I wyszedł trzasnąwszy drzwiami. Moreland stał nieruchomo przy drz\vi_arłl W świetle żyrandola jego łysa głowa lśniła metalicznie. Pam zbiegła po schodach. My za nią.

• Tato? — Objęła go. Był bardzo blady. — Co się stało, tato?
  Wymamrotał coś niezrozumiałego.

• Co?
  Cisza.

• Proszę cię, powiedz mi, tatusiu.
  Potrząsnął głową i mruknął:

• Tak jak powiedział Dennis, stało się coś złego.

• Co?

Znów potrząsnął głową.

Podprowadziła go do fotela. Usiadł niechętnie na samym brzegu, rękę oparł na kościstym kolanie, drugą zakrył twarz.

• Co tu się dzieje, tato? Dlaczego Dennis potraktował cię tak brutalnie?
  Moreland zakaszlał.

• Wykonuje swoje obowiązki...

• Popełniono zbrodnię, tato?

Moreland opuścił ręce. Twarz mu obwisła. Zmarszczki stały się tak ciemne i głębokie, jakby wyżłobiło je dłuto rzeźbiarza.

• Tak, zbrodnia... morderstwo.

• Kogo zamordowano, tato?
  Cisza.

• Kiedy?

• Dziś w nocy.

• Jeszcze jedno... — zacząłem.

• Okropne morderstwo — uciął Moreland.
  - Kto zginał? — spytała Jo.

• Młoda kobieta.

• Gdzie, tato?

• W parku Zwycięstwa.

• Kim była ofiara? — naciskała Jo.

• To Betty Aguilar — odpowiedział po drugim milczeniu.

• Znaliśmy ją? — spytała Pam, marszcząc brwi.

•— Córka Idy Aguilar. Pracowała w sklepie. W zeszłym tygodniu przyszła na badania kontrolne, przedstawiłem ci ją, gdy...

• O, mój Boże — przerwałem. — Rozmawiałam z nią dzisiaj. Byt*
  w trzecim miesiącu ciąży.

• Och, nie — jęknęła Robin. - - Ściskała w ręce pasek mpjeg⁰
  szlafroka. Oczy błyszczały jej gorączkowo.

• To rzeczywiście straszne — powiedziała Jo bardzo wyraźnie.
  nie wzięła proszków'nasennych?

• Tak, tak — rzekł Moreland. -- Potworne. — Zacisnął dłoni*⁸
  poręczach fotela. Pam objęła go mocniej.

152

^ Tak ci współczuję, tatusiu. Byliście bliskimi znajomymi?

^ Ja... — Moreland zaczął płakać. Pam usiłowała go przytulić, ale

jbodził się i spojrzał w ciemność za oknem. Niebo wciąż było ciemno-

przybyło chmur, które wisiały coraz niżej.

Byłem przy jej narodzinach — powiedział. — Miałem być przy :j dziecka. Bardzo się troszczyła o płód, nawet rzuciła palenie... — palcami ust. — Postanowiła dbać o siebie i wytrwała przy tym. Jak sądzisz, dlaczego została zabita? — spytała Jo. Moreland spojrzał na nią. __ Skąd mógłbym wiedzieć? __ Znałeś ją.

Moreland odwrócił się od niej. __ Dlaczego Dennis chciał, żebyś został w domu? — spytałem.

• Nie tylko ja, my wszyscy. Jesteśmy w areszcie domowym.

• Dlaczego, tatusiu? — spytała Pam.

• Dlatego, że... oni... — Opadł ciężko na fotel, ściskając jego poręcze.
  Tapicerka była z różowego jedwabnego adamaszku. Dostrzegłem na nim
  wytarcia i zaciągnięte nitki, pocerowane rozdarcia i plamy.

Moreland potarł skronie tak samo jak po upadku w pracowni. Potem kark. Wzdrygnął się. Pam wzięła go pod brodę i spojrzała mu w oczy.

• Dlaczego jesteśmy w areszcie domowym, tatusiu?
  Zadrżał.

• Tatusiu...

Odsunął jej dłoń drżącą ręką.

— Oni myślą, że to zrobił Ben — powiedział.

---