Podagrycznik pospolity

117a] Podagrycznik pospolity - Aeogopodium podagraria

Podagrycznik ma specyficzny zapach przypominający marchew. Surowcem jest ziele,

rzadziej korzenie i kłącza.

W Polsce już w XIV wieku podagrycznik uważany był za cenne warzywo. Jada się świeże i kiszone liście.

Skład chemiczny: flawonoidy, związki kumarynowe, kwasy [ chloragenowy i kawowy], Wit C i sole

mineralne [żelazo, bor, wapń i potas].

Działanie: regeneruje organizm, odtruwające, moczopędne, przeciwreumatyczne, również przeciw podagrze - stąd nazwa rośliny.

Zastosowanie: w młodzieńczych chorobach skóry [trądzik] i pomocniczo w chorobie gośćcowej, w

zaburzeniach jelitowych przebiegających z przemiennymi biegunkami i zaparciami, w schorzeniach nerek i pęcherza, jako środek odtruwający organizm, demineralizujący.

Świeże zmiażdżone liście stosuje się też jako okłady przy bólach reumatycznych.

Napar: 1 łyżka suszonego ziela na 1 szkl wrzątku - podawać kilka razy dziennie w niewielkich ilościach.

117b] Podagrycznik pospolity

Ze świeżego ziela można sporządzać oczyszczające maseczki kosmetyczne.

Działają one rozgrzewająco i poprawiają oddychanie skóry.

Surowiec: ziele i korzeń zawierające m.in.: białka, tłuszcze, prowitaminę A, witaminę C.

Roślina posiada działanie słabe uspokajające, moczopędne, przeciwzapalne.

Herbata z suszonych liści podagrycznika (1 łyżeczka na 1 szklankę wrzątku, parzyć pod przykryciem przez 15 minut, przecedzić i w razie potrzeby pić 3-4 razy dziennie po 2/3 szklanki) to lek zalecany w kuracji podagry, żylaków odbytu, stanów zapalnych nerek i pęcherza, pomocniczo w kamicy nerkowej oraz na poprawę przemiany materii.

Świeże liście przykładane na rany powodują szybsze ich gojenie się.

Sokiem wyciśniętym z nich można nacierać miejsca ukąszeń przez owady.

Nazwa gatunkowa pochodzi od tego, ze dawniej leczono nim podagrę

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Uporczywy chwast zacienionych ogrodów. Jest bogaty w sole mineralne, w tym głównie wapń, magnez i

żelazo. W młodych liściach występuje dużo karotenu i witaminy C (ok. 70 mg w 100 g świeżej masy). Podagrycznik uprawiany był już w czasach średniowiecznych w przyklasztornych zielnikach, jako lek na podagrę. Podagrycznik działa łagodnie uspokajająco, moczopędnie i przeciwzapalnie. Poza podagrą leczy również rwę kulszową, a zewnętrznie hemoroidy, oparzenia i użądlenia owadów.

Częścią jadalną są młode, jeszcze nie wyrośnięte pędy z liśćmi i ogonkami liściowymi. Zbiera się je przez cały sezon wegetacyjny i przyrządza zupy i sałatki. Dobry jest przyrządzony razem z pokrzywą jako „szpinak”.

---