanej swobody, jak pierwszy dzień wakacji, szczególnie jeśli jest się jedenastoletnim chłopcem. Lato czeka na ciebie jak wystawny, wspaniały bankiet, a dni są wypełnione po brzegi słodkim, płynącym powoli czasem, pozwalającym do woli rozkoszować się każdym daniem.

Obudziwszy się w ten pierwszy, cudowny wakacyjny poranek, Dale Stewart przez jakiś czas leżał pogrążony w półśnie, rozkoszując się zmianą, chociaż jeszcze nie całkiem potrafił sobie uświadomić na czym polegała. Dopiero po chwili spłynęło na niego olśnienie: nie obudził ich ani dzwonek budzika, ani wołanie matki, za szybą nie przelewała się zimna szara mgła, nie czekała na nich jeszcze zimniejsza i bardziej szara szkoła, nie musieli słuchać dorosłych mówiących im, co mają robić, na której stronie otworzyć podręczniki, co myśleć. Tego ranka słyszał jedynie śpiew ptaków sączący się do wnętrza domu razem z ciepłym, świeżym powietrzem, terkot kosiarki do trawy, którą już o tej porze uruchomił jakiś najwyraźniej cierpiący na bezsenność emeryt, na twarzy zaś czuł przedzierające się przez zaciągnięte zasłony radosne promienie słońca. Można było odnieść wrażenie, że wraz z końcem roku szkolnego zniknęła jakaś niewidzialna zasłona, dzięki czemu w świecie znów rozgościły się barwy i światło.

Przekręciwszy się na bok, ujrzał szeroko otwarte oczy brata wpatrujące się w niego z sąsiedniego łóżka. Chwilę potem Lawrence uśmiechnął się szeroko, odsłaniając braki w uzębieniu, i obaj chłopcy zerwali się na równe nogi, błyskawicznie wyskoczyli z piżam, wciągnęli dżinsy, koszulki, czyste skarpetki i niezbyt czyste pantofle, po czym pognali na złamanie karku po schodach na śniadanie, które wchłaniali w szaleńczym tempie, przerzucając się z matką żartami i śmiejąc się jak szaleni. Następnie wskoczyli na rowery i popędzili ulicą przed siebie, na spotkanie lata.

***

Trzy godziny później bracia siedzieli już w kurniku Mike'a O'Rourke. Chłopcy - a było ich sporo: Dale, Lawrence, Mike, Kevin, Jim Harlen, nawet Duane McBride, który mógł wyrwać się na trochę z farmy, ponieważ jego ojciec pojechał na zakupy - rozsiedli się na pozbawionej nóg, starej kanapie, koślawych krzesłach i zaśmieconej podłodze, lekko oszołomieni i niezdolni ogarnąć roztaczających się przed nimi, nieograniczonych perspektyw.

- Możemy popływać w Stone Creek albo w Hartley's Pond - powiedział Kevin.

- Aha - mruknął leniwie Mike. Leżał na kanapie z nogami na oparciu, grzbietem i pośladkami na siedzisku, a głową na rękawicy baseballowej rzuconej byle jak na podłogę, i strzelał z gumki w sufit, łapiąc ją zręcznie po każdym rykoszecie. Jak do tej pory udało mu się nie trafić w łażącego po suficie pająka, który jednak chyba wyczuwał niebezpieczeństwo, ponieważ poruszał się coraz bardziej nerwowo. Za każdym razem, kiedy docierał do któregoś z pęknięć wyznaczających mniej więcej kwadratowe „boisko” o boku długości około pół metra, Mike oddawał kolejny strzał, zmuszając pająka do ucieczki w przeciwnym kierunku. - Chociaż właściwie nie chce mi się pływać - dodał po chwili zastanowienia. - Po burzy mokasyny będą wściekłe jak cholera.

Dale i Lawrence wymienili szybkie spojrzenia. Mike bał się węży; o ile wiedzieli, poza tym nie bał się niczego.

- Więc może pogramy w baseball? - zaproponował Kevin.

- Eeee tam... - odezwał się Harlen z koślawego fotela, na którym czytał komiks o Supermanie. - Nie wziąłem rękawicy i nie chce mi się po nią jechać.

Pozostali chłopcy, z wyjątkiem Duane'a, mieszkali dość blisko siebie, Jim Harlen natomiast prawie na samym końcu Depot Street, w pobliżu torów prowadzących na wysypisko i do baraków, w których żyła rodzina Cordie Cooke. Dom Jima był zupełnie w porządku - stary, biały, wiejski, po prostu połknięty kilkadziesiąt lat temu przez rozrastające się miasteczko - za to sąsiedzi... Zaledwie dwa domy dalej mieszkał J. P. Congden, szalony sędzia pokoju, którego syn, C.J., zasłużył sobie na miano największego zbira w miasteczku. Chłopcy niechętnie bawili się w domu Harlena, a nawet, w miarę możliwości, starali się tam nie zbliżać, doskonale więc rozumieli kolegę, który nie miał wielkiej ochoty na dodatkową podróż do domu.

- No to pojedźmy do lasu - zaproponował Dale. - Na Gypsy Lane.

Odpowiedziało mu milczenie, ten i ów poruszył się leniwie. Właściwie nie mieli powodu, żeby odrzucić tę propozycję, ale wszyscy wpadli w coś w rodzaju głębokiego letargu. Mike po raz kolejny strzelił z gumki i długonogi pająk umknął w popłochu.

- Za daleko - wymamrotał wreszcie Kevin. - Muszę być w domu na obiad.

Chłopcy uśmiechnęli się, nie skomentowali jednak tego ani słowem. Wszyscy wielokrotnie słyszeli matkę Kevina, kiedy otwierała drzwi i wołała syna przeraźliwie wysokim, wręcz piskliwym głosem. Również wielokrotnie byli świadkami, z jakim pośpiechem Kevin przerywał każde, choćby najbardziej interesujące zajęcie i co sił w nogach pędził do białego domku na niezbyt wysokim pagórku, blisko poprzedniego domu Dale'a i Lawrence'a.

- A ty na co masz ochotę, Duane? - zapytał Mike. O'Rourke był urodzonym przywódcą, prędzej czy później i tak wszyscy robili to, co on postanowił. Ich duży kumpel, o niedźwiedziowatej sylwetce i krótko ostrzyżonych włosach, chodził zawsze w powypychanych sztruksowych spodniach i ruszał szczęką, jakby coś przeżuwał. Patrząc na niego, można by odnieść wrażenie, że jest opóźniony w rozwoju, ale Dale i pozostali chłopcy doskonale wiedzieli, że to nieprawda. Duane był bardzo bystry, tak, że niekiedy nie mogli nadążyć za jego myślami. Był tak bystry, że w szkole nawet nie starał się tego nikomu udowadniać, doprowadzając nauczycieli do bezsilnej wściekłości stuprocentowo prawidłowymi lecz nadzwyczaj zwięzłymi, wręcz lakonicznymi odpowiedziami albo uwagami balansującymi na krawędzi impertynencji. Duane w ogóle nie zawracał sobie głowy szkołą. Interesowały go sprawy, których pozostali chłopcy nawet nie starali się zrozumieć.

Duane przerwał na chwilę żucie i odwrócił się w stronę stojącego w kącie starego radioodbiornika RCA Victor.

- Myślę, że posłucham sobie radia.

Pokonał dzielącą go od sprzętu odległość trzema wielkimi krokami, klapnął niezgrabnie na podłodze i zaczął kręcić gałką.

Dale przyglądał się z niedowierzaniem. Radio było ogromne, wbudowane w meblową szafkę ponad metrowej wysokości, a jego płyta czołowa z kilkoma skalami robiła spore wrażenie: na samej górze widniał napis KRAJOWE, nieco niżej Mexico City 49 MHz, a dalej kolejno Hongkong, Londyn, Madryt, Rio i kilka innych w paśmie 40 MHz, następnie Berlin, Tokio i Pittsburgh w paśmie 31 MHz, na samym dole zaś zagadkowo osamotniony Paryż przy 19 MHz... ale po radiu została tylko zewnętrzna skorupa. Środek był pusty. Mimo to Duane ostrożnie manipulował gałką, przechyliwszy głowę, tak jakby czegoś nasłuchiwał.

Pierwszy zorientował się Jim Harlen. Ukrył się za szafką i przysunął ją bliżej ściany, tak że stał się zupełnie niewidoczny.

- Zobaczymy, może coś będzie na częstotliwościach krajowych - mruknął Duane. - Gdzieś tu powinno zdaje się być Chicago...

Z wnętrza szafki dało się słyszeć niskie buczenie nagrzewających się lamp, potem donośny szum. Duane poruszył gałką. W głośniku zadudnił głos spikera, umilkł w pół słowa, popłynęły dźwięki rock and rolla, rozpłynęły się w szumie, wreszcie rozbrzmiał komentarz sprawozdawcy. Grali Chicago White Sox!

- Biegnie za nią... biegnie... już jest prawie przy ogrodzeniu... wyskakuje, sięga... nie, piłka przelatuje nad ogrodzeniem...

- Kurczę, tu też nie ma nic ciekawego - mruknął Duane. Sprawdzę jednak w międzynarodowych... Taaaaak... O, mamy Berlin...

- Ach du lieber frankfurter das haben geschmaken aus deine meine getrunken! - Głos Harlena uległ całkowitej zmianie; zamiast zaokrąglonych chicagowskim akcentem angielskich słów popłynął wartki potok twardych, brzmiących z niemiecka sylab.

- Der Führer ist in vielen marmeladen bumemickel gemessen! Nein! Nein! Viele bliebe sondern keine Schweine!

- Też do niczego. Może Paryż?

Piskliwa pseudofrancuszczyzna dobiegająca z szafki utonęła najpierw w chichotach, a chwilę potem w donośnym śmiechu, który eksplodował w kurniku. Dale ruszył na czworakach ku radiu, żeby na własną rękę poszukać jakiejś interesującej stacji, Lawrence tarzał się po podłodze, Kevin osłaniał głowę przed wierzgającym szaleńczo Mike'em.

Zaklęcie prysło. Mogli robić wszystko, na co im przyszła ochota.

***

Kilka godzin później, po obiedzie, w trakcie długiego, rozkosznie pięknego letniego wieczoru, Dale, Lawrence, Kevin i Harlen zatrzymali rowery na zakręcie przy domu Mike'a.

- Eee... Aaaj... Kiii...! - wrzasnął Lawrence.

- Kiii... Aaaj... Eee...! - dobiegła odpowiedź z cienia pod wiązami i chwilę potem wyprysnął stamtąd Mike, podjechał do nich, pedałując co sił, i zahamował z poślizgiem, ustawiając rower przodem w tym samym kierunku, co oni.

Tak właśnie prezentował się Rowerowy Patrol utworzony przed dwoma laty, kiedy najstarszy z nich chodził do czwartej klasy, a najmłodszy wierzył jeszcze w świętego Mikołaja. Od jakiegoś czasu nie używali już tej nazwy, ponieważ byli zbyt dorośli, aby udawać nawet przed sobą, że patrolują Elm Haven po to, by pomagać potrzebującym i bronić słabych przed złoczyńcami, w głębi duszy jednak wciąż wierzyli w Rowerowy Patrol, wierzyli w niego całkowicie i bez zastrzeżeń, tak jak przed laty, kiedy oczekiwali z zaciśniętymi gardłami i spoconymi rękami nadejścia wigilijnego wieczoru.

Przez jakiś czas stali bez ruchu na opustoszałej ulicy. First Avenue prowadziła obok domu Mike'a na północ za miasto, do odległej o pół kilometra wieży ciśnień, gdzie skręcała na wschód, by zniknąć w przedwieczornej mgle otulającej horyzont, za którym kryły się las, Gypsy Lane i Black Tree Tavern.

Jasnoszare niebo powoli wypełniało się ciemniejszymi odcieniami, zboże na polach było niskie, nie sięgało jeszcze nawet do kolan jedenastolatka. Dale wpatrywał się hen, daleko, próbując sięgnąć wzrokiem za zamglony horyzont, tam gdzie znajdowała się Peoria - sześćdziesiąt kilometrów stąd, za wzgórzami, dolinami i lasem, rozpostarta w dolinie rzeki, rozjarzona tysiącami świateł - ale tutaj nie docierał żaden, nawet najsłabszy blask, horyzont był całkiem ciemny. Dale, chociaż starał się jak mógł, nie potrafił wyobrazić sobie miasta. Słyszał tylko cichy szept zboża, ale ponieważ stało w całkowitym bezruchu, przypuszczalnie był to odgłos rosnących ździebeł, które pięły się na wyścigi w górę, by już niebawem odgrodzić Elm Haven od świata szczelnym rozkołysanym murem.

- Jedziemy - powiedział cicho Mike, stanął na pedałach, pochylił się nad kierownicą i ruszył gwałtownie, wyrzucając spod tylnego koła fontannę żwiru. Dale, Lawrence, Kevin i Harlen podążyli za nim.

W gęstniejącym szarym blasku przemknęli przez cień rzucany przez potężne wiązy i wyjechali na odkryty teren. Po lewej stronie ciągnęły się puste pola, po prawej - nieoświetlone domy. Minęli School Street i poświatę unoszącą się nad stojącym przecznicę dalej domem Donny Lou Perry, minęli Church Street z jej długimi, mrocznymi korytarzami wśród pni wiązów i dębów, chwilę potem znaleźli się na Hard Road, tuż przy szosie numer 151A, zwolnili bardziej z przyzwyczajenia niż z autentycznej potrzeby i skręcili w prawo na pusty, nagrzany po gorącym dniu asfalt głównej ulicy.

Pedałowali co sił w nogach. Po kilkudziesięciu metrach zjechali na chodnik, żeby przepuścić pędzącego z rykiem silnika starego buicka. Podążali na zachód, w stronę poświaty nad zamglonym horyzontem. Frontony domów po wschodniej stronie Main Street jarzyły się łagodnym odbitym blaskiem. Z parkingu przed Carl's Tavern ruszył poobijany pickup, skręcił w Hard Road i potoczył się slalomem przed siebie. Za kierownicą siedział ojciec Duane'a. Był pijany.

- Światła! - krzyknęli chórem, kiedy ich mijał, ale nie dało to żadnego rezultatu. Samochód dotarł wężykiem do First Avenue, a następnie skręcił w nią szerokim, przesadnie ostrożnym łukiem.

W pełnym pędzie przeskoczyli z chodnika z powrotem na asfalt, przemknęli przez skrzyżowania z Second i Third Avenue, obok banku i sklepu, obok Parkstand Cafe i opustoszałego Bandstand Park po lewej stronie. Można było odnieść wrażenie, że jest sobotni wieczór, chociaż w rzeczywistości był przecież czwartek. W soboty o tej porze w parku będzie gwarno i tłoczno, ponieważ niebawem rozpoczną się darmowe seanse filmowe pod gołym niebem.

Mike wrzasnął dziko i skręcił w lewo w Broad Avenue prowadzącą wzdłuż północnego skraju niewielkiego parku, obok stacji dealerskiej ciągników i niewielkich, stłoczonych przy ulicy budynków mieszkalnych. Ściemniało się coraz bardziej. Za ich plecami zapłonęły wysokie latarnie wzdłuż Main Street, Broad Avenue zaś przypominała mroczny tunel, tym ciemniejszy, im dalej próbowało się sięgnąć weń wzrokiem.

- Aż do schodów! - wykrzyknął Mike.

- Nie! - wrzasnął Kevin.

Zawsze tak było: Mike proponował, a Kevin protestował.

Przemknęli obok kolejnej przecznicy. Tę część miasta odwiedzali wyłącznie podczas swoich wieczornych rowerowych patroli. Minęli długi ślepy zaułek, przy którym mieszkali Digger Taylor i Chuck Sperling. Minęli miejsce, w którym oficjalnie kończyła się Broad Avenue, skręcili w prywatną alejkę prowadzącą do Ashley Mansion. Była zarośnięta chwastami, nie przycinane od dawna gałęzie zwieszały się nisko i wystawały z gęstwiny po obu stronach, zagrażając nieostrożnym rowerzystom. Korony drzew splatały się w górze, tworząc nieprzeniknione sklepienie.

Jak zwykle, Dale pedałował jak szalony z nisko pochyloną głową, żeby być jak najbliżej Mike'a. Lawrence miał ogromne problemy, by nadążyć na swoim małym rowerku, jakoś jednak dawał radę - również jak zwykle. Harlen i Kevin pędzili tak, że spod tylnych kół ich maszyn przez cały czas strzelały fontanny żwiru.

Wypadli na otwartą przestrzeń w pobliżu ruin starego domostwa. Szary blask gasnącego dnia spływał na samotną sterczącą kolumnę. Zwalone na stertę kamienie i resztki ścian były już całkiem czarne. Mike objechał kolisty podjazd, skręcił raptownie w lewo, jakby zamierzał wjechać po zarośniętych stopniach i wykonać szaleńczy skok w ruiny, klepnął kamienną kulę wieńczącą słupek kamiennej balustrady i pognał dalej. Dale uczynił tak samo. Lawrence chybił, Kevin i Harlen nawet nie podjęli próby zahaczenia ręką o kulę, tylko przemknęli metr obok niej.

Chwilę potem wpadli z powrotem w utworzony przez drzewa tunel. Ashley Mansion szybko zostawało z tyłu - pozarastane zielskiem rumowisko cegieł, kamieni, butwiejących desek i belek. Dale wolał je właśnie o tej porze, kiedy ze smutnego i opuszczonego przeistaczało się w tajemnicze, zagadkowe i nawet groźne.

Wyjechali ponownie na Broad Street, ustawili się tyralierą i podążyli w dół wzniesienia, przez nowszą część miasteczka. Nie zmniejszając tempa, przemknęli w poprzek Hard Road - dosięgły ich snopy światła reflektorów zbliżającej się od wschodu ciężarówki; Dale dostrzegł kątem oka, jak Jim pokazuje kierowcy wyprostowany środkowy palec. Tamten zrewanżował się przeraźliwym trąbnięciem, ale byli już wtedy na Broad Avenue. Rowerowe opony toczyły się prawie bezszelestnie po gładkim asfalcie, wokół unosił się zapach świeżo skoszonej trawy. Mijali kolejno pocztę, niewielki biały budynek biblioteki, również białą, ale znacznie większą siedzibę kościoła prezbiteriańskiego, do którego uczęszczali Dave i Lawrence, a następnie szereg niedużych, ale dość wysokich domków otoczonych drzewami - w domku pani Doubbet paliło się światło w pokoju na piętrze, dom, w którym kiedyś mieszkała pani Duggan, był pogrążony w ciemności.

Trochę zdyszani, zatrzymali się z szurgotem opon na skrzyżowaniu z Depot Street. Była już noc. Nad ich głowami bezszelestnie przemykały nietoperze, ciemne niebo wciąż jednak było jaśniejsze od koron drzew i głębokiego cienia pod nimi. Dale wytężył wzrok; nad wschodnim horyzontem zamigotała nieśmiało pierwsza gwiazda.

- Do zobaczenia jutro - powiedział Harlen, zawrócił i pojechał na zachód Depot Street.

Śledzili go wzrokiem aż do chwili, kiedy zniknął w nieprzeniknionym mroku pod rozłożystymi dębami. Zaraz potem ucichły także odgłosy wydawane przez jego rower.

- Wracajmy - odezwał się Kevin. - Moja mama będzie bardzo wściekła.

Mike uśmiechnął się w gęstniejącym mroku do Dale'a, a ten poczuł nadzwyczajną lekkość w rękach i nogach oraz rozkoszne mrowienie skóry, jakby podłączono go do słabego prądu elektrycznego. Lato! Czule szturchnął brata w ramię.

- Odwal się! - bąknął Lawrence.

Mike stanął na pedałach i odjechał na wschód Depot Street. Nie paliła się tam ani jedna latarnia, resztki dnia dogasające nad zachodnim horyzontem spływały bladymi plamami na asfalt, ale ruchliwe cienie liści czyniły wszystko co w ich mocy, aby jak najszybciej je zlikwidować. Bez słowa podążyli za nim. Wciąż w milczeniu minęli Old Central, żaden jednak nie mógł się powstrzymać przed rzuceniem przynajmniej jednego spojrzenia na ogromne, mroczne gmaszysko, otoczone umierającymi wiązami i zasłaniające sobą większą część nieba.

Pierwszy odłączył się Kevin. Co prawda jego matki nigdzie nie było widać, ale zewnętrzne drzwi stały otworem, co znaczyło, że już go wołała.

Mike zatrzymał się na skrzyżowaniu Depot i Second Avenue. Zaraz za ich plecami rozpościerały się okryte całkowitą ciemnością tereny wokół szkoły.

- Więc jutro?

- Aha - powiedział Dale.

- Jasne - rzucił Lawrence.

Mike skinął głową i zniknął.

Po powrocie do domu Dale i Lawrence odstawili rowery na ganek z tyłu domu. Przez okno widzieli krzątającą się w kuchni matkę z zaróżowioną twarzą. Nagle Lawrence chwycił brata za rękę.

- Słuchaj!

Z drugiej strony ulicy, z mroku skrywającego Old Central, dobiegały szepty i szmery, coś jakby głosy sączące się przez zamknięte drzwi z sąsiedniego pokoju.

- Pewnie ktoś ogląda telewizję przy otwartym... - zaczął Dale, ale nie dokończył, ponieważ rozległ się brzęk tłuczonego szkła i czyjś stłumiony okrzyk.

Stali bez ruchu co najmniej przez minutę, wytężając słuch, ale zerwał się wiatr i wszystkie dźwięki utonęły w szeleście niezliczonych liści ogromnego dębu.

- Chodźmy - powiedział wreszcie Dale, wciąż trzymając brata za rękę.

Weszli w światło.

4

Duane McBride długo czekał w Bandstand Park, aż jego stary upije się na tyle, by wyrzucono go z Carl's Tavern.

Nastąpiło to parę minut po wpół do dziewiątej; ojciec Duane'a wytoczył się chwiejnym krokiem na zewnątrz, zatrzymał się i wymachując pięścią rzucał przez jakiś czas bełkotliwe wyzwiska pod adresem Doma Steagle'a, właściciela lokalu (Carl umarł w roku 1943), następnie władował się do swego pickupa, zaklął, ponieważ kluczyki spadły mu na podłogę, zaklął ponownie, kiedy je znalazł, uruchomił silnik, nadepnął parę razy na gaz. Duane podbiegł i otworzył drzwi po stronie pasażera. Ojciec był tak pijany, że z pewnością nie pamiętał, iż zabrał syna ze sobą, kiedy kilka godzin temu jechał do miasta „kupić to i owo”.

- Duanie? - wymamrotał mężczyzna, wpatrując się ze zdumieniem w chłopaka. - A co ty tutaj robisz?

Duane milczał, czekając, aż ojciec sam sobie przypomni.

- Aaaaa! - wykrzyknął wreszcie stary. - I co, widziałeś się z kumplami?

- Tak, tato. - Duane rozstał się z Dale'em i pozostałymi już późnym popołudniem, kiedy tamci szli pobawić się do parku. Żywił złudną nadzieję, że ojciec nie upije się tak szybko jak zwykle i Dom jednak go nie wyrzuci.

- No to wskakuj.

Ojciec mówił z wyraźnym bostońskim akcentem, pojawiającym się w jego głosie wyłącznie wtedy, kiedy był naprawdę pijany.

- Dzięki, ale wolę usiąść z tyłu.

Ojciec wzruszył ramionami, pchnął w przód dźwignię i ruszył gwałtownie. Duane wcisnął notes i ołówek do kieszeni na piersi, i przycupnął z tyłu na metalowej ławeczce obok kupionych przed południem części zamiennych do ciągnika. Miał nadzieję, że stary nie załatwi nowiutkiego GM w taki sposób, jak dwa używane pickupy, które mieli wcześniej.

Mimo zapadających ciemności już z daleka dostrzegł Dale'a i całą resztę; miał nadzieję, że jeszcze nie widzieli nowego samochodu ojca i nie wiedzą, do kogo należy, więc kiedy ich mijali, rozpłaszczył się na dnie skrzyni ładunkowej. Usłyszał, jak chłopcy wołają „Światła!”, ojciec jednak albo ich nie słyszał, albo zignorował, ponieważ, nie włączając reflektorów, skręcił zamaszyście w First Avenue. Duane wyprostował się w samą porę, aby zobaczyć stary ceglany budynek po drugiej stronie ulicy; dzieciaki nazywały go Domem Niewolników, choć nikt nie wiedział dlaczego.

To znaczy Duane wiedział dlaczego. Dawno temu dom należał do rodziny Thompsonów i w latach pięćdziesiątych XIX wieku mieściła się w nim jedna z komórek tajnego ruchu pomagającego zbiegłym niewolnikom. Duane zainteresował się tą historią jeszcze w trzeciej klasie i w poszukiwaniu materiałów wybrał się nawet do biblioteki miejskiej w Oak Hill. W okręgu Creve Coeur były jeszcze dwa takie miejsca: jedno, stara kwakierska farma nad Spoon River w pobliżu Peorii, spłonęło jeszcze przed drugą wojną światową, drugie natomiast należało do rodziny jednego z kolegów z klasy i którejś soboty Duane pojechał tam na rowerze - trzynaście kilometrów w jedną stronę. Pokazał mieszkającym tam ludziom ukryty pokoik za schodami, o którego istnieniu nie mieli pojęcia, i wrócił do domu. Akurat w tę sobotę ojciec wyjątkowo się nie upił, dzięki czemu Duane uniknął lania.

Z rykiem silnika przemknęli obok domu Mike'a O'Rourke, obok stadionu miejskiego i skręcili na wschód, w kierunku wieży ciśnień. Kiedy zjechali z asfaltu na żwir, Duane skulił się na metalowej ławeczce, chwycił się jej mocniej i zacisnął powieki. Tumany pyłu błyskawicznie osiadały na jego włosach, twarzy i ramionach, wciskając się nawet do ust.

Ojciec zdołał jakoś utrzymać wóz na drodze, chociaż niewiele brakowało, żeby nie trafił w skręt w drogę numer sześć. Samochód zarzuciło, tylne koła zabuksowały w szutrze, a chwilę potem pickup zatrzymał się na zatłoczonym parkingu przed Black Tree Tavern.

- Zaraz wracam synu. - Ojciec klepnął Duane'a w ramię. - Wpadnę tylko przywitać się z chłopakami, a potem wracamy do domu i bierzemy się do naprawy traktora, zgoda?

- W porządku, tato.

Duane usiadł na podłodze skrzyni ładunkowej, oparł się o tylną ścianę szoferki, wyjął notatnik i ołówek. Było już całkiem ciemno, przez korony drzew otaczających budynek przeświecały gwiazdy, ale blask wylewający się przez otwarte na oścież podwójne drzwi był wystarczająco silny, żeby - choć z trudem i mrużąc oczy - chłopiec mógł jednak czytać.

Notatnik był gruby, miał zatłuszczoną i wyplamioną okładkę i strony niemal całkowicie zapełnionych drobnym pismem Duane'a. W skrytce w piwnicy leżało już prawie pięćdziesiąt takich samych, w całości zapisanych.

Duane McBride już w wieku sześciu lat doszedł do wniosku, że chce być pisarzem. Książki - a nauczył się czytać jako czterolatek - traktował jak zupełnie inny, nowy świat. Nie jako okazję do ucieczki, tej bowiem rzadko potrzebował (przecież pisarz, który chce opowiadać o świecie, w którym żyje, musi go uważnie obserwować), ale właśnie jako inny świat, wypełniony donośnymi głosami artykułującymi mocne myśli.

Duane był niezmiernie wdzięczny ojcu za to, że zaraził go miłością do książek. Matki prawie nie pamiętał, ponieważ umarła, kiedy jeszcze był mały, a potem życie nie było łatwe: harówka na podupadającej farmie, alkoholizm starego, od czasu do czasu lanie, znacznie częściej samotność. Zdarzały się jednak również dobre chwile: okresy, kiedy ojciec nie pił, kiedy po prostu pracowali, nawet nie dając sobie całkiem rady, długie wieczorne pogawędki z wujkiem Artem, kiedy siedzieli przy grillu na podwórzu i rozmawiali o wszystkim, co pod gwiazdami, i o gwiazdach też...

Ojciec Duane'a przerwał studia na Harvardzie, ale ukończył je na uniwersytecie stanowym w Illinois, po czym przejął farmę po matce. Wujek Art był podróżnikiem i poetą, zmieniał zawody jak rękawiczki. Jednego roku był marynarzem, następnego - nauczycielem w prywatnych szkołach w Panamie, Urugwaju albo Orlando. Nawet jeśli ojciec i wujek za dużo pili, ich rozmowa była dla Duane'a niezmiernie interesująca. Chłonął ją jak gąbka, z łapczywością i niemożliwym do zaspokojenia apetytem człowieka śmiertelnie uzależnionego i wyjątkowo uzdolnionego.

Nikt, ani w Elm Haven, ani w całym okręgu Creve Coeur, nie uważał Duane'a McBride'a za szczególnie uzdolnionego. W latach sześćdziesiątych, na wiejskich obszarach stanu Illinois, takie pojęcie po prostu nie istniało. Duane był gruby i dziwny, nauczyciele opisywali go w raportach - i mówili o nim podczas rzadko organizowanych wywiadówek - jako chłopca zaniedbanego, pozbawionego motywacji do nauki i roztargnionego. Nie sprawiał żadnych problemów wychowawczych, po prostu się nie starał.

Jeśli nawet któryś z nauczycieli próbował z niego coś wyciągnąć, Duane uśmiechał się uprzejmie, zbywał go najprostszą i wymagającą najmniejszego wysiłku umysłowego odpowiedzią, a następnie wracał do myśli i projektów, które akurat w tej chwili go pasjonowały. Nie traktował szkoły jako niedogodności - ba, nawet podobała mu się jej ogólna koncepcja. Problem polegał na tym, że przeszkadzała mu w jego badaniach i przygotowaniach do tego, żeby zostać pisarzem.

A przeszkadzała mu w szczególny sposób. Coś mu się w niej nie podobało. Nie chodziło wcale o uczniów ani o dyrektora i nauczycieli - ociężałych umysłowo i prowincjonalnych aż do bólu. Chodziło o samą Old Central.

Mrużąc oczy w słabym, rozproszonym świetle, przerzucił kilka stron w poszukiwaniu wczorajszych zapisków, z ostatniego dnia nauki.

„Inni nie czują tej woni, a nawet jeśli czują, to nic o tym nie mówią: to smród zimna, starego mięsa i rozkładu, taki jaki czuliśmy z ojcem, kiedy jałówka padła gdzieś nad południowym stawem i przez tydzień nie mogliśmy jej znaleźć.

Światło też jest tam dziwne. Ciężkie. Jak w tym hotelu w Davenport, do którego wziął mnie ojciec, żeby zabrać te wszystkie rzeczy, sprzedać i zbić fortunę. Ciężkie światło. Przefiltrowane przez kurz, grube zasłony i wspomnienia o dawnej świetności. Ono też ma dziwny zapach, wilgotny i beznadziejny. Jak promienie światła sączące się przez wysokie okna i spływające na posadzkę opuszczonej sali balowej. Takie same promienie przeciskają się przez kolorowe szybki w oknach nad schodami w Old Central.

Może nawet nie tyle ciężki, co... niepokojący? Groźny? Nie, to zbyt melodramatyczne. W każdym razie, kiedy się jest w budynku, ma się wrażenie obcowania ze świadomą istotą. A do tego te odgłosy za ścianami. Szczury. Wydawałoby się, że władze sanitarne nie powinny dopuścić do tego, żeby po szkole hasały bezkarnie stada szczurów, srały gdzie popadnie, ganiały po piwnicach i szatniach. Pamiętam, jak kiedyś, jeszcze w drugiej klasie, zszedłem na dół i... ”.

Przeskoczył do notatek sporządzonych po południu w Bandstand Park.

„Dale, Lawrence (nigdy Larry), Mike Kevin i Jim. Jak opisać ziarnka maku?

Dale, Lawrence, Mike, Kevin i Jim. (Dlaczego wszyscy mówią na Jima „Harlen”? Zdaje się, że nawet jego mama tak robi, chociaż wróciła do swego starego nazwiska dopiero po rozwodzie. Czy znam jeszcze kogoś w E. H., kto by się rozwiódł? Chyba nikogo, nie licząc żony wujka Arta, której nigdy nie widziałem na oczy i o której on już pewnie nawet nie pamięta, ponieważ była Chinką, a małżeństwo trwało tylko dwa dni, dwadzieścia dwa lata przed moim urodzeniem).

Dale, Lawrence, Mike, Kevin i Jim. Po czym odróżnić ziarnka maku? Może zacznijmy od fryzur:

Dale jest ostrzyżony na jeża, według standardu obowiązującego w Elm Haven. Takie fryzury taśmowo wykonuje stary Friers w swoim obleśnym zakładzie fryzjerskim. Dawno temu fryzjer nazywał się cyrulikiem i świadczył również usługi medyczne, a symbolem jego profesji był słup z namalowanymi spiralnie białymi i czerwonymi pasami. Czyżby czerwień była symbolem krwi? Może kiedyś nabijano na te pale wampiry? Tyle że z przodu włosy Dale 'a są trochę dłuższe, ale to nie ma znaczenia, ponieważ Dale w ogóle nie przywiązuje wagi do fryzury. (Przynajmniej teraz, bo kiedyś, w trzeciej klasie, kiedy ostrzygła go mama, miał mnóstwo łysych miejsc na głowie i przez cały czas chodził w czapce, nawet w klasie).

Lawrence ma krótsze włosy, okulary i wystające przednie zęby, przez co jego szczupła twarz wydaje się prawie chuda. Ciekawe, jakie fryzury będzie się nosiło w przyszłości, na przykład w 1975? Jedno jest pewne: na pewno nie takie, jak na tych filmach science fiction, w których aktorzy noszą współczesne ubrania, tylko bardziej błyszczące, a na głowach pływackie czepki. Może długie, jak za czasów T. Jeffersona? Albo wypomadowane i z przedziałkiem pośrodku, takie jak ojciec na tej starej fotografii z Harvardu? W każdym razie, kiedy popatrzymy wtedy na nasze stare zdjęcia, będzie nam się wydawać, że wyglądaliśmy jak banda palantów”.

Duane przerwał lekturę, zdjął okulary i zastanowił się głęboko nad etymologią słowa „palant”. Oczywiście wiedział, że chodzi o grę bardzo podobną do baseballa, dlaczego jednak ten wyraz oznaczał również kogoś o nieszczególnie imponujących zdolnościach umysłowych? Musi o to kiedyś zapytać wujka Arta.

Duane sam się strzygł - jeśli akurat o tym pamiętał, ma się rozumieć. Włosy na szczycie głowy miał znacznie dłuższe niż większość chłopców, za to bardzo krótkie nad uszami. Prawie się nie czesał. Teraz, po szaleńczej jeździe zakurzoną drogą z Elm Haven, były potwornie brudne. Duane ponownie otworzył notatnik.

„Mike: też na jeża. Pewnie strzyże go mama albo któraś z sióstr, bo nie mają pieniędzy na fryzjera, ale wygląda lepiej niż O'Rourke. Może odrobinę za długie z przodu, ale za to równe z tyłu i po bokach. Ciekawe, że jakoś do tej pory nikt nie zauważył, że Mike ma rzęsy jak dziewczyna. Ma też przedziwne szarobłękitne oczy, widać je z daleka. Nie jest jednak wymoczkowaty ani zniewieściały, tylko po prostu przystojny. Coś jak senator Kennedy, tyle że zupełnie do niego niepodobny, jeśli to ma sens. (Nie lubię, kiedy Mailer albo ktoś inny pisze o postaci, że przypomina jakiegoś aktora albo aktorkę. To zbyt łatwe).

Włosy Kevin a Grumbachera rosną prosto w górę, sztywne jak szczotka. Ma wystające jabłko Adama, piegi, nerwowo się uśmiecha i w ogóle sprawia wrażenie wiecznie spiętego. Ciągle nasłuchuje, czy mama nie zawoła go do domu.

Jim - to znaczy Harlen - też ma krótkie włosy, chociaż nie powiedziałbym, żeby były ostrzyżone na jeża. Kwadratowa twarz. Przypomina mi trochę tego aktora, którego widzieliśmy w tym filmie podczas darmowego seansu zeszłego lata., „Mr Roberts”, taki był tytuł filmu, a ten aktor grał Ensigna Pulvera. No tak, oczywiście: Jack Lemmon. (O kurczę, znowu to samo: opisuję postaci z mojej książki, porównując je do gwiazd filmowych. Przynajmniej nie będą mieli problemów, kiedy pojadą do Hollywod). Ale Harlen naprawdę wygląda jak Ensign Pulver. Te same usta, te same nerwowe odruchy, ten sam głos. Nawet mówi tak samo, szybko i nerwowo. No i ma taką samą fryzurę. Zresztą, nieważne.

O'Rourke jest zawsze spokojny, jak na wodza przystało. Tak samo jak Henry Fonda w tym filmie. Kto wie, może Jim Harlen też odtwarza jakąś postać z tego filmu. Może wszyscy, nie zdając sobie z tego sprawy, gramy postaci z filmów, które oglądaliśmy na darmowych seansach w parku?”.

Duane zamknął notatnik, zdjął okulary i potarł oczy. Był zmęczony, choć prawie wcale dzisiaj nie pracował. Zmęczony i głodny. Przez chwilę bezskutecznie usiłował sobie przypomnieć, co jadł na śniadanie, ale w końcu zrezygnował. Kiedy inni pobiegli na lunch, siedział w kurniku, notował i rozmyślał.

Zmęczyło go już to myślenie.

Zeskoczył ze skrzyni ładunkowej i zbliżył się do skraju lasu. Na tle nieprzeniknionego mroku uwijały się robaczki świętojańskie, znad płynącego w dolince strumyka nawoływały żaby i cykady. Zbocze wzgórza opadające za Black Tree Tavern pokrywały rozmaite większe i mniejsze śmieci; Duane słyszał, jak strużka jego moczu rozbija się na czymś metalowym. Przez otwarte, rzęsiście oświetlone okna buchnął donośny śmiech; chłopiec wyraźnie słyszał głos ojca szykującego się do wygłoszenia pointy opowiadanej historii. Uwielbiał historyjki ojca, ale nie wtedy, kiedy stary pił. Zwykle pogodne i zabawne opowieści stawały się mroczne i wieloznaczne, ociekające cynizmem. Duane dobrze wiedział, że jego stary uważa, że przegrał życie. Nie powiodło mu się w biznesie, zawiódł jako mąż i ojciec. Ogólnie rzecz biorąc, chłopiec zgadzał się z tą oceną, chociaż był zdania, że sąd powinien wziąć pod uwagę sporo okoliczności łagodzących.

Zapiął rozporek i wrócił do samochodu. Zanim wskoczył z powrotem do skrzyni, otworzył na oścież drzwi, żeby przewietrzyć kabinę. Okropnie cuchnęło tam whisky. Z doświadczenia wiedział, że barman wyrzuci ojca z knajpy, zanim ten zacznie rozrabiać, wiedział też, że on, Duane, będzie musiał zaciągnąć go na tył pickupa, po czym on, Duane - zaledwie jedenastoletni przeciętny uczeń szkoły podstawowej o IQ ponad 160, czego dowiedział się dwa lata temu dzięki wujkowi Artowi, który z sobie tylko znanego powodu zaciągnął go na testy - siądzie za kierownicą, zawiezie ojca do domu, położy go spać, zrobi sobie kolację, a następnie pójdzie do stodoły sprawdzić, czy kupione części pasują do zepsutego ciągnika.

***

Później, dużo później, Duane'a obudziły szepty.

Chociaż był nie całkiem przytomny, zdawał sobie jednak sprawę z tego, że jest w domu. Wiózł ojca przez dwa wzgórza, obok cmentarza, domu, w którym mieszkał wujek Dale'a imieniem Henry, wreszcie drogą numer sześć na farmę. Potem ułożył go w łóżku, zamontował nowy dystrybutor nawozów przy ciągniku i wreszcie wrócił do domu, żeby odgrzać sobie hamburgera, ale zasnął przy włączonym radiu.

Duane mieszkał w piwnicy, w kącie oddzielonym od reszty pomieszczenia wiszącą zasłoną i kilkoma skrzynkami. W rzeczywistości wcale nie było to takie żałosne jakby się mogło wydawać. Zimą na piętrze robiło się stanowczo zbyt pusto i zimno, ponieważ ojciec już dawno przestał korzystać z sypialni, w której mieszkał z matką Duane'a. Teraz sypiał w salonie na parterze, Duane zaś przeniósł się do piwnicy. Blisko pieca było zawsze ciepło, nawet podczas mrozów i wichrów szalejących w środku zimy. Miał na miejscu prysznic - tylko jeśli chciał skorzystać z wanny musiał wyprawiać się na piętro - oraz wszystko, czego potrzebował do życia: łóżko, szafkę, wyposażenie laboratorium i ciemni, narzędzia i części elektryczne.

Odkąd skończył trzy lata, słuchał radia do późnej nocy. Kiedyś ojciec czynił tak samo, ale parę lat temu przestał.

Duane miał w swojej kolekcji radia kryształkowe, odbiorniki kupowane w całości i w zestawach, wielokrotnie naprawiane stare egzemplarze, krótkofalówki, a nawet jeden całkiem nowy model na tranzystorach. Wujek Art próbował bardziej zainteresować go krótkofalówkarstwem, ale Duane nie połknął bakcyla. Nie chciał mówić, chciał słuchać.

Słuchał całymi nocami, przycupnięty w piwnicy, dzięki rozpiętym wszędzie antenom - poprowadził je nawet w przewodach kominowych. Słuchał małych rozgłośni z Peorii, Des Moines i Chicago, i dużych z Cleveland i Kansas City, największą przyjemność sprawiało mu jednak słuchanie odległych stacji z Północnej Karoliny, Arkansas, Toledo i Toronto. Czasem, kiedy warstwa zjonizowanego powietrza była wystarczająco gruba, a słońce zanadto nie szalało, do jego uszu docierała również hiszpańska paplanina z Nowego Meksyku i niemal równie egzotyczny akcent z Alabamy albo zapowiedzi spikerów z Kalifornii i Quebecu. Słuchał z zamkniętymi oczami transmisji sportowych, wyobrażając sobie ogromne, rzęsiście oświetlone stadiony z boiskami, na których trawa była równie zielona, jak czerwona jest krew płynąca w tętnicach, słuchał muzyki - lubił klasyczną i big bandy, naprawdę przepadał jednak za jazzem - ale przede wszystkim upodobał sobie audycje z udziałem słuchaczy, podczas których cierpliwi, niewidzialni gospodarze czekali na wygłaszane pospiesznie i byle jak, zdyszane komentarze rozmówców.

Niekiedy Duane wyobrażał sobie, że jest jedynym członkiem załogi statku kosmicznego, który oddala się z wielką prędkością od Ziemi, by już nigdy na nią nie wrócić. Nie miał również najmniejszych szans na osiągnięcie celu za życia jednego człowieka - z Ziemią łączyła go już wyłącznie rozszerzająca się bez przerwy sfera promieniowania elektromagnetycznego, a właściwie wiele sfer o wspólnym punkcie centralnym, tworzących cebulowaty nieważki twór złożony z niezliczonych warstw starych, coraz starszych audycji i słuchowisk. Im bardziej oddalał się od domu, tym dawniejszych głosów słuchał, głosów, których posiadacze dawno już nie żyli, aż w końcu usłyszał pierwszy sygnał nadany przez Marconiego, a potem zapadła cisza.

***

Ktoś powtarzał szeptem jego imię.

Duane usiadł raptownie w ciemności i uzmysłowił sobie, że wciąż ma słuchawki na uszach. Zasnął, testując niedawno zmontowany samodzielnie odbiornik.

Głos rozległ się ponownie. Przypuszczalnie był kobiecy, wydawał się jednak dziwnie bezpłciowy i choć bez wątpienia dobiegał gdzieś z bardzo daleka, to równocześnie był wyraźny jak gwiazdy, które Duane widział, wracając ze stodoły.

Głos... ona... wołała go po imieniu.

- Duane... Duane... Już po ciebie idziemy, najdroższy.

Przycisnął mocniej słuchawki do uszu. Głos wcale nie dobiegał z nich, lecz spod łóżka, znad pieca, ze ścian - zewsząd.

- Niedługo przybędziemy, najdroższy. Niedługo zjawimy się po ciebie.

Nikt nie mówił do niego „najdroższy”, nawet w żartach. Może matka, kiedy był maleńki, ale tego nie mógł pamiętać. Bezwiednie przesunął ręką po przewodzie słuchawek, aż w końcu jego palce natrafiły na wtyczkę.

- Niedługo się zjawimy, Duane - szeptał głos. - Zaczekaj na nas, najdroższy.

Sięgnął do stojącej lampy, włączył światło.

Słuchawki były niepodłączone. Żaden odbiornik nie działał.

- Czekaj na nas. Już niedługo.

5

Dale poczuł Śmierć, zanim ją zobaczył.

Był piątek trzeciego czerwca, drugi dzień letnich wakacji. Już od śniadania grali w baseball, kurz i pył zmieszane z potem utworzyły na ich twarzach błotnistą maź, kiedy Dale poczuł zbliżającą się Śmierć.

- Jezu! - wykrzyknął Jim Harlen spomiędzy pierwszej i drugiej bazy. - Co to?

Dale właśnie szykował się do odbicia, ale cofnął się, wyprostował i wskazał przed siebie. Smród napływał ze wschodu, niesiony wiatrem wzdłuż gruntowej drogi łączącej park z First Avenue. Tak cuchnęła zgnilizna, krew, nieświeża przydrożna padlina wzdęta gazami produkowanymi przez bakterie. Z każdą chwilą robiło się coraz gorzej.

- No taaaak! - jęknęła Donna Lou Perry ze stanowiska miotacza. W prawej ręce trzymała piłkę, lewą, w rękawicy, zasłoniła nos i usta, i spojrzała w kierunku wskazanym przez Dale'a.

Z First Avenue powoli skręciła wielka ciężarówka o czerwonej obdrapanej kabinie i potoczyła się gruntową drogą w ich stronę. Burty skrzyni ładunkowej miała podwyższone za pomocą desek, ale i tak doskonale widzieli sterczące nieruchomo w górę nogi jakiegoś dużego zwierzęcia, krowy albo konia. Obok leżało jeszcze kilka sztuk padliny. Te wyprostowane ku niebu nogi wyglądały trochę jak na kreskówce, ale to nie była kreskówka.

- O rany! - wykrztusił Mike, naciągając dół koszulki na nos i usta. Smród z każdą chwilą stawał się silniejszy.

Dale cofnął się o krok. Łzy płynęły mu z oczu, żołądek skurczył się do rozmiarów pięści. Trupowóz dotarł do końca drogi i zatrzymał się na niewielkim trawiastym parkingu zaraz za ławkami dla widzów. Powietrze zrobiło się ciężkie od smrodu. Zaduch otaczał ich ze wszystkich stron, wciskał się w usta i nosy, uniemożliwiał oddychanie. Przytruchtał do nich Kevin.

- Czy to van Syke?

Lawrence wstał z ławki, stanął obok Dale'a i obaj zmrużyli oczy osłonięte daszkami baseballówek, usiłując coś dojrzeć w jaskrawym blasku.

- Nie wiem - powiedział wreszcie Dale. - Nic nie widzę, to głupie słońce odbija się w szybie. Ale latem jeździ tym właśnie van Syke, prawda?

Gerry Daysinger wsadził kij pod pachę, jakby to był karabin, i skrzywił się.

- Aha. Prawie zawsze. Chyba żeby to był akurat ktoś inny.

Dale zerknął z ukosa na niższego chłopca. Wszyscy wiedzieli, że jego ojciec czasem też woził padlinę albo kosił trawę na cmentarzu, czyli wykonywał prace, którymi zazwyczaj zajmował się van Syke. Nikt nigdy nie widział van Syke'a z przyjacielem, ale ojciec Gerry'ego czasem kręcił się w jego pobliżu.

- To na pewno van Syke - powiedział Daysinger, jakby czytając w jego myślach. - Mój stary pracuje dzisiaj w Oak Hill na budowie.

Podeszła do nich Donna Lou, wciąż zasłaniając rękawicą dolną część twarzy.

- Czego on tu chce?

Mike O'Rourke wzruszył ramionami.

- Nie mam pojęcia. Zdaje się, że nic tu nie zdechło, prawda?

- Chyba że Harlen! - parsknął śmiechem Gerry i rzucił grudką ziemi w Jima, który właśnie dołączył do grupy.

Trupowóz stał zaledwie dziesięć metrów od nich z zupełnie nieprzezroczystymi w promieniach słońca szybami i czerwonym, odłażącym płatami lakierem. Przez szczeliny między deskami Dale widział fragmenty skóry, jakieś kopyto, coś niedużego, ale potwornie wzdętego tuż za kabiną. Cztery sterczące w niebo nogi należały do krowy. Muchy otaczały samochód brzęczącą podekscytowaną chmurą.

- Czego on tu chce? - zapytała ponownie Donna Lou.

Już od wielu lat bawiła się z chłopcami z Rowerowego Patrolu - a przy okazji była najlepszą miotaczką w ich drużynie - jednak dopiero teraz Dale zwrócił uwagę na to, jak urosła... i jak zaokrągliła się tu i ówdzie.

- Zapytajmy go - zaproponował Mike, rzucił rękawicę na ziemię i ruszył do przejścia w ogrodzeniu.

Dale'owi serce podskoczyło do gardła. Nigdy nie lubił van Syke'a. Kiedy o nim myślał - nawet w kontekście szkoły, gdzie przecież byli nauczyciele i dr Roon, którzy w razie potrzeby mogli pospieszyć z pomocą - to zawsze wyobrażał sobie długie, przypominające pajęcze odnóża palce z brudem za paznokciami, czerwony pomarszczony kark i żółte, zbyt duże zęby. Takie same zęby miały szczury na wysypisku.

Na myśl o tym, że mógłby podejść do szoferki, do tego smrodu, Dale'owi żołądek o mało nie wywrócił się na drugą stronę. Mike właśnie przełaził przez wąskie przejście w ogrodzeniu.

- Hej, zaczekaj! - wykrzyknął Harlen. - Patrzcie!

Ktoś pędził na rowerze gruntową drogą, by po chwili, nie zmniejszając prędkości, skręcić na boisko. Okazało się, że to Sandra Whittaker, przyjaciółka Donny.

- O rany! - wysapała, marszcząc nos, kiedy zahamowała poślizgiem tuż przy stojącej nieruchomo grupce. - Co zdechło?

- Martwi kuzyni Mike'a przyjechali z wizytą - odparł Harlen.

- Właśnie poszedł się z nimi przywitać.

Sandy spiorunowała Harlena wzrokiem i wzruszyła ramionami, aż podskoczyły jej warkocze.

- Mam nowiny. Coś się wydarzyło.

- Co? - zapytał Lawrence przez ściśnięte gardło i poprawił okulary.

- J.P., Barney i cała reszta są w Old Central. Cordie też, razem ze swoją postrzeloną matką. I Roon. Wszyscy. Szukają głupiego braciszka Cordie.

- Tubby'ego? - Gerry Daysinger otarł nos ręką i wytarł ją o koszulkę. - Zdawało mi się, że w środę nawiał przed końcem lekcji?

- Tak - potwierdziła wciąż jeszcze zasapana Sandy - ale Cordie myśli, że on jest ciągle w szkole. Dziwne, co?

- Jedziemy! - wykrzyknął Harlen i pierwszy pobiegł w kierunku rowerów zaparkowanych w pobliżu pierwszej bazy. Pozostali ruszyli za nim, wpychając rękawice i piłki do kieszeni albo toreb.

- Hej! - zawołał Mike z drugiej strony ogrodzenia. - A co z van Syke'em?

- Daj mu od nas buziaka! - odkrzyknęła Helen i z całej siły nadepnęła na pedały.

Zaraz za nią popędzili Dale, Lawrence i Kevin. Dale pedałował mocno, zadowolony, że trafił się pretekst, by uciec od smrodu Śmierci i złowróżbnie nieruchomej ciężarówki.

Mike zaczekał, aż kurz zacznie opadać za oddalającą się w szybkim tempie gromadą. Daysinger nie miał roweru, jechał więc na ramie z Grumbacherem. Kevin z zapałem pedałował długimi nogami. Donna Lou zerknęła na Mike'a, po czym wskoczyła na swój biało-błękitny rower, wrzuciła rękawicę do zamontowanego z tyłu koszyka i pojechała za pozostałymi.

Mike został sam na sam z okropnym smrodem i Trupowozem. Stał przy ogrodzeniu, wpatrując się w nieruchomy pojazd. Temperatura z pewnością przekroczyła już trzydzieści stopni; pot ściekał mu strużkami po zakurzonym czole, policzkach i karku. Jakim cudem van Syke mógł wytrzymać w szoferce z zamkniętymi wszystkimi oknami?

Rowerzyści dotarli do First Avenue i skręcili w prawo na asfalt. Ostatni zniknęli mu z oczu Sandy i Donna Lou.

Muchy bzyczały coraz głośniej. Na skrzyni ładunkowej coś poruszyło się z wilgotnym mlaśnięciem i smród jeszcze przybrał na sile. Prawie można było go zobaczyć w upalnym powietrzu. Mike'a stopniowo zaczęła ogarniać panika, tak samo jak działo się niekiedy w nocy, kiedy słyszał tajemnicze chroboty na dole, w pokoju babci, i wyobrażał sobie, że to jej dusza szuka drogi ucieczki... albo kiedy zbyt długo klęczał podczas mszy, na pół zahipnotyzowany oparami kadzidła, monotonnymi głosami i własną sennością, myślał o swoich grzechach i o piekielnych męczarniach czekających na niego po śmierci...

Zrobił pięć kroków w stronę Trupowozu. Koniki polne umykały na boki w suchej trawie. Za przednią, oślepiająco roziskrzoną szybą było widać niewyraźny cień.

Mike zatrzymał się, pokazał wyprostowany palec wszystkim pasażerom ciężarówki, żywym i martwym, po czym odwrócił się i powoli przeszedł przez wąską szczelinę w otaczającym boisko ogrodzeniu. Musiał mocno się pilnować, żeby nie rzucić się do ucieczki; w każdej chwili spodziewał się usłyszeć trzaśnięcie drzwi i ciężkie kroki.

Na razie słyszał wyłącznie bzyczenie much, ale stopniowo zaczął przebijać się przez nie inny, narastający, coraz bardziej natarczywy głos. Był tutaj tak bardzo nie na miejscu, że minęło kilka sekund, zanim Mike go zidentyfikował, a kiedy już to nastąpiło, znieruchomiał ze zdumienia przy rowerze. Nie, to z pewnością nie była pomyłka; ze skrzyni ładunkowej wypełnionej padliną dobiegał płacz dziecka.

Płacz szybko przybierał na sile, przeszedł w rozpaczliwe zawodzenie, a potem... potem zamienił się w mlaskanie i ciche gulgotanie, jakby ktoś... jakby coś tam jadło. Ssało.

Nogi ugięły się pod Mike'em, zdołał jednak jakoś wdrapać się na siodełko, ruszył chwiejnie z miejsca, ominął pierwszą bazę, skręcił na gruntową drogę i popedałował w kierunku First Avenue.

Nie zatrzymał się ani nie obejrzał.

***

Już z daleka dostrzegli samochody stojące przed budynkiem: matowo czarny Chevrolet J. P. Congdena, wóz policyjny oraz starą niebieską półciężarówkę, najprawdopodobniej własność mamy Cordie Cooke. Była tam również Cordie, wciąż w tej samej zdefasonowanej sukience, w której od miesiąca chodziła do szkoły, oraz otyła kobieta o twarzy jak księżyc w pełni, bez wątpienia jej matka. Dr Roon i pani Doubbet stali przed schodami przy północnym wejściu do budynku, jakby strzegąc dostępu do wnętrza. Pośrodku, dokładnie w połowie drogi między dwiema parami, ustawili się sędzia pokoju i miejscowy policjant, Barney.

Dale i pozostali zahamowali na trawniku jakieś dziesięć metrów od dorosłych; nie za blisko, żeby ich od razu nie przegnano, i nie za daleko, żeby jednak mogli wszystko słyszeć. Chwilę później dołączył do nich Mike. Dale jeszcze nigdy nie widział go aż tak bladego.

- A ja powtarzam, że w środę Terence w ogóle nie pokazał się w domu! - wykrzyknęła pani Cooke.

Widok jej brązowej, spalonej słońcem i pokrytej niezliczonymi zmarszczkami twarzy nasunął Dale'owi na myśl skojarzenie z baseballową rękawicą Mike'a. Oczy kobiety były tak samo szare, wyblakłe i puste jak oczy Cordie.

- Terence? - szepnął Jim Harlen z taką miną, jakby sądził, że się przesłyszał.

- Oczywiście, proszę pani. - Barney ustawił się w taki sposób, jakby chciał zasłonić sobą dyrektora i nauczycielkę. - Dr Roon wie o tym, ale jest całkowicie przekonany, że pani syn opuścił budynek szkoły. Musimy ustalić, dokąd stąd poszedł.

- Gówno prawda! - wydarła się pani Cooke. - Cordelia mówi, że nie widziała go na dworze, a poza tym mój Terence nie wyszedłby ze szkoły bez pozwolenia! To grzeczny chłopiec. A jakby to zrobił, dostałby ode mnie takie lanie, że przez tydzień nie usiadłby na tyłku!

Kevin spojrzał na Dale'a, wysoko unosząc brwi, ten jednak nie odrywał wzroku od podekscytowanych dorosłych.

- Proszę pani... - odezwał się niski, łysy, niesympatyczny sędzia pokoju. - Wszyscy wiemy, że Tubby... to znaczy, że Terence często przysparzał problemów wychowawczych i że...

Pani Cooke rzuciła się na niego jak lwica.

- Stul pysk, J. P. Congden! Wszyscy wiedzą, że twój synalek to łobuz i zabijaka i że nigdy nie rozstaje się ze scyzorykiem, więc nie narzekaj na mojego Terence'a! - Na chwilę przeniosła spojrzenie na kościstego policjanta, którego wszyscy w mieście nazywali Barney, po czym oskarżycielsko wymierzyła palec w dra Roona i panią Dublet: - Panie oficerze, ci ludzie próbują coś ukryć!

Barney uniósł obie ręce w uspokajającym geście.

- Ależ pani Cooke! Przecież wie pani dobrze, że już wszędzie szukali Pani Doubbet na własne oczy widziała Terence'a, jak wychodził ze szkoły przed końcem zajęć, więc...

- Za cholerę jej nie wierzę! - zagrzmiała matka chłopca.

Cordie obejrzała się przez ramię, zobaczyła gromadkę kolegów i obrzuciła ich pozbawionym wyrazu spojrzeniem.

Pani Doubbet dopiero teraz otrząsnęła się z osłupienia.

- Nie pozwolę, żeby ktoś mówił do mnie w ten sposób! Jestem nauczycielką od ponad czterdziestu lat i...

- Gówno mnie obchodzi, jak długo uczy pani dzieciaki! - przerwała jej pani Cooke.

Cordie pociągnęła matkę za sukienkę.

- Mamo, ona kłamie! Cały czas patrzyłam przez okno, ale nigdzie nie widziałam Tubby'ego, a pani Dublet nawet nie spojrzała!

- Chwileczkę, młoda damo - wtrącił się dr Roon. Jego długie palce bawiły się łańcuszkiem od zegarka schowanego w kieszonce kamizelki. - Doskonale rozumiemy, że możesz być zaniepokojona... eee... czasową nieobecnością brata, ale to jeszcze nie powód, żeby...

- W takim razie powiedzcie mi, gdzie jest mój mały! - wrzasnęła pani Cooke, napierając na sędziego pokoju, jakby zamierzała dopaść wysokiego, chudego dyrektora i zacisnąć palce na jego szyi.

- Ejże, tylko spokojnie! - wykrzyknął J.R Congden, cofając się o krok.

Barney zdecydowanie wkroczył do akcji, rozdzielił tych dwoje, przez chwilę mówił coś cicho do matki Cordie, a następnie powiedział parę słów do dra Roona.

- Istotnie, ja też sądzę, że nie powinniśmy prowadzić tej dyskusji na forum publicznym - przyznał dyrektor gładkim tonem.

Barney skinął głową, rzucił jeszcze jedno albo dwa zdania, po czym wszyscy weszli do budynku. Cordie ponownie obejrzała się na kolegów; tym razem na jej zazwyczaj pustej twarzy malował się smutek i coś bardzo podobnego do lęku.

- Byłoby chyba dobrze, gdyby zjawił się również pan Cooke - powiedział dr Roon, znikając w drzwiach.

- Nie przyjedzie, bo od paru dni źle się czuje - odparła bezbarwnym tonem matka Cordie.

- Od paru dni leży pijany jak skunks przy drodze - mruknął Jim Harlen, po czym zerknął na niebo, a następnie obrzucił wzrokiem opustoszały placyk przed szkołą. - Cholera, późno się robi, a obiecałem mamie skosić trawnik. Coś mi się zdaje, że cała zabawa przeniosła się do środka.

Lawrence poprawił okulary na nosie.

- Jak myślicie, co się z nim stało?

Harlen pochylił się nad młodszym kolegą, wykrzywił twarz w przerażającym grymasie i rozczapierzył palce, jak szpony.

- Coś go zeżarło, głupku! A teraz zeżre ciebie!

Zbliżał się powoli z wyszczerzonymi zębami. Z ust kapały mu kropelki śliny. Dale zastąpił mu drogę.

- Daj spokój.

- Daj spokój, daj spokój! - przedrzeźniał go Harlen piskliwym głosem. - Nie męcz mojego małego braciszka!

Dale nie odpowiedział.

- Lepiej już jedź, jeśli masz zdążyć z tym koszeniem - odezwał się Mike. W jego głosie zabrzmiała twarda nuta.

Harlen zerknął na niego, zawahał się, po czym odparł:

- Aha, chyba masz rację. No to na razie, głupaki!

- A widzicie? Mówiłam, że dzieje się coś dziwnego - powiedziała Sandy i odjechała w towarzystwie Donny Lou.

- Do jutra! - zawołała Donna przez ramię, kiedy znikały za wiązami rosnącymi na skraju boiska.

Dale pomachał jej ręką.

- Coś mi się wydaje, że już po wszystkim - odezwał się Gerry Daysinger. - Idę do domu się napić.

I popędził w stronę krytego papą, skromnego domku po drugiej stronie School Street.

- KEVIIIIIN! - donośne wołanie zabrzmiało niczym okrzyk Johnny'ego Weissmüllera w roli Tarzana. Kevin nie tracił czasu na pożegnania, tylko od razu zawrócił i co sił w nogach popedałował do domu.

Cień Old Central sięgał niemal do Second Avenue, wysysając soczystą zieleń z trawy i kładąc się ciężką czernią na dolnych częściach pni potężnych wiązów. Kilka minut później z budynku wyszedł J.P. Congden, krzyknął coś nieżyczliwie w kierunku dzieciaków, wsiadł do samochodu i ruszył gwałtownie, wyrzucając spod tylnych kół fontanny żwiru.

- Mój tata mówi, że J.P. wymusza na ludziach wykroczenia drogowe - powiedział Mike.

- Jak? - zapytał Lawrence.

Mike usiadł, zerwał źdźbło trawy i włożył je do ust.

- Chowa się na podjeździe do mleczarni na wzgórzu, tam gdzie Hard Road prowadzi stromo w dół do Spoon River. Kiedy ktoś nadjeżdża, rusza i próbuje się z nimi ścigać, a potem wystawia koguta i zatrzymuje kierowcę za przekroczenie prędkości. Wiezie go do swojego domu i każe zapłacić dwadzieścia pięć dolców. Jeżeli ktoś nie chce się ścigać...

- No?

- ...wyprzedza go, zwalnia i wlecze się tak powoli, że musi go wyprzedzić, a wtedy zatrzymuje go za wyprzedzanie przed mostem.

Lawrence również włożył trawkę do ust, żuł ją przez chwilę, aż wreszcie pokręcił głową.

- Ale dupek!

- Uważaj - ostrzegł go Dale. - Jeśli mama usłyszy, że tak mówisz...

- Patrzcie! - Lawrence zerwał się na równe nogi i podbiegł do bruzdy wyoranej w miękkiej ziemi. - Co to mogło być?

Chłopcy podeszli leniwie.

- Chyba suseł - zaryzykował Dale.

Mike pokręcił głową.

- Za duży.

- Więc pewnie kładli jakieś nowe rury, czy coś takiego, i nie uklepali porządnie ziemi. Patrzcie. - Dale wskazał palcem. - Tam jest taka sama bruzda, a obok wybrzuszenie. Obie pro wadzą do szkoły.

Mike podszedł do drugiej bruzdy, podążył wzdłuż niej aż do miejsca, w którym znikała pod chodnikiem.

- Nowe rury? To nie ma sensu.

- Dlaczego? - zdziwił się Lawrence.

Mike machnął ręką w stronę ponurego gmaszyska.

- Przecież niedługo mają to rozwalić. Za parę dni wywiozą wszystkie sprzęty i zabiją okna deskami. Gdyby...

Nagle umilkł, wytężył wzrok, wpatrując się w okna na piętrze, po czym cofnął się o krok.

- O co chodzi? - zapytał Dale, podchodząc do niego.

Mike wyciągnął rękę.

- Tam na górze. Środkowe okno na poddaszu. Widzisz?

Dale osłonił oczy.

- Niby co?

- Ktoś tam jest - powiedział Lawrence. - Ja też widziałem czyjąś twarz.

- Nie ktoś, tylko van Syke - stwierdził Mike.

Dale obejrzał się przez ramię, ale odległość była zbyt wielka, żeby stwierdzić, czy Trupowóz wciąż jeszcze stoi przy boisku, a poza tym widok i tak zasłaniały drzewa i domy.

Po jakimś czasie ze szkoły wyszli pani Cooke, Cordie, Barney i pani Dublet, zamienili kilka słów i rozjechali się w rozmaite strony. Przed budynkiem został tylko samochód dra Roona; tuż przed wieczorem, na krótko przed tym, jak matka zawołała Dale'a i Lawrence'a na kolację, dyrektor wyszedł ze szkoły, starannie zamknął drzwi na klucz i odjechał swoim przypominającym karawan buickiem. Dale stał na ganku aż do chwili, gdy matka kazała mu usiąść do stołu, ale van Syke się nie pojawił.

Po kolacji wyjrzał przez okno. Ostatki wieczornego brzasku spływały na kopułę wieżyczki i wierzchołki starych wiązów. Reszta była ciemnością.

6

Chociaż była to pierwsza sobota wakacji, Mike O'Rourke wstał już o świcie. Najpierw zajrzał do dużego pokoju na parterze, żeby sprawdzić, co u babci. Zasłony były zaciągnięte, ale wśród szali i kocy, którymi była owinięta, dostrzegł fragment bladego policzka i błysk oka. Pocałował ją - kiedy wciągnął powietrze, poczuł ledwo uchwytny ślad tej samej woni, która otaczała Trupowóz - po czym poszedł do kuchni. Ojciec golił się nad zlewem. O siódmej zaczynał pracę w browarze w Peorii, a do miasta jechało się ponad godzinę. Ojciec Mike'a był potężnym mężczyzną - miał sporo ponad metr osiemdziesiąt wzrostu i więcej niż sto dwadzieścia kilogramów wagi, z czego zdecydowana większość skupiła się w okolicy pasa, w związku z czym nawet przy goleniu nie mógł zanadto zbliżyć się do zlewu. Po rudych włosach został tylko meszek za uszami. Miał mocno opaloną skórę na głowie, co w połączeniu z licznymi czerwonymi żyłkami na nosie i policzkach nadawało mu czerstwy, zdrowy wygląd. Golił się staromodną brzytwą odziedziczoną po dziadku; na widok syna znieruchomiał na chwilę z ostrzem przy policzku i skinął głową. Mike zrewanżował mu się tym samym, a następnie wyszedł tylnymi drzwiami i pomaszerował do ubikacji.

Dopiero całkiem niedawno Mike uświadomił sobie, że już tylko oni w całym Elm Haven korzystają z toalety na podwórku. Co prawda w mieście były jeszcze inne wychodki - na przykład przy domu pani Moon albo za szopą na narzędzia Gerry'ego Daysingera - ale stanowiły one już tylko pozostałości po dawnych czasach. Nikt z nich nie korzystał, a O'Rourke'owie, owszem. Mama Mike'a od lat mówiła o urządzeniu w domu prawdziwej łazienki z toaletą, ojciec jednak uważał, że w mieście pozbawionym kanalizacji jest to zbyt kosztowna inwestycja, a poza tym całkowicie wystarczał mu zlew z zimną wodą. Mike podejrzewał, że prawdziwy powód był inny: w niedużym domu, w którym tłoczyło się siedem osób (z czego pięć, czyli cztery siostry Mike'a i jego matka, mówiło prawie bez przerwy), ojciec najzwyczajniej w świecie nie miał miejsca, w którym mógłby chociaż przez chwilę być sam na sam ze swoimi myślami. Takim miejscem była właśnie ubikacja na dworze.

Zrobiwszy, co miał zrobić, Mike ruszył z powrotem ścieżką z płaskich kamieni, prowadzącą między kwietnikiem matki a ogródkiem warzywnym ojca, zerknął w górę na szpaki śmigające nad gałęziami na tle jaśniejącego nieba, wszedł do domu przez niewielką tylną werandę i umył ręce nad zlewem. Zaraz potem wyjął z szafy ze szpargałami zeszyt i ołówek, i usiadł przy stole.

- Spóźnisz się po gazety - powiedział ojciec.

Stał przy szafce, pił kawę i spoglądał przez okno na ogródek. Zegar na ścianie wskazywał 5.08.

- Na pewno zdążę.

Gazety przywożono kwadrans po piątej przed bank na Main Street, tuż obok sklepu, w którym pracowała matka Mike'a. Jeszcze nigdy się nie zdarzyło, żeby nie odebrał ich o czasie.

- Co będziesz pisał? - zapytał ojciec, koncentrując uwagę na filiżance z kawą.

- Takie tam, parę wiadomości dla Dale'a i chłopaków.

Ojciec skinął głową, chociaż przypuszczalnie nie usłyszał ani słowa, i ponownie spojrzał na ogródek.

- Dobrze, że trochę popadało. Od razu wszystko lepiej rośnie.

- No to na razie, tato.

Mike wepchnął zapisane kartki do kieszeni, wcisnął baseballówkę na głowę, klepnął ojca w ramię i chwilę później pędził już ulicą na swym wiekowym rowerze.

Rozwiózłszy gazety, zamierzał pojechać do kościoła św. Malachiasza na drugim końcu miasta w pobliżu torów kolejowych, żeby służyć do mszy odprawianej przez księdza Cavanaugha. Robił to codziennie. Ministrantem został w wieku siedmiu lat, razem z kilkoma kolegami, ojciec C. powtarzał jednak wielokrotnie, że tak naprawdę może liczyć wyłącznie na niego i że tylko on potrafi tak precyzyjnie i wiernie odpowiadać po łacinie. Mike'owi często niełatwo było wywiązać się z tego obowiązku, szczególnie zimną, kiedy z powodu zasp nie mógł używać roweru. Zdarzało się, że czasem wpadał zdyszany w ostatniej chwili, wkładał komżę na palto i nie zdejmując zaśnieżonych butów, biegł do ołtarza, aby już po komunii - oczywiście za zgodą ojca C. - wymknąć się do zakrystii, zrzucić komżę i co sił w nogach pognać do szkoły, żeby zdążyć przed dzwonkiem.

Nie zawsze mu się to udawało. Pani Shrives już nawet nie zwracała mu uwagi, tylko piorunowała spojrzeniem i ruchem głowy wskazywała drogę do gabinetu dyrektora. Mike musiał czekać, aż dr Roon znajdzie chwilę czasu, żeby go zbesztać lub wymierzyć karę Brutalem, czyli drewnianą linijką, którą trzymał w najniższej szufladzie biurka. Mike w ogóle nie przejmował się chłostą, irytowało go natomiast, że musi bezczynnie siedzieć w gabinecie, zamiast uczestniczyć w lekcji literatury albo matematyki.

Siedząc na wysokim krawężniku w oczekiwaniu na furgonetkę z gazetami, Mike zmusił się do tego, żeby przestać myśleć o szkole. Przecież były wakacje!

Ta świadomość oraz ciepło wstającego słońca na twarzy i świeży zapach wilgotnej ziemi napełniły go nadzwyczajną radością i energią. Towarzyszyły mu przez cały czas: kiedy rozpakowywał paczkę z gazetami, wsuwał w niektóre przygotowane w domu liściki, upychał gazety w torbie, pedałował po pustych ulicach i rzucał gazety pod drzwi, witając się głośno z kobietami zabierającymi sprzed progów butelki z mlekiem i z mężczyznami wsiadającymi do samochodów, żeby pojechać do pracy, oraz kiedy wreszcie oparł rower o ścianę kościoła św. Malachiasza i zniknął w chłodnym, wypełnionym wonią kadzidła wnętrzu swego ukochanego miejsca na świecie.

***

Dale obudził się późno, po ósmej, i jeszcze jakiś czas leżał w łóżku. W oknie tańczyły liście wiązu poprzetykane nitkami słonecznych promieni, do pokoju napływało ciepłe świeże powietrze. Lawrence'a już nie było; sądząc po dobiegających z dołu odgłosach, oglądał kreskówki w telewizorze w dużym pokoju.

Dale wstał, posłał oba łóżka, ubrał się i zszedł na śniadanie.

Mama przygotowała już jego ulubiony tost z rodzynkami. Była w doskonałym nastroju, zastanawiała się głośno, jaki film pokażą dzisiaj podczas darmowego seansu w parku. Wieczorem ojciec Dale'a powinien wrócić z kilkudniowej podróży służbowej. Lawrence zawołał z pokoju, że jeśli Dale chce zdążyć na Ruffa i Reddy, to powinien się pospieszyć.

- To dla maluchów! - odkrzyknął Dale. - Mnie takie rzeczy nie interesują!

Niemniej zaczął przeżuwać nieco szybciej.

- Znalazłam to dziś rano w gazecie - powiedziała matka i położyła obok talerza wymiętą kartkę.

Dale nie miał najmniejszego problemu z rozpoznaniem okropnego charakteru pisma Mike'a i jeszcze gorszej ortografii.

SPOTYKAMY SIĘ FSZYSCY W JASKINII O 9.30

M.

Dale zgarnął ostatnią łyżkę płatków i przełknął na raz prawie pół tosta, zastanawiając się, co mogło się wydarzyć aż tak istotnego, żeby zwoływać spotkanie w Jaskini. Zwykle odbywały się tam jedynie najważniejsze wydarzenia: tajne zebrania i narady Rowerowego Patrolu, dawno temu, kiedy byli jeszcze mali i chciało im się bawić w takie rzeczy.

- Mam nadzieję, że to nie jest prawdziwa jaskinia?

W głosie matki było wyraźnie słychać niepokój.

- Jasne, że nie. Przecież wiesz, mamo. To tylko stary przepust pod drogą zaraz za Black Tree.

- No dobrze. Tylko pamiętaj, że obiecałeś ostrzyc trawnik, zanim pani Sebert przyjdzie z wizytą dziś po południu.

***

Ojciec Duane'a McBride'a nie prenumerował gazety wydawanej w Peorii - czytywał jedynie „New York Timesa”, a i to nieregularnie - w związku z czym Duane nie mógł otrzymać pisemnego zawiadomienia o zebraniu. Telefon zadzwonił około dziewiątej. Duane zaczekał chwilę, ponieważ mieli telefon towarzyski: jeden dzwonek oznaczał najbliższych sąsiadów, Johnsonów; dwa dzwonki - rodzinę Duane'a; trzy natomiast - mieszkającego nieco dalej Swede'a Olafsona. Aparat zadzwonił dwa razy, umilkł i znowu zadzwonił dwukrotnie.

- Bałem się, że będziesz zajęty w gospodarstwie - usłyszał w słuchawce głos Dale'a.

- Już wszystko zrobiłem - odparł Duane.

- Tata w domu?

- Pojechał na zakupy do Peorii.

Na chwilę zapadła cisza. Duane dobrze wiedział, że Dale wie, że ojciec Duane'a często wracał ze swoich sobotnich wypraw „na zakupy" dopiero w niedzielę wieczorem.

- O wpół do dziesiątej mamy zebranie w Jaskini. Mike chce nam coś powiedzieć.

- Mamy? „My”, to znaczy kto?

Duane zerknął do notatnika. Od śniadania pracował nad charakterystyką jednej z postaci. Pomysł na tę powieść zaczął rozwijać już w kwietniu i od tego czasu zdążył zapełnić niemal cały notatnik szkicami postaci, oderwanymi fragmentami, scenami, notatkami i uwagami. Był już niemal pewien, że ta próba okaże się równie mało udana jak poprzednie.

- No wiesz: Mike, Kevin, Harlen, może Daysinger... Trudno mi powiedzieć. Dopiero co odebrałem wiadomość od Mike'a.

- A Lawrence?

Duane przeniósł wzrok za okno, na ocean sięgającego już do kolan zboża, rozpościerający się po drugiej stronie długiej żwirowej drogi. Matka, kiedy jeszcze żyła, nie zgodziła się na sianie zboża na tamtym polu. „Kiedy jest już wysokie, czuję się zupełnie odizolowana, jakby otaczał mnie mur” - mówiła wujkowi Artowi. Ojciec dla świętego spokoju szedł jej na rękę i siał wyłącznie fasolę, Duane jednak był zdania, że latem ich dom zawsze staje się odizolowany od świata. Ogólnie uważało się, że czwartego lipca zboże powinno sięgać dorosłemu mężczyźnie mniej więcej do pasa, ale w tej części Illinois czwartego lipca zboże sięgało już do piersi i można było odnieść wrażenie, że to nie ono rośnie, ale że dom maleje. Koniec żwirowej drogi łączącej się z szosą można było dojrzeć już tylko z piętra, lecz ani Duane, ani jego ojciec od dawna tam nie zaglądali.

- Co „Lawrence”?

- Też będzie?

- No jasne. Przecież wiesz, że zawsze kręci się koło nas.

- Po prostu chciałem się upewnić, czy nie zapomnisz o swoim bracie.

- No to jak, Duane? - W głosie Dale'a zabrzmiało zniecierpliwienie. - Będziesz czy nie?

Duane pomyślał o obowiązkach, które czekają go na farmie. Nawet gdyby od razu zabrał się do pracy, przypuszczalnie nie zdążyłby do wieczora.

- Wiesz, jestem trochę zajęty... Naprawdę nie wiesz, o co chodzi Mike'owi?

- Nie wiem, ale domyślam się, że to ma coś wspólnego z Old Central. Tubby Cooke zaginął. Podobno w ogóle nie wyszedł ze szkoły.

Duane nie zastanawiał się długo.

- W takim razie będę. O wpół do dziesiątej, mówisz? No to chyba powinienem już wyruszyć.

- Rety, wciąż nie masz roweru?

- Gdyby Bóg chciał, żebym miał rower, dałby mi na nazwisko Schwinn - odparł Duane. - Do zobaczenia.

Odłożył słuchawkę, nie czekając na odpowiedź Dale'a.

Zszedł do piwnicy, odszukał notatnik z materiałami dotyczącymi Old Central, założył czapeczkę z napisem Cat, wyszedł na dwór i zawołał psa. Witt zjawił się niemal od razu. Jego imię wymawiało się „Vit”, ponieważ stanowiło skrót od Wittgensteina - filozofa, o którego ojciec i wujek Art toczyli niekończące się spory. Stary owczarek szkocki był już prawie ślepy i poruszał się jak w zwolnionym tempie z powodu dręczącego go artretyzmu, ponieważ jednak wyczuł, że Duane dokądś się wybiera, nadbiegł truchtem, machając ogonem, aby okazać, że jest gotów uczestniczyć w wyprawie.

- Nic z tego, staruszku. - Duane obawiał się, że taki długi spacer w upale może okazać się ponad siły dla jego wiekowego przyjaciela. - Chciałem ci tylko powiedzieć, że zostajesz sam na gospodarstwie. Pilnuj dobrze wszystkiego. Wrócę około południa.

Przesłonięte kataraktą oczy owczarka spoglądały na niego z urazą i rozczarowaniem. Duane poklepał go po głowie, odprowadził do stodoły, sprawdził, czy w misce jest woda.

- Uważaj na złodziei i potwory, Witt.

Pies westchnął głęboko i ułożył się na wyścielonym słomą posłaniu.

Mimo wczesnej pory upał już dawał się we znaki. Duane podwinął rękawy swojej starej flanelowej koszuli. Myślał o Old Central i o Henrym Jamesie. Niedawno przeczytał „The Turn of the Screw” i dobrze pamiętał, co James pisał o posiadłości zwanej Bly: że dom może przesiąknąć złem do tego stopnia, że wytwarza „duchy” straszące dzieci.

Ojciec Duane'a był co prawda alkoholikiem i nieudacznikiem, ale był także zdeklarowanym ateistą i racjonalistą, i wychował syna w takim właśnie duchu. Odkąd Duane pamiętał, patrzył na wszechświat jak na skomplikowany mechanizm, którym rządzą konkretne, racjonalne prawa - owszem, niekiedy trudne do zrozumienia dla zwyczajnych ludzi, niemniej jednak prawa.

Otworzył notatnik, przerzucił kilka stron, znalazł ustęp o Old Central, „...niepokojący? Groźny? Nie, to zbyt melodramatyczne. W każdym razie, kiedy się jest w budynku, ma się wrażenie obcowania ze świadomą istotą...”. Westchnął, wydarł kartkę i wepchnął ją do kieszeni sztruksowych spodni.

Dotarłszy do drogi, skręcił na południe. Jasne kamyki lśniły oślepiająco w promieniach słońca. Za plecami chłopca, w łanach zboża dzielącego go od domu, grały niezliczone owady.

***

Dale, Lawrence, Kevin i Jim Harlen jechali razem do Jaskini.

- Dlaczego musimy się spotykać tak daleko? - narzekał Harlen.

Jego rower był mniejszy od pozostałych, w związku z czym Jim musiał pedałować dwa razy szybciej, żeby nadążyć.

Minęli dom O'Rourke'ów ukryty pod baldachimem gałęzi, przez pewien czas jechali na północ w stronę wieży ciśnień, potem na wschód szeroką drogą szutrową - Kevin, Dale i Lawrence wybrali dobrze ubitą lewą koleinę, Harlen natomiast prawą. Droga była pusta, powietrze zupełnie nieruchome, słyszeli tylko własne oddechy i szurgot żwiru pod kołami. Do drogi okręgowej numer sześć mieli ponad półtora kilometra. W oddali za skrzyżowaniem zaczynały się wzgórza porośnięte lasem. Gdyby pojechali prosto do wieży ciśnień, znaleźliby się na pagórkowatym obszarze między Elm Haven i prawie całkowicie opustoszałym miasteczkiem Jubilee College. Okręgowa numer sześć wiodła na południe jeszcze przez dwa i pół kilometra, by połączyć się z szosą 151A, w granicach Elm Haven noszącą nazwę Hard Road, ale gdyby chciało się tam dotrzeć skrótem, należałoby przedzierać się trudno dostępnymi ścieżkami.

Skręcili na północ, minęli Black Tree Tavern i pomknęli w dół po pierwszym stromym zboczu, niemal stając na pedałach. Drzewa rosnące po obu stronach zwężającej się drogi tworzyły nad nią coś w rodzaju tunelu. Kiedy w czwartej klasie Dale po raz pierwszy usłyszał „Legendę o cichej dolinie”, którą czytała im pani Grossaint, wyobrażał sobie, że akcja opowieści toczy się w miejscu takim jak to, tyle że z drewnianym krytym mostem nad rzeczką.

Tutaj nie było mostu, tylko drewniane spróchniałe poręcze po obu stronach drogi. Chłopcy zahamowali u podnóża pagórka, zsiedli z rowerów i poprowadzili je wąską ścieżką wśród zarośli po zachodniej stronie drogi. Krzaki sięgały im do ramion i były pokryte grubą warstwą kurzu wzbitego w powietrze przez przejeżdżające samochody. Dostępu do lasu broniło ogrodzenie z drutu kolczastego. Zostawili rowery w gęstwinie, tak żeby nikt nie widział ich z drogi, a następnie poszli dalej, ku chłodniejszemu dnu doliny, tam gdzie płynął strumień. Na samym dole ścieżka prawie nikła w gęstym poszyciu. Tam właśnie znajdowała się Jaskinia.

Właściwie to wcale nie była jaskinia. Z jakiegoś powodu pod drogą wykonano betonowy wysoki przepust, zamiast tak jak wszędzie ułożyć stalowe rury kilkudziesięciocentymetrowej średnicy. Być może uczyniono tak, obawiając się wiosennych powodzi, a może po prostu wykorzystano zbędne żelbetowe kręgi, z którymi nie bardzo było wiadomo co robić. Tak czy inaczej, przepust był potężny - metr dwadzieścia średnicy - a na jego dnie znajdował się kilkunastocentymetrowej szerokości rowek, którym płynął strumień, dzięki czemu można było rozsiąść się wygodnie po bokach, nie mocząc nóg. Nawet w największe upały w Jaskini panował przyjemny chłód, oba wloty były prawie całkowicie zarośnięte krzewami i chwastami, a przytłumione odgłosy dobiegające z drogi trzy metry nad ich głowami sprawiały, że czuli się tam zupełnie bezpiecznie i całkowicie ukryci przed światem.

U drugiego wylotu Jaskini utworzył się niewielki staw. Miał co najwyżej dwa i pół metra średnicy, a latem jego głębokość z pewnością nie przekraczała półtora metra, niemniej jednak był zaskakująco piękny; woda wypływała z niego miniaturowym wodospadem, a jej nieruchoma powierzchnia w samym stawie sprawiała wrażenie zupełnie czarnej, ocieniona rosnącymi dokoła drzewami.

Mike nazwał strumień Trupią Rzeką, ponieważ woda często przynosiła zwłoki zwierząt zabitych na drodze. Dale widział już w stawie nieżywe oposy, szopy, koty, jeżozwierze, a raz nawet wielkiego owczarka niemieckiego. Położył się wtedy na krawędzi Jaskini, oparł łokcie na chłodnym betonie i wpatrywał się w zwierzę przez dzielące ich kilkadziesiąt centymetrów doskonale przejrzystej wody. Pies również patrzył na niego szeroko otwartymi oczami, a o tym, że nie żyje - naturalnie oprócz faktu, że leżał nieruchomo pod wodą - świadczyła jedynie strużka piasku albo żwirku wysypująca się z na pół otwartego pyska.

Mike już na nich czekał. Minutę później zjawił się również zdyszany, spocony i czerwony na twarzy Duane McBride. Zmrużył oczy w panującym w Jaskini półmroku.

- Co to, zebranie Pozagrobowego Stowarzyszenia Miłośników Małży i Ślimaków? - zapytał, wciąż jeszcze posapując.

- Że co? - zdziwił się Jim Harlen.

- Nieważne. - Duane usiadł i otarł twarz połą flanelowej koszuli.

Lawrence szturchał pająka patykiem, ale przerwał, gdy tylko Mike się odezwał.

- Mam pomysł.

- Rety, założę się, że napiszą o tym w jutrzejszych gazetach! - wykrzyknął Harlen.

- Zamknij się - poradził mu Mike spokojnie. - Wszyscy byliście wczoraj przy tym, jak Cordie przyjechała ze swoją mamą szukać Tubby'ego.

- Mnie tam nie było - zaprotestował Duane.

- To prawda. - Mike skinął głową. - Dale, opowiedz mu, jak to było.

Dale zrelacjonował starcie pani Cooke z drem Roonem i J.R Congdenem.

- Pani Dublet też przy tym była. Mówiła, że widziała, jak Tubby wychodzi ze szkoły, ale mama Cordie powiedziała, że to gówno prawda.

Duane uniósł brew.

- A ty co o tym myślisz, O'Rourke? - zapytał Harlen.

Budował z gałązek i liści niewielką tamę w zagłębieniu na dnie przepływu. Woda już zaczęła tworzyć szybko rosnącą kałużę. Lawrence przesunął stopy, ponieważ groziło im zamoczenie.

- Mamy wszyscy dać Cordie buziaka na pociechę? - zażartował Harlen.

- Nie - odparł poważnie Mike. - Chcę, żebyśmy odnaleźli Tubby'ego.

Kevin przestał rzucać kamyki do stawu. W półmroku jego czyściutka bawełniana koszulka sprawiała wrażenie nienaturalnie białej.

- Niby jak, skoro Congden i Barney nie dali rady? A w ogóle, to niby dlaczego mielibyśmy to robić?

- Ponieważ jesteśmy Rowerowym Patrolem - odpowiedział Mike. - Właśnie po to go organizowaliśmy, żeby robić takie rzeczy. Damy sobie radę, bo potrafimy dotrzeć tam, gdzie ani Barney'owi, ani Congdenowi na pewno się nie uda.

- Czegoś tu nie rozumiem - odezwał się Lawrence. - Jak niby mamy odnaleźć Tubby'ego, skoro dokądś nawiał?

Harlen pochylił się i udał, że chwyta Lawrence'a za nos.

- Będziesz naszym psem gończym, maluchu! Damy ci do powąchania śmierdzące skarpetki Tubby'ego, a ty nam go wytropisz.

- Zamknij się, Harlen - rzucił Dale.

Jim prysnął mu odrobiną wody w twarz.

- Bo co?

- Obaj się zamknijcie - polecił Mike, po czym ciągnął jakby nigdy nic: - Oto co zrobimy: będziemy śledzić Roona, panią Dublet, van Syke'a i pozostałych, żeby sprawdzić, czy nie zrobili czegoś Tubby'emu.

Duane robił przeplatankę ze sznurka, który znalazł w kieszeni.

- Dlaczego mieliby coś zrobić Tubby'emu Cooke?

Mike wzruszył ramionami.

- Nie mam pojęcia. Może dlatego że są świrami. Nie myślicie, że są trochę dziwni?

- Wielu ludzi jest trochę dziwnych, ale to nie znaczy, że wszyscy od razu porywają dzieci - zauważył Duane.

- Gdyby tak było, nie miałbyś szans - stwierdził Harlen.

Duane uśmiechnął się i odwrócił w jego stronę. Harlen był o dobre trzydzieści centymetrów niższy i ważył najwyżej połowę tego co on.

- Et tu, Brute?

- Co to niby ma znaczyć? - zapytał Harlen, marszcząc brwi.

Duane ponownie zajął się przeplataniem sznurka.

- To właśnie powiedział Cezar, kiedy Brutus zapytał go, czy jadł już dzisiaj hamburgery z Harlena.

- Słuchajcie, wymyślmy coś szybciej, bo muszę wracać do domu strzyc trawnik! - odezwał się Dale.

- A ja mam pomóc tacie myć cysternę na mleko - dorzucił Kevin. - Więc rzeczywiście lepiej coś szybko zdecydujmy.

- A co niby mamy zdecydować? - spytał Harlen. - Czy będziemy łazić za Roonem i panią Dublet, żeby sprawdzić, czy zabili i zjedli Tubby'ego Cooke?

- Właśnie. Albo czy wiedzą, co się z nim stało, ale z jakiegoś powodu nie chcą o tym mówić.

- Naprawdę chcesz śledzić van Syke'a? - zapytał Harlem. - To jedyny świr z Old Central, który naprawdę mógłby zabić dziecko, a już na pewno zabiłby nas, gdyby się zorientował, że za nim łazimy.

- Biorę go na siebie - oświadczył Mike. - Kto chce Roona?

- Ja - zgłosił się Kevin. - Jest zawsze albo w szkole, albo w tym swoim wynajętym pokoju, więc trudno go zgubić.

- Pani Doubbet?

- Ja! Ja! - wykrzyknęli niemal równocześnie Harlen i Dale.

Mike wskazał na Harlena.

- Ty się nią zajmiesz. Tylko uważaj, żeby jej nie spłoszyć!

- Spokojnie, wtopię się w tło.

Lawrence rozrzucił końcem kija tamę wzniesioną przez Harlena.

- Kogo dostaniemy Dale i ja?

- Ktoś powinien mieć na oku Cordie i jej rodzinę - powiedział Mike. - Byłoby głupio, gdyby Tubby się odnalazł, a my nic byśmy o tym nie wiedzieli.

- O rety... - jęknął Dale. - Przecież oni mieszkają aż przy wysypisku!

- Nie musicie ich sprawdzać co godzina. Wystarczy, że zajrzycie tam co dzień albo dwa i będziecie czujni, gdyby Cordie zjawiła się w mieście.

- W porządku.

- A co z Duane'em? - zapytał Kevin.

Mike rzucił kamyk do stawu i przeniósł wzrok na większego chłopca.

- Co chciałbyś robić, Duano?

Przeplatanka ze sznurka na dłoniach Duane'a przypominała skomplikowaną pajęczynę. Z ciężkim westchnieniem wysunął z niej palce.

- Podchodzicie do sprawy z niewłaściwej strony. Skoro zamierzacie ustalić, czy za zniknięciem Tubby'ego nie kryje się Old Central, to powinniście ją właśnie śledzić. Ja się tym zajmę.

- Czy aby na pewno dasz sobie radę, tłuściochu?

Harlen stał odwrócony do nich plecami i sikał do stawu.

- Jak to, będziesz ją śledził? - zdziwił się Mike.

Duane podrapał się po nosie i poprawił okulary.

- Ja też uważam, że w szkole dzieje się coś dziwnego. Zbadam to, zbiorę informacje. Przy okazji może uda mi się znaleźć haka na Roona i tamtych.

- Roon to wampir - oświadczył Harlen. Strącił ostatnie krople i zapiął rozporek. - A van Syke to wilkołak.

- W takim razie, kim jest stara Dublet? - zapytał Lawrence.

- Starą jędzą, która zadaje za dużo prac domowych.

- Ej, nie wyrażaj się przy małolatach!

- Nie jestem małolatem! - zaprotestował Lawrence.

- Gdzie zamierzasz szukać informacji? - zapytał Mike Duane'a.

Duży chłopiec wzruszył ramionami.

- W naszej żałosnej bibliotece prawie niczego nie ma, więc spróbuję poszperać w bibliotece w Oak Hill.

Mike skinął głową.

- W porządku. Spotkamy się za parę dni, żeby...

Umilkł. Podczas ich rozmowy górą przemknęły dwa albo trzy samochody. Po ich przejeździe na krzaki i do miniaturowego stawu spadały drobne kamyki i liście, chwilę potem zaś osiadała chmura pyłu. Teraz nad głowami chłopców rozległ się basowy pomruk potężnego silnika, a zaraz potem zgrzyt hamulców.

- Ciii! - szepnął Mike.

Cała szóstka padła płasko na dno przepustu, jakby w nadziei, że w ten sposób staną się mniej widoczni. Harlen pospiesznie odsunął się od wylotu tunelu. W górze silnik pracował na wolnych obrotach. Po chwili rozległ się odgłos otwieranych drzwi ciężarówki i niemal równocześnie z drogi spłynął ohydny, zapierający dech w piersi smród.

- O cholera! - szepnął Harlen. - Trupowóz!

- Zamknij się! - syknął Mike.

Jim zastosował się do polecenia.

Żwir zachrzęścił pod ciężkimi stąpnięciami, a następnie zapadła cisza. Van Syke - lub ktokolwiek to był - zatrzymał się na drodze dokładnie nad stawem.

Dale powoli sięgnął po upuszczony przez Lawrence'a patyk i zacisnął na nim palce jak na namiastce pałki. Twarz Mike'a była blada jak kartka papieru. Kevin spoglądał po kolegach, szybko przełykając ślinę. Duane wcisnął ręce między kolana i zamarł w bezruchu.

Coś ciężkiego wpadło z głośnym pluskiem do stawu, ochlapując Harlena wodą.

- Cholera! - syknął Jim, ale nie zdążył powiedzieć nic więcej, ponieważ Mike błyskawicznie zatkał mu usta ręką.

Znowu rozległ się chrzęst żwiru i szelest liści, jakby ktoś schodził po zboczu nasypu. Niemal równocześnie nadjechał kolejny samochód, zahamował, zatrąbił.

- Nie może przejechać... - wyszeptał Kevin.

Mike skinął głową. Szelest liści ustał, po czym rozległ się ponownie, ale nie narastał, lecz stawał się coraz słabszy. Trzasnęły drzwi, zazgrzytała skrzynia biegów, ciężarówka potoczyła się w stronę Black Tree. Odjechał również samochód osobowy. Zapadła cisza, paskudny odór prawie zniknął. Prawie.

Mike wstał i podszedł do wylotu przepływu.

- Jasna cholera... - wykrztusił.

Pozostali spojrzeli na niego zdziwieni - Mike prawie nigdy nie przeklinał - a następnie stłoczyli się obok niego.

- Co to jest? - zapytał Kevin zduszonym szeptem. Podciągnął skraj koszulki i zasłonił nim sobie usta i nos. Resztki ohydnej woni, które jeszcze pozostały, zdawały się wydobywać właśnie ze stawu.

Dale zajrzał mu przez ramię. Powierzchnia wody już się wygładzała, muł osiadał na dnie. Woda nie odzyskała jeszcze niedawnej przejrzystości, ale już można było dostrzec wzdęte białe ciało, szczupłe rączki i nóżki i szeroko otwarte oczy patrzące nieruchomo w górę.

- O Boże!... - wykrztusił Harlen. - To dziecko! On tu wrzucił martwe dziecko!

Duane wyjął patyk ze zmartwiałych palców Dale'a, położył się na brzuchu, wsadził rękę do wody i szturchnął miniaturowe zwłoki. Rzadkie włoski porastające ramiona trupa zafalowały, palce jakby się poruszyły. Duane wsunął koniec patyka pod nieruchomą głowę, napiął mięśnie, podciągnął ją pod samą powierzchnię.

Chłopcy cofnęli się o krok. Lawrence, pochlipując, uciekł na drugi koniec przepustu.

- To nie dziecko - stwierdził Duane. - W każdym razie, nie ludzkie dziecko. To jakaś małpa, rezus albo makak.

Harlen wyciągnął szyję i wytężył wzrok, ale nie podszedł.

- Skoro to tylko cholerna małpa, to co się stało z jej futrem?

- Nie z futrem tylko z sierścią - odruchowo poprawił go Duane. Za pomocą drugiego patyka odwrócił zwłoki grzbietem do góry. Oczom chłopców ukazał się bezwłosy ogon. - Nie mam pojęcia co się stało z jej sierścią. Może wypadła z powodu choroby? Albo dlatego, że ktoś wrzucił tego zwierzaka do wrzątku?

- Do wrzątku?

Mike wpatrywał się w trupa z wyrazem obrzydzenia na twarzy.

Duane cofnął ręce i wszyscy w milczeniu obserwowali, jak maleńkie zwłoki powoli opadają na dno stawu. Drobne różowe palce poruszyły się słabo, jakby w pożegnalnym geście. Harlen zabębnił palcami w betonową wygiętą ścianę.

- I co, Mikey? Dalej chcesz wziąć na siebie van Syke'a?

- Tak - odparł Mike, nie odwracając głowy.

- Chodźmy stąd - powiedział Kevin zduszonym głosem.

Wygramolili się na zewnątrz, dobiegli do rowerów, pospiesznie wyprowadzili je na drogę. W powietrzu wciąż unosił się smród pozostawiony przez Trupowóz. Stanęli, nie bardzo wiedząc, co począć dalej.

- A jeśli wróci? - zapytał szeptem Harlen.

Dale pomyślał o tym samym.

- Skręcamy w krzaki, rzucamy rowery i uciekamy na piechotę do wujka Henry'ego i ciotki Leny - odparł Mike.

- A jeśli wróci, kiedy będziemy w drodze do miasta? - odezwał się Lawrence drżącym głosem.

- Wtedy uciekniemy w pole. - Dale położył bratu rękę na ramieniu. - Uspokój się, przecież van Syke nic do nas nie ma. On tylko wrzucił do stawu martwą małpę.

- Mimo to lepiej zmywajmy się stąd - zaproponował Kevin.

Wsiedli na rowery, gotowi ruszyć pod górę.

- Zaczekajcie! - zawołał Dale. Duane McBride dopiero teraz wdrapał się na biegnącą nasypem drogę. Miał czerwoną twarz, z trudem łapał powietrze szeroko otwartymi ustami. - Wszystko w porządku?

- Aha... - wysapał Duane i uspokajająco machnął ręką.

- Może chcesz, żebyśmy odprowadzili cię do domu?

- I co, może zostaniecie ze mną i będziecie trzymali mnie za rękę, aż mój stary wróci dzisiaj w nocy albo jutro?

Dale się zawahał. Jakiś wewnętrzny głos szeptał mu, że Duane powinien z nimi wrócić, że wszyscy powinni trzymać się razem... Zaraz jednak odegnał tę myśl jako zupełnie niedorzeczną.

- Dam wam znać, jak tylko dowiem się czegoś o Old Central - powiedział Duane, machnął jeszcze raz ręką, odwrócił się i powoli zaczął wspinać na pierwsze z dwóch wzgórz dzielących go od domu.

Dave razem z pozostałymi popedałował drogą. Za wjazdem na parking przed Black Tree Tavern zaczynał się tak płaski teren, jak płaskie mogą być okolice jedynie w Illinois. Wkrótce przed nimi pojawiła się sylwetka wieży ciśnień, a zaraz potem wjechali do Elm Haven. Po drodze nie minął ich żaden pojazd.

7

Seans rozpoczął się o zmierzchu, ale widzowie zaczęli się gromadzić w Bandstand Park jeszcze wtedy, kiedy promienie dogasającego słońca leżały na Main Street niczym wielki płowy kocur, któremu niespieszno jest zejść z rozgrzanego chodnika. Farmerzy zatrzymywali wyładowane rodzinami kombi i furgonetki na żwirowym parkingu ciągnącym się wzdłuż Broad Avenue po stronie parku, żeby mieć jak najlepszy widok na ekran, którego funkcję pełniła boczna ściana Parkside Cafe, po czym urządzali sobie piknik na trawie lub siadali na krawędzi estrady i gawędzili z niewidzianymi od jakiegoś czasu znajomymi z miasta. Miejscowi zaczęli się na dobre schodzić dopiero po zachodzie słońca, kiedy na tle mroczniejącego nieba przemykały pierwsze nietoperze. Obsadzona wiązami Broad Avenue wyglądała jak ciemny tunel łączący jasną, choć pustawą Main Street z rozbrzmiewającym śmiechami i okrzykami parkiem.

Tradycja darmowych seansów filmowych w Elm Haven sięgała początków drugiej wojny światowej, kiedy najbliższe kino - Ewalts Palace w Oak Hill - zostało zamknięte z powodu powołania do wojska syna i zarazem jedynego pracownika właściciela. Od tej pory, żeby obejrzeć film, trzeba było wybrać się do Peorii, ale ze względu na racjonowanie benzyny ponad sześćdziesięciokilometrowa wycieczka raczej nie wchodziła w grę dla większości ludzi. W związku z tym pan Ashley-Montague przez całe lato 1942 roku w każdy sobotni wieczór przywoził z Peorii projektor i wyświetlał w Bandstand Park kroniki filmowe, kreskówki oraz filmy fabularne na białych prześcieradłach rozpiętych na bocznej ścianie Parkside Cafe.

Co prawda rodzina Achley-Montague wyprowadziła się z Elm Haven w roku 1919, kiedy ich posiadłość spłonęła, a dziadek obecnego pana Ashley-Montague'a popełnił samobójstwo, ale członkowie rodu od czasu do czasu zjawiali się w miasteczku, wspomagali finansowo rozmaite przedsięwzięcia i w ogóle opiekowali się nim tak, jak właściciele ziemscy w starej Anglii troszczyli się o pomyślność wiosek na należących do nich ziemiach. Osiemnaście lat po tym, jak syn ostatniego mieszkającego w Elm Haven Ashley-Montague'a zapoczątkował nową tradycję darmowych seansów filmowych, jego syn kontynuował ją w każdą pierwszą sobotę wakacji.

Wieczorem czwartego czerwca 1960 roku długi lincoln pana Ashley-Montague'a zaparkował na zarezerwowanym dla niego miejscu w pobliżu estrady. Panowie Taylor i Sperling wraz z innymi członkami rady miejskiej pomogli ustawić ciężki projektor na drewnianym podium ustawionym na estradzie, widzowie zasiedli na ławkach i kocach, rozbrykane dzieci zgarnięto z drzew i wydobyto z kryjówek, ci, którzy zdecydowali się oglądać film z samochodów, poprawili się na fotelach i sięgnęli do torebek z popcornem, gwar przycichł, niebo nad wiązami pociemniało, a biały ekran rozpięty na ścianie Parkside Cafe zapłonął białym światłem.

***

Dale i Lawrence wyruszyli późno z domu, ponieważ do ostatniej chwili mieli nadzieję, że tata zdąży się zjawić, żeby razem z nimi pójść na film. Nie zdążył, ale zadzwonił tuż przed wpół do dziewiątej i powiedział, że właśnie jedzie do domu, ale żeby na niego nie czekać. Mama zrobiła popcorn, nasypała go do dwóch dużych torebek z brązowego papieru, dała każdemu po dziesięć centów na coś do picia i przykazała wrócić zaraz po seansie.

Poszli na piechotę. Zazwyczaj jeździli na rowerach wszędzie, gdzie się dało, ale przechadzka na seans filmowy była tradycją sięgającą czasów, kiedy Lawrence był jeszcze za mały, żeby wsiąść na rower, więc Dale prowadził go za rękę do parku.

Opustoszałe ulice spowijała całkowita cisza. Wieczorna zorza na niebie przygasła, ale gwiazdy jeszcze nie zdążyły jej zastąpić i przerwy między wiązami wypełniała nieprzenikniona ciemność. Gęste powietrze było przesycone ciężkim zapachem kwiatów i świeżo skoszonej trawy. W pogrążonych w ciemności ogródkach i żywopłotach świerszcze stroiły instrumenty przed nocnym koncertem, a sowa ćwiczyła głos w gałęziach uschniętego drzewa za domem pani Moon. Mroczny masyw Old Central majaczył niewyraźnie pośrodku szkolnej parceli; chłopcy minęli ją pospiesznie i skręcili na zachód w Church Street.

Na skrzyżowaniach paliły się latarnie, ale długie odcinki między nimi były całkowicie skryte w cieniu rozłożystych drzew. Dale chętnie by pobiegł, żeby nie spóźnić się na kreskówkę, lecz Lawrence bał się potknąć na nierównym chodniku i rozsypać popcorn, w związku z czym szli tylko szybkim krokiem, przemykając pod szumiącymi w górze liśćmi. Okna dużych starych domów przy Church Street albo były zupełnie ciemne, albo rozświetlone migotliwą poświatą telewizorów. Tu i tam na werandach dało się dostrzec ogniki papierosów, było jednak za ciemno, żeby dojrzeć palących je ludzi. Na skrzyżowaniu Third Street i Church Street, w pobliżu starego internatu prowadzonego przez panią Samson, w którym dr Roon wynajmował pokój na pierwszym piętrze, przebiegli przez jezdnię, minęli zamknięty latem ceglany budynek miejskiego lodowiska i skręcili w lewo w Broad Street.

- Zupełnie jak w Halloween - odezwał się Lawrence niepewnym głosikiem. - Jakby tam, po ciemku, czaili się jacyś poprzebierani ludzie. Jakbyśmy biegali od domu do domu, żeby straszyć wszystkich i zbierać cukierki, ale nigdzie nikogo nie ma i...

- Cicho bądź! - syknął Dale.

Słyszał już dźwięki muzyki z parku. Wyświetlała kreskówkę Warner Brothers. Zostawili już za plecami wiązowy tunel nad Broad Street, nieliczne światła paliły się tylko w obszernych wiktoriańskich domach stojących z dala od ulicy. Po drugiej stronie skrzyżowania, naprzeciwko poczty, bielił się budynek kościoła.

- Co to? - szepnął Lawrence, stając jak wryty i tuląc do piersi torbę z prażoną kukurydzą.

- Nic. A co? - spytał Dale i też się zatrzymał.

Z ciemności pod i za wiązami dobiegały jakieś szepty i szelesty.

- To nic. - Dale pociągnął brata za rękę. - To tylko ptaki. - Lawrence wciąż stał jak wmurowany. - Albo nietoperze. - Teraz widział je wyraźnie: skrzydlate kształty śmigające na tle nieco bledszego nieba między czarnymi liśćmi i jasnych ścian kościoła. - Po prostu nietoperze, i tyle.

Ponownie pociągnął brata za rękę, ten jednak ani drgnął.

- Słuchaj... - szepnął.

Dale miał wielką ochotę szarpnąć go z całej siły, dać mu kopniaka albo pociągnąć za sterczące ucho, nie uczynił tego jednak, tylko stał i słuchał.

Szelest liści. Dobiegający z oddali wariacki śmiech którejś z postaci z kreskówki. Trzepot skórzastych skrzydeł. Głosy.

Zamiast bardziej wyczuwalnych niż słyszalnych nietoperzych pisków w ciemności rozbrzmiewały szepty, krzyki, nawoływania, przekleństwa, sprośności. Prawie wszystkie były nie do końca wyartykułowane, stanowiły zaledwie zapowiedź słów, balansując na granicy pełnego zrozumienia niczym rozmowa dobiegająca z sąsiedniego pokoju. Tylko dwa wyrazy rozbrzmiewały całkiem głośno i wyraźnie.

Dale i Lawrence stali nieruchomo na chodniku z przyciśniętymi kurczowo do piersi torebkami z kukurydzą, wpatrując się w górę, gdzie śmigające nietoperze wykrzykiwały ich imiona schrypniętymi, zardzewiałymi głosami. Gdzieś hen, z daleka, nadleciał okrzyk świnki Porky:

- I to już wszystko na dzisiaj!

- W nogi! - szepnął Dale.

***

Jim Harlen nie mógł pójść na seans, ponieważ matka wyjechała do Peorii na kolejną randkę. Uważała, że jest już wystarczająco dorosły, żeby zostać w domu bez opiekunki, ale jeszcze za mały, żeby samemu wychodzić. W związku z tym Harlen ułożył na łóżku wielką lalkę brzuchomówcy i przykrył ją kołdrą na wypadek, gdyby matka wróciła przed nim do domu. Było to jednak mało prawdopodobne; prawie nigdy nie wracała przed drugą w nocy. Następnie wygarnął z kredensu paczkę herbatników, wyprowadził rower z szopy i popędził przed siebie Depot Street. Wyruszył trochę później, niż zamierzał, ponieważ oglądał „Gunsmoke” w telewizji. Zrobiło się już dość ciemno. Pedałował co sił w nogach, żeby nie spóźnić się na kreskówkę.

Ulice były puste. Wszyscy wystarczająco dorośli, żeby samodzielnie zasiąść za kierownicą, a równocześnie na tyle mądrzy, żeby wpaść na ten pomysł, już dawno pojechali do Peorii albo Gelasburga. On na ich miejscu na pewno uczyniłby to samo.

Jim Harlen był przekonany, że tak czy inaczej nie zagrzeje długo miejsca w Elm Haven. Albo jego matka wyjdzie za któregoś ze swoich odstawionych adoratorów (najpewniej za jakiegoś mechanika samochodowego, który wydał wszystkie oszczędności na najmodniejszy garnitur) i zabierze go ze sobą do Peorii, albo sam ucieknie za rok albo dwa. Harlen zazdrościł Tubby'emu Cooke. Co prawda grubas był, delikatnie mówiąc, niezbyt bystry, ale miał przynajmniej tyle rozumu w głowie, żeby zwiać z Elm Haven gdzie pieprz rośnie. Rzecz jasna Harlen nie miał tak ciężkiego życia jak Tubby, któremu ojciec po pijanemu często łoił skórę, ale za to musiał się borykać z innymi problemami.

Był wściekły na matkę za to, że kazała mu nosić nazwisko ojca, chociaż nie wolno mu było przy niej nawet o nim wspomnieć. Nie znosił, kiedy znikała na całe piątki i soboty, wystrojona w wydekoltowane bluzki albo seksowne sukienki, na których widok Harlena ogarniało dziwne uczucie, ponieważ matka przypominała w nich trochę kobiety z czasopism, które ukrywał w głębi szafy. Nie znosił, kiedy paliła, upychając w popielniczce niedopałki ze śladami szminki, a on wyobrażał sobie takie same ślady na policzkach mężczyzn, których nawet nie znał... a także na ich ciałach. Nie znosił, kiedy za dużo wypiła i starała się to przed nim ukryć, odgrywając wielką damę, lecz Harlen bez trudu potrafił się zorientować, ponieważ mówiła wtedy z przesadną starannością, poruszała się powoli i przesadnie okazywała uczucia, usiłując go co chwila przytulać.

Nie znosił swojej matki. Gdyby nie była taką... taką... - słowo „dziwka” otarło się o świadomość Harlena, ale natychmiast zostało stamtąd usunięte - a za to postarałaby się być lepszą żoną, wtedy ojciec pewnie nie zacząłby się spotykać ze swoją sekretarką, z którą w końcu uciekł.

Pędził środkiem Broad Avenue, co jakiś czas ocierając z czoła pot gwałtownym ruchem ręki. Coś jasnego poruszyło się między domami po lewej stronie ulicy. Harlen zerknął odruchowo w tamtą stronę, zwolnił, przyjrzał się uważniej, po czym gwałtownie zahamował.

Ktoś przemykał alejką między podwórkami. Wytężywszy wzrok, Harlen dostrzegł niewysoką krępą postać w jasnej sukience, z odkrytymi białymi ramionami. Chwilę potem zniknęła w mroku. Cholera, przecież to stara Dublet! Alejka oddzielała jej stary duży dom od domu, w którym kiedyś mieszkała pani Duggan. Co ona tu robi o tej porze? Miał już ruszyć dalej, ale nagle przypomniał sobie, że przecież powinien śledzić nauczycielkę.

Niech to szlag trafi! O'Rourke chyba ma nierówno pod kopułą, jeśli myśli, że będę wciąż włóczył się po mieście za tym dinozaurem! Jakoś nie zauważyłem, żeby on albo inni łazili za kimkolwiek dzisiaj po południu. Mike lubi rozkazywać, a tamte barany lubią go słuchać, ja jednak jestem za stary na takie dziecinady.

Ale co pani D. robiła o tej porze w ciemnej alejce?

Pewnie wyszła ze śmieciami, głupku!

Ale przecież śmieci wywożą dopiero we wtorek, a ona niczego nie niosła. Ubrała się tak, jakby szła w gości - zdaje się, że miała na sobie tę samą różową sukienkę co ostatniego dnia przed feriami świątecznymi, chociaż nawet wtedy nie pozwoliła im na żadne szaleństwa - raptem pół godziny składania życzeń i rozdawania prezentów.

Dokąd ona idzie, u diabła?

Ciekawe, jaką minę będzie miał O'Rourke, jeśli się okaże, że z całego zakichanego Rowerowego Patrolu tylko on, Jim, zdobędzie naprawdę ważne informacje? Na przykład o tym, że po lekcjach stara Dublet bzyka się z Roonem albo van Syke'em.

Na myśl o tym zrobiło mu się niedobrze.

Przejechał na drugą stronę ulicy, rzucił rower w krzaki przy domu pani Duggan i ostrożnie wystawił głowę. Jasna postać zbliżała się już do Third Avenue.

Harlen zastanawiał się przez chwilę, w końcu doszedł do wniosku, że rower narobiłby zbyt wiele hałasu na żwirze, i ruszył na piechotę, przemykając w najgłębszym cieniu wzdłuż ogrodzeń i omijając pojemniki na śmieci. Niebezpieczeństwo, że zwietrzą go psy i zaczną ujadać, właściwie nie istniało, ponieważ jedynym psem w tej okolicy był Dexter państwa Gibson, ale Dexter był już tak stary, że aż zdziecinniały. Zresztą o tej porze przypuszczalnie siedział w domu i oglądał razem ze wszystkimi telewizję.

Stara Dublet przeszła przez Third Avenue, minęła internat, w którym mieszkał Roon, i weszła od południa na teren otaczający Old Central. A niech to, pomyślał zniechęcony Harlen. Po prostu zapomniała zabrać czegoś ze szkoły i teraz po to przyszła... Zaraz jednak uświadomił sobie, że to niemożliwe, ponieważ po południu, kiedy wracali z idiotycznej wyprawy do Jaskini, zauważyli, że okna na parterze szkoły zostały już pozabijane deskami - pewnie po to, żeby tacy jak on, serdecznie nienawidzący starej budy, nie mogli się do niej dostać - a oba wejścia są zamknięte na kłódki.

Pani Doubbet - Harlen przez chwilę widział ją wyraźnie w świetle latarni stojącej na rogu ulicy - zniknęła w cieniu pod schodami pożarowymi. Jim ukrył się za topolą przy ulicy. Chociaż od parku dzieliły go dwie przecznice, wyraźnie słyszał dobiegającą stamtąd muzykę. Zaczął się już główny seans. Chwilę potem do jego uszu dotarł stukot obcasów na metalowych stopniach. Pani Doubbet wspinała się po schodach pożarowych na pierwsze piętro. Skrzypnęły otwierane drzwi.

Ma klucz!

Harlen usiłował wymyślić powód, dla którego nauczycielka mogłaby przyjść do szkoły w nocy, w sobotę, w wakacje, na dodatek po tym, jak budynek opróżniono i zamknięto na cztery spusty, szykując go do wyburzenia. Cholera, ona chyba rzeczywiście kręci z Roonem!

Jeszcze bardziej wysilił fantazję, próbując sobie wyobrazić ją rozciągniętą na dębowym biurku i sapiącego nad nią dra Roona, ale nie bardzo mu to wyszło. Bądź co bądź nigdy jeszcze nie widział jak to się robi... Nawet w czasopismach, które trzymał w szafie, pokazywano same kobiety bawiące się cyckami, jakby lada chwila zamierzały to zrobić.

Z mocno bijącym sercem czekał, aż na piętrze zapali się światło. Nie zapaliło się. Powoli ruszył dokoła budynku, trzymając się blisko ścian, żeby nie zauważyła go, gdyby wyjrzała przez okno. Nigdzie żadnych świateł.

Chwileczkę... Coś jakby slaby poblask wydobywał się z okien w północno-zachodnim narożniku budowli, tam gdzie mieściła się sala pani Doubbet - a przez miniony rok również i jego sala. W jaki sposób mógłby tam zajrzeć? Drzwi na parterze były zamknięte na kłódkę, dostępu do piwnicznych okien broniły kraty z kutego żelaza. W pierwszym odruchu zamierzał wspiąć się po tych samych schodach, z których skorzystała nauczycielka, i wejść tymi samymi co ona drzwiami, wyobraził sobie jednak, że natyka się na nią na stopniach albo, co gorsza, w ciemnym korytarzu, i szybko zrezygnował z tego pomysłu. Przez jakiś czas stał nieruchomo, wpatrzony w blask przesuwający się z okna do okna, jakby ta stara wiedźma łaziła po sali ze słoikiem wypełnionym robaczkami świętojańskimi. Z parku dobiegł przytłumiony śmiech; zdaje się, że dzisiaj pokazywano jakąś komedię.

Harlen opuścił wzrok i rozejrzał się dokoła. Gdyby stanął na pojemniku na śmieci, powinien bez trudu wspiąć się na wąski gzyms jakieś dwa metry nad ziemią, a stamtąd po rynnie jeszcze wyżej, nad okna parteru i na kolejny gzyms, pod oknami na pierwszym piętrze. Musi tylko mocno trzymać się rynny i wyszukiwać szczeliny między kamieniami, żeby wbijać w nie czubki butów. Gzyms miał około dwudziestu centymetrów szerokości; Harlen wiedział o tym, ponieważ często oglądał go z okna klasy, a nawet karmił na nim gołębie wygrzebanymi z kieszeni okruszkami. Gdyby nie mógł się niczego przytrzymać, z pewnością nie zdołałby na nim ustać, ale dzięki rynnie... Gdyby się jej mocno chwycił, wystarczyłoby przykucnąć, przesunąć się jeszcze jakieś pół metra w bok, ostrożnie unieść głowę i zajrzeć przez okno...

...za którym coś jarzyło się bladą poświatą, przygasało i znowu rozbłyskiwało.

Harlen zaczął się już wspinać na pojemnik, ale zatrzymał się i spojrzał w górę. Wysoko. Bardzo wysoko. Co najmniej sześć metrów, a poniżej chodnik i żwir.

- A co mi tam! - wyszeptał Harlen. - Dam radę. Chciałbym ciebie tu zobaczyć, O'Rourke!

Ruszył dalej.

***

Wieczorem tego dnia, kiedy odbywał się darmowy seans, Mike O'Rourke opiekował się babcią. Rodzice pojechali na tańce do Silverleaf Dance Emporium - był to stary budynek otoczony rozłożystymi drzewami jakieś dwadzieścia kilometrów od miasta przy Hard Road w drodze do Peorii - więc Mike został w domu z siostrami i babcią. Teoretycznie domem miała się zająć najstarsza siedemnastoletnia Mary, ale wyszła z chłopakiem dziesięć minut po odjeździe rodziców. Mary nie wolno było wychodzić na randki w te dni, kiedy rodziców nie było w domu, obecnie zaś odsiadywała miesięczny wyrok całkowitego „uziemienia” za jakieś występki, o których Mike nic nie wiedział i które niewiele go obchodziły, ale gdy tylko jej pryszczaty adorator zajechał swoim chevroletem rocznik 54, pobiegła jak szalona, kazawszy uprzednio siostrze trzymać język za zębami i zagroziwszy bratu, że go zabije, jeżeli piśnie choć słowo rodzicom. Mike przyjął to ze stoickim spokojem. Przynajmniej będzie miał czym ją szantażować, jeśli kiedyś zajdzie taka potrzeba.

Po siostrze władzę odziedziczyła piętnastoletnia Margaret, ale dziesięć minut po odjeździe Mary zjawili się trzej chłopcy ze szkoły średniej z dwiema dziewczynami (jeszcze za młodzi, żeby mieć prawa jazdy), zawołali Peg i poszli na seans. Dziewczęta doskonale wiedziały, że rodzice nie wrócą przed północą.

W takiej sytuacji odpowiedzialność powinna spocząć na barkach trzynastoletniej Bonnie, ale Bonnie nigdy nie brała za nic odpowiedzialności. Mike odnosił niekiedy wrażenie, że jeszcze nigdy żadna dziewczyna nie otrzymała tak niewłaściwie dobranego imienia. Podczas gdy pozostałe potomstwo O'Rourke'ów - nie wyłączając Mike'a - odziedziczyło po rodzicach piękne oczy i szlachetne rysy twarzy, Bonnie była otyła, miała puste brązowe oczy i jeszcze bardziej matowobrązowe włosy, ziemistą cerę upstrzoną plamkami trądziku oraz zgorzkniałą naturę stanowiącą połączenie najgorszych cech charakteru trzeźwej matki i pijanego ojca. Pomaszerowała do pokoju, który dzieliła z siedmioletnią Kathleen, wyrzuciła stamtąd siostrę i zamknęła się od środka, nie reagując na jej płacz i błagania.

Kathleen była najładniejsza spośród córek państwa O'Rourke: rudowłosa, błękitnooka, o różanej cerze, buzi pokrytej piegami i promiennym uśmiechu, który sprawiał, że ojciec Mike'a zaczynał snuć opowieści o wiejskich dziewczętach z Irlandii, w której nigdy nie był. Kathleen była piękna; była też lekko opóźniona w rozwoju, w związku z czym, chociaż miała już siedem lat, wciąż chodziła do przedszkola. Czasem, kiedy nie potrafiła zrozumieć najprostszych rzeczy, Mike uciekał do ubikacji, żeby tam w samotności walczyć z napływającymi do oczu łzami. Codziennie rano, służąc do mszy, Mike prosił Boga, żeby naprawił to, co było nie w porządku z jego siostrą, jednak na razie Bóg tego nie uczynił i opóźnienie Kathleen stawało się coraz bardziej widoczne, w miarę jak jej rówieśnice zgłębiały tajniki czytania i rachunków, zostawiając ją, zdumioną i zagubioną, coraz dalej w tyle.

Mike uspokoił siostrę, dał jej kolację, ułożył do snu w łóżku Mary, a następnie zszedł na dół, żeby zająć się babcią.

Miał dziewięć lat, kiedy dostała pierwszego udaru. Pamiętał zamieszanie, jakie zapanowało w domu, kiedy starsza pani przestała pojawiać się w kuchni i zamieniła się w umierającą starszą panią w salonie. Babcia była matką jego matki. Chociaż Mike nie znał słowa „matriarchat”, to doskonale poznał jego funkcjonalną definicję; wiekowa kobieta w fartuchu w grochy, zawsze w kuchni przy garnkach lub w salonie przy szyciu, podejmująca decyzje i rozstrzygająca spory. Jej donośny głos docierał kanałami wentylacyjnymi do pokoju Mike'a, kiedy wyrywała jego matkę ze szponów cynicznej depresji albo łajała ojca za kolejny suto zakrapiany wieczór spędzony z kolegami. To właśnie babcia uratowała rodzinę od finansowej katastrofy, kiedy ojciec przez rok był bez pracy, i to właśnie babcia ocaliła Kathleen przed niechybną śmiercią, kiedy Mike miał cztery lata, a Kathleen cztery i wściekły ogromny pies zjawił się nie wiadomo skąd na podwórku. Mike wyczuł niebezpieczeństwo i starał się usunąć zwierzęciu z drogi, wołał do siostry, żeby też nie podchodziła, ale Kathleen uwielbiała psy i nie mieściło jej się w głowie, że któryś mógłby ją skrzywdzić. Była już zaledwie metr od toczącej pianę z pyska bestii i Mike mógł jedynie wzywać pomocy cienkim, bezradnym głosikiem, wiedząc, że jest już za późno.

Nagle pojawiła się babcia w fartuchu w grochy, ze szczotką w ręce i rozwianymi siwymi włosami, jedną ręką zgarnęła Kathleen, szczotką zaś rąbnęła psa tak mocno, że aż odrzuciło go na środek ulicy. Następnie wcisnęła Mike'owi dziewczynkę w objęcia i kazała mu zabrać ją do środka zupełnie spokojnym głosem, któremu jednak nie zdołałby się sprzeciwić nawet wtedy, gdyby taki pomysł zaświtał mu w głowie, po czym odwróciła się do psa, który właśnie oprzytomniał po uderzeniu i rzucił się do ataku. Biegnąc w stronę domu, Mike obejrzał się przez ramię. W jego pamięci na zawsze utkwił obraz babci czekającej w lekkim rozkroku na ugiętych nogach, z dłońmi zaciśniętymi na kiju od szczotki. Później posterunkowy Barney wyznał, że pierwszy raz w życiu widział psa zabitego szczotką do zamiatania podłogi, a już na pewno wściekłego psa, i że niewiele brakowało, a pani Houlihan rozwaliłaby potworowi łeb na kawałki.

Tak właśnie powiedział Barney: potworowi. Od tej pory Mike wiedział na pewno, że babcia poradzi sobie ze wszystkimi potworami, jakie mogłyby się wyłonić z mroków nocy. A jednak niespełna rok później padła jak kłoda. Pierwszy udar był bardzo ciężki, pozrywał wszystkie przewody zawiadujące mięśniami jej niegdyś jakże ruchliwej twarzy. Dr Viskes dawał jej miesiąc, najwyżej dwa, ale babcia nie poddała się tak łatwo. Mike nie mógł się oswoić ze zmianą, jaka zaszła w salonie: miejsce stanowiące do tej pory epicentrum jej aktywności zamieniło się w salę szpitalną. Wraz z resztą rodziny czekał na jej koniec.

Przeżyła całe lato, a jesienią zaczęła się porozumiewać z bliskimi za pomocą alfabetu mrugnięć. W święta już mówiła, chociaż tylko najbliżsi potrafili ją zrozumieć. Na Wielkanoc przemogła niemoc swego ciała na tyle, że poruszała prawą ręką i coraz częściej przebywała w pozycji siedzącej. Trzy dni po Wielkanocy dostała drugiego udaru, a miesiąc później trzeciego.

Od półtora roku była zaledwie oddychającymi zwłokami o żółtawej nieruchomej twarzy i rękach podkurczonych jak szpony martwego ptaka. Nie poruszała się, nie panowała nad czynnościami fizjologicznymi, ze światem zewnętrznym porozumiewała się wyłącznie za pomocą ruchów powiek. I wciąż żyła.

***

Mike wszedł do salonu, kiedy na dworze zaczęło się już na dobre ściemniać. Zapalił starą lampę naftową - w domu oczywiście była elektryczność, ale babcia zawsze korzystała z lamp naftowych, więc postanowili dochować wierności tej tradycji - i zbliżył się do wysokiego łóżka.

Leżała na prawym boku, zwrócona ku niemu twarzą, jak zawsze, chyba że akurat odwrócili ją ostrożnie na drugi bok, żeby zapobiec powstawaniu odleżyn, chociaż tak naprawdę nie dało się tego uniknąć. Twarz miała pooraną niezliczonymi zmarszczkami, skórę żółtawą, woskową... zupełnie nieludzką. Oczy wpatrywały się tępo w przestrzeń, lekko wybałuszone, jakby wypychała je z czaszki gromadząca się tam miesiącami bezsilna frustracja spowodowana niemożnością samodzielnego wykonania jakiegokolwiek, nawet najdrobniejszego ruchu oraz przekazania jakiejkolwiek myśli. Z kącika ust wypłynęła strużka śliny; Mike delikatnie wytarł ją jednym z czystych ręczników leżących na pościeli w nogach łóżka.

Sprawdził, czy nie trzeba jej przebrać - co prawda teoretycznie powinny się tym zajmować wyłącznie jego siostry, lecz on zajmował się babcią bardziej niż one wszystkie razem wzięte i te sprawy nie stanowiły dla niego żadnej tajemnicy - ale miała całkiem sucho, usiadł więc obok w fotelu i wziął ją za rękę.

- Dzisiaj był piękny dzień, babciu - wyszeptał. Nie miał pojęcia, dlaczego zawsze szeptał przy niej, ale zauważył, że inni czynią to samo, nawet jego matka. - Czuć, że to już lato.

Rozejrzał się po pokoju. Grube zasłony w oknach. Stół i stolik przy łóżku zastawione lekarstwami. Na pozostałych meblach mnóstwo fotografii w kolorze sepii z czasów, kiedy jeszcze była żywa. Ile czasu minęło od chwili, kiedy po raz ostatni zwróciła twarz ku którejś z nich?

W kącie stała stara Victrola; Mike wstał i włączył jedną z ulubionych płyt babci - Caruso wykonującego arię z „Cyrulika sewilskiego”. Pokój wypełnił wysoki głos śpiewaka wymieszany z trzaskami i szumami. Babcia w żaden sposób nie zareagowała, Mike jednak przypuszczał, że słyszy muzykę. Ponownie wytarł jej ślinę z brody i kącika ust, poprawił poduszkę, wrócił na fotel i znowu wziął ją za rękę. Miał wrażenie, że zaciska palce na czymś suchym i martwym. Kiedy był mały, to właśnie babcia opowiedziała mu podczas Halloween historyjkę o łapie martwej małpki. Tak się wtedy wystraszył, że przez kilka miesięcy musiał spać przy włączonym świetle.

Co by się stało, gdybym powróżył z jej ręki? - pomyślał. Natychmiast potrząsnął głową i szybko odmówił „Zdrowaś Mario” jako pokutę.

- Mama i tata pojechali do Silverleaf - szeptał, starając się, żeby zabrzmiało to jak najpogodniej. Głos dobiegający z głośników niemal całkowicie ginął w gąszczu szumów i trzasków. - Mary i Peg poszły do kina. Dale mówi, że dzisiaj na darmowym seansie pokazują „Wehikuł czasu”. To podobno o jakimś gościu, który przenosi się w przyszłość, czy coś w tym rodzaju.

Umilkł, ponieważ odniósł wrażenie, że babcia lekko się poruszyła. Jakby drgnięcie bioder, przykurcz mięśni nóg... Z cichym pyknięciem zepsuła powietrze.

- To dziwaczny pomysł, prawda? - mówił szybko, starając się pokryć zażenowanie. - Przenieść się w przyszłość i w ogóle... Dale jest zdania, że ludzie kiedyś nauczą się to robić, ale Kevin mówi, że to niemożliwe, że to coś zupełnie innego niż wtedy, kiedy Rosjanie wystrzelili w kosmos ten swój Sputnik... Pamiętasz, jak kiedyś oglądaliśmy go razem na niebie? Powiedziałem wtedy, że kiedyś może wyślą w kosmos człowieka, a ty powiedziałaś, że chciałabyś nim być. No więc, w każdym razie, Kevin uważa, że nie można podróżować w czasie, bo wtedy powstaje za dużo para... para... - Nie mógł sobie przypomnieć tego słowa, a nie chciał wyjść przed babcią na głupka. Tylko ona jedna z całej rodziny nie wściekała się na niego, kiedy zawalił czwartą klasę. - Paradoksów! - A jednak sobie przypomniał. - No wiesz, jak wtedy, kiedy ktoś cofnie się w przeszłość i przypadkiem zabije dziadka...

Umilkł raptownie, ponieważ uświadomił sobie, co wygaduje. Jego dziadek, mąż babci, zginął przed trzydziestu dwu laty w elewatorze zbożowym, który właśnie czyścił. Metalowe wrota nie wytrzymały naporu jedenastu ton pszenicy. Mike podsłuchał kiedyś, jak jego ojciec opowiadał, że stary Devin Houlihan do ostatka walczył o życie, pływając w sypiącym się zbożu jak pies w rzece, aż wreszcie utonął. Podczas sekcji stwierdzono, że w płucach ma pełno pyłu.

Opuścił wzrok na rękę babci. Pogłaskał ją po palcach, wracając myślami do pewnego jesiennego wieczoru, kiedy miał sześć albo siedem lat, a babcia siedziała w bujanym fotelu w tym samym pokoju, szyła i snuła jedną ze swych opowieści.

- Śmierć czekała na twojego dziadka w tym elewatorze, a kiedy wszedł, wzięła go za rękę i pociągnęła za sobą, ale Devin walczył, i to jak! Ja też zamierzam tak zrobić. Tak, Michael: kiedy kobieta w czarnej sukni przyjdzie po mnie, ja nie wpuszczę jej do domu, a przynajmniej nie po dobroci. Będę walczyć do upadłego.

***

Od tej pory Mike wyobrażał sobie Śmierć jako kobietę w czarnej sukni. Oczami wyobraźni widział również, jak babcia rozprawia się z nią tak samo jak wtedy ze wściekłym psem. Teraz pochylił się nad nią i spojrzał jej z bliska w oczy. Widział w nich swoje odbicie, zniekształcone i niewyraźne w słabym blasku naftowej lampy.

- Nie wpuszczę jej tu, babciu - wyszeptał. Jego oddech poruszył siwymi włosami przy jej policzku. - Nie wpuszczę jej, chyba że ty tego zechcesz.

W szczelinie między krawędzią zasłony i ścianą widział napierającą z zewnątrz ciemność. Na piętrze zaskrzypiała deska; stary dom powoli osiadał na fundamentach. Coś zaskrobało o szybę.

Płyta dobiegła końca. Igła przesuwała się po końcowym rowku, z głośników dobiegało skrzypienie i zgrzytanie jakby ktoś przesuwał paznokciami po szkle, lecz Mike nadal siedział bez ruchu, z twarzą przy twarzy babci.

***

Kiedy Dale Stewart siedział obok brata w Bandstand Park, oglądając „Wehikuł czasu”, prawie całkiem zapomniał o nietoperzach. Dale już wcześniej przypuszczał, że zostanie pokazany właśnie ten film (pan Ashley-Montague zazwyczaj przywoził te filmy, które właśnie skończył wyświetlać w swoim kinie w Peorii), i czekał na niego z zapartym tchem, przeczytawszy rok wcześniej komiks pod tym samym tytułem.

Lekki powiew wiatru zaszeleścił liśćmi na drzewach w parku. Rod Taylor właśnie ratował Yvette Mimieux ze strumienia, obserwowany przez apatycznych Elojów. Lawrence siedział mu na kolanach - jak zawsze, kiedy działo się coś ekscytującego - i zajadał resztki prażonej kukurydzy, sięgając od czasu do czasu po Dra Peppera, którego kupili w Parkside Cafe. Szeroko otwartymi oczami wpatrywał się w ekran, na którym Rod Taylor zapuszczał się właśnie w podziemny świat Morloków. Przytulił się jeszcze mocniej do brata.

- Wszystko w porządku - szepnął mu Dale do ucha. - Tamci boją się światła, a on ma przecież zapałki.

Oczy Morloków jarzyły się w mroku niczym robaczki świętojańskie. Rod Taylor zapalił zapałkę i potwory natychmiast się cofnęły, osłaniając twarze sinymi ramionami. Szelest liści nie ustawał; Dale podniósł wzrok i stwierdził, że gwiazdy zniknęły za chmurami. Oby tylko nie zaczęło padać.

Pan Ashley-Montague przywiózł również dwa dodatkowe głośniki, ale dźwięk i tak był słabszy niż w prawdziwym kinie. Okrzyki Roda Taylora i wrzaski Morloków prawie całkiem utonęły w szumie liści i trzepocie skórzastych skrzydeł dobiegających z głębi parku. Lawrence przywarł do brata całym ciałem. Zupełnie zapomniał o popcornie, zdjął za to baseballową czapeczkę i, jak prawie zawsze, kiedy się czegoś bał, skubał zębami daszek.

- Wszystko będzie w porządku - uspokajał go Dale, poklepując po ramieniu. - Uwolni Weenę i wszystko się dobrze skończy.

Kolorowe obrazy tańczyły na ekranie, a wiatr wzmagał się z każdą chwilą.

***

Duane właśnie jadł w kuchni spóźnioną kolację, kiedy na podwórku rozległ się warkot silnika. Gdyby siedział w piwnicy przy włączonym radiu, z pewnością by go nie usłyszał, ale w kuchni okna były otwarte i panowała zupełna cisza, jeśli nie liczyć nieustającego cykania świerszczy, nadrzewnych żab nad stawem oraz powtarzającego się co jakiś czas skrzypnięcia poruszanych wiatrem drzwi chlewu.

Stary wrócił wcześniej niż zwykle, pomyślał Duane, natychmiast jednak uświadomił sobie, że to nie był odgłos silnika ich półciężarówki. To musiał być jakiś większy samochód... a przynajmniej większy silnik.

Duane ostrożnie wyjrzał przez okno. Za kilka tygodni zboże miało całkowicie zasłonić widok na gruntową drogę prowadzącą do domu, na razie jednak wciąż było widać mniej więcej trzydziestometrowy odcinek. Nie pojawił się na niej żaden pojazd, nie zachrzęścił żwir pod kołami.

Duane zmarszczył brwi, ugryzł kawałek kanapki, wyszedł na zewnątrz, skręcił za róg domu i stanął między budynkiem mieszkalnym i stodołą, skąd dobrze było widać drogę dojazdową. Zdarzało się - choć niezbyt często - że ktoś skręcał tu przez pomyłkę. Im dłużej Duane o tym myślał, tym głębszego nabierał przekonania, że silnik, który słyszał, należał do dużego samochodu. Wujek Art nie jeździł pickupami, twierdząc, że spotkało go wystarczająco duże nieszczęście w postaci konieczności życia w tym kraju, żeby miał powiększać swoje cierpienia, używając najohydniejszych pojazdów, jakie kiedykolwiek zaprojektowano w Detroit. Obecnie miał cadillaca, ale silnik cadillaca pracował zupełnie inaczej.

Chłopiec stał w ciepłej ciemności z kanapką w ręce i gapił się na drogę. Pod niebem zawisł nierówny, bezkształtny strop z chmur, niewyrośnięte jeszcze zboże stało nieruchomo na polu w oczekiwaniu na burzę. Robaczki świętojańskie migotały w rowach po obu stronach drogi i na tle czarnych sylwetek niskich, rozłożystych jabłoni.

Jakieś sto metrów od zabudowań, u wylotu drogi dojazdowej, stała z wyłączonymi światłami duża ciężarówka. Duane nie widział żadnych szczegółów, tylko ciemny, nieruchomy kształt w miejscu, gdzie powinien się znajdować jaśniejszy prześwit. Zajadając kanapkę, zastanawiał się intensywnie, kto też mógłby przyjechać do nich w sobotni wieczór takim pojazdem, ale nic nie przychodziło mu do głowy. A może ktoś odwiózł do domu pijanego starego? Coś takiego zdarzało się już parę razy, ale na to było jeszcze za wcześnie.

Hen, daleko na południu zamigotała błyskawica - zbyt daleko, żeby usłyszeć odgłos grzmotu. Błysk był tak słaby, że pozwolił chłopcu jedynie upewnić się co do tego, że ciężarówka cały czas stoi w tym samym miejscu. Coś otarło się o jego nogę.

- Ciii, Wittgenstein... - szepnął. Przyklęknął na jedno kolano i otoczył ramieniem szyję starego owczarka. Pies drżał, a z jego gardła wydobywał się odgłos trochę przypominający warkot... ale tylko trochę. - Ciii... - szepnął powtórnie Duane i poklepał go po głowie, ale pies trząsł się nadal.

Jeśli wysiedli z tej ciężarówki, mogliby już tu dojść, przemknęło chłopcu przez głowę. Ale kto? - pojawiło się natychmiast pytanie.

- Chodź, Witt - powiedział cicho. Zaprowadził psa za obrożę do domu, powyłączał światła, wszedł do graciarni, którą stary nazywał swoją pracownią, wyjął z biurka klucz, przemknął do salonu i otworzył szafkę z bronią. Zawahał się przez chwilę, zostawił w spokoju strzelby mniejszego kalibru i wziął samopowtarzalną szesnastkę.

Wittgenstein zaskomlał w kuchni, skrobiąc linoleum pazurami.

- Cicho, Witt! Wszystko w porządku.

Sprawdził, czy komora jest pusta, przeładował, sprawdził ponownie, wyjął pusty magazynek, a następnie otworzył dolną szufladę szafki. Stało tam żółte kartonowe pudełko z amunicją. Duane przykucnął obok stołu, wepchnął pięć pocisków do magazynka, a trzy włożył do kieszeni flanelowej koszuli.

Wittgenstein szczeknął prosząco. Duane zamknął go w kuchni, a sam wymknął się z domu tylnym wyjściem z domu i powoli ruszył wzdłuż ściany budynku. Blask latarni zawieszonej na wysokim słupie wydobywał z ciemności podjazd i początkowe dziesięć metrów drogi. Duane przykucnął i czekał. Uświadomił sobie, że serce bije mu znacznie szybciej niż zwykle, zaczął więc oddychać powoli i miarowo, aż się uspokoiło.

Świerszcze i inne owady umilkły. Nie poruszał się ani jeden z niezliczonych kłosów, powietrze stało nieruchomo, na południu niebo znowu przecięła błyskawica. Tym razem, po piętnastu sekundach, do uszu chłopca dotarł także łoskot gromu.

Duane oddychał płytko przez usta, z kciukiem na bezpieczniku. Strzelbę było czuć oliwą. Wittgenstein umilkł, ale sądząc po wyraźnie słyszalnym skrobaniu pazurów, cały czas wędrował od jednych zamkniętych drzwi do drugich.

Duane czekał.

Jakieś pięć minut później silnik ciężarówki zawarczał, żwir zachrzęścił pod kołami. Schylony wpół chłopiec przemknął na skraj pola, przykucnął w ukryciu, ostrożnie spojrzał zza zasłony zboża. Pojazd, wciąż z wyłączonymi światłami, wycofał się na główną drogę, a następnie ruszył na południe, w stronę cmentarza, Black Tree Tavern i Elm Haven.

Duane wystawił głowę ze zboża i odprowadził wzrokiem ciemną sylwetkę. Kiedy zniknęła w oddali, i kiedy ucichł odgłos silnika, usiadł ciężko, położył strzelbę na kolanach i czekał. Po dwudziestu minutach spadły pierwsze krople deszczu. Duane odczekał jeszcze trzy albo cztery minuty, po czym wyszedł ze zboża i trzymając się blisko łanów, żeby jego sylwetka nie odznaczała się na tle nieba, obszedł całe gospodarstwo. Gnieżdżące się w stodole wróble spały, świnie cicho pochrząkiwały przez sen, wszędzie panował spokój. Wrócił do domu drzwiami kuchennymi. Wittgenstein powitał go radośnie jak szczeniak. Wymachując ogonem, biegał od niego do drzwi i z powrotem.

- Nic z tego, kolego - powiedział Duane, rozładowując broń i układając amunicję na stole przykrytym kraciastym obrusem. - Nie idziemy na polowanie, ale i tak dostaniesz jakiś smakołyk w nagrodę, a potem pójdziesz spać ze mną na dół.

Kiedy Duane podszedł do szafki, w której trzymali karmę dla psa, ogon owczarka zaczął się poruszać w jeszcze szybszym tempie.

Na zewnątrz deszcz nieco osłabł po pierwszym wściekłym ataku, lecz wiatr nadal chłostał zboże i szarpał gałęziami karłowatych jabłoni.

***

Okazało się, że wspinaczka wcale nie była taka łatwa, szczególnie że wiatr wzmagał się z każdą chwilą, niosąc ze sobą tumany pyłu z wysypanego żwirem boiska i parkingu. Harlen musiał zatrzymać się w połowie drogi, żeby przetrzeć oczy. No cóż, przynajmniej nie musiał się martwić, że ktoś go usłyszy, ponieważ wiatr czynił zbyt dużo hałasu.

Dopiero kiedy znalazł się między parterem i pierwszym piętrem, jakieś sześć metrów nad pojemnikiem na śmieci, uświadomił sobie, jakiej głupoty się dopuścił. Co zrobi, jeżeli nagle pojawi się van Syke, Roon albo ktokolwiek? Na przykład Barney? Spróbował sobie wyobrazić reakcję matki, która po powrocie do domu dowiedziałaby się, że jej syn czeka w miejskim areszcie na transport do więzienia w Oak Hill, i uśmiechnął się lekko. Tak, to na pewno by ją poruszyło! Pokonał ostatnie dwa metry, oparł kolano na gzymsie pod oknami pierwszego piętra, przywarł policzkiem do ceglanej ściany i odpoczywał przez jakiś czas, ciężko łapiąc powietrze. Wiatr szarpał go wściekle, usiłując oderwać od rynny. Patrząc w lewo, widział z góry światło latarni na rogu School Street i Third Avenue, przedzierające się przez liście wiązów. Był naprawdę wysoko.

Harlen nie bał się wysokości. Kiedy w zeszłym roku urządzili zawody we wspinaniu się na ogromny dąb rosnący za ogródkiem Congdenów, zwyciężył bezapelacyjnie. Wspiął się tak wysoko, że chłopcy zaczęli wołać, żeby się nie wygłupiał, że już wystarczy, on jednak wszedł na ostatnią, najwyższą gałąź... tak cienką, że wydawało się, iż nie utrzyma nawet gołębia... i spojrzał z góry na ocean zieleni okrywający Elm Haven. Ale tamto to była dziecinada w porównaniu z tym, na co odważył się teraz.

Zerknąwszy w dół, zaczął żałować, że się tego podjął. Od upadku w ponad ośmiometrową przepaść chroniły go tylko stara rynna i ceglany, wyślizgany i wyszczerbiony w wielu miejscach gzyms. Zacisnął powieki, koncentrując się na utrzymaniu równowagi, a kiedy otworzył je ponownie, nie patrzył już w dół, tylko rozglądał się w poszukiwaniu okna. Cholera, brakowało mu co najmniej metra. Nie było mowy o tym, żeby mógł zajrzeć do środka, nie puszczając rynny, a w dodatku błękitny blask zniknął bez śladu. Harlen wyobraził sobie, jak zza narożnika budynku wyłania się pani Dublet, spogląda w górę i woła skrzekliwym głosem: „Jim Harlen! Złaź stamtąd natychmiast!”.

A co potem? Każe mu powtarzać szóstą klasę, którą właśnie skończył? Zepsuje mu całe wakacje? Uśmiechnął się, wziął głęboki wdech, przywarł do muru i zaczął na klęczkach przesuwać się w stronę okna. Wkrótce palce jego wyciągniętej prawej ręki zacisnęły się na parapecie. Znalazłszy oparcie, wiedział już, że jest bezpieczny. Przez jakiś czas trwał nieruchomo z policzkiem przyciśniętym do cegieł. Gdyby zechciał, w każdej chwili mógł zajrzeć przez szybę do środka, ale jakiś wewnętrzny głos szeptał mu, żeby tego nie robił. Daj spokój. Idź na film. Wracaj do domu.

Wiatr szeleścił liśćmi na drzewach i wciąż sypał mu pyłem w twarz. Harlen obejrzał się na rynnę. Mógł wrócić do niej w każdej chwili i bez problemów zjechać na dół. Przypomniał sobie, jak Gerry Daysinger albo ktoś inny nazwał go mięczakiem. Przecież nie będą wiedzieli, że tu wlazłem.

Skoro tak, to po co w ogóle właziłeś, głupku?

Zaczął się zastanawiać, co powie Mike'owi O'Rourke i pozostałym, w jaki sposób ubarwi swoją historię, gdyby się okazało, że stara Dublet po prostu układała kredę w pudełkach albo coś w tym rodzaju. Wyobrażał sobie ich miny, kiedy opowiedziałby im o swojej wspinaczce i o tym, jak Roon posuwał staruchę na biurku w sali...

Odwrócił głowę i spojrzał w okno.

Pani Doubbett nie siedziała przy biurku w głębi sali, lecz przy jednej z ławek w rzędzie pod oknem, nie dalej niż metr od Harlena. Światła w sali były wyłączone, lecz pomieszczenie wypełniała blada fosforyzująca poświata, podobna trochę do tej, jaka otacza w lesie stare butwiejące pnie.

Pani Doubbet nie była sama. Fosforyzującą poświatę wydzielała siedząca obok niej postać. Była tak blisko, że gdyby nie szyba, Harlen mógłby jej dotknąć. Rozpoznał ją natychmiast.

Pani Duggan, wieloletnia koleżanka pani Doubbet, zawsze była szczupła. Podczas choroby, zżerana przez raka, schudła jeszcze bardziej, aż wreszcie, tuż przed świętami, przestała przychodzić do szkoły. Harlen doskonale pamiętał jej patykowate ramiona obciągnięte piegowatą skórą. Nikt z uczniów nie widział jej w ostatnich tygodniach życia, ale mama Sandy Whittaker odwiedzała ją w domu oraz była przy otwartej trumnie w domu pogrzebowym i mówiła, że ze starej nauczycielki zostały tylko skóra i kości. Być może właśnie dzięki temu Harlen tak łatwo ją rozpoznał.

Zerknął na pochyloną, uśmiechniętą panią Doubbett, a następnie jego wzrok niemal bez udziału woli skierował się na panią Duggan. Sandy opowiadała, że nauczycielkę pochowano w najlepszej sukience z zielonego jedwabiu, tej samej, w której przychodziła do szkoły w ostatnie dni przed gwiazdką. Teraz miała ją na sobie. W wielu miejscach materiał przegnił, zrobiły się w nim dziury i właśnie przez nie wydobywała się fosforyzująca poświata.

Siwe włosy wciąż były starannie zaczesane do tyłu i spięte kościanym grzebieniem, ale w wielu miejscach powyłaziły całymi kosmykami, pozostawiając połyskujące białawo łyse miejsca. Było ich dużo, co najmniej tyle samo co dziur w sukience. Mike doskonale widział jej spoczywające nieruchomo na blacie ławki palce: długie, szczupłe, obciągnięte cienką jak pergamin brązową skórą.

Pani Doubbet pochyliła się ku zwłokom koleżanki i coś powiedziała. Nagle zrobiła zdziwioną minę i spojrzała w jego stronę. Harlen uświadomił sobie, że z pewnością jest doskonale widoczny, że blask rozsiewany przez siedzącego przy ławce trupa oświetla jego przyklejoną do szyby twarz równie mocno, jak wyschnięte ścięgna wyglądające spod popękanej skóry na przegubach pani Duggan i kolonie pleśni na jej ciele... a raczej na resztkach ciała. Kątem oka widział, jak pani Doubbet podnosi się z krzesła, wciąż patrząc w jego stronę, nie był jednak w stanie oderwać wzroku od karku pani Duggan. Kręgi szyjne poruszały się pod cienką jak papier, pokrytą plamami skórą jak kamienie wrzucone do częściowo przegniłego worka.

Pani Duggan odwróciła się powoli i spojrzała na niego. Ich twarze dzieliło najwyżej pół metra. W miejscu, gdzie kiedyś było jej lewe oko, jarzyło się skupisko błękitnawej fluorescencji. Wyszczerzyła zęby w pozbawionym ust uśmiechu i zbliżyła twarz do okna, jakby zamierzała złożyć przez nią pocałunek na twarzy chłopca. Na szybie nie osiadł nawet najmniejszy obłoczek oddechu.

Harlen wyprostował się gwałtownie i odwrócił na pięcie, by rzucić się do ucieczki. Zupełnie zapomniał, że stoi na wąskim okapie nad kilkumetrową przepaścią, ale nawet gdyby o tym pamiętał, z pewnością uczyniłby to samo.

Nie krzyknął, spadając.

8

Mike uwielbiał rytuał mszy. W tę niedzielę - jak we wszystkie niedziele z wyjątkiem specjalnych świąt - pomagał ojcu Cavanaughowi przy zwyczajnym nabożeństwie o siódmej trzydzieści, po czym został w kościele, żeby pełnić funkcję głównego ministranta podczas sumy o dziesiątej. Rzecz jasna, znacznie większy tłok panował podczas wcześniejszej mszy, ponieważ mieszkający w okolicach Elm Haven katolicy tylko wyjątkowo i raczej niechętnie byli gotowi spędzić w świątyni dodatkowe pół godziny.

Mike zawsze trzymał parę brązowych oksfordów w pokoju zwanym przez ojca Cavanaugha kancelarią. Stary ojciec Harrison nie miał nic przeciwko temu, jeśli spod komży ministranta wystawały brudne tenisówki, ojciec C. natomiast uważał, że służenie do Eucharystii wymaga okazania nieco większego szacunku. Ojciec Mike'a nie był zachwycony koniecznością poniesienia dodatkowego wydatku. Mike jeszcze nigdy nie miał nowych wyjściowych butów - ojciec powtarzał, że i tak z trudem wystarcza mu na ubrania dla czterech córek - w końcu jednak musiał ustąpić, bo przecież chodziło o okazanie szacunku samemu Bogu. Mike wkładał te buty wyłącznie idąc do kościoła, a i to tylko wtedy, kiedy służył do mszy.

Mike uwielbiał wszystkie aspekty rytuału - tym bardziej, im częściej w nim uczestniczył. Kiedy przed czterema laty rozpoczynał karierę ministranta, ojciec Harrison wymagał od chłopców właściwie tylko tego, żeby zjawiali się chociaż w miarę punktualnie. Tak jak wszyscy, Mike powtarzał wciąż te same gesty i mamrotał łacińskie odzywki, prawie wcale nie poświęcając uwagi laminowanej karteczce z tłumaczeniami przybitej pinezkami do klęcznika i w ogóle nie myśląc o cudzie, jaki wciąż od nowa dokonywał się na jego oczach i w którym w pewnym sensie współuczestniczył, niosąc księdzu do ołtarza buteleczki z wodą i winem. Podjął się tego, ponieważ był katolikiem, a każdy porządny katolicki chłopiec powinien służyć do mszy... Chociaż tak się jakoś dziwnie złożyło, że większość chłopców z katolickich rodzin w Elm Haven i okolicach znajdowała mnóstwo pretekstów, żeby tego nie czynić.

Jednak w końcu, niewiele ponad rok temu, ojciec Harrison przeszedł na emeryturę, a raczej został na nią odesłany. Po starym kapłanie coraz bardziej było widać zmęczenie wywołane alkoholizmem i wiekiem, jego kazania stawały się coraz bardziej dziwaczne. Wraz ze zjawieniem się ojca Cavanaugha dla Mike'a wszystko się zmieniło.

Chociaż obaj mężczyźni byli kapłanami, ojciec C. stanowił pod wieloma względami całkowite przeciwieństwo ojca H. Ojciec Harrison był starym, siwowłosym, rumianym Irlandczykiem, powolnym w myśleniu, mowie i działaniu. Można było odnieść wrażenie, iż odprawiwszy mszę świętą niezliczoną ilość razy, zwykle przy prawie pustym kościele, traktuje ją jako czynność niewiele bardziej istotną od golenia. Tak naprawdę interesowały go jedynie wizyty duszpasterskie, podczas których często podejmowano go obiadem i kolacją, a nawet odwiedziny u chorych lub umierających, ponieważ one także dostarczały pretekstu, żeby usiąść, wypić kawę lub herbatę i porozmawiać o żywych lub umarłych. Mike czasem towarzyszył ojcu H. podczas tych wizyt - chorzy często przyjmowali komunię, a ojciec H. uważał, że obecność ministranta dodaje nieco splendoru temu prostemu rytuałowi. Za każdym razem Mike niemal zasypiał z nudów.

Ojciec Cavanaugh dla odmiany był młody, ciemnowłosy - Mark wiedział, że ksiądz goli się dwa razy dziennie, a mimo to wieczorem i tak na jego policzkach pojawiał się cień zarostu - i niebywale energiczny. Ojcu C. zależało na mszy, nazywał ją „zaproszeniem, które Chrystus wystosowuje do nas, żebyśmy przyłączyli się do jego Ostatniej Wieczerzy”, i tego samego wymagał od ministrantów - przynajmniej od tych, którzy mu jeszcze zostali.

Mike należał do tych, którzy przychodzili najbardziej regularnie. Ojciec C. miał wysokie wymagania: ministranci mieli rozumieć, co się dzieje przy ołtarzu, a nie tylko klepać z pamięci łacińskie formułki. Mike przez pół roku uczęszczał na prowadzone przez ojca C. lekcje katechizmu, przyswajając sobie podstawy łaciny oraz wiedzę na temat historycznego kontekstu obrządku katolickiego. Ksiądz oczekiwał od ministrantów autentycznego współuczestnictwa w rytuale, a że miał gwałtowne usposobienie, kara szybko spadała na głowę tego, kto przy ołtarzu myślał o niebieskich migdałach albo w inny sposób zaniedbywał obowiązki.

Ojciec Harrison bardzo lubił jeść, a jeszcze bardziej pić - o jego problemach alkoholowych wiedzieli nie tylko parafianie, ale niemal wszyscy mieszkańcy miasta i okolic - ojciec C. natomiast pił wino wyłącznie podczas mszy, a wszelki kontakt z żywnością uważał za zło konieczne. Podobny stosunek miał do odwiedzin w domach wiernych; o ile ojciec Harrison potrafił godzinami dyskutować na dowolny temat, od pogody poczynając, na urodzaju kończąc, o tyle ojciec C. chciał rozmawiać wyłącznie o Bogu. Jego odwiedziny u chorych i umierających przypominały raczej błyskawiczne akcje bojowe komanda jezuitów albo surowe testy wstępne przed najważniejszym Ostatecznym Egzaminem.

Jedyną wadą ojca C. - a przynajmniej jedyną, o jakiej wiedział Mike - było palenie. Młody kapłan kopcił jak lokomotywa i wydawało się, że jeśli nawet w danej chwili nie pali, to marzy o tym, żeby zapalić. Mike'owi jednak wcale to nie przeszkadzało. Palili przecież oboje jego rodzice i rodzice wszystkich jego kolegów - z wyjątkiem rodziców Kevina Grumbachera, ale oni byli Niemcami, więc to się nie liczyło - a poza tym nałóg ojca C. zdawał się jeszcze dobitniej świadczyć o intensywności jego przeżyć.

W tę pierwszą wakacyjną niedzielę Mike służył do obu przedpołudniowych mszy, chłonąc kojący chłód świątyni i hipnotyzujące mamrotanie wiernych. Mike wygłaszał swoje kwestie głośno i wyraźnie, wymawiając łacińskie słowa zgodnie ze wskazówkami przekazanymi przez ojca C. podczas długich lekcji.

- Agnus Dei, qui tollis peccata mundi... miserere nobis... Kyrie eleison, Kyrie eleison, Kyrie eleison...

Mike po prostu to uwielbiał. Część jego duszy asystowała przy przygotowaniach do cudu Eucharystii, część natomiast wędrowała gdzieś daleko, jakby rzeczywiście mogła oderwać się od ciała... odwiedzić babcię w jej zaciemnionym pokoju... tyle że babcia znowu mogła mówić, dzięki czemu rozmawiali tak samo jak wtedy, kiedy był mały, a ona opowiadała mu historie o Starym Kraju... albo unosić się nad polami i lasem za Cavalry Cemetery i Jaskinią, wolna niczym kruk obdarzony ludzką duszą, patrzeć z góry na wierzchołki drzew i strumienie, i nagie wzgórza zwane przez dzieciarnię Kozimi Górami, na zarośnięte częściowo koleiny Gypsy Lane wijącej się wśród lasów i pastwisk...

A potem było już po komunii - w niedzielę podczas sumy Mike również przystępował do sakramentu - i po końcowych modlitwach Najświętszy Sakrament trafił z powrotem do tabernakulum na ołtarzu, ojciec Cavanaugh pobłogosławił wiernych, wyszedł do zakrystii, Mike zaś znalazł się w niewielkim pokoiku, w którym zawsze się przebierał. Przewiesił komżę przez oparcie krzesła, żeby gospodyni księdza uprała ją i uprasowała, a następnie zdjął brązowe oksfordy i ostrożnie umieścił je w dolnej szufladzie szafki z drewna cedrowego.

Do pokoiku wszedł ojciec Cavanaugh. Zdążył już przebrać się w bawełniane spodnie, dżinsową koszulę i płaszcz o sportowym kroju. Mike wciąż nie mógł się przyzwyczaić do widoku księdza „po cywilnemu”.

- Jak zwykle dobra robota, Michael.

Chociaż kapłan pod wieloma innymi względami traktował go niemal jak kolegę, to jednak wciąż używał wyłącznie pełnej wersji jego imienia.

- Dziękuję, ojcze. - Mike myślał intensywnie nad czymś, co pozwoliłoby mu przedłużyć chwile spędzone sam na sam z jedynym człowiekiem na świecie, którego podziwiał. - Coś niewielu ludzi było dzisiaj na drugiej mszy...

Ojciec C. zapalił papierosa. Niewielkie pomieszczenie wypełnił aromatyczny dym. Ksiądz stanął przy wąskim oknie i wyjrzał na opustoszały parking.

- Hmm? Tak jak zwykle. - Odwrócił się do Mike'a. - Nie zauważyłem dzisiaj pewnej osoby z twojej szkoły...

- To znaczy kogo? - zdziwił się Mike. Wśród jego kolegów nie było wielu katolików.

- No wiesz... Michelle jakjejtam... Staffney.

Mike zaczerwienił się aż po nasadę włosów. Nigdy nie wspomniał ojcu C. o Michelle - nigdy nikomu o niej nie wspomniał - niemniej jednak zawsze ukradkiem sprawdzał, czy przyszła na mszę. Zjawiała się rzadko, ponieważ zwykle jeździła z rodzicami aż do katedry Najświętszej Panny Marii w Peorii, ale jeśli już wypatrzył jej rudowłosą głowę, miał poważne problemy z tym, żeby się skoncentrować na swoich obowiązkach.

- Nawet nie chodzimy do tej samej klasy! - Mike parsknął, starając się nadać swemu głosowi jak najbardziej obojętne brzmienie. Jeśli to ten drań Donnie Elson powiedział o niej ojcu C., to stłukę go na kwaśne jabłko, pomyślał.

Ojciec Cavanaugh skinął głową z uśmiechem. Uśmiech był życzliwy, bez cienia złośliwości, niemniej Mike zarumienił się ponownie. Szybko pochylił głowę, udając, że zajmuje się wiązaniem sznurowadeł.

- Skoro tak mówisz... - Ojciec C. zdusił papierosa w popielniczce na biurku i pomacał się po kieszeniach w poszukiwaniu następnego. - Czy ty i twoi przyjaciele macie jakieś plany na dzisiejsze popołudnie?

Mike wzruszył ramionami. Zamierzał pokręcić się trochę z Dale'em i resztą, a potem wziąć się za śledzenie van Syke'a. Zrobiło mu się głupio, ponieważ uświadomił sobie, jak dziecinna była ich zabawa w szpiegów.

- Eee... Zdaje się, że nic szczególnego.

- Pomyślałem sobie, że około piątej zajrzę do pani Clancy - powiedział kapłan. - Zdaje się, że jej mąż w ubiegłym roku na krótko przed śmiercią zarybił staw na ich działce. Chyba nie miałaby nic przeciwko temu, żebyśmy trochę powędkowali. Jesteś zainteresowany?

Mike skinął głową. Radość wezbrała w nim tak, jakby wzleciała na skrzydłach gołębicy z malowidła na zachodniej ścianie kościoła.

- Doskonale. W takim razie przyjadę po ciebie papamobilem gdzieś za kwadrans piąta.

Chłopiec ponownie skinął głową. Ojciec C. nazywał parafialny samochód - czarnego lincolna town car - „papamobil”. Początkowo Mike'a ogromnie to szokowało, potem jednak uświadomił sobie, że ojciec C. pozwala sobie na takie żarty wyłącznie w jego towarzystwie. Przypuszczalnie mógłby wpaść w kłopoty, gdyby ktoś się o tym dowiedział - Mike wyobrażał sobie dwóch kardynałów z Watykanu wyskakujących ze śmigłowca i zakuwających księdza w kajdany, traktował więc je jako dowód zaufania, jako równoważnik porozumiewawczego mrugnięcia i słów: „My dwaj zawsze trzymamy się razem, prawda, Michael, przyjacielu?”.

Mike skinął głową na pożegnanie i wyszedł z kościoła w słoneczne niedzielne południe.

***

Duane przepracował prawie cały dzień: naprawiał ciągnik, opryskiwał chwasty przy drodze, przeprowadził krowy z zachodniego pastwiska na pole między stodołą i zbożem, nawet zdążył zajrzeć do ogródka, choć było jeszcze za wcześnie na pielenie.

Ojciec wrócił do domu około trzeciej nad ranem. Duane zostawił otwarte jedno z okienek w piwnicy, usłyszał więc nadjeżdżający samochód. Ojciec był pijany, nie na tyle jednak, żeby nie mógł się utrzymać na nogach. Klnąc, poszedł od razu do kuchni, żeby zrobić sobie kanapkę. Przez cały czas przeklinał i mamrotał pod nosem. Duane i Wittgenstein przez cały czas siedzieli w piwnicy. Pies popiskiwał cichutko, uderzając ogonem w podłogę.

W niedziele, kiedy ojciec nie miał kaca, przed południem grywał z Duane'em w szachy. W tę niedzielę nie było mowy o żadnej grze.

Kiedy wczesnym popołudniem chłopiec wrócił z obchodu gospodarstwa, zastał ojca na drewnianym ogrodowym krześle pod topolą na południowym trawniku, otoczonego porozkładanymi na trawie częściami niedzielnego wydania „New York Timesa”.

- Zupełnie zapomniałem, że przywiozłem go z Peorii... - wymamrotał ojciec, przesuwając ręką po policzku. W jasnym świetle dnia dwudniowa szczecina na jego twarzy wydawała się prawie srebrna.

Duane przykucnął i zaczął przewracać strony w poszukiwaniu dodatku o książkach.

- To z ubiegłego tygodnia?

- A co, myślałeś, że dzisiejsza?

Chłopiec tylko wzruszył ramionami, ponieważ wreszcie znalazł to, czego szukał. Główna recenzja dotyczyła „Powstania i upadku III Rzeszy” Shirera oraz innych książek, które mogłyby zainteresować czytelników w związku z niedawnym aresztowaniem Adolfa Eichmanna w Buenos Aires.

- Ja... - Ojciec odchrząknął niepewnie. - Ehm... Nie zamierzałem wracać tak późno, ale jakiś cholerny profesorek z Bradley zaczął dyskusję o Marksie, a potem... W każdym razie, nic złego się nie działo?

Duane pokręcił głową, nie podnosząc wzroku.

- Żołnierz przespał do rana i już sobie poszedł?

Chłopiec dopiero teraz spojrzał na ojca.

- Jaki żołnierz?

Mężczyzna ponownie potarł szczękę i policzek, starając się oddzielić urojenia od autentycznych wspomnień.

- Hmm... Pamiętam, że podwoziłem jakiegoś żołnierza. Wsiadł w pobliżu mostu na Spoon River. Jak wiesz, zwykle nie zabieram autostopowiczów, ale właśnie zaczęło padać, więc... - Umilkł i obejrzał się na dom i stodołę, jakby spodziewał się zobaczyć tam tego, o kim mówił. - Tak, coraz lepiej sobie przypominam. Przez całą drogę nie odezwał się ani słowem. Skinął tylko głową, kiedy go zapytałem, czy właśnie wyszedł z wojska. Najgorsze było to, że przez cały czas wydawało mi się, że coś jest nie w porządku, ale byłem za bardzo... eee... zmęczony, żeby się zorientować, co takiego.

- A co było z nim nie w porządku?

- Mundur. To nie był współczesny mundur, to nie była nawet kurtka Eisenhowera. Miał na sobie coś z grubej brązowej wełny, na głowie szeroki kapelusz, a do tego bryczesy.

- Bryczesy? Takie jak żołnierze podczas pierwszej wojny światowej?

- Zgadza się. - Ojciec obgryzał paznokieć wskazującego palca prawej ręki, tak jak zawsze czynił, obmyślając kolejny wynalazek albo „stuprocentowo pewny” sposób zrobienia dużych pieniędzy.

- W gruncie rzeczy on cały był jak z Wielkiej Wojny: buty, spodnie, kapelusz, nawet pas... Był jednak za młody, więc pewnie włożył mundur ojca albo wracał z jakiegoś balu przebierańców albo czegoś w tym rodzaju. - Spojrzał na syna. - Został na śniadaniu?

Duane pokręcił głową.

- Nikt z tobą nie przyjechał. Widocznie wysiadł gdzieś po drodze.

Ojciec skupił się z dużym wysiłkiem i energicznie pokręcił głową.

- Mogę przysiąc, że siedział obok, kiedy skręcałem w naszą drogę. Nawet sobie wtedy pomyślałem, że siedzi tak cicho, że łatwo można o nim zapomnieć. Chciałem zrobić mu kanapkę i pozwolić przespać się na kanapie w pokoju. - Wpatrywał się w Duane'a przekrwionymi oczami. - Jestem pewien, że wtedy jeszcze był ze mną!

- Ja w każdym razie go nie słyszałem. Może wysiadł i poszedł na piechotę do miasta?

Ojciec zmrużył powieki i spojrzał w stron drogi numer sześć.

- W środku nocy? A poza tym, wspomniał coś o tym, że mieszka w pobliżu.

- A więc jednak coś mówił?

- Bo ja wiem... Chyba nie. Nie, na pewno nic nie mówił. Zresztą, do cholery z tym wszystkim!

Ponownie zagłębił się w lekturze informacji giełdowych.

Duane doczytał recenzję do końca, po czym ruszył z powrotem do domu. Ze stodoły wybiegł Witt, wypoczęty po kolejnej drzemce i gotów wyruszyć na wyprawę.

- Hej, widziałeś może żołnierza w mundurze z pierwszej wojny światowej, pętającego się po obejściu? - zapytał Duane.

Witt zaskomlał cichutko i przechylił głowę, niezbyt pewien, czego się od niego oczekuje. Duane podrapał go za uszami, a następnie podszedł do pickupa i otworzył drzwi po stronie pasażera. W kabinie cuchnęło whisky i starymi skarpetami. W siedzisku fotela znajdowało się płytkie wgłębienie, jakby jeszcze teraz siedział tam ktoś niewidzialny, ale to wgłębienie było tam od zawsze, a przynajmniej od chwili, kiedy samochód znalazł się w posiadaniu starego. Duane zajrzał pod siedzenie, pod dywaniki, przetrząsnął schowek. Znalazł mnóstwo najróżniejszych śmieci - jakieś szmaty, mapy, książki, puste butelki po whisky, klucz do kościoła, puszki po piwie, nawet pełen nabój do strzelby - ale żadnych poszlak. Ani taśmy z amunicją do karabinu maszynowego, ani zabłoconego mausera, ani mapy sztabowej przedstawiającej okopy nad Sommą. Duane uśmiechnął się, zatrzasnął drzwi i ruszył z powrotem w kierunku trawnika, gazety i czekającego na zabawę Witta.

