Spawanie gazowe

1. charakterystyka metody, wady i zalety
   Ogólnie:

Spawanie gazowe polega na stapianiu brzegów łączonych przez nagrzewanie płomieniem powstającym ze spalania się gazu palnego w atmosferze dostarczanego tlenu. Proces ten może być prowadzony przy użyciu spoiwa luz bez jego udziału (Np. spoina brzeżna)

Podstawowe wyposażenie do spawania gazowego to: wytwornica, butla, bezpiecznik, reduktor, wąż, palnik)

1. Spawanie metodą w lewo-polega na prowadzeniu palnika od strony prawej do lewej, przy pochyleniu palnika pod kątem od 60°(przy materiałach grubszych), do 10°(przy materiałach cieńszych). Spoiwo podczas spawania prowadzi się pod kątem około 45°. Przy spawaniu metodą w lewo spoiwo jest prowadzone przed palnikiem. Płomień palnika roztapia brzegi metalu, tworząc otworek w dolnej części spawanego materiału. Spawacz prowadzi palnik prawą ręką, postępowym ruchem w lewo nie czyniąc nim żadnych ruchów bocznych. Bardzo ważne jest aby spoiwo cały czas było w obrębie płomienia, gdyż rozgrzany jego koniec w zetknięciu z powietrzem szybko się utlenia i spawacz wprowadza do spoiny tlenki.

2. Spawanie metodą w prawo-stosuje się przeważnie do grubszych materiałów(ponad 3mm) wymagających ukosowania brzegów. Przy spawaniu w prawo palnik prowadzi się pod kątem 55°,a spoiwo pod kątem 45°. Spoiwo posuwa się za palnikiem od strony lewej do prawej. Palnikiem nie wykonuje się żadnych ruchów poprzecznych, lecz prowadzi się go równomiernie ruchem prostoliniowym wzdłuż brzegów spawanych. Spoiwem trzymanym w jeziorku stopionego metalu wykonuje się ruch(w kształcie półksiężyca lub elipsy) w kierunku poprzecznym do spoiny. Metodę spawania w prawo stosuje się do robót odpowiedzialnych, zwłaszcza rurociągów przeznaczonych do pracy na wysokie ciśnienie i trudne warunki eksploatacyjne (częste zmiany temperatury i ciśnienia)

3. Metodę spawania w górę -stosujemy do wszystkich grubości materiału, przy czym materiał o grubości powyżej 4mm powinien być spawany przez dwóch spawaczy jednocześnie. Palnik należy prowadzić pod kątem 30° do osi pionowej, a drut pod kątem około 20°. Palnik prowadzi się równomiernym ruchem prostoliniowym, a spoiwo ruchem skokowym. Metoda ta pozwala na łatwiejsze utrzymanie oczka oraz mniejsze zużycie gazów.

2. Gazy stosowane

3. Rola bezpiecznika

4. butle do gazów sprężonych

1. charakterystyka płomienia tlenowo acetylenowego

Płomień acetylenowo-tlenowy można podzielić na trzy następujące części, licząc od wylotu palnika: jądro 1, stożek 2 oraz kitę 3.

W jądrze płomienia zachodzi częściowy rozpad acetylenu na wodór i węgiel, którego rozżarzone cząsteczki świecą jaskrawym, oślepiającym blaskiem. Poczynając od granicy jądra, w stożku płomienia zaczyna się spalanie wodoru na parę wodną i węgla na tlenek węgla. W tej strefie jak widać z poniższego wykresu panuje najwyższa temperatura. W kicie płomienia następuje spalanie tlenku węgla powstałego w środkowej części płomienia na dwutlenek węgla. W tej części płomienia spalanie następuje przy częściowym udziale tlenu pobieranego z powietrza. Palący się tlenek nadaje płomieniowi charakterystyczne niebieskawe zabarwienie.

Składniki gazowe płomienia mogą działać utleniająco (O2), nawęglająco (C2H2) lub redukująco (H2). W zależności od wzajemnego stosunku paliwa do tlenu można uzyskać płomień redukujący, nawęglający lub utleniający.

Spawanie powinno się odbywać płomieniem redukującym, tj. takim, w którym w najgorętszej strefie środkowej nie ma swobodnego węgla ani tlenu. Powinna się ona składać tylko z tlenku węgla i pary wodnej. Przed przystąpieniem do spawania należy uregulować płomień, rozpoczynając od regulacji acetylenu. Przy nadmiarze acetylenu zauważa się powstawanie wydłużonego i lekko zamazanego jądra, które podczas zmniejszania dopływu acetylenu staje się coraz wyraźniejsze i ostro zarysowane.

- 4 -

---