Wzory poezji tyrtejskiej w literaturze XIX i XX wieku
Za pierwszego twórcę poezji tyrtejskiej uważny jest Tyrteusz-spartanin. Autor ten, za najważniejsze uznawał cnoty związane z wojskiem (charakter samej Sparty). W zachowanym fragmencie wiersza "Rzecz to piękna..." formułuje pewne założenia, dotyczące prawego żołnierza i obywatela (w Sparcie każdy obywatel był żołnierzem). Mianowicie obywatel powinien zawsze stawać do walki o zagrożoną wolność swojej ojczyzny, ucieczka przed tym obowiązkiem uznawana jest za najgorszą hańbę, ciągnącą się za takim człowiekiem do końca życia, dlatego też, należy mężnie walczyć, nawet za cenę własnego życia. W XIX wieku, dominującym tematem była walka narodowowyzwoleńcza, związana z sytuacją Polski. W "Konradzie Wallenrodzie" Adam Mickiewicz pokazuje nam walkę, przy użyciu podstępów z wrogiem, jaką prowadzi tytułowy bohater. W XX wieku, pojawia się ponownie nurt tyrtejski dopiero w związku II Wojną Światową. (Władysław Broniewski - "Bagnet na broń" prezentuje postawę czynnej walki wobec najeźdźcy, który zaatakował ojczyznę).