***

Był już wieczór, kiedy wędkarska wyprawa Mike'a i ojca Cavanaugha dobiegła końca. Pani Clancy, która umierała nie tylko ze starości, ale i ze zdziwaczenia, nie zgodziła się, żeby ktoś był obecny w domu podczas jej spowiedzi, w związku z czym Mike czekał przy stawie, rzucając kamienie na drugi brzeg i żałując, że zrezygnował z obiadu. Istniało niewiele wytłumaczeń, które mogły usprawiedliwić jego nieobecność na niedzielnym obiedzie; wyjście dokądkolwiek w towarzystwie księdza niewątpliwie było jednym z nich. Kiedy ojciec C. zapytał: „Jadłeś już?”, Mike skinął głową. Podczas najbliższej spowiedzi umieści to przewinienie w kategorii „Wiele razy okłamywałem dorosłych”. W miarę upływu lat coraz lepiej rozumiał, dlaczego księża się nie żenią: kto wytrzymałby życie pod jednym dachem z kimś, przed kim musiałby regularnie się spowiadać?

Ojciec C. zjawił się nad stawem dopiero około siódmej, chociaż wydawało się, że było sporo wcześniej - słońce, chociaż nisko na niebie, wciąż jeszcze wisiało nad wierzchołkami drzew. Wędkowali ponad godzinę, z dość marnymi rezultatami - tylko Mike złowił dwie małe rybki, które zresztą natychmiast wypuścił - za to rozmawiali na tak poważne tematy, że chłopcu aż zaczęło się kręcić w głowie: o naturze Trójcy Świętej, o tym jak żyło się na przedmieściach Chicago, kiedy ojciec C. był jeszcze bardzo młody, jak to możliwe, że wszystko zostało stworzone przez Boga, który po prostu był, dlaczego starzy ludzie często wracają na łono Kościoła, albo przynajmniej usiłują to zrobić, i na wiele innych. Mike bardzo lubił takie dyskusje; owszem, rozmowy z Dale'em, Duane'em i jeszcze paroma bystrzejszymi chłopakami też były przyjemne, ale ojciec C. wiedział dużo więcej. Zgłębił nie tylko mistyczne tajemnice łaciny i Kościoła, ale również te bardziej prozaiczne i cyniczne, istnienia których Mike do tej pory nawet nie podejrzewał.

Cienie drzew zdążyły już się zsunąć po trawiastym brzegu i na dobre zanurzyć w wodzie, kiedy ojciec C. spojrzał na zegarek i wykrzyknął:

- Dobry Boże, już tak późno! Pani McCafferty będzie się niepokoić.

Pani McCafferty była gospodynią na plebanii. Wcześniej opiekowała się ojcem Harrisonem jak siostra bratem, któremu grozi zejście na niedobrą ścieżkę; teraz troszczyła się o ojca C. jak matka o syna.

Spakowali sprzęt i ruszyli w drogę powrotną do miasta. Kiedy jechali drogą numer sześć, ciągnąc za sobą długi warkocz kurzu, Mike dostrzegł z daleka najpierw dom Duane'a McBride'a, a potem, po przeciwnej stronie, dom jego wujka Henry'ego. Chwilę potem zjechali w dół i wspięli się na zbocze następnego wzgórza, na którym rozpościerał się Calvary Cemetery. W blasku chylącego się ku zachodowi słońca opustoszały cmentarz sprawiał wrażenie jeszcze spokojniejszego i pogrążonego w jeszcze głębszej ciszy niż zwykle. Na trawiastym parkingu nie było ani jednego samochodu - ten widok przypomniał Mike'owi, że miał sprawdzić, co się dzieje z van Syke'em. Poprosił ojca C., żeby się zatrzymał; papamobile zjechał na trawiaste pobocze tuż przy ogrodzeniu z czarnych żelaznych prętów.

- Co się stało?

Mike starał się szybko coś wymyślić.

- Eee... Obiecałem babci, że zajrzę na grób dziadka. Wie ksiądz: czy trawa jest skoszona, czy stoją jeszcze kwiaty z zeszłego tygodnia...

Kolejne kłamstwo do kolekcji przed spowiedzią.

- Zaczekam na ciebie.

Mike zarumienił się po uszy i szybko odwrócił głowę, żeby ksiądz tego nie zauważył.

- To chyba trochę potrwa - odparł, mając nadzieję, że jego słowa brzmią przynajmniej w miarę prawdopodobnie. - Chcę się trochę pomodlić, i w ogóle... - No nie, ale wymyśliłem! Chcę się modlić, więc uprzejmie proszę księdza, żeby się stąd zabrał! Czy jeśli kłamię na temat modlitwy, to popełniam grzech śmiertelny?

- Poza tym, może będę musiał narwać w lesie kwiatów, więc sam ksiądz rozumie...

Ojciec Cavanaugh spojrzał na słońce wiszące nad polami jak ogromny czerwony balon.

- Jest już późno, Michael.

- Wrócę do domu, zanim zrobi się ciemno. Słowo.

- Ale do miasta jest stąd ponad półtora kilometra - odparł ksiądz z powątpiewaniem, jakby wyczuwał oszustwo, ale nie potrafił określić, na czym miałoby ono polegać.

- To żaden problem, ojcze. Często kręcę się tu z chłopakami, jeździmy na rowerach, bawimy się w lesie...

- Chyba nie zamierzasz po zmierzchu wchodzić samotnie do lasu?

- Jasne, że nie. Zrobię tylko to, co obiecałem babci, i wrócę spacerkiem do domu. Lubię spacerować.

Czyżby ojciec C. bał się ciemności? - przemknęło mu przez głowę. Natychmiast odrzucił tę myśl. Przez sekundę miał ochotę powiedzieć prawdę, podzielić się z księdzem podejrzeniami, że coś niedobrego dzieje się w Old Central i że to coś ma związek ze zniknięciem Tubby'ego Cooke'a, i że tak naprawdę zamierza zajrzeć do starej szopy na narzędzia zaraz za cmentarzem, gdzie podobno van Syke sypiał od czasu do czasu... Ale tego nie zrobił. Nie chciał, żeby ojciec Cavanaugh pomyślał sobie, że jego najlepszemu ministrantowi brakuje piątej klepki.

- Jesteś pewien? - zapytał ojciec C. - Twoi rodzice będą myśleli, że jesteś ze mną.

- Wiedzą, że obiecałem babci zajrzeć na cmentarz. - Kolejne kłamstwa przychodziły z coraz większą łatwością. - Będę w domu, zanim zrobi się całkiem ciemno.

- W porządku. - Ojciec Cavanaugh skinął głową, pochylił się i otworzył mu drzwi. - Dziękuję za towarzystwo przy wędkowaniu i za rozmowę. Widzimy się jutro na porannej mszy?

Było to pytanie retoryczne, ponieważ Mike służył do wszystkich porannych mszy.

- Jasne. - Zatrzasnął ciężkie drzwi i pochylił się do otwartego okna. - Dziękuję... - Zawahał się, nie wiedząc, jak sformułować to co miał na myśli. Za bycie dorosłym, który ze mną rozmawia? - Dziękuję, że ksiądz pożyczył mi wędkę.

- Nie ma sprawy. Kiedy tylko zechcesz. Następnym razem pojedziemy nad Spoon River, na prawdziwe ryby!

Zasalutował dwoma palcami, cofnął papamobil i po chwili zniknął za najbliższym wzgórzem. Mike stał bez ruchu co najmniej przez minutę, czekając, aż opadnie kurz, i czując, jak koniki polne wskakują mu na nogawki spodni, po czym odwrócił się twarzą do cmentarza. Jego cień stapiał się z poszatkowanym cieniem ogrodzenia. Świetnie. A jeśli van Syke naprawdę tu jest?

Nie wydawało mu się jednak, żeby tak było. Powietrze wisiało nieruchomo, przesycone przedwieczorną wonią rozgrzanego zboża i kurzu. Mike'a ogarnęło przejmujące wrażenie całkowitej pustki. Nacisnął ozdobną klamkę, pchnął furtkę i wszedł na teren cmentarza, poprzedzany przez swój skaczący nerwowo między nagrobkami cień. Po wielogodzinnej rozmowie panująca tu cisza zdawała się napierać na niego ze wszystkich stron.

Zatrzymał się na chwilę przy grobie dziadka. Znajdował się mniej więcej pośrodku czteroakrowego cmentarza, w pobliżu żwirowej, częściowo zarośniętej trawą centralnej alejki. W okolicy spoczywało wielu O'Rourke'ow, ale grób dziadka był najbliżej drogi. Sąsiadował z pustym miejscem zarezerwowanym dla rodziców Mike'a. I dla jego sióstr. I dla niego.

Kwiaty, chociaż nieco przywiędłe, wciąż jeszcze stały w wazonie, chociaż od poniedziałku, kiedy przypadał Memorial Day, minął już tydzień. Obok sterczała wetknięta w ziemię mała amerykańska flaga. Członkowie Legionu Amerykańskiego co roku przynosili nową flagę właśnie w Memorial Day, w związku z czym Mike kojarzył jej wygląd ze zmieniającymi się porami roku: im bardziej była wyblakła, tym bliżej było do kolejnego lata. Dziadek wstąpił do wojska podczas pierwszej wojny światowej, ale nie popłynął za ocean. Całe czternaście miesięcy spędził w koszarach w Georgii. Kiedy Mike był bardzo mały, często słuchał opowieści babci o przygodach, jakie spotkały za oceanem kolegów dziadka, i w jego umyśle utrwalało się przekonanie, że gdyby dziadek miał wskazać okres w swoim życiu, w którym pragnąłby wszystko zmienić, wybrałby właśnie tamte czternaście miesięcy.

Na razie czerwień, biel i granat flagi jarzyły się soczyście nad zieloną trawą. W padających niemal poziomo promieniach słońca wszystko wydawało się bardziej jaskrawe i wyraźniejsze niż zwykle. Z ukrytej za szczytem wzniesienia farmy wujka Henry'ego dobiegało melancholijne muczenie krowy.

Mike pochylił głowę i zmówił modlitwę. Może jednak nie będzie musiał spowiadać się z tych kłamstewek? Przeżegnał się, po czym ruszył alejką w stronę tylnej części cmentarza i szopy van Syke'a.

Tak naprawdę była to po prostu stara komórka na narzędzia, stojąca na cmentarzu od nie wiadomo ilu lat tuż przy tylnym ogrodzeniu, oddzielona kawałkiem ugoru od najbliższych mogił - choć za jakiś czas groby z pewnością pojawią się po obu jej stronach. Złotawy blask słońca leżał na jej zachodniej ścianie niczym masło na wypieczonym chlebie.

Drzwi były zamknięte na kłódkę. Mike minął szopę, jakby zamierzał pójść w kierunku zaczynającego się zaraz za cmentarzem lasu, po czym szybko skręcił w bok i zanurzył się w głębokim cieniu po wschodniej stronie budyneczku. Koniki polne uciekały we wszystkie strony, a gałązki niskich krzewów trzeszczały mu pod stopami.

Właśnie po tej stronie znajdowało się jedyne okno, a właściwie małe okienko, mniej więcej na wysokości głowy Mike'a. Podszedł bliżej, osłonił oczy i zajrzał do środka.

Nic. Okno było zbyt brudne, żeby cokolwiek przez nie dojrzeć.

Pogwizdując, z rękami w kieszeniach, Mike obszedł budynek dokoła, od czasu do czasu oglądając się przez ramię, aby sprawdzić, czy nikt się nie zbliża. Od chwili, kiedy rozstał się z ojcem C., drogą nie przejechał żaden samochód. Na cmentarzu wciąż panował niezmącony spokój. Szkarłatne słońce skryło się już za horyzontem z gracją charakterystyczną wyłącznie dla zachodów słońca w Illinois, ale puste niebo dopiero zaczynało powoli ciemnieć, rozświetlone wieczorną czerwcową zorzą.

Mike przyjrzał się kłódce, była solidna, z yale'owskim zamkiem, za to deska, w której tkwiły bolce podtrzymujące skobel, przypominała rzeszoto. Wciąż pogwizdując, Mike szarpnął raz, drugi, trzeci... Trzy zardzewiałe bolce prawie nie stawiały oporu, czwarty ustąpił dopiero wtedy, kiedy chłopiec pomógł sobie scyzorykiem. Rozejrzał się i upewnił, że w pobliżu leży spory kamień, którym będzie mógł wbić bolce z powrotem, uchylił drzwi i wślizgnął się do środka.

Otoczyła go ciemność, woń świeżej ziemi i czegoś jeszcze, znacznie mniej przyjemnego. Mike przymknął drzwi, zostawiając wąską szparę - zarówno po to, żeby do środka docierało choć trochę światła, jak i po to, żeby usłyszeć odgłos silnika samochodu, gdyby jakiś zajechał przed bramę - i stanął nieruchomo, czekając, aż jego wzrok przywyknie do mroku.

Najważniejsze, że van Syke'a rzeczywiście tu nie było. W szopie znajdowało się niewiele rzeczy: parę szpadli i łopat, przydatnych na każdym cmentarzu, torby z nawozami, słoje z jakąś ciemną cieczą, zardzewiałe metalowe pręty z ogrodzenia, maszyny doczepiane do ciągnika, kilka skrzynek (na jednej, postawionej na sztorc, stała lampa naftowa), szerokie parciane pasy używane do opuszczania trumien oraz, tuż pod zarośniętym brudem oknem, niska kozetka.

Najpierw przyjrzał się z bliska kozetce. Przykryta brudnym kocem, cuchnęła pleśnią, wyglądało jednak na to, że całkiem niedawno ktoś z niej korzystał, ponieważ na posłaniu leżało środowe wydanie „Peoria Journal Star”, koc zaś zsunął się częściowo na podłogę, jakby ktoś odgarnął go z pośpiechem.

Mike uklęknął przy kozetce i odsunął gazetę. Pod spodem leżało czasopismo z błyszczącą okładką wypełnione częściowo równie błyszczącymi, częściowo zaś typowo gazetowymi stronami. Wziął je do ręki, przerzucił kilka kartek, po czym cisnął na łóżko, jakby oparzyło mu palce.

Na śliskich stronach znajdowały się czarno-białe zdjęcia nagich kobiet. Mike widywał już nagie kobiety - miał przecież cztery siostry - widywał również czasopisma z ich fotografiami - Gerry Daysinger pokazał mu kiedyś miesięcznik naturystów - ale takie zdjęcia widział po raz pierwszy w życiu.

Kobiety leżały z szeroko rozłożonymi nogami, prezentując w całej okazałości intymne części ciała. Zdjęcia w magazynie nudystycznym zostały poddane retuszowi (zamiast włosów łonowych między nogami pozostały tylko estetyczne gładkie wzgórki - tutaj natomiast było wszystko: włosy, szpary, szczeliny, fałdy skóry, często rozciągane na boki palcami o długich paznokciach, tak żeby było widać ukryte w głębi otwory. Niektóre kobiety klęczały albo stały na czworaka, wypięte do aparatu, prezentując również dziurki między pośladkami, inne znów zabawiały się swoimi cyckami.

Rumieniec przygasł na twarzy Mike'a, lecz chłopiec równocześnie poczuł, że twardnieje mu penis - zupełnie jakby cała krew, która odpłynęła mu z policzków, zgromadziła się właśnie w tym miejscu. Ostrożnie wyciągnął rękę i zaczął przewracać kartki.

Coraz więcej kobiet, coraz więcej rozłożonych nóg. Nawet sobie nie wyobrażał, że kobieta może robić takie rzeczy przed obiektywem. A gdyby zobaczyły to ich rodziny?

Dżinsy mało nie pękły mu w kroku. Zdarzało mu się już tam dotykać, a nawet doprowadzać się do orgazmu (pierwszy raz było to ponad rok temu i stanowiło dla niego nie lada niespodziankę), ale ojciec Harrison poświęcił wiele czasu i energii na przedstawienie duchowych i fizycznych konsekwencji takiego postępowania i Mike nie miał najmniejszego zamiaru ani oszaleć, ani prezentować światu specjalnego typu trądziku charakterystycznego dla osobników oddających się takim wszetecznym praktykom. Poza tym, chociaż oczywiście przyznał się ojcu Harrisonowi przy spowiedzi do tych odrażających uczynków, to nie wyobrażał sobie, żeby mógł opowiedzieć o tym ojcu Cavanaughowi. Już chyba prędzej zostałby ateistą i poszedł do piekła. A gdyby jednak to zrobił, i gdyby się nie wyspowiadał... Cóż, ojciec Harrison ze szczegółami opisał kary czekające w piekle na najbardziej zdeprawowanych grzeszników.

Mike westchnął, odłożył czasopismo tam, gdzie je znalazł, przykrył gazetą i podniósł się z klęczek. Postanowił, że w drodze do domu urządzi sobie marszobieg; w ten sposób może pozbędzie się paskudnych myśli i uwolni od dokuczliwej twardości w spodniach. Cofając się, zahaczył nogą o koc i ściągnął go z kozetki. Odrażająca woń rozeszła się po pomieszczeniu ze zdwojoną siłą.

Mike odruchowo cofnął się o krok, ale zaraz wrócił, schylił się i odgarnął koc.

Spod kozetki wydobywał się nieprzyjemny zapach wilgotnej ziemi, zgnilizny, i czegoś jeszcze gorszego. Mike na chwilę wstrzymał oddech a następnie złapał za krawędź kozetki, podniósł ją, odsunął i oparł o jedną ze skrzynek.

W podłodze ziała dziura. Miała nieco ponad pół metra średnicy i była dokładnie okrągła, zupełnie jak właz do studzienki w chodniku. Różnica polegała na tym, że brakowało żeliwnej krawędzi. Mike przykucnął, po czym zbliżył się na czworakach i zajrzał do środka.

Smród był naprawdę dokuczliwy. Mike znalazł się kiedyś w rzeźni niedaleko Oak Hill - podobnie cuchnęło w magazynie, w którym składowano wnętrzności i inne części martwych zwierząt, których nie udało się sprzedać. Podobnie śmierdziała stara krew. Chłopcu zakręciło się w głowie, z oczu popłynęły łzy. Zacisnął powieki.

Otworzywszy oczy, dostrzegł w głębi dziury szybki ruch, jakby coś pospiesznie umykało przed światłem. Mike zamrugał i wytężył wzrok. Krawędzie otworu były dziwne - rdzawoczerwone, chociaż ziemia dokoła miała zwyczajną ciemnobrązową barwę. Ich widok coś mu przypominał, chociaż nie mógł sobie przypomnieć co. Wytężył pamięć i wreszcie wspomnienie się pojawiło.

Dale Stewart miał kilkutomową Encyklopedię Comptona. Chłopcy szczególnie lubili oglądać część poświęconą anatomii człowieka, ponieważ znajdowały się tam wielowarstwowe przekroje ludzkiego ciała. Jeden z obrazków przedstawiał układ pokarmowy; były na nim między innymi przekroje jelit. Ten otwór wyglądał właśnie jak one: o krwawych brzegach, czarny w środku. Czerwone krawędzie jakby się lekko skurczyły, a następnie znowu rozluźniły. Smród wzmógł się jeszcze bardziej.

Mike wycofał się, wciąż na czworakach. Starał się oddychać najpłycej, jak to było możliwe. Skądś - nie wiadomo skąd - dobiegały szelesty i skrobanie. Szczury na zewnątrz? A może coś tam, w dole?

Wyobraził sobie, że tunel prowadzi w głąb cmentarza, łącząc groby, że van Syke wpełza weń głową wprzód, znika w trzewiach Ziemi, ucieka niczym wąż spłoszony hałasem, jaki czynił Mike, włamując się do szopy.

Van Syke? A może coś znacznie gorszego?

Ciałem Mike'a wstrząsnął dreszcz. Zarośnięte brudem okno wyglądało, jakby na zewnątrz zapadła już ciemność, chociaż przez szparę w drzwiach sączyło się nieco światła. Mike odstawił kozetkę na miejsce, ułożył czasopismo i koc, tak jak je znalazł, i narzucił koc, żeby zasłonić otwór. Zaraz potem uświadomił sobie, że właściwie to niepotrzebne: było już tak ciemno, że nikt z pewnością niczego by nie zauważył, chyba że jego uwagę zwróciłby okropny smród.

Wciąż jeszcze klęczał, kiedy wyobraził sobie, jak z nieprzeniknionego mroku pod kozetką wyłania się blada ręka i chwyta go za nadgarstek albo kostkę.

Niedawne podniecenie seksualne rozpłynęło się bez śladu. Przez sekundę wydawało mu się, że zaraz zwymiotuje. Zacisnął powieki i łapał powietrze szeroko otwartymi ustami, odmawiając w pamięci „Zdrowaś Mario” i „Ojcze nasz”. Nic nie pomagało.

Wydawało mu się, że z zewnątrz dobiega szmer skradających się kroków.

Gwałtownie otworzył drzwi i wybiegł z szopy, nic sobie nie robiąc z tego, że być może za chwilę z kimś się zderzy. Myślał tylko o jednym: żeby jak najprędzej stąd uciec, żeby znaleźć się jak najdalej od otworu w podłodze.

Cmentarz był pusty. Niebo wyraźnie pociemniało, na wschodzie nad linią drzew zapłonęła już pierwsza gwiazda. Las był spowity nieprzeniknionym mrokiem, ale noc jeszcze nie zapadła. Na stojącym jakieś dwadzieścia metrów dalej wysokim nagrobku siedział kos i uważnie przypatrywał się chłopcu.

Mike odwrócił się, żeby odejść, ale przypomniał sobie o kłódce. Wahał się przez chwilę, w końcu uznał, że zachowuje się jak kretyn, zawrócił i zaczął przybijać bolce. Ostatni musiał wkręcić; robił to scyzorykiem trzymanym w drżącej ręce.

Jeśli z tej dziury coś wyłazi, to w jaki sposób wydostaje się z szopy? Może przez okno?

Uspokój się, głupku. Ostrze ześlizgnęło się i skaleczyło go w serdeczny palec, on jednak nie zwracał uwagi ani na ból, ani na kapiącą krew, tylko starał się jak najprędzej zakończyć pracę.

Nareszcie. Co prawda, wystarczyło się uważniej przyjrzeć, aby stwierdzić, że przy skoblu ktoś manipulował, ale co z tego? Odwrócił się i pomaszerował ścieżką.

Na drodze wciąż panował całkowity spokój. Mike zbiegł ze wzniesienia. Nie był zachwycony tym, że tam, w dole, rozgościły się głębokie cienie. Wyglądało na to, że w lesie po obu stronach drogi zapanowała już noc.

The Black Tree Tavern stała ciemna i zamknięta na cztery spusty - w niedziele nie wolno było sprzedawać alkoholu. Pusty parking przed budyneczkiem sprawiał niezwykłe wrażenie. Mijając knajpę, Mike zwolnił do szybkiego marszu. Po lewej stronie ciągnął się las, w którym była gdzieś ukryta Gypsy Lane, po prawej natomiast zaczynały się pola i było tam znacznie jaśniej. W odległości kilkuset metrów znajdowało się skrzyżowanie z Jubilee College Road; kiedy tam dotrze, niecały kilometr dalej na zachód powinien zobaczyć wieżę ciśnień.

Zwolnił jeszcze bardziej, wyzywając się w myślach od tchórzy, i właśnie wtedy usłyszał za plecami chrzęst żwiru. To nie był samochód. Ktoś za nim szedł.

Odwrócił się, bez zatrzymywania i idąc wstecz, i odruchowo zacisnął pięści.

To jakiś dzieciak, pomyślał w pierwszej chwili na widok sylwetki, która wyłoniła się z mroku na szczycie pagórka. Nie rozpoznał go, ale od razu zauważył staromodny skautowski kapelusz i mundur. Chłopiec znajdował się jakieś piętnaście metrów za nim.

Zaraz potem Mike zorientował się, że to wcale nie dzieciak, tylko młody, dwudziestokilkuletni mężczyzna w staroświeckim mundurze wojskowym, takim jak na starych fotografiach. Miał gładką, jakby woskową, zupełnie nieruchomą twarz.

- Hej! - zawołał Mike i pomachał ręką.

Co prawda nie znał tego człowieka, ale i tak poczuł ogromną ulgę. Usłyszawszy kroki, był niemal pewien, że za chwilę ujrzy za sobą ścigającego go van Syke'a.

Żołnierz nie zareagował. Mike nie widział dokładnie jego oczu, odniósł jednak wrażenie, że tamten porusza się jak ślepiec. Szedł dość szybko, prawie nie zginając nóg w kolanach i lekko kołysząc się na boki. Odległość zmniejszyła się do dziesięciu metrów. Mike mógł dostrzec coraz więcej szczegółów: mosiężne guziki przy brązowym mundurze i coś jakby zielonkawe bandaże na nogach. Podkute skórzane buty chrobotały na żwirze. Chłopiec wytężył wzrok, ale cień rzucany przez szerokie rondo kapelusza uniemożliwiał przyjrzenie się twarzy.

Nie ulegało wątpliwości, że żołnierzowi bardzo zależy na tym, by go dogonić, żeby znaleźć się jak najbliżej. A niech to szlag trafi, pomyślał Mike (uświadomił sobie mętnie, że właśnie dołożył kolejny kamyczek do całkiem sporego stosu grzechów, z których będzie musiał się wyspowiadać ojcu C.), odwrócił się i co sił w nogach popędził w kierunku odległej czarnej smugi drzew skrywającej Elm Haven.

***

Dale, młodszy brat Lawrence'a, bał się ciemności. Zdaniem Dale'a jego ośmioletni brat poza tym nie bał się niczego. Właził tam, gdzie nikt inny - może z wyjątkiem Jima Harlena - nie odważyłby się zajrzeć. Miał wystarczająco dużo odwagi, żeby z zaciśniętymi pięściami i pochyloną głową zaatakować przeciwnika znacznie większego od siebie, nie zważając na ciosy, które wielu innych zmusiłyby do płaczliwego odwrotu. Lawrence uwielbiał niebezpieczne wyczyny - zeskakiwał na rowerze z najwyższej rampy, jaką udało im się zbudować, a kiedy wygłupiali się na podwórku, przeskakując na rowerach nad leżącym tuż przed rampą ciałem, Lawrence zawsze zgłaszał się na ochotnika do roli żywej przeszkody. Potrafił płatać figle największym i najgroźniejszym łobuziakom, w przyszłości zaś zamierzał pozwolić zamknąć się w kartonowym pudle i zrzucić ze skalistego urwiska Billy Goat Mountains. Czasem Dale'a ogarniało graniczące z pewnością podejrzenie, że prędzej czy później jego brat zapłaci za tę straceńczą odwagę życiem. A mimo to Lawrence bał się ciemności - szczególnie tej u szczytu schodów w domu oraz tej w ich pokoju.

Dom Stewartów - wynajmowali go od pięciu lat, to znaczy od chwili kiedy sprowadzili się z Chicago - był stary. Pstryczkiem u dołu schodów włączało się i wyłączało niewielki żyrandol w głównym hallu, ale jego blask nie docierał na podest schodów. Po to, żeby dostać się do pokoju chłopców, trzeba było przejść przez panujący tam mrok. Co gorsza - z punktu widzenia Lawrence'a - w pokoju nie było włącznika ściennego tylko sznurek wiszący pod abażurem. Oznaczało to, że należało wejść do pokoju w całkowitej ciemności, po omacku dotrzeć na jego środek i wymacać sznurek. Lawrence serdecznie tego nienawidził i zawsze prosił starszego brata, żeby go wyręczył.

Któregoś wieczoru, kiedy już leżeli w łóżkach przy włączonej nocnej lampce, Dale zapytał go o powód tego lęku. Czego właściwie się boi? Przecież to ich pokój. Początkowo Lawrence nie chciał odpowiedzieć, ale w końcu wyszeptał:

- Ktoś może tu być. Czekać.

- Ktoś? - powtórzył Dale również szeptem. - Kto?

- Nie wiem. Ktoś. Czasem sobie wyobrażam, że kiedy wejdę tu i zacznę po omacku szukać sznurka, moja ręka trafi na jego twarz.

Dale'owi włoski zjeżyły się na karku.

- To będzie ktoś wysoki... ale nie całkiem człowiek... i będę stał w ciemności z ręką na jego twarzy, będę czuł pod palcami jego duże śliskie zęby, i otwarte szeroko oczy, jak oczy trupa... i...

- Zamknij się! - syknął Dale.

Lęki nie opuszczały Lawrence'a nawet przy włączonej nocnej lampce. W wiekowym domu nie było szaf - tata wyjaśnił, że w dawnych czasach ludzie korzystali głównie z garderób - z wyjątkiem jednej, ustawionej przez właścicieli lub poprzednich najemców właśnie w pokoju chłopców. Była to raczej zbita byle jak z sosnowych desek wielka skrzynia z drzwiami zamiast wieka. Lawrence twierdził, że kojarzy mu się z postawioną na sztorc trumną. Dale'owi też się tak kojarzyła, ale wolał się do tego nie przyznawać. Lawrence nigdy, nawet za dnia, nie odważył się jej otworzyć, Dale zaś mógł sobie tylko wyobrażać, co go przed tym powstrzymywało.

Najbardziej jednak Lawrence bał się tego, co mogło czyhać pod łóżkiem.

Chłopcy sypiali pół metra od siebie na identycznych łóżkach przykrytych identycznymi kapami z wizerunkiem Roya Rogersa. Mimo to Lawrence był pewien, że coś kryje się pod jego łóżkiem.

Kiedy była z nimi mama, miał dość odwagi, żeby uklęknąć na podłodze do pacierza, ale jak tylko zostawali sami, błyskawicznie przebierał się w piżamę i wskakiwał pod kołdrę, po czym odprawiał długi i skomplikowany rytuał polegający na zatykaniu kocem szpary między ścianą i krawędzią łóżka, tak żeby nic nie mogło się tamtędy prześlizgnąć i wciągnąć go pod spód. Jeśli coś spadło mu na podłogę - na przykład komiks albo książka - prosił Dale'a, żeby mu to podał. Jeżeli Dale nie mógł albo nie chciał tego zrobić, rzecz leżała na podłodze aż do rana.

Dale od lat próbował przemówić bratu do rozsądku.

- Głupku, przecież tam nie ma nic oprócz kurzu!

- Ale mogłaby być dziura - odparł Lawrence zduszonym szeptem.

- Dziura?

- No tak. Taki tunel albo coś w tym rodzaju. A w środku coś, co chce mnie zjeść.

Dale parsknął śmiechem.

- Przecież jesteśmy na piętrze, kurzy móżdżku! W podłodze na piętrze nie może być tunelu! Nie mówiąc już o tym, że podłoga jest z drewna. - Pochylił się, wsunął rękę pod łóżko i zastukał w deski. - Słyszysz?

Lawrence zamknął oczy, jakby się spodziewał, że lada chwila coś złapie brata za nadgarstek.

W końcu Dale dał za wygraną. On sam, co prawda, nie bał się wchodzić po ciemku po schodach, ale jego również dręczył lęk: dotyczył piwnicy, konkretnie zaś pojemnika na węgiel, do którego musiał schodzić w zimowe wieczory. Nigdy nie opowiedział o tym ani bratu, ani w ogóle nikomu. Uwielbiał lato, ponieważ wtedy nie było potrzeby schodzić do piwnicy. Lawrence obawiał się ciemności przez cały rok.

Tego wakacyjnego wieczoru Lawrence poprosił Dale'a, żeby ten poszedł pierwszy na górę włączyć światło. Dale westchnął, zamknął komiks o Tarzanie, który właśnie czytał, i poczłapał po schodach.

W ciemności nie kryła się żadna twarz, nic nie wypełzło spod łóżka, a kiedy otworzył szafę, żeby schować pasiastą koszulę brata, nie wyskoczył stamtąd żaden potwór. Lawrence przebrał się już w piżamę. Dale uświadomił sobie, że on też jest śpiący, choć była dopiero dziewiąta wieczorem. Włożył piżamę, wrzucił brudne rzeczy do pojemnika, po czym wskoczył do łóżka, żeby jeszcze trochę poczytać o Tarzanie i zaginionym mieście Opar.

Usłyszeli kroki. Chwilę później w drzwiach stanął ojciec. Na nosie miał okulary do czytania; ciemne oprawki sprawiały, że wyglądał na starszego i poważniejszego niż zwykle.

- Cześć, tato - powiedział Lawrence z łóżka.

Właśnie zakończył rytuał utykania koca i owijania się kołdrą w taki sposób, żeby nie wystawało nic, co mogłoby zainteresować lub skusić jakieś potwory.

- Cześć, tygrysy. Coś dzisiaj wcześnie się położyliście.

- Jeszcze trochę poczytamy - odparł Dale i nagle uprzytomnił sobie, że coś jest nie w porządku. Tata nigdy nie zaglądał do nich wieczorem, a kiedy mu się uważniej przyjrzał, dostrzegł zmarszczki wokół oczu i zaciśnięte usta. - Co się stało?

Ojciec wszedł, zdjął okulary, jakby dopiero teraz przypomniał sobie, że ma je na nosie, usiadł na krawędzi łóżka Lawrence'a a lewą ręką oparł się o łóżko Dale'a.

- Słyszeliście telefon?

- Aha.

- To była pani Grumbacher. - Ojciec umilkł, przez chwilę bawił się okularami, wreszcie złożył je i schował do kieszeni. - Zadzwoniła, żeby powiedzieć, że dzisiaj spotkała w Oak Hill pannę Jensen...

- To znaczy mamę Jima Harlena? - przerwał mu Lawrence. Nigdy nie mógł zrozumieć, dlaczego mama Jima nosi inne nazwisko niż on i jak może być „panną”, mając dziecko.

- Cicho bądź - syknął Dale.

- Tak. - Ojciec poklepał przykrytą kołdrą nogę Lawrence'a. - Mamę Jima. Pani Grumbacher dowiedziała się od niej, że Jim miał wypadek.

Serce na chwilę zamarło w piersi Dale'a. Razem z Kevinem byli dzisiaj u niego, ponieważ Mike gdzieś zniknął i nie mieli z kim grać w piłkę, ale zastali dom zamknięty na cztery spusty, pomyśleli więc, że poszedł z wizytą do rodziny albo coś w tym guście.

- Czy on nie żyje? - zapytał Dale po chwili. W głębi duszy był całkowicie pewien, że tak właśnie się stało.

Ojciec zamrugał raptownie.

- Skądże znowu. Żyje, ale paskudnie się porozbijał. Kiedy jego mama rozmawiała z panią Grumbacher, leżał w szpitalu i wciąż jeszcze nie odzyskał przytomności.

- Co się stało?

Dale nie poznawał własnego głosu.

Ojciec potarł policzek.

- Tego dokładnie nie wiadomo. Wygląda na to, że wspinał się na budynek szkoły...

- Old Central! - wykrztusił Dale.

- Właśnie. Wspinał się i spadł. Pani Moon znalazła go dziś rano. Szukała w śmietniku gazet i puszek, albo... W każdym razie, Jim spadł albo w nocy, albo bardzo wcześnie rano, i leżał tam nieprzytomny.

Dale zwilżył usta czubkiem języka.

- Czy to... Czy to coś poważnego?

Ojciec zastanawiał się przez chwilę. Wreszcie poklepał obu chłopców po nogach.

- Panna Jensen powiedziała pani Grumbacher, że wszystko powinno być dobrze. Co prawda Jim jest wciąż nieprzytomny i najprawdopodobniej doszło do wstrząśnienia mózgu, jak zwykle przy upadkach z dużej wysokości, ale...

- Co to jest wstrząśnienie mózgu? - zapytał Lawrence z szeroko otwartymi oczami.

- To ci się robi wtedy, kiedy walniesz się mocno w głowę. A teraz bądź cicho! - syknął Dale.

Na ustach ojca pojawił się cień uśmiechu.

- Nie jest w śpiączce, ale wciąż nie odzyskał przytomności. Lekarze twierdzą, że w takiej sytuacji to całkiem normalne. Zdaje się, że oprócz tego złamał sobie parę żeber i rękę, ale nie wiem którą. Najwyraźniej spadł z dużej wysokości i zawadził o śmietnik, który na szczęście był pełny, i miękkie śmieci trochę złagodziły upadek, bo w innym razie...

- Byłoby tak jak z kotkiem Mike'a, którego w zeszłym roku rozjechało na placek na Hard Road? - wyszeptał Lawrence z przejęciem.

Dale szturchnął go w ramię i zaraz potem zapytał, nie czekając na reprymendę ze strony ojca:

- Tato, czy możemy go odwiedzić?

- Jasne, czemu nie. Oczywiście jeszcze nie teraz, najwcześniej za parę dni, jak odzyska przytomność, a lekarze będą pewni, że nie ma żadnego zagrożenia. Jeśli nie stwierdzą poprawy, być może będą musieli przenieść go do szpitala w Peorii... - Podniósł się i jeszcze raz poklepał Lawrence'a po nodze. - Ale jeżeli wszystko będzie dobrze, pójdziemy do niego jeszcze w tym tygodniu. Nie czytajcie za długo, dobrze?

Skierował się do drzwi.

- A jak to się stało, że mama Harlena nie zauważyła, że w nocy nie ma go w domu? Dlaczego nikt nie zaczął go wcześniej szukać?

Przez twarz ojca przemknął grymas gniewu, ale ten gniew nie miał nic wspólnego z Lawrence'em.

- Nie wiem, synu. Może jego mama myślała, że śpi, albo może Jim wyślizgnął się z domu bardzo wcześnie rano...

- Wątpię - odezwał się Dale. - Harlen to największy śpioch pod słońcem. Założę się, że poszedł tam w nocy.

Wrócił myślami do seansu, do błyskawicy i pierwszych kropli deszczu, które zagnały wszystkich do samochodów i pod drzewa, podczas gdy Rod Taylor walczył z Morlokami, i o drugim, odwołanym z powodu pogody, seansie. On i Lawrence wracali z parku z jedną z sióstr Mike'a i jej beznadziejnym chłopakiem.

Dlaczego Harlen właził po ścianie Old Central?

- Tato, wiesz może, w którym dokładnie miejscu wspinał się Harlen?

Ojciec zmarszczył brwi.

- Spadł na śmietnik przy parkingu, z czego wynika, że wchodził blisko tego właśnie narożnika budynku. Zdaje się, że w tym roku była tam wasza sala?

Dale skinął głową. Próbował sobie wyobrazić trasę, którą pokonał Harlen. Pewnie wspinał się po rynnie, może po wysuniętych kamiennych blokach w narożniku, na pewno stanął na gzymsie pod oknami klasy. Rety, przecież to cholernie wysoko! Po co on się tam pchał?

- Czy któryś z was wie, dlaczego Jim próbował dostać się w ten sposób w nocy do klasy? - zapytał ojciec, jakby czytając w jego myślach.

Lawrence pokręcił głową, tuląc do piersi wymiętoszoną pluszową pandę, którą nazywał „Teddy”. Dale także zaprzeczył ruchem głowy.

- To zupełnie bez sensu.

- Jutro wyjeżdżam i wracam dopiero we wtorek, ale zadzwonię, żeby sprawdzić, co u was słychać i jak się miewa wasz przyjaciel. A pod koniec tygodnia, jeśli chcecie, odwiedzimy Jima w szpitalu.

Obaj chłopcy skinęli głowami.

Później Dale próbował jeszcze czytać, ale przygody Tarzana w zaginionym mieście wydawały mu się teraz zupełnie głupie. Kiedy wreszcie wstał, żeby wyłączyć światło, Lawrence wyciągnął do niego rękę. Lawrence często chciał, żeby trzymali się za ręce przed zaśnięciem (nie obchodziło go wtedy, że coś mogłoby go złapać), ale zazwyczaj Dale nie chciał nawet o tym słyszeć. Dzisiaj jednak, wróciwszy do łóżka, podał rękę młodszemu bratu, a ten chwycił ją mocno.

Zasłony na obu oknach były odsunięte, cienie gałęzi tańczyły na szybach. Cykały świerszcze, szeleściły liście. Ze swojego miejsca Dale nie widział budynku szkolnego, ale mógł dostrzec bladą poświatę samotnej latarni stojącej w pobliżu północnego wejścia.

Gdy tylko zamknął oczy, natychmiast wyobraził sobie Harlena leżącego przy śmietniku wśród połamanych desek i innych odpadków, oraz stojących wokół niego van Syke'a, Roona i pozostałych, szczerzących szczurze zęby w szyderczym uśmiechu.

Obudził się gwałtownie. Lawrence spał, wciąż przyciskając Teddy'ego do piersi i pochrapując cichutko. Z ust wyciekła mu na poduszkę strużka śliny.

Dale leżał nieruchomo, ledwo oddychając. Wciąż trzymał brata za rękę.

9

W poniedziałek rano Duane McBride obudził się jeszcze przed świtem i przez sekundę albo dwie był przekonany, że musi szybko uporać się z porannymi gospodarskimi obowiązkami, żeby się nie spóźnić na szkolny autobus. Potem jednak przypomniał sobie, że to pierwszy poniedziałek wakacji i że już nigdy nie będzie musiał iść do Old Central. Od razu poczuł się tak, jakby ktoś zdjął mu z barków olbrzymi ciężar, i pogwizdując, poszedł na górę.

Na stole znalazł liścik od starego: musiał wyjść wcześnie, bo umówił się w Parkside Cafe ze znajomymi, ale powinien wrócić wczesnym popołudniem.

Duane przystąpił do codziennych zajęć. Podczas zbierania jajek w kurniku przypomniał sobie, jak kiedyś, będąc małym brzdącem, śmiertelnie bał się wojowniczo nastrojonych kur. Jednak w gruncie rzeczy było to dobre wspomnienie, ponieważ należało do nielicznych, w których występowała jego matka - nawet jeśli wspomnienie dotyczyło zaledwie nakrapianego fartucha i ciepłego, serdecznego głosu.

Po śniadaniu, składającym się z dwóch jaj, pięciu plasterków bekonu, grzanki i ciastka, Duane poczuł się gotów znowu wziąć się do pracy - trzeba było oczyścić pompę przy zbiorniku na wodę na pastwisku, naprawić taczkę - kiedy zadzwonił telefon. To był Dale Stewart. Duane w milczeniu wysłuchał wieści o Jimie Harlenie. Dale czekał przez sekundę na reakcję, po czym oznajmił, że Mike O'Rourke zwołał na dziesiątą zebranie w swoim kurniku.

- Dlaczego nie w moim? - zapytał Duane.

- Bo w twoim kurniku są kury. Poza tym wszyscy musielibyśmy jechać do ciebie na rowerach.

- Ja nie mam roweru - przypomniał mu Duane. - A to znaczy, że będę musiał iść na piechotę. Może spotkalibyśmy się w tej twojej tajnej kryjówce w rowie?

- W Jaskini?

Duane wyraźnie słyszał wahanie w głosie jedenastolatka. Prawdę powiedziawszy, on sam także nie miał wielkiej ochoty wracać w tamto miejsce.

- No dobrze - powiedział. - Będę o dziesiątej.

Odłożywszy słuchawkę, przez chwilę siedział bez ruchu, myśląc o tym wszystkim, czego nie zdąży zrobić przed południem i co w związku z tym będzie musiał zrobić po południu i wieczorem. Wreszcie wzruszył ramionami, zgarnął czekoladowy batonik, żeby mieć energię na drogę, i wyszedł z domu. Na zewnątrz natknął się na wymachującego ogonem Witta; tym razem nie miał serca zostawić starego psa w domu. Niebo było zasnute cienką warstwą chmur, łagodzących nieco upał. Wittowi powinno się przydać trochę ruchu.

Duane wrócił do domu, napchał kieszenie herbatnikami dla psów, wziął drugi batonik - na lunch - po czym we dwóch wyruszyli w drogę. Duane'owi nie przyszło to do głowy, ale z daleka dość dziwnie razem wyglądali: chłopiec maszerujący szybkim, pewnym krokiem, trochę od niechcenia wymachujący ramionami, i stary pies truchtający u jego boku z artretyczną flegmą, stawiający łapy tak ostrożnie, jakby drogę wysypano gorącym żużlem, i zerkający obojętnie na świat, który mógł bardziej zwęszyć niż zobaczyć.

Cień u podnóża wzniesienia dał im obu chwilową ulgę, ale kiedy dotarli na szczyt następnego pagórka, na którym stała Black Tree Tavern, flanelowa koszula Duane'a była mokra od potu. Przed budynkiem stało już kilka samochodów. Co prawda nie było wśród nich samochodu starego, Duane jednak domyślał się, że uczestnicy „śniadania” przenieśli się już z Parkside Cafe do Carl's Tavern w mieście.

W chwili, kiedy skręcili na zachód w Jubilee College Road, rozwleczona na niebie cieniutka zasłona z chmur zaczęła pękać. Widoczna w dużej odległości sylwetka wieży ciśnień drżała w falach rozgrzanego powietrza. Duane przyglądał się łanom zboża po obu stronach drogi, porównując je ze zbożem na polach jego farmy - tutaj źdźbła były o kilka centymetrów wyższe. Wypatrywał także żółtych tabliczek na ogrodzeniu z drutu kolczastego, na których znajdowały się informacje o gatunku i odmianie. Blask słońca spływał mu na twarz i ramiona niczym wrzątek; Duane klął się w duchu za to, że zapomniał czapki. Witt niestrudzenie truchtał mu obok nogi, węsząc od czasu do czasu, kiedy docierał do niego jakiś interesujący zapach, albo wskakując na oślep do rowu zarośniętego zakurzonymi chwastami. Jego wyprawy kończyły się nieodmiennie na ogrodzeniu. Owczarek wracał wówczas na drogę, gdzie Duane czekał cierpliwie na starego przyjaciela.

Ciężarówka nadjechała w chwili, kiedy od wieży ciśnień (i od skrętu w drogę prowadzącą do miasta) dzieliło ich niespełna pół kilometra. Chłopiec wyczuł ją niemal w tej samej chwili, co usłyszał; ponad wszelką wątpliwość był to Trupowóz. Witt uniósł głowę, starając się na oślep ustalić źródło nowej woni i hałasu; Duane złapał go za obrożę i ściągnął na pobocze. Bardzo nie lubił, kiedy na drodze mijały go ciężarówki, ze względu na kurz, który osiadał na włosach oraz wciskał się w usta i oczy. Kto wie, jeśli drogą przejadą jeszcze ze dwa albo trzy samochody, być może nawet będzie musiał całkiem niedługo wziąć kąpiel.

Stojąc już na poboczu, chłopiec obserwował zbliżający się szybko pojazd. Tak, ponad wszelką wątpliwość był to Trupowóz; ile ciężarówek w okolicy miało szoferkę pomalowaną czerwonym, odłażącym lakierem i skrzynię ładunkową o burtach podwyższonych deskami? W blasku słońca przednia szyba lśniła jak lustro. Ciężarówka pędziła z prędkością dziewięćdziesięciu albo nawet stu kilometrów na godzinę i nic nie wskazywało na to, żeby kierowca miał zamiar zjechać na środek albo na lewą stronę drogi, żeby ominąć w bezpiecznej odległości chłopca i psa. Duane pomyślał o żwirze strzelającym spod kół i odsunął się z Wittem jeszcze dalej, prawie do płytkiego rowu.

Ogromna maszyna zjechała jeszcze bardziej na prawo i chłoszcząc chwasty potężnym zderzakiem, gnała w dzikim pędzie wprost na nich.

Nie było czasu na myślenie. Duane schylił się, złapał Witta na ręce i dał susa nad płytkim rowem, niemal wpadając na ogrodzenie z drutu kolczastego. Z trudem trzymał wyrywającego się rozpaczliwie psa; sekundę później rozpędzona ciężarówka z rykiem silnika przemknęła metr obok, zasypując ich żwirem, piaskiem i rozmaitymi śmieciami poderwanymi z drogi. Chłopcu mignęły przed oczami martwe krowy, koń, dwie świnie i coś przypominającego psa. Zaraz potem Trupowóz skręcił w lewo, z powrotem na drogę, i zaczął się błyskawicznie oddalać w chmurze pyłu.

- Ty sukinsynu! - wrzasnął Duane co sił w płucach. Ponieważ wciąż przyciskał do piersi przerażonego psa, nie mógł potrząsnąć pięścią, więc tylko splunął na ziemię. Jego ślina miała barwę piasku.

Przy wieży ciśnień samochód zwolnił, a następnie skręcił w lewo. Mimo dużej odległości było wyraźnie słychać pisk opon, kiedy wjechał na asfalt.

- Głupi drań - wymamrotał Duane. Prawie nigdy nie przeklinał, teraz jednak nie mógł się opanować. - Cholerny, pojebany skurwysyn!

Witt skamlał i wił się w jego objęciach. Chłopiec nagle uświadomił sobie, jak ciężkie jest stare psisko i jak rozpaczliwie wali mu serce. Wyszedł z powrotem na drogę, postawił psa na ziemi i zaczął do niego przemawiać uspokajająco, głaszcząc go po długiej sierści.

- Już dobrze. Witt, już wszystko w porządku. Ten porąbany drań nic nam nie zrobił. Wszystko w porządku, prawda?

Kojące słowa szybko odnosiły skutek, niemniej Wittgenstein wciąż jeszcze skamlał cichutko i nerwowo węszył.

Prawdę mówiąc, Duane nie dostrzegł van Syke'a za kierownicą - był zbyt zajęty ucieczką z Wittem na pobocze i balansowaniem na wąskiej przestrzeni między krawędzią rowu i ogrodzeniem z drutu kolczastego, żeby gapić się na szoferkę - niemniej jednak nie miał wątpliwości, że ciężarówkę prowadził właśnie zwariowany dozorca i zbieracz padliny. No cóż, wkrótce wszyscy się o tym dowiedzą. Wyrzucenie martwej małpy do potoku mogło jeszcze mu ujść na sucho, ale usiłowanie zabójstwa - o nie, tego już za wiele!

Duane właściwie dopiero teraz tak naprawdę zdał sobie sprawę, że van Syke - lub ktokolwiek to był - naprawdę chciał go zabić. To nie był żart ani jakieś kretyńskie ostrzeżenie. Ciężarówka naprawdę pędziła prosto na nich i gdyby nie wielka prędkość oraz ryzyko wywrotki po wjechaniu do płytkiego rowu, kierowca bez wątpienia zjechałby jeszcze bardziej na prawo, żeby ich uderzyć. Potem ktoś znalazłby nas w krzakach, pomyślał Duane. Nikt by się nigdy nie dowiedział, jak było naprawdę. Ot, po prostu nieostrożny dzieciak potrącony przez kierowcę, który zbiegł z miejsca wypadku. Przypomniał sobie drut kolczasty, o który się oparł; sięgnął ręką do pleców, a kiedy ją cofnął, stwierdził, że jest zbroczona krwią. Co gorsza, w koszuli wymacał dwa spore rozdarcia. Trzeba je będzie zaszyć.

Nadal głaskał i uspokajał Witta, ale teraz sam trząsł się bardziej niż pies przed chwilą. Wolną ręką wyjął z kieszeni herbatnik dla psów, dał go Wittowi, a następnie wyjął baton czekoladowy dla siebie.

Zza zakrętu przy wieży ciśnień wyłonił się Trupowóz.

Duane gapił się z na pół otwartymi ustami, w których tkwił odgryziony kawałek batonika. Tak, to na pewno był Trupowóz: czerwona szoferka jarzyła się jaskrawo w promieniach słońca. Ciężarówka wyraźnie zwolniła, ale i tak jechała z prędkością co najmniej pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Biorąc pod uwagę jej masę, wciąż było to aż nadto, żeby rozgnieść jego i Witta na naleśnik.

- O cholera... - wyszeptał, zdumiony.

Witt szczeknął żałośnie i szarpnął się, ale chłopiec trzymał go mocno za obrożę. Duane przeciągnął psa na lewą stronę, jakby zamierzał uciec w pole. Rów był tam również zarośnięty chwastami, ale znacznie płytszy. Z pewnością nie stanowiłby żadnej przeszkody dla tak dużego pojazdu.

Ciężarówka zjechała nieco na prawą stronę. Pokonała już ponad połowę dzielącej ich odległości i Duane widział w szoferce sylwetkę kierowcy: był wysoki, pochylony, skoncentrowany na prowadzeniu... nie, raczej na celowaniu.

Chłopiec chwycił psa za obrożę, przeciągnął przerażonego owczarka z powrotem na prawą stronę drogi i wskoczył z nim do rowu. Trupowóz natychmiast zboczył w lewo, przejechał lewymi kołami przez rów i niemal ocierając się o płot zbliżał się w błyskawicznym tempie.

Duane rozejrzał się rozpaczliwie w nadziei, że z przeciwnej strony nadjedzie jakiś samochód, że ktoś się zjawi... że ten koszmarny sen dobiegnie końca.

Trupowóz był najwyżej trzydzieści metrów od niego i wciąż przyspieszał. Duane zdał sobie sprawę, że nie zdąży już przebiec na drugą stronę drogi. Wittgenstein szarpał się i ujadał rozpaczliwie. Przez głowę chłopca przemknęła myśl, żeby go puścić, żeby pozwolić psu samemu zatroszczyć się o siebie, ale natychmiast uświadomił sobie, że pies nie miałby żadnych szans. Mimo paniki, mimo zastrzyku adrenaliny w żyłach, nie był w stanie się szybko poruszać, i na domiar złego prawie nic nie widział.

Dwadzieścia metrów. Przednie lewe koło zawadziło o przekrzywiony kołek z ogrodzenia i złamało go jak zapałkę. Drut kolczasty zadźwięczał jak szarpnięta struna harfy.

Duane schylił się, chwycił oburącz psa, wytężył siły i rzucił go tak daleko w pole, jak tylko potrafił. Witt wylądował na boku zaraz za trzecią bruzdą i zaczął niezgrabnie gramolić się z ziemi.

Chłopiec nie miał czasu, żeby mu się przyglądać. Jedną ręką złapał mocno za szczyt drewnianego słupka i podciągnął się w górę. Całe ogrodzenie zachwiało się, metalowe kolce wbiły mu się w rękę, stopa, którą oparł na drucie kolczastym, uwięzła na amen.

Ciężarówka pędziła z ogłuszającym rykiem silnika, ciągnąc za sobą chmurę pyłu. Kierowca zniknął za lśniącą oślepiająco w promieniach słońca szybą. Drewniane słupki w ogrodzeniu trzaskały kolejno jak zapałki.

Duane wyszarpnął stopę z buta, przewalił się na drugą stronę ogrodzenia - metalowe kolce wczepiły mu się boleśnie w brzuch - runął ciężko na zaoraną ziemię na skraju pola i natychmiast odturlał się w zboże. Sekundę później rozpędzona ciężarówka zmiotła słupek, którego przed chwilą się przytrzymał. Napięty drut kolczasty pękł jak struna, prysnęła ziemia i drzazgi. Oszołomiony chłopiec powoli ukląkł, rozejrzał się. Flanelowa koszula wisiała na nim w strzępach, krew ze skaleczeń na brzuchu wsiąkała w spodnie. Ręce wyglądały jakby zbierał nimi potłuczone szkło.

Trupowóz zakołysał się, przejeżdżając przez rów, i wrócił na drogę. W tumanie kurzu niczym złowrogie ślepia zapłonęły światła stopu.

Duane zerknął na leżącego dwa kroki dalej Witta, po czym przeniósł wzrok z powrotem na ciężarówkę. Właśnie skręcała majestatycznie w lewo. Przednie koła wjechały do rowu, tylne zabuksowały na szutrowej nawierzchni. Kamyki wystrzeliwały spod opon jak pociski karabinowe. Pojazd wreszcie zdołał się cofnąć, wjeżdżając tylnymi kołami do rowu po przeciwnej stronie drogi, zawrócił, wycelował długą maskę w kierunku Duane'a i ruszył naprzód.

Chwiejąc się na nogach, Duane podbiegł do leżącego bez ruchu psa, wziął go na ręce i ruszył w głąb pola. Zboże sięgało mu do pasa, ogon Witta prawie wlókł się po ziemi. Przed sobą mieli prawie półtorakilometrowy łan, a potem następne ogrodzenie i kilka drzew. Chłopiec szedł najszybciej jak mógł. Nie obejrzał się nawet wtedy, kiedy usłyszał głuchy łoskot, brzęknięcie zrywanych drutów oraz szelest zboża miażdżonego potężnymi kołami i rozgarnianego zderzakiem.

Niedawno padało, myślał, brnąc przed siebie - tak mu się przynajmniej wydawało - w tempie lodowca. Witt zwisał mu bezwładnie w ramionach. O, tym, że żyje, świadczyło tylko ledwo słyszalne posapywanie i nieznaczne poruszenia żeber. Niedawno padało, i to porządnie. Z wierzchu ziemia już wyschła, ale pod spodem... Pod spodem powinno być błoto. Boże, spraw, żeby tak naprawdę było.

Za jego plecami zgrzytała skrzynia biegów, silnik ryczał na coraz wyższych obrotach. Duane miał wrażenie, że ściga go jakieś ogromne rozwścieczone zwierzę. Smród padliny z każdą chwilą stawał się coraz wyraźniejszy. A może zatrzymać się, odwrócić twarzą do niego, wyczekać do ostatniej chwili i uskoczyć w bok, jak matador przed bykiem? - przemknęło mu przez głowę. Natychmiast uświadomił sobie, że ten pomysł jest do niczego. Z Wittem w ramionach nie miał najmniejszych szans na wykonanie jakiegokolwiek szybkiego manewru. Szedł więc dalej przed siebie, coraz bardziej powłócząc nogami.

Jego przewaga nad Trupowozem stopniała do piętnastu metrów... dziesięciu... pięciu. Usiłował biec, ale musiał poprzestać na chwiejnym, zamaszystym kroku. Sztywne źdźbła chłostały go po nogach, kurz i pył osiadały na sierści Witta. Przebrnął przez płytki rów melioracyjny, prawie go nie zauważając.

Odgłosy dobiegające zza jego pleców uległy zmianie: ryk silnika przeistoczył się w wycie, nie było już słychać szelestu kładzionego zboża. Duane obejrzał się przez ramię. Ciężarówka znieruchomiała przechylona na bok i do przodu, tylne koła z lewej strony obracały się bezsilnie w powietrzu. Spod prawych kół wystrzeliwała fontanna błota. Chłopiec wciąż brnął naprzód, odgarniając na boki źdźbła, które znajdowały się niepokojąco blisko oczu Witta. Kiedy po jakimś czasie ponownie spojrzał wstecz, od Trupowozu dzieliło go już co najmniej trzydzieści metrów. Ciężarówka wciąż tkwiła w rowie, kierowca starał się ją rozbujać, włączając na przemian pierwszy bieg i wsteczny. Duane utkwił wzrok w wyznaczonej nielicznymi drzewami granicy pola. Tam zaczynało się pole Johnsona, a jeszcze dalej, na północy i wschodzie, las ciągnący się aż do Black Tree Tavern. I pagórki. I głębokie koryto strumienia.

Jeszcze dziesięć bruzd i dopiero wtedy się obejrzę.

Pot spływał mu po czole, karku i plecach, mieszał się z krwią i brudem. Witt wierzgnął słabo łapami, tak jak czynił, będąc szczeniakiem, kiedy śniło mu się, że poluje na króliki, po czym zupełnie znieruchomiał.

Jeszcze dwie. Jeszcze jedna. Duane zerknął przez ramię.

Ciężarówka uwolniła się z pułapki, ale już go nie ścigała. Powoli, kołysząc się i podskakując na nierównym terenie, wycofywała się w kierunku drogi. Mimo to Duane nie zwolnił kroku, nawet wtedy, kiedy usłyszał zgrzyt przełączanych biegów i szurgot opon na twardej nawierzchni. Nie dopadnie mnie tutaj, pomyślał. Nie da rady. Wrócę do domu polami i lasem, będę się trzymał z daleka od dróg.

Dotarł do ogrodzenia, delikatnie przełożył Witta na drugą stronę, pokaleczył się jeszcze bardziej, przełażąc przez druty, i przykucnął przy psie, żeby wreszcie odpocząć. Oparł łokcie na kolanach, opuścił głowę, przez jakiś czas dyszał ciężko, wsłuchując się w tętnienie pulsu w uszach, po czym uniósł głowę i rozejrzał się dokoła. Wieża ciśnień była stąd doskonale widoczna. Pół kilometra dalej na południe zaczynały się drzewa Elm Haven. Droga była pusta, panowała całkowita cisza. Tylko opadający powoli tuman kurzu i zniszczone ogrodzenie świadczyły o tym, że Duane'owi bynajmniej nie przyśnił się koszmarny sen.

Poklepał psa, ale collie nawet nie drgnął. Leżał bez ruchu z otwartymi szklistymi oczami. Duane przycisnął ucho do jego boku, wstrzymał oddech, ale niczego nie usłyszał. Serce Witta przestało bić zapewne jeszcze przed przeprawą przez pierwsze ogrodzenie. Pewnie zatrzymałoby się wcześniej, gdyby nie to, że wiekowe psisko rozpaczliwie chciało jak najdłużej pozostać przy swoim panu.

Duane położył rękę na smukłej psiej głowie, poklepał ją, a następnie spróbował zamknąć powieki przyjacielowi. Nie udało mu się.

Klęczał obok martwego psa z piersią i gardłem wypełnionymi bólem, który nie miał nic wspólnego z siniakami i zadrapaniami. Ból rozrastał się coraz bardziej, jakby chciał go rozsadzić, lecz chłopiec nie był w stanie niczego z nim zrobić - ani przełknąć, ani rozpuścić w łzach. Nie mogąc zaczerpnąć tchu, uniósł twarz ku błękitnemu, bezchmurnemu teraz niebu i uderzając w ziemię zakrwawioną pięścią, przysiągł Wittowi i Bogu, w którego nie wierzył, że ktoś za to zapłaci.

***

Na zwołanym przez Mike'a zebraniu Rowerowego Patrolu oprócz niego pojawił się tylko Kevin Grumbacher. Był zdenerwowany, chodził w tę i z powrotem po kurniku, splatając i rozplatając gumkę, ale Mike tylko wzruszył ramionami. Wcale go nie dziwiło, że Dale i pozostali mieli w letni poranek ciekawsze rzeczy do roboty niż ganianie na jakieś głupie zebrania.

- Darujmy to sobie, Kev - odezwał się, na pół leżąc na zdewastowanej kozetce. - Pogadam z nimi kiedy indziej.

Kevin przerwał wędrówkę i otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale nie zdążył, ponieważ akurat w tej chwili drzwi się otworzyły i do środka wpadli Dale i Lawrence. Wystarczyło na nich spojrzeć, żeby się domyśleć, że stało się coś ważnego. Dale miał dzikie spojrzenie i zmierzwione włosy. Lawrence również był mocno podekscytowany.

- Co jest? - spytał Mike.

Zdyszany Dale oparł się o futrynę.

- Duane... dzwonił przed chwilą... - wykrztusił. - Van Syke chciał go zabić.

Mike i Kevin wybałuszyli oczy.

- To prawda! - sapał Dale. - Zadzwonił do mnie, jak już przyjechała policja. Musiał najpierw zadzwonić do Dale's Tavern, żeby ściągnąć ojca, a potem do Barneya, i bał się, że van Syke wróci, kiedy jeszcze będzie sam w domu, ale nie wrócił, a ojciec nie za bardzo mu wierzy, ale jego pies nie żyje, ale van Syke właściwie go nie zabił, chociaż właściwie to tak jakby, bo...

- Zaczekaj - przerwał mu Mike.

Dale umilkł.

Mike podniósł się z kozetki.

- Zacznij od początku. Tak jak opowiadasz historie przy ognisku. Od samego początku. Czy Duane'owi nic się nie stało i jak van Syke próbował go zabić.

Dale opadł na miejsce zwolnione przed chwilą przez Mike'a, Lawrence usiadł na jakiejś poduszce na podłodze. Kevin wciąż tkwił w miejscu, w którym przerwał swój nerwowy spacer; tylko jego ręce poruszały się bez przerwy, splatając gumkę w skomplikowane wzory.

- No dobrze - powiedział wreszcie Dale, umilkł na kilka sekund, a następnie podjął; - Przed chwilą dzwonił Duane. Jakieś pół godziny temu van Syke... to znaczy, on myśli, że to był van Syke, chociaż go właściwie nie widział... no, w każdym razie, ktoś próbował rozjechać go Trupowozem van Syke'a na Jubilee College Road, niedaleko wieży ciśnień.

- Jezu... - wyszeptał Kevin.

Mike uciszył go spojrzeniem.

Dale skinął głową. Można było odnieść wrażenie, że dopiero teraz, słuchając własnej relacji, zaczynał w pełni pojmować wagę swoich słów.

- Duane mówi, że ciężarówka najpierw chciała go rozjechać na drodze, a potem rozwaliła ogrodzenie i ścigała go po polu. Wtedy właśnie umarł jego pies. Wystraszył się na śmierć.

- Witt?

Głos chłopczyka był przepełniony bólem. Za każdym razem, kiedy przychodzili do Duane'a z wizytą, Lawrence godzinami bawił się ze starym owczarkiem.

Dale ponownie skinął głową.

- Duane musiał uciekać na przełaj aż na pole Johnsona, a potem wrócił przez las do domu. A najdziwniejsze w tym wszystkim jest to...

- Co takiego? - zapytał półgłosem Mike.

- Że zabrał ze sobą psa. Niósł go przez cały czas, zamiast zostawić na polu i wrócić po niego później.

Mina Lawrence'a świadczyła o tym, że on nie widzi w tym nic niezwykłego.

- To wszystko, co powiedział? - dopytywał się Mike. - Nie przyszło mu do głowy, dlaczego van Syke mógł się na niego zawziąć?

Dale pokręcił głową.

- Podobno po prostu szedł tu, na zebranie. To nie były żarty, zupełnie inaczej niż wtedy, kiedy J. P. Congden albo jakiś inny dup... - Zerknął z ukosa na młodszego brata. - Jak jakiś dureń zjeżdża nagle na pobocze i udaje, że chce cię rozjechać. Duane jest pewien, że ten, kto kierował Trupowozem, chciał zabić jego i Witta.

Mike skinął głową, pogrążony głęboko w myślach. Dale przejechał ręką po czuprynie.

- Nie mógł dłużej rozmawiać, bo właśnie przyjechał Barney.

Kevin przełożył między palcami kolejną sekwencję przeplatanki.

- Dzwonił z domu?

- Aha.

Kevin spojrzał na Mike'a.

- Czy to ma jakiś związek z tym, o czym chciałeś z nami rozmawiać?

Chłopiec otrząsnął się z zamyślenia.

- Być może. - Machnął ręką w stronę drzwi, za którymi zostawili rowery. - Ruszamy.

- Dokąd? - zapytał Lawrence. Jak zawsze w chwilach zdenerwowania wsadził sobie do ust brzeżek daszka baseballowej czapeczki i przeżuwał go namiętnie.

Mike uśmiechnął się lekko.

- Jak sądzicie, dokąd Duane zaprowadzi ojca i Barneya? Jeżeli ciężarówka naprawdę ganiała go po polu, powinno tam być mnóstwo śladów, i w ogóle.

Cała czwórka pobiegła do rowerów.

***

Barney był już na miejscu. Na poboczu stał jego zielony pontiac z wyblakłymi złocistymi literami układającymi się w napis CONSTABLE na boku. Tuż obok zaparkowały czarny Chevrolet J.R Congdena oraz pickup taty Duane'a. Duane stał z ojcem w wielkiej wyrwie w ogrodzeniu z drutu kolczastego. Chłopiec mówił coś cicho, wskazując na głębokie koleiny na polu. Barney kiwał głową, pisząc w notesie ze spiralnym grzbietem. J.R palił cygaro i gapił się na Duane'a z taką miną, jakby to on był wszystkiemu winien.

Chłopcy zahamowali z szurgotem opon jakieś dziesięć metrów od grupki stojącej w polu. Congden odwrócił się, splunął w chwasty i krzyknął, żeby się stąd zabierali. Skinęli głowami, ale oczywiście zostali na miejscu.

- I dlatego, Howard, chcę, żebyś natychmiast go aresztował! - mówił ojciec Duane'a. Barney w rzeczywistości nazywał się Howard Sills. - Ten przeklęty kretyn chciał mi zabić dzieciaka!

Barney po raz kolejny skinął głową i zapisał coś w notesie.

- Problem polega na tym, że nie mamy żadnego dowodu, że to był Karl van Syke...

Mike wymienił szybkie spojrzenie z kolegami. Do tej pory nie mieli pojęcia, jak van Syke ma na imię.

- A twój syn sam powiedział, że nie zdążył się przyjrzeć kierowcy - dokończył szybko Barney, uprzedzając wybuch gniewu rozmówcy.

Ojciec Duane'a poczerwieniał na twarzy, ale zanim zdążył coś powiedzieć, J.P. Congden przesunął cygaro w kącik ust, po czym wymamrotał:

- To nie Karl.

Barney zsunął czapkę z czoła i z uniesionymi brwiami spojrzał na sędziego pokoju. On wcale nie przypomina Barneya z telewizji, przemknęło Dale'owi przez głowę. Szeryf Howard Sills co prawda był niski i łysiejący, ale na tym kończyło się jego podobieństwo do postaci z „The Andy Griffith Show”. Mimo to wszyscy mówili na niego „Barney”.

- Skąd wiesz? - zapytał.

Congden przesunął cygaro w drugi kącik ust i zmierzył obu McBride'ow takim spojrzeniem, jakby byli śmieciami, na które szkoda mu cennego czasu.

- Stąd, że byłem z nim całe przedpołudnie. - Wyjął cygaro z ust, splunął i uśmiechnął się, odsłaniając zęby barwy tytoniu. - Łowiliśmy ryby w Spoon River, koło mostu kolejowego.

- Rozmawiałem z Billym Daysingerem, który twierdzi, że ostatni raz siedział w Trupowozie latem zeszłego roku - powiedział Barney. - Od tamtej pory jeździ nim wyłącznie van Syke.

Congden wzruszył ramionami i splunął po raz kolejny.

- Karl powiedział mi rano, że wczoraj wieczorem ktoś ukradł mu ciężarówkę spod wytapialni.

Chłopcy ponownie spojrzeli po sobie. Wytapialnia tłuszczu mieściła się kiedyś w obecnie zdewastowanym, opuszczonym budynku mniej więcej w połowie drogi między elewatorami zbożowymi i wysypiskiem. Kiedyś zwożono tam padlinę z całej okolicy. Smród wciąż pozostał i niekiedy docierał nawet do domu Harlena na północno-zachodnim skraju miasta.

Barney podrapał się po podbródku.

- W takim razie, dlaczego tego nie zgłosił? Albo dlaczego ty tego nie zrobiłeś?

Congden wzruszył ramionami, najwyraźniej znudzony tym wszystkim. Te włosy, które mu jeszcze zostały, sterczą mu nad uszami jak mokre futro wydry, pomyślał Dale. I ma zupełnie nieopaloną łysinę. Błyszczy jak brzuch karpia.

- Bo nie miał czasu - powiedział sędzia pokoju. - Poza tym zdaje się, że te cholerne szczeniaki traktują to jako okazję do dobrej zabawy. Skąd mamy wiedzieć, czy to nie ich sprawka? - Wskazał kciukiem na stojącą nieopodal gromadkę. Barney obrzucił chłopców pozbawionym wyrazu spojrzeniem, Congden zaś podniósł głos i dla odmiany wycelował kciuk w Duane'a. - Skąd mamy wiedzieć, czy on też nie maczał w tym palców? Narozrabiał z kolesiami, a teraz zawraca nam głowę, żeby nie wyszło na to, że wybrali się na przejażdżkę, stracili panowanie nad kierownicą, rozwalili płot Summersonowi i władowali się na pole...-

Ojciec Duane'a przeszedł nad leżącym na ziemi poskręcanym drutem kolczastym. Jego twarz była już nie czerwona, ale niemal fioletowa.

- Niech cię szlag trafi, Congden, ty zakłamana kapitalistyczna Świnio! Przecież znasz mojego syna,., i tych chłopców... i dobrze wiesz, że nie mają z tym nic wspólnego! Ktoś chciał zabić Duane'a, ktoś chciał go rozjechać na śmierć, a ty robisz wszystko, żeby ratować tyłek temu niedorozwiniętemu Australopitekowi, ponieważ to wy dwaj wybraliście się na przejażdżkę jego ciężarówką, żeby się trochę zabawić, ty cholerny, głupi...

Barney wkroczył między dwóch mężczyzn i położył rękę na ramieniu McBride'a. Uścisk był chyba mocniejszy niż na to wyglądało, ponieważ ojciec Duane'a pobladł, umilkł i odwrócił się na pięcie.

- Pieprz się - mruknął sędzia pokoju, po czym ruszył do samochodu.

- Powiedz Karlowi, żeby się do mnie zgłosił! - zawołał za nim Barney.

Congden nawet nie raczył skinąć głową, tylko zatrzasnął drzwi swego chevroleta i przekręcił kluczyk w stacyjce. Podrasowany silnik ryknął donośnym basem, tylne koła zabuksowały, wyrzucając fontanny żwiru, i samochód ruszył jak z kopyta w stronę miasta. Chłopcy musieli wskoczyć do rowu, żeby ustąpić mu z drogi.

McBride jeszcze przez dłuższy czas mówił coś podniesionym głosem, wskazując to na pole, to na zdewastowane ogrodzenie.

W końcu nieco się uspokoił. Barney wszystko pilnie notował. Duane stał kilka kroków z boku, z założonymi rękami, patrząc spokojnie przez grube szkła okularów. Gdy tylko jego ojciec i szeryf, wciąż pogrążeni w rozmowie, ruszyli w kierunku samochodów, chłopcy cisnęli rowery w krzaki i podbiegli do kolegi.

- Nic ci nie jest? - zapytał Dale. Chętnie uściskałby przyjaciela, albo przynajmniej dotknął go, żeby się upewnić, czy jest cały i zdrowy, ale protokół nie przewidywał takiego zachowania.

Duane skinął głową.

- Czy... Czy on naprawdę zabił Witta? - wykrztusił Lawrence drżącym głosem.

Duane skinął głową po raz drugi.

- To znaczy, Wittowi po prostu przestało bić serce - wyjaśnił.

- Był stary.

- Ale ktoś chciał was rozjechać?

Kolejne skinięcie głową.

Ojciec Duane'a zawołał go do siebie.

- Coś się dzieje - szepnął chłopiec. - Pogadam z wami później, jeśli mi się uda.

Powłócząc nogami, wrócił na drogę i stanął obok ojca. Barney przez chwilę mówił coś do niego, a następnie położył mu rękę na ramieniu.

- Bardzo mi przykro z powodu twojego psa.

Potem tak jakby ostrzegał przed czymś jego ojca. Wreszcie wsiadł do pontiaca i ruszył powoli, tak żeby nie zostawić za sobą chmury pyłu.

Duane wraz z ojcem przez chwilę spoglądali w milczeniu na pole, po czym wsiedli do pickupa, zawrócili na trzy razy i odjechali w kierunku drogi numer sześć. Duane nie pomachał na pożegnanie.

Chłopcy rozejrzeli się dokoła, jakby sądzili, że z sięgającego do pasa zboża wybiegnie duch Wittgensteina. Nic takiego jednak nie nastąpiło. Zboże stało nieruchomo, na niebie ponownie pojawiły się chmury. Panowała całkowita cisza.

- Słuchajcie - odezwał się Kevin. - A jeśli Trupowóz wróci?

W ciągu ośmiu sekund znaleźli się z powrotem na rowerach i pędzili co sił w nogach w stronę miasta. Dale został nieco z tyłu, żeby zaczekać na Lawrence'a, ale młodszy brat w okamgnieniu wyprzedził nie tylko jego, lecz także dwóch pozostałych chłopców.

Zwolnili dopiero wtedy, kiedy znaleźli się w bezpiecznym cieniu nieruchomych wiązów. Zasapani, wyprostowali się na siodełkach, jadąc powoli bez trzymanki. Minęli dom Dale'a i Old Central, cisnęli rowery na ziemię przy podjeździe przed domem Kevina i rozciągnęli się na chłodnej trawie, ciężko dysząc i ocierając pot z zakurzonych twarzy.

- A tak właściwie... - wysapał Lawrence, kiedy mógł już mówić - ...to co to jest kapitalistyczna świnia?

10

Przez jakieś pół godziny dyskutowali o zamachu na Duane'a McBride'a, potem jednak ich zainteresowanie osłabło i pobiegli grać w baseball. Mike przesunął zebranie na po meczu albo do chwili kiedy Duane wreszcie zjawi się w mieście - zależnie od tego, co nastąpi wcześniej.

Miejskie boisko znajdowało się na polu za domami Kevina i Dale'a i po to, żeby się tam dostać, większość dzieciarni przełaziła przez drewniany płot Stewartów w miejscu, gdzie podpierała go gruba belka. W praktyce oznaczało to, że podjazd przed domem Stewartów oraz zachodnia część ich długiego podwórza pełniły funkcję czegoś w rodzaju deptaka dla młodszej części populacji miasta; Dale i Lawrence nie mieli nic przeciwko temu, ponieważ w ten sposób ich dom stał się ośrodkiem życia towarzyskiego, ich mamie zaś także nie przeszkadzało, że po domu i wokół niego niemal bez przerwy włóczą się tabuny chłopców. Wręcz przeciwnie: często podejmowała gości kanapkami i lemoniadą.

Tego dnia gra nie bardzo się kleiła, gdyż przez godzinę rozgrywka toczyła się między dwiema dwuosobowymi drużynami: w jednej występowali Kevin i Dale, w drugiej natomiast Mike i Lawrence. Dopiero w porze lunchu dołączyli Gerry Daysinger, Bob McKnown, Donna Lou Perry oraz Sandy Wittaker - Sandy była w porządku, ale rzucała jak dziewczyna, była jednak przyjaciółką Donny Lou, która stanowiła łakomy kąsek dla obu zespołów/ - a nawet chłopcy z zamożniejszej części miasta: Chuck Sperling, Digger Taylor, Bill i Barry Fussnerowie i Tom Castanatti. Stopniowo ściągali kolejni, zaintrygowani okrzykami, gwizdami i wybuchami śmiechu, aż w końcu wczesnym popołudniem mecz toczył się w najlepsze z udziałem dwóch drużyn w pełnych składach, a nawet z zawodnikami rezerwowymi.

Chuck Sperling koniecznie chciał być kapitanem. Jego ojciec kierował jedyną drużyną z Elm Haven występującą w Małej Lidze, więc Chuck mógł być nie tylko kapitanem, ale i miotaczem, chociaż rzucał trochę gorzej niż Sandy Whittaker, lecz tym razem został zakrzyczany. Na pierwszego kapitana wybrano Mike'a, później zaś Castanattiego - tęgawego, spokojnego chłopca, posiadacza najlepszego kija baseballowego w mieście (był również całkiem niezłym pałkarzem, przede wszystkim jednak liczył się ten przepiękny kij, sprezentowany dawno temu jego ojcu przez jednego z graczy Chicago Sox).

Jako pierwszą Mike wyznaczył Donnę Lou. Nikt nie zgłaszał zastrzeżeń, ponieważ od niepamiętnych czasów Donna była najlepszym miotaczem w mieście i gdyby tylko w rozgrywkach Małej Ligi mogły uczestniczyć dziewczęta, większość zawodników z drużyny (a przynajmniej ci, którzy nie bali się ojca Chucka Sperlinga) zasugerowałaby mu, żeby wziął Donnę do składu, dzięki czemu, być może, udałoby im się wygrać choć parę meczów.

Podział na zespoły dokonał się mniej więcej według kryterium geograficznego, wzdłuż niewidocznej linii dzielącej miasto na część północną - biedniejszą, tę, w której mieszkał Dale - i południową. Stroje były takie same (dżinsy i białe koszulki), różniły się natomiast, i to bardzo, rękawice. Te używane przez Sperlinga i inne dzieciaki z południa były nowe, duże i sztywne, Mike natomiast i pozostali posługiwali się starymi, mniejszymi rękawicami, przekazanymi im przez ojców. Niektóre z nich bardziej przypominały zwykłe skórzane rękawiczki i niezbyt dobrze chroniły rękę przy łapaniu mocno rzuconych piłek, ale nikomu to nie przeszkadzało. Takie drobne przykrości stanowiły nieodłączny element gry, podobnie jak siniaki i zadrapania zebrane przez cały dzień spędzony na boisku. Żaden z chłopców nie zhańbił się grą w softball - chyba że na wyraźne polecenie pani Doubbet albo jakiejś innej jędzy, a i tak zaczynali „prawdziwą” grę natychmiast, jak tylko nauczycielka odwróciła się do nich plecami.

Teraz jednak nikt nie myślał o szkole i nauczycielach. Pani Sewart przyniosła półmisek kanapek z kiełbasą oraz masłem orzechowym i dżemem, a do tego dzbanek soku. Z tej okazji ogłoszono przerwę, chociaż dopiero kończono drugą zmianę, a natychmiast po posiłku wszyscy wrócili do gry. Niebo wciąż było zasnute szarymi chmurami, ale temperatura nieustannie rosła, a wraz z nią wilgotność. Nikt nie zwracał na to najmniejszej uwagi. Dzieciaki wrzeszczały, rzucały i biegały, kłócąc się zawzięcie i sprzeczając, ale w sumie dawały sobie radę lepiej niż większość drużyn z Małej Ligi. Grze towarzyszyły częste wybuchy wesołości i głośnego śmiechu, jednak ogólnie rzecz biorąc zawodnicy podchodzili do sprawy nie tylko z zaangażowaniem, ale również z determinacją i powagą.

Chociaż dzieciarnia wcale nie traktowała tego w taki sposób, była to rywalizacja bogatego Południa z uboższą Północą i Północ wychodziła zwycięsko z tej rywalizacji. Castanatti wygrał cztery z pierwszych sześciu piłek, potem jednak wzięła się do roboty Donna Lou, a ponieważ Mike, Dale i Gerry Daysinger również mieli dobry dzień, po drugiej części drużyna Mike'a prowadziła 15:6 i 21:4. Następnie wymieszano składy i gra toczyła się dalej.

Przypuszczalnie do niczego by nie doszło, gdyby nie to, że tym razem Digger Taylor, McKown i kilku innych znaleźli się w jednej drużynie z Donną Lou. Wciąż rzucała równie dobrze jak na początku meczu i właśnie po raz nie wiadomo który wyautowała Chucka Sperlinga. Teraz przyszła kolej na Lawrence'a, więc pozostali oparli się o płot: dziesięć niemal identycznych postaci w dżinsach i białych koszulkach. Sandy znudziła się grą i poszła sobie z Becky Cramer i koleżankami. W ten sposób Donna Lou została jedyną dziewczyną na boisku.

- Najgorsze jest to, że nie wiadomo, kto jest kim - powiedział w pewnej chwili Digger Taylor.

Mike otarł skrajem koszulki pot z brudnego czoła.

- To znaczy?

Taylor wzruszył ramionami.

- To znaczy, że szkoda, że oba zespoły wyglądają tak samo.

Kevin odchrząknął i splunął trochę nieudolnie.

- Myślisz, że powinniśmy mieć specjalne stroje, czy coś w tym rodzaju?

Pomysł był całkowicie niedorzeczny. Nawet drużyna występująca w Małej Lidze miała koszulki bez numerów, jedynie z nadrukowanym, szybko blaknącym emblematem.

- Wcale nie. Wystarczy, żeby jedna drużyna zdjęła koszulki.

- Świetny pomysł! - wykrzyknął Bob McKown, mieszkający w nędznym krytym papą domku obok nędznego krytego papą domku Daysingera. - I tak mi za gorąco. - Jednym ruchem ściągnął koszulkę. - Hej, Larry! - zawołał do Lawrence'a. - Zdejmujemy koszulki!

Lawrence spiorunował starszego chłopca wzrokiem za to, że ten posłużył się „zakazaną” wersją jego imienia, po czym bez słowa ściągnął bluzę i wziął kij w ręce. Pod bladą skórą na jego grzbiecie odznaczały się wyraźnie wszystkie kręgi kręgosłupa.

- Pewnie, że gorąco! - wykrzyknął jeden z Fussnerów, a następnie obaj zdjęli koszulki. Mieli identyczne pępki.

McKown poklepał się po nagiej piersi i zwrócił się do siedzącego obok niego Kevina:

- Rozbierasz się czy przechodzisz do nich?

Kevin wzruszył ramionami, po czym ściągnął koszulkę, złożył ją starannie i położył na ławce. Jego zapadniętą klatkę piersiową pokrywały liczne piegi.

Potem przyszła kolej na Daysingera, który, chcąc się popisać, celnym rzutem zawiesił swoją koszulkę na szczycie ogrodzenia, za co został nagrodzony huczną owacją. W jego ślady poszedł dziesięcioletni Michael Shoop, szkolny rozrabiaka, który na boisku zamieniał się w ostatniego niezgułę. Był to jego pierwszy i najprawdopodobniej ostatni celny rzut tego dnia.

Następny był Mike O'Rourke. Nie wyglądał na zachwyconego, niemniej jednak bez słowa zdjął koszulkę, odsłaniając gładką opaloną skórę, pod którą wyraźnie rysowały się mięśnie.

Dale Stewart zdjął już czapeczkę i właśnie zabierał się do ściągania koszuli, kiedy uświadomił sobie kto jest następny. Na chwilę zamarł w bezruchu. Jako ostatnia na ławce siedziała Donna Lou. Nie patrzyła na niego, w ogóle na nic nie patrzyła. Miała na sobie brudne sportowe pantofle, spłowiałe dżinsy i białą koszulkę. Chociaż koszulka była dość luźna, Dale wyraźnie widział rysujące się pod nią krągłości. Przez zimę ciało Donny bardzo się zaokrągliło - jeszcze w ubiegłe lato było płaskie jak deska - i chociaż jej piersi z pewnością nie zasługiwały jeszcze na miano gór, to całkiem bezpiecznie można było nazwać je pagórkami.

Wahał się przez sekundę, może więcej, nie bardzo wiedząc dlaczego. Przecież to nie jego problem, prawda? Niemniej dręczyło go przeświadczenie, że coś nie jest w porządku. Przecież od lat grywał w baseball właśnie z nią, Mike'em, Kevinem, Harlenem i Lawrence'em, a nie z tymi palantami.

- No, czego się boisz? - zawołał Chuck Sperling z pierwszej bazy. - Wstydzisz się, Stewart?

- Pospiesz się! - krzyknął Digger Taylor z drugiego końca ławki.

- Zamknij się - warknął Dale, równocześnie jednak poczuł pieczenie rumieńca na policzkach i za uszami. Częściowo po to, żeby nikt tego nie zauważył, energicznym ruchem ściągnął koszulkę, po czym odwrócił się i spojrzał na Donnę Lou Perry.

Wreszcie przeniosła wzrok na kolegów. Lawrence odbił piłkę, podszedł i zatrzymał się przy ławce z kijem na ramieniu. Był niesamowicie chudy, zakurzony, jego kark i ręce miały znacznie ciemniejszą barwę niż klatka piersiowa. Zmarszczył brwi, zdziwiony milczeniem. Nikt się nie poruszył, nikt się nie odezwał. Wszystkie twarze były zwrócone w kierunku Donny Lou. Taylor, Kevin, Bill, Barry, McKown, Daysinger, Michael Shoop, Mike, Dale: dziewięć par dżinsów, sportowych pantofli i dziewięć nagich torsów.

- Na co czekasz? - zapytał cicho Digger Taylor. W jego głosie brzmiała jakaś dziwna nuta. - Gramy bez koszulek. Zdejmuj swoją, Perry.

Donna Lou patrzyła na niego w milczeniu. Daysinger szturchnął łokciem Boba McKowna.

- Ruszaj się, Donna. Jesteś z nami czy nie?

Gwałtowny podmuch wiatru poderwał z boiska chmurę pyłu i cisnął ją prosto w twarz stojącemu na pozycji miotacza Castanattiemu. Chłopiec nawet nie drgnął.

- No, dalej! - syknął Michael Shoop. - Pospiesz się, bo dostaniemy karę za przedłużanie czasu gry!

Jakoś nikomu nie przyszło do głowy zwrócić mu uwagę, że pomylił przepisy futbolowe z baseballowymi. Wszyscy milczeli. Dale siedział tak blisko Donny Lou, że prawie dotykał jej łokciem - robił to, całkowicie nieświadomie, jeszcze chwilę temu - a teraz patrzył w jej błękitne, wypełniające się powoli łzami oczy. Ona także milczała. Na prawej ręce wciąż miała starą rękawicę ojca; prawą, zaciśniętą w pięść, niemal w nią wbiła.

- Pospiesz się, Perry - powtórzył Digger. Jego głos brzmiał jakoś inaczej, nieprzyjemnie. - Ściągaj koszulkę. Nic nas nie obchodzi, co masz pod spodem. Albo robisz to co my, albo wylatujesz z drużyny.

Donna Lou wciąż siedziała bez ruchu w ciszy tak głębokiej, że Dale mógłby przysiąc, że słyszy szelest zboża na polu za boiskiem. Gdzieś z bardzo wysoka dobiegł krzyk jastrzębia. Dale wyraźnie widział piegi na nosie dziewczyny, krople potu na czole pod daszkiem granatowej czapeczki i jej oczy, wielkie i błękitne, wpatrzone w niego, w Mike'a, w Kevina. Zdawał sobie sprawę, że jest w nich prośba... może nawet błaganie... nie potrafił jednak go zrozumieć.

Digger Taylor otworzył usta, żeby jeszcze coś powiedzieć, ale zamknął je, ponieważ Donna wstała z ławki, podniosła leżące przy płocie piłkę i kij, i odeszła, nie oglądając się za siebie.

- A niech mnie! - parsknął Chuck Sperling i mrugnął przebiegle do swego kumpla Taylora.

- No właśnie! - Digger parsknął śmiechem. - A już myślałem, że obejrzymy jakieś cycuszki!

Michael Shoop i Fusserowie też się roześmiali. Lawrence rozejrzał się ze zdezorientowaną miną.

- Już po meczu?

Mike wstał i włożył koszulkę.

- Zgadza się - powiedział bezbarwnym tonem. - Po meczu.

Zgarnął rękawicę, kij i piłkę, i ruszył w stronę ogrodzenia za domem Dale'a.

Dale siedział nieruchomo, czując się bardzo dziwnie. Ogarnęła go niezwykła mieszanina podekscytowania ze smutkiem, dodatkowo zaś miał wrażenie, jakby ktoś uderzył go mocno w brzuch i jakby wydarzyło się coś ważnego, czego nie zdążył zauważyć - coś ostatecznego, kończącego okres przyjemności i niewinności, coś w rodzaju ostatniego dnia sierpnia, po którym następuje początek nowego roku szkolnego. Trochę chciało mu się śmiać, a trochę płakać, choć nie miał najmniejszego pojęcia dlaczego.

- Mięczak! - zawołał Digger Taylor za Mike'em, ten jednak nawet się nie odwrócił, tylko przerzucił swoje rzeczy na drugą stronę ogrodzenia, z łatwością przeszedł przez płot i chwilę później zniknął w cieniu wysokich wiązów.

Dale wciąż siedział na ławce, czekając na przerwę w grze, żeby powiedzieć bratu, że powinni już wracać do domu, chociaż nie nadeszła jeszcze pora obiadu. Szare niebo jakby ściemniało, horyzont skrył się za rzadką mgiełką, zrobiło się ciemniej i nieprzyjemnie.

Gra toczyła się dalej.

***

Duane przyszedł dopiero wieczorem.

Dale był już po kolacji, leżał na łóżku w swoim pokoju i przeglądał stary komiks z Kaczorem Donaldem. Przez otwarte na oścież okno sączyło się światło gasnącego dnia i zapach skoszonej trawy.

- Iiiiauuukiii! - rozległo się wołanie.

Dale sturlał się z łóżka, przyłożył do ust złączone dłonie.

- Kiiiauuuiii!

Popędził w dół po schodach, wypadł na zewnątrz i jednym susem zeskoczył z werandy. Mike stał na trawniku, trzymając ręce w kieszeniach.

- Duane czeka w kurniku.

Przyszedł pieszo, więc Dale również nie brał roweru. Chłopcy pobiegli truchtem na wschód Depot Street.

- Gdzie Lawrence? - zapytał Mike, prawie wcale nie zadyszany.

- Poszedł na spacer z panią Moon i mamą.

Mike skinął głową. Chociaż pani Moon miała już osiemdziesiąt sześć lat, to wciąż wychodziła na wieczorne spacery. Jeśli jej córka, bibliotekarka, nie mogła jej towarzyszyć, czynili to na zmianę sąsiedzi.

Potężne dęby i wiązy rosnące wzdłuż ulicy oraz jabłonie za domem rzucały na podwórze plątaninę poskręcanych cieni. W najgłębszym, przy granicy z ogrodem, migotały już pierwsze robaczki świętojańskie. Białe ściany kurnika zdawały się jarzyć w półmroku, drzwi odznaczały się prostokątem nieprzeniknionej czerni. Po wejściu do środka Dale musiał zaczekać chwilę, aż jego oczy dostosują się do ciemności.

Duane stał obok starego pudła po radiu, Kevin leżał na kozetce, doskonale widoczny dzięki białej koszulce. Dale odruchowo rozejrzał się w poszukiwaniu Harlena, po czym przypomniał sobie, że ten przecież jest w szpitalu.

Zasapany, łapał oddech, a w tym czasie Mike wystąpił na środek pomieszczenia.

- Dobrze, że nie ma Lawrence'a - oświadczył - bo Duane ma nam do opowiedzenia dość przerażającą historię.

- Wszystko w porządku? - spytał Dale otyłego chłopca. - Jak dostałeś się do miasta?

- Stary jechał do Carla, więc się z nim zabrałem. - Duane poprawił okulary na nosie. Był jeszcze bardziej zdekoncentrowany niż zwykle. - Słuchajcie, to było naprawdę. Trupowóz naprawdę chciał mnie dzisiaj zabić.

Mówił takim samym, bezbarwnym tonem jak zawsze, Dale jednak był gotów przysiąc, że słyszy w nim nutę zdenerwowania.

- Przykro mi z powodu Witta - powiedział. - Lawrence'owi też.

Duane skinął głową.

- Opowiedz im o żołnierzu - poprosił Mike.

Duane powtórzył relację ojca o powrocie z miasta w sobotę wieczorem, a raczej w niedzielę nad ranem, w którym towarzyszył mu młody człowiek w wojskowym mundurze.

- I co w tym takiego dziwnego? - zapytał Kevin, podkładając rękę pod głowę.

Wtedy Mike opowiedział, jak to ten sam osobnik szedł za nim minionego wieczoru.

- Najadłem się trochę strachu - przyznał. - Biegłem, a przecież biegam dość szybko, ale on wciąż za mną nadążał, chociaż tylko szedł. W końcu wyprzedziłem go o jakieś dwadzieścia metrów, a kiedy obejrzałem się przy wieży ciśnień, on zniknął.

- Było już ciemno? - zainteresował się Dale.

- Mniej więcej tak jak teraz. Nie na tyle, żebym go nie mógł zobaczyć. Cofnąłem się nawet do zakrętu, ale droga była zupełnie pusta.

Kevin zanucił melodię ze „Strefy mroku”. Dale opadł na stary fotel tuż obok wąskiego okienka.

- Mógł przecież ukryć się w zbożu - zauważył.

- Pewnie, ale po co? - odparł Mike. - A w ogóle, skąd się tam wziął i co robił?

Opowiedział kolegom o dziurze w ziemi, którą odkrył w szopie na narzędzia na Calvary Cemetery. Kevin usiadł wyprostowany na kozetce.

- Rety, naprawdę się tam włamałeś?

- Tak, ale nie to jest ważne...

- Będzie ważne, jeśli dowiedzą się Congden albo Barney - przerwał mu Kevin.

Mike wepchnął ręce w kieszenie. Był co najmniej tak samo wytrącony z równowagi jak Duane.

- Barney jest w porządku, gorzej z Congdenem. Sami widzieliście, jak się dzisiaj zachowywał. Moim zdaniem kłamał jak z nut.

Dale się pochylił.

- Kłamał? Ale dlaczego?

- Dlatego, że jest z nimi albo im pomaga.

- To znaczy z kim? - zapytał Kevin.

Mike, wciąż z rękami w kieszeniach, podszedł do drzwi i wyjrzał na zewnątrz. Ciemność na dworze była akurat o tyle mniej gęsta od tej w kurniku, żeby pozostali chłopcy dostrzegli jego czarną sylwetkę na tle nieznacznie jaśniejszego prostokąta.

- Z nimi. Z doktorem Roonem, van Syke'em, może ze starą Dublet. Z tymi, którzy wyczyniają te historie.

- I z żołnierzem - uzupełnił Dale.

Duane odchrząknął, a następnie powiedział:

- Takie mundury nosili nasi żołnierze podczas pierwszej wojny światowej.

- A kiedy była ta wojna? - spytał Mike, choć wiedział to z opowieści babci.

Duane udzielił poprawnej odpowiedzi, a Mike zakołysał się na piętach i rąbnął ręką w futrynę.

- Pięknie, tylko co tu robi gość w mundurze żołnierza z pierwszej wojny światowej?

- Może chodzi na spacery w pobliżu miejsca, w którym mieszka - powiedział Kevin z przekąsem.

- To znaczy?

- Wokół cmentarza.

To miał być żart, ale było zbyt ciemno i zbyt mało czasu upłynęło od śmierci Witta. Nikt się nie roześmiał.

- Wiecie coś o Harlenie? - przerwał wreszcie milczenie Mike.

- Tak - odparł Kevin. - Moja mama była po południu w Oak Hill i spotkała jego mamę. Wciąż jest nieprzytomny, ma wielokrotne złamania kończyn.

- Czy to poważne?

Jeszcze zanim przebrzmiało jego pytanie, Dale uświadomił sobie, jak bardzo było głupie. Mike skinął głową. Jako jedyny zdobył wszystkie sprawności z pierwszej pomocy.

- To znaczy, że kości są połamane w kilku miejscach. Całkiem możliwe, że niektóre przebiły skórę.

- O kurczę... - mruknął Kevin.

Dale'owi zrobiło się trochę słabo.

- Ale najgorsze jest to, że jeszcze nie odzyskał przytomności - ciągnął Mike. - Z głową nie ma żartów.

Ponownie zapadło milczenie. Pod drewnianą podłogą rozległ się jakiś szelest - przypuszczalnie mysz albo nornica. Dale widział tylko niewyraźne zarysy sylwetek kolegów i jasną plamę koszulki Kevina. Robaczki świętojańskie świeciły w ciemności za oknem i drzwiami. Jak oczy.

- Jutro pojadę do Oak Hill, sprawdzę, co z Jimem, i wszystko wam opowiem - odezwał się wreszcie Duane.

Koszulka Kevina poruszyła się w mroku.

- Może wszyscy pojedziemy?

- Macie tu za dużo do roboty. Śledziłeś Roona?

Pytanie było skierowane do Kevina.

- Byłem zajęty...

- Wszyscy jesteśmy zajęci, ale myślę, że powinniśmy trzymać się tego, co ustaliliśmy. Dzieje się coś dziwnego.

- Może Harlen coś zobaczył? - zastanawiał się głośno Dale. - Przecież znaleźli go przy śmietniku tuż obok Old Central. Może śledził starą Dublet, albo coś w tym rodzaju...

- Może - zgodził się Duane. - Jutro spróbuję się dowiedzieć. Tymczasem byłoby dobrze, gdyby do powrotu Jima ktoś inny zajął się panią Doubbet.

- Ja mogę - zgłosił się Dale, sam nieco zdziwiony.

- Nie znalazłem van Syke'a na cmentarzu, ale poszukam go jutro - odezwał się Mike od drzwi.

- Tylko uważaj - ostrzegł go Duane. - Nie widziałem go w tej ciężarówce, ale jestem prawie pewien, że to on siedział za kierownicą.

Chłopcy domagali się szczegółowej relacji z mrożącej krew w żyłach przygody, więc Duane musiał im wszystko dokładnie opowiedzieć.

- Muszę już iść - stwierdził wreszcie. - Wolałbym, żeby stary za dużo nie wypił.

Jego trzej koledzy poruszyli się niezręcznie, zadowoleni, że skrywa ich ciemność.

- Myślicie, że mogę powtórzyć to Lawrence'owi? - spytał Dale.

- Chyba tak - odparł Mike. - Tylko nie wystrasz go na śmierć.

Dale skinął głową. Zebranie dobiegło końca, na wszystkich czekały rozmaite zajęcia, ale nikt nie miał ochoty się ruszyć. Jeden z kotów Mike'a wskoczył Dale'owi na kolana i cicho mrucząc, zwinął się w kłębek.

- Cholera... - westchnął Kevin, który prawie nigdy nie przeklinał. - Całe to gówno jest zupełnie bez sensu.

Milczenie jego kolegów oznaczało, że całkowicie się z nim zgadzają.

***

Późnym wieczorem Mike O'Rourke długo leżał w łóżku i liczył tańczące za oknem świetliki. Sen był jak tunel, w który nie miał najmniejszego zamiaru się zagłębić. Kątem oka zauważył, że coś poruszyło się na trawniku pod lipami. Podszedł do okna, przycisnął nos do szyby i wytężył wzrok.

Ktoś wyszedł na drogę z głębokiego cienia pod drzewem przy oknie pokoju babci. Mike nasłuchiwał chrzęstu żwiru pod podeszwami albo odgłosu kroków na asfalcie, noc wypełniał jednak tylko szelest zboża falującego na polu. Postać mignęła mu zaledwie przez ułamek sekundy, ale zdążył dostrzec kapelusz z okrągłym rondem. To nie był kapelusz kowbojski, bardziej przypominał kapelusz skautów.

Albo wojskowy, taki jak ten na głowie żołnierza, którego spotkał na drodze.

Z mocno bijącym sercem Mike wrócił do łóżka. Walczył ze snem jak z nieprzyjacielem, któremu pod żadnym pozorem nie wolno ulec.

11

We wtorek Duane McBride wyruszył do biblioteki zaraz po uporaniu się z porannymi obowiązkami. Ojciec już nie spał i był trzeźwy, w związku z czym - jak zwykle przy takich okazjach - znajdował się w fatalnym nastroju. Duane zajrzał do jego warsztatu, żeby mu powiedzieć, że wychodzi.

- Wszystko zrobione? - warknął ojciec.

Majstrował przy najnowszym modelu swojej „maszyny edukacyjnej”. Jego pracownia mieściła się w dawnej jadalni, ale ponieważ teraz jadali wyłącznie w kuchni - jeśli w ogóle siadali razem do posiłków, co nie zdarzało się zbyt często - ojciec urządził sobie warsztat w pokoju stołowym. Funkcję stołów pełniło kilkoro masywnych drzwi położonych na kozłach; niemal wszystkie były zastawione rozmaitymi częściami maszyny edukacyjnej lub jej prototypami.

Ojciec Duane'a był autentycznym wynalazcą: opatentował pięć wynalazków, chociaż tylko jeden z nich (automatyczny sygnalizator napełnienia skrzynki na listy) dał mu jakieś pieniądze. Większość jego pomysłów była równie niepraktyczna jak maszyna, nad którą obecnie pracował: potężna metalowa skrzynia z pokrętłami, przyciskami, dźwigniami, czytnikiem kart perforowanych i lampkami. W zamyśle konstruktora miała zrewolucjonizować proces kształcenia. Prawidłowo zaprogramowana za pomocą mnóstwa kart perforowanych, mogła pełnić funkcję prywatnego nauczyciela zadającego pytania i korygującego błędy. Problem polegał na tym - Duane wielokrotnie zwracał na to ojcu uwagę - że maszyna, razem z niezbędnym oprogramowaniem, musiałaby kosztować co najmniej tysiąc dolarów, no i że była tylko mechanizmem.

Chłopiec twierdził, że takimi zadaniami zajmą się kiedyś komputery, ojciec jednak, w przeciwieństwie do niego, nie ufał komputerom, a nawet nimi gardził. „Czy wiesz, jak wielki musiałby być komputer, żeby wykonać najprostsze autonomiczne zadanie edukacyjne?” - pytał. „Owszem: taki jak Teksas, a chłodzić musiałaby go Niagara” - odpowiadał Duane. - „Ale to dlatego że trzeba by zbudować go z lamp próżniowych. Gdyby zastosować tranzystory, sprawa wyglądałaby zupełnie inaczej”.

Ojciec tylko wzruszał ramionami i wracał do pracy nad kolejnym prototypem. Duane musiał przyznać, że urządzenia te były całkiem zmyślne, ale zarazem okropnie nieporęczne i odstraszające. Ojcu udało się sprzedać tylko jedno; nabywcą było kuratorium oświaty z okręgu Brimfield, lecz z pewnością nie bez znaczenia był fakt, że wujek Art znał tamtejszego kierownika... Pozostałe maszyny stały na warsztatowych stołach, w kątach, w korytarzu, a nawet w pustych pokojach na piętrze.

Zdaniem Duane'a obsesja na punkcie zbudowania doskonałej maszyny edukacyjnej i tak była czymś lepszym od prób prowadzenia czynnego przez dwadzieścia cztery godziny na dobę „centrum handlowego”, podejmowanych przez jego ojca parę lat wcześniej. „Centrum handlowe” składało się w rzeczywistości ze sklepu przemysłowego i spożywczego, całodobowa działalność polegała zaś na tym, że ojciec Duane'a zrywał się o czwartej nad ranem, żeby zawieźć bochenek chleba jakiejś staruszce z Knox County i dowiedzieć się na miejscu, że wiekowa klientka postanowiła skorzystać z oferowanego przez „centrum” Błyskawicznego Planu Kredytowego, oznaczającego po prostu sprzedawanie „na kreskę”. Wujek Art, właściciel sklepu przemysłowego, z ulgą powitał chwilę, kiedy jego wspólnik zrezygnował z nierealistycznych planów, chociaż ojciec Duane'a wciąż twierdził, że takie właśnie centra handlowe mają przed sobą ogromną przyszłość i że po prostu zbyt wcześnie próbował wprowadzić w życie swój pomysł. Prorokował, że kiedyś zaczną powstawać gigantyczne skupiska rozmaitych punktów handlowych zgromadzone pod jednym dachem, podobne trochę do galerii handlowych, jakie widział we Włoszech zaraz po wojnie. Większość słuchaczy pytała ze zdziwieniem, komu byłoby potrzebne coś takiego, ale Duane i wujek Art wiedzieli, że lepiej nie drążyć tego tematu.

- Wszystko zrobione? - powtórzył ojciec.

Duane oderwał wzrok od kolejnej maszyny edukacyjnej i otrząsnął się z zamyślenia.

- Tak. Pomyślałem sobie, że zajrzę do biblioteki.

Ojciec spojrzał na niego znad zsuniętych na czubek nosa okularów.

- Do biblioteki? Dzisiaj? Przecież byłeś w sobotę?

- Tak, ale zapomniałem sprawdzić, czy mają coś o naprawach pomp.

Ojciec zmarszczył brwi. Elektryczna pompa przy studni rzeczywiście wymagała naprawy.

- Myślałem, że już wszystko wiesz na ten temat?

Duane wzruszył ramionami.

- To bardzo stara pompa. Chcę się dobrze przygotować, nim zacznę przy niej grzebać.

Ojciec wciąż nie sprawiał wrażenia przekonanego. Duane bez trudu mógł się domyślić, co dzieje się w głowie starego: przecież nie dalej jak wczoraj ktoś próbował zabić jego syna, dzisiaj rano pochowali Witta... Chłopcu wydawało się, że wczoraj, przy drodze, dostrzegł w oczach ojca łzy - chociaż może pojawiły się tam za sprawą wiatru. Tak czy inaczej, było nie do pomyślenia, żeby przez całe wakacje siedział w domu albo żeby ojciec wszędzie go woził.

- Możesz tam dojść inaczej niż drogą?

- Jasne. Pójdę przez południowe pastwisko, a potem skrajem pola Johnsona.

Ojciec przeniósł wzrok na dźwignie, przekładnie i kółka zębate.

- W porządku. Tylko masz wrócić przed kolacją, rozumiesz?

Duane skinął głową, wrócił do kuchni, zrobił sobie dwie kanapki z kiełbasą i zapakował je w zatłuszczoną papierową torebkę, powiesił przy pasku termos z kawą, upewnił się, że ma w kieszeni notes i ołówek, po czym, nie spiesząc się, wyszedł z domu. Dopiero w połowie drogi do stodoły przypomniał sobie, że nie ma tam już Witta, zawrócił więc i skierował się w stronę południowego pastwiska, tak jak obiecał ojcu.

Nie okłamał go, ponieważ potem rzeczywiście zamierzał iść skrajem pola Johnsona, ale i nie powiedział całej prawdy, ponieważ udawał się nie do małej biblioteki w Elm Haven, odległej o nieco ponad trzy kilometry od domu, lecz do znacznie większej w Oak Hill, ponad trzynaście kilometrów bocznymi drogami albo sporo ponad szesnaście trasą, którą zamierzał pokonać.

Szedł miarowym krokiem, termos obijał mu się o udo, przerażone koniki polne pryskały mu spod nóg we wszystkie strony. Był to chyba najgorętszy ranek tego lata. Duane rozpiął dwa górne guziki swojej flanelowej koszuli; przez chwilę zastanawiał się, czy nie zacząć pogwizdywać jakiejś melodii, ostatecznie jednak zrezygnował z tego zamiaru.

***

Z domu Duane'a do Oak Hill najprościej można było się dostać, idąc na północ drogą numer sześć, za farmą Barmintonów skręcić na północ w bezimienną szutrową drogę prowadzącą aż do szosy numer 626, powszechnie zwanej Oak Hill Road, i idąc poboczem, pokonać ostatnie siedem kilometrów. Tak, ale to oznaczało korzystanie z dróg.

Duane szybko niczym duch przemknął przez szutrową drogę, która nieco dalej na południe zmieniała się w First Avenue, a następnie ruszył na przełaj między potężnymi metalowymi silosami zbożowymi stojącymi na południe od boiska. Nie mógł sprawdzić, czy jego przyjaciele grają w baseball, ponieważ widok zasłaniały mu wysokie sosny. Wkrótce potem skręcił ponownie na północ, aby ominąć skraj miasta i początek Broad Avenue.

Co prawda musiał skorzystać z wąskiej dróżki wiodącej przez krzaki do starej linii kolejowej, jakoś jednak nie potrafił sobie wyobrazić ciężarówki przedzierającej się przez te chaszcze. W pewnej chwili uświadomił sobie, że dzieli go zaledwie kilkaset metrów od wytapialni tłuszczu, skąd - według słów Congdena - „ukradziono” Trupowóz, ale drzewa rosły tu tak gęsto, że nie dostrzegł nawet zardzewiałego blaszanego dachu budowli.

Po uciążliwym marszu przez zarośla z ulgą wyszedł na nasyp kolejowy, odpiął od paska termos, nalał kawy do zakrętki i nie zatrzymując się, popijał małymi łyczkami. Nie przeszkadzało mu, że krople kawy kapią na spodnie i koszulę. Na spodniach i tak niczego nie było widać, miały bowiem taki sam kolor jak kawa.

Najpierw poczuł wysypisko, potem je zobaczył. Przy południowym wjeździe przycupnęło kilka rozpadających się baraków. W jednym z tych domów - jeżeli coś takiego w ogóle zasługiwało na miano domu - mieszkała Cordie Cooke. Duane nie miał jednak pojęcia w którym. Po drugiej stronie torów coś poruszyło się w krzakach, ale choć chłopiec natychmiast obejrzał się przez ramię, nie zdołał rozpoznać, jakie to było zwierzę.

Minął usypane w ogromne sterty odpadki, a następnie przeszedł po kładce nad tym, co kilka kilometrów na wschód stąd miało się zamienić w Corpse Creek. Sprzyjało mu szczęście: wiatr wiał od północy, dzięki czemu, minąwszy wysypisko, naprawdę zostawił je za sobą.

Pozostało mu jeszcze do przebycia nieco ponad jedenaście kilometrów przez pola i lasy Creve Coeur County. Duane pokonał je w nieco ponad dwie godziny.

Liczące pięć i pół tysiąca mieszkańców Oak Hill było ponad trzykrotnie większe od Elm Haven. Znajdowały się tu szpital oraz spora biblioteka, niewielka fabryka, sąd okręgowy, były nawet przedmieścia.

Duane zszedł z nasypu, ponieważ tory skręcały na wschód, omijając miasto. Nie bał się iść obsadzonymi drzewami ulicami Oak Hill, chociaż za każdym razem, kiedy słyszał za plecami zbliżający się samochód, zerkał odruchowo przez ramię i rozglądał się ukradkiem dokoła w poszukiwaniu ewentualnej drogi ucieczki.

Przed budynkiem sądu zrobił sobie przerwę i w cieniu rosnącego tam dębu, obok starej armaty, zjadł kanapki i dokończył kawę. Było bardzo gorąco - temperatura z pewnością przekroczyła trzydzieści stopni - ale flanelowa koszula wcale nie przylepiała mu się do ciała. Po skończonym posiłku zawiesił termos u paska, a następnie ruszył w stronę szpitala po przeciwnej stronie placu.

Kobieta miała przypięty do fartucha identyfikator z nazwiskiem ALNUTT, siedziała za biurkiem ustawionym pośrodku korytarza prowadzącego do oddziałów i była nieugięta.

- Nie możesz wejść - stwierdziła stanowczym, nie znoszącym sprzeciwu tonem. Podmuch powietrza mielonego przez wiszący pod sufitem wentylator przyniósł zapach talku i starości. - Jesteś za młody.

- To prawda, proszę pani - przyznał jej rację Duane - ale Jimmy to mój jedyny kuzyn i jego mama pozwoliła mi go odwiedzić.

Panna Alnutt pokręciła głową.

- Jesteś za młody. Na oddział mogą wchodzić wyłącznie osoby mające ponad szesnaście lat. Żadnych wyjątków. - Spojrzała na niego nad połówkowymi okularami. - Poza tym do szpitala nie wolno wnosić żadnych potraw ani napojów.

Duane zerknął w dół, na przytroczony do paska termos, i odpiął go pospiesznie.

- Oczywiście, proszę pani. Mogę to tu zostawić. Chciałbym popatrzeć na niego chociaż przez minutę albo dwie. Obiecuję, że zaraz wrócę.

Panna Alnutt zakończyła rozmowę machnięciem ręki poznaczonej wypukłymi niebieskimi żyłami i skupiła uwagę na segregatorze z kartami pacjentów. Duane zdążył już podpatrzyć numer sali, w której leżał Harlen, powiedział więc „W takim razie przepraszam” i ruszył przed siebie korytarzem.

Jedyny telefon wisiał na ścianie przy wejściu do toalet, za zakrętem korytarza. Duane na wszelki wypadek miał ze sobą pięćdziesiąt centów drobnymi, chociaż potrzebował tylko dziesiątaka. Numer znalazł w starej, sfatygowanej książce telefonicznej.

Chwilę później do biurka podeszła jedna z pielęgniarek i szepnęła jej coś do ucha. Panna Alnutt natychmiast zerwała się z krzesła i potruchtała do dyżurki. Duane odczekał jeszcze kilka sekund, a następnie, nie spiesząc się, minął opustoszałą fortecę i jakby nigdy nic wszedł do skrzydła budynku, w którym znajdowały się sale szpitalne. Był z siebie tak zadowolony, że niewiele brakowało, by zaczął cichutko pogwizdywać.

***

Zaraz po śniadaniu Dale Stewart pożyczył od ojca lornetkę i pomaszerował Depot Street w kierunku domu Cordie. Nie miał na to najmniejszej ochoty - w ogóle nie lubił zapuszczać się w tę część miasta, trochę ze względu na to, że tu właśnie mieszkał Congden, a trochę ze względu na las otaczający wysypisko - lecz po wczorajszej naradzie w kurniku uważał to za swój obowiązek, chociaż wciąż nie miał pojęcia, co Cordie i Tubby Cooke mogli mieć wspólnego z jakimś szaleńcem, który usiłował rozjechać Duane'a Trupowozem.

Obskurny dom J.P. Congdena stał w pobliżu domu Harlena. Czarny Chevrolet zniknął z podjazdu, nic nie poruszało się na zarośniętym chwastami podwórku. Dale obawiał się nie tyle sędziego pokoju - chociaż ten stary piernik napędził mu wczoraj niezłego stracha - co raczej jego rozwydrzonego synalka C.J. Wszystkie dzieciaki w mieście bały się C.J.

Kiedy rok temu C.J. wreszcie zakończył edukację - w wieku szesnastu lat zdołał dotrzeć dopiero do ósmej klasy, trudno więc było się dziwić, że mu się znudziło - dla większości chłopców z Elm Haven było to prawdziwe święto. Młody Congden wyglądał jak stereotypowy małomiasteczkowy rozrabiaka z filmu rysunkowego: ostrzyżony na jeża, z pryszczami przywodzącymi na myśl jakąś rzadką tropikalną chorobę, w brudnej koszuli, z paczką papierosów wetkniętą za podwinięty rękaw, wysoki, chudy, ale umięśniony, o potężnych groźnych rękach, w wysmolonych dżinsach opuszczonych tak nisko, jakby lada chwila zamierzał zademonstrować światu ukryte pod nimi wdzięki, w ciężkich roboczych buciorach o podkutych czubach i obcasach, którymi krzesał iskry, idąc po betonie, z pudełeczkiem tytoniu do żucia w jednej kieszeni i składanym nożem w drugiej... Dale powiedział kiedyś Kevinowi, że C.J. Congden korzystał chyba z jakiegoś „Podręcznika dla łobuzów”.

Na takie żarty pozwalał sobie jednak tylko wtedy, kiedy był całkowicie pewien, że nikt niepowołany go nie słyszy. Cztery lata temu, krótko po tym, jak Stewartowie przeprowadzili się do Elm Haven z Peorii ( Dale zdał wtedy do trzeciej klasy, a Lawrence zaczął chodzić do pierwszej), Dale popełnił błąd, zwracając na siebie uwagę Congdena. C.J. miał wtedy dwanaście lat i nadal tkwił w piątej klasie, w szkole i na boisku zachowywał się zaś jak rekin w środku ławicy małych rybek.

Po tym, jak został po raz drugi pobity na boisku, Dale zwrócił się o pomoc do ojca. Ten powiedział mu, że każdy taki łobuz to tchórz i że najlepiej po prostu stawić mu czoło. Tak więc nazajutrz Dale stawił czoło C.J. Congdenowi.

Rezultaty były następujące: wybite dwa mleczne zęby, mocno obluzowane trzy stałe, trwające przez trzy dni krwawienie z nosa oraz blizna na biodrze - pamiątka po kopniaku, jaki wymierzył mu C.J., kiedy Dale padł na ziemię i zwinął się w kłębek. Od tej pory traktował ojcowskie rady z nieco większą rezerwą.

Następnie spróbował przekupstwa. Congden chętnie brał słodycze i pieniądze, lecz nadal dość regularnie spuszczał mu manto. Dale posunął się krok dalej: dołączył do świty osiłka i nawet włóczył się z nim podczas przerw po boisku, jednak i to nie przyniosło efektu, ponieważ Congden i tak bijał go co najmniej raz w tygodniu - ot, tak, dla zasady.

Sytuację jeszcze bardziej pogarszał fakt, że do klasy Dale'a uczęszczał jedyny prawdziwy przyjaciel Congdena, Archie Kreck. Gdyby nie Congden, z pewnością właśnie Archie zostałby głównym łobuzem w mieście: podobnie się ubierał, był niski, krępy i paskudny, wyglądał trochę jak jakiś diabelski bliźniak Micheya Rooneya i miał szklane oko.

Nikt nie wiedział, w jaki sposób stracił prawdziwe. Po boisku krążyły plotki, że kiedy miał sześć albo siedem lat, wydłubał mu je scyzorykiem sam Congden - miała to być część jakiejś przerażającej inicjacji. Potrafił jednak korzystać i ze szklanego. Czasem, podczas szczególnie nudnej lekcji geografii prowadzonej przez panią Howe, Archie wyjmował je, kładł na ławce w zagłębieniu na przybory do pisania, po czym udawał, że drzemie, zostawiwszy oko na warcie.

Kiedy Dale zobaczył to po raz pierwszy, parsknął śmiechem, ale już podczas najbliższej przerwy gorzko tego pożałował, ponieważ Archie dopadł go w toalecie, wepchnął mu głowę do pisuaru i kilka razy spuścił wodę. Po lekcjach czekali na niego obaj: Archie i C.J., Dale nigdy w życiu nie biegł tak szybko jak wtedy: przemknął wąską alejką za domem pani Moon, niemal przeleciał przez kurnik Mike'a, skrócił sobie drogę przez ogród Graysonów i popędził ulicą do swojego domu, wpadł do środka i zaryglował drzwi tuż przed nosami dwóch rozwścieczonych dobermanów w podkutych buciorach.

Dopadli go dwa dni później i stłukli na kwaśne jabłko. Na przekór temu, co mówią ojcowie (a tym bardziej matki, które w ogóle nic nie rozumieją), nie ma sposobu, żeby wymknąć się z łap takim rzezimieszkom.

Minąwszy dom Congdena, Dale odetchnął z ulgą. C.J. nie miał własnego samochodu, a ojciec nie dopuszczał go za kierownicę swego chevroleta, ale ostatnio często jeździł samochodami „kolegów”. To było wspaniałe, ponieważ oznaczało przynajmniej kilka godzin wytchnienia dla wszystkich jego potencjalnych ofiar.

Dom Harlena był zaledwie trzy parcele dalej. Dale zahamował z poślizgiem i zastukał w drzwi, ale nikt nie otworzył, a w środku panowała niezmącona cisza. Rozglądając się ostrożnie dookoła, poszedł dalej, prowadząc rower. Zawieszona na szyi lornetka obijała mu się o pierś.

Miał do wyboru dwa sposoby, żeby dotrzeć do domu Cordie Cooke: wspiąć się z rowerem na nasyp kolejowy i przedrzeć się przez rosnące po drugiej stronie chaszcze, aż do żwirowej drogi prowadzącej do wysypiska, albo ukryć go gdzieś i pójść dalej torami. Pomysł, żeby zostawić rower w tej części miasta nie bardzo przypadł mu do gustu - kiedyś zaginął tu rower Lawrence'a, żeby odnaleźć się po dwutygodniowych poszukiwaniach na podwórku Congdena - ale wciąż zbyt świeżo miał w pamięci przygodę Duane'a z ciężarówką.

Wepchnął rower w najgęstsze krzaki, zakamuflował go starannie gałęziami, rozejrzał się przez lornetkę po okolicy i stwierdziwszy, że droga jest wolna, ruszył ostrożnie wzdłuż nasypu. Wdrapał się na niego dopiero wtedy, kiedy minął elewator zbożowy, po czym pomaszerował dziarsko przed siebie, pogwizdując i kopiąc leżące na drodze kamyki. Pociągów nie musiał się obawiać, ponieważ przejeżdżały tędy niezmiernie rzadko, średnio raz na tydzień.

Zaraz za Catton Road las się skończył. Tylko wzdłuż strumienia rosły gęste krzewy, a na polach gdzieniegdzie pozostały kępy drzew. Dale zaczął się zastanawiać, co powinien począć. Co będzie, jeśli ktoś przyłapie go na tym, jak obserwuje przez lornetkę dom Cookie? Czy prawo tego nie zabraniało? A jeśli dopadnie go pijany ojciec Cordie, albo inny mieszkaniec okolic wysypiska? A jeśli coś się stanie lornetce?

Zwolnił nieco kroku i położył rękę na skórzanym futerale. To kompletne wariactwo, przemknęło mu przez głowę.

Po lewej stronie pojawił się zardzewiały dach wytapialni tłuszczu, ale z gęstwiny krzewów nie wypadła żadna rozpędzona ciężarówka. Chwilę potem poczuł smród wysypiska i dostrzegł dom Cordie. Ślizgając się po trawie, zbiegł z nasypu i wszedł między drzewa. Od domu dzieliło go jakieś sto metrów, był więc względnie bezpieczny. Nikt nie mógł go zauważyć ani z drogi, ani z nasypu, a podkraść się do niego byłoby niezmiernie trudno, ponieważ na ziemi walało się mnóstwo suchych gałęzi i patyków. Zajął stanowisko między dwoma wysokimi drzewami, w kępie dorodnych krzaków, wycelował lornetkę w dom Cordie i czekał.

Dom znajdował się w opłakanym stanie. Był tak mały, że wprost nie mieściło się w głowie, że mieszka tam czworo dorosłych - rodzice i wujostwo - oraz gromada dzieciaków. W porównaniu z tą budowlą nawet domy Daysingera i Congdena wyglądały jak pałace.

Trzy stare budyneczki stały w niewielkim zagłębieniu terenu w pobliżu bramy wjazdowej na wysypisko. Wszystkie były odrażające, najgorsze wrażenie sprawiał jednak dom Cordie. Nie miał fundamentów ani nawet podmurówek, stał na niskich palach i wyglądał jak zdewastowana łódź, która zaczęła tonąć na pełnym morzu. Niemal całą otwartą przestrzeń między zabudowaniami i ścianą lasu porastała trawa, z wyjątkiem błotnistego podwórka bezpośrednio przy domu. Wśród licznych kałuż walało się tam mnóstwo śmieci.

Jak większość chłopców, Dale lubił śmieci. Gdyby nie agresywne szczury żerujące na wysypisku, i gdyby nie okoliczni mieszkańcy, tacy jak Cooke'owie i Congdenowie, z pewnością spędzałby tu z kolegami mnóstwo czasu. Ponieważ jednak sytuacja wyglądała tak, jak wyglądała, członkowie Rowerowego Patrolu zadowalali się buszowaniem w rzeczach, które ludzie wystawiali przed dom w dni wywózki odpadków. Tak, śmieci były super. Ludzie wyrzucali czasem prawdziwe skarby. Kiedyś Dale i Lawrence znaleźli najprawdziwszy czołgowy hełmofon z niemieckimi napisami; od tej pory Lawrence zawsze zakładał go do gry w futbol. Kiedy indziej Dale i Mike wyszperali ogromny zlew, który usiłowali zataszczyć do kurnika Mike'a, ale pan O'Rourke kazał im odnieść go z powrotem.

Śmieci były w porządku.

Ale nie te śmieci. Za domem Cordie walały się przerdzewiałe sprężyny, porozbijane sedesy - chociaż Dale mógłby przysiąc, że Cordie wspominała parę razy, że korzystają z wychodka - porozbijane szyby samochodowe, zardzewiałe części samochodowe, wyglądające jak wnętrzności jakiegoś ogromnego robota, setki puszek po konserwach, szczerzących ostre zęby odgiętych wieczek, dziecięce rowerki, które wyglądały tak, jakby ktoś jeździł po nich w tę i z powrotem ciężarówką, lalki z pourywanymi kończynami i brudnymi, pokrytymi pleśnią twarzyczkami i martwymi oczami skierowanymi z niemym wyrzutem ku niebu. Dale prawie przez dziesięć minut przyglądał się temu pobojowisku, po czym opuścił lornetkę i potarł oczy. Na co im to wszystko, do diabła?

Dale szybko stwierdził, że szpiegowanie to potwornie nudna robota. Po półgodzinie zdrętwiały mu nogi, oblazło go robactwo, od upału rozbolała go głowa, a wszystko co udało mu się zaobserwować to tylko matkę Cordie, która zdjęła rozwieszone na sznurkach pranie - pościel była szara i w plamy - zbeształa dwoje małych dzieciaków, które bawiły się w jednej z kałuż, co chwilę dłubiąc w nosach i wycierając ręce w spodnie.

Ani śladu Cordie. Ani śladu tego, czego szukał. A czego właściwie szukał? Do licha, niech Mike i cała reszta sami ją sobie śledzą!

Zamierzał już zrezygnować, kiedy usłyszał kroki na drewnianych podkładach. Przypadł do ziemi, osłonił okulary, żeby nie błyszczały w promieniach słońca, i wytężył wzrok. Przez zasłonę z liści dostrzegł sztruksowe spodnie poruszające się w znajomym, niespiesznym rytmie.

Do licha, a co tu robi Duane?!

Pobiegł w stronę nasypu, czyniąc przy tym sporo hałasu, ale kiedy wreszcie przedarł się przez krzaki i wyszedł na tory, nikogo już nie zobaczył. Zawrócił i ruszył z powrotem na swoje stanowisko, niemal natychmiast ukrył się za pniem najbliższego drzewa i sięgnął po lornetkę. Przez las w kierunku torów maszerowała Cordie z dubeltówką na ramieniu.

Pod Dale'em trochę ugięły się nogi. A jeżeli go zauważyła? Była przecież szalona. Tego stwierdzenia nie należało traktować jako obelgi, po prostu tak było naprawdę. Rok temu, w piątej klasie, zjawił się nowy nauczyciel muzyki, pan Aleo z Chicago. Nie przypadł jej do gustu, napisała więc do niego list, w którym groziła, że poszczuje go psami, a te rozszarpią go na kawałki i odgryzą mu to i owo. Przed wręczeniem listu adresatowi przeczytała go kolegom na boisku. Zawieszono ją w prawach ucznia - chyba głównie za „to i owo” - pan Aleo zaś, jeszcze przed końcem roku szkolnego, zrezygnował z posady w Elm Haven i przeniósł się do Evansville.

Tak, Cordie była szalona. Jeśli rzeczywiście zauważyła Dale'a, było całkiem prawdopodobne, że wyruszyła na polowanie z mocnym postanowieniem pozbawienia go życia.

Dale przypadł płasko do ziemi. Starał się nie oddychać, starał się nawet nie myśleć, ponieważ wierzył święcie, że wszyscy wariaci są telepatami. Cordie wdrapała się na nasyp, jakieś piętnaście metrów od jego kryjówki i skręciła w stronę miasta. Z ogromną dubeltówką na ramieniu wyglądała jak jakiś karzełkowaty żołnierz.

Dale zaczekał, aż zniknie mu z oczu, po czym ruszył za nią, cały czas trzymając się w ukryciu. W ten sposób pokonali mniej więcej połowę drogi do miasta. Cordie ani razu się nie obejrzała, nawet nie spojrzała w bok, tylko maszerowała po podkładach niczym nakręcona zabawka w spranej szarej sukience. Jednak w pewnej chwili, kiedy Dale minął zakręt, zniknęła.

Zawahał się, uważnie popatrzył przez lornetkę, a następnie ostrożnie wystawił głowę nad nasyp, żeby sprawdzić, czy nie zeszła na drugą stronę. W tej samej chwili za jego plecami rozległ się znajomy głos:

- A kogo my tu widzimy? Zgubiłeś się, gnojku?

Dale odwrócił się pomału, ściskając w dłoniach lornetkę ojca.

Trzy metry za nim stali C.J. i Archie. Był tak zajęty tropieniem Cordie, że nawet do głowy mu nie przyszło sprawdzić, co się dzieje za jego plecami. Archie był bez koszuli, na głowie miał zawiązaną czerwoną chustę. Pucołowata twarz była zaczerwieniona i spocona, szklane oko lśniło w blasku przedpołudniowego słońca. C.J. stał z nogą opartą na szynie. Wyglądał jak jakiś krostowaty myśliwy podczas safari - tym bardziej, że w zagięciu prawego ramienia trzymał strzelbę.

Jezus, Maria, pomyślał Dale. Nogi trzęsły mu się tak bardzo, że nawet gdyby nadarzyła się okazja do ucieczki, chyba nie zdołałby z niej skorzystać. Czy dzisiaj jest początek sezonu łowieckiego, czy co? Wyobraził sobie, że mówi to głośno, tamci parskają śmiechem, któryś z nich - może C.J., a może Archie - klepie go po ramieniu, po czym obaj odwracają się i maszerują na wysypisko, żeby postrzelać do szczurów...

- Czego szczerzysz zęby, głupku? - warknął C.J. Congden, jedyny syn sędziego pokoju z Elm Haven.

Podniósł strzelbę i wycelował ją w twarz Dale'a. Rozległo się szczęknięcie odwodzonego kurka albo odsuwanego bezpiecznika.

Dale usiłował zamknąć oczy, ale nawet to mu się nie udało. Podświadomie zasłonił rękami lornetkę, żeby przypadkiem nic jej się nie stało. Odczuwał obezwładniającą potrzebę ukrycia się za czymś, czymkolwiek, lecz doskonale zdawał sobie sprawę, że to się nie uda. Prawa noga zaczęła lekko drżeć, serce łomotało mu tak głośno w piersi, że miał kłopoty ze słyszeniem. C.J. coś do niego mówił, lecz Dale nie rozumiał ani słowa.

Congden zrobił dwa kroki naprzód i przyłożył lufę do gardła Dale'a Stewarta.

***

Duane McBride nie miał żadnych problemów z odszukaniem sali, w której leżał Jim Harlen, Był to właściwie dwuosobowy pokój, ale drugie łóżko było wolne. Przez okno wlewał się jaskrawy blask czerwcowego dnia i malował biały prostokąt na kafelkowej posadzce.

Harlen spał. Duane upewnił się, że nikogo nie ma w korytarzu, po czym szybko zamknął drzwi, ponieważ za zakrętem rozległ się odgłos czyichś kroków.

Podszedł do łóżka i zawahał się, zatrzymał. Sam nie bardzo wiedział, czego powinien się spodziewać - być może widoku Harlena pod namiotem tlenowym, z obrzmiałą twarzą, otoczonego wielkimi stalowymi butlami, tak jak dziadek Duane'a tuż przed śmiercią dwa lata temu - ale Jim po prostu spał spokojnie pod cienkim kocem i wykrochmalonym prześcieradłem.

O tym, że coś jest z nim nie w porządku, świadczyły jedynie gips na lewym ramieniu i owinięta bandażami głowa. Duane zaczekał, aż ucichną kroki w korytarzu, a następnie podszedł jeszcze bliżej.

Harlen otworzył oczy, niby sowa budząca się ze snu, i powiedział:

- Cześć, McBride.

Duane aż podskoczył, zamrugał raptownie, po czym odparł:

- Cześć, Harlen. Dobrze się czujesz?

Chłopiec spróbował się uśmiechnąć i wtedy Duane zobaczył, jak wąskie i blade usta ma Harlen.

- Nieźle - powiedział Harlen. - Co prawda okropnie boli mnie głowa i całą rękę mam w kawałkach, ale poza tym wszystko w porządku.

Duane skinął głową.

- Myśleliśmy, że... - umilkł, nie chcąc powiedzieć „jesteś w śpiączce”.

- Martwy? - podpowiedział Harlen.

Duane pokręcił głową.

- Nieprzytomny.

Powieki Harlena opadły, gałki oczne przez chwilę poruszały się gwałtownie, ale zdołał nad nimi zapanować i skoncentrować spojrzenie na twarzy przyjaciela.

- Bo byłem. Nieprzytomny, znaczy się. Ocknąłem się parę godzin temu z potężnym bólem głowy i zobaczyłem mamę, która siedziała na brzegu łóżka. W pierwszej chwili pomyślałem, że to niedziela rano, ale przez parę minut nie miałem pojęcia gdzie jestem.

Rozejrzał się dokoła, jakby wciąż nie był tego całkiem pewien.

- A gdzie teraz jest twoja mama?

- Poszła do sklepu po drugiej stronie placu zjeść lunch i zadzwonić do szefa.

Harlen mówił powoli, jakby każde słowo sprawiało mu ból.

- Więc wszystko z tobą w porządku?

- Tak myślę. Dzisiaj rano zwaliła się tu cała gromada lekarzy, świecili mi latarkami w oczy, kazali liczyć do pięćdziesięciu i w ogóle wyczyniali różne cuda. Pytali mnie nawet, czy wiem, kim jestem.

- I wiedziałeś?

- Jasne. Powiedziałem im, że jestem generałem Eisenhowerem.

Uśmiechnął się boleśnie, a Duane ponownie skinął głową.

- Pamiętasz, co się stało? Dlaczego spadłeś?

Harlen długo wpatrywał się w niego bez słowa. Duane dopiero teraz zauważył, jak wielkie są źrenice kolegi. Usta Harlena drżały, jakby siłą starał się zatrzymać na nich uśmiech.

- Nie... - wyszeptał wreszcie.

- Nie pamiętasz, jak poszedłeś do Old Central?

Harlen zamknął oczy.

- Niczego nie pamiętam! - Zabrzmiało to prawie jak łkanie. - A w każdym razie niczego po tym naszym kretyńskim spotkaniu w Jaskini!

- W Jaskini... - powtórzył Duane. - Czyli w sobotę rano?

- Aha.

- A później? Po południu?

Harlen uniósł powieki, w jego oczach błysnął gniew.

- Przecież już ci powiedziałem, grubasie!

- W niedzielę rano znaleźli cię przy śmietniku obok Old Central...

- Tak, wiem. Mama mi powiedziała. Rozpłakała się, zupełnie jakby to była jej wina.

- Naprawdę nie pamiętasz, skąd się tam wziąłeś?

W korytarzu wzywano przez głośniki jakiegoś lekarza.

- Ani trochę. W ogóle nic nie pamiętam. Jeśli o mnie chodzi, to równie dobrze mogliście wyciągnąć mnie z łóżka, zdzielić deską w głowę i przytaszczyć tutaj.

Duane zerknął na gipsowy opatrunek, w którym tkwiło całe ramię Harlena.

- Mama Kevina powiedziała, że twoja mama powiedziała, że twój rower był na Broad Avenue, niedaleko domu pani Dublet.

- Tak? Nie wiedziałem.

Głos Harlena był bezbarwny, wyprany z ciekawości. Duane przesunął palcami po krawędzi koca.

- Myślisz, że mogłeś go tam zostawić, bo poszedłeś na piechotę za panią Doubbet? Na przykład do szkoły?

Harlen podniósł do oczu lewą rękę. Miał obgryzione niemal do krwi paznokcie.

- Posłuchaj, McBride: powiedziałem ci już, że nic nie pamiętam, więc zostaw mnie w spokoju, dobrze? W ogóle nie powinieneś tu przychodzić!

Duane poklepał go uspokajająco po ramieniu.

- Po prostu chcieliśmy się dowiedzieć co z tobą. Mike, Dale i wszyscy też wybierają się do ciebie, jak tylko ci się polepszy.

- Tak, tak...

Stłumiony głos wydobywał się zza ręki, którą Harlen zasłaniał dolną część twarzy.

- Ucieszą się, kiedy im powiem, że już się lepiej czujesz. - Duane nerwowo zerknął na drzwi, za którymi ponownie rozległy się kroki. - Przynieść ci coś?

- Gołą Michelle Staffney - odparł Harlen, wciąż nie odrywając ręki od ust.

- Dobra. - Duane uchylił drzwi i wystawił głowę. Chwilowo korytarz był pusty. - W takim razie, do zobaczenia.

- McBride...

- Tak?

- Mam do ciebie prośbę. - Znowu zaskrzeczały głośniki. Na zewnątrz zaterkotała kosiarka. Duane czekał. - Włącz światło, dobrze? - wykrztusił wreszcie Harlen.

Duane zmrużył oczy i spojrzał w jasne okno, ale nic nie powiedział, tylko nacisnął wyłącznik. Blask żarówki był niezauważalny.

- Dzięki.

- Dobrze widzisz, Jim? - zapytał cicho Duane.

- Tak, dobrze. - Harlen wreszcie oderwał rękę od ust i spojrzał na kolegę z trudnym do odczytania wyrazem twarzy. - Chodzi tylko o to, że... Kiedy zasnę wieczorem, a potem się obudzę, nie chcę, żeby w pokoju było ciemno. Rozumiesz?

Duane skinął głową, a że jakoś nie przychodziło mu do głowy nic, co można by powiedzieć, pomachał Harlenowi ręką, wymknął się z pokoju i ruszył do bocznego wyjścia.

***

Boże, ja zaraz umrę, pomyślał Dale Stewart, wpatrując się nad lufą w pryszczatą twarz C.J. Congdena. W chwili, kiedy to sobie uświadomił, otaczający go świat zamarł w bezruchu: Congden, Archie Kreck, ciepło słonecznych promieni na twarzy, liście i niebo, rozgrzane tory i podkłady kolejowe, połyskująca niebieskawo lufa strzelby, wydobywający się z niej delikatny zapach oliwy - wszystko to trwało poza czasem i przestrzenią, niczym pająk zatopiony w kawałku bursztynu milion lat temu.

- Chyba cię o coś zapytałem, dupku! - wychrypiał C.J.

Dale miał wrażenie, że głos Congdena dobiega z ogromnej odległości. Wciąż huczało mu w uszach i chociaż musiał się bardzo starać, żeby nie ulec ogarniającemu go wrażeniu nierealności, zdołał jednak wykrztusić:

- Co?

- Pytam, z czego się śmiejesz, kretynie? - wycedził Congden, po czym podniósł kolbę do ramienia. Wylot lufy wciąż dotykał gardła Dale'a.

- Wcale się nie śmieję...

Dale wyraźnie słyszał drżenie w swoim głosie i zdawał sobie sprawę, że powinien się wstydzić, ale jakoś niewiele go to obchodziło. Miał wrażenie, że serce lada chwila wyskoczy mu z piersi. Mógłby przysiąc, że ziemia zaczęła się kołysać, w związku z czym musiał skupić się na tym, żeby się nie przewrócić.

- Gówno prawda! - wrzasnął Archie Kreck.

Dale dopiero teraz spostrzegł, z lekkim zdziwieniem, że szklane oko Archiego jest nieco większe od prawdziwego.

- Zamknij się - rzucił obojętnie C.J., a następnie uniósł nieco strzelbę, tak że nacisk na gardło Dale'a zniknął (chociaż chłopiec doskonale wiedział, że w miejscu, w którym z jego skórą stykały się wyloty luf, pozostał czerwony okrągły ślad) i wycelował ją prosto w jego twarz. - Wciąż się śmiejesz, gnojku. Co byś powiedział, gdybym wystrzelił ci dziurę w tym durnym uśmiechu?

Dale potrząsnął głową, ale nie mógł przestać się uśmiechać. Uśmiech utrwalił mu się na ustach w postaci bolesnego skurczu. Prawa noga drżała mu coraz bardziej, pęcherz był pełen. Skoncentrował się na tym, żeby utrzymać równowagę i nie zsikać się w spodnie.

Wylot lufy dzieliła od jego twarzy odległość najwyżej dwudziestu pięciu centymetrów. Dale nie mógł uwierzyć, jak wielki jest ten czarny okrągły otwór: miał wrażenie, że zasłania całe niebo i wsysa światło słońca. Była to strzelba kalibru 22, taka, którą należało „złamać”, żeby załadować kolejny pocisk. Doskonale nadawała się do strzelania do szczurów na wysypisku - przypuszczalnie tam właśnie zmierzały te dwa szczury. Wyobraził sobie pocisk spoczywający nieruchomo na drugim końcu lufy, czekający na uderzenie młoteczka spustowego i eksplozję, która z ogromną prędkością przepchnie obły kawałek ołowiu przez jego czaszkę i mózg. Usiłował sobie przypomnieć, jakie zniszczenia czyni pocisk tego kalibru, w głowie kołatało mu się jednak tylko jedno zdanie, zasłyszane od ojca podczas preparowania myśliwskich trofeów, że specjalny długi pocisk wystrzelony z takiej strzelby może przelecieć nawet półtora kilometra. Z trudem powstrzymał cisnące mu się na usta pytanie, czy strzelba jest załadowana właśnie takim pociskiem.

- No, co byś na to powiedział? - powtórzył pytanie C.J., przesuwając lekko lufę w lewo i prawo, jakby wybierał ząb, który ma zamiar przestrzelić.

Dale bez słowa pokręcił głową. Pomyślał sobie, że może należałoby unieść ręce, ale jakoś nie chciały go słuchać.

- Zastrzel go! Zastrzel! - Głos Archiego łamał się, albo z podniecenia, albo w związku z mutacją, albo z obu tych powodów równocześnie. - Zabij sukinsyna!

- Stul pysk - warknął Congden, po czym przyjrzał się Dale'owi, marszcząc brwi. - Ty jesteś ten pieprzony Stewart, zgadza się?

Dale skinął głową. Nie mógł uwierzyć, że wieloletni prześladowca nawet nie zna jego imienia.

- No więc jak, powiesz nam, dlaczego nas śledziłeś i teraz się głupio uśmiechasz, czy mam mu kazać nacisnąć spust?

Pytanie było zbyt skomplikowane, żeby Dale mógł je w całości zrozumieć, więc tylko po raz kolejny pokręcił głową. Miał nadzieję, że w ten sposób przynajmniej udzielił zadowalającej odpowiedzi na część dotyczącą kwestii strzelenia mu w głowę. Niestety, mylił się.

- No dobrze, dupku, sam tego chciałeś! - wycedził C.J., biorąc ten gest za odmowę udzielenia jakichkolwiek informacji, odwiódł kciukiem kurek i przycisnął kolbę do policzka.

Dale przestał oddychać. Odruchowo chciał zasłonić twarz rękami, nie uczynił tego jednak, wyobraziwszy sobie, jak pocisk rozszarpuje je na strzępy. Po raz pierwszy uświadomił sobie, czym naprawdę jest śmierć; śmierć oznaczała koniec wędrówek po torach kolejowych, koniec rodzinnych kolacji, koniec oglądania telewizji. Również koniec koszenia trawnika i pomagania ojcu w grabieniu jesiennych liści. Śmierć oznaczała także brak możliwości podejmowania jakichkolwiek decyzji i dokonywania wyborów, oznaczała konieczność nieruchomego leżenia na zboczu nasypu, podczas gdy ptaki będą wydziobywać jego oczy, a mrówki wędrować po języku, oznaczała całkowity brak jakiejkolwiek przyszłości.

- Pa, pa - powiedział Congden.

- Tylko rusz palcem, a rozwalę ci łeb na kawałki - rozległ się jakiś głos z boku, nieco za plecami Dale'a.

Congden i Archie podskoczyli, jakby ktoś przestraszył ich w ciemnym pokoju. C.J. zerknął w lewo, ale nie opuścił strzelby. Dale nadal nie oddychał, stwierdził jednak, że może odrobinę przekręcić głowę w prawo, żeby sprawdzić kątem oka, co się dzieje.

Na skraju zarośli, z jedną stopą opartą na podkładzie, stała Cordie Cooke, z kolbą dubeltówki przyciśniętą do ramienia i wylotami luf skierowanymi na C.J. Congdena.

- Cooke, ty głupia cipo... - zaczął Archie Kreck wysokim, łamiącym się głosem.

- Zamknij się - przerwał mu C J. Był zupełnie spokojny. - Co ty wyrabiasz, Cordie?

- Celuję z dubeltówki ojca w twój pusty łeb, kretynie.

Głos Cordie był taki sam jak zwykle, nieprzyjemnie piskliwy, ale nie drżał ani trochę.

- Odłóż broń, idiotko. To nie twoja sprawa.

- Ty odłóż swoją - odparła dziewczyna. - Połóż ją na ziemi i cofnij się.

C.J. ponownie zerknął w jej stronę, jakby się zastanawiał, ile czasu potrzebuje na to, żeby wycelować w nią strzelbę. Chociaż Dale był głęboko wdzięczny Cordie za interwencję, to jednak modlił się w duchu, żeby C J. to właśnie uczynił. Miał już dość patrzenia w czarny otwór lufy.

- Co by ci szkodziło, gdybym zastrzelił tego gnojka? - zapytał C.J. spokojnym, niemal uprzejmym tonem, wciąż mierząc w Dale'a.

- Odłóż broń, Congden. - Głos Cordie brzmiał tak samo jak przy tych rzadkich okazjach, kiedy odzywała się w klasie: był lekko znudzony, jakby nieobecny. - Odłóż ją i natychmiast się cofnij. Zabierzesz ją, kiedy pójdę. Nie ruszę jej.

- Pewnie, że jej nie ruszysz, bo rozwalę najpierw tego gnoja, a zaraz potem ciebie, głupia cipo!

C.J. nie był już spokojny, był wściekły. Krosty i plamy na jego twarzy zabarwiły się jeszcze wyraźniej niż zwykle.

- Masz tylko jednostrzałówkę - zwróciła mu uwagę Cordie wciąż tym samym, sennym głosem.

Dale zerknął na nią ponownie. Wskazujący palec trzymała na obu językach spustowych wiekowej dubeltówki. Broń była bardzo sfatygowana, ze śladami rdzy na lufach i pękniętą kolbą, niemniej Dale nie miał najmniejszych wątpliwości co do tego, że jest naładowana. Przez głowę przemknęła mu tylko odrobinę niepokojąca myśl, czy gruby śrut dosięgnie również jego głowy, zamieniając ją w rzeszoto.

- W takim razie najpierw zastrzelę ciebie! - syknął C.J., ale nie skierował strzelby w jej stronę.

Dale uświadomił sobie, że Congden jest równie przerażony jak on.

- Załatw ją, Archie! - polecił C.J.

Kreck zawahał się. Przez chwilę oceniał sytuację swoim jedynym okiem, po czym lekko skinął głową, wyjął z kieszeni sprężynowy nóż, otworzył ponad dziesięciocentymetrowe ostrze i wolnym krokiem ruszył ku Cordie.

- Jeśli przejdzie przez drugą szynę, zrobię z ciebie karmę dla psów - ostrzegła dziewczyna.

- Stój! - wrzasnął C.J.

Archie posłusznie znieruchomiał, a następnie spojrzał na szefa, w oczekiwaniu na kolejne polecenia.

- Cofnij się, ty cholerny, popieprzony kretynie! - ryknął C.J. do swojego najlepszego przyjaciela.

Archie się cofnął.

Dale stwierdził, że znowu oddycha. Czas ponownie ruszył z miejsca, znacznie wolniej niż przedtem, ale jednak. Zastanawiał się, co powinien teraz zrobić. W kinie widział co najmniej milion razy, jak znajdujący się w podobnej sytuacji bohater bez trudu rozbrajał przeciwnika. To nie powinno być trudne: lufa wciąż tkwiła kilkanaście centymetrów od jego twarzy, ale Congden całą uwagę skoncentrował na Cordie. Wystarczyło tylko złapać i szarpnąć.

Równie dobrze mógłby marzyć o tym, żeby unieść się w powietrze.

- Pospiesz się, Congden - ciągnęła dziewczyna wciąż tym samym tonem. - Palec mi już zdrętwiał.

Policzek C.J. drgał nerwowo, po nosie i brodzie spływały mu strużki potu.

- Chyba wiesz, że za to zapłacisz, Cordie? Chyba wiesz, że nie puszczę ci tego płazem? Drogo mi za to zapłacisz, dziwko!

Cordie wzruszyła ramionami, ale lufy dubeltówki nawet nie drgnęły.

- A ty chyba wiesz, że jeśli mnie nie zabijesz, to ja dorwę cię potem. W zeszłym roku załatwiłam psy pana Aleo. Z tobą byłoby tak samo.

Dale wiedział o epizodzie z nauczycielem muzyki. Całe miasto o nim wiedziało. Cordie na dziesięć tygodni została zawieszona w prawach ucznia, a kiedy wróciła, pan Aleo wyjechał do Chicago.

- Pieprz się - wychrypiał C.J. Powoli, ostrożnie położył strzelbę na podkładach, po czym cofnął się o krok. - A ty, Stewart, też sobie nie myśl, że o tobie zapomnę.

Zrobił jeszcze kilka kroków wstecz, a następnie skinął na Archiego. Obaj zeszli z nasypu i po chwili zniknęli w krzakach.

Dale wpatrywał się z niedowierzaniem w strzelbę leżącą u jego stóp, jakby oczekiwał, że lada chwila uniesie się w powietrze i ponownie mu zagrozi. Nic takiego nie nastąpiło, za to nagle poczuł, że ponownie wraca we władanie ziemskiego pola grawitacyjnego. Niewiele brakowało, żeby upadł, ale jakoś utrzymał równowagę, zatoczył się, po czym usiadł na rozgrzanej szynie. Kolana drżały mu jakby miał febrę.

Cordie zaczekała jeszcze chwilę, a następnie przesunęła dubeltówkę w ten sposób, że była wymierzona w kierunku Dale'a. Nie dokładnie w niego, ale jednak.

Dale nawet tego nie zauważył. Był zbyt zajęty gapieniem się na dziewczynę, oczami, których spojrzenie uległo znacznemu wyostrzeniu dzięki potężnej dawce adrenaliny. Była niska i pulchna, miała na sobie tę samą workowatą szarą sukienkę, w której tak często przychodziła do szkoły, dziurawe, brudne płócienne pantofle, brudne paznokcie, przetłuszczone, pozlepiane w strąki włosy, pozbawioną wyrazu twarz w kształcie księżyca z oczami, kartoflanym nosem i wąskimi ustami upchniętymi w jej centralnej części. W tej chwili była dla niego najpiękniejszą istotą na ziemi.

- Po cholerę mnie śledziłeś, Stewart?

- Wcale nie... - zaczął Dale mocno drżącym głosem, ona jednak nie pozwoliła mu dokończyć.

- Nie chrzań głupot. - Lufy dubeltówki przesunęły się trochę bardziej w jego kierunku. - Najpierw gapiłeś się przez lornetkę na nasz dom, a potem skradałeś się za mną tak głośno, że obudziłbyś umarłego. Odpowiadaj.

Po niedawnych przejściach Dale nie był w stanie wymyślić żadnego kłamstwa.

- Szedłem za tobą, bo... bo razem z paroma kolegami szukamy Tubby'ego.

Cordie zmrużyła oczy, w związku z czym wyglądała tak, jakby ich wcale nie miała.

- Tubby'ego? A czego od niego chcecie?

Dale z ulgą stwierdził, że łomot serca w uszach wreszcie nie zagłusza mu odgłosów świata zewnętrznego.

- Niczego. Chcemy tylko go znaleźć i sprawdzić, czy nic mu nie jest.

Cordie złamała dubeltówkę, podtrzymując ją prawym przedramieniem.

- I co, myślicie, że ja go gdzieś schowałam?

Dale pokręcił głową.

- Wcale nie. Po prostu chciałem sprawdzić, co się dzieje u was w domu.

- Dlaczego tak wam zależy na Tubbym?

Mnie wcale nie zależy, pomyślał Dale, głośno zaś powiedział:

- Podejrzewamy, że za jego zniknięciem coś się kryje, że dr Roon, pani Doubbet i cała reszta nie mówią prawdy.

Cordie splunęła, trafiając bezbłędnie w szynę.

- My? Czyli ty i kto jeszcze?

Dale zerknął nerwowo na dubeltówkę. Nie miał już żadnych wątpliwości co do tego, że Cordie Cooke ma nierówno pod sufitem.

- Paru moich kumpli.

- Pewnie O'Rourke, Grumbacher, Harlen i tych paru maminsynków, z którymi się ciągle włóczysz.

Dale nigdy by nie przypuszczał, że Cordie zwraca uwagę na to, kto z kim się włóczy. Dziewczyna podeszła do niego, podniosła z torów remingtona, złamała go, wyjęła pocisk, cisnęła go w las, a następnie położyła strzelbę na nasypie.

- Lepiej stąd chodźmy, zanim te dwa palanty nabiorą odwagi.

Ruszyła w kierunku miasta, a Dale dźwignął się na nogi i usiłował za nią nadążyć. Mniej więcej po pięćdziesięciu metrach zeszła z nasypu i skręciła w pole.

- Skoro szukasz Tubby'ego, to czemu przyniosło cię akurat do mojego domu, gdzie na pewno go nie ma? - spytała, nie odwracając się.

Dale wzruszył ramionami.

- A wiesz może, gdzie jest?

Spojrzała na niego z pogardą.

- Gdybym wiedziała, chybabym go nie szukała, no nie?

- A domyślasz się, co się z nim stało?

- Aha.

Czekał jakieś dwadzieścia sekund, w końcu nie wytrzymał:

- No więc, co?

- Coś albo ktoś zabił go w tej pieprzonej szkole.

Dale znowu stracił oddech. Do tej pory żadnemu z członków Rowerowego Patrolu jakoś nie przyszło do głowy, że chłopak może nie żyć. Ucieczka? Czemu nie. Porwanie? Całkiem możliwe. Ale żeby ktoś miał go zabić? Dla Dale'a, który wciąż miał świeżo w pamięci widok lufy wycelowanej w jego twarz, to słowo nabrało całkiem nowego znaczenia.

W milczeniu dotarli do miejsca, w którym Catton Road krzyżowała się z inną, biegnącą na południe drogą.

- Lepiej już wracaj - powiedziała Cordie. - I żebyś ani ty, ani żaden z twoich kumpli nie wchodził mi więcej w drogę, rozumiesz?

Dale skinął głową, a następnie zerknął na dubeltówkę.

- Idziesz z tym do miasta?

Cordie skwitowała pytanie pogardliwym milczeniem.

- W takim razie, po co ci to?

- Chcę przekonać van Syke'a albo innego sukinsyna, żeby mi powiedział, co z nim zrobili.

- Zaaresztują cię i wsadzą do więzienia.

Cordie wzruszyła ramionami, odgarnęła z czoła kilka brudnych kosmyków, odwróciła się i pomaszerowała w stronę miasta. Dale stał nieruchomo, gapiąc się na małą, niezgrabną postać w workowatej sukience. Była już prawie przy wysokich wiązach na początku Broad Avenue, kiedy zawołał co sił w płucach:

- Dzięki!

Nie zatrzymała się ani nie odwróciła.

12

Po odwiedzinach u Harlena Duane długo siedział na placu w cieniu drzew, popijał kawę z termosu i rozmyślał. Nie znał Jima na tyle dobrze, żeby stwierdzić, czy kłamał, twierdząc, że nie pamięta niczego, co wydarzyło się w sobotni wieczór. Gdyby jednak mówił nieprawdę, to jakie mogły być tego powody? Duane'owi przychodziły do głowy tylko trzy:

1) Coś tak bardzo wystraszyło Harlena, że ten nie mógł - albo nie chciał - o tym mówić;

2) Ktoś nakazał mu milczenie, grożąc poważnymi konsekwencjami w wypadku, gdyby jednak zaczął gadać;

3) Harlen starał się kogoś chronić.

Dokończył kawę i zakręcił termos. Ostatnia możliwość wydawała się najmniej prawdopodobna, pierwsza natomiast najbardziej, chociaż Duane nie miał żadnych dowodów na to, że Jim rzeczywiście kłamał - poza swoim przeczuciem. Tak silne uderzenie w głowę, po którym człowiek traci przytomność na całą dobę, z pewnością może spowodować również amnezję.

W końcu doszedł do wniosku, że chwilowo najbezpieczniej będzie przyjąć, że Jim najzwyczajniej w świecie nie pamięta co się wydarzyło.

Przeszedł na drugą stronę placu przed bibliotekę, ale nie wszedł tam od razu. Właściwie, co miał nadzieję tu znaleźć? Coś, co pomoże im. choć częściowo wyjaśnić tajemnicę Tubby'ego, van Syke'a, wypadku Harlena, ciężarówki? A dlaczego właśnie tutaj? Dlaczego miał szukać odpowiedzi w historii Old Central, podczas gdy za tymi pozornie nie związanymi ze sobą wydarzeniami niemal na pewno kryje się czyjeś całkiem współczesne szaleństwo?

Duane wiedział, dlaczego przyszedł do biblioteki. Wielokrotnie szukał tu odpowiedzi na rozmaite pytania rodzące się w jego umyśle - umyśle dziecka nad wiek rozwiniętego i odrobinę zbyt bystrego, co nie zawsze spotykało się z aprobatą otoczenia. W bibliotece nikt go o nic nie pytał, nikomu tu nie przeszkadzał, nikogo nie irytował. Z pewnością istniało wiele pytań, na które nie można było znaleźć odpowiedzi ani po jednej, ani nawet po kilku wizytach w bibliotece, jak do tej pory jednak Duane nie trafił na żadne z nich. Poza tym cała ta burza w szklance wody zaczęła się właśnie od niedobrych przeczuć dotyczących Old Central. Szkolne tajemnice niepokoiły jego i pozostałych na długo przed zniknięciem Tubby'ego Cooke. Tę wizytę powinien był złożyć już dawno temu.

Westchnął głęboko, postawił termos w krzakach obok drzwi biblioteki i wszedł do środka.

***

Zajęło mu to więcej czasu, niż przypuszczał, ale w końcu znalazł większość z tego, czego szukał.

Biblioteka w Oak Hill dysponowała tylko jednym czytnikiem oraz nielicznymi mikrofilmami. Żeby dotrzeć do wydarzeń z historii Elm Haven w ogóle, a Old Central w szczególności, musiał grzebać w stosach książek wydawanych przez Stowarzyszenie Miłośników Historii Okręgu Creve Coeur. Chociaż w gruncie rzeczy Stowarzyszenie składało się jedynie z doktora Paula Priestmanna, emerytowanego profesora Bradley University, który umarł przed rokiem, to jednak nadal żyło, głównie dzięki starym damom zbierającym pieniądze na pośmiertne wydanie prac zmarłego naukowca.

Jak się okazało, Old Central odgrywała ważną rolę zarówno w historii Elm Haven, jak i całego okręgu. Duane zapełnił połowę notesu najważniejszymi faktami. Podczas każdych odwiedzin w bibliotece marzył o tym, żeby pojawiła się tu jedna z nowych maszyn Xeroxa, które już pracowały w wielu biurach i urzędach. O ileż łatwiejsze stałoby się wówczas kopiowanie informacji!

Duane przewracał strony zapełnione starymi fotografiami, dokumentującymi budowę Old Central - wtedy, w 1876, była to po prostu Central School - wszystkimi w odcieniach sepii, zaludnionymi sztywnymi, uroczystymi postaciami. Uroczyste otwarcie latem 1876, wielki piknik zorganizowany na szkolnych terenach w sierpniu tego samego roku, pierwszych uczniów (było ich zaledwie 29, więc musieli czuć się nieco zagubieni w tak wielkim budynku), jakieś ceremonie na stacji kolejowej... Pod tą ostatnią fotografią widniał napis złożony wielką czcionką: PAŃSTWO ASHLEY I BURMISTRZ WILSON WITAJĄ DZWON BORGIÓW PRZEZNACZONY DLA NOWEJ SZKOŁY. A niżej, mniejszymi literami: Historyczny dzwon ozdobi Świątynię Nauki Elm Haven i chlubę całego okręgu.

Duane zastanowił się głęboko. Odkąd pamiętał, wejście na szkolną dzwonnicę było zabite na głucho deskami, nikt też nigdy nie wspominał o żadnym dzwonie, a już na pewno o tak niezwykłej nazwie.

Pochylił się nad fotografią. Dzwon spoczywał jeszcze na kolejowej platformie w specjalnej ażurowej skrzyni z grubych desek. Był częściowo ukryty w cieniu, niemniej jednak jego słuszne rozmiary od razu rzucały się w oczy. Niemal dorównywał wysokością dwóm stojącym przed nim mężczyznom, którzy ściskali sobie dłonie. Ten bardziej elegancki, z wąsami i uczepioną ramienia kobietą, był zapewne panem Ashleyem, ten niższy zaś, w meloniku, to zapewne był burmistrz Wilson. W najszerszym miejscu dzwon mógł mieć sporo ponad dwa i pół metra średnicy. Duane posłużył się okularami jak szkłem powiększającym, szukając jakiegoś napisu lub inskrypcji, ale jakość zdjęcia pozostawiała sporo do życzenia, więc nie udało mu się dostrzec żadnych szczegółów. W końcu wyprostował się, usiadł wygodniej i zaczął się zastanawiać, ile mógł ważyć dzwon takich rozmiarów. Oczywiście nie potrafił dokonać precyzyjnych obliczeń, niemniej ciarki przebiegły mu po grzbiecie na myśl o tym, że coś tak potwornie ciężkiego przez lata wisiało na spróchniałych belkach nad głowami jego i kolegów. Nie, to niemożliwe, żeby wciąż tam był.

Przez kolejnych kilka godzin Duane przekopywał się przez publikacje Stowarzyszenia Miłośników Historii Okręgu Creve Coeur oraz spędził sporo czasu w zakurzonym „archiwum”, czyli długim wąskim pokoju sąsiadującym z pomieszczeniem, w którym jadała lunch pani Frazier wraz z pozostałymi bibliotekarkami. Stały tam oprawione w tekturę roczniki „Oak-Hill Sentinel Times-Call”, miejscowej gazety, o której jego ojciec nigdy nie mówił inaczej jak „Sentymentalna bzdura”.

Najwięcej informacji dostarczyły mu artykuły z lata 1876, których autorzy opisywali podniosłym, pełnym przenośni stylem Dzwon Borgiów oraz jego miejsce w historii. Państwo Ashley natrafili na niego w jakimś rzymskim antykwariacie podczas podróży poślubnej po Europie, zweryfikowali jego autentyczność przy pomocy miejscowych i zagranicznych historyków, a następnie kupili za sześćset dolarów z przeznaczeniem dla szkoły, w której powstaniu ich rodzina odegrała tak ważną, żeby nie rzec: fundamentalną rolę.

Duane szybko zapełnił cały notes i sięgnął po zapasowy. Opis podróży dzwonu z Rzymu do Elm Haven zajmował pięć obszernych artykułów i kilkanaście stron w książce doktora Priestmana: wyglądało na to, że ów przedmiot (przynajmniej według ubranego w kostium wiktoriańskiej prozy przekonania prasowych korespondentów) przynosił pecha wszystkiemu i wszystkim, którzy mieli z nim cokolwiek wspólnego. Zaraz po tym, jak Ashleyowie wyruszyli w drogę powrotną do kraju, antykwariat spłonął do fundamentów. W pożarze zginęło troje ludzi, zniszczeniu uległo także mnóstwo cennych przedmiotów, dzwon jednak wyszedł z pożogi bez szwanku, zaledwie nieco osmolony. Nieco później statek wiozący go do Stanów - brytyjski H.M.S. Erebus - o mało nie zatonął podczas rzadko spotykanego o tej porze roku sztormu u wybrzeży Wysp Kanaryjskich; poważnie uszkodzony frachtowiec został doholowany do portu, a ładunek przeniesiono na inny statek, wcześniej jednak pięciu członków załogi zdążyło utonąć, jeden zginął zgnieciony w ładowni, a kapitana zdegradowano.

Podczas trwającego niemal miesiąc pobytu dzwonu w Nowym Jorku nie wydarzyło się nic okropnego, choć niewiele brakowało, żeby z powodu niewłaściwego oznakowania skrzyni pozostał tam na zawsze. Kiedy wreszcie zatrudnionym przez Ashleyów prawnikom udało się odszukać zaginiony skarb, wydano wielkie przyjęcie w Muzeum Historii Naturalnej - wśród zaproszonych gości znaleźli się między innymi Mark Twain, P.T. Barnum oraz John D. Rockefeller - po czym załadowano go do pociągu towarowego i wyekspediowano do Peorii. Pech wrócił niemal natychmiast: pociąg wykoleił się w pobliżu Johnstown w stanie Pensylwania, zastępczy skład zaś runął do rzeki razem z mostem na przedmieściach Richmond w Indianie. Relacje z obu zdarzeń były dość zagmatwane, należało się jednak domyślać, że obyło się bez ofiar w ludziach.

Wreszcie 14 lipca 1876 dzwon dotarł do Elm Haven, by kilka tygodni później zawisnąć w specjalnie wzmocnionej dzwonnicy. Tego lata stanowił główną atrakcję podczas obchodów Święta Osadników, a specjalnymi pociągami przybyli na tę okazję niemal wszyscy okoliczni notable. Wszystko wskazywało na to, że trzeciego września tego roku, a więc w pierwszym dniu nowego roku szkolnego, dzwon wisiał już na dzwonnicy. Świadczył o tym chociażby tytuł obszernego artykułu opatrzonego fotografią Old Central - dziwnie nagą bez otaczających ją teraz drzew: „Zabytkowy dzwon obwieszcza dzieciom początek nowego rozdziału w historii edukacji”.

Duane starł połą koszuli pot z zakurzonego czoła i zamknął oprawiony w sztywne okładki rocznik. Całkiem szczerze żałował, że nie znalazł się z tu z powodu, który podał pani Frazier, to znaczy po to, żeby zebrać materiały do pracy o historii Old Central i jej dzwonu.

Dziwne, ale o dzwonie nikt chyba nie pamiętał. W ciągu kolejnej półtorej godziny poszukiwań Duane natrafił zaledwie na trzy wzmianki na jego temat, przy czym w żadnej nie pojawiła się nazwa „Dzwon Borgiów”. Również doktor Priestmann w swojej książce nie posługiwał się tą nazwą - cytował ją tylko wraz z fragmentami doniesień prasowych oraz innych pisemnych dokumentów, na przykład takimi, jak ten: „Potężny dzwon, przypuszczalnie wykonany w piętnastym wieku, zakupiony zimą 1875 roku przez pana Charlesa Cattona Ashleya i jego małżonkę podczas podróży po Europie.”

Dopiero, przebrnąwszy przez cztery tomy wydane przez Stowarzyszenie Miłośników Historii Okręgu Creve Coeur, zorientował się, że jednego brakuje. Księga obejmująca lata 1875-1885 była nienaruszona, składała się jednak głównie ze zdjęć i krótkich haseł. Dr Priestmann sporządził znacznie bardziej szczegółową kronikę poszczególnych lat, nie obejmowała ona jednak roku 1876. Duane zszedł na dół, do pani Frazier.

- Przepraszam bardzo, czy mogłaby mi pani powiedzieć, gdzie mogę znaleźć pozostałe publikacje Stowarzyszenia?

Bibliotekarka uśmiechnęła się i spojrzała na niego znad okularów.

- Oczywiście, mój drogi. Jak wiesz, doktor Priestmann niestety odszedł od nas w ubiegłym roku, a ponieważ ani pani Canberry, ani pani Esterhazy nie chciały i nie były w stanie kontynuować jego pracy, postanowiły przekazać w darze całą spuściznę Stowarzyszenia.

Duane skinął głową.

- Bradley University?

Wydawało się całkiem logiczne, żeby dorobek życia naukowca trafił na uczelnię, w której sam studiował, a następnie tak wiele lat wykładał.

- Ależ skąd - odparła pani Frazier z lekkim zdziwieniem w głosie. - Wszystko trafiło do rodziny, która zawsze wspomagała prace badawcze doktora.

- Do rodziny?

- Ashley-Montague. Z pewnością słyszałeś to nazwisko, chłopcze?

Duane odparł, że owszem, podziękował za pomoc, ustawił z powrotem wszystkie książki na półkach, upewnił się, że zabrał oba notesy, i wyszedł z budynku biblioteki po swój termos. Zaskoczyło go, że jest już tak późno. Cienie drzew sięgały aż na drugą stronę placu, do ulicy. Opony nielicznych samochodów syczały na stygnącym asfalcie, poza tym było spokojnie i cicho, jakby centrum miasta zapadło w przedwieczorną drzemkę. Duane zastanawiał się przez chwilę, czy wrócić do szpitala i zamienić jeszcze parę słów z Harlenem, ale była już pora kolacji, więc prawie na pewno zastałby tam jego matkę. Poza tym czekała go jeszcze dwu- albo trzygodzinna droga powrotna, a nie chciał, żeby ojciec niepokoił się, że nie ma go w domu po zmroku.

Pogwizdując pod nosem i rozmyślając o Dzwonie Borgiów ukrytym niczym mroczna, zapomniana tajemnica w dzwonnicy Old Central, Duane ruszył w stronę torów kolejowych.

***

Mike wreszcie zrezygnował.

W poniedziałek po południu i przez cały wtorek szukał wszędzie van Syke'a, żeby go śledzić, ale nigdzie nie znalazł. Przez jakiś czas kręcił się koło Old Central. We wtorek, tuż po wpół do dziewiątej rano zjawił się dr Roon, wkrótce potem zaś przyjechali robotnicy i zaczęli zabijać deskami okna na pierwszym i drugim piętrze. Mike nie rezygnował i nadal włóczył się wokół szkoły, aż wreszcie Roon kazał mu się wynosić.

Sprawdził również wszystkie miejsca, w których często przebywał van Syke. W Carl's Tavern jak zwykle siedziało trzech albo czterech „etatowych” pijaków (wśród nich dostrzegł z przykrością ojca Duane'a McBride'a), ale van Syke'a nie było wśród nich. Zadzwonił z automatu do Black Tree Tavern, lecz barman powiedział, że nie widział van Syke'a co najmniej od tygodnia, a w ogóle to kto pyta? Mike pospiesznie odwiesił słuchawkę. Poszedł na Depot Street, zajrzał na podwórko domu J.P. Congdena - van Syke i sędzia pokoju często się spotykali - ale nie było tam żadnego samochodu, a dom wyglądał na pusty.

Przez chwilę zastanawiał się, czy pójść torami do starej wytapialni tłuszczu, wątpił jednak, czy zastanie tam obiekt swoich zainteresowań. Jakiś czas leżał w trawie przy boisku do baseballa, żuł źdźbło trawy i gapił się na słaby ruch na First Avenue: od czasu do czasu przejeżdżały tamtędy brudne pickupy farmerów albo jakaś stara zdezelowana limuzyna. Ani śladu Trupowozu z van Syke'em za kierownicą.

Westchnął ciężko, przekręcił się na plecy, zmrużył oczy i zapatrzył się w niebo. Nie pozostawało mu nic innego jak wybrać się na Calvary Cemetery i sprawdzić w szopie na narzędzia, lecz zdawał sobie doskonale sprawę, że tego nie zrobi. Wspomnienia tego, co tam odkrył, żołnierza i tajemniczej postaci na podwórzu, były zbyt świeże i wyraźne.

Jubilee College Road nadjeżdżała srebrzystobiała furgonetka ojca Kevina Grambachera. Zbliżało się południe, więc przypuszczalnie pan Grumbacher odebrał już mleko ze wszystkich farm w okolicy. Mike wiedział, że furgonetka pojedzie teraz do odległej o dwadzieścia kilometrów na wschód mleczarni Cahill, prawie u samego wylotu doliny Spoon River, po czym pan G. wróci do domu, umyje samochód i zatankuje do pełna z pompy przy zachodniej ścianie domu.

Przetoczywszy się na lewy bok, Mike widział okolony wiązami nowy dom Grumbacherów, sąsiadujący ze starym, wiktoriańskim domem Dale'a. Pan G. kupił stary opuszczony budynek należący do pani Carmichael jakieś pięć lat temu, tuż przed tym, jak sprowadził się z rodziną do Elm Haven, a następnie zburzył go i postawił zupełnie nowy dom, jedyny w tej części miasta. Osobiście kierował buldożerem, podnosząc poziom gruntu tak bardzo, że teraz podmurówka jego domu znajdowała się niemal na poziomie parterowych okien domu Dale'a.

Mike zawsze czuł się dość dziwnie podczas niezbyt licznych wizyt u Keva. Dom był klimatyzowany - jedyne klimatyzowane pomieszczenie, jakie Mike'owi zdarzyło się odwiedzić, nie licząc kina w Oak Hill - i dziwnie w nim pachniało. Jakby stęchlizną, ale nie do końca. Raczej można było odnieść wrażenie, że po czterech latach użytkowania wciąż czuć tam świeży beton i sosnowe deski - tyle że dom wcale nie wyglądał na użytkowany. Dywan w salonie był wciąż przykryty folią, podobnie jak kosztowna kanapa i przepastne fotele, kuchnia lśniła czystością (stała tam nawet zmywarka do naczyń, pierwsza, jaką Mike widział w życiu), stół w jadalni wyglądał zaś tak, jakby pani G. codziennie pucowała go do połysku.

Za każdym razem (a nie było ich wiele), kiedy chłopcy bawili się w domu Kevina, od razu szli do piwnicy, zwanej przez Keva „rupieciarnią”. Stał tam stół do ping-ponga i telewizor - Kevin twierdził, że na piętrze są jeszcze dwa telewizory - a niemal połowę obszernego pomieszczenia zajmowała wspaniała makieta kolejki elektrycznej. Mike'a aż świerzbiły palce, żeby się nią pobawić, ale Kevinowi wolno jej było dotykać wyłącznie w obecności ojca, a pan G. przesypiał prawie wszystkie popołudnia.

Był tam również niewielki basen z galwanizowanej stali, czyściutki i lśniący jak wszystko w tym domu. Kevin opowiadał, że ojciec zamontował go specjalnie po to, żeby w wolnych chwilach mogli puszczać zdalnie sterowane modele łodzi i statków. Mike'owi, Dale'owi ani pozostałym chłopakom nie wolno było się nawet do nich zbliżyć. Nic dziwnego, że nieszczególnie lubili tam chodzić.

Mike wstał i ruszył w stronę tylnego ogrodzenia domu Dale'a. Zdawał sobie sprawę, że zaprząta sobie głowę tymi głupotami wyłącznie po to, żeby nie myśleć o żołnierzu.

Dale i Kevin leżeli w trawiastym zagłębieniu terenu między podjazdami Grumbacherów i Stewartów, czekając, aż Lawrence puści w powietrze skonstruowany z balsy i papieru model szybowca, który zamierzali strącić gradem pocisków, czyli kamyków i żwiru. Mike zgarnął garść kamyków i ułożył się obok nich. Lawrence rozpędził się, puścił szybowiec, sam zaś natychmiast dał nura w bok. Szybowiec zatoczył szeroki krąg, po czym, nietknięty, wylądował na podjeździe. Chłopcy zajęli się uzupełnianiem zapasów amunicji, Lawrence natomiast poprawił usterzenie.

- Wszystkie kamienie lądują na waszym trawniku. - Mike zwrócił uwagę Dale'owi. - Będziesz miał trochę problemów przy koszeniu.

- Obiecałem mamie, że je wyzbieramy - odparł Mike, szykując się do wznowienia ostrzału.

Tym razem szybowiec wzbił się znacznie wyżej. Mike trafił go już drugim pociskiem, który zmiażdżył prawe skrzydło. Upadkowi modelu towarzyszyły wydawane przez wszystkich chłopców odgłosy wybuchów, wizg przecinanego powietrza i wreszcie łoskot wybuchu. Lawrence szybko usunął zniszczoną część i pobiegł po zapasową.

- Nie mogę nigdzie znaleźć van Syke'a - powiedział Mike, czując się niemal jak na spowiedzi.

Kev gromadził wokół siebie potężny zapas amunicji. Rodzice nigdy nie pozwoliliby mu rzucać kamieniami na jego podwórku.

- Nic nie szkodzi - odparł. - Widziałem rano Roona. Pilnuje robotników, którzy zabijają deskami okna w szkole.

Mike spojrzał w tamtą stronę. Z zabitymi oknami na wszystkich piętrach Old Central wyglądała zupełnie inaczej, jakoś dziwnie... ślepo. Szyby połyskiwały już tylko w maleńkich okienkach w dachu; mało kto potrafiłby rzucić kamieniem tak wysoko, i w dodatku celnie. Na dzwonnicy deski pojawiły się już wiele lat temu.

- Może śledzenie ludzi to wcale nie jest taki dobry pomysł - zastanawiał się głośno Mike, obserwując, jak Lawrence okleja skrzydła szybowca taśmą maskującą, czyli „zakłada opancerzenie”.

- Dla mnie na pewno - odezwał się Dale, po czym opowiedział kolegom o swojej przygodzie na torach.

- Jeeeeezu! - wystękał Kevin. - To pachnie kryminałem!

- Co potem zrobiła Cordie? - Mike próbował sobie wyobrazić, że ktoś celuje w niego ze strzelby. W niższych klasach C.J. parę razy próbował dać mu w kość, ale Mike nie pozostał mu dłużny, a walczył z taką zaciekłością, że w końcu największy szkolny łobuz postanowił zostawić go w spokoju. Zerknął na Old Central. - Przyszła tu i zastrzeliła Roona?

- Chyba byśmy usłyszeli - odezwał się Dale.

- Może miała tłumik - mruknął Mike.

Kevin skrzywił się.

- Głupki! Do strzelby nie da się przykręcić tłumika.

- Żartowałem, panie Grumboczek.

- Grumbacher! - poprawił go odruchowo Kevin, chociaż zdążył się już przyzwyczaić do przekręcania swego nazwiska.

- Jak sobie życzysz - odparł Mike z chytrym uśmieszkiem, po czym lekko rzucił kamieniem w kolano Dale'a. - I co było dalej?

- Nic. - Ton, jakim to powiedział, świadczył o tym, że trochę żałuje, że przyznał się kolegom do swojej przygody. - Po prostu staram się nie nadziać na młodego Congdena, i tyle.

- Powiedziałeś mamie?

- Coś ty. A niby jak miałbym jej wytłumaczyć, dlaczego gapiłem się na dom Cordie Cooke przez lornetkę ojca?

Mike skrzywił się i skinął głową. Za podglądanie można było nieźle oberwać, ale czy ktoś przy zdrowych zmysłach podglądałby Cordie Cooke?

- Jeśli będą się ciebie czepiać, ja ci pomogę. Congden to drań, ale głupi. Archie Kreck jest jeszcze głupszy. Wystarczy zajść go od strony szklanego oka i po kłopocie.

Dale jednak nadal miał niewesołą minę. Mike dobrze wiedział o tym, że jego przyjaciel nie najlepiej się bił. Między innymi właśnie za to tak bardzo go lubił. Dale wymamrotał coś pod nosem.

- Co mówisz?

W tym samym czasie Lawrence wołał z drugiego końca podjazdu.

- Nie zabrałem nawet roweru...

Mike takim właśnie tonem wyznawał najcięższe grzechy podczas spowiedzi.

- Gdzie go zostawiłeś?

- Za starą stacją.

No tak: żeby odzyskać rower, Dale musiałby przejść przez terytorium Congdena.

- Ja ci go przyprowadzę.

Dale spojrzał na niego z mieszaniną ulgi, wstydu i gniewu w oczach. Wstyd i gniew były przypuszczalnie wywołane ulgą, a raczej jej rozmiarami.

- Dlaczego? Przecież to mój rower?

Mike wzruszył ramionami, przypomniał sobie, że w ustach wciąż trzyma trawkę z boiska, i przesunął ją w kącik ust.

- Mnie tam bez różnicy. I tak idę tamtędy do kościoła, więc mógłbym go zgarnąć. Mnie przecież Congden nie szuka. Poza tym nie ryzykowałbym spotkania z kimś, kto dopiero co chciał mnie zastrzelić. Przyprowadzę go po południu, bo mam coś do załatwienia dla ojca C.

Kolejne kłamstwo, przemknęło mu przez głowę. Czy się z niego wyspowiadam? Jakoś nie wydawało mu się to prawdopodobne.

Tym razem na twarzy Dale'a malowała się wyłącznie wdzięczność.

- W porządku - wymamrotał, a potem, jeszcze ciszej, dodał: - Dzięki.

Lawrence stał dziesięć metrów od nich, z „opancerzonym” szybowcem w ręce.

- Jesteście gotowi czy będziecie tak gadać przez cały dzień?

- Gotowi! - odpowiedział Dale.

- Start! - krzyknął Kevin.

- Ognia! - wrzasnął Mike.

Posypał się grad pocisków.

***

Kiedy tuż przed zachodem słońca Duane dotarł do domu, ojca jeszcze nie było, więc poszedł przez pole do grobu Wittgensteina. Witt zawsze przynosił smaczne kąski i nagrody w to miejsce na wschodnim pastwisku i zakopywał je w miękkiej ziemi na szczycie wzgórza nad strumieniem. Dlatego Duane pochował go tutaj.

Na zachodzie słońce wisiało nad horyzontem wielkie i czerwone, takie jak zawsze o tej porze dnia latem w Illinois. Duane nie wyobrażał sobie życia bez tego widoku. Powietrze było przesycone rozmaitymi odcieniami szarości i zgaszonego błękitu, dźwięk rozchodził się z beztroską swobodą myśli. Do uszu chłopca docierały pomruki i ciężkie stąpnięcia krów schodzących się z odległych zakątków pastwiska - nie widział ich jeszcze, ponieważ zasłaniała je wypukłość wzgórza. Nad ziemią snuła się rozwleczona smuga siwego dymu: to stary pan Johnson palił chwasty przy swoim płocie ponad kilometr na południe stąd. Wieczór miał smak kurzu, zmęczenia i właśnie tego dymu.

Duane siedział przy małej mogile tak długo, aż słońce całkiem zaszło i wieczór niepostrzeżenie zamienił się w noc. Najpierw pojawiła się Wenus: rozbłysła na wschodnim nieboskłonie jak jedno z UFO, które Duane wiele razy oglądał z tego samego miejsca w towarzystwie Witta leżącego cierpliwie u jego boku. Potem zaświeciły inne gwiazdy, doskonale widoczne dzięki temu, że nie docierał tu blask żadnych lamp ani latarni. Temperatura powoli spadała, również kopczyk niedawno usypanej ziemi, o który Duane opierał się ręką, stopniowo stawał się coraz chłodniejszy. Wreszcie chłopiec poklepał mogiłę na pożegnanie i ruszył w stronę domu, rozmyślając ze smutkiem o tym, że zupełnie inaczej idzie się samemu niż w towarzystwie powłóczącego łapami, na pół ślepego psa.

Dzwon Borgiów. Chętnie porozmawiałby o tym z ojcem, ale jeśli ten spędził całe popołudnie u Carla albo w Black Tree, to należało się liczyć z tym, że nie będzie w nastroju do pogawędki.

Duane włączył radio, ustawił je na stację WHO z Des Moines, a następnie zrobił sobie kolację; szynka z ziemniakami i cebulą, wszystko podsmażane na patelni. Z głośnika płynęły te same informacje co zwykle; Chińczycy protestowali w ONZ przeciwko ostrzelaniu przez Czerwonych Chińczyków któregoś z ich miast, ale bez efektu, ponieważ nikt w ONZ nie miał ochoty na nową Koreę; z powodu strajku aktorów na Broadwayu wciąż nie odbywały się żadne przedstawienia; ludzie z otoczenia senatora Kennedy'ego rozpuszczali pogłoski, jakoby ich były i przyszły kandydat zamierzał w przyszłym tygodniu wygłosić w Waszyngtonie ważne przemówienie dotyczące spraw międzynarodowych, i tak jednak nikt nie zwracał na to uwagi w związku z planowaną podróżą Ike'a na Daleki Wschód; Stany Zjednoczone domagały się od Sowietów oddania Gary'ego Powersa, Argentyna zaś żądała od Izraela uwolnienia porwanego Adolfa Eichmanna. W wiadomościach sportowych donoszono o zakazie wznoszenia prowizorycznych trybun podczas tegorocznego wyścigu Indy 500 - w ubiegłym roku zawalenie się takiej trybuny spowodowało śmierć dwóch osób i poważne obrażenia ponad setki. Coraz bardziej prawdopodobna stawała się rewanżowa walka między Floydem Pattersonem i Ingemarem Johanssonem.

Duane nadstawił ucha. Lubił boks. Chętnie napisałby o nim jakieś opowiadanie, może o Murzynach, którzy na ringu walczyli o równouprawnienie. Wiele lat temu podsłuchał rozmowę ojca z wujkiem Artem o Jackie Johnsonie - zapadła mu w pamięć, niczym akcja ulubionej książki. To na pewno byłaby dobra książka, pomyślał, gdybym tylko wiedział, jak ją napisać. I gdyby wiedział wystarczająco dużo o boksie, Murzynach, Jackie Johnsonie, życiu i wszystkim.

Dzwon Borgiów... Duane dokończył kolację, pozmywał naczynia, łącznie z tymi po śniadaniu ojca, wstawił je do kredensu, a następnie poszedł do jadalni. Dom poskrzypywał częściej i głośniej niż zwykle. Piętro, z nieużywanymi od dawna pokojami, wisiało nad jego głową niczym groźny, niepokojący ciężar.

Czy to możliwe, żeby ten dzwon wisiał przez cały czas w dzwonnicy, a my nic o tym nie wiedzieliśmy? Duane pokręcił głową i włączył światło w jadalni.

Maszyny edukacyjne stały rzędem w całej swej zakurzonej wspaniałości, inne wynalazki walały się na podłodze i prowizorycznych stołach. Działała jedynie automatyczna sekretarka, którą ojciec skonstruował kilka lat temu z części kilku aparatów i małego magnetofonu: podłączona do gniazdka telefonicznego witała dzwoniącą osobę, a następnie prosiła o pozostawienie wiadomości.

Niemal wszyscy dzwoniący - z wyjątkiem wujka Arta - natychmiast rzucali słuchawkę, zdeprymowani faktem, że muszą rozmawiać z maszyną, czasem jednak ojcu Dale'a udawało się rozpoznać telefonującego na podstawie nagranych przekleństw lub pomruków. Poza tym najzwyczajniej w świecie sprawiało mu przyjemność irytowanie ludzi - również z formy telefonicznej. Pracownicy Ma Bell dwukrotnie odwiedzali farmę, grożąc natychmiastowym odłączeniem od sieci, jeśli ojciec Duane'a nie przestanie majstrować przy aparacie i przekaźnikach oraz łamać prawa federalnego, nagrywając rozmowy osób trzecich bez ich zgody.

Ojciec wyjaśnił im, że on również uczestniczy w tych rozmowach, że to ludzie dzwonią do niego, a nie on do nich, oraz że nie może być mowy o niewiedzy nagrywanych osób, ponieważ głos z taśmy uprzedza ich za każdym razem o tym, co za chwilę nastąpi, a w ogóle to Ma Bell jest zakichanym kapitalistycznym monopolistą i może sobie wsadzić wszystkie groźby w swoją wielką kapitalistyczną dupę. Wizyty te odniosły jednak taki skutek, że nie odważył się uruchomić produkcji na większą skalę. Duane uważał, że powinni się cieszyć, że w ogóle mają jeszcze telefon.

Na własną rękę udoskonalił wynalazek ojca, w ten sposób, że teraz podczas działania świeciła się na nim czerwona lampeczka. Zamierzał jeszcze bardziej rozwinąć ten pomysł, instalując lampki w rozmaitych kolorach, które świeciłyby zależnie od tego, kto dzwonił - na przykład zielona oznaczałaby wujka Arta, niebieska Dale'a i innych chłopaków, czerwona migająca - firmę telefoniczną, i tak dalej, problem rozpoznawania mowy okazał się jednak zbyt trudny do przezwyciężenia. Duane planował podłączyć przebudowany generator dźwięków do układu identyfikującego, dysponującego bazą zarejestrowanych wcześniej głosów, ten zaś z kolei do zasilanych baterią lampek, ale części okazały się zbyt kosztowne, zadowolił się więc tym, że lampka świeciła podczas nagrywania, a następnie mrugała, informując o liczbie zarejestrowanych rozmów.

Lampka nie mrugała. Żadnych rozmów. Jak zwykle.

Duane podszedł do drzwi i spojrzał na słup obok stodoły, na którym wisiała lampa. Krąg światła rozjaśniał podjazd i ściany budynków, ale zaczynająca się tuż za nim ciemność sprawiała wrażenie jeszcze głębszej niż w istocie. Koniki polne i żaby były tego wieczoru wyjątkowo hałaśliwe.

Duane stał nieruchomo przez jakiś czas, zastanawiając się, jak namówić wujka Arta, żeby nazajutrz zawiózł go na Bradley University. Wreszcie odwrócił się na piętrze i ruszył do telefonu, wcześniej jednak uczynił coś, czego nie robił nigdy do tej pory: zamknął drzwi na zasuwkę.

Oznaczało to, że będzie musiał wstać z łóżka, żeby wpuścić starego, kiedy ten wreszcie zjawi się w domu, ale nie miał nic przeciwko temu. Do tej pory nigdy nie zamykali drzwi na klucz, nawet wtedy, kiedy razem z wujkiem Artem jechali na weekend do Peorii albo Chicago. Po prostu nie przyszło im to do głowy.

Ale dzisiaj Duane nie zamierzał spać przy otwartych drzwiach, nawet jeśli każdy - nawet on, gdyby przyszła mu na to ochota - mógłby rozwalić je na kawałki jednym, góra dwoma mocnymi kopnięciami. Uśmiechnął się pod nosem nad własną głupotą, a następnie poszedł do telefonu, żeby zadzwonić do wujka Arta.

***

Nieduży pokoik Mike'a znajdował się nad dawnym salonem, a obecnie pokojem babci. Na piętrze nie było ogrzewania - ciepłe powietrze z parteru wędrowało w górę przez zakratowane otwory w suficie. Ponieważ łóżko Mike'a stało tuż przy takiej kratce, patrząc na sufit, widział nad głową żółtawy poblask lampy naftowej, która przez całą noc płonęła w pokoju babci. Jego mama zaglądała do niej kilka razy każdej nocy. Mike wiedział, że gdyby ukląkł lub położył się na podłodze i spojrzał przez kratkę, zobaczyłby leżący na łóżku nieruchomy tobołek; to właśnie była babcia. Nie czynił tego jednak, ponieważ czułby się wtedy tak, jakby ją podglądał.

Czasem wydawało mu się, że przez kratkę docierają do niego z dołu sny i myśli babci. To nie były słowa ani obrazy, raczej niesłyszalne westchnienia, ciepłe podmuchy miłości albo lodowate powiewy strachu. Często leżał w swoim małym pokoiku, zastanawiając się, że gdyby babcia umarła którejś nocy, to czy wyczułby jej duszę unoszącą się ku niebu przez kratkę, i czy ta dusza zatrzymałaby się choć na chwilę, żeby otulić go tak jak kiedyś, kiedy był mały?

Leżał, gapiąc się na ukośny sufit, na którym leniwie poruszały się cienie liści. Wcale nie chciało mu się spać. Co prawda przez całe popołudnie ziewał jak smok i tarł oczy, ale teraz, w ciemności, bał się zamknąć powieki. Robił wszystko, żeby nie zasnąć: wspominał dyskusje z ojcem C., wspaniałe czasy, kiedy jego matka wciąż jeszcze się do niego uśmiechała i pieściła go, a w jej głosie zamiast goryczy rozbrzmiewała jedynie nuta zdrowego irlandzkiego sarkazmu; rozmyślał o Michelle Staffney i jej rudych włosach, równie ładnych i delikatnych jak włosy jego siostry Kathleen, tyle że okalających inteligentne oczy i piękne wyraziste usta.

Balansował już na krawędzi snu, kiedy poczuł na twarzy lodowaty powiew i natychmiast oprzytomniał.

Chociaż małe okienko było otwarte na oścież, w pokoju panowała wysoka temperatura. Nagrzane przez cały dzień powietrze wywędrowało z parteru na piętro i, z powodu braku wystarczającej wentylacji, nie mogło go opuścić. A jednak powiew, który musnął policzki Mike'a, był równie zimny jak styczniowe i lutowe przeciągi. Przyniósł woń zmrożonego mięsa i krwi, kojarzącą się chłopcu z wielkimi ladami chłodniczymi w sklepie.

Sturlał się z łóżka, wylądował na kolanach tuż obok kratki. Płomień lampki naftowej w pokoju niżej trzepotał się gwałtownie, jakby szalał tam straszliwy wicher. Lodowaty chłód rozpełzł się po całym ciele Mike'a, ogarniając go od stóp aż po szyję. Spodziewał się, że lada chwila do pokoju wbiegnie matka z rozwianymi włosami, przytrzymując szarpany wichrem szlafrok, lecz w domu panowała cisza, zakłócana jedynie dobiegającym z sypialni rodziców przytłumionym pochrapywaniem ojca.

Zimno jakby wycofało się na chwilę, po czym wytrysnęło przez kratkę z siłą styczniowego huraganu wdzierającego się do domu przez pootwierane okna. Lampa naftowa zamigotała jeszcze gwałtowniej, a następnie zgasła. Mike mógłby przysiąc, że z kąta, w którym stało łóżko babci, dotarł do niego zduszony jęk. Zerwał się na nogi, chwycił stojący u wezgłowia kij baseballowy i na bosaka, prawie bezszelestnie, zbiegł po schodach.

Drzwi do pokoju, zawsze odrobinę uchylone, teraz były zatrzaśnięte.

Mike'a ogarnęło graniczące z pewnością przekonanie, że drzwi są zaryglowane od wewnątrz - co naturalnie nie mogło się zdarzyć, ponieważ babcia była sama w pokoju. Przez kilka sekund stał pochylony z dłonią przyciśniętą do drzwi, niczym strażak starający się w ten sposób ocenić siłę szalejących wewnątrz płomieni (chociaż do jego palców docierało jedynie przeraźliwe zimno), aż wreszcie pchnął je z rozmachem i wkroczył do pokoju, z kijem baseballowym gotowym do zadania ciosu.

Wewnątrz było akurat na tyle jasno, żeby stwierdzić ponad wszelką wątpliwość, że pokój jest pusty - naturalnie, nie licząc nieruchomego wzgórka na łóżku oraz mnóstwa oprawionych fotografii, fiolek z lekarstwami, szpitalnego przesuwanego stolika, fotela na biegunach, starego, ale wciąż działającego radia i całej reszty. Mimo to, kołysząc się lekko na piętach i ściskając w dłoniach kij baseballowy, Mike był pewien, że ktoś jeszcze tu jest. Zimne powietrze wciąż falowało i wirowało wokół niego, odrażające i nieświeże. Kiedyś otrzymał zadanie doprowadzenia do porządku wypełnionej mięsem zamrażarki pani Moon po trwającej dziesięć dni przerwie w dostawie prądu. Teraz smród był podobny, tyle że bardziej odrażający.

Wiatr powiał mocniej. Mike odwrócił się gwałtownie, na oślep machnął kijem. Serce podskoczyło mu do gardła, poczuł bowiem wyraźnie, jak lodowate palce muskają jego odsłonięte ciało między spodniami od piżamy a dolną krawędzią bluzy. Jednocześnie równie zimne usta dotknęły jego karku, a na policzku poczuł cuchnący oddech, jakby jakaś niewidzialna twarz znalazła się zaledwie kilka centymetrów od jego twarzy i zionęła grobowym oddechem.

Zaklął i ponownie machnął kijem. Wiatr zawirował wokół niego, wypełnił uszy świstem i bezgłośnym czarnym rykiem. W pokoju nie zafalowały zasłony, nawet nie drgnęła żadna z kilku leżących luzem kartek. Było słychać jedynie delikatny szmer zboża na polach po drugiej stronie ulicy.

Mike zmełł w ustach kolejne przekleństwo i zadał następny cios trzymanym oburącz kijem. Mroczny wiatr zdawał się wycofywać do najodleglejszego kąta. Chłopiec zrobił krok w tamtym kierunku, odruchowo zerknął przez ramię, dostrzegł bladą twarz babci na łóżku i natychmiast zawrócił w jej stronę. Przykucnął przed nią, odwrócony twarzą do pokoju. Czuł na karku jej oddech, wiedział przynajmniej, że nie umarła. Miał nadzieję, że odgrodzi ją od cuchnącego chłodu ciepłem swojego ciała.

Rozległ się szmer, szelest, coś zawirowało i zafurkotało, powiało cichym jak westchnienie śmiechem i zimny wiatr uciekł przez okno jak czarna woda z przedziurawionej beczki. Zaraz potem lampa zapłonęła na nowo; nagłe pojawienie się migotliwego złocistego płomienia tak wystraszyło Mike'a, że zerwał się na równe nogi i przez chwilę nie mógł zaczerpnąć tchu w piersi. Zamarł w oczekiwaniu, ściskając oburącz kij baseballowy.

Chłód zniknął. Przez otwarte okno sączyło się ciepłe czerwcowe powietrze oraz muzyka świerszczy i szelest liści. Odwrócił się i ukląkł przy łóżku. Babcia miała szeroko otwarte oczy, w słabym świetle tęczówki wydawały się niemal czarne. Mike pochylił się, przez kilkanaście sekund wsłuchiwał się w jej oddech, a następnie pogłaskał babcię delikatnie po policzku.

- Wszystko w porządku?

Niekiedy rozumiała, co się do niej mówiło, i odpowiadała mrugnięciami: jedno oznaczało „tak”, dwa - „nie”. Ostatnio coraz częściej nie reagowała na pytania.

Jedno mrugnięcie. Tak.

Serce żywiej zabiło mu w piersi. Minęło sporo czasu odkąd babcia z nim rozmawiała po raz ostatni, choćby w ten mocno ograniczony sposób. Miał sucho w ustach. Kosztowało go dużo wysiłku, żeby oderwać język od podniebienia i zachrypieć:

- Czułaś to?

Mrugnięcie.

- Czy coś tu było?

Mrugnięcie.

- Czy to było... prawdziwe?

Mrugnięcie.

Zaczerpnął tchu. Gdyby nie te ruchy powiek, czułby się tak, jakby rozmawiał z mumią. Nie był zresztą wcale pewien, czy widzi je naprawdę, czy może są jedynie złudzeniem wywołanym przez migający płomyk lampy naftowej. Oddałby wszystko, żeby tylko babcia mogła przemówić. Chociaż przez chwilę. Wzruszenie ścisnęło mu gardło, zdołał jednak odchrząknąć i zapytać:

- Czy to było coś niedobrego?

Mrugnięcie.

- Coś jakby duch?

Dwa mrugnięcia. Nie.

Wpatrywał się z bliska w jej oczy. W ogóle nie poruszała powiekami, nie licząc odpowiedzi na jego pytania. Można by odnieść wrażenie, że rozmawia z trupem... Szybko odepchnął tę okropną myśl.

- Czy to... Czy to była śmierć?

Mrugnięcie. Tak.

Zaraz potem zamknęła oczy. Pochylił się jeszcze bliżej, żeby sprawdzić, czy nie umarła, i ponownie dotknął jej policzka.

- Już dobrze, babciu - wyszeptał. - Jestem tutaj. Dzisiaj już nie przyjdzie. Śpij spokojnie.

Klęczał przy łóżku tak długo, aż jej płytki, nieregularny oddech nieco się uspokoił, po czym przyciągnął stary, wielgachny fotel dziadka - dużo prościej byłoby przysunąć bujany, ale jemu zależało właśnie na tym fotelu, na żadnym innym - ustawił go między łóżkiem babci i oknem, usiadł i położył sobie kij baseballowy na kolanach.

***

Nieco wcześniej, tego samego wieczoru, niecałe dwie przecznice na zachód od domu Mike'a, Lawrence i Dale szykowali się do snu.

O wpół do dziesiątej obejrzeli w telewizji „Sea Hunt” z Lloydem Bridgesem - był to wyjątek, codziennie bowiem kładli się do łóżek o dziewiątej - po czym poszli na górę. Oczywiście Dale wszedł pierwszy do pokoju i po omacku włączył światło. Chociaż była już dziesiąta wieczorem, na niebie wciąż jeszcze dogasały resztki jednego z najdłuższych dni w roku. Leżąc w oddalonych od siebie o niespełna pół metra łóżkach, bracia rozmawiali szeptem.

- Jak to jest, że nie boisz się ciemności? - zapytał Lawrence.

Tulił do piersi pluszową pandę, którą wygrał wiele lat temu w lunaparku w Chicago. Miś był już mocno sfatygowany: stracił jedno oko i ucho, nieco wyłysiał, a czarne usta częściowo się odpruły, układając się w lekko szyderczy uśmiech.

- Ciemności? Przecież tu wcale nie jest ciemno.

- Wiesz o co mi chodzi.

Rzeczywiście, Dale wiedział. Zdawał sobie również sprawę, jak ciężko jest jego ośmioletniemu bratu przyznać się do tej słabości. Za dnia nie bał się niczego, nocą zwykle Dale musiał trzymać go za rękę, żeby Lawrence w ogóle mógł zasnąć.

- Nie mam pojęcia. Może dlatego, że jestem starszy? Starsi nie boją się ciemności.

Przez minutę lub dwie Lawrence leżał w milczeniu. Z dołu dobiegały odgłosy kroków matki krzątającej się w kuchni i dużym pokoju. Cichły za każdym razem, kiedy docierały do dywanu. Ojciec jeszcze nie wrócił z kolejnej podróży służbowej.

- Więc kiedyś się bałeś.

Zabrzmiało to jak stwierdzenie, nie jak pytanie.

Ale nawet nie w połowie tak jak ty, galareto, przemknęło Dale'owi przez głowę. Zdawał sobie jednak sprawę, że to nie jest właściwa pora na kpiny.

- Jasne. Trochę. Od czasu do czasu.

- Ciemności?

- Aha.

- I nie wchodziłeś sam do pokoju, żeby włączyć światło?

- Wtedy mieszkaliśmy w Chicago. Tam włącznik był na ścianie, tuż przy drzwiach.

Lawrence przytulił mocniej misia.

- Szkoda, że już nie mieszkamy...

- Coś ty! - Dale podłożył sobie ręce pod głowę i zagapił się w cienie liści na suficie. - Ten dom jest milion razy lepszy, a Elm Haven jest milion razy lepsze od Chicago. Kiedy chcieliśmy pograć w piłkę, musieliśmy iść aż do Garfield Park, i to zawsze z kimś dorosłym.

- Trochę to pamiętam - szepnął Lawrence, który miał wtedy tylko cztery lata. - A więc jednak trochę bałeś się ciemności? - zapytał z nadzieją w głosie.

- Aha.

Prawdę mówiąc, Dale nie bardzo mógł sobie przypomnieć, żeby bał się ciemności w ich chicagowskim mieszkaniu, nie chciał jednak, żeby jego młodszy brat poczuł się jak kompletna niedojda.

- A szafy?

- Wtedy mieliśmy prawdziwą szafę.

Mówiąc to, Dale zerknął lekceważąco na stojący w kącie mebel.

- Ale bałeś się jej?

- Nie wiem. Nie pamiętam. A dlaczego ty się jej boisz?

Lawrence milczał przez jakiś czas. Można było odnieść wrażenie, że skurczył się w swojej piżamie.

- Bo... Bo coś tam czasem hałasuje... - wyszeptał wreszcie.

- W tym domu są myszy, głupku. Przecież wiesz, że mama i tata ciągle nastawiają pułapki.

Zadanie opróżniania pułapek należało do Dale'a, który serdecznie tego nie znosił. Chociaż sypialnia chłopców znajdowała się na piętrze, nocami często słyszał szmery i szelesty za ścianą.

- To nie myszy.

W sennym głosie Lawrence'a rozbrzmiewała niezachwiana pewność.

- Skąd wiesz? - Przez ciało Dale'a przebiegł lodowaty dreszcz. - Skąd wiesz, że to nie myszy? Myślisz, że to jakiś potwór, czy co?

- To nie myszy... - wyszeptał ponownie Lawrence. - To samo czai się czasem pod łóżkiem...

- Pod łóżkiem niczego nie ma! - Dale miał już dość tej rozmowy. - Poza kurzem, ma się rozumieć.

Lawrence wyciągnął do niego rękę.

- Proszę... - wymamrotał.

Jego ulubiona piżama z Royem Rogersem była już od dawna dla niego za mała, rękaw sięgał mu zaledwie do łokcia, on jednak nawet nie chciał słyszeć o tym, żeby się z nią rozstać.

Czasem Dale nie chciał trzymać go za rękę - wydawało mu się, że obaj są na to już zbyt dorośli - ale tym razem nie miał nic przeciwko temu. Sam również czuł się trochę nieswojo i potrzebował wsparcia.

- Dobranoc - powiedział, nie oczekując odpowiedzi. - Miłych snów.

- To dobrze, że ty się nie boisz...

Głos Lawrence'a dobiegał już zza grubej zasłony snu.

Dale leżał z dłonią brata w swojej ręce, dziwiąc się, jaka jest mała. Gdy zamknął oczy, natychmiast ujrzał wycelowaną w siebie lufę strzelby C.J. Congdena i gwałtownie oprzytomniał. Tak, bez wątpienia bał się ciemności, ale innej niż Lawrence, prawdziwej. Co najmniej przez kilka najbliższych tygodni będzie się musiał bardzo starać, żeby uniknąć spotkania z C.J. i Archiem. Nagle uświadomił sobie, że to koniec zabawy polegającej na szukaniu Tubby'ego Cooke'a i śledzeniu Roona i pozostałych. Przynajmniej on zamierzał z tym skończyć. To było głupie i mogło się przykro skończyć.

Elm Haven nie skrywało żadnych tajemnic, nie czekały tu przygody rodem z książek dla młodzieży. Ot, po prostu mieszkało tu paru dupków, takich jak C.J. i jego stary, którzy mogli zdrowo dać ci w kość, jeżeli wszedłeś im w drogę. Przez te kretyńskie zabawy Jim Harlen złamał sobie rękę i rozbił głowę. Dale miał wrażenie, że Mike i Kevin też są już trochę zmęczeni całym tym cyrkiem.

Dużo później Lawrence westchnął przez sen i przekręcił się na bok. Wciąż przyciskał misia do piersi, ale uwolnił rękę Dale'a, który również ułożył się na boku i zaczął powoli odpływać w sen.

Za oknem liście szeleściły na gałęziach wielkiego dębu, a w trawie bez opamiętania grała orkiestra świerszczy. Ostatnie wspomnienie minionego dnia już dawno wygasło na nocnym niebie, pojawiły się za to robaczki świętojańskie, kreślące skomplikowane wzory na tle czarnych gałęzi.

Dale'owi wydawało się, że słyszy, jak matka prasuje w kuchni na dole. Chwilę później już spał. Przez jakiś czas w pokoju rozlegał się jedynie szmer spokojnych oddechów dwóch chłopców. Potem na zewnątrz rozległo się nieśmiałe nawoływanie sowy lub gołębicy, w szafie coś zaskrobało, umilkło, zaskrobało ponownie i wreszcie ucichło na dobre.

13

Duane McBride zdołał przekonać wujka Arta, że środa jest najlepszym dniem na wyprawę do biblioteki uniwersyteckiej - Art wydawał mnóstwo pieniędzy na książki, nadal jednak lubił od czasu do czasu odwiedzić „jakąś przyzwoitą bibliotekę”. Wyruszyli parę minut po ósmej.

Czego Art nie wydał na książki, przeznaczył na samochód. Duane nie mógł się otrząsnąć z podziwu nad ogromem i dostojeństwem rocznego cadillaka. Pojazd był wyposażony we wszystkie nowinki techniczne rodem z Detroit, łącznie z automatyczną regulacją natężenia światła reflektorów. Wystający spod maski czujnik tego urządzenia przypominał jakiś kosmiczny pistolet i wyglądał tak, jakby zaprojektował go ojciec Duane'a. Wujek Art prowadził, trzymając kierownicę trzema palcami, wygodnie rozparty w obszernym fotelu.

Duane bardzo lubił wujka. Art miał okrągłą, rumianą twarz, pogodną nawet wtedy, gdy akurat przez chwilę się nie uśmiechał. Sprawiał wrażenie człowieka jeszcze odrobinę rozbawionego tym, co usłyszał jakiś czas temu, i gotowego już śmiać się z tego, co miał usłyszeć dopiero za chwilę. Zazwyczaj tak właśnie było.

Art McBride miał ironiczne nastawienie do świata. Podczas gdy życiowe niepowodzenia napełniły serce ojca Duane'a goryczą i żalem, wujek Art starał się zachować zaprawiony kpiną i humorem dystans do rzeczywistości. Ojciec Duane'a wszędzie doszukiwał się spisków i knowań - w rządzie, firmie telefonicznej, zarządzie Związku Weteranów, wśród najbardziej prominentnych rodzin zamieszkujących Elm Haven - Wujek Art natomiast żywił głębokie przekonanie, że większość ludzi, a już na pewno wszyscy urzędnicy, jest zbyt głupia na to, żeby zawiązać jakikolwiek spisek.

Każdemu z nich nie powiodło się na swój sposób. Wszystkie biznesowe przedsięwzięcia ojca Duane'a upadały ze względu na słabe planowanie, niewłaściwe wyczucie miejsca i czasu oraz beznadziejne metody zarządzania; nieukierunkowana energia ich twórcy i właściciela z potencjalnie konstruktywnej przeistaczała się w nieuchronnie destrukcyjną. Co więcej, zawsze udawało mu się zrazić do siebie osobę albo instytucję, której poparcie było niezbędne dla sukcesu przedsięwzięcia. Z kolei wujek Art zajmował się interesami niezmiernie rzadko, ponieważ jednak zyski pochłonęło utrzymanie trzech żon (wszystkie już nie żyły), doszedł do wniosku, że to nie dla niego. Kiedy potrzebował pieniędzy, zatrudniał się w fabryce Caterpillara w Peorii. Chociaż miał w kieszeni dwa dyplomy wyższej uczelni, inżynierski i z zarządzania, wolał pracę przy taśmie montażowej. Duane doszedł do wniosku, że najwidoczniej skłonność do ironicznej rezygnacji oraz umiejętność dźwigania ciężaru odpowiedzialności nie zawsze idą w parze.

***

- Jakich to ezoterycznych osobliwości zamierzasz szukać w Bradley? - zapytał wujek Art.

Duane poprawił okulary na nosie.

- E tam, takich paru rzeczy, których nie znalazłem w Oak Hill.

- A próbowałeś w bibliotece Elm Haven, największej skarbnicy wiedzy od czasów Biblioteki Aleksandryjskiej?

Mieszcząca się w jednym pokoiku „biblioteka” Elm Haven od dawna stanowiła przedmiot ich żartów. Zawierała około czterystu książek, podczas gdy wujek Art zgromadził w swoim domu już sporo ponad trzy tysiące woluminów. Duane z pewnością właśnie tam rozpocząłby poszukiwania, gdyby nie to, że doskonale znał księgozbiór wujka i wiedział, że nie ma tam prawie nic o czasach, które go interesowały.

- Czy ja powiedziałem „skarbnicy”? Powinienem był raczej powiedzieć; „ubożnicy” - kpił sobie dalej Art. - Masz szczęście, chłopcze, że akurat mam trochę wolnego czasu.

- Rzeczywiście - przyznał Duane.

Ostatnio, w związku ze zmniejszeniem zapotrzebowania na siłę roboczą, wujek miewał coraz więcej wolnego czasu, ale jakoś mu to szczególnie nie przeszkadzało.

- A tak naprawdę to czego szukasz?

Wujek wyłączył klimatyzację, nacisnął guzik i opuścił szybę. Do samochodu wtargnęło ciepłe, wilgotne powietrze. Art przesunął dłonią po krótkich, siwych, zdumiewająco gęstych włosach. Duane pamiętał jeszcze czasy, kiedy były całkiem długie, a twarz wujka zdobiła gęsta broda. Kiedyś, kiedy był całkiem mały, a wujek właśnie wrócił z długiej podróży po śmierci trzeciej żony, Duane wziął go za świętego Mikołaja.

- Jakichś informacji na temat Borgiów.

Wujek zerknął na niego z zainteresowaniem.

- Borgiów? Lukrecji, Rodrigo, Cezara i tak dalej?

- Aha. - Duane podciągnął się trochę wyżej w fotelu pasażera. - Może wujek wie coś o nich? Albo słyszał o jakimś dzwonie, który do nich należał?

- Wiem tyle co wszyscy: o truciznach, kazirodztwie, o tym jacy marni byli z nich papieże. Znacznie bardziej interesują mnie Medyceusze. O nich naprawdę warto by się czegoś dowiedzieć.

Duane skinął głową. Wyjechali z Elm Haven wiodącą na południowy wschód Hard Road, która zaprowadziła ich do doliny Spoon River. Miała około półtora kilometra szerokości i była gęsto zarośnięta lasem. Otwierała się na nizinę o glebie tak użyźnionej częstymi podwoziami, że zboże osiągało tu wysokość o prawie trzydzieści centymetrów większą niż na polach wokół Elm Haven. Jedynymi budowlami wzniesionymi przez człowieka, jakie znajdowały się w tej chwili w zasięgu ich wzroku, były jakieś szopy oraz stalowy most przerzucony nad rzeką. Tuż obok mostu wznosiła się również stalowa wieżyczka; Duane wiedział, że wewnątrz są kręcone schody prowadzące do usytuowanych pod mostem pomieszczeń technicznych.

Duane wskazał na zardzewiałą wieżyczkę.

- Pamiętasz, jak straszyliście mnie z tatą, że zamkniecie mnie tutaj, jeśli nie przestanę zadręczać was pytaniami? Powiedzieliście mi, że to więzienie dla gadatliwych dzieci i że zabierzecie mnie dopiero w drodze powrotnej z Peorii.

Wujek Art skinął głową i zapalił papierosa samochodową zapalniczką. Zmrożonymi błękitnymi oczami wpatrywał się w drgające powietrze nad rozgrzanym asfaltem.

- Nic się nie zmieniło, chłopcze. Jeśli będziesz zadawał zbyt dużo pytań, spędzisz w więzieniu więcej czasu niż Tomasz More.

- Kto taki?

Oczywiście był to tylko żart, ponieważ obaj należeli do gorących wielbicieli Tomasza More'a, niemniej wujek Art chętnie skorzystał z nadarzającej się okazji.

- Ach, co to był za człowiek! - wykrzyknął, a następnie rozpoczął kolejny długi monolog.

Dotarłszy do szosy numer 150, skręcili na wschód, w kierunku malej miejscowości Kickapoo i Peorii. Duane siedział w miękkim fotelu cadillaka, słuchał wykładu wujka Arta i rozmyślał o Dzwonie Borgiów.

***

Rankiem tuż po śniadaniu Dale, Mike, Kevin i Lawrence wyruszyli z miasta w stronę zalesionych wzgórz za Calvary Cemetery. Wjechali na cmentarz - Mike zerknął na zamkniętą na kłódkę szopę na narzędzia, ale nic nie powiedział - zostawili rowery przy tylnym ogrodzeniu, przeszli przez pastwisko, weszli w las i pół kilometra dalej dotarli do nieczynnego kamieniołomu, który nazwali Billy Goat Mountains. Mniej więcej przez godzinę wspinali się na skały, wrzeszczeli i rzucali kamieniami, po czym zrzucili ubrania i wskoczyli do płytkiego jeziorka.

Około dziesiątej, kiedy już ubierali się po kąpieli, zjawili się Gerry Daysinger, Bob McKown, Bill i Barry Fussnerowie, Chuck Sperling, Digger Taylor oraz jeszcze paru chłopaków. Fussnerowie podnieśli wielki wrzask, a następnie rozpętała się gwałtowna bitwa na grudki ziemi. Wymiana ognia trwała przez jakiś czas, po czym nowo przybyli podzielili się na dwie grupki, które wyruszyły wzdłuż zarośniętych chaszczami brzegów.

- Chcą nas okrążyć! - powiedział Mike, pospiesznie zapinając spodnie.

Kevin cisnął grudkę w kierunku napastników, ale chybił. Najbardziej wysunięty z nich, Daysinger, wykrzyknął coś obraźliwego. Biegnąc, zatrzymywał się co chwila, podnosił kamienie i rzucał. Dale poganiał Lawrence'a, żeby ten szybciej sznurował buty. Rzucił sporą grudkę ziemi - nie kamień - i z satysfakcją obserwował, jak Chuck Sperling wykonuje gwałtowny unik.

Pociski padały coraz gęściej; część wpadała do wody, część wzbijała obłoczki kurzu wokół nich i za nimi. Agresorzy zbliżali się coraz bardziej z północy i południa, ale do skraju lasu było stąd zaledwie dziesięć metrów, a las ciągnął się prawie bez końca.

- Pamiętajcie, że schwytany jest tylko ten, kogo przytrzymają - powiedział Mike. - Dopóki możecie uciekać, uciekajcie!

- No jasne. - Kevin zerknął w stronę niedalekich drzew. - To co, ruszamy?

Mike złapał go za koszulkę.

- Tylko żeby w razie czego ktoś nie wygadał, gdzie są nasze obozy ani jakie mamy hasła!

Kevin skrzywił się i wzruszył ramionami. Kiedyś Jim Harlen powiedział kilka słów za wiele i przez to musieli przestać korzystać z obozu piątego. Pozostali nigdy nie puścili pary z ust, chociaż raz z tego powodu doszło do bijatyki między Dale'em i Diggerem Taylorem.

Atakujący byli już tak blisko, że zaczęli wierzyć, że ich manewr oskrzydlający zakończy się sukcesem. Grudki ziemi i kamyki świstały w powietrzu. Lawrence wycelował starannie i z odległości trzydziestu kroków trafił Gerry'ego Daysingera tak celnie, że ten aż usiadł i obsypał go stekiem przekleństw.

- Do obozu trzeciego! - wykrzyknął Mike, żeby wiedzieli, gdzie mają się spotkać za pół godziny. - Uciekamy!

Popędzili co sił w nogach, przedzierając się przez zarośla. Dale starał się trzymać jak najbliżej Lawrence'a. Kevin i Mike skręcili na południe w stronę Gypsy Lane i wąwozu, którego dnem płynął Corpse Creek, Dale z bratem pobiegli w stronę innego potoku, płynącego na północ od cmentarza i wpadającego do stawu ukrytego w zagłębieniu terenu na granicy terenu wujka Henry'ego i ciotki Leny.

Agresorzy wydali triumfalny okrzyk i popędzili za nimi jak psy myśliwskie za zwierzyną. Las był tu jednak gęsty, wśród wysokich drzew rosło mnóstwo krzaków i krzewów, tak że wszyscy byli zajęci pościgiem lub ucieczką i nikt nie miał czasu na rzucanie czymkolwiek. Dale oglądał się co chwila na Lawrence'a, równocześnie analizując utrwaloną w pamięci mapę topograficzną terenu i zastanawiając się, jak najlepiej zawrócić w kierunku obozu trzeciego, nie wpadając prosto w ramiona pościgu.

Po wzgórzach niosło się echo dzikich nawoływań i okrzyków.

***

Biblioteka Bradley University nie należała może do najlepszych -- uczelnia specjalizowała się raczej w naukach ścisłych - lecz Duane doskonale wiedział jak się po niej poruszać i stosunkowo szybko dotarł do informacji na interesujący go temat. Wędrował między katalogiem a półkami i czytnikami mikrofilmów, podczas gdy wujek Art siedział w hallu w jednym z przepastnych foteli i nadrabiał dwumiesięczne zaległości w lekturze rozmaitych czasopism.

Informacji nie było zbyt wiele i tylko nieznaczna ich część dotyczyła dzwonu. Pierwszą wskazówkę Duane znalazł w długim ustępie dotyczącym wyboru papieży:

Nie tylko Włosi, lecz także rodacy z Hiszpanii nie ukrywali zdumienia, kiedy jego ekscelencja siedemdziesięciosiedmioletni Don Alonso y Borja, arcybiskup Walencji, kardynał Quattro Coronati, został wybrany papieżem podczas konklawe w roku 1455. Nikt prawie nie wątpił, iż głównymi zaletami kardynała są podeszły wiek i zaawansowana choroba; uczestnikom konklawe chodziło o to, żeby wybrać papieża, który będzie jedynie chwilowym administratorem Stolicy Piotrowej, pozbawionym chęci i energii do podejmowania jakichkolwiek istotnych działań; było niemal pewne, iż Borgia - w ten sposób Włosi ucywilizowali jego obco brzmiące hiszpańskie nazwisko - będzie się doskonale nadawał do wypełnienia tego zadania.

Jednak, już jako papież Kalikst III, Borgia w zaskakujący sposób odzyskał siły i z zadziwiającą energią przystąpił do konsolidacji sił papiestwa oraz zorganizował kolejną - ostatnią, jak się miało okazać - wyprawę krzyżową przeciwko Turkom w Konstantynopolu.

Dla uczczenia swego wyboru na tron Piotrowy oraz wyniesienia całego rodu Borgiów Kalikst zamówił ogromny dzwon, który miał zostać odlany ze stopu pochodzącego z rud wydobywanych w owianych legendą górach Aragonii. Legenda głosi, że stal pochodziła ze słynnego Gwiezdnego Kamienia, będącego najprawdopodobniej meteorytem, który dostarczał pierwszorzędnego materiału wielu pokoleniom kowali i snycerzy z Walencji i Toledo. Wystawiono go na widok publiczny w Walencji w roku 1457, po czym wysłano do Rzymu w asyście uroczystej procesji, odwiedzającej po drodze wszystkie ważniejsze miasta w królestwach Aragonii i Kastylii. Jak się okazało, było ich stanowczo zbyt wiele.

Dzwon dotarł do Rzymu 7 sierpnia 1458 roku, lecz osiemdziesięcioletni papież nie zdążył zachwycić się jego widokiem; późnym wieczorem poprzedniego dnia umarł w swojej komnacie.

Duane przejrzał indeks i przekartkował książkę do końca, nie znalazł jednak już ani jednej wzmianki o dzwonie Kaliksta. W związku z tym przedsięwziął krótką wyprawę do katalogu, skąd wrócił z wynotowanymi sygnaturami książek dotyczącymi siostrzeńca Kaliksta imieniem Rodrigo. Na brak wzmianek na jego temat nie mógł się uskarżać, notował więc pospiesznie, zadowolony, że zabrał ze sobą kilka notesów.

Dwudziestosiedmioletni kardynał Rodrigo Borgia był głównym rozdającym podczas konklawe w roku 1458. Chociaż sam nawet nie mógł marzyć o tym, by znaleźć się wśród poważnych kandydatów, to jednak dzięki zręcznym zakulisowym machinacjom doprowadził do wyboru biskupa Aeneasza Sylwiusza Piccolominiego, który opuścił konklawe jako papież Pius II. Pius nie zapomniał o przysłudze, jaką oddał mu młody kardynał, i zatroszczył się o to, żeby najbliższe lata należały do najbardziej udanych w życiu Rodrigo Borgii.

Nigdzie jednak nie było żadnej wzmianki o dzwonie. Duane musiał pospiesznie przejrzeć jeszcze dwie książki, zanim trafił na kolejny strzęp informacji. Historię tę opisał sam Piccolomini. Papież Pius II okazał się urodzonym kronikarzem, raczej historykiem niż teologiem. W jego notatkach z konklawe w roku 1458 można znaleźć dokładny opis tego, jak nakłaniał Rodrigo Borgię do udzielenia mu poparcia i jak istotne okazało się ono podczas decydujących głosowań. W pochodzącym z 1462 roku ustępie dotyczącym Niedzieli Palmowej Pius zawarł relację ze wspaniałej procesji, jaka przeszła przez Rzym dla uczczenia faktu przywiezienia głowy świętego Andrzeja. Duane nie mógł się powstrzymać od uśmiechu: procesja ku czci głowy...

Wszyscy kardynałowie mieszkający przy trasie procesji wspaniale przystroili swoje domy, żaden jednak nie mógł się równać z wicekanclerzem Rodrigo. Jego ogromny, wspaniały pałac, wzniesiony w miejscu, gdzie niegdyś stała mennica, obwieszono różnobarwnymi, przepięknymi tkaninami, obok zaś ustawiono wielki baldachim, pod którym wyłożono niezliczone skarby. Nad baldachimem, na ozdobnym drewnianym rusztowaniu, wisiał ogromny dzwon zamówiony przez brata wicekanclerza, a naszego poprzednika. Choć całkiem nowy, dzwon ów podobno zapewniał szczęście i pomyślność całemu rodowi Borgiów.

Procesja zatrzymała się przed jego pałacem, kapiącym od złota tak samo jak niegdyś pałace Nerona. Na nasze przybycie Rodrigo udekorował nie tylko swój dom, lecz także wszystko dokoła, dzięki czemu wydawało nam się, że jesteśmy we wspaniałym parku wypełnionym tłumami radosnych, świętujących ludzi. Zaproponowaliśmy Rodrigo, że pobłogosławimy jego dom, ziemię i dzwon, on jednak zapewnił nas, że dzwon został poświęcony już wcześniej, na dwa lata przed wzniesieniem pałacu, nakazaliśmy więc procesji niosącej bezcenną relikwię ruszyć dalej przez odświętnie przybrane, radosne ulice.

Duane pokręcił głową, poprawił okulary na nosie i uśmiechnął się. Doprawdy trudno było uwierzyć, że właśnie ten dzwon wisi od lat, zupełnie zapomniany, w starej dzwonnicy Old Central.

Przejrzał notatki, wyruszył w kolejny obchód regałów, wrócił z kilkoma książkami i znowu wziął się do pracy.

To z pewnością jeszcze nie wszystko.

***

Obóz trzeci znajdował się na zboczu wzgórza mniej więcej pół kilometra na północny wschód od cmentarza. Las był tu bardzo gęsty, gałęzie zwieszały się miejscami niemal do samej ziemi, a poszycie utrudniało marsz - z wyjątkiem nielicznych ścieżek wydeptanych przez zwierzęta i myśliwych. Obóz ze wszystkich stron wyglądał jak skupisko młodych drzewek o pniach grubości chłopięcego ramienia, wystarczyło jednak przecisnąć się na czworakach przez jedyne, doskonale ukryte przejście, by znaleźć się w iście cudownym miejscu.

Pierwsi zjawili się Dale i Lawrence. Obaj ciężko dyszeli i oglądali się przez ramię w kierunku, z którego, w odległości zaledwie stu metrów, dobiegały odgłosy pościgu. Upewniwszy się, że nikt ich nie widzi, dopadli tajnego przejścia i wpełzli do obozu.

W środku można się było poczuć niemal jak w murowanej rotundzie o średnicy około dwóch i pół metra. Przez nieliczne szczeliny dało się zerkać na zewnątrz, pozostając jednocześnie całkowicie niezauważalnym nawet dla bardzo bystrego obserwatora. Chociaż kryjówka znajdowała się na dość stromym zboczu, to akurat w tym miejscu teren był niemal całkiem równy, tworząc coś w rodzaju niewielkiego tarasu porośniętego krótką, gęstą i miękką trawą, prawie taką jak na polu golfowym wokół dołka.

Kiedyś Dale przeleżał tu całą letnią ulewę i nie dosięgła go ani jedna kropla deszczu. Z kolei którejś zimy razem z Lawrence'em i Mike'em z najwyższym trudem odszukał kryjówkę - pozbawione liści drzewa i krzewy wyglądały zupełnie inaczej - a przedarłszy się do środka, stwierdził, że nie ma tam prawie wcale śniegu, nagie gałęzie zaś i konary zapewniają niemal takie samo odosobnienie jak wtedy, kiedy uginały się pod ciężarem listowia.

Teraz dwaj bracia leżeli, łapiąc powietrze najciszej jak tylko mogli, nasłuchując zbliżających się wrzasków McKowna i reszty.

- Tędy uciekli! - wykrzyknął Chuck Sperling. Biegł starą ścieżką zaledwie pięć metrów od obozu.

Nagle rozległ się szelest i donośne trzaski; Dale i Lawrence ścisnęli mocniej kije, które w razie potrzeby miały im posłużyć za włócznie, ale zaraz się uspokoili, ponieważ zza zasłony ciasno rosnących drzew wyłonił się Mike. Miał zaczerwienioną twarz, błyszczące oczy i dość głębokie, zadrapanie na skroni, z którego ciekła krew. Uśmiechał się od ucha do ucha.

- Gdzie oni te...

Mike zatkał Lawrence'owi usta i potrząsnął głową.

- Tuż obok! - szepnął.

Chłopcy położyli się płasko na trawie, wcisnęli twarze w korzenie krzaków.

- Cholera! - Digger Taylor był nie dalej niż półtora metra od nich. - Przecież widziałem, jak O'Rourke tędy biegnie!

- Barry! - zawołał Chuck Sperling tuż zza zielonej ściany. - Widzisz ich gdzieś?

- Nie! - dobiegł przytłumiony głos jednego z Fussnerów. - Tędy nikt nie szedł.

- Cholera! - zaklął powtórnie Digger. - On tu naprawdę był! I tamte dwa dupki też!

Lawrence zacisnął pięści i zrobił ruch, jakby zamierzał się podnieść, lecz Dale przytrzymał go na ziemi - chociaż nawet gdyby wszyscy trzej wstali, przypuszczalnie nikt nie wypatrzyłby ich w gęstwinie. Co prawda zrobił groźną minę, lecz zaraz potem nie zdołał powstrzymać uśmiechu na widok zacietrzewienia, jakie ogarnęło młodszego brata. Gdyby mógł, z pewnością zaatakowaliby teraz każdego przeciwnika, nie bacząc na konsekwencje. Już mu się to parę razy zdarzyło.

- Może uciekli na cmentarz albo wrócili do kamieniołomów? - zastanawiał się Daysinger, najwyżej pięć metrów od nich.

- Trzeba się tu rozejrzeć - rzucił Gerry Daysinger tym samym zarozumiałym tonem, jakiego używał podczas treningów drużyny baseballowej tylko dlatego, że jego ojciec był trenerem.

Trzymając kije niczym strzelby, Mike, Dale i Lawrence nasłuchiwali, jak tamci dosłownie przeczesują okolicę. W pewnej chwili ktoś przejechał patykiem po ścianie obozu, ale było to prawie tak, jakby uderzył nim w litą ścianę. Do środka można było się dostać jedynie wąskim, krętym przejściem od strony wschodniej. Taką przynajmniej mieli nadzieję.

Nagle gdzieś daleko rozległy się dzikie okrzyki.

- Złapali Keva... - wyszeptał Lawrence.

Dale skinął głową i ponownie nakazał bratu milczenie. Napastnicy natychmiast popędzili w kierunku, z którego dochodziły hałasy. Wrzaski wybuchły ze zdwojoną siłą. Mike usiadł i otrzepał koszulkę.

- Myślisz, że Kev im coś powie?

- Nie o obozie trzecim - odparł Mike z uśmiechem. - Najwyżej pokaże im obóz piąty albo Jaskinię, ale nie trzeci.

- O obozie piątym wiedzą już od zeszłego roku - powiedział Lawrence szeptem, chociaż teraz było to już całkowicie zbędne.

- A w Jaskini i tak się już nie spotykamy...

Mike skinął głową.

Zmęczeni kilkugodzinną bieganiną po trudnym terenie odpoczywali prawie pół godziny. Wspominali podobne gonitwy z przeszłości, zastanawiali się nad losem Kevina, zjadali zapasy wyciągnięte z kieszeni. Trudno to było nazwać prawdziwym posiłkiem, ale Mike wyciągnął jabłko, Dale wygrzebał nieco roztopiony i spłaszczony batonik czekoladowy, Lawrence zaś znalazł kilka cukierków. Spałaszowali to wszystko z wielkim apetytem, a następnie ułożyli się wygodnie na wznak, gapiąc się w skrawki błękitnego nieba prześwitującego przez gęsty baldachim gałęzi. Właśnie się zastanawiali nad zorganizowaniem zasadzki w kamieniołomach, kiedy Mike syknął ostrzegawczo i gestem nakazał milczenie. Dale przekręcił się na brzuch, a następnie podpełzł do granicy trawiastego kręgu, szukając szczeliny, przez którą mógłby zerknąć na zewnątrz.

Zobaczył buty. Męskie buty, brązowe i duże. Przez sekundę albo dwie wydawało mu się, że ten ktoś ma na łydkach bandaże, potem jednak przypomniał sobie, że takie coś nazywa się „onuce” i że dawniej używali tego żołnierze. A więc niespełna dwa metry od nich stał jakiś gość w ciężkich buciorach i żołnierskich onucach na nogach. Onuce wyłaniały się z nogawek brązowych wełnianych spodni do połowy łydki.

- Co...

Dale odwrócił się błyskawicznie i zatkał bratu usta. Lawrence uwolnił się, po czym zrewanżował mu się kuksańcem, ale przynajmniej zrobił to po cichu. Kiedy Dale ponownie wyjrzał na ścieżkę, buty zniknęły. Zaraz potem Mike szturchnął go w ramię i ruchem głowy wskazał na sekretne przejście.

Właśnie z tamtej strony zbliżały się ciężkie kroki.

***

Duane miał wrażenie, że wie o Borgiach więcej, niżby sobie życzył.

Kartkował kolejne książki i błyskawicznie wchłaniał treść całych stron, jak zawsze, kiedy w krótkim czasie musiał sobie przyswoić znaczną ilość informacji. Towarzyszyło temu przedziwne uczucie; Duane miał wrażenie, że jest jednym z licznych radioodbiorników stojących w domu, który, niedokładnie nastrojony, odbierał kilka stacji równocześnie. Takie błyskawiczne wchłanianie wiedzy było męczące i przyprawiało o zawrót głowy, ale nie miał wyboru - przecież wujek Art nie będzie siedział tu do wieczora.

Przede wszystkim okazało się, że niemal całość tzw. „powszechnej wiedzy” na temat Borgiów nie miała nic wspólnego z prawdą, a nawet jeśli miała, to niewiele. Stwierdzenie to wprawiło Duane'a w trwające dobrą minutę zamyślenie; ssąc wygiętą końcówkę oprawki okularów, zadumał się nad faktem, że tak samo miały się sprawy niemal ze wszystkimi poważnymi badaniami, jakie prowadził w ciągu minionych kilku lat. Nic nie było takie proste, jak wydawało się naiwnym. Może tak właśnie brzmiało podstawowe i najważniejsze prawo obowiązujące we wszechświecie? Jeżeli tak, to z niepokojem myślał o czekających go długich latach oduczania się wszystkiego, czego dowiedział się do tej pory, nim zacznie uczyć się naprawdę. Patrząc na regały zapełnione niezliczonymi książkami, czuł wielki żal, że nigdy nie zdoła tego wszystkiego przeczytać, że nigdy nie pozna wszystkich zawartych w tych tomach sprzecznych opinii i punktów widzenia... A cóż dopiero mówić o bibliotekach w Princeton, Jale, Harvardzie oraz innych miejscach, które zamierzał w przyszłości odwiedzić i skąd pragnął czerpać wiedzę.

Otrząsnął się z zamyślenia, założył okulary i przystąpił do lektury sporządzonych notatek.

Ofiarą rozdmuchiwanych przez stulecia plotek i pomówień padła przede wszystkim Lukrecja Borgia. W rzeczywistości nie było żadnych pierścieni z trucizną, żadnych skrytobójczo mordowanych kochanków, żadnych uczt, po których zakończeniu wokół stołu leżał wianuszek nieżywych gości. Wszystko wskazywało na to, że wizerunek Lukrecji zniekształcili mściwi historycy. Duane zerknął na opasłe tomiszcza piętrzące się na stole: „Historia Włoch” Guiccardiniego, „Książę”, „Rozważania” i fragmenty „Historii Florencji”, plotkarskie „Komentarze” Piccolominiego czyli Piusa II, Księga autorstwa Gregorowiusza, „Liber Notarum” Burcharda, zawierająca dokładny opis życia na papieskim dworze w tamtych czasach...

Ale nigdzie ani słowa o dzwonie.

Pod wpływem trudno wytłumaczalnego impulsu Duane zajrzał do informacji o Benvenuto Cellinim, jednej z ulubionych postaci historycznych swego ojca. Co prawda ten wielki artysta urodził się w roku 1500, a więc osiem lat po tym, jak Rodrigo Borgia zasiadł na papieskim tronie jako Aleksander VI, niemniej jednak chłopiec uznał, że w jego wspomnieniach może znaleźć coś interesującego. Cellini opisywał swoje uwięzienie w Zamku Sant' Angelo, ogromnej kamiennej budowli wzniesionej tysiąc czterysta lat wcześniej przez cesarza Hadriana z przeznaczeniem na rodzinny grobowiec. Papież Aleksander polecił umocnić potężny gmach i zamienić go w zamek. Komnaty grobowe o ścianach z kamienia, korytarze i tonące w ciemnościach studnie służyły teraz jako mieszkania i fortyfikacje rodowi Borgiów. Oto co pisał Cellini:

Umieszczono mnie w ponurym lochu poniżej poziomu ogrodów, wilgotnym, pełnym pająków i jadowitego robactwa. Wrzucili za mną ohydny siennik wypchany zbutwiałą słomą, nie dali kolacji i zamknęli drzwi na cztery spusty... Codziennie przez półtorej godziny przez wąską szczelinę w murze do mojej jaskini docierał wąski promyk słońca. Resztę dnia i oczywiście całe noce spędzałem w ciemności, a i tak moja cela bynajmniej nie należała do najgorszych. Od współtowarzyszy niedoli dowiedziałem się o nieszczęśnikach, którzy dokonywali żywota w najgłębszych lochach pod fundamentami wieży mieszczącej odrażający dzwon zbrodniczego papieża. Po Rzymie i prowincji krążyły pogłoski, jakoby dzwon ów odlano z metalu konsekrowanego bezbożnymi uczynkami i że miał on stanowić widomy dowód paktu, jaki poprzedni papież zawarł z samym Diabłem. My wszyscy, zamknięci w wilgotnych celach i pożerający łapczywie rzucane nam ochłapy, wiedzieliśmy doskonale, iż dźwięk tego dzwonu będzie oznaczał koniec świata. Wyznaję, że chwilami modliłem się o to, żeby rozległ się jak najprędzej.

Duane pospiesznie notował. Sprawa stawała się coraz bardziej tajemnicza. W dalszej części autobiografii Celliniego nie było już żadnej wzmianki na temat dzwonu, znajdował się tam natomiast interesujący ustęp poświęcony niejakiemu Pinturicchio, artyście współczesnemu raczej papieżowi z rodu Borgiów, niż samemu Celliniemu:

Za wiedzą i na rozkaz swego papieża...

Duane upewnił się, że chodziło o Aleksandra, czyli Rodrigo Borgię. Tak właśnie było.

Za wiedzą i na rozkaz swego papieża, ten głuchy pokurcz...

Tym razem Duane musiał sprawdzić, czy Cellini aby na pewno miał na myśli Pinturicchio. Wyglądało na to, że tak.

...nikczemnej postury i paskudnego charakteru, przystąpił do tworzenia przedziwnych ściennych malowideł, które wypełniły niemal całą Wieżę Borgiów, najbardziej zdumiewające i odrażające umieszczając w Komnacie Siedmiu Tajemnic należącej do okrytych niesławą apartamentów Borgiów.

Duane przerwał na chwilę lekturę Celliniego, żeby zasięgnąć informacji na temat Wieży Borgiów. Okazało się, że była to masywna wieża, wzniesiona z woli Aleksandra VI. Poprzednio, za sprawą Sykstusa, Watykan wzbogacił się o mroczną i wietrzną Kaplicę Sykstyńską, papież Innocenty natomiast zażyczył sobie uroczego letniego domku w Ogrodach Watykańskich. Borgia wybudował wieżę. W pochodzącym z 1886 roku przewodniku po Watykanie napisano, że zwieńczała ją masywna dzwonnica, do której mieli dostęp wyłącznie papież oraz jego dzieci z nieprawego łoża. Żeby się tam dostać, trzeba było pokonać labirynt krętych korytarzy oraz mnóstwo drzwi.

Wrócił do zapisków Celliniego:

Pinturicchio, wykonując rozkazy swego papieża, udał się do Martwego Miasta w poszukiwaniu inspiracji i modeli do malowideł. Nie wybrał w tym celu chrześcijańskich katakumb, lecz odsłaniane przypadkowo pozostałości pogańskiego Rzymu w całej ich strupieszałej świetności.

Podobno Pinturicchio wyruszył na wyprawę do podziemi w towarzystwie swych uczniów oraz zaintrygowanych przyjaciół. Wyobraźcie sobie oświetlone blaskiem pochodni starożytne tunele pełne resztek chwały Cesarstwa, komnaty, korytarze, całe domostwa ukryte niczym arterie pod ulicami naszego żywego, ale o ileż nędzniejszego miasta... Wyobraźcie sobie okrzyki zachwytu Pinturicchia, kiedy przegnawszy ogromne szczury i krwiożercze nietoperze, w blasku pochodni ujrzał ornamenty i skarby pozostawione przez nieżyjących od piętnastu stuleci artystów.

Uważnie przyjrzał się pogańskim wzorom, zapamiętał je, a następnie skopiował w najtajniejszych prywatnych komnatach bezecnego papieża. Pokrywały ściany, filary, sklepienia, a podobno nawet wielki dzwon, talizman Borgiów, zawieszony na szczycie wieży. Malowidła te po dziś dzień są zwane przez pospólstwo „groteskami”, gdyż pochodzą z pogrążonych w mroku grot pod ulicami Rzymu.

- Możemy już jechać? - zapytał wujek Art.

Duane aż podskoczył, poprawił okulary, które zsunęły mu się na czubek nosa, i spróbował się uśmiechnąć.

- Jeszcze chwilkę.

Wujek niecierpliwie przechadzał się między regałami, Duane zaś w pośpiechu przeglądał kolejne tomy. Znalazł już tylko jedną wzmiankę na temat dzwonu, również powiązaną z małym, zasuszonym malarzem nazwiskiem Pinturicchio:

W pomieszczeniu połączonym bezpośrednio z Komnatą Siedmiu Tajemnic, przez które przechodziło się do tajnych schodów, wiodących do dzwonnicy dostępnej wyłącznie dla Borgiów, nazwanym później Komnatą Świętych ze względu na siedem wielkich ściennych malowideł, malarz pokrył całą wolną przestrzeń na ścianach, kolumnach i suficie setkami, a niektórzy twierdzą, że nawet tysiącami podobizn byków.

Nie byłoby w tym nic dziwnego, jako że byk od dawna stanowił symbol rodu Borgiów, dobrotliwy wół natomiast symbolizował stałość władzy papieskiej. Te byki jednak, skopiowane z mrocznych korytarzy i lochów ukrytego miasta, nie przypominały żadnego z tych symboli. Nie były to ani szlachetne byki Borgiów, ani powolne, flegmatyczne papieskie woły. To były byki Ozyrysa, egipskiego boga władającego krainą umarłych.

Duane zamknął książkę i zdjął okulary.

- Gotów? - zapytał wujek Art.

Chłopiec skinął głową.

- W takim razie jedziemy do McDonaldsa przy War Memorial Drive - oznajmił wujek. - Co prawda ostatnio hamburgery podrożały o ćwierć dolara, ale dalej są całkiem niezłe.

Wciąż pogrążony głęboko w myślach Duane ponownie skinął głową, po czym obaj wyszli z mrocznego wnętrza biblioteki w jasny, słoneczny dzień.

***

Kroki na zewnątrz ucichły raptownie. Mike, Dale i Lawrence przycupnęli przy wejściu do obozu i czekali, prawie nie oddychając, żeby czynić jak najmniej hałasu. Odgłosy lasu docierały do nich jeszcze wyraźniej niż zwykle: wiewiórka złorzeczyła komuś lub czemuś na wzgórzu oddzielającym ich od farmy wujka Dale'a, chłopaki z bandy Chucka Sperlinga wydzierali się do siebie na południe od kamieniołomu, wrony krakały na wierzchołkach wysokich drzew okalających cmentarz. Nawet najmniejszy szelest nie zdradzał obecności żołnierza oddzielonego od nich zaledwie cienką ścianą zieleni.

Dale ostrożnie przeczołgał się na swoje poprzednie miejsce i wyjrzał na zewnątrz, ale niczego nie zobaczył.

Nagle rozległ się trzask łamanych gałęzi i tupot kroków na ścieżce. Chwilę potem gwałtownie zaszeleściły liście: ktoś pospiesznie przedzierał się przez wąskie przejście. Dale odskoczył wstecz i podniósł kij, gotując się do zadania ciosu. Mike uczynił to samo, Lawrence natomiast przykucnął, ściskając kij niczym pałkę.

Gałęzie zakołysały się, rozsunęły na boki i do obozu wpełzł na czworakach Kevin Grumbacher.

Dale i Mike wymienili spojrzenia, po czym westchnęli z ulgą.

- Co jest, chcieliście dać mi po głowie? - zapytał Kevin z uśmiechem.

- Myśleliśmy, że to oni - odparł Lawrence, z żalem opuszczając broń. Lubił bijatyki.

Dale dopiero teraz uświadomił sobie, że pozostali nie widzieli nóg żołnierza. Mike i Lawrence z pewnością byli przekonani, że niepokojące odgłosy miały coś wspólnego z szukającymi ich chłopakami.

- Jesteś sam? - zapytał Mike, zaglądając ostrożnie do liściastego tunelu.

- Jasne, że jestem sam. Inaczej bym tu nie przyszedł.

Lawrence spojrzał na niego podejrzliwie.

- Chyba nie powiedziałeś im o obozie, co?

Kevin zignorował pytanie.

- Powiedzieli, że przyjmą mnie do siebie, jeśli zdradzę im nasze kryjówki - poinformował Mike'a. - Oczywiście się nie zgodziłem, więc ten drań Fussner związał mi ręce z tyłu i powlekli mnie ze sobą, jakbym był jakimś niewolnikiem albo czymś w tym rodzaju.

Pokazał im nadgarstki, na których widniały czerwone pręgi i otarcia.

- Jak im uciekłeś?

Kevin uśmiechnął się jeszcze szerzej. Wręcz promieniał zadowoleniem.

- Kiedy tu za wami pobiegli, Fussner nie mógł nadążyć, bo mnie prowadził. Przywiązał mnie do drzewa i zostawił, ale dureń zrobił to tak głupio, że bez problemów się uwolniłem.

- Cicho bądźcie! - szepnął Mike i prawie nie dotykając gałęzi, wymknął się z kryjówki.

Pozostała trójka siedziała w milczeniu. Kev rozcierał nadgarstki, Lawrence zajadał batoniki, Dale czekał na jakiś okrzyk, szamotaninę, zamieszanie... Na cokolwiek, co potwierdziłoby istnienie żołnierza, którego wypatrzył przez gałęzie. Wreszcie Mike wrócił.

- Poszli sobie. Słyszałem ich głosy w pobliżu drogi. Wygląda na to, że Sperling i Digger wracają do domu.

- Zgadza się. - Kevin skinął głową. - Mówili, że im się nudzi i że w domu mają ciekawsze rzeczy do roboty. Daysinger namawiał ich, żeby zostali, a Fussnerowie chcieli iść ze Sperlingiem.

- Daysinger i McKown tak łatwo nie zrezygnują - odezwał się Mike. - Będą się tu jeszcze kręcić nie wiadomo jak długo, a może nawet urządzą zasadzkę, żeby nas zaskoczyć, kiedy będziemy wracali. - Zaczął rysować patykiem mapę na skrawku odsłoniętej ziemi w pobliżu wejścia. - O ile znam Gerry'ego, to wróci do kamieniołomu, bo tam ma pod dostatkiem amunicji, a w dodatku widzi wszystko, co się dzieje od pastwiska wujka Dale'a aż do Gypsy Lane. Pewnie ukryją się z Bobem gdzieś tutaj, wysoko...

- Zaznaczył miejsce na prowizorycznej mapie. - Tuż pod szczytem najwyższego wzniesienia jest całkiem wygodne płaskie miejsce, pamiętacie?

- Jasne - odparł Dale. - Przecież kiedyś urządziliśmy tam sobie biwak.

- A ja nie pamiętam! - poskarżył się Lawrence.

Dale dał mu kuksańca w żebra.

- Bo byłeś wtedy za mały, żeby zostać z nami na noc. - Spojrzał ponownie na Mike'a. - Mów dalej.

Mike narysował trasę, którą musieli pokonać w drodze powrotnej. Przebiegała w pobliżu miejsca domniemanej zasadzki.

- Będą stąd mieli doskonały widok na wschód, zachód i południe, ale jeśli przemkniemy się pod sosnami na południowym zboczu, udałoby nam się podkraść tak, że niczego by nie zauważyli.

Kevin zmarszczył brwi.

- Ostatnie piętnaście metrów to otwarty teren. Nic tam nie rośnie.

- To prawda. - Uśmiech nie znikał z twarzy Mike'a. - Będziemy musieli zachować wielką ostrożność, ale pamiętajcie, że szczeliny obserwacyjne wychodzą na inną stronę. Jeśli będziemy naprawdę cicho, spadniemy im na karki wtedy, kiedy w ogóle nie będą się tego spodziewali!

Dale'a zaczęło ogarniać podniecenie.

- A po drodze nazbieramy grudek ziemi i będziemy mieli mnóstwo amunicji!

Kevin wciąż nie wyglądał na przekonanego.

- Jeśli przyłapią nas na odkrytym terenie, już po nas. Przecież oni będą rzucać kamieniami!

- My też możemy rzucać kamieniami - odparł Mike, po czym rozejrzał się po twarzach przyjaciół. - Kto jest za?

- Ja! - wykrzyknął Lawrence z błyszczącymi oczami.

- Taaaak... - mruknął Dale, wpatrując się w mapę i myśląc o tym, z jaką łatwością Mike przygotował ten skomplikowany plan, w taki sposób wyznaczając trasę przemarszu, żeby jak najlepiej wykorzystać możliwości stwarzane przez urozmaicony teren. On, Dale, znał tę okolicę równie dobrze, jeśli nie lepiej, a jednak do głowy by mu nie przyszło na przykład wykorzystać rów biegnący ukosem przez pola za cmentarzem. - Tak, warto spróbować.

Kevin wzruszył ramionami.

- Dobra. Tylko mam nadzieję, że nie wpadnę im znowu w łapy.

Mike uśmiechnął się jeszcze szerzej, triumfalnie potrząsnął pięścią i pierwszy skierował się do wyjścia. Pozostali bezzwłocznie ruszyli za nim.

***

- Coś cię gryzie, chłopcze? - zapytał wujek Art w drodze powrotnej do domu. Właśnie wjeżdżali w dolinę Spoon River. Na niebie nie było ani jednej chmury, a po długich godzinach spędzonych w klimatyzowanym, suchym wnętrzu biblioteki wydawało im się, że upał jeszcze bardziej przybrał na sile. Klimatyzacja w cadillacu działała pełną mocą, lecz wujek oprócz tego opuścił wszystkie szyby. Zerknął z ukosa na Duane'a. - Mogę jakoś pomóc?

Duane zawahał się. Nie był pewien, czy powinien dopuszczać kogoś z zewnątrz do tajemnicy, chociaż właściwie, czemu by nie? Przecież w gruncie rzeczy szukał tylko informacji na temat przeszłości Old Central. Przemknęli przez most nad rzeką. Duane'owi tylko mignęła ciemna wstęga krętej rzeki. Właśnie, czemu by nie?

Opowiedział o artykułach w prasie, o dzwonie Borgiów, o wspomnieniach Celliniego, które znalazł w bibliotece. Skończywszy, poczuł zmęczenie i zażenowanie, jakby właśnie wyznał jakąś wstydliwą tajemnicę, ale jednocześnie ogarnęła go ulga.

Wujek Art gwizdnął przeciągle. Przez jakiś czas w milczeniu bębnił palcami w kierownicę. Jego błękitne oczy zdawały się być wpatrzone w coś całkiem innego niż Hard Road. Kiedy dotarli do skrzyżowania z drogą numer sześć, wyraźnie zwolnił, żeby pryskające spod kół kamyki nie uderzały w podwozie samochodu i żeby cadillac nie kołysał się zbyt gwałtownie na nierównej gruntowej nawierzchni.

- Myślisz, że ten dzwon ciągle jest w szkole? - zapytał wreszcie.

Duane poprawił okulary na nosie.

- Nie wiem. Wcześniej nigdy o nim nie słyszałem, a wujek?

Art pokręcił głową.

- Ja też nie, ale przecież sprowadziłem się tutaj dopiero po wojnie. Rodzina twojej matki mieszka tu znacznie dłużej. Pewnie bym jednak coś usłyszał, gdyby ludzie o tym wiedzieli.

Właśnie dojeżdżali do skrzyżowania z Jubilee College Road. Wujek właściwie powinien tu skręcić, mieszkał bowiem pięć mil stąd przy Jubilee, ale najpierw musiał odwieźć Duane'a do domu. Z przodu, nieco po lewej, w cieniu wiązów i dębów stała Black Tree Tavern, a przed nią kilka pickupów, chociaż było dopiero wczesne popołudnie. Duane odwrócił wzrok, na wypadek, gdyby między nimi stał również samochód ojca.

- Powiem ci coś, chłopcze - odezwał się ponownie Art. - Popytam w mieście, pogadam z paroma starymi piernikami i poszperam w mojej bibliotece, dobra?

Duane'owi od razu poprawił się humor.

- Myślisz, wujku, że coś znajdziesz?

Art wzruszył ramionami.

- Ta cała historia wygląda mi raczej na mit albo legendę, niż na coś prawdziwego, ale mnie zawsze interesowały wszystkie zjawiska paranormalne. Uwielbiam znajdować dla nich racjonalne wyjaśnienia albo demaskować jako oszustwa. Dlatego obiecuję, że przejrzę wszystkie książki, jakie mam na ten temat. Zgoda?

- Jasne!

Chłopiec poczuł się tak, jakby ktoś zdjął mu z barków ogromny ciężar. Odważył się nawet zerknąć wstecz na chwilę przed tym, jak zaczęli zjeżdżać z pierwszego wzniesienia. Wśród samochodów zaparkowanych przed tawerną nie było pickupa ojca! A więc, mimo wszystko, może to jednak będzie dobry dzień? Kiedy mijali cmentarz, dostrzegł przy tylnym ogrodzeniu kilka rowerów. Przypuszczalnie należały do jego kolegów - gdyby teraz wysiadł, z pewnością znalazłby ich w lesie, ale tylko pokręcił głową. I tak już poważnie zaniedbał dzisiaj swoje obowiązki.

Ojciec był w domu, zupełnie trzeźwy, i pracował w zajmującym niemal trzy czwarte akra ogrodzie warzywnym. Miał mocno spaloną słońcem twarz i pokryte pęcherzami ręce, ale był w niezłym nastroju, więc wujek Art został na piwo. Duane popijał colę i przysłuchiwał się rozmowie. Art ani słowem nie wspomniał o dzwonie.

Zaraz po odjeździe wujka Duane podwinął rękawy i również wziął się do pielenia i gracowania. Przez jakieś dwie godziny pracowali w zgodnym milczeniu, a następnie poszli umyć się przed kolacją. Zaraz potem ojciec zajął się dłubaniną przy kolejnej maszynie, Duane zaś przygotował hamburgery z ryżem i kawę.

Przy kolacji dyskutowali o polityce. Ojciec opowiedział Duane'owi o swojej pracy dla Adlai Stevensona podczas minionych wyborów.

- Nie wiem co myśleć o Kennedym - wyznał. - Pewnie, że dostanie nominację, ale ja nigdy nie ufałem milionerom. Z drugiej strony, byłoby dobrze, gdyby prezydentem został katolik. W ten sposób skończylibyśmy przynajmniej z jedną dyskryminacją.

Opowiedział o zakończonej porażką kampanii Alfreda E. Smitha w roku 1928. Duane znał tę historię z lektur, ale słuchał z zainteresowaniem, szczęśliwy, że może rozmawiać z ojcem zupełnie trzeźwym i nie wściekającym się na nikogo.

- Tak więc szanse na to, że wygra katolik, są jednak niewielkie - zakończył przemowę ojciec. Przez chwilę w milczeniu kiwał głową, jakby utwierdzając się w przekonaniu, że w dokonanej przez niego analizie nie ma słabych punktów, po czym wstał, żeby posprzątać ze stołu i opłukać naczynia.

Duane spojrzał w okno. Było po piątej, więc jeszcze całkiem wcześnie, ale cień rosnącej za domem topoli już dotykał szyby. Wreszcie zdecydował się zadać pytanie, które dręczyło go przez całe popołudnie, ale jakoś nie chciało przecisnąć się przez usta, bo widocznie zanadto obawiał się odpowiedzi:

- Wychodzisz wieczorem?

Ojciec znieruchomiał przy zlewie. Okulary zaszły mu parą, zdjął je więc i wytarł o koszulę. Wyglądało to jednak tak, jakby chciał zyskać nieco czasu do namysłu.

- Chyba nie - odparł wreszcie. - Mam sporo roboty, a poza tym pomyślałem, że może wreszcie skończymy tę partię szachów.

Duane skinął głową.

- W takim razie biorę się do roboty.

Dopił kawę i odstawił kubek na blat przy zlewie. Uśmiechnął się dopiero wtedy, kiedy szedł do obory z wiadrem w dłoni.

***

Niespodziewany atak zakończył się sukcesem.

Chociaż końcowe metry były bardzo trudne - pełzli na brzuchach przez całkowicie odkryty teren, więc gdyby McKown albo Daysinger spojrzeli w tę stronę, natychmiast by ich dostrzegli - to jednak szczęśliwie udało im się je pokonać, pomimo tego, że Lawrence'a w pewnej chwili chwycił histeryczny chichot. Przeskoczywszy przez tworzące naturalne fortyfikacje głazy, ujrzeli Gerry'ego i Boba gapiących się w przeciwnym kierunku, z pokaźnymi stosami amunicji u stóp.

Mike rzucił pierwszy, trafiając Boba McKowna w plecy tuż nad paskiem. Zaraz potem wywiązała się zażarta bitwa: grudki ziemi świstały w powietrzu, chłopcy równocześnie próbowali zasłaniać twarze, aż wreszcie przeszli do zwarcia i zaczęli się tarzać na niezbyt szerokim płaskim tarasie. W końcu stało się to, co musiało się stać: najpierw potoczyli się w dół Kevin i Daysinger, Zjechali jakieś dziesięć metrów po kamienistym zboczu; Kevin zerwał się pierwszy i popędził z powrotem do fortu, trafił jednak pod ogień McKowna. Na szczęście Mike natychmiast powalił McKowna na ziemię i tym razem to oni sturlali się po stoku.

Walka trwała jakiś kwadrans, szala zwycięstwa przechylała się to na jedną, to na drugą stronę. W końcu Daysinger i McKown wycofali się nad staw i ograniczyli do prowadzenia ostrzału z dużej odległości, nie oznaczało to jednak końca zamieszania, ponieważ wśród zwycięzców rozgorzała rywalizacja o tytuł Króla Wzgórza. Dale został trafiony w splot słoneczny z taką siłą, że z rozmachem siadł tam gdzie stał i przez dobre trzy minuty rozpaczliwie starał się złapać oddech. Chwilę potem Mike uderzył głową o ostrą krawędź skały i rozciął sobie łuk brwiowy. Rana nie była głęboka, ale krwawiła wyjątkowo obficie. Daysinger został trafiony grudką twardej ziemi prosto w usta; klnąc głośno, wycofał się poza zasięg artylerii przeciwnika, a następnie przez minutę lub dwie obmacywał sobie usta, aby się upewnić, że nie stracił jakiegoś zęba, po czym otarł twarz z brudu i krwi, i ze zdwojoną energią powrócił do walki. Kevin stał tuż za swoim niedawnym dowódcą, kiedy Mike uchylił się nagle i Kev zaliczył mocne uderzenie w sam środek czoła. Wszyscy zamarli w bezruchu, czekając, co się stanie; Grumbacher stanął na wysokości zadania: zrobił zeza, w dramatycznym geście rozłożył ręce, zatoczył się i runął na ziemię, nie dając oznak życia. Nagrodzono go dzikimi okrzykami i gradem pocisków.

Dzięki Lawrence'owi zabawa nabrała nowego, pełniejszego wymiaru. W pewnej chwili, ku zaskoczeniu wszystkich, to właśnie on został sam na szczycie wzgórza. Chociaż sam sprawiał wrażenie nieco zaskoczonego tym faktem, wskoczył na szczyt fortyfikacji i wykrzyknął co sił w płucach:

- Jestem królem!

Na sekundę lub dwie zapadła cisza jak makiem zasiał, zraz potem wrzawa wybuchła na nowo i w kierunku Lawrence'a poszybowały pociski. Co najmniej sześć albo siedem trafiło w cel. Chłopiec zdążył w ostatniej chwili odwrócić twarz; z ubrania wystrzeliły obłoczki kurzu, zupełnie jakby dosięgła go seria z pistoletu maszynowego. Jedna z grudek strąciła mu czapeczkę z głowy.

- Przestańcie! - krzyknął Dale, wymachując rękami.

Lawrence stał bez ruchu, przygarbiony, z pochyloną głową.

Dale wiedział, że jeśli jego brat rozpłakał się przy tylu świadkach, to musiało mu się przydarzyć coś naprawdę niedobrego. Nagle chłopiec obrócił się powoli na pięcie, wykonał pełen gracji piruet, a następnie runął w dół. Właściwie to nie tyle runął, co raczej rzucił się głową naprzód, niczym kaskader, wykonał w powietrzu pełen obrót, odbił się od stoku i zrobił kolejne salto. Jego nogi i ręce poruszały się zupełnie bezwładnie, jak u trupa. Pozostali rozstąpili się na boki, a on przemknął między nimi, poturlał się po płaskim terenie nad stawem i wreszcie znieruchomiał z ręką zanurzoną w wodzie.

- O kurczę! - wykrztusił Kevin z podziwem.

Pozostali głośnymi okrzykami dali wyraz zachwytowi. Lawrence podniósł się, otrzepał i ukłonił głęboko.

Od tej pory, w powoli gasnącym blasku letniego popołudnia, chłopcy bawili się we własną śmierć. Kolejno stawali na szczycie wzniesienia i ginęli pod gradem pocisków. Kevin umierał najzabawniej, choć trochę nieporadnie. Przypominał wiekowego aktora, który musi się położyć, zanim zostanie zastrzelony. Nie zapominał nawet o tym, żeby przytrzymać czapeczkę na głowie. Z kolei Daysinger i McKown najgłośniej krzyczeli, dodatkowo okraszając swe zgony donośnymi jękami i postękiwaniem. Mike wykonywał salta i piruety z największym wdziękiem, najdłużej też potrafił wytrwać w bezruchu u podnóża wzniesienia. „Ożywić” go nie potrafił nawet grad pocisków. Dale został nagrodzony gromką owacją za to, że zjechał na brzuchu głową w dół niemal przez całą długość stromego zbocza, zdzierając sobie przy tym skórę z nosa.

Nikt jednak nie zdołał zagrozić Lawrence'owi, który, wielokrotnie trafiony, chwiejąc się na nogach, zniknął wszystkim z oczu na dobre pół minuty - co bardziej niecierpliwi zaczęli utyskiwać i zastanawiać się głośno, gdzie się podział ten smarkacz - po czym nagle pojawił się na szczycie i dał ogromnego susa. Kiedy Dale ujrzał młodszego brata szybującego nad swoją głową, serce podskoczyło mu do gardła, a przez głowę przemknęła rozpaczliwa myśl: „Jezu, on się zabije!”. W ślad za nią pomknęła następna: „Mama mi tego nie daruje!”.

Lawrence się nie zabił. To znaczy, nie naprawdę. Odbił się tak mocno, że doleciał aż do stawu, dosłownie o centymetry mijając ostre kamienie na brzegu, i z ogromnym impetem runął w płytką wodę. Bryzgi strzeliły w górę i na boki, dosięgając stojących najbliżej McKowna i Kevina.

Z tej strony staw był najpłytszy - woda miała nie więcej niż półtora metra głębokości. Dale natychmiast wyobraził sobie, jak jego brat topi się na płyciźnie z głową tkwiącą w mulistym dnie, i błyskawicznie ściągnął koszulkę, żeby go ratować, kiedy spod wody wynurzyła się szczęśliwa, roześmiana od ucha do ucha twarz Lawrence'a.

Wiwatom nie było końca.

Potem wszyscy kolejno próbowali Skoku Śmierci - taką nazwę nadał temu wyczynowi Kevin. Dale'owi udało się dopiero za czwartym razem, i tylko dlatego, że inni nie spuszczali z niego oka. Wydawało mu się, że staw jest okropnie głęboko i daleko. Nawet silne i długie nogi szóstoklasisty z najwyższym trudem rozpędziły go do wystarczającej prędkości. Z pewnością nie odważyłby się tego zrobić, gdyby wcześniej na własne oczy nie widział, że jest to naprawdę możliwe. Mocno się zdziwił, kiedy wreszcie i jemu się udało, a w głębi jego duszy zaczęło powoli kiełkować ziarenko autentycznego podziwu dla młodszego brata.

Miał wrażenie, że nieskończenie długo wisi w powietrzu wysoko nad głowami kolegów i patrzy z góry na nieprawdopodobnie mały staw o spalonych słońcem, kamienistych brzegach. Wreszcie grawitacja upomniała się o niego i runął w dół, młócąc powietrze rękami i nogami... pewien, że mu się uda... zaraz potem jeszcze bardziej pewien, że się nie uda... aż w końcu jednak się udało, choć ledwo ledwo, dosłownie o centymetry, i otoczyła go ciepła zielonkawa woda, wypełniła mu nos i usta, odepchnął się nogami od miękkiego dna i wrócił na powierzchnię i do światła, krzycząc z ulgi i radości, a pozostali odpowiedzieli równie dzikimi, pełnymi uznania okrzykami.

Na koniec przyszła kolej na Kevina. Szykował się do skoku przez blisko dziesięć minut, sprawdzał kierunek i prędkość wiatru, rozwiązywał i zawiązywał sznurowadła, usuwał z rozbiegu kamienie i kępki trawy, aż wreszcie wystrzelił jak pocisk armatni, lądując najdalej ze wszystkich, dobre półtora metra od brzegu, ze złączonymi nogami i palcami zaciśniętymi na nosie. Tylko on pomyślał o tym, żeby przed skokiem zdjąć dżinsy i koszulkę.

Odebrał należne wyrazy uznania w postaci porcji dzikich wrzasków i pohukiwań, po czym wygramolił się na brzeg, mamrocząc pod nosem coś po niemiecku. Nawet nie patrzył, jak Lawrence wykonuje swój szósty skok, tym razem z pełnym saltem w powietrzu.

Ponieważ i tak byli przemoczeni do suchej nitki, pomlaskując tenisówkami przeszli brzegiem na drugą, głębszą stronę stawu, żeby jeszcze trochę popływać. Zwykle nie zapuszczali się aż tutaj ze względu na lęk przed mokasynami oraz rodzicielskie zakazy, a więc przyjemność była jeszcze większa. Następnie przez ponad godzinę suszyli się na brzegu - Dale zdążył się nawet odrobinę zdrzemnąć - a potem postanowili pobawić się w lesie w chowanego.

- Kto ze mną? - zapytał Mike, uśmiechając się na widok kolegów w nieprawdopodobnie wręcz wymiętych ubraniach.

Zgłosili się Lawrence i McKown. Dale, Gerry i Kev odczekali pięć minut - czyli policzyli do trzystu - po czym wyruszyli na poszukiwania. Dale wiedział, że zgodnie z niepisaną umową, ani Mike, ani Lawrence nie wykorzystają w charakterze kryjówki żadnego z ich tajnych obozów.

Kolejne półtorej godziny zajęła im gonitwa po lesie i polach; od czasu do czasu zmieniali składy zespołów, popijali wodę z butelki McKowna, uzupełniając jej zapas ze stawu, choć zielonkawa barwa nieszczególnie przypadła Kevinowi do gustu. Na koniec ruszyli wspólnie z powrotem w stronę cmentarza. Rowery czekały na nich tam gdzie je zostawili. Słońce wisiało nad polem starego Johnsona niczym gigantyczna czerwona żarówka. Powietrze zgęstniało od przedwieczornej mgiełki, w której wisiał kurz kończącego się upalnego dnia, niebo jednak było czyste i głębokie, przygotowane na nadejście letniego zmierzchu.

- Kto ostami przy Black Tree Tavern, ten pedzio! - wykrzyknął Garry Daysinger i ruszył z kopyta, błyskawicznie nabierając prędkości na żwirowej drodze niknącej w głębokim cieniu u podnóża pagórka.

Pozostali popędzili za nim z radosnymi okrzykami. Chłodniejsze powietrze nad strumieniem gładziło pospiesznie ich krótko ostrzyżone włosy, po drugiej stronie stanęli na pedałach, by wspiąć się na następne wzniesienie. Gdyby w tej chwili nadjechał samochód, chłopcy musieliby zjechać z kolein na miękkie pobocze, co prawie na pewno skończyłoby się podartymi spodniami i otarciami na kolanach, ale nic ich to nie obchodziło. Pedałowali co sił w nogach, w milczeniu, żeby zachować więcej sił na finisz, sapiąc jak miechy kowalskie.

Pierwszy dojechał Mike. Zerknął w tył, uśmiechnął się, pochylił głowę i pognał dalej, w kierunku odległej o kilkaset metrów Jubilee College Road. Zwolnili dopiero wtedy, kiedy skręcili na zachód w stronę Elm Haven. Jechali parami w trzech rzędach. Lawrence jako pierwszy zdjął ręce z kierownicy, skrzyżował je na piersi i wyprostował się na siodełku. Wkrótce wszyscy poszli w jego ślady, mknąc między falującymi ścianami zboża.

Dale był zmęczony, bolały go mięśnie oraz niezliczone siniaki i zadrapania na nogach i rękach, okrutnie chciało mu się pić i wręcz skręcało go z głodu, ponieważ od śniadania, czyli od trzynastu godzin, nie miał w ustach niczego, co można by nazwać prawdziwym jedzeniem. Krótko mówiąc, czuł się wspaniale. Nie miał już niedobrych przeczuć i paskudnych myśli, dręczących go od początku wakacji. Przygasły wspomnienia spotkania z C.J. i widoku wycelowanej w niego strzelby. Cieszył się w głębi duszy, że zrezygnowali z dziecinnych planów poszukiwania Tubby'ego i śledztwa w sprawie Old Central. Tak, lato było teraz takie, jak powinno.

Chwycili za kierownice dopiero wtedy, kiedy wjechali na szybko stygnący, ale wciąż jeszcze miękki asfalt u wylotu First Avenue. Dale widział stąd drzewa rosnące przed domem Mike'a oraz tył swojego domu po drugiej stronie boiska w parku miejskim. McKown i Daysinger pomachali na pożegnanie i popędzili naprzód, spiesząc do swoich spraw. Dale, Kev, Mike i Lawrence przejechali rozpędem ostatnie pięćdziesiąt metrów dzielące ich od mroku wypełniającego przestrzeń pod starymi drzewami Elm Haven. Dale pomachał Mike'owi i pozostałym, skręcił w Depot Street i popedałował w kierunku domu. Takie właśnie powinno być lato. Takie właśnie będą te wakacje.

Mylił się jak nigdy w życiu.

14

Do końca tygodnia ojciec Duane'a nie wziął alkoholu do ust. Co prawda nie ustanowił w ten sposób rekordu, niemniej jednak chłopiec był z tego powodu bardzo szczęśliwy.

We czwartek dziewiątego czerwca, nazajutrz po wyprawie do biblioteki Bradley University, wujek Art zostawił na sekretarce wiadomość, że szuka informacji na temat dzwonu i że na pewno coś znajdzie. Wieczorem zadzwonił ponownie i tym razem rozmawiał z Duane'em osobiście; powiedział, że skontaktował się z Rossem Cattonem, burmistrzem New Haven, lecz ani burmistrz ani nikt z jego otoczenia nic nie wiedzieli o żadnym dzwonie. Następnie zapytał o to pannę Moon, bibliotekarkę, a ta zapytała swoją matkę; podobno stara pani Moon pokręciła głową, widać było jednak, że pytanie ogromnie ją wzburzyło, ale, zdaniem córki, ostatnio nie trzeba było dużo, żeby wzburzyć starowinkę.

Nieco później ojciec wrócił z wyprawy do sklepu spożywczego; Duane czekał na to z zapartym tchem, nie do końca pewien, czy sklep stanowił rzeczywisty cel wyjazdu, ale ojciec był trzeźwy jak gwizdek. Właśnie przenosili z samochodu mąkę i konserwy, kiedy rzucił od niechcenia:

- Wiesz, usłyszałem od pani O'Rourke, że wczoraj aresztowano kogoś z waszej klasy.

Duane znieruchomiał z puszkami z kukurydzą w obu rękach, po czym wierzchem dłoni poprawił sobie okulary na nosie.

- Serio?

Ojciec skinął głową. Jak zawsze, kiedy od dawna nie pił i kiedy zaczynało mu to doskwierać, co chwila zwilżał usta językiem i drapał się po policzku.

- Dziewczynę, ma na imię Cordie. Pani O'Rourke mówiła, że jest o rok wyżej od jej syna Mike'a. - Spojrzał na Duane'a. - Z czego wynika, że chodzi do twojej klasy, zgadza się?

Chłopiec skinął głową.

- To znaczy, niezupełnie ją aresztowano - ciągnął ojciec. - Barney przyłapał ją na tym, jak paradowała po mieście z nabitą strzelbą. Zabrał jej broń i odstawił dziewczynę do domu. Nie chciała powiedzieć, co zamierzała zrobić, ale zdaje się, że miało to coś wspólnego jej bratem Tubbym. - Ponownie podrapał się po policzku i zrobił taką minę, jakby sam się zdziwił, że się ogolił. - Czy Tubby to ten sam chłopak, który zaginął jakiś czas temu?

- Aha.

Duane wrócił do rozpakowywania zapasów.

- Domyślasz się, dlaczego jego siostra miałaby łazić za kimś z nabitą strzelbą?

Chłopiec ponownie znieruchomiał.

- Za kimś łaziła?

Ojciec wzruszył ramionami.

- Nellie O'Rourke mówiła, że wasz dyrektor... no, jak mu tam... Roon, zadzwonił do Barneya ze skargą. Podobno kręciła się z bronią wokół szkoły i koło jego domu. Nie wiesz, po co mogła to robić?

Duane pokręcił głową. Ponieważ jednak zdawał sobie sprawę, że ojca naprawdę zainteresowała ta sprawa i że będzie patrzył na niego wyczekująco tak długo, aż wreszcie otrzyma jakąś bardziej konkretną odpowiedź, dokończył ustawianie puszek na półkach i powiedział:

- Cordie w sumie jest w porządku, tyle że ma trochę nie po kolei w domu.

Ojciec stał jeszcze przez chwilę, jakby zastanawiając się, czy takie wyjaśnienie go satysfakcjonuje, a następnie skinął głową i zniknął w warsztacie.

***

W piątek Duane zaraz po wschodzie słońca wyruszył do Oak Hill, tak żeby jeszcze przed południem wrócić do domu. Zamierzał zweryfikować w tamtejszej bibliotece informacje, jakie udało mu się zdobyć w Bradley, oraz porównać je z materiałami prasowymi z przeszłości. Nie znalazł niczego nowego. Dość interesujący okazał się pochodzący z 1876 roku artykuł z „New York Timesa”, w którym opisano uroczyste powitanie dzwonu w Elm Haven... Stanowił dowód na to, że coś takiego rzeczywiście miało miejsce - cóż z tego, skoro pojedynczy. Usiłował wydobyć od bibliotekarki numer telefonu Ashley-Montague'ow pod pozorem, że musi dotrzeć do materiałów Stowarzyszenia znajdujących się w posiadaniu rodziny, żeby dokończyć pracę semestralną, pani Frazier jednak odparła, że nie zna ich numeru (bogacze zawsze zastrzegali swoje numery telefonów - Duane nie miał pojęcia, czy to stwierdzenie jest prawdziwe w każdych okolicznościach, w tych jednak okazało się stuprocentowo zgodne z prawdą), po czym żartobliwie wytargała go za ucho i powiedziała:

- Poza tym podczas wakacji nie powinieneś zawracać sobie głowy jakimiś pracami semestralnymi. Idź, przebierz się w coś lżejszego i goń na boisko. Taki upał, a ty paradujesz w grubej flanelowej koszuli!

- Dobrze, proszę pani.

Duane poprawił okulary na nosie i wyszedł. Zjawił się w domu w samą porę, żeby pomóc ojcu załadować na samochód cztery świnie, które miały pojechać na targ w Oak Hill. Westchnął ciężko, kiedy po raz drugi tego dnia pokonywał tę samą drogę, tyle że teraz zajęło mu to zaledwie dziesięć minut, i powziął stanowcze postanowienie, że od tej pory będzie starał się jakoś zgrać swoje plany z planami ojca.

***

W sobotę, podczas drugiego tego lata darmowego seansu filmowego, prezentowano „Herkulesa” - nieco starszy film, przypuszczalnie pozostałość z czasów, kiedy pan Ashley-Montague urządzał w swoim kinie w Peorii trzyfilmowe seanse. Duane rzadko uczęszczał na te pokazy, z tego samego powodu, dla którego rzadko oglądał telewizję - po prostu zarówno on, jak i jego ojciec uważali, że słuchowiska radiowe oraz książki są znacznie ciekawsze i bardziej stymulujące dla wyobraźni niż filmy i programy telewizyjne.

Z jednym wyjątkiem: Duane uwielbiał włoskie filmy przygodowe. Po pierwsze, ze względu na dubbing: aktorzy jak szaleni poruszali ustami przez dwie albo trzy minuty, a z głośników w tym samym czasie padało jedno lub dwa słowa. Po drugie, wyczytał gdzieś, że wszystkie efekty dźwiękowe w tych filmach - kroki, szczęk broni, stukot końskich kopyt, wybuchy wulkanów - wytwarzał jeden staruszek od lat zatrudniony w rzymskim studio filmowym, i ogromnie mu się to spodobało.

Jednak tym razem wcale nie dlatego wyruszył w sobotni wieczór do miasta. Chciał porozmawiać z panem Ashley-Montague'em, a raczej nie mógł liczyć na to, że kiedyś nadarzy się lepsza okazja. Poprosiłby ojca o podwiezienie, ale ten zaraz po obiedzie zaczął majstrować przy jednej ze swoich maszyn, a poza tym Duane wolał nie kusić losu, sugerując przejażdżkę obok Carl's Tavern. Kiedy powiedział, dokąd i po co się wybiera, ojciec nawet nie uniósł głowy.

- W porządku - powiedział, pochylony nad stołem montażowym. - Tylko żebyś nie wracał na piechotę po ciemku.

- Dobrze - odparł Duane, zastanawiając się, jak w takim razie ma wrócić.

Okazało się jednak, że nie musiał iść pieszo. Właśnie mijał boczną drogę prowadzącą do farmy wujka Henry'ego (był to oczywiście wujek Stewarta), kiedy wyjechał stamtąd pickup z wujkiem Henrym i ciotką Leną.

- Dokąd idziesz, chłopcze?

Wujek Henry doskonale wiedział, jak Duane ma na imię, miał jednak w zwyczaju zwracać się „chłopcze” do wszystkich mężczyzn poniżej czterdziestego roku życia.

- Do miasta, proszę pana.

- Wybierasz się na film?

- Owszem.

- W takim razie wskakuj, chłopcze!

Ciotka Lena otworzyła drzwiczki i Duane wgramolił się do środka. W kabinie zrobiło się dość ciasno.

- Mogę pojechać z tyłu - zaproponował Duane, który doskonale zdawał sobie sprawę, że sam zajmuje połowę wyściełanej ławeczki.

- Nie gadaj bzdur! - odparł wujek Henry. - Tak jest przytulniej. Trzymajcie się!

Samochód popędził na łeb, na szyję w dół pierwszego wzgórza, grzechocząc i pobrzękując przemknął przez ciemność między wzniesieniami, a następnie począł się wspinać na drugie, na którego szczycie znajdował się cmentarz.

- Trzymaj się prawej strony, Henry - upomniała męża ciotka Lena.

Należało przypuszczać, że od sześćdziesięciu lat powtarzała to za każdym razem, kiedy tędy jechali - czyli za każdym razem, kiedy jechali dokądkolwiek. Ile mogło to być w sumie? Milion?

Wujek posłusznie skinął głową i jechał dalej tak samo jak do tej pory, czyli środkiem drogi. Nie zamierzał nikomu ustępować. Wygodne koleiny należały wyłącznie do niego. Na szczycie wzniesienia było jeszcze całkiem jasno, chociaż słońce schowało się już dwadzieścia minut temu. Koła zaturkotały na wybojach, po czym pickup z rykiem silnika wpadł w mrok pod drzewami rosnącymi nad Corpse Creek. Po obu stronach drogi w ciemności tańczyły robaczki świętojańskie. Pokryte kurzem i pyłem krzewy wyglądały w blasku reflektorów jak jakieś przedziwne albinotyczne mutacje. Duane był bardzo zadowolony, że nie musi iść tędy na piechotę.

Zerknął ukradkiem na Henry'ego i Lenę Nyquistów. Mieli po siedemdziesiąt kilka lat i w rzeczywistości byli stryjecznymi dziadkami Dale'a, ale i tak wszyscy w okręgu Creve Coeur mówili o nich „wujek Henry” i „ciotka Lena”. Skandynawskie pochodzenie pozwoliło im uniknąć najbardziej niszczących objawów wieku starczego. Lena miała co prawda siwe, ale gęste i długie włosy, a jej pomarszczone policzki były zawsze zaróżowione. Czupryna wujka Henry'ego co prawda nieco się przerzedziła, wciąż jednak zwisała potarganą strzechą nad twarzą, na której zazwyczaj gościł psotny uśmiech urwipołcia podejrzewającego mocno, że lada chwila zostanie schwytany i ukarany za swe występki. Duane wiedział od ojca, że wujek Henry jest dżentelmenem starej daty, co jednak nie przeszkadzało mu w snuciu sprośnych opowieści nad szklanką z piwem.

- Czy to nie tu o mało cię nie przejechało? - spytał wujek Henry, wskazując na roztrzaskany płot i pole zryte kołami.

- Tak, tutaj.

- Henry, trzymaj obie ręce na kierownicy - upomniała męża ciotka Lena.

- Złapali tego typka?

- Nie, proszę pana.

Wujek Henry parsknął pogardliwie.

- Idę o każdy zakład, że to był ten suki... - zająknął się, zerknął niepewnie na żonę, odchrząknął, po czym mówił dalej: - ...ten drań Karl van Syke. Nigdy nie był wiele wart, nadawał się najwyżej na szkolnego albo cmentarnego dozorcę, chociaż akurat na cmentarzu prawie nigdy go nie widać, a już szczególnie wiosną i zimą. Gdyby ludzie sami nie troszczyli się o groby bliskich, wszystko już dawno zarosłoby chwastami!

Duane tylko skinął głową.

- Uspokój się, Henry. Wątpię, żeby Duane miał ochotę wysłuchiwać twoich narzekań na van Syke'a. - Odwróciła się do chłopca i pogłaskała go po policzku ręką o szorstkiej, pomarszczonej skórze. - Bardzo nam przykro z powodu twojego psa. Pomagaliśmy twojemu ojcu wybrać go z miotu jeszcze zanim przyszedłeś na świat. To był prezent dla twojej matki.

Duane ponownie skinął głową i odwrócił głowę do szyby, jakby właśnie po raz pierwszy w życiu ujrzał przesuwające się za nią widoki.

Na Main Street panował ożywiony ruch. Samochody parkowały ukosem po obu stronach ulicy, całe rodziny zmierzały w kierunku parku, objuczone kocami i koszykami z jedzeniem. Na wysokim krawężniku przed Carl's Tavern siedziało kilku mężczyzn z butelkami piwa w dłoniach i głośno rozmawiało. Wujek Henry znalazł wolne miejsce dopiero przy sklepie spożywczym. Wysiadając z samochodu, mamrotał pod nosem, że nienawidzi tych przeklętych składanych krzeseł i że wolałby zostać w wozie i udawać przed samym sobą, że jest w kinie dla zmotoryzowanych.

Duane podziękował za podwiezienie, po czym szybkim krokiem skierował się do parku. Było już późno i przed seansem nie miał co liczyć na długą rozmowę z panem Ashley-Montague'em, ale chciał złapać go przynajmniej na minutę.

***

Dale i Lawrence wcale nie zamierzali iść na film, ale tak się złożyło, że ojciec akurat był w domu - wziął sobie wolną sobotę, co należało do rzadkości - w telewizji szły same powtórki a oboje rodzice mieli ochotę pójść do kina. Zabrali więc koc i wielką torbę prażonej kukurydzy, i w gęstniejącym zmierzchu ruszyli do centrum. Dale zauważył kilka nietoperzy przemykających między drzewami, ale to były zwyczajne nietoperze. Wydarzenia minionego tygodnia zaczęły już powoli blednąć w jego pamięci, coraz bardziej upodabniając się do dawnego, niedobrego snu.

W parku zebrał się jeszcze większy tłum niż zwykle. Trawniki w okolicy estrady i na wprost ekranu niemal całkowicie zniknęły już pod kocami, więc Lawrence pobiegł przodem, żeby zająć miejsce w pobliżu starego dębu. Dale początkowo rozglądał się w poszukiwaniu Mike'a, potem jednak przypomniał sobie, że dzisiaj - jak prawie we wszystkie soboty - Mike opiekuje się babcią. Ani Kevin, ani jego rodzice nigdy nie przychodzili na darmowe seanse. Mieli kolorowy telewizor, jeden z zaledwie dwóch w mieście. Drugi należał do rodziców Chucka Sperlinga.

Zaraz po tym, jak wygaszono światła, ale jeszcze przed początkiem pierwszego dodatku, Dale zauważył Duane'a McBride'a wspinającego się na estradę. Dale wymamrotał jakieś usprawiedliwienie i pobiegł na przełaj przez park, przeskakując nad nogami oraz przynajmniej nad jedną parą rozciągniętą na kocu. Z rozpędu dał susa na estradę, zwykle zarezerwowaną dla pana Ashley-Montague'a oraz dla osoby obsługującej projektor. Właśnie miał zamiar przywitać się z kolegą, kiedy zauważył, że Duane rozmawia z milionerem. Zatrzymał się więc, oparł o balustradę i słuchał.

- ...czego byłyby ci potrzebne takie książki, oczywiście zakładając, że w ogóle istnieją? - zapytał pan Ashley-Montague.

Młody człowiek w krawatce właśnie uporał się z podłączaniem zewnętrznych głośników i wziął się za zakładanie szpuli z kreskówką. Krępa sylwetka Duane'a była doskonale widoczna obok dobroczyńczy.

- Tak jak powiedziałem: piszę pracę semestralną o historii Old Central.

- Teraz są wakacje, chłopcze - odparł pan Ashley-Montague, po czym odwrócił się do asystenta.

Skinął głową i ekran na ścianie Parkside Cafe zalało jaskrawe światło. Widzowie chórem odliczyli od dziesięciu do zera, po czym rozpoczął się filmik z Tomem i Jerrym. Asystent poprawił ostrość obrazu i ustawił poziom dźwięku.

- Bardzo pana proszę... - Duane zbliżył się o krok do milionera. - Obiecam, że niczego nie zniszczę. Chcę tylko sprawdzić pewne fakty, nic więcej.

Ashley-Montague usiadł na ogrodowym krzesełku, które rozstawił dla niego asystent. Dale pierwszy raz widział go z tak bliska. Do tej pory wydawało mu się, że tamten jest młodym człowiekiem, teraz jednak, w ostrym świetle reflektora i srebrzystym blasku odbitym od ekranu, przekonał się, że milioner ma co najmniej czterdzieści lat, a może nawet więcej. Z pewnością postarzał go staromodny ubiór; dzisiaj miał na sobie biały lniany garnitur, który zdawał się niemal świecić w mroku.

- Sprawdzić fakty! - powtórzył i zachichotał. - Ile masz lat, chłopcze? Czternaście?

- Za trzy tygodnie skończę dwanaście.

Dale do tej pory nie miał pojęcia, że jego przyjaciel obchodzi w lipcu urodziny.

- Dwanaście... Dwunastolatki nie sprawdzają faktów, przyjacielu. Zajrzyj do szkolnej biblioteki, to powinno ci wystarczyć.

- Już tam byłem, proszę pana. - Duane mówił bardzo grzecznie i uprzejmie, ale bez szczególnego szacunku. Można było odnieść wrażenie, że to rozmawiają dwaj dorośli ludzie. - Niestety, nie ma tam wielu materiałów na interesujący mnie temat. Pani bibliotekarka powiedziała, że znacznie więcej znajdę w księgach Stowarzyszenia, które panu przekazano. Zdaje się, że nadal są ogólnie dostępne, a ja chciałbym tylko posiedzieć nad nimi parę godzin i poszukać informacji dotyczących Old Central.

Pan Ashley-Montague siedział z założonymi rękami, wpatrzony w ekran, na którym Tom tłukł na kwaśne jabłko Jerry'ego... albo Jerry tłukł Toma. Dale jakoś nigdy nie mógł się zorientować, kto jest kim.

- A o co konkretnie ci chodzi? - zapytał wreszcie.

Duane odetchnął głęboko.

- O dzwon porszów.

W każdym razie Dale'owi wydawało się, że tak powiedział, ponieważ właśnie w tej chwili z głośników dobiegły wyjątkowo donośne łomoty i wrzaski. Pan Ashley-Montague poderwał się jak ukłuty szpilką, chwycił Duane'a za ramię, natychmiast puścił i cofnął się o krok, jakby zażenowany.

- Niczego takiego nie ma! - oświadczył, przekrzykując głos dobywający się z głośników.

Duane odpowiedział coś, czego Dale nie usłyszał. Nawet stojący dużo bliżej pan Ashley-Montague musiał się nieco pochylić w stronę chłopca.

- ...tam kiedyś - dotarły do Dale'a słowa milionera - ale dawno temu go zdjęto. Bardzo dawno temu, chyba jeszcze przed pierwszą wojną światową. Rzecz jasna, to był falsyfikat. Mojego dziadka nabito w butelkę. Oszukano. Wykiwano.

- Właśnie takich informacji potrzebuję do mojej pracy - odparł Duane. - W przeciwnym razie będę musiał napisać, że nikt nie wie, co się z nim stało.

Pan Ashley-Montague zaczął się przechadzać za projektorem. Kreskówka już się skończyła, asystent pospiesznie zakładał szpulę z drugim dodatkiem: krótkim filmem dokumentalnym o rozprzestrzenianiu się komunizmu w XX wieku, z komentarzem Waltera Cronkite'a. Dale spojrzał na ekran, na ciemnowłosego dziennikarza siedzącego za biurkiem. Film był czarno-biały, Dale rok wcześniej oglądał go w szkole na specjalnym pokazie. Mapa Eurazji zaczęła nagle czernieć, w miarę jak po gigantycznym kontynencie rozlewała się komunistyczna zaraza. Groźne strzałki wbijały się w Europę Wschodnią, Chiny oraz inne miejsca, których nazw Dale nie znał.

- Nie ma żadnej tajemnicy! - oświadczył wreszcie milioner zirytowanym tonem. - Wszystko sobie przypomniałem. Zaraz na początku wieku dzwon zdjęto i umieszczono w jakimś magazynie. Był tak popękany, że przy pierwszym uderzeniu serca rozpadłby się na kawałki. Kiedy wybuchła wojna, przetopiono go i zużyto do produkcji armat.

Umilkł, odwrócił się plecami i usiadł na krześle, jakby uważał rozmowę za zakończoną.

Duane nie dawał jednak za wygraną.

- Byłoby wspaniale, gdybym mógł zacytować fragmenty książki, a może nawet sfotografować parę starych ilustracji...

Pan Ashley-Montague westchnął, jakby przygnębił go prezentowany na ekranie gwałtowny wzrost potęgi komunizmu. Głos Waltera Cronkite'a rozbrzmiewał niemal tak samo donośnie jak wrzaski Toma i Jerry'ego.

- Młody człowieku, żadna książka nie istnieje! To, co otrzymałem na mocy testamentu doktora Preistmanna, to po prostu masa nieposegregowanych, chaotycznie zgromadzonych materiałów. O ile pamiętam, było tego kilka pudeł. Natychmiast się tego pozbyłem.

- Gdyby zechciał pan powiedzieć, komu pan to przekazał...

- Nikomu niczego nie przekazałem! - zabrzmiało to niemal jak krzyk. - Po prostu spaliłem je, i tyle! Owszem, pomagałem profesorkowi w badaniach, ale mnie one do niczego nie były potrzebne. Zapewniam cię, że nie istnieje żadna tajemnicza księga, w której mógłbyś znaleźć rozwiązanie gnębiących cię problemów. Możesz za to zacytować moje słowa, młody człowieku. Ten dzwon to była wielka pomyłka... jeden z niezliczonych „białych słoni”, które mój dziadek przywiózł z podróży po Europie... Usunięto go ze szkolnej dzwonnicy na początku wieku, przewieziono do jakiegoś magazynu w Chicago, a następnie przetopiono na armaty, i to wszystko.

Film dokumentalny dobiegł końca, asystent w pośpiechu zakładał znacznie większą szpulę z „Herkulesem”. We względnej ciszy głos pana Ashley-Montague'a zabrzmiał całkiem donośnie, co sprawiło, że kilkanaście zaintrygowanych osób spojrzało na estradę.

- Mógłbym przynajmniej...

- Nie ma żadnego „przynajmniej”! - syknął milioner. - Koniec rozmowy, młodzieńcze! Nie ma żadnego dzwonu i już! Rozmowa skończona.

Trochę kobiecym - przynajmniej zdaniem Dale'a - gestem wskazał w kierunku drewnianych schodków. Następnym skinieniem ręki przywołał asystenta; nagle przed Duane'em stanęła potężna postać z podwiniętymi rękawami. Mógł to być lokaj pana Ashley-Montague'a, jego ochroniarz albo wykidajło z jednego z należących do bogacza lokali.

Duane wzruszył ramionami, odwrócił się i zszedł po stopniach znacznie wolniej, niż uczyniłby to Dale, gdyby to na niego ktoś dorosły wrzasnął w ten sposób. Co prawda Dale był prawie niewidoczny w ciemnym kącie estrady, niemniej jednak dał susa przez balustradę, lądując ze stęknięciem prawie na głowach wujka Henry'ego i ciotki Leny.

Pobiegł za Duane'em, tamten jednak zdążył już wyjść z parku. Szedł środkiem Broad Avenue z rękami w kieszeniach, pogwizdując coś pod nosem. Wyglądało na to, że zmierza ku oddalonym o dwie przecznice ruinom starego domu Ashleyów. Co prawda Dale nie bał się nocy - już dawno wyrósł z takich lęków - niemniej jednak jakoś nie miał ochoty na spacer w głębokim cieniu starych wiązów. Poza tym zależało mu na tym, żeby obejrzeć „Herkulesa”. Zawrócił więc w stronę parku. Nawet jeśli teraz nie pogada z Duane'em, to przecież będzie mógł to zrobić właściwie kiedykolwiek. Nie musiał się spieszyć. Były przecież wakacje.

***

Duane był zanadto podekscytowany, żeby zaprzątać sobie głowę „Herkulesem”. Na tym odcinku ulicy gęsto oblepione liśćmi gałęzie niemal całkowicie tłumiły blask latarń. Na północ stąd ciągnął się pojedynczy rząd małych domków; trawniki od frontu i z tyłu nie były niczym oddzielone, nieco dalej zaś zaczynały się chwasty i krzaki oraz ciągnęła stara linia kolejowa. Nieco dalej, wśród obsianych zbożem pól, stała zrujnowana siedziba rodu Ashley-Montague 'ów.

Duane spoglądał na półkolisty podjazd przykryty gęstym baldachimem gałęzi i obrośnięty po bokach krzakami. Z budowli pozostały jedynie osmolone resztki dwóch kolumn i trzech kominów oraz przysypane deskami i gruzem, stanowiące siedlisko szczurów, piwnice. Duane wiedział, że Dale i reszta często zapędzali się tutaj na rowerach i ostro zakręcali przed samą ruiną, tak by dotknąć którejś z kolumn, nie zatrzymując się ani nie podpierając nogą. Teraz panowały tu głębokie ciemności: nawet robaczki świętojańskie nie rozjaśniały mroku spowijającego podjazd i resztki budowli. Podwójny szpaler starych drzew sprawiał, że odgłosy dobiegające z parku wydawały się jeszcze bardziej odległe.

Duane nie bał się ciemności, niemniej jakoś nie ciągnęło go w głąb mrocznej alejki. Wciąż pogwizdując, skręcił w żwirową ścieżkę prowadzącą w stronę domu Chucka Sperlinga. Za jego plecami, w prawie nieprzeniknionej czerni, coś się poruszyło, zaszeleściło gałęziami i przemknęło obok zapomnianej, zupełnie zarośniętej fontanny.

15

Niedziela dwunastego czerwca była ciepła i nieco mglista. Cienka, jakby rozwodniona warstwa chmur zamieniła niebo w odwróconą szarą misę. O ósmej rano temperatura wynosiła już ponad dwadzieścia pięć stopni, w południe miała wzrosnąć do trzydziestu dwóch. Ojciec wstał bardzo wcześnie i wyjechał w pole, Duane odłożył więc lekturę „New York Timesa” na później. Właśnie dokonywał przeglądu grządek fasoli za stodołą, kiedy zobaczył, jak w długą drogę dojazdową do ich domu skręca samochód. W pierwszej chwili pomyślał, że to wujek Art, szybko jednak dostrzegł, że ten samochód jest mniejszy, biały, a na dachu ma czerwone światło.

Ocierając pot z czoła skrajem koszuli, ruszył w stronę domu. Zielony napis na drzwiczkach głosił: SZERYF OKRĘGU CREVE COEUR.

- Zastałem pana McBride'a, synu? - zapytał mężczyzna o pociągłej opalonej twarzy, częściowo zasłoniętej okularami z lustrzanymi szkłami.

Duane skinął głową, zawrócił na skraj pola, włożył dwa palce do ust i zagwizdał przeraźliwie. Hen, daleko na polu maleńka sylwetka ojca wyprostowała się, przez chwilę stała nieruchomo, a potem ruszyła w stronę domu. Duane niemal się zdziwił, że z szopy nie wybiegł Wittgenstein i nie zamachał ogonem.

Szeryf okazał się bardzo wysokim mężczyzną, miał z pewnością co najmniej metr dziewięćdziesiąt wzrostu. W kapeluszu, okularach, z pasem z przytroczonym służbowym rewolwerem i w butach z cholewkami wyglądał tak, jakby przed chwilą zszedł z plakatu zachęcającego do podejmowania służby w policji. Wrażenia nie psuły nawet półksiężyce potu pod pachami mundurowej koszuli.

- Coś się stało? - spytał Duane.

Zaświtało mu podejrzenie, że być może pan Ashley-Montague złożył na niego skargę albo coś w tym rodzaju. Wczorajsza rozmowa wyraźnie wytrąciła go z równowagi i zaraz po niej gdzieś zniknął - po seansie nigdzie nie można go było dostrzec.

Szeryf skinął głową.

- Obawiam się, że tak, synu.

Duane czekał na ojca, czując, jak pot kapie mu z nosa i brody.

- Pan McBride? - zapytał szeryf.

Ojciec skinął głową i otarł twarz chustką.

- Zgadza się. Jeśli znowu chodzi o te cholerne telefony, to już powiedziałem, że...

- Nie, proszę pana. Chodzi o wypadek.

Ojciec umilkł i przez chwilę trwał w całkowitym bezruchu, jak posąg. Na jego twarzy pojawił się wyraz niepewności, który jednak szybko zniknął. Tylko jedna osoba mogła mieć wpisany jego adres na kartce z nadrukiem: ZAWIADOMIĆ W RAZIE NAGŁEJ POTRZEBY.

- Art. - To nie było pytanie. - Nie żyje?

- Niestety.

Szeryf i Duane niemal równocześnie poprawili okulary na nosach.

- Co się stało?

Ojciec zdawał się patrzeć na bezkresne pola za plecami szeryfa. Albo na nic.

- Wypadek samochodowy. Jakąś godzinę temu.

- Gdzie?

Ojciec kiwał głową, jakby spodziewał się usłyszeć tę wiadomość. Tak samo robił niekiedy, słuchając wiadomości przez radio albo rozprawiając o skorumpowaniu polityków.

- Na Jubilee College Road - odparł szeryf spokojnym, ale nie tak bezbarwnym tonem. - Przy moście na Stone Creek, jakieś trzy kilometry od...

- Wiem, gdzie jest ten most - przerwał mu ojciec Duane'a. - Często pływaliśmy tam z Artem. - Odwrócił się do syna, spojrzał na niego, jakby zamierzał coś powiedzieć, po czym przeniósł wzrok na szeryfa. - Gdzie on teraz jest?

- Kiedy stamtąd odjeżdżałem, właśnie zabierali ciało. Zawiozę pana, jeżeli pan chce.

Ojciec skinął głową i usiadł na miejscu obok kierowcy. Duane wskoczył na tylną kanapę.

To nie jest naprawdę, myślał, kiedy z prędkością co najmniej stu kilometrów na godzinę minęli farmę wujka Henry'ego i ciotki Leny, błyskawicznie wspięli się na wzgórze i przemknęli obok cmentarza. Na następnym zjeździe podrzuciło go tak mocno, że niemal rąbnął głową w sufit. On nas pozabija. Spod kół samochodu tryskały fontanny żwiru i kamyków, drzewa i krzewy, wzdłuż których pędzili, były siwe albo nawet białe od kurzu i pyłu, jakby ktoś posypał je sproszkowaną kredą. Oczywiście Duane doskonale zdawał sobie sprawę, że dzieje się tak za sprawą przejeżdżających samochodów, niemniej te szarobiałe barwy kojarzyły mu się z Hadesem i z cieniami umarłych, czekającymi w nicości; kiedy był bardzo mały, wujek Art przeczytał mu o Odyseuszu, który zszedł do Hadesu i mężnie stawił czoło szarej mgle wiecznego niebytu.

Szeryf nieznacznie zwolnił przy znaku STOP na skrzyżowaniu drogi numer sześć z Jubilee College Road, wprowadził samochód w kontrolowany poślizg i skręcił na twardszą, bardziej ubitą nawierzchnię. Duane dopiero teraz uświadomił sobie, że światło na dachu miga, chociaż syrena jest wyłączona. Po co ten pośpiech? Ojciec siedział wyprostowany w fotelu pasażera z lekko pochyloną głową.

Błyskawicznie pokonali trzykilometrowy odcinek. Duane patrzył przez boczną szybę w lewo, na odległe pasmo lasu skrywające Gypsy Lane. Chwilę potem po obu stronach pojawiły się pola urozmaicone jedynie niewielkimi kępami drzew w zagłębieniach terenu między pagórkami. Chłopiec liczył zjazdy, wiedząc, że czwarty będzie prowadził do niewielkiej dolinki, której dnem płynął Stone Creek.

Przy końcu czwartego zjazdu szeryf mocno nadepnął na hamulec, zjechał na lewą stronę drogi i tam zaparkował. W dolinie panowała niemal całkowita cisza. W pobliżu mostu stało już kilka pojazdów: półciężarówka pomocy drogowej, paskudny czarny Chevrolet J.P. Congdena, nieznane Duane'owi ciemne kombi, laweta ze stacji obsługi Texaco prowadzonej przez Erniego na wschodnich obrzeżach Elm Haven. Żadnej karetki ani śladu samochodu wujka Arta. Może to jakaś pomyłka?

Dopiero chwilę później zauważył co najmniej dwumetrowej długości wyrwę w betonowej barierce mostu. Pozrywane druty zbrojeniowe sterczały z poszarpanych krawędzi niczym przedziwne powykręcane ręce wskazujące w kierunku rzeki. Duane wysiadł z samochodu, podszedł razem z ojcem do barierki i spojrzał w dół. Zobaczył Erniego ze stacji obsługi oraz jeszcze trzech czy czterech mężczyzn, wśród nich sędziego pokoju o szczurzej twarzy, a także cadillaca wujka Arta.

Od razu domyślił się, co się stało. Art zjechał - lub został zepchnięty - z wąskiej drogi tak daleko w prawo, że jego samochód uderzył w początek barierki lewą stroną przodu; siła uderzenia wepchnęła silnik do środka i wyrzuciła dwutonowy wóz w powietrze niczym ogromną, poskręcaną zabawkę. Cadillac, koziołkując, przeleciał nad strumieniem i rąbnął w pień rosnącego po drugiej stronie wielkiego wiązu - na grubym pniu pozostała wyraźna, prawie metrowa blizna, dokoła walało się mnóstwo szkła i połamanych gałęzi - a następnie zsunął się po stromym zboczu do wody, orząc w ziemi głęboką bruzdę i miażdżąc lub wyrywając rosnące tam krzaki, krzewy i trawę, by znieruchomieć odwrócony do góry kołami. Lewego przedniego brakowało, trzy pozostałe wydawały się dziwnie nagie, niemal nieprzyzwoicie odsłonięte. Opony były prawie nowe, z głębokim i wyraźnym bieżnikiem - wujek Art miał niemal obsesję na ich punkcie. Podwozie na pierwszy rzut oka sprawiało wrażenie prawie nieuszkodzonego, jeśli nie liczyć zniszczonej lewej części przedniego zawieszenia.

Drzwi po stronie kierowcy były zgięte niemal wpół i otwarte na oścież, woda zalała wnętrze na głębokość mniej więcej trzydziestu centymetrów. Dokoła połyskiwały niezliczone potrzaskane odłamki szkła, plastiku i metalu. Duane dostrzegł także inne rzeczy; kraciastą skarpetkę w trawie, paczkę papierosów na stoku, atlas samochodowy szeleszczący kartkami w krzakach.

- Już zabrali ciało! - zawołał Ernie, przyczepiając stalową linkę do uchwytu pod zderzakiem. - Przyjechali Donni i pan Mercer, i... O, dzień dobry, panie McBride.

Ernie wrócił do pracy.

Ojciec Duane'a zwilżył wargi koniuszkiem języka.

- Czy już nie żył, kiedy przyjechaliście? - zapytał, nie odwracając głowy.

W lustrzanych szkłach okularów szeryfa odbijały się drzewa i krawędź parowu.

- Tak. Znalazł go pan Carter, ja przyjechałem jakieś pół godziny później. Pan Mercer... to nasz koroner... stwierdził, że pan McBride... to znaczy, że pański brat zginął na miejscu.

Po zboczu wygramolił się zasapany J.P. Congden, przez chwilę dyszał ciężko, zionąc wonią whisky, a następnie podciągnął opadające spodnie i wymamrotał:

- Naprawdę cholernie mi przykro...

Ojciec Duane'a w ogóle nie zwrócił na niego uwagi, tylko ruszył w dół po stromiźnie, chwytając się gałęzi i ślizgając w błotnistych miejscach. Duane i szeryf podążyli za nim - ten drugi zachowywał szczególną ostrożność, starając się nie zabrudzić lśniących butów ani nie wygnieść munduru.

Ojciec przykucnął na brzegu strumienia i zajrzał do wnętrza wraku. Dach był powyginany i spłaszczony, woda sięgała do deski rozdzielczej. Duane zwrócił uwagę, że zniknął czujnik urządzenia przygaszającego światła. Zniszczenia po stronie pasażera nie były wielkie, ale oparcie fotela kierowcy znalazło się niemal za tylną kanapą. Z kierownicy pozostała tylko wyłamana kolumna. Tam, gdzie kiedyś siedział kierowca, znajdowała się plątanina pogiętego metalu i trudnych do zidentyfikowania części, przypominająca zwłoki zamordowanego robota.

Szeryf podciągnął spodnie i również przykucnął, bardzo uważając, żeby zanadto nie zbliżyć się do wody. Odchrząknął, a następnie powiedział:

- Pański brat stracił panowanie nad samochodem i uderzył w krawędź barierki ochronnej na moście. Jak pan widzi, nie miał żadnych szans.

Ojciec Duane'a ponownie bez słowa skinął głową. Woda sięgała mu powyżej kostek, ale on nie zwracał na to uwagi. Przeniósł wzrok na ręce wsparte na kolanach i przez jakiś czas przyglądał się swoim palcom, jakby były istotami z innej planety, z których istnienia zdał sobie sprawę dopiero przed chwilą.

- Gdzie on teraz jest?

- Pan Mercer zabrał go do domu pogrzebowego Taylora - odparł szeryf. - Musi... eee... zająć się paroma sprawami, a potem będzie pan mógł ustalić szczegóły pogrzebu z panem Taylorem.

Ojciec Duane'a lekko pokręcił głową.

- Art nie życzyłby sobie uroczystego pogrzebu, a już na pewno nie u Taylora.

Szeryf poprawił okulary.

- Panie McBride, czy pański brat pił?

Ojciec Duane'a po raz pierwszy spojrzał na policjanta.

- Na pewno nie w niedzielę rano - odparł beznamiętnym tonem, o którym Duane dobrze wiedział, że oznacza narastającą wściekłość.

- No tak, oczywiście. - Musieli się cofnąć, ponieważ Ernie uruchomił wyciągarkę. Przód cadillaca uniósł się ze zgrzytem i począł z wolna obracać się w kierunku zbocza. Z wnętrza wraku wylewała się woda. - Kto wie, być może doznał w samochodzie ataku serca? Wiele osób traci panowanie nad kierownicą z powodu owadów, albo...

- Jak szybko jechał?

Samego Duane'a zaskoczył dźwięk jego głosu. Ojciec i szeryf odwrócili się w jego stronę. Chłopiec zobaczył swoje odbicie w szkłach policjanta. Był tłusty i bardzo blady.

- Co najmniej sto dwadzieścia na godzinę - powiedział szeryf. - Jeszcze nie zmierzyłem śladów poślizgu, ale na pewno nieźle pędził.

- Mój brat nigdy nie przekraczał dozwolonej prędkości - odparł wolno i dobitnie ojciec Duane'a. - Miał prawdziwą obsesję na tym punkcie. Do tego stopnia, że często go wyśmiewałem.

Dwaj mężczyźni przez jakiś czas mierzyli się wzrokiem. Wreszcie szeryf spojrzał w górę, na most i uszkodzoną barierkę.

- No cóż, tym razem przekroczył ją, i to sporo. Właśnie dlatego musimy sprawdzić, czy nie był pijany.

- Uwaga! - wykrzyknął Ernie.

Wszyscy trzej cofnęli się o kilka kroków. Roztrzaskany cadillac powoli wynurzył się z wody. Duane nagle przypomniał sobie, jak kiedyś razem z kolegami polował w tym strumieniu na raki.

- A może ktoś zepchnął go z drogi? - zapytał.

Szeryf długo patrzył na niego w milczeniu.

- Nie ma żadnych śladów, które by o tym świadczyły. Nie dostaliśmy takiego zgłoszenia.

Ojciec chłopca prychnął pogardliwie. Duane podszedł do wraku, który obracał się powoli na stalowej linie i wskazał na wyraźną czerwoną smugę na zmiażdżonych drzwiach po stronie kierowcy.

- A czy to nie może być lakier samochodu, który zepchnął wujka Arta na pobocze?

Szeryf zbliżył się i przyjrzał z bliska.

- Wygląda mi na starą sprawę, synu, ale zajmiemy się tym. - Wyprostował się i wsadził ręce za pas z kaburą. - Niewiele jest samochodów, które dałyby radę zepchnąć z drogi takiego cadillaca.

- Ciężarówka dałaby radę.

Duane podniósł wzrok i napotkał spojrzenie stojącego na krawędzi nasypu J.P. Congdena.

- Lepiej stamtąd wyjdźcie, jak będę go podnosił! - zawołał Ernie.

- Chodźmy stąd - powiedział ojciec do Duane'a.

Były to pierwsze słowa, jakie skierował do syna od chwili, kiedy na farmę przyjechał szeryf. Zaczęli się wspinać na stromy i śliski stok. Po kilku krokach zrobił coś, czego nie czynił od dobrych pięciu lat: podał Duane'owi rękę.

***

Po powrocie na farmę wszystko wydawało się inne. Cienka zasłona chmur zaczęła się rozdzierać, na pola spływał rzęsisty blask słońca. Dom i stodoła wyglądały jak świeżo pomalowane, stary pickup na podjeździe zdumiewająco odmłodniał. Głęboko zadumany Duane czekał przy drzwiach kuchennych, aż ojciec skończy rozmawiać z szeryfem. Z zamyślenia wyrwał go dopiero odjazd samochodu.

- Jadę do miasta - poinformował go ojciec. - Zaczekaj na mnie.

Duane ruszył w stronę pickupa.

- Jadę z tobą.

Ojciec delikatnie położył mu rękę na ramieniu.

- Zostań, proszę. Muszę pojechać do Taylora, zanim ten cholerny sęp zacznie upiększać Arta. Poza tym muszę zadać paru ludziom kilka pytań.

Duane otwierał już usta, żeby zaprotestować, ale spojrzał ojcu w oczy i zrozumiał, że tamten chce być przez chwilę sam, musi przez chwilę być sam na sam ze swoimi myślami, skinął więc tylko głową i usiadł na progu. Przyszło mu do głowy, żeby zająć się pieleniem, ale jakoś nie miał na to najmniejszej ochoty. Nagle zrobiło mu się wstyd, ponieważ uświadomił sobie, że jest głodny. Chociaż gardło ściskała mu stalowa obręcz - jeszcze mocniej niż wtedy, kiedy umarł Witt - a w piersi wzbierało straszliwe cierpienie, to równocześnie po prostu, najzwyczajniej w świecie chciało mu się jeść. Pokręcił głową, wstał i wszedł do domu, zrobił sobie kanapkę z serem, pasztetem i sałatą, po czym zaczął szukać w pracowni ojca ostatniego numeru „New York Timesa”. Robił to wszystko niemal bez udziału świadomości, przed oczami bowiem cały czas miał zmiażdżonego cadillaca, potrzaskane szkło i smugę czerwonego lakieru na drzwiach kierowcy.

Na automatycznej sekretarce migało zielone światełko. Duane odruchowo przewinął taśmę i włączył odtwarzanie.

- Darren? Duane? Do licha, dlaczego nie wyłączycie tego cholerstwa i sami nie odbierzecie telefonu? - rozległ się głos wujka Arta.

Duane przestał żuć i wcisnął STOP. Serce zamarło mu w piersi, przez jakiś czas wahało się, czy podjąć na nowo pracę, uderzyło raz, powoli i z wielkim wysiłkiem, a następnie zaczęło łomotać jak oszalałe. Chłopiec wziął głęboki wdech, cofnął taśmę i ponownie włączył odtwarzanie.

- ...odbierzecie telefonu? Duane, mam sprawę do ciebie. Znalazłem to, czego szukałeś. W sprawie dzwonu. Wszystkie informacje przez cały czas były w bibliotece. To zupełnie niesamowita sprawa. Niesamowita i niepokojąca. Przepytałem paru starych mieszkańców Elm Haven, ale nikt niczego nie pamięta, za to w tej książce... Zresztą, sam zobaczysz. Która teraz godzina? Dwadzieścia po dziewiątej. Będę u was gdzieś około wpół do jedenastej. Na razie.

Duane odsłuchał wiadomość jeszcze dwa razy, wyłączył sekretarkę i ciężko usiadł w fotelu. Już nie był w stanie powstrzymać rozpierających go emocji. Łzy popłynęły obficie po jego twarzy, towarzyszyło im głośne, rozpaczliwe szlochanie. Co minutę lub dwie zdejmował okulary, ocierał oczy wierzchem ręki, odgryzał kolejny kęs kanapki. Minęło dużo czasu, zanim wrócił do kuchni.

***

W biurze szeryfa nikt nie odbierał telefonu, ale Duane'owi udało się dopaść go w domu. Zupełnie zapomniał, że to niedziela.

- Książka? - zdziwił się szeryf. - Nie zauważyłem żadnej książki. Czy to ważne, chłopcze?

- Tak - odparł Duane, a następnie dodał: - dla mnie.

- Na miejscu wypadku nie widziałem żadnej książki, ale oczywiście jeszcze wszystkiego nie pozbieraliśmy. Poza tym mogła być w tym pier... to znaczy, w samochodzie.

- A gdzie teraz jest samochód? U Erniego?

- Albo u J.P. Congdena.

- U J.P. Congdena? Dlaczego właśnie u niego?

Szeryf westchnął cicho - Duane mógłby przysiąc, że z odrazą.

- No cóż, J.P. korzysta z policyjnego radia, więc słyszy meldunki o wszystkich wypadkach. Ma układ z Erniem: czasem odkupuje od niego wraki i sprzedaje je później na części. W każdym razie Ernie przypuszcza, że to właśnie z nimi robi.

Jak niemal wszystkie dzieciaki w mieście, Duane wiedział o plotkach, według których sędzia pokoju maczał palce w handlu kradzionymi samochodami. Być może części z rozbitych samochodów również przydawały się w tym procederze.

- Wie pan, dokąd trafił cadillac wujka Arta?

- Nie mam pojęcia, ale wydaje mi się, że jednak do Erniego, bo przecież Ernie musiał wrócić do warsztatu. W sobotę jest sam w warsztacie i na stacji, a jego żona wścieka się, kiedy musi zamiast niego nalewać benzynę. Ale nie musisz się martwić, chłopcze: wszystkie rzeczy osobiste, jakie znajdziemy, na pewno zwrócimy twojemu ojcu. Zdaje się, że był jego najbliższym żyjącym krewnym, prawda?

- Tak - odparł Duane, myśląc o tym, jakie to piękne słowo „krewny” i od jakiego wyrazu pochodzi. - Tak... - powtórzył nieco ciszej.

- No więc nie ma powodu do obaw. Jeśli była tam jaka? Książka czy coś w tym rodzaju, na pewno ją dostaniecie. Jutro rano pojadę do Erniego i sam wszystkiego dopilnuję, a tymczasem muszę jeszcze zebrać parę informacji do raportu. Będziecie wieczorem w domu?

- Owszem.

Po skończonej rozmowie dom wydał się dziwnie pusty. Duane wyraźnie słyszał tykanie zegara nad piecem i muczenie bydła, hen, daleko na zachodnim pastwisku. Niebo znowu zaciągnęło się chmurami. Chociaż panował nieznośny upał, nigdzie nie dało się dostrzec ani śladu słońca.

***

Dale dowiedział się o śmierci wujka Duane'a późnym popołudniem od matki, która rozmawiała z panią Grumbacher, która usłyszała to od pani Sperling, która przyjaźniła się z panią Taylor. Byli zajęci sklejaniem plastikowego modelu samolotu, kiedy mama przyszła i oznajmiła im smutną nowinę. Oczy Lawrence'a wypełniły się łzami.

- O kurczę, biedny Duane! Najpierw jego pies, a teraz wujek...

Dale dał mu mocnego kuksańca. Sam nie wiedział dlaczego.

Minęło trochę czasu, zanim zebrał się na odwagę, w końcu jednak poszedł od telefonu i wykręcił numer Duane'a. W słuchawce rozległ się cichy trzask, a chwilę potem Dale usłyszał dziwny, nieco zniekształcony głos kolegi:

- Dzień dobry. Akurat nie możemy podejść do aparatu, ale jeśli chcesz nam coś przekazać, to wszystko zostanie nagrane. Proszę policzyć do trzech i zacząć mówić.

Dale policzył do trzech i odłożył słuchawkę. Policzki paliły go żywym ogniem. Miałby teraz poważne problemy z wykrztuszeniem choćby słowa do prawdziwego Duane'a; nagrywanie kondolencji na magnetofon w ogóle nie wchodziło w grę. Zostawił brata przy pracy nad modelem - Lawrence wywalił na wierzch prawie cały język i niemal dostał zeza, tak bardzo się starał - a sam wskoczył na rower i pojechał do Mike'a.

- Eeawkee! - zawołał i zeskoczył w biegu z roweru, który samodzielnie przejechał jeszcze kilka metrów, by wreszcie upaść na trawę.

- Keeawee!

Odzew rozległ się z korony ogromnego klonu, którego gałęzie zwieszały się nad ulicą.

Dale podbiegł do pnia, wspiął się po niskich, rozłożystych konarach do dolnego domku zawieszonego jakieś cztery metry nad ziemią, po czym kontynuował wspinaczkę w kierunku tajnej platformy dziewięć metrów wyżej. Mike siedział na krawędzi drewnianej konstrukcji, oparty plecami o grubą gałąź. Dale usiadł obok i spojrzał w dół, ale nie dostrzegł ziemi, ponieważ zasłaniały ją niezliczone liście. Oni również byli niewidoczni z dołu.

- Właśnie się dowiedziałem, że...

- Wiem - przerwał mu Mike, żując długie źdźbło trawy. - Ja też o tym niedawno usłyszałem. Nawet chciałem do ciebie iść w tej sprawie. Znasz go lepiej ode mnie.

Dale skinął głową. Zaprzyjaźnił się z Duane'em w czwartej klasie, kiedy okazało się, że obu pasjonują książki i rakiety; różnili się tym, że Dale marzył o rakietach, Duane zaś je budował.

O ile Dale pochłaniał książki zaskakująco poważne jak na swój wiek, o tyle lista lektur Duane'a mogła przyprawić o zawrót głowy. Mimo to więzy przyjaźni się zacieśniły: chłopcy spędzali razem większość przerw, często widywali się także poza szkołą. Dale przypuszczał, że jest jedyną osobą na świecie, której Duane zwierzył się z ambicji zostania pisarzem.

Wykonał nieokreślony ruch ręką.

- Dzwoniłem, ale nikt nie odpowiada.

Mike przez jakiś czas uważnie przyglądał się źdźbłu, które przeżuwał, po czym pozwolił mu spaść w gęstwinę liści oddzielającą ich od ziemi.

- Moja mama też dzwoniła, ale usłyszała tylko tę ich automatyczną sekretarkę. Wybiera się tam później z jeszcze paroma paniami. Mają zawieźć im coś do jedzenia. Twoja mama pewnie też pojedzie.

Dale ponownie skinął głową. Śmierć w Elm Haven lub najbliższej okolicy oznaczała niemal natychmiastowe pojawienie się batalionu kobiet objuczonych żywnością, które spadały na pogrążony w żałobie dom niczym Walkirie. To właśnie Duane opowiedział mi o Walkiriach, pomyślał Dale. Nie pamiętał już dokładnie, co one właściwie robiły, ale na pewno miały coś wspólnego ze śmiercią.

- Widziałem parę razy jego wujka - powiedział. - Był bardzo miły. I mądry. Nie taki nerwowy, jak ojciec Duane'a.

- Ojciec Duane'a jest alkoholikiem - stwierdził Mike rzeczowym tonem, pozbawionym nawet śladu szyderstwa albo pogardy.

Dale wzruszył ramionami.

- Ten wujek ma... to znaczy miał siwe włosy i brodę. Rozmawiałem z nim kiedyś i wydał mi się taki trochę... dziwny.

Mike zerwał liść i zaczął go skubać.

- Słyszałem, jak pani Somerset mówiła mojej mamie, że pani Taylor powiedziała, że ten drąg od kierownicy przebił go na wylot i że nie ma mowy o tym, żeby pokazać go w otwartej trumnie. Mówiła też, że tata Duane'a zagroził panu Taylorowi, że wyrwie mu drugą dziurę w tyłku, jeśli chociaż tknie ciało jego brata. To znaczy ciało pana McBride'a.

Dale również zerwał liść. Do tej pory nigdy nie słyszał określenia „wyrwać komuś drugą dziurę w tyłku”, ale bardzo mu się spodobało i musiał mocno się postarać, żeby się nie uśmiechnąć. Zaraz jednak przypomniał sobie o czym mowa i wesołość minęła jak ręką odjął.

- Ojciec Cavanaugh też tam pojechał - mówił dalej Mike. - Co prawda nikt nie miał pojęcia, jakiego wyznania był pan McBride, to znaczy wujek Duane'a, ale ojciec na wszelki wypadek udzielił mu ostatniego namaszczenia.

- Czego?

Dale uporał się z jednym liściem i wziął się za następny. Ulicą, daleko pod nimi, przeszła grupka dziewcząt, nie podejrzewających nawet, że nad ich głowami toczy się prowadzona przyciszonymi głosami rozmowa.

- Namaszczenia - wyjaśnił Mike.

Dale skinął głową, chociaż wcale nie był teraz wiele mądrzejszy. Katolicy mieli mnóstwo przedziwnych zwyczajów i wydawało im się, że wszyscy doskonale wiedzą, o co w tym chodzi.

W czwartej klasie Dale widział, jak Gerry Daysinger nabija się z różańca: założył go sobie na szyję i tańczył jak dziki, wykrzykując, że Mike jest babą, bo nosi naszyjnik. Mike nic nie odpowiedział, tylko rąbnął go w twarz, usiadł mu okrakiem na piersi, zdjął różaniec i poszedł sobie. Od tej pory nikt się nie odważył robić sobie z tego żartów.

- Właśnie wtedy przyjechał ojciec Duane'a - ciągnął Mike - ale nie chciał rozmawiać z ojcem C. Kazał tylko panu Taylorowi trzymać się z daleka od jego brata i podał adres, pod który pan Taylor ma odesłać zwłoki do kremacji.

- Do kremacji... - powtórzy Dale szeptem.

- To znaczy, że do spalenia.

- Wiem, głupku! - parsknął Dale. - Po prostu się zdziwiłem.

Oprócz zdziwienia poczuł także ulgę. Już co najmniej od kwadransa rozmyślał z niepokojem o tym, jak to będzie podczas wystawienia zwłok w zakładzie pogrzebowym, że będzie musiał siedzieć obok Duane'a, i w ogóle... Ale kremacja? Kremacja oznaczała chyba, że nie będzie pogrzebu, zgadza się?

- Kiedy ma się odbyć? Ta kremacja.

To było bardzo dorosłe, ostateczne słowo. Mike wzruszył ramionami.

- Pójdziesz go zobaczyć?

- Kogo? - spytał niezbyt pewnie Dale.

Wiedział, że Digger Taylor od czasu do czasu przemyca kumpli do pomieszczenia, w którym jego ojciec przygotowuje zwłoki. Chuck Sperling przechwalał się kiedyś, że razem z Diggerem widzieli panią Duggan zupełnie gołą na stole do balsamowania nieboszczyków.

- Jak to kogo? Jasne, że Duane'a! A ty myślałeś, że kogo, baranie?

Dale odchrząknął, wyrzucił resztkę liścia i zabrał się do wycierania ręki. Zerknął w górę przez niezbyt szczelną zasłonę liści nad ich głowami.

- Niedługo będzie ciemno...

- Wcale nie. Najwcześniej za dwie godziny. Teraz są najdłuższe dni w roku. Po prostu zachmurzyło się, i tyle.

Duane rozmyślał o odległości dzielącej ich od Domu Duane'a i o tym, jak Duane ledwo wyszedł z życiem ze spotkania z Trupowozem. Musieliby jechać właśnie tą drogą, przy której to się stało. Myślał też o tym, co powiedzą panu McBride'owi, kiedy dotrą na miejsce, i o dorosłych, których tam zastaną. Czy może być coś trudniejszego niż rozmowa z kimś, kto właśnie stracił bliską osobę?

- Dobra - mruknął. - Chodźmy.

Zeszli z drzewa, wskoczyli na rowery i mocno nacisnęli na pedały. Niebo na wschodzie było już niemal czarne, jakby zbliżała się burza. Powietrze trwało w całkowitym bezruchu. Kiedy pokonali mniej więcej połowę trasy do drogi numer sześć, z naprzeciwka pojawił się samochód, ciągnąc za sobą chmurę kurzu i pyłu. Chłopcy prawie zjechali do rowu, żeby go przepuścić.

Byli to Duane i jego ojciec. Samochód minął ich i pojechał dalej.

***

Duane zauważył kolegów i od razu się domyślił, że jadą do niego na farmę. Odwrócił się i odprowadził ich wzrokiem aż do chwili, kiedy zniknęli w obłokach pyłu. Ojciec w ogóle nie zwrócił na nich uwagi, a Duane nie powiedział ani słowa na ten temat. Musiał sporo się natrudzić, żeby go przekonać, że książka jest na tyle ważna, iż powinni jeszcze dziś wyruszyć na jej poszukiwania. Zaczął od odtworzenia nagrania z taśmy.

- O co tu właściwie chodzi, do cholery?

Po powrocie z domu pogrzebowego ojciec był w paskudnym nastroju.

Duane wahał się tylko chwilę. Oczywiście mógłby wyjaśnić wszystko od a do z, tak jak opowiedział to wujkowi Artowi, ale pora była na to zupełnie nieodpowiednia. W kontekście świeżej i bolesnej straty cała ta sprawa z dzwonem Borgiów wydawała się zupełnie pozbawiona znaczenia. Duane powiedział tylko, że razem z wujkiem badali sprawę pewnego dzwonu przywiezionego przed laty z Europy przez jednego z Ashley-Montague'ôw, a potem całkowicie zapomnianego. Starał się, żeby zabrzmiało to jak opowieść o kolejnym z niezliczonych odkrywczo-detektywistycznych przedsięwzięć; kiedyś budowali wspólnie teleskop astronomiczny, a którejś jesieni postanowili skonstruować modele wszystkich urządzeń wymyślonych przez Leonarda da Vinci.

Ojciec przyjął do wiadomości, o co chodzi, nadal jednak nie mógł pojąć, dlaczego jest takie ważne, żeby jak najprędzej dostać się do wraku cadillaca. Duane zdawał sobie sprawę, że fatalny nastrój ojca w znacznej mierze bierze się z niedostatku alkoholu w organizmie; wiedział również, że jeśli pozwoli ojcu wejść do Carl's Tavern albo Black Tree, minie kilka dni, zanim ujrzy go ponownie. Co prawda oficjalnie knajpy były nieczynne w niedziele, ale stali klienci zawsze mogli liczyć na to, że zostaną wpuszczeni od tyłu.

- Może ja poszukałbym książki, a ty w tym czasie kupiłbyś butelkę wina, albo coś w tym rodzaju - zaproponował Duane. - Wiesz, żebyśmy uczcili pamięć wujka Arta.

Ojciec przez chwilę świdrował go spojrzeniem spod zmarszczonych brwi, ale stopniowo jego rysy się wygładziły. Co prawda rzadko godził się na kompromisy, potrafił jednak odróżnić dobry kompromis od złego - tym bardziej, że był wewnętrznie rozdarty między świadomością, że musi być trzeźwy aż do chwili, kiedy wszystkie formalności zostaną załatwione, a zżerającą go potrzebą wychylenia czegoś mocniejszego.

- W porządku - powiedział wreszcie. - Rozejrzymy się, a ja zgarnę coś do domu. Ty też będziesz mógł wznieść toast za Arta.

Duane skinął głową. Jedyną rzeczą, jakiej się naprawdę bał - przynajmniej do tej chwili - był alkohol. Lękał się, że jest to jakaś rodzinna choroba i że wystarczy jeden kieliszek, żeby stoczył się w przepaść, która przed z górą trzydziestu laty pochłonęła jego ojca. Tym razem jednak tylko kiwnął głową; wkrótce potem wyruszyli do miasta, posiedziawszy przez chwilę nad obiadem, na który w gruncie rzeczy żaden z nich nie miał ochoty.

Należąca do Erniego stacja benzynowa Texaco i warsztat były nieczynne. W niedziele Ernie zamykał je o czwartej po południu. Z tyłu stały trzy roztrzaskane samochody, lecz nie było wśród nich cadillaca Arta. Duane powtórzył ojcu, co szeryf mówił o Congdenie, ten zaś odwrócił się, mamrocząc pod nosem. Duane usłyszał tylko: „...tę cholerną złodziejską kapitalistyczną świnię...”.

Minęli pogrążoną w ciemności Old Central, skręcili w Depot Street. Duane dostrzegł siedzących na długiej werandzie rodziców Dale'a Stewarta, zauważył, jak zesztywnieli na jego widok i jak odprowadzili samochód wzrokiem.

Czarnego chevroleta Congdena nie było ani na podwórku, ani na rozjeżdżonym błotnistym podjeździe. Ojciec Duane'a załomotał do drzwi, odpowiedziało im jednak tylko ujadanie jakiegoś dużego psa, obeszli więc dom od tyłu. Za rozpadającą się komórką walały się sprężyny, puszki po piwie, stara pralka oraz mnóstwo trudnych do rozpoznania przerdzewiałych resztek. Było tam również osiem samochodów. Dwa stały na cegłach i wyglądały tak, jakby miały jeszcze szansę kiedyś odjechać stąd o własnych siłach. Pozostałe sześć leżało w chwastach niczym wielkie metalowe trupy. Cadillac wujka Arta stał najbliżej szopy.

- Nie wchodź do środka - powiedział ojciec dziwnym tonem.

- Jeśli zobaczysz książkę, ja ci ją wyjmę.

Dopiero teraz, kiedy samochód stał na kołach, można było w pełni ocenić rozmiar zniszczeń. Dach został zgnieciony tak bardzo, że zrównał się z górnymi krawędziami siedzeń, pojazd wyglądał tak jakby ścisnęła go jakaś ogromna dłoń. Pokrywa silnika zniknęła, na trawie leżały porozrzucane części. Duane podszedł od strony kierowcy.

- Tato!

Po chwili ojciec stanął obok niego. Brakowało obu drzwi z lewej strony samochodu.

- Były, kiedy wyciągali samochód ze strumienia - powiedział Duane. - Zauważyłem ślad czerwonego lakieru i powiedziałem o tym szeryfowi.

- Tak, pamiętam.

Ojciec podniósł leżącą na ziemi łyżkę do opon i zaczął rozgarniać nią chwasty, jakby spodziewał się w ten sposób znaleźć brakujące drzwi. Duane przykucnął, zajrzał do środka, potem uczynił to samo przez otwór po tylnej szybie. Z najwyższym trudem otworzył tylne prawe drzwi i ostrożnie wsunął głowę do środka.

Poskręcany metal. Rozszarpana tapicerka. Sprężyny. Jakieś kable, wisząca w strzępach podsufitka. Mnóstwo szkła. Woń krwi, benzyny i oleju. Nigdzie ani śladu książki.

Ojciec przerwał poszukiwania.

- Nie ma ich tutaj. A ty coś znalazłeś?

Duane pokręcił głową.

- Musimy wrócić na miejsce wypadku.

- Nie. - Ojciec powiedział to takim tonem, że chłopiec od razu zrozumiał, iż rzecz nie podlega dyskusji. - Nie dzisiaj.

Duane odwrócił się na pięcie i z pochyloną głową powoli ruszył przed siebie. Do piekącego bólu, który wciąż rozsadzał mu pierś, dołączyło ogromne, wręcz przygniatające przygnębienie. Czekał go teraz wieczór w towarzystwie ojca i butelki. Nic nie wyszło z jego planów.

Z rękami wbitymi głęboko w kieszenie wyszedł zza komórki. Pies rzucił się na niego tak gwałtownie, że nawet nie zdążył ich wyjąć.

W pierwszej chwili nie zorientował się, że to pies. Nagle pojawiło się przed nim coś wielkiego, z wyszczerzonymi kłami, wydające odgłos, jakiego nigdy w życiu nie słyszał; chwilę potem to coś skoczyło na niego z impetem, wielka paszcza kłapnęła mu tuż przed nosem. Runął na wznak, czarno-brązowe ciało przemknęło mu nad głową, wylądowało dwa kroki dalej, skręcone i sprężone do kolejnego skoku.

Leżąc na plecach na zdeptanej trawie, szkle i kawałkach rdzewiejącego metalu, Duane w ułamku sekundy zrozumiał, co to znaczy spotkać się twarzą w twarz ze śmiercią. Czas zamarł, a on zamarł w czasie. Poruszał się jedynie wielki pies, i to tak szybko, że przypominał czarną błyskawicę. Stanął nad nim, wyszczerzył ociekające śliną kły i otworzył paszczę, żeby rozszarpać mu gardło.

Łyżka do opon trafiła psa w bok klatki piersiowej. Uderzenie było tak silne, że pies przeleciał w powietrzu trzy metry. Upadł z odgłosem przypominającym zgrzytanie zepsutej skrzyni biegów.

- Wstawaj! - wysapał ojciec, przyklęknąwszy między synem i psem, który zdążył już zerwać się na łapy.

Duane nie miał pojęcia, czy polecenie jest skierowane do niego, czy do dobermana. Zaczął się powoli gramolić, był dopiero na kolanach, kiedy pies zaatakował ponownie. Tym razem, żeby dostać się do swojej niedoszłej ofiary, musiałby przeskoczyć nad ojcem Duane'a, i to właśnie spróbował zrobić. Mężczyzna błyskawicznie odsunął się w bok i zerwał na równe nogi, równocześnie z całej siły uderzając łyżką do opon mniej więcej pod kątem czterdziestu pięciu stopni w górę. Łyżka trafiła psa w dolną szczękę, łeb odgiął się do tyłu, doberman wykonał pół salta wstecz, rąbnął całym ciężarem ciała w ścianę komórki i osunął się na ziemię.

Chłopiec wreszcie zdołał dźwignąć się na nogi i zaczął się cofać chwiejnym krokiem, ale nic mu już nie groziło. Ojciec podszedł, kopnął głowę zwierzęcia, a ta zakołysała się bezwładnie, jakby z resztą ciała łączyły ją jedynie luźne sznurki. Szeroko otwarte ślepia szybko zachodziły mgłą.

- O rety... - wystękał Duane. Był pewien, że jeśli nie spróbuje obrócić tego w żart, to po prostu położy się w trawie i rozbeczy jak dziecko. - Pan Congden trochę się zdziwi.

- Pieprzę Congdena - warknął ojciec, ale w jego głosie nie było szczególnej pasji. Wręcz przeciwnie: po raz pierwszy od chwili, kiedy osiem godzin temu na ich farmę zajechał samochód szeryfa, sprawiał wrażenie prawie zupełnie rozluźnionego.

- Trzymaj się blisko mnie.

Nie wypuszczając z ręki łyżki do opon, podszedł do drzwi wejściowych i zapukał mocno. Wciąż były zamknięte, nikt nie zareagował na pukanie.

- Słyszysz?

Duane pokręcił głową.

- No właśnie, ja też nie.

Wtedy Duane zrozumiał, o co chodzi: albo pies, który wcześniej wściekle ujadał w środku, nagle ogłuchł, albo leżał teraz martwy obok komórki. Jeśli; w grę wchodziła druga ewentualność, oznaczało to, ze ktoś go wypuścił.

Ojciec wyszedł na ulicę, rozejrzał się. Mrok pod drzewami był już bardzo gęsty, dobiegający ze wschodu łoskot zwiastował nadciągającą burzę.

- Chodźmy - powiedział do syna. - Jutro poszukamy twojej książki.

Byli już prawie przy wieży ciśnień, kiedy Duane przestał dygotać i nagle przypomniał sobie o czymś:

- A butelka?

W duchu obrzucał się najgorszymi obelgami za to, że przypomina ojcu o alkoholu, uznał jednak, że akurat w tej sytuacji jest to całkowicie usprawiedliwione.

- Pieprzę butelkę. - Ojciec spojrzał na niego i uśmiechnął się lekko. - Wypijemy za Arta po szklaneczce pepsi. Chyba tym się zawsze raczyliście, prawda? Wypijemy, powspominamy, a potem pójdziemy spać, bo jutro czeka nas wczesna pobudka. Mamy mnóstwo spraw do załatwienia. W porządku?

Duane skinął głową.

***

Jim Harlen wyszedł ze szpitala w niedzielę, równo tydzień po tym, jak tam trafił. Całe lewe ramię miał w gipsie, głowę i klatkę piersiową w bandażach, przekrwione oczy otoczone ciemnymi obwódkami i wciąż brał leki przeciwbólowe, ale lekarze i matka uznali, że powinien wrócić do domu.

Harlen nie chciał wracać do domu.

Nie pamiętał zbyt dobrze samego wypadku, pamiętał jednak więcej, niż się do tego przyznawał: jak wymknął się na seans filmowy, jak śledził starą panią Dublet, nawet jak zaczął się wspinać po ścianie szkoły, żeby zajrzeć przez okno... Nie pamiętał tylko samego upadku ani tego co go spowodowało. Co noc budził się z koszmarnych snów zlany potem, z sercem łomoczącym w piersi, pulsującą głową i rękami Zaciśniętymi kurczowo na metalowej krawędzi łóżka. Początkowo była przy nim matka, potem musiał wzywać pielęgniarkę. Chciał, żeby ktoś z nim był, ktoś dorosły. Pielęgniarki - szczególnie ta starsza, pani Carpenter - chętnie przy nim zostawały, przemawiały czule i głaskały po włosach, aż znowu zasnął.

Nie pamiętał także snów, które wtrącały go w otchłań bezdennego przerażenia, niemniej na samą myśl o nich jego ciało pokrywało się gęsią skórką - podobnie jak na myśl o powrocie do domu.

Odwiózł ich jakiś znajomy mamy, którego widział po raz pierwszy w życiu. Harlen leżał w tylnej części dużego kombi; czuł się potwornie głupio w gipsowym pancerzu, a jeśli chciał spojrzeć na zewnątrz, musiał unieść głowę i wykręcić ją niewygodnie. Podczas piętnastominutowej jazdy z Oak Hill do Elm Haven miał wrażenie, że z każdym kilometrem zapuszcza się coraz głębiej w pozbawioną światła, czarną otchłań.

- Chyba będzie padać - powiedział przyjaciel matki. - Zboże tylko na to czeka.

Harlen bąknął coś w odpowiedzi. Kimkolwiek był ten dupek - zdążył już zapomnieć jego imię, które matka rzuciła ot tak, od niechcenia, jakby tamten był starym przyjacielem rodziny, którego jej syn powinien znać co najmniej od urodzenia, jeśli nie dłużej - na pewno nie był farmerem. Świadczyły o tym: czyściutki, wręcz błyszczący samochód, delikatne, wypielęgnowane ręce jego właściciela oraz elegancki tweedowy garniturek. Ten palant nie miał najmniejszego pojęcia, na co czeka zboże, i w gruncie rzeczy nic go to nie obchodziło.

Na miejsce dotarli około szóstej - matka miała się po niego zgłosić o drugiej, ale spóźniła się o kilka godzin - i fagas z przesadnym zaangażowaniem pomógł mu przejść do pokoju, zupełnie jakby Harlen miał złamaną nie rękę, ale nogę. Jim musiał jednak przyznać, że wspinaczka po schodach mocno nadszarpnęła jego siły. Usiadł ciężko na łóżku, rozglądając się po swoim pokoju, jakby widział go po raz pierwszy w życiu, a w tym czasie matka zbiegła na dół po lekarstwo. Z parteru przez jakiś czas dobiegały przyciszone szepty, potem zapadła cisza. Harlen wyobraził sobie pocałunek, wyobraził sobie, jak fagas wpycha jej język do ust, a ona podnosi nogę, przyciska wewnętrzną stronę uda do jego uda i prostuje stopę, tak zawsze robiła, całując na pożegnanie swoich fagasów, podczas gdy on patrzył na to z okna swojego pokoju.

Przez szyby sączyło się żółtawe, niezdrowe światło. Nagle uświadomił sobie, dlaczego pokój wygląda tak dziwnie: po prostu matka tu posprzątała. Zniknęły sterty ubrań, stosy komiksów, żołnierzyki i popsute modele, nawet zakurzona piramida „Boy's Life” z kąta. Pomyślał z niepokojem o „rozebranych” pisemkach w szafie: czy do nich dotarła? Spróbował nawet wstać, żeby sprawdzić, natychmiast jednak zakręciło mu się w głowie i czym prędzej opadł z powrotem na łóżko. Niech to szlag trafi! Do bolącej głowy dołączyło bolące ramię. Zwykle najbardziej dokuczało mu właśnie wieczorem. Do cholery, przecież wsadzili mu w nie stalowy gwóźdź! Zamknął oczy, usiłując sobie wyobrazić wielki gwóźdź, wielkości tych z podkładów kolejowych, tkwiący w jego ciele, i nagle poczuł, że jeszcze chwila, a wybuchnie płaczem. Gdzie ona się podziewa, do kurwy nędzy? Albo raczej: gdzie się kurwi?

W końcu matka zjawiła się ponownie, pełna dobrych chęci i zachwycona, że jej mały Jimmy znowu jest w domu. Harlen dopiero teraz zauważył, jak grubo ma nałożony makijaż. Jej perfumy pachniały zupełnie inaczej niż delikatne, kwiatowe perfumy pielęgniarek; roztaczała wokół siebie ciężką, niepokojącą woń dzikiego zwierzęcia. Podnieconego dzikiego zwierzęcia.

- Weź lekarstwa, a ja zaraz zrobię coś na kolację - zaszczebiotała.

Dała mu cały flakonik, nie mały szklany kieliszek ze starannie, wyliczoną dawką. Harlen skorzystał z okazji, połykając niejedną, ale trzy pastylki. Do cholery z tym bólem! Matka za bardzo była zajęta miotaniem się po pokoju, poprawianiem poduszek i rozpakowywaniem walizki z jego szpitalnymi rzeczami, żeby zwrócić na to uwagę. Nawet jeśli zamierzała urządzić mu awanturę z powodu pisemek z nagimi kobietami, to najwyraźniej nie dzisiaj.

Całkowicie mu to odpowiadało. Niech sobie idzie na dół i spali w kuchni co jej się podoba; gotowała najwyżej dwa razy do roku, nieodmiennie z opłakanymi rezultatami. Czuł, jak powoli zapada się w miłą, ciepłą, kojącą przestrzeń, w której spędzał większość czasu na początku pobytu w szpitalu; kiedy dawali mu silniejsze środki przeciwbólowe.

Zapytał ją o coś.

- Słucham,. kochanie?

Przerwała wieszanie jego rzeczy do szafy. Harlen zdał sobie sprawę, że ma problemy z poruszaniem ustami.

- Moi koledzy... przychodzili?

- Koledzy? Tak, oczywiście. Wszyscy ogromnie się przejęli i prosili, żeby ci przekazać najlepsze życzenia.

- Kto?

- Proszę?

- Kto?! - Z trudem zapanował nad sobą na tyle, żeby zniżyć głos. - Kto przychodził?

- No, na przykład ten miły chłopiec z farmy... Jak mu tam... A, Donald. Był w zeszłym tygodniu.

- Duane - poprawił ją Harlen. - To nie kolega. Zwykły wieśniak, słoma mu z butów sterczy. Pytam, kto przychodził tutaj, do domu?

Matka zmarszczyła brwi i zatrzepotała palcami jak zawsze, kiedy była zmieszana albo kiedy się nad czymś głęboko zastanawiała. Harlen pomyślał, że jej jaskrawoczerwone paznokcie wyglądają jak krwawe końcówki kikutów i nie wiadomo dlaczego bardzo go to rozbawiło.

- No więc, kto? O'Rourke? Stewart? Daysinger? Grumbacher?

Matka westchnęła głośno.

- Nie znam nazwisk twoich kolegów, ale wszyscy dowiadywali się o twoje zdrowie, a przynajmniej ich matki. Bardzo się niepokoją, najbardziej chyba ta miła pani, która pracuje w sklepie spożywczym.

- Pani O'Rourke. - Tym razem to z piersi Harlena wyrwało się westchnienie. - Ale Mike ani reszta nie przychodzili?

Zajęła się składaniem jego piżamy, jakby to była najważniejsza rzecz na świecie, jakby wcześniej brudne piżamy oraz rozmaite części bielizny i garderoby nie walały się tygodniami po całym pokoju.

- Na pewno przychodzili, kochanie, ale byłam... no, trochę zajęta... bo przecież musiałam często jeździć do szpitala i... i zajmować się innymi sprawami.

***

Harlen spróbował odwrócić się na prawy bok. Ciężki gipsowy opatrunek na lewym ramieniu ogromnie mu przeszkadzał.

Działanie kodeiny nasilało się z każdą chwilą. Może uda mu się przekonać matkę, żeby zostawiła mu całą cholerną fiolkę? Wtedy sam poradziłby sobie z tym przeklętym bólem. Lekarzy ani trochę nie obchodziło, czy coś go boli, czy nie. Mieli głęboko w nosie, czy wyje się z bólu albo czy sika w spodnie od piżamy. To samo z tymi ładnie pachnącymi pielęgniarkami: owszem, przychodziły, kiedy się je zawołało, ale potem lazły nie wiadomo dokąd, skrzypiąc gumowymi podeszwami po podłodze, a po dyżurze wracały do domów i pieprzyły się jak głupie.

Matka pocałowała go, a on poczuł od niej wyraźny zapach jej fagasa. Odwrócił twarz, zanim zmieszana woń jej perfum i papierosów tamtego przyprawiły go o mdłości.

- Śpij dobrze, kochanie.

Otuliła go jak małe dziecko - przynajmniej w stopniu, w jakim mogła, ponieważ zagipsowane ramię sterczało w górę pod niezwykłym kątem. Harlen miał wrażenie, że unosi się gdzieś wysoko na cudownie miękkiej poduszce braku bólu; chociaż odrętwiały i półprzytomny, czuł, że nareszcie żyje.

Jeszcze nie było ciemno. Pozwalał sobie na sen za dnia, bał się natomiast tych przeklętych ciemności. Zdrzemnie się trochę przed całonocnym czuwaniem. Musi czuwać na wypadek, gdyby to przyszło.

Gdyby co przyszło?

Działanie lekarstwa wyzwoliło jego umysł, tak jakby bariery odgradzające go od wspomnień o tym, co się stało, miały lada chwila runąć, jakby zasłony miały zaraz się rozsunąć. Spróbował przewrócić się na drugi bok, oczywiście nie udało mu się. Jęknął słabo, ponieważ ból jednak zdołał przebić się przez spowijający go obłok bezczucia. Nie mógł pozwolić na to, żeby runęły bariery, żeby zasłony się rozsunęły! Nie chciał stanąć twarzą w twarz z tym, co budziło go co noc, napełniając jego serce i duszę niewysłowionym przerażeniem.

Pieprzyć O'Rourke'a, Stewarta, Daysingera i całą resztę. Żadni z nich koledzy, a tym bardziej przyjaciele. Co komu po nich? Harlen nienawidził całego tego cholernego miasteczka, jego cholernych mieszkańców i cholernych dzieciaków.

I cholernej szkoły.

Zapadł w niespokojną, płytką drzemkę. Żółty blask nasączał się czerwienią, przygasał coraz bardziej, ustępował miejsca ciemności w miarę jak coraz bardziej zbliżała się burza.

***

Godzinę po zapadnięciu zmroku, kilka przecznic dalej przy Depot Street, Dale i Lawrence siedzieli na poręczy werandy i gapili się na błyskawice rozkwitające na ciemnym niebie. Rodzice siedzieli wygodnie rozparci w wiklinowych fotelach. Każdy rozbłysk wyławiał z mroku stojącą po drugiej stronie ulicy za zasłoną z wiązów Old Central; w zimnym elektrycznym świetle było wyraźnie widać kontury cegieł i krawędzie kamieni. Powietrze wciąż stało nieruchomo - wiatr pędzący przed burzowym frontem jeszcze tu nie dotarł.

- Jakoś nie wygląda mi na to, żeby zanosiło się na tornado - zauważył ojciec Dale'a.

Jego żona, milcząc, popijała lemoniadę. Powietrze było gęste, brzemienne nadciągającą burzą. Za każdym razem, kiedy bezgłośna błyskawica wydobywała z mroku ulicę, teren wokół szkoły i sam budynek, kobieta wzdrygała się lekko.

Dale'a fascynowały nagłe rozbłyski światła i przedziwne barwy, jakich nabierały w nich trawa, drzewa, domy i asfalt. Czuł się trochę tak, jakby patrzył w ich stary czarno-biały telewizor, który chwilami, nie wiadomo czemu ani w jaki sposób, zaczął odbierać w kolorze.

Błyskawice tańczyły nad horyzontem na wschodzie i południu, zawisały nad koronami drzew niczym postrzępione zorze polarne. Dale przypomniał sobie opowieści wujka Henry'ego o kanonadach artyleryjskich podczas pierwszej wojny światowej. Ojciec Dale'a służył podczas kolejnej, jeszcze większej wojny w Europie, ale nigdy o tym nie mówił.

- Patrz - powiedział cicho Lawrence, wskazując na szkolne boisko.

Dale wytężył wzrok. W świetle kolejnej błyskawicy dostrzegł wypukłą bruzdę biegnącą w poprzek boiska. Takie same bruzdy pojawiły się wcześniej w kilku innych miejscach, jakby ktoś układał tam jakieś rury, lecz ani Dale, ani nikt inny z rodziny nigdy nie zauważył, żeby ktokolwiek tam pracował. Poza tym, po co byłoby układać rury prowadzące do budynku, który lada dzień miał zostać wyburzony?

- Chodźmy! - szepnął.

Bracia zeskoczyli z balustrady na kamienne schodki, a z nich na trawnik.

- Tylko nie odchodźcie daleko! - upomniała ich matka. - Będzie padać.

- W porządku - rzucił Dale przez ramię.

Przemknęli na drugą stronę Depot Street, przeskakując nad płytkimi, zarośniętymi trawą rowami, pełniącymi w Elm Haven funkcję burzowców, i przebiegli pod rozłożystymi gałęziami ogromnego wiązu rosnącego naprzeciwko ich domu. Rozejrzawszy się dokoła, Dale po raz pierwszy uświadomił sobie, jak szczelną zaporę stanowiły pnie starych drzew. Chociaż przejście między nimi nie nastręczało żadnej trudności, to w swojej masie tworzyły coś w rodzaju muru otaczającego zamkowy dziedziniec.

Tym bardziej, że tej nocy Old Central rzeczywiście przypominała posępne zamczysko. Zygzaki błyskawic odbijały się w szybach poddasza, cegły i kamienie, z których wzniesiono mury, nabrały tajemniczego zielonkawego połysku. Zwieńczone łukiem główne wejście wypełniała nieprzenikniona ciemność.

Lawrence zatrzymał się dwa metry od końca bruzdy prowadzącej przez środek boiska. Wyglądało to tak, jakby ktoś układał rurociąg biorący początek w szkole, a dokładnie przy jednym z okienek piwnicy. Dale odwrócił się, żeby sprawdzić, dokąd dosięgnie bruzda, jeśli przesunie się dalej, i stwierdził, że patrzy na odległą o trzydzieści kilka metrów werandę swojego domu.

Lawrence wydał zduszony okrzyk i odskoczył gwałtownie. Dale odwrócił się szybko, żeby sprawdzić, co się dzieje.

Na niebie akurat rozkwitła błyskawica. W migotliwym, bladym świetle Dale przyglądał się z niedowierzaniem, jak ziemia zaczyna się poruszać i wybrzuszać. Zanim błyskawica zdążyła zgasnąć, bruzda wudłużyła się o dobre półtora metra i zatrzymała zaledwie krok przed jego stopami.

***

Mike O'Rourke karmił babcię, a za zasłoniętym kotarą oknem pulsowały błyskawice. Karmienie staruszki nie należało do przyjemności. Co prawda w miarę dobrze radziła sobie z przełykaniem, jej układ trawienny również jako tako funkcjonował - gdyby było inaczej, już dawno wylądowałaby w domu opieki w Oak Hill. Mogła jednak jeść wyłącznie papki dla niemowląt i trzeba było pomagać jej otwierać i zamykać usta. Nic więc dziwnego, że podczas każdego posiłku znaczna część jedzenia lądowała na podbródku albo na dużym śliniaku, który zawiązywali jej na szyi. Mimo to Mike cierpliwie robił co do niego należało, wypełniając długie przerwy między kolejnymi łykami opowieściami o zwyczajnych zdarzeniach dnia codziennego: porannym rozwożeniu gazet, nadciągającym deszczu albo wyczynach jego sióstr.

Nagle babcia szeroko otworzyła oczy i zaczęła gwałtownie trzepotać powiekami, starając się coś mu przekazać. Mike często żałował, że przed jej udarem nie opracowali czegoś w rodzaju alfabetu Morse'a, którym mogliby się teraz porozumiewać, ale kto wtedy przypuszczał, że coś takiego będzie kiedykolwiek potrzebne? Teraz coś takiego przydałoby się jak znalazł.

- O co chodzi, babciu? - Mike pochylił się i wytarł chusteczką jej podbródek. Obejrzał się przez ramię, prawie pewien, że zobaczy jakąś ciemną sylwetkę przy oknie, ale ujrzał tylko zaciągnięte zasłony. Niemal w tej samej chwili potężna błyskawica - mimo przeszkody w postaci grubej kotary - wyłowiła z ciemności konary lipy i zarys pól po drugiej stronie ulicy. - Wszystko w porządku - powiedział uspokajającym tonem, podsuwając jej kolejną porcję przetartej marchewki.

Z całą pewnością nic nie było w porządku. Powieki babci poruszały się coraz gwałtowniej, podobnie jak mięśnie szyi. Mike całkiem serio zaczął się obawiać, żeby nie zwróciła posiłku. Pochylił się nad nią, pełen najgorszych obaw, ale na szczęście nic nie wskazywało na to, żeby miała się zakrztusić. Powieki trzepotały jak szalone. A może to był kolejny wylew, może właśnie teraz umierała? Mimo to nie pobiegł po rodziców. Panująca na zewnątrz martwa cisza przed burzą udzieliła mu się w jakiś przedziwny sposób, przykuła do krzesła, uniemożliwiła podjęcie jakiegokolwiek działania.

Powieki znieruchomiały, oczy zrobiły się ogromne. Równocześnie pod podłogą starego domu rozległo się skrobanie: zaczęło się pod kuchnią w południowo-zachodnim narożniku, następnie przemknęło szybciej, niż zdołałby pobiec pies albo kot przez całą kuchnię, narożnik dużego pokoju, kawałek hallu, ukosem przez pokój babci i dotarło aż pod jej ciężkie metalowe łóżko.

Mike, wciąż z wyciągniętą ręką, opuścił wzrok na spłowiały dywan. Skrobanie było tak głośne, jakby ktoś wpełzł w niską przestrzeń między podłogą a ziemią i za pomocą jakiegoś ostro zakończonego metalowego narzędzia próbował wedrzeć się do domu. Chłopiec czekał z otwartymi ustami, czekając, aż coś wyłoni się spod dywanu, prawie pewien, że lada chwila jakaś upiorna ręka z pazurami jak ostrza sztyletów chwyci go za łydkę. Kątem oka dostrzegł, że babcia zacisnęła powieki.

Nagle, nie wiadomo dlaczego, skrobanie ustało. Mike odzyskał głos.

- Mamo! Tato! Peg! - krzyczał co sił w płucach, ale mimo wszystko nie był to paniczy wrzask. Wyciągnięta ręka, w której trzymał łyżkę, trzęsła się jak w febrze.

***

Ojciec wypadł z łazienki po drugiej stronie hallu. Miał opuszczone szelki, spodnie zsunęły się pod obfity brzuch opięty podkoszulkiem. Matka nadbiegła z sypialni rodziców, zawiązując szlafrok, na schodach rozległy się szybkie kroki. Posypały się chaotyczne pytania.

- Co się właściwie dzieje, do cholery? - streścił je wszystkie ojciec, kiedy zapanował względny spokój.

Mike z niedowierzaniem spoglądał na otaczające go twarze.

- Niczego nie słyszeliście?

- A co mieliśmy słyszeć? - spytała matka głosem, który zawsze brzmiał ostrzej, niż zamierzała.

Mike popatrzył na dywan. Wyraźnie czuł, że tam, pod spodem, coś się czaiło. Czekało. Zerknął na babcię: leżała sztywno z zaciśniętymi powiekami.

- No... dźwięk. - Zdawał sobie sprawę, jak głupio brzmi to, co mówi. - Okropny dźwięk dobiegający spod domu.

Ojciec pokręcił głową i wytarł ręcznikiem mokre policzki.

- W łazience niczego nie słyszałem. To pewnie znowu te pie...

- Spojrzał szybko na żonę. - Te cholerne koty albo jakiś szop. Zejdę tam z latarką i go wypłoszę.

- Nie! - Chociaż Mike wcale nie zamierzał podnosić głosu, z jego ust wydobył się niemal krzyk. Mary skrzywiła się, a rodzice spojrzeli na niego podejrzliwie. - To znaczy... Chodzi mi o to, że zaraz będzie padać. Lepiej zaczekać do jutra, jak się rozwidni. Poza tym ja to mogę zrobić.

- Tylko uważaj, żeby cię nie porwał jakiś pająk - rzuciła kpiąco Mary i wróciła do swojego pokoju, z którego dobiegały dźwięki rockandrollowej muzyki z radioodbiornika.

Ojciec wycofał się do łazienki, matka zaś podeszła do łóżka, pogłaskała babcię po głowie, dotknęła jej policzka.

- Chyba zasnęła - powiedziała cicho. - Jeśli chcesz, posiedzę przy niej, a ty pójdź szykować się do łóżka.

Mike z trudem przełknął ślinę, wreszcie opuścił rękę i oparł ją o wcale nie mniej drżące kolano. Wiedział, że coś nadal czai się pod podłogą, oddzielone od niego zaledwie deskami grubości dwóch centymetrów i czterdziestoletnim dywanem. Czuł to, był przekonany, że to coś tylko czeka, aż on sobie pójdzie.

- Zostanę - odparł. - Dokończę ją karmić.

Matka bez słowa musnęła palcami jego twarz i wyszła z pokoju.

Mike czekał. Po jakimś czasie babcia otworzyła oczy. Na zewnątrz bezgłośnie eksplodowała kolejna błyskawica.

16

Nie padało ani w niedzielę wieczorem, ani w poniedziałek, chociaż dzień wstał pochmurny i wilgotny. Ojciec Duane'a postanowił, że kremacja wujka Arta odbędzie się w środę w Peorii; w związku z tym należało jeszcze ustalić sporo szczegółów i zawiadomić ludzi. Co najmniej trzy osoby - kolega z wojska, kuzyn i była żona - zapowiedziały przyjazd, zanosiło się więc na to, że jednak odbędzie się skromna uroczystość. Początek wyznaczono na godzinę piętnastą w jedynym domu pogrzebowym w Peorii, w którym dokonywano kremacji.

W poniedziałek od rana ojciec próbował się dodzwonić do J.P. Congdena, ale nie mógł go zastać. Po południu przyjechał konstabl Barney; Duane stał w drzwiach i słyszał całą rozmowę.

- J.P. rozpowiada wszystkim, że zabiłeś jego psa, Darren.

Ojciec Duane'a wyszczerzył zęby.

- Ten cholerny pies zaatakował mojego chłopaka. To był ogromny wściekły doberman z mikroskopijnym mózgiem wielkości fiuta Congdena.

Barney obracał w rękach kapelusz.

- J.P. mówi, że pies był zamknięty w domu i że tam go znalazł. Że ktoś się włamał i go zabił.

Ojciec splunął na ziemię.

- Do cholery, doskonale wiesz, że to taka sama bujda jak z tymi jego zatrzymaniami za przekroczenie prędkości. Kiedy przyszliśmy, pies rzeczywiście był w domu. Szczekał, kiedy pukaliśmy. Potem poszliśmy obejrzeć samochód Arta, który, nawiasem mówiąc, nie powinien tam być, bo wrak może zostać odsprzedany osobie trzeciej dopiero po zamknięciu dochodzenia. Pies rzucił się na nas, kiedy wychodziliśmy, co znaczy, że ten skurwiel Congden wypuścił go po to, żeby nas zaatakował!

Barney spojrzał mu w oczy.

- Masz na to jakieś dowody?

Ojciec Duane'a roześmiał się szyderczo.

- Dlaczego cię na mnie nasłał? A może on ma jakieś dowody na to, że właśnie ja zabiłem jego psa?

- Podobno widzieli was sąsiedzi.

- Gówno prawda. Pani Dumont, która mieszka tuż obok, jest ślepa. Z pozostałych sąsiadów zna mnie tylko pani Jensen, a ona przecież jest w Oak Hill ze swoim synem. Poza tym miałem prawo tam być, ponieważ Congden nielegalnie wszedł w posiadanie samochodu mojego brata i usunął z niego drzwi, żeby uniemożliwić ustalenie rzeczywistych przyczyn wypadku.

Kapelusz znieruchomiał w rękach konstabla.

- O czym ty mówisz, Darren?

- Mówię o brakujących drzwiach po lewej stronie, na których znajdowały się ślady wypadku. Czerwony lakier. Taki sam jak na tej cholernej ciężarówce, która w zeszłym tygodniu chciała zabić mi syna.

Barney wyjął z kieszeni służbowy notes i zapisał w nim coś krótkim ołówkiem.

- Zawiadomiłeś szeryfa Conwaya?

- Jasne, że zawiadomiłem. - Ojciec Duane'a co chwila sięgał ręką do policzków. Ogolił się z samego rana i jakoś nie mógł się oswoić z brakiem szczeciny. - Powiedział, że się tym zajmie. Poradziłem mu, żeby na pewno to zrobił, bo w przeciwnym razie oskarżę jego i Congdena o zaniedbanie obowiązków.

- A więc myślisz, że w wypadku uczestniczył drugi samochód?

Ojciec Duane'a spojrzał na syna stojącego w drzwiach,.

- Wiem, że mój brat na pewno sam z siebie nie wpakował: się z prędkością stu dwudziestu kilometrów na godzinę w tę barierkę na moście. Miał bzika na punkcie przestrzegania ograniczeń prędkości, nawet na takich zapyziałych bocznych drogach jak Jubilee College Road. W tym musiał ktoś maczać palce.

Barney schował notatnik do kieszeni.

- Zadzwonię do Conwaya i powiem mu, że ja też się temu przyjrzę.

Duane zamrugał ze zdziwieniem. Miejscy policjanci nie mieli obowiązku zajmowania się wypadkami, które wydarzyły się poza administracyjnymi granicami miasta. Można było to potraktować wyłącznie w kategoriach bezinteresownej przysługi.

- Tymczasem powiem naszemu sędziemu pokoju, że sąsiedzi najwidoczniej się pomylili i że pies przypuszczalnie umarł śmiercią naturalną - ciągnął konstabl. - Ten drań rzucił się na mnie parę razy. - Wyciągnął rękę. - Cholernie mi przykro z powodu Arta, Darren.

Zaskoczony ojciec Duane'a uścisnął mu dłoń. Duane opuścił stanowisko przy drzwiach, podszedł do ojca i wspólnie odprowadzili wzrokiem samochód jadący powoli w kierunku głównej drogi. Chłopiec był prawie pewien, że gdyby się odwrócił i spojrzał na ojca, po raz pierwszy od wypadku dostrzegłby łzy w jego oczach.

Nie odwrócił się.

***

Wieczorem pojechali do domu wujka Arta po garnitur, który mogliby zawieźć do Peorii.

- Co za głupota! - mamrotał ojciec za kierownicą. - Przecież nie będą go pokazywać, tylko spalą razem z trumną! Nikomu by nie przeszkadzało nawet gdyby był zupełnie goły!

Duane zdawał sobie sprawę, że za fatalny nastrój ojca w równej mierze odpowiadają niedawne przeżycia, jak i długotrwała rozłąka z alkoholem. Powoli zbliżał się do swego dotychczasowego rekordu trzeźwości. Chłopiec wiązał duże nadzieje z tą wyprawą. Nie chciał robić zbyt dużego zamieszania wokół poszukiwań książki, którą wujek chciał mu pokazać, ale nie zamierzał przepuścić żadnej okazji do tego, żeby się za nią rozejrzeć.

Na miejsce dotarli już po zmroku. Wujek Art mieszkał w niedużym, białym wiejskim domku kilkaset metrów od drogi. Wynajmował go od rodziny, która wciąż uprawiała okoliczne pola, w tym roku obsiane kukurydzą. On sam zajmował się tylko niewielkim przydomowym ogródkiem. Ojciec przystanął na chwilę i obrzucił ogródek uważnym spojrzeniem. Duane doskonale wiedział, o czym myśli: że będą musieli tu przyjeżdżać i doglądać upraw. Za kilka tygodni powinny dojrzeć pomidory, największy przysmak Arta.

Drzwi nie były zamknięte na klucz. Gdy tylko Duane wszedł do środka, poczuł bolesne ukłucie w sercu i ponownie ogarnęła go fala żalu. W ułamku sekundy uświadomił sobie, jak nietrwałe jest życie i jak niedużo zostaje z człowieka po śmierci: parę książek, zapach tytoniu, trochę ubrań, z których teraz będą korzystać inni, zdjęcia, dokumenty i listy nie mające już znaczenia dla nikogo. Zdał sobie sprawę - i poczuł się po tym jak po uderzeniu pioruna - że człowiek pozostawia po sobie mniej więcej równie trwały ślad jak ręka zanurzona w wodzie: wystarczy ją wyjąć, a woda natychmiast wypełni pustkę.

- Zaraz wrócę. - Ojciec powiedział to szeptem, ale gdyby ktoś go zapytał, dlaczego to robi, z pewnością by nie wiedział. - Zaczekaj tutaj.

Przeszli przez kuchnię i znaleźli się w pogrążonej w ciemności „pracowni”. Duane włączył światło i skinął głową. Ojciec zniknął w sypialni, skąd natychmiast dobiegły odgłosy otwierania i zamykania szaf.

Dom był nieduży: składał się z kuchni, nieużywanej jadalni zamienionej w „pracownię”, pokoju dziennego, w którym z najwyższym trudem zmieściły się kanapa, regały z książkami, dwa fotele po bokach stolika z szachownicą (Art nie zdołał dokończyć partii, którą rozpoczął z Duane'em jakieś dwa tygodnie temu) oraz duży telewizor w meblowej obudowie, a także maleńka sypialnia. Przez drzwi frontowe wychodziło się na niewielki betonowy ganek, z którego roztaczał się rozległy widok na pola. Goście nigdy nie wchodzili ani nie wychodzili tymi drzwiami, za to wujek Art lubił wieczorami siadywać na ganku i paląc fajkę, patrzeć w dal. Co prawda z Jublilee College Road docierały odgłosy przejeżdżających samochodów, ale niczego nie było widać, ponieważ droga prowadziła za wypukłością wzniesienia.

Duane otrząsnął się ze wspomnień i spróbował skoncentrować na teraźniejszości. Wujek Art wspomniał kiedyś, że od roku 1941 prowadzi dziennik. Nawet jeśli książka, którą zamierzał mu pokazać, zniknęła, to może zdążył sporządzić jakieś notatki na jej temat. Włączył lampkę na zagraconym biurku. Umeblowanie zamienionej na pracownię jadalni - największego pomieszczenia w domu - oprócz biurka stanowiły wyłącznie regały uginające się pod ciężarem książek, w większości opasłych tomów w twardych okładkach. Na biurku walały się rozmaite rachunki, stosy korespondencji, poświęcone szachom wycinki z czasopism ukazujących się w Chicago i Nowym Jorku, kolorowe magazyny, żarty rysunkowe z „The New Yorkera”. Stał tam również telefon, oprawiona w ramkę fotografia drugiej żony Arta, również oprawiona rycina przedstawiająca niby-śmigłowiec zaprojektowany przez Leonarda da Vinci, słój z kamykami, słoik z czerwoną lukrecją (obiekt uwielbienia Duane'a od najmłodszych lat), kartki z zapiskami i notatkami, lista laureatów Nagrody Nobla i milion innych rzeczy. Ani śladu dziennika.

Biurko nie miało szuflad, więc Duane rozejrzał się po pokoju. Sądząc po odgłosach dobiegających z sypialni, ojciec wyjmował z szuflad bieliznę i skarpetki. Pozostało mu więc niewiele czasu.

Gdzie wujek Art mógł trzymać swoje dzienniki? Może w sypialni? Nie, wujek z pewnością nie pisał w łóżku, tylko tutaj, przy biurku. Ale w czym? Duane usiadł w starym kapitańskim fotelu, oparł łokcie na podłokietnikach obitych wytartą, spękaną skórą. Wujek siadywał tu codziennie wieczorem, spisywał wydarzenia mijającego dnia... A więc...

Sięgnął na oślep w lewo. (Art był leworęczny). Była tam wyjątkowo głęboka półka, książki stały na niej w dwóch rzędach. Były grube, oprawione w skórę. Duane wyciągnął jedną z nich i otworzył; zamiast druku ujrzał strony pokryte drobnym, niewyraźnym pismem. Po bliższym przyjrzeniu się stwierdził, że pismo nie jest niewyraźne, lecz nieczytelne. Całkiem dosłownie.

Przysunął lampę, poprawił okulary na nosie. Wyglądało na to, że tekst nie jest po angielsku: ciasne, pochyłe pismo z licznymi zawijasami i pętelkami przypominało jakaś dziwaczną krzyżówkę hindi i arabskiego. Nie było odstępów między wyrazami, każda linijka stanowiła nieprzerwaną całość, ale u góry każdej strony widniały całkiem zwyczajne, łatwe do odczytania liczby oddzielone kropkami. Akurat na tej stronie wyglądały one następująco: 19.3.57.

Wujek Art często mawiał, że europejski - i przeważnie stosowany w świecie - sposób pisania dat jest znacznie bardziej logiczny od amerykańskiego. „Od najmniejszej wartości do największej, to chyba oczywiste. Najpierw dzień, potem miesiąc, na końcu rok, a nie tak jak u nas, bez ładu i składu: miesiąc, dzień i rok”. Duane też tak uważał. A więc ten wpis pochodził z 19 marca 1957 roku.

Odstawił książkę na półkę i sięgnął po pierwszą z lewej strony, najłatwiej dostępną. Na pierwszej stronie widniała data

1.1.60, na ostatniej zapisanej zaś 11.6.60. A więc ostatni wpis w dzienniku wujka Arta pochodził z sobotniego wieczoru, albo może nocy z soboty na niedzielę.

- I co, gotowe? - Ojciec stanął w drzwiach sypialni, trzymając zapakowany w celofan garnitur w jednej ręce i starą torbę Arta w drugiej. Ruchem głowy wskazał na książkę, którą Duane odruchowo zatrzasnął. - Tego właśnie szukałeś?

Chłopiec wahał się tylko ułamek sekundy.

- Chyba tak.

- W takim razie bierz ją i idziemy.

Ojciec odwrócił się i ruszył przez kuchnię w stronę drzwi.

Duane wyłączył światło. Przez chwilę stał nieruchomo, patrząc na zgromadzone na półce osiemnaście lat osobistych zwierzeń i przemyśleń, i zastanawiał się, czy właściwie postępuje. Najwyraźniej dzienniki zostały spisane szyfrem, ale przecież on, Duane, był dobry w łamaniu szyfrów. Gdyby udało mu się go złamać, uzyskałby dostęp do rzeczy, których Art nie zamierzał nigdy nikomu pokazywać. Ale przecież chciał się ze mną podzielić swoim odkryciem. Był nim bardzo podekscytowany... i chyba nawet trochę wystraszony.

W końcu westchnął głęboko i wziął książkę w ręce, czując wszędzie dokoła obecność nieżyjącego wujka: w zapachu fajkowego tytoniu i kurzu zgromadzonego na setkach książek, skórzanej oprawy i ledwo wyczuwalnej woni potu. W pokoju zrobiło się bardzo ciemno. Chłopiec miał wrażenie, że duch wujka jest tu, razem z nim i bezgłośnie zachęca go, żeby usiadł, otworzył książkę i zaczął czytać. Lada chwila spodziewał się dotknięcia lodowatej ręki na szyi albo policzku.

Odwrócił się i powoli, bez pośpiechu, wyszedł do czekającego na zewnątrz ojca.

***

Mimo nadciągających chmur i dokuczliwej wilgotności powietrza Dale i Lawrence przez cały dzień grali w piłkę, w związku z czym, kiedy nadeszła pora obiadu, obaj byli pokryci warstwą błota utworzoną z kurzu i pyłu, zmieszanych z potem i wilgocią. Kiedy matka zobaczyła ich przez okno w kuchni, kazała im rozebrać się przed drzwiami do majtek i dopiero wtedy wpuściła ich do domu. Zadanie odniesienia brudnych ubrań do piwnicy, gdzie stała pralka, przypadło w udziale Dale'owi.

Dale nienawidził piwnicy. Była to jedyna część ich dużego domu, w której czuł się niepewnie. Latem problem prawie nie istniał, ponieważ właściwie nie musiał tam schodzić, zaś zimą to do jego obowiązków należało codzienne dorzucanie węgla do pieca zaraz po obiedzie.

Każdy z prowadzących w dół stopni miał co najmniej pół metra wysokości, jakby zrobiono je z myślą o istotach znacznie większych od przeciętnego człowieka. Stopnie skręcały w lewo między ścianą zewnętrzną a kuchenną, w związku z czym piwnica sprawiała wrażenie znacznie głębszej, niż była w istocie. Lawrence nazywał je „schodami do lochu”.

Naga żarówka wisząca u szczytu schodów nie była w stanie oświetlić korytarzyka prowadzącego do pomieszczenia w głębi piwnicy, gdzie znajdował się piec. Co prawda, tam również było zainstalowane oświetlenie, włączało się je jednak, pociągając za sznurek, tak samo jak w piwniczce z węglem. Dale zerknął w prawo, mijając to pomieszczenie. Prowadził do niego wąski, usytuowany dość wysoko nad podłogą otwór w ścianie. Piwniczka na węgiel była bardzo niska, miała najwyżej półtora metra, z piecem zaś łączyła ją zbita z desek pochylnia o wysokich na kilkanaście centymetrów burtach. Sam piec był stary i ogromny. Rury rozbiegały się od niego we wszystkich kierunkach niczym grube metalowe macki.

Bardziej niż niewygody (przerzucając szuflą węgiel na pochylnię, trzeba było pracować w kucki lub na klęczkach), bardziej niż pyłu wciskającego się w usta, nos i oczy, Dale nie lubił, a właściwie nie znosił, wąskiej przestrzeni między tylną ścianą a podłogą parteru. Zaraz za nią zaczynała się płytka pusta przestrzał pod gabinetem ojca oraz frontową werandą. Przerzucając węgiel, wyraźnie słyszał buszujące tam myszy i większe gryzonie, a którejś zimowej nocy, odwróciwszy się gwałtownie, ujrzał wlepione w niego spojrzenie maleńkich czerwonych oczek.

Rodzice nie szczędzili mu słów uznania za to, jak szybko radził sobie z zadaniem i jak niewiele czasu potrzebował do napełnienia pieca i zgromadzenia podręcznego zapasu w stojącym obok koszu. Dla niego tych piętnaście albo dwadzieścia minut każdego zimowego wieczoru stanowiło najgorszą część dnia; był gotów pracować jak szalony, byle tylko jak najprędzej stamtąd uciec. W miarę, jak ubywało zapasów w piwniczce, za każdym razem musiał zapuszczać się coraz głębiej, nabierać węgiel na szuflę i nieść go z powrotem do pochylni, a to oznaczało, że musiał odwracać się plecami do tylnej ściany.

Dale tak bardzo lubił lato między innymi dlatego, że nie trzeba było wtedy palić w piecu. Jeden szybki rzut oka pozwolił mu stwierdzić, że w najdalszym kącie składziku pozostał jedynie niewielki stosik czarnych brył. Światło ze schodów z trudem tam docierało; tylna część piwniczki, razem ze ścianą, była pogrążona w nieprzeniknionym mroku.

Po omacku znalazł sznurek, pociągnął, zmrużył oczy, oślepione jaskrawym blaskiem, ominął piec, przeszedł przez sąsiednie pomieszczenie, w którym stał stół warsztatowy ojca, i dotarł do ostatniego, najbardziej odległego, gdzie ustawiono pralkę i suszarkę. Ojciec wspominał parę razy, ile się namęczył, żeby je tu przytaszczyć, i zaklinał się, że jeżeli kiedykolwiek będą się stąd wyprowadzać, na pewno nie będzie ich wynosił. Dale wcale mu się nie dziwił. Doskonale pamiętał, jak ojciec, dostawca od Searsa, pan Somersec i jeszcze dwaj sąsiedzi, mozolili się przy tym przez ponad godzinę. Zarówno tu, jak i w pozostałych częściach piwnicy, nie było okien. Sznurek pełniący funkcję włącznika światła wisiał dokładnie pośrodku pomieszczenia. Przy południowej ścianie w posadzce ziała pozornie bezdenna czarna dziura prawie metrowej średnicy. Otwór ten miał za zadanie odprowadzać nadmiar wody, ale i tak w ciągu czterech i pół roku, jakie tu mieszkali, piwnica była zalewana już cztery razy.

Dale rzucił brudne ubrania na pralkę, mijając sznurek, wyłączył światło i szybko, nie rozglądając się na boki, skierował się z powrotem do schodów. Nie bacząc na wysokość stopni, prawie wbiegł po nich na górę. W piwnicy było tak chłodno, że aż dostał gęsiej skórki, kiedy owiało go gorące, wilgotne powietrze. Za kuchennym oknem na tle dogasającego nieba rysowała się sylwetka domu Grumbacherów. Przeszedł szybko przez kuchnię, trochę zażenowany faktem, że paraduje w samych majtkach. Lawrence już pluskał się w wannie; sądząc po odgłosach, dowodził eskadrą okrętów podwodnych, które właśnie przeprowadzały zmasowany atak torpedowy. Na szczęście mama siedziała na frontowej werandzie, więc Dale przemknął na bosaka przez hall, wbiegł cichcem na górę, włożył szlafrok i ułożył się wygodnie na łóżku ze starym egzemplarzem „Astounding Science Fiction”, czekając, aż będzie mógł pójść i wziąć kąpiel.

***

Duane McBride potrzebował niespełna pięciu minut, żeby złamać szyfr. Dziennik wujka Arta wyglądał tak, jakby pisano go w hindi, prawda zaś przedstawiała się w ten sposób, że spisano go najzwyklejszą angielszczyzną. W odkryciu prawdy Duane'owi ogromnie pomogła wiedza o fascynacji wujka osobą Leonarda da Vinci - fascynacji, którą zresztą całkowicie podzielał. Otóż ów renesansowy geniusz sporządzał wszystkie notatki, posługując się prostą sztuczką; jego zapiski można było odczytać jedynie w lustrze. Dale przyniósł małe ręczne lusterko i nagle nieczytelny do tej pory tekst stał się całkowicie jasny. Żeby wybieg nie był zbyt oczywisty, wujek nie oddzielał wyrazów, a dodatkowo łączył górne części liter poziomą kreską, przez co nabierały tajemniczego arabskiego albo sanskryckiego wyglądu. Zamiast kropek używał symbolu przypominającego odwrócone duże F, poprzedzonego dwiema kropkami; F z jedną kropką oznaczało przecinek.

Duane szybko stwierdził, że zapiski na stronie, od której zaczął lekturę, dotyczą problemów w pracy, działacza związkowego podejrzanego o defraudację związkowych pieniędzy oraz politycznej dyskusji między Artem a jego bratem. Duane zerknął pobieżnie na ten fragment - pamiętał, że mocno pijany ojciec wzywał do natychmiastowego obalenia rządu - po czym skoncentrował uwagę na ostatnim wpisie.

11.6.60

Znalazłem informacje o dzwonie, którego szuka Duane! Była w księdze „Apokryfy, czyli dodatki do spisu praw” Aleistera Crowleya. Od razu powinienem był się domyślić, że Crowley, ten samozwańczy mag, powinien coś wiedzieć na ten temat.

Kilka godzin siedziałem na ganku i myślałem. Początkowo zamierzałem zachować to odkrycie dla siebie, ale Duane poświęcił tyle energii i czasu, żeby się czegoś dowiedzieć, że w końcu postanowiłem mu o wszystkim powiedzieć. Jutro pojadę do niego z książką, usiądziemy razem i przeczytamy. A oto najważniejsze fragmenty: podczas gdy Medyceusze najczęściej korzystali ze zwierząt jako z pośredników, dzięki którym komunikowali się ze światem magii, Borgiowie korzystali w tym celu z obiektów nieożywionych. Jeśli wierzyć legendzie, w piątym lub szóstym stuleciu ze świątyni Ozyrysa w Egipcie skradziono Stelę Objawienia, pradawny żelazny obelisk, i przewieziono do Walencji w Hiszpanii, gdzie od tej pory stanowiła źródło mocy i potęgi kolejnych pokoleń rodu Borgiów.

W roku 1455, kiedy członek tego starożytnego rodu został papieżem - cóż za ironia losu, zważywszy na fakt, jak mrocznym i zakazanym siłom zawdzięczał swe wyniesienie! - jedną z jego pierwszych decyzji było odlanie ogromnego dzwonu. Jest niemal pewne, iż dzwon ów, który dotarł do Rzymu niemal dokładnie w dniu śmierci papieża, powstał właśnie z przetopionej egipskiej Steli Objawienia.

Dzwon miał znacznie większą moc niż inne magiczne przedmioty, które w owych czasach przechowywano niemal we wszystkich maurskich i hiszpańskich domach. Borgiowie nazywali go „początkiem i końcem”, w egipskich papirusach natomiast nazywano Stelę „Koroną śmierci”, a jej przeistoczenie zostało przepowiedziane w „Księdze Umarłych”.

W przeciwieństwie do żywych pośredników, pełniących wyłącznie rolę medium, Stela - nawet w postaci dzwonu - domagała się ofiar również wyłącznie dla siebie. Według legendy don Alonso y Borja przed wyruszeniem na konklawe w roku 1455 złożył jej w ofierze własną wnuczkę i wkrótce potem, ku zdumieniu ogółu, został papieżem. Później jednak, już jako Kalikst III, albo stracił odwagę i zaprzestał składania kolejnych ofiar, albo uznał, że teraz pomoc Steli jest mu już niepotrzebna. Wkrótce potem zmarł, dzwon zaś umieszczono w pałacu jego kuzyna, kardynała Rodrigo y Borja, następcy arcybiskupa Walencji, pierwszego prawdziwego spadkobiercy potęgi rodu Borgiów. Podobno Stela, teraz w postaci dzwonu, nie zrezygnowała jednak ze swoich żądań”.

***

Zaraz po kąpieli Dale Stewart wrócił do pokoju. Lawrence już był w łóżku, a raczej na nim: z dziwną miną siedział po turecku i gapił się w ścianę.

- O co chodzi? - zapytał Dale.

Lawrence był tak blady, żeby można by było policzyć mu wszystkie piegi.

- Nie wiem... Wszedłem, żeby włączyć światło i... i coś wtedy usłyszałem.

Dale pokręcił głową. Wciąż doskonale pamiętał, co się wydarzyło parę lat wcześniej, kiedy pod nieobecność matki oglądali we dwóch „Zemstę mumii” w telewizji. Zaraz po zakończeniu filmu Lawrence „usłyszał” coś w kuchni... odgłos takich samych powłóczących kroków jak te, jakimi poruszała się mumia. Dale również dał się ogarnąć panice i razem z bratem uciekł na werandę, nawet nie włożywszy kapci. Kiedy mama wróciła z zakupów, zastała ich tam, zziębniętych i drżących.

Ale teraz Dale miał już jedenaście lat, nie osiem.

- Co to było?

Lawrence rozejrzał się dokoła.

- Nie wiem. Właściwie chyba nawet tego nie usłyszałem, tylko... poczułem. Tak jakby ktoś tu był.

Dale westchnął, wrzucił brudne skarpetki do wiklinowego kosza i wyłączył górne światło.

Drzwi szafy były odrobinę uchylone, chociaż, idąc w kierunku łóżka, popchnął je, żeby się zamknęły. Dale zawrócił i pchnął mocniej...

...i poczuł wyraźny opór. Coś próbowało wydostać się z szafy.

***

Duane otarł twarz chustką. Chociaż w piwnicy nawet w największe upały panował zwykle przyjemny chłód, to po jego twarzy spływały strużki potu. Książka leżała na „stole” zmontowanym z drzwi położonych na kozłach. Do tej pory Duane starał się notować najważniejsze informacje, teraz jednak odłożył ołówek i już tylko czytał. Wciąż jeszcze korzystał z lusterka, choć, gdyby zaszła potrzeba, poradziłby sobie również bez niego.

„Mroczne siły Steli Objawienia, teraz w przebraniu dzwonu, zostały częściowo uaktywnione ofiarą złożoną z wnuczki pierwszego papieża z rodu Borgiów. Jednak, jeżeli wierzyć Księdze Oktawiana, Borgiowie lękali się jej potęgi i nie byli przygotowani na Apokalipsę, która - jeśli wierzyć legendom - miała nadejść w chwili pełnego przebudzenia Steli. Jak zapisano w „Księdze Praw”, Stela Objawienia dawała wielką moc temu, kto jej służył, lecz równocześnie, nawet przy zachowaniu niezbędnych rytuałów, talizman przeistaczał się w Znak Dni Ostatnich i Sprawcę Ostatecznej Zagłady. Miała ona nadejść w sześćdziesiąt lat, sześć miesięcy i sześć dni po jej pełnym Przebudzeniu.

Rodrigo, kolejny papież z dynastii Borgiów, kazał umieścić dzwon w wieży, którą wybudował na terenie Watykanu. Tam, w Torre Borgia, Aleksander - takie imię przybrał Rodrigo jako papież - podobno utrzymywał Stelę w stanie półuśpienia za pomocą magicznych malowideł wykonanych przez karła imieniem Pintrischio. Owe „groteski”, wzorowane na malunkach z grot pod fundamentami Rzymu, miały za zadanie trzymać w ryzach złowieszczą moc Steli, pozwalając równocześnie rodowi korzystać z siły talizmanu. W każdym razie papież Aleksander miał nadzieję, że tak właśnie się stanie.

Zarówno w „Księdze Praw”, jak i w sekretnych książkach Oktawiana, zawarte są aluzje wskazujące na to, że Stela coraz mocniej wpływała na losy rodziny Borgiów. Wiele lat później Aleksander przeniósł dzwon do potężnego Castel Sant' Angelo, lecz nawet stamtąd, z gigantycznego grobowca, ów groźny twór nadal kierował losami ludzi, którzy usiłowali nim zawładnąć.

W niezbyt rozwlekłej relacji Oktawiania znajduje się dokładny opis szaleństwa, jakie w tamtym okresie zawładnęło zarówno rodem Borgiów, jak i Rzymem: morderstw i intryg nadzwyczaj okrutnych, nawet według dzisiejszych standardów, katakumb nawiedzanych masowo przez demony, nieludzkich istot pojawiających się w Castel Sant' Angelo i na ulicach miasta. Stela powoli, aczkolwiek nieuchronnie, zbliżała się do swego Przebudzenia.

I właśnie wtedy, wraz z okrutną śmiercią Oktawiana, legendę Steli skrywają ciemności. Ród Borgiów wyginął, a kiedy w następnym pokoleniu na tron wstąpił pierwszy papież z Medyceuszy, natychmiast rozkazał usunąć dzwon z Rzymu, stopić, a metal zakopać w poświęconej ziemi z dala od Watykanu. Do obecnych czasów nie przetrwały najmniejsze wskazówki mogące świadczyć o miejscu jego spoczynku - przetrwała jedynie legenda o okrutnej Steli, „początku i końcu”, „koronie śmierci”.

Duane odłożył dziennik wujka Arta. Na górze ojciec krzątał się w kuchni. Nagle rozległy się szybkie kroki, trzasnęły najpierw drzwi wejściowe, chwilę potem drzwi samochodu, rozległ się warkot silnika i pickup ruszył z szurgotem opon. Duane zrozumiał, że okres alkoholowego postu dobiegł końca. Nie wiedział, czy ojciec pojechał do Carl's Tavern, czy do Black Tree, ale nie ulegało wątpliwości, że minie wiele godzin, zanim wróci.

Chłopiec przez kilka minut siedział bez ruchu w kręgu światła rzucanego przez lampę, wpatrując się w dziennik i sporządzone przez siebie notatki, a następnie wstał, poszedł na górę i zamknął drzwi na klucz.

***

Drzwi szafy otwierały się powoli.

Dale naparł na nie całym ciężarem ciała, zatrzymał. Czarna szczelina miała jakieś dziesięć centymetrów szerokości. Odwrócił się do Lawrence'a i zobaczył wybałuszone oczy brata.

- Pomóż mi! - szepnął.

Szczelina powiększyła się odrobinę. Stopy w skarpetkach ślizgały się na gołej podłodze.

- Mamo! - wrzasnął Lawrence, wyskoczył z łóżka i podbiegł do Dale'a. Wspólnie pchnęli drzwi, zmniejszając szczelinę o połowę.

- Mamo!

Teraz krzyczeli już razem. Drzwi znieruchomiały, a po chwili, pchane od wewnątrz jakąś przemożną siłą, zaczęły się znowu otwierać. Dale i Lawrence patrzyli na siebie wytrzeszczonymi oczami, z policzkami przyciśniętymi do desek. Wyraźnie czuli tę okropną moc zaledwie kilka centymetrów od ich twarzy.

Drzwi uchyliły się o kolejne dziesięć centymetrów. Z szafy nie dobiegały żadne odgłosy, za to obaj chłopcy sapali i głośno postękiwali. Skarpetki Dale'a i bose stopy Lawrence'a powoli, ale nieuchronnie, przesuwały się po podłodze.

Szczelina miała już jakieś trzydzieści centymetrów, ze środka wiało przeraźliwym zimnem.

- Już... nie dam... rady... - wysapał Dale.

Prawym udem zaparł się o krawędź starej komody, ale to było stanowczo za mało. Cokolwiek ukrywało się tam, w środku, miało siłę co najmniej dorosłego mężczyzny. Szczelina poszerzyła się o następne pięć centymetrów.

- Mamo! - krzyknął przeraźliwie Lawrence. - Mamo, na pomoc!

Wydawało im się, że słyszą odpowiedź z werandy, ale zdawali sobie sprawę, że nie wytrzymają tak długo.

- Uciekaj! - szepnął Dale.

Lawrence przez chwilę wpatrywał się w niego przerażonym wzrokiem, po czym odskoczył od szafy, ale nie wybiegł z pokoju, tylko dał ogromnego susa i znalazł się z powrotem na łóżku. Bez pomocy brata Dale nie miał żadnych szans. Cofnął się i wskoczył na komodę, podkulając nogi. Stojąca tam lampka i kilka książek spadło na podłogę.

Drzwi otworzyły się z hukiem. Lawrence wrzasnął co sił w płucach.

Na schodach rozległy się kroki, matka zapytał o coś, ale zanim Dale zdążył otworzyć usta, żeby odpowiedzieć, z szafy powiało lodowatym powietrzem, a następnie coś się z niej wyłoniło. To coś było niskie i długie, nie do końca ukształtowane, jak gęsta mgła, i ciemniejsze od najczarniejszej nocy. Sunęło po podłodze niczym jakiś gigantyczny robal wypuszczony ze słoika. Dale dostrzegł coś jakby poruszające się szybko odnóża. Cofnął się jeszcze dalej, zrzucając z komody oprawioną w ramki fotografię.

- Mamo!

Czarny stwór poruszał się płynnie i szybko. Przypominałby karalucha, gdyby karaluchy miały prawie półtora metra długości, kilkanaście centymetrów wysokości i były zrobione z czarnej mgły.

- MAMO!!!

Stwór wślizgnął się pod łóżko Lawrence'a, który natychmiast wybił się z obu nóg i niczym akrobata przeskoczył na łóżko Dale'a. W drzwiach stanęła matka.

- To coś... z szafy... schowało się...

- ...pod łóżko! Było wielkie! Czarne!

Matka wybiegła do hallu i po kilku sekundach wróciła ze szczotką.

- Wyjdźcie obaj.

Dale zawahał się, ale w końcu zeskoczył z komody, przemknął obok matki i wybiegł do hallu, zatrzymując się na balustradzie. Chwilę potem dołączył do niego Lawrence. Obaj odwrócili się i zajrzeli ostrożnie do pokoju. Matka właśnie przyklękła obok łóżka Lawrence'a i wsuwała tam szczotkę.

- Mamo, nie!!!

Doskoczył do niej, usiłował ją odciągnąć. Odłożyła szczotkę i ujęła go mocno za łokcie.

- Dale... Synku... Uspokój się. Popatrz. Tam niczego nie ma.

Łapiąc powietrze szeroko otwartymi ustami, Dale zajrzał pod łóżko. Rzeczywiście, niczego tam nie było.

- Pewnie uciekło pod łóżko Dale'a! - zawołał Lawrence zza drzwi.

Matka uniosła brzeg narzuty i wsadziła szczotkę pod drugie łóżko. Dale'owi na chwilę przestało bić serce.

- Widzicie? Tam też niczego nie ma. - Wstała i otrzepała spódnicę. - A teraz powiedzcie mi, c o właściwie widzieliście.

Obaj chłopcy zaczęli mówić równocześnie. Słuchając własnych słów, Dale musiał przyznać, że brzmią niezbyt sensownie: coś długiego, niskiego i czarnego, podobnego do ogromnego robaka, wylazło z szafy i schowało się pod łóżkiem.

- Może... Może wróciło do szafy? - wydyszał Lawrence, z trudem powstrzymując łzy.

Matka przez kilka sekund mierzyła ich wzrokiem, aż wreszcie podeszła do szafy, otworzyła drzwi na oścież i zaczęła przetrząsać ubrania, a nawet wyjęła kilka par tenisówek i innych butów. Dale cofnął się odruchowo o krok, ale zupełnie niepotrzebnie. Szafa była pusta.

Matka zakończyła poszukiwania i ze skrzyżowanymi ramionami spoglądała surowo na synów. Chłopcy umknęli wzrokiem w bok, tam gdzie ziały otwarte na oścież drzwi sypialni rodziców, jakby się obawiali, że lada chwila coś się stamtąd wyłoni.

- Znowu opowiadaliście sobie jakieś straszne historie, prawda?

Obaj gorąco zaprzeczyli. Przerywając sobie nawzajem, ponownie opisali tajemniczego stwora, a Dale opowiedział o tym, jak przytrzymywał drzwi szafy.

- Więc ten... robak usiłował je otworzyć? - zapytała matka z lekkim uśmiechem.

Dale westchnął, a Lawrence posłał mu ukradkowe spojrzenie, które znaczyło: T o wciąż jest pod moim łóżkiem, tyle że go nie widać.

- Mamo, czy moglibyśmy spać dzisiaj w twoim pokoju? - Dale zrobił, co mógł, żeby zadać pytanie spokojnym głosem, prawie od niechcenia. - Wzięlibyśmy śpiwory...Nie zastanawiała się długo. Prawdopodobnie zbyt dobrze pamiętała, że nie dalej, jak przed rokiem, zamknęli się na klucz w swoim pokoju z powodu grasującej po domu mumii, a niewiele później wrócili przerażeni z boiska, na którym usiłowali telepatycznie nawiązać łączność z kosmitami i niespodziewanie zobaczyli światła pozycyjne przelatującego nisko samolotu...

- Dobrze. Przynieście śpiwory i polówkę. Muszę pójść na werandę i powiedzieć pani Somerset, że moi duzi chłopcy przestraszyli się wymyślonego ogromnego robala.

Zeszli razem z nią i zaczekali przy schodach, po czym we trójkę wrócili na piętro. Musiała stać przy drzwiach nieużywanego pokoju, kiedy wynosili stamtąd łóżko polowe i śpiwory, ale nie zgodziła się zostawić na noc włączonego światła w hallu. Chłopcy wstrzymali oddech, kiedy weszła do ich pokoju, żeby zgasić światło; na szczęście nic jej się nie stało. Dale przypomniał sobie o strzelbie ojca w dużej szafie w salonie. Amunicja leżała w szufladzie komody w sypialni rodziców.

Przysunął polówkę do łóżka, żeby nie została nawet najmniejsza szparka. Matka szybko zasnęła, on zaś leżał z otwartymi oczami, wiedząc doskonale, że jego brat także nie śpi. Kiedy spod koca wyłoniła się ręka Lawrence'a, Dale jej nie odtrącił. Upewnił się tylko, że to na pewno ręka brata, a nie coś okropnego i przerażającego, po czym ścisnął ją mocno i trzymał aż do chwili, kiedy wreszcie zapadł w sen.

17

W środę piętnastego czerwca, po rozwiezieniu gazet, a przed wyjazdem do kościoła św. Malachiasza, Mike wszedł pod dom. Słońce zdążyło się wspiąć dość wysoko na niebo, wiązy i drzewa brzoskwiniowe na podwórzu rzucały już ostre, wyraźne cienie. Mike otworzył metalowe drzwiczki strzegące dostępu do ciasnej przestrzeni ograniczonej od dołu i góry poziomem gruntu i podłogą, a po bokach podmurówką. Wszyscy jego znajomi mieli domy z piwnicami. Wszyscy też mieli w domach kanalizację...

Włączył latarkę, przykucnął, poświecił w ciemny otwór. Pajęczyny. Ziemia. Rury, ciemne drewniane belki. Jeszcze więcej pajęczyn. Najwyżej pół metra wysokości, woń kocich sików i wilgotnej ziemi.

Pełznąc w stronę frontu domu, starał się unikać największych i najsolidniejszych pajęczyn, ponieważ istniało duże prawdopodobieństwo, że uplotły je czarne wdowy. Po drodze musiał minąć pokój rodziców i krótki hall. Ciemność zdawała się ciągnąć bez końca, blask sączący się przez otwór, którym tu wszedł, słabł coraz bardziej. Nagle ogarnęła go panika, odwrócił się gwałtownie, żeby zobaczyć jasny prostokąt dziennego światła. Wydawało się, że dzieli go od niego ogromna odległość. Po chwili ruszył dalej.

Kiedy uznał, że dotarł już pod salon - jakieś trzy metry przed nim pojawiła się kamienna podmurówka - zatrzymał się, położył na boku i odpoczywał, ciężko dysząc. Prawą ręką dotykał poprzecznych legarów pod deskami podłogi, lewą miał całą w pajęczynach. Wszechobecny pył osiadał na włosach, wciskał się do ust i oczu, wyczyniał harce w snopie światła rzucanym przez latarkę.

Nie ma co, pięknie będę się prezentował w kościele, pomyślał. Skierował latarkę na oddaloną o pięć metrów północną ścianę.

Czego właściwie szukał? Trudno byłoby mu odpowiedzieć na to pytanie. Może jakichś śladów na ziemi? Była twarda, spłukana niezliczonymi deszczami i udeptana łapami wielu pokoleń kotów. Tu i ówdzie walały się wyschnięte kocie odchody. To był pewnie tylko kot albo szop, pomyślał z ulgą... i właśnie wtedy zauważył dziurę.

W pierwszej chwili pomyślał, że to tylko cień, ale nie zniknęła ani nie zmieniła kształtu, kiedy się do niej zbliżył, doszedł więc do wniosku, że to okrągły kawałek czarnego plastiku albo papy. Dopiero kiedy dzielił go od niej niespełna metr, zrozumiał swój błąd. Była to doskonale okrągła dziura średnicy około pięćdziesięciu centymetrów. Gdyby chciał, mógłby zanurzyć się w niej głową naprzód.

Nie chciał.

Od wydobywającego się z niej smrodu zaczęły mu łzawić oczy, ale przezwyciężył obrzydzenie i podczołgał się jeszcze bliżej. Wrzucił kamyk, nasłuchiwał przez jakiś czas, lecz niczego nie usłyszał. Posapując, z sercem łomoczącym tak głośno, iż był pewien, że słychać to w pokoju babci nad jego głową, wyciągnął przed siebie rękę z latarką i poświecił w dół. Pierwsze wrażenie było takie, że ściany otworu są z czerwonej gliny, zaraz potem jednak dostrzegł karbowaną powierzchnię, zupełnie jak wnętrze gigantycznego jelita. Tak samo jak w tunelu na cmentarzu.

Zaczął się pospiesznie wycofywać, wzbijając obłoki białego pyłu, nie zważając ani na pajęczyny, ani na kocie łajno. Przez sekundę lub dwie wydawało mu się, że zniknął prostokąt dziennego światła, że nie trafi do wyjścia. Na szczęście szybko go dojrzał. Pełzł na łokciach i kolanach, pajęczyny oblepiały mu twarz, ale on nie zwracał na nie uwagi. Skierowana ku ziemi latarka niczego nie oświetlała; odniósł wrażenie, że kilka metrów po lewej stronie, pod kuchnią, znajduje się kolejny otwór, ale nawet przez myśl mu nie przeszło tego sprawdzać.

Nagle w jasnym prostokącie pojawiła się czyjaś sylwetka. Głowa, ramiona, tułów, nogi obwiązane czymś, co wyglądało jak onuce... Mike przeturlał się w bok, jego ręka trafiła na porzucony dawno temu żelazny pręt. Zacisnął na nim palce, podniósł. Postać wsunęła się głębiej, niemal całkowicie zasłaniając światło.

- Mikey? - przemówiła powolnym, delikatnym głosikiem. To była jego siostra Kathleen. - Mama mówi, że powinieneś się już zbierać, jeśli chcesz zdążyć do kościoła.

Mike głośno wypuścił powietrze z płuc i osunął się na twardą ziemię. Prawe ramię dygotało mu jak w febrze.

- W porządku, Kathy. Odsuń się, żebym mógł przejść.

Mała postać odblokowała wyjście i Mike wypełzł na zewnątrz. Bolały go wszystkie mięśnie. Starannie zamknął otwór blaszaną pokrywą.

- O rety, ale ty wyglądasz! - Kathleen roześmiała się.

Mike spojrzał w dół, na koszulę i spodnie. Cały był w kurzu i pajęczynach, miał podrapane do krwi łokcie, w ustach czuł smak ziemi. Pod wpływem nagłego impulsu chwycił siostrę w objęcia i mocno przytulił. Odwzajemniła się uściskiem, najwyraźniej nic sobie nie robiąc z tego, że i ona może się pobrudzić.

***

Na „kameralnej” ceremonii pogrzebowej w Peorii zjawiło się ponad czterdzieści osób. Duane odniósł wrażenie, iż jego ojciec jest rozczarowany takim obrotem sprawy, jakby pragnął uczynić pożegnanie brata ściśle prywatną sprawą. Jednak nekrolog w miejscowej gazecie oraz kilka rozmów telefonicznych ściągnęły ludzi nawet z Chicago i Bostonu. Zjawiło się nawet kilku współpracowników Arta z fabryki Caterpillara, a jeden rozpłakał się podczas krótkiej uroczystości.

Ceremonia odbyła się bez udziału kapłana - wujek Art był wierny rodzinnej tradycji wojującego agnostycyzmu - ale kilka osób wygłosiło krótkie przemówienia pożegnalne: płaczliwy robotnik z fabryki, kuzynka Carol, która przyleciała z Chicago i musiała natychmiast wracać do domu, oraz atrakcyjna kobieta w średnim wieku z Peorii, nazwiskiem Dolores Stephens, którą ojciec Duane'a przedstawił jako „przyjaciółkę Arta”. Duane był bardzo ciekaw od jak dawna ona i wujek byli kochankami.

Wreszcie zabrał głos ojciec. Duane'a bardzo wzruszyło jego przemówienie; nie było tam ani słowa o życiu wiecznym ani o nagrodach za dobre uczynki, tylko szczery ból brata po stracie bliskiego człowieka, nie kłaniającego się fałszywym bożkom, ale starającego się być uczciwym wobec innych. Na koniec ojciec zacytował Szekspira. Co prawda Duane spodziewał się usłyszeć „Zastępy anielskie ułożą cię do snu...”, wiedząc, że wujek Art doceniłby ironię zawartą w tych słowach, tymczasem ojciec wyrecytował tekst piosenki z „Cymbelina”. Głos łamał mu się kilka razy, wytrzymał jednak do końca, a nawet nieco go wzmocnił.

Nie spali cię już słońce lata,

Z nóg cię nie zwalą zim zamiecie,

Za to, coś zrobić miał dla świata,

Wziąłeś zapłatę na tym świecie;

Kominiarczyka, dworzanina -

To samo czeka: piach i glina.

Nie wiążą cię już możnych prawa,

I nie dosięgnie cios tyrana;

Dąb to dla ciebie wiotka trawa -

Trawa jak dąb jest niezachwiana.

Berło, laur, złoto, pyszna mina -

Jedno je czeka: piach i glina.

Nie straszy cię już blask błyskawic

Ani brzemienna gromem chmura;

Nie można skrzywdzić cię, zniesławić;

Nie wiesz, co rozkosz, co tortura.

Kto kocha, o tym zapomina -

Lecz też go czeka piach i glina.

W sali rozległy się szlochy. Ojciec Duane'a opuścił głowę i wrócił na swoje miejsce. Wyrecytował całość z pamięci, bez pomocy książki ani kartki.

Ktoś zaczął grać na organach w zasłoniętej kotarą wnęce. Zebrani zaczęli się powoli rozchodzić, pojedynczo i w niewielkich grupkach. Została kuzynka Carol i jeszcze parę osób: rozmawiali z ojcem Duane'a, głaskali chłopca po głowie. Czuł się potwornie głupio w koszuli ze sztywnym kołnierzykiem i w krawacie. Gdyby zjawił się tu wujek Art, z pewnością powiedziałby coś w tym rodzaju: „Na litość boską, chłopcze, coś ty z siebie zrobił? Zdejmuj to natychmiast! Krawaty noszą tylko księgowi i politycy”.

Wreszcie w sali zostali już tylko oni. Zeszli do pomieszczenia w piwnicy, gdzie znajdował się piec krematoryjny, żeby patrzeć, jak Arta pochłaniają płomienie.

***

Kiedy jak zwykle po mszy ojciec C. zaprosił Mike'a na zapiekanki i kawę, chłopiec niemal natychmiast skierował rozmowę na interesujący go temat.

Zapiekankę skosztował po raz pierwszy w życiu przed trzema laty, kiedy ojciec Cavanaugh zaczął zapraszać na drobny poczęstunek kilku najpilniejszych ministrantów. Teraz był już zaawansowanym smakoszem. Przekonanie księdza, że jedenastoletni chłopiec może pić kawę, zajęło mu trochę czasu; teraz był to ich wspólny sekret, tak samo jak to, że nazywali parafialny samochód „papamobilem”. Mike przeżuwał zapiekankę, zastanawiając się, jak najlepiej sformułować pytanie. „Proszę księdza, mam mały problem, ponieważ pewien martwy żołnierz kopie tunele pod moim domem i próbuje zrobić krzywdę babci. Czy Kościół może mi jakoś pomóc?”. Ostatecznie zdecydował się na bardziej ogólnikowe podejście:

- Czy ksiądz wierzy w zło?

- W zło? - Ciemnowłosy ksiądz oderwał wzrok od gazety. - Masz na myśli zło w sensie ogólnym?

- Sam nie wiem, co mam na myśli.

W towarzystwie księdza Mike często czuł się trochę jak głupek.

- Zło istniejące niezależnie od człowieka, czy takie jak to?

Wskazał mu wielki artykuł w gazecie. Na fotografii widniał człowiek nazwiskiem Eichmann, którego uwięziono w kraju o nazwie Izrael. Mike nic nie wiedział o tej sprawie.

- Chyba to niezależne od człowieka - odparł ostrożnie.

Ksiądz złożył gazetę.

- Ach, odwieczny problem zła ucieleśnionego... Znasz przecież oficjalne stanowisko Kościoła w tej sprawie.

Mike zarumienił się po uszy, ale, chcąc być uczciwym, pokręcił głową.

- Ładne rzeczy! - powiedział Cavanaugh żartobliwym tonem. - Chyba powinieneś bardziej przyłożyć się do lektury katechizmu!

- Tak, oczywiście... Więc co Kościół mówi w tej sprawie?

Ojciec Cavanaugh wyjął z kieszeni roboczej koszuli paczkę marlboro, wytrząsnął papierosa i zapalił.

- Kościół zakłada, że zło istnieje również w postaci autonomicznej - wyjaśnił poważnym tanem, a napotkawszy zdezorientowane spojrzenie chłopca, wyjaśnił: - Na przykład jako szatan. Diabeł.

- Tak, oczywiście.

Mike pomyślał o smrodzie wydobywającym się z podziemnych tuneli i cała ta sprawa nagle wydała mu się idiotyczna.

- Święty Tomasz z Akwinu oraz inni teologowie od stuleci borykają się z problemem zła, starając się zrozumieć, czy jego istnienie jest w ogóle możliwe w kontekście wszechmocy Trójcy Świętej. Wyjaśnienia, jakie przedstawiają, są dalekie od zadowalających, nie pozostaje nam więc nic innego jak wierzyć dogmatom Kościoła, według których zło ma swoje własne królestwo i swoich wiernych wyznawców... Rozumiesz, Michael?

- Chyba tak. - Mike nie był tego całkiem pewien. - A więc mogą istnieć też złe... złe moce? Takie anioły, ale w drugą stronę?

- Wygląda na to, że wkraczamy w rejony zarezerwowane dla umysłowego średniowiecza... ale odpowiedź brzmi „tak”. Owszem, mogą istnieć takie moce.

- Na przykład jakie?

Kapłan podrapał się po policzku.

- Jakie? No, na przykład wszelkiego rodzaju demony, incubi i succubi... Dante wprowadza podział demonów na gatunki i podgatunki, o imionach takich jak Draghignazzo, czyli „jak wielki smok”, Barbariccia, czyli „krętobrody”, Graffiacana, czyli „drapiący psy”, oraz...

- Kto to jest Dante? - przerwał mu Mike, podekscytowany myślą o tym, że być może gdzieś w pobliżu mieszka autentyczny specjalista w tej dziedzinie.

Ksiądz westchnął i zdusił papierosa w popielniczce.

- Zupełnie zapomniałem, że rozmawiam z ofiarą systemu edukacji w samym środku niczego. Dante to poeta, który żył mniej więcej sześćset lat temu, ale obawiam się, że nieco zboczyliśmy z głównego tematu naszej rozmowy.

Mike dopił kawę i starannie opłukał kubek w zlewozmywaku.

- Czy te demony mogą wyrządzić ludziom krzywdę?

- Mówimy o wytworach wyobraźni ludzi żyjących w dawnych, prymitywnych czasach. Kiedy ktoś zachorował, winą obarczano właśnie demony, a jedynym lekarstwem było przystawianie pijawek.

- Pijawek? - powtórzył Mike z obrzydzeniem.

- Tak jest. Demony były odpowiedzialne ze choroby, upośledzenie umysłowe... - Ksiądz umilkł na chwilę, najwidoczniej przypomniawszy sobie, że siostra jego najlepszego ministranta jest właśnie upośledzona umysłowo. - Apopleksję, złą pogodę, klęski żywiołowe... Za wszystko, czego nie potrafili sobie wytłumaczyć, a zapewniam cię, że było tego bardzo dużo.

Mike wrócił do stołu.

- Ale czy ksiądz wierzy, że te stwory istniały? Że nadal istnieją? Że prześladują ludzi?

Ojciec Cavanaugh skrzyżował ramiona na piersi.

- Przede wszystkim wierzę w nauki Kościoła, ale wyobrażam go sobie jak olbrzymią koparkę drążącą ziemię w poszukiwaniu bryłek złota. Jest go multum, lecz żeby do niego dotrzeć, trzeba odsiać mnóstwo bezwartościowego piasku, kamieni i innych rzeczy.

Mike zmarszczył brwi. Bardzo nie lubił, kiedy ojciec C. raczył go takimi porównaniami. Ksiądz nazywał je metaforami, chłopiec natomiast uważał, że to zwykłe wykręty.

- A więc istnieją czy nie?

Kapłan szeroko rozłożył ręce.

- Raczej nie w sensie dosłownym. W przenośnym - jak najbardziej.

- A gdyby naprawdę istniały, to czy jakieś kościelne rzeczy mogłyby je powstrzymać, tak jak powstrzymują wampiry w filmach?

- Kościelne rzeczy?

- No, krzyże, hostia, woda święcona i tak dalej...

Ksiądz uniósł brew, jakby potraktował pytanie jako żart, ale Mike nie zwrócił na to uwagi.

- Oczywiście. Skoro te „kościelne rzeczy”, jak mówisz, radzą sobie z wampirami, to naturalnie poradziłyby sobie również z demonami.

Chłopiec uznał, że dowiedział się już wystarczająco wiele na ten temat. Gdyby teraz wywlókł sprawę żołnierza, ojciec C. mógłby nabrać podejrzeń, że jego najlepszemu ministrantowi pomieszało się w głowie. Ksiądz zaprosił go na piątek na „kawalerski obiad” - czynił to mniej więcej raz w miesiącu - ale Mike musiał odmówić, ponieważ umówił się już z Dale'em, że właśnie w piątek pojadą na farmę wujka Henry'ego, żeby kontynuować poszukiwania Groty Przemytników, której szukali już od kilku lat. W głębi duszy Mike podejrzewał, że żadnej Groty Przemytników nie ma, co jednak w najmniejszym stopniu nie psuło doskonałej zabawy. Poza tym jedzenie u wujka Henry'ego zawsze było znakomite.

Pożegnał się z księdzem, wskoczył na rower i co sił w nogach popedałował do domu, żeby jak najszybciej ostrzyc trawnik i uporać się z pozostałymi obowiązkami. Zabawa czekała. Mijając Old Central, przypomniał sobie, że Jim Harlen jest już od kilku dni w domu, i z poczuciem winy uświadomił sobie, że jeszcze go nie odwiedzili. Ta myśl przypomniała mu o odbywającym się właśnie pogrzebie wujka Duane'a w Peorii oraz o babci, która była teraz zupełnie sama w domu - nie licząc Kathleen, oczywiście.

Pochylił głowę i jeszcze mocniej nacisnął pedały.

***

W środę wieczorem Dale zadzwonił do Duane'a, ale rozmowa była krótka i zupełnie się nie kleiła. Duane miał potwornie zmęczony głos; kondolencje, które złożył Dale, zakłopotały ich obu. Dale powiedział koledze o piątkowym spotkaniu u wujka Henry'ego i w końcu wydobył z niego obietnicę, że postara się tam zjawić. Położył się do łóżka bardzo przygnębiony.

- Myślisz, że to wciąż jest pod łóżkiem? - zapytał szeptem Lawrence godzinę później. Lampka nocna była oczywiście zapalona.

- Przecież sprawdziliśmy - odpowiedział również szeptem Dale. - Sam widziałeś, że niczego tam nie ma.

Lawrence koniecznie chciał trzymać go za rękę; Dale zgodził się na kompromis, to znaczy na to, żeby młodszy brat uczepił się rękawa jego piżamy.

- Ale...

- Mama mówi, że to był tylko cień albo coś w tym rodzaju.

Lawrence prychnął mało uprzejmie.

- I co, może to ten cień pchał drzwi od środka?

Przez ciało Dale'a przebiegł dreszcz. Doskonale pamiętał, z jaką nieustępliwą siłą napierały na niego drzwi szafy. Cokolwiek tam było, postanowiło za wszelką cenę wydostać się na zewnątrz.

- Cokolwiek to było, już sobie poszło.

- Wcale nie!

- Skąd wiesz?

- Po prostu wiem, i już.

- W takim razie, gdzie jest?

- Czeka.

- Ale gdzie? - Dale spojrzał w bok i zobaczył szeroko otwarte, wpatrzone w niego oczy brata. Bez okularów wydawały się bardzo duże i bardzo ciemne.

- Pod łóżkiem... - wyszeptał Lawrence sennym tonem i zacisnął palce na ręce Dale'a, który nie cofnął dłoni. - Ciągle czeka... - wymamrotał i zasnął.

Dale opuścił wzrok na dwudziestopięciocentymetrową szczelinę między łóżkami. Chcieli je zupełnie zsunąć, ale mama powiedziała, że wtedy byłoby jej trudno sprzątać. Dwadzieścia pięć centymetrów to było w sam raz tyle, żeby łatwo sięgnąć ręką, a równocześnie nic dużego nie mogło wyskoczyć spod łóżek.

Ale ręka łatwo by się zmieściła. Ręka z pazurami. Albo głowa na długiej giętkiej szyi.

Dale ponownie zadrżał. Co za głupota! Mama miała rację: wyobrazili sobie to wszystko, tak samo jak parę lat temu wyobrazili sobie kroki mumii i lądujące UFO.

Ale wtedy niczego nie widzieliśmy.

Zamknął oczy. Już prawie zasypiał, kiedy nagle w jego głowie rozbłysła myśl, która sprawiła, że natychmiast szeroko otworzył oczy. Do licha, łóżka stoją tak blisko, że gdyby coś dostało się pod któreś z nich, mogłoby wysunąć ręce albo macki po obu stronach i załatwić nas obu za jednym zamachem!

Lawrence pochrapywał cichutko, z ust wypłynęła mu cienka strużka śliny. Dale wpatrywał się w ścianę, licząc maszty i reje żaglowców tworzących wzór na tapecie. Starał się nie oddychać zbyt głośno, żeby lepiej słyszeć. Żeby usłyszeć, zanim coś zaatakuje.

18

We czwartek ojciec Duane'a musiał znowu pojechać do domu wujka Arta, żeby poszukać jakichś dokumentów, i Duane zabrał się z nim, chociaż ojcu najwyraźniej niezbyt się to podobało. Był poirytowany i chyba mocno ciągnęło go do kieliszka. Duane zdawał sobie sprawę, że ojciec wytrwał tak długo wyłącznie z miłości do brata i obawy przed skompromitowaniem się przed resztą rodziny. Irytacja brała się również częściowo stąd, że nie miał pojęcia co zrobić z prochami Arta. Kiedy wychodzili z domu pogrzebowego w Peorii, wręczono im ciężką ozdobną urnę, która przyjechała z nimi na tylnej kanapie samochodu niczym milczący, niechciany pasażer. Po kolacji w środę wieczorem, na krótko przed telefonem od Dale'a Stewanta, Duane zajrzał do środka. Akurat w tej chwili do pokoju wszedł ojciec, zapalając fajkę.

- Te białe kawałeczki, podobne do połamanej kredy, to kości - powiedział z fajką w zębach.

Duane zamknął wieczko.

- Można by pomyśleć, że kiedy wsadzą ciało do płomieni o temperaturze prawie takiej jak w sercu gwiazdy, to zostanie tylko garść popiołu i wspomnienia - ciągnął ojciec. - Tymczasem okazuje się, że kości trudno się pozbyć.

Duane usiadł w rzadko używanym fotelu przy kominku. Nogi miał ciężkie jak z żelaza, a równocześnie miękkie jak z waty.

- Wspomnień też się trudno pozbyć - odparł, zdziwiony, że z jego ust pada taki banał.

Ojciec odchrząknął.

- Za cholerę nie wiem gdzie to rozsypać! Barbarzyński zwyczaj, jeśli się nad tym zastanowić...

Duane zerknął na urnę.

- Chyba powinno się je rozsypać w jakimś miejscu ważnym dla tego, kto umarł - powiedział cicho. - W jakimś miejscu, gdzie był szczęśliwy.

Ojciec znowu chrząknął.

- Jak wiesz, Art zostawił testament, ale ani słowem nie wspomniał w nim o tym, co mam zrobić z jego prochami. W miejscu, gdzie był szczęśliwy, powiadasz...

W zamyśleniu pykał z fajki.

- Chyba najlepsza byłaby czytelnia biblioteki w Bradley University.

Ojciec parsknął śmiechem.

- Arta też by to ubawiło. Masz może jeszcze jakieś pomysły?

- Wujek lubił łowić ryby w Spoon River.

Na gardle chłopca ponownie zaczęła się zaciskać obręcz bólu i rozpaczy. Wstał, poszedł do kuchni, nalał sobie szklankę wody. Po powrocie zastał ojca wystukującego popiół z fajki do kominka. Popiół.

- Masz rację - stwierdził ojciec po jakimś czasie. - Chyba właśnie w tym miejscu czuł się najlepiej. Jeździliśmy tam razem na ryby nawet wtedy, kiedy jeszcze mieszkał w Chicago. Ciebie też często zabierał, prawda?

Duane skinął głową i udał, że pociąga łyk wody, żeby tylko nie musieć nic powiedzieć. Właśnie wtedy zadzwonił Dale, a kiedy Duane wrócił od telefonu, ojciec grzebał już w pracowni przy kolejnej wersji swojej maszyny edukacyjnej.

***

Przyjechali nad rzekę tuż po wschodzie słońca, kiedy ryby podpływały tuż pod powierzchnię wody, żeby polować na owady. Duane żałował, że nie zabrał wędki. Obyło się bez podniosłych ceremonii: ojciec przez chwilę przyciskał urnę do piersi, jakby nie chciał się rozstać z jej zawartością, a kiedy padające niemal poziomo promienie słońca ozłociły gałęzie cyprysów i wierzb, otworzył ją, odwrócił i postukał w dno, żeby na pewno nic nie zostało.

Kawałki kości wpadały do wody z cichym pluskiem, który zwabił ławicę małych i nawet kilka całkiem dużych ryb. Prochy początkowo utworzyły na powierzchni jednolitą cienką warstwę, ale drobne fale i większe oraz mniejsze wiry szybko ją porozrywały, potem zaś wymieszały z głównym nurtem rzeki. Chłopiec rzucił kamień do wody, tak jak wielokrotnie czynił, będąc małym dzieckiem, kiedy mu się nudziło - przypuszczalnie płoszył wtedy wszystkie ryby w promieniu kilkudziesięciu metrów, ale wujek nigdy nie upomniał go ani słowem. Potem wytarł ręce w trawę i ruszył z powrotem do samochodu. Kiedy wspinał się za ojcem po stromym zboczu, zwrócił uwagę, jak bardzo opalony kark ma jego ojciec i jak bardzo wyszczuplał. Z policzkami pokrytymi siwiejącą szczeciną wyglądał po prostu staro.

***

W domu wujka Arta było czuć pustką i kurzem. Ojciec przetrząsał szuflady i półki, Duane natomiast zajął się notatnikami i koszem na śmieci. Wujek uwielbiał sporządzać notatki na wszystkim, co wpadło mu w rękę, ale nie zawsze uważał za stosowne zachować je na dłużej. Udało się! Pod celofanowym opakowaniem po cygarze i jakimiś innymi śmieciami w koszu leżała zmięta kartka. Zapisek powstał przypuszczalnie w sobotę wieczorem, kilka godzin przed wypadkiem.

1) Ten przeklęty Dzwon Borgiów, Stela Objawienia, czy jak mu tam, jednak ocalał. Są wzmianki w „Księdze Prawa” Medyceuszów.

2) Sześćdziesiąt lat, sześć miesięcy i sześć dni. Jeśli założyć, że to co absurdalne i niemożliwe stało się rzeczywistością, to do wydarzeń, o których mówi Duane, doszło dlatego, na przełomie wieków dokonano ofiary, która „uaktywniła” to cholerstwo jakoś tuż po Nowym Roku 1900. Trzeba sprawdzić w mieście. Poszukać ludzi, którzy coś mogą pamiętać. Duane'owi powiedzieć dopiero wtedy, kiedy się czegoś dowiem.

3) Crowley twierdzi, że dzwon, albo stela, „wykorzystywała” ludzi i przywoływała „wysłanników Ciemności", cokolwiek to znaczy. Sprawdzić, co działo się na ulicach Rzymu za ostatniego papieża z Borgiów.

Duane odetchnął głęboko, złożył kartkę, schował ją do kieszeni koszuli i wyszedł na ganek. Owady skakały w wybujałej trawie przed domkiem. Nieco dalej, przy linii drzew, grały cykady, czyniąc hałas, od którego chłopcu trochę szumiało w głowie. Usiadł na metalowym krzesełku, oparł stopy na niskiej balustradzie, zapatrzył się przed siebie niewidzącym spojrzeniem i pogrążył się w myślach. Dopiero kiedy na ganku pojawił się ojciec i zamarł w bezruchu z ręką na klamce, Duane uświadomił sobie, do kogo musiał być podobny, w tym miejscu i w tej pozie.

Ojciec znalazł wszystkie potrzebne dokumenty. Zamknęli drzwi na klucz, zdając sobie sprawę, że minie wiele tygodni albo nawet miesięcy, zanim tu znowu przyjadą, żeby posprzątać przed aukcją.

Duane nie odwrócił się, kiedy odjeżdżali wyboistą boczną drogą.

***

Zdecydował się na panią Moon.

Matka bibliotekarki miała już sporo ponad osiemdziesiąt lat, całe życie spędziła w Elm Haven i od wczesnej młodości mieszkała niemal naprzeciwko Old Central, przy skrzyżowaniu Depot i Second Street. Duane nie znał jej osobiście - od czasu do czasu widywał ją tylko podczas spacerów z córką, kiedy akurat był w mieście. Pannę Moon natomiast znał doskonale. Miał cztery lata, kiedy wujek Art zapisał go do biblioteki.

Panna Moon potrząsnęła głową i ze zmarszczonymi brwiami spojrzała na małego, pulchnego chłopca stojącego przed jej biurkiem.

- Nie mamy tu wielu książek z obrazkami, panie McBride, a poza tym wolimy, kiedy wypożyczają je rodzice lub opiekunowie... eee... najmłodszych czytelników.

Wujek Art nic nie odpowiedział, tylko zdjął z półki pierwszą z brzegu książkę, otworzył i podsunął bratankowi.

- Czytaj.

- Rozdział pierwszy... Przychodzę na świat. To, czy stanę się bohaterem opowieści o moim życiu, czy rola ta przypadnie komuś innemu, okaże się w dalszej części tej książki. Aby rozpocząć ją od samego początku, muszę wspomnieć, iż przyszedłem na świat (tak mnie poinformowano, a ja w to wierzę) w piątek punktualnie o północy. Obecne przy tym osoby zwróciły uwagę, iż zegar...

- Wystarczy.

Wujek Art zamknął książkę i odstawił ją na półkę.

Panna Moon długo jeszcze marszczyła brwi i przeplatała między palcami łańcuszek od okularów, w końcu jednak wystawiła kartę biblioteczną na nazwisko Duane McBride. Przez wiele lat karta ta była najcenniejszym skarbem Duane'a, pomimo tego, że panna Moon zawsze traktowała go z chłodem niekiedy graniczącym ze źle skrywaną wrogością. W końcu uznała, iż jej powołaniem jest maksymalne ograniczanie ilości książek wypożyczanych przez otyłego chłopca w okularach; nigdy nie omieszkała zbesztać go surowo za nawet najmniejsze opóźnienie. Takie przypadki zdarzały się dość często, bynajmniej nie dlatego, że Duane nie zdążył w terminie przeczytać wypożyczonych książek - zazwyczaj pochłaniał je w ciągu zaledwie kilku dni, potem zaś musiał czekać tygodniami, aż ojciec znajdzie czas, żeby ponownie zawieźć go do miasta.

Kiedy w drugiej klasie Duane oszalał na punkcie detektywistycznych powieści Nancy Drews, urozmaicając je książkami C.S. Forestera i Roberta Louisa Stevensona, panna Moon nie omieszkała mu wytknąć, że Nancy Drews pisze przecież powieści wyłącznie dla dziewcząt, i zapytała z przekąsem, czy Duane ma siostrę. Chłopiec uśmiechnął się tylko, poprawił okulary, odpowiedział uprzejmie, że nie, po czym wypożyczył pięć książek - naturalnie wszystkie autorstwa Nancy Drews. Uporawszy się z tą serią, odkrył Edgara Rice'a Burroughsa i spędził upojne lato, wędrując po stepach Barsoom i dżunglach Wenus oraz - to było chyba najwspanialsze ze wszystkiego - towarzysząc Tarzanowi i jego przyjaciołom w przygodach, jakie przeżywali na „środkowym tarasie” dziewiczego lasu. Co prawda Duane nie był całkiem pewien, co to takiego ów „środkowy taras”, niemniej jednak starał się stworzyć jego namiastkę w dębowym zagajniku nad rzeką. Witt przyglądał się ze zdziwieniem, jak jego pan przeskakuje z gałęzi na gałąź i pałaszuje posiłki wśród konarów drzew.

Następnego lata Duane zabrał się za Jane Austen, lecz tym razem panna Moon nie wspomniała ani słowem o „powieściach dla dziewcząt”.

***

Zaraz po tym, jak uporał się z porannymi pracami w gospodarstwie, Duane wybrał się do miasta. Ojciec co roku uprawiał mniejszą działkę, wydzierżawiwszy większą część trzystu czterdziestu akrów panu Johnsonowi, więc i obowiązków nie było zbyt wiele. Do zadań Duane'a należała opieka nad żywym inwentarzem, ale teraz, kiedy krowy przebywały cały czas na pastwisku, nie nastręczało to żadnych problemów. Codzienne sprzątanie obory, którego najbardziej nie lubił, skończyło się w maju.

Nareszcie uporał się z naprawą sześciorzędowego kultywatora: hydrauliczny podnośnik tylnego rzędu działał odrobinę zbyt szybko, więc Duane dokonał regulacji i dokręcił śruby. Tuż obok stał ogromny kombajn zbożowy, udoskonalony przez ojca. Modyfikacja polegała na tym, że kombajn nie tylko kosił zboże, lecz również od razu młócił je i prasował słomę. Oznaczało to znaczne przyspieszenie prac w okresie żniw, ale także konieczność dokonywania częstych przeglądów i konserwacji. Duane niekiedy podejrzewał, że ojciec zdecydował się zająć rolnictwem wyłącznie po to, żeby mieć okazję majstrować przy rozmaitych maszynach.

Uporawszy się z kultywatorem, chłopiec stanął przed kombajnem i spojrzał w górę, na groźnie uniesione noże połyskujące w promieniach słońca sączących się przez okienka pod dachem szopy. Przyszło mu do głowy, że mógłby zrobić ojcu niespodziankę i samodzielnie dokonać paru oczywistych modyfikacji, zaraz jednak doszedł do wniosku, że w ten sposób pozbawiłby go przyjemności. Poza tym, jeszcze przed śniadaniem, chciał nakarmić zwierzęta i opielić kilka grządek w ogródku, żeby zdążyć do miasta na dziesiątą. Nie miałby nic przeciwko temu, żeby ojciec go podwiózł, ponieważ nie uśmiechał mu się samotny spacer po Jubilee College Road, wiedział jednak o tym, że ojciec niecierpliwie czekał przez cały tydzień na okazję, żeby nadrobić alkoholowe zaległości u Carla albo w Black Tree, a on, Duane, wolałby nie być tego świadkiem.

Tak więc poszedł na piechotę. Dzień był pogodny i bardzo upalny. Duane rozpiął trzy górne guziki koszuli, odsłaniając skórę aż do miejsca, gdzie kończyło się opalone V, a zaczynało zupełnie blade ciało. Zatrzymał się przy domu Mike'a O'Rourke na skraju miasta. Mike'a nie było w domu, ale jedna z jego sióstr powiedziała, że Duane oczywiście może wejść i napić się wody z pompy na podwórzu. Pił długo i łapczywie, czując w ustach wyraźny smak żelaza, a na koniec zmoczył sobie obficie twarz i głowę.

Kiedy zastukał do drzwi domu pani Moon, stara kobieta przykuśtykała w asyście gromadki kotów, podpierając się dwiema laskami.

- Czy ja cię znam, młody człowieku?

Jej głos brzmiał jak parodia głosu staruszek z kreskówek: wysoki, skrzekliwy, drżący.

- Tak, proszę pani. Jestem Duane McBride. Byłem parę razy z Dale'em Stewartem i Michaelem O'Rourke, kiedy przychodzili zabrać panią na spacer.

- Słucham?

Duane westchnął i powtórzył wszystko znacznie głośniej.

- Nie mogę iść na spacer - odparła pani Moon kłótliwym tonem. - Jeszcze nie jadłam śniadania.

Koty przesuwały się bezszelestnie między laskami, ocierały się o owinięte bandażami spuchnięte łydki. Duane pomyślał o żołnierzu w onucach.

- Ja tylko chciałem panią o coś zapytać.

- Zapytać?

Cofnęła się o krok w głąb pogrążonego w półmroku hallu. Dom był nieduży, stary i cuchnął tak, jakby mieszkało w nim wiele pokoleń kotów, które nigdy nie wychodziły na zewnątrz.

- Tak. Tylko kilka pytań.

- W jakiej sprawie?

Zamrugała oczami o bladych, jakby spranych tęczówkach. Duane domyślił się, że staruszka widzi tylko niewyraźny zarys jego sylwetki na tle jasnego prostokąta drzwi i cofnął się o krok jak wytrawny komiwojażer, demonstrując w ten sposób szacunek i brak złych zamiarów.

- Chodzi o... o dawne czasy. Piszę artykuł do gazetki szkolnej o tym, jak żyło się w Elm Haven na przełomie wieków. Zastanawiałem się, czy zechciałaby pani... czy zechciałaby pani wprowadzić mnie w ówczesną atmosferę.

- W co?

- Chodzi mi o kilka szczegółów. Można?

Stara kobieta zawahała się, po czym ostrożnie zawróciła i podpierając się laskami, skierowała się w milczącej asyście kotów w głąb domu. Duane został na progu, nie wiedząc, co począć.

- Nie stój tak, młody człowieku - rozległ się wysoki głos z mrocznego wnętrza. - Zaparzę nam herbatę.

***

Duane siedział w fotelu, popijał herbatę, zajadał ciasteczka, zadawał pytania i słuchał opowieści pani Moon o jej ojcu, dzieciństwie i o Elm Haven w dawnych dobrych czasach. Staruszka również sięgała po ciasteczka, w związku z czym na jej kolanach gromadziło się sporo okruchów. Koty wskakiwały tam bezszelestnie i zajadały je ze smakiem.

- A co z dzwonem? - zapytał wreszcie, upewniwszy się, że stara kobieta ma wciąż całkiem sprawną pamięć.

Ręka pani Moon, która niosła do jej ust kolejne ciasteczko, zamarła w bezruchu. Jeden z kotów podskoczył wysoko, jakby zamierzał wyrwać smakołyk z jej palców.

- Z dzwonem?

- Wspomniała pani o rozmaitych ciekawostkach z tamtych czasów. Ten wielki dzwon ze szkolnej dzwonnicy na pewno do nich należał. Wie pani coś na jego temat?

Staruszka była wyraźnie poruszona.

- Dzwon? Jaki dzwon?

Duane westchnął z rezygnacją. To wszystko nie miało żadnego sensu.

- W roku tysiąc osiemset siedemdziesiątym szóstym pan Ashley przywiózł z Europy ogromny...

Pani Moon zachichotała. Jej sztuczna szczęka była odrobinę za luźna, musiała więc wepchnąć ją językiem na miejsce.

- Głuptasie, przecież ja się urodziłam w tym roku! Jak miałabym pamiętać coś, co się wtedy wydarzyło?

Duane spróbował sobie wyobrazić siedzącą przed nim starą kobietę jako różowe, pomarszczone niemowlę wkraczające w świat w roku, w którym doszło do masakry ludzi generała Custera. Spróbował sobie również uzmysłowić ogrom zmian, jakie obserwowała z cienia pod wiązami przy Depot Street: automobile, telefony, dwie wojny światowej, Sputnik...

- Więc nic pani o nim nie wie? - zapytał, odkładając notatnik i ołówek.

- Oczywiście, że wiem - odparła, sięgając po kolejne ciasteczko. - To był bardzo piękny dzwon. Ojciec pana Ashleya przywiózł go z Europy z jednej ze swoich podróży. Kiedy chodziłam do szkoły, dzwon uderzał codziennie kwadrans po ósmej, a potem o trzeciej po południu.

Duane wybałuszył na nią oczy, po czym nieco trzęsącą się ręką sięgnął po notatnik. Właśnie uzyskał pierwsze potwierdzenie istnienia dzwonu.

- Pamięta może pani coś szczególnego?

- Mój drogi, w tamtych czasach wszystko było szczególne. W każdy piątek jedno z nas, najmłodszych dzieci, mogło ciągnąć za sznur na początku lekcji. Pamiętam, że ja też kiedyś to robiłam. Tak, to był bardzo piękny dzwon...

- A co się z nim stało?

- No wiesz... Tak naprawdę to nie jestem pewna. - Na jej twarzy pojawił się dziwny wyraz. Odłożyła ciasteczko na kolana; dwa koty rzuciły się na nie niemal równocześnie i pożarły w okamgnieniu. Staruszka podniosła do ust drżącą dłoń. - Pan Moon, to znaczy mój mąż, nie miał z tym nic wspólnego. Nic a nic. - Wycelowała palec w notatnik Duane'a. - Zapisz to, chłopcze. Zapisz, że ani Olivera, ani mojego ojca nie było tam wtedy, kiedy wydarzyła się ta okropna historia!

- Dobrze, proszę pani. A co to właściwie było?

Teraz trzęsły się już jej obie ręce. Koty rozbiegły się na boki.

- Okropność! Coś tak strasznego, że nikt nie chce o tym mówić. Dlaczego miałbyś pisać o czymś takim? Wyglądasz na miłego chłopca.

Duane prawie nie mógł oddychać z emocji.

- Chciałbym napisać o wszystkim. Bardzo przydałaby mi się pani pomoc. A więc, co takiego się wydarzyło? Czy to miało coś wspólnego z dzwonem?

Pani Moon tak jakby zapomniała, że w pokoju jest ktoś oprócz niej. Wpatrywała się niewidzącym spojrzeniem w mroczny kąt, w którym bezszelestnie przemykały kocie cienie.

- No, właściwie nie... - wyszeptała schrypniętym głosem. Ulicą przejechała jakaś ciężarówka, ale stara kobieta nawet nie mrugnęła. - Chociaż powiesili go na jego sznurze.

- Kogo powiesili? - zapytał Duane również szeptem.

Pani Moon odwróciła twarz w jego stronę, lecz jej oczy nadal zdawały się niczego nie dostrzegać.

- Tego zbrodniarza, oczywiście! Tego, który zabił i... - Z jej gardła wydobył się dziwny dźwięk, po policzkach popłynęły łzy. Jedna z nich dotarła do pokrytego siecią zmarszczek kącika ust.

- Tego, który zabił i zjadł tę dziewczynkę - dokończyła mocniejszym głosem.

Ołówek Duane'a znieruchomiał nad kartką.

- Napisz to koniecznie! - powtórzyła stara kobieta, mierząc w niego palcem. Jej oczy płonęły, ich spojrzenie przeszywało chłopca na wylot. - Nadeszła pora, żeby ktoś wreszcie to napisał! Napisz, że ani Orville'a, ani mojego ojca nie było tam... ba, nie było ich nawet w mieście, kiedy to się zdarzyło! Napisz to natychmiast!

Opowiadała głosem przypominającym szelest kartek od dawna nieotwieranej książki, a Duane wszystko pilnie notował.

19

Dopiero kiedy Dale zjawił się u Jima Harlena, żeby zaprosić go na piątkowe spotkanie na farmie wujka Henry'ego, uświadomił sobie, jak bardzo osamotniony musiał się czuć jego kolega. Co prawda panna Jensen miała poważne wątpliwości, czy jej syn czuje się wystarczająco dobrze, ale Dale przywiózł zaproszenie również dla niej i w końcu uległa błaganiom Harlena.

Ojciec Dale'a wrócił do domu o drugiej, a o wpół do czwartej wyruszyli wszyscy na farmę. Harlen w swoim gipsowym pancerzu siedział z matką i Kevinem na tylnej kanapie kombi, Mike, Dale i Lawrence stłoczyli się zaś w przestrzeni bagażowej. Rozbawieni, podekscytowani, śpiewali głośno przez całą drogę.

Wujek Henry i ciotka Lena ustawili krzesła w zacienionej części ogrodu. Do hałaśliwego powitania przyłączył się Biff, owczarek niemiecki wujka Henry'ego, który skakał dokoła i donośnym ujadaniem informował o swojej radości. Dorośli zasiedli w ogrodowych fotelach, chłopcy zaś chwycili szpadle i łopaty, i ruszyli na pole za domem. Ze względu na Harlena szli nieco wolniej niż zwykle, nie przeskakiwali też przez płoty, tylko przechodzili przez furtki, ale Jim i tak radził sobie całkiem nieźle. Wreszcie po długim marszu, na samym końcu pastwiska, prawie na skraju lasu, nad brzegiem płynącego z południa na północ strumienia, znaleźli ślady wykopalisk prowadzonych ubiegłego lata i na nowo rozpoczęli poszukiwania Groty Przemytników.

Informacja o Grocie dotarła do nich w postaci legendy, uprawdopodobniła się dzięki historii opowiedzianej przez wujka Henry'ego i stała się dla nich czymś w rodzaju Ewangelii. Otóż w latach dwudziestych, w czasach prohibicji, zanim wujek Henry kupił farmę, poprzedni właściciel udostępnił przemytnikom z sąsiedniego okręgu położoną w odosobnionym zakątku grotę, w której przechowywali rozprowadzany nielegalnie towar. Z czasem grota ta stała się czymś w rodzaju magazynu, potem sklepu, aż wreszcie doprowadzono do niej gruntową drogę, powiększono i urządzono podziemną knajpę.

- Nawet najwięksi gangsterzy z Chicago wpadali tam na chwilę, kiedy przejeżdżali przez okolicę - opowiadał wujek Henry. - Mogę przysiąc, nie na jedną ale na trzy Biblie, że był tam kiedyś sam John Dillinger i że trzej chłopcy Ala Capone zjawili się, żeby załatwić Mickeya Shaughnessy, ale Mickey zwietrzył pismo nosem i dał nogę do swojej siostry, która mieszkała nad Spoon River, więc chłopcy Ala puścili tylko parę serii po półkach i zabrali trochę towaru.

Ale najbardziej ekscytujące było zakończenie legendy. Otóż na krótko przed końcem prohibicji Grotę Przemytników odkryła policja, ale zamiast wywieźć zgromadzone tam zapasy ograniczyli się do wysadzenia w powietrze wejścia. Zwały ziemi i głazów zasypały magazyn, lokal, stoliki i mahoniowy bar, pianolę, a nawet trzy ciężarówki i forda model A, ukryte w podziemnym garażu. Następnie funkcjonariusze zatarli wszelkie ślady istnienia drogi, tak żeby nikt nigdy nie trafił w to miejsce.

Dale i pozostali chłopcy byli święcie przekonani, że wszystko to przetrwało w nienaruszonym stanie, ukryte za kilkoma metrami skalno-ziemnego rumowiska. Gdyby zaczęli kopać we właściwym miejscu...

Wujek Henry pomagał im jak mógł: pokazywał stare ślady kół i rdzewiejące metalowe szczątki, zagłębienia terenu mogące być pozostałościami wyjść awaryjnych, przypominał sobie coraz bardziej intrygujące szczegóły, podsycając w ten sposób zapał osłabiony wielogodzinnym bezowocnym kopaniem w palących promieniach słońca.

- Henry, może byś tak przestał opowiadać bajki tym chłopcom! - powiedziała kiedyś ciotka Lena zaskakująco ostrym tonem.

Wujek wyprostował się, przesunął prymkę tytoniu pod drugi policzek i odparł z godnością:

- To nie są żadne bajki, mamuśko! Ta grota na pewno gdzieś jest.

Chłopcy nie potrzebowali większej zachęty. Z biegiem lat skraj najodleglejszego pastwiska wujka Henry'ego - dawno temu wypasał tu byka, kiedy jeszcze go miał - zaczął przypominać złotonośne działki w Klondike. Dale, Lawrence i reszta przekopali wszystkie doły, dziury, niecki, parowy i inne zagłębienia terenu, przekonani, że właśnie teraz odkryli legendarną Grotę. Dale często śnił o tym, jak to będzie, kiedy po kolejnym uderzeniu szpadlem w ziemi otworzy się czarny otwór i z odgrodzonego od świata przez trzydzieści lat wnętrza powieje zimnym powietrzem przesyconym mocnym zapachem bimbru.

Duane zjawił się około szóstej - ojciec podrzucił go w drodze do Black Tree - i musiał przez prawie pół godziny rozmawiać z dorosłymi, zanim udało mu się wyruszyć śladem kolegów. Co prawda nikt nie zwrócił na to uwagi, ale specjalnie na tę okazję włożył najlepsze sztruksowe spodnie i nowiutką czerwoną flanelową koszulę, prezent gwiazdkowy od wujka Arta. W najodleglejszym zakątku pastwiska ujrzał gromadkę umorusanych i zmęczonych chłopców skupionych wokół wykopanej w ziemi dziury mniej więcej metrowej głębokości. Stok poniżej był usłany większymi i mniejszymi kamieniami, na które natrafili podczas pracy.

- Cześć - powiedział Duane, siadając na jednym z największych kamieni. - Myślicie, że tym razem się udało?

Słońce wisiało już nisko na niebie, stok skrył się cały w cieniu. Rachityczny strumyk szemrał jakieś pięć metrów w dole; oddzielał ich od niego wąski pas płaskiego terenu będący według Dale'a „drogą przemytników”.

Dale otarł czoło, zostawiając na nim brudnoszarą smugę.

- Tak nam się wydawało. Spójrz: znaleźliśmy nawet tę wielką zbutwiałą belkę!

- Chciałeś powiedzieć: ten wielki zbutwiały pień?

- Wcale nie! - zaprotestował Lawrence. Jego koszula znajdowała się w opłakanym stanie. - To jedna z belek, które podtrzymywały strop przy wejściu!

***

- Stempel - podpowiedział Mike.

Duane trącił znalezisko nogą. Nie trzeba było wytężać wzroku, żeby dostrzec resztki gałęzi.

- Hmm... - mruknął z powątpiewaniem.

- Od początku mówiłem im, że to bzdura - odezwał się Jim Harlen z satysfakcją w głosie i poprawił się na swoim miejscu. Widać było, że ramię wciąż mu dokucza i wciąż miał obandażowaną głowę.

- Ty też kopałeś? - zainteresował się Duane.

Harlen prychnął pogardliwie.

- Nigdy nie kopałem! Mam się zająć sprzedażą tego, co znajdziemy!

- Myślisz, że będzie się jeszcze do czegoś nadawało?

- Przecież alkohol im starszy, tym lepszy. Wino i tym podobne są warte tym więcej pieniędzy, im są starsze, no nie?

- Nie wiem, czy tak samo jest z bimbrem. - Mike O'Rourke uśmiechnął się szeroko. - A ty co myślisz, Duane?

Duane wziął patyk i zaczął grzebać w świeżej ziemi. Dziura była tak głęboka, że kiedy Lawrence wczołgał się do niej głową naprzód, wystawały mu tylko nogi poniżej kolan. Nic jednak nie wskazywało na to, żeby to był tunel - ot, po prostu kolejny otwór wykopany w zboczu wzgórza, nie pierwszy i z pewnością nie ostami.

- Myślę, że znacznie więcej pieniędzy można by dostać za te stare samochody - odparł, przyłączając się do gry. Bądź co bądź, co szkodziło wyobrażać sobie jaskinię pełną skarbów odległą zaledwie o wyciągnięcie ręki? Czym to się różniło od „badań”, którym poświęcił minione dwa tygodnie? Tyle że teraz już wiedział, iż w tych badaniach wcale nie chodziło o zabawę. Odruchowo sięgnął do kieszeni na piersi, ale przypomniał sobie, że notatnik zostawił w domu, w bezpiecznej kryjówce.

- Jasne - zawtórował mu Dale. - Albo na sprzedawaniu biletów ludziom, którzy chcieliby to zwiedzić. Wujek Henry mówi, że moglibyśmy założyć tam światło i zostawić wszystko tak jak było.

- No pewnie. Aha, mama kazała wam wracać do domu, żebyście umyli ręce. Rozpalili już na grillu.

Chłopcy zawahali się, rozdarci między słabnącą obsesją i narastającym głodem. Głód okazał się silniejszy.

Wracali w tempie wygodnym dla Harlena, z łopatami i szpadlami na ramionach, rozmawiając i śmiejąc się głośno. Mleczne krowy zmierzające w stronę obory ominęły ich szerokim łukiem. Od domu dzieliło ich jeszcze sporo ponad sto metrów, kiedy poczuli wspaniały zapach grillowanych steków niesiony przez przedwieczorny wietrzyk.

Zasiedli do posiłku na wyłożonym płaskimi kamieniami patio po wschodniej stronie domu. Wydłużające się cienie zlizywały złocisty blask z trawnika, nad ceglanym grillem, który wujek Henry postawił obok pompy w pobliżu drewnianego ogrodzenia, unosił się dym. Mimo protestów Mike'a ciotka Lena usmażyła dodatkowo dwie spore ryby, co w połączeniu ze stekami, czipsami cebulowymi, warzywami i świeżym, schłodzonym mlekiem złożyło się na prawdziwą ucztę.

Upał wyraźnie zelżał, lekki wiaterek przyniósł ochłodę i szeleścił liśćmi na drzewach. Ciągnące się bez końca łany zboża po drugiej stronie drogi zdawały się szeptać coś w jedwabistym języku.

Chłopcy rozsiedli się na kamiennych stopniach i donicach z kwiatami, dorośli natomiast pozostali na ogrodowych krzesłach i fotelach. Wujek Henry rozlewał domowe piwo do kamionkowych kubków schłodzonych w lodówce w garażu. Wymieszane głosy składały się na doskonale znajomy gwar: wysoki śmiech Kevina, sarkastyczne uwagi Harlena powodujące częste wybuchy wesołości, ciche odpowiedzi Mike'a, piskliwy głos Lawrence'a, oszczędnie wypowiadane słowa Duane'a. Równie dobrze znał głosy dorosłych: chrapliwy wujka Henry'ego opowiadającego o tym, jak całkiem niedawno znalazł na polu fragment chromowanej ozdoby z nadwozia piercie arrow rocznik 1928, co jego zdaniem ponad wszelką wątpliwość potwierdzało autentyczność historii o Grocie Przemytników; melodyjny i śpiewny ciotki Leny, najbardziej zmysłowy głos, jaki Dale kiedykolwiek słyszał; głosy matki i ojca, znajome jak szum wiatru w gałęziach drzew - ojciec opowiadał wesołe dykteryjki zasłyszane podczas licznych podróży, mama co chwila wybuchała perlistym i trochę zbyt donośnym śmiechem, jakby odrobinę za dużo wypiła albo, podobnie jak Lawrence, obawiała się, że nikt jej nie usłyszy.

Noże zostawiały bladoróżowe ślady na papierowych talerzach. Wszyscy brali dokładkę, niektórzy nawet dwie. W wielkich miskach z sałatką szybko pokazało się dno, upieczone kaczany kukurydzy w błyskawicznym tempie znikały z grilla. Wujek Henry udawał, że się złości, po czym, promieniejąc, dokładał kolejne steki i przewracał je za pomocą długiego widelca o dwóch zębach. Chłopcy wzięli po kawałku pysznego ciasta z rabarbarem i przenieśli się na taras.

Wujek Henry i ciotka Lena wciąż rozbudowywali i przebudowywali dom, zaczynając kolejne przedsięwzięcie przed ukończeniem poprzedniego. Dale doskonale pamiętał, że kiedy miał sześć lat i przyjechał tu z rodzicami po pogrzebie babci w Chicago, dom był drewniany, parterowy, niepodpiwniczony i składał się z czterech pokojów. Teraz był murowany, miał piwnicę, a nawet garaż, dostawiony przez wujka w tym samym roku, kiedy Stewartowie sprowadzili się do Elm Haven. Dale bawił się we wnętrzu niewykończonej konstrukcji przypominającej wielki drewniany szkielet, podczas gdy wujek przybijał deski. Teraz garaż był już gotowy i ogromny, na cztery samochody, zbudowany na południowym stoku pagórka, na którym stał dom, tak że wchodziło się z niego prosto do pracowni w piwnicy; nad nim znajdował się taras połączony z dużym pokojem gościnnym i sypialnią gospodarzy.

Chłopcy najbardziej lubili przebywać tam wieczorami, szczególnie zanim dołączyli do nich dorośli. Wielki jak kort tenisowy (chociaż z całej gromadki tylko Dale i Duane widzieli kiedyś na własne oczy kort tenisowy) miał kilka poziomów połączonych schodkami i pochylniami. Rozpościerał się z niego piękny widok na trzy strony świata: na zachodzie było widać drogę i pola pana Johnsona. Na południu - podjazd, niby-staw i niby-basen zbudowany przez wujka, las, a jesienią, kiedy drzewa traciły liście, nawet fragment Calvary Cemetery. Na wschodzie - stodołę, szopę, komórki i inne zabudowania gospodarcze. Dale wyobrażał sobie niekiedy, że jest średniowiecznym rycerzem spoglądającym z zamkowej baszty na fortyfikacje i umocnienia.

Na tarasie stały ogrodowe drewniane fotele, zaskakująco wygodne jak na swoje dość toporne kształty, chłopcy jednak zdecydowanie woleli hamaki. Były trzy: dwa na metalowych stelażach, a trzeci rozpięty między słupkami, na których zamontowano reflektory oświetlające podjazd pięć metrów niżej. Trzej, którzy dotarli na górę jako pierwsi - Lawrence, Kevin i Mike - natychmiast usadowili się w tym hamaku i zaczęli niebezpiecznie bujać się nad przepaścią. Rodzice zawsze upominali ich, żeby tego nie robili, jak do tej pory jednak nikt jeszcze nie spadł... Chociaż wujek Henry przysięgał, że któregoś wieczoru zasnął w tym hamaku, a kiedy rano obudziło go pianie koguta, wstał i odruchowo skierował się do łazienki. Ocknął się dopiero na stercie worków z paszą na podwórzu.

Tak im się dobrze siedziało, bujało i rozmawiało, że zupełnie zapomnieli, iż zamierzali jeszcze kontynuować poszukiwania Groty Przemytników. Poza tym i tak zrobiło się zbyt ciemno. Co prawda na niebie nad zachodnim horyzontem pozostały jeszcze ślady ciemnego błękitu, gdzie indziej jednak pojawiły się już gwiazdy, a drzewa rosnące nad stawem zatraciły indywidualne sylwetki, zamieniając się w jednolitą czarną masę. Na tym tle tańczyły coraz liczniejsze robaczki świętojańskie, którym akompaniował smutny chór żab. Wokół stodoły uwijały się spóźnione jaskółki, gdzieś daleko w lesie zahuczała sowa.

Wraz z nastaniem nocy rozmowy dorosłych przycichły, także chłopców ogarnęło jakieś dziwne lenistwo; milkli kolejno, aż wreszcie było słychać tylko poskrzypywanie sznurów hamaka i nocne odgłosy dobiegające z gęstniejącego mroku. Niebo rozbłyskiwało kolejnymi gwiazdami.

Wujek Henry zgasił automatyczne światła dokoła domu i nie zapalił lamp na tarasie, więc Dale mógł sobie bez trudu wyobrazić, że znajduje się na pokładzie pirackiego statku żeglującego po tropikalnych morzach. Rozkołysane wiatrem łany zboża po drugiej stronie drogi szumiały niemal jak fale. Żałował, że nie ma sekstansu. Na policzkach i karku wciąż czuł ciepło towarzyszącego im przez cały dzień słońca, mięśnie przyjemnie bolały go od wysiłku.

- Patrzcie - odezwał się cicho Mike. - Satelita.

Wszyscy spojrzeli w górę, na niebo przecięte doskonale widoczną Drogą Mleczną. Rzeczywiście: hen, daleko wśród gwiazd, przemieszczało się maleńkie bursztynowe światełko.

- To zapewne Echo - powiedział Kevin profesorskim tonem, po czym wyjaśnił, że Echo to ogromny balon o metalicznej powłoce, który Stany Zjednoczone zamierzały umieścić na orbicie, żeby odbijał fale radiowe.

- Nie wydaje mi się, żeby go już wystrzelili - odparł Duane nieśmiało. Mówił w ten sposób zawsze, nawet wtedy, kiedy wiedział na pewno, że ma rację. - Chyba mają to zrobić dopiero w sierpniu.

- W takim razie, co to może być? - zapytał Kevin.

Duane poprawił okulary na nosie i przyjrzał się uważnie.

- Jeśli to naprawdę satelita, to pewnie Tiros. Echo będzie dużo jaśniejszy, tak jasny jak gwiazdy. Nie mogę się doczekać, kiedy go zobaczę.

- Wiecie co? Przyjedźmy tutaj w sierpniu! - zaproponował Dale. - Będziemy obserwować Echo, poszukamy Groty Przemytników... Mówię wam, będzie super!

Odpowiedział mu chór entuzjastycznych głosów.

- Patrzcie! - wykrzyknął Lawrence, wskazując w górę. - Gaśnie!

Istotnie, satelita stawał się coraz bledszy. Przez chwilę w milczeniu śledzili jego drogę po nieboskłonie, aż wreszcie Mike powiedział:

- Ciekawe, czy kiedyś polecą tam ludzie.

- Rosjanie już nad tym pracują - odparł Duane z głębin hamaka, który miał do własnej dyspozycji.

- Rosjanie! - Kevin parsknął pogardliwie. - Z nami nie mają żadnych szans.

Duane poruszył się w hamaku.

- Bo ja wiem? Pamiętacie, jak zaskoczyli nas Sputnikiem?

Dale pamiętał. Trzy lata temu w październikowy wieczór stał za domem razem z mamą i tatą, ponieważ w radio powiedzieli, że za chwilę nad ich głowami powinien przelatywać rosyjski satelita. Lawrence, wówczas pierwszoklasista, spał na piętrze. We trójkę wpatrywali się w niebo pokreślone bezlistnymi gałęziami, aż wreszcie dostrzegli maleńkie światełko sunące żwawo wśród gwiazd.

- Niewiarygodne... - wyszeptał ojciec Dale'a.

Nie wiadomo, czy chodziło mu o to, że ludzkości udał się taki wyczyn, czy o to, że dokonali go Rosjanie.

Przez jakiś czas patrzyli w milczeniu w niebo. Ciszę przerwał Duane.

- Mieliście przez cały czas oko na van Syke'a, Roona i resztę?

Mike, Kevin i Dale wymienili spojrzenia. Zrobiło im się głupio, jakby ktoś odkrył, że nie wywiązali się z obietnicy.

- No, zaczęliśmy, ale...

- Nie ma sprawy - powiedział Duane. - To była głupota, ale ja wpadłem na coś, o czym chciałem z wami pogadać. Możemy spotkać się jutro, za dnia?

- Może w Jaskini? - zapytał Harlen.

Jego propozycja nie została dobrze przyjęta.

- Ja na pewno tam nie pójdę - oświadczył stanowczo Kev. - Może lepiej w kurniku u Mike'a?

Mike skinął głową, Duane też się zgodził.

- O dziesiątej? - zapytał Dale. Zależało mu na tym, żeby obejrzeć nadawane rano w niedziele kreskówki.

- Wolałbym trochę później - powiedział Duane. - Rano mam zawsze sporo roboty. Może o pierwszej? Zaraz po lunchu?

Zgodzili się wszyscy z wyjątkiem Harlena.

- Mam ciekawsze rzeczy do roboty - oświadczył.

- No pewnie! - prychnął Kevin. - Pewnie umówiłeś się z Michelle Staffney, żeby przyszła podpisać ci się na gipsie?

Śmiechom, okrzykom i szturchańcom położyło kres dopiero pojawienie się dorosłych.

Również pozostała część wieczoru upłynęła w bardzo miłej atmosferze. Duane był zadowolony, że odłożył na później rozmowę o Dzwonie Borgiów oraz o rewelacjach zasłyszanych od pani Moon, ponieważ wywiązała się interesująca dyskusja o gwiazdach, planetach i podróżach kosmicznych. Dale opowiedział o pomyśle zorganizowania w sierpniu specjalnej imprezy z okazji umieszczenia na orbicie satelity Echo, a wujek Henry i ciotka Lena natychmiast zapalili się do tego projektu. Kevin obiecał przynieść lunetę, Duane zaś ku własnemu zaskoczeniu zaproponował, że przyniesie również swoją, którą wykonał własnoręcznie przy pomocy wujka Arta.

Przyjęcie zakończyło się około jedenastej. Duane zamierzał odbyć drogę powrotną pieszo - doskonale wiedział, że ojciec nie zjawi się w domu przed świtem - ale ojciec Dale'a uparł się, że go odwiezie, chociaż odległość nie przekraczała dwóch i pół kilometra. W związku z tym w kombi państwa Stewartów zrobiło się dość tłoczno.

- Jak tu ciemno - powiedziała pani Stewart. - Czyżby twój ojciec już poszedł spać?

- Na to wygląda - odparł Duane, wściekły na siebie za to, że przed wyjściem nie zapalił światła.

Pan Stewart zaczekał, aż Duane wejdzie do domu, zapali lampę w kuchni i pomacha przez okno. Zaraz potem czerwone światła pozycyjne oddaliły się, kołysząc się na wybojach.

Chociaż Dale zdawał sobie doskonale sprawę z tego, że zachowuje się jak paranoik, przed zejściem do piwnicy sprawdził wszystkie pomieszczenia na parterze i zamknął tylne drzwi na klucz. Zdjął wyjściowe ubranie, wziął prysznic, ale zamiast piżamy włożył stare powycierane sztruksy, równie stare sportowe pantofle i spraną ale czystą flanelową koszulę. Był zmęczony; długi i obfitujący w wydarzenia dzień mocno dał mu się we znaki, lecz jego umysł wciąż pracował całkiem sprawnie. Miał nadzieję, że uda mu się jeszcze trochę popracować, a poza tym i tak musiał czekać na powrót ojca, bo przecież pozamykał od wewnątrz drzwi. Włączył radio, nastawił je na stację WHO z Des Moines i wziął się do pisania.

To znaczy, usiłował to zrobić, ale wszystkie notatki i szkice wydały mu się nagle potwornie dziecinne. A może od razu przystąpić do pisania powieści? Nie, jeszcze nie był do tego przygotowany. Według starannie przygotowanego i przemyślanego „rozkładu jazdy” powinno to nastąpić najwcześniej w przyszłym roku. Przez jakiś czas spoglądał markotnie na notatniki zapełnione szkicami postaci, charakterystykami bohaterów, zarysami wątków, próbkami imitującymi style najznakomitszych pisarzy, takich jak Hemingway, Mailer, Capote, Irwin Shaw, po czym westchnął ciężko, ponownie ukrył je w schowku, położył się na łóżku i oparł stopy na metalowej poręczy. Tej zimy przerósł swoje łóżko, w związku z czym musiał sypiać ukosem albo podkulać nogi. Na razie nie powiedział o tym ojcu. Chwilowo nie mogli sobie pozwolić na kupno nowego łóżka. Co prawda wiedział, że na piętrze stoi duże nieużywane łóżko, ale nie chciał z niego korzystać. Kiedy mama jeszcze żyła, sypiali w nim jego rodzice.

Gapił się w sufit, rozmyślając o pani Moon, dzwonie i trudnej do rozwikłania plątaninie faktów, legend, podejrzeń oraz domysłów. Wujek Art zaczął dostrzegać wzór tworzony z fragmentów łamigłówki; ciekawe, jakby zareagował, gdyby wiedział o wydarzeniach ze stycznia 1900 roku? Duane zastanawiał się, czy nie powinien zachować tych informacji w tajemnicy przed chłopcami, ale w końcu doszedł do wniosku, że to by było nie w porządku. Powinni o wszystkim wiedzieć. Przecież to dotyczyło ich w takim samym stopniu jak jego.

Już prawie zasypiał, kiedy usłyszał silnik samochodu. Zwlókł się z łóżka i prawie nie otwierając oczu, wszedł na górę, odsunął zasuwkę w drzwiach wejściowych i ruszył z powrotem do piwnicy, kiedy nagle uświadomił sobie, że silnik wciąż pracuje. Z całą pewnością był to silnik ich pickupa: miał bardzo charakterystyczny odgłos z powodu szwankującego zapłonu w jednym z cylindrów. Duane zawrócił i podszedł do drzwi.

Samochód stał na środku podwórka, z włączonymi światłami i otwartymi na oścież drzwiami kierowcy. W środku nie było nikogo.

Nagle z szopy dobiegł potężny ryk, zaskoczony chłopiec aż cofnął się o krok w głąb kuchni. Przez wielkie wrota stodoły wyjechał powoli kombajn, dziesięciometrowej szerokości heder wyglądał niczym groźnie uniesiony gigantyczny spych buldożera. W blasku reflektorów zalśniły obracające się noże; ojciec nie założył na nie czerwonych ochraniaczy.

Maszyna przetoczyła się powoli przez podwórko i skręciła w pole. Chłopiec przez mgnienie oka widział sylwetkę ojca za kierownicą - to był kombajn starego typu, bez przeszklonej kabiny - po czym maszyna wjechała w zboże. Duane jęknął głośno; zdarzało się już, że po pijanemu ojciec mocno poniewierał pickupa, ale jak do tej pory nigdy nie uszkodził żadnej maszyny rolniczej. Gdyby coś się stało kombajnowi, naprawa kosztowałaby krocie.

Duane wybiegł z domu, krzycząc co sił w płucach, lecz nie miał najmniejszych szans na to, żeby przekrzyczeć ryk silnika. Kombajn podążał na południe, wyżerając sobie drogę w niedojrzałym, zaledwie sześćdziesięciocentymetrowym zbożu. Duane aż jęknął, widząc rozmiary zniszczenia.

W powietrze wzbijały się kłęby kurzu i drobinki poszarpanych ździebeł. Kombajn skręcił w prawo, potem w lewo, pozostawiając za sobą dziewięciometrowej szerokości pasmo zniszczenia. Duane popędził za maszyną, krzycząc i wymachując rękami, ojciec jednak nawet się nie obejrzał.

Niespodziewanie, po pokonaniu jakichś dwustu metrów, kombajn zatrzymał się gwałtownie. Silnik umilkł. Zasapany Duane również stanął, pochylił się i oparł łokcie na kolanach. Wyobrażał sobie, jak ojciec siedzi nieruchomo z dłońmi zaciśniętymi na kierownicy, zaciskając zęby lub łkając z bezsilnej wściekłości. Chłopiec odetchnął głęboko kilka razy, wyprostował się i potruchtał w stronę nieruchomej maszyny.

Zamontowane wysoko reflektory były wyłączone, drzwiczki otwarte. Co prawda oświetlenie w kabinie nie działało, ale i tak wystarczyło jedno spojrzenie, aby stwierdzić, że jest pusta. Duane zbliżał się powoli po świeżym rżysku, wspiął się na małą platformę po lewej stronie kabiny.

Nic.

Chłopiec rozejrzał się dokoła. Łany niskiego zboża ciągnęły się niemal po horyzont we wszystkich kierunkach z wyjątkiem północnego. Nawet w słabym blasku gwiazd było doskonale widać drogę zniszczenia wiodącą od stodoły. Świecąca przy niej lampa na słupie wydawała się równie odległa jak gwiazdy w górze.

Serce Duane'a i tak łomotało szybko po biegu, ale teraz zaczęło uderzać jeszcze szybciej. Przechylił się przez barierkę i wytężył wzrok, spodziewając się ujrzeć ojca leżącego nieruchomo w zbożu tuż obok maszyny. Nic takiego jednak nie zobaczył. Zboże, choć niskie, wyrosło już na tyle, że trudno było się zorientować, iż było siane w równiutkich rzędach. Jeszcze kilka tygodni i przeistoczy się w jednolity gigantyczny twór, roślinny monolit okrywający ziemię od horyzontu po horyzont. Teraz jednak jeszcze tak nie było, powinien więc bez trudu zauważyć ojca. Wychylił się poza platformę i rozejrzał.

- Tato!

Jego głos zabrzmiał cicho i nieśmiało. Zawołał ponownie.

Żadnej odpowiedzi, choćby szelestu zboża, który wskazałby mu kierunek, w którym oddalał się ojciec. Do jego uszu dotarły za to jakieś odgłosy od strony domu. Duane wrócił na lewą krawędź platformy i spojrzał w tym kierunku w samą porę, żeby zobaczyć, jak reflektory pickupa nikną za stodołą i pojawiają się przed domem. Samochód poruszał się tyłem z wciąż otwartymi drzwiami kierowcy. Wyglądało to zupełnie jak na odtwarzanym wspak filmie. Chłopiec otworzył usta do krzyku, ale zachował milczenie, ponieważ zdawał sobie sprawę, że i tak nikt by go nie usłyszał. Samochód, wciąż jadąc tyłem, pokonał całą drogę dojazdową, skręcił w drogę numer sześć i po chwili zniknął mu z oczu.

To nie był ojciec. Duane uświadomił to sobie całkiem niespodziewanie i poczuł się tak, jakby ktoś wylał mu na głowę wiadro lodowatej wody. Usiadł na miejscu kierowcy. Przynajmniej odprowadzi to diabelstwo do szopy.

W stacyjce nie było kluczyka. Zamknął oczy, starając się przypomnieć sobie modyfikacje wprowadzone przez ojca do instalacji zapłonowej. Mimo wszystko nacisnął starter, ale oczywiście bez rezultatu. Do uruchomienia kombajnu niezbędny był kluczyk, który zawsze wisiał na gwoździu w stodole. Spróbował zapalić światła. Co prawda oznaczało to szybkie rozładowanie akumulatora, ale potężne reflektory mogłyby przynajmniej na jakiś czas oświetlić pole na odległość co najmniej dwustu metrów.

Nic z tego. Światła działały tylko przy włączonym zapłonie.

Duane wrócił na platformę. Był spocony, starał się oddychać powoli i głęboko, żeby się uspokoić. Zboże, które jeszcze parę minut temu wydawało się takie niskie, teraz sprawiało wrażenie wystarczająco wysokiego, żeby ukryć wszystko. Cokolwiek. Tylko dziesięciometrowej szerokości droga wyżarta w zbożu żarłocznymi nożami kombajnu zapewniała możliwość przebywania na przynajmniej częściowo otwartej przestrzeni, lecz chłopiec nie był jeszcze gotów, żeby ruszyć z powrotem do domu.

Oparł ręce na pokrywie zbiornika na ziarno, podciągnął się i wgramolił z trudem. Blacha ugięła się lekko pod jego ciężarem.

Z wysokości prawie czterech metrów pole było po prostu czarną masą rozciągającą się aż po kres świata. W odległości trzech czwartych kilometra po prawej stronie zaczynało się zachodnie pastwisko, kilkaset metrów z przodu rosły jeszcze bardziej czarne drzewa na granicy pola pana Johnsona. Po lewej stronie granicę obsianego zbożem pola wyznaczała gruntowa droga, którą niedawno odjechał pickup. Jakieś półtora kilometra na południowy wschód było widać światła farmy wujka Henry'ego.

Powiał słaby wiaterek i Duane zadrżał. Pospiesznie zapiął koszulę aż pod szyję. Zostanę tutaj, zdecydował. Spodziewają się, że wrócę, ale ja zostanę tutaj.

Nie miał pojęcia, kim mogą być ci „oni”.

Nagle do jego uszu dotarł delikatny szmer, zboże zakołysało się nieco mocniej. Chłopiec pochylił się i wytężył wzrok. Coś sunęło... nie, raczej ślizgało się po ziemi. Inaczej nie dało się tego określić. Gdyby Duane znajdował się na pokładzie statku albo jachtu, pomyślałby, że to delfin płynący tuż pod powierzchnią wody i ukazujący od czasu do czasu lśniący, gładki grzbiet.

W słabym blasku gwiazd rzeczywiście połyskiwało coś obłego i błyszczącego. O ile chłopiec mógł się zorientować, to „coś” było pokryte nie skórą, tylko łuskami.

Gdyby nawet miał jeszcze cień nadziei, że był to jego ojciec, z niewiadomych powodów chodzący wokół nieruchomego kombajnu, to teraz nadzieja ta musiała bezpowrotnie zniknąć. Tajemnicze „coś” poruszało się stanowczo zbyt szybko. Przypominało ogromnego węża o pokrytym łuskami ciele grubości dorosłego człowieka.

Z ust Duane'a wyrwał się odgłos stanowiący połączenie szlochu i zduszonego histerycznego chichotu. To było jakieś szaleństwo.

„Coś” dotarło do pasa prawie nagiej ziemi pozostawionej przez kombajn, zawróciło płynnie i skierowało się w przeciwnym kierunku. Duane usłyszał jakiś odgłos z drugiej strony maszyny; odwrócił się w samą porę, by zobaczyć, jak przez zboże sunie tam coś równie wielkiego. Przy każdym nawrocie niedokończone kręgi zacieśniały się o kilkadziesiąt centymetrów.

- Cholera... - wyszeptał takim tonem, jakby to była modlitwa.

Tak, teraz nie ulegało wątpliwości, że na pewno nie ruszy się z kombajnu. Całe szczęście, że nie wyruszył w drogę powrotną wcześniej, kiedy wydawało się to całkiem sensowne. Przypuszczalnie miałby teraz nieliche kłopoty. To szaleństwo, powtarzał w myślach. To nie miało sensu, coś takiego w ogóle nie powinno się zdarzyć... ale się zdarzyło, działo się tutaj, teraz, na jego oczach. Stał na szczycie kombajnu, opierał się przedramionami i dłońmi o daszek nad miejscem kierowcy, czuł na twarzy powiewy chłodnego wiatru niosącego zapach wilgotnej ziemi i wiedział, że to wszystko jest naprawdę. Musiał stawić temu czoło, nie miał innego wyjścia.

Wężowe stwory wciąż prawie bezszelestnie krążyły wokół nieruchomego kombajnu, unikając jednak wąskiego pasa nagiej ziemi za maszyną. Duane przypomniał sobie minoga, którego przypadkowo złapał na haczyk w Spoon River, łowiąc ryby z wujkiem Artem. Stworzenie składało się właściwie tylko z otworu gębowego otoczonego rzędami zębów i głębokiego czerwonego przełyku. Potem przez prawie miesiąc Duane'a dręczyły nocne koszmary.

Zostanę tutaj do rana, postanowił. I co dalej? Jeszcze nie było północy. Co będzie, jeśli wytrwa ponad pięć godzin dzielące go od świtu? Być może wężowe stwory znikną wraz z nadejściem dnia, a jeśli nie, to zdejmie koszulę i będzie nią wymachiwał. Ktoś przejeżdżający drogą numer sześć na pewno go zauważy.

Ostrożnie zbliżył się do krawędzi maszyny i spojrzał w dół, przygotowany na to, żeby w razie potrzeby natychmiast się cofnąć. Nagle od strony drogi dojazdowej do domu do jego uszu dotarł warkot silnika. Ojciec! Nareszcie wrócił!

W tej samej chwili, kiedy Duane uświadomił sobie, że silnik brzmi jakoś inaczej, samochód wjechał w krąg światła rzucany przez lampę przy stodole.

Był czerwony, wielki i obdrapany.

Trupowóz minął stodołę i powoli wjechał na pole. Duane doznał tak potężnego wstrząsu, że siadł płasko i łapał powietrze szeroko otwartymi ustami. Niech to szlag trafi!

Ciężarówka pokonała mniej więcej sto metrów, ustawiła się w poprzek pasa skoszonego zboża i znieruchomiała. Chociaż Duane'a dzieliło od niej kolejne sto metrów, doskonale czuł bijący od niej smród. Zostań tam, powtarzał w myślach. Nie ruszaj się. Nie zbliżaj się do mnie.

Ciężarówka stała jak posąg, lecz w bladej poświacie gwiazd chłopiec dostrzegł jakieś poruszenie w skrzyni ładunkowej. Blade, widmowe postaci przełaziły przez podwyższone burty, zeskakiwały na ziemię, powłócząc nogami szły ku niemu.

O kurwa! Duane walnął obiema pięściami w daszek. Postaci miały ludzkie kształty, ale poruszały się w przedziwny sposób: sztywno, potykając się i zataczając. Było ich sześć. Chłopiec wślizgnął się do kabiny, sięgnął do stojącej z boku skrzynki z narzędziami, wepchnął za pasek dwudziestocentymetrowy śrubokręt, złapał najcięższe narzędzie, jakie znalazł - ponad trzydziestocentymetrowej długości klucz - i wrócił na platformę.

Wężowe stwory zataczały kręgi niespełna dziesięć metrów od kombajnu, sześć sylwetek zbliżało się chwiejnym krokiem od strony ciężarówki. To znaczy, Duane widział tylko cztery, ponieważ dwie rozpłynęły się w mroku. Pozostało im do przebycia najwyżej dwadzieścia metrów.

- Na pomoc! - wrzasnął co sił w płucach, mniej więcej w kierunku odległego o ponad półtora kilometra domu wujka Henry'ego. - Na pomoc! Niech mi ktoś pomoże!

Serce tak gwałtownie łomotało mu w piersi, że był pewien, iż lada chwila wyrwie się na zewnątrz. A może ukryć się w pojemniku na zboże? Nic z tego. Nie zdążył odkręcić śrub mocujących obudowę, a poza tym to żadna kryjówka. Więc może spróbować uruchomić to cholerne bydlę? W serce wstąpiła mu nadzieja. Przyklęknął obok fotela kierowcy i zaczął majstrować przy kolumnie kierownicy. Biegła tamtędy gruba wiązka przewodów elektrycznych, ale w prawie całkowitej ciemności nie miał szansy odróżnić po kolorach, które z nich prowadziły do zapłonu, a które do świateł, wentylatorów i innych urządzeń. Na chybił trafił wyciągnął cztery, zdarł zębami izolację, zaczął stykać parami. Pierwsza kombinacja nie dała żadnych rezultatów, tak samo druga. Właśnie zamierzał spróbować trzeciej, kiedy usłyszał odgłos kroków, wysunął więc głowę na zewnątrz.

Ciemne sylwetki były zaledwie pięć metrów od kombajnu. Dwie idące przodem bardzo przypominały ludzi... Ta wyższa mogła być van Syke'em. Trzecia wyglądała jak kobieta w łachmanach lub owinięta poszarpanymi, ciągnącymi się za nią bandażami. Jej policzki połyskiwały słabo w blasku gwiazd; Duane zamrugał raptownie, uświadomiwszy sobie, że widzi odsłonięte kości policzkowe.

Trzy kolejne sylwetki weszły w sięgające do kolan zboże. Najbliższa miała na głowie staromodny wojskowy kapelusz z szerokim rondem. Duane westchnął i zacisnął mocniej palce na rękojeści klucza. Sześciu. Co najmniej.

Zeskoczył na ziemię, w falujące zboże. Noże hedera połyskiwały groźnie, łańcuchy i przekładnie trwały w bezruchu. Maszyna stała nieruchoma i milcząca jak głaz.

Czyjeś kroki zadźwięczały na metalowych schodkach. Z prawej strony kombajnu, zaledwie dwa lub trzy metry od Duane'a, wyłonił się czyjś cień. Smród Trupowozu z każdą chwilą przybierał na sile. Chłopiec zaczekał jeszcze chwilę, po czym zerwał się na równe nogi i rzucił do ucieczki. Wetknięty za pasek śrubokręt wbijał mu się w udo, klucz ciążył w ręce, on jednak biegł co sił, przedzierając się przez niskie zboże. Za plecami usłyszał tupot szybkich kroków po pomoście i drabince, coś uderzyło głucho o ziemię, zboże zaszeleściło, rozgarnianie licznymi stopami.

Duane nawet nie podejrzewał, że jest zdolny do takiego wysiłku. Linia drzew na granicy z polem pana Johnsona była już tak blisko, że widział tańczące tam w powietrzu świetliki. Nagle coś wyprzedziło go z prawej strony i skręciło raptownie w lewo. Chłopiec zahamował gwałtownie, zachwiał się, prawie przewrócił.

Kiedyś razem z ojcem i wujkiem Artem pomagał znajomemu wnosić do nowo zbudowanego domu zrolowaną wykładzinę podłogową. Rolka miała około dziesięciu metrów długości i niemal metr średnicy, a ważyła co najmniej tonę. Coś, co teraz miał przed sobą, było jeszcze większe. Cofnął się o krok, kiedy powoli ruszyło w jego kierunku. Było tak ciężkie, że zapadało się w wilgotną ziemię do jednej trzeciej swojej średnicy. Przód uniósł się nieco i rozszerzył, obnażając lśniące zęby.

Zupełnie jak u minoga.

Stwór rzucił się na niego niczym pies spuszczony z uwięzi. Chłopiec wykonał piruet jak toreador i zadał kluczem cios, który mógłby zmiażdżyć czaszkę. Ale stwór nie miał czaszki, więc klucz tylko odbił się od grubej, wilgotnej skóry. Jak podwodny kabel telefoniczny, przemknęło Duane'owi przez głowę. Ułamek sekundy później uzębiona paszcza zagłębiła się w ziemię, a za nią podążyło wygięte w łuk cielsko.

Za plecami chłopca rozległy się szybkie kroki. Duane odwrócił się, zobaczył żołnierza biegnącego ku niemu z wyciągniętymi rękami o palcach wygiętych jak szpony, i z całej siły cisnął w niego kluczem. Tamten nawet nie spróbował się uchylić: kapelusz spadł mu z głowy, ciężkie narzędzie z ohydnym trzaskiem uderzyło w sam środek czoła, lecz żołnierz nie zachwiał się ani nie zatrzymał, tylko zwolnił kroku i wciąż zbliżał się do chłopca. Z prawej strony nadchodziła wysoka, ciemna postać, z lewej jeszcze ktoś, to samo z tyłu. Duane wyciągnął zza paska śrubokręt, skulił się, usiłując patrzeć we wszystkie strony równocześnie. Kątem oka dostrzegł poruszenie gdzieś w dole po lewej stronie, odwrócił się i odskoczył - prawie w porę. Wężowaty stwór dosłownie wystrzelił spod ziemi, otarł się o jego nogę, zniknął ponownie. Duane przeturlał się w zbożu i spróbował wstać, chociaż lewa noga była prawie sparaliżowana, jakby porażona prądem. Oparł cały ciężar ciała na prawej nodze, po czym spojrzał w dół.

Brakowało mu prawie połowy lewej łydki. Doskonale widział przecięte równiutko mięśnie i krew, prawie czarną w blasku gwiazd. Oparty na tylko jednej nodze wyciągnął z kieszeni chustkę, po czym najmocniej jak mógł zawiązał ją tuż poniżej kolana. Na razie musiało to wystarczyć. Kuśtykając, ponownie ruszył ku drzewom, ale teraz wydawało mu się, że są niezmiernie daleko. Coś zakotłowało się przed nim w zbożu, więc skręcił w lewo, w stronę drogi.

Czekali na niego parę kroków dalej. Najpierw zauważył połyskujące wyszczerzone zęby, dopiero potem trzy nieruchome postaci. Najniższa z nich - żołnierz - ruszyła mu na spotkanie, tak jakby stała na platformie na kołach, którą ktoś mocno pchnął naprzód. Tym razem nawet nie próbował uciekać. Kiedy białe palce sięgnęły do jego gardła, parsknął z wściekłością, pochylił głowę i z całej siły wbił śrubokręt w brzuch napastnika. Narzędzie prawie nie napotkało oporu: zagłębiło się aż po rękojeść, przebijając po drodze coś miękkiego i wodnistego jak nadgniły melon.

Zaraz po zadaniu ciosu Duane cofnął się gwałtownie, lecz ciemna postać wciąż stała z palcami zaciśniętymi na jego lewym ramieniu. Uchwyt był tak silny, że w żaden sposób nie dało się go zerwać. Chłopiec zamachnął się śrubokrętem.

Poczuł silne uderzenie w kark i runął na ziemię. Okulary spadły mu z nosa, prowizoryczna opaska uciskowa poniżej kolana rozluźniła się, krew płynęła obficie. Już wcześniej zgubił oba pantofle; rozpaczliwie wierzgał bosymi, zabłoconymi stopami. Coś długiego i śliskiego przesunęło się po jego twarzy. Spróbował wbić w to śrubokręt, ale już mu go odebrano. Do ziemi przyciskały go liczne ręce. Koścista dłoń zacisnęła się na jego ustach. Ugryzł z całej siły, w ustach pozostał mu kęs mięsa o smaku rozkładającego się kurczaka. Wypluł go, zacisnął zęby na kości. W górze mignęła mu twarz kobiety częściowo zżarta trądem i zgnilizną.

To tylko jakiś koszmar, powtarzał rozpaczliwie w duchu. To na pewno tylko koszmar. Ale wszystko działo się naprawdę. Coś - nie był to wężopodobny stwór - wbiło zęby w jego prawą nogę, warcząc jak wściekły pies.

Witt, pomyślał rozpaczliwie, czując, jak ogarnia go zwątpienie. Witt, pomóż mi!

Ciężki bucior wcisnął mu twarz głębiej w miękką ziemię. Gdzieś daleko rozległ się odgłos przypominający przeciągłe kasłanie chorego smoka, a potem groźny ryk. Kręciło mu się w głowie, był zaledwie o krok od omdlenia, ale nie miał żadnych problemów z rozpoznaniem tego dźwięku: to był silnik kombajnu. Maszyna ruszyła z miejsca i powoli podążała w jego kierunku.

Wyraźnie słyszał, jak ścina zboże, zgarnia je do swego mrocznego wnętrza, młóci i wsysa coraz głębiej. Ogarnięty panicznym przerażeniem wznowił wysiłki, żeby się podnieść, żeby odepchnąć trzymające go istoty, żeby się uwolnić. Pod naciskiem buciora trzasnęła mu kość policzkowa, on jednak nie zwracał na to uwagi, walczył dalej, i nagle...

Tamci zniknęli. Był wolny. Uniósł głowę i w tej samej chwili ujrzał nad sobą czarną masę kombajnu, jakaś przemożna siła chwyciła go za nogi i pociągnęła ku źródłu wypełniającego świat mechanicznego łoskotu. Przez ułamek sekundy widział czyste i piękne gwiazdy, a potem zamknęła się nad nim ciemność wypełniona hukiem, zgrzytem trybów i łańcuchów, i zapachem świeżo skoszonego zboża.

***

Mike O'Rourke zasnął w pokoju babci w fotelu przy oknie, z kijem baseballowym na kolanach. Obudził go jakiś dźwięk.

Na drugim końcu miasta Jim Harlen otrząsnął się z sennego koszmaru, w którym widział okropną twarz za oknem. Bolało go całe ramię, w ustach czuł ohydny smak. Minęło trochę czasu, zanim sobie uświadomił, że ze snu wyrwał go dobiegający z daleka odgłos.

Kevin Grumbacher spał spokojnie, lecz w pewnej chwili usiadł gwałtownie w łóżku. Obudził go jakiś dźwięk. Wytężył słuch. Początkowo do jego uszu docierał jedynie delikatny szum klimatyzacji, ale po chwili dźwięk rozległ się ponownie. I jeszcze raz.

Dale otrząsnął się ze snu tak jak zawsze, kiedy zasypiał i wydawało mu się, że spada. Serce łomotało mu w piersi, jakby wydarzyło się coś okropnego. Szeroko otworzył oczy oślepione ciemnością. Lawrence poruszył się w swoim łóżku i mocniej zacisnął palce na rękawie jego piżamy. Dale usiadł i odgarnął kołdrę, zastanawiając się, co to mogło być.

I wtedy dźwięk rozległ się ponownie. Okropny, przerażający, groźny. Lawrence cofnął rękę i osłonił uszy dłońmi. Więc on to też słyszy, przemknęło Dale'owi przez głowę.

Dzwon uderzał głośniej i potężniej niż jakikolwiek kościelny dzwon w Elm Haven. Dale'a obudziło pierwsze uderzenie, drugie właśnie przebrzmiało w wilgotnej ciemności, trzecie uderzyło jak młotem, zmusiło go do skulenia się w łóżku i zasłonięcia uszu rękami. Spodziewał się, że lada chwila do pokoju wpadną rodzice, że na zewnątrz rozlegną się nawoływania sąsiadów, lecz nic takiego się nie stało, nikt nie zareagował - oprócz ich dwóch, kulących się pod straszliwymi spiżowymi ciosami.

Wydawało się, że ogromny dzwon wisi tu, w ich pokoju, i uderza raz po raz, obwieszczając północ.

20

Dale dowiedział się w sobotę rano, kiedy grał z chłopakami w baseball. Chuck Sperling i jego kumple przyjechali na boisko na swoich kosztownych rowerach.

- Twój koleś Duane nie żyje! - zawołał Sperling do Dale'a stojącego na pozycji miotacza.

Dale długo patrzył na niego w milczeniu.

- Odbiło ci - powiedział wreszcie i aż się zdziwił, że mogło mu aż tak bardzo zaschnąć w gardle. - Pewnie chodzi ci o jego wujka?

- Wcale nie - odparł Sperling. - Wcale nie chodzi mi o jego wujka. Wujek był w zeszły poniedziałek, zgadza się? A teraz jest Duane McBride. Martwy jak skunks na szosie.

Dale otworzył usta, lecz nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Spróbował splunąć, ale nie miał czym.

- Łżesz jak pies - wychrypiał wreszcie.

Digger Taylor, syn przedsiębiorcy pogrzebowego, pokręcił głową.

- Nie łże.

Dale przez chwilę patrzył na niego, a następnie przeniósł wzrok z powrotem na Chucka Sperlinga.

- Mówię serio - oświadczył tamten, podrzucając i chwytając piłkę baseballową. - Dzisiaj rano wezwali ojca Diggera na farmę McBride'ów. Grubas wpadł do kombajnu. Do kombajnu, wyobrażacie sobie? Wydłubywali go prawie przez godzinę. Pocięło go na makaron. Twój ojciec powiedział, że na pewno nie będzie wystawienia zwłok, zgadza się, Digger?

Digger nie odpowiedział, tylko wpatrywał się w Dale'a blado-szarymi, pozbawionymi wyrazu oczami. Chuck Sperling nadal podrzucał i chwytał piłkę.

- Odwołaj to.

Dale rzucił rękawicę i piłkę na ziemię, i powoli zbliżał się do wyższego chłopca.

- O co ci chodzi, Stewart? - zapytał Sperling ze zmarszczonymi brwiami. - Myślałem, że będziesz chciał wiedzieć, co...

- Odwołaj to! - wycedził Dale i nie czekając na odpowiedź, rzucił się do ataku z nisko pochyloną głową.

Sperling zdążył tylko raz uderzyć go w czubek głowy, a chwilę potem Dale był już w półdystansie i zadawał cios za ciosem. Uderzył w brzuch, usłyszał, jak z tamtego uchodzi powietrze, poprawił w żebra, raz, drugi, trzeci. Sperling osunął się na druciane ogrodzenie i opuścił ręce. Dale natychmiast wykorzystał okazję i zaczął uderzać w twarz. Po drugim ciosie z nosa Sperlinga trysnęła krew, po trzecim z ust posypały się połamane zęby. Dale nie zwracał najmniejszej uwagi na to, że ma zdartą skórę z knykci, że krew leje się również z jego rąk. Sperling kulił się coraz bardziej, szlochał i jęczał, bezskutecznie próbując osłonić twarz przedramionami.

Dale z całej siły dwa razy kopnął go w bok, a kiedy tamten opuścił ręce, chwycił go za gardło i przycisnął do drutów. Lewą ręką trzymał najmocniej jak potrafił, prawą natomiast okładał po policzkach, czole, uszach, ustach...

Rozległy się krzyki, czyjeś ręce usiłowały odciągnąć Dale'a, szarpały go za koszulkę, ale on nie zwracał na to uwagi. Sperling również próbował zadawać ciosy, wymachując na oślep rękami. Dale wziął potężny zamach i z całej siły rąbnął go w lewe oko.

Nagle poczuł okropny ból w nerkach, ktoś chwycił go mocno za podbródek, szarpnął i odciągnął. To był Digger Taylor. Dale nie zamierzał dawać za wygraną, wciąż próbował przedrzeć się do Sperlinga, ale wtedy Digger uderzył go raz, ale bardzo mocno, w splot słoneczny. Dale osunął się na ziemię. Łapał powietrze szeroko otwartymi ustami, zbierało mu się na wymioty. Chwycił się ogrodzenia, usiłował się podnieść. Nie mógł oddychać i miał wrażenie, że przestało mu bić serce.

Lawrence wydał przeraźliwy okrzyk i dał ogromnego susa, lądując Diggerowi na karku, ten jednak tylko się otrząsnął i cisnął go na druty. Lawrence odbił się od nich jak od trampoliny, zaatakował ponownie z pochyloną głową, młócąc ramionami. Digger usiłował utrzymać go na dystans, cofał się powoli. Chwilę później obaj potknęli się o skulonego na ziemi Chucka Sperlinga i również wylądowali na boisku. Fussner podszedł ostrożnie z jednej strony, potem z drugiej, wreszcie nieporadnie spróbował kopnąć Lawrence'a w głowę.

- Ej, co jest?! - wykrzyknął Kevin i mocno odepchnął Fussnera, który w rewanżu usiłował go kopnąć, ale Kev złapał go za stopę i powalił na ziemię. Bill, brat bliźniak Barry'ego, ruszył naprzód, zatrzymał się jednak natychmiast, jak tylko Kevin odwrócił się w jego stronę. Bob McKown i Gerry Daysinger wykrzykiwali słowa zachęty; tylko Tom Castanatti zachowywał się tak, jakby go to w ogóle nie dotyczyło.

Digger złapał Lawrence'a za koszulkę i szerokim łukiem przerzucił na drugą stronę ławki, a następnie pomógł wstać Sperlingowi i razem zaczęli się wycofywać w kierunku rowerów. Lawrence błyskawicznie poderwał się z ziemi z zaciśniętymi pięściami. Dale wreszcie oderwał się od ogrodzenia - co prawda nadal nie mógł oddychać, niemniej jednak nie przeszkodziło mu to ruszyć naprzód z zaciśniętymi pięściami. Albo go zabiją, albo Sperling odszczeka to kłamstwo.

Ciężkie ręce opadły na jego ramiona, zacisnęły się jak imadła. Szarpnął się rozpaczliwie, próbując je zrzucić, próbując za wszelką cenę dobrać się do Sperlinga.

- Dale, przestań! Uspokój się!

Ojciec chwycił go i przytrzymał. Dale walczył przez chwilę, ale kiedy się odwrócił i spojrzał ojcu w oczy, zrozumiał. Natychmiast uszła z niego cała energia i gdyby nie ojcowski uchwyt, z pewnością osunąłby się na boisko.

Digger Taylor i Chuck Sperling odjechali na rowerach - Sperling właściwie wisiał na swoim rowerze, zgięty wpół i zalewający się łzami - Fussnerowie potruchtali za nimi. Lawrence pobiegł na skraj parkingu i rzucał w nich kamieniami, aż wreszcie ojciec kazał mu przestać.

Dale nie pamiętał powrotu do domu. Możliwe, że opierał się na ramieniu ojca, ale możliwe również, że szedł zupełnie sam. Pamiętał natomiast, że nie płakał. Jeszcze nie wtedy.

***

Mike usłyszał wieści o Duane'em w zakrystii, szykując się do mszy żałobnej przed pogrzebem pewnej staruszki. Właściwie wciągał komżę przez głowę, kiedy Rusty Ramirez, który miał razem z nim służyć do mszy, zapytał:

- Słyszałeś o tym chłopaku, co go dziś rano zabiło na farmie?

Mike znieruchomiał. Od razu się domyślił, o jaką farmę i o jakiego chłopaka chodzi, niemniej jednak zapytał, nie poznając własnego głosu:

- Czy to Duane McBride?

- Podobno wpadł do jakiejś maszyny. Zdaje się, że dziś nad ranem. Mój tata należy do ochotniczej straży pożarnej, wezwali ich tam z samego rana. Nic już nie mogli mu pomóc. Strasznie długo trwało, zanim go powyjmowali.

Mike usiadł na najbliższej ławce. Ręce i nogi miał jak z waty, przed oczami latały czarne plamy. Ujął głowę w obie ręce i oparł łokcie na kolanach.

- Jesteś pewien, że to Duane McBride? - powtórzył.

- Jasne. Mój ojciec zna jego ojca. Wczoraj wieczorem byli razem w Black Tree. Mój tata mówi, że ten chłopak wyjechał kombajnem w pole. Odbiło mu czy co? Żniwa w czerwcu? Spadł w przód i dostał się pod noże. Tata nie chciał mi dokładnie opowiadać, jak to było, ale wiem, że nie mogli wyciągnąć go w jednym kawałku, a kiedy szarpnęli za rękę...

- Wystarczy! - W drzwiach stanął ojciec Cavanaugh. - Rusty, idź przygotować wodę i wino. Ale już!

Gdy tylko tamten wybiegł z zakrystii, kapłan podszedł i delikatnie położył Mike'owi rękę na ramieniu. Czarne plamy zniknęły sprzed oczu chłopca, ale jego ciałem wstrząsały gwałtowne dreszcze. Chociaż bardzo się starał, nie mógł tego opanować.

- Znałeś go?

Skinął głową.

- Przyjaźniliście się?

Mike wziął głęboki wdech, wzruszył ramionami, wreszcie skinął głową. Miał wrażenie, że drżą nie tylko jego mięśnie, ale i kości.

- Czy był katolikiem?

A kogo to, kurwa, obchodzi? - przemknęło Mike'owi przez głowę.

- Nie - powiedział cicho. - Nie wydaje mi się. Nie chodził do naszego kościoła. Zdaje się, że ani on, ani jego ojciec nie chodzili do żadnego kościoła.

Ojciec C. westchnął.

- To bez znaczenia. I tak pojadę tam zaraz po mszy.

- Tam teraz nikogo nie ma, proszę księdza - odezwał się Rusty. Stał w drzwiach zakrystii, trzymając maleńkie buteleczki z wodą i winem. - Policja zabrała jego ojca do Oak Hill. Zdaje się, że podejrzewają, że to on mógł go zabić.

- Dość tego, Rusty!

Mike nigdy nie słyszał ojca C. mówiącego tym tonem, ale chwilę potem ksiądz zaskoczył go jeszcze bardziej:

- Zabieraj stąd tyłek i zaczekaj na nas w kościele!

Rusty'emu opadła szczęka. Przez sekundę albo dwie wpatrywał się w kapłana z niedowierzaniem, po czym odwrócił się na pięcie i pomknął do ołtarza. Do świątyni przybywali już pierwsi żałobnicy.

- Podczas mszy będziemy myśleć o twoim przyjacielu i prosić Boga, żeby okazał mu łaskę. - Ojciec Cavanaugh ponownie dotknął ramienia chłopca. - Jesteś gotów?

Mike skinął głową, wziął w ręce duży krucyfiks oparty o ścianę i ruszył za księdzem w milczącej, smutnej procesji.

***

Późnym popołudniem ojciec Dale'a przyszedł na górę do pokoju chłopców. Dale leżał na łóżku, słuchając krzyków i pisków młodszych dzieci bawiących się na szkolnym boisku po drugiej stronie ulicy. Wydawało mu się, że te radosne odgłosy dobiegają z bardzo, bardzo daleka.

- Co słychać, tygrysie?

- W porządku.

- Jemy obiad, Lawrence też. Może zejdziesz na dół?

- Nie, dzięki.

Ojciec odchrząknął i usiadł na łóżku Lawrence'a. Dale leżał na wznak, ze splecionymi dłońmi na czole, i wpatrywał się w sieć drobnych rys na suficie. Prawie się zdziwił, kiedy pojawienie się ojca nie wywołało żadnej reakcji w szafie ani pod łóżkiem. W pokoju przez jakiś czas rozbrzmiewały jedynie odgłosy dobiegające z boiska.

- Rozmawiałem z konstablem Sillsem - odezwał się po chwili ojciec. - Wreszcie się dodzwoniłem.

Dale milczał.

- To prawda z tym wypadkiem. - Głos ojca jeszcze nigdy nie brzmiał tak ochryple. - To naprawdę okropne. Duane został wciągnięty przez noże kombajnu. Barney... Barney sądzi, że to się stało bardzo szybko, że Duane najprawdopodobniej długo nie cierpiał.

Dale wzdrygnął się lekko, wciąż wpatrzony w pęknięcia na suficie.

- Policja była tam aż do południa - ciągnął ojciec. Najwyraźniej zdawał sobie sprawę, że bez względu na to, jak bardzo okropne są fakty, jego syn ma prawo je poznać. - Zamierzają przeprowadzić dokładne śledztwo, ale wszystko wskazuje na to, że to był nieszczęśliwy wypadek.

- A co z jego ojcem? - zapytał szeptem Dale.

- Słucham?

- Co z ojcem Duane'a? Zdaje się, że go aresztowali?

Ojciec kilka razy skubnął górną wargę.

- Kto ci o tym powiedział?

- Mike. Usłyszał to od chłopaków. Podobno policja aresztowała ojca Duane'a, bo podejrzewają go o morderstwo.

Ojciec pokręcił głową.

- Darrena McBride'a po prostu przesłuchiwano w związku ze sprawą, i tyle. Wczoraj pił do późna i nie pamiętał, co robił dzisiaj rano, ale z raportów pana Taylora i koronera wynika, że... Dale, czy na pewno chcesz o tym słuchać?

- Tak!

- No więc są sposoby, żeby stwierdzić, od jak dawna ktoś nie żyje. Początkowo wszyscy myśleli, że wypadek zdarzył się rano, już po tym, jak pan McBride wrócił do domu i... i...

- I stracił przytomność.

- Właśnie. Potem jednak koroner stwierdził, że Duane zginął około północy, a wtedy pan McBride siedział jeszcze w Black Tree Tavern. Jest wielu świadków, którzy mogą to potwierdzić. Poza tym Barney mówi, że pan McBride wprost odchodzi od zmysłów z rozpaczy, tak że prawie nie można się z nim porozumieć.

Dale skinął głową. Około północy... To by się zgadzało. Właśnie wtedy zaczął uderzać dzwon - dzwon, którego nie było.

- Chcę tam pojechać - oświadczył bezbarwnym tonem.

Ojciec pochylił się w jego stronę. Chłopiec wyraźnie poczuł zapach tytoniu i mydła.

- Na farmę?

- Tak. - Dale mógłby przysiąc, że pęknięcia na suficie układają się w wielki, zdeformowany znak zapytania.

- To chyba nie najlepszy pomysł, przynajmniej dzisiaj - odparł ojciec łagodnym tonem. - Zadzwonię trochę później, spróbuję się dowiedzieć, jak się miewa pan McBride, na kiedy zaplanowano pogrzeb, czy będzie jakaś msza, czy coś w tym rodzaju. Myślę, że jutro będzie odpowiednia pora.

- Idę - powiedział krótko Dale.

Ojciec uznał zapewne, że chodzi o pogrzeb, ponieważ skinął głową, przejechał ręką po włosach syna, wstał i wyszedł z pokoju.

Dale nadal leżał bez ruchu, pogrążony głęboko w myślach. Nie wiedząc kiedy, zapadł chyba w drzemkę, ponieważ kiedy otworzył oczy, wpadające przez okno światło nasączyło się szarością, a dziecięce krzyki i piski ustąpiły miejsca muzyce granej przez świerszcze i innym wieczornym odgłosom. Kąty pokoju wypełniała gęstniejąca z każdą chwilą ciemność. Chłopiec leżał jak martwy, prawie nie oddychając, i czekał na jakieś poruszenie pod łóżkiem brata, na dźwięk dzwonu, na cokolwiek...

Kiedy lunął deszcz, Dale usiadł przy oknie i patrzył na liście wyławiane z mroku blaskiem bezgłośnych błyskawic, słuchał bulgotu wody w rynnach i łomotu wielkich kropli o dach domu. Jaskrawe rozbłyski oświetlały błyszczący mokry asfalt na Depot Street oraz dzwonnicę Old Central górującą nad starymi wiązami po drugiej stronie ulicy. Zerwał się porywisty, chłodny wiatr. Dale zadrżał, ale nie schował się pod kołdrę. Musiał jeszcze trochę pomyśleć.

***

Nazajutrz spotkał się z Mike'em, zaraz po tym, jak obaj wrócili z kościołów. Dale w ogóle nie słuchał kazania wielebnego Millera, chociaż w drodze powrotnej do domu jego matka zachwycała się nad głębią i trafnością słów kapłana odnoszących się do tragedii McBride'ow. Powiedział matce, że idzie do kurnika Mike'a. Nie miał pojęcia, jaką wymówką posłużył się Mike. Nie musiał nawet go wołać, ponieważ Mike czekał już na niego pod wielkim wiązem. Miał na sobie nieprzemakalny płaszcz od „Peoria Journal-Star”, w którym w słotne dni rozwoził gazety.

- Zaraz będziesz zupełnie mokry - powiedział, kiedy Dale zahamował obok niego na chodniku.

Dale spojrzał w górę przez gałęzie. Dopiero teraz uświadomił sobie, że leje jak z cebra, a on ma na sobie tylko zwyczajną kurtkę. Woda spływała po daszku jego czapki. Wzruszył ramionami.

- Jedziemy.

Przy wtórze deszczu szumiącego w niskim zbożu minęli wieżę ciśnień, skręcili na wschód w Jubilee College Road, potem na północ w drogę numer sześć. Rowery zostawili w krzakach u podnóża wzniesienia, na którym stał dom wujka Henry'ego. Padało coraz bardziej i Mike mamrotał pod nosem niezadowolony, że zmoknie mu rower.

- Pospiesz się! - syknął Dale.

Przeleźli przez płot, weszli w las pana Johnsona. Na sąsiednim wzgórzu cmentarna brama stała cicha i nieruchoma na tle szarego nieba. Leśne poszycie było przesiąknięte wodą, woda kapała również z gałęzi i liści. Tenisówki Dale'a niemal od razu zrobiły się całkiem mokre. Było tak ślisko, że niekiedy musieli chwytać się pni i niżej rosnących gałęzi. Wyszli z lasu na wąskie pastwisko w południowej części farmy McBride'ow. Mike skręcił na zachód, w kierunku pól rozciągających się za zabudowaniami.

Za półtorakilometrowym morzem sięgającego do kolan zboża widać było już budynki farmy Duane'a. Szare niebo wisiało nad ich głowami nisko jak sufit. Zatrzymali się dopiero przy płocie.

- Zdaje się, że łamiemy prawo - szepnął Mike.

Dale wzruszył ramionami.

- Mówię serio - nie dawał za wygraną Mike. Poprawił kaptur, na ramiona chlusnęła mu woda zgromadzona w zagięciu nieprzemakalnego materiału. - To nie tylko teren prywatny, ale i miejsce zbrodni, czy jak to się nazywa...

- Przecież to był wypadek. - Dale również mówił szeptem, chociaż w promieniu półtora kilometra nie było żywej duszy. - A skoro to był wypadek, to nie może być miejsca zbrodni.

- Wiesz, o co mi chodzi.

Mike ściągnął kaptur i rozejrzał się dookoła. Na polu nie było kombajnu ani w ogóle niczego. Z daleka stodoła McBride'ów wyglądała całkiem zwyczajnie.

- Więc jak, robimy to czy nie? - zapytał Dale.

- Jasne, jasne...

Mike z powrotem włożył kaptur, wspięli się na płot i zeskoczyli po drugiej stronie. Nisko pochyleni ruszyli przez pole. Od drogi dzieliło ich kilkaset metrów, lecz mimo to czuli się zupełnie odsłonięci. Trochę przypominało to zabawę w żołnierzy: na zmianę podbiegali naprzód, przykucali, dawali znak ręką, że można iść dalej. Pokonawszy w ten sposób mniej więcej połowę drogi, dotarli do miejsca, które wyglądało tak, jakby wielkimi zakosami przejechała tamtędy gigantyczna kosiarka. Chwilę potem dostrzegli rozpiętą na tyczkach żółtą taśmę. Ostatnie dwadzieścia metrów przebyli niemal zgięci wpół.

- Boże... - wyszeptał Mike.

Na taśmie widniał powtarzający się w nieskończoność napis POLICJA WSTĘP WZBRONIONY. Ogrodzony teren miał z grubsza kształt kwadratu o boku długości około piętnastu metrów. W samym środku tego obszaru pas wykoszonego zboża urywał się raptownie, a ziemia była mocno zdeptana. Dale bez wahania prześlizgnął się pod taśmą i ruszył w tamtą stronę.

- Boże... - szepnął ponownie Mike, a następnie podążył za kolegą.

Dale sam nie wiedział, co właściwie spodziewał się tu zastać: stojący wciąż nieruchomo kombajn, może zarys ciała obwiedziony kredą, jak w filmie... Zobaczył tylko zrytą i zdeptaną ziemię, i wyraźne ślady wielkich kół. Podobnie wyglądało co roku pole po sierpniowym Święcie Osadników. Na świeżym rżysku walały się niedopałki papierosów, torebka po tytoniu, skrawki papieru, torebki foliowe. Nie sposób było się zorientować, w którym dokładnie miejscu wydarzył się wypadek.

- Chodź tu! - zawołał Mike.

Dale podbiegł, schylony nisko na wypadek, gdyby pan McBride albo ktoś inny patrzył akurat w tę stronę. Co prawda nie zauważył na podwórku ani pickupa, ani żadnego innego pojazdu, ale dom i stodoła mocno ograniczały mu pole widzenia.

- Co jest?

Mike bez słowa wskazał na ściernisko, które w tym miejscu wyglądało tak, jakby ktoś spryskał je rdzawoczerwoną farbą. Dale przykucnął, dotknął jednego ze ździebeł, podniósł rękę. Deszcz szybko spłukał mu z palców brązowawy osad.

Krew Duane'a? Nie miał na to żadnego dowodu. Wstał i zaczął powoli zataczać koncentryczne kręgi, przypatrując się uważnie ziemi. Jego ojciec powiedział mamie, że miejsce tragedii zostało tak zadeptane, iż policji z Oak Hill nie udało się zrekonstruować przebiegu wydarzeń. Zrekonstruować, pomyślał Dale. Dziwne słowo, jeśli wziąć pod uwagę, że odnosi się do sytuacji, kiedy coś - lub ktoś - zostało bezpowrotnie zniszczone.

- Czego właściwie szukamy? - zapytał szeptem Mike. - Przecież tu niczego nie ma!

- Rozglądaj się - odparł także szeptem Dale. - Jak coś znajdziemy, od razu się zorientujemy, że tego szukaliśmy!

Skupiony, zgięty wpół, wyszedł poza granice wyznaczone policyjną taśmą.

Pięć minut później poszukiwania zostały zwieńczone sukcesem. Niespełna dziesięć metrów od zrytego butami i kołami miejsca prawa stopa Dale'a nagle zapadła się pod ziemię. Wyciągnął ją pospiesznie, po czym ukląkł i ostrożnie rozgarnął zboże na boki. Chwilę potem dołączył do niego Mike.

- Dziura!

Miała jakieś trzydzieści centymetrów średnicy, jej krawędzie były lekko wybrzuszone i jakieś dziwne. Dale włożył do niej rękę, ale Mike chwycił go za nią i wyszarpnął gwałtownie.

- Nie rób tego!

- Dlaczego? Chciałem tylko sprawdzić, czy się rozszerza. Zdaje się, że tak. Sam zobacz.

Mike energicznie pokręcił głową.

- Ściany są bardzo twarde i karbowane. - Dale uniósł głowę. Na farmie McBride'ów nic się nie poruszało, nie mógł jednak uwolnić się od wrażenia, że ktoś ich obserwuje. - Zobaczmy, czy jest ich więcej.

Znaleźli jeszcze sześć. Największa miała prawie pół metra średnicy, najmniejsza - około dziesięciu centymetrów. Były rozrzucone dosyć chaotycznie, choć większość znajdowała się bliżej farmy, po obu stronach wykoszonego pasa.

Dale zamierzał podkraść się do stodoły i sprawdzić, czy stoi w niej kombajn.

- Po cholerę ci to? - wyszeptał Mike, prawie kładąc się na ziemi. Byli już tak blisko, że mogli odczytać numery na kolczykach w uszach krów za ogrodzeniem.

- Po prostu chcę... to znaczy muszę...

Trzasnęły drzwi, obaj chłopcy rzucili się płasko na błotnistą ziemię. Rozległ się odgłos uruchamianego silnika. Dale dopiero teraz zauważył, że prawie przestało padać. W powietrzu wisiała delikatna mgiełka, ale ulewa już minęła.

- Pojechał - szepnął Mike - ale zdaje się, że ktoś został na podwórku. Chodź, wracamy do lasu!

- Tylko zajrzę do stodoły - odparł Dale, podnosząc się ostrożnie z ziemi.

Mike przytrzymał go za rękaw.

- Ja już to wcześniej widziałem.

Dale znieruchomiał i przyjrzał mu się uważnie.

- Co widziałeś?

- Te dziury. Tunele.

- Gdzie?

Mike zaczął się powoli cofać.

- Chodź ze mną, to ci powiem.

Odwrócił się i nisko pochylony ruszył prawie biegiem w kierunku, z którego nadeszli.

Dale zawahał się. Od stodoły dzieliło go nie więcej niż trzydzieści metrów. Wrażenie, że są obserwowani, nie słabło, to samo dałoby się jednak powiedzieć o pragnieniu zobaczenia kombajnu. Nie było w nim ani odrobiny sępiej ciekawości, wręcz przeciwnie - na samą myśl o tym, że miałby spojrzeć na ostrza, które zabiły jego przyjaciela, robiło mu się niedobrze, ale musiał wiedzieć... koniecznie chciał zrozumieć...

Znowu zaczęło padać. Dale spojrzał w stronę lasu, na szybko malejącą sylwetkę Mike'a, i ruszył jego śladem.

Zdąży zrobić to później.

21

Padało z przerwami przez trzy tygodnie. Codziennie rano na niebie trwała walka między słońcem i chmurami i codziennie słońce przegrywało ją z kretesem: najpóźniej około dziesiątej zaczynał siąpić drobny kapuśniaczek, który po południu zamieniał się w rzęsisty deszcz.

25 czerwca i 2 lipca odwołano darmowe seanse filmowe, choć akurat w pierwszą sobotę lipca wieczór był pogodny i ciepły. Deszcz powrócił nazajutrz przed południem. Wiecznie głodna ziemia Illinois łapczywie chłonęła wodę i wciąż prosiła o więcej. Czarne gleby stawały się coraz czarniejsze. O ile większość amerykańskich farmerów mawiała, że „Czwartego Lipca zboże do kolan”, to w Illinois obowiązywała reguła, że „Czwartego Lipca zboże do pępka”. Tego roku zboże sięgało dorosłemu mężczyźnie do szyi.

Czwarty Lipca wypadł w poniedziałek i choć dorośli z pewnością cieszyli się z przedłużonego, bo aż trzydniowego weekendu, to radość tę z pewnością zmąciła pogoda, przez którą trzeba było odwołać uroczystą paradę i pokaz ogni sztucznych. Elm Haven nie miało pieniędzy na zorganizowanie „oficjalnego” pokazu, stało się już jednak tradycją, że ludzie przychodzili na szkolne boisko z własnymi fajerwerkami. Kilku zapaleńców pojawiło się także tym razem, wiał jednak tak silny wiatr i rozpętała się taka ulewa, że nie było mowy nawet o zapaleniu zapałki.

Dale i Lawrence podziwiali z werandy burzę, która zastąpiła pokaz. Eksplozje białego jaskrawego światła rozjaśniały cały południowo-zachodni horyzont, wydobywając z ciemności sylwetki drzew, zarysy dachów i mroczny masyw Old Central. W przerwach między błyskami stara szkoła zdawała się jarzyć własnym fosforyzującym blaskiem, błękitno-zielonym i elektryzującym.

W pewnej chwili jeden z wiekowych wiązów runął z ogłuszającym trzaskiem - nie wiadomo, czy trafiony piorunem, czy powalony przez towarzyszący burzy porywisty wiatr. Ogromne drzewo złamało się mniej więcej w jednej trzeciej wysokości: pozostał sterczący z ziemi ostry kikut, bujna korona natomiast osunęła się na szkolne boisko. Jak tylko burza ucichła, bracia wyszli przed dom i odpalili kilka fajerwerków, lecz zimny wiatr szybko zagonił ich z powrotem do domu, a poza tym i tak nie mieli nastroju do zabawy.

Później wiatr ucichł i zapadła cisza. Otaczający miasto ocean zboża wzbierał coraz bardziej, tworząc masę zieleni, poprzecinaną, biegnącą jakby dnem głębokich wąwozów drogami i dróżkami, przesłaniającą horyzont i chłonącą jak gąbka światło dnia, tak że nawet najjaśniejsze plamy słońca wydawały się równie ciemne jak kałuże cienia u stóp wiekowych wiązów.

***

Rodzina Dale'a, podobnie jak blisko połowa rodzin z Elm Haven, zjawiła się u pana McBride'a z poczęstunkiem i wyrazami współczucia. Dale pojechał z rodzicami. Chociaż doskonale znał drogę, miał wrażenie, że widzi ją po raz pierwszy. Zboże na polu McBride'ow było wyższe niż gdziekolwiek; droga dojazdowa wiodąca na farmę prowadziła niemal tunelem.

Zastukali raz, drugi, ale nikt nie otwierał, chociaż pickup stał na podwórku. Za trzecim razem ojciec Duane'a otworzył drzwi, przyjął ciasto i paszteciki, wymamrotał podziękowanie, wysłuchał kondolencji, podziękował ponownie. Dale wiedział, że pan McBride jest starszy od jego rodziców, niemniej był wstrząśnięty jego wyglądem: rzadkie włosy niemal całkiem posiwiały, przekrwione oczy zapadły się głęboko w ciemne oczodoły, twarz była opuchnięta i jakby zdeformowana, pokryta siwym szczeciniastym zarostem.

W drodze powrotnej do domu rodzice rozmawiali przyciszonymi, smutnymi głosami.

***

Nikt nie wiedział na pewno, w jaki sposób odbył się pogrzeb Duane'a. Podobno ciało przewieziono do zakładu pogrzebowego w Peorii - tego samego, w którym odbyła się kremacja wujka chłopca - i również spalono. Nikt także nie wiedział, co pan McBride zrobił z prochami syna.

Wieczorami, przed zaśnięciem, Dale często myślał o tym, że z jego przyjaciela została tylko garstka popiołu; za każdym razem, kiedy to sobie uzmysławiał, siadał raptownie w łóżku z mocno bijącym sercem, ogarnięty głębokim przeświadczeniem, że coś na tym świecie jest nie w porządku. Czasem, kosząc trawnik w przerwach między deszczami lub robiąc coś innego, co uwalniało jego podświadomość, wyobrażał sobie, że Duane McBride wciąż żyje, że odegrał własną śmierć, schował się gdzieś i jakby nigdy nic obserwuje świat ze swojej kryjówki. W takich chwilach niemal oczekiwał, że zaraz zadzwoni telefon i w słuchawce rozlegnie się spokojny głos przyjaciela: „Spotkajmy się w Jaskini. Mam nowe informacje”.

Zastanawiał się również, jakimi to informacjami Duane zamierzał się z nimi podzielić w kurniku. Do spotkania nie doszło. Jakoś nie potrafił sobie wyobrazić, żeby Duane dowiedział się czegoś ważnego o Tubbym albo o szkole, siedząc wyłącznie na farmie albo w bibliotece, ale przez minione cztery lata zdążył się nauczyć, że nie powinien nie doceniać przyjaciela.

Po tym, jak Mike opowiedział o tunelu na cmentarzu i o podobnych tunelach pod jego domem, chłopcy prawie przestali się widywać, tak jakby próbowali schować się za obronnym kręgiem rodzin i codziennych obowiązków, które miały uchronić ich przed napierającym zewsząd mrokiem. Lawrence bał się ciemności jeszcze bardziej niż kiedykolwiek. Często płakał przez sen i wymógł na ojcu, żeby wkręcił do nocnej lampki czterdziestowatową żarówkę. Matka często gasiła lampę, kiedy chłopcy już spali, zdarzało się jednak, że zaraz potem Lawrence budził się z przeraźliwym krzykiem.

Jeszcze zanim ojciec wyruszył w ośmiodniowy objazd Indiany i północnego Kentucky, matka poszła z chłopcami do lekarza, żeby porozmawiać o ich lękach oraz o oskarżeniach, jakie Dale wyrzucił z siebie podczas którejś kolacji, jakoby to dorośli zamordowali Duane'a i Tubby'ego Cooke. Lekarz nazywał się Viskes, był uchodźcą z Węgier, przyjechał do Stanów półtora roku wcześniej i wciąż jeszcze miał problemy z językiem. Dzieci przezywały go „doktor Skąpiradło”, ponieważ oszczędzał nawet na igłach, w ogóle nie kupował nowych, tylko w nieskończoność sterylizował stare, w związku z czym nawet najzwyklejszy zastrzyk zamieniał się w prawdziwą torturę.

Doktor Viskes zalecił ciężką pracę i dużo świeżego powietrza. Dale podsłuchał, jak mówił ich matce, że to okropne, co przydarzyło się Duane'owi i jego wujkowi, ale cóż, nieszczęścia chodzą parami.

Nieszczęścia chodzą trójkami, pomyślał Dale.

Po Czwartym Lipca Kev, Mike, Dale i Lawrence przez kilka dni grali prawie bez przerwy w Monopol na obszernej werandzie Stewartów. Nawet nie sprzątali planszy ani żetonów. Zdarzało się, że zmieniali reguły w trakcie gry, umożliwiając pechowemu bankrutowi uzyskanie korzystnej pożyczki w banku, w związku z czym nie mieli najmniejszych szans na zakończenie rozgrywki. Ciągnęła się godzinami od rana aż do wieczora, kiedy matki wołały chłopców na kolację.

Przez dwie noce Dale'owi śnił się wyłącznie Monopol. Był z tego powodu bardzo szczęśliwy.

Piątego dnia Brandy, głupi labrador Grumbacherów, wpadł na werandę i korzystając z nieobecności chłopców - byli akurat na obiedzie - zżarł cztery żetony, a resztę porozrzucał. Nie zaczęli gry od początku i przez kolejne dwa dni w ogóle się nie widywali. Dziesiątego lipca, w niedzielę, która w niczym nie przypominała niedzieli, ponieważ ojciec Dale'a musiał pojechać do siedziby firmy w Chicago, woda zalała piwnicę i od tej pory nic już nie było takie jak dawniej.

***

Przez dwa dni mama Dale'a dawała sobie radę: poprzestawiała co mogła z podłogi na stoły i półki, i próbowała osuszyć piwnicę za pomocą pompy zainstalowanej w studzience odpływowej. Odkąd sprowadzili się tu przed czterema laty, takie podtopienia zdarzyły się dwukrotnie, woda jednak osiągała najwyżej kilka centymetrów głębokości. Tym razem wciąż jej przybywało.

We wtorek rano pompa odmówiła posłuszeństwa, a wczesnym popołudniem w domu zgasło światło.

Dale wyszedł z pokoju, słysząc wołanie matki. Stała na drugim stopniu prowadzącym z piwnicy, w spódnicy przesiąkniętej wodą i chustką na głowie. Wyglądała tak, jakby miała się lada chwila rozpłakać. Dwa kroki za jej plecami zaczynała się nieprzenikniona ciemność. Woda przykryła już pierwszy stopień i niecierpliwie lizała drugi. Miała już co najmniej trzydzieści centymetrów głębokości.

- Słowo daję, za chwilę szlag mnie trafi!

Dale wybałuszył oczy. Do tej pory nigdy nie używała przy nim takich słów.

- Wybacz, synku, ale nie udało mi się uruchomić pompy, woda już wlewa się do pralki, muszę tam pójść, żeby zmienić bezpiecznik i... Ech, czemu akurat dzisiaj twój ojciec musiał wyjechać?

- Ja to zrobię, mamo.

Dale nie wierzył własnym uszom. Czy naprawdę to powiedział? Przecież nienawidził tej cholernej piwnicy. Coś unosiło się w wodzie tuż przy schodach. Mogły to być jakieś brudy, ale wyglądało jak grzbiet utopionego szczura.

- Włóż najgorsze dżinsy i przynieś latarkę.

Wciąż lekko oszołomiony Dale poszedł na górę, żeby się przebrać. Wrażenie wyobcowania i przedziwnego oderwania od rzeczywistości, towarzyszące mu od śmierci Duane'a, jeszcze bardziej się nasiliło. Patrzył na swoje ręce, tak jakby należały do kogoś innego. Mam zejść do piwnicy? Po ciemku? Zmienił ubranie, włożył najstarsze, podarte tenisówki, podwinął nogawki, sprawdził latarkę i zbiegł po schodach. Matka wręczyła mu bezpiecznik.

- Skrzynka jest na ścianie, nad...

- Wiem.

Woda powoli ale nieprzerwanie podnosiła się coraz wyżej. Krótki korytarzyk wiodący do pomieszczenia z piecem wyglądał jak mroczne wejście do zalanej krypty.

- Tylko nie stój w wodzie, kiedy będziesz go zmieniał. Wejdź na ławkę obok suszarki, dokładnie wytrzyj ręce, upewnij się, że przełącznik jest wyłączony i...

- Jasne, mamo.

Wszedł w wodę, ponieważ obawiał się, że jeszcze chwila, a straci resztki odwagi, odwróci się i z krzykiem ucieknie w górę po schodach. Woda sięgała mu powyżej kolan i była lodowato zimna. Niemal natychmiast stracił czucie w palcach u stóp.

- Chyba zatkało wszystkie odpływy... - usłyszał jeszcze głos matki, po czym ruszył krótkim korytarzykiem, oświetlając sobie drogę latarką. Świeciła bardzo słabo; powinien był zmienić baterie.

Minął czarny otwór składziku na węgiel i pochylnię z desek. Na dole, wokół pieca, w wodzie unosiło się mnóstwo obłych kształtów, których widok w pierwszej chwili nasunął mu skojarzenia z ludzkimi odchodami. To węgiel, głupku, zbeształ się w myślach, po czym oświetlił piec. Woda sięgała już prawie do drzwiczek. Dale nie miał pojęcia, co się stanie, jeśli piec zostanie zalany.

Coś poruszyło się po prawej stronie. Odwrócił się gwałtownie, rozchlapując wodę, i skierował snop światła do wnętrza składziku na węgiel. Było tam jeszcze sucho, ale coś poruszyło się w ciemności przy niewykończonej ścianie oddzielającej piwnicę od niepodpiwniczonej części domu. W mroku lśniły tajemnicze punkciki.

To tylko rury. To tylko metal. Nie oczy. To nie oczy.

Skręcił w lewo przy piecu. Woda wydawała się nieco głębsza, chociaż wiedział, że to niemożliwe. A może jednak? Może każde kolejne pomieszczenie jest położone trochę niżej? Może najdalsza część piwnicy jest całkowicie pod wodą?

- Jesteś już tam?

Głos matki dotarł do niego zniekształcony i bardzo cichy.

- Prawie! - odkrzyknął, choć w rzeczywistości nie pokonał jeszcze nawet połowy drogi.

W piwnicy nie było okien; była na to za niska. Światło z latarki Dale'a ślizgało się po oleistej wodzie, wydobywając z ciemności jedynie fragmenty pomieszczenia: rury, coś unoszącego się na wodzie (kawałek drewna?), znowu rury, kawałek mokrego papieru przylepiony do ściany, drzwi do pracowni. Pracownia była znacznie większa. Woda sięgała Dale'owi już prawie do krocza. Zdawał sobie sprawę, że w następnym pomieszczeniu będzie musiał zachować szczególną ostrożność, ponieważ pompę zainstalowano w podłodze, w otworze mniej więcej półmetrowej średnicy.

Zupełnie jak tunele, które odkrył Mike. I te na farmie Duane'a.

Zorientował się, że snop światła rzucany przez jego latarkę mocno się trzęsie. Przytrzymał prawą rękę lewą, wszedł do pracowni i stwierdził, że narzędzia są suche i bezpieczne na ściennych półkach - z wyjątkiem niewielkiej drewnianej skrzynki, która teraz unosiła się na powierzchni wody pod stołem warsztatowym. Było to dzieło Lawrence'a: własnoręcznie wykonał ją minionej zimy.

- Jeśli chcesz, mogę poprosić pana Grumbachera!

Głos matki dobiegał jakby z innej planety.

- Nie trzeba.

Dale miał wrażenie, że powiedział to całkiem głośno, ale wcale by się nie zdziwił, gdyby się okazało, że tylko to wyszeptał.

Połączone pomieszczenia tworzyły coś w rodzaju litery S: schody znajdowały się w jednym końcu, piec pośrodku, pracownia tuż przed drugim zawijasem, pralnia zaś na drugim końcu, sąsiadując ze składzikiem na węgiel i niedokończoną ścianą. Dale zaświecił latarką do środka.

Pralnia sprawiała wrażenie większej niż wtedy, kiedy oświetlała ją wisząca pod sufitem żarówka. Mrok stwarzał złudzenie, że tylnej ściany w ogóle nie ma i że pomieszczenie sięga w nieskończoność, a przynajmniej do szkoły stojącej po drugiej stronie ulicy. Dale dostrzegł metalowy trójnóg, na którym była zawieszona pompa, i ominął go z daleka. Przesuwał się powoli wzdłuż południowej ściany, przy której stały pralka, suszarka oraz ławka. Z ulgą wgramolił się na ławkę, wyjął nogi z wody. Trząsł się z zimna, drżący snop światła omiatał rury pod sufitem i zawieszone na nich pajęczyny, ale najgorsze Dale miał już za sobą. Wymieni bezpiecznik, zapalą się lampy, pompa zacznie znowu działać, a on spokojnie wróci do schodów.

Wyjął z kieszeni bezpiecznik, mało nie upuścił go do wody, przytrzymał latarkę brodą i otworzył drzwiczki skrzynki. Wystarczył jeden rzut oka, żeby stwierdzić, który bezpiecznik był przepalony: trzeci od lewej strony. Matka krzyknęła coś do niego, lecz Dale był zbyt zajęty, żeby odpowiedzieć. Poza tym, gdyby poruszył szczęką, prawie na pewno upuściłby latarkę. Wymienił bezpiecznik i pstryknął wyłącznikiem.

Światło! Tylna ściana była jednak na swoim miejscu. Na stole stał kosz z brudną bielizną, tajemnicze cienie i zarysy okazały się stosami starych czasopism, żelazkiem, kijem baseballowym - ot, po prostu niepotrzebnymi, zgromadzonymi nie wiadomo po co rupieciami.

Mama znowu coś zawołała, chyba nawet zaklaskała.

- Załatwione! - wykrzyknął zupełnie niepotrzebnie, wetknął latarkę za pasek, podwinął jeszcze trochę wyżej przemoczone nogawki, a następnie wskoczył z powrotem do wody i ruszył w drogę powrotną.

Światło zgasło. Dale'owi zjeżyły się włosy na głowie, a całe ciało pokryło się gęsią skórką.

Ktoś pstryknął przełącznikiem. Tego odgłosu nie sposób było pomylić z żadnym innym.

Do jego uszu dotarło wołanie matki, było jednak bardzo odległe i nie miało w tej chwili żadnego znaczenia. Oddychał przez usta, usiłując nie zwracać uwagi na łoskot krwi w uszach, usiłując cokolwiek usłyszeć.

Woda zachlupotała metr, może dwa metry od niego. Chwilę potem drobne fale dotarły do jego nóg. Cofał się powoli, aż wreszcie uderzył plecami w ścianę. Nie zważając na oblepiające mu twarz i włosy pajęczyny, rozpaczliwie gmerał przy latarce, usiłując odczepić ją od paska. Tylko jej nie upuść! Na litość boską, tylko jej nie upuść!

Przesunął włącznik - bez rezultatu. Wciąż otaczały go nieprzeniknione ciemności. Całkiem blisko rozległ się taki odgłos, jakby aligator zsunął się z bagnistego brzegu do rzeki. Dale potrząsnął latarką, z całej siły uderzył nią o udo. Żaróweczka rozjarzyła się mdłym żółtawym blaskiem. Wyciągnął latarkę przed siebie jak broń, kierując snop słabnącego światła to w lewo, to w prawo.

Suszarka. Pralka. Ławka. Czerń przesłaniająca przeciwległą ścianę. Stojak z milczącą pompą. Skrzynka na bezpieczniki. Ścienny przełącznik, oczywiście w pozycji „wyłączone”.

Oddychał szybko, przez usta. Kręciło mu się w głowie, miał ogromną ochotę zamknąć oczy, obawiał się jednak, że straci równowagę i runie w wodę. W czarną, groźną wodę. W wodę, w której czyhały Różne Rzeczy.

Przestań! Przestań, do cholery! Myśl wybuchła w jego głowie z taką siłą, że przez sekundę był niemal pewien, że to głos matki. Przestań! Uspokój się, beznadziejny mazgaju! Zmusił się do spowolnienia oddechu, powtarzając w duchu, że ma natychmiast przestać się bać. Odrobinę pomogło.

Przełącznik sam się przesunął.

Jak? Przecież to niemożliwe.

Możliwe. Po prostu opadł pod własnym ciężarem. Wróć i popraw to.

Latarka zgasła, ale kolejne uderzenie o udo reanimowało ją raz jeszcze. Fale i zmarszczki rozbiegały się po powierzchni wody we wszystkie strony, jakby wywołała je cała armia wielkich pająków, które opuściły się z sufitu. Plama słabego światła wędrowała chaotycznie po pomieszczeniu, niczego właściwie nie oświetlając. Dale stracił orientację i nie był pewien w jakim kierunku idzie. Snop światła z latarki zamienił się w anemiczną smużkę, niezdolną dotrzeć nawet do najbliższej ściany. Chłopiec bał się, że zmierza w głąb pomieszczenia, gdzie między szczytem niedokończonej ściany a sufitem pozostała kilkudziesięciocentymetrowa przestrzeń, w której poruszały się tajemnicze oczy i kształty...

Przestań!

Dale zatrzymał się, ponownie rąbnął latarką o udo, snop światła na chwilę odzyskał dawną siłę. Ławkę miał dziesięć kroków z lewej strony. A więc jednak pomylił kierunek. Jeszcze trzy kroki i władowałby się prosto w studzienkę pompy. Bezzwłocznie ruszył ku ławce.

Latarka zgasła. Zanim zdążył ją ożywić w wypróbowany sposób, coś innego dotknęło jego nogi. Coś długiego i zimnego. Musnęło go delikatnie, tak jak zrobiłby to stary pies, przypominając łagodnym szturchnięciem pyska o swoim istnieniu.

Dale nie krzyknął. Starał się myśleć o starych czasopismach i skrzynkach na narzędzia unoszących się w wodzie, o niczym innym. Nacisk zelżał, ale po chwili powrócił ze wzmożoną siłą. Dale wciąż nie krzyczał. Kilka razy zdzielił się latarką w udo, potrząsnął nią, mocniej dokręcił reflektor. Żarówka rozjarzyła się słabiutką poświatą dogasającej świecy. Pochylił się i skierował latarkę w dół, na lustro wody.

Kilka centymetrów pod powierzchnią unosiło się ciało Tubby'ego Cooke'a. Dale od razu go rozpoznał, chociaż chłopiec był nagi, przeraźliwie biały i okropnie wzdęty. Twarz powiększyła się dwu- albo nawet trzykrotnie, niczym ciasto, do którego nieuważna kucharka dodała za dużo drożdży. Usta były szeroko otwarte, dziąsła czarne, zęby wyszczerzone. Ciało kołysało się monotonnie, jakby przebywało tu, w piwnicy, od nie wiadomo jak dawna i zamierzało nie wiadomo jak długo pozostać. Jedna ręka prawie wypłynęła na powierzchnię; palce przypominające wielkie białe serdelki zdawały się delikatnie poruszać w rytmie narzuconym przez drobne fale.

A potem, niespełna pół metra od twarzy Dale'a, Tubby Cooke otworzył oczy.

22

W ciągu tych trzech ponurych, deszczowych tygodni Mike dowiedział się, kim jest żołnierz i jak sobie z nim radzić.

Śmierć Duane'a McBride'a ogromnie go poruszyła, chociaż - w przeciwieństwie do Dale'a - nie uważał się za bliskiego przyjaciela zmarłego. Dopiero teraz Mike uświadomił sobie, że odkąd zawalił czwartą klasę - a stało się to głównie z powodu problemów z czytaniem, ponieważ litery zdawały się przestawiać przed jego oczami, tworząc zupełnie nowe, zaskakujące i niezrozumiałe kombinacje - zaczął o sobie myśleć jako o dokładnym przeciwieństwie McBride'a. Duane czytał i pisał płynniej niż wszyscy znani Mike'owi dorośli, może z wyjątkiem ojca Cavanaugha, podczas gdy on, Mike, z najwyższym trudem torował sobie drogę przez gąszcz liter w gazecie, którą rozwoził codziennie rano. Nie miał o to pretensji - przecież to nie wina Duane'a, że był taki zdolny. Wręcz przeciwnie, podziwiał go równie szczerze, jak utalentowanych sportowców lub urodzonych gawędziarzy, takich jak Dale Stewart, niemniej jednak doskonale zdawał sobie sprawę z dzielącej ich przepaści. Zazdrościł Duane'owi możliwości wyboru, tego, że miał przed sobą niemal nieskończoną liczbę drzwi, w które mógł wejść. Nie chodziło bynajmniej o uprzywilejowanie związane z majątkiem - McBride'owie byli niemal równie biedni jak O'Rourke'owie - lecz ze zdolnościami i wiedzą, której maleńkie fragmenciki Mike dostrzegał niekiedy podczas rozmów z ojcem C. Podejrzewał, a właściwie był pewien, iż Duane swobodnie obraca się w niedostępnych dla niego sferach, słuchając zaklętych w książkach głosów od dawna nieżyjących ludzi, tak samo jak on słuchał kiedyś audycji radiowych w piwnicy.

Kiedy o tym myślał, ogarniało go poczucie nie tyle straty, chociaż w gruncie rzeczy o to właśnie chodziło, co raczej... zachwiania równowagi. Zupełnie jakby w przedszkolu on i Duane mogli się bujać na huśtawce jako całkowicie pełnoprawni partnerzy, a potem, nie wiadomo kiedy, równowaga uległa zachwianiu, jeden z nich powędrował hen, wysoko w górę, drugi zaś opadł w dół i wszystko wskazywało na to, że będzie tam musiał już na zawsze pozostać.

***

Deszcz nie odstraszył żołnierza ani nie położył kresu skrobaniu pod podłogą. Mike nie był głupi: powiedział ojcu, że jakiś obcy człowiek kręci się koło domu, i o tunelach pod domem. Pan O'Rourke był już zbyt korpulentny, żeby zmieścić się pod podłogą swego domu, ale posłał tam Mike'a ze sznurkiem, żeby sprawdził głębokość tuneli, i z paroma opakowaniami przynęty z trucizną, gdyby miało się okazać, że chodzi o inwazję jakichś gryzoni. Mike wyruszył na wyprawę z sercem w gardle, ale okazało się, że nie ma powodów do obaw: dziury w ziemi zniknęły.

Ojciec łatwo uwierzył w historię o tajemniczym nieznajomym w wojskowym mundurze - odkąd obaj mogli sięgnąć pamięcią, Mike nigdy go nie okłamał - doszedł jednak do wniosku, że to jakiś nastolatek, któremu zamarzyła się któraś z dziewcząt. Co na to mógł powiedzieć Mike? Że to ktoś... że to coś zupełnie innego, co chciało zabrać babcię? A jeśli to naprawdę był jakiś żołnierz, którego Peg albo Mary poznała w Peorii? Nieważne, że obie kategorycznie temu zaprzeczyły, twierdząc, że jedynym żołnierzem, jakiego znały, był Buzz Whittaker, ale jednostka Buzza stacjonowała w Kaiserslautern w Niemczech, o czym wiedzieli prawie wszyscy, ponieważ jego matka chętnie pokazywała nieporadnie napisane, naszpikowane błędami listy od syna oraz kolorowe pocztówki.

Mike również znał Buzza i wiedział, że żołnierz ma zupełnie inną twarz. To znaczy, ściśle rzecz biorąc, nie ma żadnej twarzy...

Czwartego w nocy usłyszał jakiś hałas, a raczej go wyczuł, i z kijem baseballowym zszedł na palcach na dół, spodziewając się zastać babcię zwiniętą na łóżku w pozycji embrionalnej, przy zapalonej lampie, do której próbowały dostać się ćmy kłębiące się za szybą. Nie pomylił się, ale za szybą ujrzał również żołnierza.

Zatrzymał się i patrzył.

Na zewnątrz lało jak z cebra. Okno było leciutko uniesione i zablokowane, żeby do pokoju mogło dostawać się świeże powietrze przesycone zapachem wilgotnej ziemi i roślin. Żołnierz przycisnął twarz do szyby. Mike wyraźnie widział kapelusz z szerokim rondem, z którego ściekały strumyki wody, i przemoczoną mundurową koszulę koloru khaki. Dzieliło ich niewiele ponad półtora metra.

Duchom woda nie ścieka z kapeluszy.

Z na pół otwartymi ustami, zupełnie zapomniawszy o ściskanym w dłoni kiju baseballowym, Mike zrobił dwa kroki naprzód i stanął między łóżkiem babci a zjawą. Teraz miał ją niespełna metr od siebie.

Kiedy ostatnio widział żołnierza, odniósł wrażenie, iż ten ma twarz jakby z miękkiego wosku, nie do końca uformowaną, o tylko z grubsza zaznaczonych rysach. Teraz ów wosk dosłownie rozlał się na szybie niczym białe ciasto albo odnóża jakiegoś ogromnego bladego mięczaka.

Na szybie pojawiły się również nienaturalne rozpłaszczone dłonie, po czym zaczęły się zsuwać. Twarz na próżno usiłowała przybrać jakiś konkretny wygląd, oczy pływały w gęstej cielistej zupie, jak rodzynki. Mike z trudem oderwał od nich wzrok, spojrzał w dół, na ręce. Były już prawie w szczelinie pod oknem.

Dopiero wtedy zaczął krzyczeć, wzywać rodziców. Niewiele myśląc, rąbnął kijem w górną krawędź ruchomej części okna: opadło z trzaskiem dosłownie milimetry przed czubkami woskowych palców. Zarówno palce, jak i ręce, a chwilę później ramiona, przywarły do szyby jak macki, zaczęły przesuwać się powoli w prawo i lewo, pełznąc w poszukiwaniu innego otworu, przez który mogłyby dostać się do środka.

Usłyszał głos matki, skrzypnęły sprężyny, kiedy ojciec gramolił się z łóżka, rozległo się wołanie Peg i płacz Kathleen. Ojciec wymamrotał coś pod nosem, chwilę potem Mike usłyszał człapanie jego bosych stóp.

Rozpłaszczone na szybie kończyny i twarz żołnierza wycofały się błyskawicznie, przybrały kształty zbliżone do ludzkich. Mike krzyknął ponownie, rzucił kij na podłogę, chwycił za górną krawędź okna i docisnął z całych sił, przy okazji strącając lampę naftową. Szkło oczywiście roztrzaskało się na kawałki, ale na szczęście nafta nie rozlała się na dywanie. Mike przyklęknął i szybko podniósł lampę. W tej samej chwili do pokoju wpadł zasapany ojciec, a postać za szybą zniknęła, jakby spadając w bezdenną przepaść.

- Co się stało?! - wykrzyknął Jonathan O'Rourke.

Jego żona podbiegła do babci, która rozpaczliwie trzepotała powiekami w rozedrganym świetle.

- Widzieliście go? - Mike zbliżył otwarty płomień lampy niebezpiecznie blisko do częściowo rozsuniętych zasłon. - Widzieliście?

Ojciec obrzucił gniewnym spojrzeniem uszkodzoną lampę, nieporządek na stole, stłuczony klosz na podłodze.

- Do licha! - wybuchnął. - Tego już za wiele! - Tak gwałtownie szarpnął zasłony, że urwał mosiężny karnisz, który z trzaskiem zwalił się na podłogę. Wysoki prostokąt okna ukazał się w całej okazałości, wypełniony jedynie ciemnością i deszczem.

- Przecież tam nikogo nie ma!

Mike spojrzał błagalnie na matkę.

- On... On próbował wejść do środka.

Ojciec otworzył okno. Do pokoju wtargnęło rześkie, wilgotne powietrze.

- Przecież są założone siatki na owady! Jak, twoim zdaniem, ktoś miałby się przez nie przedostać? Musiałby je zerwać, a wtedy wszyscy byśmy to usłyszeli.

Patrzył na syna z taką miną, jakby podejrzewał, że ten postradał zmysły. Mike zgasił lampę i odstawił ją na stół. Nie był w stanie opanować drżenia rąk.

- Nie, on tak jakby... tak jakby przenikał przez nie...

Umilkł, ponieważ nawet w jego uszach zabrzmiało to beznadziejnie i niewiarygodnie. Matka położyła mu rękę na ramieniu, dotknęła czoła i policzka.

- Zdaje się, że masz gorączkę, kochanie.

Rzeczywiście, czuł się tak jakby miał wysoką temperaturę. Pokój kołysał się wokół niego, serce łomotało mu w piersi w szaleńczym tempie.

- Tato, usłyszałem jakiś hałas i dlatego tutaj przyszedłem - powiedział najspokojniej jak potrafił. - Ten człowiek... Opierał się mocno o siatkę, tak bardzo, że prawie dotykał szyby. Przysięgam, że nie kłamię.

Pan O'Rourke przez chwilę uważnie przyglądał się synowi, po czym wyszedł, by po niespełna minucie wrócić w spodniach wciągniętych na piżamę i roboczych gumiakach.

- Zaczekajcie tutaj.

- Tato!

Mike podbiegł do ojca i podał mu kij baseballowy. Matka pogładziła babcię po włosach, zagoniła dziewczynki do łóżek, odwróciła poduszkę na drugą stronę. Za oknem coś się poruszyło. Mike cofnął się o krok, ale to był tylko ojciec z latarką w ręce. Widać go było od pasa w górę. Chłopiec zamrugał ze zdziwieniem: ojciec był przecież znacznie wyższy od żołnierza, a tamtego jeszcze przed chwilą widział niemal w całej postaci... Czyżby na czymś stał? To wyjaśniałoby przedziwne wrażenie, jakby spadał, zanim całkiem zniknął mu z oczu.

Ojciec wrócił mniej więcej po pięciu minutach kuchennymi drzwiami. Mike wyszedł mu na spotkanie. Gumiaki były zabłocone niemal w całości, spodnie kompletnie przemoczone, podobnie jak rzadkie rude włosy. Woda spływała po łysinie na czubku głowy, czole i policzkach. Ojciec położył rękę na ramieniu syna i poprowadził go do kuchni.

- Nie znalazłem żadnych śladów - powiedział cicho, tak żeby nikt inny go nie usłyszał. - Wszędzie pełno błota. Pod oknem jest szeroka rabata z kwiatami; gdyby ktoś tam był, na pewno zostawiłby ślady, a śladów nie ma. Ani tam, ani na podwórku.

Mike'a szczypały oczy, tak jak dawno temu, kiedy jeszcze był mały i czasem płakał. Na piersi czuł wielki ciężar.

- Naprawdę go widziałem... - zdołał wykrztusić przez ściśnięte gardło.

Ojciec mierzył go uważnym spojrzeniem.

- Tylko ty, nikt inny. Za oknem babci. A może jeszcze gdzieś?

- Kiedyś szedł za mną drogą numer sześć i Jubilee Road. - Od razu zaczął żałować, że nie powiedział o tym wcześniej, albo że teraz nie ugryzł się w język. Wzrok ojca stał się jeszcze cięższy.

- Może stał na drabinie albo na czymś...

Nawet dla niego brzmiało to żałośnie i nieprzekonująco. Ojciec pokręcił głową.

- Tam nie ma żadnych śladów. Ani drabiny, ani czegokolwiek.

- Położył rękę na czole syna. - Naprawdę masz gorączkę.

Ciałem Mike'a wstrząsnął dreszcz. Chyba rzeczywiście zaczynała mu się grypa albo coś w tym rodzaju.

- Ale ja tego sobie nie wymyśliłem, przysięgam! Naprawdę go widziałem!

Pan O'Rourke miał szeroką, szczerą twarz o pucołowatych policzkach pokrytych resztkami piegów, które tłumnie gościły tam za jego młodości i które przekazał w spadku dzieciom - ku rozpaczy swoich córek. Policzki zatrzęsły się, kiedy energicznie skinął głową.

- Wierzę ci, że coś widziałeś, ale mam wrażenie, że za bardzo starasz się złapać tego podglądacza i że płacisz za to własnym zdrowiem.

Mike'a korciło, żeby zaprotestować, żeby wytłumaczyć ojcu, że tu nie chodzi o jakiegoś tam podglądacza, ale zdawał sobie sprawę, że powinien trzymać język za zębami.

- Wracaj do łóżka i zmierz temperaturę. Ja przez jakiś czas będę sypiał w pokoju babci na kozetce. Tak sobie ustawię pracę, żeby codziennie wieczorem być w domu. - Odstawił kij pod ścianę, podszedł do zamkniętej na klucz szafki, otworzył ją i wyjął babciną „wiewiórkówkę” - małokalibrową strzelbę z krótką lufą i pistoletowym uchwytem. - A jeśli ten... żołnierz... jeszcze raz się tu pojawi, postaram się godnie go powitać.

Mike chciał coś powiedzieć, ale z każdą chwilą czuł się coraz gorzej, więc tylko mocno uściskał ojca i odwrócił się, zanim z oczu popłynęły mu łzy. Czekała już na niego matka, która objęła go czule i zaprowadziła na górę do łóżka.

***

Mike przeleżał cztery dni. Chwilami gorączka była tak wysoka, że budził się ze snu tylko po to, by stwierdzić, że przebudzenie jedynie mu się przyśniło. W snach nie widywał ani żołnierza, ani Duane'a McBride'a, ani żadnych koszmarów; zazwyczaj śniło mu się, że jest w kościele razem z ojcem Cavanaughem, tyle że to on, Mike, był kapłanem, ksiądz Cavanaugh zaś małym chłopcem w zbyt obszernej komży, nieudolnie i z błędami recytującym liturgiczne odpowiedzi z zafoliowanej kartki, którą położył przed sobą na stopniach ołtarza. Mike widział siebie podczas sakramentu eucharystii, trzymającego wysoko hostię w najbardziej podniosłej chwili, jaką dane jest przeżyć katolikowi.

Najdziwniejsze w tym śnie było jednak to, że kościół św. Malachiasza przypominał ogromną mroczną jaskinię i że nabożeństwo odbywało się bez udziału wiernych. Tylko na granicy między blaskiem świec a głębokim mrokiem poruszały się jakieś niewyraźne cienie. Mike zdawał sobie sprawę, że ministrant - czyli ojciec C. - myli się tak często podczas odczytywania łacińskich formułek, ponieważ śmiertelnie lęka się właśnie tych cieni, dopóki jednak on, ksiądz Michael O'Brian O'Rourke, trzyma hostię w wysoko podniesionych rękach, nikomu nic nie może się stać.

A cienie krążyły nieustannie, wyczekując.

***

Jim Harlen miał wrażenie, że to wszystko nie dzieje się naprawdę, że takie wakacje po prostu nie mogły mu się przydarzyć. Najpierw złamał sobie rękę i rozwalił głowę, przy okazji tracąc częściowo pamięć - tamte twarze to z pewnością było tylko przywidzenie - a kiedy wreszcie wydobrzał na tyle, żeby zacząć wychodzić z domu, jeden z chłopaków zginął w kretyńskim wypadku na farmie, pozostali zaś pochowali się w domach jak żółwie w cholernych skorupach. A do tego jeszcze ten deszcz. Nic, tylko deszcz i deszcz.

Początkowo mama w ogóle nie ruszała się z domu, przybiegała na każde jego wezwanie, karmiła i poiła, oglądała razem z nim telewizję. Było prawie jak za dawnych czasów - tyle że bez taty, ma się rozumieć. Potwornie się denerwował, kiedy Stewartowie zaprosili jego mamę na piknik u wujka Henry'ego (przy takich okazjach zwykle za dużo piła, za głośno mówiła, zbyt często się śmiała i w ogóle robiła z siebie idiotkę), ale tym razem wszystko było w porządku. Harlen niewiele mówił, lecz czuł się całkiem nieźle w towarzystwie kolegów i chętnie słuchał, nawet kiedy McBride bredził o podróżach międzygwiezdnych, kontinuach czasoprzestrzennych i innych bzdurach, które jego, Harlena, zupełnie nie interesowały. Tak, wieczór można było zaliczyć do całkiem udanych... gdyby nie to, że jeszcze tej samej nocy Duane McBride zginął w trybach kombajnu.

Wypadek, jakiemu uległ, oraz długi pobyt w szpitalu sprawiły, że Harlen patrzył teraz na śmierć z innej perspektywy. Poczuł na twarzy jej oddech, minął się z nią w szpitalu, kiedy któregoś dnia z pokoju obok wyjechał długi, przykryty białym prześcieradłem wózek, a salowe natychmiast zmieniły pościel... Nie zamierzał mieć z nią nic do czynienia przez najbliższe sześćdziesiąt albo siedemdziesiąt lat. Owszem, śmierć McBride'a mocno nim wstrząsnęła, przyznał to nawet sam przed sobą, ale cóż, takie rzeczy zdarzają się ludziom, którzy mieszkają na farmach i mają do czynienia z różnymi ciągnikami, kombajnami i innym gównem.

Mama przestała spędzać z nim wszystkie wieczory, znowu sztorcowała go za niepościelenie łóżka albo niepozmywanie naczyń po kolacji. Co prawda wciąż skarżył się na bóle głowy, ale zdjęto mu już potężny gipsowy pancerz, a z ręką na temblaku - chociaż on osobiście uważał, że to supersprawa i nie mógł się doczekać urodzin Michelle Staffney, żeby wywrzeć na niej oszałamiające wrażenie - nie wzbudzał już w matce takiego współczucia. Albo może po prostu wyczerpała już cały zapas współczucia, jakim dysponowała. Od czasu do czasu odzywała się do niego tym samym przesłodzonym tonem, jak bezpośrednio po wypadku, ale najczęściej albo burczała coś pod nosem, albo po prostu milczała, tak jak dawniej.

Zwykle jednak po prostu jej nie było.

Początkowo płaciła Monie Shepard za to, żeby przychodziła go doglądać, choć w rzeczywistości sytuacja uległa odwróceniu, ponieważ to Harlen PODglądał szesnastoletnią dziewczynę, usiłując zajrzeć jej za bluzkę lub pod spódniczkę. Czasem bawiła się z nim jak kot z myszką: idąc do łazienki, zostawiała lekko uchylone drzwi, a potem krzyczała na niego, kiedy podkradał się na palcach. Najczęściej po prostu go ignorowała, czasem zaś kazała mu wcześnie kłaść się do łóżka, żeby - korzystając z nieobecności jego matki - ściągnąć któregoś ze swoich napalonych chłopaków. Harlen nienawidził odgłosów dobiegających z salonu, jeszcze bardziej jednak nienawidził tego, jak na nie reagował. Ciekawe, czy O'Rourke mówił prawdę, że jeśli robiło się to zbyt często, można było oślepnąć? W końcu nie wytrzymał i ostrzegł Monę, że doniesie matce o jej wyczynach na kanapie w salonie, więc dziewczyna zaczęła wykręcać się od dyżurów. Matka była wściekła, ponieważ nie za bardzo miała się do kogo zwrócić: pozostawały jeszcze siostry O'Rourke, ale one były za bardzo zajęte obmacywaniem się z chłopcami na tylnych kanapach samochodów.

W związku z tym Harlen często przebywał sam w domu.

Czasem wychodził na rower, chociaż lekarz zabronił mu tego robić do czasu, kiedy zdejmą mu drugi, lżejszy gips. Śmieszne! Przecież tyle razy jeździł w ogóle bez trzymanki, kiedy bawili się w ten głupi Rowerowy Patrol! Teraz też świetnie sobie radził, chociaż musiał przyznać, że gips nie ułatwia mu zadania.

Dziewiątego lipca pojechał do parku na darmowy seans filmowy, w nadziei, że pan Ashley-Montague pokaże „Up There Likes Me”. Film cieszył się takim powodzeniem, że powtarzał go co roku. Niestety, zamiast na film mógł sobie popatrzeć tylko na zawiedzione twarze kilkorga mieszkańców okolic Elm Haven, do których nie dotarła w porę informacja o odwołaniu trzeciego z rzędu seansu z powodu fatalnej pogody.

Ale akurat tego wieczoru pogoda była w porządku. Nie padało ani nie grzmiało, zachodzące słońce kąpało domy i starannie przystrzyżone trawniki w ciepłym, soczystym blasku. Trawniki przed domami łączyły się, tworząc jeden szeroki pas, tak że nie było wiadomo, gdzie kończy się jedna parcela, a zaczyna kolejna. Harlena ogromnie to irytowało - nie miał pojęcia dlaczego, ale coś szeptało mu, że tak nie powinno być. W filmach, które mu się podobały - na przykład w „Nagim mieście” - sprawy miały się całkiem inaczej. W „Nagim mieście” nie było żadnych parceli ani trawników, tylko osiem milionów cholernych pięter.

Jeździł bez celu po mieście, aż wreszcie zrobiło się naprawdę ciemno i w powietrzu pojawiły się pierwsze nietoperze. Z przyzwyczajenia trzymał się z dala od szkoły - między innymi dlatego nie odwiedzał częściej Stewarta i pozostałych - ale po ciemku, nawet na Main Street, nie czuł się zbyt pewnie. Skręcił w Church Street, żeby ominąć dom pani Doubbet (gdyby ktoś go zapytał, miałby poważne problemy z wyjaśnieniem, dlaczego tak zrobił) i co sił w nogach pognał wąską uliczką, przy której stały mniejsze i skromniejsze domy oraz stanowczo mniej liczne latarnie. Rzęsiście oświetlony był tylko kościół, do którego chodził O'Rourke, i dom księdza; Harlen przystanął na chwilę na rogu, po czym skręcił w West End Drive, jeszcze węższą i pogrążoną w jeszcze głębszym mroku alejkę prowadzącą do jego domu i dalej, do torów.

Pedałował co sił w nogach, pewien, że nikt nie zdołałby go zatrzymać - chyba żeby wrzucił kij w szprychy - ani dogonić. Co jakiś czas potrząsał głową, usiłując uwolnić się od niedobrych myśli. Niech ją szlag trafi. Dobrze będzie, jeśli wróci do domu przed pierwszą. Ale przynajmniej będę mógł znowu obejrzeć nocny film. O kurczę, nic z tego, dzisiaj ma być jakiś horror. Nie mam zamiaru tego oglądać.

Postanowił, że, zamiast gapić się w telewizor, posłucha radia, ale tak naprawdę głośno, i może pobuszuje w jej barku. Przekonał się już, że jeśli odlewa po troszku z każdej butelki i uzupełnia zawartość wodą, matka nie jest w stanie tego zauważyć. Wynikało to również z faktu, że wciąż dostawiała nowe butelki i popijała zarówno z tych nowszych, jak i starszych. Tak, złapie w radio jakąś stację z rock and roiłem, nastawi je naprawdę głośno i zrobi sobie jednego albo dwa drinki z colą, tak jak lubi.

Pędem minął stary dworzec - zawsze bał się tego miejsca, nawet wtedy, kiedy jeszcze był całkiem mały - i poślizgiem skręcił w Depot Street. Widział przed sobą całą ulicę biegnącą w tunelu o ścianach z pni i stropie z liści i gałęzi aż do domów Stewarta i Grumbachera.

I do szkoły.

Potrząsnął głową, skręcił na podwórze, zahamował przed garażem i wstawił rower pod okap. Garaż był pusty, a więc mama na pewno nie wróciła jeszcze do domu. We wszystkich oknach paliły się światła, tak jak je zostawił. Ruszył ku tylnym drzwiom.

Coś poruszyło się na piętrze, w oknie jego pokoju.

Harlen znieruchomiał z ręką na klamce. A więc mama jednak wróciła, tylko widocznie ten cholerny samochód zepsuł się gdzieś po drodze albo znowu za dużo wypiła i odwiózł ją któryś z jej przyjaciół. No ładnie, czeka go niezła awantura za powrót do domu po zmroku. Powie jej, że pojechał na film z Dale'em i jego żałosną rodzinką. Matka nigdy się nie dowie, że seans odwołano.

Przez okno znowu przemknął cień.

Co ona robi w moim pokoju? Pomyślał z niepokojem o nowych czasopismach, które niedawno kupił od Archiego Krecka i schował pod obluzowaną deską w podłodze. Kiedy leżał w szpitalu, znalazła i wyrzuciła całą jego dotychczasową kolekcję, ale nakrzyczała na niego dopiero dwa tygodnie później.

Zaczerwieniony po uszy, roztrzęsiony na myśl o nieuniknionej konfrontacji, cofnął się o trzy kroki, intensywnie usiłując coś wymyślić. Będę udawał, że pisemka są Mony, a raczej któregoś z jej chłopaków. Schowała je, a ja o niczym nie wiedziałem. Jeśli zaprzeczy, powiem mamie o kondomie, który znalazłem w kiblu, kiedy Mona była tu ostatnio.

Odetchnął głęboko. No cóż, tłumaczenie nie było najlepsze, ale innego w tej chwili nie potrafił wymyślić. Ponownie spojrzał w górę, żeby sprawdzić, czy przegląda też zawartość szafy.

To nie była mama.

Przez mgnienie oka widział wyraźnie kobietę krzątającą się po pokoju: miała na sobie ohydny, rozpadający się sweter, była zgarbiona, po obu stronach zbyt małej, jakby zmumifikowanej, głowy kołysały się brudne kosmyki siwych włosów. Harlen cofał się na oślep, zawadził o rower, który przewrócił się, z łomotem uderzając o bramę garażu. Postać zbliżyła się do okna, przycisnęła twarz do szyby, spojrzała w dół na niego.

Ta twarz... Odwracająca się w jego stronę...

Osunął się na kolana, zwymiotował, otarł usta rękawem, wskoczył na rower i popędził przed siebie jak szalony, byle dalej od domu, byle dalej od postaci w oknie. Pedałował co sił w nogach, nie oglądając się za siebie, jechał zakosami, jakby uciekał przed ostrzałem, starał się trzymać jak najbliżej nielicznych latarni. Na rozjeżdżonym trawniku przed domem J.P. Congdena stało kilka samochodów. Na ich maskach siedzieli Congden junior, Archie Kreck w towarzystwie jeszcze paru kolesiów. Posłali mu wiązankę obelg, ale nic prawie nie usłyszał - częściowo dlatego że tak pędził, a częściowo dlatego że zagłuszały ich dźwięki muzyki dobiegające z samochodowych radioodbiorników.

Zahamował gwałtownie dopiero na szerokim skrzyżowaniu Depot i Broad Street. Dokładnie na wprost miał Old Central, po prawej stronie zaś dom pani Dublet i pani Duggan.

Ta twarz w oknie... Puste oczodoły, robaki w ustach, wyszczerzone zęby...

W moim pokoju!

Oparty o kierownicę ciężko dyszał, walcząc z ogarniającymi go ponownie mdłościami. Z Third Street wyjechała ciężarówka, skręciła w lewo i podążyła w jego stronę, powoli nabierając prędkości.

Trupowóz! Z daleka poczuł dobiegający z niego smród.

Ponownie wskoczył na siodełko i pognał co sił Broad Street. Drzewa po obu stronach były tak ogromne, że ich konary splatały się w górze, tworząc mroczny tunel, ale na szczęście ciemność rozpraszały dość liczne latarnie i lampy przed wejściami do domów.

Ciężarówka dotarła do skrzyżowania, zazgrzytała skrzynia biegów. Harlen gwałtownie skręcił na chodnik, niemal przeleciał nad nierównymi płytami, wjechał w pierwsze podwórko po prawej stronie. Zobaczył jakieś komórki, garaże i kolejne podwórka, na szczęście nie oddzielone płotami. Wydawało mu się, że właśnie mija dom doktora Staffneya, kiedy z budy wyskoczył ogromny pies i zaczął wściekle ujadać, szarpiąc się na uwięzi. Harlen ominął go w ostatniej chwili, skręcił w lewo, w wąską alejkę prowadzącą na północ. Szczekały już niemal wszystkie psy w okolicy, ale on i tak doskonale słyszał warkot silnika jadącej Broad Street ciężarówki. Nie miał najmniejszego pojęcia, dokąd przed nią ucieka, ale zdawał sobie sprawę, że powinien prędko coś wymyślić.

***

Dale Stewart wypuścił latarkę z ręki i, wrzeszcząc wniebogłosy, rzucił się do panicznej ucieczki. W egipskich ciemnościach wpadł na ścianę, odbił się, zatoczył, stracił równowagę i wpadł po szyję w lodowatą wodę. Coś otarło się o jego nagie ramię, krzyknął jeszcze głośniej, zerwał się na równe nogi i najszybciej jak mógł pobrnął przed siebie, nie mając najmniejszego pojęcia, dokąd zmierza.

A jeśli idę w głąb piwnicy? W kierunku otworu na pompę?

Nieważne. Nie mógł przecież sterczeć bez ruchu, czekając, aż to cholerstwo go dopadnie. Wyobraził sobie, jak martwy Tubby szeroko otwiera usta i wbija wielkie, sterczące końskie zęby w jego łydkę. Prędko przestał o tym myśleć i skoncentrował się na ucieczce. Uderzył w coś, co mogło być stołem warsztatowym ojca albo ławką, gwałtownie skręcił w lewo, potknął się, wylądował na czworakach w wodzie zaskakująco ciepłej - jak uryna albo krew - ponownie zerwał się na nogi i rzucił naprzód, ponieważ dostrzegł (albo wydawało mu się, że dostrzegł) jaśniejszy prostokąt drzwi. Chwilę potem wyrżnął głową w coś potwornie twardego i zimnego. Rozległo się metaliczne echo. Piec! Nareszcie. Spokojnie, trzeba go okrążyć, znaleźć korytarzyk obok składziku na węgiel... Dopiero teraz się zorientował, że krzyczy prawie bez przerwy i że słyszy odległe, stłumione krzyki matki. Za jego plecami rozległo się chlupnięcie; odwrócił się z wytrzeszczonymi oczami, ale oczywiście niczego nie zobaczył, cofnął się o krok, zderzył z czymś jeszcze twardszym od pieca, runął twarzą do wody. Dostała mu się do ust, gardła, zakrztusił się, próbował wypluć, nie udało się, przełknął potężny haust Smak najgłębszej czerni i ścieków wymieszał się ze słonym smakiem krwi i potu. Chwyciły go czyjeś ramiona, objęły, przytrzymały, potem zaczęły ciągnąć w górę. Walczył ze wszystkich sił, szarpał się, wierzgał i wymachiwał rękami.

- Dale, przestań! Uspokój się! To ja, mama!

Nie uderzyła go, lecz jej słowa podziałały jak cios w szczękę. Zawisł w jej objęciach, opuścił głowę i ręce. Próbował nie płakać ani nie krzyczeć, ale wrzask i łzy cisnęły mu się na usta i do oczu. Woda! Zaraz podniesie się jeszcze wyżej, nie pozwoli wrócić, zatrzyma tu na dole, a wtedy...

Matka pomogła mu przebrnąć przez korytarzyk. Woda była tu jakby nieco płytsza, a ciemność już nie tak przeraźliwie gęsta. Trząsł się jak galareta. Matka tuliła go mocno, próbując uspokoić.

- Już wszystko dobrze - powtarzała, chociaż i jej ciałem wstrząsały dreszcze. - Już wszystko dobrze...

Uciekli na zewnątrz w ciepłe, słoneczne popołudnie, niczym dwoje rozbitków z wraku, i nie zatrzymali się od razu, lecz dopiero po kilkunastu krokach, jakby się obawiali, że zbyt mała odległość może okazać się niebezpieczna. Osunęli się na trawę pod małą jabłonką, mokrzy i roztrzęsieni. Barwy, ciepło i światło wydawało się Dale'owi całkowicie nierealne, niczym sen, w który błyskawicznie zapadł, byle tylko uwolnić się od koszmarnej rzeczywistości wypełnionej ciemnością i wodą, z martwym Tubbym wpatrującym się w niego szeroko otwartymi oczami. Ze wszystkich sił starał się zapanować nad drżeniem całego ciała.

Pan Grumbacher właśnie kosił trawnik swoją kosiarką-traktorkiem. Dale usłyszał, jak milknie terkot małego silniczka, a sąsiad pyta zaniepokojony, czy wszystko w porządku - raz, drugi, trzeci. Wreszcie pan Grumbacher podszedł zaniepokojony ich milczeniem. Dale starał się wytłumaczyć, co się stało, czyniąc to w taki sposób, żeby nie wyjść na durnia.

- C-c-coś było w w-w-wodzie... - Był na siebie wściekły za to, że nie jest w stanie zapanować nad szczękaniem zębami. - P- p-próbowało mnie złapać!

Matka głaskała go i tuliła, próbowała obrócić wszystko w żart, chociaż głos jej drżał i łzy cisnęły się do oczu. Pan Grumbacher przyjrzał mu się uważnie - miał na sobie szary garnitur, w którym codziennie jeździł po okolicy, odbierając mleko, przez co wyglądał bardzo oficjalnie - po czym zniknął na chwilę. W drzwiach sąsiedniego domu pojawił się zdziwiony i zaniepokojony Kevin. Niebawem jego ojciec wrócił i okrył ich kocem, a następnie skierował się w stronę otwartych na oścież tylnych drzwi.

- Nie! - wyrwało się Dale'owi. Usiłował pokryć zmieszanie uśmiechem. - Proszę, niech pan tam nie wchodzi...

Pan Grumbacher obejrzał się na syna, ruchem głowy nakazał mu powrót do domu, sam zaś ścisnął mocniej w ręce dużą latarkę na pięć baterii i wszedł do środka, zamykając za sobą drzwi. Schody do piwnicy zaczynały się w małym przedpokoiku oddzielającym je od kuchni; zimą trzymali tam na wieszakach wierzchnie okrycia. Jeśli to zaczaiło się w piwnicy, pan Grumbacher będzie bez szans, pomyślał Dale i zrzucił koc. Matka chwyciła go za rękę, ale on odtrącił ją gwałtownie.

- Muszę go ostrzec! Muszę mu pokazać, gdzie...

Drzwi się otworzyły i pojawił się pan Grumbacher w eleganckich szarych spodniach mokrych po kolana i zupełnie przemoczonych butach. Wyłączył trzymaną w lewej ręce latarkę. W prawej trzymał coś białego, długiego i nieruchomego.

- Nie żyje?

Pytanie matki Dale'a nie miało większego sensu. Ciało było wzdęte i sztywne. Pan Grumbacher skinął głową.

- Nie wygląda na to, żeby utonął - powiedział spokojnym tonem, którym zazwyczaj zwracał się także do syna. - Raczej zeżarł jakąś truciznę albo coś w tym rodzaju. Pewnie wypłynął razem ze ściekami, kiedy woda zaczęła podchodzić do piwnicy.

- Chyba należał do pani Moon, prawda? - zapytała matka, zbliżając się powoli.

Pan Grumbacher wzruszył ramionami i położył padlinę na trawie obok podjazdu. Z otwartego pyszczka, w którym sterczały ostre zęby, wyciekło trochę wody. Dale podszedł, trącił trupa czubkiem buta.

- Nie rób tego!

Cofnął się o krok.

- T-t-to nie to, co widziałem - powiedział najbardziej stanowczym i opanowanym tonem, na jaki mógł się zdobyć. - T-t -to jest kot. Ja widziałem co innego.

Pan Grumbacher uśmiechnął się wyrozumiale.

- W piwnicy nic więcej nie było, jeśli nie liczyć skrzynki na narzędzia i paru śmieci. Prąd jest przez cały czas, pompa działa jak złoto.

Dale nie wierzył własnym uszom. Przecież przełącznik był wyłączony! Widział to!

Wolnym krokiem podszedł Kevin. Jak zawsze, kiedy był zdenerwowany albo niezbyt pewny siebie, trzymał się za łokcie. Popatrzył na przemoczone ubranie Dale'a, zwilżył językiem wargi i już otworzył usta, żeby rzucić jakąś sarkastyczną uwagę, ale nie zrobił tego, powstrzymany spojrzeniem ojca. Skinął tylko Dale'owi głową i również trącił martwego kota czubkiem buta.

- Tak, to na pewno jeden z kotów pani Moon - oświadczyła matka Dale'a takim tonem, jakby to wyjaśniało sprawę.

Pan Grumbacher poklepał Dale'a po ramieniu.

- Wcale się nie dziwię, że cię strach obleciał. Nadziać się po ciemku na martwego kota, w wodzie i w piwnicy... Każdy by się zestrachał, synu.

Dale'a korciło, żeby odburknąć, że nie jest jego synem i że nie przestraszył się martwego kota, ale tylko w milczeniu skinął głową. W ustach nadal czuł ohydny smak wymieszanej z nieczystościami wody. Tubby wciąż tam jest, pomyślał.

- Chodźmy się przebrać - odezwała się matka. - Porozmawiamy o tym później.

Dale ponownie skinął głową, zrobił krok w kierunku drzwi, zatrzymał się.

- Czy możemy wejść od frontu? - zapytał.

***

Jim Harlen pedałował jak szalony przy wtórze wściekłego ujadania psów, nasłuchując odgłosów silnika Trupowozu. Wyglądało na to, że ciężarówka zatrzymała się na skrzyżowaniu Depot i Broad Street, odcinając mu drogę odwrotu.

Alejka, którą gnał na złamanie karku, prowadziła na północny wschód między komórkami, garażami i prostokątnymi podwórkami na zapleczu domów stojących przy Broad Street i Fifth Street. Podwórka były długie, zarośnięte krzewami i drzewami, również po obu stronach alejki bujnie rosła roślinność zasilona padającymi prawie bez przerwy deszczami. Harlen wiedział, że bez trudu znalazłby jakąś kryjówkę: w otwartym garażu, w altance, w opuszczonym domu przy Catton Drive, w kępie gęstych krzewów...

Oni tylko na to czekają.

Zahamował raptownie. Psy umilkły. Nawet niezliczone kropelki wilgoci zdawały się wisieć nieruchomo w powietrzu, czekając na jego decyzję. Wreszcie ją podjął. Nie będzie głupcem.

Skręcił w najbliższe podwórko, zostawiając za sobą głęboką bruzdę w wilgotnej ziemi, przedarł się przez ogródek warzywny, gwałtownym skrętem kierownicy ominął zaskoczonego labradora, który tak mocno szarpnął się na jego widok, że mało nie powiesił się na łańcuchu i nawet nie zdążył szczeknąć. Harlen schylił się, w ostatniej chwili unikając zdekapitowania. przez naprężony sznur do bielizny, przemknął tuż obok podtrzymującego ją słupka - mało się nie przewrócił, ponieważ z ręką w gipsie trochę trudno było mu utrzymać równowagę - wpadł na długie podwórze Staffneyów i zatrzymał się na chodniku przed ich domem, tuż obok zapalonej gazowej latarni.

Od strony skrzyżowania dobiegł odgłos zgrzytających biegów, silnik mruknął głośniej i ciężarówka z wyłączonymi światłami ruszyła w kierunku Harlena tunelem z drzew i liści. Jim zeskoczył z roweru, dwoma susami znalazł się na ganku i z całej siły nacisnął dzwonek.

Ciężarówka nabierała prędkości. Pozostało jej do przejechania jakieś pięćdziesiąt, może sześćdziesiąt metrów. Coraz wyraźniej skręcała na jego stronę ulicy. Dom Staffneyów dzieliło od krawężnika około dwudziestu metrów, wysoki krawężnik, kilka potężnych wiązów, rabaty z kwiatami i schodki, ale w tej chwili Harlen czułby się bezpiecznie tylko za kilkoma rzędami zapór przeciwczołgowych i szeroką na kilka metrów fosą. Naciskał dzwonek łokciem unieruchomionej w gipsie ręki, a pięścią zdrowej łomotał w drzwi.

Wreszcie się otworzyły. Ujrzał Michelle Staffney w półprzezroczystym szlafroczku, z rozpuszczonymi długimi rudymi włosami. Padające z wnętrza domu światło przeświecało przez cienki materiał. W każdej innej sytuacji Jim Harlen pragnąłby w nieskończoność podziwiać ten widok, ale tym razem natychmiast przecisnął się obok niej do hallu.

- Jimmy, co ty tu ro... Ej! - wykrztusiła zdumiona, po czym zamknęła drzwi i odwróciła się ze zmarszczonymi brwiami.

Harlen zatrzymał się pod wielkim żyrandolem i rozejrzał dokoła. Do tej pory był w domu Michelle zaledwie trzy razy - zawsze z okazji jej przypadających czternastego lipca urodzin - i zapamiętał głównie wysokie pomieszczenia, ogromne pokoje i wielkie okna. Stanowczo za dużo okien. Właśnie się zastanawiał, czy mają na parterze łazienkę bez okien i z solidnymi drzwiami, kiedy od strony schodów dobiegł głos doktora Staffneya:

- Czym możemy ci służyć, młody człowieku?

Harlen zrobił najbardziej wzruszającą minę z cyklu: Bardzo Chce Mi Się Płakać, Ale Nie Płaczę Bo Jestem Dzielnym Chłopcem (akurat w tej chwili przyszło mu to z wyjątkową łatwością) i wyrecytował jednym tchem:

- Moja mama wyszła i nikogo nie powinno być w domu, ale kiedy wróciłem z filmu, którego nie było, bo chyba miał padać deszcz, w oknie na piętrze zobaczyłem jakąś obcą kobietę i gonili mnie jacyś ludzie i ciężarówka... Czy może mi pan pomóc?

Michelle Staffney wpatrywała się w niego szeroko otwartymi błękitnymi oczami, z taką miną, jakby właśnie nasikał jej na podłogę. Doktor Staffney - w spodniach od garnituru, kamizelce i krawacie - zdjął okulary, założył je ponownie, a następnie zszedł na dół.

- Czy możesz to powtórzyć?

Harlen powtórzył, ograniczając się do najważniejszych punktów. Jakaś obca kobieta w domu. (Na wszelki wypadek nie wspomniał, że martwa, a mimo to się rusza). Ciężarówka, która go śledzi. (Mniejsza o to, że chodzi o Trupowóz). Matka pojechała do Peorii. (Przypuszczalnie po to, żeby się z kimś pieprzyć, ale co to ich obchodzi?). Bardzo się boi. (Święta prawda).

Z salonu wyszła pani Staffney. C.J. Congden, Archie Kreck albo któryś z ich kumpli powiedział kiedyś, że jeśli chcesz zobaczyć, jak za parę lat będzie wyglądała jakaś dziewczyna - cycki i cała reszta - to powinieneś obejrzeć jej matkę. Jeżeli była to prawda, to przyszłość Michelle Staffney zapowiadała się wręcz rewelacyjnie. Jej mama natychmiast zaczęła się rozczulać nad Harlenem, że niby pamięta go z przyjęć urodzinowych Michelle i w ogóle, chociaż Harlen doskonale wiedział, że było tu wtedy zbyt wiele dzieciaków, a on znalazł się wśród zaproszonych wyłącznie dlatego, że zapraszano całą klasę. Uparła się, że da mu w kuchni gorące kakao, a w tym czasie jej mąż zadzwoni po konstabla.

Doktor sprawiał wrażenie lekko zdezorientowanego, a nawet wręcz sceptycznie nastawionego, niemniej jednak wyjrzał przez drzwi - oczywiście żadnej ciężarówki nie było już w polu widzenia - a następnie zatelefonował do Barneya. Pani Staffney poleciła zamknąć na klucz wszystkie drzwi, a Harlen, ma się rozumieć, z całego serca poparł ten pomysł. Nie miałby nic przeciwko temu, żeby pozamykano również wszystkie te ogromne okna, ale Staffneyowie, chociaż tacy bogaci, nie mieli w domu klimatyzacji, więc bardzo szybko zrobiłoby się okropnie gorąco. Mimo to w kuchni czuł się w miarę bezpiecznie. Pani Staffney krzątała się, odgrzewając dla niego resztki pieczeni - powiedział, że nie jadł obiadu, chociaż w rzeczywistości zjadł spaghetti, które mama zostawiła mu w misce - doktor Staffney wypytywał go po raz czwarty, Michelle zaś wciąż wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami, których wyraz mógł oznaczać zarówno podziw dla jego bohaterskich wyczynów, jak i bezgraniczną pogardę dla jego tchórzostwa.

Chwilowo ani trochę go nie obchodziło, która z tych wersji jest prawdziwa.

Stara kobieta w jego pokoju. Przyciśnięta do szyby twarz.

W pierwszej chwili pomyślał, że to stara Dublet, ale potem coś mu szepnęło, że to pani Duggan. Ta druga. Ta nieżywa. Jak we śnie. Twarz przy oknie. Upadek.

Zadrżał, a pani Staffney natychmiast podsunęła mu kawałek ciasta. Doktor Staffney po raz kolejny zapytał, czy matka często zostawia go samego w domu i czy nie wie, że prawo zabrania pozostawiania dzieci bez opieki?

Harlen nie za bardzo mógł odpowiedzieć, ponieważ miał usta pełne ciasta, a nie chciał wyjść przed Michelle na prostaka.

Barney zjawił się zaledwie trzydzieści pięć minut po wezwaniu, ustanawiając w ten sposób - tak przynajmniej podejrzewał Harlen - nowy rekord miasta.

Jim opowiedział konstablowi swoją historię, może z nieco mniejszym przejęciem, za to znacznie bardziej płynnie. Kiedy dotarł do miejsca, w którym w oknie pojawiła się twarz, a także później, kiedy ciężarówka ruszyła za nim, głos prawie mu się załamał, chociaż należało to zawdzięczać głównie temu, iż właśnie wtedy wyobraził sobie, co by się stało, gdyby ukrył się w którymś z pustych garaży albo komórek przy Catton Drive. Pod koniec opowieści w jego oczach pojawiły się autentyczne łzy, ale zdołał je dzielnie powstrzymać. Nie miał najmniejszego zamiaru rozpłakać się przy Michelle Staffney. Żałował tylko, że kiedy jej matka parzyła kawę, pobiegła na górę i zmieniła półprzezroczystą podomkę na gruby flanelowy szlafrok. Pozostały mu tylko wspomnienia atrakcyjnych widoków sprzed paru minut, nie były jednak tak wyraźne, jakby sobie życzył, ponieważ przesłaniała je mgiełka autentycznego przerażenia.

Barney odwiózł go do domu. Towarzyszył im doktor Staffney, który został z nim w samochodzie, podczas gdy konstabl przeszukał dom. Wszędzie świeciły się światła, drzwi były otwarte, ale Barney, zamiast zakraść się bezszelestnie z rewolwerem gotowym do strzału, zapukał głośno przed wejściem. Harlenowi nie mieściło się to w głowie. Wcale by się nie zdziwił, gdyby się okazało, że konstabl w ogóle nie ma rewolweru. Czekając, kiedy ze środka dobiegną przeraźliwe krzyki albo wydarzy się coś równie strasznego, odpowiadał na pytania doktora dotyczące weekendowych wyjazdów matki. Po kilku minutach na stopniach pojawił się Barney i dał znak, że mogą wysiąść z samochodu.

- Żadnych śladów włamania - oświadczył. Harlen zorientował się, że słowa konstabla są skierowane wyłącznie do doktora.

- Za to w środku jest spory bałagan, zupełnie jakby ktoś czegoś szukał. - Dopiero teraz przeniósł wzrok na chłopca. - Też tak myślisz, synu, czy może zawsze tak tu wygląda?

Harlen rozejrzał się po kuchni i salonie. Zachlapana starym tłuszczem kuchenka, stosy brudnych naczyń w zlewozmywaku, na blacie, nawet na stole. Na podłodze sterta starych czasopism. Przepełniony kosz na śmieci. Salon nie prezentował się dużo lepiej. Co prawda Harlen wiedział, że pod piramidą czasopism, tacek po mrożonych posiłkach, ubrań i licho wie czego jeszcze są kanapa i fotele, był jednak w stanie zrozumieć, że doktor i konstabl mogli się tego nie domyślić. Wzruszył ramionami.

- No cóż, mama dość rzadko sprząta.

Był wściekły, ponieważ zabrzmiało to tak, jakby tłumaczył się przed tymi dwoma palantami.

- Czy czegoś brakuje, Jimmy? - zapytał Barney, jakby właśnie przypomniał sobie jego imię.

Harlen nie znosił, kiedy zwracano się do niego po imieniu. Czuł się wtedy prawie tak, jakby dostał w twarz - no, chyba że robiła to Michelle... Wyruszył w krótki obchód pomieszczeń na parterze, od czasu do czasu od niechcenia podnosząc coś z podłogi lub odsuwając na bok. Wreszcie pokręcił głową.

- Nie wydaje mi się, ale nie jestem pewien.

A co tu jest do kradzenia? Elektryczna poduszka mamy? Opakowania po żarciu? Moje pisemka z gołymi babkami? Zarumienił się po uszy, ponieważ nagle wyobraził sobie, jak Barney albo ludzie z FBI dokonują dokładnego przeszukania i natrafiają na skrytkę pod obluzowaną deską w podłodze...

- Ta kobieta była na górze, nie tutaj.

- Na górze też sprawdzałem - odparł konstabl i przeniósł wzrok na doktora Staffneya. - Potworny bałagan, ale żadnych śladów kradzieży ani wandalizmu.

Ruszyli na górę. Harlen z każdą chwilą czuł się coraz bardziej głupio. Już sobie wyobrażał, jak ten akuratny doktorek opowiada swojej akuratnej rodzince o pierdolniku, jaki tu zastał. Po powrocie do domu pewnie obudzi córkę, żeby zakazać jej jakichkolwiek kontaktów z tym flejtuchem Jimmym. Z Jimmym.

- I co, brakuje czegoś? - spytał Barney z hallu, podczas gdy Harlen zaglądał najpierw do swojego pokoju, a potem do pokoju matki. Jezu, mogłaby przynajmniej posłać łóżko i pozbierać z podłogi zużyte chusteczki.

- Eee... Noo... - Coraz lepiej. „Ten chłopak to nie tylko flejtuch, ale do tego jest też opóźniony w rozwoju”, tak pewnie doktor powie rodzinie jutro przy śniadaniu. - Chyba nie. Przepraszam, a sprawdził pan w szafach?

- Oczywiście, ale jeśli chcesz, możemy tam zajrzeć jeszcze raz.

Harlen obserwował z bezpiecznego oddalenia, jak konstabl i doktor przeszukują szafy. Robią to tylko po to, żebym przestał marudzić, a jak tylko sobie pójdą, ten nadgniły truposz wyskoczy nie wiadomo skąd i rozszarpie mi gardło.

- Zaczekam tu do powrotu twojej matki - powiedział Barney, jakby czytając w jego myślach.

- Ja też - zawtórował mu doktor. Mężczyźni wymienili spojrzenia. - Wiesz, kiedy może wrócić?

- Eee... Noo...

Harlen przygryzł dolną wargę. Jeśli jeszcze raz odpowie w ten sposób, poszuka starego rewolweru ojca i palnie sobie w łeb. Właśnie, rewolwer. Powinien gdzieś tu być. W jego głowie zaczęły obracać się trybiki.

- Wskakuj w piżamę, synu - powiedział konstabl. Nawet gdyby od tego zależało jego życie, Harlen nie przypomniałby sobie imienia Barneya. - Masz kawę?

Niewiele brakowało, żeby Harlen znowu wystękał coś kompletnie pozbawionego sensu.

- Rozpuszczalną. Powinna być na szafce w kuchni. Na dole.

Genialne. Przecież przed chwilą wszyscy tam byliśmy.

- Szykuj się do spania - powtórzył Barney, a następnie razem z doktorem zszedł na parter.

Dom był niewielki i Harlen przez cały czas doskonale ich słyszał. Szczerze mówiąc, słychać było każde pierdnięcie, nawet z najdalszego kąta. Całkiem możliwe, że ojciec właśnie dlatego zdecydował się odejść. Jednak dzisiaj chłopiec miał wrażenie, że dom urósł do niesłychanych rozmiarów. Wyszedł z pokoju na wąski podest.

- A pod łóżkami? - zawołał. - Sprawdził pan pod łóżkami?

Barney pojawił się u dołu schodów.

- Jasne. I w kątach. Nikogo nie ma ani na górze, ani na dole. Doktor właśnie rozgląda się po podwórku, a ja za chwilę zajrzę do garażu. Zdaje się, że nie ma tu piwnicy?

- Noo...

Cholera!

Barney skinął głową i zniknął w kuchni. Harlen wrócił do swojego pokoju, ale zostawił drzwi otwarte. Rzucił tenisówki w jeden kąt, skarpetki w drugi, dżinsy i koszulka wylądowały na podłodze. Chwilę później zgarnął wszystko i wrzucił do szafy, żeby nie leżało na widoku. Ona stała dokładnie tutaj, przy oknie. A potem chodziła w tę i z powrotem.

Usiadł na krawędzi łóżka. Budzik wskazywał 10.48. Wcześnie. Jeśli wszystko będzie tak jak zwykle w soboty, to tamci dwaj spędzą tu jeszcze jakieś cztery albo nawet pięć godzin. Czy aby na pewno zostaną? Gdyby odjechali, to Harlen był gotów biec w piżamie za samochodem konstabla. Nie ma mowy, żeby został tu sam.

Ciekawe, gdzie ona trzyma ten rewolwer? Nie był duży, ale wyglądał profesjonalnie i groźnie. Do tego było też biało-granatowe kartonowe pudełko z pociskami. Ojciec zakazał mu tego dotykać. Kiedy jeszcze mieszkał z nimi, trzymał je w swojej szufladzie, ale potem matka gdzieś je schowała. Ciekawe gdzie? Na pewno nie ma pozwolenia na broń, więc jeśli Barney znajdzie rewolwer, wsadzi ich oboje do więzienia.

Trzasnęły kuchenne drzwi. Harlen, który właśnie wciągał spodnie od piżamy, aż podskoczył na ten odgłos. Chwilę potem rozległy się ciężkie kroki i z dołu dobiegł donośny głos Barneya:

- Może chcesz napić się gorącego kakao, synu?

Co prawda pani Staffney wmusiła w niego co najmniej półtora litra gorącego kakao, niemniej jednak Harlen nie wahał się ani chwili.

- Jasne! Zaraz schodzę.

Podniósł poduszkę, żeby wyjąć spod niej górę od piżamy. Była wymazana czymś szarym i śliskim. Harlen zmarszczył brwi, wytarł ręce w spodnie, odgarnął kołdrę.

Prześcieradło wyglądało tak, jakby ktoś wylał na nie kilka wiader czegoś pośredniego między nasieniem i glutami. Obrzydliwa substancja połyskiwała w blasku żarówki. Tam, gdzie jej warstwa była nieco cieńsza, zaczęła już powoli zasychać, gdzieniegdzie pojawiły się grudki i zgęstki. Cuchnęła jak brudny mokry ręcznik, który przez trzy lata butwiał w piwnicy, a potem został jeszcze obsikany przez psa.

Harlen cofnął się gwałtownie, wypuścił piżamę z ręki, oparł się o futrynę. Chwyciły go mdłości, miał wrażenie, że podłoga kołysze się jak pokład jachtu podczas sztormu. Na uginających się nogach wyszedł na podest, wychylił się przez balustradę.

- Proszę pana...

- Tak, synu? Głos; Barneya dobiegał z kuchni, razem z zapachem kawy i podgrzewanego mleka. Harlen zerknął przez ramię. Był prawie pewien, że zobaczy zupełnie czyste prześcieradło - albo przynajmniej względnie czyste, czyli takie, jakie było jeszcze rano - ale jednak nie: ohydna szara substancja pokrywała niemal całe łóżko.

- Co się stało?

Barney wyszedł z kuchni i spojrzał w górę ze zmarszczonymi brwiami. W jego ciemnych oczach było widać... Właśnie, co? Troskę? Niepokój?

- Nic - odparł Harlen. - Zaraz zejdę na kakao.

Wrócił do pokoju, ściągnął pościel, starając się nie dotykać szarego świństwa, zwinął ją razem z piżamą i wcisnął w kąt szafy. Następnie wyjął z dolnej szuflady czystą piżamę - co prawda już trochę z niej wyrósł, ale co tam - włożył ją, narzucił stary szlafrok w kratkę, starannie umył ręce w łazience i zszedł na dół.

Ani wtedy, ani później Jim Harlen nie potrafił wytłumaczyć, dlaczego nie pokazał jedynego dowodu na to, że ktoś jednak był w jego domu. Może podświadomie zdawał sobie sprawę, że musi sobie poradzić z tym sam, a może chodziło o to, że pewne sprawy były po prostu zbyt intymne, że gdyby pokazał im swoje łóżko, to czułby się trochę tak, jakby wyciągnął z ukrycia pisemka z gołymi kobietami i zademonstrował je całemu światu.

Przynajmniej wiedział na pewno, że ona naprawdę tu była. Że to tutaj było.

Kakao smakowało wyśmienicie. Doktor Staffney sprzątnął ze stołu, usiedli we trójkę i rozmawiali aż do wpół do pierwszej, kiedy pojawiła się matka Harlena. Chłopiec wrócił wtedy na górę, wyciągnął stary koc, położył się i nakrył nim, nie zawracając sobie głowy pościelą. Zasnął prawie natychmiast, przy akompaniamencie gniewnych głosów dobiegających z parteru.

Było prawie tak, jak wtedy, kiedy mieszkał z nimi ojciec.

23

Wtedy, kiedy trawiła go największa gorączka, Mike'owi przyśniło się, że rozmawia z Duane'em McBride'em. Duane wcale nie wyglądał na martwego, nie był poszarpany na strzępy, wbrew temu co opowiadali ludzie. Nie poruszał się również jak zombi. Był to po prostu ten sam Duane. którego Mike znał od tyłu lat: gruby, powolny, w sztruksowych spodniach i flanelowej koszuli. Chociaż to był tylko sen, co jakiś czas poprawiał okulary zsuwające mu się z nosa.

Spotkali się w miejscu, którego Mike nie znał, a które równocześnie wydawało mu się dziwnie znajome: na rozległym pastwisku porośniętym wysoką, soczystą trawą. Nie miał pojęcia, skąd się tam wziął, ale jak tylko zauważył Duane'a, usiadł obok niego blisko krawędzi urwiska. Było to najwyższe urwisko, jakie kiedykolwiek widział, wyższe nawet od tego w Parku Narodowym Starved Rock, dokąd zabrali go rodzice, kiedy miał sześć lat. Wzrok zdawał się sięgać stąd w nieskończoność. Daleko w dole leżały miasta i płynęła szeroka rzeka, po której dostojnie sunęły barki, ale Duane nie podziwiał pięknej panoramy, tylko pilnie skrobał w notatniku. Uniósł wzrok dopiero wtedy, kiedy Mike usiadł przy nim.

- Przykro mi, że jesteś chory.

Poprawił okulary i odłożył notatnik.

Mike skinął głową. Przez chwilę wahał się, czy powiedzieć to, co cisnęło mu się na usta, aż w końcu to powiedział:

- Przykro mi, że nie żyjesz.

Duane tylko wzruszył ramionami.

Mike przygryzł wargę. Walczył ze sobą, ale od początku wiedział, że musi zapytać:

- Czy to bolało? Wtedy, kiedy umierałeś?

Duane zajadał jabłko. Przełknął kolejny kęs, po czym odparł:

- Jasne, że bolało.

- Przykro mi - powtórzył Mike.

Jakoś nic innego nie chciało mu przyjść do głowy. Po drugiej stronie kamienia, na którym siedział Duane, bawił się szczeniak. Przyjrzawszy się mu nieco dokładniej, Mike stwierdził bez większego zdziwienia, że to wcale nie szczeniak tylko miniaturowy dinozaur. Miętosił w zębach zielonego gumowego goryla.

- Masz niezły problem z tym żołnierzem - zauważył Duane, podsuwając mu jabłko.

Mike podziękował, skinąwszy głową.

- Aha.

- Inni też mają problemy.

- Tak? - Nad szeroką doliną przeleciał pół ptak a pół samolot, przesłaniając na chwilę słońce. - To znaczy kto?

- No, wiesz. Chłopaki.

Więc chodziło o Dale'a i Harlena, może również o Kevina. Duane po raz kolejny poprawił okulary i wreszcie spojrzał na rozległy widok.

- Jeśli będziecie walczyć z nimi samotnie, skończycie tak jak ja.

- A co mamy zrobić?

Gdzieś daleko ujadał pies... prawdziwy pies. Oprócz tego do jego uszu docierały odgłosy kojarzące mu się raczej z popołudniem spędzanym w domu, a nie z tym dziwnym miejscem na otwartej przestrzeni. Duane unikał jego wzroku.

- Dowiedz się kim oni są. Zacznij od żołnierza.

Mike wstał i podszedł do krawędzi urwiska. Tam, w dole, niczego nie było już widać. Wszystko skryło się za mgłą, chmurami czy czymś w tym rodzaju.

- Jak mam się do tego zabrać?

Duane westchnął.

- Na kogo to poluje?

Nawet go nie zdziwiło, że Duane mówi o żołnierzu „to”, a nie „on”. Żołnierz rzeczywiście był „czymś”, nie „kimś”.

- Na babcię.

Duane skinął głową i ze zniecierpliwieniem poprawił okulary.

- No więc zapytaj babcię.

- W porządku. Ale co dalej? Gdzie mamy szukać? Wiesz, nie jesteśmy tacy bystrzy jak ty... byłeś.

Chociaż Duane nie wykonał najmniejszego ruchu, to jednak w jakiś tajemniczy sposób oddalił się od niego. Wciąż siedział na tym samym kamieniu, tyle że znacznie dalej. W dodatku wcale nie byli już na urwisku, tylko na ulicy. Było zimno, ciemno... Chyba zima. Kamień zamienił się w ławkę. Wyglądało to tak, jakby Duane czekał na autobus. Zmarszczył brwi i spojrzał na Mike'a ze złością.

- Przecież zawsze możecie mnie zapytać! - A zorientowawszy się, że chyba nie został zrozumiany, dodał: - Poza tym akurat ty jesteś całkiem bystry.

***

Mike zaczął protestować, tłumaczyć koledze, że czasem nie rozumiał nawet połowy z tego, o czym tamten mówił, a jeśli chodzi o książki, to czytał najwyżej jedną na rok, ale nie zdążył prawie nic powiedzieć, ponieważ Duane wstał i wsiadł do autobusu - tyle że to wcale nie był autobus, lecz jakaś ogromna maszyna rolnicza z oknami z boku i budką sternika na dachu, coś jakby poruszający się po lądzie rzeczny parowiec z pojedynczym, usytuowanym na dziobie kołem łopatkowym. Obracające się łopaty połyskiwały niczym ostrza gilotyn. Z jednego z okien wychylił się Duane.

- Naprawdę jesteś bystry! - zawołał. - Bardziej niż ci się wydaje. A w dodatku masz nad nimi przewagę!

- Jaką?! - wykrzyknął Mike, starając się nadążyć za maszyną. Z okien wychylało się już tyle głów i machało tyle rąk, że nie był w stanie stwierdzić, gdzie jest Duane.

- Żyjesz!

Ulica opustoszała.

Mike obudził się raptownie. Wciąż był rozpalony i obolały, piżamę miał mokrą od potu, przemoczone było również prześcieradło. Wyglądało na to, że jest wczesne popołudnie. Przez otwarte okno do pokoju przedostawały się odbite promienie słońca i lekkie powiewy wiatru. Mimo obracającego się wentylatora w pokoju było potwornie gorąco. Z dołu dobiegał odgłos pracującego odkurzacza.

Potwornie chciało mu się pić, ale był zbyt osłabiony, żeby wstać, a jego wołania i tak nikt by nie usłyszał, przysunął się więc tylko bliżej okna w nadziei, że ochłodzi go powiew wiatru. Widział stąd fragment podwórka z poidełkiem dla ptaków, które dostał od dziadka wiele lat temu.

Zapytaj babcię.

W porządku, zrobi to. Jak tylko odzyska siły na tyle, żeby wciągnąć dżinsy i zwlec się na dół.

***

Przez cały następny dzień, niedzielę dziesiątego lipca, matka Harlena była na niego wściekła, tak jakby to on na nią nakrzyczał, a nie Barney i doktor Staffney. Dom wypełniała nieprzyjazna cisza, którą Harlen doskonale pamiętał z czasów, kiedy jeszcze był z nimi ojciec: godzina albo dwie kłótni, a potem trzy tygodnie lodowatego milczenia. Ani trochę się tym nie przejmował. Jeśli to jedyny sposób, żeby zatrzymać ją w domu, żeby wykorzystać ją jako osłonę przed okropną twarzą w oknie, był gotów dzwonić po konstabla nawet codziennie, żeby przyjechał i porządnie na nią nawrzeszczał.

- Jak można zarzucić mi, że cię zaniedbuję! - Matka parsknęła, podgrzewając zupę na lunch. Wcześniej od samego rana nie odezwała się ani słowem. - Przecież to ja urabiam sobie ręce do łokci, opiekuję się tobą, sprzątam, zmywam, gotuję...

Harlen rozejrzał się dokoła. Jedynymi niezaśmieconymi miejscami w salonie były te, które wczoraj uprzątnęli dwaj mężczyźni. Barney pozmywał również naczynia i pusty zlewozmywak wyglądał naprawdę niezwykle.

- A w ogóle to zabraniam ci mówić do mnie tym tonem!

Wytrzeszczył na nią oczy. Przecież nawet nie otworzył ust.

- Doskonale wiesz, co mam na myśli. Ci dwaj... intruzi... wtargnęli do mojego domu i zaczęli mnie pouczać, jak mam opiekować się moim dzieckiem! Ośmielili się powiedzieć, że dopuszczam się „karygodnego zaniedbania”! - Głos jej drżał z gniewu. Kiedy zapalała papierosa, okazało się, że drżą jej również ręce. Zgasiła zapałkę, zaciągnęła się głęboko, chwilę stukała lakierowanymi paznokciami w blat. Harlen wpatrywał się w ślad szminki na papierosie. Nie znosił widoku niedopałków ze śladami szminki, ich widok doprowadzał go do szału - choć nie miał pojęcia dlaczego - a jednak musiał wciąż na nie patrzeć. - Poza tym - podjęła, nieco się opanowawszy - masz już jedenaście lat. Jesteś prawie dorosłym mężczyzną. W twoim wieku opiekowałam się młodszym rodzeństwem i dorabiałam w barze szybkiej obsługi w Princeville.

Skinął głową. Dobrze znał tę historię.

Matka wypuściła z ust kłąb dymu i odwróciła się gwałtownie. Palce lewej ręki wciąż wystukiwały nerwowy rytm na blacie, w prawej trzymała papierosa, tak jak robią to tylko kobiety.

- Jak oni śmieli! Jak oni śmieli...

Harlen nalał sobie zupy pomidorowej do talerza, wygrzebał skądś łyżkę i czekał, aż zupa trochę wystygnie.

- Mamo, oni przyjechali tu tylko dlatego, że zobaczyłem w oknie tę starą wariatkę! Bali się, że może tu wrócić.

Nie odwróciła się do niego. Miała tak samo wyprostowane plecy i napięte mięśnie karku jak podczas kłótni z ojcem. Skosztował zupy: wciąż jeszcze była za gorąca.

- Naprawdę nie mieli złych zamiarów. Chcieli tylko...

- Nie tłumacz mi, czego chcieli, a czego nie! - wybuchła, odwracając się gwałtownie na pięcie i mierząc w niego wskazującym palcem lewej ręki. - Dobrze wiem, kiedy ktoś chce mnie obrazić, a ci dwaj na pewno tego chcieli! Nie wpadli tylko na pomysł, że wymyśliłeś sobie tę postać w oknie, nie wiedzieli, że doktor Armitage powiedział, że uderzyłeś się tak mocno w głowę, że doszło do krwotoku pod... pod...

- Podtwardówkowego.

Zupa już ostygła.

- Do bardzo poważnego krwotoku! - Zaciągnęła się łapczywie. - Doktor ostrzegał mnie, że możesz mieć te... jak im tam... halucynacje. Przecież nie widziałeś kogoś, kogo znasz, prawda? Kogoś prawdziwego?

Korciło go, żeby jej wyjaśnić, że na świecie żyje mnóstwo najprawdziwszych ludzi, których nie zna, ale się pohamował. Jeden dzień lodowatego milczenia i napiętych mięśni karku całkowicie mu wystarczył.

- Mhm... - wymamrotał.

Skinęła głową, jakby to przesądzało sprawę, po czym znowu skierowała wzrok za okno.

- Ciekawa jestem, co porabiali ci panowie, kiedy ja całymi dniami siedziałam w szpitalu przy twoim łóżku!

Harlen dokończył zupę i zajrzał do lodówki, ale jedyny karton z mlekiem stał tam już od tak dawna, że wolał go nie otwierać. Nalał więc sobie wody z kranu.

- Masz rację, mamo. Ale naprawdę się ucieszyłem, kiedy wróciłaś do domu. - Coś mu podpowiedziało, że nie powinien drążyć tego tematu. - Czy nie wybierałaś się dzisiaj do fryzjera?

- Poszłabym, ale pewnie zaraz wezwiesz tego gliniarza, a on wypisze mi mandat za to, że jestem wyrodną matką - odparła z sarkazmem, jakiego nie słyszał w jej głosie od chwili odejścia ojca. Papierosowy dym unosił się nad jej ciemnymi włosami, a promienie słoneczne rozjaśniały go jak aureolę.

- Teraz jest dzień. W dzień się niczego nie boję. Dopóki jest jasno, ona na pewno nie wróci.

W pełni prawdziwe było tylko pierwsze z tych stwierdzeń. Drugie było kłamstwem, a trzecie... Nie miał pojęcia.

Matka poprawiła włosy i zgasiła papierosa w zlewozmywaku.

- No dobrze. Wrócę za godzinę, może trochę później. W razie czego masz telefon do zakładu?

- Tak.

Opłukał talerz i odstawił go na suszarkę. Samochód odjechał, jak zwykle wydając mnóstwo donośnych dość niezwykłych odgłosów. Harlen na wszelki wypadek zaczekał kilka minut - zdarzało się, że matka czegoś zapominała i wracała po to pędem - a następnie z mocno bijącym sercem wspiął się po schodach i wszedł do jej pokoju. Rano, kiedy matka jeszcze spała, przeprał prześcieradło i kopertę w wannie, a następnie wepchnął je do pralki. Piżamę wyrzucił do kosza przed garażem. Na pewno już nigdy by jej nie włożył. Teraz wziął się za przetrząsanie szuflad w komodzie. Grzebiąc w jedwabnej bieliźnie matki odczuwał niemal takie samo podniecenie, jak wtedy, kiedy kupił od C.J. pierwsze „rozebrane” pisemko i przyniósł je do domu. W pokoju było bardzo gorąco. Promienie słońca spływały na skotłowaną pościel, w powietrzu unosił się ciężki zapach perfum. Niedzielne gazety walały się w nieładzie na łóżku.

W komodzie nie było rewolweru, sprawdził więc w nocnej szafce obok łóżka. Zawierała mnóstwo paczek papierosów, taniej biżuterii, popsutych długopisów, zapałek z rozmaitych restauracji i nocnych klubów, serwetek z nagryzmolonymi męskimi imionami i numerami telefonów, jakieś urządzenie, chyba do masażu mięśni, książkę... Ani śladu rewolweru.

Usiadł na łóżku i rozejrzał się po pokoju. W szafie były tylko ubrania, sukienki i takie różne... Zaraz, chwileczkę. Przysunął krzesło, wspiął się na nie i zaczął grzebać na jedynej półce, wśród pudeł na kapelusze i swetrów. W pewnej chwili jego palce natrafiły na chłodny metal. Pospiesznie wyciągnął rękę, ale zamiast rewolweru trzymał w niej oprawioną w grubą metalową ramkę fotografię, przedstawiającą uśmiechniętego ojca, obejmującego jedną ręką matkę, a drugą szczerzącego niezbyt mądrze zęby czterolatka, w którym Harlen z pewną trudnością rozpoznał samego siebie. Dzieciak nie miał jednego zęba na samym przodzie, ale wyglądało na to, że w ogóle się tym nie przejmuje. Cała trójka stała przed drewnianym turystycznym stolikiem nakrytym do pikniku. Tak, to był Bandstand Park, przypuszczalnie tuż przed darmowym seansem filmowym.

Rzucił fotografię na łóżko, bez większej nadziei wsunął rękę pod ostatni sweter na półce. Zakrzywiony uchwyt. Metalowa osłona języka spustowego.

Ujął broń oburącz, pilnując się bardzo, żeby nie dotknąć spustu. Rewolwer okazał się zaskakująco ciężki jak na swoje niewielkie rozmiary. Stal miała piękną ciemnogranatową barwę, długość lufy nie przekraczała pięciu centymetrów, rękojeść wykonano z wypolerowanego drewna. Bardzo przypominał zabawkowy rewolwer kalibru .38, którym Harlen bawił się, będąc małym dzieckiem, a więc należało przypuszczać, że tym razem trzyma w ręku autentyczną trzydziestkę ósemkę. Co powiedział ojciec wiele lat temu, kiedy uczył matkę, jak się tym posługiwać? Że to rewolwer „do brzucha”. Czy dlatego, że łatwo dało się go wetknąć za pasek, czy raczej dlatego, że najlepiej strzelało się z niego w brzuch?

Zeskoczył z krzesła, odsunął metalową zaślepkę, zajrzał do bębna, Oczywiście patrzył od tyłu - nigdy w życiu nie skierowałby lufy w swoją stronę. Znalezienie sposobu na obracanie bębna zajęło mu ponad minutę, ale kiedy już się tego nauczył, stwierdził ponad wszelką wątpliwość, że wszystkie komory są puste. Zaklął, wetknął go za pasek i dokładnie przeszukał półkę. Ani śladu amunicji. Przypuszczalnie matka wyrzuciła ją do śmieci. Z grubsza poukładał wszystko na półce, odstawił krzesło na miejsce, wyjął rewolwer zza paska i stał niezdecydowany, gapiąc się na niego. Na co może mu się przydać bez amunicji?

Ponownie zajrzał pod łóżko, przeszukał cały pokój. Bez rezultatu. Naboje powinny być w kartonowym pudełku. Granatowo-białym, miał je wyraźnie przed oczami. Upewnił się, że nie zostawił żadnych śladów swojej obecności - chociaż kto byłby w stanie to stwierdzić w takim bałaganie - po czym zszedł na parter.

Cholera, gdzie mógłbym kupić pociski? I czy takie rzeczy sprzedają dzieciom? Może po prostu poszedłbym do Meyersa albo Jensena i poprosił o pudełko amunicji kalibru .38? Jednak w głębi duszy wątpił, czy w którymkolwiek z tych sklepów sprzedaje się takie towary, a poza tym pan Meyers nie lubił go i w zeszłym roku nawet nie chciał sprzedać mu gwoździ do naprawy altanki, więc tym bardziej nie sprzedałby mu pocisków.

Nagle przyszedł mu do głowy pewien pomysł. Matka trzymała większość zapasów alkoholu w barku, jedną butelkę miała jednak zawsze pod ręką na najwyższej kuchennej półce, w samym rogu - jakby na wypadek, gdyby ktoś się włamał i ograbił jej zasadniczą „spiżarnię”. Stało tam też parę pustych butelek i innych śmieci. Stanął na kuchennym blacie i przystąpił do poszukiwań. Okazało się, że nie docenił matki: zakamuflowała nie jedną, lecz dwie butelki wódki. Oprócz tego znalazł słoik z ryżem i drugi, z suszonymi śliwkami. W trzecim słoju coś połyskiwało metalicznie. Zdjął go ostrożnie z półki i postawił na blacie.

Tak, to były pociski. Około trzydziestu, może nawet nieco więcej. Słój był szczelnie zamknięty, ale Harlen podważył nożem gumową uszczelkę, otworzył pokrywę i wysypał amunicję na blat. Był chyba jeszcze bardziej podekscytowany niż wtedy, kiedy po raz pierwszy przyniósł do domu świńskie pisemka C.J. W ciągu kilku sekund nauczył się, jak ładować broń i zakręcić bębnem, aby się upewnić, że jest pełen. Upchnął resztę pocisków w kieszeniach, odstawił słoik na miejsce, wyszedł tylnymi drzwiami, przelazł przez płot i ruszył w głąb sadu, szukając miejsca, w którym mógłby trochę poćwiczyć.

I czegoś, co mogłoby mu posłużyć za cel.

***

Babcia nie spała, ale też nie była całkiem przytomna, chociaż leżała z otwartymi oczami. Mike przykucnął przy jej łóżku. Była niedziela - pierwsza niedziela od prawie trzech lat, kiedy opuścił poranną Mszę Świętą - i mama odkurzała jego pokój. Mike pochylił się niżej; brązowe oczy babci przesunęły się za nim, więc może jednak mylił się, sądząc, że staruszka przebywa w swoim, niedostępnym dla innych, świecie? Jedna ręka leżała na kołdrze, z palcami zagiętymi jak szpony, pokrzywionymi paznokciami i wypukłymi sinymi żyłami.

- Słyszysz mnie, babciu? - zapytał szeptem, z ustami prawie przy jej uchu, po czym cofnął się, żeby widzieć jej oczy.

Mrugnięcie. Tak. Jedno oznaczało potwierdzenie, dwa - zaprzeczenie, trzy - „nie wiem” albo „nie rozumiem”. W ten sposób mogli porozumiewać się z nią w najprostszych sprawach: kiedy zmienić pościel albo koszulę nocną, kiedy podać basen, i tak dalej.

- Babciu... - Spierzchnięte po czterodniowej gorączce usta poruszały się opornie, jakby należały do kogoś innego. - Czy widziałaś żołnierza przy oknie?

Tak.

- Widziałaś go już wcześniej?

Tak.

- Boisz się go?

Tak.

- Myślisz, że chce nam zrobić coś złego?

Tak.

- Wciąż sądzisz, że to śmierć?

Trzy mrugnięcia.

Nie wiem.

Mike odetchnął głęboko. Ciężar wywołanych gorączką koszmarów przygniatał go niemal fizycznym ciężarem.

- Czy... Czy go rozpoznałaś?

Tak.

- Czy to ktoś, kogo znasz?

Tak.

- Mama i tata też go znają?

Nie.

- A ja?

Nie.

- Ale ty go znasz, tak?

Babcia na długo zamknęła oczy, jakby z bólu albo rozpaczy. Mike czuł się jak kretyn, ale po prostu nie wiedział o co zapytać. Wreszcie mrugnęła, powoli i wyraźnie. Tak. Na pewno go znała.

- Czy to... Czy to ktoś, kto jeszcze żyje?

Nie.

Jakoś wcale go to nie zdziwiło.

- Wiesz na pewno, że już umarł?

Tak.

- Ale to prawdziwy człowiek? To znaczy ktoś, kto naprawdę kiedyś żył?

Tak,

- Czy to... Czy to może być duch?

Trzy mrugnięcia. Przerwa. Jedno.

- Znaliście go oboje z dziadkiem?

Jakby wahanie. Potem:

Tak.

- Przyjaciel?

Powieki babci ani drgnęły. Przeszywała go nieruchomym spojrzeniem brązowych oczu, czekając na właściwe pytanie.

- Przyjaciel dziadka?

Nie.

- Wróg dziadka?

Zawahała się, wreszcie mrugnęła. Raz. Mike wytarł chusteczką strużkę śliny, która pojawiła się na jej brodzie.

- A więc wróg was obojga?

Nie.

Na pewno mrugnęła dwa razy, ale nie miał pojęcia dlaczego. Przecież przed chwilą powiedziała...

- Wróg dziadka... - wyszeptał. Odkurzacz umilkł, z piętra dobiegało podśpiewywanie mamy sprzątającej pokoje dziewczyn.

- Wróg dziadka, ale nie twój?

Tak.

- Więc ten żołnierz był twoim przyjacielem?

Tak.

Mike zakołysał się na piętach. Świetnie, tylko co dalej? W jaki sposób miał się dowiedzieć, kim była kiedyś ta osoba i dlaczego prześladuje babcię?

- Babciu, czy wiesz dlaczego on wrócił?

Nie.

- Ale się go boisz?

Oczywiście zdawał sobie sprawę, jak głupie jest to pytanie.

Tak.

- Czy mogę się jakoś dowiedzieć, kim był?

Tak. Tak.

Wstał i zaczął przechadzać się po pokoju. Ulicą przejechał samochód, zza okna docierał zapach kwiatów i świeżo skoszonej trawy. Tata skosił trawnik, kiedy byłem chory, pomyślał Mike i poczuł coś w rodzaju wyrzutów sumienia. Wrócił do babci, ponownie przykucnął przy łóżku.

- Babciu, czy mogę przejrzeć twoje rzeczy? Miałabyś coś przeciwko temu, żebym w nich pogrzebał?

Patrzyła na niego wyczekująco. Dopiero po chwili uprzytomnił sobie, że powinien inaczej sformułować pytanie.

- Mogę? - szepnął.

Tak.

Kufer babci stał w kącie. Dzieci miały kategoryczny zakaz; zbliżania się do niego: zawierał najbardziej osobiste, najcenniejsze rzeczy ich babci, a matka zachowywała się tak, jakby wierzyła, że staruszka jeszcze kiedyś będzie mogła z nich korzystać. Odgarnąwszy grubą warstwę ubrań, Mike dotarł do paczki z listami. Większość przysłał dziadek ze swoich licznych komiwojażerskich podróży po całym stanie.

- Tutaj?

Nie.

Pudełko ze zdjęciami, w większości w odcieniach sepii.

Tak.

Przerzucał je pospiesznie, ponieważ zdawał sobie sprawę, że mama niebawem skończy sprzątanie, a on przecież powinien leżeć teraz na kanapie w salonie i odpoczywać.

W pudełku było chyba ze sto fotografii: owalne portrety znajomych i nieznajomych, zbrązowiałe zdjęcia dziadka z lat jego młodości, kiedy był młody, wysoki i silny - przed samochodem, razem z dwoma wspólnikami przed sklepem z wyrobami tytoniowymi w Oak Hill, który przez jakiś czas prowadzili, nawiasem mówiąc z opłakanymi skutkami... Babci i dziadka w Chicago na Wystawie Światowej, bliższych i dalszych członków rodziny podczas świąt i uroczystości, na piknikach, przy pracy i na wakacjach. Była tam również fotografia maleńkiego dziecka ubranego na biało i śpiącego w jedwabnej pościeli; Mike dopiero po chwili uświadomił sobie ze zgrozą, że to bliźniaczy brat jego ojca, który umarł w niemowlęctwie, i że fotografię wykonano po jego śmierci. Co za okropny zwyczaj.

Coraz szybciej przeglądał zdjęcia. Babcia pojawiała się na nich już jako starsza pani, wreszcie zobaczył nawet siebie, jako niemowlę, swoje siostry uśmiechające się do aparatu, rodziców...

Nagle go zatkało. Wrzucił resztę fotografii do pudła, jedną zaś - w szarych tekturowych ramkach - chwycił dwoma palcami i odsunął od oczu na długość ramienia, jakby bał się czymś zarazić. Żołnierz spoglądał na niego z dumną miną. Miał na sobie ten sam mundur, te same onuce, ten sam pas i kapelusz... Krótko mówiąc, był to ten sam żołnierz, tyle że nie z woskową i bezkształtną, lecz z prawdziwą, ludzką twarzą: małe, lekko zmrużone oczy, wąskie usta, duże uszy, a nad nimi nieco ciemnych włosów, cofnięty podbródek, wydatny nos. Mike spojrzał na odwrotną stronę zdjęcia. Znajdował się tam podpis sporządzony starannym charakterem pisma babci: William Campbell Phillips, 9 listopada 1917.

Pokazał jej fotografię.

Tak.

- A więc to on? To naprawdę on?

Tak.

- Czy w kufrze jest coś jeszcze? Coś, dzięki czemu czegoś się o nim dowiem?

Wątpił, żeby tak było. Zależało mu na tym, żeby zamknąć kufer, zanim mama zejdzie na dół.

Tak.

Tym razem to on zamrugał ze zdziwieniem, po czym pytająco uniósł brwi i wskazał na pudełko ze zdjęciami.

Nie.

A więc co? Został tylko nieduży notes w skórzanej oprawie. Otworzył go na chybił trafił. Zapiski, wykonane ponad wszelką wątpliwość ręką babci, nosiły datę ze stycznia 1918.

- Dziennik... - szepnął.

Tak. Tak. Stara kobieta zamknęła oczy.

Mike zatrzasnął wieko kufra, ściskając w ręce notatnik oraz zdjęcie. Szybko podszedł do łóżka i pochylił się tak blisko, że poczuł na policzku oddech wydobywający się z uchylonych ust. Następnie czule musnął palcami włosy babci, schował znaleziska za koszulę i wrócił na kanapę, by kontynuować „odpoczynek”.

***

Jim Harlen doszedł do wniosku, że użyte przez ojca określenie „do brzucha” oznaczało po prostu tyle, że po to, żeby kogoś trafić, należało przystawić mu ten cholerny pistolet do brzucha. Bez tego było się zupełnie bez szans.

Jakieś pięćdziesiąt metrów w głębi niewielkiego sadu znalazł drzewo nadające się na cel, odliczył dwadzieścia kroków, zacisnął na rękojeści palce zdrowej ręki, uniósł ramię, wycelował i nacisnął spust.

Bez rezultatu. To znaczy, młoteczek uniósł się odrobinę i zaraz opadł. Może jakieś zabezpieczenie? Obejrzał uważnie broń, ale nie znalazł żadnych przycisków ani wichajstrów poza tym umożliwiającym dostęp do bębna. Zdaje się, że po prostu należało mocniej nacisnąć na spust. Odciągnął kciukiem młoteczek; rozległo się cichutkie kliknięcie i młoteczek tym razem pozostał w odwiedzionej pozycji. Harlen ponownie wycelował w drzewo - gdyby tylko pomocą służyło mu coś więcej niż ta żałosna mała wypustka na końcu lufy! - i jeszcze raz nacisnął spust.

Huk i szarpnięcie były tak potężne, że mało nie wypuścił rewolweru z ręki. Oczekiwał, że taka mała broń będzie miała też niewielkie „kopnięcie”, najwyżej takie jak dwudziestka dwójka, z której od czasu do czasu dawał mu strzelić Congden. Mylił się. Dzwoniło mu w uszach, wzdłuż całej Fifth Avenue rozszczekały się psy, poczuł chyba zapach prochu, chociaż w niczym nie przypominał smrodu unoszącego się w powietrzu po odpaleniu petardy. W ogóle nie czuł ręki. Podszedł do drzewa, żeby obejrzeć miejsce, w które uderzył pocisk.

Nie obejrzał tego miejsca, ponieważ go nie było. Chybił. Nie trafił w pień dwudziestopięciocentymetrowej średnicy. Cofnął się ponownie, ale tym razem tylko na piętnaście kroków, starannie wycelował, wstrzymał oddech i strzelił.

Rewolwer wierzgnął gwałtownie, mało nie wypadając mu z ręki, psy znowu zareagowały szaleńczym ujadaniem. Harlen podbiegł do drzewa, spodziewając się ujrzeć kulę tkwiącą dokładnie pośrodku celu. Nic. Rozejrzał się dokoła po ziemi, jakby sądził, że może tam ujrzy otwór po kuli.

- Niech to jasna cholera... - wymamrotał pod nosem.

Zrobił dziesięć bardzo małych kroków, odwrócił się, wycelował, strzelił. Tym razem uważne oględziny ujawniły maleńką ryskę na korze mniej więcej metr wyżej od miejsca, w które celował. Z trzech metrów chybić o metr! Niesłychane. Psy szalały, zaczęły się otwierać drzwi i okna. Harlen przeprawił się na drugą stronę torów i skierował się na północ, za miasto. Minął puste elewatory zbożowe, prawie docierając do wytapialni tłuszczu. Uznał, że nasyp będzie doskonale „wyłapywał” niecelne pociski. Zrobiło mu się głupio, że nie pomyślał o tym wcześniej - przecież któraś z kul wystrzelonych w sadzie mogła dolecieć na przykład na pobliskie pastwisko i sprawić przykrą niespodziankę którejś z pasących się tam krów.

Mniej więcej pół kilometra na południe od wysypiska ponownie załadował broń, ustawił kilka pustych butelek i puszek po drugiej stronie drogi przed porośniętym chwastami nasypem i przystąpił do ćwiczeń.

Rewolwer był beznadziejny. To znaczy, owszem, strzelał - Harlena bolała ręka i dźwięczało mu w uszach - ale pociski za nic nie chciały trafiać w cel. Na filmach wyglądało to zupełnie inaczej. Hugh O'Brian jako Wyatt Earp potrafił bez trudu zastrzelić przeciwnika z odległości dwudziestu metrów, albo tylko go zranić, zależnie od potrzeby. Może to przez tą cholernie krótką lufę? Tak czy inaczej Harlen stwierdził ponad wszelką wątpliwość, że o trafieniu w cokolwiek może marzyć tylko wtedy, jeśli odległość nie przekracza trzech metrów, a nawet wtedy czasem spotykały go przykre niespodzianki. Trochę lepiej radził sobie z repetowaniem broni, chociaż wydawało mu się, że powinno to następować samoczynnie po każdym strzale. Owszem, powinno, ale żeby tak się stało, należało nacisnąć spust znacznie mocniej, niż to czynił, a wówczas nie było mowy o jakiejkolwiek celności.

No nic, w razie czego będę musiał przyłożyć komuś to cholerstwo do głowy albo do brzucha. Wtedy może nie chybię, pomyślał ponuro.

Wystrzelił dwanaście pocisków i właśnie ładował sześć kolejnych, kiedy usłyszał za plecami szelest. Odwrócił się gwałtownie z uniesioną bronią, ale nie zdążył zabezpieczyć bębna, w związku z czym część pocisków wysypała się na ziemię. W komorach zostały tylko dwa.

Spomiędzy drzew wyszła Cordie Cooke z dubeltówką prawie tak dużą jak ona sama. Broń była „złamana”, zupełnie jakby dziewczynka udawała się na polowanie. Zatrzymała się i w milczeniu mierzyła Harlena spojrzeniem małych świńskich oczu.

Boże, już zapomniałem, jaka ona jest okropna! - przemknęło mu przez głowę. Twarz Cordie kojarzyła mu się z pecyną budyniu, w którą ktoś wetknął oczy, gruby nochal i byle jak narysował usta. Włosy miała nierówno obcięte tuż poniżej uszu, brudna grzywka zasłaniała jej czoło. Miała na sobie tę samą workowatą sukienkę, w której zwykle chodziła do szkoły, tyle że jeszcze bardziej przepoconą i brudną, ciemnoszare skarpetki (kiedyś były białe) i rozdeptane brązowe półbuty. Widoczne w rozchylonych ustach zęby miały identyczny kolor jak skarpetki.

- Cześć, Cordie - powiedział jakby nigdy nic, opuszczając rękę z pistoletem. - Co się stało?

Wciąż wpatrywała się w niego bez słowa - przynajmniej tak mu się zdawało, bo wcale nie był pewien, czy ma otwarte oczy. Nagle zrobiła trzy kroki w jego kierunku.

- Upuściłeś pociski - powiedziała nosowym, bezbarwnym tonem, który Harlen tak często przedrzeźniał ku uciesze chłopaków. Posłał jej niepewny uśmiech, po czym przykucnął i zaczął je zbierać. Znalazł tylko dwa.

- Jeden jest za twoją lewą stopą, a drugi pod nią - podpowiedziała mu wciąż tym samym głosem.

Zgarnął je z ziemi, wepchnął do kieszeni, nie bawiąc się w ładowanie rewolweru, wyprostował się, zamknął bębenek i wetknął broń za pasek od spodni.

- Lepiej uważaj, bo odstrzelisz sobie siusiaka - ostrzegła go Cordie.

Zarumienił się od karku po cebulki włosów, poprawił temblak i wyniośle zmarszczył brwi.

- Czego chcesz, do cholery?

Wzruszyła ramionami i przełożyła dubeltówkę z ręki do ręki.

- Byłam ciekawa, kto tu strzela. Pomyślałam sobie, że może C.J. dorwał większego gnata.

Harlen doskonale pamiętał opowieść Dale'a Stewarta o spotkaniu z Congdenem.

- I właśnie dlatego wzięłaś ze sobą tę armatę? - zapytał najbardziej kąśliwym tonem, na jaki było go stać.

- Wcale nie. Congdena się nie boję, ale muszę uważać na tamtych.

- To znaczy na kogo?

Jeszcze bardziej zmrużyła oczy.

- Na tego dupka Roona. Van Syke'a. Na tych, którzy zabrali nam Tubby'ego.

- Myślisz, że go porwali?

Dziewczyna zwróciła twarz ku słońcu i nasypowi.

- Oni go nie porwali, tylko zabili.

- Zabili? - wykrztusił przez ściśnięte gardło. - Skąd wiesz?

Wzruszyła ramionami i oparła kolbę dubeltówki o pniak. Jej ramiona wyglądały jak miękkie białe rury.

- Bo go widziałam.

- Wi... widziałaś go? Martwego? Gdzie?

- Za oknem.

Twarz za oknem... Nie, to była ta stara kobieta, pani Duggan.

- Kłamiesz.

Patrzyła na niego oczami koloru brudnej wody.

- Ja nie kłamię.

- Widziałaś go przez okno? W swoim domu?

- A niby w czyim domu mieszkam, głupku?

Harlen miał wielką ochotę, żeby palnąć ją w tę gumiastą twarz, ale zerknął na dubeltówkę i jakoś się pohamował.

- Dlaczego nie wezwałaś policji?

- Bo jego i tak by już wtedy nie było, a poza tym nie mamy telefonu.

- Jak to: już by go nie było?

Słońce coraz śmielej przebijało się przez warstwę chmur, temperatura rosła z minuty na minutę. Koszulka Harlena była mokra od potu, ręka pod gipsem swędziała potwornie, niemniej jednak zadrżał tak, jakby nagle wszedł do lodowatej piwnicy. Cordie podeszła tak blisko, żeby słyszał jej szept.

- Już by go tam nie było, bo się ruszał. Najpierw pokazał się za oknem, a potem wszedł pod dom. Wiesz, tam gdzie zawsze włażą psy. Ale teraz już nie włażą.

- Ale przecież powiedziałaś, że był...

- Martwy. Bo był. Najpierw myślałam, że tylko go porwali, ale jak tylko go zobaczyłam, od razu zrozumiałam, że nie żyje. - Przeszła na drugą stronę drogi, żeby obejrzeć kolekcję butelek i puszek. Butelki były nietknięte, dziury pojawiły się tylko w dwóch puszkach. Zdegustowana pokręciła głową. - Moja mama też go widziała, ale ona myśli, że to był duch. Że chciał wrócić do domu.

- A chciał?

Harlen ze zdumieniem stwierdził, że mówi chrapliwym szeptem.

- Coś ty. - Cordie wróciła na jego stronę drogi i wpatrywała się w niego zza zasłony brudnych, pozlepianych włosów. - Bo to wcale nie jest Tubby. Tubby nie żyje, a oni posługują się jego ciałem. Chcą mnie dorwać. Za to, co zrobiłam Roonowi.

- A co mu zrobiłaś?

Wetknięta za pasek trzydziestka ósemka ciążyła mu coraz bardziej. Przed chwilą spostrzegł, że dubeltówka, chociaż złamana, jest nabita. Szalona Cordie paradowała z gotową do strzału bronią. Zastanawiał się, czy w razie potrzeby zdążyłby wyszarpnąć rewolwer zza paska i wystrzelić.

- Strzelałam do niego - odparła wypranym z emocji głosem. - Ale go nie zabiłam. Szkoda.

- Strzelałaś do doktora Roona? Do dyrektora szkoły?

- Aha. - Niespodziewanie wyciągnęła rękę, chwyciła rękojeść rewolweru i wyrwała mu go zza paska. Harlen nie zdążył nawet mrugnąć. Zbliżyła broń do twarzy, prawie dotknęła nosem bębenka. - Cholera, skądżeś wytrzasnął coś takiego?

- Mój ojciec...

- Wujek miał kiedyś takiego gnata. Gówno wart, trudno w coś trafić nawet z trzech metrów. - Podtrzymywała dubeltówkę lewym przedramieniem, celując z rewolweru w butelki i puszki. - Zupełnie do kitu. - Podała mu broń rękojeścią naprzód. - Wcale nie żartowałam, żebyś nie wsadzał go sobie za pasek. Wujek kiedyś mało nie odstrzelił sobie małego, kiedy potknął się i przewrócił po pijanemu. Lepiej noś go w tylnej kieszeni spodni i wpuść koszulę w spodnie.

Harlen postąpił zgodnie z jej radą. Było mu trochę niewygodnie, ale za to w każdej chwili mógł łatwo sięgnąć po broń.

- Dlaczego strzelałaś do Roona?

- Parę dni temu. Zaraz po tym, jak Tubby przyszedł po mnie. Od razu się domyśliłam, że Roon go na mnie nasłał.

- Nie pytam „kiedy”, tylko „dlaczego”.

Cordie pokręciła z politowaniem głową, jakby miała do czynienia z najwolniej myślącym człowiekiem na Ziemi.

- Bo zabił mojego brata, a potem nasłał go na mnie - wyjaśniła cierpliwie. - W tym roku dzieje się kupa dziwnych rzeczy. Mama wie o tym, tata zresztą też, ale on za rzadko tu bywa, żeby się przejmować.

- Ale go nie zabiłaś?

Nagle Harlen odniósł wrażenie, że otaczający ich las stał się wyjątkowo ponury i mroczny.

- Kogo?- Roona. - Nie. - Westchnęła z żalem. - Byłam za daleko. Podziurawiłam tylko trochę tego starego plymoutha i chyba zraniłam go w ramię. Może i w tyłek, ale nie jestem pewna.

- Gdzie?

- No przecież mówię: w ramię i w tyłek!

- Chodzi mi o miejsce, w którym strzelałaś. Gdzieś w mieście?

Cordie usiadła na nasypie. Między bladymi udami widać było majtki. Harlen nigdy nie podejrzewał, że znajdzie się w sytuacji, kiedy będzie widział majtki dziewczyny, ale nie będzie nimi zainteresowany. Teraz nie był ani trochę - kolorem niczym się nie różniły od jej skarpetek.

- Gdybym strzelała do niego w mieście, przy ludziach, od razu wsadziliby mnie do pierdla.

Skinął głową.

- Dorwałam go w wytapialni tłuszczu. Właśnie wysiadał z wozu. Podeszłabym bliżej, ale las kończy się jakieś piętnaście metrów od bramy. Podskoczył jak diabli, więc dlatego właśnie myślę, że trafiłam go w tyłek. W ramię też dostał, a potem wskoczył do ciężarówki i odjechał razem z van Syke'em. Chyba mnie jednak widzieli.

- Do jakiej ciężarówki? - zapytał Harlen, chociaż doskonale wiedział.

- Przecież wiesz! - Cordie ponownie westchnęła z politowaniem. - Do tego cholernego Trupowozu, ma się rozumieć!

Nieoczekiwanie złapała go za rękę i pociągnęła tak mocno, że wylądował na czworakach obok niej na nasypie. W głębi lasu rozległo się stukanie dzięcioła, od strony odległej o jakieś pół kilometra Catton Road dobiegał warkot silnika samochodu.

- Słuchaj! - Wciąż trzymała go za rękę. - Nie trzeba mieć wiele oleju w głowie, żeby się domyślić, że zobaczyłeś coś przez okno w Old Central. To dlatego spadłeś i rozwaliłeś sobie głowę. Może widziałeś też coś więcej.

Pokręcił energicznie głową, ale ona zupełnie to zignorowała.

- To oni zabili twojego kumpla, Duane'a. Nie wiem, jak to zrobili, ale jestem pewna, że to oni. - Na jej twarzy pojawił się dziwny wyraz. - To śmieszne, od początku chodziłam z nim razem do klasy i chociaż chyba ani razu się do mnie nie odezwał, to zawsze go lubiłam. Wciąż myślał, ale mnie to nie przeszkadzało. Nawet czasem sobie wyobrażałam, że może kiedyś pójdziemy razem na spacer pogadamy, i w ogóle... - Spojrzała na swoje palce zaciśnięte na nadgarstku Harlena i zwolniła uchwyt. - Nie przyszedłeś tu strzelać z rewolweru ojca dlatego, że znudziło ci się walić konia i znalazłeś nową zabawkę. Boisz się jak skurwysyn, a ja wiem czego się boisz.

Harlen wziął głęboki wdech.

- No dobrze - wychrypiał. - W takim razie, co robimy?

Cordie Cooke pochwaliła jego decyzję skinieniem głowy.

- Zwołujemy twoich kumpli, wszystkich, którzy mają z tym coś wspólnego, a potem razem bierzemy się za Roona i resztę, żywych i martwych.

- „Bierzemy się”? - Patrzył na nią z tak bliska, że mógłby nawet policzyć delikatne włoski na jej górnej wardze. - To znaczy?

- Że zabijemy żywych. - Cordie uśmiechnęła się, pokazując szare zęby. - Wybijemy ich do nogi, a z martwymi... Coś wymyślimy.

Nagle sięgnęła do jego krocza i zacisnęła palce. Odskoczył jak oparzony. Żadna dziewczyna nigdy czegoś takiego mu nie zrobiła.

- Może chciałbyś go wyjąć? - zapytała tonem, który zapewne miał być kuszący i uwodzicielski, ale w jego uszach brzmiał żałośnie i odrażająco. - Moglibyśmy oboje się rozebrać. Nikt nie patrzy.

Nerwowo zwilżył językiem usta.

- Może nie teraz - wykrztusił z trudem. - Kiedy indziej.

Cordie westchnęła, wzruszyła ramionami, wstała i zamknęła dubeltówkę.

- Dobra, jak chcesz. Więc jak, pójdziemy do miasta, zwołamy twoich kolesiów i bierzemy się do roboty?

- Teraz?

Zabijemy żywych, przemknęło mu przez głowę. Wybijemy ich do nogi... Wciąż miał przed oczami łagodną, zatroskaną twarz Barney'a z minionego wieczoru. Ciekawe, jaką minę miałby konstabl, aresztując go za zabójstwo dyrektora szkoły, dozorcy i Bóg wie kogo jeszcze.

- No pewnie, że teraz. A niby na co mamy czekać? Niedługo będzie ciemno, a wtedy oni znowu się pojawią.

- W porządku - usłyszał swój głos.

Wstał, otrzepał spodnie, wepchnął głębiej w tylną kieszeń rewolwer ojca i podążył za Cordie torami kolejowymi w stronę miasta.

24

Mike musiał pójść na cmentarz, ale za nic w świecie nie zrobiłby tego sam, przekonał więc matkę, że stanowczo zbyt długo nie odwiedzali grobu dziadka. Przez cały najbliższy tydzień ojciec miał pracować na nocną zmianę, nadarzała się więc dobra okazja, żeby w tę niedzielę całą rodziną wybrać się na cmentarz.

Czuł się potwornie głupio, czytając zapiski babci, szczególnie że robił to pod kołdrą, żeby mama niczego nie zauważyła, ale przecież to był pomysł babci, prawda? Gruby, oprawiony w skórę zeszyt zawierał niemal codzienne notatki z okresu od grudnia 1916 do końca 1919. Mike dowiedział się z nich wszystkiego, co chciał wiedzieć. William Campbell Phillips, ten z fotografii, po raz pierwszy pojawił się w zapiskach z lata 1917. Wyglądało na to, że był szkolnym kolegą babci, a nawet kimś więcej: jej ukochanym. Mike poczuł się trochę dziwnie, próbując sobie wyobrazić babcię jako dziewczynkę.

Skończyli gimnazjum w tym samym roku, 1904. Babcia wyjechała do Chicago - gdzie, o czym Mike wiedział z rodzinnych opowieści, w automatycznej pralni przy Madison Street poznała dziadka - William Campbell Phillips natomiast, który zapragnął zostać nauczycielem, uczęszczał do pobliskiego Jubilee College. Kiedy w roku 1910 babcia wróciła z Chicago jako szczęśliwa żona i matka, był już zatrudniony w Old Central. Jednak, sądząc z aluzji i niedomówień w dzienniku, młodzieńcza miłość nie zagasła w jego sercu. Całkiem często, korzystając z nieobecności dziadka pracującego w elewatorze zbożowym, zjawiał się z kwiatami i prezencikami. Pisywał również listy - chociaż w dzienniku nie było ani słowa o ich treści, Mike bez trudu mógł się jej domyślić. Babcia spaliła wszystkie, co do jednego.

Jeden zapis wzbudził jego szczególne zainteresowanie:

19 lipca 1917

Robiąc zakupy na targu z Katriną i Eloise, spotkałam tego niedobrego pana Phillipsa. Zapamiętałam Williama Campbella jako spokojnego i grzecznego chłopca, raczej milczącego, spoglądającego na świat poważnymi ciemnymi oczami, ale zdaje się, że ostatnio zaszła w nim jakaś zmiana. Katrina też zwróciła na to uwagę. Ostatnio matki skarżyły się na niego dyrektorowi szkoły. Najmniejsze oznaki nieposłuszeństwa karze dotkliwą chłostą. Cieszę się, że mały John jeszcze przez kilka lat nie trafi do jego klasy.

Jego zaloty są co najmniej niestosowne. Dzisiaj uparł się zabawiać mnie rozmową, chociaż nie przejawiałam do tego najmniejszej ochoty. Powiedziałam mu już dawno temu, że nie ma na co liczyć, szczególnie jeśli będzie postępował w taki sposób, ale on jakby tego nie rozumiał.

Ryan obraca wszystko w żart. Mężczyźni wciąż traktują pana Phillipsa jak małego chłopca, nie jak rywala. Oczywiście nie wspomniałam Ryanowi ani słowem o spalonych listach.

Równie interesująca notatka pojawiła się pod koniec października...

27 paźdź.

Teraz, kiedy nadszedł okres odpoczynku po ciężkich żniwach, w mieście coraz więcej mówi się o panu Phillipsie, nauczycielu, który zgłosił się na ochotnika do wojska, by walczyć z Niemcami.

Początkowo wszyscy myśleli, że to żart, jako że gentleman ów ma prawie lat trzydzieści, ale wczoraj przyjechał z Peorii już w mundurze. Katrina powiada, że prezentował się całkiem przystojnie. Krążą plotki, iż zdecydował się na ten krok, ponieważ i tak groziło mu zwolnienie. Odkąd rodzice małego Cattona wysłali do Rady Szkolnej list ze skargą na nadużywanie przemocy fizycznej przez pana Phillipsa, a nawet na bicie uczniów - ich syn trafił na kilka dni do szpitala, chociaż pan P. twierdził, że chłopiec potknął się i spadł ze schodów już po opuszczeniu klasy - kolejnym skargom i zażaleniom nie było końca. No cóż, bez względu na motywacje, z pewnością wybrał honorowe rozwiązanie. Ryan powiada, że zrobiłby tak samo, gdyby nie John, Katherine i Ryan Jr.

...19 listopada 1917:

Dzisiaj przyszedł pan Phillips. Nie mogę opisać wszystkiego, co się zdarzyło, ale dziękuję Bogu za to, że zaledwie kilka minut później zjawił się sprzedawca lodu. Gdyby nie to...

Twierdzi, że po mnie wróci. To podły człowiek, który nic sobie nie robi ze złożonej przeze mnie świętej przysięgi małżeńskiej ani z mojego macierzyństwa. Wszyscy twierdzą, że doskonale prezentuje się w mundurze, ale moim zdaniem wygląda po prostu żałośnie - jak dziecko przebrane za dorosłego.

Mam nadzieję, że już nigdy się nie pojawi.

Ostatnia wzmianka pochodziła z 27 kwietnia 1918:

Dzisiaj w pogrzebie pana Williama Campbella Phillipsa uczestniczyło wielu obywateli miasta. Ja nie poszłam, ponieważ rozbolała mnie głowa.

Ryan twierdzi, że chciano pochować go we Francji, razem z innymi, którzy zginęli w bitwie, ale jego matka zażądała, by ciało przysłano do domu. Ostatni list dotarł do mnie już wtedy, kiedy wiedzieliśmy o jego śmierci. Popełniłam błąd i go przeczytałam - zapewne z sentymentu. Napisał go we francuskim szpitalu, lecząc się z ran odniesionych na polu bitwy, nieświadom, że już niedługo grypa dokończy dzieła rozpoczętego niemieckimi kulami. Wyznał mi w nim, że podczas pobytu w okopach utwierdził się w swoich pragnieniach i że nikt ani nic nie powstrzyma go przed tym, żeby wrócić i mnie odzyskać. Tak właśnie napisał: „odzyskać”.

A jednak coś go powstrzymało.

Ogromnie boli mnie głowa. Muszę odpocząć. Już nigdy nie wspomnę o tym pożałowania godnym, natrętnym człowieku.

Grób dziadka znajdował się po lewej stronie cmentarza, w trzecim rzędzie, blisko głównej bramy. Obok były groby innych O'Rourke'ów i Reillych, a nieco dalej wolne miejsca czekające na rodziców Mike'a oraz na niego i jego siostry. Położyli kwiaty, w milczeniu zmówili modlitwę, a potem, korzystając z tego, że rodzice zajęli się robieniem porządków, Mike wyruszył na poszukiwania. Nie musiał sprawdzać napisów na wszystkich pomnikach, ponieważ wiele z nich znał, dużą pomocą służyły mu natomiast małe amerykańskie flagi, które w Dzień Pamięci skauci powtykali w groby żołnierzy i weteranów. Kolory flag trochę już wyblakły, ale biało-granatowo-czerwone proporczyki wciąż jeszcze były doskonale widoczne.

I całkiem liczne.

Phillips spoczywał po drugiej stronie cmentarza, nieco w głębi. Napis głosił: WILLIAM CAMPBELL PHILLIPS, 9 SIERPNIA 1888 - 3 MARCA 1918, ZGINĄŁ PO TO, ŻEBY ŻYŁA DEMOKRACJA.

Mogiła wyglądała tak, jakby całkiem niedawno ktoś tu kopał i byle jak usypał ziemię z powrotem. Dokoła znajdowało się kilka okrągłych zagłębień mniej więcej półmetrowej średnicy.

Rodzice wołali go z trawiastego parkingu przed wejściem, więc Mike odwrócił się na pięcie i pobiegł do nich.

***

Ojciec C. ucieszył się na jego widok.

- Rusty nawet z kartki nie potrafi niczego wydukać po łacinie. Proszę, poczęstuj się ciasteczkiem.

Mike wciąż nie odzyskał apetytu, niemniej jednak sięgnął po ciastko.

- Potrzebuję pomocy - powiedział, przełykając. - Twojej pomocy, ojcze.

- Czego tylko sobie zażyczysz, Michaelu - odparł kapłan.

Mike wziął głęboki wdech i rozpoczął opowieść. Przedstawił ją od początku do końca, niczego nie pomijając. Układał sobie wszystko w głowie podczas choroby, kiedy na jakiś czas opuszczała go gorączka, lecz teraz historia wydała mu się jeszcze bardziej nieprawdopodobna niż kiedykolwiek. Mimo to opowiedział ją do końca.

Kiedy skończył, zapadła cisza. Ojciec Cavanaugh przyglądał się mu zmrużonymi oczami.

- Michaelu, czy mówisz całkiem serio? A może to jakiś żart?

Mike wpatrywał się w niego bez słowa.

- Nie, widzę, że to nie żart... - Z piersi księdza wyrwało się głębokie westchnienie. - Więc naprawdę myślisz, że widziałeś ducha tego żołnierza?

Mike energicznie pokiwał głową.

- Tak! Tyle że to nie duch. Był na to zbyt... konkretny.

Ojciec C. skinął głową, wciąż obserwując go uważnie.

- Ale przecież to nie mógł być ten William Campbell...

- Phillips.

- Właśnie: William Campbell Phillips. To nie mógł być on, ponieważ umarł czterdzieści dwa lata temu, a więc musimy mieć do czynienia albo z duchem, albo z jakimś innym zjawiskiem nadprzyrodzonym, nie uważasz?

Tym razem to Mike skinął głową.

- Czego właściwie ode mnie oczekujesz, chłopcze?

- Egzorcyzmów. Czytałem o nich w...

Kapłan nie pozwolił mu dokończyć.

- Michaelu, Michaelu... Egzorcyzmy stanowiły produkt średniowiecza, były formą magii stosowaną w celu wypędzenia demonów z człowieka, a demony, według ówczesnych wierzeń, ponosiły odpowiedzialność za wszystko, od choroby poczynając, na odleżynach kończąc. Chyba nie sądzisz, że ten... że to zjawisko, które widziałeś w gorączce, było demonem, prawda?

Mike uznał, że lepiej nie wyprowadzać go z błędu i nie tłumaczyć, że żołnierz z pewnością nie stanowił wytworu gorączkowych koszmarów.

- Nie wiem - odparł zgodnie z prawdą. - Wiem tylko tyle, że chce zrobić krzywdę babci i wydaje mi się, że ksiądz może temu zapobiec. Pójdzie ksiądz ze mną na cmentarz?

Ojciec Cavanaugh zmarszczył brwi.

- Cavalry Cemetery to poświęcona ziemia. Wszystko, co mógłbym zrobić, już zostało zrobione. Zmarli spoczywają tam w spokoju.

- Ale egzorcyzm...

- Egzorcyzm ma na celu wygnanie złych duchów z miejsca lub ciała, w którym zamieszkały - przerwał mu kapłan. - Czyżbyś sugerował, że duch tego żołnierza zamieszkał w twojej babci albo w twoim domu?

- No, nie...

- Poza tym egzorcyzmy stosuje się przeciwko demonom, a nie duszom zmarłych. Za dusze zmarłych modlimy się i prosimy je o wsparcie. Nie ulegamy prymitywnym przesądom, według których dusze są groźne i niebezpieczne.

Coraz bardziej zdezorientowany Mike pokręcił głową.

- Ale czy chociaż pójdzie ojciec ze mną na cmentarz?

Nie miał pojęcia dlaczego to dla niego takie ważne.

- Naturalnie. Możemy pojechać choćby zaraz.

Mike zerknął w okno. Zrobiło się już prawie ciemno.

- Wolałbym jutro.

- Jutro z samego rana, zaraz po mszy, jadę do Peorii na spotkanie z przyjacielem jezuitą. Wrócę bardzo późno. Wtorek i środę też mam zajęte. Czy ta sprawa może poczekać do czwartku?

Mike przygryzł wargę.

- W takim razie chodźmy teraz. - Jednak nie było jeszcze całkiem ciemno. - Może ojciec zabrać coś ze sobą?

Ksiądz znieruchomiał z jednym ramieniem w rękawie kurtki.

- Co masz na myśli?

- Na przykład krucyfiks. Albo jeszcze lepiej hostię z ołtarza. Na wypadek, gdyby to tam było.

Kapłan pokręcił głową.

- Widzę, że śmierć przyjaciela wstrząsnęła tobą bardziej niż przypuszczałem. Czy wydaje ci się, że występujemy w filmie o wampirach? Naprawdę sądzisz, że zgodziłbym się dla zabawy posługiwać ciałem naszego Pana?

- Więc może chociaż trochę wody święconej? - nie rezygnował Mike. Wyjął z kieszeni niedużą plastikową buteleczkę. - Mam coś takiego...

Ojciec C. westchnął głośno.

- No dobrze. Idź po płynną amunicję, a ja w tym czasie wyprowadzę papamobil z garażu. Musimy się spieszyć, jeśli chcemy zdążyć przed porą, o której wampiry wstają z grobów.

Roześmiał się, ale Mike tego nie usłyszał, ponieważ był już na zewnątrz i co sił w nogach pędził z buteleczką do kościoła.

***

Dzień wcześniej, w sobotę, matka Dale'a wezwała doktora Viskesa. Węgierski emigrant pobieżnie zbadał chłopca, zwrócił uwagę na szczękanie zębami, stwierdził, że „nie jest dzieckowym sykologiem”, przepisał gorącą zupę oraz ścisły post, jeśli chodzi o komiksy i filmy grozy, i wyszedł, mamrocząc coś niezrozumiale. Matka odchodziła od zmysłów z niepokoju, wydzwaniała po znajomych w nadziei, że ktoś z nich zna jakiegoś dziecięcego psychologa, telefonowała nawet dwa razy do Chicago, żeby zostawić wiadomość mężowi. W końcu Dale poczuł, że musi ją uspokoić.

- Przepraszam, mamo - powiedział, siadając w łóżku i starając się zapanować nad drżeniem w głosie. Prawie mu się udało, w znacznej mierze dzięki temu, że był jasny dzień. - Przecież wiesz, że zawsze bałem się piwnicy, a kiedy zgasło światło i nadepnąłem na tego martwego kota... No wiesz... Sama rozumiesz...

Usiłował sprawiać wrażenie zawstydzonego, ale całkowicie racjonalnie myślącego. To drugie było nieporównanie trudniejsze. Osiągnął jednak zamierzony cel, ponieważ matka dała spokój telefonowi i przyniosła mu tyle gorącej zupy, że utopiłby się w niej nie jeden, ale kilka kotów. Przyszedł Kevin, powiedziała mu jednak, że Dale odpoczywa. Lawrence wrócił z wizyty u kolegi, zaczekał, aż matka zejdzie na dół, po czym zapytał konspiracyjnym szeptem:

- Naprawdę coś widziałeś?

Dale wahał się tylko przez sekundę. Co prawda jego młodszy brat pod wieloma względami był jeszcze smarkaczem, ale z pewnością nie miał długiego języka.

- Aha.

- Co to było?

Lawrence podszedł bliżej, manewrując w taki sposób, żeby zachować bezpieczny dystans od swojego łóżka. Nawet za dnia bał się ukrytej pod spodem ciemności.

- Tubby Cooke. - Wystarczyły te dwa słowa, żeby przerażenie znowu podeszło Dale'owi do gardła. - Nie żył, ale otworzył oczy i spojrzał na mnie.

Całe szczęście, że nie uczynił tego wyznania przed matką albo panem Grumbacherem, bo jak nic leżałby już w wyściełanej celi bez klamek. Lawrence tylko skinął głową. Dale uświadomił sobie ze zdumieniem, że brat od razu mu uwierzył, bez wahania ani jakichkolwiek zastrzeżeń.

- Dzisiaj już raczej nie wróci. Poprosimy mamę, żeby zostawiła na noc wszystkie światła.

Dale westchnął cicho. Bardzo by chciał, żeby rozwiązanie było takie proste: włączyć na noc wszystkie światła. W sobotę tak właśnie zrobili, a potem przez całą noc na zmianę stali na warcie - a raczej leżeli. Dale czytał komiksy o Supermanie, równocześnie obserwując ciemne kąty pokoju. Gdzieś około trzeciej nad ranem spod łóżka Lawrence'a dobiegł ledwo słyszalny szmer... jakby poruszenie kota budzącego się ze snu... i Dale natychmiast zerwał się na nogi, ściskając w dłoniach rakietę tenisową, z którą się położył. Szmer jednak się nie powtórzył. Dale zasnął dopiero przed świtem, kiedy niebo prześwitujące między liśćmi drzew za oknem stało się jaśniejsze od samych liści. O ósmej przyszła matka, żeby obudzić ich do kościoła, ale obaj chłopcy byli tak potwornie zmęczeni, że pozwoliła im jeszcze pospać.

W niedzielę po kolacji - mniej więcej o tej samej porze, kiedy Mike O'Rourke jechał z ojcem C. na cmentarz - Dale i Lawrence bawili się na podwórku, korzystając z ostatnich promieni zachodzącego słońca. W pewnej chwili z drugiej strony domu rozległo się umówione wołanie. Okazało się, że to Jim Marlen w towarzystwie Cordie Cooke. Tak bardzo do siebie nie pasowali (w szkole przecież przez te wszystkie lata nie odezwali się do siebie nawet słowem!), że Dale zapewne parsknąłby śmiechem, gdyby nie śmiertelnie poważna mina Harlena, jego ręka na temblaku oraz dubeltówka w dłoniach Cordie.

- Jezu! - Lawrence wskazał broń ruchem głowy. - Narobisz sobie kłopotów, jeśli będziesz tak z tym paradować po ulicy!

- Zamknąć się i słuchać - powiedziała Cordie z kamienną twarzą.

Lawrence poczerwieniał jak burak, zacisnął pięści i postąpił krok naprzód, ale Dale natychmiast złapał go i przytrzymał.

- O co chodzi? - zapytał.

- Dzieją się różne rzeczy - odparł Harlen szeptem, rozglądając się na boki. Ujrzawszy Kevina Grumbachera, który właśnie zbliżał się od strony swojego domu, zmarszczył brwi i zacisnął usta. Na widok Cordie z dubeltówką Kevin uniósł wysoko brwi, zatrzymał się, po czym obrzucił grupkę pytającym spojrzeniem.

- On jest z nami - uspokoił Dale Harlena.

- Dzieją się różne rzeczy - powtórzył Harlen. - Chodźmy po Mike'a. Musimy pogadać.

Dale skinął głową. Uwolnił brata, nakazując mu wzrokiem zachowanie spokoju, po czym pobiegli po rowery. Kevin przyprowadził swój, ale ponieważ Cordie nie miała roweru, wszyscy ruszyli na piechotę. Dale wolałby, żeby szli trochę prędzej, bo przecież w każdej chwili mógł nadjechać jakiś samochód, którego kierowca być może zainteresowałby się widokiem Cordie Cooke z wielką dubeltówką w rękach.

Na szczęście ulica była pusta. Przypominała długi ciemny tunel z jasnym wylotem po zachodniej stronie. Na Second i Third Avenue oraz na Hard Road także nie było żywego ducha. Przez nieliczne szczeliny w baldachimie z liści można było dostrzec obłoki rozświetlone różową wieczorną zorzą. Zboże na polach zaczynających się przy Depot Street sięgało im ponad głowy; teraz, o zmroku, przypominało ciemnozieloną poruszającą się lekko ścianę.

Mike nie odpowiedział na wołania, chociaż z tyłu domu stał oparty o ścianę jego rower. W pewnej chwili w oknie zapłonęło światło, otworzyły się drzwi, wyszedł pan O'Rourke, wsiadł do samochodu i odjechał. Po krótkiej, odbytej szeptem naradzie przemknęli do kurnika, żeby tam zaczekać na powrót Mike'a.

***

Jadąc papamobilem z ojcem C. między szpalerami zboża kołyszącymi się po obu stronach Jubilee County Road, Mike miał wrażenie, że wraca w towarzystwie starszego brata. Było to całkiem nowe i bardzo przyjemne uczucie, jako że w rzeczywistości nie miał starszego brata, który mógłby dać nauczkę gnębiącym go osiłkom albo wyciągnąć go z tarapatów.

Bał się, że wyjdzie przed księdzem na kompletnego idiotę, jeszcze bardziej jednak bał się o babcię, nie wspominając już o tym, że sam mocno obawiał się prześladującego ją żołnierza. Kiedy skręcili w drogę numer sześć i minęli nieczynną w niedziele Black Tree Tavern, ukradkiem dotknął plastikowej butelki spoczywającej w kieszeni jego spodni.

U podnóża wzniesienia panowała już niemal całkowita ciemność - las był tu gęsty, poszycie wysokie i splątane. Mike bardzo się cieszył, że nie musi teraz siedzieć w Jaskini pod drogą. Najlepiej czuł się na relatywnie otwartej przestrzeni na szczycie wzgórza; co prawda słońce już skryło się za horyzontem, lecz wysokie cirrusy wciąż jeszcze jarzyły się różowym i koralowym blaskiem. Pojedyncze drzewa i kamienie nie rzucały cieni.

Wysiedli z samochodu i weszli na cmentarz, zamykając za sobą furtkę. Ojciec Cavanaugh wskazał na brązowozielony posąg Chrystusa na końcu głównej alei.

- Widzisz, Michael? To miejsce wiecznego spokoju, ponieważ On troszczy się o zmarłych tak samo jak o żywych.

Mike skinął głową, myśląc jednocześnie o Duane'em, stawiającym samotnie czoło temu, co w końcu go zabiło. Ale Duane nie był katolikiem, pomyślał. I co z tego? - pojawiła się zaraz następna myśl.

- Tędy, ojcze.

Poprowadził księdza między nagrobkami. Zerwał się lekki wietrzyk, poruszając liśćmi na nielicznych drzewach rosnących przy ogrodzeniu oraz małymi chorągiewkami na grobach weteranów. Mogiła żołnierza wyglądała tak samo jak wtedy, kiedy był tu ostatnio: jakby ktoś ją rozkopał, a następnie byle jak zasypał. Ojciec Cavanaugh potarł ręką podbródek.

- Czy zastanawia cię wygląd tego grobu?

- No... tak.

- Nie ma w tym niczego nadzwyczajnego. Ziemia na starych mogiłach często się zapada i wtedy ci, którzy opiekują się cmentarzem, starają się ją uzupełnić. Widzisz? Tutaj zasiano trawę. Za dwa tygodnie wszystko będzie jak nowe.

Mike nerwowo obgryzał paznokieć kciuka.

- Cmentarzem opiekuje się Karl van Syke...

- Tak? I co z tego?

Chłopiec wzruszył ramionami.

- Czy... Czy ksiądz może pobłogosławić ten grób?

Ojciec C. lekko zmarszczył brwi.

- A więc jednak egzorcyzmy, Michael? - Uśmiechnął się. - Obawiam się, że to nie takie proste. Tylko nieliczni księża wiedzą jak je odprawiać... To na szczęście prawie całkiem zapomniany rytuał, a po to, żeby go odprawić, trzeba mieć specjalne pozwolenie arcybiskupa albo Watykanu.

- Chodziło mi tylko o zwykłe błogosławieństwo...

Kapłan westchnął. Wiatr przybrał na sile. Był zimny i przejmujący, jakby poprzedzał zbliżającą się, choć jeszcze niewidoczną burzę. Zrobiło się już na tyle ciemno, że świat prawie całkiem stracił barwy; wszystkie nagrobki były szare, wysoka trawa - sinoblada, a drzewa przy ogrodzeniu - czarne. Nawet chmury przygasły i poszarzały. Nad wschodnim horyzontem zapłonęła samotna gwiazda.

- Coś mi się wydaje, że dla tego biedaka jest już za późno na wszelkie błogosławieństwa - zauważył ojciec Cavanaugh.

Mike sięgnął po wodę święconą, ale kapłan już uniósł prawą rękę z wyprostowanymi trzema placami i połączonym kciukiem oraz małym palcem.

- In nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti. Amen.

Mike pospiesznie wręczył mu buteleczkę z wodą święconą. Ojciec C. uśmiechnął się i potrząsnął głową, niemniej jednak pokropił mogiłę i powtórnie uczynił znak krzyża. Mike z pewnym opóźnieniem wpadł na pomysł, że dobrze by było się przeżegnać.

- I co, zadowolony? - zapytał kapłan.

Mike z natężeniem wpatrywał się w grób. Spod ziemi nie odezwały się potępieńcze jęki, z miejsc, na które spadły krople wody święconej, nie uniosły się smużki dymu. Powoli zaczął nabierać przekonania, że zrobił z siebie kompletnego idiotę. Wolnym krokiem ruszyli z powrotem do samochodu. Kapłan opowiadał przyciszonym głosem o dawnych obyczajach towarzyszących grzebaniu zmarłych. W pewnej chwili Mike stanął jak wryty i szarpnął go za rękaw kurtki.

- Ojcze!

Kilka alejek od ogrodzenia rosły trzy wysokie na jakieś pięć metrów ni to drzewa, ni krzewy w kształcie jałowców. Tworzyły niemal dokładnie równoboczny trójkąt wypełniony głęboką ciemnością. I właśnie tam, w tej ciemności, stał żołnierz. Resztki gasnącego światła wydobywały z mroku szerokie rondo kapelusza, błyszczały w klamrze wojskowego pasa, zaznaczały plamami brunatnej szarości spodnie i zabłocone onuce. Mimo przerażenia, w duszy Mike'a coś niemal krzyczało z radości: On jest prawdziwy! Ojciec C. też go widzi! On jest prawdziwy!

Istotnie, ojciec C. też go zauważył. Na chwilę napiął mięśnie, po czym odprężył się i zerknął na Mike'a z pogodną twarzą.

- No tak... Powinienem był się domyślić, że jeśli ktoś tu robi sobie żarty, to nie ty, Michaelu.

Żołnierz nawet nie drgnął. Jego twarz była zupełnie niewidoczna pod rondem kapelusza. Ojciec Cavanaugh delikatnie uwolnił ramię z uścisku Mike'a i zrobił trzy kroki naprzód. Chłopiec stał w miejscu jak wmurowany.

- Wyjdź tu do nas, synu - powiedział kapłan łagodnym tonem, jakby przemawiał do wystraszonego kota, który wspiął się na drzewo. - Wyjdź i porozmawiaj z nami.

Żołnierz nawet nie drgnął. Ojciec Cavanaugh zrobił kolejne dwa kroki naprzód. Od nieruchomej postaci dzieliło go najwyżej półtora metra.

- Ojcze... - szepnął Mike.

Kapłan zerknął na niego przez ramię i uśmiechnął się.

- Jeszcze nie wiem, o co tu chodzi, ale na pewno...

Żołnierz skoczył... Nie, właściwie nie skoczył, lecz wystrzelił spomiędzy wysokich jałowców - cyprysy, przypomniał sobie Mike; takie drzewa nazywają się cyprysy - z odgłosem, który Mike'owi natychmiast przywiódł na myśl wściekłego psa, z którym dawno temu rozprawiła się babcia. Ojciec C. był o głowę wyższy od żołnierza, tamten jednak uderzył w niego z ogromnym impetem i obaj runęli na ziemię. Ksiądz był zbyt zaskoczony, żeby cokolwiek wykrztusić albo zawołać, z gardła żołnierza natomiast nieprzerwanie wydobywał się przeraźliwy charkot połączony ze skowytem i warczeniem. Przetoczyli się po trawie, rąbnęli w najbliższy nagrobek; żołnierz usiadł okrakiem na piersi księdza, długie kościste palce zacisnął na jego szyi.

Ojciec Cavanaugh wpatrywał się w napastnika wytrzeszczonymi oczami. Otworzył usta, ale wydobył się z nich jedynie zduszony charkot. Kapelusz żołnierza zsunął się na tył głowy, odsłaniając gładką, jakby woskową, pozbawioną rysów twarz i dwoje oczu jak małe okrągłe kamyki. Żołnierz również otworzył usta - a raczej pojawiły się nie wiadomo skąd i kiedy, okrągłe, rozdziawione, wypełnione małymi ostrymi zębami. Zębów było mnóstwo, stanowczo zbyt wiele, wyrastały nie tylko z góry i z dołu, lecz także z boków, nie w jednym lecz w kilku rzędach.

- Michael! - Wyglądało na to, że chude ale nadzwyczaj mocne palce żołnierza zaciskają się na szyi kapłana z niesamowitą siłą. Ojciec Cavanaugh wił się i szarpał, lecz postać w mundurze wciąż siedziała na nim okrakiem, jakby wrośnięta kolanami w ziemię. - Michael!!!

Mike otrząsnął się z osłupienia, dwoma susami pokonał kilkumetrową odległość dzielącą go od walczących i począł okładać pięściami grzbiet i ramiona żołnierza. Miał wrażenie, że jego ręce uderzają nie w ciało, lecz w worek pełen wijących się węgorzy. Z całej siły rąbnął tamtego w głowę, tak że kapelusz poleciał daleko między nagrobki. Czaszka żołnierza była różowa i łysa. Mike uderzył ponownie. Ułamek sekundy później żołnierz oderwał jedną rękę od gardła ojca Cavanaugha i machnął nią na oślep do tyłu, trafiając Mike'a w pierś. Chłopiec poleciał w tył, jakby potrąciła go ciężarówka, wylądował na ziemi między cyprysami, przeturlał się kilka razy, wstał, złapał leżącą obok ciężką gałąź.

Żołnierz pochylał się coraz niżej, policzki napęczniały mu tak jakby zgromadził w nich kilka porcji tytoniu do żucia, wargi cofnęły się, szczęki wysunęły naprzód, prezentując w całej okazałości kilka rzędów drobnych, ostrych jak szpilki zębów. Kapłan uwolnił lewą rękę, rozpaczliwie uderzał napastnika w twarz i pierś. Po każdym ciosie pozostawało wyraźne wgłębienie, jak w miękkim wosku albo glinie; w ciągu kilku sekund wypełniało się, niknąc bez śladu. Twarz żołnierza zdawała się falować jak niezastygnięta galareta, oczy przemieszczały się we wszystkich kierunkach, ale cały czas wpatrywały się w kapłana. Szczęki wydłużyły się jeszcze bardziej, wystawały z półpłynnej twarzy już co najmniej na piętnaście centymetrów, zbliżały się do gardła kapłana.

Mike rzucił się naprzód, podniósł ciężką gałąź wysoko nad głowę, zamachnął się z całej siły i uderzył, trafiając żołnierza tuż nad lewym uchem. Uderzeniu towarzyszył głuchy donośny odgłos. W pierwszej chwili Mike pomyślał, że po prostu urwał tamtemu głowę. Czaszka przechyliła się pod zupełnie nieprawdopodobnym kątem, dosłownie zawisła na nienaturalnie wydłużonej szyi. Żaden kręgosłup nie wytrzymałby takiego odkształcenia. Biała, nieuformowana twarz odwróciła się w stronę chłopca, ruchome oczy skoncentrowały na nim przeszywające spojrzenie. Lewe ramię wystrzeliło w bok szybciej niż atakujący wąż, palce zacisnęły się na gałęzi, wyrwały ją Mike'owi z rąk. Gruby konar trzasnął jak zapałka. Głowa żołnierza wróciła na poprzednie miejsce, szczęki ponownie urosły, zbliżając się do gardła kapłana.

- Boże! - wycharczał ojciec Cavanaugh.

Zaraz potem żołnierz zwymiotował na niego. Mike cofnął się o krok, patrząc z przerażeniem na lejący się z przerażającego pyska strumień brązowych, wijących się obrzydliwie robaków. Spadały na twarz, szyję i klatkę piersiową księdza. Kilka dostało się do otwartych ust. Ojciec Cavanaugh rzęził i charczał, usiłował wypluć robaki na trawę, odwrócić głowę w bok, ale żołnierz unieruchomił go stalowym uściskiem nieprawdopodobnie długich palców i pochylił się jeszcze niżej, jak kochanek szykujący się do od dawna oczekiwanego pocałunku. Rzeka robaków wciąż wylewała się z ohydnego pyska. Mike zrobił krok naprzód, ale zaraz ponownie znieruchomiał, ponieważ ujrzał z przerażeniem, jak niektóre robaki zagłębiają się w ciało księdza! Kilka wniknęło do jego piersi, inne, wijąc się obrzydliwie, weszły w policzki, szyję i czoło. Mike krzyknął, sięgnął po złamaną gałąź i dopiero wtedy przypomniał sobie o wodzie święconej. Wyszarpnął buteleczkę z kieszeni, chwycił żołnierza za kołnierz i wylał na niego resztę zawartości buteleczki. Nie oczekiwał wyraźniejszej reakcji niż wtedy, kiedy ojciec C. skropił mogiłę, ale tym razem stało się zupełnie inaczej.

Rozległ się przeraźliwy syk, jakby żrący kwas zetknął się z mięsem i tłuszczem. W materiale mundurowej kurtki pojawił się nieregularny rząd otworów, jak po serii z pistoletu maszynowego. Żołnierz krzyknął - chociaż w gruncie rzeczy ten odgłos bardziej przypominał jakiś nieludzki charkot wymieszany z sykiem i bulgotem - a następnie wygiął się w tył w zupełnie nieprawdopodobny łuk, tak że szczyt jego nagiej czaszki prawie zetknął się z obcasami wojskowych butów. Ramiona wiły się i trzepotały niczym macki zakończone ponad dwudziestocentymetrowymi, uzbrojonymi w potężne pazury palcami. Mike odskoczył i chlusnął resztkami wody święconej na odrażające stworzenie.

Rozszedł się smród siarki, przednia część munduru żołnierza buchnęła błękitnym płomieniem, paskudztwo odturlało się na bok, wijąc się tak, jak nie zdołałby tego zrobić żaden człowiek. Ojciec Cavanaugh z trudem odpełzł metr albo półtora, oparł głowę o najbliższy nagrobek i wymiotował gwałtownie. Mike uświadomił sobie, że jest teraz całkowicie bezbronny - buteleczka była pusta. Żołnierz wczołgał się między cyprysy, przywarł klatką piersiową i twarzą do ziemi, a następnie - niewiarygodne, lecz jednak prawdziwe - zakopał się, a raczej zagłębił w niej tak samo, jak niedawno brązowe robaki zagłębiały się w ciele ojca Cavanaugha. Dwadzieścia sekund później nie pozostał po nim żaden, nawet najmniejszy ślad. Mike podszedł bliżej, zobaczył wylot tunelu o karbowanych krawędziach, poczuł smród zgnilizny i rozkładu. Zaraz potem otwór zasklepił się i pozostał po nim tylko krąg zapadniętej ziemi, identyczny jak wiele dokoła. Chłopiec odwrócił się w stronę księdza.

Ojciec C. klęczał zgięty wpół, z pochyloną głową, wymiotując raz po raz. Jedynym śladem, jaki pozostał po robakach, były czerwone plamy na policzkach i piersi - kapłan najwidoczniej sam rozerwał sobie koszulę. W przerwach między torsjami rozpaczliwie łapał powietrze i szeptał:

- Jezu... Jezu... Jezu...

Brzmiało to jak jakaś litania. Mike odetchnął głęboko, podszedł i objął mężczyznę ramieniem. Po policzkach księdza popłynęły łzy. Przy pomocy chłopca dźwignął się na nogi, a następnie, opierając się na nim prawie całym ciężarem ciała, dał się poprowadzić do furtki.

Zrobiło się już prawie zupełnie ciemno. Samochód stanowił zaledwie plamę jeszcze głębszej czerni za ogrodzeniem. Wiatr szeleścił rosnącym po drugiej stronie drogi zbożem; Mike'owi ten odgłos kojarzył się z jakimiś okropnymi, ślizgającymi się po powierzchni ziemi i pod nią stworami. Robił, co mógł, żeby skłonić księdza do szybszego marszu. Najchętniej trzymałby się od niego z daleka - bez trudu mógł sobie wyobrazić robaki przebijające się przez skórę kapłana i zagłębiające się w jego ciało - ale ojciec Cavanaugh samodzielnie z pewnością nie utrzymałby się na nogach.

Wreszcie dotarli do furtki, zataczając się, wyszli na parking. Mike wepchnął księdza za kierownicę, obiegł samochód, wsiadł z drugiej strony, pochylił się nad jęczącym mężczyzną, żeby zablokować od wewnątrz drzwi. Coś się poruszało w ciemności, za bramą cmentarza, mniej więcej tam gdzie znajdowała się szopa na narzędzia. Na szczęście ojciec C. zostawił kluczyk w stacyjce. Mike uruchomił silnik, włączył światła. Blask reflektorów wydobył z mroku nagrobki i odległą o jakieś trzydzieści metrów kępę cyprysów, ale nie dotarł do wysokiego krzyża w głębi cmentarza.

Ksiądz wyszeptał coś niezrozumiale.

- Co takiego?

Mike miał wrażenie, że na gardle zaciska mu się żelazna obręcz. Czy tylko mu się zdawało, czy tuż za granicą światła poruszały się jakieś cienie?

- Ty... musisz... prowadzić... - wykrztusił ojciec Cavanaugh, po czym przechylił się na bok i znieruchomiał.

Mike policzył do trzech, otworzył drzwi, ponownie obiegł samochód, wcisnął się na fotel kierowcy, przepchnął bezwładne ciało kapłana na miejsce pasażera i zablokował drzwi od środka. Tak, nie ulegało wątpliwości, że koło szopy coś się porusza.

Parę razy prowadził samochód ojca, a kiedyś ojciec C. pozwolił mu usiąść za kierownicą papamobila - było to na bocznej drodze podczas powrotu z jakiejś wizyty duszpasterskiej. Z trudem widział cokolwiek przed długą maską lincolna, ale przynajmniej sięgał stopami do pedałów. Podziękował w duchu Bogu za to, że samochód był wyposażony w automatyczną skrzynię biegów.

Wrzucił wsteczny, z szurgotem opon wycofał się na drogę numer sześć, mało nie wpakował się do rowu po drugiej stronie, zahamował gwałtownie. Silnik zgasł, ale na szczęście od razu udało mu się ponownie go uruchomić.

Cienie zbliżały się do furtki.

Mike wcisnął pedał gazu w podłogę, potężny pojazd z rykiem silnika pomknął w dół stromego zbocza, niczym rakieta przeleciał obok Black Tree Tavern. Niewiele brakowało, żeby Mike nie zmieścił się na zakręcie w Jubilee Road, ale jakoś utrzymał samochód na drodze. Zwolnił dopiero tuż przed miastem, uświadomiwszy sobie, że pędzi ponad sto dwadzieścia kilometrów na godzinę. W ślimaczym tempie jechał ulicami Elm Haven, niemal pewien, że lada chwila zatrzyma go Barney, albo ktokolwiek. Wcale by się nie zmartwił, gdyby tak się stało. Ojciec Cavanaugh leżał skulony na fotelu pasażera; jęczał cicho, a jego ciałem wstrząsały gwałtowne dreszcze.

Mike prawie się rozpłakał, kiedy wreszcie zatrzymał samochód pod latarnią przy plebanii i wyłączył silnik. Wysiadł, przeszedł na drugą stronę samochodu, otworzył drzwi i pomógł księdzu wysiąść z pojazdu. Kapłan miał śmiertelnie bladą, mokrą od potu twarz i zamknięte powieki, pod którymi dziko poruszały się gałki oczne. Czerwone ślady na twarzy, szyi i klatce piersiowej wyglądały jak pozostałości po ogromnych pijawkach, czerwone i wyraźne. Chłopiec dowlókł półprzytomnego mężczyznę do drzwi i zaczął głośno wołać w nadziei, że pani McCafferty czeka jeszcze na księdza z kolacją. Chwilę potem zapłonęło światło na ganku, drzwi się otworzyły i wyszła niewysoka, korpulentna kobieta przepasana fartuchem.

- Dobry Boże! - wykrzyknęła, podnosząc ręce do twarzy. - Co się stało?

Przeszywała Mike'a oskarżycielskim spojrzeniem, jakby podejrzewała, że to on jest wszystkiemu winny.

- Ksiądz... źle się poczuł - wykrztusił chłopiec.

Pani McCafferty skinęła głową, jakby takie wyjaśnienie zupełnie jej wystarczyło, a następnie wspólnymi siłami zaprowadzili słaniającego się kapłana na górę, do jego pokoju. W pierwszej chwili Mike'a trochę zdziwiło, że gospodyni pomaga mu przy rozbieraniu ojca C., doszedł jednak do wniosku, że właściwie nie ma w tym nic niezwykłego: znała księdza tak długo, że mogła traktować go jak syna. Kilka minut później ojciec Cavanaugh leżał już w czystej pościeli, jęcząc cicho, z twarzą lśniącą od potu. Pani McCafferty zmierzyła mu temperaturę - 39 stopni - a teraz ocierała czoło i policzki księdza wilgotną chusteczką.

- A to co takiego? - zapytała, wskazując jeden z czerwonych śladów.

Mike tylko wzruszył ramionami. Nie miał pojęcia co odpowiedzieć. Gdy tylko kobieta wyszła po coś z pokoju, podciągnął koszulę i obejrzał się dokładnie w lustrze. Żadnych śladów. Boże, one po prostu w niego... weszły! Działanie adrenaliny stopniowo ustępowało; czuł, jak błyskawicznie opuszczają go siły, za to pojawiły się mdłości i zawroty głowy.

- Zaraz wezwę lekarza - stwierdziła stanowczo pani McCafferty. - Nie tego Viskesa, ale doktora Staffneya.

Mike skinął głową. Co prawda doktor Staffney nie prowadził prywatnej praktyki - był ortopedą i pracował w Szpitalu Św. Franciszka w Peorii - ale był katolikiem (przynajmniej o tyle, o ile, ponieważ pokazywał się w kościele nie częściej niż dwa razy do roku). Nic dziwnego, że gospodyni wolała go od węgierskiego protestanta.

- Zostaniesz tutaj - poleciła krótko.

Z pewnością zależało jej na tym, żeby opowiedział lekarzowi o wszystkim co widział. Ciekawe, jaką minę zrobiłby doktor, gdyby usłyszał o robakach wnikających w ciało...

Mike pokręcił głową. Chciałby, ale nie mógł. Było już ciemno, a ojciec od dzisiaj pracował na nocną zmianę. Babcia była w domu tylko z mamą i dziewczynami. Ponownie pokręcił głową. Pani McCafferty zaczęła go przekonywać, on jednak tylko dotknął ręki ojca Cavanaugha - była zimna, jakby ulepiona z gliny - odwrócił się, zbiegł po schodach i na drżących nogach popędził przez gęstniejącą ciemność. Dopiero po kilkunastu metrach przypomniał sobie o czymś. Zasapany, bliski łez, zawrócił, przetruchtał obok plebanii, wszedł do zakrystii, wyjął z szuflady czystą białą serwetę i wślizgnął się do pogrążonej w mroku świątyni. Było tam ciepło i zupełnie cicho, w powietrzu unosił się ledwo wyczuwalny zapach kadzidła, czerwonawe płomyki świeczek rzucały migotliwy blask na stacje drogi krzyżowej. Mike napełnił buteleczkę wodą święconą z czary przy wejściu, przyklęknął, przeżegnał się i podszedł do ołtarza.

Klęczał tam dość długo, doskonale świadom tego, że zamierza się dopuścić okropnego czynu, kto wie, czy nawet nie grzechu śmiertelnego. Nie wolno mu było dotykać hostii nawet w rzadkich przypadkach, kiedy spadła na posadzkę podczas komunii. Była wtedy ciałem Chrystusa i mogły się z nią stykać palce jedynie wyświęconego kapłana.

Odmówił w duchu akt skruchy, wspiął się po stopniach, otworzył tabernakulum, wyjął najświętszy sakrament, zawinął go starannie w serwetkę i schował do kieszeni.

Biegł całą drogę do domu.

Już prawie dopadł tylnych drzwi, kiedy usłyszał jakiś szelest w pobliżu kurnika. Stanął jak wryty. Serce łomotało mu w piersi, ale nie czuł strachu. Właściwie niczego nie czuł. Wyjął z kieszeni buteleczkę z wodą święconą, otworzył, podniósł wysoko.

Znowu jakieś poruszenie za kurnikiem.

- No, chodźcie tutaj... - wyszeptał ochryple. - Chodźcie tu, do cholery, żebym was widział.

- Hej, O'Rourke! - rozległ się głos Jima Harlena. - Gdzie żeś się podziewał, do diabła?

Ktoś zapalił zapalniczkę i w słabym blasku jej płomyka Mike ujrzał twarze Harlena, Kevina, Dale'a, Lawrence'a i Cordie Cooke. Chociaż dziewczyna była ostatnią osobą na świecie, którą spodziewałby się tu zobaczyć, wcale się nie zdziwił. Bez słowa podszedł do nich i razem weszli do kurnika. Zapalniczka Harlena zgasła i nie chciała już działać. Wzrok Mike'a powoli przyzwyczajał się do ciemności.

- Nie uwierzysz, co tu się działo! - powiedział Dale Stewart zduszonym, pełnym napięcia głosem.

Mike uśmiechnął się, chociaż wiedział, że tamci nie mogą tego zobaczyć.

- Tak myślisz? - odparł szeptem.

25

Rankiem chłopcy wyruszyli na farmę Duane'a. Wszyscy byli na rowerach i mieli sporo obaw co do tej wyprawy, ale Mike zaproponował następującą strategię: gdyby pojawił się Trupowóz, połowa miała uciec w pole po jednej stronie drogi, a połowa - po drugiej.

- Duane'a załatwili właśnie na polu - zauważył Harlen.

Nikt nie zaproponował lepszego rozwiązania.

Na pomysł, żeby pojechać na farmę Duane'a, wpadł Dale. W niedzielę wieczorem dyskutowali o tym ponad godzinę w kurniku, wymieniając się opowieściami. Przyjęli zasadę, że w sprawach dotyczących tajemniczych zjawisk i wydarzeń rozgrywających się tego lata nie mogą mieć przed sobą żadnych tajemnic. Każda kolejna opowieść wydawała się jeszcze dziwniejsza, najbardziej niezwykła zaś była z pewnością ta przedstawiona przez Mike'a, nikt jednak nie zarzucił nikomu kłamstwa ani przesady.

- No dobra - powiedziała wreszcie Cordie Cooke. - Teraz już wiemy, na czym stoimy. Jakiś cholerny świr zabił mojego brata i waszego kumpla, i próbuje nas pozabijać. Co z tym zrobimy?

Wszyscy zaczęli mówić jednocześnie. Gwar ucichł dopiero po pytaniu zadanym przez Kevina:

- Dlaczego o niczym nie powiedzieliście dorosłym?

- Ja powiedziałem! - zaprotestował Kevin. - Powiedziałem twojemu tacie, że coś strasznego jest w naszej piwnicy!

- Znalazł tylko zdechłego kota.

- Tak, ale ja widziałem...

- Wierzę ci - przerwał mu Kevin. - Ale dlaczego nie powiedziałeś jemu i swojej mamie, że to był Tubby Cooke? To znaczy, jego ciało? Przepraszam, Cordie.

- Ja też go widziałam - wtrąciła Cordie.

- No więc, dlaczego nie powiedziałeś? - powtórzył Kevin. - Albo ty, Jim. Dlaczego nie pokazałeś Barneyowi i doktorowi Staffneyowi tego, co znalazłeś w łóżku?

- Pewnie się bałem, że wezmą mnie za wariata i gdzieś zamkną... - odparł Harlen z wahaniem. - To wszystko nie miało sensu. Zainteresowali się mną tylko dlatego, że to wyglądało na włamanie, albo na coś w tym rodzaju...

- Tak samo było ze mną - powiedział Dale. - Spietrałem się trochę w piwnicy i mama od razu chciała mnie posłać do dziecięcego psychologa. Pomyślcie tylko, co by zrobiła, gdybym...

- A ja o wszystkim opowiedziałam swojej matce - stwierdziła spokojnie Cordie.

W kurniku zapadła cisza. Wszyscy czekali na ciąg dalszy.

- Uwierzyła mi, a następnej nocy sama zobaczyła ciało Tubby'ego pętające się wokół domu.

- I co zrobiła? - zapytał Mike.

Dziewczynka wzruszyła ramionami.

- A niby co miała zrobić? Powiedziała ojcu, ale on tylko ją rąbnął i kazał jej stulić pysk. Wieczorami zamyka dzieciaki w domu i barykaduje drzwi. Co innego może wymyślić? Jest pewna, że to duch Tubby'ego chce wrócić do domu. Matka jest z Południa i nasłuchała się od czarnuchów różnych historii o duchach i upiorach.

Dale skrzywił się na słowo „czarnuch”. Przez jakąś minutę milczeli, aż wreszcie odezwał się Harlen:

- O'Rourke powiedział księdzu i sami widzicie, jak to się skończyło.

Mike westchnął.

- Przynajmniej ojciec C. wie, co się dzieje.

- Dużo mu to da, jeśli te robaki zeżrą go od środka.

- Daj spokój! - Mike przechadzał się w tę i z powrotem po kurniku. - Wiadomo o co chodzi: ojciec uwierzył mi, bo powiedziałem mu, że ktoś zagląda przez okno. Gdybym zaczął mu tłumaczyć, że to przyjaciel babci, który wstał z grobu, uznałby, że zwariowałem, i tyle.

- Potrzebujemy dowodów - odezwał się Lawrence po raz pierwszy od chwili, kiedy opowiedział o tym, co uciekło z szafy pod jego łóżko.

- Zacznijmy raczej od tego, co na pewno wiemy - powiedział Kevin typowym dla siebie, przemądrzałym tonem.

- Na przykład to, że jesteś kompletny dupek - rzucił Harlen.

- Daj spokój, on ma rację - stwierdził Mike. - Trzeba się zastanowić. Przede wszystkim: kto jest naszym przeciwnikiem?

- Ten cały twój żołnierz - odparł Dale. - Chyba że zabiłeś go tą swoją świętą wodą.

- Wodą święconą - poprawił go Mike. - Wątpię, czy go zabiłem, to znaczy zniszczyłem. Zdaje się, że wciąż gdzieś tam jest.

Spojrzał przez okienko w stronę domu.

- Nie bój się - powiedział cicho Dale. - Twoja mama i siostry jeszcze nie śpią. Babcia jest bezpieczna.

Mike skinął głową.

- A więc żołnierz. - Zabrzmiało to tak, jakby odczytał pierwszą pozycję z listy.

- Roon - wycedziła Cordie. - Ten zaszczaniec.

- Jesteś pewna, że on też bierze w tym udział?

- Jasne!

Ton głosu dziewczynki świadczył o tym, że jakakolwiek dyskusja nie ma sensu.

- A więc mamy żołnierza i Roona - powiedział Mike. - Kto jeszcze?

- Van Syke - odezwał się Dale. - Duane był pewien, że to van Syke próbował rozjechać go wtedy na drodze.

- I może to właśnie on załatwił go w końcu na polu - dorzucił Harlen.

Z miejsca, w którym siedział Dale, dobiegło ciche ni to westchnienie, ni to jęknięcie.

- Roon, żołnierz, van Syke... - wyliczał Mike.

- Stara Dublet i pani Duggan - wykrztusił z wysiłkiem Harlen.

- Z panią Duggan jest mniej więcej taka sprawa jak z Tubbym - odparł Kevin. - Wygląda na to, że ktoś, albo coś, wykorzystuje jej ciało. Nie wiadomo, jak jest z panią Doubbet.

- Widziałem je razem!

Mike wciąż chodził w tę i z powrotem.

- A więc stara Dublet jest albo jedną z nich, albo trzyma z nimi.

- Co za różnica? - zapytał Kevin z najciemniejszego kąta.

- Żadna. A więc mamy żołnierza, van Syke'a, Roona, Duggan, Doubbet... O kimś zapomnieliśmy?

- Jest jeszcze Terence - powiedziała Cordie tak cicho, że z trudem ją usłyszeli.

- Kto? - zapytali chórem.

- Terence Mulready Cooke. Tubby.

- No tak. - Mike odliczył ponownie, dołączając Tubby'ego. - To już razem sześcioro. Kto jeszcze?

- Congden - podsunął Dale.

Mike przystanął.

- Który? J.R czy C.J.?

Dale wzruszył ramionami.

- Może obaj.

- Wątpię - odezwał się Harlen. - Przynajmniej jeśli chodzi o C.J. Jest za głupi. To prawda, jego ojciec coś kombinuje z van Syke'em, ale on sam chyba nie bierze w tym udziału.

- W takim razie wciągamy J.P. na listę, przynajmniej do czasu, kiedy dowiemy się czegoś więcej - zdecydował Mike. - Czyli mamy siedmioro. Część z nich to ludzie, a część...

- Trupy - dokończył za niego Dale. - Trupy, które ktoś wykorzystuje do swoich celów.

- Boże przenajświętszy... - wymamrotał Harlen.

- Co jest?

- A jeśli Duane wróci tak jak Tubby? Jeśli zacznie dobijać się do naszych okien?

- To niemożliwe. - Dale miał tak ściśnięte gardło, że prawie nie mógł mówić. - Jego tata spalił... te, no... szczątki.

- Jesteś pewien?

- Tak.

Mike przykucnął pośrodku pomieszczenia.

- Więc co robimy? - zapytał szeptem.

Zapadła cisza. Po dłuższym czasie przerwał ją Dale:

- Zdaje mi się, że Duane czegoś się dowiedział. Właśnie dlatego chciał się z nami spotkać w sobotę.

Harlen odchrząknął niepewnie.

- Ale jego... On już...

- Jasne. Na szczęście miał zwyczaj wszystko zapisywać.

Mike pstryknął palcami.

- Notatniki! Ale jak się do nich dostać?

- Idźmy tam od razu - zaproponowała Cordie. - Jeszcze nie ma dziesiątej.

Posypały się argumenty przeciwko natychmiastowemu przedsięwzięciu wyprawy, wszystkie ważne i sensowne: Mike musiał zostać z babcią, matka Harlena obdarłaby go żywcem ze skóry, Kevin i tak już dawno powinien być w domu, a Dale teoretycznie był obłożnie chory. Nikt jednak nie wymienił najważniejszego powodu, dla którego nie zamierzali nigdzie wyruszać o tej porze:

Było ciemno.

- Tchórze! - parsknęła pogardliwie Cordie.

- Pójdziemy jutro z samego rana - powiedział Dale. - Najpóźniej o ósmej.

- Wszyscy? - zapytał Harlen.

- Czemu nie? Może trochę się zastanowią, zanim nas zaatakują. Do tej pory próbowali dobrać się do nas wtedy, kiedy byliśmy sami. Spójrzcie zresztą, co się stało z Duane'em.

- Może tak, a może czekają na okazję, żeby załatwić nas wszystkich za jednym razem - zauważył Harlen.

Mike uznał, że pora skończyć jałową dyskusję.

- Pojedziemy jutro wszyscy razem, ale do domu wejdzie tylko jeden. Reszta będzie pilnować z zewnątrz i pomoże, gdyby było trzeba.

Cordie odchrząknęła i splunęła na drewnianą podłogę.

- Jest jeszcze jedna sprawa.

- Jaka?

- Znaczy się, co najmniej jedna.

- O czym ty gadasz, do kurwy nędzy? - warknął Harlen.

Cordie niby od niechcenia poruszyła się w starym fotelu. Tak się jakoś złożyło, że chwilę potem lufy dubeltówki były skierowane w stronę Jima Harlena.

- Lepiej tak do mnie nie mów - powiedziała ostrzegawczym tonem. - Chodzi mi o to, że widziałam coś jeszcze. Coś, co poruszało się w ziemi niedaleko domu.

- Żołnierz też zakopał się w ziemi - wtrącił Mike.

- Tamto było duże... Dłuższe niż człowiek... Jakby wielki wąż albo coś w tym rodzaju.

Spojrzeli po sobie w gęstym mroku.

- I schowało się pod ziemię? - zapytał Harlen.

- Aha.

- Dziury... - szepnął Dale. Na myśl o tym, że być może mają do czynienia z jeszcze jednym, nieznanym przeciwnikiem, zrobiło mu się niedobrze.

- Może to coś takiego, co uciekło pod moje łóżko? - odezwał się Lawrence.

Dale miał wrażenie, że przysłuchuje się rozmowie pacjentów szpitala, dla psychicznie chorych. Najgorsze było to, że on również był jego pensjonariuszem.

- A więc wszystko ustalone - stwierdził Mike. - Spotykamy się jutro o ósmej i jedziemy do Duane'a, żeby sprawdzić, czy zostawił jakieś notatki, które mogłyby nam pomóc.

Nikt nie miał ochoty wracać samotnie do domu w ciemności. Rozchodzili się grupkami, rozstawali w ostatniej chwili, biegli co sił w nogach ku oświetlonym gankom i drzwiom, za którymi mogli czuć się bezpiecznie. W końcu została tylko Cordie Cooke.

***

Mike pedałował co sił, żeby nie zostać w tyle. Mimo wczesnej pory było już bardzo gorąco, na niebie nie wisiała ani jedna chmurka, a nad asfaltową nawierzchnią szosy powietrze marszczyło się od upału. Mike był bardzo zmęczony.

Prawie całą noc przesiedział przy łóżku babci. Zakradł się do jej pokoju zaraz po tym, jak mama położyła się spać, i spryskał okno wodą święconą, chociaż nie miał pojęcia, czy to się na coś przyda. A jeśli działanie wody święconej ustępowało z chwilą jej wyschnięcia? Tak czy inaczej, tej nocy nie zjawił się żaden nieproszony gość. Tylko raz obudził go jakiś dziwny hałas spod podłogi, ale to równie dobrze mógł być odgłos osiadania budynku. Zresztą przez cały czas świerszcze i cykady grały jak szalone, a Mike dobrze pamiętał, że tuż przed pojawieniem się żołnierza na zewnątrz zapadła martwa cisza.

Ziewając niemal bez przerwy, rozwiózł gazety, po czym popędził na plebanię, żeby jeszcze przed mszą odwiedzić ojca C. Okazało się, że mszy nie będzie. Pani McCafferty przyłożyła palec do ust i wyszła z nim na tylny ganek. Ksiądz był bardzo chory. Doktor Staffney zalecił całkowity odpoczynek, a jeśli do wtorku nie nastąpi poprawa, ojciec C. miał trafić do szpitala. We środę z Oak Hill przyjedzie ojciec Dinmen i odprawi mszę w jego zastępstwie. Czy Mike mógłby przekazać tę informację parafianom?

Próbował przekonać gospodynię, że musi zobaczyć się z księdzem w bardzo ważnej sprawie, lecz pani McCafferty była nieugięta. Może wieczorem, jeśli ojciec C. poczuje się trochę lepiej.

Tak więc Mike kręcił się przez kilka minut po kościele, przekazując smutną wiadomość nielicznym wiekowym wiernym, a przy okazji napełnił wodą święconą już nie małą buteleczkę, ale całą manierkę. Potem wskoczył na rower i pogonił za Dale'em i resztą. Pomysł wyprawy na farmę McBride'ów nieszczególnie mu się spodobał - choćby dlatego, że oznaczało to konieczność przejechania obok cmentarza - ale był jasny dzień i nie jechał sam, tylko w towarzystwie czterech kolegów. Poza tym Dale mógł mieć rację: kto wie, może Duane zostawił im jakieś wskazówki?

***

Ukryli rowery w zbożu obok drogi dojazdowej na farmę i resztę drogi odbyli pieszo. Zatrzymali się na skraju pola. W obejściu panowały cisza i spokój, nic się nie poruszało. Nigdzie nie mogli dostrzec samochodu pana McBride'a, stodoła z kombajnem i innym sprzętem była zamknięta na łańcuch spięty potężną kłódką.

- Chyba go nie ma - wyszeptał Harlen.

Wyglądał na mocno zmoczonego szybką jazdą, a następnie skradaniem się przez zboże. Był blady, spocony, co chwila próbował podrapać się pod gipsowym opatrunkiem. Upał z każdą chwilą stawał się coraz bardziej dokuczliwy.

- Nie bądź tego taki pewien - odparł również szeptem Mike. - Mogę spojrzeć? - zapytał Kevina, który zabrał ze sobą lornetkę.

- Pić mi się chce - wychrypiał Harlen i sięgnął po jego manierkę.

Mike odsunął ją pospiesznie.

- Lawrence ma butelkę z wodą.

- Sobek! - wyszeptał jadowicie Harlen, po czym zaczął przywoływać Lawrence'a gestami. Młodszy chłopiec pokręcił głową, ale wyjął z plecaczka plastikową butelkę i podał ją koledze.

- Żadnego ruchu - stwierdził Mike, oddając Kevinowi lornetkę - ale to rzeczywiście wcale nie musi świadczyć o tym, że nikogo tam nie ma.

Dale wziął butelkę od Harlena, przepłukał usta, po czym ostrożnie wyjrzał zza zielonej falującej zasłony zboża.

- Ja pójdę.

Mike stanowczo pokręcił głową.

- Wszyscy pójdziemy.

- Nie - zaprotestował Dale. - Najlepiej, żebym ja poszedł, a wy w razie czego przybiegniecie z pomocą.

- Możesz na mnie liczyć - odparł Harlen, wyciągając z kieszeni niewielki pistolet.

- Jezu! - szepnął Dale. - Prawdziwy?

- O rety... - wykrztusił z podziwem Lawrence, pochylając się.

- Tylko nie celuj we mnie! - powiedział Kevin.

- Schowaj go - polecił Mike spokojnym tonem.

- Bujaj się - odparł Harlen, niemniej jednak wepchnął pistolet z powrotem do kieszeni. - Jasne, że jest prawdziwy. Wszyscy powinniśmy mieć coś takiego. Tamci się z nami nie patyczkują. Myślę, że...

- Później o tym pogadamy - szepnął Mike. - Ruszaj, Dale. Będziemy cię obserwować.

***

Dale nigdy nie przypuszczał, że pokonanie dwudziestu metrów może kosztować tyle wysiłku i trwać tak długo. Wciąż nigdzie nie mógł dostrzec pickupa pana McBride'a, ale i tak przez cały czas miał wrażenie, że jest obserwowany. Zastukał do tylnych drzwi, tak jak czynił dziesiątki razy, kiedy przychodził do Duane'a. Podświadomie oczekiwał, że odpowie mu ujadanie Wittgensteina, który wybiegnie ze stodoły, machając ogonem, a chwilę potem otworzą się drzwi i pojawi się Duane, ubrany w sztruksowe spodnie i w okularach na nosie.

Odpowiedziała mu cisza. Nacisnąwszy klamkę, stwierdził, że drzwi nie są zamknięte na klucz. Wahał się przez chwilę, po czym pchnął je lekko; otworzyły się z cichym skrzypieniem.

W kuchni było ciemno, ale nie chłodno. Śmierdziało brudem i śmieciami. W zlewozmywaku piętrzyły się brudne naczynia, na stole i blatach panował potworny bałagan. Dale szedł naprzód na palcach. W domu panowała martwa cisza, tak jakby rzeczywiście nikogo w nim nie było. Chłopiec zamierzał od razu zejść do piwnicy, w której mieszkał Duane, ale tknięty przeczuciem zajrzał najpierw do pogrążonego w półmroku dużego pokoju.

***

W fotelu przy długim stole warsztatowym siedziała nieruchoma postać. Trzymała coś w rękach. Dale dopiero po chwili zorientował się, że to strzelba wycelowana prosto w jego głowę. Zamarł w bezruchu, to samo uczyniło jego serce. Kiedy znowu zaczęło uderzać, czyniło to powoli, z wysiłkiem i niemal słyszalnym łoskotem.

- Czego chcesz, chłopcze?

To był głos pana McBride'a - powolny, niewyraźny, całkowicie wyprany z emocji.

- Prze... Przepraszam - wykrztusił Dale. - Myślałem, że pana nie ma... Zapukałem, ale nikt nie odpowiadał, więc... więc...

Wzrok szybko przywykł mu do półmroku, dzięki czemu wyraźniej widział siedzącego w fotelu mężczyznę. Ojciec Duane'a miał na sobie podkoszulek i ciemne robocze spodnie. Był zgarbiony, jakby dźwigał na ramionach ogromny ciężar. Na stole i na podłodze stało mnóstwo butelek, ale lufa strzelby nawet nie drgnęła.- Czego chcesz, chłopcze? - powtórzył schrypniętym głosem.

Dale'owi cisnęło się na usta co najmniej kilka kłamstw, lecz z żadnego nie skorzystał.

- Przyszedłem zobaczyć, czy Dale zostawił jakieś notatki.

- Dlaczego?

Serce Dale'a zatrzymało się po raz kolejny, a potem nagle zaczęło uderzać w szaleńczym tempie, jakby chciało wyrwać mu się z piersi. Chętnie uniósłby ręce, jak w filmach, ale bał się wykonać najmniejszego ruchu.

- Bo myślę, że Duane wiedział o czymś, co pomoże nam znaleźć... znaleźć tego, kto go zabił.

- „Nam”?

- No... Jego kolegom.

Widział już wyraźnie twarz mężczyzny. Wyglądała okropnie, chyba nawet jeszcze gorzej niż tydzień temu, kiedy przywieźli jedzenie. Porastała ją siwa szczecina, nos i policzki były czerwone od popękanych naczyń krwionośnych, oczy zapadły się tak głęboko że stały się prawie niewidoczne. Ojciec Duane'a cuchnął potem i whisky.

- Myślisz, że ktoś zabił Duane'a?

Lufa strzelby wciąż mierzyła prosto w jego głowę.

- Aha.

Dale miał wrażenie, że lada chwila kolana nie wytrzymają ciężaru jego ciała i zwali się na podłogę jak worek ziemniaków. McBride opuścił strzelbę.

- A więc jest nas dwóch, ty i ja. - Pociągnął spory łyk z jednej z butelek stojących na stole. - Mówiłem temu przeklętemu konstablowi, mówiłem policji z Oak Hill, mówiłem stanowym... Mówiłem wszystkim, ale nikt nie chciał mnie słuchać. - Opróżnił butelkę, rzucił ją na podłogę, beknął. - Mówiłem im, żeby wzięli za tyłek tego sukinsyna Congdena... Ukradł wóz Arta, wymontował z niego pieprzone drzwi, żeby nikt nie znalazł śladu lakieru...

Dale nie miał pojęcia, o czym mówi pan McBride, nie zamierzał mu jednak przerywać ani tym bardziej zadawać żadnych pytań.

- Mówiłem im, żeby go zapytali, kto zabił mojego chłopaka... - Ojciec Duane'a wygrzebał spośród butelek jedną, która jeszcze nie była pusta, i pociągnął tęgiego łyka. - Mówiłem im, że Congden wie coś na ten temat, a oni mi na to, że po śmierci Arta chłopak zaczął się zachowywać jakoś dziwnie... Czy wiesz, jak zginął mój brat, chłopcze? .

- Tak, pszepana - odpowiedział Dale jednym tchem.

- Jego też zabili. Najpierw jego, potem mojego chłopaka. Zabili Duane'a, rozumiesz? - Złapał za strzelbę, jakby nagle przypomniał sobie, że trzyma broń na kolanach, ale zaraz ją opuścił, zmrużył oczy i przyjrzał się uważnie Dale'owi. - Jak się nazywasz, chłopcze?

Dale powiedział, jak się nazywa.

- A, tak. Przychodziłeś tu czasem bawić się z Duane'em, prawda?

- Tak, pszepana.

- Wiesz, kto go zabił?

- Nie, proszę pana.

Jeszcze nie. Przynajmniej nie na pewno. Dopiero kiedy zobaczę jego notatki.

Tymczasem pan McBride opróżnił kolejną butelkę.

- Mówiłem im, żeby przesłuchali tego kutasa Congdena, a oni mi na to, że ostatni raz Congdena widziano dzień po śmierci mojego syna, i co ja na to? Kurwa, co oni sobie myślą, że go ukatrupiłem? Durne sukinsyny! - Zaczął szukać na stole kolejnej pełnej butelki, ale jej nie znalazł, za to kilka pustych wylądowało na podłodze. Dźwignął się z trudem z fotela, podtrzymując strzelbę jedną ręką, dotarł do kanapy, zrzucił z niej część walających się tam rzeczy i usiadł ciężko. - A powinienem był, powinienem... Najpierw wycisnąłbym z niego, kto zabił Arta i mojego chłopaka, a potem bym go załatwił. - Spojrzał na Dale'a tak, jakby dopiero teraz zdał sobie sprawę z jego obecności. - Czego chcesz, chłopcze? Duane'a nie ma. Wyszedł.

Dale'owi dreszcz przebiegł po plecach.

- Wiem, proszę pana. Przyszedłem po jego notes. Albo po notesy. Zapisał w nich coś dla mnie.

Pan McBride pokręcił gwałtownie głową i podparł się prawą ręką.

- Na pewno nie. On zapisywał tam swoje pomysły na książkę. Nie dla ciebie, nie dla mnie, tylko dla siebie. - Opuścił głowę i zamknął oczy. - Może źle zrobiłem, że nie zawiadomiłem nikogo o pogrzebie - wyszeptał. - Nie pomyślałem o tym, że przecież miał kolegów, przyjaciół...

- Tak, proszę pana...

- Nie wiedziałem gdzie rozsypać prochy - ciągnął pan McBride niewyraźnie, jakby mówił przez sen. - Tak się mówi: „prochy”, ale tam są kawałki kości... Wiedziałeś o tym, chłopcze?

- Nie, proszę pana.

- Część wsypałem do rzeki, tam gdzie łowił ryby z Artem. - Ojciec Duane'a mamrotał tak cicho, że Dale z trudem go rozumiał. - Myślę, że byłby z tego zadowolony... A resztę rozsypałem na polu, tam gdzie bawił się z psem. I gdzie pochował Witta. - Z trudem uniósł powieki i skoncentrował wzrok na Dale'u.

- Myślisz, że źle zrobiłem?

Dale przełknął ślinę, lecz niewiele to pomogło. Gardło wciąż miał tak suche, że prawie nie mógł wydobyć głosu.

- Nie, proszę pana - wychrypiał.

- Ja też tak myślę, chłopcze.

- Czy... Czy mogę do nich zajrzeć?

- Do czego?

- Do notesów Duane'a. Mówiliśmy o nich przed chwilą.

- Nie mogłem ich znaleźć. - Pan McBride znowu zamknął oczy. - Szukałem na dole... wszędzie... ale nie znalazłem. Zniknęły, zupełnie jak te cholerne drzwi cadillaca.

Dale zaczekał minutę, może półtorej, wsłuchując się w coraz głębszy i bardziej miarowy oddech mężczyzny. Kiedy rozległo się chrapanie, powoli ruszył w stronę schodów prowadzących do piwnicy.

McBride zarepetował strzelbę.

- Idź stąd, chłopcze... - wymamrotał. - Uciekaj stąd... Uciekaj jak najdalej...

Dale zerknął na schody: były tak blisko!

- Dobrze, proszę pana - odparł, zawrócił na pięcie i wyszedł na zewnątrz.

Szedł prawie na oślep, mrużąc oczy porażone jaskrawym blaskiem słońca. Gdy tylko znalazł się na drodze dojazdowej, gwałtownie skręcił w zboże i pobiegł na przełaj z powrotem w kierunku zabudowań. Po chwili niemal przewrócił się o Mike'a i pozostałych.

- Jezu, coś ty robił tam tak długo? - zapytał Harlen.

Dale opowiedział, co robił. Mike westchnął, przekręcił się na plecy i spojrzał w górę, na rozpalone bezchmurne niebo.

- No to na dzisiaj po wszystkim. Będzie spał pewnie do wieczora.

Dale pokręcił głową.

- Zaraz tam wracam - powiedział.

***

Okno okazało się węższe niż przypuszczał. Przeciskając się przez nie, rozdarł koszulkę i podrapał sobie plecy. Przy oknie stał kolejny stół warsztatowy - w tym domu było ich pełno - i Dale musiał bardzo uważać, żeby nie stanąć za blisko krawędzi, bo wtedy z pewnością zwaliłby się na podłogę, robiąc przy okazji mnóstwo hałasu. Deski ugięły się delikatnie pod jego ciężarem,

W piwnicy było znacznie chłodniej niż na zewnątrz, a pachniało tak, jak powinno pachnieć w piwnicy: wilgocią, proszkiem do prania, kanalizacją, trocinami, betonem i ozonem - tym ostatnim zapewne za sprawą mnóstwa radioodbiorników i innego sprzętu elektronicznego. Dale był tu już parę razy, zorientował się więc, że znalazł się w „gospodarczej” części piwnicy. „Sypialnia” Duane'a mieściła się bliżej schodów. Pięknie. Akurat tam, gdzie jego stary może mnie usłyszeć i gdzie nie ma nawet okna, żebym mógł zawołać chłopaków na pomoc.

Przemknął na palcach obok schodów, przystanął kilka kroków dalej, nasłuchując. Z góry nie dobiegał żaden, nawet najcichszy, odgłos, niemniej jednak Dale żałował, że nie ma tam drzwi, które zapewniłyby mu większą swobodę działania.

Z powodu braku okien w tej części piwnicy było znacznie ciemniej. Co prawda, stało tu kilka mniejszych i większych lamp, Dale jednak nie odważyłby się włączyć żadnej z nich, z obawy, że odbity blask dotrze na górę. Ale przecież on niczego nie zauważy, bo śpi... Na szczęście zachował dość przytomności umysłu, żeby pamiętać o tym, że ojciec Duane'a mógł w każdej chwili się obudzić.

Przykucnął obok łóżka i starając się oddychać jak najciszej, czekał, aż wzrok przyzwyczai mu się do ciemności. A jeśli coś wysunie się spod łóżka? Biała ręka... A potem twarz Duane'a, też biała i opuchnięta jak twarz Tubby'ego... albo raczej poszarpana i pocięta na strzępy, tak jak opowiadał Digger...

Zmusił się, żeby przestać o tym myśleć. Z każdą chwilą widział coraz więcej: łóżko było równiutko zasłane, nic się pod nim nie poruszało, nic nie próbowało spod niego wyleźć. Wszędzie dokoła stały książki: na półkach, regałach, szafkach, na biurku i w kartonach, nawet na wąskich gzymsach pod sufitem piwnicy. Tylko radia mogły konkurować z nimi liczebnością: przenośne i stacjonarne, kryształkowe i lampowe, stare i jeszcze starsze. Była tam nawet wielka konsola stanowiąca połączenie radioodbiornika z gramofonem. Dale rozglądał się bezradnie. Dobrze pamiętał, że notatniki Duane'a miały kartki łączone spiralami z drutu w plastikowych „koszulkach”; niektóre były całkiem duże, większość jednak nie przekraczała rozmiarów zwykłej książki. Musiały gdzieś tu być.

Na biurku, naturalnie oprócz książek, stała stara maszyna do pisania, kubki z ołówkami, piórami i długopisami, leżało też kilka ryz papieru, ale żadnych notatników. Dale sprawdził pod materacem na łóżku, zajrzał pod poduszkę. Nic. Zajął się przeglądaniem zawartości szafy - czuł się trochę dziwnie, grzebiąc w rzeczach nieżyjącego kolegi - kiedy w pewnej chwili potrącił kolanem niski stołek na krzywych nóżkach i stos książek zwalił się z hukiem na podłogę.

- Kto tam? - Pan McBride był zaspany i półprzytomny, jego głos dobiegał przypuszczalnie z dużego pokoju na parterze. - Kto tam jest, do cholery?

Rozległy się ciężkie kroki, najpierw w niewielkim hallu, potem na szczycie schodów. Dale zerknął rozpaczliwie ku przeciwległej ścianie; była za daleko, z pewnością nie zdołałby dotrzeć do okna, a tym bardziej się przez nie przecisnąć. Ojciec Duane'a przed chwilą obudził się z pijackiej drzemki i kiedy zobaczyłby jakąś postać gramolącą się przez okienko w piwnicy, najprawdopodobniej, nie zastanawiając się, wygarnąłby do niej ze strzelby. Dale poczuł swędzenie w miejscu, w które - jak przypuszczał - trafiłby pocisk, który strzaskałby mu kręgosłup, przebił brzuch i wyleciałby przodem, zabierając ze sobą znaczną część wnętrzności.

Kroki rozległy się ponownie.

- Schodzę! Nie uciekniesz mi, sukinsynu!

Ponownie zarepetował broń. Pocisk, który poprzednio wprowadził do komory, potoczył się po podłodze. Kroki dotarły do schodów.

Pod łóżko! - przemknęło Dale'owi przez głowę. Nie, McBride tam sprawdzi najpierw. Zostało mu jakieś dziesięć sekund. Nagle przypomniał sobie, jak czasem bawili się starym szafkowym radiem w kurniku Mike'a. Przeskoczył przez łóżko, odsunął wielką pustą obudowę, skulił się przy ścianie i przysunął ją z powrotem. Niemal w tej samej chwili kroki rozległy się na dole.

- Widzę cię, do cholery! - Dale usłyszał wściekły okrzyk.

- Myślisz, że uda ci się mnie załatwić tak jak mojego brata i chłopca?

Do uszu Dale'a dotarło szuranie i powłóczenie nogami. Coś - przypuszczalnie lufa strzelby - zawadziła o rozpięty w poprzek pomieszczenia sznur do bielizny, który pękł z trzaskiem.

- Wyłaź, do kurwy nędzy!

W radiu zostało jeszcze trochę części, ale było tam akurat tyle wolnego miejsca, żeby skulony Dale zmieścił się w dolnej części obudowy. Ukrył twarz w ramionach, starając się stłumić rozpaczliwe szlochanie, ale miał z tym poważne problemy, ponieważ oczami wyobraźni widział wycelowaną w siebie z odległości trzech metrów lufę. Doskonale wiedział, jakie zniszczenia może poczynić pocisk wystrzelony z broni tego kalibru, i zdawał sobie sprawę, że cienka sklejka na pewno go nie ochroni. Pewnie zawołałby, że się poddaje, ujawniłby się, jakby to była zabawa w chowanego... ale nie mógł wykrztusić ani słowa. Dyszał ciężko, żeby nie zacząć krzyczeć.

- Widzę cię, draniu! - wrzasnął po raz kolejny ojciec Duane'a, ale sądząc po odgłosach kroków, był teraz w dalszej części pomieszczenia. - Wiem, że tu jesteś! Wyłaź!

On wcale mnie nie widzi! Coś ostrego - końcówka jakiejś rury? - kłuło go boleśnie w grzbiet, jakieś elektroniczne części ocierały mu kark, wąska półeczka wbijała się w bok. Mimo to nie miał najmniejszego zamiaru zmieniać pozycji.

Niepewne kroki rozległy się w całej piwnicy, oddalały się, zbliżały... Nagle ucichły, a chwilę później rozległ się gwałtowny szurgot, kiedy pan McBride ściągnął materac i wsadził lufę strzelby pod łóżko. Dzieliło ich zaledwie kilkadziesiąt centymetrów. Dale wyraźnie czuł odór potu i alkoholu. A co będzie, jeśli on mnie też poczuje? - przemknęła mu przez głowę paniczna myśl. W piwnicy zapadła cisza. Tak głęboka, że Dale był niemal pewien, iż zrozpaczony ojciec Duane'a usłyszy łomot jego serca.

- Duane? - zapytał wreszcie pan McBride łamiącym się głosem. - Czy to ty, synku?

Dale wstrzymał oddech.

Po kilku sekundach, które zdawały się trwać całą wieczność, ciężkie kroki skierowały się ku schodom i ruszyły po nich w górę. Chwilę później z pokoju na parterze dobiegł odgłos tłuczonego szkła, znowu kroki, trzaśnięcie zamykanych drzwi. Ryknął silnik samochodu - stał za domem, dlatego go nie widzieliśmy - zaszurgotały opony, warkot szybko ucichł w oddali.

Dale trwał w bezruchu jeszcze co najmniej pięć minut. Dopiero kiedy upewnił się, że rzeczywiście został całkiem sam, odsunął obudowę i wypełzł na czworakach. Wciąż nie wstając z podłogi, zatrzymał się przy łóżku, rozmasował ramię, odwrócił się i rzucił okiem na swoją kryjówkę. Natychmiast zerwał się na nogi i odsunął obudowę jeszcze dalej.

Notesy stały na półce, która tak dotkliwie wbijała mu się w bok. Było ich mnóstwo. Dale ściągnął przepoconą koszulkę, włożył w nią notatniki, przetaszczył do okienka. Oczywiście znacznie łatwiej byłoby po prostu wspiąć się po schodach i wyjść przez kuchnię, wolał jednak wybrać bezpieczniejszą drogę. Wygramolił się na zewnątrz i trzymając przed sobą koszulkę ze znaleziskiem, pobiegł do kryjówki, w której zostawił kolegów. Gdy tylko wbiegł w zboże, czyjeś ręce chwyciły go, powaliły na ziemię, zasłoniły usta.

- Boże! - wyszeptał Mike. - Byliśmy już pewni, że cię załatwił. Puść go, Harlen.

Jim Harlen odsłonił mu usta. Dale splunął z obrzydzeniem na ziemię.

- Po coś to zrobił, dupku?

Harlen spiorunował go wzrokiem, ale nic nie odpowiedział.

- Znalazłeś! - wykrzyknął Lawrence, rzucając się na notatniki.

Natychmiast zaczęli je przeglądać, ale nie trwało to długo.

- Cholera! - zaklął Harlen.

- Rozumiesz coś z tego? - zapytał Kevin.

Dale pokręcił głową. Kartki były pokryte dziwacznymi zawijasami, kreskami i kropkami. Wyglądało to na jakiś szyfr albo na marsjańskie pismo.

- Niech to szlag trafi! - wymamrotał Harlen. - Wracamy do domu.

- Zaczekajcie. - Mike z natężeniem wpatrywał się w tajemnicze gryzmoły, po czym uśmiechnął się. - Wiem, co to jest!

- Potrafisz to przeczytać? - zapytał z niedowierzaniem Lawrence.

- Nie potrafię, ale wiem co to takiego.

Dale przysunął się bliżej.

- Myślisz, że udałoby ci się złamać ten szyfr?

- To nie szyfr - odparł Mike, wciąż się uśmiechając. - Moja durna siostrzyczka Peg uczyła się czegoś takiego. To stenografia - wiecie, takie coś, co muszą potrafić sekretarki, żeby szybko notować.

Jego odkrycie powitano okrzykami radości. Gdy tylko Kevinowi udało się ich uciszyć, pieczołowicie umieścili notesy w plecaku Lawrence'a a następnie, nisko pochyleni, wrócili biegiem do rowerów.

Słońce piekło niemiłosiernie. Jadąc Jubilee College Road, widzieli wieżę ciśnień chyboczącą się i drżącą za zasłoną z rozgrzanego powietrza, jakby była nie prawdziwą budowlą, lecz fatamorganą na pustyni. Pozostała im jeszcze do przebycia połowa drogi, kiedy za ich plecami pojawił się obłok kurzu. Jakaś ciężarówka zbliżała się z dużą prędkością.

Mike dał sygnał ręką; on, Harlen i Kevin zjechali na jedną stronę drogi, Dale i Lawrence na drugą, przejechali przez rów, zsiedli z rowerów i przygotowali się do ucieczki w pole. Ciężarówka zwolniła, kierowca przyglądał się im podejrzliwie. Samochód minął ich, ale zaraz zatrzymał się i cofnął powoli.

- Co jest, chłopcy?! - zawołał ojciec Kevina z szoferki cysterny do przewożenia mleka. Ogromny zbiornik z nierdzewnej stali lśnił tak bardzo, że nie dało się na niego patrzeć. - Co tam kombinujecie?

Kevin z szerokim uśmiechem na twarzy wykonał nieokreślony ruch ręką.

- A tak, po prostu...

Jego ojciec przez chwilę patrzył na chłopców siedzących po obu stronach drogi na ogrodzeniu niczym ptaki gotowe do ucieczki.

- Wracaj zaraz do domu - powiedział wreszcie. - Pomożesz mi przy myciu cysterny, a mama prosiła, żebyś podlał ogródek.

- Tak jest! - wykrzyknął Kevin i zasalutował.

Ojciec pokręcił głową, wrzucił bieg i ciężarówka odjechała, wlokąc za sobą warkocz kurzu.

Zleźli z płotu, wrócili z rowerami na drogę, odczekali minutę albo dwie i wskoczyli na siodełka. Dale był bardzo ciekaw, czy pod innymi też uginają się nogi.

Do miasta dotarli bez żadnych przygód. Wzrok mógł trochę odpocząć w cieniu wielkich drzew, ale temperatura była równie wysoka, albo nawet wyższa, za sprawą nagrzanego asfaltu i chodników. Zgromadzili się na chwilę w kurniku, a następnie rozjechali do domów. Notesy Duane'a trafiły pod opiekę Mike'a, który, korzystając z podręcznika siostry, miał przystąpić do ich odczytywania. Dale obiecał wpaść po lunchu, żeby mu pomóc.

Mike sprawdził, czy z babcią wszystko w porządku, znalazł podręcznik Peg na półce obok jej kretyńskiego pamiętnika - zabiłaby go, gdyby się dowiedziała, że grzebał w jej rzeczach - po czym zgarnął notatniki Duane'a i zaniósł wszystko do kurnika. Jak tylko zjawił się Dale, wzięli się do roboty. Początkowo szło im to dość opornie, ale szybko nabierali wprawy, Gryzmoły Duane'a różniły się trochę od tych książkowych, nie na tyle jednak, żeby uniemożliwić ich odczytanie. Mike pobiegł do domu po papier i ołówki. Pracowali w milczeniu przez prawie sześć godzin, aż do chwili, kiedy matka Mike'a zawołała go na kolację.

26

Mike zgłosił się na ochotnika, żeby porozmawiać z panią Moon. Znał ją najlepiej ze wszystkich.

Poprzedniego wieczoru po kolacji, kiedy dzień powoli dogasał, a powietrze stopniowo stygło, spotkali się w kurniku, żeby porozmawiać o zawartości notesów. Brakowało tylko Cordie Cooke.

- Co z nią? - zapytał Mike.

Jim Harlen wzruszył ramionami.

- Poszedłem do tego jej szałasu, ale...

- Sam? - przerwał mu Lawrence.

Harlen skrzywił się, ale nie uznał za stosowne odpowiedzieć na pytanie chłopca.

- Poszedłem tam po południu, ale nikogo nie było.

- Może pojechali na zakupy, albo coś w tym rodzaju... - zastanawiał się głośno Dale.

Harlen stanowczo pokręcił głową. Był bardzo blady, a z ręką w gipsie i na temblaku sprawiał wrażenie wyjątkowo delikatnego i wrażliwego.

- Nie, to wyglądało zupełnie inaczej. Dom był pusty, w środku wszystko porozrzucane, zupełnie jakby załadowali rzeczy na samochód i uciekli gdzie pieprz rośnie.

- To całkiem dobry pomysł... - wyszeptał Mike, który miał już za sobą lekturę zapisków Duane'a.

- Niby dlaczego? - zdziwił się Kevin.

- Sami posłuchajcie.

Mike zaczął czytać notatki sporządzone z zapisków Duane'a. Trwało to ponad godzinę; kiedy się zmęczył, zastąpił go Dale. Nawet on poczuł się niewyraźnie, słysząc słowa płynące ze swoich ust. Co innego było czytać je po cichu, a co innego na głos.

- Jezu... - wykrztusił Harlen, kiedy dotarli do fragmentu o dzwonie Borgiów i wujku Duane'a. - Niech mnie cholera...

Kevin stał nieruchomo z założonymi rękami. W półmroku jego biała koszulka zdawała się świecić własnym blaskiem.

- Więc przez te wszystkie lata ten dzwon wisiał tam, nad naszymi głowami?

- Pan Ashley-Montague powiedział Duane'owi, że już dawno zdjęto go i przetopiono - odparł Dale. - Duane zapisał to w notatniku, a ja słyszałem, jak rozmawiali o tym przed seansem w parku.

- Przecież już od dawna nie było seansów w parku! - pisnął Lawrence.

- Zamknij się - uciszył go Dale. - Zaczekajcie... To nie jest takie ważne... O, tu: Duane rozmawiał z panią Moon. Tego samego dnia, kiedy pojechaliśmy do wujka Hanry'ego i kiedy...

- ...Duane został zabity - dokończył Mike.

- Właśnie. Słuchajcie.

17 czerwca

Rozmawiałem z panią Emmą Moon. Pamięta dzwon! Opowiadała o okropnych rzeczach i że jej Orville nie miał z tym nic wspólnego. To naprawdę było okropne. Zimą z 1899 na 1900 zniknęło kilkoro dzieci. Pan Ashley (wtedy jeszcze nie Montague) wyznaczył 1000 dolarów nagrody za ujęcie sprawcy. Nie było żadnych poszlak.

A potem w styczniu... Pani M. jest pewna, że to był styczeń 1900... znaleźli ciało jedenastoletniej dziewczynki, która zniknęła tuż przed świętami. Sarah Lewellyn Campbell.

SPRAWDZIĆ W MATERIAŁACH ŹRÓDŁOWYCH! DLACZEGO NIE BYŁO ŻADNEJ WZMIANKI W GAZETACH?

Pani M. jest pewna, że dziewczynka tak właśnie się nazywała: Sarah L. Campbell. Nie chciała mówić, ale ja pytałem i pytałem, aż w końcu wszystkiego się dowiedziałem. Została zamordowana, przypuszczalnie zgwałcona, następnie odcięto jej głowę i częściowo ją zjedzono. To ostatnie na pewno.

Złapali Murzyna... „kolorowego mężczyznę”... spał za wytapialnią tłuszczu. Urządzili sąd doraźny Pani M. twierdzi, że jej męża nie było wtedy w okręgu, pojechał handlować końmi do Galesburga. Nie było go cztery dni. (Sprawdzić, czym się naprawdę zajmował).

Ku-Klux-Klan miał wtedy w Elm Haven silne wpływy. Pani M. mówi, że Orville chodził na zebrania, tak jak prawie wszyscy mężczyźni, ale nie brał udziału w ich awanturach. Poza tym wtedy nie było go w mieście. Handlował końmi.

Pozostali mężczyźni pod wodzą pana Ashleya (tego, który kupił dzwon) i jego syna (miał wtedy 21 lat) zawlekli Murzyna do Old Central. Pani M. nie ma pojęcia, jak się nazywał. Jakiś włóczęga. Urządzili doraźny sąd, skazali i od razu powiesili.

Na sznurze od dzwonu.

Pani Moon pamięta jak dzwon uderzał tej nocy. Mąż wytłumaczył jej, że to dlatego że Murzyn wierzgał i kopał. (Pani M. zapomniała, że miał być w Galesburgu). UWAGA: zwykłe człowiek skazany na śmierć przez powieszenie ginie od razu, bo sznur łamie mu kark. Dlaczego ten Murzyn żył tak długo? dzwonnicy? Pani M. nie jest pewna, ale myśli, że tak. Albo na głównej klatce schodowej.

Nie chciała powiedzieć mi najgorszego, ale w końcu to z niej wyciągnąłem. Zostawili ciało Murzyna na sznurze. Zostawili je i zamknęli dzwonnicę na cztery spusty.

Dlaczego? Tego nie wie. Orville też nie wiedział. Podobno to był pomysł pana Ashleya. (ZAPYTAĆ ASHLEY-MONTAGUE'A, SPRAWDZIĆ W KSIĘGACH STOWARZYSZENIA, KTÓRE UKRADŁ).

Potem pani M. się rozpłakała. Dlaczego? Bo to jeszcze nie wszystko. Bo nie to było najgorsze.

Czekałem, jadłem te okropne ciasteczka i czekałem. Rozmawiała z kotami, o mnie jakby zapomniała. A potem powiedziała. Najgorsze było to, że dwa miesiące po tym, jak zlinczowali tego Murzyna, zniknęło kolejne dziecko.

Powiesili niewinnego człowieka.

- Dalej jest mniej więcej to samo - powiedział Dale. - Jeszcze raz zanotował, że koniecznie musi osobiście porozmawiać o tej sprawie z panem Ashley-Montague'em.

Chłopcy spojrzeli po sobie.

- Dzwon Borgiów... - wyszeptał Kevin. - A niech mnie! Prawdziwe strachy!

- I to takie działające - dorzucił Harlen. - Nawet teraz.

Mike dotknął czubkami palców jednego z notesów, jakby to był talizman.

- Myślisz, że w tym wszystkim najważniejszy jest ten dzwon? - zapytał Dale'a.

Chłopiec skinął głową.

- Czy Roon, van Syke i stara Dublet mają z tym coś wspólnego?

- Na pewno - odparł szeptem Dale. - Nie wiem, skąd to wiem, ale na pewno.

- Ja też tak myślę - powiedział Mike, a następnie zwrócił się do Jima Harlena: - Masz jeszcze ten rewolwer?

Harlen sięgnął zdrową ręką do temblaka i wyjął broń. Mike przeniósł spojrzenie na Dale'a.

- A ty? Macie chyba coś w domu, zgadza się?

Dale zerknął na młodszego brata, po czym spojrzał Mike'owi prosto w oczy.

- Tak. Tata ma sztucer, a ja dwulufowego savage'a.

- Tego, z którym polujesz na kuropatwy?

- Aha. Jak skończę dwanaście lat, dostanę go na własność.

- Możesz załadować po jednym pocisku do każdej lufy?

- Tak. Potem łamie się go jak dubeltówkę.

- Możesz go zabrać?

Dale milczał przez chwilę.

- Tata zabije mnie, jeśli się dowie, że wyniosłem go z domu bez jego zgody. - Spojrzał przez otwarte drzwi w ciemność, w której tańczyły robaczki świętojańskie. - Tak, mogę - powiedział wreszcie.

- To dobrze. - Mike przeniósł wzrok na Kevina. - A ty? Masz jakąś broń?

Kevin potarł policzek.

- Nie. To znaczy, ojciec ma służbową czterdziestkę piątkę, ale trzyma ją w szufladzie biurka i zamyka na klucz.

- Mógłbyś się jakoś do niej dobrać?

Kevin przechadzał się w tę i z powrotem, nerwowo trąc policzek.

- To jego służbowy pistolet, pamiątka z wojska! W czasie drugiej wojny światowej był oficerem i jego żołnierze... A w ogóle, to naprawdę myślisz, że pistolety i strzelby przydadzą nam się na cokolwiek w walce z tymi, którzy zabili Duane'a?

Mike przykucnął w półmroku na podłodze niczym zwierzę gotowe do skoku, ale kiedy się odezwał, w jego głosie nie było ani śladu napięcia.

- Nie wiem... - powiedział tak cicho, że pozostali z trudem usłyszeli go poprzez gwar owadzich odgłosów dobiegających z ogródka. - Wiem tylko tyle, że Roon i van Syke też maczają w tym palce, a oni wyglądają mi na takich, którym celna kulka może narobić trochę szkody. Więc jak, możesz się dobrać do tego pistoletu?

Milczenie przedłużało się w nieskończoność.

- Tak - powiedział wreszcie Kevin.

- A co z amunicją?

- Jest w tej samej szufladzie.

- Zgromadzimy broń tutaj, w kurniku. W razie potrzeby będziemy mieli wszystko pod ręką. Myślę, że...

- A ty? - przerwał mu Dale. - Zdobędziesz coś? Zdaje się, że twój tata nie poluje?

- Nie, ale babcia ma starego obrzyna.

- Co to takiego?

Mike rozstawił ręce mniej więcej na pół metra.

- Widzieliście tego gnata, którego nosił Wyatt Earp?

- Chcesz powiedzieć, że twoja babcia ma coś takiego? - zapytał Harlen trochę głośniej, niż było trzeba.

- Mniej więcej. Dziadek kazał go zrobić dla niej w Chicago czterdzieści lat temu. To właściwie strzelba, tyle że z pistoletowym uchwytem. Lufa ma jakieś trzydzieści centymetrów długości. Babcia nazywała to „fuzją na wiewiórki”, ale podejrzewam, że można by z niej ustrzelić nawet słonia.

Kevin gwizdnął przeciągle.

- Takie obrzyny są całkowicie nielegalne. Może twój dziadek był w mafii?

- Zamknij się - warknął Mike, ale bez złości. - A więc gromadzimy tyle broni i amunicji, ile się uda. Oczywiście tak, żeby rodzice się nie zorientowali. Chowamy wszystko... - Rozejrzał się z wahaniem.

- Za tym dużym radiem - zaproponował Dale.

Szeroki uśmiech na twarzy Dale'a był doskonale widoczny nawet w gęstniejącym mroku.

- Dobra. Jutro mamy sporo do roboty. Kto chce pogadać z panią Moon?

Nikt się nie zgłaszał.

- Ja mogę - odezwał się wreszcie Lawrence.

Mike pokręcił głową.

- Ty będziesz nam potrzebny do ważniejszych rzeczy - powiedział łagodnie.

- Niby do jakich? - Lawrence kopnął pustą puszkę leżącą na drewnianej podłodze. - Przecież nawet nie mam broni, jak wy...

- Jesteś jeszcze za mały! - prychnął Dale.

Mike położył mu rękę na ramieniu, po czym odparł:

- W razie czego będziesz korzystał ze strzelby Dale'a. Strzelałeś już z niej kiedyś?

- Tak, mnóstwo razy. To znaczy... parę.

- Świetnie. A tymczasem potrzebujemy kogoś, kto może szybko pojechać na rowerze, żeby poszukać Roona, i wrócić z meldunkiem.

Lawrence skinął głową. Co prawda wiedział, że wciśnięto mu towar zastępczy, niemniej zdawał sobie sprawę, że chwilowo na nic więcej nie może liczyć.

- Ja porozmawiam z panią Moon - odezwał się Mike. - Często kosiłem jej trawnik, wyprowadzałem ją na spacer i w ogóle. Może uda mi się wyciągnąć z niej coś, czego nie powiedziała Duane'owi.

Przez jakiś czas siedzieli w milczeniu. Zebranie dobiegło końca, ale jakoś nikt nie miał ochoty na powrót do domu w ciemności.

- Co zrobisz, jeżeli żołnierz znów dzisiaj przyjdzie? - zapytał Harlen.

- Poszukam fuzji na wiewiórki, ale najpierw spróbuję wody święconej - odparł Mike. Pstryknął palcami, jakby coś sobie nagle przypomniał. - Dla was też jej przyniosę. Tylko musicie mieć jakieś buteleczki, albo coś w tym rodzaju.

- Jak to jest, że działa tylko wasza katolicka woda święcona? - zapytał Kevin powątpiewającym tonem. - Myślisz, że moje luterańskie sztuczki, albo prezbiteriańskie Dale'a, byłyby gorsze?

- Tylko nie żadne „sztuczki”, dobrze? - warknął Dale.

Mike przyjrzał się im ze zdziwieniem.

- A macie coś takiego jak woda święcona?

- Nie. Na to wpadli tylko katolicy.

Mike wzruszył ramionami.

- Nie wiem na czym to polega. Na żołnierza podziałała, widziałem na własne oczy. Wziąłem też hostię, tak na wszelki wypadek, ale jeszcze jej nie wypróbowałem. Czy w waszych kościołach przyjmuje się komunię?

- Jasne - odparli chórem Dale i Kevin.

- Moglibyśmy zorganizować trochę chleba komunijnego - powiedział Dale do Lawrence'a.

- Jak? - spytał lakonicznie jego młodszy brat.

Dale zastanawiał się przez chwilę.

- Masz rację. Łatwiej byłoby nam chyba podwędzić pastorowi jego bieliznę. - Spojrzał na Mike'a. - Dobra, skoro już wiemy, że twoja woda działa, to zorganizuj jej trochę i dla nas.

- Moglibyśmy napełnić nią balony i zbombardować tych sukinsynów - odezwał się Harlen. - Niechby skwierczeli jak ślimaki na patelni.

Nie mieli pojęcia, czy mówi serio, czy się z nich nabija, więc na wszelki wypadek postanowili się rozejść i przemyśleć wszystko do rana.

***

Mike rozwiózł gazety w rekordowym czasie i o siódmej rano zjawił się na plebanii. Pani McCafferty już tam była.

- Śpi - poinformowała go szeptem w hallu na parterze. - Doktor Powell dał mu coś na sen.

- Jaki doktor Powell? - zdziwił się Mike.

Gospodyni mięła w palcach skraj fartucha.

- Lekarz z Peorii. Doktor Staffney przywiózł go wczoraj wieczorem.

- Czy to coś poważnego?

Przed oczami wciąż miał brązowe, wijące się robaki niknące w ciele kapłana. Pani McCafferty na chwilę zasłoniła ręką usta, jakby zamierzała się rozpłakać.

- Nikt nie wie, co to właściwie jest. Słyszałam, jak doktor Powell mówił doktorowi Staffneyowi, że jeśli dzisiaj mu się nie polepszy, to będą musieli zabrać go do Szpitala Świętego Franciszka...

- Do Świętego Franciszka? - Mike zerknął w górę, na schody.

- Aż do Peorii? Dlaczego?

- Bo... Bo tam mają sztuczne płuca... - wyszeptała kobieta, a potem, jakby już do siebie, dodała: - Przez całą noc nie spałam, tylko odmawiałam różaniec w intencji tego biedaka...

- Czy mogę chociaż na niego spojrzeć?

- Nie, nie ma mowy! Obawiają się, że to coś zaraźliwego. Nikomu nie wolno się do niego zbliżać.

- Przecież byłem przy nim, kiedy zachorował. - Mógłby dodać, że już wpuściła go do domu, i jeśli ona się zaraziła, to zdążyła zarazić również i jego, ale tego nie uczynił, zrobił natomiast najbardziej niewinną, błagalną minę. - Bardzo panią proszę... Nie będę wchodził do pokoju, tylko zajrzę przez drzwi.

W końcu ustąpiła. Wspięli się po schodach, na palcach przeszli przez długi, mroczny hall, delikatnie uchylili ciężkie drzwi. Nie skrzypnęły.

Najpierw poczuł uderzenie smrodu, a dopiero potem rozgrzanego, stęchłego powietrza. Smród bardzo przypominał ten, który otaczał trupowóz i wypełniał podziemne tunele, tyle że był jeszcze bardziej odrażający. Mike odruchowo zasłonił ręką nos i usta.

- Nie otwieramy okien, bo nocami ma okropne dreszcze - wyjaśniła pani McCafferty.

- Ale ten... zapach... - wykrztusił Mike, walcząc z ogarniającymi go mdłościami.

Gospodyni zmarszczyła brwi.

- Chodzi ci o lekarstwo? Pościel zmieniam codziennie. Naprawdę przeszkadza ci ten zapach lekarstwa?

Zapach lekarstwa? Tak potwornie cuchnąć mogło tylko lekarstwo produkowane z rozkładających się trupów. Tak właśnie musiały śmierdzieć dwutygodniowe zwłoki. Z niedowierzaniem spojrzał na panią McCafferty; wszystko wskazywało na to, że niczego nie czuła! Czy ja to sobie tylko wyobrażam? Z ręką wciąż przyciśniętą do twarzy wszedł ostrożnie do pokoju i spojrzał na łóżko, spodziewając się ujrzeć ciało w zaawansowanym stanie rozkładu.

Ojciec C. wyglądał nie najlepiej, ale z pewnością nie był rozkładającym się trupem. Nie ulegało jednak wątpliwości, że młody ksiądz jest bardzo, bardzo chory: miał zamknięte, mocno podkrążone oczy, usta tak spieczone i popękane, jakby przez kilka minionych dni wędrował przez pustynię, rozpaloną skórę, włosy zmierzwione i spocone, palce zakrzywione jak szpony jakiegoś zwierzęcia. Z otwartych ust sączył się strumyczek śliny, każdy oddech odzywał się w piersi odgłosami przywodzącymi na myśl kamienistą lawinę. Ktoś, kto ujrzałby go po raz pierwszy, z pewnością nie domyśliłby się, że ojciec Cavanaugh jest księdzem.

- Wystarczy - szepnęła pani McCafferty, delikatnie, ale stanowczo, wypychając Mike'a z pokoju.

Rzeczywiście, wystarczyło. Mike pędził z taką prędkością w stronę domu pani Moon, że pęd powietrza wyciskał mu łzy z oczu.

***

Pani Moon nie żyła.

Domyślił się tego już wtedy, kiedy nikt nie odpowiedział na stukanie do drzwi. Nabrał całkowitej pewności w chwili, kiedy wszedł do ciasnego, ciemnego hallu i nie potknął się o żadnego kota.

Wiedział, że panna Moon, bibliotekarka, zwykle przychodziła około ósmej, żeby zjeść śniadanie z matką. Teraz dochodziła dopiero siódma trzydzieści. Przechodził z pokoju do pokoju, czując, że ogarniają go takie same mdłości, jak niedawno na plebanii. Uspokój się, kretynie, powtarzał w duchu. Po prostu wyszła dokądś, a koty rozlazły się po domu. Albo uciekły w nocy, a ona poszła ich szukać. Albo panna Moon wreszcie zawiozła ją do domu opieki w Oak Hill.

Tak brzmiały logiczne wyjaśnienia. Doskonale zdawał sobie sprawę, że żadne z nich nie jest prawdziwe.

Znalazł ją na niewielkim podeście na piętrze. Drobne ciało z trudem się tam mieściło. Dwoje drzwi prowadziło do maleńkiej sypialni i jeszcze mniejszej łazienki.

Przykucnął na ostatnim stopniu. Serce trzepotało mu się w piersi tak gwałtownie, że bał się, iż pod wpływem jego uderzeń straci równowagę i runie w dół po schodach. Jeśli nie liczyć pogrzebu dziadka przed paru laty, do tej pory nigdy nie widział trupa... Naturalnie z wyjątkiem żołnierza. Ogarnęła go przedziwna mieszanina smutku, przerażenia i ciekawości.

Umarła na tyle dawno temu, że jej ręce i ramiona zdążyły już zupełnie zesztywnieć. Palce lewej ręki zacisnęła na słupku balustrady, jakby zamierzała zaraz się podnieść, prawa ręka sterczała w górę z palcami rozczapierzonymi w obronnym geście. Miała otwarte oczy. Mike uświadomił sobie, że żaden z setek truposzy, których oglądał w telewizji - zawsze u kogoś, najczęściej u Dale'a - nie miał otwartych oczu. Oczy pani Moon były nie tylko otwarte, ale wręcz wytrzeszczone, jakby lada chwila miały wyskoczyć z orbit. Patrząc na nie, zrozumiał, co to znaczy naprawdę być martwym.

Ponieważ krew odpłynęła z jej twarzy, plamy starcze na policzkach odznaczały się z niemal karykaturalną wyrazistością. Mięśnie szyi i karku były potwornie napięte - wyglądało to tak, jakby miały lada chwila popękać. Miała na sobie różową pikowaną podomkę, spod której wystawały zupełnie wyprostowane, chude jak patyki nogi. Z jednej stopy zsunął się różowy, puchaty pantofel. Stara kobieta malowała sobie paznokcie u stóp na różowo, co sprawiało, że jej poskręcane, guzłowate, chude stopy wyglądały co najmniej dziwacznie.

Ostrożnie dotknął lewej ręki kobiety i cofnął się gwałtownie. Była potwornie zimna, chociaż w domu panował nieznośny upał. Nadzwyczajnym wysiłkiem woli zmusił się, żeby spojrzeć na jej twarz.

Pani Moon miała szeroko otwarte usta, jakby umarła, głośno krzycząc. Sztuczna szczęka obsunęła się częściowo i teraz wisiała w czarnej czeluści ust jak jakiś zupełnie obcy kawałek plastiku, który zjawił się tam nie wiadomo skąd. Na jej nienaturalnie wykrzywionej, zniekształconej twarzy zamarł grymas przerażenia.

Mike odwrócił się, po czym zjechał na siedzeniu po wyłożonych dywanową wykładziną schodach. Nawet gdyby chciał, nie zdołałby stanąć na nogach. W powietrzu unosiła się ledwo wyczuwalna woń rozkładu - tak mogłyby pachnieć kwiaty, które ktoś zostawił na zbyt długo w zamkniętym, gorącym wnętrzu samochodu. Nie było to nawet w połowie tak okropne jak smród wypełniający plebanię.

Ten, kto ją zabił, może tu jeszcze być.

Nie wstał, nie odwrócił się, nie rozejrzał dokoła. Musiał jeszcze trochę posiedzieć. W głowie huczało mu tak bardzo, jakby buszowała tam cała gromada świerszczy, przed oczami latały czarne plamy. Opuścił głowę między kolana, mocno potarł policzki.

Zaraz przyjdzie panna Moon i znajdzie swoją matkę... właśnie tak.

Mike nie przepadał za kostyczną bibliotekarką - kiedyś zapytała go nawet, po co w ogóle przychodzi do biblioteki, skoro nie był w stanie zdać do piątej klasy. Mike odparł na to z uśmiechem, że chciał poczekać na kolegów - i w pewnym sensie było to prawdą - niemniej jednak jej uwaga boleśnie go dotknęła i przez kilka tygodni wracał do niej myślami, najczęściej leżąc w łóżku, tuż przed zaśnięciem.

Ale i tak nikomu bym nie życzył, żeby znalazł swoją matkę nieżywą na schodach.

Mike zdawał sobie sprawę, że gdyby na jego miejscu był Duane, albo nawet Dale, z pewnością zachowaliby się jak mali detektywi: zaczęliby szukać poszlak, czy jak to się nazywa, śladów, dowodów potwierdzających to, o czym był dogłębnie przekonany - że panią Moon zabiła ta sama... siła... która doprowadziła do śmierci Duane'a i jego wujka. On natomiast potrafił się zdobyć tylko na to, żeby odchrząknąć i zacząć nawoływać schrypniętym głosem:

- Kicikici... Chodźcie tutaj, koteczki... Kicikici...

Nic się nie poruszyło, ani w pomieszczeniach na piętrze - drzwi do sypialni i łazienki były leciutko uchylone - ani na parterze, w kuchni i hallu.

Mike wreszcie dźwignął się na drżące nogi i wspiął po schodach. Wiele wysiłku kosztowało go, żeby znowu nie usiąść, i żeby jeszcze raz nie spojrzeć na panią Moon. Wydawała się jeszcze mniejsza i bardziej zasuszona. Przez głowę przemknęła mu absurdalna myśl, że powinien wyjąć jej sztuczną szczękę, żeby się nie udławiła, zaraz jednak wyobraził sobie, jak zimne śliskie dziąsła zaciskają się na ręce, unieruchamiają ją, uniemożliwiając mu ucieczkę, a wytrzeszczone oczy kierują się powoli na jego twarz i...

„Uspokój się, głupku!”. Kiedy Mike przeklinał albo beształ się w duchu, zwykle słyszał głos Jima Harlena. Tym razem w jego głowie również rozległ się głos kolegi. Ten głos podpowiadał mu, żeby czym prędzej spieprzał z tego domu.

Uniósł prawą rękę w geście, który setki razy wykonywał ojciec Cavanaugh, i uczynił znak krzyża nad zwłokami. Co prawda wiedział, że pani Moon nie była katoliczką, nie sądził jednak, żeby to, co zrobił, mogło jej w jakiś sposób zaszkodzić. Zmówił krótka modlitwę, a następnie podszedł do uchylonych drzwi sypialni. Szpara okazała się wystarczająco szeroka, żeby wsunął do środka głowę, nie dotykając ani samych drzwi, ani futryny.

Zmasakrowane kocie ciała leżały na starannie posłanym łóżku, wisiały nabite na pręty i klamki, poodrywane głowy leżały rządkiem na toaletce między szczotkami do włosów, grzebieniami i flakonikami. Jeden z kotów - brązowo-rudy ulubieniec pani Moon - obracał się powoli na przewodzie od żyrandola. Jego oczy - jedno błękitne, drugie żółte - spoglądały z wyrzutem za każdym razem, kiedy zaskakująco długie, wyprężone ciało zwracało się przodem w stronę chłopca. Mike cofnął się gwałtownie, zbiegł po schodach, dopadł tylnych drzwi i stanął jak wryty. Piekły go oczy, wnętrzności podchodziły do gardła, w głowie natomiast natrętnie rozbrzmiewała jedna myśl: Nie mogę pozwolić, żeby panna Moon to wszystko zobaczyła.

Zostało mu kilka minut, może nawet mniej. Przy ścianie stało coś w rodzaju małego regału połączonego z blatem do pisania. Mike chwycił staromodne pióro, umoczył stalówkę w kałamarzu i wielkimi literami napisał na kartce: NIECH PANI NIE WCHODZI! PROSZĘ WEZWAĆ POLICJĘ! Nie miał pojęcia, czy zwykłe wytarcie wystarczy, żeby usunąć odciski palców z pióra, więc na wszelki wypadek schował je do kieszeni, owinął sobie rękę skrajem koszulki, otworzył drzwi, zamknął je, wcisnął kartkę między skrzydło i futrynę, tak żeby była dobrze widoczna, starannie wytarł klamkę, a następnie odwrócił się na pięcie i pognał przez niewielki zadbany ogródek, przeskakując przez rabaty z kwiatami. Przesadziwszy jednym susem niski żywopłot, znalazł się w wąskiej alejce i co sił w nogach popędził do domu, dziękując w duchu Bogu za to, że gęste krzewy po obu stronach czyniły go niemal niewidocznym. Czym prędzej wdrapał się na drzewo przy Depot Street, usiadł wysoko w rozwidleniu gałęzi i odpoczywał, ciężko dysząc i drżąc na całym ciele. Dopiero po chwili poczuł, że uwiera go pióro; na szczęście włożył je do kieszeni w taki sposób, że stalówka sterczała na zewnątrz. W przeciwnym razie miałby już na spodniach wielką plamę z atramentu. Bez trudu mógł sobie wyobrazić nagłówki w gazetach: GŁUPKOWATY MŁODOCIANY MORDERCA BŁYSKAWICZNIE ZDEMASKOWANY DZIĘKI PLAMIE Z ATRAMENTU. Wepchnął pióro w naturalną szczelinę w pniu i dla pewności zasłonił ją liśćmi. Oczywiście istniało prawdopodobieństwo, że jesienią spadnie na ziemię i ktoś je znajdzie, ale Mike uznał, że dopiero wtedy będzie się tym martwił. O ile w ogóle dożyje jesieni, ma się rozumieć.

Siedział oparty plecami o gruby pień, słuchając dobiegających z dołu sporadycznych odgłosów ruchu ulicznego oraz świstu skakanki jego siostry Kathleen, bawiącej się samotnie na chodniku, i myślał. Początkowo starał się myśleć tylko po to, żeby zagłuszyć wspomnienia o okropieństwach, które widział tego pięknego, upalnego ranka, ale szybko zdał sobie sprawę, że nigdy mu się to nie uda. W związku z tym zaprzągł strach i obrzydzenie do pracy, usiłując obmyślić jakiś sensowny plan.

Spędził na drzewie prawie trzy godziny. W pewnej chwili usłyszał zawodzenie policyjnej syreny - bardzo rzadki odgłos w Elm Haven - warkot silników kilku samochodów, pisk hamulców, gwar wielu głosów. To policja przyjechała do domu pani Moon. Był jednak tak głęboko pogrążony w myślach, że prawie nie zwrócił na to uwagi. Kiedy wreszcie zszedł na ziemię, miał zupełnie zdrętwiałe nogi oraz spodnie i koszulkę wybrudzone żywicą. Nie zważając na nic, wskoczył na rower i pojechał do Stewartów.

Obu chłopców mocno poruszyła wiadomość o śmierci pani Moon. Gdyby po prostu umarła, nikt by się tym szczególnie nie przejął, ponieważ nikomu nie przyszłoby do głowy podejrzewać kogoś o zbrodnicze działanie; los, jaki spotkał jej koty, świadczył jednak o tym, że śmierć staruszki nastąpiła w wyniku okrutnego przestępstwa. Mike nie potrafił tego zrozumieć. Ludzie łatwo godzili się z wypadkami, nawet tak tragicznymi jak te, które spotkały Duane'a i jego wujka, natomiast zmasakrowanie kilku kotów powodowało, że starannie zamykali na noc drzwi i okna, i co chwila oglądali się za siebie. On sam traktował śmierć pani Moon jako część groźnej, nieprzeniknionej ciemności, która od początku lata wisiała nad nim, jego babcią i kolegami - jako zaledwie jeszcze jedną burzę na wiecznie zachmurzonym, ponurym niebie.

- Chodźcie - powiedział, popychając Dale'a i Lawrence'a w stronę rowerów. - Musimy pogadać z Kevinem i Harlenem. Mam pewien plan.

W drodze do domu Harlena nie mógł się powstrzymać przed zerkaniem na Old Central. Budynek sprawiał wrażenie jeszcze większego i brzydszego niż do tej pory, nafaszerowanego ohydnymi tajemnicami dojrzewającymi i pęczniejącymi w mroku, którego nawet w najpiękniejszy dzień nie rozjaśniał żaden promień słońca.

Mike wiedział jeszcze jedno: że ta przeklęta szkoła czekała na niego.

27

Zebrali się na boisku do baseballa. Mike mówił prawie przez dziesięć minut, a pozostali gapili się na niego z otwartymi ustami. Nie przerywali pytaniami, kiedy opisywał wygląd zwłok pani Moon, nie zaprotestowali, kiedy stwierdził, że wkrótce będą wyglądali tak samo, jeśli szybko czegoś nie zrobią. Milczeli, kiedy tłumaczył im co powinni zrobić.

- Myślicie, że zdążymy do niedzieli rano? - zapytał wreszcie Dale.

Rowery leżały w trawie wokół stanowiska miotacza. W promieniu pięciuset metrów nie było żywej duszy. Słońce niemiłosiernie prażyło krótko ostrzyżone czupryny i odsłonięte ramiona, lśniło w chromowanych częściach rowerów, zmuszało do przymknięcia powiek.

- Tak mi się wydaje - odparł Mike.

- Nie bardzo mi pasuje ten wieczór we czwartek - powiedział Harlen.

Spojrzeli na niego ze zdziwieniem. Był dopiero wtorkowy ranek, dlaczego więc zawracał im głowę czwartkowym wieczorem?

- Niby czemu? - spytał Kevin.

- Bo jestem zaproszony na urodziny Michelle Staffney. I zamierzam tam pójść.

Lawrence zrobił zdegustowaną minę, a pozostali chłopcy mało nie parsknęli śmiechem.

- Człowieku, wszyscy jesteśmy zaproszeni! - poinformował Harlena Dale. - Połowa dzieciaków w mieście jest zaproszona, dokładnie tak jak co roku. Czym tu się przejmować?

Mówił prawdę. Urodziny Michelle stały się dla dzieciarni z Elm Haven stałym punktem programu rozrywkowego. Przyjęcie odbywało się zawsze wieczorem, zapraszano mnóstwo gości, a o dziesiątej odbywał się pokaz ogni sztucznych. Doktor Staffney ogłaszał, że świętują nie tylko urodziny jego córki, lecz również rocznicę zburzenia Bastylii, a goście wiwatowali i bili brawo, chociaż prawie nikt z nich nie wiedział co to znaczy. Kogo to zresztą obchodziło? Ważne, że był tort, poncz i fajerwerki!

- Niczym. Jasne, że niczym - odparł Harlen z chytrą miną, mającą świadczyć o tym, że wie o czymś, czego inni nie mogą się nawet domyślać. - Ale mam zamiar tam być, i już.

Dale najwyraźniej zamierzał się z nim spierać, lecz do rozmowy wtrącił się Mike.

- W porządku, nie ma sprawy. To, co mieliśmy zrobić we czwartek, zrobimy jutro. Dzięki temu będziemy przygotowani na sobotni seans.

- Skąd wiesz, że akurat w tę sobotę będzie seans? - zapytał powątpiewającym tonem Lawrence. Z czerwonego, spieczonego słońcem nosa schodziła mu skóra.

Mike westchnął, po czym przykucnął tuż obok stanowiska miotacza. Pozostali poszli w jego ślady, tworząc ciasny krąg. Mike, mówiąc, grzebał od niechcenia palcem w piasku, jakby rozrysowywał plan taktyczny meczu, ale w rzeczywistości nie miało to żadnego znaczenia.

- Załatwi to ten, kto pójdzie porozmawiać z panem Ashley-Montague'em. Skoro wyprawę organizujemy już jutro, trzeba będzie pogadać z nim jeszcze dzisiaj albo najpóźniej w środę po południu. - Zerknął z ironicznym uśmiechem na Harlena. - Bo we czwartek jest przecież przyjęcie u Michelle...

Dale wyciągnął z tylnej kieszeni baseballową czapeczkę i włożył ją na głowę. Cień daszka opadł na jego twarz jak czarna maska.

- Dlaczego tak wcześnie? - zapytał.

Mike powiedział wcześniej, że właśnie Dale najlepiej nadaje się do przeprowadzenia rozmowy z Ashley-Montague'em. Teraz wzruszył ramionami.

- Sam pomyśl. Nie możemy ruszyć z całą resztą, dopóki nie będziemy całkowicie pewni. On nam powie, czy mamy rację.

Dale wciąż nie był przekonany.

- A jeżeli nie powie?

- Wtedy przeprowadzimy próbę, ale wolałbym, żeby to nie było konieczne.

Dale potarł spocony kark, po czym spojrzał na widoczną w oddali wieżę ciśnień i na dzielące ich od niej pola. Zboże sięgało im już nad głowy, tworzyło zieloną ścianę wyznaczającą granicę miasta.

- A ty też tam pójdziesz? - zapytał. - Do domu Aschley-Montague'a?

- Raczej nie - odparł Mike. - Muszę znaleźć drugą osobę, o której wam mówiłem, i dowiedzieć się, czy pani Moon mówiła prawdę. Poza tym ojciec C. może mnie potrzebować.

- Ja z tobą pójdę - zaofiarował się Kevin.

Dale od razu poczuł się raźniej, ale Mike'owi ten pomysł raczej się nie spodobał.

- Nie ma mowy. Musisz pojechać cysterną ze swoim tatą i przygotować wszystko tak, jak planowaliśmy.

- Ale to chyba dopiero w weekend, prawda?

Mike stanowczo pokręcił głową.

- Ale mycie i sprzątanie musisz zacząć dużo wcześniej, żebyś nie musiał robić tego w sobotę.

Kevin skinął głową, uznając argumenty kolegi. Dale znowu poczuł się fatalnie.

- Ja z tobą pójdę - oświadczył Harlen.

Dale powątpiewająco spojrzał na chudego chłopaczka z ręką w gipsie i na temblaku. Ten widok raczej nie dodawał otuchy.

- I ja - odezwał się Lawrence.

- Nie ma mowy! - stwierdził stanowczo Dale, wzorowo wywiązując się z roli starszego brata. - Masz być naszą czujką, pamiętasz? Jak znajdziemy Trupowóz, jeśli nie będziesz miał oczu i uszu otwartych?

- Niech to szlag trafi! - wymamrotał Lawrence, po czym zerknął przez ramię na oddalony o sto pięćdziesiąt metrów dom, jakby się bał, że usłyszy go matka. - Cholera jasna! - dodał, przekonawszy się, że jest całkowicie bezpieczny.

Niechcący rozbawił Jima Harlena prawie do łez.

- Do nagłego licha! - wykrzyknął Jim falsetem, przedrzeźniając młodszego chłopca.

- Najbardziej nie podoba mi się ten pomysł z wyprawą - stwierdził Kevin rzeczowym tonem. - Wszyscy razem, w jednym miejscu...

- Nie wszyscy, bo mnie przecież z wami nie będzie - zauważył Mike z uśmiechem.

Kevinowi było daleko do wesołości.

- Wiesz, o czym mówię.

Mike wiedział.

- Właśnie dlatego myślę, że to powinno zadziałać - odparł, wciąż kreśląc kręgi i linie w piasku. - Rzadko się zdarza, żebyśmy byli wszyscy razem, ale jeśli Dale... i Jim... wyciągną informacje od Ashley-Montague'a, może nie będzie to konieczne.

Dale wciąż spoglądał z niepokojem na otaczające ich pola.

- Problem polega na tym, że nie mam pojęcia, jak się dostać dzisiaj do Peorii. Mama mnie nie zawiezie, bo jej buick nie dojechałby tam, nawet gdyby chciała, a tata wraca dopiero w niedzielę.

Kevin przez jakiś czas żuł z namysłem gumę, po czym odwrócił się i splunął przez ramię.

- Nikt z nas nie jeździ często do Peorii. W Święto Dziękczynienia, w Boże Narodzenie... Chyba nie chcecie czekać tak długo?

Harlen uśmiechnął się ironicznie.

- Z trudem udało mi się przekonać mamę, żeby przestała tam jeździć. Gdybym teraz poprosił ją, żeby podrzuciła mnie do rezydencji przy Grand View Drive, spuściłaby mi tęgie lanie.

- Ale zawiozłaby cię potem czy nie?

Harlen zmierzył Mike'a nieżyczliwym spojrzeniem.

- Słuchaj, przecież twój stary pracuje w browarze Pabsta, zgadza się? Nie mógłby podrzucić Dale'a i mnie?

- Jasne, że mógłby. Pod warunkiem, że chcecie wyjechać o wpół do dziewiątej wieczorem, żeby zdążyć na nocną zmianę. Poza tym browar jest o ładnych parę kilometrów od Grand View Drive. Musielibyście zasuwać kawał drogi na piechotę, spotkać się z panem A-M o północy, a potem zaczekać na mojego tatę, żeby zgarnął was o siódmej rano.

Harlen wzruszył ramionami, ale zaraz poweselał.

- Mam pomysł, Dale! Ile masz forsy?

- W ogóle?

- Nie mówię o twojej książeczce oszczędnościowej ani o srebrnych dolarach w skarpecie, tylko o tym, co możesz mieć natychmiast, zaraz.

- Jakieś dwadzieścia dziewięć dolców. Ale najbliższy autobus odjeżdża dopiero w piątek, a i tak...

Harlen pokręcił głową. Uśmiech nie znikał z jego twarzy.

- Nie chodzi mi o żaden pieprzony autobus, amigo. Chodzi mi o taksówkę. Dwadzieścia dziewięć dolarów powinno wystarczyć. A co mi tam, dorzucę dolca i będzie równe trzydzieści. Możemy pojechać jeszcze dzisiaj, nawet teraz, w tej chwili.

Serce zaczęło bić Dale'owi żywiej w piersi. Nie miał najmniejszej ochoty na spotkanie z panem Dennisem Ashley-Montague'em, a Peoria wydawała się być odległa o lata świetlne stąd.

- Teraz? Mówisz poważnie?

- Jasne.

Dale spojrzał pytająco na Mike'a, natrafił na poważne spojrzenie szarych oczu. Mike ledwo dostrzegalnie skinął głową. Tak, zrób to.

- No dobrze... - Dale westchnął, po czym stuknął Lawrence'a w pierś. - Masz siedzieć w domu z mamą, chyba że Mike wyśle cię na zwiady, albo coś w tym rodzaju. - Harlen już siedział na rowerze i ruszał w kierunku First Avenue. Dale powiódł wzrokiem po kolegach. - To kompletne wariactwo - Oświadczył spokojnie.

Nikt nie zaprzeczył. Po chwili Dale również wskoczył na rower i stanął na pedałach, żeby dogonić Harlena.

***

C.J. Congden gapił się na nich z niedowierzaniem. Pryszczaty szesnastolatek opierał się o maskę czarnego chevroleta ojca. W lewej ręce trzymał piwo, miał na sobie czarną skórzaną kurtkę, brudne dżinsy, sznurowane buciory z cholewką na grubej podeszwie i papierosa jakby przyklejonego do dolnej wargi, tak że mógł mówić, nie wyjmując go z ust.

- Że jak? Czego wy, kurwa, chcecie?

- Żebyś nas zawiózł do Peorii - powtórzył Harlen.

- Znaczy się, niby ciebie i tego smarka?

Jim spojrzał na Dale'a.

- Tak. Mnie i tego smarka.

- I niby ile chcecie mi zapłacić?

Harlen westchnął i posłał koledze spojrzenie, które miało oznaczać: A nie mówiłem, że to kompletny imbecyl?

- Piętnaście dolców.

- Pieprzcie się.

Harlen lekko wzruszył ramionami.

- Moglibyśmy podnieść ofertę do osiemnastu, ale...

- Dwadzieścia pięć albo nie ma o czym gadać - przerwał mu Congden, strzepując popiół z papierosa.

Harlen stanowczo pokręcił głową, wzniósł oczy ku niebu, rozłożył ręce... po czym westchnął i powiedział:

- No dobrze. Niech będzie.

Congden nieco się zdziwił.

- Ale z góry! - rzucił tonem, którego z pewnością nauczył się na filmach gangsterskich.

- Połowa teraz, połowa po robocie - odparł Harlen, całkiem udanie naśladując Humphreya Bogarta.

Congden zmrużył powieki i przez jakiś czas mierzył ich spojrzeniem z trudem przebijającym się przez kłęby dymu, ale w filmach mordercy do wynajęcia zawsze przyjmowali zleconą im robotę, więc nie miał wyboru.

- Dobra. Dawajcie forsę.

Dale odliczył mu na rękę dwanaście i pół dolara ze swoich oszczędności.

- Wsiadajcie. - Rzucił niedopałek na ziemię, zdeptał go, splunął, podciągnął spodnie i spiorunował wzrokiem chłopców, którzy tymczasem wgramolili się na tylną kanapę chevroleta. - To nie pieprzona taksówka! - warknął. - Jeden gnojek ma usiąść z przodu!

Dale czekał w nadziei, że Harlen się przesiądzie, Jim jednak poruszył zagipsowanym ramieniem jakby chciał powiedzieć „potrzebuję miejsca dla tego”, więc, chcąc nie chcąc, Dale musiał powędrować na przód. C.J. Congden cisnął pustą puszkę w trawę, obszedł samochód dokoła, zajął miejsce za kierownicą i zatrzasnął drzwi. Chwilę potem potężny silnik ryknął drapieżnie.

- Jesteś pewien, że twój ojciec pozwala ci tym jeździć? - zapytał Harlen, który poczuł się w miarę bezpiecznie na tylnym siedzeniu.

- Stul swój parszywy pysk, zanim nakopię ci w dupę - odpowiedział uprzejmie kierowca, po czym wrzucił wsteczny bieg, cofnął samochód, a następnie ruszył, tak gwałtownie dodając gazu, że fontanny ziemi i żwiru spod tylnych kół dosięgły aż ściany oddalonego o kilka metrów budynku. Chevrolet wystrzelił z piskiem opon na ulicę, zamiatając tyłem skręcił na wschód w Depot Street, chwilę potem, oczywiście również poślizgiem, wpadł w Broad Street i, ciągnąc za sobą smugę dymu z przypalanych gum, zaczął błyskawicznie przyspieszać. Przy skrzyżowaniu z Church Street mieli już setkę na liczniku; Congden musiał wcisnąć obiema nogami pedał hamulca, żeby zatrzymać się przy Main Street. Wydobył zza mankietu paczkę pall malli, wyjął jednego papierosa, zapalił, a następnie ruszył gwałtownie, mało nie pakując się pod jadącą na wschód ogromną ciężarówkę z naczepą. Rozległo się wściekłe trąbienie, Dale zacisnął powieki, Congden zaś pokazał kierowcy ciężarówki środkowy palec i począł mieszać w skrzyni biegów.

Chwilę potem z prędkością ponad stu kilometrów na godzinę przemknął obok znaku ograniczenia prędkości do czterdziestu, za stacją benzynową skręcił w lewo, wypadł na Hard Road i wcisnął pedał gazu w podłogę. Samochód z rykiem silnika pomknął szosą między dwiema zielonymi ścianami dojrzewającego zboża.

***

Kiedy Harlen powiedział mu, dokąd jadą, Dale raptownie zatrzymał rower.

- Congden? Chyba oszalałeś! - Był autentycznie do głębi przerażony. Przed oczami miał wciąż bezdenną czarną otchłań wypełniającą lufę strzelby, z której ten łobuz do niego celował. - Nie ma mowy!

Zawrócił rower, żeby popedałować do domu, ale Harlen złapał go za ramię.

- Zastanów się, Dale. Nikt inny nie zawiezie nas na Grand View Drive w Peorii. Gdybyśmy poprosili twoich rodziców, pomyśleliby, że nam odbiło. Autobus odjeżdża dopiero w piątek. Nie znamy nikogo innego z prawem jazdy, kto...

- A Peg? Siostra Mike'a?

- Oblała egzamin już cztery razy. Rodzice nie pozwalają jej nawet zbliżać się do samochodu. Poza tym O'Rourke'owie mają tylko tego jednego starego trupa, którym ojciec Mike'a codziennie jeździ do pracy.

Dale uwolnił rękę.

- Coś wymyślę.

- No jasne. - Harlen zmierzył go pogardliwym spojrzeniem. - Nie przypuszczałem, że się aż tak spietrasz.

Dale poczerwieniał jak burak. Najchętniej rzuciłby rower na ziemię i stłukł Harlena na kwaśne jabłko - zrobił to już parę razy i choć Harlen zawsze walczył nieczysto, to Dale był pewien, że i tym razem spuściłby mu lanie - ale tylko zacisnął mocno dłonie na uchwytach kierownicy i zaczął się intensywnie zastanawiać.

- Myśl, myśl - zachęcał go Harlen, jakby widząc, co się dzieje w głowie kolegi. - Musimy to załatwić dzisiaj. Nie mamy nikogo innego. Congden jest tak beznadziejnie głupi, że zrobi to dla pieniędzy i nawet nie będzie się zastanawiał, po co chcemy tam jechać. A poza tym to najszybszy sposób, żeby się tam dostać.

Dale skrzywił się, ale w duchu musiał przyznać mu rację. Mimo to nie składał broni.

- Jego stary nie pozwala mu prowadzić.

Nie wiadomo czemu wydawało mu się, że o rodzicach kogoś takiego jak Congden nie mówi się inaczej jak właśnie „stary” albo „stara”.

- Jego starego nikt nie widział od dobrych paru dni - odparł Harlen, kołysząc się na siodełku. - Podobno on, van Syke, pan Daysinger i jeszcze paru wałkoni pojechali razem zabawić się w Chicago. W każdym razie czarna wyścigówa została na miejscu i C.J, rozbija się nią prawie bez przerwy.

Dale odruchowo pomacał się po kieszeni, w której znajdowały się jego całe oszczędności, z wyjątkiem tego, co miał na książeczce, i srebrnych dolarów od wujka Paula, z którymi nie rozstałby się za nic w świecie.

- No dobrze... - Westchnął, wsiadł na rower i powoli ruszył na zachód Depot Street, jakby zmierzał na własną egzekucję. - Zastanawiam się tylko, jak to możliwe, że taki dupek jak C.J. ma prawo jazdy, skoro Peg O'Rourke jest na to za głupia?

Harlen zaczekał, aż dojadą przed dom sędziego pokoju i znajdą się w polu widzenia jego syna opartego nonszalancko o maskę czarnego chevroleta, po czym odparł na tyle cicho, żeby tylko Dale go usłyszał:

- A kto powiedział, że C.J. ma prawo jazdy?

***

Nawet za swojej młodości, kiedy jeszcze jej nawierzchnia nie była pokiereszowana dziurami i przełomami, trzydziestokilometrowej długości kręta droga stanowa wiodąca na południowy wschód do szosy numer 150A nie nadawała się do jazdy z takimi prędkościami. Kiedy czarny Chevrolet wystrzelił niczym pocisk nad krawędź doliny Spoon River, jego pasażerowie odnieśli wrażenie, że szybują w powietrzu niczym ptaki. Zaraz potem samochód opadł na cztery koła, zawieszenie zaskrzypiało i zajęczało, żołądki uciekły chłopcom w pięty, albo jeszcze niżej. Congden zmrużył oczy i zacisnął mocniej ręce na kierownicy. Samochód myszkował przez chwilę po szosie, a następnie pomknął w dół wzniesienia. Gdyby z przeciwka nadjeżdżał jakiś pojazd - na przykład jedna z wcale licznych ciężarówek, które mijali po drodze - wszyscy już by nie żyli. Dale postanowił, że jeśli wrócą żywi do Elm Haven, to jednak stłucze Harlena na kwaśne jabłko.

Niespodziewanie Congden zmniejszył prędkość, zjechał na żwirowe pobocze, zatrzymał samochód. Znajdowali się w pobliżu mostu nad Spoon River, zaledwie w jednej trzeciej drogi do Peorii.

- Wysiadaj - warknął do Dale'a.

- Ale...

C.J. pchnął go tak mocno, że Dale uderzył głową o górną krawędź drzwi.

- Wysiadaj, gnojku!

Dale zaprzestał protestów i wygramolił się na zewnątrz. Posłał Harlenowi błagalne spojrzenie, ten jednak wzruszył ramionami i z wielkim zainteresowaniem wpatrywał się w podsufitkę.

Congden nie zwracał na mniejszego chłopca uwagi. Ponownie pchnął Dale'a, zmuszając go do cofnięcia się niemal do samej barierki. Droga biegła tu wysokim nasypem, znajdowali się niemal na wysokości szczytów młodych brzóz i dębów porastających brzegi rzeki, co najmniej dziesięć metrów nad jej lustrem. Dale zacisnął pięści w bezsilnej wściekłości. Cholernie się bał.

- O co ci...

Nie dokończył, ponieważ Congden sięgnął za plecy i płynnym ruchem wyjął z tylnej kieszeni spodni jakiś przedmiot. Ułamek sekundy później rozległo się metaliczne szczęknięcie i w promieniach słońca błysnęło dwudziestocentymetrowe ostrze.

- Stul pysk i dawaj resztę forsy!

Dale jeszcze mocniej zacisnął pięści.

- Odwal się!

Czy ja naprawdę to powiedziałem?

Congden zareagował błyskawicznie. Już dawno temu Dale przekonał się boleśnie na własnej skórze, że jego ojciec absolutnie nie miał racji - przynajmniej jeśli chodzi o analizę psychiki szkolnych osiłków: to wcale nie byli tchórze, nie podwijali ogonów, kiedy stawiło im się czoło, niczego nie udawali i przed niczym się nie cofali. Byli po prostu wrednymi sukinsynami, którzy uwielbiali zadawać ból.

I właśnie tak zachował się Congden. Odtrącił na bok pięści Dale'a, pchnął go tak mocno, że młodszy chłopiec mało nie wypadł za barierkę, i podsunął mu ostrze noża pod brodę. Dale poczuł ukłucie, a zaraz potem ciepło krwi.

- Ty głupi fiucie! - syknął Congden, szczerząc żółte zęby zaledwie kilka centymetrów od twarzy Dale'a. - Chciałem tylko zabrać ci kasę i zostawić cię tutaj, żebyś przespacerował się do domu. Nie spodobało ci się to? A wiesz, co zrobię teraz?

Dale nie mógł pokręcić głową, ponieważ w ten sposób poderżnąłby sobie gardło, więc tylko mrugnął. Congden uśmiechnął się jeszcze szerzej.

- Widzisz to gówno? - zapytał, wskazując na metalową, częściowo przerdzewiałą wieżyczkę obok mostu, połączoną z nim również metalową kładką. - Ponieważ mnie wkurzyłeś, zaprowadzę cię tam, przewieszę głową na dół przez barierkę, a potem wrzucę do rzeki. I jak ci się to podoba, dupku?

Dale'owi wcale się to nie podobało, ale ostrze naciskało coraz mocniej, wolał więc powstrzymać się od komentarzy. Czuł smród potu i skwaśniałego piwa, i nie miał najmniejszych wątpliwości, że Congden zamierza spełnić swoją pogróżkę. Nie poruszając głową, zerknął w bok, na wieżę i przepaść.

Congden cofnął nóż, złapał Dale'a za kark i pociągnął go za sobą na most. Nie nadjeżdżał żaden pojazd, w okolicy nie było żadnych zabudowań. Dale miał prosty plan: jeśli się uda, spróbuje uciec, a jeśli Congden mimo wszystko zawlecze go na kładkę, to postara się pociągnąć go za sobą. Wysokość była duża, a Spoon River niezbyt głęboka, nawet na wiosnę, a co dopiero w upalny lipiec. Może uda mu się wylądować na wierzchu, tak żeby ten pryszczaty idiota zarył się w mule?

Congden dowlókł go na kładkę, ani na chwilę nie zwalniając uchwytu. Po drodze udało mu się w jakiś sposób zabrać Dale'owi pieniądze i wepchnąć je do kieszeni spodni. Kiedy się zatrzymali, uśmiechnął się ponownie i zbliżył nóż do lewego oka chłopca.

- Puść go - rozległ się głos Harlena, który wysiadł z samochodu i przyglądał im się spokojnie.

- Pieprz się, dupku! - warknął Congden. - Ty będziesz następny. Chyba nie myślisz, że...

Zerknął w stronę Harlena i umilkł w pół zdania. Stojąc obok wielkiego, czarnego samochodu, Jim Harlen sprawiał wrażenie jeszcze mniejszego i bardziej bezbronnego niż zwykle, ale rewolwer, który trzymał w ręce, wyglądał bardzo poważnie i złowieszczo.

- Puść go - powtórzył Harlen.

Congden zastanawiał się tylko przez ułamek sekundy. Błyskawicznie otoczył szyję Dale'a ramieniem i odwrócił się, zasłaniając się nim jak tarczą.

To też z filmu, pomyślał Dale. Spora część jego umysłu była zupełnie spokojna i śledziła rozwój wydarzeń z oderwanym, niezaangażowanym zainteresowaniem. Ten nieszczęsny kretyn myśli chyba, że sam też występuje w jakimś głupim filmie.

Zaraz potem zaprzestał wszelkich rozważań, za to skoncentrował się na oddychaniu przez mocno uciśniętą tchawicę.

- Ty pieprzony gnojku, nie trafiłbyś w stodołę z tej odległości, a co dopiero we mnie! - wykrzyknął Congden, obficie spryskując śliną policzek zakładnika. - No, strzelaj! Strzelaj, beznadziejny kutasino!

Dale chętnie kopnąłby go w jaja, albo przynajmniej w piszczel, ale nie mógł o tym nawet marzyć, ponieważ stał na czubkach palców, walcząc o każdy oddech. Co gorsza, ogarnęło go ponure przeświadczenie, że Harlen naprawdę strzeli... i trafi prosto w niego. Tymczasem Jim spojrzał na rewolwer z taką miną, jakby dopiero teraz go zauważył.

- Naprawdę mam strzelać? - zapytał z niewinną, zaciekawioną miną.

Congden mało nie wyskoczył ze skóry.

- Tak, tak! Strzelaj, ty pieprzony, pierdolony maminsynku, ty cholerny pokręcony gnoju, ty...

Harlen wzruszył ramionami, wycelował w samochód i nacisnął spust. Wystrzał zabrzmiał zaskakująco głośno, biorąc pod uwagę fakt, że znajdowali się na otwartej przestrzeni.

Congdena ogarnął szał. Odepchnął Dale'a tak mocno, że ten z najwyższym trudem chwycił się barierki, balansując przez chwilę nad dziesięciometrową przepaścią, po czym, z twarzą wykrzywioną grymasem wściekłości i nienawiści, pognał metalową kładką w stronę mostu.

Harlen zrobił krok naprzód i wycelował rewolwer w przednią szybę chevroleta.

- Stój!

Pryszczaty chłopak zahamował tak gwałtownie, że spod podkutych zelówek jego butów strzeliły iskry. Od Harlena dzieliło go jakieś dziesięć kroków.

- Zabiję cię - wycedził przez zaciśnięte zęby. - Zabiję cię, sukinsynu.

- Być może, ale zanim to zrobisz, w ukochanym samochodzie twojego tatusia pojawi się kilka dziur.

Przesunął rewolwer, tak że teraz był wycelowany w maskę samochodu. Congden skrzywił się i zadrżał, jakby ktoś mierzył prosto w jego głowę.

- Jimmy, proszę... - wyjęczał płaczliwym tonem, jeszcze bardziej odrażającym od tego, jakim jeszcze przed chwilą wywrzaskiwał najgorsze obelgi. - Ja naprawdę nie chciałem...

- Zamknij się. Dale, czy byłbyś łaskaw się ruszyć?

Dale otrząsnął się z osłupienia i ruszył się, obchodząc z daleka stojącego jak słup soli Congdena. Chwilę potem znalazł się za plecami Harlena, przy otwartych drzwiach samochodu.

- Rzuć nóż za barierkę - polecił Harlen, nie podnosząc głosu.

Wyrostek posłusznie cisnął nóż w krzaki rosnące na nasypie.

Harlen nakazał Dale'owi ruchem głowy, żeby ten wsiadł do samochodu.

- Jedziemy dalej - zwróci! się do Congdena - ale tym razem obaj będziemy siedzieć z tyłu. Jeśli tylko zaczniesz coś kombinować, albo znowu przekroczysz dozwoloną prędkość, zrobię kilka dziur w dachu albo może nawet przemodeluję tablicę rozdzielczą.

Usiadł obok Dale'a i zatrzasnął drzwi. Chwilę potem Congden zajął miejsce za kierownicą. Usiłował nonszalancko zapalić papierosa, ale za bardzo trzęsły mu się usta i ręce.

- Prędzej czy później was pozabijam - wycedził, przyglądając im się z nienawiścią we wstecznym lusterku. - Prędzej czy później dorwę was obu i...

Harlen westchnął ciężko, po czym wycelował rewolwer prosto w lusterko, pod którym dyndały dwie wielkie, puchate kości do gry.

- Stul dziób i ruszaj.

***

Drzwi plebanii stały otworem, nigdzie w pobliżu nie było widać pani McCafferty strzegącej fosy i mostu zwodzonego. Mike wspiął się na palcach po schodach. Na dźwięk głosów znieruchomiał na chwilę, po czym przywarł do ściany tuż przy otwartych drzwiach.

- Jeśli gorączka i torsje nie ustąpią, trzeba będzie przewieźć go do szpitala i podłączyć do kroplówki, żeby nie dopuścić do odwodnienia - powiedział doktor Staffney.

- Wołałbym nie ruszać go w tym stanie - Mike usłyszał inny, niż znany mu głos, przypuszczalnie należący do doktora Powella. - Chyba lepiej byłoby podłączyć kroplówkę już tutaj i uważnie obserwować, zanim podejmiemy decyzję o przenosinach.

Zapadła cisza, a potem doktor Staffney powiedział:

- Uważaj, Charles.

W chwili, kiedy Mike zajrzał do pokoju, rozległy się odgłosy wymiotowania. Doktor Powell trzymał miednicę - najwyraźniej nie był przyzwyczajony do tego rodzaju zadań - a ojciec C., z twarzą bledszą niż pościel, gwałtownie do niej wymiotował.

- Dobry Boże... - wykrztusił doktor Powell. - Czy wymiociny przez cały czas mają taką konsystencję?

W jego głosie pobrzmiewała odraza, ale i zawodowa ciekawość.

Mike wychylił się jeszcze dalej zza futryny. Głowa ojca Cavanaugha opadła na poduszkę, krawędź miednicy wciąż była przyciśnięta do policzka, z otwartych ust nieprzerwanym strumieniem wylewała się odrażająca brunatna masa. Miednica była już prawie pełna, lecz torsje trwały w dalszym ciągu.

Mike nie dosłyszał odpowiedzi doktora Staffneya. Cofnąwszy się o dwa kroki, przycupnął przy ścianie i walczył z zawrotami głowy oraz mdłościami.

- A gdzie się podziała ta przeklęta gospodyni? - zapytał zirytowany doktor Powell.

- Pojechała do Oak Hill po pielęgniarkę - odparł Staffney. - Może weź teraz to.

Mike wymknął się po cichu z plebanii. Pomimo upału odetchnął z ulgą, gdy tylko znalazł się na zewnątrz. Niebo wyglądało jak wypolerowana, błękitnometaliczna kopuła, oślepiające promienie słońca i potworna wilgotność przygniatały wszystko i wszystkich niczym ciężka kołdra. Ulice były całkowicie opustoszałe. Mike jechał do centrum nieco okrężną drogą, żeby nie znaleźć się w pobliżu sklepu, w którym pracowała jego matka, było bowiem całkiem prawdopodobne, że wyznaczyłaby mu jakąś pracę do zrobienia, a on miał teraz na głowie inne, ważniejsze rzeczy.

Minka Harpera, miejscowego pijaczynę znały wszystkie dzieciaki w mieście, ponieważ był dla nich zawsze uprzejmy, lubił pogadać i chętnie dzielił się informacjami na temat prowadzonych przez siebie od lat poszukiwań mitycznego zakopanego skarbu. Dorośli go nie znosili, ponieważ bezustannie nagabywał ich o datki, ale od dzieciaków nigdy nie wziął złamanego centa. Mink nie miał stałego miejsca zamieszkania; upalne dni przesypiał pod estradą w parku, wieczorami przenosił się na którąś z ławek. Również pod estradą lokował się podczas darmowych seansów filmowych, często pozwalając dzieciakom, żeby siedziały tam razem z nim i oglądały filmy przez szpary między deskami.

Zimą pokazywał się znacznie rzadziej. Niektórzy twierdzili, że sypia w opuszczonej wytapialni tłuszczu, inni - że w szopie za stacją sprzedaży i obsługi ciągników, jeszcze inni - że ludzie o litościwych sercach, tacy jak Staffneyowie i Whittakerowie, pozwalali mu mieszkać w ich komórkach lub garażach, a od czasu do czasu dawali mu nawet coś ciepłego do zjedzenia. Mink nie przejmował się jednak tym, co i kiedy zje, lecz tym, co i kiedy wypije. Bywalcy Carl's Tavern często stawiali mu drinka, choć właściciel nie wpuszczał go na teren lokalu; ich życzliwość nie trwała jednak długo i często przeradzała się w złośliwość, a nawet wrogość, kiedy już sobie trochę wypili i nabierali animuszu.

Minka niewiele to obchodziło, pod warunkiem, że miał co wlać do gardła. Nikt w mieście nie wiedział, ile ma lat, lecz już od trzech pokoleń stanowił przykład, na który powoływały się troskliwe matki przedstawiające synom konsekwencje niepodporządkowywania się rodzicielskim nakazom i zakazom. Mike przypuszczał, że Mink ma co najmniej siedemdziesiąt parę lat. Wiele osób w ogóle nie dostrzegało jego istnienia, traktując go jak powietrze albo element krajobrazu. Mike zamierzał zrobić teraz z tego użytek.

Problem polegał na tym, że nie dysponował jedyną walutą, jaka w oczach Minka miała prawdziwą wartość, to znaczy pełną butelką lub chociaż puszką piwa. Chociaż ojciec chłopca pracował w browarze Pabsta i chętnie umawiał się z kolegami z pracy „na jednego”, to pani O'Rourke kategorycznie sprzeciwiała się obecności w domu jakichkolwiek napojów alkoholowych. Mike zatrzymał się przed salonem fryzjerskim między Fifth Avenue i torami, i rozglądając się dookoła myślał intensywnie. Dopiero teraz wpadł na pomysł, że przecież Harlen mógł im dostarczyć jakąś butelczynę, ale teraz, ma się rozumieć, było już za późno. Mama Harlena miała w domu ogromne zapasy i, przynajmniej jeśli wierzyć Jimowi, nie potrafiła się zorientować, kiedy ich część znikała. Niestety, Harlen wypełniał teraz z Dale'em misję, którą Mike im zlecił, on sam zaś znalazł się w kropce. Nawet jeśli uda mu się odszukać Minka, bez płynnej łapówki nie zmusi go do mówienia.

Przepuścił pędzącą bez opamiętania półciężarówkę, po czym ruszył przed siebie Hard Road, skręcił w bok obok sklepu z ciągnikami, przeciął ukosem park i wreszcie znalazł się w wąskiej alejce na zapleczu Parkside Cafe i Carl's Tavern. Oparł rower o ceglaną ścianę, wszedł przez otwarte na oścież tylne drzwi. Słyszał głośne rozmowy oraz wybuchy śmiechu dochodzące z sali, a także łopot skrzydeł podsufitowych wentylatorów. Kiedyś niemal wszyscy mężczyźni z miasta podpisali petycję z żądaniem, aby Carl's Tavern została wyposażona w klimatyzację - do tej pory klimatyzację miała wyłącznie poczta - jednak Dom Steagle tylko parsknął śmiechem i zapytał, czy uważają go za jakiegoś pieprzonego polityka. Jego głowa w tym, żeby dostawali zimne piwo, a jeśli komuś się nie podoba, to bardzo proszę, może sobie jechać do Black Tree.

Rozległ się szum spuszczanej wody. Mike cofnął się i przywarł do ściany; otworzyły się drzwi toalety, ktoś wyszedł chwiejnym krokiem, wrócił do sali i powiedział coś, co wywołało kolejny, jeszcze donośniejszy wybuch śmiechu. Chłopiec ostrożnie zajrzał do toalety. Zobaczył troje drzwi: jedne z napisem OGIERY, drugie z napisem KLACZE i trzecie, z tabliczką NIE WCHODZIĆ. Wiedział, że trzecie drzwi prowadzą do piwnicy, ponieważ kiedyś pomagał nosić tam skrzynki i paczki, żeby zarobić parę centów.

Wślizgnął się do środka, otworzył drzwi, stanął na najwyższym stopniu schodów i bezgłośnie zamknął drzwi za sobą. Spodziewał się usłyszeć gniewne okrzyki i tupot ciężkich kroków, nic takiego jednak nie nastąpiło. Nikt go nie zauważył.

Ostrożnie ruszył w dół po schodach, wytężając wzrok w ciemności. Co prawda pod sufitem znajdowały się wąskie okienka, ale już wiele lat temu zostały zabite deskami. Światło przedostawało się jedynie przez niezbyt szerokie szpary i nieliczne otwory po sękach, a po drodze musiało jeszcze przebić się przez pokryte grubą warstwą kurzu szyby.

Udało mu się bezpiecznie dotrzeć na sam dół. Wzrok na tyle przyzwyczaił mu się do słabego oświetlenia, że bez trudu widział pudła ustawione w wysokie pryzmy, skrzynki oraz metalowe beczki. Za ceglaną przegrodą zaczynały się wysokie regały; o ile pamiętał, Dom tam właśnie trzymał butelki z winem, więc Mike bezzwłocznie ruszył w tamtą stronę.

Z pewnością nie była to prawdziwa piwnica z winem, w której omszałe butelki leżą rzędami na półkach wymoszczonych sianem. Tutaj na zbitych byle jak regałach stały po prostu kartony z butelkami. Było tu znacznie ciemniej, Mike musiał się więc posługiwać bardziej dotykiem niż wzrokiem, równocześnie nasłuchując, czy przypadkiem nie otwierają się drzwi. Z obrzydzeniem zgarnął pajęczynę, która oblepiła mu twarz. Nic dziwnego, że Dale tak nie lubi piwnic, pomyślał.

Znalazł na górnej półce otwarty karton, wsadził rękę do środka, zacisnął palce na szyjce butelki... i znieruchomiał. Właśnie zamierzał dokonać pierwszej w pełni świadomej kradzieży w życiu, a właśnie kradzieżą - nie wiadomo czemu - najbardziej się brzydził. Nigdy o tym z nikim nie rozmawiał, nawet z rodzicami, ale złodziej stawał się w jego oczach kimś niegodnym nawet pogardy. Kiedy w drugiej klasie przyłapano na kradzieży kredek niejakiego Barry'ego Fussnera, dla sprawcy skończyło się to ostrą reprymendą i kilkuminutowym pobytem w gabinecie dyrektora, ale Dale od tej pory nie zamienił z nim ani słowa. Skreślił go nieodwołalnie i na zawsze. A teraz sam zamierzał zrobić coś takiego. Będzie musiał się z tego wyspowiadać... Na myśl o tym oblał się gorącym rumieńcem, rozbudzona wyobraźnia podsunęła mu następujący obraz: klęczy w ciasnym konfesjonale, recytuje wstępne formułki, zaczyna opowiadać o swoich grzechach, dociera do tego, najokropniejszego - i wówczas nieruchoma do tej pory głowa ojca Cavanaugha po drugiej stronie kratki porusza się gwałtownie, odwraca w jego kierunku, szczęki wydłużają się błyskawicznie, otwierają, odsłaniając niezliczone ostre zęby, a z mrocznej gardzieli wytryskuje strumień ohydnych brązowych robaków, które spadają na twarz, ramiona i złożone do modlitwy ręce Mike'a, wiją się, zagłębiają w jego ciele...

Wyciągnął tę cholerną butelkę i uciekł najszybciej jak mógł.

Pod drzewami w Bandstand Park był cień, ale nie było chłodu. Upał dokuczał tam tak samo jak wszędzie, ale przynajmniej bezlitosne promienie słońca nie próbowały wwiercić mu się w czaszkę. Ktoś - albo coś - leżał pod estradą. Mike przykucnął obok wyrwy w obudowie z desek i zajrzał do środka. Betonowe słupki, na których oparto belki podtrzymujące podłogę estrady, miały około dziewięćdziesięciu centymetrów wysokości, ale z jakiegoś powodu wygarnięto jeszcze jakieś trzydzieści centymetrów ziemi, dzięki czemu dzieciaki takie jak on mogły się tu całkiem wygodnie poruszać. Czuć było wilgotną glebę, glinę i trochę pleśń. Dale nie lubi piwnic, a ja takich cholernych zakamarków, pomyślał.

Właściwie, gdyby schylił głowę bardzo nisko, mógłby nawet wejść do środka i w miarę normalnie stanąć, ale on wolał wytężyć wzrok, obserwując z bezpiecznej odległości nieruchomy ciemny kształt przy przeciwległej „ścianie”.

Cordie mówiła, że Duane'a zabiły między innymi jakieś stwory, które drążą tunele w ziemi.

Najchętniej wstałby, odwrócił się na pięcie, wsiadł na rower i odjechał daleko stąd. Co prawda obły kształt wyglądał jak stary człowiek w grubym zimowym płaszczu (Mink nosił ten płaszcz niezależnie od pory roku co najmniej od sześciu lat), a co ważniejsze, śmierdział tanim winem i moczem, ale przecież...

- Kto tam? - rozległ się skrzypiący, zaflegmiony głos.

- To ja, Mike...

- Mike? - Wyglądało na to, że Mink właśnie się obudził i ma problemy z uświadomieniem sobie, gdzie i kiedy jest. - Mike Gernold? Ale przecież ciebie zabili na Bataan?

- Mike O'Rourke. W zeszłym roku pracowaliśmy razem w ogródku pani Duggan, pamiętasz? Ja kosiłem trawę, a ty przycinałeś krzaki.

Mike przecisnął się przez otwór. Tutaj również było dość ciemno, ale nie aż tak jak w piwnicy Carl's Tavern. Wypełnione jaskrawym słonecznym blaskiem otwory w deskach po zachodniej stronie wyglądały jak lśniące brylanty. Widział teraz wyraźnie małe, zaropiałe oczka Minka, policzki porośnięte wielodniową szczeciną, zaczerwieniony nos, zaskakująco biały kark oraz usta. Wypisz, wymaluj pan McBride z wczorajszego opisu Dale'a.

- Mike, powiadasz... - Mink przez jakiś czas grzebał w pokładach przesączonej alkoholem pamięci. Ach, tak. Chłopak Johnny'ego O'Rourke'a.

- Zgadza się.

Mike zatrzymał się jakieś półtora metra od grajdołu Minka. To zaśmiecone papierami i pustymi butelkami, cuchnące miejsce pełniło jednak funkcję czyjegoś domu, a on wiedział, że do cudzego domu nie należy wchodzić bez zaproszenia. Na razie nikt go tam nie zaprosił.

- Czego chcesz, chłopcze?

Głos Minka brzmiał głucho i ponuro, brakowało ciepłego tonu, który zawsze rozbrzmiewał podczas rozmów z dziećmi Może po prostu jestem za stary? - przemknęło Mike'owi przez głowę. Mink bardziej lubi smarkaczy. Wyciągnął przed siebie butelkę. W małych, obwiedzionych czerwonymi obwódkami oczkach błysnęło zainteresowanie.

- To dla mnie?

- Tak. - Mike cofnął rękę. Było mu trochę głupio, ponieważ czuł się tak, jakby drażnił jakieś nieszkodliwe zwierzę. - Ale nie za darmo.

Włóczęga westchnął tak ciężko, że - mimo dzielącej ich sporej odległości - Mike'a owionął smród alkoholu, tytoniu i niemytych zębów.

- No tak, nie ma nic za darmo. Czego chcesz, chłopcze? Mam ci kupić fajki w sklepie? A może piwo u Carla?

- Nie. - Mike ukląkł na miękkiej ziemi. Tak było mu znacznie wygodniej. - Dostaniesz to wino, jeśli mi o czymś opowiesz.

Mink zmrużył podejrzliwie oczy.

- Niby o czym?

- O tym, jak w Nowy Rok w 1900 roku powiesili Murzyna w Old Central - wyszeptał Mike.

Spodziewał się usłyszeć natychmiastową odpowiedź, że Mink niczego nie pamięta - biorąc pod uwagę zniszczenia poczynione przez alkohol, byłoby to całkiem prawdopodobne - albo że tam go nie było, albo że miał wtedy tylko dziesięć lat, albo że po prostu nie ma ochoty o tym gadać. Jednak, ku jego zaskoczeniu, stary włóczęga wahał się przez chwilę, po czym skinął głową i wyciągnął obie ręce, jakby zamierzał wziąć dziecko w objęcia.

- Dobra, opowiem ci.

Mike wręczył mu butelkę. Staruszek przez dobrą minutę zmagał się z zamknięciem („Co jest, do cholery? Jakiś pieprzony korek, czy co?”), a potem rozległ się donośny huk, coś rąbnęło w deski tuż obok głowy Mike'a, chłopiec odruchowo rzucił się na ziemię, włóczęga zaś zaklął donośnie, a następnie zaniósł się chrapliwym śmiechem.

- A niech cię szlag trafi, chłopcze! Wiesz, co mi przyniosłeś? Szampana! Prawdziwego, pieprzonego, cholernego szampana!

Mike nie mógł się zorientować, czy to dobrze, czy źle, ale doszedł do wniosku, że chyba dobrze, ponieważ włóczęga ostrożnie pociągnął pierwszy łyk, splunął, otarł usta, po czym na poważnie wziął się do picia. W przerwach między kolejnymi łykami i stłumionymi, uprzejmymi beknięciami, snuł swoją opowieść.

***

Dale i Harlen gapili się na bramę z kutego żelaza i widoczną za nią posiadłość pana Dennisa Ashley-Montague'a. Dale uświadomił sobie, że po raz pierwszy w życiu widzi na własne oczy prawdziwą rezydencję: budowla otoczona rozległym zadbanym trawnikiem, za którym zaczynał się gęsty las, miała ściany z czerwonej cegły, kryty gontem dach, wielkie francuskie okna na parterze, mnóstwo wieżyczek i wykuszów, wszystko to zaś było oplecione bujną winoroślą. Zaraz za bramą zaczynał się asfaltowy, idealnie gładki podjazd, wiodący łagodnym łukiem na szczyt wzniesienia, na którym stał dom. Liczne zraszacze podlewały z monotonnym psykaniem krótko przystrzyżoną trawę.

W solidnym ceglanym słupie podtrzymującym lewe skrzydło bramy znajdowała się skrzyneczka z głośnikiem. Dale wysiadł, obszedł samochód dokoła i podszedł do niej. Jeśli podczas jazdy było mu gorąco, to teraz poczuł się tak, jakby wszedł do rozpalonego pieca. Ściągnął baseballową czapeczkę niżej na czoło, ale chociaż daszek rzucał cień na jego oczy, to i tak musiał je mocno zmrużyć.

Nigdy wcześniej nie był na Grand View Drive. Przy tej drodze wijącej się malowniczo wśród wzgórz na północ od Peorii stały domy nielicznych tutejszych milionerów. Rodzina Dale'a nigdy tędy nie jeździła; wszystkie wyprawy do Peorii kończyły się albo w Sherwood Shopping Center, albo w jedynym McDctnaldsie przy Sheridan Road. Dale czuł się trochę dziwnie na tym mocno pofałdowanym terenie. Wychowywał się na rozległych równinach między Peorią i Chicago, i każde wzniesienie terenu większe niż pagórki w okolicy Calvary Cemetery albo Jubilee College Road wywoływało jego lekkie onieśmielenie. Teraz, stojąc przed wspaniałą rezydencją pana Ashley-Montague'a, czuł się niemal tak, jakby znalazł się w świecie przeniesionym prosto z filmu albo powieści.

Harlen krzyknął coś do niego z samochodu i Dale nagle uświadomił sobie, że od dobrej pół minuty stoi na środku drogi jak jakiś kretyn. Zdał sobie również sprawę z tego, że się boi. Rozejrzał się; przy bramie nie zauważył żadnej kamery, więc w jaki sposób ktoś, kto mieszkał w tym wspaniałym domu, dowiadywał się o przybyciu gości? Podszedł do czarnej skrzyneczki i przyjrzał się jej z bliska.

- Czym mogę służyć, młody człowieku? - zachrypiał głośnik.

Mało nie podskoczył z zaskoczenia. Głos był męski, z lekkim lecz wyraźnym akcentem kojarzącym mu się z brytyjskimi aktorami, a szczególnie z Georgem Sandersem. Skąd ten ktoś wiedział, kto stoi przy bramie? Może obserwował ją przez lornetkę?

- Czym mogę służyć? - powtórzył głos.

- Eee... - Dopiero teraz poczuł, że ma całkiem sucho w ustach.

- Pan Ashley-Montague?

Najchętniej sam sobie skopałby tyłek.

- Pan Ashley-Montague jest zajęty. Czy panowie przyjechaliście w jakiejś sprawie, czy może mam wezwać policję?

Dale'owi serce na chwilę zamarło w piersi. On przez cały czas nas obserwuje! - pomyślał.

- Nie - odparł, nie bardzo wiedząc, na które pytanie właściwie odpowiada. - To znaczy, mamy sprawę, ale do pana Ashley-Montague'a.

- Proszę powiedzieć jaką.

Brama była tak ogromna, że wprost trudno było sobie wyobrazić, że się kiedykolwiek otwiera. Dale obejrzał się na samochód, oczekując pomocy. Harlen wciąż siedział na tylnej kanapie, przypuszczalnie z rewolwerem w dłoni, ale trzymał go na tyle nisko, że z zewnątrz broń była niewidoczna. Jezu, a jeśli policja naprawdę przyjedzie?

Congden wychylił głowę przez okno i wrzasnął w kierunku czarnej skrzyneczki:

- Hej, powiedzcie im, że te sukinsyny trzymają mnie na muszce! Słyszycie? Powiedzcie im to!

Dale przysunął się do skrzynki, starając się zasłonić mikrofon. Nie miał pojęcia, czy jego rozmówca usłyszał Congdena, ale w skrzynce nikt się nie odzywał. Wszystko dokoła - brama, las, wzgórza, trawnik, niebo - zdawało się czekać co on powie. Dopiero teraz przyszło mu do głowy, że przecież mógł się przygotować do tej rozmowy podczas podróży.

- Proszę mu powiedzieć... Proszę mu powiedzieć, że przyjechałem w sprawie Dzwonu Borgiów i że koniecznie muszę z nim o tym porozmawiać.

- Chwileczkę - usłyszał w odpowiedzi.

Dale otarł pot napływający do oczu. Przyszła mu na myśl scena z filmu „Czarnoksiężnik z Krainy Oz”, w której człowiek pilnujący bramy do Szmaragdowego Grodu - który tak naprawdę był samym Czarnoksiężnikiem, chyba że zatrudnili tego samego aktora po to, żeby zaoszczędzić trochę pieniędzy - kazał Dorotce i jej przyjaciołom czekać na wpuszczenie do miasta.

- Pan Ashley-Montague jest zajęty i nie życzy sobie, żeby mu przeszkadzano - dobiegło ze skrzynki. - Życzę miłego dnia.

Dale otarł pot z nosa. Jeszcze nikt nigdy nie życzył mu „miłego dnia”. No cóż, dzisiaj wiele rzeczy zdarzyło mu się po raz pierwszy.

- Halo! - Załomotał pięścią w skrzynkę. - Niech mu pan po wie, że to bardzo ważne! Niech mu pan powie, że przyjechaliśmy z daleka i...

Skrzynka milczała, brama ani drgnęła, na terenie posiadłości panował całkowity bezruch. Dale cofnął się o dwa kroki, zmierzył spojrzeniem wysoki mur oddzielający posiadłość od drogi. Przy pomocy Harlena być może udałoby mu się przez niego przeleźć, ale jego wyobraźnia podsuwała mu obrazy przedstawiające krwiożercze dobermany i owczarki niemieckie, uzbrojonych ochroniarzy ukrytych w krzakach i policjantów aresztujących go najwyżej kilka minut po wtargnięciu na teren posesji... Jezu, mama myśli, że gram z Mike'em w baseball, a tu dzwoni szeryf z Peorii i mówi jej, że jestem aresztowany pod zarzutem włamania, nielegalnego posiadania broni i próby porwania... Co prawda, zaraz poprawił się w myślach, że za nielegalne posiadanie broni aresztowano by nie jego lecz Harlena, niemniej jednak nie była to duża pociecha.

Złapał oburącz skrzyneczkę, zbliżył usta do mikrofonu i wykrzyczał co sił w płucach, nie zastanawiając się, czy urządzenie działa, czy po drugiej stronie ktoś jest, czy może zajął się swoimi obowiązkami w Szmaragdowym Grodzie.

- Posłuchaj mnie, do cholery! Powiedz panu Ashley-Montague'owi, że wiem wszystko o Dzwonie Borgiów, o Murzynie, którego na nim powiesili, o zabitych dzieciakach, wtedy i teraz! Powiedz mu, że mój przyjaciel też zginął przez ten cholerny dzwon, i że... Ech...

Nagle opuściła go energia i po prostu usiadł na rozgrzanym asfalcie.

Głośnik nadal milczał, ale rozległo się brzęczenie, mechaniczne kliknięcie i wielkie skrzydła bramy zaczęły się powoli otwierać.

***

Człowiek, który otworzył mu drzwi, ani trochę nie przypominał George'a Sandersa. Był niewysoki, szczupły, milczący i wyglądał prawie tak samo jak ojciec Diggera, jedyny przedsiębiorca pogrzebowy w Elm Haven.

Harlen został w samochodzie. Było oczywiste, że jeśli obaj wejdą do środka, Congden natychmiast ulotni się jak kamfora. Perspektywa otrzymania obiecanych dwunastu dolarów i pięćdziesięciu centów to było trochę za mało, żeby powstrzymać go przed ucieczką... albo przed zabiciem ich, gdyby tylko trafiła mu się okazja. Jedynym argumentem, jaki do niego przemawiał - przynajmniej do czasu - była lufa rewolweru wycelowana w przednią szybę samochodu jego ojca.

- Idź sam - powiedział Harlen. - Tylko, jeśli mogę cię prosić, nie siedź za długo ani nie daj zaprosić się na kolację. Dowiedz się, czego chcesz się dowiedzieć, i wracaj tu na jednej nodze.

Dale skinął głową i ruszył ku otwartej bramie. Congden znowu zaczął grozić, że pobiegnie do rezydencji i wezwie policję, lecz na Harlenie nie wywarło to większego wrażenia.

- Proszę bardzo. Mam w kieszeni jeszcze osiemnaście pocisków. Zanim gliniarze przyjadą, wózek twojego tatusia będzie wyglądał jak kawałek szwajcarskiego sera. Potem powiem, że to ty nas porwałeś. Jak sądzisz, komu uwierzą? Ani Dale, ani ja nie stawaliśmy przed sądem dla nieletnich, jak niektórzy...

Congden zapalił kolejnego papierosa i oparł się o samochód, mierząc Harlena takim wzrokiem, jakby już teraz planował tortury, jakim go podda przy pierwszej nadarzającej się sposobności.

Dale szedł za kamerdynerem - w każdym razie wydawało mu się, że to kamerdyner - przez łączące się ze sobą pokoje, z których każdy był większy niż całe jedno piętro w domu Stewartów. Na koniec znaleźli się w pomieszczeniu pełniącym zapewne funkcję biblioteki albo gabinetu: wzdłuż wyłożonych boazerią ścian stały regały z książkami, wyżej znajdował się jakby balkonik z misternie rzeźbioną balustradą, a jeszcze wyżej kolejne regały i książki, aż po biały sufit poprzecinany grubymi brązowymi belkami. Przy regałach, zarówno na dole, jak i na antresoli, zainstalowano przesuwane drabinki. Naprzeciwko drzwi, w odległości co najmniej trzydziestu kroków, przy ścianie z wielkimi oknami, przez które wlewały się kaskady słonecznego blasku, stało ogromne biurko, za którym siedział pan Ashley-Montague. Milioner wydawał się zaskakująco nieduży; w szarym garniturze, okularach i ze zgarbionymi plecami nie sprawiał zbyt imponującego wrażenia.

- Czego chcesz? - zapytał nie podnosząc się z fotela.

Dale odetchnął głęboko. Teraz, kiedy wreszcie się tu znalazł, zupełnie przestał się bać. Był co najwyżej odrobinkę stremowany.

- Już panu powiedziałem, czego chcę. Coś zabiło mojego przyjaciela, a ja myślę, że to coś ma jakiś związek z dzwonem, który pański dziadek ofiarował szkole.

- Bzdury! - parsknął Ashley-Montague. - Ten dzwon to była zwykła ciekawostka, bezwartościowe kuriozum, które mojemu dziadkowi wciśnięto jako bezcenny zabytek! Poza tym, jak już powiedziałem jednemu z twoich kolegów, dzwon został zniszczony ponad czterdzieści lat temu.

Dale pokręcił głową.

- Nieprawda - stwierdził z pewnością siebie, której wcale nie czuł. - Dzwon wciąż wisi tam, w dzwonnicy i działa na ludzi tak samo jak w czasach Borgiów. A ten mój kolega, o którym pan wspomniał, nazywał się Duane McBride i już nie żyje. Tak samo jak tamte dzieciaki przed sześćdziesięciu laty i tak samo jak ten Murzyn, którego pański dziadek pomagał wieszać.

Trudno było mu uwierzyć, że spokojny, rzeczowy głos, który dociera do jego uszu, należy do niego. Część umysłu, która najwyraźniej chwilowo postanowiła funkcjonować na własny rachunek, podziwiała, widok za szerokimi oknami: rzekę Illinois wijącą się majestatycznie między zalesionymi wzgórzami, linię kolejową, odległą wstążkę autostrady.

- Nie mam pojęcia, o czym mówisz - odparł gospodarz, przekładając papiery na biurku. - Bardzo mi przykro z powodu wypadku, który spotkał twojego kolegę. Oczywiście czytałem o tym w gazetach.

- To nie był wypadek. Zabili go ci, którzy zbyt długo pozostawali pod wpływem dzwonu. Są jeszcze inne... rzeczy. Takie, które pojawiają się tylko nocą.

- Jakie rzeczy?

W tym wielkim pomieszczeniu głos pana Ashley-Montague'a wydawał się niewiele donośniejszy od szeptu.

Dale wzruszył ramionami. Zdawał sobie sprawę, że nie powinien odkrywać wszystkich kart, ale jak inaczej mógł przekonać tego człowieka? Nagle wyobraził sobie, że za jednym z regałów za jego plecami otwiera się zamaskowane przejście, van Syke i dr Roon wymykają się bezszelestnie, podkradają do niego... Z najwyższym trudem zapanował nad odruchem, który kazał mu natychmiast się obejrzeć. Ciekawe, czy Harlen odjedzie, jeśli stąd nie wyjdę. Ja bym odjechał.

***

- Na przykład martwy żołnierz, niejaki William Campbell Phillips. Albo nieżywa nauczycielka. Albo inne rzeczy... w ziemi.

Sam musiał przyznać, że brzmi to idiotycznie. Całe szczęście, że nie wygadał się o cieniu, który uciekł z szafy pod łóżko Lawrence'a. Nagle rozbłysła mu zadziwiająca myśl: Przecież ja tego wszystkiego nie widziałem! Wiem tylko tyle, ile powiedzieli mi Mike i Harlen. Ja widziałem tylko parę dziur w ziemi. Boże, ten gość zaraz zadzwoni do najbliższego szpitala dla czubków, przyjadą z kaftanem bezpieczeństwa i zamkną mnie w pokoju bez klamek, nim mama zacznie się niepokoić, że nie wracam na kolację!

Nie mógł jednak nic poradzić na to, że najzwyczajniej w świecie wierzył Mike'owi i zapiskom Dale'a. Wierzył swoim przyjaciołom, i już.

Pan Ashley-Montague jakby zapadł się w fotel.

- Mój Boże... Mój Boże... - wyszeptał, a następnie pochylił się, jakby zamierzał ukryć twarz w dłoniach. Nie uczynił tego jednak, tylko zdjął okulary i wytarł je chusteczką, którą wyjął z kieszeni marynarki. - Czego chcesz? - zapytał po raz kolejny.

Dale miał ochotę głośno odetchnąć z ulgą, ale tego nie zrobił.

- Chcę wiedzieć, co się właściwie dzieje - odparł. - Chcę zobaczyć książki doktora Priestmanna. Chcę usłyszeć od pana wszystko, co pan wie na temat dzwonu i tego, co on robi. A przede wszystkim... Przede wszystkim chcę się dowiedzieć, jak możemy to powstrzymać.

28

Wąskie smużki światła przeciskające się między deskami po zachodniej stronie estrady spływały na ziemię niezliczonymi drobniutkimi brylancikami, które powoli przesuwały się w stronę Mike'a i Minka Harpera. Włóczęga przerywał opowieść głównie po to, żeby pociągnąć łyk szampana, odchrząknąć lub dyskretnie beknąć, ale zdarzały mu się również chwile ponurego, ciężkiego od wspomnień milczenia.

- To było tej ostrej zimy zaraz na początku nowego roku... no i nowego wieku, ma się rozumieć... a ja byłem mniej więcej taki jak ty teraz. Ile masz lat? Dwanaście? A, jedenaście... No tak, ja właśnie tyle miałem wtedy, kiedy powiesili tego czarnucha.

Nie chodziłem już do szkoły. Wtedy chodziło się tylko tyle, żeby nauczyć się jako tako czytać i pisać, czasem nawet rachować. Tyle wtedy było trzeba człowiekowi na wsi. A poza tym byliśmy potrzebni na farmie do roboty. No więc wtedy, kiedy go wieszali, już nie chodziłem do szkoły...

Tamtej zimy dzieciaki znikały bez śladu. Znaleźli tylko tę małą Campbell i zrobiło się wielkie zamieszanie, bo jej rodzice mieli kupę forsy i w ogóle, ale wcześniej zniknęło czworo albo pięcioro innych. Pamiętam tego małego Polaczka, nazywał się Strabinsky, jego ojciec pracował na kolei. Na imię miał Stefan. No więc parę tygodni przed świętami razem z tym Stefanem wyciągaliśmy z knajpy naszych ojców, i ja wyciągnąłem swojego, zapakowałem na wóz i odwiozłem do domu, a Stefan przepadł bez wieści. Pamiętam, jak widziałem go ostatni raz: brnął przez zaspy na Main Street w tych swoich połatanych portkach i ciągnął za sobą wiadro, w którym przynosił matce piwo ze sklepu. Coś go dorwało, tak samo jak małych Myersów i tego małego Latynosa, który mieszkał tam, gdzie teraz jest wysypisko... Ale wszyscy mówili tylko o małej Campbell, bo była siostrzenicą doktora i w ogóle...

No więc, kiedy któregoś wieczoru do knajpy wpadł Billy Phillips, jej kuzyn... Nie, nie do Carl's Tavern, wtedy jeszcze jej nie było... W każdym razie, kiedy wpadł zasmarkany Billy Phillips i krzyknął, że koło torów pokazał się czarnuch, który ma w swoim tobołku halkę jego kuzynki, to najwyżej pół minuty później wszyscy byli już na dworze. Ja też, do dziś pamiętam, jak musiałem wyciągać nogi, żeby zdążyć za moim starym. A tam kogo zobaczyliśmy? Ano, pana Ashely'a na koźle tego jego eleganckiego powoziku, ze strzelbą na kolanach... tą samą, z której zabił się parę lat później. Siedział tam sobie zupełnie tak jakby na nas czekał.

- Idziemy, chłopcy! - wykrzyknął. - Sprawiedliwości musi się stać zadość!

Tłum zafalował, wrzasnął coś w odpowiedzi... tłum nie ma więcej rozumu niż pies goniący za suką, chłopcze... i wszyscy ruszyliśmy za nim. Słońce pomału zachodziło, powietrze było takie jakby złote, z ust buchała nam para, no i z końskich pysków oczywiście też. Raz-dwa znaleźliśmy się na północ od miasta, tam gdzie tory zakręcają koło wytapialni tłuszczu. Czarnuch pichcił sobie coś nad ogniem, nawet nie zdążył się dobrze rozejrzeć, a już siedzieliśmy mu na karku. Było tam jeszcze paru jego kolorowych kumpli, bo w tamtych czasach czarni nie odważyli się nigdzie pokazywać sami, a po zmroku w ogóle nie mogło ich być w mieście. Nawet nie próbowali walczyć, tylko uciekli jak gromada kundli z podwiniętymi ogonami.

Chłopaki rozwalili tobołek czarnucha i rzeczywiście była w nim halka małej Campbell, wymięta, podarta, poplamiona krwią i... i jeszcze czymś. Jak będziesz starszy, to zrozumiesz. Więc zaciągnęli go do szkoły, bo w tamtych czasach to było cholernie ważne miejsce. Odbywały się tam różne zebrania i głosowanie, i w ogóle wszystko. No więc zaciągnęli go tam i zaczęli uderzać w dzwon, a ja stałem na zewnątrz i słuchałem jego bicia, „bim-bom, bim-bom, chodźcie tu szybko, zdarzyło się coś ważnego...”. Pamiętam też, że rzucałem śnieżkami z Lesterem Collinsem, Merriweatherem Whittakerem i ojcem Coony'ego Daysingera, jak mu tam było na imię... i jeszcze paroma, którzy przybiegli ze swoimi ojcami. Powoli robiło się coraz ciemniej i zimniej. Ta zima w ogóle była cholernie ostra, śniegu nawaliło co niemiara, zaspy na drogach były takie wielkie, że nie dało się dojechać nawet do Oak Hill. Przez kilka tygodni byliśmy prawie zupełnie odcięci od świata, bo pociągowi czasem udawało się przebić, ale nie codziennie.

Kiedy porządnie zmarzliśmy, weszliśmy do środka. Sąd - nazwali to sądem - dobiegał końca. Wszystko trwało najwyżej godzinę. Nie było prawdziwego sędziego, bo sędzia Ashley był już wtedy na emeryturze, a poza tym i tak brakowało mu piątej klepki, więc pan Ashley, jego syn, zajął jego miejsce, ale on przecież nie był prawdziwym sędzią. Stał na piętrze w głównej klatce schodowej, przy samej balustradzie, i patrzył z góry na tłum. Pamiętam, jak się zachwycałem, że jest taki piękny i przystojny, w garniturze i w ogóle, podziwiałem jego siwe włosy i zastanawiałem się, jak to możliwe, żeby ktoś tak młody zdążył już osiwieć, a do tego był taki mądry.

Billy Phillips właśnie kończył opowiadać o tym, jak to wracał do domu, a tu nagle wyskoczył ten czarnuch i zaczął go gonić. Podobno wykrzykiwał, że go złapie, zabije i zje tak samo jak tamtą dziewczynkę, a Billy... Jezu, w życiu nie spotkałem takiego kłamcy jak on! W szkole opuszczał po parę dni, a potem opowiadał, że pomagał umierającej matce - stara pani Phillips zawsze była chora i na coś umierała - chociaż wszyscy wiedzieli, że to gówno prawda. W każdym razie Billy opowiadał, że jakoś uciekł czarnuchowi, a potem podkradł się do obozowiska i zobaczył, jak tamten wyjmuje z tobołka halkę małej Campbell - była kuzynką Billy'ego, pamiętasz? - wąchają i dotyka. Zaraz potem Billy pobiegł po ludzi do knajpy.

Potem ktoś inny, chyba Clement Daysinger... tak, Clement mu było... powiedział, że parę razy widział, jak ten czarnuch kręcił się przed świętami koło domu doktora Campbella, mniej więcej wtedy kiedy zniknęła dziewczynka. Wtedy nie zwrócił na to uwagi, ale teraz sobie przypomniał i jest pewien, że czarnuch wyglądał podejrzanie. Kilku innych ludzi też sobie to przypomniało.

No więc pan Ashley rąbnął w poręcz tym swoim wielkim coltem, zupełnie jakby to był sędziowski młotek, i zapytał:

- Czy masz coś do powiedzenia na swoją obronę?

Ale czarnuch tylko gapił się wybałuszonymi oczami i milczał. Jasne, że trochę mu gęba spuchła po tym łomocie, jaki wcześniej dostał, ale myślę, że gdyby chciał, mógłby coś powiedzieć, tyle że nie chciał. Na to sędzia Ashley... wtedy był dla nas jak prawdziwy sędzia... znowu uderzył rękojeścią colta w poręcz i ogłosił:

- Jesteś winny, na Boga, i dlatego skazuję cię na śmierć przez powieszenie! Niech dobry Bóg ulituje się nad twoją grzeszną duszą.

Wszyscy stali jakby ich wmurowało, a potem sędzia krzyknął coś i stary Carl Doubbet złapał czarnucha za ramiona, potem jeszcze inni, i powlekli go po schodach na górę. Przeszli tak blisko mnie, że gdybym chciał, mógłbym wyciągnąć rękę i go dotknąć. Ruszyliśmy za nimi, a oni weszli na piętro, gdzie było gimnazjum, i wtedy Carl, Clement albo ktoś inny włożył mu na głowę czarny kaptur... a potem wleźli jeszcze wyżej, tymi schodkami, których nie widać, bo są w murze, i stanęli na kładce przerzuconej przez środek dzwonnicy. Teraz jej już nie ma. Przez czterdzieści lat pomagałem tam sprzątać van Syke'owi, a przed nim Millerowi, więc wiem co mówię. Kiedyś była tam kładka i jak się na niej stanęło, to można było spojrzeć w dół głównej klatki schodowej, aż do samego parteru, i w górę, tam gdzie wisiał ten wielki stary dzwon, który pan Ashley przywiózł z Europy. Ludziska tłoczyli się na schodach na parterze i pierwszym piętrze, nie tylko mężczyźni ale i kobiety. Pamiętam, że była tam Emma, matka Sally Moon, z tym swoim wymoczkowatym mężem Oliverem, oboje radośni i podnieceni jak diabli... i wszyscy gapili się na sędziego, jeszcze paru mężczyzn i czarnucha, którzy stali na tej kładce.

Pomyślałem sobie, że pewnie chcą go nastraszyć, że założą mu pętlę na szyję, a on ze strachu wszystko im wyśpiewa, ale tak nie było. Ani trochę. Sędzia Ashley wziął od kogoś nóż, chyba od Cecila Whittakera, i odciął sznur, który sięgał od dzwonu aż do parteru. Sznur spadł prawie bezgłośnie i zwinął się jak wielki wąż, ludziska rzucili się, żeby go podnieść, a potem znowu się rozbiegli, i znów gapili się w górę. A wtedy... Wtedy sędzia Ashley zrobił coś dziwnego.

Chyba powinienem był się domyślić już wtedy, kiedy odciął sznur, ale jakoś się nie domyśliłem. Zaczął gmerać przy kapturze czarnucha, a mnie przyszło do głowy, że mu go zdejmą, pokażą mu tę przepaść i powiedzą, że zrzucą go na dół, jeśli zaraz nie zacznie gadać. Nie miałem racji. Obwiązali mu koniec sznura wokół szyi, sędzia Ashley skinął głową, dwaj mężczyźni złapali czarnucha za ramiona... zrobiło się zupełnie cicho... zebrało się tam pewnie ze trzystu ludzi, ale nikt nawet nie odetchnął, nikt nie chrząkał, smarkał, bekał, nikt nie szeptał ani się nie poruszał. Było zupełnie cicho. Wszyscy mężczyźni, kobiety i dzieci gapili się na czarnucha w kapturze na głowie, ze sznurem zawiązanym wokół szyi i związanymi rękami. A potem ktoś - pewnie sędzia Ashley, ale nie jestem pewien, bo tam w górze było trochę ciemno, więc nie widziałem dokładnie, kto to zrobił - pchnął go, i już.

Czarnuch oczywiście wierzgał, bo nie było mowy o tym, żeby sznur złamał mu kark, jak przy prawdziwym powieszeniu. Wierzgał jak sto sukinsynów, miotał się od balustrady do balustrady, wymachiwał nogami, kręcił tyłkiem, charczał i rzęził pod kapturem. Słyszałem go doskonale, bo miotał się na tym sznurze najwyżej parę metrów ode mnie. Spadł mu jeden but, w skarpetce miał dziurę i przez tę dziurę wyłaził mu wielki paluch. Pamiętam, że Coony Daysinger stał parę stopni wyżej ode mnie i wyciągnął rękę, żeby go dotknąć... Nie żeby uszczypać, rozbujać albo szarpnąć, ale po prostu dotknąć... ale właśnie wtedy czarnuch zlał się w spodnie. Słowo honoru, widziałem na własne oczy, jak na tych brudnych połatanych portkach zaczęła się robić wielka ciemna plama, a potem pociekło mu po nodze i poleciało na dół, ludzie narobili krzyku i pouciekali na boki, i zaraz potem przestał kopać i zawisł zupełnie bez ruchu, więc Coony cofnął rękę i myśmy też nie próbowali już go dotykać.

Wiesz, co było najdziwniejsze, chłopcze? Jak zepchnęli czarnucha z kładki, dzwon zaczął się kołysać, i nic dziwnego. Kołysał się i uderzał przez cały czas, kiedy czarnuch wyczyniał te swoje harce na sznurze. Najdziwniejsze było to, że później, kiedy go już odcięli, żeby wywieźć na śmietnisko albo gdzieś, ten cholerny dzwon ciągle uderzał! Zdaje się, że bił przez całą noc i jeszcze pół następnego dnia, jakby ten cholerny czarnuch cały czas wierzgał na sznurze. Ludzie mówili, że to pewnie dlatego, że przesunął się środek ciężkości, czy coś w tym rodzaju, ale powiadam ci, to był dziwny dźwięk, cholernie dziwny... Nie zapomnę do końca życia, jak tej nocy wracaliśmy z ojcem do domu, czułem zapach śniegu i whisky, mróz szczypał mnie w policzki, kopyta łomotały w lód i zmarzniętą ziemię, księżyc świecił na czarne drzewa, które ukryły miasto za naszymi plecami, a ten pieprzony dzwon dzwonił, dzwonił i dzwonił...

Słuchaj no, chłopcze, nie zorganizowałbyś mi jeszcze jednej butelczyny tego doskonałego szampana? W tej już niewiele zostało...

***

- A więc, jak widzisz - zakończył pan Dennis Ashley-Montague - tak zwana „legenda Dzwonu Borgiów” jest równie nieprawdziwa jak te wszystkie „certyfikaty autentyczności”, które skłoniły mego dziadka do kupna dzwonu. Nie ma żadnej legendy. Był tylko bezwartościowy, wielki, byle jak odlany dzwon, który sprzedano naiwnemu amerykańskiemu turyście.

- Hmm... - mruknął Dale. Przemowa gospodarza trwała kilka minut, słoneczne promienie wpadające przez okno spływały na masywne dębowe biurko i rozświetlały rzednące włosy mężczyzny, tworząc z nich coś w rodzaju świetlistej korony. - Jakoś nie bardzo panu wierzę.

Milioner skrzywił się i założył ręce. Chyba nie przywykł do tego, żeby jedenastoletni chłopcy zarzucali mu kłamstwo.

- Doprawdy? - zapytał z uniesioną brwią. - A w co wierzysz, młody człowieku? Że dzwon jest przyczyną różnych nienaturalnych zjawisk? Czy aby nie jesteś na to trochę za duży?

Dale zignorował pytanie. Pamiętał o Harlenie, usiłującym nie dopuścić do tego, żeby coraz bardziej zniecierpliwiony Congden przekręcił kluczyk w stacyjce i odjechał, i wiedział, że nie ma dużo czasu.

- Czy Duane'owi McBride'owi też powiedział pan, że dzwon został zniszczony?

- Nie przypominam sobie takiej rozmowy - odparł pan Ashley-Montague ze zmarszczonymi brwiami, ale bez większego przekonania, jakby podejrzewał, że mogli być świadkowie tamtego spotkania. - Chociaż... No dobrze, może i pytał mnie o to. Dzwon na pewno został zniszczony. Przetopiono go podczas Wielkiej Wojny.

- A co z Murzynem?

Gospodarz uśmiechnął się protekcjonalnie. Dale znał to słowo i uważał, że doskonale pasowało do tej sytuacji.

- Z jakim Murzynem, młody człowieku?

- Z tym, którego powieszono w Old Central na sznurze od dzwonu.

Pan Ashley-Montague powoli pokręcił głową.

- Owszem, na początku wieku zdarzył się przykry wypadek z udziałem ciemnoskórego człowieka, ale zapewniam cię, że nikt nikogo nie wieszał, a już na pewno nie na sznurze od dzwonu w Old Central.

- No dobrze. - Dale usiadł na jednym z wyściełanych krzeseł przed biurkiem i skrzyżował wyprostowane nogi, jakby miał mnóstwo czasu. - W takim razie proszę mi opowiedzieć, co się wydarzyło.

Milioner westchnął, przygładził włosy, podniósł się z fotela i zaczął się przechadzać wzdłuż ściany z oknami.

- Nie wiem zbyt wiele, bo wtedy nie było mnie jeszcze na świecie. Mój ojciec miał dwadzieścia parę lat i był kawalerem. Ashley-Montague'owie słyną z tego, że zawsze późno się żenili. Wszystkiego dowiedziałem się z opowieści rodzinnych. Mój ojciec umarł w 1928, krótko po tym jak przyszedłem na świat, więc nie mam możliwości sprawdzenia zgodności szczegółów z prawdą.

Tak czy inaczej, zdaje się, że na przełomie wieków doszło do serii nieprzyjemnych zdarzeń. Jedno czy dwoje dzieci zniknęło bez śladu, chociaż nie można wykluczyć, że po prostu uciekły z domu. W tamtych czasach życie na wsi było bardzo ciężkie i zdarzało się, że dzieci, które miały go dosyć, uciekały w świat. W każdym razie jedno z nich odnaleziono. Jeśli się nie mylę, była to córeczka miejscowego lekarza. Została nie tylko zamordowana ale i... zbezczeszczona. Krótko potem najznakomitszym obywatelom miasta - w tym również memu dziadkowi, który był emerytowanym sędzią - przedstawiono niepodważalne dowody winy pewnego wałęsającego się po okolicy Murzyna, który...

- Jakie dowody? - przerwał Dale.

Pan Ashley-Montague zatrzymał się i spojrzał na niego ze zmarszczonymi brwiami.

- Przecież powiedziałem: niepodważalne. To znaczy, że...

- Wiem co to znaczy. - Niewiele brakowało, żeby powiedział: „Wiem, co znaczy to gówno”. Zaczynał myśleć i mówić jak Harlen. - Chodzi mi o to, jakie one konkretnie były.

Milioner wziął do ręki zakrzywiony nóż do otwierania listów i ze zniecierpliwieniem postukał nim w blat biurka. Dale był niemal pewien, że za chwilę wezwie kamerdynera i każe wyrzucić go na zbity pysk. Jednak tego nie uczynił.

- Czy to ma jakieś znaczenie? - Wznowił wędrówkę. Za każdym razem, kiedy mijał biurko, stukał w nie małym nożykiem. - Zdaje się, że chodziło o jakiś fragment ubioru dziewczynki, a może również o narzędzie zbrodni. Tak czy inaczej, dowody były niepod... niezbite.

- I wtedy go powiesili?

Dale oczami wyobraźni widział wiercącego się jak na szpilkach C.J. Congdena. Pan Ashley-Montague spiorunował go spojrzeniem, choć grube szkła okularów znacznie osłabiły efekt

- Przecież już ci powiedziałem, że nikogo nie powieszono! Odbyła się najprawdziwsza choć zaimprowizowana rozprawa sądowa... możliwe, że właśnie w budynku szkoły, choć przyznam, że to by było dość niezwykłe... podczas której najbardziej szanowani obywatele miasta utworzyli coś w rodzaju wielkiej ławy przysięgłych. Chyba wiesz, co to takiego, chłopcze?

Dale skinął głową; chociaż z pewnością nie zdołałby wyrecytować definicji, domyślał się z kontekstu.

- Tak więc, młody człowieku, mój dziadek nie był bezwzględnym hersztem tłumu ogarniętego żądzą krwi, lecz głosem rozsądku i umiarkowania. Z pewnością znaleźliby się tacy, którzy chcieli od razu rozprawić się z tym Murzynem... nic o tym nie wiem, ojciec nigdy o tym nie opowiadał... ale dziadek żądał stanowczo, żeby odstawiono go do Oak Hill i przekazano w ręce wymiaru sprawiedliwości.

- Czy tak się stało?

Gospodarz przerwał wędrówkę.

- Niestety, nie. To była wielka tragedia, która utkwiła jak bolesna zadra w sumieniach mego ojca i dziadka. Murzyna wsadzono do powozu, ale w drodze do Oak Hill udało mu się uciec, i chociaż był zakuty w kajdany, zdołał dotrzeć na bagnisty teren w pobliżu miejsca, gdzie obecnie znajduje się farma Whittakerów. Eskortujący go ludzie nie zdołali go uratować, ponieważ sami również naraziliby się na śmiertelne niebezpieczeństwo. Nieszczęśnik po prostu utonął w bagnie.

- Wydawało mi się, że to wszystko działo się w styczniu, w samym środku mroźnej zimy - zauważył Dale.

Pan Ashley-Montague wzruszył ramionami.

- Widocznie nadeszło chwilowe ocieplenie i lód się pod nim zarwał. Takie nagłe, ale krótkie ocieplenia nie należą tu do rzadkości.

Dale nic na to nie odpowiedział.

- Czy mógłbym pożyczyć historię okolicy spisaną przez doktora Priestmanna?

Mina mężczyzny wyraźnie świadczyła, co on o tym myśli, niemniej milioner założył ręce i zapytał:

- Czy wtedy pójdziesz sobie i pozwolisz mi wrócić do pracy?

- Jasne.

Dale wolał nawet nie myśleć o tym, co powie mu Mike, kiedy usłyszy relację z tej całkowicie bezowocnej rozmowy. A oprócz tego Congden mnie zabije. I po co to wszystko?

- Zaczekaj.

Gospodarz wspiął się po drabinie na antresolę i począł przesuwać palcami po grzbietach książek, odczytując szeptem ich tytuły. Dale wstał z krzesła, wolnym krokiem podszedł do ściany pod antresolą, uważnie przyglądając się książkom na półkach najbliżej biurka - tam gdzie najłatwiej było po nie sięgnąć.

- Gdzie jesteś? - dobiegł go głos z góry.

- Patrzę przez okno - odparł Dale, nie odrywając wzroku od starych, oprawionych w skórę woluminów. Wiele tytułów było po łacinie, lecz miał problemy ze zrozumieniem również sporej części tych po angielsku. Od kurzu zbierało mu się na kichanie.

- Nie wiem, czy to znaj... O, jest.

Do uszu Dale'a dotarł odgłos wysuwania ciężkiego tomu. W zamyśleniu przesuwał ręką po skórzanych grzbietach i tylko dzięki temu wyczuł - ponieważ nie dało się tego zauważyć na pierwszy rzut oka - iż nieduża, cienka książka odrobinę wystaje z szeregu. Miał kłopoty z odcyfrowaniem symboli na grzebiecie, ale kiedy ją wyjął, okazało się, że na okładce znajduje się również napis po angielsku: Księga Prawa, poniżej zaś: Scire, Audere, Veile, Tacere. Dale żałował, że nie ma z nim Duane'a, który znał nie tylko łacinę, ale nawet trochę greki.

- Tak, to właśnie to - rozległ się głos niemal dokładnie nad jego głową.

Na antresoli zadudniły kroki, szybko zbliżały się do drabiny. Dale wahał się jeszcze przez chwilę, po czym, w akcie desperackiej odwagi, wepchnął książkę z tyłu za pasek i naciągnął na nią koszulkę. Ułamek sekundy później nie dalej niż metr od jego głowy na drabinie pojawiły się błyszczące czarne półbuty i wyprasowane mankiety spodni.

- Gdzie jesteś, młody człowieku?

Dale błyskawicznie rozsunął pozostałe tomy, likwidując powstałą między nimi szczelinę, szybko podszedł do okna i zapatrzył się na piękny widok. Pan Ashley-Montague zbliżył się do niego, lekko posapując, i wręczył mu opasłe tomisko.

- Proszę. To jedyna rzecz, jaką otrzymałem od doktora Priestmanna. Jest tu mnóstwo chaotycznych notatek i rozmaitych ilustracji. Nie mam pojęcia, co spodziewasz się tam znaleźć... w każdym razie nie ma w niej słowa ani o dzwonie, ani o tym nieszczęsnym Murzynie... ale oczywiście możesz ją zabrać do domu i wertować do woli, pod warunkiem, że zobowiążesz się odesłać mi ją pocztą w nienaruszonym stanie.

- Jasne. - Dale wziął tomiszcze w ręce, czując, jak książka, którą wetknął za pasek, wrzyna mu się w ciało. Był przekonany, że pod bawełnianą koszulką doskonale widać jej zarysy. - Przepraszam za kłopot.

Pan Ashley-Montague skinął głową i wrócił za biurko, Dale natomiast powoli ruszył ku drzwiom, starając się być przez cały czas zwróconym przodem do rozmówcy.

- Mam nadzieję, że znajdziesz drogę do wyjścia? - zapytał gospodarz z głową pochyloną nad papierami.

- Eee... To znaczy... - Dale zastanawiał się intensywnie, czy kradzież książki to poważne przestępstwo. Podejrzewał, że zależało to od wartości książki; ta, która uwierała go w plecy, wyglądała na dość kosztowną. - Szczerze mówiąc, nie za bardzo, proszę pana.

Na biurku stał mosiężny dzwonek z przyciskiem. Dale znieruchomiał z przerażenia, przekonany, że milioner wezwie chudego kamerdynera i wtedy obaj zobaczą książkę za jego paskiem. Chociaż, gdyby udało mu się niepostrzeżenie podciągnąć spodnie i trochę zsunąć skraj koszulki...

- W takim razie chodź ze mną - powiedział gospodarz zrezygnowanym tonem i szybkim krokiem wyszedł z pokoju. Dale podążył za nim, rozglądając się po obszernych pomieszczeniach, tuląc do piersi tom autorstwa Priestmanna i czując, jak druga, mniejsza książka wsuwa mu się coraz głębiej w dżinsy. Bardzo by się zdziwił, gdyby się okazało, że jest zupełnie niewidoczna.

Dotarli już prawie do hallu, kiedy z jednego z mniejszych pokojów po prawej stronie dobiegły donośne dźwięki włączonego telewizora. Obaj zatrzymali się i zwrócili w tamtą stronę. Na ekranie falował podekscytowany tłum, ktoś wygłaszał przemówienie. Dale skorzystał z okazji, przemknął za plecami milionera, dopadł drzwi i chwycił za klamkę. Gdzieś w głębi hallu na kamiennej posadzce rozległy się kroki kamerdynera. Dale z pewnością by wyszedł, gdyby nie to, że jego uwagę przykuły wydarzenia rozgrywające się na ekranie telewizora oraz przerywany głos Davida Brinleya, przekrzykującego rozentuzjazmowany tłum:

- Tak więc w tym roku Demokraci zdecydowali się... chyba najmocniej w swojej historii... zaakcentować w kampanii kwestie praw obywatelskich... A co ty o tym sądzisz, Chet?

Czarno-biały ekran wypełniła twarz Cheta Huntleya.

- Bez wątpienia, Davidzie. Najbardziej interesujące jest jednak to, że...

Ale Dale'a zafascynowały nie uwagi komentatorów, lecz podobizna młodego człowieka o szerokim uśmiechu i strzesze kasztanowych włosów, widoczna na niezliczonych transparentach, plakatach i ulotkach. Towarzyszące jej napisy głosiły: TYLKO JFK i KENNEDY 1960. Pan Ashley-Montague skrzywił się i prychnął z niesmakiem, jakby zobaczył coś skrajnie nieprzyzwoitego, po czym przypomniał sobie o istnieniu chłopca. Kamerdyner stał, milcząc, parę kroków od nich.

- Mam nadzieję, że nie masz już więcej pytań?

Dale wycofał się tyłem na schody przed drzwiami wejściowymi. Jim Harlen zawołał do niego coś z tylnego siedzenia samochodu zaparkowanego kilka metrów dalej.

- Tylko jedno. - Niewiele brakowało, żeby spadł ze schodów. Wciąż się wycofywał, podtrzymując rozmowę wyłącznie po to, żeby odwrócić uwagę obu mężczyzn od swego dziwnego zachowania. - Jaki film będzie w tę sobotę?

Pan Ashley-Montague ze zniecierpliwieniem przewrócił oczami, po czym spojrzał pytająco na kamerdynera.

- Zdaje się, że „Zagłada domu Usherów”, proszę pana.

- Świetnie! - wykrzyknął Dale. Był już prawie przy czarnym chevrolecie. - Jeszcze raz bardzo panu dziękuję. - Harlen otworzył mu drzwi. - Jedź! - syknął do Congdena, jak tylko znalazł się bezpiecznie w środku.

Nastolatek prychnął pod nosem, rzucił niedopałek na wypielęgnowaną trawę i wcisnął pedał gazu w podłogę. Samochód skręcił poślizgiem i szybko nabierając prędkości, popędził alejką. Już z daleka zobaczyli, jak potężna brama zaczyna się powoli otwierać.

***

Mike chciał stąd wyjść jak najprędzej. Półmrok panujący pod estradą, woń wilgotnej ziemi i smród zalatujący od Minka - wszystko to działało na niego ogromnie przygnębiająco. Czuł się trochę tak, jakby razem z włóczęgą leżał w przestronnej trumnie, czekając na nadejście grabarzy. Jednak Mink jeszcze nie dokończył ani butelki, którą wygrzebał spod papierów, ani swojej opowieści.

- I właściwie na tym mogłoby się wszystko skończyć - czarny nie żyje, i po sprawie - ale tak wcale nie było. - Pociągnął tęgiego łyka z butelki, zakrztusił się, otarł brodę i wpatrzył się w chłopca zaczerwienionymi oczami. - Latem dzieciaki znowu zaczęły znikać.

Mike wyprostował się gwałtownie. Słyszał ciężarówkę jadącą Hard Road, krzyki dzieciarni bawiącej się w cieniu Pomnika Ofiar Wojny, głosy farmerów gawędzących po drugiej stronie ulicy przed salonem sprzedaży Johna Deere'a, ale nie zwracał na to najmniejszej uwagi. Był skoncentrowany wyłącznie na słowach włóczęgi.

Mink pociągnął kolejny łyk i uśmiechnął się, zadowolony, że udało mu się wywrzeć takie wrażenie. Uśmiechał się skrycie i półgębkiem: zostało mu wszystkiego może ze trzy zęby, lecz żaden z nich nie nadawał się do dłuższej prezentacji.

- Właśnie tak. Już latem... latem tysiąc dziewięćsetnego... zaginęło dwoje dzieciaków. Jednym z nich był Merriweather Whittaker, mój kumpel. Dorośli mówili, że przepadł bez wieści, ale parę lat później, przy Gypsy Lane... To musiało być dobre parę lat później, bo polazłem tam z dziewczyną, żeby się dobrać do jej majtek, jeśli wiesz, co mam na myśli... Tyle że w tamtych czasach wiejskie dziewuchy czasem nie nosiły majtek... - Mink przełknął kolejny łyk i otarł usta wierzchem dłoni. - Na czym to ja skończyłem?

- Że byłeś przy Gypsy Lane - wyszeptał Mike.

Więc już wtedy dzieciaki chodziły na Gypsy Lane, przemknęło mu przez głowę.

- A, tak. No więc okazało się, że ta młoda dama wcale nie jest zainteresowana tym, co miałem jej do zaproponowania. Swoją drogą ciekawe, co sobie myślała, dlaczego ją tam zabieram: żeby wąchać kwiatki, czy co? W każdym razie poszła sobie w cholerę, a ja się trochę wściekłem, no bo sam przyznasz, że człowieka może szlag trafić w takiej sytuacji. Złapałem jakiś kij i walnąłem nim w jedno drzewo, drugie, trzecie, wyrwałem jakiś krzak, kępę trawy... i wtedy zobaczyłem kość. Nie jakieś tam korzenie, tylko sporą białą kość. Rozejrzałem się dokładniej i znalazłem ich więcej, cały szkielet, nie za duży, jakby dziecka, razem z czaszką. W czaszce była wielka dziura, jakby ktoś chciał się dostać do mózgu i zeżreć go na deser, albo coś w tym rodzaju.

Mink wlał w siebie resztę zawartości butelki, a następnie cisnął ją za siebie. Przez chwilę w zamyśleniu tarł policzek, jakby znowu zgubił wątek, lecz po jakimś czasie przemówił ponownie, tyle że znacznie ciszej:

- Szeryf próbował mi wmówić, że to krowie kości. Gówno prawda, przecież wiem, jak wygląda ludzki szkielet. Klarował mi też, że z tą czaszką tylko mi się przywidziało. Też gówno prawda. To bezludna okolica, i ktoś, kto zaciągnąłby tam Merriweathera, mógłby z nim zrobić, co chciał: zabić go, poćwiartować, zjeść i zakopać w płytkim grobie. Ale to jeszcze nie wszystko. Parę lat później piłem z Billym Phillipsem, zanim poszedł na wojnę...

- Z Williamem Campbellem Phillipsem? - przerwał mu Mike.

Mink Harper przewrócił oczami.

- No pewnie, że z nim, a niby z kim innym? A wiesz, kim on był? Kuzynem tej małej Campbell, co to ją zabili. Zawsze był z niego cholerny maminsynek, chodził usmarkany po pas, a jak coś mu się przydarzyło, od razu gonił z płaczem do mamusi. Powiadam ci, szczęka opadła mi ze zdumienia, kiedy zgłosił się na ochotnika do woja... A o czym to ja właściwie mówiłem, chłopcze?

- Że piłeś z Billym Phillipsem.

- Ano tak. No więc wychyliliśmy parę głębszych tuż przed tym, jak miał popłynąć za Wielką Wodę. Normalnie nigdy nie pił z nami, robolami, bo przecież był Panem Nauczycielem... Co prawda uczył tylko zasmarkanych gówniarzy z młodszych klas, ale można by pomyśleć, że był profesorem na jakimś pieprzonym Harvardzie... W każdym razie któregoś wieczoru wylądowaliśmy razem w Black Tree Tavern, on oczywiście w mundurze, i w ogóle. Wyobraź sobie, że po paru szklaneczkach Pan Nauczyciel zaczął mnie traktować prawie jak człowieka. Rozprawiał o tym, jaką to paskudną miał mamuśkę, że krótko go trzymała, kazała iść do college'u i nie pozwoliła ożenić się z kobietą, którą kochał...

- Czy powiedział, co to była za kobieta? - przerwał mu Mike.

- Że co? - Mink zmrużył oczy. - Nie pamiętam... To znaczy, nie wydaje mi się. Pewnie chodziło o jakąś zasuszoną nauczycielkę, w sam raz by do niego pasowała... Ale o czym to ja mówiłem?

- Piłeś z Billym... Zaczął cię traktować prawie jak człowieka...

- Zgadza się. Wychyliliśmy parę szklaneczek ostatniego wieczoru przed tym, jak popłynął do Francji, gdzie go potem zabili... to znaczy umarł w szpitalu na zapalenie płuc, czy coś takiego. No więc, jak się już trochę rozkleił, to powiada: „Mink, pamiętasz tę historię z dziewczynką, jej halką i opartymi na poszlakach oskarżeniami?”. Zawsze mówił w ten sposób, nigdy jak człowiek, bo pewnie myślał, że przez to wygląda na mądrzejszego, niż jest naprawdę, ale...

- I co było z tą halką?

- Co? A, z halką. No więc później powiada: „Wiesz, Mink, ten czarny nie miał z tą sprawą nic wspólnego. To ja podrzuciłem mu halkę małej. Sędzia Ashley dał mi za to srebrnego dolara”. Ja myślę, że to było tak: wtedy, dawno temu, smarkaty Billy pomyślał sobie, że pewnie sędzia dobrze wie, kto to zrobił, ale potrzebuje niezbitego dowodu, żeby skazać drania, i stąd pomysł z halką. Podrzucił ją czarnuchowi, wziął za to dolara i w porządeczku. Ale później, jak trochę zmądrzał, zadał sobie wreszcie pytanie, które zadałby sobie nawet największy bęcwał w mieście, to znaczy: skąd, u wszystkich diabłów, sędzia miał tę halkę?

Mike aż się pochylił.

- Zapytałeś go o to?

- Hę? Nie, chyba nie. A jeśli tak, to nie pamiętam, co mi odpowiedział. Pamiętam tylko tyle, że mówił coś o tym, że musi dać nogę z miasta, zanim sędzia i cała reszta zorientuje się, że już z nimi nie trzyma.

- To znaczy z kim?

- A skąd mam niby wiedzieć, do cholery? - warknął Mink Harper, po czym nachylił się w stronę Mike'a, zionąc skwaśniałym winem. - Przecież to było czterdzieści parę lat temu! Jak niby mam pamiętać?

Mike zerknął przez ramię na otwór, przez który się tu dostał. Nagle odniósł wrażenie, że dzieli go od niego ogromna odległość. Głosy dzieci bawiących się w parku już dawno ucichły, cisza panowała także na ulicy.

- Pamiętasz może coś jeszcze o szkole albo o dzwonie? - zapytał, nie cofając się ani o centymetr.

Mink uśmiechnął się, ponownie prezentując swoje trzy zęby.

- Nigdy potem nie widziałem ani nie słyszałem tego dzwonu... aż do zeszłego miesiąca, kiedy obudził mnie w środku nocy... ale wiem jedno.

- Co takiego?

Mike miał ogromną ochotę cofnąć się przed smrodem i przenikliwym spojrzeniem włóczęgi, ale tego nie zrobił.

- Wiem, że kiedy rok po wojnie... po pierwszej wojnie, ma się rozumieć... stary Ashley wsadził sobie do gęby lufy swojej dwururki i pociągnął za spust, oddał nam wszystkim wielką przysługę. I kiedy spalił ten swój przeklęty dom. Kiedy jego syn wrócił z Peorii zaraz po tym, jak urodził się wnuk starego, zastał ojczulka z rozwaloną głową. Ludziska myślą, że to był wypadek albo że stary miał nie po kolei w głowie, ale tak się składa, że akurat byłem w szopie ze służącą, kiedy przyjechał młody Ashley. A właściwie Ashley-Montague, bo tak się nazywał, odkąd się ożenił z tym czupiradłem z Wenecji. No więc padł strzał, młody Ashley wybiegł i zaczął oblewać wszystko benzyną. Wrzeszczał jak szalony. Jeden ze służących próbował go powstrzymać, ale mu się nie udało. Jak już wszystko było polane benzyną, młody Ashley rzucił zapałkę, a potem stał i patrzył, jak wszystko idzie z dymem, i już nigdy tu nie wrócił. No, chyba od czasu do czasu w soboty, żeby ludziska mogli obejrzeć za darmo jakiś film.

Mike skinął głową, podziękował Minkowi i począł się wycofywać ku dziurze w deskach. Bardzo zależało mu na tym, żeby jak najprędzej znaleźć się na zewnątrz, ale tuż przy otworze zatrzymał się i zadał jeszcze jedno pytanie:

- A co krzyczał?

- O co ci chodzi, chłopcze?

- Co krzyczał syn sędziego, kiedy palił dom?

Trzy zęby Minka błysnęły żółtawo w półmroku.

- Że go nie dostaną... Że klnie się na Boga, że go nie dostaną.

- Pewnie nie powiedział kto?

Mink zmarszczył brwi, zastanowił się głęboko, po czym znów się rozpogodził.

- Tak jakby powiedział. To znaczy, nazwał tego gościa po imieniu.

- Gościa?

- Aha. Cyrus... Tylko tak jakoś śmiesznie to wymawiał, jakby przez „z” na początku. I jeszcze było tam jakieś „o” na początku, zupełnie jakby tamten był Irlandczykiem. O'Cyrus, albo O'Cirrus... Nie pamiętam dokładnie. Wiesz, to było tak dawno temu...

- Dzięki, Mink.

Mike wypełzł na zewnątrz, wstał i się wyprostował. Mokra koszula oblepiała mu ciało, z nosa kapał pot, włosy miał jak po kąpieli. Z jakiegoś powodu trzęsły mu się nogi. Wsiadł na rower, przejechał na drugą stronę Hard Road - zdumiało go, jak bardzo wydłużyły się cienie podczas jego rozmowy z włóczęgą - i popedałował powoli Broad Street pod baldachimem z gałęzi i liści. Myślał o notesach Duane'a oraz o tym, co jemu i Dale'owi udało się z nich odcyfrować. Najtrudniej było im przedrzeć się przez fragmenty, które Duane przepisał z dziennika wujka. Szczególnie dużo problemów sprawiało im jedno słowo. Dale przypominał je sobie mętnie z jakiejś książki o Egipcie: Ozyrys.

29

Nazajutrz, w środę trzynastego lipca, zaraz po lunchu Dale, Lawrence, Kevin i Harlen wyruszyli na wyprawę. Tylko matka Harlena początkowo robiła mu trudności, ale w końcu zgodziła się, kiedy - jak ujął to Harlen - „przyszło jej do głowy, że w tym czasie będzie mogła pojechać sobie na randkę”.

Zabrali taką masę rzeczy, że z najwyższym trudem zdołali przytroczyć wszystko do rowerów, a kiedy już im się to udało, rowery były tak obciążone, że całą drogę do farmy wujka Henry'ego musieli odbyć, stojąc na pedałach, pochyleni nad kierownicami, sapiąc głośno i oblewając się potem. Co prawda wzdłuż linii kolejowej na północny zachód od miasta rosło trochę drzew, ale było ich za mało, żeby urządzić tam obóz z prawdziwego zdarzenia. „Porządny” las zaczynał się ponad dwa kilometry dalej, na wschód od farmy wujka Henry'ego i na północ od kamieniołomów za cmentarzem, mniej więcej tam, gdzie przed prawie pięćdziesięciu laty Mink Harper znalazł kości Merriweathera Whittakera.

Wcześniej, we wtorkowy wieczór, w nadrzewnej altance Mike'a odbyło się ponad trzygodzinne zebranie, podczas którego wymieniali się zdobytymi informacjami i planowali dalsze posunięcia. Zakończył je dopiero donośny głos matki Kevina, wołającej syna do domu.

Książka w skórzanej oprawie, którą Dale ukradł z rezydencji pana Ashley-Montague'a (nawet po powrocie do Elm Haven wciąż jeszcze nie mógł całkiem uwierzyć, że naprawdę dopuścił się takiego czynu), zawierała mnóstwo obco brzmiących wyrażeń, opisów zagadkowych obrzędów, skomplikowanych wywodów omawiających różnice między rozmaitymi bóstwami i antybóstwami oraz pełno kabalistycznego i numerologicznego bełkotu.

- Dla czegoś takiego nie warto było ryzykować, że wsadzą cię do więzienia - ocenił Jim Harlen.

Jednak Dale był przekonany, że na którejś ze stron pokrytych drobnym drukiem znajduje się wzmianka o Ozyrysie albo o Steli Objawienia, o której Duane pisał w swoich notatnikach. W związku z tym zabrał książkę na wyprawę, dokładając dodatkowy ciężar do i tak już znacznego balastu.

Cała czwórka nie czuła się zbyt pewnie. Za każdym razem, kiedy usłyszeli silnik zbliżającego się pojazdu, oglądali się trwożliwie przez ramię, ale Trupowóz się nie pojawił, a jedyny akt wrogości, z jakim zetknęli się po drodze, polegał na wystawieniu języka przez umorusanego dzieciaka - trudno było stwierdzić, czy to chłopiec, czy dziewczynka - siedzącego w skrzyni przeładowanego deSoto rocznik 53.

Odpoczęli dopiero na zacienionym patio wujka Henry'ego. Ciotka Lena zrobiła im lemoniadę, a następnie usiadła na ogrodowym krzesełku i wspólnie z nimi zastanawiała się nad wyborem najlepszego miejsca na obozowisko. Jej zdaniem doskonale nadawało się do tego pastwisko na skarpie nad strumieniem, ponieważ roztaczał się stamtąd wspaniały widok, chłopcy jednak stanowczo opowiedzieli się za lasem.

- A gdzie Michael O'Rourke? - zapytała w pewnej chwili.

- Miał coś do załatwienia w mieście - skłamał Jim Harlen. - Przyjedzie trochę później.

Zostawili rowery pod jej opieką, a sami o trzeciej po południu ruszyli dalej na piechotę. Lawrence dźwigał wypchany po brzegi, niedrogi nylonowy plecak harcerski, Kevin - pożyczony od ojca stary, miejscami trochę zapleśniały wojskowy plecak, Dale - wielki wór marynarski, bardziej nadający się do wyprawy łódką niż na pieszą wędrówkę, Harlen natomiast zawinął swoje rzeczy w koce i obwiązał nieprawdopodobnie długim sznurkiem. Musieli się często zatrzymywać, żeby poprawić ładunek.

O wpół do czwartej przeprawili się przez strumień w pobliżu Groty Przemytników i pokonali ogrodzenie z drutu kolczastego na południowej granicy terenu należącego do wujka Henry'ego. Zaraz potem weszli w gęsty las. Było tu chłodniej niż na otwartym terenie, ale nawet przez grubą warstwę liści do ziemi tu i ówdzie docierały promienie słońca, tworząc mniejsze i większe plamy.

Częściowo zeszli, a częściowo zjechali do wąwozu na północ od cmentarza. Sznurek, którym Harlen związał swój rulon, pękł, w związku z czym stracili ponad dziesięć minut na zbieranie jego rzeczy, po czym przeszli po Kładce Robin Hooda w pobliżu Obozu Trzeciego i skręcili ponownie na wschód, wędrując ścieżkami wydeptanymi przez bydło i trzymając się skraju nielicznych polanek.

Od czasu do czasu zatrzymywali się, zrzucali ekwipunek, kryli się w zaroślach i czekali ze wstrzymanym oddechem, żeby sprawdzić, czy nikt ich nie śledzi, ale jedynym żywym stworzeniem, które udało im się wypatrzeć, była jakaś zabłąkana krowa, która mocno się przestraszyła, kiedy niespodziewanie wyskoczyli z ukrycia.

Przez cały czas zawzięcie spierali się o to, gdzie rozbić obóz, choć w gruncie rzeczy rozstrzygnęli tę sprawę już minionego wieczoru. Ustawili dwa niewielkie namioty tuż przy kępie drzew na polanie jakieś pięćset metrów na północ od wąwozu i niespełna pół kilometra na północny wschód od Calvary Cemetery, około stu pięćdziesięciu metrów od Gypsy Lane.

Porośnięta spłowiałą od słońca, sięgającą poniżej kolan trawą polana była położona na łagodnym stoku. Chłopcy krzątali się przy zakładaniu obozu, wzbudzając popłoch wśród niezliczonych koników polnych. Gęsty, wysoki las zaczynał się w odległości około dziesięciu metrów, u podnóża wzniesienia szemrał niewielki dopływ głównego strumyka.

Zwykle natychmiast zaczęliby bawić się w Robin Hooda albo w chowanego, tym razem jednak włóczyli się bez celu po polanie albo leżeli między drzewami na skraju lasu. Próbowali również wpełznąć do namiotów, żeby pogadać, było tam jednak stanowczo za gorąco, a i stare śpiwory nie dorównywały miękkością wysokiej zielonej trawie.

Dale zagłębił się - a raczej usiłował się zagłębić - w lekturze skradzionej książki. W kilku miejscach znalazł wzmianki o Ozyrysie, ale choć książka była po angielsku (przynajmniej w większej części), to i tak niewiele z niej zrozumiał. Legiony nie-żywych, proroctwa, kary... Nie mógł się w tym doszukać najmniejszego sensu.

Skrawki nieba między liśćmi wciąż jarzyły się błękitem, nie nadciągała żadna burza, która zmusiłaby ich do ucieczki do domu wujka Henry'ego. Gdyby pogoda jednak się załamała, nie mieliby innego wyboru: podczas burzy i tak prawie nic by nie widzieli ani nie słyszeli. Kolację zjedli bardzo wcześnie: najpierw kanapki, potem rozpalili ognisko i podgrzali hot dogi. Sporo czasu zajęło im znalezienie kijków właściwej grubości i długości, nieco mniej - odpowiednie ich naostrzenie. Za każdym razem, kiedy Lawrence wzdychał, że już nie może doczekać się kiełbasek, Harlena ogarniała niepohamowana wesołość.

- Co jest? - nie wytrzymał wreszcie Dale. - My też chcielibyśmy się pośmiać.

Harlen zaczął opowiadać coś o Cordie Cooke, ale szybko przerwał i tylko pokręcił głową.

- Nieważne.

O siódmej wieczorem wciąż jeszcze panował nieznośny upał. Lawrence wpadł na pomysł, żeby pobiec do kamieniołomu i się wykąpać, ale pozostali odwiedli go od tego zamiaru. Pół godziny później Harlen zapragnął piec grzyby na ognisku, reszta jednak wolała zaczekać do zmroku. O ósmej Kevin doszedł do wniosku, że pora wskoczyć w śpiwory, chociaż zmrok dopiero zaczął zapadać i nawet tu, w lesie, było jeszcze całkiem jasno. Jednak już dwadzieścia minut później zaczęło się zmierzchać na dobre, wśród drzew pojawiły się pierwsze robaczki świętojańskie, a od strony kamieniołomu dobiegł chóralny rechot wielkich żab, którym wtórowały mniejsze, leśne. Ponieważ świerszcze i cykady nie pozostawały im dłużne, hałas zrobił się nie do wytrzymania.

Mniej więcej za kwadrans dziewiąta na niebie pojawiły się pierwsze gwiazdy. Krótko potem, na wschodzie i północy, niebo pociemniało już na tyle, że trudno było rozpoznać, gdzie kończy się ściana lasu. Od strony odległej o niespełna kilometr drogi numer sześć nie docierały już żadne odgłosy: ci, co mieli wrócić do domów, już do nich wrócili, a ci, co zamierzali wesoło spędzić wieczór, siedzieli już w Black Tree albo w Carl's Tavern. Jeśli ktoś mocno wytężyłby słuch, może dosłyszałby metaliczny klekot automatycznych podajników karmy dla świń na farmie wujka Henry'ego, wkrótce jednak i ten, ledwo słyszalny dźwięk utonął w gęstniejącym mroku.

Wreszcie zrobiło się zupełnie ciemno. Chociaż nadejście nocy poprzedzały liczne i łatwo dostrzegalne zwiastuny, nie sposób było stwierdzić, kiedy dokładnie zapadła całkowita ciemność. Dale dorzucił do ognia, w górę strzeliły iskry. Chłopcy stłoczyli się przy ognisku, płomienie oświetlały na czerwono ich twarze. Próbowali śpiewać, lecz szybko stwierdzili, że w gruncie rzeczy nie mają na to najmniejszej ochoty. Nikt nie potraktował serio propozycji Harlena, żeby opowiadać historie o duchach. Pobliski strumyk wydawał ciche mlaszczące dźwięki. W lesie budzili się nocni drapieżcy, otwierali doskonale widzące w ciemności oczy, rozglądali się w poszukiwaniu potencjalnych ofiar, bezszelestnie wyruszali na łowy. Chłopcy naciągnęli swetry i kurtki, i usiedli jeszcze bliżej ognia, prawie stykając się ramionami. Płomienie skwierczały i syczały cichutko, w pomarańczowym blasku cztery twarze przypominały groźne, pomalowane dzikimi barwami maski.

***

Główny problem Mike'a polegał na tym, żeby nie zasnąć. Czuwał prawie całą poprzednią noc, siedząc w starym fotelu w pokoju babci, z buteleczką wody święconej w jednej ręce i zawiniętą w chusteczkę hostią w drugiej. Do łóżka zagoniła go matka, która o trzeciej nad ranem przyszła sprawdzić, czy z babcią wszystko w porządku. Na wszelki wypadek zostawił hostię na parapecie.

Zaraz po rozwiezieniu gazet zajrzał na plebanię. Ojca Cavanaughs nie było, a pani McCafferty odchodziła od zmysłów z niepokoju. Lekarze postanowili przewieźć chorego do szpitala św. Franciszka w Peorii, ale kiedy we wtorek wieczorem zjawił się ambulans, okazało się, że ksiądz zniknął bez śladu. Pani McCafferty przysięgała na wszystkie świętości, że przez cały czas krzątała się w kuchni i musiałaby słyszeć, gdyby schodził po schodach... jeśli w ogóle byłby zdolny do czegoś takiego, ma się rozumieć... ale tamci tylko pokręcili głowami i powiedzieli, że przecież chory nie odleciał. Podczas kiedy chłopcy odbywali naradę w altance na drzewie i próbowali zrozumieć cokolwiek z książki, którą Dale ukradł panu Ashley-Montague'owi, pani McCafferty wraz z kilkorgiem parafian prowadziła w mieście intensywne poszukiwania. Niestety, nie przyniosły one rezultatu.

- Mogłabym przysiąc na różaniec, że biedaczysko był zbyt słaby, żeby unieść głowę z poduszki, a co dopiero wstać z łóżka! - łkała, ocierając łzy skrajem fartucha.

- Może pojechał do domu...? - powiedział Mike, nie wierząc w to ani przez chwilę.

- Do domu? Do Chicago? Ale jak? Przecież samochód stoi w garażu, a najbliższy autobus odjeżdża dopiero jutro.

Mike bezradnie wzruszył ramionami, obiecał zawiadomić ją lub doktora Staffneya, gdyby dowiedział się czegoś o miejscu pobytu księdza, po czym poszedł do zakrystii przygotować się do mszy, którą w zastępstwie ojca C. miał odprawić kapłan z Oak Hill. Podczas nabożeństwa - obcy ksiądz mamrotał niewyraźnie pod nosem, zamyślony ministrant zaś udzielał nie zawsze właściwych odpowiedzi - wciąż miał przed oczami obraz brązowych robaków zagłębiających się w ciało księdza. A jeśli on jest teraz jednym z nich?

Na myśl o tym zrobiło mu się niedobrze.

Wymógł na matce obietnicę, że będzie czuwała przy babci tej nocy, po czym, tak na wszelki wypadek, spryskał okno i podłogę wodą święconą, a na parapecie i przy łóżku położył kawałeczki połamanej hostii. W całym planie nie podobało mu się tylko to, że musi zostawić babcię samą. Potem spakował stary plecak i wyruszył w drogę przed pozostałymi. Jazda na rowerze trochę go otrzeźwiła, ale brak snu nadal dawał mu się mocno we znaki: kręciło mu się w głowie, a w uszach rozlegało się natarczywe jednostajne buczenie.

Nie dojechał do domu wujka Henry'ego, lecz otworzył bramę dla bydła zaraz za cmentarzem, dotarł wzdłuż ogrodzenia nad strumień, ukrył rower w gęstych paprociach, po czym wrócił na piechotę, żeby zaczekać na chłopców. Kiedy minęli go jakieś półtorej godziny później, odetchnął z ulgą. A więc udało im się uniknąć spotkania z Trupowozem.

Siedział w lesie podczas ich wizyty u wujka Henry'ego, obserwując rozwój sytuacji przez lornetkę, którą pożyczył od ojca. Lewy okular był lekko zamglony, ale i tak doskonale widział kolegów siorbiących pyszną lemoniadę ciotki Leny, podczas gdy jego obłaziły owady i skręcało go z pragnienia. Później podążył za nimi przez las, trzymając się z tyłu i z boku. Miał o tyle ułatwione zadanie, że wiedział dokąd zmierzają. Dzięki zielonej koszulce i ciemnozielonym spodniom był prawie niewidoczny wśród drzew i krzewów, w plecaku zaś niósł czarny strój, z którego zamierzał skorzystać w nocy. Od czasu do czasu potrząsał mocno głową, żeby oprzytomnieć. Najważniejsze, żeby nie zasnąć.

Ukrył się na szczycie wzniesienia jakieś dwadzieścia metrów od obozu. Przez szczelinę w skałach miał stąd doskonały widok na całą polanę, od tyłu natomiast osłaniały go pnie trzech dużych, rosnących blisko siebie drzew. Za pomocą ułamanej gałęzi wygrzebał między kamieniami płytki rów, w którym ukrył się razem z plecakiem. Dodatkowy kamuflaż zapewniały mu gałęzie, patyki i liście, które pracowicie nagarnął. Obok siebie ułożył butelki z wodą do picia i święconą (oznaczoną czerwoną kredką, żeby uniknąć pomyłki), kanapki, lornetkę, największy kawałek połamanej hostii oraz najważniejszą rzecz - babciną fuzję na wiewiórki. Dopiero teraz zrozumiał, dlaczego posiadanie takiej broni było zakazane: z krótką lufą i pistoletowym uchwytem wyglądała jak relikt z gangsterskiej przeszłości, z którego ustrzelono niejednego mafioso. Mike złamał strzelbę i spojrzał przez lufy na ciemniejące niebo. W pudełku znalazł amunicję, ale była tak stara, że zebrał się na odwagę, poszedł do sklepu Meyersa i poprosił o pudełko pocisków śrutowych kalibru .410.

- Nie wiedziałem, że twój ojciec poluje - powiedział pan Myesrs, unosząc brew.

- Nie poluje - odparł Mike zgodnie z prawdą. - Po prostu ma dosyć wron w ogrodzie.

Teraz, w resztkach blasku dogasającego dnia, otworzył pudełko, włożył jeden pocisk do lufy, zamknął broń i spojrzał wzdłuż lufy na chłopców kręcących się przy ognisku. Oczywiście zdawał sobie sprawę, że nie miał szans na oddanie celnego strzału z tej odległości, ale na krótszy dystans gruby śrut musiał poczynić ogromne spustoszenie. Wybrał numer sześć, w sam raz na płową zwierzynę.

Nikt nie zdołałby zakraść się niepostrzeżenie przez gęstwinę rozciągającą się na południe od obozowiska; ba, całkiem możliwe, że nikt w ogóle nie zdołałby podejść od tamtej strony. Stanowisko Mike'a znajdowało się po przeciwnej stronie, na krawędzi wąwozu - z pewnością usłyszałby albo zauważył każdego, kto próbowałby się przeprawić przez strumień i wdrapać po stromiźnie. Jedyna w miarę wygodna droga do obozu wiodła przez niezbyt gęsty las po wschodniej i zachodniej stronie polany. Ze swojego punktu obserwacyjnego Mike widział również te dojścia do obozu, choć gęstniejący mrok sprawiał, że miał problemy z dostrzeżeniem szczegółów. Dobiegające z odległości kilkunastu metrów głosy kolegów zlewały się w monotonną całość, upodabniając się do szmeru strumienia.

Fuzja na wiewiórki miała nawet szczerbinkę i muszkę, chociaż obie miały chyba raczej służyć ozdobie niż ułatwieniu celowania. Cała sztuka polegała na tym, żeby skierować lufę mniej więcej we właściwym kierunku i nacisnąć spust, licząc na to, że przynajmniej część śrucin dosięgnie celu. W miarę, jak ciemność: gęstniała, ręka Mike'a zaciśnięta na drewnianym uchwycie coraz. bardziej się pociła. Po omacku wydobył z pudełka jeszcze kilka ładunków; dwa włożył do kieszeni na piersi, pozostałe poupychał w spodniach. Zabezpieczywszy broń, położył ją na ziemi wymoszczonej sosnowym igliwiem, sięgnął po kanapkę z masłem orzechowym i zaczął ją przeżuwać, starając się uspokoić oddech. Docierający z dołu zapach podgrzewanych hot dogów wzmagał jego apetyt.

Krótko po nastaniu ciemności chłopcy zaczęli szykować się do snu. Mike wciągnął czarny sweter i czarne spodnie, po czym. przywarł do skał i zamarł w bezruchu, wytężając wzrok i słuch, czekając na jakiś niepokojący odgłos lub poruszenie. Nic takiego nie nastąpiło.

Dale i Lawrence ułożyli się w mniejszym namiocie tuż przy ognisku, Kevin i Harlen natomiast w większym, stojącym nieco dalej. Mike widział baseballową czapeczkę Kevina i podeszwy ciężkich buciorów Harlena sterczące z koca. Starał się nie patrzeć w dogasający ogień, od czasu do czasu tarł zmęczone oczy i modlił się w duchu, żeby na pewno zrobili wszystko tak jak im powiedział.

Kto uczynił mnie królem i władcą? Wzruszył ramionami.

Najtrudniej było nie zasnąć. Co jakiś czas głowa opadała mu na pierś, ale za każdym razem trwało to zaledwie ułamek sekundy. Usadowił się w taki sposób, żeby było mu jak najbardziej niewygodnie; nawet gdyby mimo to zdołał zasnąć, przechyliłby się i upadł twarzą na kamienie, a to z pewnością pomogłoby mu się obudzić.

Znajdował się w stanie nie będącym jeszcze snem, ale i nie mającym wiele wspólnego z jawą, kiedy uświadomił sobie, że ktoś się zbliża.

Dwie sylwetki skradały się przez polanę od zachodu, a więc od drogi numer sześć. Poruszały się ostrożnie i z namysłem, jak myśliwi podkradający się do zwierzyny. Z całą pewnością byli to dorośli. Zatrzymywali się niemal co krok, stawiali stopy niemal z tanecznym wdziękiem.

Serce załomotało mu gwałtownie w piersi, krew uderzyła do głowy, przed oczami zatańczyły mu czerwone plamy. Chwycił oburącz strzelbę, odbezpieczył. Ręce miał mokre od potu i jakby nie swoje.

Dwie wysokie sylwetki znieruchomiały jakieś pięć, może sześć metrów od obozu. Na tle czarnych drzew można je było dostrzec wyłącznie dzięki temu, że światło gwiazd błyszczało w ich oczach i wydobywało z mroku odrobinę jaśniejsze plamy twarzy i rąk. Mike jeszcze bardziej wytężył wzrok. Mężczyźni - prawie mężczyźni - coś nieśli. Kije? Laski? Chwilę później w ciemności błysnęło ostrze: to były siekiery.

Mike na kilka sekund zapomniał o oddychaniu, potem napełnił płuca powietrzem do granic pojemności i pospiesznie rozejrzał się dokoła. Cały przebiegły plan na nic by się nie zdał, gdyby teraz ktoś podkradł się do niego od tyłu. Na szczęście nikogo za nim nie było - przynajmniej tak mu się zdawało - za to kątem oka dostrzegł poruszenie wśród drzew za namiotami. Zbliżał się tamtędy jeszcze jeden człowiek, równie powoli jak ci dwaj na polanie, ale nie tak cicho. Był niższy i nie bardzo sobie radził z omijaniem suchych patyków i gałęzi, ale i tak, gdyby Mike nie wiedział, skąd może nastąpić atak, przypuszczalnie nie zauważyłby go ani nie usłyszał.

Zerwał się lekki wietrzyk, zaszeleścił liśćmi. Dwie postaci na polanie natychmiast skorzystały z okazji i zrobiły kolejne pięć kroków naprzód. Mężczyźni trzymali siekiery na wysokości piersi. Mike spróbował przełknąć ślinę, ale stwierdził, że zupełnie zaschło mu w ustach. Gwałtownie potrząsnął głową, usiłując zebrać myśli. Był tak zmęczony, że sam już nie wiedział, czy to, co widzi, dzieje się naprawdę, czy stanowi wytwór jego umysłu.

Wszyscy trzej mężczyźni dotarli już do obozu i zatrzymali się na granicy blasku dogasającego ognia. Błysk stali zdradził, że trzeci również trzyma w rękach siekierę albo coś od niej dłuższego i bardziej smukłego. Mike modlił się w duchu, żeby to nie była strzelba.

Niemożliwe. Przecież nie chcą narobić hałasu.

Ściskając broń drżącymi dłońmi, wycelował ją w kierunku trzech postaci. Mierzył dość wysoko, żeby śruciny nie zawadziły o namioty przy ognisku. Strzelaj! Już! Nie, musi zaczekać, musi mieć pewność. Przecież właśnie w tym celu to zrobili: żeby mieć pewność. A jeśli to farmerzy, którzy przyszli narąbać trochę drewna?

W środku nocy?

Nie wierzył w to nawet przez chwilę, ale nie nacisnął spustu. Na myśl o tym, że miałby strzelić do człowieka, ręce zaczęły mu się trząść jeszcze bardziej. Oparł łokcie na kamieniu i z całych sił zacisnął zęby.

Dwójka stojąca bliżej niego bezszelestnie ominęła ognisko. Żarzące się głownie oświetliły jedynie buty z cholewami i ciemne nogawki spodni. Twarze mieli ukryte pod zsuniętymi na czoła czapkami. W namiotach panował całkowity bezruch. Co prawda z trudem, ale Mike jednak mógł dostrzec wybrzuszenia, w śpiworach, tam gdzie powinny być stopy Dale'a i Lawrence'a, podeszwy butów Harlena, czapeczkę Kevina. Trzeci mężczyzna podkradł się właśnie do namiotu Kevina.

Mike chciał zerwać się na równe nogi, wyskoczyć z ukrycia, ostrzec kolegów... ale nie wykonał żadnego ruchu. Musiał wiedzieć. Żałował, że nie ulokował się bliżej obozu albo że nie ma broni o większym zasięgu. Ogarnęło go przekonanie, że wszystko zostało niewłaściwie obmyślone, że musi zakończyć się katastrofą.

Skoncentrował się z najwyższym trudem. Trzej mężczyźni stali nieruchomo: dwaj przy namiocie Dale'a i Lawrence'a, jeden przy namiocie Kevina i Harlena. Nie zamienili ani słowa. Można było odnieść wrażenie, że czekają, aż śpiący chłopcy obudzą się i dołączą do nich. Przez chwilę był skłonny uwierzyć, że będą tak stać aż do rana, że aż do świtu nic się nie zmieni: trwające w bezruchu postaci, namioty, dogasające ognisko.

Nagle;, jakby na sygnał, którego nie zauważył ani nie usłyszał, dwaj stojący bliżej mężczyźni podnieśli siekiery i z potworną siłą uderzyli w namioty. Ostrza przedarły się przez brezent jak przez bibułę i wbiły się w śpiwory. Ułamek sekundy później to samo uczynił trzeci. Atak był tak niespodziewany i tak brutalny, że Mike aż stęknął głośno. Siekiery natychmiast powędrowały w górę i ponownie opadły. Słychać było, jak ich ostrza przebijają się przez zawartość śpiworów i zagłębiają w ziemię. Niższy mężczyzna, ten przy drugim namiocie, stękał przy każdym ciosie. But Harlena przeleciał w powietrzu kilka metrów i wylądował po drugiej stronie ogniska. Wystawało z niego coś czerwonego - być może skarpetka.

Teraz już wszyscy napastnicy stękali i sapali. Siekiery wznosiły się i opadały jak przy wyrębie lasu. Mike odciągnął kurek i nacisnął spust. Blask oślepił go, huk niemal ogłuszył, siła odrzutu prawie wytrąciła mu broń z rąk. Zamrugał raptownie, a kiedy odzyskał wzrok, zobaczył, jak tamci stoją bez ruchu i patrzą w jego kierunku. Sięgnął do kieszeni na piersi po kolejny ładunek, ale jego palce zatrzymały się na swetrze. Zaczął więc grzebać po kieszeniach, wyciągnął jeden ładunek, wepchnął - chyba jakoś krzywo, ponieważ pocisk utknął. Wydłubał go, parząc sobie palce o gorącą lufę, zatrzasnął broń.

Jeden z mężczyzn przeskoczył przez ognisko i biegł ku niemu, drugi stał wciąż bez ruchu z uniesioną siekierą, trzeci wymamrotał coś i zaczął na nowo zadawać ciosy. Pierwszy z każdą chwilą był coraz bliżej. Mike odwiódł kurek i ponownie nacisnął spust. Rozległ się potworny huk. Mike przypadł do ziemi, załadował ponownie. Kiedy uniósł głowę i rozejrzał się, mężczyzny już nie było, a dwaj pozostali stali bez ruchu jak posągi.

Chwilę później rozpętało się piekło.

Spomiędzy gęsto rosnących drzew jakieś dziesięć metrów od obozowiska trysnął płomień, rozległ się huk kolejnego wystrzału. Człowiek stojący przy resztkach namiotu Kevina odwrócił się gwałtownie, wypuścił siekierę z rąk i nie przerywając obrotu, osunął się na ziemię. Padły następne strzały, nastąpiła chwila przerwy i znowu trzy. Strzelano z pistoletu automatycznego kaliber .45. Po chwili rozległy się wystrzały z jeszcze jednej broni, tym razem kalibru .22.

Trzeci mężczyzna jakby dopiero teraz się ocknął i popędził w stronę Mike'a. Chłopiec wyprostował się, zaczekał, aż tamten zbliży się na pięć metrów, wycelował między oczy i nacisnął spust. Wystrzał zmiótł tamtemu czapkę z głowy, być może z częścią czaszki. Napastnik ostatkiem sił zdążył jeszcze cisnąć siekierą w kierunku Mike'a, po czym, jęcząc głośno, stoczył się po stromym zboczu do strumienia. Mike uchylił się odruchowo, coś świsnęło mu tuż obok ucha, siekiera rąbnęła w skałę, skrzesała iskry i znieruchomiała w trawie.

Chłopiec ponownie załadował broń i wyciągnął ją przed siebie... ale polana była pusta, jeśli nie liczyć zniszczonych namiotów i dogasającego ogniska. Przypomniał sobie plan.

- Uciekamy! - wrzasnął, złapał plecak i zgięty wpół pomknął na północny zachód, między polaną i krawędzią wąwozu. Gałęzie chłostały go po twarzy, ramionach i piersi, jedna zadrapała mu policzek, ale nie zwracał na to uwagi. Po kilkunastu sekundach znalazł się przy pniu zwalonego drzewa. Między pniem a krawędzią urwiska prowadziła wąska ścieżka wydeptana przez zwierzęta. Dał susa za pień, przykucnął z bronią gotową; do strzału. Chwilę później usłyszał czyjeś szybkie kroki z prawej strony. Zagwizdał raz, niezbyt głośno. Biegnąca postać odpowiedziała dwoma gwizdnięciami, wypadła z lasu niemal prosto na niego. Chwilę potem zjawiły się dwie kolejne sylwetki i ponownie rozległy się gwizdnięcia. Parę kroków za nimi podążała trzecia. Mike gwizdnął w umówiony sposób, nie otrzymał odpowiedzi, uniósł broń gotową do strzału.

- To ja! - wysapał Jim Harlen.

Jak tylko tamci przebiegli, Mike skulił się za pniem, z bronią w rękach, ciężko dysząc i odliczając sekundy. Kiedy minęła minuta - a wydawało mu się, że to nigdy nie nastąpi - pognał za kolegami, nisko pochylony, przez cały czas rozglądając się na boki. Miał wrażenie, że pokonał w ten sposób kilka kilometrów, choć wiedział, że tak naprawdę to tylko kilkaset metrów.

Trochę z przodu i z lewej strony rozległo się ciche gwizdnięcie. Odpowiedział trzema krótkimi, poczuł klepnięcie w ramię, prawie tuż przed oczami mignął mu automatyczny pistolet ojca Kevina. Zaraz potem skręcił raptownie, rzucił się w wysoką trawę, przepuścił Kevina, odczekał niespełna minutę, a następnie również zaczął się ześlizgiwać po stromym zboczu, starając się czynić przy tym jak najmniej hałasu. Z wielkim trudem znalazł ukryte przejście i wczołgał się do Obozu Trzeciego. Błysnęła częściowo przesłonięta ręką latarka, oświetliła mu twarz, zaraz potem zgasła. Pozostali szeptali między sobą, dając upust rozpierającej ich energii i podnieceniu.

- Cicho! - syknął Mike, wziął latarkę od Kevina i poświecił im w twarze. - Wszystko w porządku?

Byli w komplecie, cali i zdrowi. Nikomu nawet włos nie spadł z głowy.

- Rozproszyć się! - szepnął.

Usadowili się na obrzeżu kręgu i pilnie nasłuchiwali. Kevin pilnował wejścia, Mike zaś pokropił wodą święconą ziemię i gałęzie. Co prawda do tej pory nigdzie nie dostrzegł ani śladu ohydnych ryjących stworzeń, ale noc jeszcze się nie skończyła.

Gdzieś daleko odezwała się sowa, świerszcze i żaby, które umilkły przestraszone podczas niedawnej kanonady, wznowiły koncert. Drogą numer sześć przejechał jakiś samochód. Po mniej więcej trzydziestu minutach chłopcy ponownie skupili się w pobliżu wejścia. Uspokoili się, nie gadali jeden przez drugiego, tylko szeptali, prawie stykając się głowami, tak żeby ani jedno słowo nie wydostało się poza obóz.

- Nie wierzę, że naprawdę to zrobili!

- Widzieliście mój cholerny but? Po prostu go odrąbali! Wepchałem do niego koszulę i teraz szlag ją trafił.

- Wszystko szlag trafił. Moją czapkę, wszystko, co upchnęliśmy w śpiworach.

Mike zdołał ich wreszcie przekonać, żeby zaprzestali bezproduktywnych skarg i narzekań, a zamiast tego złożyli szczegółowe raporty. Plan został wykonany w całości. Zdaniem Dale'a najtrudniejsze było oczekiwanie na nadejście nocy i udawanie, że świetnie się bawią. Potem, już w ciemności, wypchali śpiwory ubraniami, sami zaś wymknęli się między drzewa rosnące wokół obozowiska.

- Wyobraźcie sobie, że położyłem się w samym mrowisku! - poskarżył się Harlen.

Niewiele brakowało, żeby parsknęli śmiechem. Krztusili się nim przez chwilę, aż wreszcie Mike nakazał im spokój.

Okazało się, że choć wyznaczył im stanowiska w taki sposób, żeby nie strzelali do siebie nawzajem, to Kevin przyznał, że w zamieszaniu posłał jedną kulkę w kierunku kryjówki Mike'a. Mike zbył to wzruszeniem ramion, chociaż przypomniał sobie, że w pewnej chwili rzeczywiście coś bzyknęło mu tuż obok ucha.

- No dobra - wyszeptał, otaczając kolegów ramionami. - Teraz wiemy już na pewno, ale to jeszcze nie koniec. Musimy zostać tu do rana, a to jeszcze całkiem długo. Mogą ściągnąć posiłki, nie tylko ludzkie. - Przerwał, żeby mieli czas oswoić się z tą myślą. Nie chciał ich straszyć, zależało mu jednak na tym, by zdawali sobie sprawę z zagrożenia. - Chociaż wątpię, czy zdołają coś zrobić. Daliśmy im nieźle w kość. Podejrzewam, że dzisiaj dadzą nam już spokój. Rano wrócimy do obozowiska, zabierzemy to co ocalało i wrócimy do domów. Czy ktoś wziął jakieś koce?

Powinno być ich pięć, ale tak się jakoś stało, że mieli tylko trzy. Mike wyznaczył siebie i Dale'a do pełnienia pierwszej godzinnej wachty (Kevin miał zegarek z fosforyzującą tarczą), reszcie zaś kazał pójść spać. I żadnego gadania! Sam jednak nie mógł się powstrzymać, żeby nie zamienić z Dale'em paru słów.- Oni naprawdę to zrobili... - Dale powtórzył z niedowierzaniem stwierdzenie młodszego brata sprzed dwudziestu minut. - Naprawdę chcieli nas zabić!

Mike skinął głową, chociaż nie był pewien, czy tamten dostrzeże jego gest w ciemności.

- Ano tak. Teraz przynajmniej mamy jasność, że chcą załatwić nas tak samo jak Duane'a.

- Dlatego że za dużo wiemy?

- Albo to, albo po prostu dla zasady. Tak czy inaczej, wiemy o tym na pewno i będziemy uważać.

- A jeśli posłużą się... no wiesz, tamtymi?

Ktoś - Harlen, a może inny z chłopców - pochrapywał cicho. Czyjeś białe skarpetki zdawały się świecić słabiutko w mroku. Mike w jednej ręce kurczowo ściskał buteleczkę z wodą święconą, w drugiej trzymał babcinego obrzyna.

- Wtedy ich też załatwimy.

W głębi duszy wcale nie był tego taki pewien.

- Cholera... - wyszeptał Dale. Zabrzmiało to bardziej jak modlitwa niż jak przekleństwo.

Mike bez słowa skinął głową, skulił się jeszcze bardziej i czekał na nadejście świtu.

30

O świcie wrócili, żeby poszukać ciał.

Była to jedna z najdłuższych nocy w życiu Dale'a Stewarta. Strach, podniecenie i związana z nimi potężna dawka adrenaliny pozwoliły mu w miarę bezproblemowo przeżyć jej pierwszą część, ale po odbytej z Mike'em wachcie, kiedy przyszła na niego kolej, żeby się położyć i przespać do rana, pozostał już tylko sam strach, a raczej paraliżujące, głębokie, mroczne przerażenie. Dale zdążył wcześniej dobrze poznać strach: bał się piwnicy, bał się nieprzeniknionej czerni w lufie strzelby C.J. Congdena, bał się (to mało powiedziane!) trupa w zalanej wodą piwnicy... ale ten lęk był nieporównanie potężniejszy. Dale całkowicie stracił zaufanie do świata. Nie zdziwiłby się, gdyby ziemia nagle otworzyła się pod jego stopami i - całkiem dosłownie - go połknęła, zdawał sobie sprawę, że zaledwie kilka kroków dalej, za zasłoną, gałęzi, mogą czyhać mężczyźni z siekierami, o martwych oczach błyszczących pożądaniem, z martwymi płucami, ale ze szmerem oczekiwania w gardzielach.

Tak, to była bardzo długa noc.

Obudzili się o pierwszym brzasku, a już o wpół do szóstej - według wskazań zegarka Kevina - podążali w stronę obozowiska. Mike szedł trzydzieści kroków z przodu i albo przywoływał pozostałych ruchem ręki, albo nakazywał im, żeby zamarli w bezruchu. Jakieś sto metrów od celu utworzyli tyralierę i powoli, z zachowaniem maksymalnej ostrożności przemykali od drzewa do drzewa, kryjąc się za krzakami i w wysokiej trawie. Wreszcie ich oczom ukazały się zdewastowane namioty (ku pewnemu zdziwieniu Dale'a, który był prawie pewien, że zastaną je nienaruszone i że wydarzenia minionej nocy okażą się jedynie sennym koszmarem).

W wygasłym ognisku leżała częściowo zagrzebana w popiele siekiera o osmalonym stylisku, a tuż obok but Harlena z wystającą skarpetką.

Zbliżali się powoli, otaczając obozowisko zacieśniającym się kręgiem. Dale był przekonany, że to on pierwszy zobaczy ciała - jedno na polanie, drugie na krawędzi wąwozu - ale żadnych ciał nie znaleźli. W pierwszym odruchu mieli chęć rozbiec się po obozowisku i dzikimi podskokami dać wyraz uldze i radości z zakończenia koszmaru, ale Mike nakazał im spokój, ponownie ustawił w tyralierę, po czym przeszukali cały teren aż do ogrodzenia farmy wujka Henry'ego. Tam również nie było ciał.

Znaleźli za to ślady krwi. Najwięcej na polanie, tam gdzie Mike trafił pierwszego napastnika, całkiem sporo na kamieniach na szczycie wzniesienia i po drugiej stronie potoku, w pobliżu płotu.

- Pogoniliśmy im kota! - stwierdził buńczucznie Harlen, ale zabrzmiało to dość mało przekonująco. Na myśl o tym, że naprawdę strzelali do ludzi, pod Dale'em ugięły się kolana, ale natychmiast przypomniał sobie widok siekier opadających na namioty, w których mieli spać on i jego przyjaciele. Wrócili do obozu, żeby zabrać to, co nadawało się do zabrania.

- Mój ojciec nie będzie zadowolony - stwierdził smętnie Kevin, zwijając szczątki namiotu.

- A moja mama po prostu urwie mi głowę. - Harlen podniósł resztki koca i spojrzał przez jedną z ogromnych dziur. - Ty możesz powiedzieć, że wiatr rzucił namiot na ogrodzenie z drutu kolczastego, ale co ja mam wymyślić? Że stanął mi w nocy i zrypałem go na śmierć?

- Co to znaczy, że ci sta... - zaczął Lawrence, ale nie dokończył, ponieważ przerwał mu jego brat.

- Nieważne - stwierdził pospiesznie Dale. - Bierzemy to, co warto zabrać, resztę zakopujemy, i dajemy nogę.

Broń schowali do plecaków dopiero wtedy, kiedy dotarli w pobliże farmy. Dale pozwolił Lawrence'owi taszczyć dwururkę, sam zaś zachował strzelbę ojca i poupychał po kieszeniach całą amunicję. Miał wrażenie, że broń waży tonę, chociaż w rzeczywistości była nie za wielka i całkiem lekka. W nocy, podczas strzelaniny, żałował, że nie ma wielostrzałowego sztucera. Wystarczyło, że chociaż na chwilę wrócił myślami do tamtych wydarzeń, a przed oczami znowu ujrzał przyczajonych za krzakami kolegów i usłyszał huk wystrzałów. Czy myśmy naprawdę to zrobili?

Tak, naprawdę. Prawie pół godziny zajęło im odszukanie wszystkich łusek i zakopanie ich razem z resztkami namiotów i śpiworów kilkanaście metrów od obozowiska.

Ciotka Lena chciała ich poczęstować śniadaniem, nikt jednak nie miał na to czasu, tym bardziej że wujek Henry właśnie wybierał się do miasta. Skwapliwie skorzystali z okazji, wrzucili rowery na tył pickupa i sami również zajęli tam miejsca. Najbardziej obawiali się długiej drogi powrotnej do domu i byli szczęśliwi, że udało im się tego uniknąć. Zaledwie po kilku minutach podskakiwania na wybojach i łykania kurzu wzbijanego przez koła samochodu znaleźli się przy cmentarzu i wjechali między falujące ściany zboża.

- Patrzcie! - wykrzyknął Lawrence, kiedy mijali Black Tree Tavern.

O tej porze, rzecz jasna, knajpa była nieczynna, a parking pusty... chociaż nie całkiem. Na samym jego skraju, w cieniu drzew, stała ukryta ciężarówka. Jechali zbyt szybko, żeby mogli się jej przyjrzeć, ale Dale odniósł wrażenie, że szoferka jest czerwona, a skrzynia ładunkowa ma wysokie burty z desek.

- Trupowóz? - zapytał Kevin, przekrzykując hałas.

Dotarli już do skrzyżowania z Jubilee College Road. Mike wzruszył ramionami.

- Możliwe.

Dale poczuł, jak zaczynają mu drżeć najpierw ręce, a potem całe ciało. Z całej siły zacisnął palce na burcie samochodu. Wyobraził sobie, jak wspinają się na wzgórze na rowerach, ciężko pedałując i sapiąc, i jak nagle za ich plecami rozlega się złowieszczy ryk potężnego ośmiocylindrowego silnika, zgrzytanie skrzyni biegów, szurgot ogromnych kół, a chwilę potem z ukrycia wyłania się czerwony, cuchnący rozkładem potwór i rusza ku nim, błyskawicznie nabierając prędkości... Na tym odcinku drogi rowy po obu stronach były bardzo głębokie, a płot oddzielający drogę od lasu wysoki. Nie wiadomo, czy zdążyliby zeskoczyć z rowerów i przedostać się na drugą stronę. A gdyby van Syke miał broń? Albo gdyby zależało mu właśnie na tym, żeby zagonić ich do lasu i zmusić do ucieczki na wschód, w stronę Gypsy Lane? Dale był pewien, że coś tam na nich czekało i że choćby nie wiadomo jak się starali, nie zdołaliby uniknąć spotkania. Od kolejnego koszmaru wybawił ich - nic o tym nie wiedząc - wujek Henry. Dale spojrzał w zmęczone, podkrążone oczy siedzącego naprzeciwko Mike'a i zrozumiał, że Mike również zdaje sobie z tego sprawę. Chętnie poklepałby go pocieszająco po ramieniu, powiedział, że wszystko jest w porządku, żeby się nie przejmował, że przecież nie mógł wszystkiego przewidzieć, ale wciąż jeszcze za bardzo się trząsł. Poza tym doskonale zdawał sobie sprawę, że to nieprawda, że to nie było w porządku, że niewiele brakowało, a w ten piękny lipcowy poranek wszyscy pożegnaliby się z życiem.

Co mogło na nich czekać tam, w lesie?

Dale przymknął oczy. Niemal natychmiast zobaczył nieżyjącą od ośmiu miesięcy panią Duggan... Tubby'ego Cooke'a o bladej napuchniętej twarzy... Żołnierza o nieukształtowanych, płynnych rysach...

Jechali w milczeniu, wysiadali kolejno w pobliżu swoich domów, machali na pożegnanie kolegom i wujkowi Henry'emu. W ich gestach nie było ani odrobiny radości.

***

Zmierzch zapadł nieco wcześniej niż minionego dnia. Różnica była niewielka, ale uważny obserwator bez trudu mógł stwierdzić, że letnie przesilenie minęło już jakiś czas temu i że dni stają się coraz krótsze. Słońce jakby nie chciało się z tym pogodzić: zdumiewająco długo wisiało nad horyzontem, niczym ogromny balon, malując niemal całe niebo wszystkimi wyobrażalnymi odcieniami czerwieni. Takie wspaniałe wieczorne spektakle odbywają się wyłącznie na Środkowym Zachodzie, lecz miejscowi uważają je za coś całkiem naturalnego i prawie nie zwracają na nie uwagi. Zmierzch przyniósł obietnicę chłodu i pewność zagrożeń związanych z nadejściem nocy.

Mike zamierzał zdrzemnąć się w dzień - był tak zmęczony, że powieki same mu opadały - ale nic z tego nie wyszło, ponieważ miał za dużo do roboty. W nocy jacyś „wandale” wyrwali okiennice z okna w pokoju babci. Jego mama usłyszała hałas i zbiegła na dół, ale zobaczyła tylko otwarte na oścież okno, przez które wdarł się wiatr, wydymając zasłony i zdmuchując z nocnego stolika papiery i stare fotografie. Babci nic się nie stało, ale była tak podekscytowana, że mrugała prawie bez przerwy, w związku z czym nie dało się z nią nijak dogadać. Matka Mike'a była wstrząśnięta - nie tylko samym wydarzeniem, lecz także tym, że obsesje jej syna okazały się prawdziwe. Najpierw zadzwoniła do męża do pracy, a zaraz potem wezwała Barneya, który przyjechał w środku nocy, podrapał się w głowę, stwierdził, że tego lata to już nie pierwszy podobny chuligański wybryk, po czym zapytał, czy Michael albo któraś z dziewcząt ma na pieńku z C.J. Congdenem lub Archie Krekiem. Pani O'Rourke odparła, że jej córkom nie wolno nawet rozmawiać z takimi łobuziakami, i że Mike też z pewnością nie ma z nimi nic wspólnego. Następnie spytała, czy ten akt wandalizmu oraz wytropiony przez Mike'a podglądacz mogą mieć coś wspólnego z wymordowaniem kotów pani Moon. Barney ponownie podrapał się po głowie, obiecał, że będzie tu częściej zaglądał, i pojechał zająć się swoimi sprawami. Wkrótce potem zadzwonił ojciec Mike'a z informacją, że zamienił się z kimś na dyżury w browarze i że od najbliższej soboty aż do końca lata będzie pracował wyłącznie w dzień.

Naprawiając okiennice (musiał na nowo przybić wyrwaną zasuwkę), Mike zwrócił uwagę na wyschnięty śluz na nich i na futrynie. Dotknął go ostrożnie czubkami palców i zadrżał, jakby owionął go podmuch lodowatego wiatru. Dawno temu, kiedy miał osiem albo dziewięć lat, łowił z ojcem ryby w zakolu Spoon River i złapał węgorza. W tych okolicach węgorz to duża rzadkość, w związku z czym, kiedy Mike zobaczył tuż pod powierzchnią wody długie, wijące się ciało, wrzasnął „Mokasyn!”, cisnął wędkę na dno łódki, a sam rzucił się do panicznej ucieczki. Oczywiście skończyłoby się to wypadnięciem za burtę, gdyby ojciec w porę nie chwycił go za pasek, nie posadził na ławeczce, a następnie, korzystając z podbieraka, wciągnął walczącą zaciekle rybę. Mike przyglądał się jej z mieszaniną fascynacji i odrazy. Węgorz był grubszy od węża, bardziej... gadzi i pradawny, wił się i szarpał jak coś zupełnie nie z tego świata. Jego ciało pokrywał białawy śluz, pysk wypełniały drobne ostre zęby.

Ojciec wrzucił rybę do siatki, którą zanurzył w wodzie i przywiązał do kołka w burcie, a następnie, powoli wiosłując, popłynęli z powrotem w stronę mostu, przy którym zostawili samochód. Mike przez cały czas wyczuwał obecność żywej, walczącej istoty tuż pod powierzchnią wody, ale kiedy dotarli na miejsce, siatka była pusta. Węgorzowi udało się wyśliznąć przez otwór o średnicy znacznie mniejszej niż średnica jego ciała. Na siatce pozostał tylko osad gęstego, lepkiego śluzu, który szybko wysechł, zamieniając się w coś, co przypominało zasuszone kurze białko.

Tak samo wyglądały pozostałości na okiennicach.

Mike usunął odrażające resztki za pomocą nafty, założył okiennice i dla pewności zamontował dwa dodatkowe haczyki: jeden na górze i jeden na dole. Na ziemi przy ścianie domu znalazł kawałeczek hostii. Wyobraził sobie, jak nocą żołnierz podkrada się bezszelestnie do okna, chwyta za okiennice, wyrywa je jednym szarpnięciem, sięga do okna... Czy właśnie ta hostia powstrzymała go przed wtargnięciem do środka? I czy to na pewno był właśnie żołnierz? Równie dobrze mogło się zjawić coś zupełnie innego.

Z trudem powstrzymywał się od płaczu. Jego pozornie tak doskonały plan niemal doprowadził do tragedii. Kiedy mijali Black Tree Tavern, dostrzegł i poczuł ukryty między drzewami Trupowóz. Gdyby wracali do miasta na rowerach, do tego smrodu szybko dołączyłaby woń ich rozkładających się ciał. Znajdowali się w stanie wojny, tak samo jak ich ojcowie podczas drugiej wojny światowej i dziadkowie podczas pierwszej, tyle że tutaj nie było ani frontu, ani bezpiecznych kryjówek, a noc należała do wroga.

Zaraz po lunchu pojechał do kościoła, ale wciąż nikt nie miał wieści o księdzu. Policja wiedziała już o zaginięciu kapłana, lecz wszyscy chyba sądzili, że po prostu zdecydował się wrócić do domu, do Chicago. Na myśl o tym, że chory i słaby ojciec Cavanaugh może w tej chwili siedzieć na jakimś przystanku autobusowym, z oczu gospodyni popłynęły łzy.

Mike stwierdził stanowczo, że ojciec C. na pewno nie pojebał do domu.

Potem zajrzał do Harlena, żeby pożyczyć butelkę wina. Harlen był przekonany, że matka niczego nie zauważy: to było jakieś tanie wino - „kocie szczyny”, jak się wyraził - które dostała dawno temu od kuzynki. Mike włożył je w brązową papierową torbę i pojechał do parku. Wątpił, żeby udało mu się uzyskać od Minka jeszcze jakąś ważną informację, uważał jednak, że jest mu to winien. Poza tym czuł się trochę raźniej, wiedząc, iż ktoś na własne oczy widział przynajmniej część wydarzeń z przeszłości, których długi cień ostatnio sięgnął jego życia.

Mink zniknął. Jego butelki, stare gazety, a nawet zimowy płaszcz, leżały porozrzucane bezładnie jak po przejściu huraganu, w ziemi zaś ziało pięć okrągłych otworów o średnicy nieco ponad pół metra każdy. Mike'owi ścierpła skóra. Uspokój się, wcale nie musi być tak, jak myślisz, powtarzał w duchu. Pewnie poszedł napić się gdzieś z kolesiami...

Ale wiedział, że to nieprawda, że wydarzyło się najgorsze. W środku nocy Minka wyrwało z pijackiego snu drżenie rozkopywanej ziemi i smród rozkładu. Może nawet próbował uciec, może miotał się rozpaczliwie, kiedy odrażające, węgorzowate stwory goniły go po kryjówce, która zamieniła się w śmiertelną pułapkę.

Jeden z otworów znajdował się zaledwie metr od wejścia. Było tu wystarczająco jasno, żeby Mike dostrzegł regularnie pokarbowane, czerwone krawędzie. Pod estradą czuć było jeszcze trochę Minkiem, ale przeważał odór zgnilizny i śmierci, taki sam jak w szopie na cmentarzu. Mike nie wchodził dalej, tylko rzucił butelkę, która wylądowała na płaszczu Minka i znieruchomiała tam niczym miniaturowy nagrobek, a następnie wskoczył na rower i popędził co sił, mało nie wpadając pod półciężarówkę nadjeżdżającą Main Street. Nie zmniejszając prędkości, skręcił w Second Avenue, pognał w stronę Old Central i domu.

Nie wybierał się na urodzinowe przyjęcie Michelle Staffney - po wydarzeniach minionych kilku dni taka myśl nie mieściła mu się w głowie - ale przyszedł Dale i przekonał go, że również tego wieczoru powinni trzymać się razem.

- Przyjęcie kończy się o dziesiątej, zaraz po pokazie fajerwerków. Jeśli chcesz, możemy wyjść wcześniej.

Mike skinął głową. Mama i siostry z pewnością nie będą spać co najmniej do dziesiątej (wieczorny dyżur przy babci miała dzisiaj Peg), a wczesnym wieczorem nie powinno wydarzyć się nic złego. Żołnierz, albo cokolwiek to było, lubił przychodzić głęboką nocą.

- Chodź z nami - namawiał go Dale. - Będzie dużo ludzi, zabawa... Przyda nam się trochę rozrywki.

- A co z Lawrence'em?

- Nie zamierza iść na jakieś „głupie dziewczyńskie przyjęcie”. Poza tym nikt go tam nie zapraszał. Mama obiecała, że nie zapakuje go do łóżka, tylko będą grali w Monopol tak długo, aż wrócę.

- Nie będziemy mogli wziąć broni na przyjęcie - zauważył Mike. Chociaż potwornie zmęczony, zdawał sobie jednak sprawę z tego, jak dziwnie to zabrzmiało.

- Harlen będzie miał swój pistolet - odparł Dale z uśmiechem.

- Kurczę, przecież nie możemy tylko siedzieć i bezczynnie czekać aż do niedzieli!

Mike mruknął coś niewyraźnie.

- Więc jak, przyjdziesz?

- Zobaczę.

***

Przyjęcie zaczęło się o siódmej wieczorem, ale jeszcze półtorej godziny później nadjeżdżały samochody, którymi rodzice przywozili młodych gości. Jak co roku duży dom z ogrodem przy Broad Avenue zamienił się w pstrokate skrzyżowanie baśniowej krainy z wesołym miasteczkiem i czymś nie do końca określonym, za to pogrążonym w całkowitym chaosie: na przewodach łączących obszerną werandę z pobliskimi drzewami zawisły elektryczne lampki i japońskie lampiony, światełka i lampy kołysały się także nad podwórzem i wokół stodoły z tyłu posiadłości. Dzieciarnia ganiała z wrzaskiem we wszystkie strony, nie zważając na wysiłki dorosłych próbujących zapanować nad żywiołem, a na trawniku grano w rzutki strzałkami tak ostrymi i ciężkimi, że mogłyby przebić czaszkę bawołu, a co dopiero dziecka. Spora gromada uczestniczyła w konkursie hula-hoop (Staffneyowie wyciągnęli z piwnicy całą stertę różnokolorowych obręczy, wskrzeszając - przynajmniej na ten jeden wieczór - ogólnonarodową histerię sprzed dwóch lat). Jednak największy tłok panował wokół ogromnego grilla, gdzie dr Staffney i jego dwaj pomocnicy rozdawali hamburgery i hot dogi; tuż obok stały nakryte czerwonymi ceratami stoły z chipsami, sosami, napojami i deserami, oblegane przez dzieci z rodzin, gdzie nie zawsze jadało się do syta.

Na werandzie ustawiono gramofon, wokół którego zgromadziło się liczne grono dziewcząt. Część kołysała się na huśtawce, część usiadła na balustradzie i od niechcenia wymachiwała nogami w takt muzyki, wszystkie zaś chichotały niemal bez przerwy. Chłopcy przeciągali linę, a kiedy im się to znudziło, po prostu ganiali jak szaleni, wrzeszcząc i popychając się wzajemnie. Pierwsi goście posłusznie okazywali zaproszenia, ale kiedy liczba uczestników przekroczyła pięćdziesiąt, przyjęcie przeistoczyło się w wielkie dziecięce zgromadzenie, w którym uczestniczyli koledzy kolegów, bracia, siostry i znajomkowie, a nawet paru wyrostków z gimnazjum, odganianych stanowczo przez dorosłych, naturalnie ku wielkiemu niezadowoleniu dziewcząt. Ulicą dwukrotnie przejechał czarny Chevrolet rocznik 57 z C.J. Congdenem i Archie Krekiem, nie zatrzymał się jednak, ponieważ rok wcześniej doktor Staffney nie zawahał się wezwać policji, żeby usunęła tych dwóch nieproszonych gości.

O zmroku zabawa trwała już w najlepsze. Dziewczynki zaczęły nawet tańczyć: większość powtarzała kroki jitterbuga podpatrzone u starszego rodzeństwa albo rodziców, niektóre naśladowały Elvisa, ale te zostały szybko zbesztane przez dorosłych. Na werandzie pojawili się także starsi chłopcy, którzy czynili wszystko co w ich mocy, żeby być jak najbliżej dziewcząt i jak najczęściej ich dotykać, nie musząc z nimi naprawdę tańczyć.

Dale i Mike przyszli razem, zjedli po hot dogu, a teraz włóczył li się bez celu, walcząc ze znużeniem i sennością. Mike miał wrażenie, że ktoś nasypał mu piasku pod powieki. Wkrótce potem dołączyli do nich Harlen i Kevin.

- Chodźcie, pokażę wam coś, co by nam się wczoraj przydało!

Mike i Dale pochylili się. Hałas był tak potworny, że nie usłyszeli prawie nic z tego, co powiedział Kevin.

- Że co?

- Chodźcie!

Nieco na uboczu Chuck Sperling i Digger Taylor demonstrowali gromadce zachwyconych dzieciaków dwa przenośne radiotelefony, pozwalając nielicznym szczęśliwcom porozmawiać za pomocą tych urządzeń.

- Czy one są prawdziwe? - zapytał Mike.

- Co mówisz?

Mike prawie przytknął usta do lewego ucha Kevina.

- Pytam, czy one są prawdziwe?

Kevin skinął głową i pociągnął przez słomkę łyk coli. W domu w ogóle nie mógł pić takich rzeczy.

- Tak, prawdziwe. Ojciec Chucka kupił je na wyprzedaży.

- Jaki mają zasięg? - zapytał Dale.

- Digger twierdzi, że półtora kilometra. Przy takim zasięgu nie trzeba żadnego zezwolenia ani nic w tym rodzaju.

- Rzeczywiście, przydałyby się nam - przyznał Mike. - I jeszcze się przydadzą. Gdyby udało się zdobyć dwie takie przed niedzielą...

Harlen wystąpił krok naprzód i uśmiechnął się szelmowsko. Miał na sobie swoje najlepsze ubranie: wełniane spodnie stanowczo za ciepłe na tę pogodę, błękitną koszulę z aksamitką.

- Potrzebujesz ich? W porządku, załatwię ci je!

Mike pochylił się ku niemu i pociągnął nosem.

- Rety, Harlen, coś ty pił? Whisky?

Harlen wyprostował się, nieco urażony, ale wciąż się uśmiechał.

- Tylko troszkę, dla kurażu. No więc, jak mówiłem, ja ci to załatwię.

Mike pokręcił głową.

- Powiedz lepiej, czy to przyniosłeś?

Harlen zmarszczył czoło i spojrzał na niego ze zdziwieniem.

- To? Jakie „to”? Chodzi ci o kwiaty dla jubilatki, czy o te gumowe, wiesz co? Na później?

Dale zastukał mocno w jego gips.

- To, głupku!

- Ach, to! - wykrzyknął Harlen z miną niewiniątka i zaczął wyciągać broń, lecz Mike szybko złapał go za rękę i wepchnął pistolet z powrotem pod temblak.

- Upiłeś się, baranie! Jeśli zaczniesz wymachiwać tym przy ludziach, doktor S. wywali cię stąd na zbity pysk, zanim zdążysz zobaczyć swoją ukochaną!

Harlen złożył głęboki ukłon.

- Jak rozkażesz, mon capitain. - Wyprostował się zbyt gwałtownie i mało nie stracił równowagi. - Więc jak, chcesz je mieć czy nie? - zapytał normalnym tonem.

- Co?

Mike zerknął w kierunku opustoszałej ulicy.

- Radia, ma się rozumieć! Jeśli chcesz, to tylko powiedz, a jutro będziesz je miał.

- Dobra.

Harlen skłonił się ponownie, a następnie wycofał się tyłem w tłum, mało nie przewracając jakiegoś siedmiolatka szykującego się do rzutu strzałką.

***

Było już po dziewiątej i Mike właśnie kończył trzeciego hot doga. Zamierzał niebawem wracać do domu, nawet bez Dale'a i Kevina, kiedy niespodziewanie podeszła do niego Michelle Staffney.

- Cześć, Mike.

Spróbował odpowiedzieć z pełnymi ustami, pospiesznie przełknął potężny kęs bułki i spróbował raz jeszcze, z równie opłakanym rezultatem, ale Michelle nie zwróciła na to uwagi.

- Dawno cię nie widziałam. Wiesz, odkąd zmieniłeś klasę i w ogóle...

- Znaczy się, odkąd zostałem na drugi rok - wymamrotał.

Większa część hot doga trafiła już do jego żołądka, ale na wszelki wypadek nie uśmiechał się zbyt szeroko, żeby okruchy nie wypadły mu z ust.

- No, tak - przyznała poważnie. - Wiesz co? Brakuje mi naszych rozmów.

- Mhm... - mruknął Mike.

Nie miał najmniejszego pojęcia, o jakie rozmowy jej chodziło. Przez cztery lata byli w tej samej klasie, ale mógłby przysiąc, że rozmawiali najwyżej parę razy, a te „rozmowy” ograniczały się do „Hej, Michelle, podaj piłkę!” i temu podobnych pokrzykiwań na boisku.

- No wiesz... - Pochyliła się ku niemu. - Mam na myśli nasze rozmowy na tematy religijne.

- Aha! - Wreszcie przełknął ostatnie resztki hot doga i rozpaczliwie rozejrzał się w poszukiwaniu czegoś do picia. Rzeczywiście, teraz sobie przypomniał: w drugiej klasie zapytała go kiedyś, jak to się stało, że chyba jako jedyny w całej szkole jest katolikiem. - Aha... - powtórzył, zdając sobie sprawę, że raczej nie zachowuje się zbyt błyskotliwie.

Michelle wyglądała prześlicznie, wręcz olśniewająco. Miała na sobie sukienkę z zielonego szyfonu, taką trochę baletową, tyle że dłuższą, a rude włosy związała szeroką zieloną wstążką. Oczy też miała zielone i bardzo długie nogi. Nie umknęło jego uwagi, że ostatnio - może nawet w ciągu sześciu tygodni, jakie minęły od zakończenia roku szkolnego - bardzo się zmieniła. Górna część sukienki jakby się... uwypukliła, zmienił się również kształt nóg i zarys bioder, a kiedy uniosła rękę, żeby poprawić wstążkę we włosach, w zagięciu pachy dostrzegł ślad delikatnej szczecinki. Czy ona się tam goli, jak Peg i Mary? I nogi też?

Zorientował się, że chyba coś do niego powiedziała.

- Przepraszam?

- Pogadamy później. Chcę ci powiedzieć coś bardzo ważnego.

- Jasne. Kiedy?

Przypuszczał, że w najlepszym razie może chodzić o połowę sierpnia.

- Może za pół godziny, w stodole?

Eleganckim gestem wskazała wielką kanciastą budowlę. Mike podążył tam wzrokiem i zamrugał ze zdziwieniem, jakby dopiero teraz ją zauważył.

- Jasne - wykrztusił, lekko oszołomiony, ale Michelle już odpłynęła z wdziękiem do innych gości.

Może zaprasza tam wszystkich po kolei? - przemknęło mu przez głowę. Jakoś jednak nie bardzo chciało mu się w to wierzyć.

Oczywiście plany powrotu do domu natychmiast wywietrzały mu z głowy. Mama i siostry opiekują się babcią, więc na pewno nic jej się nie stanie. Szkoda, że Harlen zamiast tego głupiego pistoletu nie przyniósł butelki whisky albo jakiegoś wina... „Może za pół godziny, w stodole?” - rozbrzmiewało mu wciąż w uszach. Analizował intonację każdej zgłoski i każdy gest dziewczyny. Podobnie jak większości chłopców z Elm Haven, jemu również Michelle Staffney szalenie się podobała, ale - głównie dlatego że zawalił klasę i stracił możliwość codziennego kontaktowania się z nią, i automatycznie uznał, że ona natychmiast o nim zapomniała - w jego przypadku ta fascynacja nie przerodziła się w obsesję. Nauczył się nawet ją ignorować; było mu dużo łatwiej niż innym, ponieważ widywał ją tylko podczas przerw i na boisku. Teraz ogarnęły go poważne wątpliwości, czy kiedykolwiek znowu będzie potrafił ją ignorować. Biedak Harlen, pomyślał ze współczuciem, zaraz jednak pojawiła się inna, znacznie mniej przyjazna myśl: pieprzyć Harlena.

Ponieważ nie miał zegarka, nie odstępował na krok od Kevina i co jakiś czas sprawdzał godzinę na jego zegarku. W pewnej chwili w gromadce dziewcząt chichoczących na trawniku przed domem dostrzegł Donnę Lou Perry; w pierwszym odruchu chciał podejść i przeprosić za tę historię ze zdejmowaniem koszulek, ale Donna była otoczona wianuszkiem koleżanek, a poza tym zostało mu tylko osiem minut.

Szerokie wrota stodoły były zamknięte na kłódkę, ale z boku, w cieniu starego dębu górującego nad podjazdem, znajdowały się zwykłe małe drzwi. Mike otworzył je i wszedł do środka.

- Michelle?

Pachniało rozgrzanym starym drewnem i sianem. Już otworzył usta, żeby zawołać ponownie, kiedy uświadomił sobie, że padł ofiarą żartu - nie on pierwszy i z pewnością nie ostatni. Michelle nie miała najmniejszego zamiaru spotkać się z nim na osobności, po prostu zakpiła sobie z niego, tak samo jak wielokrotnie kpiła z biednego, głupiego Harlena.

Biedy, głupi Mike, pomyślał, zawracając w kierunku drzwi.

- Tu jestem...

W pierwszej chwili nie mógł zlokalizować miejsca, z którego dobiegał głos. Dopiero po jakimś czasie w sączącym się przez szpary i dziury po sękach, różnobarwnym blasku, dostrzegł solidną drewnianą drabinę wiodącą w górę. Zadarłszy głowę, stwierdził, że stryszek dzieli od klepiska odległość co najmniej pięciu metrów.

- Właź na górę, głuptasie!

Wspinając się po szczeblach, wyraźnie czuł w przedniej kieszeni buteleczkę z wodą święconą, którą zabrał z domu na wypadek, gdyby miało się zdarzyć coś nieprzewidywanego. Och, Mike... Czy to woda święcona, czy po prostu tak się cieszysz na mój widok?

Na stryszku było ciemniej niż na dole. Światło docierało tylko przez drzwi w północnej ścianie, łączącej stodołę z dobudowanym znacznie później garażem. Wyglądało na to, że nad garażem znalazło się jeszcze miejsce na nieduży pokoik. Michelle stała w drzwiach, oparta o futrynę i uśmiechała się do niego. Jej rude, oświetlone od tyłu włosy tworzyły wokół głowy płomienistą aureolę.

- Chodź - powiedziała, cofając się o krok. - To moja kryjówka.

- Aha... - Był tak bardzo przejęty jej bliskością, że prawie nie zauważył dwuspadowego dachu z grubymi sosnowymi belkami, również sosnowej podłogi, biurka, kilku małych fotelików, sofy przy ścianie. - Zupełnie jak w jakimś klubie - wybąkał, po czym natychmiast zwymyślał się w duchu od idiotów.

Michelle uśmiechnęła się i zrobiła krok ku niemu.

- Czy wiesz, Mikey, dlaczego ten miesiąc jest dla mnie taki ważny?

Mikey?

- No... Bo są twoje urodziny?

- Owszem. - Podeszła jeszcze bliżej. Mike czuł świeży zapach mydła i szamponu. W kolorowym blasku żarówek rozpiętych między gałęziami drzewa za oknem blada skóra jej ramion nabierała różowego zabarwienia. - Dwunaste urodziny to ważna rzecz - ciągnęła szeptem - ale w życiu dziewczyny są jeszcze ważniejsze sprawy, jeśli rozumiesz, co chcę przez to powiedzieć.

- Jasne - bąknął nonszalancko Mike. Oczywiście nie miał najmniejszego pojęcia, o czym mówi Michelle.

Dziewczyna cofnęła się o krok i przyłożyła palec do uśmiechniętych ust, jakby się zastanawiała, czy może zdradzić mu tajemnicę. Wreszcie podjęła decyzję.

- Mikey, czy wiesz, że zawsze mi się podobałeś?

- No... nie - przyznał zgodnie z prawdą.

- Serio. Od początku, od pierwszej klasy. Pamiętasz, jak bawiliśmy się w tatusia i mamusię?

Rzeczywiście, Mike jak przez mgłę przypominał sobie, że początkowo bawił się z dziewczynkami w różne głupoty, ale szybko przerzucił się na bardziej chłopięce zabawy.

- Jasne! - odparł z nieco naciąganym entuzjazmem.

Michelle obróciła się na palcach niczym baletnica.

- Podobam ci się, Mikey?

- No pewnie. - A co niby miał odpowiedzieć? „Coś ty, wyglądasz jak ropucha”? Tym bardziej, że naprawdę cholernie mu się podobała. Podobało mu się w niej prawie wszystko: jej wygląd, zapach, brzmienie głosu, emanujące od niej ciepło, w którym czuł się bezpiecznie i swobodnie, całkiem inaczej niż przez większą część tego okropnego lata. - No pewnie - powtórzył. - Podobasz mi się.

Skinęła głową, jakby właśnie usłyszała jakieś magiczne zaklęcie, cofnęła się jeszcze o dwa kroki, aż do okna, i powiedziała:

- Zamknij oczy.

Mike wahał się najwyżej sekundę. Z zamkniętymi oczami jeszcze wyraźniej czuł zapach siana, sosnowych desek, szamponu i ciepłego ciała. Usłyszał delikatny szelest, a potem równie cichy głos:

- Już...

Gdy otworzył oczy, poczuł się tak, jakby ktoś z całej siły rąbnął go w splot słoneczny.

Michelle Staffney zrzuciła szyfonową sukienkę i stała przednim tylko w białym staniczku i równie białych majteczkach. Mike miał wrażenie, że nigdy w życiu niczego nie widział równie wyraźnie: złociste piegi na ramionach i górnej części klatki piersiowej, białe wypukłości piersi nad stanikiem, kaskada rudych włosów, opadająca na ramiona, półokrągły cień rzęs na policzku... Czynił co w jego mocy, żeby nie rozdziawić ust, gapiąc się na krągłe biodra i pełne, ale smukłe uda, kształtne kolana, zgrabne łydki, stopy w białych skarpetkach z koronką.

Michelle uczyniła krok w jego stronę. Dopiero teraz zauważył, że jest zarumieniona.

- Mikey... - Mówiła tak cicho, że z trudem ją słyszał. - Mikey... pomyślałam sobie, że... no wiesz... że moglibyśmy na siebie popatrzeć.

Była już tak blisko, że mógłby ją objąć - naturalnie, gdyby odzyskał władzę nad swoim sparaliżowanym ciałem. Musnęła jego policzek chłodną dłonią, zbliżyła twarz. Z opóźnieniem uświadomił sobie, że coś do niego powiedziała.

- Co? - zapytał trochę zbyt głośno.

- Powiedziałam, że jeśli zdejmiesz koszulę, ja zdejmę coś jeszcze...

Miał wrażenie, że jest zupełnie gdzieś indziej i przygląda się z daleka - może w telewizji? - jak ściąga przez głowę koszulę i rzuca ją na sofę. Przez otwarte na oścież okno dobiegały śmiechy i wesołe śpiewy.

- Teraz moja kolej - wyszeptała.

Był pewien, że dziewczyna zdejmie skarpetki, ale ona sięgnęła do tyłu i płynnym, cudownie kobiecym ruchem rozpięła biustonosz, który zsunął się na podłogę. Nawet gdyby Mike bardzo, ale bardzo się starał, nie zdołałby powstrzymać się przed spuszczeniem wzroku. Nie starał się ani trochę. Piersi miała jasne, delikatne, sutki zupełnie gładkie, wtopione w różowe otoczki.

Nagle dziewczyna zasłoniła piersi przedramieniem, jakby się zawstydziła, a następnie zbliżyła twarz do twarzy Mike'a. Uświadomił sobie, że za chwilę go pocałuje i że on powinien odwzajemnić się pocałunkiem... i aż zakręciło mu się w głowie, a w ustach zupełnie zaschło. Delikatnie dotknęła wargami jego warg, na sekundę lub dwie cofnęła głowę, przyjrzała mu się badawczo, po czym pocałowała go powtórnie, znacznie mocniej, rozchylając usta i dzieląc się z nim ich wilgocią.

Mike wreszcie odzyskał władzę w ramionach, objął ją mocno, czując, jak ogarnia go podniecenie. Był pewien, że z nią jest tak samo. Natychmiast pomyślał o spowiedzi, o pogrążonym w półmroku wnętrzu konfesjonału, o łagodnym, ale stanowczym głosie księdza. Znał już to podniecenie, doświadczał go już wielokrotnie w samotności, tym razem było jednak inaczej, ponieważ towarzyszyło mu ciepło dziewczęcego ciała i namiętny, trwający bez końca pocałunek. To wszystko, w połączeniu z jego nabrzmiewającą w dżinsach erekcją, którą Michelle z pewnością czuła, sądząc po ruchach jej ud i bioder, składało się na wszechświat jakby taki sam, ale jednak całkowicie różny od tego z odbywanych w półmroku spowiedzi. To były całkiem nowe doświadczenia; zdawał sobie z tego podświadomie sprawę, świadomość bowiem miał całkowicie pochłoniętą smakowaniem tych nadzwyczajnych doznań. Oderwali się na chwilę od siebie, żeby w całkiem nieromantyczny sposób nabrać powietrza w płuca, po czym znowu przywarli do siebie ustami.

Osunęli się na kalana, jakimś sposobem - ani na chwilę nie przerywając kontaktu - dotarli na sofę. Dopiero tam oderwali się od siebie. Mike słyszał przyspieszony oddech dziewczyny, czuł ciepło jej ciała; nie mógł wyjść z podziwu, jak doskonale jej policzek pasuje do wgłębienia między jego szczęką i szyją. Zaraz potem zdał sobie sprawę, że jest całkowicie, absolutnie nieprzygotowany na to wszystko, co dzieje się w tej chwili i co ma - powinno - wydarzyć się zaraz.

Poczuł w ustach jej włosy, odsunął je delikatnie na bok i otworzył oczy.

Nie dalej jak dwa metry od niego, tuż za oknem usytuowanym dobre pięć metrów nad ziemią, w powietrzu unosił się ojciec Cavanaugh i przyglądał mu się białymi martwymi oczami.

Mike wciągnął powietrze i szarpnął się gwałtownie do tyłu, uderzając o podłokietnik sofy.

Ojciec Cavanaugh miał szeroko otwarte usta, ale wyglądało to tak, jakby nie otworzył ich z własnej woli, tylko jakby szczęka opadła mu niczym trupowi, o którego wygląd nikt nie zadbał. Z tej czarnej, ziejącej jamy sączył się jakiś gęsty brunatny płyn. Policzki i czoło miał pokryte czymś, co Mike w pierwszej chwili wziął za wrzody albo blizny, a co w rzeczywistości było okrągłymi otworami mniej więcej dwucentymetrowej średnicy. Włosy stały sztywno, jakby naelektryzowane, wargi były ściągnięte i odsłaniały długie zęby. Oczy zasnuwała gęsta biała mgła, powieki trzepotały gwałtownie jak podczas ataku epilepsji.

Przez sekundę, a może dłużej, Mike był przekonany, że widzi zwłoki księdza, które ktoś uniósł za pomocą sznura zarzuconego na szyję i przewleczonego przez konar drzewa, jednak chwilę potem szczęka poruszyła się kilka razy, rozległ się odgłos, jakby ktoś wsypywał małe kamyki do metalowego pojemnika, zakrzywione jak szpony palce zaskrobały w parapet.

Michelle chyba coś usłyszała, ponieważ wyprostowała się i odwróciła do okna, równocześnie zasłaniając rękami nagie piersi. Martwa twarz księdza zniknęła jak zdmuchnięta, niemniej jednak dziewczyna chyba zauważyła gwałtowne poruszenie za oknem.

- Co to...

- Ubieraj się - szepnął Mike. - Szybko!

Trzydzieści sekund później drapanie w parapet rozległo się ponownie, ale wtedy oboje schodzili już pospiesznie po drabinie, Mike czuł, jak podniecenie opuszcza go w błyskawicznym tempie, ustępując miejsca paraliżującemu przerażeniu.

- Co to było? - zapytała szeptem Michelle, kiedy dotarli do drzwi. Poprawiała ramiączka sukienki i pochlipywała cichutko.

- Ktoś nas podglądał - odparł również szeptem Mike. Rozglądał się w poszukiwaniu jakiejś broni - wideł, szpadla, czegokolwiek - ale na ścianie wisiała jedynie stara, sparciała uprząż. Niespodziewanie dla samego siebie pochylił się, pocałował dziewczynę mocno w usta, po czym otworzył drzwi.

Nikt nie zauważył, kiedy wymykali się z cienia starego dębu.

31

Dale'owi coraz bardziej nudziło się na przyjęciu i był już gotów wracać do domu, kiedy zobaczył Mike'a i Michelle wychodzących razem zza narożnika domu. Ojciec dziewczyny już od dobrych kilku minut wypytywał gości, czy ktoś ją widział. Miał ze sobą nowiutki aparat polaroida i chciał jeszcze przed pokazem fajerwerków zrobić kilka zdjęć.

Kiedy nieco wcześniej Dale poszedł do łazienki - mieściła się w domu, w tej jego części, którą udostępniono uczestnikom przyjęcia - mijał nieduży pokój z mnóstwem książek i włączonym telewizorem. Na ekranie kłębił się tłum ludzi z czerwono-biało-błękitnymi flagami i znakami. Po wizycie w rezydencji Ashley-Montague'ôw Dale na tyle zainteresował się światowymi wydarzeniami, żeby wiedzieć, że właśnie dobiegała końca konwencja Partii Demokratycznej. Wszedł do pokoju i usłyszał komentarz Huntleya i Brinkleya, z którego wynikało, że senator Kennedy ma już prawie pewną nominację swojej partii na kandydata do urzędu prezydenta. Jakiś spocony mężczyzna wykrzykiwał właśnie do mikrofonu: „Wyoming oddaje swoje piętnaście głosów na przyszłego prezydenta Stanów Zjednoczonych!”.

Kamera pokazała wielką liczbę 753, tłum ogarnęło prawdziwe szaleństwo.

- Wyoming rozstrzygnęło sprawę - powiedział David Brinkley.

W chwili, kiedy Dale wrócił na podwórko, Mike i Michelle właśnie podchodzili do stodoły. Michelle natychmiast porwały rozszczebiotane koleżanki, Mike zaś rozglądał się w popłochu dokoła.

- Wszystko w porządku? - zapytał Dale, podchodząc do kolegi.

Wystarczyło rzucić okiem na Mike'a, żeby się domyślić, że nic nie jest w porządku. Był śmiertelnie blady, pobladły mu nawet usta, perlisty pot wystąpił na czoło i nad górną wargą. Prawa, zaciśnięta w pięść ręka drżała lekko, ale zauważalnie.

- Gdzie Harlen? - wychrypiał w odpowiedzi.

Dale wskazał na gromadkę młodszych dzieciaków słuchających z otwartymi ustami opowieści Harlena o tym, jak to wdrapywał się po ścianie na dach Old Central, lecz nagły podmuch wiatru zepchnął go w piętnastometrową przepaść. Mike podszedł, chwycił go za ramię i bezceremonialnie odciągnął na bok.

- Co jest, do cholery?

- Daj mi to! - warknął Mike tonem, jakiego jeszcze u niego nie słyszeli. - Szybko!

- Niby co?

Mike tak mocno szarpnął go za temblak, że Harlen aż się zatoczył.

- Dawaj!

Dale nie wyobrażał sobie, żeby ktoś mógł go nie posłuchać. Z pewnością takim kimś nie był Jim Harlen. W tej chwili chyba nawet większość dorosłych dałaby mu wszystko, czego zażądał.

Harlen rozejrzał się ukradkiem, sięgnął pod temblak, wyjął rewolwer i podał go Mike'owi, który upewnił się, że broń jest załadowana, po czym jakby nigdy nic opuścił rękę. Rewolwer był tak mały, że ktoś, kto nie wiedział, że Mike trzyma go w dłoni, musiałby się bardzo uważnie przyjrzeć, żeby go dostrzec. Zaraz potem chłopiec ruszył szybkim krokiem w kierunku stodoły.

Dale zerknął na Harlena, ten uniósł brwi i obaj pobiegli za kolegą, przedzierając się przez tłum spieszący w przeciwną stronę, przed dom, gdzie doktor Staffney wyczyniał magiczne sztuczki swoim aparatem i gdzie lada chwila miał się rozpocząć pokaz sztucznych ogni. Mike przesuwał się wzdłuż południowej ściany stodoły z wysuniętym przed siebie rewolwerem. Odwrócił się gwałtownie, kiedy go dogonili, zasapani, i dał im znak, żeby trzymali się w cieniu i z daleka od niego. Dotarłszy do narożnika, zajrzał pod rosnące tam krzaki, rozejrzał się, drgnął raptownie, wycelował broń w stronę pustej, ciemnej alejki. Dale spojrzał na Harlena, ponieważ przypomniał sobie, że Jim właśnie tędy uciekał przed Trupowozem. Co teraz Mike tam zobaczył?

Ostrożnie wychylili się zza budynku. Blask samotnej latarni stojącej w odległości kilkunastu metrów nie tyle rozpraszał ciemność, co raczej podkreślał jej nieprzeniknioną czerń, wypełnioną smolistymi kształtami drzew, krzaków i zabudowań. Mike stal bez ruchu jak posąg, z rewolwerem wymierzonym w stronę alejki, wpatrywał się natomiast w tylną ścianę garażu doktora Staffneya. Dale i Harlen podeszli bliżej i również tam spojrzeli.

Dopiero gdzieś po minucie wzrok Dale'a na tyle przyzwyczaił się do ciemności, żeby chłopiec dostrzegł świeże zadry i rysy na deskach biegnące od ziemi aż do usytuowanego na wysokości ponad sześciu metrów okna. Wyglądało to tak, jakby po ścianie wdrapywał się monter instalacji elektrycznych w butach z rakami. Dale ponownie zerknął na Mike'a.

- Czy ty coś tam wi...

- Ciii!

Mike powoli ruszył w stronę wysokich krzaków malin po drugiej stronie alejki. Dale wyraźnie czuł zapach słodkich owoców w nocnym powietrzu... ale nie tylko. Ze słodką, apetyczną wonią mieszał się odrażający smród rozkładu. Mike zatrzymał się raptownie i uniósł rewolwer. Rozległ się trzask odwodzonego kurka. W gąszczu gałęzi i liści zamajaczył biały owal twarzy, rozległo się basowe warczenie biorące początek w czyjejś potężnej piersi.

- Jezu... - wyszeptał Harlen. - Strzelaj! Strzelaj!!!

Ręka, w której Mike ściskał broń, nawet nie zadrżała, kiedy jakiś czarny kształt ruszył ku niemu, przedzierając się z trzaskiem przez krzaki. Dale cofnął się o krok... drugi... trzeci... oparł się plecami o ścianę stodoły. Serce podeszło mu do gardła. Czuł, jak tuż obok niego Harlen szykuje się do ucieczki. Mike wciąż nie strzelał.

Warczenie przybierało na sile, ostre pazury zachrobotały na żwirze, w mroku błysnęły białe kły. Mike czekał, nieruchomy jak posąg.

- Leżeć, cholerne psiska! - Jękliwy głos zdawał się wydobywać właśnie z białego owalu twarzy.

- Cordie... - sapnął Mike, opuszczając rewolwer.

Dopiero teraz Dale przekonał się, że ciemne kształty po obu stronach ludzkiej sylwetki to dwa wielkie psiska - doberman i trochę skundlony owczarek niemiecki. Cordie prowadziła je na krótkich smyczach.

- Co tu robisz? - zapytał Mike, rozglądając się dokoła.

- O to samo ciebie mogłabym zapytać! - parsknęła Cordie.

Mike zignorował jej odpowiedź.

- Widziałaś kogoś podejrzanego?

Dziewczyna ni to parsknęła, ni roześmiała się szyderczo. Oba psy czujnie uniosły głowy i spojrzały na nią, jakby chcąc sprawdzić, czy pani nie ma do nich o coś pretensji.

- W nocy, po ciemku, prawie wszyscy są podejrzani. Masz kogoś konkretnego na myśli?

Mike wskazał rewolwerem okno nad ich głowami.

- Byłem tam, w środku, i nagle zobaczyłem kogoś za szybą. Kogoś bardzo... dziwnego.

Był tam... z Michelle? - pomyślał Dale, odruchowo zerknąwszy w górę. Oczywiście zdawał sobie sprawę, że teraz powinien przejmować się innymi sprawami, niemniej o tym właśnie pomyślał i bardzo go to zabolało. Harlen spoglądał ze zmarszczonymi brwiami to na okno, to na Mike'a. Najwidoczniej nie zauważył, jak Mike i Michelle wymykali się razem ze stodoły.

- Dopiero co przyszłam - odparła Cordie. - Wpadłam z Belzebubem i Lucyferem, żeby sprawdzić, kto się w tym roku załapał na imprezę.

Harlen zerknął z niepokojem na psy.

- Z Belzebubem i Lucyferem?

Psy jak na komendę zawarczały groźnie.

- Myślałem, że się wyprowadziłaś. Że wszyscy się wyprowadziliście.

Bezkształtna workowata sukienka uniosła się odrobinę i opadła w geście, który mógł być wzruszeniem ramion. Psy ponownie spojrzały wyczekująco na swoją panią.

- Ojciec dał nogę - odparła Cordie obojętnym tonem. - Cholernie bał się tych... wiecie. Matka z dzieciakami pojechała do kuzynki w Oak Hill.

- A ty gdzie mieszkasz? - zapytał Mike.

Cordie zmierzyła go wzrokiem, jakby dziwiąc się, że jest ktoś tak głupi, żeby przypuszczać, że uzyska odpowiedź na to pytanie.

- W bezpiecznym miejscu. A ty lepiej powiedz, czemu chciałeś do mnie strzelać? Myślałeś, że to któryś z nich?

- Widziałaś ich?

Dziewczyna ponownie parsknęła.

- A jak myślisz, dlaczego ojciec uciekł, a matka przeprowadziła się z dzieciakami do kuzynki? Cholerstwa przyłaziły co noc, a czasem nawet w dzień.

- Tubby też? - wykrztusił Dale. Blada opuchnięta twarz pod cienką warstwą wody, oczy otwierające się jak oczy lalki...

- Tubby i ten żołnierz, i ta stara kobieta, i jeszcze inni. Niewiele z nich zostało, tylko szmaty i kości.

Dale pokręcił głową. Słysząc, jak spokojnie i rzeczowo Cordie mówi o tych sprawach, miał ochotę wybuchnąć histerycznym śmiechem i śmiać się, śmiać bez końca. Mike wyciągnął lewą rękę i bardzo ostrożnie, żeby nie sprowokować ataku zaniepokojonych psów, dotknął jej ramienia. Cordie drgnęła raptownie.

- Przepraszam, że się tobą nie zajęliśmy - powiedział. - Staraliśmy się sami ustalić, co jest grane. Powinniśmy pomyśleć o tobie.

Cordie przechyliła głowę, prawie jak pies.

- Pomyśleć o mnie? Co ty pieprzysz, O'Rourke?

- Gdzie masz strzelbę? - wtrącił się Harlen.

Dziewczyna wyszczerzyła zęby w uśmiechu.

- Psy są lepsze niż strzelba. Spuszczę je, jak tylko tamci znowu spróbują się do mnie dobrać.

Mike ruszył alejką na północ, reszta podążyła za nim. Przez chwilę było słychać tylko odgłosy ostrożnych stąpnięć i chrobot psich pazurów na żwirze, potem od strony domu Staffneyów dobiegły huczne śmiechy i wiwaty.

- A więc już raz cię zaatakowali? - odezwał się Mike szeptem.

Cordie splunęła w krzaki.

- Dwie noce temu. Belzebub prawie odgryzł rękę temu, który kiedyś był Tubbym.

- Gdzie to było? - zapytał Harlen, rozglądając się z niepokojem dokoła.

Dziewczyna nie odpowiedziała.

- Chcecie zobaczyć coś jeszcze dziwniejszego niż jakiś gość za oknem?

Dale'owi cisnęło się na usta uprzejme podziękowanie, że raczej nie skorzysta, nic jednak nie powiedział. Harlen był zbyt zajęty oglądaniem się za siebie, Mike zaś spytał:

- Gdzie?

- Niedaleko. No, chyba że koniecznie chcecie zostać na przyjęciu u Jedwabnych Majtek...

A jeśli to nie jest Cordie? - przemknęło Dale'owi przez głowę. Jeśli to jedno z nich? Wszystko jednak wskazywało na to, że mają do czynienia z najprawdziwszą Cordie: mówiła, wyglądała i... i śmierdziała jak zawsze.

- To znaczy gdzie?

Mike zatrzymał się. Byli jakieś trzydzieści metrów od domu Staffneyów, prawie przy samotnej latarni. W okolicznych posesjach wściekle ujadały psy, lecz Belzebub i Lucyfer ignorowały je z niemal królewską pogardą.

- Przy spichlerzach - powiedziała wreszcie Cordie.

Dale skrzywił się odruchowo. Stare elewatory zbożowe stały mniej więcej pół kilometra od nich, po drugiej stronie Catton Roan i torów kolejowych, przy zarośniętej bocznej drodze wiodącej na wysypisko. Przestano z nich korzystać na początku lat pięćdziesiątych, kiedy kompania kolejowa Monon Railroad zaprzestała regularnej obsługi linii do Elm Haven.

- Nie pójdę tam - stwierdził stanowczo Harlen. - Nie ma mowy.

Spojrzał trwożliwie w kierunku, z którego dobiegło wściekłe ujadanie jakiegoś psa, co najmniej dorównującego rozmiarami Belzebubowi i Lucyferowi.

Mike wsadził rewolwer za pasek.

- Co tam jest?

Cordie zastanawiała się przez chwilę, jakby szukała właściwych słów, a następnie pokręciła głową.

- Sami musicie zobaczyć. Nie uwierzycie mi, dopóki nie zobaczycie.

Mike zerknął za siebie na jasno oświetlony dom i podwórze Staffneyów.

- Przydałoby nam się jakieś światło.

Cordie wyjęła z czeluści kieszeni dużą latarkę, pstryknęła włącznikiem i silny snop światła wydobył z ciemności gałęzie dziesięć metrów nad ich głowami. Zaraz potem wyłączyła latarkę.

- W porządku - powiedział Mike. - Idziemy.

Dale ruszył za nimi, ale Harlen nawet nie drgnął.

- Nie idę! - oświadczył.

Mike wzruszył ramionami.

- W porządku, wracaj na przyjęcie. Broń oddam ci później.

Harlen dogonił ich po kilku krokach.

- Wolę mieć ją na oku, i muszę dostać ją z powrotem jeszcze dzisiaj.

Dale przypuszczał, że Harlen najzwyczajniej w świecie bał się sam przejść kilkanaście metrów dzielące go od domu Staffneyów.

Przy Catton Road nie było latarni. Zaczynające się po północnej stronie drogi łany zboża falowały łagodnie w podmuchach wonnego nocnego wiatru. Na niebie świeciły jasno gwiazdy. Mała grupka, prowadzona przez Cordie i psy, skręciła na zachód, ku torom kolejowym i czarnej linii lasu.

***

Trupy wisiały na hakach.

Brama do wielkiego magazynu była zamknięta na łańcuch i kłódkę, ale całe to zamknięcie można było po prostu wyjąć ze zbutwiałych desek i bez trudu uchylić jedno skrzydło. Psy nie chciały wejść do środka: skamlały, szarpały za smycze i przerażone wybałuszały ślepia.

- Jak będzie trzeba, rzucą się do gardła każdemu żywemu truposzowi - zapewniła Cordie, przywiązując smycz do palika przed bramą. - Tutaj tylko ten smród im się nie podoba.

Dale'owi też się nie podobał. Magazyn miał jakieś trzydzieści metrów długości i był wysoki na co najmniej trzy piętra. Sufit podtrzymywała pajęcza sieć belek i wsporników. Trupy wisiały właśnie na jednej z tych belek. Cordie oświetliła je latarką, chłopcy zaś zasłonili sobie nosy i powoli ruszyli naprzód, mrużąc oczy. W powietrzu roiło się od smrodu i bzyczących wściekle much.

W pierwszej chwili Dale pomyślał, że to ludzkie zwłoki. Dopiero kiedy podszedł bliżej, stwierdził, że na belce wiszą martwe, częściowo obdarte ze skóry zwierzęta: owca... cielę, z nieprawdopodobnie wygiętym karkiem i jakby szyderczym uśmiechem na pysku... następna owca... wielki pies... drugie cielę, tyle że znacznie większe. W sumie było ich około dwudziestu, a pod nimi biegła szeroka rynna ułożona z przeciętych na pół dużych beczek po oleju. Cordie podeszła do pierwszego cielaka i wskazała na głębokie cięcie na szyi.

- Widzicie? Myślę, że oni najpierw je wieszali, a potem podrzynali gardła. Krew płynęła tą rynną, mieli więc ułatwiony załadunek.

- Załadunek? - zdziwił się Dale, ale szybko zrozumiał, co Cordie ma na myśli. Rynna wiodła na zewnątrz, ku rampie załadunkowej. Tylko... po co?

Smród rozkładających się ciał, woń starej krwi i bzyczenie milionów much sprawiły, że zakręciło mu się w głowie, a żołądek podszedł do gardła. Zataczając się, dotarł do najbliższego okna, odsunął zardzewiały rygiel, otworzył okiennice i łapczywie wciągnął świeże powietrze. W blasku gwiazd pobliskie drzewa stały nieruchomo jak czarne pomniki, zardzewiałe szyny połyskiwały złowrogo.

- Kiedy to odkryłaś? - zapytał Mike dziwnym tonem.

Dziewczyna wzruszyła ramionami i ponownie omiotła światłem latarki wiszące trupy.

- Parę dni temu. Jeden z tamtych dorwał mojego psa. Trafiłam tu po śladach krwi.

Harlen starał się wykorzystać górną część temblaka jako maskę. Widoczna część jego twarzy była biała jak papier.

- Dlaczego nikomu nie powiedziałaś?

Cordie skierowała na niego snop światła.

- A niby komu miałam powiedzieć? Temu dupkowi Barneyowi? A może sędziemu pokoju, co?

Harlen zmrużył oczy i odwrócił głowę.

- To zawsze byłoby lepiej niż nikomu.

Cordie wolnym krokiem ruszyła wzdłuż rzędu zwłok, świecąc w dół, na rynnę z resztkami zakrzepniętej krwi. Roiło się tam od much, można było odnieść wrażenie, że metalowa rynna wije się i porusza.

- Wam przecież powiedziałam, prawda? Zaraz po tym, jak jeszcze coś znalazłam.

Dotarła do końca upiornej kolejki i skierowała latarkę w górę.

- Jezu! - wrzasnął Harlen, cofając się gwałtownie.

Mike wyjął rewolwer zza paska i podszedł do dziewczyny.

Człowiek wisiał tak samo jak zwierzęta - za szyję w pętli zrobionej z drutu, który pętał mu nogi - i wyglądał podobnie jak one: nagi, z wyraźnie zaznaczonymi żebrami i gardłem poderżniętym tak głęboko, że głowa mogła lada chwila odpaść. Wielka, ziejąca rana skojarzyła się Dale'owi z rozdziawioną paszczą rekina, w której zamiast zębów połyskiwały przecięte żyły i tętnice. Cordie zbliżyła się do trupa i, wciąż świecąc mu w twarz, złapała go za włosy, a następnie przekręciła mu głowę w kierunku chłopców.

- O Boże... - stęknął Dale. Prawa noga zaczęła mu się trząść jak galareta; musiał z całej siły przycisnąć do niej rękę, żeby choć częściowo nad nią zapanować.

- J.P. Congden - wyszeptał Mike. - No tak, teraz rozumiem, dlaczego jemu nie mogłaś o niczym powiedzieć.

Cordie pozwoliła głowie zwisnąć swobodnie.

- Wczoraj jeszcze go tu nie było. Chodźcie, to wam pokażę coś ciekawego.

Chłopcy ruszyli ku niej, powłócząc nogami. Harlen wciąż zasłaniał temblakiem nos i usta, Mike trzymał przed sobą rewolwer, Dale chwiał się tak, jakby lada chwila miał upaść.

- Widzicie? - Dziewczyna ponownie złapała trupa za włosy i przechyliła mu głowę. - O, tutaj. Widzicie?

Mężczyzna miał szeroko otwarte usta, wybałuszone jedno oko, drugie prawie zamknięte. Znaczną część twarzy pokrywała gruba warstwa krwi, w związku z czym Dale potrzebował kilkudziesięciu sekund, żeby dostrzec to, co chciała im pokazać Cordie.

W skórze okrywającej górną część czaszki sędziego pokoju znajdowało się kilka regularnych otworów, jakby ktoś zamierzał go oskalpować i uczynił kilka próbnych nacięć czubkiem noża.

- Tu też - dodała Cordie, kiedy nabrała pewności, że to zobaczyli.

Rzeczywiście, takie same otworki było widać na barkach i górnej części klatki piersiowej. Chociaż liczne, były stanowczo za małe i za płytkie, żeby stać się przyczyną śmierci. Mike pierwszy zrozumiał, co to jest.

- Śruciny - powiedział, spoglądając na kolegów. - Większość poszła górą, ale część go zawadziła.

Wtedy Dale sobie przypomniał: jeden z napastników biegł prosto w stronę kryjówki Mike'a. Huknął strzał, podmuch zmiótł mu czapkę z głowy, mężczyzna runął na ziemię... Znowu zrobiło mu się niedobrze, podszedł więc do okna i oparł się o parapet. Wciąż zlatywały się roje much zwabianych intensywnym trupim smrodem.

- Ciekawa jestem, czy to jego kumple tak go urządzili, czy może ktoś wreszcie dobrał im się do dupy - powiedziała Cordie.

- Wyjdźmy stąd - odezwał się Mike drżącym głosem. - Pogadamy.

Dale wciąż stał przy oknie, wpatrując się w czarną ścianę lasu i głęboko wdychając świeże powietrze, kiedy nagle noc eksplodowała błyskiem i hukiem. Rzucił się do tyłu, wylądował na twardych deskach, poturlał się, szukając schronienia. Mike wyrwał Cordie latarkę z ręki, wyłączył ją, przyklęknął z uniesionym rewolwerem. Harlen rzucił się na oślep do ucieczki, uderzył w rynnę i pewnie by do niej wpadł, gdyby nie podparł się zdrową ręką, zanurzając ją do połowy przedramienia w galaretowatej krwi. Miliony much z wściekłym bzyczeniem poderwały się do lotu.

Wnętrze magazynu rozświetliły jaskrawo białe, czerwone, soczyście zielone i błękitne błyski. Cienie wiszących na hakach trupów zatańczyły na ścianach, chwilę później do uszu chłopców i Cordie dotarł huk wielokrotnych eksplozji. Przez jakiś czas wszyscy trwali bez ruchu. Na zewnątrz psy ujadały jak szalone.

- Cholera... - stęknął wreszcie Harlen, wycierając rękę o dżinsy. Na spodniach zostawały paskudne, czerwonobrązowe smugi. Rozbłyski i eksplozje na niebie przybrały na sile. - To tylko te przeklęte fajerwerki Michelle Staffney!

Rozległy się westchnienia i rzucane półgłosem przekleństwa. Dale stanął na czworakach, uniósł głowę. Wiszące rzędem zwłoki to niknęły w ciemności, to pojawiały się skąpane w żywych, jaskrawych barwach. Widok był okropny, lecz zarazem tak fascynujący, że chłopiec nie mógł oderwać wzroku. Doskonale zdawał sobie sprawę, że nie zapomni tego do końca życia, choć będzie czynił wszystko co w jego mocy, żeby zapomnieć.

W milczeniu wyszli z budynku, zamknęli bramę i ruszyli przez noc w drogę powrotną do miasta.

32

W piątek piętnastego lipca w ogóle nie było świtu, a to za sprawą niezwykle grubej i niskiej powłoki chmur, która zasłoniła całe niebo. Po wschodzie słońca ciemność ustąpiła miejsca szarości i tak pozostało już przez cały dzień. Chociaż burza dosłownie wisiała w powietrzu, to jednak nie nadeszła. Wilgotny upał kleił się do ciał jak mokry, ciepły kompres.

O dziesiątej rano chłopcy zebrali się na porośniętym trawą zboczu łagodnego pagórka, na którego szczycie stał dom Kevina Grumbachera, obserwowali Old Central przez lornetkę Mike'a i rozmawiali przyciszonymi głosami.

- Wolałbym zobaczyć to na własne oczy - powiedział Kevin z powątpiewaniem.

- Bardzo proszę, idź, ale beze mnie - odparł Jim Harlen. - Tam jest już pewnie więcej trupów, a ty możesz dołączyć jako następny.

- Nikt z nas nie pójdzie - stwierdził Mike spokojnym, ale nie znoszącym sprzeciwu tonem, wpatrując się w zabite deskami drzwi i okna szkoły.

- Ciekawe, po co im ta krew? - zastanawiał się Lawrence. Leżał na brzuchu, głową w dół stoku, i żuł koniczynkę.

Nikt jakoś nawet nie próbował zgadywać.

- To bez znaczenia - stwierdził Mike. - I tak przecież wiemy, że to coś tam, w środku... ten niby dzwon... wymaga ofiar. Żywi się bólem i strachem. Dale, przeczytaj im ten kawałek z książki, którą pożyczyłeś od Ashley-Montague'a.

- Raczej ukradłeś! - parsknął Harlen.

- Nieważne. - Mike nie przerywał obserwacji. - Przeczytaj.

Dale przerzucił kilka kartek.- „Śmierć wieńczy wszystko, tak rzecze «Księga Prawa». Agape równa się dziewięćdziesiąt trzy, siedem jeden osiem to Steta, sześć, sześć, sześć głosi Apokalipsa...”.

- Dalej - przerwał mu Mike i opuścił lornetkę. Miał podkrążone oczy, mocno zmęczone. - Wiesz, tam gdzie jest mowa o Steli.

- To właściwie coś jakby wiersz - powiedział Dale, naciągając czapeczkę głębiej na czoło, żeby cień daszka padał na oczy.

Mike skinął głową.

- W porządku. Czytaj.

- „Stela jest Matką i Ojcem Magów,

Ustami i Odbytem Otchłani,

Stela jest Sercem i Wątrobą Ozyrysa;

Podczas Ostatniej Równonocy Tron Ozyrysa na Wschodzie

Ujrzy Tron Horusa na Zachodzie

I dni zostaną policzone.

Stela zażąda ofiary

Z ciast, wonności, żuków oraz

Krwi niewinnego.

Stela odpłaci tym,

Którzy jej służą.

Kiedy nadejdzie Przebudzenie w Dniach Ostatnich,

Stela powstanie z dwóch Elementów -

Ziemi i powietrza,

I może zostać zniszczona

Tylko przez dwa pozostałe.

Albowiem Stela jest Matką i Ojcem Magów,

Albowiem Stela jest Ustami i Odbytem Otchłani”.

Przez jakiś czas chłopcy siedzieli kręgiem w milczeniu. Pierwszy odezwał się Lawrence.

- Co to jest odbyt?

- Coś takiego jak ty - mruknął Harlen.

- Mniej więcej to samo co dobrobyt, tylko trochę mniejsze - pospieszył z wyjaśnieniem Dale.

Lawrence skinął głową na znak, że rozumie.

- A jakie są dwa pozostałe te... no, jak im tam... elementy? - zapytał Harlen. - Te, co niby mogą zniszczyć Stelę.

- Cztery elementy to: ziemia, powietrze, ogień i woda - wyjaśnił Kevin. - Grecy, i ludzie, którzy żyli przed nimi, uważali, że one stanowią podstawę wszystkiego. Skoro Ziemia i powietrze ją tworzą, to ogień i woda mogą ją zniszczyć.

Mike wziął książkę do ręki i przewracał kartki, jakby miał nadzieję, że coś jeszcze w niej znajdzie.

- O ile Dale i ja zdołaliśmy się zorientować, to jedyna wzmianka o Steli Objawienia.

- I tylko notatki Duane'a świadczą o tym, że ona w ogóle ma z tym wszystkim coś wspólnego - przypomniał im Harlen.

Mike odłożył książkę.

- Duane'a i wujka Arta. I obaj już nie żyją.

- No dobra - powiedział Kevin, zerkając niecierpliwie na zegarek. - Co to ma z nami wspólnego?

- Opowiedz nam jeszcze raz o cysternie swojego ojca.

- Ma pojemność siedmiu tysięcy litrów, zbiornik jest ze stali nierdzewnej. - Kevin recytował jak wyuczoną lekcję. - Ojciec wyjeżdża nią codziennie rano, z wyjątkiem niedziel, i odbiera mleko na farmach. Wyrusza bardzo wcześnie, około wpół do piątej. Ma dwie stałe trasy, każdą przejeżdża co drugi dzień. Oprócz tego, że dowozi mleko do mleczarni, to jeszcze pobiera próbki, sprawdza jakość i sam pilnuje pompowania.

Pompa odśrodkowa pracuje z prędkością tysiąca ośmiuset obrotów na minutę i jest znacznie silniejsza od tych z napędem przymusowym, bo tamte mają najwyżej czterysta obrotów. W ciągu minuty może przepompować ponad dwieście pięćdziesiąt litrów mleka. Działa na dwieście trzydzieści voltów, ale na każdej farmie jest taka instalacja.

Pompa, pojemnik na próbki i chłodziwo są na samym tyle. Wąż mocuje się do tych czerwonych hydrantów po bokach. Czasem z nim jeżdżę, ale rzadko, bo zwykle wraca dopiero gdzieś około drogiej po południu, a ja mam w tym czasie mnóstwo roboty, za to czyszczę zbiornik i uzupełniam paliwo.

- Pokaż nam jeszcze raz pompę z paliwem - zażądał Mike.

Chłopcy poszli na drugą stronę domu, na drugą stronę kolistego żwirowego podjazdu, gdzie stała duża szopa o blaszanych ścianach i dachu, tuż obok zaś dystrybutor. Dale zawsze myślał z uznaniem, że to musi być bardzo miło mieć własny dystrybutor paliwa.

- Mleczarnia pomogła ją zamontować - wyjaśnił Kevin. - Kiedy stacja Erniego jest zamknięta, tata musiałby jeździć po paliwo aż do Oak Hill.

- Ile się mieści w podziemnym zbiorniku?

- Cztery i pół tysiąca litrów.

Mike w zamyśleniu skubał dolną wargę.

- A więc mniej niż w cysternie...

- Zgadza się.

- Na pompie jest kłódka - zauważył Mike.

Kevin postukał w nią palcami.

- Tak, ale tata trzyma klucz w prawej szufladzie biurka, tej nie zamykanej na klucz.

Mike skinął głową i czekał na ciąg dalszy.

- Zawór, przez który napełnia się zbiornik, jest tu, pod tą klapką. Też jest zamknięta na kłódkę, ale pasuje do niej klucz od pompy.

Przez jakiś czas nikt się nie odzywał. Mike przechadzał się w tę i z powrotem z założonymi z tyłu rękami.

- W takim razie wszystko jasne - stwierdził, ale jego głos nie brzmiał zbyt pewnie.

- Dlaczego akurat w niedzielę rano? - zapytał Dale. - Dlaczego nie jutro... albo nawet nie dzisiaj?

Mike przesunął ręką po włosach.

- Tylko w niedzielę ojciec Kevina nie jedzie do pracy, a dzisiaj albo jutro po południu moglibyśmy spotkać za dużo ludzi. Musimy to zrobić z samego rana, najlepiej zaraz po wschodzie słońca. Chyba że ktoś z was ma ochotę pojechać tam nocą...

Dale, Kevin, Lawrence i Harlen spojrzeli po sobie, po czym jak na komendę pokręcili głowami.

- Poza tym - ciągnął Mike - niedziela wydaje się najodpowiedniejsza. - Popatrzył na nich jak dowódca na żołnierzy szykujących się do bitwy. - Musimy tylko porządnie się przygotować.

Harlen pstryknął palcami.

- Przypomniałem sobie! Mam dla was niespodziankę, panowie.

- Wrócili za nim na trawnik, gdzie leżał jego rower. Z zawieszonej na kierownicy torby wyjął dwie krótkofalówki. - Powiedziałeś, że mogą nam się przydać, więc proszę, oto są! - powiedział z dumą do Mike'a.

- No, no... - Mike wcisnął guzik na jednej z nich i z głośnika rozległ się cichy szum. - Jak ci się udało wycyganić je od Sperlinga?

Harlen wzruszył ramionami.

- Wczoraj wpadłem jeszcze na chwilę na przyjęcie. Właśnie obżerali się wszyscy tortem. Sperling zostawił je na stoliku pod drzewem, więc się nimi zaopiekowałem. To nie moja wina, że ktoś nie pilnuje swoich rzeczy, a poza tym przecież mu je oddam.

- Hmm... - mruknął Mike, po czym otworzył pojemnik na baterie.

- Dziś rano włożyłem zupełnie nowe - dodał Harlen. - Te zabaweczki mają zasięg prawie półtora kilometra. Sprawdziłem je rano z mamą.

- Co jej powiedziałeś?

- Że wygrałem na loterii u Staffneyów - odparł Harlen z uśmiechem. - Duże przyjęcie, bogaci ludzie, więc i drogie nagrody, no nie?

- Zobaczymy, jak działają! - wykrzyknął Lawrence, złapał jedną krótkofalówkę, wskoczył na rower i po chwili zniknął im z oczu.

Chłopcy ułożyli się wygodnie na trawie.

- Baza do Czerwonego Zwiadowcy, Baza do Czerwonego Zwiadowcy - powiedział Mike do mikrofonu. - Gdzie jesteś? Odbiór.

W głośniku trochę szumiało, a głos Lawrence'a nieco trzeszczał, ale i tak doskonale go rozumieli.

- Właśnie mijam sklep. Widzę w środku twoją mamę.

- Powiedz: „Odbiór”! - wykrzyknął Harlen, nachylając się przez ramię Mike'a. - Odbiór.

- Odbiór-odbiór? - zapytał ze zdziwieniem Lawrence.

- Nie! - warknął Harlen. - Tylko: „Odbiór”!

- Po co?

- Żebyśmy wiedzieli, kiedy skończyłeś mówić.

- Odbiór! - wysapał Lawrence. Wyglądało na to, że mocno pedałuje.

- Nie teraz, durniu! Powiedz coś, i dopiero potem powiedz „odbiór”.

- Odwal się, Harlen. Odbiór.

- Gdzie jesteś? - spytał Mike.

Zakłócenia nasiliły się, głos Lawrence'a był coraz słabszy.

- Właśnie minąłem park i jadę dalej Broad Street. - A po sekundzie: - Odbiór.

- To rzeczywiście jakieś półtora kilometra stąd - mruknął Mike. - Nieźle. Dobra, możesz już wracać, Czerwony Zwiadowco - dodał głośniej, a następnie spojrzał na Harlena. - Bez odbioru.

- Niech to jasny szlag trafi!

Dale wyrwał Mike'owi krótkofalówkę z ręki.

- Tylko nie przeklinaj, smarkaczu! Co się stało.

Głos Lawrence'a jeszcze bardziej przycichł, ale nie ze względu na odległość, tylko dlatego, że chłopiec mówił teraz szeptem:

- Słuchajcie... Znalazłem Trupowóz.

***

Napełnienie benzyną butelek po coca-coli zajęło im niespełna pół godziny. Dale przyniósł szmaty.

- A co z licznikiem przy pompie? - zaniepokoił się Mike. - Chyba twój tata sprawdza go czasami?

Kevin pokręcił głową.

- Odkąd ja zajmuję się tankowaniem w ogóle przestało go to interesować. Poza tym i tak nie zwróciłby uwagi na tych parę litrów.

- No to dobrze. - Dale i Lawrence ostrożnie wstawili butelki do specjalnej skrzynki z przegródkami, a następnie chłopcy pochylili się nad Mike'em. - Robimy tak. - Narysował patykiem na ziemi Main Street i Broad Street, zaznaczył park i podjazd przed starą siedzibą Ashley-Montague'ów. - Jesteś całkowicie pewien, że to był Trupowóz? - zapytał Lawrence'a.

- No jasne! - odparł ten z oburzeniem.

- I stoi między drzewami w starym sadzie, zaraz za ruinami?

- Tak. Przykryli go gałęziami, plandekami, i w ogóle. Wiecie, taki... No, jak to się nazywa...

- Kamuflaż - podpowiedział Dale.

Lawrence z zapałem pokiwał głową.

- W porządku. To nawet ma sens, oczywiście na swój sposób. Pozostaje tylko pytanie, czy wszyscy jesteśmy zdecydowani coś z tym zrobić.

- Przecież już głosowaliśmy! - parsknął Harlen.

- Tak, ale sam wiesz, jakie to niebezpieczne.

Kevin przykucnął obok Mike'a, zgarnął nieco piasku, przesypał go między palcami.

- To byłby błąd, gdybyśmy zostawili go tam aż do niedzieli, bo mógłby wejść nam w paradę.

- Tak samo jak podziemne stwory - zwrócił mu uwagę Mike.

- Kimkolwiek albo czymkolwiek są.

Kevin się zamyślił.

- No tak, ale na nie na razie nie mamy sposobu, a jeśli wyeliminujemy Trupowóz, to przynajmniej jedną rzecz będziemy mieli z głowy.

- Poza tym - odezwał się Dale lodowatym tonem - Trupowóz razem z van Syke'em próbował przejechać Duane'a i jestem bardziej niż pewien, że ma coś wspólnego z jego śmiercią.

Mike podrapał się w głowę tym samym patykiem, którym rysował w piasku.

- Skoro więc wszyscy jesteśmy tego samego zdania, to po prostu musimy to zrobić, i już. Pytanie tylko: gdzie, kiedy i jak.

Cała piątka pochyliła się nad naszkicowanym planem części miasta. Harlen wskazał zdrową ręką zrujnowaną siedzibę Ashley-Montague'ów.

- A może właśnie tam? Przecież z domu i tak prawie nic nie zostało.

- Zaledwie dwie przecznice od ruin jest remiza straży pożarnej - przypomniał im Mike.

- W takim razie, gdzie? - zastanawiał się głośno Dale. - Poza tym musimy wymyślić jakąś przynętę.

Mike zastanawiał się, ssąc kciuk.

- Taaak... Miejsce musi być odosobnione, żeby van Syke poczuł się pewnie, ale równocześnie na tyle blisko miasta, żebyśmy zdołali uciec, gdyby coś poszło nie po naszej myśli.

- Może Black Tree? - zaproponował Kevin.

Dave i Mike równocześnie pokręcili głowami.

- Za daleko - stwierdził Mike. Wciąż doskonale pamiętał, jak niewiele brakowało, żeby ich wczorajszy powrót z wyprawy zakończył się tragicznie.

Lawrence narysował palcem kreskę stanowiącą przedłużenie First Avenue w kierunku północnym, docierając aż do skrzyżowania z Jubilee County Road.

- A co powiecie na wieżę ciśnień? Moglibyśmy przejść przez boisko i dotrzeć na miejsce pod osłoną drzew. Powrót też powinien być łatwy.

Mike zamyślił się głęboko.

- Byłoby nieźle, gdyby nie to boisko - powiedział wreszcie. - Ciężarówka łatwo by nas tam dogoniła.

Chłopcy zastanawiali się ze zmarszczonymi brwiami. Chmury wisiały nisko na niebie, wilgotny upał był wprost nie do wytrzymania.

- W takim razie, może gdzieś na zachód od miasta? - odezwał się Harlen. - Powiedzmy, w okolicy Grange Hall?

- Nic z tego - odparł stanowczo Mike. - Wzdłuż drogi nie ma ani rowu, ani nasypu, więc ciężarówka rozjechałaby każdego, kto by tamtędy poszedł jako przynęta. No i nie moglibyśmy wracać na rowerach, tylko przez pola, zaraz za cmentarzem protestanckim.

- O, nie! - sapnął Dale. - Nie chcę mieć nic wspólnego z cmentarzami!

Harlen westchnął i otarł pot z czoła.

- Z czego wynika, że najlepszy jest mój pomysł, żeby zrobić to w starej posiadłości. To najlepsze miejsce.

- Chwileczkę... - Mike przedłużył Broad Avenue aż do Catton Road, dorysował kreskę wyobrażającą tor kolejowy. - Co powiecie na elewator? Jest na uboczu, ale na tyle blisko, że wabiki miałyby szansę dotrzeć tam żywe.

- Ale... Ale przecież tam są oni! - wykrztusił z przerażeniem Dale.

Mike skinął głową. Jego szare oczy rozjarzyły się jak zawsze, kiedy wpadł na jakiś dobry pomysł.

- I właśnie dlatego mogą być mniej ostrożni, bardziej pewni siebie. Poza tym mamy do wyboru kilka dróg ucieczki. - Wykonał kilka szybkich pociągnięć patykiem. - Ścieżka wzdłuż torów... Catton Road... droga na wysypisko... nawet las wzdłuż torów kolejowych, gdybyśmy musieli zostawić rowery.

- Ciężarówka może pojechać po nasypie - przerwał mu Kevin. - Ma tak szeroki rozstaw kół, że weźmie tory między nie.

- Ale musiałaby jechać po podkładach, a to trochę trzęsie - zauważył Harlen.

Kevin wzruszył ramionami.

- Kiedy goniła Duane'a, rozwaliła płot i zapędziła się daleko w pole.

Mike wpatrywał się intensywnie w mapę, jakby sądził, że dostrzeże ukryte w niej rozwiązanie.

- Czy ktoś ma lepszy pomysł?

Nikt się nie zgłosił.

Mike jednym ruchem starł mapę.

- W porządku. Wobec tego czterech zaczai się tam, na miejscu, a jeden będzie przynętą. Czyli ja.

Lawrence gwałtownie pokręcił głową.

- Nie ma mowy! - stwierdził stanowczo. - Ja ich znalazłem, więc to ja będę przynętą.

- Nie bądź idiotą! - parsknął Mike. - Masz najmniejszy rower, nie prześcignąłbyś nawet gościa w wózku inwalidzkim!

Ośmiolatek zacisnął pięści.

- Prześcignąłbym nawet ciebie, na tym twoim zardzewiałym trupie, kiedy i gdzie zechcesz!

Mike tylko westchnął i pokręcił głową, ale niespodziewanie Lawrence'owi przyszedł w sukurs jego brat.

- On ma rację - odezwał się Dale, przede wszystkim ku własnemu zdziwieniu. - Masz zbyt wolny rower, Mike. Tyle że to nie powinien być on... - wskazał palcem na brata - ...ale ja. Mam najnowszy rower, a ty przydasz się do czego innego. Rzucasz dużo dalej i celniej niż ja.

Mike zastanawiał się przez dłuższą chwilę.

- No dobrze - zgodził się w końcu niechętnie. - Ale gdyby się okazało, że w starej posiadłości nikogo nie ma, dasz nam znać przez krótkofalówkę, a my zaraz tam przyjedziemy, rozumiesz? I pal licho straż pożarną.

Harlen uniósł rękę, jakby byli w szkole.

- Myślę, że ja powinienem to zrobić. - Jego głos brzmiał tak jak zwykle, ale twarz była blada, a usta trochę mu drżały. - Wy macie po dwie ręce, ja tylko jedną. Najbardziej mogę się przydać jako wabik.

- Wabik też powinien mieć dwie ręce - odparł Kevin tonem pełnym wyższości. - Lepiej zostań z nami.

- A ty nie zgłaszasz się na ochotnika? - zapytał Mike z rozbawieniem. - Nie chcesz zostać bohaterem?

Kevin pokręcił głową.

- Wystarczy mi to, co mam zrobić w niedzielę.

- Jeśli dożyjemy niedzieli... - mruknął pod nosem Dale.

- Czy bierzemy ze sobą broń? - zapytał Harlen.

- Tak - odparł Mike po krótkim namyśle. - Ale skorzystamy z niej tylko wtedy, kiedy będziemy musieli. Elewator jest dość blisko miasta, ktoś mógłby usłyszeć strzały i zawiadomić Barneya.

- Ci co mieszkają przy Fifth Street i Catton Road pomyślą, że pewnie ktoś poluje na szczury na wysypisku - zauważył Dale.

- I w pewnym sensie będą mieli rację. - Mike powiódł wzrokiem po twarzach przyjaciół. - Więc jak, bierzemy się do roboty?

Pierwszy odezwał się Lawrence:

- Jasne, ale to ja powinienem być przynętą. Dale może pojechać ze mną, jeśli chce, ale ja też muszę tam być.

- A co zrobisz, jeśli się nie zgodzimy? - prychnął pogardliwie Harlen. - Poskarżysz się mamusi? A może wstrzymasz oddech, aż zsiniejesz na twarzy?

Lawrence skrzyżował ramiona na piersi i uśmiechnął się leniwie.

33

Dale i Lawrence przemknęli na rowerach na drugą stronę Mein Street i zahamowali z poślizgiem na żwirowym parkingu dla samochodów.

Dale założył sobie na szyję pasek od krótkofalówki, po czym wcisnął guzik nadawania. Umówili się wcześniej, że dadzą Mike'owi, Kevinowi i Harlenowi piętnaście minut na zajęcie pozycji.

- Czerwony Zwiad do Bazy Drezno, Czerwony Zwiad do Bazy Drezno: jesteśmy w parku, odbiór.

To Kev wpadł na pomysł, żeby nadać drugiej grupie kryptonim Baza Drezno - podczas drugiej wojny światowej jego ojciec służył jako nawigator w lotnictwie bombowym.

- Słyszę was dobrze - dobiegł cichy głos Mike'a poprzez szumy i trzaski. - Jesteśmy gotowi.

Lawrence był gotów wyruszyć w każdej chwili: zacisnął ręce na kierownicy i uśmiechał się jak wariat, ale Dale'owi wcale się aż tak bardzo nie spieszyło.

- Mike, oni mogą zobaczyć krótkofalówkę - powiedział, rezygnując z umówionego kodu.

- Tak, ale nic na to nie poradzimy. Pilnujcie jej tylko przed Chuckiem Sperlingiem i Diggerem.

Dale odruchowo obejrzał się przez ramię, zanim się domyślił, że to ma być żart. Ha, ha.

- Czerwony Zwiad?

- Tak?

- Nadawajcie meldunki tylko wtedy, kiedy będziecie z dala od ciężarówki. W ten sposób tamci może niczego nie zauważą.

- Dobra. - Dale żałował teraz, że nie wzięli żadnej broni. Rewolwer, strzelba ojca Kevina i fuzja na wiewiórki babci Mike'a były w worku w Bazie Drezno. Jemu i Lawrence'owi pozostały tylko rowery i krótkofalówka. - Ruszamy. Bez odbioru.

Przesunął radio na plecy i z młodszym bratem u boku popedałował przed siebie. Kiedy zbliżali się do skrzyżowania z ulicą, przy której mieszkał Sperling, spojrzał z ukosa na Lawrence'a i zapytał:

- Naprawdę powiedziałbyś mamie?

Młodszy chłopiec uśmiechnął się szeroko.

- Jasne. Przecież to ja znalazłem ciężarówkę. Nie udałoby wam się mnie wykiwać.

- Pamiętaj, że masz robić dokładnie to co ci powiem, bo inaczej wylądujesz na niej razem z tymi wszystkimi truposzami.

Lawrence tylko wzruszył ramionami. Zatrzymali się dopiero przy kolistym podjeździe przed ruinami starej rezydencji.

- Stąd jej nie widać... - wyszeptał Lawrence. - Trzeba zajechać od tyłu.

- Czekaj. - Dale przesunął krótkofalówkę z pleców. Żałował, że przed wyruszeniem na wyprawę nie odwiedził łazienki. - Baza Drezno, odezwijcie się. Odbiór.

Mike zareagował dopiero po trzecim wezwaniu.

- Wjeżdżamy na podjazd. - Pedałowali powoli, starając się trzymać środka drogi, z dala od gałęzi i chaszczy. Nagle Dale zatrzymał się i pospiesznie ukrył za drzewem. - Baza Drezno, Baza Drezno, tu Czerwony Zwiad.

- Słuchamy cię, odbiór.

- Widzę ją. Jest dokładnie tam, gdzie mówił maluch.

Lawrence ze złością szturchnął brata w ramię.

- Nie przerywaj połączenia - odezwał się Mike. - Wciśnij guzik i puść radio. Zobaczymy, czy będę was słyszał.

Dale zastosował się do polecenia.

- Próba techniczna. - Dopiero teraz poczuł, że ma zupełnie sucho w ustach. - Jeden, dwa, trzy...

Ponownie wziął krótkofalówkę do ręki.

- Słyszałem cię wyraźnie. Po prostu mów głośno, kiedy będziesz chciał, żebyśmy cię słyszeli. My jesteśmy już gotowi, a wy?

- My też.

Dale byłby gotów przysiąc, że w jego ciele nie ma mięśnia, który nie jest w tej chwili napięty jak postronek.

- Tylko pamiętajcie, żeby nie ryzykować bez powodu! - mówił dalej Mike. - Wątpię, żeby w biały dzień, i w dodatku w mieście, odważyli się zrobić wam krzywdę. W razie czego wejdźcie do sklepu, albo gdziekolwiek. Rozumiecie?

- Aha.

- Nie podchodźcie do ciężarówki, nawet jeśli będzie się wam wydawać, że nikogo w niej nie ma. Spotkamy się w parku. Nie marudźcie za długo!

- W porządku. - Dale pozwolił krótkofalówce zawisnąć swobodnie na pasku. - Ruszamy - powiedział głośno i wyraźnie.

Lawrence wysforował się nieco do przodu. Posuwali się ostrożnie naprzód znacznie węższą dróżką prowadzącą wzdłuż północnej, wypalonej ściany budynku. Przykryty czymś w rodzaju sieci i starymi gałęziami Trupowóz był prawie niewidoczny. Stał wciśnięty między rozpadającą się szopę i starą szklarnię, z której został już tylko metalowy zardzewiały szkielet. Nawet gdyby jakiś zabłąkany przechodzień zwrócił na niego uwagę, bez wątpienia wziąłby go za jeszcze jeden porzucony relikt przeszłości.

Dale nie miałby nic przeciwko temu, gdyby tak było naprawdę.

Zatrzymali się tuż za osmalonymi resztkami komina. Ze wspaniałej niegdyś posiadłości pozostały jedynie zarośnięte chwastami szczątki oraz piwnice. Z tyłu domu znajdowała się zadaszona studnia o bogato rzeźbionej cembrowinie; po mieście krążyły plotki, że niektórzy topili w niej psy.

W szarym, bezlitosnym blasku sączącym się przez chmury Trupowóz wyglądał jak ogromna padlina. W szybach odbijało się ołowiane niebo.

Lawrence zahamował, zsiadł z roweru i spojrzał na brata. Dale obejrzał się przez ramię, upewnił się, że są sami, po czym szepnął:

- W porządku. Zaczynaj.

Kamieni było pod dostatkiem. Już za pierwszym rzutem Lawrence trafił w maskę stojącego w odległości piętnastu metrów pojazdu. Drugi pocisk uderzył w zderzak.

- Na razie żadnej reakcji - powiedział Dale na tyle głośno, żeby mikrofon krótkofalówki wychwycił jego głos.

Trzeci kamień wylądował na siatce maskującej. Smród rozkładu nasilał się z każdą chwilą. Za czwartym razem Lawrence trafił w metalowy słupek między połówkami przedniej dzielonej szyby, za piątym stłukł prawy reflektor. Ciężarówka wciąż stała bez ruchu; dokoła panowała martwa cisza.

- Zdaje się, że tam nikogo... - zaczął Lawrence, lecz nie dokończył, ponieważ silnik ożył, ryknął przeraźliwie, zazgrzytała skrzynia biegów i pojazd wyskoczył z kryjówki niczym ogromny, obdrapany i cuchnący pocisk.

- Uciekamy! - wrzasnął Dale, wskakując na rower.

W pośpiechu nie trafił nogą na pedał i niewiele brakowało, żeby całym ciężarem ciała wylądował na ramie - po czymś takim nie pozostałoby mu nic innego jak tylko zwinąć się w kłębek i przeleżeć kwadrans na ziemi, zagryzając do krwi wargi, żeby nie wyć z bólu - jakoś się jednak przed tym wybronił, pochylił nisko głowę, zadarł wysoko tyłek i pedałował ze wszystkich sił. Lawrence pędził metr przed nim. Nie oglądając się za siebie, chłopcy przemknęli przez podjazd i wypadli na drogę dojazdową do posiadłości. Trupowóz z przeraźliwym rykiem silnika i szurgotem opon pędził dwadzieścia metrów za nimi, pchając przed sobą falę smrodu.

***

- Daj mi zapalniczki - powiedział Mike do Harlena.

Leżeli płasko za tablicą z wyblakłym emblematem firmowym na dachu elewatora, jakieś pięć metrów nad rampą wyładowczą. Kevin zajął stanowisko naprzeciwko, na dachu magazynu. Zadanie zdobycia zapalniczek przypadło w udziale Harlenowi; zanim wyruszyli w drogę z miejsca zbiórki przy Catton Road, poklepał się po kieszeni i zapewnił kolegów, że je ma. Teraz poklepał się ponownie, wsunął rękę do kieszeni i wybałuszył oczy.

- Kurczę, nie mogę ich znaleźć...

Mike złapał go za koszulę na piersi i prawie podniósł.

- Słuchaj no...

Zapalniczki znalazły się w drugiej kieszeni. Było ich pięć, wszystkie napełnione. Ojciec Harlena zbierał je kiedyś i gromadził w szufladzie biurka, gdzie leżały, zapomniane i niepotrzebne, od kilku lat.

Mike rzucił dwie Kevinowi, jedną wsunął do kieszeni, dwie zostawił Harlenowi. Nagle z radiotoelefonu dobiegł przerażony głos Dale'a:

- Ściga nas!

***

Trupowóz okazał się szybszy, niż przypuszczali. Co prawda, na starcie zyskali kilkunastometrową przewagę, niemniej jednak wszystko wskazywało na to, że ciężarówka dogoni ich, zanim dotrą do Main Street. Po lewej stronie mieli tylko pola, a dalej nasyp kolejowy, po prawej zaś kończącą się ślepo uliczkę, przy której stał dom Sterlingów.

Dale doścignął Lawrence'a, wyprzedził go, zerknął przez ramię, dostrzegł zbliżającą się w szybkim tempie, wyszczerzoną atrapę chłodnicy Trupowozu, po czym skręcił w prawo i z donośnym klekotaniem błotników pognał na ukos przez park. Chłopcy ominęli Pomnik Ofiar Wojny, przejechali slalomem między ławkami, po czym wypadli na chodnik przed kawiarnią i Carl's Tavern.

Dale pedałował co sił z nisko pochyloną głową i szeroko rozstawionymi łokciami. Zupełnie inaczej to zaplanowali: mieli wyprowadzić ciężarówkę na Broad Street, w kierunku północnym, tymczasem Trupowóz zahamował z piskiem opon, żeby przepuścić jakąś furgonetkę, a następnie skręcił w Main Street, na wschód.

- Dalej! - zawołał do Lawrence'a, po czym zjechał, a właściwie zeskoczył razem z rowerem z trzydziestocentymetrowego krawężnika.

Młodszy brat natychmiast poszedł w jego ślady. Przemknęli tuż przed wyładowanym kombi, kierowca zatrąbił wściekle, i chwilę potem byli już po północnej stronie ulicy, wciąż pędząc na wschód, coraz bliżej skrzyżowania z Third Avenue.

Trupowóz podążał za nimi z prędkością około pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Dale dostrzegł jakieś poruszenie za szybą i ciężarówka zjechała na środek jezdni, tak że ciągła linia znalazła się między jej kołami. Van Syke, czy kto tam jest, w ogóle się nie przejmuje, że ludzie patrzą, przemknęło mu przez głowę. Rozjedzie nas przy wszystkich.

Nie zwalniając, skręcili w lewo w Third Avenue. Obaj otarli się łokciami o żywopłot przed domem dra Viskesa, jakoś udało im się pokonać głęboki rynsztok. Gdyby któryś z nich się przewrócił, ciężarówka dopadłaby go w okamgnieniu. Wyniesieni rozpędem wpadli na chodnik po zachodniej stronie ulicy. Pędzili teraz na północ. Minęli jakiegoś starszego mężczyznę z laską - przypuszczalnie był to Cyrus Whittaker - który krzyknął coś gniewnie.

Trupowóz wciąż jechał za nimi.

Za następną przecznicą stał dom, w którym wynajmował pokój dr Roon, trochę dalej wznosiła się Old Central. Dale nie miał najmniejszej ochoty oglądać żadnego z tych miejsc, lecz równocześnie odczuwał ogromną pokusę, żeby przeciąć na ukos szkolne boisko i schronić się w domu. Mama zobaczyłaby, co się dzieje, i zadzwoniłaby po Barneya albo po szeryfa...

Krzyknął coś za siebie, niemal równocześnie z Lawrence'em skręcił w lewo w Church Street, kierując się z powrotem w stronę Broad Street. Chwilę potem do skrzyżowania dotarła także ciężarówka, zwolniła, majestatycznie skręciła w tę samą stronę. ,

Jadąc chodnikiem, przemknęli obok biblioteki i nieczynnego kina. Byli już prawie przy domu pani Doubbet, kiedy Dale obejrzał się przez ramię i stwierdził, że Trupowóz zniknął.

- Cholera! - krzyknął, po czym zahamował z poślizgiem, obracając się o 180 stopni. Lawrence również zahamował i obaj chłopcy wpatrzyli się w południowy wylot ulicy, czekając, aż pojawi się tam ich prześladowca. Kilkanaście sekund później, prawie bezgłośnie, niczym skradający się kot, czerwona ciężarówka wyłoniła się zza zasłoniętej krzakami forsycji bocznej alejki jakieś osiem, najwyżej dziesięć metrów za ich plecami.

Lawrence dostrzegł ją pierwszy; ruszył tak gwałtownie, że zostawił na asfalcie czarny ślad. Jego brat podążył za nim, pamiętając o tym, żeby wykrzyknąć ostrzeżenie do dyndającej na jego piersi krótkofalówki. Nie miał pojęcia, czy go usłyszeli ani czy nadeszła jakaś odpowiedź.

Trupowóz gnał za nimi z rykiem silnika. Przedni zderzak od tylnej opony roweru Dale'a dzieliła odległość najwyżej dziesięciu metrów. Chłopcy skręcili w podwórze pani Andyll, prawie położyli się na kierownicach, przemykając pod sznurami z rozwieszoną bielizną, zorali oponami narożnik ogródka i popędzili w stronę Church Street.

Zgubimy Trupowóz, ale znowu jedziemy na południe, pomyślał Dale. Nie tam, gdzie trzeba.

Nie zgubili Trupowozu. Skręcił za nimi, przejechał jak czołg przez podwórko i ogródek, zerwał sznury, wlokąc za sobą przez kilkanaście metrów nie tylko suszące się rzeczy, ale również paliki. Gdy tylko Dale i Lawrence wypadli na Church Street, stanęli na pedałach. Chwilę potem za ich plecami rozległ się potworny ryk silnika. Dale zerknął przez ramię: jedyny reflektor ciężarówki świecił oślepiającym blaskiem.

Tuż przed kościołem skręcili w lewo, w wąską, niewiele ponadmetrowej szerokości alejkę wciśniętą między dom mieszkalny i garaż, śmignęli tuż obok jakiejś kobiety i dziecka w brodziku, przejechali przez łańcuch łączący metalową klamrę przy budzie z obrożą potężnego dobermana, zanim zwierzę zdążyło się zorientować co się dzieje. Chwilę potem dostrzegli ciężarówkę mknącą wąską ulicą prowadzącą wzdłuż torów kolejowych, kilkadziesiąt metrów na zachód od nich.

Ciężko dysząc, skręcili w Fifth Street w stronę Depot Street. Dale czuł, jak po początkowym zastrzyku energii powoli zaczyna tracić siły. Nogi bolały go jak diabli, a przecież jeszcze nie pokonali nawet połowy odległości.

Niewiele brakowało, żeby Trupowóz wyprzedził ich na skrzyżowaniu. Dale dostrzegł kątem oka zbliżającego się czerwonego potwora i niewiele myśląc wjechał w prowadzącą z północy na południe alejkę na tyłach domu Staffneyów. To tutaj Mike spotkał we czwartek swojego księżulka. A co będzie, jeśli zaraz wyskoczy z krzaków?

Odwrócił się, żeby sprawdzić, jak sobie radzi Lawrence. Jego młodszy brat miał twarz czerwoną jak burak, pot spływał mu po czole i policzkach, ale pedałował co sił w nogach i nawet wyszczerzył zęby w dziarskim uśmiechu. Ścigająca ich ciężarówka szorowała błotnikami i burtami o żywopłoty, krzewy i parkany. Psy na podwórkach, które mijali, odchodziły od zmysłów. Kiedy przemykali przez ostatnie podwórko przed Catton Road, Dale podał przez radio ich pozycję. Zanosiło się na to, że nawet jeżeli się uda, to dosłownie o włos.

Z ogromną prędkością wpadli na nasyp, wyrzuciło ich w powietrze, wylądowali z łoskotem po ponad pięciometrowym locie, wjechali między drzewa. Dale wyobraził sobie nagle, jak żołnierz albo coś innego, jeszcze gorszego, wychodzi nagle na drogę, wyciąga ku nim swoje ni to macki, ni ramiona... Nadepnął na pedały jeszcze mocniej, krzyknął na brata, żeby nie zwalniał, że już niedaleko. Wreszcie dotarli do wiodącej skrajem sporej polany drogi dojazdowej do elewatora. Trupowóz zatrzymał się na chwilę, stał, pomrukując, silnikiem niczym rozjuszony, ale mimo wszystko ostrożny zwierz. Tak jak było ustalone, Lawrence popędził prosto przed siebie, między elewatorem i magazynem. Kiedyś wjeżdżały tamtędy ciężarówki ze zbożem, po czym ważono je i rozładowywano. Trupowóz też powinien się zmieścić. Z trudem, ale powinien.

Jednak Trupowóz wciąż stał przed bramą.

Dale zahamował, ciężko dysząc, oparł się o kierownicę i z prawą stopą na podniesionym pedale wpatrywał się w szoferkę nieruchomej ciężarówki. A jeśli van Syke ma broń?

Ryknął silnik. Dale wyraźnie czuł smród padliny i widział wystające ponad dach szoferki sztywne nogi paru krów i chyba konia, widział wystające przez boczne okienko opalone, owłosione ramię kierowcy... Ale pojazd wciąż stał bez ruchu.

Czeka na posiłki? Może ma radio? Może wezwał na pomoc Roona i całą resztę?

Dale zsiadł z roweru. Wokół panowała zupełna cisza. A jeśli chłopaków już coś załatwiło? Jeśli złapało Lawrence'a, jak tylko wjechał między budynki? Jeśli wpadłem w pułapkę? Wpatrywał się w nieruchomy, pomrukujący silnikiem pojazd, a następnie bardzo powoli, jak we śnie, wyciągnął rękę i pokazał kierowcy wyprostowany środkowy palec.

Spod tylnych podwójnych kół strzeliły fontanny piasku i żwiru, Trupowóz ruszył z kopyta naprzód. Nastąpiło to tak szybko, że Dale nie miał czasu, żeby wskoczyć na rower. Odepchnął go na bok, odwrócił się i popędził najszybciej jak mógł alejką oddzielającą elewator od magazynu. Zanim dotarł do jej końca, Trupowóz wpadł w nią z ogromnym impetem, błyskawicznie zmniejszając odległość.

***

Zapalniczka zadziałała od razu, przesączona benzyną szmata natychmiast zajęła się ogniem, Mike zerwał się i cisnął butelkę. Zamierzał trafić w szoferkę, ale widok, który ujrzał z góry, sprawił, że na ułamek sekundy znieruchomiał, a kiedy wreszcie wykonał rzut, pocisk trafił w skrzynię ładunkową. Ciężarówka wiozła nie tylko martwe zwierzęta, lecz także ludzkie ciała, wyglądające tak, jakby przed chwilą zostały wydobyte z grobów: oblepione ziemią, w rozpadających się łachmanach, spod których tu i ówdzie biało połyskiwały kości. Harlen rzucił swoją butelkę pół sekundy później, niemal równocześnie z Kevinem.

Butelka Mike'a eksplodowała natychmiast, płomienie objęły wzdętą krowę, częściowo zmumifikowanego konia oraz łachmany okrywające kilka ludzkich ciał. Pocisk Harlena wylądował na dachu szoferki, benzyna rozlała się, ale nie zapaliła. Kevin trafił w lewy przedni błotnik, ogień natychmiast ogarnął całą oponę.

Zaraz za budynkiem Dale skręcił raptownie w lewo i mało nie wpadł na brata. Wyglądało na to, że Lawrence zamierzał zawrócić, żeby sprawdzić, co się z nim stało; na szczęście nie zdążył, a już chwilę potem Trupowóz wystrzelił z wąskiej alejki niczym jakiś monstrualny ognisty pocisk.

Mike i Harlen chwycili następne butelki, podbiegli do krawędzi dachu, nie przejmując się tym, że ktoś może ich zobaczyć, i podpalili szmaty. Trupowóz gwałtownie skręcił w prawą stronę. Znalazł się w pułapce. Po jednej strony placu, wzdłuż płytkiego strumyka, leżały stare szyny kolejowe razem z podkładami, z drugiej rósł las, z trzeciej natomiast biegł głęboki prawie na dwa metry rów melioracyjny o betonowych krawędziach, oddzielający teren wokół elewatora od linii kolejowej.

Mike'owi wydawało się przez sekundę, że kierowca ciężarówki podejmie jednak próbę sforsowania rowu, ten jednak w ostatniej chwili wdepnął hamulec i skręcił jeszcze mocniej w prawo. Tylne koła zabuksowały na żwirze, a potem Trupowóz ze wściekłym rykiem silnika pędził wprost na Dale'a i Lawrence'a.

- Uwaga! Uciekajcie! - krzyczeli z góry Mike, Harlen i Kevin, ale bracia nie potrzebowali podpowiedzi. Lawrence błyskawicznie wjechał na rampę przy magazynie, Dale wbiegł tam sekundę później. Obaj zniknęli pod dachem, na którym stał Kevin z butelką w jednej ręce i zapalniczką w drugiej. Chwilę potem, z płonącą skrzynią ładunkową i przednim lewym kołem, nadjechała ciężarówka.

Mike domyślił się, co zamierza van Syke, na sekundę przed tym, jak przedni zderzak grzmotnął w jeden ze słupów podtrzymujących daszek. Rampa była zbyt wysoka, żeby mógł się na nią dostać jakikolwiek samochód, ale słupy, na których wspierał się wysunięty dach, stały na ziemi, równolegle do jej krawędzi. Harlen wrzasnął coś niezrozumiale, obaj zapalili lonty i rzucili butelki. Niemal w tej samej sekundzie dach się zachwiał, zapadł się najpierw jego południowy koniec, tam gdzie leżały torba i krótkofalówka, chwilę później zaś reszta, razem z chłopcami. Butelka Harlena eksplodowała na masce, ta ciśnięta przez Kevina rozbiła się na dachu szoferki, zapalając rozlane tam wcześniej paliwo. Kevin natychmiast pobiegł co sił w nogach w stronę pojazdu, szykując kolejną butelkę.

Trupowóz zawrócił na placyku i szybko nabierając prędkości runął przed siebie, najwyraźniej po to, żeby rozjechać Harlena i Mike'a, leżących w rumowisku i ogłuszonych upadkiem. Po drodze, niczym buldożer, zgarniał zderzakiem pozrywane arkusze blachy, deski i belki, te jednak coraz bardziej wyhamowywały jego impet, dzięki czemu Mike zdążył oprzytomnieć, pomóc wstać Harlenowi, drugą ręką zgarnąć z ziemi torbę i pokuśtykać w stronę rampy. Ciężarówka zatrzymała się, przez chwilę stała bez ruchu jakby kierowca zastanawiał się, co począć, a następnie zaczęła powoli wycofywać się na dziedziniec.

Nagle lewa część przedniej szyby rozprysła się na drobne kawałki i w otworze pojawiło się muskularne, owłosione przedramię oraz lufa strzelby. W tej samej chwili Dale i Lawrence wyłonili się zza narożnika budynku.

- Kryć się! - krzyknął Mike.

Dale dosłownie ściągnął brata z roweru, rzucił go na ziemię za stertę desek i sam dał nura za nim. Padł strzał, zaraz potem drugi i trzeci. Z zarośniętego brudem i kurzem okna nad głowami chłopców posypały się kawałki szkła i drzazgi.

Mike w zamieszaniu zgubił zapalniczkę, ale szybko wydobył następną, podpalił szmatę i cisnął butelkę prosto w chłodnicę ciężarówki. Pocisk nie doleciał do celu, wtoczył się pod przednie koła i tam eksplodował. Płomienie strzeliły wysoko, obejmując silnik i koła. Zdążył odciągnąć Harlena na bok tuż przed tym, jak w dziurze po szybie pojawiła się strzelba i padły dwa strzały, oba niecelne.

Kevin rzucił jeszcze po jednej butelce na maskę i do płonącej skrzyni ładunkowej. Trupowóz zazgrzytał biegami, cofnął się, przemknął między elewatorem i magazynem, wypadł na drogę dojazdową i skręcił w lewo, w przeciwnym kierunku niż ten, w którym znajdowało się miasto.

- Załatwiliśmy go! Załatwiliśmy! - wykrzykiwał Harlen, podskakując radośnie.

- Jeszcze nie - wysapał Mike, biegnąc z ciężką torbą po rower, który zostawił w krzakach za elewatorem. Dopiero teraz uświadomił sobie, że ogień z ciężarówki rozprzestrzenił się na zwalony dach, a stamtąd na ścianę magazynu. Wysuszone drewno płonęło równie gwałtownie jak benzyna.

Dale podniósł swój rower - Trupowóz jakimś cudem nie zmiażdżył go, mimo że przejeżdżał tędy co najmniej dwa razy - wyprostował kierownicę, wskoczył w biegu na siodełko. Lawrence pedałował co sił, chociaż nie miał żadnej broni. Mike i Harlen również wsiedli na rowery. Płomień objął już piętro budynku.

- Na skróty, przez las! - krzyknął Mike, skręcając w lewo w zarośniętą ścieżkę, która łączyła elewator z Dump Road. Przypuszczał, że ciężarówka skręci w lewo w Dump Road, w kierunku miasta, ale kiedy dotarli do drogi, ujrzeli Trupowóz w odległości jakichś stu metrów, pędzący na północ. Ciężarówka ciągnęła za sobą warkocz czarnego, cuchnącego dymu.

Chłopcy pochylili głowy, stanęli na pedałach i pędzili tak szybko jak jeszcze nigdy w życiu. Mike wysforował się do przodu. Dogonił Trupowóz w chwili, kiedy ciężarówka wypadła na obszerną polanę, na której stały nędzne domostwa Cooke'ow i jeszcze jednej, równie ubogiej rodziny. Oba baraki wyglądały na opuszczone. Mike zdołał wyciągnąć z torby kolejną butelkę, przytrzymał ją lewą ręką, prawą sięgnął zaś do kieszeni po zapalniczkę.

***

Przez okno po stronie kierowcy wysunęła się lufa.

Mike przyhamował, schował się za ciężarówkę, znowu nadepnął mocniej na pedały, zajechał z prawej strony. Do wysypiska zostało jeszcze sto metrów. Dale, Lawrence, Kevin i Harlen podążali za nim w rozciągniętym peletonie. Kątem oka dostrzegł wykrzywioną w szaleńczym uśmiechu twarz van Syke'a, mignęła mu lufa strzelby nie czekając na ciąg dalszy, wrzucił butelkę z płonącą szmatą do szoferki. Eksplozja wypchnęła drugą połówkę przedniej szyby, podmuch gorąca uderzył go jak pięść. Mike zahamował, puścił ciężarówkę przodem. Kilka sekund później płonące trupy krów i konia również wybuchły, siejąc dokoła poszarpane, śmierdzące szczątki. Nie to jednak sprawiło, że chłopcom opadły szczęki ze zdumienia.

Brązowe, rozkładające się ludzkie zwłoki wiły się i przewalały w płomieniach, jakby usiłowały dźwignąć się na nogi, albo przynajmniej na kolana, jednak nie były w stanie tego uczynić. Płonąca ciężarówka nawet nie zwolniła przed zamkniętą drewnianą bramą; deski i belki rozprysły się z łoskotem i potężna maszyna wpadła na teren wysypiska, a za nią pięć rozpędzonych rowerów. Trupowóz niczym potężny dymiący parostatek parł naprzód wśród stert odpadków, śmieci i resztek, aż wreszcie skręcił ostro w lewo, by znieruchomieć na krawędzi ponad dziesięciometrowego urwiska, za którym zaczynała się niewypełniona jeszcze śmieciami część terenu. Chłopcy zahamowali dziesięć metrów od niego i czekali na atak.

Ten jednak nie nastąpił. Płomienie szalały we wnętrzu szoferki, ogarnęły też całą skrzynię ładunkową.

- Tego nikt by nie przeżył... - wyszeptał Kevin, chłonąc szeroko otwartymi oczami przerażający spektakl.

Kierowca jakby go usłyszał, ponieważ drzwi otworzyły się gwałtownie i ze środka wyskoczył Karl van Syke w osmolonym kombinezonie. Twarz miał spoconą i okopconą, skórę na przedramionach zaczerwienioną, szczerzył zęby w dzikim uśmiechu. W rękach trzymał strzelbę.

Chłopcy rozejrzeli się dokoła, gotowi rzucić się do ucieczki, ale do najbliższej kryjówki - czyli obsianego zbożem pola po lewej stronie - mieli co najmniej dwadzieścia metrów. Od bramy i zaczynającego się zaraz za nią lasu dzieliło ich jakieś sto metrów.

- Padnij! - krzyknął Mike, cisnął rower i rzucił się płasko na zasłaną śmieciami ziemię. Pozostali uczynili to samo, próbując skryć się za nierównościami lub większymi odpadkami. Harlen ściskał w ręce rewolwer, ale nie strzelał; odległość była zbyt duża.

Van Syke odszedł na dwa kroki od płonącej ciężarówki, podniósł strzelbę i spokojnie wycelował w twarz Mike'a. Nikt nie zauważył niedużej, ubranej w coś w rodzaju worka postaci, która w towarzystwie dwóch wielkich psów wyłoniła się zza największej sterty śmieci. Zwrócili na nią uwagę dopiero wtedy, kiedy spuściła psy ze smyczy i powiedziała zaskakująco łagodnym tonem:

- Bierzcie go!

Van Syke odwrócił się w stronę pędzącego ku niemu dobermana, kiedy psu zostało jeszcze około sześciu metrów. Zdążył nacisnąć spust, ale było za późno: pies już dał ogromnego susa i leciał w jego kierunku z szeroko otwartym pyskiem. Całym ciężarem ogromnego cielska rąbnął w klatkę piersiową mężczyzny i obaj runęli w morze płomieni pożerających szoferkę. Drugi pies, skundlony owczarek niemiecki, z wściekłością zaatakował wierzgające nogi van Syke'a.

Mike nie czekał na rozwój sytuacji, tylko wyszarpnął z torby fuzję babci i pobiegł do Trupowozu. Tuż za nim pospieszył Kevin z pistoletem w ręce, z drugiej strony nadbiegła Cordie.

Van Syke zawadził stopą o krawędź drzwi, zatrzaskując je za sobą i psem. W chwili, kiedy Mike i Cordie dobiegali do ciężarówki, wybuchło paliwo w zbiorniku. Słup ognia strzelił na piętnaście metrów w górę, a siła podmuchu uniosła ich dwoje oraz drugiego psa i cisnęła na ziemię kilka metrów dalej. Lucyfer miał osmaloną sierść i skamlał przeraźliwie, Belzebub został w kabinie z kierowcą. Dale i Lawrence odciągnęli oboje jeszcze dalej. W szoferce dwa ciemne kształty wciąż walczyły ze sobą.

Minutę albo dwie później znieruchomiały. Ciężarówka płonęła jak pochodnia, wypełniając świat smrodem palonej gumy i czegoś znacznie gorszego. Sześcioro dzieciaków obserwowało ją z odległości ponad trzydziestu metrów. Bliżej nie dało się podejść ze względu na temperaturę. Z okolic elewatora zbożowego dobiegło zawodzenie syreny, druga syrena zajęczała na Dump Road. Cordie szlochała, tuląc i głaszcząc ocalałego psa.

- Wytropiliście mnie nawet tutaj! - powiedziała oskarżycielskim tonem, ocierając łzy. - Nie mogliście zostawić mnie w spokoju?

Harlen otworzył już usta, by wyjaśnić, że nie mieli najmniejszego pojęcia, że ktoś może mieszkać na wysypisku, ale Mike nakazał mu gestem milczenie, sam zaś zapytał:

- Jak się stąd wydostać? Wolelibyśmy zniknąć, zanim przyjadą strażacy.

Cordie machnęła ręką w stronę pola.

- Na drodze albo na torach na pewno by was zobaczyli. Idźcie tędy, jakiś kilometr dalej traficie na Oak Hill Road, a ona doprowadzi was do Hard Road.

Mike skinął głową, porównując te informacje z mapą, którą miał w głowie. Bezzwłocznie podbiegli do ogrodzenia, przerzucili rowery na drugą stronę, sami też zaczęli się gramolić.

- Nie idziesz z nami? - zapytał Dale.

Syrena wyła coraz bliżej. Dziewczynka wspinała się powoli na górę śmieci, niosąc w objęciach poparzonego psa.

- Nie. Idźcie sami. - Odwróciła się w stronę wypalonego już częściowo Trupowozu i splunęła z odrazą. - Przynajmniej z tym gównem mamy już spokój!

Zniknęła za stosem starych opon.

Chłopcy wbiegli w zboże w tej samej chwili, kiedy przez roztrzaskaną bramę na teren wysypiska wpadł bojowy wóz strażacki i dwa towarzyszące mu pickupy. Wędrówka z rowerami po wilgotnej ziemi, wśród łanów sięgającego im nad głowy zboża, nie należała do najłatwiejszych, ale jakoś dali sobie radę. Gdy tylko dotarli do Oak Hill Road, wsiedli na rowery i pojechali na południe. Po drodze minęli Old Grange Hall, gdzie kiedyś, bardzo dawno temu, chyba jeszcze w innym życiu, Mike i Dale przychodzili na skautowskie zbiórki. Za ich plecami nad wysypiskiem wciąż unosił się słup czarnego dymu.

34

W piątek tuż po zachodzie słońca, kiedy Mike drzemał w fotelu w pokoju babci, weszła jego siostra Margaret i powiedziała, że przyszedł ojciec Cavanaugh.

***

Powrót okrężną drogą z wysypiska zajął chłopcom prawie godzinę. Zatrzymali się na trochę u Harlena, żeby polać się wodą z węża ogrodniczego w nadziei, że choć częściowo spłuczą brud, sadzę oraz smród spalenizny. Podczas eksplozji paliwa Mike stracił brwi; wzruszył ramionami i powiedział, że nic na to nie poradzi, ale okazało się, że nie miał racji, ponieważ Harlen zabrał go do domu i namalował mu brwi ołówkiem do makijażu z kosmetyczki matki. Kevin próbował sobie z tego pokpiwać, szybko jednak przestał, ponieważ okazało się, że nikt nie jest w nastroju do żartów.

Jak tylko opadła euforia po zwycięstwie, dopadła ich świadomość tego, co wydarzyło się w ciągu minionych godzin. Wszyscy mieli dreszcze, nawet Lawrence, a Kevin dwa razy wymiotował w krzakach. Widok wozów strażackich i policyjnych radiowozów pędzących w stronę elewatora i wysypiska nie przyczynił się do poprawy ich nastroju, ale najgorsze były obrazy, które chyba na zawsze miały pozostać im w pamięci: człowiek i zwierzę, walczący zaciekle w płonącej kabinie, ich przeraźliwe wrzaski i skowyty. jednakowo nieludzkie i zwierzęce, smród palonych ciał...

- Nie ma na co czekać - powiedział Harlen ze zbielałymi wargami. - Trzeba jeszcze dzisiaj spalić tę pieprzoną szkołę!

- Nie damy rady - odparł Kevin. Jeszcze nigdy piegi na jego twarzy nie były tak wyraźne, ale też nigdy w życiu nie był aż tak blady. - Tata wraca cysterną dopiero o szóstej wieczorem.

- Więc spalmy ją po szóstej! - nie dawał za wygraną Harlen.

Mike przeglądał się w lustrze nad umywalką, poruszając namalowanymi brwiami.

- Naprawdę chcecie brać się za to po ciemku? - zapytał.

Umilkli jak niepyszni.

- W takim razie jutro - odezwał się ponownie Harlen po jakimś czasie. - Za dnia.

Kevin czyścił w kuchni broń ojca. Trzymając w ręce jakąś sprężynkę, spojrzał pod światło w wymontowaną lufę.

- Jutro tata wróci o czwartej, ale zaraz potem muszę umyć cysternę i zatankować.

- W takim razie odpuśćmy sobie tę pieprzoną cysternę! - Dla dodania wagi swoim słowom Harlen uderzył pięścią w stół. - Wystarczą nam koktajle tego... no, jak mu tam...

- Mołotowa. - Mike odwrócił się od lustra. - Wiecie, jak grube są mury Old Central?

- Co najmniej na trzydzieści centymetrów.

Dale siedział przy stole, zbyt wyczerpany, żeby sięgnąć po stojącą przed nim szklankę z napojem.

- Powiedziałbym, że z sześćdziesiąt - poprawił go Mike. - To prawie jakiś cholerny fort, więcej tam kamieni i cegieł niż drewna. Okna są pozabijane deskami, więc musielibyśmy wejść do środka. Macie na to ochotę? Nawet w dzień?

Odpowiedziało mu milczenie.

- Zrobimy to w niedzielę rano - oświadczył Mike, opierając się o blat. - Po wschodzie słońca, ale zanim ludzie zaczną zjeżdżać się do kościołów. Użyjemy cysterny i węży, tak jak zaplanowaliśmy.

- Czyli musimy jeszcze przetrwać dwie noce... - wyszeptał Lawrence, niby do siebie, ale w rzeczywistości do nich wszystkich.

***

Szare światło gasnącego dnia powoli przechodziło w półmrok, nieruchome powietrze było lepkie od wilgoci. Mike zapadł w drzemkę w fotelu przy łóżku babci. Ojciec odsypiał pracę na nocnej zmianie, a matka położyła się wcześniej do łóżka, zmorzona migreną. Kathleen i Bonnie wykąpały się już w kuchni w miedzianej wannie i szykowały się do snu w swoim pokoju. Mary wyszła na randkę, Peggy zaś czytała coś w dużym pokoju, kiedy rozległo się pukanie, które wyrwało Mike'a ze snu. W drzwiach stanęła Peg z zaniepokojoną miną.

- Mike, przyszedł ojciec Cavanaugh. Mówi, że koniecznie musi z tobą porozmawiać. To podobno bardzo ważne.

Mike tak gwałtownie otrząsnął się ze snu, że aż musiał chwycić się poręczy fotela, żeby nie spaść. Babcia leżała z zamkniętymi oczami; musiał mocno wytężyć wzrok, aby dostrzec delikatne tętnienie pulsu na jej szyi.

- Ojciec Cavanaugh? - Przez chwilę był tak zdezorientowany, iż mógłby przysiąc, że to dalszy ciąg snu. - Ojciec Cavanaugh??? - Dopiero teraz w pełni dotarło do niego znaczenie jej słów. - Rozmawiał z tobą?

- Przecież już ci powiedziałam.

Rozejrzał się dokoła. W worku przy nogach miał fuzję na wiewiórki, naładowany wodą święconą pistolet na wodę, dwa koktajle Mołotowa i połamaną hostię, starannie zawiniętą w czystą chusteczkę. Buteleczka z wodą święconą stała również na parapecie obok babcinej szkatułki na kosztowności, zawierającej kawałeczek hostii.

- Chyba nie zaprosiłaś go do środka?

- Powiedział, że zaczeka na werandzie. Słuchaj, co się z tobą właściwie dzieje?

- No wiesz... Ojciec C. był chory...

Za oknem szybko zapadał zmrok.

- I co, boisz się, że cię zarazi? - zapytała siostra z przekąsem.

Mike puścił zaczepkę mimo uszu.

- Jak wygląda?

Wstał z fotela i podszedł do drzwi pokoju. Widział stąd prawie cały hall i część dużego pokoju z włączoną lampą, ale nie drzwi wejściowe. Zwykle pukali do nich wyłącznie domokrążcy.

- Jak wygląda? - Peggy z namysłem obgryzała paznokieć. - Bo ja wiem? Jakoś tak... blado. Ciemno już było, a ja mu się nie przyglądałam. Więc jak, mam mu powiedzieć, że mamę boli głowa?

- Nie! - Mike wciągnął siostrę do pokoju. - Zostań tutaj i pilnuj babci. Nie wychodź, choćby nie wiadomo co się działo!

- Słuchaj no... - zaczęła podniesionym tonem, ale nie pozwolił jej dokończyć.

- To ty słuchaj! - syknął z taką miną, że nawet starsza siostra po prostu musiała zamilknąć, i pchnął ją na fotel. - Nie ruszaj się stąd, dopóki nie wrócę, rozumiesz?

Peg rozcierała bolące ramię.

- Tak, ale...

Mike jej nie słuchał. Wyjął z torby fuzję i pistolet na wodę, wetknął je za pasek, przykrył koszulą, położył zawiniętą w chusteczkę hostię na łóżku babci, po czym wyszedł z pokoju.

***

- Witaj, Michaelu - powiedział ojciec Cavanaugh. Siedział w wiklinowym fotelu przy ścianie. Szerokim gestem wskazał bujaną ławeczkę. - Proszę, siadaj.

Mike zamknął drzwi, ale nie skorzystał z zaproszenia. Gdyby usiadł na huśtawce, ojciec Cavanaugh łatwo mógłby uniemożliwić mu powrót do domu. Tyle, że to wcale nie był ojciec Cavanaugh! Miał na sobie jego ciemny płaszcz i koloratkę. W bardzo słabym świetle, sączącym się przez zasłony, jego twarz wydawała się śmiertelnie blada i zawzięta, ale nie było na niej ani śladu żadnych ran ani blizn. Wczoraj wieczorem wisiał za oknem pokoiku Michelle. W jaki sposób?

- Myślałem, że ksiądz jest chory - powiedział Mike przez ściśnięte gardło.

- Już nie - odparł kapłan z lekkim uśmiechem. - Szczerze mówiąc, nigdy w życiu nie czułem się lepiej.

Mike'owi włoski zjeżyły się na karku. To przez ten głos. Trochę przypominał głos prawdziwego ojca C., ale równocześnie brzmiał tak, jakby dobiegał z głośnika umieszczonego głęboko w gardle.

- Odejdź... - wyszeptał.

Oddałby teraz wszystkie świętości za to, żeby mieć krótkofalówkę, ale jedną wziął Harlen, a on sam przekonywał Dale'a, żeby zabrał drugą. Wtedy wydawało się to całkiem sensowne.

Ojciec Cavanaugh pokręcił głową.

- Najpierw musimy porozmawiać. I osiągnąć porozumienie.

Mike zacisnął wargi. Ukradkiem zerknął w bok, na prostokąt żółtego światła padający na trawnik przed oknem pokoju babci. Nikogo tam nie było.

Ojciec Cavanaugh westchnął głęboko, przesiadł się na huśtawkę i wskazał opuszczony fotel.

- Usiądź, przyjacielu. Musimy porozmawiać.

- Więc mów - odparł Mike, przesuwając się tuż przy ścianie budynku. Zboże po drugiej stronie drogi przypominało czarną ścianę, w ogródku wirowały robaczki świętojańskie.

Ojciec C. - to nie jest ojciec C. - złożył dłonie w ten sposób, że stykały się tylko koniuszkami palców. Mike dopiero teraz zwrócił uwagę, jakie długie i szczupłe są te palce.

- Doskonale, Michaelu. Otóż przychodzę, żeby zaproponować tobie i twoim przyjaciołom... Hm, jak by to nazwać? Coś w rodzaju układu.

- Jakiego układu?

Mike miał wrażenie, że dostał w język zastrzyk z nowokainy. Zrobiło się już tak ciemno, że widział jedynie biały owal twarzy rozmówcy i jeszcze bielszy pasek koloratki.

- Takiego, dzięki któremu uda wam się przeżyć - odparł cicho kapłan, a następnie dodał, nie podnosząc głosu: - Być może.

Mike próbował się roześmiać, ale niezbyt mu się to udało.

- Niby po co nam jakiś układ'? Przecież widziałeś, co się dzisiaj przydarzyło waszemu kolesiowi, van Syke'owi?

W jasnym owalu twarzy pojawiła się czarna plama otwartych szeroko ust i rozległ się śmiech - o ile odgłos przypominający grzechot kamieni w potrząsanej z nieludzką siłą trumnie można nazwać śmiechem.

- Michaelu, Michaelu... Wasze dzisiejsze wyczyny nie mają najmniejszego znaczenia. „Nasz koleś”, jak go nazywasz, i tak miał zostać wkrótce... eee... wyeliminowany.

Mike zacisnął pięści.

- Tak samo jak ojciec C.J. Congdena?

- Dokładnie tak samo - odpowiedział głos dobiegający gdzieś z wnętrza kapłańskiego stroju. - Właściwie przestał już być użyteczny, a mógł nam się przydać w innej... hm... postaci.

- Kim jesteś, do cholery? - zapytał Mike zduszonym głosem.

Ponownie rozległo się trumienne grzechotanie kamieni.

- Michaelu, Michaelu... Choćbyś nie wiadomo jak się starał, nie zdołasz pojąć złożoności sytuacji, w jakiej się znalazłeś. Z równym powodzeniem mógłbym tłumaczyć ją psu albo kotu.

- Mimo wszystko spróbuj - wyszeptał Mike.

- Nie! - Zabrzmiało to prawie jak szczeknięcie i rozwiało wszelkie pozory uprzejmej konwersacji. - Wystarczy, jeśli ci powiem, że jeżeli ty i twoi przyjaciele przyjmiecie naszą ofertę, być może uda wam się dożyć jesieni.

Mike'owi serce podskoczyło do gardła. Ugięły się pod nim nogi i gdyby nie ściana, o którą się oparł, z pewnością runąłby na podłogę werandy. Kiedyś, wiele lat temu, na początku swego ministrantowania, zemdlał podczas mszy odprawianej jeszcze przez ojca Harrisona. Teraz czuł się prawie tak samo jak wtedy. Opanuj się, do cholery! Nie możesz teraz zemdleć!

- Co to za „my”, o których ciągle mówisz? - Zdumiało go, jak mocno i pewnie brzmi jego głos. - Banda trupów i stary dzwon?

- Michaelu, Michaelu...

Ksiądz wstał i zrobił krok w jego kierunku. Mike dostrzegł kątem oka jakieś poruszenie, spojrzał w lewo i zobaczył postać w starym żołnierskim kapeluszu zbliżającą się do okna pokoju babci.

- Zatrzymaj go! - krzyknął, wyciągając zza paska pistolet na wodę.

Twarz ojca Cavanaugha wykrzywił szkaradny uśmiech. Kapłan pstryknął palcami i żołnierz znieruchomiał obok rosnącej dziesięć metrów od domu topoli. Uśmiech poszerzał się coraz bardziej, widać już było wszystkie zęby, wydawało się, że twarz lada chwila przełamie się na pół. Zębów pokazywało się coraz więcej, rząd za rzędem, wypełniały nie tylko usta lecz również przełyk i gardło istoty podającej się za ojca Cavanaugha.

- Albo się zaraz poddasz, ty pieprzony gnojku, albo wyrwiemy ci twoje cholerne serce, urwiemy jaja i wydłubiemy oczy, tak jak zrobiliśmy to temu żałosnemu tłuściochowi!

- Duane... - szepnął Mike.

Miał wrażenie, że lada chwila zadławi się własnym oddechem. Bolały go napięte mięśnie brzucha i karku. Żołnierz znowu ruszył w stronę okna. Nie szedł, tylko sunął w powietrzu, zawieszony kilkanaście centymetrów nad ziemią.

Ojciec Cavanaugh zrobił kolejny krok naprzód. Wyciągnął przed siebie długopalczaste dłonie, skóra na twarzy jakby mu się stopiła, wyłaniały się naczynia krwionośne i kość, równocześnie usta i nos wydłużały się coraz bardziej, tworząc pysk, taki sam jak u żołnierza na cmentarzu. Wtedy, kiedy zabili ojca C. Robaki jeszcze się nie pokazały, ale twarz już prawie w niczym nie przypominała ludzkiej twarzy. Stwór zbliżał się z wyciągniętymi rękami.

- Pieprz się! - wrzasnął Mike, wyszarpnął zza paska pistolet na wodę i nacisnął spust.

Ojciec Cavanaugh - a raczej coś, co jeszcze do niedawna go udawało - zatrzymał się, a następnie cofnął o krok z odgłosem przypominającym gryzienie kamieni. Żołnierz bezszelestnie zniknął za narożnikiem budynku. Mike wycelował staranniej i posłał kolejną porcję święconej wody prosto w twarz potwora. Nie działa... On w to nie wierzy...

Kiedyś, jeszcze w piątej klasie, pani Shrives zamierzała przeprowadzić eksperyment polegający na kapnięciu jednej lub i dwóch kropli kwasu solnego na dojrzałą pomarańczę, tak się jednak nieszczęśliwie złożyło, że potrąciła zlewkę i wylała całą jej zawartość na owoc oraz na ściereczkę, na której leżał. Taki sam syczący odgłos wydobył się teraz z twarzy i ubrania ojca Cavanaugha. Wilczy pysk zaczął się błyskawicznie kurczyć, prawe oko zniknęło, jakby wypalone żywym ogniem, zniknęła także lewa powieka. W ubraniu pojawiły się dziury, przez które buchnął smród rozkładającego się ciała. Ojciec Cavanaugh zawył przeraźliwie, jak pies Cordie ogarnięty szalejącymi płomieniami, pochylił głowę i rzucił się na Mike'a.

Chłopiec odskoczył w bok, udało mu się jeszcze chlusnąć wodą święconą na plecy napastnika. Zasyczało, buchnął cuchnący dym. Z domu dobiegały krzyki Peg, Bonnie i Kathleen, słychać| było także głos matki.

- Zostańcie w pokojach! - zawołał co sił w płucach i zeskoczył na trawnik.

Żołnierz zdjął już okiennice z zawiasów i właśnie wsuwał ręce przez otwarte okno. Mike podbiegł do niego i polał mu plecy resztką wody. Żołnierz nie wydał z siebie żadnego dźwięku, rzucił się tylko na ziemię, przez chwilę wił się tam, wstrząsany konwulsjami, po czym dźwignął się chwiejnie na nogi i umknął w ciemność.

Mike odwrócił się w samą porę, żeby zobaczyć, jak ojciec Cavanaugh daje z werandy ogromnego susa w jego stronę. Chłopiec zanurkował pod długimi ramionami, rzucił w krzaki pusty pistolet na wodę, sięgnął po szkatułkę babci. Peg stała przy drzwiach, zasłaniając ręką usta i wpatrując się w niego szeroko otwartymi oczami.

- Mike, co się...

Długie kościste palce zacisnęły się na jego ramieniu i szarpnęły z nieludzką siłą. Mike zatoczył się do tyłu, daleko od światła, w czarny cień lipy. Ojciec Cavanaugh przycisnął go mocno do siebie. Chłopiec poczuł odrażający smród, zobaczył, jak na skórze księdza otwierają się niewidoczne do tej pory okrągłe ranki, wilczy pysk wydłuża się ponownie, zbliża do jego twarzy. Wiedział, że nie ma czasu do stracenia: otworzył szkatułkę, błyskawicznie wydobył z niej największy kawałek hostii i wepchnął prosto w rozdziawioną, najeżoną zębami, ziejącą trupim odorem paszczę.

Kiedyś był świadkiem jak C.J. Congden strzelił grubym śrutem do arbuza z odległości niespełna trzech metrów.

To, co nastąpiło teraz, było całkiem podobne, tyle że gorsze.

Pysk, twarz - jeśli można nazwać to twarzą - i głowa eksplodowały z hukiem, siejąc dokoła wilgotnymi białawymi ochłapami. Rozległ się przeraźliwy wrzask (tym razem nie ulegało wątpliwości, że dobiega z brzucha odrażającej istoty), ojciec Cavanaugh zatoczył się do tyłu i uniósł ręce tam, gdzie jeszcze niedawno znajdowała się jego twarz.

Mike również odskoczył do tyłu, ponieważ na trawie nagle zaroiło się od brązowych, kilkunastocentymetrowej długości, wijących się robaków. Hostia jarzyła się błękitno-zielonym blaskiem, strzępy ciała ojca Cavanaugha skwierczały i syczały jak przysmażane na patelni. Peg wciąż krzyczała przeraźliwie. Mike uciekł na werandę, prawie zderzył się z matką. Oboje odprowadzili wzrokiem sylwetkę, która, zataczając się i potykając, uciekła w stronę First Avenue.

- Mike, co tu się dzieje? - zapytała matka, ściskając palcami obolałe skronie.

Zanim Mike zdążył odpowiedzieć, światła nadjeżdżającego samochodu wyłowiły z ciemności postać na środku ulicy. Co prawda na tym odcinku obowiązywało ograniczenie prędkości do pięćdziesięciu kilometrów na godzinę, lecz większość kierowców niewiele sobie z niego robiła, zwalniając dopiero trzy przecznice dalej, przed skrzyżowaniem z Hard Road. Ten pickup pędził co najmniej dziewięćdziesiąt na godzinę. Ojciec C. zatoczył się prosto przed niego. Zapiszczały hamulce, rozległ się łoskot uderzenia. Ciało księdza zniknęło pod samochodem, który wlókł je po asfalcie jeszcze przez jakieś trzydzieści metrów. Matka objęła Mike'a, jakby chciała uchronić go przed tym okropnym widokiem.

Kiedy doszli na miejsce wypadku, byli tam już Somersetowie, Millerowie i Meyersowie, słychać też było zbliżającą się szybko syrenę samochodu Barneya. Kierowca pickupa klęczał na chodniku zaledwie dwa metry od tego, co zostało z ciała księdza, zasłaniał twarz dłońmi i jęczał cicho:

- Nie widziałem go... Wybiegł tak nagle... Naprawdę go nie widziałem...

Mike był tak wstrząśnięty niedawnymi wydarzeniami, że minęło sporo czasu, nim rozpoznał kierowcę. To był pan McBride, ojciec Duane'a. Teraz już nie tylko jęczał, ale i płakał, zgięty wpół.

Mike z całej siły zacisnął zęby, odwrócił się i ruszył z powrotem do domu. Obawiał się, że jeszcze chwila, a zacznie się śmiać albo płakać, albo zrobi obie te rzeczy naraz, i całkiem możliwe, że nie będzie umiał przestać.

35

Sobota szesnastego lipca była tak ciemna i ponura, jak tylko ciemne i ponure mogą być letnie dni w Illinois. W Oak Hill, gdzie oświetleniem ulic sterują fotokomórki, latarnie zgasły o wpół do szóstej rano, by zapłonąć ponownie kwadrans po siódmej. Czarne chmury nadpłynęły nad wierzchołki drzew, i już tam zostały. Nieliczne latarnie w Elm Haven wyłączono o świcie, i choć później zamiast coraz jaśniej robiło się stopniowo coraz ciemniej, nikomu jakoś nie przyszło do głowy, żeby je włączyć.

Kiedy punktualnie o 9.00 pan Meyers otworzył swój sklep, niemal natychmiast zjawiło się czterech młodych klientów - obaj chłopcy Stewartów, Kevin Grumbacher i jeszcze jakiś dzieciak z ręką na temblaku - i kupiło pistolety na wodę, te z największymi zbiornikami. Pana Meyersa trochę to zdziwiło, ale, szczerze mówiąc, ostatnio dziwiło go coraz więcej rzeczy. Kiedy w latach dwudziestych uruchamiał swój sklep, wszystko wydawało mu się znacznie prostsze i sensowne; pociągi przyjeżdżały codziennie, a ludzie zachowywali się jak myślące stworzenia.

Kilka minut później chłopcy zapakowali zakupy do worków i toreb, i bez słowa pożegnania wsiedli na rowery. Pan Meyers krzyknął jeszcze za nimi, żeby na przyszłość nie zostawiali rowerów na chodniku, bo to niebezpieczne dla przechodniów i niezgodne z przepisami, oni jednak byli już daleko. Nie pozostało mu więc nic innego jak wrócić do inwentaryzowania zakurzonych towarów na najwyższych półkach, zerkać od czasu do czasu na ciemne chmury, marszczyć brwi i wzdychać głęboko. Kiedy o jedenastej zrobił sobie przerwę i poszedł na kawę do Parkside Cafe, stali bywalcy dyskutowali o tornadach.

***

W sobotę Mike był przesłuchiwany aż trzy razy: przez Barneya, przez szeryfa okręgowego, i nawet przez dwóch policjantów z drogówki, którzy przyjechali długim brązowym samochodem. Zdawał sobie sprawę, z jak skomplikowaną łamigłówką mają do czynienia stróże prawa: Duane i jego wujek zginęli w tajemniczych okolicznościach; pani Moon umarła z przyczyn naturalnych, za to ktoś zmasakrował jej ukochane koty; w zgliszczach elewatora zbożowego znaleziono częściowo - ale nie całkiem - zwęglone zwłoki sędziego pokoju z poderżniętym gardłem; z również spalonej, tyle że na wysypisku śmieci, ciężarówki wydobyto tym razem całkowicie zwęglone ciało Karla van Syke'a, którego jednak dało się zidentyfikować po złotym przednim zębie. Razem z nim w szoferce zginął jakiś pies.

Mieszkańcy Elm Haven snuli rozmaite domysły, mające na celu wyjaśnienie motywów tych zbrodni. Jeśli wierzyć krążącym po mieście plotkom, Congden i van Syke dzielili się zyskami z rozmaitych oszustw i nielegalnych przedsięwzięć. W końcu doszło między nimi do sprzeczki, która zakończyła się zabójstwem sędziego; kiedy van Syke ochłonął, podpalił elewator, żeby zatrzeć ślady zbrodni, sam zaś uciekł płonącą ciężarówką, w której w końcu eksplodował zbiornik paliwa. W niedzielę wszystko było już jasne - zagadką pozostawała jedynie obecność martwego psa. Van Syke nienawidził psów i nigdy się z nimi nie spoufalał, dlaczego więc miałby wpuszczać psa do szoferki? Na olśniewające w swej prostocie rozwiązanie wpadła pani Whittaker z salonu piękności i przy Church Street, która przypomniała sobie, że kilka tygodni wcześniej zaginął duży podwórzowy pies J.R Congdena. Najwidoczniej ukradł go ten ladaco van Syke, i między innymi właśnie z tego powodu doszło do sprzeczki między wspólnikami.

Elm Haven od dziesięcioleci nie widziało autentycznego morderstwa. Ludzie byli wstrząśnięci, ale i zachwyceni - tym bardziej, że oto stało się jasne, kto ponosi odpowiedzialność za okrutną rzeź ulubieńców pani Moon. Nie bardzo natomiast było wiadomo, jak do tego schematu dopasować śmierć ojca Cavanaugha. Pani McCafferty powiedziała pani Somerset, która natychmiast telefonicznie przekazała tę wiadomość pani Sperling, że ksiądz zawsze zachowywał się trochę dziwnie, żartował ze swojego powołania, a nawet, jak twierdziła pomagająca w różnych kościelnych przedsięwzięciach pani Meehan, nazywał swój samochód „papamobilem”. Z kolei pani Maher z Luterańskiego Kółka Kobiet powiedziała pani Meehan, że w rodzinie ojca Cavanaugh zdarzały się przypadki obłędu. Poza tym był przecież pół-Szkotem i pół-Irlandczykiem, a odebranie mu probostwa w Chicago i przeniesienie na prowincję stanowiło przypuszczalnie karę za jakieś gorszące wybryki.

Teraz się wyjaśniło, jakie to mogły być wybryki: podglądactwo, włamania, mordowanie niewinnych zwierząt - przypuszczalnie w ramach jakiegoś ponurego katolickiego rytuału. Pani Whittaker powiedziała pani Staffney, która z kolei uzyskała potwierdzenie tej informacji u pani Taylor, że katolicy używają w niektórych obrządkach martwych kotów. Pani Taylor powtórzyła słowa swego męża, według którego twarz młodego księdza została „dosłownie poszatkowana” przez osłonę chłodnicy samochodu pana McBride'a, oraz że ojciec Cavanaugh był „najbardziej nieżywym truposzem, jakiego można sobie wyobrazić”. W sobotę rano zadzwonił z Peorii biskup i poprosił pana Taylora, żeby ograniczył się do przygotowania ciała do wysyłki do Chicago, gdzie zajmie się nim rodzina. Pan Taylor oczywiście się zgodził, niemniej dopisał do rachunku również usługi kosmetyczne, doszedłszy do wniosku, że rodzina z pewnością nie będzie chciała zobaczyć zmarłego w takim stanie. „Wyglądał tak, jakby coś wybuchło mu w głowie”.

Tak czy inaczej, większość mieszkańców Elm Haven nabrała przekonania, że tajemnica została wyjaśniona. Van Syke (któremu, jak się okazało, nikt za bardzo nie ufał) zamordował sędziego Congdena podczas sprzeczki o pieniądze lub psa. Nieszczęsny ojciec Cavanaugh (któremu, jak się okazało, nie ufali wszyscy protestanci i nawet znaczna część katolików) w napadzie szału spowodowanym wysoką gorączką, najpierw zaatakował swojego ministranta Michaela O'Rourke, a potem, podczas ucieczki, wpadł pod samochód.

Ludzie kręcili głowami, przewody telefoniczne na słupach brzęczały prawie bez przerwy - Jenny w centrali telefonicznej twierdziła, że nie łączyła aż tylu rozmów dziennie od czasu wielkiej powodzi w roku 1949 - i wszystkim się zdawało, że wszystko wiedzą, co jednak nie przeszkadzało im spoglądać z niepokojem na czarne chmury gromadzące się nad polami na południe i zachód od miasta.

***

Szeryf wcale nie uważał, żeby wszystko było jasne. Zaraz po lunchu już po raz trzeci zjawił się w domu O'Rourke'ow.

- A więc ojciec Cavanaugh najpierw rozmawiał z twoją siostrą?

- Tak, proszę pana. Powiedziała mi, że ojciec C. chce ze mną mówić w jakiejś ważnej sprawie.

Mike wiedział, że szeryf wypytywał Peg już dwa razy.

- Wspomniał jej, co to za sprawa?

- Nie, proszę pana. Nie wydaje mi się. Musiałby pan ją o to zapytać.

- Hmm... - Szeryf zajrzał do spiętego metalową spiralą notesu, prawie takiego samego jak notesy Duane'a. - W takim razie opowiedz mi raz jeszcze o tej rozmowie.

- No więc, proszę pana, tak jak już mówiłem, właściwie nie bardzo mogłem go zrozumieć. Bredził jakby w gorączce. Niektóre słowa miały nawet jakiś sens, ale razem nic nie znaczyły.

- Powtórz mi te słowa, synu.

Mike przygryzł wargę. Duane opowiadał kiedyś jemu i Dale'owi, że większość przestępców trafiła za kratki dlatego, że za dużo gadali i zanadto upiększali fakty. Ludzie, którzy nie mają nic do ukrycia, twierdził, zwykle nie mają też wiele do powiedzenia.

- A więc tak: na pewno parę razy użył słowa „grzech”. Mówił, że wszyscy zgrzeszyliśmy i musimy ponieść za to karę, ale wydawało mi się, że nie chodzi mu o nas konkretnie, tylko w ogóle o ludzi.

Szeryf skinął głową i zapisał coś w notesie.

- A potem zaczął krzyczeć?

- Tak, proszę pana. Mniej więcej właśnie wtedy.

- Twoja siostra zeznała, że słyszała głosy was obu. Skoro nie rozumiałeś, co on mówi, to w takim razie o czym rozmawialiście?

Mike z trudem oparł się pokusie, żeby zetrzeć pot z górnej wargi.

- Chyba pytałem go, czy się dobrze czuje. Poprzednio widziałem go we wtorek, kiedy leżał w łóżku i wyglądał paskudnie.

- I co odpowiedział?

- Zaczął mówić coś o tym, że zbliża się Dzień Sądu Ostatecznego.

- A potem zbiegł z werandy i próbował się wedrzeć do domu przez okno w pokoju babci? - zapytał szeryf, patrząc w notatki. - Zgadza się?

- Tak jest.

Szeryf podrapał się po policzku z miną świadczącą o tym, że nie jest usatysfakcjonowany.

- A co możesz powiedzieć o jego twarzy, synu?

- O jego twarzy?

To pytanie padło po raz pierwszy.

- Tak. Czy nie wydała ci się jakaś... dziwna? Zmieniona albo coś w tym rodzaju?

Skądże znowu, chyba że ma pan na myśli ten drobiazg, że zamieniła się w wilczy pysk z paroma setkami zębów, pomyślał Mike, głośno zaś powiedział:

- Nie, proszę pana. Zauważyłem tylko, że jest bardzo blady. Było już ciemno.

- Nie widziałeś żadnych blizn, ran albo wrzodów?

- Nie, proszę pana.

Szeryf westchnął, a następnie sięgnął do torby i wyjął z niej pistolet na wodę.

- Czy to twoje, synu?

Mike zamierzał zaprzeczyć, lecz w ostatniej chwili zmienił zdanie. I bardzo słusznie, jak się zaraz okazało.

- Tak, proszę pana.

Szeryf skinął głową.

- Twoja siostra już mi to powiedziała. Nie jesteś trochę za duży, żeby się bawić takimi rzeczami?

Chłopiec wzruszył ramionami i spuścił wzrok, udając zażenowanie.

- Czy wczoraj, kiedy przyszedł ojciec Cavanaugh, zabrałeś to ze sobą na werandę?

- Nie.

- Jesteś pewien?

- Tak, proszę pana.

- Znaleźliśmy go pod oknem. - Szeryf zsunął kapelusz z czoła i uśmiechnął się po raz pierwszy od początku rozmowy. - Wygląda na to, że na stare lata zostałem paranoikiem. Wyobraź sobie, że wysłałem go do laboratorium w Oak Hill, żeby sprawdzili, co w nim było... Woda. Po prostu woda.

Mike zrewanżował się uśmiechem.

- Proszę, oddaję ci twoją zabawkę. Może przychodzi ci do głowy coś, co mogłoby mi pomóc? Na przykład, czy mógłbyś mi wyjaśnić, skąd się to wzięło na waszym trawniku?

Pokazał Mike'owi stary wojskowy kapelusz.

- Ojciec C. miał go na głowie, kiedy wyważał okiennice.

- I ten sam kapelusz widziałeś na głowie podglądacza, którego zauważyłeś parę tygodni temu?

- Być może. Nie jestem pewien.

- W każdym razie, był podobny do tego?

- Tak, proszę pana.

- Ale nie możesz stwierdzić na pewno, że tamtym człowiekiem był ojciec Cavanaugh?

Mike zastawiał się przez chwilę, tak samo jak czynił to już parę razy, kiedy zadawano mu takie pytanie.

- Nie mogę. To znaczy, wcześniej wydawało mi się, że to nie mógł być on, bo tamten był jakby mniejszy, ale teraz... - Bezradnie wzruszył ramionami. - Po prostu nie wiem, proszę pana.

Szeryf wstał z fotela, położył mu rękę na ramieniu i powiedział:

- W porządku, synu. Dzięki za pomoc. Przykro mi, że musiałeś na to wszystko patrzeć. Nigdy się chyba nie dowiemy, co mu się stało, ale wątpię, żeby zrobił to świadomie. Może to przez tę i gorączkę, może przez coś innego, ale prawie na pewno nie był przy zdrowych zmysłach.

- Też tak myślę, proszę pana.

Mike odprowadził szeryfa na werandę, gdzie czekali rodzice. Kiedy wsiadł do samochodu i ruszył, pomachali mu we trójkę na pożegnanie.

***

- Załatwmy to zaraz, po południu - powiedział Harlen godzinę później w nadrzewnej altance.

Zebrali się tam wszyscy z wyjątkiem Cordie Cooke. Harlen i Dale pojechali zaraz po południu na wysypisko, żeby jej poszukać, ale znaleźli tylko nędzny szałas tuż obok nasypu i parę porzuconych łachmanów.

Mike westchnął ciężko, zbyt zmęczony, żeby podejmować dyskusję.

- Już o tym rozmawialiśmy, Jim - odparł Dale.

Kevin odłożył komiks, który przeglądał z zainteresowaniem, i oświadczył:

- Czekamy do jutra rano. Nie zamierzam kraść tacie cysterny sprzed nosa. Musimy tak wszystko zorganizować, żeby uwierzył, że to ktoś inny ją zabrał i oblał Old Central benzyną.

- Na przykład kto? - zapytał Harlen z przekąsem. - Prawie wszyscy podejrzani już nie żyją. To będzie najdziwaczniejszy tydzień w historii Elm Haven i prędzej czy później ktoś się domyśli, że mamy z tym coś wspólnego.

- Na pewno nie, jeśli przestaniesz kłapać tą swoją jadaczką - warknął Dale.

- A co, może ty spróbujesz mnie do tego zmusić?

- Spokój! - wtrącił się Mike. - Jedno jest pewne: nie możemy się rozdzielić się na dzisiejszą noc i pozwolić, żeby tamci wygarnęli nas jednego po drugim.

- Oczywiście - powiedział Harlen, opierając się o potężny konar. - Bądźmy razem, żeby mogli zgarnąć nas wszystkich za jednym zamachem.

Mike pokręcił głową.

- Podzielimy się na dwa zespoły. Moi rodzice zgodzili się, żebym został na noc u Dale'a i Lawrence'a. Myślą, że to z powodu tego, co zdarzyło się wczoraj.

Nikt tego nie skomentował.

- Harlen, wolno ci spać u Kevina?

- Tak.

- To dobrze. W ten sposób będziemy się mogli porozumiewać przez krótkofalówki.

Dale zerwał liść, po czym zaczął go drzeć na wąskie paseczki.

- Dobry pomysł. Rano napełnimy cysternę benzyną i oblejemy szkołę. Zaraz po wschodzie słońca, zgadza się?

- Tak jest - potwierdził Mike, po czym spojrzał na Kevina. - Jesteś pewien, że dasz radę prowadzić?

- Przecież już mówiłem, prawda?

- Tak, ale nie chcemy żadnych niespodzianek.

- I nie będziecie ich mieli. Ojciec od czasu do czasu pozwala mi usiąść za kierownicą. Potrafię zmieniać biegi, sięgam do pedałów, więc na pewno dojadę do szkoły.

- Tylko postaraj się to robić po cichu - upomniał go Dale. - Lepiej, żeby twoi starzy się nie obudzili.

- Śpią w piwnicy, przy włączonej klimatyzacji. Na pewno niczego nie usłyszą.

- Naprawdę myślicie, że to coś, co się chowa w szkole, będzie bezczynnie czekało, aż przyjedziemy i je załatwimy? - zapytał milczący do tej pory Lawrence. - Że nie będzie walczyło?

- Walczy przez cały czas - odparł Mike - ale coś mi się zdaje, że zaczyna brakować mu sprzymierzeńców.

- Właśnie - potwierdził Harlen, drapiąc się pod gipsem. Swędzenie doprowadzało go do szału, ale opatrunek miał mieć zdjęty dopiero za kilka dni. - Słyszałem, że doktor Roon zaginął bez wieści.

- Kobieta, od której wynajmuje pokój, twierdzi, że wyjechał na urlop do Minnesoty.

- Aha! - parsknęła szyderczo cała czwórka.

- Ale żołnierz wciąż jeszcze gdzieś tu się kręci - przypomniał im Mike.

Tym razem nikt nie zażartował.

- Tak samo jak stara Dublet i jej koleżanka - powiedział Harlen. - I te wielkie robale. I Tubby.

- Tyle że bez ręki - odezwał się Dale. - Nie będzie mógł nam pomachać.

Teraz również nikt się nie roześmiał.

- Czyli ich jest siedmioro, a nas pięciu - stwierdził Lawrence, który przez cały czas liczył na palcach.

- Plus Cordie - dorzucił Dale. - Przynajmniej od czasu do czasu.

Lawrence skrzywił się pogardliwie.

- Dziewczyn nie liczę. A więc siedmiu na pięciu... nie licząc samego dzwonu.

- Tak, ale mamy tajną broń - powiedział Mike, po czym wyjął zza pazuchy pistolet na wodę i psiknął Lawrence'owi w twarz.

Ośmiolatek zaczął parskać i prychać, Dale zaś zawołał:

- Hej, nie marnuj jej!

- Nie bój się - odparł Mike, wtykając pistolet za pasek. - To zwykła woda. Święconą zostawiłem na później.

- A masz to drugie? Wiesz, te małe chlebki?

- Hostię. - Mike przygryzł wargę. - Nie udało mi się. Dzisiaj rano przyjechał z Oak Hill ojciec Dinmen, ale zaraz po mszy zamknął kościół na klucz. Nie dostanę się do środka. I tak miałem szczęście, że zdążyłem przelać wodę święconą do butelki.

- Została ci ta resztka w szkatułce - przypomniał mu Dale, ale Mike powoli, lecz stanowczo, pokręcił głową.

- Nic z tego. Zostawiam ją babci. Co prawda, tata jest dzisiaj w domu, ale wolę nie ryzykować.

Dale otworzył usta, żeby coś powiedzieć, lecz nie zdążył, ponieważ do ich uszu dotarło głośne wołanie jego matki:

- Keeeeevin!

Od razu zaczęli złazić z drzewa.

- Do zobaczenia po kolacji! - zawołał Dale do Mike'a, po czym wraz z bratem pobiegł do domu.

Mike skinął głową i powoli ruszył w przeciwnym kierunku. Dotarłszy na podwórko, zatrzymał się i przez dłuższy czas spoglądał na czarne chmury gromadzące się nad polami. Chociaż chmury się poruszały, nie było żadnego wiatru. Przyćmione światło miało żółtawy odcień.

Wszedł do domu, żeby się umyć i spakować pościel oraz piżamę.

36

Dennis Ashley-Montague siedział na tylnej kanapie swojej czarnej limuzyny i patrzył przez szybę na pola i domy mijane podczas trwającej godzinę jazdy do Elm Haven. Tyler, kamerdyner, kierowca i ochroniarz w jednej osobie, nie odzywał się ani słowem, a jego pryncypał nie odczuwał najmniejszej potrzeby, żeby przerwać milczenie. Patrząc przez przyciemniane szyby limuzyny, zawsze odnosiło się wrażenie, że zbliża się burza, w związku z czym żaden z mężczyzn nie zwrócił większej uwagi na pociemniałe niebo i przytłumione, żółtawe światło.

Main Street była wyjątkowo pusta, nawet jak na sobotni wieczór. Gdy tylko Ashley-Montague wysiadł z samochodu przy parku, zauważył niepokojące zjawiska na niebie. Zamiast dziesiątków rodzin usadowionych na trawie i ławkach, zaledwie kilkanaście par oczu obserwowało Tylera przenoszącego sprzęt z bagażnika na estradę. Wzdłuż ulicy zaparkowało niewiele samochodów; co prawda podczas podłączania głośników przyjechało jeszcze kilka, ale i tak frekwencja była chyba najniższa od chwili, kiedy przed dziewiętnastu laty Ashley-Montague'owie zaczęli dostarczać obywatelom umierającego miasta darmowej rozrywki w sobotnie letnie wieczory.

Dennis Ashley-Montague wrócił do samochodu, zablokował drzwi od środka, a następnie nalał sobie sporą porcję Glenlivet z butelki, którą wyjął z barku między przednimi fotelami, pod dźwiękoszczelną przegrodą oddzielającą go od kierowcy. Wcale nie miał ochoty przyjeżdżać tu dziś wieczorem, czuł się jednak po trosze niewolnikiem tradycji, a poza tym świadomość, że odgrywa rolę dobroczyńcy wobec tej gromady prostaków sprawiała mu jakąś perwersyjną satysfakcję.

Ale przede wszystkim chciał porozmawiać z chłopcami.

Widywał ich często podczas seansów w tym roku, ubiegłym, i jeszcze wcześniej: umorusane twarze o policzkach wypchanych gumą do żucia albo prażoną kukurydzą, szeroko otwarte oczy wpatrzone w ekran, tak jakby to był nie wiadomo który cud świata... lecz tak naprawdę zdał sobie sprawę z ich obecności dopiero wówczas, kiedy ten gruby chłopiec - ten, który później zginął w zagadkowych okolicznościach - miesiąc temu zasypał go pytaniami. Potem, nie wiadomo skąd, zjawił się w jego domu drugi chłopiec i jakby nigdy nic ukradł oprawiony w skórę egzemplarz „Księgi Praw” w tłumaczeniu Crowleya. Należało wątpić, czy w książce tej chłopcy znajdą cokolwiek, co mogłoby im pomóc, jeśli rzeczywiście Stela Objawienia obudziła się z długiego snu. Jeśli naprawdę tak jest, nic nikomu już nie pomoże. Jemu także.

Wysączywszy zawartość szklaneczki, milioner wolnym krokiem wrócił na estradę. Tyler właśnie kończył podłączenie sprzętu. Zbliżała się ósma trzydzieści wieczorem; zwykle o tej porze roku było jeszcze dość jasno, ale dzisiaj gruba pokrywa chmur sprawiła, że noc zapadła wcześniej.

Mężczyznę ogarnęła klaustrofobia. Miasto zdawało się być ze wszystkich stron otoczone dwumetrowym murem zboża. Ulice były pogrążone w mroku, ponieważ zegarowy przełącznik jeszcze nie włączył nielicznych latarni. Chociaż się pilnie rozglądał, nigdzie nie widział chłopców, z którymi chciał się spotkać. Zobaczył tylko Charlesa Sperlinga, gnojkowatego synalka tego bezczelnego Sperlinga, który ośmielił się zwrócić do niego z prośbą o pożyczkę na rozkręcenie jakiegoś interesu. Obok siedział przerośnięty, nadmiernie umięśniony młody Taylor, którego pradziadek otrzymał znaczące finansowe wsparcie od dziada Dennisa Ashley-Montague'a w zamian za dyskrecję dotyczącą pewnych okoliczności towarzyszących skandalowi. Oprócz nich nie było prawie żadnych dzieciaków, tylko nieliczne rodziny stawiły się w komplecie. Być może obawiano się tornada.

Brakowało mu czegoś jeszcze. Dopiero po jakimś czasie zorientował się, czego: wrzawy nieprzeliczonych ptasich głosów w gałęziach wysokich drzew. Milczały również owady. Cisza była całkowita, nawet najmniejszy podmuch wiatru nie poruszał liśćmi, ciemność miała niepokojący żółtawy odcień.

Milioner zapalił papierosa i oparłszy się o balustradę, zastanawiał się, gdzie powinien szukać schronienia, gdyby rozległy się syreny zwiastujące nadejście tornada. Nie mógł liczyć na gościnę w żadnym domu, a nie odważyłby się ukryć w ruinach starej rodowej siedziby, ponieważ jesienią ubiegłego roku porządkujący teren robotnicy odkryli tam zagadkowe, świeżo wydrążone tunele. W końcu doszedł do wniosku, że gdyby rzeczywiście ogłoszono ostrzeżenie przed tornadem, po prostu wsiądzie do samochodu i każe Tylerowi zawieźć się z powrotem do domu. Tornada niszczą zapyziałe miasteczka, takie jak Elm Haven, ale nie tykają luksusowych limuzyn ani tym bardziej wspaniałych rezydencji przy Grand View Drive.

Skinął głową Tylerowi, który założył szpulę z pierwszą kreskówką i włączył projektor. Garstka widzów powitała niemrawymi oklaskami Toma i Jerry'ego, którzy rozpoczęli na ekranie kolejną z niezliczonych gonitw; Dennis Ashley-Montague stał oparty o balustradę, palił papierosa i obserwował niebo na południe od miasta.

***

- Myślicie, że będzie z tego tornado? - zapytał Dale, stojąc z kolegami na swojej werandzie i patrząc w niebo nad Second Avenue. Nieliczne samochody miały włączone światła i jechały bardzo powoli.

- Nie mam pojęcia - odparł Mike.

Widywali już wcześniej tornada - stanowiły zmorę Środkowego Zachodu, wywołując lęk wszystkich jego mieszkańców - ale te sinoczarne chmury gromadziły się już od kilku dni. Niebo było smoliście czarne, drzewa i dachy oświetlały resztki żółtawego światła, zaraz za nimi zaczynała się mroczna otchłań. Od czasu do czasu nad oceanem zboża pojawiały się drżące bladozielone rozbłyski, trudno było jednak ocenić, czy są to błyskawice, czy też inne, znacznie bardziej zagadkowe zjawiska atmosferyczne, i o których wiekowi obywatele miasta potrafili godzinami rozprawiać przy kawie albo piwie, nie mając bladego pojęcia o ich prawdziwej naturze.

Mike sięgnął po krótkofalówkę i wcisnął guzik nadawania. Odpowiedziały mu dwa kliknięcia świadczące o tym, że Kevin czuwa przy swoim aparacie.

- Możesz mówić? - zapytał Mike, nie zawracając sobie głowy wywoływaniem ani kryptonimami.

- Mogę.

Chociaż dzieliło ich niewiele ponad trzydzieści metrów, głos Kevina dobiegał zza zasłony szumów, trzasków i innych zakłóceń. Można było odnieść wrażenie, że cała atmosfera wrze w jakimś monstrualnym kotle.

- Zaraz kładziemy się spać - powiedział Mike. - Chyba że macie zamiar wybrać się na film?

- Ha, ha! - usłyszeli głos Harlena.

- Leżycie już pod kołdrą? - zapytał Dale, nachylając się do mikrofonu.

- Bardzo zabawne - odparł Harlen. - Oglądamy telewizję w piwnicy. Bandziory właśnie porwały pannę Kitty.

Dale uśmiechnął się od ucha do ucha.

- Porywają ją co tydzień. Aż się dziwię, że komuś chce się jeszcze ją ratować.

- Mam już kluczyki - powiedział poważnie Kevin.

Mike odetchnął z ulgą.

- Doskonale. W takim razie, przyjemnych snów. Tylko nie zapomnijcie załadować świeżych baterii i nie wyłączać nadawania.

- Zrozumiałem. Bez odbioru - odparł Kevin.

Chłopcy poszli na górę, do pokoju Dale'a i Lawrence'a. Pani Stewart wstawiła tam dodatkowe łóżko. Bardzo współczuła Mike'owi z powodu wczorajszych wydarzeń i nie miała nic przeciw temu, żeby zanocował w jej domu. Pan Stewart powinien wrócić w niedzielę rano, więc zaraz potem mogli pojechać na piknik nad rzekę.

Przebrali się w piżamy. Oczywiście, woleliby zostać w ubraniach, ale to mogłoby wzbudzić podejrzenia mamy Dale'a i Lawrence'a. Zostawili więc ubrania pod ręką, a Dale nastawił budzik na wpół do piątej. Przy okazji zauważył, że trochę drżą mu ręce.

Leżąc już w łóżkach, przeglądali komiksy i rozmawiali o tym i owym.

- Szkoda, że nie poszliśmy na film - powiedział Lawrence w przerwie dyskusji o zaletach i wadach Chicago Cubs. - Dzisiaj miała być „Zagłada domu Pusherów”.

- Usherów - poprawił go Dale. - To według Edgara Allana Poe. Pamiętasz, w ostatnie Halloween czytałem ci „Maskę śmierci szkarłatnej”?

Poczuł bolesne ukłucie w piersi, i dopiero po chwili zorientował się, dlaczego: to Duane podsunął mu wspaniałe opowiadania i wiersze Poego. Związane sznurkiem notesy Duane'a leżały na nocnej szafce. Na dole zadzwonił telefon, usłyszeli głos matki.

- Wszystko jedno. - Lawrence położył się na wznak z rękami pod głową. Na jego piżamie miniaturowi kowboje ujeżdżali rozbrykane dzikie konie. - Tak czy inaczej, chciałbym go obejrzeć.

Mike odłożył komiks o Batmanie. Miał na sobie bawełnianą koszulkę i granatowe spodnie od piżamy.

- I co, wracałbyś sam po ciemku? Wasza mama nie chciała pójść, bo bała się burzy, a ja też myślę, że mogłoby być niebezpiecznie, tyle że z innego powodu.

Na schodach rozległy się kroki. Mike odruchowo sięgnął po torbę, ale Dale uspokajająco machnął ręką.

- To mama.

Chwilę potem pani Stewart stanęła w drzwiach pokoju. Wyglądała bardzo ładnie w białej letniej sukience.

- Dzwoniła ciocia Lena. Wujek Henry próbował podnieść jakiś pieniek i znowu chyba dysk mu wyskoczył. W ogóle nie może się ruszyć. Doktor Viskes przepisał mu środki przeciwbólowe, ale wiecie, że ciocia nie znosi prowadzić samochodu. Poprosiła mnie, żebym przywiozła lekarstwa.

Dale usiadł w łóżku jak dźgnięty sprężyną.

- Przecież apteka jest zamknięta!

- Zadzwoniłam do pana Aikinsa. Powiedział, że zejdzie i wyda mi lekarstwo. - Zerknęła przez okno na błękitno-zielone rozbłyski przemykające hen, daleko na horyzoncie. - Nie wiem, czy powinnam zostawiać was samych... Chcecie pojechać ze mną?

Dale spojrzał pytająco na Mike'a, który dyskretnie wskazał na krótkofalówkę leżącą na podłodze obok jego łóżka: gdyby pojechali do wujka Henry'ego, straciliby łączność z drugim zespołem, a przecież obiecali...

- Eee... raczej nie - odparł Dale. - Damy sobie radę.

Jego matka nie sprawiała wrażenia przekonanej.

- Jesteście pewni?

- Jasne. Mamy kanapki, lemoniadę, komiksy... Czego nam jeszcze trzeba?

Uśmiechnęła się.

- W porządku. Powinnam wrócić najdalej za dwadzieścia minut. Gdyby coś się działo, możecie zadzwonić na farmę. - Zerknęła na zegarek. - Już prawie jedenasta. Byłoby dobrze, gdybyście za parę minut wyłączyli światło.

Słuchali, jak w pośpiechu krząta się na dole, wychodzi, zamyka drzwi, uruchamia silnik. Dale stanął przy oknie i odprowadził wzrokiem samochód.

- Coś mi się tu nie podoba - mruknął Mike.

Dale wzruszył ramionami.

- Myślisz, że dzwon albo coś innego zamieniło się w pieniek i położyło się na drodze wujka Henry'ego, żeby mu dysk wyskoczył? Że to jakiś podstęp?

- Po prostu nie podoba mi się, i tyle. - Mike usiadł na łóżku, włożył buty. - Chyba powinniśmy zamknąć drzwi na klucz.

Dale milczał przez chwilę, próbując oswoić się z tą myślą. Do tej pory zamykali drzwi tylko wtedy, kiedy wyjeżdżali dokądś na dłużej - na przykład na wakacje, albo coś w tym rodzaju.

- W porządku - powiedział wreszcie. - Zaraz to zrobię.

- Zostań tutaj - nakazał mu Mike, dyskretnym ruchem głowy wskazując Lawrence'a, który był tak pochłonięty lekturą komiksu, że zapomniał o całym świecie. - Zaraz wrócę.

Wyszedł na podest, zabierając ze sobą torbę. Dale wytężył słuch w oczekiwaniu na odgłos zamykanej zasuwy i kroki zmierzające do kuchni, do tylnych drzwi. Będą musieli czuwać aż do powrotu matki, żeby szybko zbiec na dół i pootwierać wszystko, zanim dotrze do drzwi. Leżał na wznak, gapiąc się na rozświetlające niebo bezgłośne błyskawice i na czarne cienie liści wielkiego wiązu.

- Spójrz tylko na to! - Lawrence się roześmiał.

Czytał komiks o Sknerusie, najwspanialszą lekturę, jaka jego zdaniem istniała na świecie, i coś w historyjce o złocie Wikingów rozbawiło go niemal do łez. Podsunął otwartą książeczkę Dale'owi, ale ten był już tak senny, że wysunęła mu się z palców i spadła na podłogę.

- Mam ją - Lawrence powiedział, sięgając między łóżka.

W tej samej chwili spod łóżka wystrzeliło białe ramię i kościste palce zacisnęły się na nadgarstku chłopca.

- Ej!... - zdążył tylko krzyknąć Lawrence, po czym nastąpiło potężne szarpnięcie i znalazł się na podłodze. Ramię zaczęło wciągać go pod łóżko.

Dale nie miał czasu nawet na to, żeby krzyknąć. Złapał brata za nogi, ale dało to tylko taki efekt, że chwilę potem razem z pościelą również znalazł się na podłodze.

Lawrence wrzasnął przeraźliwie, kiedy jego głowa skryła się pod łóżkiem. Chwilę potem to samo stało się z barkami. Dale opierał się ze wszystkich sił, ale odnosił wrażenie, że ma przeciw sobie czterech albo pięciu dorosłych mężczyzn. Całkiem serio zaczął się lękać, że jeśli tak dalej pójdzie, to rozedrą Lawrence'a na dwie części. Sięgnął szybko jedną ręką i ściągnął z jego łóżka pościel razem z kapą.

Pod spodem ziała ciemność - nie zwyczajna ciemność, lecz najczarniejsza z czarnych i bezdenna, taka sama jak w chmurach wiszących nad południowym horyzontem. Wypełniała całą przestrzeń pod łóżkiem, zdawała się powoli kłębić jak czarna mgła. Wyłaniały się z niej dwa potężne białe ramiona i ciągnęły Lawrence'a jakby był klockiem drewna, który miał zaraz zostać pocięty piłą tarczową. Chłopiec wrzasnął ponownie, ale nagle umilkł, ponieważ jego głowa zanurzyła się w okrągłej plamie jeszcze bardziej smolistej czerni. Dale rozpaczliwie uczepił się jego kostek, lecz nic to nie pomagało. Wierzgając i szarpiąc się rozpaczliwie, Lawrence stopniowo znikał pod łóżkiem.

- Mike!!! - krzyknął Dale co sił w płucach. - Prędko!

Przeklinał się w myślach za to, że nie złapał za swoją torbę leżącą na podłodze po drugiej stronie łóżka... był tam przecież pistolet z wodą święconą, była strzelba... Nie, to nic by nie dało, Lawrence'a już by nie było.

I tak już go prawie nie było. Spod łóżka wystawały tylko wierzgające nogi. Boże, coś go wciąga w podłogę! Albo od razu pożera! Nogi jednak wciąż się ruszały, czyli Lawrence chyba jeszcze żył.

- Mike!!!

Ciemność zaczęła ogarniać również jego, lodowata i przenikliwa jak zimowa mgła. Tam, gdzie go dotknęła, czuł lekkie pieczenie, jakby przesunęła mu się po skórze gałązka pokrzywy. Jedna z białych rąk wykonała błyskawiczny ruch i złapała go za twarz. Kościste palce miały co najmniej dwadzieścia centymetrów długości.

Dale szarpnął się w tył, wypuścił nogi brata, bezsilnie patrzył, jak Lawrence zupełnie znika w nieprzeniknionej ciemności. Zaraz potem czarna mgła zakotłowała się gwałtowniej, białe ramiona wsunęły się w nią, a ona jakby zaczęła zapadać się w siebie. Dale rzucił się naprzód, wsadził w nią ręce, nie zważając na paraliżujący chłód i okropne mrowienie na skórze. Macał rozpaczliwie, ale niczego nie mógł znaleźć. Nagle uświadomił sobie, że trzyma ręce jakby w dziurze, poniżej poziomu podłogi. Podłogi nie było, pod łóżkiem ziała czarna pustka! Wyszarpnął ręce, pustka uformowała się w czarny okrągły otwór, który zamknął się raptownie niczym stalowa pułapka.

- Co jest? - wysapał Mike, wpadając do pokoju z torbą w jednej ręce i obrzynem w drugiej.

Dale klęczał na podłodze, szlochał i bezsilnie wskazywał pod łóżko. Mike doskoczył do niego, pochylił się, wsadził lufę w ciemność. Uderzyła o podłogę. Przesunął nią w lewo i w prawo: to samo. Deski, kłębki kurzu i otwarty komiks o Sknerusie. Dale rąbnął pięścią w podłogę raz, drugi, trzeci.

- Kurwa! Kurwa! Kurwa!

Nagle usłyszeli stłumiony krzyk. Dobiegał z dołu, tak jakby z piwnicy.

- Lawrence!

Dale poderwał się na nogi i rzucił się ku schodom.

- Zaczekaj! - Mike złapał go za ramię, przytrzymał, wetknął mu w ręce jego worek. - Złóż tę cholerną strzelbę!

- Nie możemy... nie ma czasu... Lawrence... - Dale szlochał, wyrywając się rozpaczliwie.

Rozległ się drugi krzyk, na pewno z piwnicy, ale tak jakby z większej odległości. Mike rzucił swoją broń na łóżko, chwycił Dale'a obiema rękami, potrząsnął.

- Złóż strzelbę, do jasnej cholery! Oni właśnie tego chcą: żebyś zbiegł na dół bez broni! Chcą, żebyś spanikował! Opanuj się, człowieku!

Dale zmontował strzelbę trzęsącymi się rękami. Mike wetknął za pasek dwa pistolety z wodą święconą, rzucił Dale'owi pudełko z amunicją, przewiesił krótkofalówkę przez ramię.

- No, dobrze. Teraz możemy iść.

Krzyki ucichły.

Zbiegli po schodach, przemknęli przez hall i kuchnię, otworzyli drzwi do piwnicy.

37

- Potrzebujecie nas? - zapytał Kevin przez krótkofalówkę. Obaj z Harlenem byli ubrani i gotowi do natychmiastowego wyruszenia.

- Nie. Zostańcie tam, gdzie jesteście, chyba że was wezwiemy - odparł Mike ze szczytu piwnicznych schodów. - W razie czego, dwa razy wciśniemy guzik nadawania.

- W porządku.

Chwilę potem, Mike zakończył rozmowę, w domu Stewartów zgasło światło. Wyjął z torby latarkę, Dale zaś włączył latarkę ojca, która zawsze stała na półce nad schodami. Kuchnię i cały dom spowijała głęboka ciemność; na dole, w piwnicy, ciemność była wręcz niewyobrażalna.

Coś tam skrobało i szeleściło.

Dale załadował pocisk kalibru .410, drugą lufę zostawił pustą, i zatrzasnął broń. Snop światła jego latarki tańczył na sufitowych belkach na zakręcie schodów. Szelesty i skrobania stawały się coraz głośniejsze.

- Idziemy - szepnął i ruszył w dół po stopniach. Mike podążał za nim z babciną fuzją w jednej ręce i latarką w drugiej.

Na dole cuchnęło pleśnią i wilgocią, piec wyglądał jak głowa Gorgony z grubymi wężowymi włosami. Tajemnicze odgłosy dobiegały z prawej strony, ze składziku na węgiel. Dale, niewiele myśląc wszedł tam zdecydowanym krokiem, omiótł światłem latarki niewielkie wnętrze. Nie było tam wiele do oglądania: stosik węgla pozostały po zimie, drewniana rynna prowadząca do pieca, pajęczyny pod sufitem, niska najdalsza ściana, a nad nią wolna przestrzeń łącząca składzik z niepodpiwniczoną częścią domu pod werandą. Właśnie stamtąd wydobywała się poświata - z pewnością nie można było nazwać jej światłem, przypominała raczej słaby blask fosforyzujących wskazówek zegarka. Dale podszedł bliżej, poświecił latarką. W odległości jakichś siedmiu metrów, tam gdzie powinna być kamienno-ceglana podmurówka, ział okrągły otwór o średnicy około pół metra. Właśnie on stanowił źródło tajemniczego blasku i skrobiąco-szeleszczących odgłosów.

Dale chwycił za górną krawędź niedokończonej ścianki, podciągnął się, wczołgał w wąską szczelinę i, nie zważając na pajęczyny, zaczął się czołgać w stronę otworu. Mike złapał go za kostkę.

- Puść! Muszę go znaleźć!

Mike nie tracił czasu na dyskusję, tylko gwałtownym szarpnięciem wciągnął przyjaciela z powrotem do piwnicy.

- Puszczaj! - syknął Dale, próbując się oswobodzić. - Idę za nim!

Mike chwycił go z dwóch stron za głowę, przycisnął do zimnej ściany.

- Wszyscy za nim pójdziemy, ale nie tędy. Oni tylko na to czekają. Wybierzemy inną drogę.

- Jaką? - wyjąkał Dale. Chociaż bardzo chciał, nie mógł się poruszyć.

- Bezpieczniejszą. I dotrzemy tam, dokąd go zabrali.

- To znaczy gdzie?

- Jak myślisz, dokąd prowadzi ten tunel?

Dale z wysiłkiem zwrócił głowę ku otworowi. Na południowy zachód, ukosem przez szkolne boisko, aż do...

- Old Central. Ale... Może Lawrence jeszcze żyje...

- Może. Do tej pory nikogo nie brali żywcem, tylko od razu wszystkich zabijali, ale kto wie. - Wcisnął guzik nadawania. - Kevin, Harlen, bierzcie rzeczy. Za trzy minuty spotykamy się przy dystrybutorze. Musimy się tylko przebrać.

Przeskakując po dwa stopnie, pobiegli po schodach na górę.

- Ale ja i tak pójdę za nim! - wysapał Dale.

- Pojedziesz z nimi. Tunel zostaw mnie.

Wpadli do pokoju i zaczęli pospiesznie wciągać spodnie i bluzy, nie zawracając sobie głów takimi głupstwami jak bielizna, i skarpetki.

- Przecież powiedziałeś, że oni tylko na to czekają?

- Tak, ale nie wiedzą, że weźmiemy ich w dwa ognie.

- Dlaczego ty masz iść? On jest moim bratem!

Mike westchnął ciężko.

- Zgadza się. Ale ja mam trochę więcej doświadczenia w tych sprawach.

***

Podczas wyświetlania kreskówki i dodatku pan Ashley-Montague wysączył w samochodzie jeszcze parę drinków, ale wrócił na estradę, jak tylko zaczął się film. Była to całkiem nowa produkcja, ciesząca się dużą popularnością w kinach w Peorii: „Zagłada domu Usherów” Rogera Cormana. W roli Rodericka Ushera występował co prawda beznadziejnie nijaki Vincent Price, ale film i tak pod każdym względem przewyższał większość produkcji należących do tego gatunku. Milionerowi szczególnie przypadły do gustu wszechobecne czernie i czerwienie oraz złowróżbne oświetlenie, w którym widać było wyraźnie każdy kamień i każdą cegłę rodowej siedziby Usherów.

Burza uderzyła w chwili, kiedy kończyła się pierwsza rolka filmu. Gałęzie potężnych drzew zaczęły się nagle szamotać i kołysać, papiery i inne śmieci pofrunęły w górę, nieliczni widzowie albo skulili się pod kocami, albo pobiegli szukać schronienia w domach lub samochodach. Czarne chmury nad dachem Parkside Cafe pędziły jak szalone, co jakiś czas oświetlały je nieme błyskawice. Matka milionera nazywała takie burze „wiedźmowymi”; zwykle występowały bardzo wczesną wiosną albo późną jesienią, prawie nigdy w środku lata.

Na ekranie Roderick Usher i młody gentelman, który przybył z wizytą, nieśli masywną trumnę do zarośniętej pajęczynami krypty rodzinnego grobowca. W trumnie spoczywała siostra Ushera. Pan Ashley-Montague wiedział, że dziewczyna cierpi jedynie na odziedziczoną po przodkach katalepsję, publiczność też o tym wiedziała, Poe o tym wiedział... Dlaczego nie wiedział Usher? A może wie, pomyślał Ashley-Montague. Może wie i świadomie chce pochować ją żywcem?

Nad bezkresnymi polami rozciągającymi się na południe od miasta przetoczył się łoskot pierwszego gromu; zaczął od niesłyszalnych, za to doskonale wyczuwalnych infradźwięków, by zakończyć wysokim, ogłuszającym trzaskiem.

- Czy mam przerwać, proszę pana? - zapytał Taylor, przytrzymując czapkę na głowie. Oprócz nich w parku zostały tylko cztery osoby.

Milioner ponownie spojrzał na ekran. Trumna drżała i kołysała się, uwięziona dziewczyna usiłowała się wydostać z pułapki. Cztery piętra wyżej Roderick Usher słyszał każdy dźwięk dobiegający z grobowca. Zasłonił uszy rękami i krzyknął coś, co utonęło w huku kolejnego grzmotu.

- Nie - powiedział Ashley-Montague. - Rolka już się prawie kończy. Zaczekajmy jeszcze chwilę.

Tyler skinął głową, nawet nie starając się ukryć niezadowolenia, i szczelniej otulił się marynarką.

- Denissss... - Szept dobiegał z krzaków rosnących przed estradą. - Deniiiiiisssss...

Milioner zmarszczył brwi i podszedł do barierki. Nikogo nie zobaczył, choć szczerze mówiąc, w ciemności i przy szalejącym wietrze w ogóle niewiele było widać.

- Kto tam? - warknął.

Nikt w Elm Haven nie ośmieliłby się zwracać do niego po imieniu. Takich osób w ogóle było bardzo niewiele.

- Deniiissss...

Brzmiało to tak, jakby wiatr szeptał w krzewach. Ashley-Montague nie miał najmniejszego zamiaru tam schodzić. Odwrócił się i pstryknął palcami na Tylera.

- Ktoś tam robi sobie żarty. Daj mu nauczkę.

Tyler skinął głową, po czym zbiegł po schodkach. Był znacznie starszy niż na to wyglądał. Podczas drugiej wojny światowej dowodził brytyjskim oddziałem komandosów, specjalizującym się w przeprowadzaniu akcji dywersyjnych za nieprzyjacielskimi liniami w Birmie. Po wojnie razem z rodziną popadł w tarapaty finansowe, do czasu kiedy pan Dennis Ashley-Montague uczynił go swoim szoferem i gorylem.

Na targanym gwałtownymi podmuchami wiatru ekranie Vincent Price wykrzykiwał, że jego siostra żyje, żyje, żyje! Młody mężczyzna chwycił lampę i popędził w dół po kamiennych schodach.

Na niebie eksplodowała pierwsza błyskawica; przez chwilę całe miasto było skąpane w przeraźliwie jaskrawym blasku. Zaraz potem rozległ się przeraźliwy huk grzmotu. Ostatni widzowie uciekli w popłochu. Na parkingu została tylko czarna limuzyna. Ashley-Montague ponownie zbliżył się do balustrady. Na policzkach poczuł pierwsze, zimne i twarde krople deszczu.

- Daj spokój, Tyler. Zbieraj sprzęt i...

Najpierw zauważył zegarek. Złoty rolex Tylera błysnął w świetle kolejnej błyskawicy, Wciąż znajdował się na ręce kierowcy; ręka leżała na kawałku odkrytej ziemi między krzakami i estradą... Tylko ręka, nic więcej. W ziemi tuż obok ział szeroki otwór, z którego dobiegały jakieś niepokojące odgłosy.

Milioner cofał się powoli, aż wreszcie oparł się o balustradę po przeciwnej stronie estrady. Otworzył usta do krzyku, ale uświadomił sobie, że jest zupełnie sam. Main Street była pusta jak o trzeciej nad ranem, Hard Road nie jechał ani jeden samochód. Mimo to zawołał o pomoc, ale bijące niemal bez przerwy pioruny całkowicie go zagłuszyły. Błyskawice oświetlały czarne, kłębiące się chmury, wiatr z każdą chwilą coraz bardziej przybierał na sile. Spojrzał w kierunku odległego o piętnaście metrów samochodu. Gałęzie drzew tańczyły jakiś szaleńczy taniec; jedna z nich złamała się z trzaskiem i wylądowała na parkowej ławce.

To chce, żebym pobiegł do samochodu.

Nie ruszył się z miejsca. Najwyżej zmoknie, i co z tego? Taka burza nie może trwać wiecznie. Wcześniej czy później ktoś się zatrzyma - może nawet szeryf albo konstabl - żeby sprawdzić, dlaczego projekcja wciąż trwa przy takiej pogodzie. Na ekranie młoda kobieta o bladej twarzy i zakrwawionych palcach, w poszarpanym całunie, biegła korytarzami starego domostwa. Vincent Price krzyczał niemal bez przerwy.

Tuż przed nogami Ashley-Montague'a drewniana podłoga estrady wybrzuszyła się nagle, po czym pękła z trzaskiem mogącym się równać z hukiem uderzających wokoło piorunów. Milioner zdążył krzyknąć tylko jeden jedyny raz, a zaraz potem potężna paszcza o dwudziestocentymetrowych zębach chwyciła go za nogi i wciągnęła do otworu.

Na ekranie było widać dom Usherów w całej okazałości, oświetlony blaskiem błyskawic bez porównania mizerniejszych od tych, które co chwila eksplodowały nad dachem Parkside Cafe.

***

- Plan jest taki: - powiedział Mike. Zgromadzili się obok dystrybutora przy szopie. Wrota były otwarte, kłódka zdjęta z pompy. Dale napełniał benzyną butelki po coli, ale przerwał na chwilę i uniósł głowę. - Dale i Harlen jadą do szkoły. Wiecie, jak wejść do środka?

Dale pokręcił głową.

- Ja wiem - odezwał się Harlen.

- W porządku. Zaczniecie od piwnicy. Postaram się was tam znaleźć. Jeśli będę gdzie indziej, zawołam. Jeśli nie będę mógł, musicie szukać sami.

- Kto bierze radia? - zapytał Harlen.

Pozbył się już temblaka, ale gipsowy opatrunek wciąż jeszcze tkwił na jego lewym ramieniu. Mike wręczył mu krótkofalówkę.

- Ty i Kevin. Kevin, wiesz, co masz robić?

Chłopiec skinął głową, po czym natychmiast nią pokręcił.

- Naprawdę chcesz ją napełnić całą?

Mike w milczeniu napełniał kieszenie amunicją kalibru .410.

- Ale dlaczego? - nie dawał za wygraną Kevin. - Przecież zamierzałeś tylko polać drzwi i okna...

- To by nic nie dało - odparł Mike. - Cysterna ma być pełna po brzegi. Jeśli nie da się inaczej, wjedziemy nią do środka przez te drzwi.

Wskazał na północną ścianę budynku. Wiatr przybrał na sile, błyskawice raz po raz rozdzierały czarną zasłonę chmur, potężne wiązy kołysały się i groźnie wymachiwały gałęziami.

Kevin wybałuszył na niego oczy.

- Niby jak, jeśli wolno spytać? Przecież tam jest cztery albo pięć stopni. Nawet gdyby cysterna zmieściła się w drzwi, to na pewno nie wjedzie po schodach!

Mike spojrzał na Dale'a i Harlena.

- Pamiętacie te stare wielgachne dechy, które od zeszłego roku leżą przy śmietniku?

Harlen skinął głową.

- Jasne. Przecież parę tygodni temu mało się na nie nie nadziałem.

- Świetnie. Zanim wejdziecie do środka, ułożymy z nich na schodach coś w rodzaju podjazdu.

- „Coś w rodzaju podjazdu”, dobre sobie! - Kevin spojrzał na czterotonową ciężarówkę ojca. Błyskawice odbijały się w potężnej cysternie ze stali nierdzewnej. - Was chyba wszystkich pogięło... - wymamrotał nie bardzo wiadomo do kogo.

- Idziemy. - Dale ruszył w stronę starej szkoły. - Idziemy!

Matka jeszcze nie przyjechała; w tej części miasta zgasły wszystkie światła. Tylko Old Central zdawała się emanować tę samą trupią poświatę, która pozostawała na jakiś czas w chmurach po każdej błyskawicy. Mike klepnął w ramię najpierw Harlena, potem Kevina, a następnie potruchtał ku domowi Dale'a. Dale przystanął po drugiej stronie ulicy i obejrzał się na przyjaciela. Do Mike'a dotarł jedynie strzęp okrzyku. Było to „Powodzenia!” albo „Do widzenia!”.

Pomachał Dale'owi, a następnie wszedł do domu Stewartów i skierował się prosto do piwnicy.

***

Dale czekał mniej więcej pół minuty, a następnie wrócił biegiem na podwórko.

- Idziesz, czy nie?

Harlen buszował w szopie.

- Kevin mówił, że gdzieś tu powinna być lina... O, jest. - Zdjął dwa spore zwoje z gwoździ wbitych w poprzeczne belki. - Powinno być co najmniej po dziesięć metrów w każdym.

Założył je sobie jak bandoliery. Dale prychnął ze zniecierpliwieniem, odwrócił się na pięcie i pobiegł, nie interesując się tym, czy Harlen podąża za nim. Gdzieś tam, w starej szkole, był jego brat.

- Na cholerę ci ta lina? - zapytał, kiedy Harlen jednak dogonił go po kilkunastu metrach.

- Jeśli naprawdę mamy tam wejść, to chcę mieć pewność, że uda mi się wyjść, i to nie w taki sposób jak ostatnim razem!

Dale tylko wzruszył ramionami.

Wokół nich spadały na ziemię połamane przez wichurę gałęzie. Trawa na boisku falowała jak szalona, tworząc przedziwne, przenikające się i krzyżujące wzory.

- Spójrz... - szepnął Harlen.

Bruzdy były już dosłownie wszędzie, wiły się, zakręcały, łączyły i rozdzielały. Dale wydobył zza paska pistolet na wodę. Czuł się jak kretyn, niemniej przypiął latarkę do paska i szedł dalej naprzód, z plastikową zabawką w jednej ręce i dwururką w drugiej.

- Masz tę magiczną wodę Mike'a? - zapytał szeptem Harlen.

- Święconą.

- Wszystko jedno. Masz?

- Mam.

Musieli się mocno pochylić, żeby pokonać przeciwny wiatr.

Zielonawe błyskawice oświetlały niebo wypełnione kipielą czarnych obłoków. Grzmoty przetaczały się od horyzontu po horyzont jak salwy armatnie.

- Jeśli się rozpada, z planu Kevina wyjdą nici.

Dale nie odpowiedział. Minęli północne wejście, dotarli pod zabite deskami okna. Wiatr zerwał deski z witrażowego okna nad samym wejściem, ale znajdowało się za wysoko, żeby z niego skorzystać, potruchtali więc dalej, minęli północnowschodni narożnik i śmietnik, przy którym Jim leżał nieprzytomny przez dziesięć godzin, zanurzyli się w cień po północnej stronie ogromnego budynku.

- Są deski! - wysapał Harlen. - Musimy je ułożyć na schodkach, tak jak powiedział Mike.

- Pieprzę je - warknął Dale. - Pokaż mi lepiej to wejście, o którym mówiliście.

Harlen stanął jak wryty.

- Słuchaj, to może być bardzo ważne...

- Pokaż mi je!

Dale, prawie nie zdając sobie z tego sprawy, skierował lufę strzelby w stronę kolegi. Harlen uświadomił sobie, że jego rewolwer tkwi za paskiem, pod zwojami liny.

- Posłuchaj... Dobrze wiem, że martwisz się o brata, i zwykle mam w nosie czyjeś rozkazy, ale tym razem Mike chyba ma rację. Pomóż mi ułożyć te deski, a ja zaraz potem pokażę ci, którędy wejść do środka.

Dale miał ochotę krzyczeć z rozpaczy i wściekłości, ale bez słowa odłożył strzelbę i złapał za koniec ogromnej, ciężkiej deski. Pochodziły z rozebranej w ubiegłym roku wielkiej szkolnej werandy. Od tego czasu nasiąknęły wilgocią i stały się jeszcze cięższe. Przeniesienie ośmiu sztuk i ułożenie ich na schodkach zajęło chłopcom pięć minut.

- Wątpię, czy po tym czymś wjechałby nawet motocykl - powiedział Dale. - Mike chyba oszalał.

Harlen wzruszył ramionami.

- Obiecaliśmy, że to zrobimy, i dotrzymaliśmy słowa. A teraz wchodzimy do środka.

Strzelba Dale'a czekała na niego tam, gdzie ją zostawił. Z wyjątkiem krótkich chwil podczas eksplozji błyskawic, po tej stronie budynku było całkiem ciemno. Tylko górne piętra szkoły zdawały się jarzyć fosforyzującym blaskiem.

- Tędy! - szepnął Harlen. Wszystkie piwniczne okienka były nie tylko zasłonięte siatką, ale także zabite deskami. Harlen zatrzymał się przy tym, które znajdowało się najbliżej południowo-zachodniego narożnika budynku, bez trudu oderwał spróchniałą deskę, kopnął przerdzewiałą siatkę. Odpadła z jednej strony, nie stawiając żadnego oporu. - Obluzowaliśmy ją kiedyś z Gerrym Daysingerem, kiedy nie mieliśmy nic do roboty - wyjaśnił Harlen. - Pomóż mi.

Dale ponownie oparł strzelbę o ścianę, razem z Harlenem chwycił za siatkę i odgiął ją bez większego trudu. Harlen usiadł na niskim murku, wpuścił nogi do studzienki, kopnięciem wybił najpierw jedną małą szybkę, potem drugą i trzecią. Drewniane listewki również rozsypały się w drzazgi. Kilka sekund później połowa okna stała otworem.

- Pan pierwszy, jeśli łaska - zwrócił się Harlen do Dale'a, który natychmiast chwycił strzelbę i wsunął się nogami naprzód do środka. Lewą stopą wymacał grubą, biegnącą wzdłuż ściany rurę, stanął na niej i zeskoczył na podłogę.

Harlen wgramolił się zaraz za nim. Kolejna błyskawica wyłowiła z ciemności plątaninę rur i wielki stół warsztatowy. Dale odpiął latarkę od paska, wetknął tam natomiast pistolet na wodę.

- Włącz ją, na litość boską! - syknął Harlen.

Dale posłusznie włączył latarkę. Znajdowali się w kotłowni; nad głową mieli plątaninę rur, wzdłuż ścian stały rzędem metalowe, cylindryczne zbiorniki na wodę. Wszędzie dokoła czaiły się rozedrgane cienie.

- Idziemy - szepnął Dale, świecąc wzdłuż lufy strzelby. Żałował teraz, że zabrał tylko amunicję mniejszego kalibru, ale było już za późno.

Ostrożnie, krok za krokiem, ruszył przed siebie.

***

- Niech to szlag trafi! - wymamrotał Kevin Grumbacher. Prawie nigdy nie przeklinał, ale tym razem nic nie szło jak należy.

Tamci zostawili go samego, a on znajdował się na najlepszej drodze do tego, żeby zniszczyć cysternę ojca, a zarazem podstawę bytu całej rodziny. Czuł się okropnie, napełniając cysternę benzyną. Zdawał sobie sprawę, że choćby potem nie wiadomo jak starannie czyścił ją i płukał, nie zdoła całkowicie usunąć zapachu paliwa i pierwszy ładunek mleka przypuszczalnie będzie do niczego. Być może pomogłaby wymiana węży, ale te z pewnością kosztowały potwornie dużo.

Pojawiło się jeszcze jedno niebezpieczeństwo: w związku z awarią elektryczności nie działała klimatyzacja, co oznaczało, że rodzice śpiący w usytuowanej w piwnicy sypialni mogli się niebawem obudzić - tym bardziej, że pioruny waliły coraz głośniej. Ojciec miał co prawda mocny sen, ale matka bała się burzy i często chodziła wtedy po domu. Najlepiej by było, gdyby udało mu się wyprowadzić ciężarówkę z szopy bez uruchamiania silnika. Oczywiście, nie mógł nawet marzyć o wypchnięciu kolosa, ale korzystając z tego, że pojazd stał na lekkim spadku, wrzucił luz, zwolnił ręczny hamulec i pozwolił ciężarówce dotoczyć się do pompy. Ponownie zaciągnął hamulec, wysiadł i podłączył przewód do gniazdka.

Dopiero wtedy przypomniał sobie, że nie ma prądu. Pięknie. Po prostu pięknie.

Co prawda, w głębi szopy stał spalinowy generator, ale, narobiłby pewnie więcej hałasu niż dziesięć silników ciężarówek. Mimo to Kevinowi nie pozostało nic innego jak zaryzykować. Podłączył co trzeba, nalał do gaźnika odrobinę paliwa z bańki, szarpnął za sznur. Udało mu się uruchomić generator za trzecim razem. Nawet nie jest taki strasznie głośny, pomyślał z wisielczym humorem. Najwyżej jak dziesięć gokartów w wielkiej blaszanej beczce. Mimo to drzwi domu nie otworzyły się z trzaskiem i ojciec nie wybiegł na podwórze w rozwianym szlafroku i z obłędem w oczach.

Jeszcze nie.

Przymknął szarpane wiatrem wrota szopy, otworzył zamykaną na klucz klapkę wlewu do zakopanego w ziemi ogromnego zbiornika i sprawdził trzymetrową tyczką poziom paliwa; zbiornik był prawie pełen. Następnie odczepił gruby gumowy wąż, jeden koniec przymocował do zaworu w górnej części cysterny, drugi zaś spuścił do zbiornika.

Burza coraz bardziej przybierała na sile. Wichura próbowała powyrywać z korzeniami rosnące przy domu brzozy i topole, błyskawice raz po raz zalewały świat potokami jaskrawego elektrycznego światła. Kevin przekręcił włącznik; wąż natychmiast napiął się i pogrubiał. Kevin zacisnął powieki, usłyszawszy, jak pierwsze litry paliwa wpadają do sterylnego wnętrza cysterny. Wybaczcie, dzieciaki, ale wasze mleczko będzie przez jakiś czas cuchnęło benzyną... Tak, ojciec na pewno go zabije, bez względu na wszystko. Rzadko wpadał w gniew, ale jeśli coś takiego się zdarzyło, ogarniała go ślepa furia wprawiająca w przerażenie każdego, kto znalazł się wtedy w pobliżu.

Otworzył oczy, mrużąc powieki, spojrzał w stronę szkoły. Dale i Lawrence zniknęli za narożnikiem budynku, Mike był już w piwnicy Stewartów. Kevin poczuł się bardzo samotny. Dwieście litrów na minutę. W zbiorniku jest pewnie z trzy tysiące litrów, mniej więcej połowa pojemności cysterny. Piętnaście minut tankowania. Ojciec na pewno się obudzi.

Sześć minut później, wsłuchując się w monotonne terkotanie generatora i wciąż narastający ryk burzy, obejrzał się za siebie i dostrzegł zmarszczki na szkolnym boisku. Wyglądały jak kilwater pozostawiany w wodzie przez płetwy grzbietowe dwóch rekinów - tyle że to nie był ocean, lecz suchy ląd. Coś przebijało się przez ziemię płytko pod jej powierzchnią, kierując się w stronę ulicy, domu i stojącej przy dystrybutorze cysterny. Dwa ślady, dwa wybrzuszenia sunące szybko ku niemu.

Bardzo szybko.

38

Mniej więcej po dziesięciu metrach tunel znacznie się rozszerzył; miał teraz co najmniej osiemdziesiąt centymetrów średnicy i Mike czołgał się bez najmniejszego trudu - nie to co na początku, kiedy każdy ruch w ciasnej przestrzeni kosztował go mnóstwo wysiłku. Bruzdowane ściany tunelu były bardzo twarde, pokryte jakąś szarawą substancją o konsystencji zastygłego kleju modelarskiego. Przywodziły mu na myśl ślady traktorowych opon albo gąsienic buldożera w zaschniętym błocie. Pełzło mu się równie łatwo jak przez betonowe przepusty pod szosą - tyle że trwało to nieporównywalnie dłużej.

Starał się nie zwracać uwagi na paskudny smród. W blasku latarki ściany tunelu połyskiwały czerwono, nasuwając skojarzenia z jakimś potwornie długim, prowadzącym do samego piekła jelitem. Z minuty na minutę coraz bardziej bolały go łokcie i kolana, ale o tym również starał się nie myśleć, odmawiając po cichu Zdrowaś Mario na zmianę z Ojcze Nasz. Żałował, że nie wziął ze sobą ostatniego kawałeczka hostii.

Tunel zakręcał to w prawo, to w lewo, czasem się wznosił, czasem zaś opadał. Akurat w tej chwili prowadził w dół. Mike dwukrotnie mijał skrzyżowania z innymi tunelami, zatrzymywał się, świecił w nie latarką, nasłuchiwał, a następnie ruszał dalej. Nie miał pewności, czy „jego” tunel jest najświeższy, ale na pewno najmocniej w nim śmierdziało.

Przed każdym zakrętem spodziewał się ujrzeć za chwilę blokujące mu drogę zwłoki Lawrence'a Stewarta - być może same kości ze strzępami ciała, a może coś jeszcze gorszego. Gdyby tak się stało, przynajmniej mógłby zawrócić i powiedzieć reszcie, że nie ma sensu pchać się nocą do Old Central, ale ponieważ na nic na razie nie natrafił, pełzł wciąż naprzód głównym tunelem, a w każdym razie tym, co uważał za główny tunel. Wydawało mu się, że szoruje łokciami i kolanami po szorstkim betonie. Snop światła z latarki padał na czerwonawe ściany, wydobywając z ciemności to dwadzieścia metrów, to znów dwadzieścia centymetrów tunelu, zależnie od tego, czy Mike znajdował się akurat na początku, czy przy końcu prostego odcinka.

Wetknięty za pasek pistolet na wodę zaczął przeciekać. Mike czuł się jak kretyn. Walczyć z potworami? Proszę bardzo. Ale dlaczego w mokrych gatkach? W końcu, zirytowany, wyciągnął pistolet zza paska i wziął go w zęby. Lepsza mokra broda niż podejrzana plama na spodniach.

Tunel ponownie skręcił ostro w prawo i zaczął gwałtownie opadać. Mike zsuwał się, hamując szeroko rozstawionymi łokciami. Już prawie dotarł na sam dół, kiedy nagle poczuł lekkie drżenie ziemi.

Kiedyś, dawno temu, razem z Dale'em przyglądali się zabawie w Oak Hill, aż w końcu, trochę znudzeni, wybrali się na nocną przechadzkę oświetlonymi księżycowym blaskiem torami kolejowymi. W pewnej chwili wyczuli pod stopami drżenie szyn; w ten sposób uprzedzały o tym, że nadjeżdża nocny ekspress kursujący między Galesburgiem i Peorią. Teraz było podobnie, tyle że wibracja miała znacznie większe natężenie. Czuł ją w kościach rąk i nóg, w czaszce, w zębach. Chwilę potem poczuł również smród.

W pierwszym odruchu chciał wyłączyć latarkę, ale doszedł do wniosku, że to nie ma najmniejszego sensu. Tamci i tak doskonale go widzieli, dlaczego więc on nie mógłby ich zobaczyć? Leżał nieruchomo z latarką pod brodą, fuzją babci w prawej ręce i pistoletem na wodę w lewej. Wcześniej wydobył z kieszeni kilka sztuk amunicji i zawinął je w mankiet krótkiego rękawa, żeby mieć je pod ręką.

Wibracja potężniała, zdawała się docierać ze wszystkich stron naraz. Mike'a ogarnęła panika; wyobraził sobie, że lada chwila coś wtargnie do tunelu za jego plecami i chwyci go, zanim zdoła się odwrócić i strzelić. Bał się tak bardzo, że zaczęło mu się zbierać na mdłości, lecz zaraz potem wyczuł, że źródło wstrząsów , znajduje się z przodu, przed nim.

Leżał więc i czekał.

Stwór wyłonił się zza zakrętu jakieś cztery metry przed nim. Był dużo okropniejszy, niż Mike się spodziewał. Niewiele brakowało, żeby zsikał się w spodnie; walka o to, żeby zapanować nad zwieraczami, pomogła mu przynajmniej częściowo otrząsnąć się z szoku. Nie jest tak źle, powtarzał sobie w duchu. Nie jest tak źle.

Było.

Ujrzał przed sobą połączenie węgorza, który uciekł im kiedyś z łódki, z minogiem o paszczy najeżonej setkami zębów i z robakiem wielkości ogromnej rury ściekowej z dziesiątkami wijących się wyrostków wzdłuż segmentowego ciała. Snop światła z latarki padł na szaroróżowe cielsko o półprzezroczystej skórze, pod którą pulsowały naczynia krwionośne. Ani śladu oczu, tylko zęby, zęby i jeszcze raz zęby.

Stwór znieruchomiał na sekundę albo dwie, a potem z niesamowitą szybkością rzucił się do ataku.

Mike najpierw nacisnął spust zabawkowego pistoletu, zobaczył cienki strumyk wody, usłyszał syk, kiedy zetknęła się z cielskiem potwora, i uświadomił sobie, że przeciwnik jest za duży, że taka ilość wody święconej nie zdoła go powstrzymać, że za chwilę będzie za późno. Wystrzelił z obrzyna.

Huk zupełnie go ogłuszył.

Złamał broń, wyrzucił łuskę, wsunął następny ładunek, zatrzasnął, ponownie nacisnął spust.

Potwór zatrzymał się... Musiał się zatrzymać... Gdyby tak się nie stało, już by go pożarł. Latarka świeciła w bok, na ścianę tunelu. Mike załadował ponownie, poprawił ją lewą ręką, poświecił do przodu.

Rzeczywiście, gigantyczny robal zatrzymał się niespełna dwa metry od niego. Miał poharataną paszczę i liczne rany w przedniej części ciała, z których sączyła się jakaś szarozielona substancja. Wyglądało na to, że nie stała mu się żadna większa krzywda, że jest raczej zaskoczony i zaintrygowany, niż przerażony.

- Pieprz się! - wrzasnął Mike, rezygnując ze zdrowasiek, i wypalił ponownie, potem jeszcze raz, i jeszcze. Zostało mu jakieś dziesięć sztuk amunicji. Przekręcił się na bok, sięgnął do kieszeni.

Minogowaty stwór wycofał się za zakręt tunelu.

Wciąż krzycząc przeraźliwie, odpychając się od twardej jak skała ziemi zakrwawionymi kolanami i łokciami, Mike popełzł za nim.

***

- Gdzie jesteśmy? - zapytał szeptem Dale.

Wyszli z kotłowni do wąskiego krętego korytarzyka, który doprowadził ich do nieco szerszego, ten zaś ponownie do wąskiego. Pod sufitem biegły grube rury, wzdłuż ścian stały stare szkolne ławki, popsute tablice, walały się rozmaite pudła i kartony. Jednak najwięcej było pajęczyn.

- Nie mam pojęcia - odparł również szeptem Harlen. Obaj chłopcy mieli włączone latarki. Kręgi światła tańczyły po ścianach, suficie i podłodze jak ogarnięte demencją owady. - W tej części piwnicy urzędował van Syke. Nigdy tu nie wchodziliśmy.

Mijali liczne, pozamykane na głucho drzwi, jakieś klapy w ścianach i podłodze. Z rur kapała woda. Dale'a zaczęło ogarniać przekonanie, że już nie wydostaną się z tego labiryntu, że nigdy nie dotrą do doskonale znanej części piwnicy, w której mieściły się szatnie i toalety.

Wyszli zza kolejnego zakrętu. Dale'owi zdrętwiał już kciuk, którym na wszelki wypadek przytrzymywał odwiedziony kurek dwururki. Bał się, że lada chwila przestrzeli sobie nogę. Harlen szedł z wyciągniętymi obiema rękami: w lewej, tej w gipsie, trzymał latarkę, a w prawej rewolwer. Wyglądał jak strach na wróble zmierzający chwiejnym krokiem nie wiadomo dokąd i po co.

W piwnicy wcale nie było cicho. Do uszu Dale'a docierały trzaski, poskrzypywania i szelesty, rurami niosły się głuche echa i zawodzenie. Grube ściany zdawały się zbliżać i oddalać, jakby były poddawane z zewnątrz zmiennemu, potężnemu naciskowi.

- A niech mnie... - wyszeptał Harlen, kiedy minęli kolejny zakręt.

Znajdowali się w głównym korytarzu piwnicy. Dale rozpoznał go bez trudu - przez minione lata bywał tu przecież niezliczoną ilość razy. Prowadzące na parter schody powinny być najwyżej dwadzieścia metrów stąd.

Powinny.

Z rur zwisały ogromne szare stalaktyty, ściany pokrywało coś w rodzaju cienkiej warstwy zielonkawego oleju, na podłodze piętrzyły się stosy jakiejś szarej substancji, przywodzące na myśl skojarzenia z resztkami wielkich, prawie całkowicie stopionych świec. Nie to jednak wywołało komentarz Harlena; w ścianach dosłownie roiło się od okrągłych otworów. Niektóre miały niespełna pół metra średnicy, inne sięgały niemal od sufitu do podłogi. Wypełnione słabą fosforyzującą poświatą tunele rozbiegały się we wszystkie strony. Nawet gdyby chłopcy wyłączyli latarki, i tak wszystko by dokładnie widzieli.

Oczywiście ich nie wyłączyli.

- Patrz.

Harlen otworzył drzwi z napisem BOY'S. Wnętrze wyglądało tak, jakby przeszedł przez nie tajfun: kabiny były zmiażdżone, urynały i sedesy powyrywane, rury kanalizacyjne i wodociągowe wyszarpnięte ze ścian i poskręcane jak druciki. U sufitu wisiały szare stalaktyty, na podłodze piętrzyły się stosy czegoś szarego i oślizgłego, między powyginanymi rurami wisiały jakby pajęczyny utkane z pasemek bezwłosego ciała. Okrągła dziura w ścianie po lewej stronie miała co najmniej dwa i pół metra średnicy, zionęło z niej smrodem stęchłej ziemi i zgnilizny. W ścianach i suficie ziało jeszcze kilka mniejszych otworów.

- Chodźmy stąd - szepnął Harlen.

- Mike powiedział, że tu się spotkamy.

- Mike może tu nigdy nie dotrzeć! - syknął Harlen. - Szukamy twojego brata i spadamy.

Dale wahał się tylko sekundę.

Na schody wchodziło się przez uchylne drzwi. Prawe skrzydło zostało częściowo wyrwane i wisiało krzywo na jednym zawiasie. Dale wychylił się ostrożnie przez szczelinę, poświecił latarką. Po stopniach spływała gęsta, ciemna ciecz, przesączała się pod drzwiami i tworzyła powiększającą się kałużę na podłodze. Powierzchnia cieczy zdawała się leciutko pulsować.

Dale odetchnął głęboko dwa albo trzy razy, odepchnął drzwi na bok i ruszył w górę. Miał wrażenie, że idzie po nie zastygniętym do końca kleju. Ciecz była brązowo-czerwona, zbyt gęsta na wodę, zbyt gęsta nawet na krew. Przypominała konsystencją olej silnikowy albo przekładniowy, a śmierdziała jak kocie siki. Dale wyobraził sobie przykucniętego nad ich głowami ogromnego kota wielkości dwupiętrowego budynku i parsknął histerycznym śmiechem. Harlen natychmiast zgromił go wzrokiem.

- Mike na pewno nas znajdzie - powiedział Dale, nic sobie nie robiąc z tego, czy ktoś go słyszy, ale, szczerze mówiąc, wcale nie był pewien, czy Mike jeszcze żyje.

***

Dwie przecznice na południe od Old Central, po drugiej stronie opustoszałej, pogrążonej w ciemności Main Street, na parkingu ciągnącym się wzdłuż parku stała samotna czarna limuzyna. Ustawiony na estradzie projektor wciąż działał, podłączono go bowiem do awaryjnego obwodu straży pożarnej. Wielką dziurę w podłodze można było dostrzec jedynie z bliska. Wielki konar spadł na głośniki i zmiażdżył je doszczętnie, zamieniając film dźwiękowy w niemy.

Wichura częściowo oderwała płócienny ekran od ściany Parkside Cafe; trzepotał teraz wściekle, wydając odgłosy jak działko szybkostrzelne. Mężczyzna i kobieta miotali się w jakichś lochach. Ujęcie zmieniło się, pokazując wnętrze pokoju, w którym czerwona zasłona właśnie zajęła się ogniem od przewróconego kandelabra. Płomienie rozprzestrzeniały się błyskawicznie, w krótkim czasie sięgając sufitu.

Kobieta otworzyła usta do krzyku, lecz w parku słychać było jedynie trzepot mokrego płótna, wycie wiatru i łoskot piorunów.

Hard Road przemknęła półciężarówka z włączonymi wycieraczkami, choć deszcz jeszcze tam nie dotarł. Kierowca nie zwolnił, chociaż znak ograniczający prędkość do czterdziestu kilometrów na godzinę był doskonale widoczny w blasku błyskawic. W tym samym blasku można było dostrzec ścianę nieprzeniknionej czerni zbliżającej się do Elm Haven od południa z prędkością galopującego konia - nikt jednak nie patrzył w tę stronę. Na poszarpanym ekranie niemal trójwymiarowe płomienie pożerały dom Usherów.

***

Kevin wskoczył na potężny zderzak cysterny, złapał krótkofalówkę i wcisnął guzik nadawania. Nikt nie odpowiedział.

- Hej, Dale! Zdaje się, że coś się zbliża! - krzyknął do mikrofonu, ale z głośnika dobiegały jedynie szumy i trzaski.

Rzeczywiście, coś się zbliżało. Bruzdy świeżo wzruszonej ziemi właśnie zniknęły pod asfaltem Depot Street. Jak rekiny, które na chwilę dały nurka trochę głębiej, pomyślał Kevin. Ściskał oburącz ciężkiego ojcowskiego colta model .45. Zarepetował go i z palcem na spuście czekał, aż bruzdy pojawią się po tej stronie ulicy.

Minęła minuta... Półtorej... Wciąż nic się nie działo i nic nie było słychać - naturalnie jeśli nie liczyć łoskotu piorunów, zawodzenia wiatru i monotonnego terkotania generatora. Kevin obejrzał się szybko za siebie, obrzucił spojrzeniem węża i pompę, uznał, że wszystko odbywa się jak należy i że nie ma potrzeby schodzić ze zderzaka. Sekundę później jeden gigantyczny robal wyprysnął spod ziemi dwa metry na prawo od ciężarówki, drugi z takim samym impetem pojawił się na podjeździe. Mignęła okrągła szeroko rozwarta paszcza z niezliczonymi zębami, krótkie, wijące się macki, oślizgła skóra. Kevin wycelował broń, ale nie strzelił. Mein Gott! Trząsł się cały jak w febrze.

Ten na podjeździe wzniósł się na metr albo dwa, opadł z impetem i zaczął się błyskawicznie zanurzać w ziemię. A jeśli trafi na zbiornik? Chłopiec wspiął się na cysternę, ponownie nacisnął guzik nadawania.

- Dale! Harlen! Słyszycie mnie? Pomocy!

Nic, tylko szum i trzaski.

Przeskoczył na dach szoferki, położył się na brzuchu, otworzył drzwi po stronie pasażera. W środku powinno być bezpieczniej, a poza tym nie będzie tam tak wiało.

Robal pojawił się półtora metra z boku i rzucił się z impetem w stronę ciężarówki. Najeżona zębami paszcza zdawała się mieć średnicę większą od średnicy jego ciała. Rąbnął w drzwi z taką siłą, że czterotonowy pojazd aż zakołysał się gwałtownie. Kevin przeturlał się po dachu kabiny w przeciwną stronę, byle dalej od napastnika. Miał szeroko otwarte usta, lecz nie wydobywał się z nich krzyk, tylko pojękiwanie. Ześlizgnął się z krawędzi i byłby runął na ziemię, gdyby nie to, że w ostatniej chwili uczepił się końcami palców rynienki dachowej. Uderzył nogami w próg i zawisł, wytężając wszystkie siły. Krótkofalówka potoczyła się po trawie.

Drugi robal wyłonił się w odległości około pięciu metrów, po czym błyskawicznie ruszył w jego stronę, wzbijając fontanny ziemi. Kevin dostrzegł kątem oka, jak krótkofalówka przetacza i się jeszcze dalej, odepchnięta przez obłe cielsko, nadludzkim wysiłkiem podkulił nogi i wciągnął je na maskę. Robal grzmotnął w drzwi co najmniej z taką samą siłą jak pierwszy, a następnie cofnął się, unosząc rozdziawioną paszczę na dwa metry nad ziemię niczym kobra szykująca się do ponownego ataku. Kevin, rozciągnięty jak długi na masce, trzymał się kurczowo dolnej krawędzi przedniej szyby. Zerknąwszy w lewo, ujrzał pierwszego stwora pędzącego wprost na niego. Nastąpiło kolejne, potężne uderzenie, posypało się szkło, ciężarówka zakołysała się, a w prawych drzwiach pojawiło się głębokie wgniecenie.

Korzystając z chwilowej przerwy w atakach, chłopiec pospiesznie wgramolił się na dach, przeskoczył na cysternę, rzucił się naprzód i chwycił oburącz wypukłości z klapą, pod którą znajdował się główny otwór wlewczy. Wypolerowana powierzchnia była tak śliska, że nogi zjechały mu na prawą stronę. Robal natychmiast rzucił się ku nim z otwartą paszczą, Kevin odruchowo podkulił nogi, owionął go potworny, trupi smród, nastąpiło kolejne uderzenie, tym razem w cysternę.

- Bierz go! - przedarł się przez wiatr czyjś głos.

Przy wrotach szopy stała Cordie Cooke. Wiatr oblepił jej ciało. szmacianą sukienką, targał burym materiałem jak flagą. Cordie spuściła ze skórzanej smyczy ogromnego czarnego psa, który natychmiast trzema susami pokonał dziesięć metrów dzielące go od najbliższego robala. Zanim go dopadł, nastąpił kolejny atak; Kevin przerzucił nogi na drugą stronę, po tej zaś, gdzie jeszcze przed chwilą zwisały, w gładkim boku cysterny pojawiło się wyraźne. zagłębienie. Robal cofnął się, pozostawiając po sobie śliski, śluzowaty ślad; ułamek sekundy później pies z impetem wylądował na jego grzbiecie. Stwór wygiął się w kabłąk i dał nura pod ziemię. Pies zeskoczył, przebiegł kilka metrów i rzucił się ponownie na przeciwnika, gdy tylko ten wyłonił się spod ziemi.

- Chodź tu! - krzyknął Kevin. - Prędko!

Cordie podbiegła do samochodu i wskoczyła na błotnik. Z pewnością by spadła, gdyby nie złapał ją za rękę i nie wciągnął na górę. Pierwszy robal rąbnął z ogromną siłą w cysternę zaledwie dwadzieścia centymetrów od jej gołych nóg, opadł na trawę z psem wczepionym zębami w grzbiet. Drugi stwór okrążał ciężarówkę w pewnej odległości, jakby nabierał rozpędu. Niespodziewanie pierwszy zatrzymał się, zgiął się wpół, sięgnął wstecz i chwycił psa w uzębioną paszczę. Pies wydał przeraźliwy skowyt, umilkł raptownie, a chwilę potem był już tylko zgrubieniem w przedniej części obłego cielska.

- Lucyfer! - wykrzyknęła rozpaczliwie Cordie.

- Uważaj!

W ostatniej chwili odskoczyli na bok, ślizgając się na wypukłej skorupie cysterny. Drugi robal podniósł się tak wysoko, że uderzył prawie z góry, trafiając w miejsce, gdzie byli jeszcze przed sekundą. Obejrzawszy się, ujrzeli pierwszego stwora, pędzącego ku nim z ogromną prędkością.

39

W drodze na parter Dale przystanął na podeście, wychylił się ostrożnie za zakręt schodów i poświecił latarką. Tutaj też po stopniach, a także po ścianach i balustradzie, spływała gęsta lepka ciecz. Obaj chłopcy szli środkiem schodów, z bronią gotową do strzału. Również z tej strony były kiedyś uchylne drzwi, ale oba skrzydła leżały teraz na podłodze. Dale przystanął, ostrożnie wystawił głowę i oświetlił latarką główny korytarz Old Central. Snop światła wydobył z ciemności ociekające wilgocią kolumny i ściany, których kiedyś na pewno tu nie było. Harlen szepnął coś tak cicho, że Dale go nie zrozumiał.

- Co?

- Powiedziałem, że coś się rusza w piwnicy - odparł Harlen, siląc się na spokój.

- Może to Mike?

- Wątpię. - Poświecił latarką do tyłu. - Słuchaj.

Dale słuchał. Z dołu dobiegał szmer, skrzypienie i szelesty, jakby jakaś wielka istota wypełniła sobą cały piwniczny korytarz i powoli przesuwała się naprzód, pchając przed sobą nagromadzone tam rupiecie.

- Chodźmy!

Dale przekroczył wyrwane z zawiasów drzwi. Usłyszał, jak Harlen podąża za nim, ale tak zdumiał go widok, który ukazał się jego oczom, że nie zwrócił na to większej uwagi. Wnętrze Old Central w niczym nie przypominało tego, co po raz ostatni widział zaledwie siedem tygodni temu. Rozglądał się w lewo i w prawo, po czym zadarł głowę i spojrzał w górę, na główną klatkę schodową.

Podłogę pokrywała gruba warstwa prawie całkiem zaschniętej brązowo-czerwonej cieczy, na ścianach połyskiwała jakaś różowawa substancja, która Dale'owi natychmiast skojarzyła się z kłębowiskiem maleńkich, nagich ciał, które zobaczył kiedyś przypadkowo, odkrywszy szczurze gniazdo. Oblepiała balustrady i poręcze, zwisała rozciągliwymi soplami z portretów George'a Washingtona i Abrahama Lincolna, klamek, gałek i wieszaków, czepiała się futryn i przywierała do szyb. Ale najgorsze zaczynało się wyżej.

Dale zadarł głowę jeszcze bardziej i poświecił w górę. Chwilę potem to samo uczynił Harlen.

Podesty na drugim i trzecim piętrze niemal całkowicie zniknęły pod szarymi i różowymi włóknami, coraz grubszymi w miarę zbliżania się do dzwonnicy, przecinającymi pustą przestrzeń pośrodku klatki schodowej niczym odrażające girlandy rozwieszone w zbezczeszczonej katedrze przez jakiegoś szaleńca. Wszędzie aż roiło się od szarych stalaktytów i stalagmitów; te pierwsze zwieszały się nawet z grubych „sznurów” łączących balustrady na różnych poziomach. Na tych samych „sznurach” wisiały pulsujące, czerwone worki. Kiedy dosięgły ich snopy światła z latarek, chłopcy dostrzegli w środku poruszające się kształty, mnóstwo rojących się kształtów. Każdy worek wyglądał jak gigantyczne ludzkie serce, a były ich dziesiątki.

Na piętrach i półpiętrach przesuwały się niewyraźne cienie, wilgoć spływała po obklejonych różową substancją oknach, Dale jednak prawie tego nie dostrzegał. Wpatrywał się w dzwonnicę.

Zniknął prowizoryczny, zbity z desek sufit nad drugim piętrem. Po wielu latach dzwonnica znowu stała otworem. I właśnie z niej wydobywał się ów przedziwny blask... Tyle że to nie było właściwe słowo. Blask kojarzył się z czymś dobrym i przyjaznym, to zaś była ohydna, trupio zielona, fosforyzująca poświata. Zdawała się rozbiegać we wszystkie strony po niezliczonych włóknach, a jej ośrodkiem był obły kształt zawieszony w centrum tej plątaniny.

Można by nazwać go pająkiem, ponieważ stwarzał wrażenie, jakby miał wiele odnóży i oczu; można by nazwać go zapłodnionym jajem, ponieważ podobne, zwinięte w kłębek i nie do końca uformowane kształty o wielkich oczach Dale widywał w żółtkach jaj na farmie wujka Henry'ego; można by wreszcie nazwać go ogromną twarzą albo gigantycznym sercem, ponieważ w jakiś przewrotny sposób przypominał obie te rzeczy... Lecz Dale, patrząc na niego z dołu z przerażeniem, rozpaczą i odrazą, wiedział doskonale, że to coś zupełnie innego.

Harlen pociągnął go za ramię. Oderwanie wzroku od tego zawieszonego nad pustą przestrzenią klatki schodowej ohydztwa kosztowało Dale'a mnóstwo wysiłku.

W głębi korytarza na parterze, z dala od źródła fosforyzującej poświaty, panował głęboki mrok wypełniony plątaniną cieni. Jeden z tych cieni poruszył się, oderwał od ściany i ruszył w stronę chłopców. Dale uniósł strzelbę, wycelował ją drżącymi rękami w blady owal twarzy. To był dr Roon. Jego ciemny garnitur całkowicie wtapiał się w tło, doskonale widoczne były tylko twarz i ręce. Zatrzymał się trzy metry od chłopców i uśmiechnął szeroko.

- Witajcie - szepnął, mrużąc oczy w blasku latarek. Jego zęby połyskiwały obleśnie. - Spójrzcie jeszcze raz w górę, jeśli łaska...

Dale zerknął w górę, nie zamierzając spuszczać wzroku z Roona na dłużej niż pół sekundy, ale widok, który ujrzał, sprawił, że natychmiast zapomniał o dyrektorze i skierował snop światła z latarki na dzwonnicę.

Zobaczył Lawrence'a.

***

Mike doszedł do wniosku, że decydując się na wędrówkę tunelem, podjął jedną z głupszych decyzji w życiu. Kolana, łokcie i ręce zamieniły się w krwawiące rany, potwornie bolał go kręgosłup, nie wiedział, gdzie jest, stracił poczucie czasu, bał się, że ominęła go ostateczna rozprawa na terenie szkoły, że lada chwila ponownie zaatakuje go gigantyczny minóg, że zabraknie mu amunicji, że wyczerpią się baterie w latarce... Jakby tego wszystkiego, było mało, właśnie odkrył, że cierpi na klaustrofobię.

Ale poza tym wszystko jest w porządku, pomyślał z goryczą.

Minął już tyle zakrętów, skrzyżowań i rozgałęzień, że całkowicie stracił orientację. Początkowo z łatwością odróżniał główny tunel od bocznych, ponieważ miał bardzo twarde ściany i obrzydliwie cuchnął, ale teraz można było to powiedzieć. o wszystkich tunelach. Tylko w ciągu minionego kwadransa musiał wybrać drogę na co najmniej dziesięciu rozwidleniach i nie miał najmniejszych wątpliwości co do tego, że popełnił parę błędów. Całkiem możliwe, że dotarł już w pobliże spalonego elewatora i podążał dalej na północ. Kurwa mać! - zaklął w duchu i natychmiast dodał akt skruchy do łańcuszka powtarzanych w myślach Zdrowaś Mario i Ojcze Nasz.

Dwukrotnie mało brakowało, żeby robal go dopadł. Za pierwszym razem usłyszał i wyczuł zbliżającego się stwora, zdołał odwrócić się w ciasnym korytarzu i wycelować latarkę oraz broń we właściwym kierunku, nie odstrzeliwując sobie przy tym stopy. Oddał dwa strzały prosto w pędzącą na niego rozwartą paszczę, a potem jeszcze jeden, w grzbiet niknącego w bocznym odgałęzieniu robala. Miał wrażenie, że rzuca grochem w pancerz czołgu.

Niespełna minutę później ten sam robal - albo jego bliźniak - przebił sufit tunelu zaledwie półtora metra przed jego twarzą. Mike zupełnie zapomniał, że te stworzenia nie muszą poruszać się już istniejącymi tunelami, lecz mogą kopać nowe, i niewiele brakowało żeby zapłacił za to życiem. Wepchnął bezużyteczny pistolet na wodę w rozdziawioną paszczę, a następnie strzelił, przeładował, strzelił, przeładował, znowu strzelił. Kiedy rozwiał się dym i chłopiec znowu zaczął cokolwiek widzieć, napastnika nie było. Popełzł naprzód dużo szybciej niż do tej pory, rozglądając się panicznie dookoła. W pewnej chwili poczuł smród benzyny. Skąd to mogło się wziąć? Boże, pewnie robale przebiły ścianę zbiornika z paliwem pod szopą Kevina! Żałował, że nie ma krótkofalówki, ale nawet gdyby ją miał, to czy działałaby pod ziemią? Kevin albo Duane na pewno by wiedzieli. No tak, ale Duane nie żył, a Kevina mogło już spotkać to samo.

Pełzł uparcie naprzód. Jego ciało zamieniło się w jeden wielki organ służący wyłącznie transmitowaniu bólu z pokiereszowanych kończyn do otępiałego mózgu. W tunelach panował przyjemny chłód. Jak miło byłoby zwinąć się w kłębek i zasnąć, nie przejmując się coraz słabszym blaskiem latarki, po prostu spać, nie śniąc o niczym... Mimo to wciąż parł do przodu, z obrzynem wetkniętym za pasek spodni, znacząc swoją drogę plamami krwi na karbowanej podłodze tunelu.

Hałas, który dotarł do jego uszu, był znacznie donośniejszy niż ten, który towarzyszył pojawieniu się robala. Czyżby tym razem zbliżały się dwa albo trzy? I to bardzo szybko, sądząc po tempie, w jakim przybierała na sile dudniąca wibracja. Czołgał się najprędzej jak potrafił, latarka dyndała mu w zębach, głową co chwila uderzał w sklepienie tunelu. Hałas niemal go ogłuszał, dotarła do niego fala straszliwego smrodu. Zerknąwszy przez ramię, ujrzał pędzące ku niemu jaskrawe światło. Rzucił się na oślep w przód, zgubił jeden z pistoletów na wodę, ale nawet tego nie zauważył. Latarka zgasła, więc ją wyrzucił. I tak jej nie potrzebował, pędzące ku niemu światło było wystarczająco jasne. Coś ogromnego, głośnego i jaskrawego wypełniło przestrzeń za jego plecami. Owionęło go gorące powietrze, jakby znalazł się przed otwartymi drzwiczkami pieca. Nagle podłoga tunelu umknęła mu spod nóg - a raczej spod rąk - i chłopiec runął w dół, wymachując rozpaczliwie rękami i nogami. Zsuwał się po twardej ziemi i kamieniach do jakiegoś znacznie obszerniejszego pomieszczenia, aż w końcu z impetem rąbnął o poprzeczną kamienną belkę. Światło dochodzące z tunelu stało się jeszcze intensywniejsze, hałas wzmógł się, a chwilę potem z okrągłego otworu z prędkością pociągu ekspresowego wypadł ogromny robal, cały rozjarzony oślepiającym blaskiem, przemknął pół metra obok Mike'a, nie zwracając na niego najmniejszej uwagi, i popędził dalej, pozostawiając po sobie kłęby dymu i smród spalenizny. Dopiero kilka sekund później chłopiec uświadomił sobie dwie rzeczy: że robal płonął, oraz że on, Mike, nie jest już w tunelu.

Był w męskiej toalecie w piwnicy Old Central.

***

Kevin i Cookie pobiegli w przeciwne strony, ślizgając się na gładkiej powierzchni cysterny. Oba robale uderzyły z potworną siłą w środek, tam gdzie przed chwilą stali, i osunęły się po stalowej powłoce. Jeden z nich zawadził o gumowy wąż, wyrwał go z mocowania. Po trawie popłynęła benzyna.

- Cholera... - szepnął Kevin, podkradł się do otworu wlewczego i ostrożnie zajrzał do środka: cysterna była napełniona dopiero w połowie. Za mało.

Oba stwory zataczały kręgi wokół nieruchomej ciężarówki. Ich szaroróżowe grzbiety to pokazywały się nad trawą, to się chowały, niczym jakieś ponure karykatury potwora z Loch Ness. Trzasnęły drzwi; Kevin zastanawiał się, czy to ojciec albo matka wyszli na werandę i spoglądali z niepokojem na gęstniejące czarne chmury. Miał nadzieję, że to nie oni. Gdyby zeszli na trawnik, z pewnością zauważyliby ślady po robalach i same stwory; gdyby zrobili jeszcze dwa kroki, dostrzegliby częściowo wysuniętą z szopy cysternę.

- Nie ruszaj się! - krzyknął do Cordie, po czym opuścił się na lewy tylny błotnik, dał potężnego susa, wylądował na trawie, przeturlał się, zerwał na nogi, złapał zasysający powietrze koniec gumowego węża i zaczął ponownie opuszczać go do podziemnego zbiornika.

- Uważaj!

Oba robale sunęły ku niemu z zawrotną prędkością. Niewiele myśląc, chłopak schował się za cysternę. Nie wypuścił końcówki węża z ręki. Gdyby ktoś go zapytał, dlaczego sięgnął do przełącznika pompy, z pewnością nie znalazłby odpowiedzi. Uczynił to całkowicie bezwiednie.

Pompa zmieniła się z ssącej w tłoczącą akurat w chwili, kiedy pierwszy stwór rzucił się na niego z szeroko otwartą paszczą. Strumień benzyny trysnął prosto w monstrualną gardziel. Robal zrezygnował z ataku i począł błyskawicznie zakopywać się pod ziemię. Kevin obficie polał również jego grzbiet i chlusnął sporą porcję do otworu. Zaraz potem - w tej samej chwili, kiedy Cordie wydała kolejny ostrzegawczy okrzyk - odwrócił się i skierował strumień paliwa na odległość ponad pięciu metrów, wprost na drugiego napastnika, który również pospiesznie zrejterował. Korzystając z chwili spokoju, Kevin ustawił przełącznik w poprzedniej pozycji, wcisnął końcówkę węża do otworu. Jeszcze trzy albo cztery minuty. Może nawet mniej.

Zobaczył przesuwające się między kołami ciężarówki charakterystyczne wybrzuszenie ziemi i skoczył w kierunku cysterny. Odległość była zbyt duża, rąbnął kolanami w tylny błotnik, jego palce poczęły się ześlizgiwać po gładkiej, nie dającej żadnego oparcia powierzchni. W ostatniej chwili Cordie złapała go za nadgarstek. Chociaż drugą ręką trzymała się klapy, niewiele brakowało, żeby pociągnął ją za sobą na dół.

- Chodźże tu! - wysapała, czerwona z wysiłku. - Właź, niedorajdo!

Wierzgające rozpaczliwie stopy Kevina trafiły na oponę. Odbił się ponownie, na ułamek sekundy przed kolejnym atakiem. Bez tchu w piersi wylądował na wierzchu cysterny. Był tak wyczerpany, że przez chwilę nie mógł wykrztusić ani słowa.

- Oba... są mokre... - wymamrotał wreszcie. - Wystarczy je tylko podpalić.

Cordie siedziała po turecku i flegmatycznie obserwowała krążące wokół pojazdu stwory.

- Świetnie - powiedziała. - A masz zapałki?

Kevin sięgnął do jednej kieszeni, drugiej, sprawdził również w tylnych. Resztki energii uszły z niego jak z przekłutego balonu.

- Są tam - wyszeptał, wskazując na płócienny worek leżący na dystrybutorze trzy metry od samochodu.

***

Harlen poświecił tam gdzie Dale.

Co najmniej dwanaście metrów nad ich głowami, na balustradzie drugiego piętra stało na dwóch nogach krzesło, na którym siedział Lawrence. Był skrępowany włóknami tego samego cielistego materiału, który zwieszał się w strzępach dosłownie wszędzie. Był zakneblowany. Znacznie solidniejsze włókno, grubości mocnego sznura, owijało mu się wokół szyi i nikło hen, wysoko w ogromnym, czerwonym pulsującym worze z jajkami. Krzesło kołysało się i chwiało, przytrzymywane przez stojącą obok postać o białej twarzy i rękach.

- Odłóżcie broń! - polecił dr Roon nie znoszącym sprzeciwu tonem. - Szybko!

- Żebyście mogli nas zabić? - zapytał Dale wypranym z emocji głosem.

Zmusił się, żeby skierować latarkę na dyrektora. Z tyłu, za plecami mężczyzny, poruszały się jakieś cienie. Dr Roon ponownie się uśmiechnął.

- Być może. Ale jeśli jej nie odłożycie, na pewno go powiesimy. Naszego Pana ucieszy kolejna ofiara.

Wydawało się, że drugie piętro jest położone niewyobrażalnie wysoko. Lawrence mocował się z więzami. Miał szeroko otwarte z przerażenia oczy. Dale wyraźnie widział kowbojów na jego piżamie. Najchętniej krzyknąłby, żeby się nie ruszał, ale bał się, że odniesie to skutek przeciwny do zamierzonego.

- Nie słuchaj go! - szepnął Harlen, kierując lufę rewolweru na Roona. - Zastrzel drania!

Serce tak mocno łomotało Dale'owi w piersi, że prawie nie słyszał przyjaciela.

- Ale on go zabije, Jim. Na pewno go zabije.

- Nas zabije, idioto! - syknął Harlen.

Ale było już za późno. Dale właśnie odkładał dwururkę na podłogę. Roon nagle znalazł się całkiem blisko.

- Teraz ty - zwrócił się do Harlena. - Pospiesz się!

Harlen zawahał się, zerknął w górę, zaklął i położył rewolwer na lepkiej podłodze. Roon ruchem głowy wskazał na pistolety na wodę.

- Te zabawki też.

Dale wyjął pistolet zza paska, pochylił się, jakby zamierzał go odłożyć, po czym błyskawicznie wycelował w dyrektora i posłał mu prosto w twarz silny strumień wody. Roon potrząsnął głową, wydobył z kieszeni chusteczkę, otarł twarz, zdjął okulary i zaczął osuszać szkła.

- Ty przeklęty głuptasie... Fakt, że nasz Pan spędził tysiąc lat w otoczeniu takich przesądów, nie oznacza jeszcze, że wszyscy się nimi przejmujemy. - Z powrotem założył okulary. - Ty przecież też w nie nie wierzysz, prawda?

Uśmiechnął się, a następnie bez ostrzeżenia uderzył Dale'a na odlew w twarz. Sygnet, który miał na palcu, pozostawił na policzku chłopca głęboką szramę. Harlen krzyknął coś i schylił się po rewolwer, ale mężczyzna był szybszy: rąbnął go w bok głowy z taką siłą, że aż echo rozeszło się po schodach, po czym sam podniósł broń z podłogi, ogłuszony Harlen zaś osunął się na kolana.

Dale otarł krew z twarzy, spojrzał w górę, zobaczył rozmytą twarz żołnierza za witrażowym świetlikiem. Inna, wyższa i mroczniejsza postać, poruszała się wśród bibliotecznych regałów. Grube ściany i zabite deskami okna prawie całkiem tłumiły odgłosy szalejącej na zewnątrz burzy. Dr Roon przycisnął mu do twarzy wielką rękę.

- A teraz pozbądź się jeszcze krótkofalówki... Doskonale.

Przeniósł rękę na kark chłopca, drugą chwycił Harlena i pociągnął ich z potworną siłą. Potykając się i ślizgając na pokrytej obrzydliwą substancją podłodze, chłopcy podążyli za nim na piętro.

40

- Nie dam rady! - krzyknął Kevin, próbując przebić się przez łoskot burzy.

Co prawda pompa stała zaledwie trzy metry od tylnego zderzaka cysterny, ale robale coraz bardziej zacieśniały kręgi, a on widział już parę razy, jak szybko potrafią się poruszać. Na twarzy Cordie, oświetlanej raz po raz elektrycznym blaskiem błyskawic, pojawił się zawzięty uśmieszek.

- Chyba że... no, jak to się mówi? Ktoś odwróci ich uwagę.

Zanim Kevin zdołał odpowiedzieć, ześlizgnęła się z cysterny i co sił w nogach pomknęła w stronę ulicy. Robale natychmiast podążyły za nią, niczym rekiny, które wyczuły w wodzie zapach krwi. Kevin natychmiast wykorzystał okazję: zeskoczył na ziemię po przeciwnej stronie, doskoczył do dystrybutora, chwycił torbę i dwoma susami znalazł się z powrotem przy ciężarówce. W tej samej chwili pompa zaczęła zasysać powietrze: podziemny zbiornik był pusty. Zamiast znowu gramolić się na cysternę, Kevin podniósł z ziemi krótkofalówkę i wdrapał się do kabiny.

Cordie dopadła asfaltu z dwumetrową przewagą nad pierwszym robalem. Wybiegła na środek ulicy, odwróciła się i zaczęła podskakiwać, wymachując rękami jak szalona. Chyba coś wołała, ale huk piorunów i ryk wichury zagłuszały jej słowa.

Spryciara, pomyślał. Jednak zaledwie dwie lub trzy sekundy potem jeden ze stworów wpadł rozpędem na asfalt i prześlizgnął się po nim jak foka po lodzie. Cordie odskoczyła w bok, rozdziawiona paszcza minęła ją dosłownie o centymetry. Na asfalcie, wijąc się i miotając, leżało ponad sześciometrowe, obłe, segmentowane cielsko.

Kevin w pośpiechu przetrząsał zawartość torby. Znalazł zapalniczkę oraz kluczyki, o których na wszelki wypadek wolał nie wspominać. Silnik dał się uruchomić bez żadnych problemów, chociaż, przekręcając kluczyk w stacyjce, Kevin miał duszę na ramieniu: kilka tysięcy litrów paliwa w cysternie za jego plecami, kilkadziesiąt, albo może kilkaset, na ziemi... Do diabła z tym, pomyślał zdesperowany. Jeśli to huknie, nawet nie zdążę niczego poczuć.

Cordie czołgała się po asfaltowej nawierzchni ulicy, próbując wydostać się poza zasięg kłapiącego paszczą na prawo i lewo potwora. Kevin wrzucił bieg, ruszył z rykiem silnika, przejechał po wijącym się cielsku. Wstrząs był taki, jakby koła podskoczyły na grubym kablu albo czymś w tym rodzaju. Zahamował, wyskoczył z szoferki, pomógł Cordie wstać z jezdni i wciągnął ją do kabiny. Kątem oka dostrzegł, jak robal powoli wycofuje się do dziury w ziemi, znacząc drogę ucieczki gęstą, śliską mazią. Kevin wyprostował się i wyjął z kieszeni zapalniczkę, ale mógł tylko stać bezradnie, patrząc, jak niepowtarzalna szansa wymyka mu się z rąk; przy tym wietrze nawet nie miał co marzyć o tym, żeby płomykiem jednej nędznej zapalniczki podpalić coś tak wielkiego.

Ktoś szarpnął go za ramię. Cordie podsunęła mu jakąś szmatę; dopiero po sekundzie lub dwóch zorientował się, że oddarła ją ze swojej sukienki. Skrył się za otwartymi drzwiami szoferki, zwinął szmatę w ciasną kulę. Była przesiąknięta benzyną i zapaliła się prawie natychmiast. Wyskoczył z ukrycia i cisnął płonącą kulę w stronę chowającego się w dziurze stwora. Tamten chyba wyczuł nadlatujący pocisk, zwrócił bowiem ku niemu szeroko rozwartą paszczę i chwycił go w zęby. Zaraz potem buchnęły płomienie, najpierw ogarnęły paszczę i gardziel, błyskawicznie przeniosły się na resztę długiego cielska. Zapaliła się również benzyna rozlana na ulicy; ogień biegł szybko po niewidocznej ścieżce, kierując się ku cysternie. Cordie nie czekała, aż tam dotrze; kiedy Kevin zajął się zapalaniem szmaty, wskoczyła za kierownicę i teraz ruszyła z kopyta - w samą porę, ponieważ tylna część cysterny wyjechała z kręgu rozlanej benzyny dosłownie na ułamek sekundy przed tym, jak dotarły tam płomienie.

Kevin pogonił za ciężarówką, wskoczył na stopień, wciągnął się do środka przez okno głową naprzód.

- W lewo! - krzyknął.

Cordie z najwyższym trudem sięgała do pedałów, w związku z czym musiała prawie stać za kierownicą, cisnąć pedał gazu wyciągniętą prawą nogą. Ciężarówka szarpała gwałtownie na pierwszym biegu. Odezwała się leżąca między fotelami krótkofalówka. Kevin rozpoznał głos Mike'a.

- Mike! - wykrzyknął, podnosząc krótkofalówkę do ust. - Co wy tam...?

- Wysadzaj! - oprócz rozpaczliwego głosu Mike'a było słychać krzyki i strzały, a wszystko to z trudem przedzierało się przez gęsty szum. - Wysadzaj to cholerstwo w powietrze! Prędko!

- Przecież musicie wyjść!

Cordie szarpnęła kierownicą w lewo, ciężki pojazd skręcił z piskiem opon w stronę północnego wejścia do Old Central. Piętnaście metrów z boku spod ziemi wyłonił się drugi robal i popędził im na spotkanie.

- Nie czekaj! - Kevin nigdy w życiu nie słyszał w niczyim głosie takiego przerażenia i rozpaczy. - Wysadzaj ją! Teraz!

Połączenie urwało się raptownie.

Cordie zerknęła najpierw na niego, potem na sunące po powierzchni ziemi obłe cielsko, skinęła głową, wyszczerzyła żółtawe zęby w drapieżnym uśmiechu i nacisnęła gaz do oporu.

***

Dr Roon wlókł Dale'a i Harlana po schodach przypominających wodospad z częściowo zastygniętego wosku, pod witrażowym oknem obrośniętym jakimiś grzybami albo porostami, pod gigantycznymi pajęczynami z pleśni i stalaktytami zrogowaciałości, między kościanymi stalagmitami, przez biblioteczne półpiętro na pierwsze piętro, do klasy. Drzwi zrobiły się o połowę mniejsze, przesłoniła je bowiem kurtyna z wyrastających ze ścian i sufitu skołtunionych czarnych włosów. Wepchnął ich do środka i dopiero wtedy zwolnił stalowy uchwyt.

Staromodne ławki stały rzędami tak jak zwykle, biurko nauczycielskie znajdowało się w takim stanie, w jakim zostawiła je pani Doubbet, portret George'a Washingtona też się nie zmienił.

Poza tym zmieniło się wszystko.

Podłogę i ławki pokrywał gruby dywan fosforyzujących grzybów. Za ławkami widniały łagodne wybrzuszenia, jakby pod tym miękkim okryciem znajdowały się dziecięce głowy, wytężywszy wzrok można było dostrzec także bardziej kanciaste zarysy ramion, a gdzieniegdzie szkieletowe palce i nagie kości wyzierające przez otwory i szczeliny. Wciągnąwszy pierwszy łyk powietrza, Dale zaniósł się kaszlem; próbował nie oddychać, żeby nie czuć ohydnego, trudnego do opisania smrodu, ale w końcu musiał się poddać, bo w przeciwnym razie po prostu straciłby przytomność.

Niemal całą przestrzeń między ławkami i sufitem wypełniały pajęczyny, luźne włókna i splątane strzępy tej samej substancji, która pokrywała okna i wszystkie ściany. Poprzecinana pulsującymi żyłami i tętnicami przypominała żywą tkankę mięśniową. Od czasu do czasu w największym gąszczu coś poruszało się z mlaszczącym szelestem i z mroku spoglądały na przybyszów czyjeś oczy.

Za biurkiem siedziały panie Doubbet i Duggan, obie wyprostowane, czujne i całkiem nieżywe. Po pani Duggan było widać miesiące spędzone w grobie; w jej lewym oczodole poruszało się coś małego i płochliwego. Pani Doubbet prezentowała się znacznie lepiej, chociaż oczy zdążyły jej już zajść bielmem, a szaroróżowa tkanka wyrastała w wielu miejscach z jej ciała, łącząc ją nierozerwalnymi więzami z krzesłem, biurkiem i ścianami. Na wejście Dale'a i Harlena zareagowała lekkim poruszeniem palców.

Klasa była gotowa do lekcji.

Harlen ni to jęknął, ni krzyknął, odwrócił się na pięcie i pewnie rzuciłby się na oślep do drzwi, gdyby nie to, że w tej samej chwili stanął w nich Karl van Syke.

Przez dobrą sekundę Dale myślał, że to wrócił zlinczowany Murzyn z opowieści pani Moon: van Syke był zupełnie czarny, z wyjątkiem oczu, ale była to czerń spalenizny. Po ognistej łaźni, jakiej zaznał, zrobiło się go znacznie mniej: stracił całą dolną szczękę i większość ciała na ramionach i nogach, z palców zostały tylko zwęglone kikuty ze sterczącymi odłamkami kości. Sączył się z niego jakiś blady płyn. Zwróciwszy głowę w stronę chłopców, zdawał się węszyć niczym pies.

Dale złapał Harlena za rękę i obaj cofali się krok za krokiem, aż wreszcie dotarli do pierwszego rzędu ławek. Coś poruszyło się pod fosforyzującą zasłoną za ich plecami. Zza jednej z dalszych ławek podniósł się Tubby Cooke i stanął nieruchomo. Spuchnięte palce przy jego jedynej ręce wiły się jak białe robaki.

Do sali wszedł dr Roon.

- Zajmijcie miejsca, chłopcy.

Poruszając się jak we śnie, Dale podszedł do swojej ławki w głębi klasy, a Harlen do swojej na samym przedzie - tam gdzie nauczyciele mogli mieć go zawsze na oku.

- Jak widzicie - ciągnął szeptem dyrektor szkoły - nasz Pan nagradza tych, którzy są mu posłuszni. - Gestem otwartej dłoni wskazał Karla van Syke'a, wciąż węszącego i wykonującego nieporadne ruchy zwęglonymi kikutami palców, - Słudzy naszego Pana nie muszą bać się śmierci.

Do sali weszli żołnierz oraz coś, co kiedyś mogło być Minkiem Harperem. Nieśli krzesło, na którym siedział unieruchomiony Lawrence. Głowę miał odchyloną do tyłu i trzepotał powiekami. Dale już się prawie zerwał, żeby podbiec do brata, ale znieruchomiał, ponieważ van Syke natychmiast zwrócił spaloną twarz w jego stronę, a z tyłu, za jego plecami, poruszyła się blada postać Tubby'ego.

- Możemy już zaczynać - oznajmił Roon, zerknąwszy na złoty zegarek, który wyjął z kieszeni kamizelki, a następnie uśmiechnął się do Dale'a i Harlena. - Chyba powinienem wam wyjaśnić... opowiedzieć o wspaniałej epoce, która właśnie się zaczyna... wytłumaczyć, jak wiele problemów przysporzyły nam wasze bezrozumne wyczyny... wyjaśnić, w jaki sposób będziecie służyć naszemu Panu w waszych nowych postaciach... Ale po co? Szkoda fatygi. Wasz udział w tej grze dobiegł już końca. Żegnajcie.

Skinął głową i żołnierz ruszył naprzód, nie poruszając nogami.

Do tej pory Dale starał się nie przyglądać zbyt dokładnie ani jego twarzy, ani w ogóle niczemu, co znajdowało się w klasie, lecz teraz na przekór sobie wybałuszył oczy. Twarz żołnierza utraciła wszelkie cechy ludzkie: długi pysk wyglądał jak ogromny krater o wnętrzu najeżonym niezliczonymi zębami, dokoła pojawiły się inne, mniejsze otwory, w których coś się wiło i poruszało. Żołnierz zbliżał się do Jima Harlena, van Syke natomiast ruszył po omacku ku Dale'owi. Dr Roon razem z odzianą w łachmany postacią o resztkach twarzy Minka Harpera zasłonili sobą drzwi. Rozległo się poskrzypywanie i trzeszczenie, które zdawało się dobiegać ze wszystkich stron równocześnie; substancja pokrywająca okna, ściany i zwieszająca się z sufitu przybrała żywszy, intensywniejszy kolor.

- Pieprzcie się! - wykrztusił Harlen, wyszedł z ławki i cofał się tak długo, aż dotarł do ławki Dale'a. - Teraz już wiem, dlaczego nigdy nie lubiłem szkoły - wyszeptał.

Dalej wycofywali się razem, krok po kroku, ale żołnierz, wciąż nie poruszając nogami, przyspieszył raptownie, zrównując się z nimi w sąsiednim przejściu między ławkami. Niewiele myśląc przeskoczyli do sąsiedniego.

Dr Roon westchnął ze zniecierpliwieniem i pstryknął palcami, Van Syke i żołnierz byli coraz bliżej.

Gdzieś na dole rozległ się huk wystrzału.

***

Idąc głównym korytarzem piwnicy, Mike dokonywał bilansu strat: zepsuta latarka, jeden pistolet na wodę zgubiony, a drugi zgruchotany, przemoczone i podarte na kolanach spodnie. Przynajmniej żaden wampir nie ugryzie mnie w jaja ani w tyłek, bo to woda święcona, pomyślał z wisielczym humorem.

Chociaż w piwnicy nie było okien, widział całkiem nieźle dzięki fosforyzującej poświacie sączącej się ze ścian oraz blaskowi płomieni trawiących nieruchome cielsko robala. Mike był prawie pewien, że stwór nie żyje, niemniej na wszelki wypadek ominął go z daleka. W korytarzu śmierdziało spalenizną, pleśnią i rozkładem. Dotarłszy do oblepionych jakimś paskudztwem schodów, postanowił dla odmiany przeprowadzić remanent arsenału, jakim jeszcze dysponował. Nie miał z tym najmniejszego problemu, ponieważ arsenał ów ograniczał się do naładowanej fuzji babci i czterech zapasowych sztuk amunicji. Należało również pamiętać o tym, że choć poobijany, zakrwawiony i roztrzęsiony, to jednak żył i był w całkiem niezłej formie. Rozmyślając o tym, minął wyrwane z zawiasów uchylne drzwi i stanął w głównym hallu Old Central.

Przez kilka sekund rozglądał się dokoła, zdumiony zmianami, jakie zaszły w wyglądzie znajomych pomieszczeń w ciągu zaledwie kilku tygodni wakacji. Postąpił krok naprzód, nadepnął na porzuconą dwururkę Dale'a, ale nie zdążył się po nią schylić, ponieważ w głębokim cieniu, tam gdzie kiedyś znajdowało się wejście do klasy pani Gessler, coś się poruszyło i wydając dziwne, jękliwe odgłosy zaczęło się szybko zbliżać. Chłopiec znieruchomiał na ułamek sekundy, po czym przyklęknął szybko i wsadził sobie strzelbę pod pachę.

Z mroku wyłonił się ojciec Cavanaugh. Dziwnie brzmiące odgłosy mogły być próbą nawiązania rozmowy. Nawet w tym słabym, fosforyzującym oświetleniu było widać dokładnie, że z twarzy księdza zostały tylko smutne resztki. Mike zaczekał, aż ojciec C. zbliży się na dwa metry, a następnie nacisnął spust obrzyna.

Zarówno huk, jak i siła odrzutu były wręcz nieprawdopodobne.

Głowa księdza rozprysła się na kawałki, ciało poleciało wstecz jak po potężnym uderzeniu pięścią, spadło na podłogę, dźwignęło się na czworaki i znów ruszyło ku Mike'owi. Chłopiec działał jak w transie; był spokojny i opanowany, jakby to wszystko dotyczyło kogoś zupełnie innego. Przełożył babciną fuzję do drugiej ręki, złamał dwururkę, stwierdził, że jest nabita, zamknął ją, przyłożył lufę do pleców żywego trupa, który kiedyś był jego przyjacielem, i nacisnął spust. Pozbawione głowy ciało z przestrzelonym kręgosłupem wiło się bezradnie na podłodze. Mike cofnął się, załadował obie strzelby, koło stopy zauważył znajomy kształt, schylił się i podniósł krótkofalówkę, zaczął wciskać guzik nadawania.

Kevin zgłosił się po trzecim razie.

Dzięki ci, słodki Jezu, pomyślał Mike, po czym wykrzyknął do mikrofonu:

- Wysadzaj! Wysadzaj to cholerstwo w powietrze! Prędko! - Z pierwszego piętra dobiegł krzyk Dale'a, więc tylko powtórzył rozkaz, rzucił radio na podłogę i co sił w nogach pognał na górę.

Obrastająca niemal wszystkie powierzchnie i zwisająca z sufitu niezliczonymi pajęczynami i frędzlami substancja spazmatycznie kurczyła się i rozkurczała, jakby szkoła była żywą, pogrążoną do tej pory we śnie istotą, która właśnie zaczęła się budzić. Mike poślizgnął się na lepkim czerwonobrązowym płynie, z trudem odzyskał równowagę, dwoma susami znalazł się w korytarzu na pierwszym piętrze. Czerwony blask sączący się z góry, z wnętrza dzwonnicy, z każdą chwilą przybierał na sile.

- Mike! Tu jesteśmy! - zawołał Dale zza zasłony czarnych włosów, okrywającej drzwi sali pani Doubbet. Odpowiedziało mu wściekłe charkoczące warczenie, jakby stada wygłodniałych psów.

Mike wiedział, że jeśli zawaha się chociaż przez chwilę, nie znajdzie w sobie dość odwagi, żeby pospieszyć przyjacielowi na pomoc, więc bez zastanowienia, z bronią gotową do strzału, rzucił się głową naprzód w wąski otwór.

41

Wyglądało na to, że robal ich wyprzedzi.

Cordie Cooke robiła co w jej mocy, żeby utrzymać ciężarówkę na kursie. Sądząc po dobiegających z tyłu odgłosach, jedna z opon rozpadła się na strzępy, w związku z czym ciężka cysterna wyczyniała przedziwne harce. Kevin na zmianę to próbował wywołać Mike'a przez radio, to dodawał Cordie otuchy bojowymi okrzykami. Robal zanurkował pod ziemię na wysypanej żwirem ścieżce, wyłonił się kilka metrów dalej i zawrócił, wznosząc przednią część ciała wysoko w powietrze. Kevin dostrzegł deski ułożone przez Dale'a i Harlena na stopniach; zdał sobie sprawę, że nie ma mowy, by wytrzymały ciężar pojazdu, i niemal równocześnie uświadomił sobie, że powinni się stąd zbierać, i to prędko. Do uderzenia zostało zaledwie kilka sekund.

Szarpnął za klamkę: bez rezultatu. Drzwi się zablokowały.

Spróbował jeszcze raz, po czym rzucił się w lewo, pchnął Cordie na drzwi po stronie kierowcy, sięgnął do klamki.

- Co ty, kurwa...?!

- Skacz! Skacz!!!

Pojazd zboczył nieco w lewo, ale wspólnymi siłami przywrócili mu właściwy kierunek. Tuż przed maską wyprysnął spod ziemi robal z rozdziawioną paszczą. Drzwi się otworzyły i oboje wypadli z szoferki; od uderzenia o ziemię Kevin stracił ząb i złamał rękę w nadgarstku. Dziewczyna potoczyła się po trawie, znieruchomiała nieprzytomna. Sekundę później nastąpiło zderzenie ciężarówki z robalem; uzbrojona w setki zębów paszcza przebiła przednią szybę, wbijając się w szoferkę jak taran.

Na kolanach, podpierając się jedną ręką, dowlókł się do Cordie i zaczął ciągnąć ją do tyłu. Nie pokonał nawet dwóch metrów, kiedy rozpędzony pojazd i wbity w niego robal grzmotnęły w drzwi szkoły.

Uderzenie nie było stuprocentowo precyzyjne. Lewy przedni błotnik trafił w betonową balustradę, ciągnik ustawiło bokiem, a rozpędzona, wypełniona kilkoma tysiącami litrów paliwa cysterna sprasowała go na miazgę razem z robalem, po czym rąbnęła w wejście. Solidne drewniane drzwi rozprysły się na tysiące kawałków, posypały się cegły i kamienie, ale otwór wejściowy okazał się zbyt wąski, żeby cała cysterna dostała się do wnętrza. Jej przednia część uległa niemal całkowitemu zmiażdżeniu, tylna uniosła się, sięgając prawie okien pierwszego piętra, a następnie z łoskotem opadła na ziemię. Dokoła rozniosła się ostra woń benzyny. Kevin, zataczając się i potykając, ciągnął nieprzytomną Cordie w stronę starych wiązów. Nie miał najmniejszego pojęcia, co się stało z pistoletem ojca ani z jego zapalniczką.

Zapalniczka.

Zatrzymał się, odwrócił i osunął na trawnik. Nie miał już sił przejmować się drugim robalem.

Benzyna nie wybuchła. Wylewała się niezliczonymi strumykami z rozbitej cysterny, spływała po ścianach, sączyła się do budynku, bulgotała i parowała... ale nie wybuchła.

Cholera, to nie w porządku! W filmach każdy samochód spadający w przepaść eksplodował jeszcze w locie, bez żadnej widocznej przyczyny, a tu, zniszczywszy wart pięćdziesiąt tysięcy dolców dorobek życia ojca i władowawszy kilka ton żelastwa w kamienno-ceglany mur, nie doczekał się nawet jednej nędznej iskry!

Odciągnął nieprzytomną - a może nieżywą? - dziewczynę jeszcze dalej, oparł o drzewo, oddarł z jej sukienki jeszcze jeden kawałek materiału i zataczając się jak pijany, ruszył w stronę wraku. Nie miał pojęcia, ani gdzie się podziała zapałka, ani skąd weźmie ogień, ani co powinien zrobić, żeby ujść z życiem.

Coś wymyśli.

***

Dale i Harlen skakali z ławki na ławkę, starając się trzymać z dala od żołnierza i van Syke'a, którzy mieli spore problemy. z przeciskaniem się między ławkami. W pewnej chwili spod cuchnącego dywanu z porostów wyłoniła się blada twarz Tubby'ego, a opuchnięta ręka o wijących się jak robaki palcach wystrzeliła z ukrycia, żeby ich złapać. Usłyszawszy zbliżającego się Mike'a, chłopcy krzyknęli ostrzegawczo, ale to niewiele dało: dr Roon i Mink Harper stanęli po obu stronach częściowo zarośniętego otworu wejściowego i rzucili się na Mike'a w chwili, kiedy ten wpadł do sali i poturlał się po podłodze. Roon zdążył podbić lufę strzelby, zanim Mike nacisnął spust i pocisk trafił w sufit, rozrywając jeden z wiszących tam, pulsujących worków. Mink Harper nie był tak szybki. Zacisnąwszy palce na nadgarstku Mike'a zaczął zbliżać ku jego twarzy wydłużający się, uzębiony pysk, ale chłopiec zdążył przyłożyć mu do brzucha lufę obrzyna i wystrzelić. Ciało Minka grzmotnęło o ścianę, szaroróżowe macki błyskawicznie owinęły się wokół niego. Mike złamał najpierw dwururkę, a potem fuzję babci, wyrzucił puste łuski, załadował na nowo. Roon bez trudu wyszarpnął mu strzelbę z rąk i kopnął go w głowę, po czym podniósł broń i wycelował ją w twarz nieprzytomnego chłopca.

- Nie! - krzyknął Dale.

Miał przed sobą zbliżającego się coraz bardziej van Syke'a, lecz nie zważając na to, dał potężnego susa nad jego wyciągniętymi ramionami. Spadając, rąbnął Roona w ramię i pchnął go na futrynę drzwi. Padł strzał, pocisk trafił w pierś panią Duggan, rozerwał na strzępy resztki jej trumiennej sukienki, cisnął trupa na tablicę. Łączące ją z krzesłem i podłogi macki wydłużyły się, ale nie zerwały, i zaraz potem zaczęły ciągnąć trupa na poprzednie miejsce.

Pani Doubbet powoli podniosła się z miejsca, a następnie, trzepocząc powiekami i dziko przewracając oczami, ruszyła niezdarnie ku Lawrence'owi. Chłopiec oprzytomniał już jakiś czas temu i teraz szarpał się rozpaczliwie, usiłując zerwać krępujące go więzy.

Roon chwycił Dale'a za koszulę na piersi, podniósł go i potrząsnął.

- Niech cię szlag trafi! - warknął mu prosto w twarz, po czym wyrzucił go z sali głową naprzód i wyszedł za nim.

Czarna postać Karla van Syke'a pochyliła się nad Mike'em. Harlen skoczył na pierwszą ławkę w środkowym rzędzie, spiesząc na pomoc przyjacielowi, ale stracił równowagę i runął na podłogę w przejściu między rzędami. Dywan z porostów był miękki i wilgotny. Sekundę potem nad Harlenem pojawiła się i sylwetka żołnierza. Chłopiec krzyknął przeraźliwie.

Dale'owi pozostał pod powiekami obraz brata próbującego bezskutecznie uwolnić się z więzów, lecz nie miał czasu rozpamiętywać tego widoku, ponieważ Roon dopadł go ponownie, chwycił , za gardło i powlókł w stronę balustrady. Chwilę potem chłopiec stał na poręczy nad dziewięciometrową przepaścią, przytrzymywany stalowym uściskiem palców. Walczył jak mógł, drapał twarz Roona, uderzał w nią pięściami, ale tamten zdawał się nie odczuwać bólu. Zaciskał palce coraz mocniej, aż Dale'owi zaczęło robić się ciemno przed oczami; chłopiec spodziewał się, że lada chwila uścisk zelżeje, a on runie w dół, ale zanim tak się stało, nastąpiło potężne uderzenie, od którego budynek zatrząsł się w posadach, a wstrząs był tak silny, że chłopiec i mężczyzna zatoczyli się do tyłu i wylądowali na śliskiej, lepkiej podłodze. Zaraz potem po szkole , rozniosła się intensywna woń benzyny.

***

Chociaż oszołomiony i potwornie obolały, Kevin starał się myśleć jak najbardziej logicznie. Przede wszystkim zastanowiło go, dlaczego potworny huk towarzyszący uderzeniu ciężarówki w budynek nie przyciągnął tłumów gapiów, szybko jednak rozwiązał tę zagadkę, kiedy w ciągu niespełna trzydziestu sekund niebo kilka razy przecięły oślepiające błyskawice i rozległy się trzy albo cztery ogłuszające uderzenia piorunów. Usatysfakcjonowany, zajął się roztrząsaniem znacznie bardziej istotnych problemów.

Potrzebował płomienia albo przynajmniej solidnej iskry. Oczywiście najlepsza byłaby zapalniczka ojca, ale ta zaginęła bez wieści. Krzesiwo i hubka rozwiązałyby sprawę, lecz tymi również nie dysponował. A gdyby spróbował skrzesać iskrę, uderzając kamieniem o cysternę? Czegoś brakowało mu w tym pomyśle, więc chwilowo odłożył go na bok jako plan awaryjny.

Chwiejnym krokiem zbliżał się do tego, co jeszcze niedawno było dumą i chlubą jego ojca oraz żywicielem całej rodziny. Jego bose stopy mlaskały w kałużach benzyny. Bose? Zatrzymał się i ze zdziwieniem spojrzał w dół. Nawet nie zauważył, kiedy zgubił buty. Benzyna była zimna, rany i zadrapania piekły coraz bardziej. Prawy nadgarstek spuchł jak bania, ręka wisiała bezwładnie przekręcona pod bardzo dziwnym kątem.

Myśl logicznie, nakazał sobie w duchu po raz kolejny. Zrobił jeszcze trzy kroki naprzód, po czym usiadł na stosunkowo suchym skrawku ziemi, żeby się spokojnie zastanowić. Płomień albo iskra... Jak je uzyskać? Zmrużywszy oczy, spojrzał w górę, na burzowe chmury, ale, choć częściowo zamroczony, zdawał sobie sprawę, iż raczej nie powinien liczyć na to, że któreś z potężnych wyładowań szczęśliwym zbiegiem okoliczności trafi właśnie w rozbitą cysternę. Oczywiście było to możliwe ale - niestety - mało prawdopodobne.

Może więc wykorzystać elektryczność w inny sposób? Mógłby wcisnąć się do kabiny i przekręcić kluczyk w stacyjce. Powinno wystarczyć.

Nic z tego. Nawet stąd, z odległości prawie dwudziestu metrów, było wyraźnie widać, że kabina ciężarówki uległa całkowitemu zmiażdżeniu. Kevin zmarszczył brwi i potarł czoło. Może gdyby położył się i odpoczął, rozwiązanie samo przyjdzie mu do głowy. Betonowy chodnik kusił go niczym miękkie łóżko. Odsunął na bok płaski błyszczący kamień i położył głowę na chodniku. Kamień? Trochę dziwny, jak na kamień...

W świetle kolejnej błyskawicy stwierdził, że to wcale nie kamień, lecz pistolet ojca. Rękojeść złamała się w połowie długości, na lśniącej powierzchni pojawiło się mnóstwo rys, muszka na końcu lufy była dziwnie przekrzywiona. Dale otarł krew sączącą się mu do oczu i z niedowierzaniem popatrzył na wrak ciężarówki. Dlaczego to zrobiłem? Nie wydawało mu się, żeby znalezienie odpowiedzi na to pytanie było bardzo pilną sprawą. Może trochę później, ale nie teraz.

Obracał w dłoni uszkodzony pistolet, bez przekonania usiłując oczyścić go z trawy i ziemi. Choćby nie wiadomo jak się starał, i tak nie uda mu się doprowadzić go do poprzedniego stanu. Podniósł go wyżej, wycelował. Czy był naładowany? Wątpliwe. Ojciec nigdy nie nosił przy sobie broni gotowej do strzału. Przytrzymał pistolet kolanami, wyjął magazynek. Brakowało jednego pocisku; a więc jednak broń była naładowana. Ile razy mógł z niej wystrzelić? Sześć pocisków w magazynku, jeden w komorze... Otępiały umysł chłopca nie potrafił sobie poradzić z tym skomplikowanym zadaniem. Może później.

Trzymając pistolet lewą ręką, wymierzył w cysternę. Ciekawe, czy trafiłby z takiej odległości? W swoim obecnym stanie nie mógł być niczego pewien. Spróbował wstać, lecz mu się to nie udało. W porządku, spróbuje stąd.

Odbezpieczył broń, wycelował. Czy pocisk, który uderzy w metalowy zbiornik, zdoła skrzesać iskrę? Za chwilę się przekona.

Siła odrzutu była tak duża, że o mało nie uszkodziła mu drugiego nadgarstka. Nic, żadnej iskry, nie wspominając o płomieniu. Czyżby chybił? Ponownie uniósł broń i strzelił jeszcze dwa razy. Ile jeszcze zostało mu amunicji? Co najmniej dwie albo trzy sztuki.

Opuścił rękę z pistoletem, przez jakiś czas oddychał głęboko i spokojnie, wycelował raz jeszcze, łagodnie nacisnął spust, tak jak go uczył ojciec. Niemal równocześnie z hukiem wystrzału rozległo się ostre metaliczne brzęknięcie i Kevin uśmiechnął się triumfalnie. Jednak uśmiech szybko zniknął z jego twarzy.

Znowu nic. Ani iskry, ani wielkiego „bum”.

Ile jeszcze zostało pocisków? Chyba powinien wyjąć magazynek, żeby je przeliczyć... Nie, znacznie prościej będzie policzyć łuski na chodniku. Wypatrzył trzy, połyskujące w blasku błyskawic. Czy to możliwe? Wydawało mu się, że strzelał więcej razy. Tak czy inaczej, z pewnością został mu jeszcze co najmniej jeden strzał.

Nacisnął spust po raz kolejny, ale już w następnym ułamku sekundy zdał sobie sprawę, że przypuszczalnie nie trafił nie tylko w wielką srebrzystą cysternę, lecz nawet w budynek szkoły. A tak w ogóle, to właściwie po co to robi? Nie mógł sobie przypomnieć. Chodziło mu po głowie, że to ma jakiś związek z jego przyjaciółmi.

Położył się na brzuchu, oparł rękę z pistoletem na przedramieniu, nacisnął spust. Był prawie pewien, że usłyszy tylko suchy szczęk iglicy.

Padł strzał, siła odrzutu wytrąciła mu broń z ręki, coś błysnęło tuż przy otwartej kłapie na wierzchu cysterny i nagle zrobiło się jasno jak w dzień.

***

W chwili, kiedy Roon dźwignął się na nogi, potężna eksplozja roztrzaskała balustradę na tysiące kawałków, a otwartą przestrzeń pośrodku klatki schodowej wypełnił błyskawicznie rosnący ognisty grzyb. Roon cofnął się o krok, ze zdziwieniem spojrzał w dół, na ponad półmetrowej długości odłamek poręczy, który przebił mu na wylot klatkę piersiową, zacisnął na nim palce, ale nie pociągnął, tylko oparł się o ścianę i powoli usiadł.

Dale przetoczył się jak najdalej od schodów, zasłonił głowę rękami. Resztki balustrady stanęły w płomieniach, podobnie jak regały i książki na półpiętrze, stopił się ołów łączący kolorowe płytki w witrażu, podłoga rozgrzała się błyskawicznie i dymiła. Dymiły również nogawki i buty na wyciągniętych nieruchomo nogach dra Roona. Zwisające ze ścian i z dzwonnicy pajęczy i wstęgi z cielistego materiału topiły się w okamgnieniu z syczeniem przypominającym szeptany krzyk. Dale poderwał się na nogi i wpadł do sali.

Ogień dotarł również tutaj. Eksplozja zwaliła wszystkich z nóg, zarówno żywych, jak i trupy, ale Harlen i Mike podnieśli się jako pierwsi i teraz rozrywali więzy krępujące Lawrence'a. Dale zgarnął z podłogi obrzyn Mike'a, po czym dołączył do nich. Gdy tylko Lawrence został uwolniony, pomógł mu wstać, a Harlen odsunął krzesło, wciąż połączone z ciałem chłopca kilkoma cielistymi wstęgami. Lawrence objął jedną ręką brata, a drugą Mike'a, płacząc i śmiejąc się równocześnie.

- Później! - krzyknął Dale.

Za barykadą z płonących ławek żołnierz i van Syke podnosili się właśnie z trudem z podłogi. Przypuszczalnie gdzieś tam był również Tubby. Mike otarł pot i krew zalewające mu oczy, sięgnął do kieszeni, wydobył ostatni pocisk, wyjął Dale'owi fuzję z rąk i załadował.

- Uciekajcie! - zawołał przez opary dymu. - Będę was osłaniał!

Dale częściowo wyniósł, a częściowo wyprowadził brata z sali. Roon zniknął. Zaraz za krawędzią podestu zaczynało się morze ognia, płonęły także wiszące w górze worki z jajami i pajęczyny. Razem z Harlenem wzięli Lawrence'a między siebie i podbiegli ku schodom. Półpiętro płonęło jak pochodnia, część schodów już się zawaliła, mury rozgrzały się do białości.

- W górę! - wrzasnął Dale, przekrzykując łoskot pożogi.

Z sali wyskoczył Mike, razem wbiegli na drugie piętro, przez tak wiele lat niedostępne dla uczniów. Z teoretycznie pustych i nieużywanych sal dobiegały przeraźliwe skowyty. Chłopcy nie mieli najmniejszego zamiaru sprawdzać, co tam się dzieje. Mike wskazał na wąskie kręcone schody wiodące do dzwonnicy.

- Jeszcze wyżej!

Deski dymiły im pod stopami. Do ich uszu dobiegł potworny łoskot - to przypuszczalnie zawaliła się resztka głównych schodów. Znaleźli się na wąskim pomoście biegnącym wzdłuż wewnętrznej ściany dzwonnicy. Był wąski i mocno nadgryziony zębem czasu; Dale tylko raz zerknął w dół, w piekło pożaru, i przysiągł sobie więcej tego nie robić. Zamiast tego wpatrzył się w przedmiot wiszący na potężnej poprzecznej belce. Trochę przypominał dzwon i kiedyś, dawno temu, zapewne nim był, teraz jednak przeistoczył się w monstrualny półprzezroczysty twór wypełniony setkami albo tysiącami groźnych oczu i wykrzywionych grymasem wściekłości ust. Dale wyczuwał emanujące z tego czegoś niedowierzanie i furię - dziesięć tysięcy lat bezwzględnego panowania miało się zakończyć w tak kuriozalnych okolicznościach! - przede wszystkim jednak potęgę. Ogromną, niewyobrażalną, groźną potęgę.

Jeszcze nie jest za późno. Jeszcze możecie przejść na moją służbę. Mroczna Epoka może się jeszcze rozpocząć.

Dale, Lawrence i Harlen szeroko otwartymi oczami, wpatrywali się w monstrum. Oprócz buchającego z dołu żaru czuli także inne, wewnętrzne ciepło, biorące się ze świadomości, że mogą służyć Panu, że mogą nawet Go ocalić. Razem, jak na komendę, podeszli do krawędzi pomostu. Żeby być jak najbliżej Pana.

Mike podniósł fuzję babci i wystrzelił z odległości niespełna dwóch metrów. Ogromy wór pękł, jego zawartość z przeraźliwym sykiem runęła w płomienie. Zaraz potem odciągnął kolegów w bezpieczniejsze miejsce, a sam, posługując się bronią jak maczugą, wziął się za wybijanie zbutwiałych desek w zewnętrznej ścianie dzwonnicy.

***

Cordie ocknęła się w samą porę, żeby odciągnąć nieprzytomnego Grumbachera dalej od szalejących płomieni. Miał osmalone ubranie i twarz, stracił brwi i rzęsy i wyglądało na to, że podmuch eksplozji cisnął go dobrych kilka metrów wstecz. Położyła go pod jednym z wiązów i tak długo okładała po twarzy, aż oprzytomniał. Zaraz potem ujrzeli cztery małe sylwetki wypełzające przez dziurę w ścianie dzwonnicy na dach płonącej szkoły.

***

- Cholera! - zaklął Harlen, ześlizgując po stromiźnie na krawędź dachu. - Słowo daję, widziałem taką scenę w „Mighty Joe Young”!

Stali na południowym spadzie, trzymając się czego kto mógł. Od twardej, ubitej ziemi i jeszcze twardszego betonowego chodnika dzieliła ich trzypiętrowa przepaść.

- Nie masz co narzekać - wysapał Dale. Uczepił się kurczowo Lawrence'a, który z kolei chwycił się krawędzi niewielkiej szczeliny w dachu. - Przynajmniej przydadzą się twoje liny.

Harlen rozwinął pierwszy ośmiometrowy zwój. Sznur, chociaż gruby, był w kilku miejscach nadpalony i nie wyglądał zbyt solidnie.

- Ciekawe do czego - mruknął, przyglądając się z dezaprobatą lince.

Jakaś wysoka postać wydostała się na dach przez otwór w ścianie dzwonnicy. Dale widział tylko czarną sylwetkę.

- Kto to jest? - zapytał nerwowo. - Żołnierz? Van Syke?

- Wątpię - odparł Mike. - To chyba Roon. Reszta chyba nic nie może zdziałać bez swego Pana. Byli malutkimi częściami większej całości.

Osmolona postać zniknęła za szczytem dachu, zmierzając szybko w ich stronę.

- Jeśli chcesz zrobić użytek z tej liny, to lepiej się pospiesz - powiedział spokojnie Mike do Harlena, który właśnie kończył robić z niej coś w rodzaju lassa.

- Gdyby udało mi się zarzucić ją na którąś z tych gałęzi, moglibyśmy zjechać na dół.

Dale, Lawrence i Mike powątpiewająco popatrzyli na gałęzie potężnego wiązu. Nie dość, że dzieliło ich od nich co najmniej dziesięć metrów, to jeszcze były tak cienkie, że raczej nie utrzymałyby nawet najlżejszego z nich.

Czarna sylwetka wyłoniła się zza szczytu, podążając tą samą drogą, co oni. Między dachówkami przeciskały się strużki dymu, częściowo zasłaniając pochyloną postać, Dale jednak mógłby przysiąc, że rozpoznaje szczupłą, lekko zgarbioną sylwetkę doktora Roona. Żar bijący od pożaru wzmagał się z każdą chwilą. Płonęła już cała północna część budynku. Kiedy ogień objął dzwonnicę, chłopcy musieli odwrócić na chwilę twarze, żeby nie stracić brwi i rzęs w podmuchu przeraźliwie gorącego powietrza.

- Patrzcie! - wykrzyknął Lawrence.

W odległości trzech albo czterech kilometrów na południowy zachód, oświetlana co kilka sekund przez błyskawice, przesuwała się trąba powietrzna. Wędrowała na północ, kołysząc się, wznosząc i opadając. Przez chwilę chłopcy przyglądali się jej w milczeniu. Dale modlił się w duchu, żeby skręciła w ich stronę, żeby przyszła tu i dokończyła dzieła zniszczenia.

Trąba na krótko zniknęła za drzewami na wschodzie, przez sekundę lub dwie jakby się wahała dokąd pójść, aż wreszcie znów ruszyła zdecydowanie na północ. Wiatr wzmógł się nagle, obsypując chłopców liśćmi i połamanymi gałązkami, i grożąc zdmuchnięciem z dachu.

- Daj mi to.

Mike wyjął Harlenowi linkę z rąk, zawiązał na nowo węzeł, zarzucił pętlę na komin, a następnie szybko połączył końce obu sznurów. Kilkoma mocnymi szarpnięciami sprawdził wytrzymałość mocowania, zrzucił koniec liny i spojrzał na Dale'a.

- Ty pierwszy.

Mimo skowytu wiatru i ryku pożaru wyraźnie słyszeli odgłos zbliżających się szybko kroków.

Dale nie dyskutował ani się nie wahał. Zsunął się aż do rynny, spojrzał w dół, chwycił się mocno liny, oplótł ją nogami i zaczął zjeżdżać w dół. Harlen pomógł Lawrence'owi i chwilę później obaj bracia zsuwali się już po sznurze. Dale czuł, jak skóra stopniowo złazi mu z dłoni.

- Teraz ty - powiedział Mike do Harlena. Obejrzał się za siebie, lecz Roon jeszcze się nie pojawił.

- Jest pewien problem... - odparł spokojnie Harlen, pokazując mu zagipsowane ramię.

Mike skinął głową, ostrożnie podszedł do krawędzi dachu i spojrzał w dół. Bracia pokonali jakieś pięć metrów. Lina nie sięgała do ziemi i z tej wysokości trudno było oszacować, jak dużo jej brakowało.

- Zejdziemy razem. Obejmij mnie i trzymaj się mocno. Ja się zajmę liną.

Na szczycie dachu pokazał się Roon. Poruszał się na czworakach, jak okaleczony pająk. Potężna szczapa wciąż sterczała mu z piersi. Dyszał głośno, z trudem łapiąc powietrze szeroko otwartymi ustami.

- Trzymaj się!

Mike złapał mocno linę i, z Harlenem na plecach, zsunął się poza krawędź dachu. Zrobił to w samą porę, ponieważ żar stał się nie do zniesienia, a dym buchał wszystkimi otworami i szczelinami. Najwidoczniej ogień dotarł już do strychu. Mike zdawał sobie sprawę, że również komin musi już być bardzo gorący.

- Nie uda nam się - wyszeptał mu Harlen do ucha.

- Jasne, że się uda - odparł, zdając sobie sprawę, że kiedy Roon dotrze do krawędzi dachu, będą jeszcze mieli do ziemi ładnych kilka metrów. Wystarczy, żeby przeciął linę, a wtedy...Dale i Lawrence dotarli do końca liny i zawiśli na wysokości górnej krawędzi okien parteru, jakieś cztery metry nad ziemią.

- To nic - szepnął Lawrence. - Damy radę.

I rzeczywiście, dali. Niemal równocześnie wypuścili linę z rąk, wylądowali z łoskotem, przetoczyli się po drobnym żwirku. Natychmiast zerwali się na nogi i czym prędzej uciekli, byle dalej od buchających przez okna płomieni. Kiedy zatrzymali się w bezpiecznej odległości, Dale odwrócił się i spojrzał w górę, na sczepione sylwetki dwóch chłopców opuszczających się powoli po sznurze. Znajdowali się dopiero w połowie drogi.

- Szybciej! Szybciej! - zaczęli wołać bracia, kiedy na krawędzi dachu pojawiła się czarna postać.

Mike usłyszał ich, zerknął w górę, objął linę w taki sposób, że przechodziła mu między łydkami i ramionami, rzucił przez zaciśnięte zęby:

- Uważaj! - krzyknął, po czym zjechał w błyskawicznym tempie.

Ani on, ani Harlen nie mogli zobaczyć, jak płomienie wreszcie przedzierają się przez poszycie dachu, jak Roon ogląda się niepewnie, waha przez sekundę, po czym chwyta oburącz napiętą linę i zaczyna schodzić po niej jak ogromny czarny pająk.

- Cholera... - wykrztusił Lawrence.

Nagle ogień strzelił w górę jak podczas erupcji wulkanu i niemal cały dach zapadł się z ogłuszającym trzaskiem. Komin, do którego była przywiązana lina, przez chwilę stał samotnie, niczym nie podparty, po czym zaczął się majestatycznie przechylać.

- Skaczcie! - wrzasnęli chórem bracia.

Mike i Harlen właśnie dotarli do końca liny. Mike natychmiast zwolnił uchwyt i obaj spadli na ziemię. Przewracający się komin pociągnął w górę linę, a wraz z nią uczepionego niej Roona. Szarpnięcie było tak gwałtowne, że zacisnęło mu wokół nadgarstka niemożliwą do rozerwania pętlę. Wymachując rozpaczliwie rękami i nogami - teraz jeszcze bardziej niż przedtem przypominał pozbawionego części odnóży pająka - zniknął w ognistym piekle.

Dale i Lawrence podbiegli do kolegów, pomogli im wstać, razem uciekli aż do rowu przy School Street. Wkrótce potem dołączyli do nich Kevin i Cordie.

Niespodziewanie zapłonęły latarnie i światła w domach w całym Elm Haven. Dzieciaki skuliły się w rowie. Cordie oddarła z resztek swojej sukienki jeszcze dwa pasy i prowizorycznie opatrzyła krwawiące ręce Mike'a. Żadne z nich nie zwracało najmniejszej uwagi na to, że została niemal w samej szarej, nieświeżej bieliźnie, że Kevin jest na bosaka, że pozostali wyglądają jak upiory, którymi ktoś wyszorował wszystkie kominy w mieście. Nagle Lawrence zaczął chichotać jak szalony; po chwili wszyscy przyłączyli się do niego. Śmiali się jak szaleni, do łez, poklepując się po ramionach.

***

Nieco później, zanim śmiech zdążył zamienić się w płacz, Mike przygarnął Kevina i zaczął mu szybko szeptać do ucha:

- Zobaczyłeś, jak ktoś kradnie ciężarówkę ojca. - Musiał przerwać na chwilę, ponieważ chwycił go gwałtowny kaszel. Nawdychał się zbyt dużo dymu. - Zawiadomiłeś nas przez krótkofalówkę, a my od razu przyjechaliśmy, żeby złapać złodziei. Ciężarówka ruszyła, za kierownicą siedział Roon. Zaraz potem rąbnęła w szkołę.

- Czekaj, czekaj... - Kevin tarł czoło ze zdezorientowaną miną. - To chyba było jakoś inaczej...

- Właśnie, że tak!

Kevin zastanawiał się przez chwilę.

- Wiesz co? Masz rację - powiedział znacznie pewniejszym tonem. - Ktoś ukradł ciężarówkę taty, a ja próbowałem go zatrzymać.

- Wszyscy próbowaliśmy, ale nam się nie udało - wtrącił się Dale.

- A potem wybuchł pożar - odezwał się Lawrence, osłaniając oczy ręką i patrząc w ogień. - Dach zapadł się całkowicie, po dzwonnicy nie został najmniejszy ślad, płomienie buchały z okien, zaczęły walić się ściany. - I to jaki!

- Nic więcej nie wiemy. - Mike usiadł na trawie i znów się rozkasłał. - Próbowaliśmy wyciągnąć kierowcę z szoferki i dlatego tak nam się dostało, ale poza tym nic nie wiemy.

Zawyły syreny. Jedna, obrony cywilnej, ostrzegała przed trąbą powietrzną, która już sobie dokądś poszła, druga na budynku ochotniczej straży pożarnej zaledwie niespełna przecznicę od płonącego budynku. Chwilę potem na Second Avenue i Depot Street zaryczały silniki, pojawiły się reflektory pędzących samochodów. Na chodnikach zaczęli gromadzić się ludzie.

Podtrzymując się i pomagając sobie nawzajem, sześcioro dzieci ruszyło powoli w stronę domów, gdzie - przynajmniej na część z nich - czekali zaniepokojeni rodzice.

42

W piątek, 12 sierpnia 1960, z przylądka Canaveral wystrzelono na orbitę wokółziemską satelitę telekomunikacyjnego Echo.

Po południu tego samego dnia Dale, Lawrence, Kevin i Harlen pojechali na farmę wujka Henry'ego i cioci Leny, żeby przez kilka godzin szukać Jaskini Przemytników nad strumieniem. Było bardzo gorąco. Tuż przed kolacją pojawiła się Cordie Cooke. Jej rodzina wróciła do rudery przy Dump Road, ona sama zaś coraz więcej czasu spędzała z Mike'em i resztą. Fakt ten nie uszedł uwagi innych dzieci z Elm Haven.

Kopanie szło wyjątkowo opornie. Harlen już od dwóch tygodni chodził bez gipsu, Kevin od tygodnia, ale wciąż starali się oszczędzać świeżo wykurowane kości. Poza tym wszyscy - z wyjątkiem Harlena - mieli dopiero co zabliźnione rany na dłoniach, trudno więc było się dziwić, że łopaty i szpadle poruszały się w dość wolnym tempie. Mimo tego tuż przed kolacją - samochód rodziców Dale'a i Lawrence'a właśnie wjechał na podwórze i zatrąbił donośnie - szpadel Mike'a trafił na pustkę. Z otworu wionęło zimnym, wiekowym powietrzem. Lawrence - nieustający optymista - zabrał ze sobą latarkę, więc powiększyli dziurę i zaświecili do środka.

Ujrzeli obszerne, zawalone pustymi butelkami oraz innymi śmieciami pomieszczenie. Był tam wysoki drewniany bar, nieco dalej zaś majaczył kształt bardzo przypominający forda model A. Natychmiast zaczęli kopać ze zdwojoną energią: kamienie, bryły ziemi i części zbutwiałych desek zsuwały się po zboczu w stronę strumienia. Nagle, jak na komendę, znieruchomieli. Cordie spojrzała na nich ze zdziwieniem ze swego punktu obserwacyjnego w cieniu drzew tuż przy wodzie. Miała na sobie nowiutkie czyste dżinsy i nowe sandały.

Mike wyciągnął szpadel z ziemi i popatrzył na kolegów.

- Znaleźliśmy ją - powiedział cicho, po czym wbił szpadel w ziemię i potarł podbródek. - Ale chyba nie musimy się spieszyć, prawda?

Kevin oparł się na łopacie, przesunął ręką po ostrzyżonych na jeża włosach. Blizna na jego skroni była już prawie niewidoczna.

- Masz rację. Nie ma pośpiechu. Skoro czekała ponad trzydzieści lat, to może jeszcze trochę poczekać.

Dale skinął głową.

- Wujek Henry na pewno nie byłby zadowolony, gdyby zwalili mu się na głowę reporterzy, turyści i licho wie kto jeszcze. Szczególnie teraz, kiedy ma te kłopoty z dyskiem.

Harlen nie wyglądał na przekonanego.

- Bo ja wiem? - Spoglądał kolejno na twarze kolegów. - A jeśli tam jest coś naprawdę cennego?

Lawrence, który jeszcze chwilę temu z zapałem machał łopatą, teraz wzruszył ramionami, uśmiechnął się i zepchnął sporą porcję ziemi z powrotem do otworu.

- Nie rozumiesz, Jim? To tutaj było, jest i będzie. Nigdzie stąd nie pójdzie. Jeżeli te rzeczy teraz są coś warte, to pomyśl sobie, ile będą warte za parę lat. - Znowu zgarnął porcję ziemi i wrzucił ją do otworu. - To będzie nasza tajemnica - powiedział z uśmiechem i poprawił okulary. - Tylko nasza.

Zasypywaniu tunelu towarzyszył taki sam entuzjazm, jak jego odkopywaniu. Starannie udeptali ziemię, wtaszczyli z powrotem pod górę ciężkie kamienie, nawet zasadzili wyrwane z korzeniami krzaki. Potem przez kilka minut podziwiali swoje dzieło. Teraz wyglądało jeszcze dość surowo, ale za kilka tygodni nikt postronny nie domyśliłby się, że właśnie w tym miejscu dokonano niezwykłego odkrycia.

Wreszcie ruszyli w stronę domu. Po kilku krokach Mike zatrzymał się i spojrzał na Cordie, wciąż siedzącą w cieniu przy strumyku.

- Idziesz? - zapytał.

- Ech, te chłopaki... - Pokręciła głową. - Bóg stworzył was chyba na samym końcu, kiedy skończyły mu się zapasy rozumu.

Zaczekali na nią na szczycie wzniesienia.

***

Śledztwo dotyczące zagadkowych wydarzeń, jakie rozegrały się w Elm Haven między dziesiątym a szesnastym lipca, trwało wiele tygodni i nie zostało zakończone; kontynuowano je dyskretnie, choć z nie mniejszą intensywnością.

Jego centralnym punktem stało się tajemnicze zniknięcie pana Dennisa Ashley-Montague'a oraz jego służącego. Kiedy tej samej nocy, podczas której spłonęła szkoła, znaleziono pustą limuzynę zaparkowaną przy parku, w którym przez nikogo nie obsługiwany projektor rzucał kwadrat jaskrawego światła na miejsce, gdzie jeszcze niedawno wisiał biały prostokąt ekranu, miejscowa policja, policja stanowa, a w końcu nawet FBI wszczęły dochodzenie. Na ulicach miasteczka przez wiele tygodni widywano agentów federalnych w dopasowanych czarnych garniturach, wąskich czarnych krawatach i wypolerowanych czarnych butach, usiłujących „wtopić się w tło” i uzyskać jakieś informacje z krążących plotek. A plotek krążyło co niemiara.

Nikt by nie zliczył teorii wyjaśniających kradzież cysterny Kena Brumbachera, pożar, zniknięcie kilku ciał z zakładu pogrzebowego pana Taylora oraz zaginięcie jedynego miejscowego milionera. Szeptana wieść głosiła, iż w zgliszczach szkoły znaleziono nie tylko szczątki doktora Roona oraz zaginionych ciał, lecz także mnóstwo innych kości, zupełnie jakby w czasie, kiedy wybuchł pożar, w szkole odbywały się lekcje. Wkrótce potem pojawiły się pogłoski, że badania laboratoryjne wykazały, że zdecydowana większość tych kości była bardzo stara, co z kolei zwróciło uwagę ogółu na tajemnicze zachowanie byłego szkolnego dozorcy oraz opiekuna miejscowego cmentarza, Karla van Syke'a. Pani Whittaker dowiedziała się od kuzyna pracującego w policji w Oak Hill, że w ruinach Old Central znaleziono również złoty ząb van Syke'a.

Dziesięć dni po pożarze, kiedy na pogorzelisku pojawiły się koparki, buldożery i wywrotki, po mieście rozeszła się lotem błyskawicy wiadomość, że FBI udało się dokonać przełomu w śledztwie. Otóż - jeśli wierzyć pogłoskom - cztery dni przed pożarem elewatora zbożowego i pięć dni przed spłonięciem szkoły, w okolicy posiadłości pana Ashley-Montague'a przy Park View Drive widziano czarny Chevrolet model 57, stanowiący własność sędziego pokoju Congdena. W związku z tym wezwano na świadka jego syna, C.J. Congdena - niestety, wszelki słuch po nim zaginął. Nie jest wykluczone, że Jim Harlen był ostatnią osobą, która widziała C.J. Congdena w Elm Haven: tego samego dnia, kiedy FBI zainteresowało się jego osobą, C.J. wsiadł do samochodu ojca, ruszył z piskiem opon i wyjechał z miasta na północ. Od tej pory wszelki słuch po nim zaginął.

Kevin powtórzy policji, FBI i ojcu historię o tym, jak to jego i Harlena obudził terkot generatora, jak wybiegli z domu i zobaczyli odjeżdżającą ciężarówkę. Oczywiście nie miał pojęcia, dlaczego złodziej władował się wypełnioną paliwem cysterną w drzwi Old Central.

Kilka dni po pożarze szeryf znalazł na pogorzelisku podłużny kawałek metalu, który zidentyfikowano jako pistolet kalibru .45, oraz kilka łusek po pociskach tego kalibru. Kevin przyznał, że chcąc zatrzymać złodzieja, porwał broń ojca i wystrzelił z niej kilka razy. Ken Grumbacher zbeształ syna i na kilka dni zakazał mu wychodzenia z domu, ale w rozmowach z innymi mężczyznami nie ukrywał dumy z jego postępowania. W zachowaniu dobrego samopoczucia z pewnością pomógł mu fakt, że ciężarówka i cysterna były ubezpieczone.

Policja przesłuchiwała wielokrotnie także pozostałych uczestników bulwersujących wydarzeń - może z wyjątkiem Cordie Cooke, która rozpłynęła się bez śladu jeszcze przed ugaszeniem pożaru, żeby pojawić się dopiero po tygodniu. Rodzice Mike'a, Dale'a i Lawrence'a byli wstrząśnięci tym, że ich dzieci z narażeniem życia próbowały uwolnić nieznajomego człowieka - w dodatku najprawdopodobniej złodzieja - ze zmiażdżonej szoferki. Jim Harlen spędził resztę tej sobotniej nocy u szeryfa.

Babcia Mike'a nie umarła, wręcz przeciwnie, niespodziewanie zaczęła wracać do zdrowia i w połowie sierpnia mogła już wyszeptać kilka słów oraz poruszyć prawą ręką. „Starzy ludzie nie poddają się tak łatwo” - skomentował ten fakt dr Viskes. Państwo O'Rourke poprosili doktora Staffneya o pomoc w znalezieniu specjalisty, który nadzorowałby proces rehabilitacji.

Tydzień po pożarze chłopcy znowu zaczęli grać w baseball, czasem nawet po dwanaście godzin dziennie. Mike poszedł przeprosić Donnę Lou Perry za aferę z koszulkami i zaprosić ją do gry. Co prawda zatrzasnęła mu drzwi przed nosem, ale już nazajutrz na boisku pojawiła się jej przyjaciółka, Sandy Whittaker. W jej ślady poszło całkiem sporo dziewcząt, wśród nich także Michelle Staffney. Cordie Cooke co prawda nie grała w baseball, za to chodziła z chłopcami na wycieczki i często towarzyszyła im milcząco, kiedy w deszczowe dni grali w Monopol albo siedzieli w kurniku. Jej brat Terence znalazł się na prowadzonej przez policję stanową liście uciekinierów z domu. Również jej ojciec zniknął na dobre, ale rodzinie wcale nie powodziło się przez to gorzej, ponieważ pani Grumbacher wraz z pozostałymi członkiniami Stowarzyszenia Luterańskiego często przynosiły coś do jedzenia i ubrania.

W środy i w niedziele z Oak Hill przyjeżdżał ojciec Dinmen, odprawiał mszę i wracał do swojej parafii. Mike wciąż służył do mszy, ale zamierzał zrezygnować z tego natychmiast, jak tylko na plebanii zamieszka nowy kapłan. Miało to nastąpić w październiku.

Mijały dni, zboże rosło, koszmary nawiedzające chłopców podczas snu co prawda nie zniknęły, ale straciły na intensywności. Noże stawały się coraz dłuższe, im jednak wydawało się, że są bardzo, bardzo krótkie.

***

W kolejnym pikniku na farmie wujka Henry'ego uczestniczyły w komplecie rodziny Stewartów, O'Rourke'ów i Grumbacherów. Zjawiła się także matka Harlena w towarzystwie swego aktualnego „przyjaciela”. Mężczyzna ów, nazwiskiem Cooper, był wysoki, milczący i trochę podobny do Gary Coopera; szpeciły go tylko krzywe przednie zęby. Może właśnie dlatego rzadko się uśmiechał i odzywał. Przywiózł Harlenowi w prezencie nowiutką rękawicę baseballową i mocno uścisnął mu rękę. Harlen wciąż jeszcze nie wiedział, co ma o nim myśleć.

Dzieciaki rozsiadły się na tarasie nad garażem, zajadając steki z papierowych talerzyków, pijąc mleko i lemoniadę. Po kolacji, kiedy dorośli dyskutowali na patio, dzieciarnia ułożyła się w hamakach na tarasie i gapiła w gwiazdy. Podczas przerwy w rozmowie na temat życia pozaziemskiego (chodziło głównie o to, czy dzieci na innych planetach też muszą chodzić do szkoły) Dale powiedział:

- Wczoraj byłem u pana McBride'a.

- Myślałem, że wyjechał do Chicago albo jeszcze dalej -- odparł Mike, bujając się w hamaku.

- Dzisiaj wyjechał. Do siostry. Złapałem go w ostatniej chwili. Dom jest już zupełnie pusty.

Pięciu chłopców i dziewczyna milczeli przez jakiś czas. Tuż nad horyzontem przemknął meteor.

- O czym rozmawialiście? - zapytał wreszcie Mike.

Dale wykonał nieokreślony ruch ręką.

- Tak sobie, o wszystkim...

- Uwierzył ci? - spytał Harlen, zawiązując sznurowadło.

- Chyba tak. Dał mi wszystkie notesy Duane'a. Nawet te stare, w których spisywał pomysły do książek.

Ponownie zapadła cisza. Z dołu docierał stłumiony szmer rozmowy dorosłych, muzyka świerszczy i rechot żab.

- Jedno wiem na pewno - oświadczył Mike. - Nigdy nie będę farmerem. Za dużo z tym roboty. Proszę bardzo, mogę być inżynierem albo kimś w tym rodzaju, ale na pewno nie farmerem.

- Ja tak samo - zawtórował mu Kevin. - Chciałbym pójść na politechnikę i uczyć się o atomach, Może kiedyś mógłbym pływać na atomowym okręcie podwodnym?

Harlen usiadł w hamaku i zwiesił nogi na zewnątrz.

- A ja chcę robić coś, co da mi kupę forsy. Może w handlu nieruchomościami? Albo w banku. Bill jest bankierem.

- Jaki Bill? - zapytał Mike.

- Bill Cooper. Albo zostanę przemytnikiem.

- Whisky jest już legalna - zwrócił mu uwagę Kevin.

Harlen uśmiechnął się od ucha do ucha.

- Tak, ale inne rzeczy nie są. Ludzie zawsze będą płacić kupę forsy za rzeczy, które ich ogłupiają.

- Ja zostanę zawodowym baseballistą - stwierdził stanowczo Lawrence. - Najchętniej łapaczem, jak Yogi Berra.

- Jasne - mruknęli chórem pozostali.

Cordie oderwała wzrok od gwiazd i spojrzała na Dale'a.

- A ty kim chcesz zostać?

- Pisarzem - powiedział cicho.

Wszyscy wytrzeszczyli oczy. Do tej pory nigdy o tym nie wspominał. Trochę zażenowany, wyjął zza pazuchy jeden z notatników Duane'a.

- Powinniście to przeczytać. Naprawdę. Duane zapisywał, jak ludzie wyglądają, co robią, jak chodzą i mówią... Zupełnie jakby z góry wiedział, co będzie robił w przyszłości i ile czasu potrzebuje, żeby się tego nauczyć... Uczył się bez przerwy, trenował i powtarzał, żeby jak najlepiej przygotować się do chwili, kiedy napisze pierwszą książkę. - Położył rękę na okładce. - To wszystko jest tu, w środku.

- Chcesz napisać za niego te książki? - zapytał z powątpiewaniem Harlen. - Te, które by napisał, gdyby żył?

Dale pokręcił głową.

- Jasne, że nie. Będę pisał własne historie, ale na pewno o nim nie zapomnę i spróbuję wykorzystać to, czego się nauczył... i co po sobie zostawił.

- Napiszesz, jak to było naprawdę? - Ta myśl wyraźnie spodobała się Lawrence'owi. - Opiszesz wszystko, co się zdarzyło?

Dale najwyraźniej miał wielką ochotę zakończyć rozmowę na ten temat.

- Jeżeli to zrobię, ptasi móżdżku, to tylko po to, żeby ludzie się dowiedzieli, jaki z ciebie bęcwał, i że zamiast mózgu masz między uszami...

- Patrzcie! - przerwała mu Cordie, wskazując na niebo.

W milczeniu śledzili Echo sunące bezgłośnie między gwiazdami. Nawet dorośli przerwali rozmowę, żeby obserwować świecącego jasno satelitę.

- A niech mnie... - szepnął Lawrence.

- On jest bardzo wysoko, prawda? - spytała Cordie.

W blasku gwiazd rysy jej twarzy wysubtelniały i złagodniały.

- Bardzo - odparł również szeptem Mike. - Dokładnie tak jak mówił Duane.

Dale opuścił głowę. Wiedział, że satelita - tak samo jak Jaskinia Przemytników i jak mnóstwo innych rzeczy - będzie tu jutro i pojutrze, i jeszcze później też, ale ta chwila w otoczeniu przyjaciół, w ciepłą letnią noc, przy akompaniamencie szelestu wiatru, głosów rodziców, rechotu żab i cykania świerszczy, w poczuciu nieskończoności lata, jaką dają tylko sierpniowe noce i wieczory, jest jedna jedyna, niepowtarzalna, i że trzeba zachować ją w pamięci. Właśnie dlatego zamiast na rozgwieżdżone niebo patrzył na twarze Mike'a, Lawrence'a, Kevina, Harlena i Cordie: wzniesione ku górze, zdumione i zachwycone wspaniałą przyszłością, której skrawek właśnie zobaczyli. Patrzył na nich, myślał o swoim przyjacielu Duanie i zastanawiał się, jakich słów by użył, żeby to wszystko opisać.

W końcu, zdając sobie podświadomie sprawę z tego, że takie chwile należy zapamiętywać, ale nie wolno niszczyć ich uroku zbyt szczegółową obserwacją, on także skierował wzrok w górę, na jasną plamkę, która właśnie dotarła do zenitu i zaczęła szybko przygasać. Minutę później znów dyskutowali o baseballu, sprzeczali się i przekrzykiwali; znad bezkresnych pól wiał lekki, ciepły wiatr, szeleszcząc milionami kłosów, jakby obiecywał jeszcze wiele tygodni lata i kolejny upalny jasny dzień po krótkim interludium nocy.

---