3.7 Co jest pożywieniem dla ludzi?

Pewnego dnia przyjechał ktoś z telewizji NHK chcąc zrobić ze mną wywiad na temat smaku naturalnego pożywienia. Porozmawialiśmy, a potem poprosiłem, aby dziennikarz porównał smak jajka kury z pobliskiej fermy z tym, które znoszą kury biegające swobodnie w moich sadach.

Stwierdził, że żółtka jajek hodowlanych kur były wodniste, a ich kolor był jasnożółty. Zauważył, że żółtka moich kur żyjących na swobodzie wśród wzgórz, były zwarte i sprężyste, w kolorze jasno pomarańczowym.

Kiedy takiego jajka spróbował starszy pan w mieście, w barze sushi, stwierdził, że to było „prawdziwe” jajko takie, jak za dawnych czasów. Dodał jeszcze, że to prawdziwy skarb.

W moich cytrusowych ogrodach rośnie dziko razem wiele różnych warzyw wśród chwastów
i koniczyny: rzepa, ogórki, dynie, orzeszki ziemne, marchewki, jadalne chryzantemy, ziemniaki, cebule, ziele musztardy, wiele gatunków fasoli, a także różne inne zioła, i jadalne rośliny.

Rozmowa przeszła na temat dziko rosnących warzyw, czy mają one rzeczywiście lepszy smak, od tych wyhodowanych w ogrodzie, albo z użyciem nawozów sztucznych na polu. Kiedy próbowaliśmy je porównać kosztując ich, okazało się, że smak jest kompletnie inny,
a te dziko rosnące posiadają o wiele bogatszy smak i zapach.

Powiedziałem reporterowi, że kiedy warzywa są hodowane na specjalnie przygotowanym polu i przy użyciu chemicznych nawozów, nitrogenu, fosforu i potasu, są po prostu tym napompowane.

Odwrotnie, kiedy rosną w naturalnych warunkach, na gruncie bogatym w materię organiczną, uzyskują wówczas większą harmonię składników pokarmowych. Wielka różnorodność chwastów i traw wokół nich oznacza, że są zapewnione podstawowe warunki pokarmowe oraz mikroelementy niezbędne również dla warzyw.

Rośliny rosnące na zrównoważonym gruncie mają subtelniejszy smak. Jadalne zioła,
czy „dzikie” warzywa - wszystkie rośliny rosnące na wzgórzach i w dolinie mają wielką wartość odżywczą oraz własności lecznicze.

Odżywianie się i leczenie to nie dwie różne sprawy, to dwie strony tego samego medalu. Jarzyny hodowane chemicznie mogą być spożywane, ale nie mogą być użyte jako lekarstwo. Przykładowo, kiedy zbierasz i zjadasz 7 ziół wiosennych twój duch staje się łagodny, a kiedy zjadasz orlicę, osmond {osmunda regalis), wyciszasz się.

Mówi się, że jeżeli dzieci zjadają te zioła, podobnie pączki wierzby albo insekty żyjące na drzewach, może je to uleczyć z histerii. W dawnych czasach dzieciom często zezwalano
na jedzenie tych rzeczy.

Przodkiem japońskiej białej rzodkwi daikon jest nazuna, a słowo nazuna jest bliskie słowu nagomu, które oznacza bycie uspokojonym. Daikon to „zioło, które łagodzi charakter”.

Do „dzikiego” pożywienia można zaliczyć również owady.

Podczas wojny, kiedy pracowałem w centrum badawczym poproszono mnie, abym stwierdził jakiego rodzaju owady mogą być jadalne w Południowo - Wschodniej Azji. Kiedy się tym zająłem, ze zdziwieniem stwierdziłem, że prawie wszystkie owady są jadalne. Np. nikt już nie przypuszcza, że wszy i pchły nadają się do jedzenia. Zagniecione z jęczmieniem są dobrym środkiem na epilepsję, a pchły są lekarstwem na odmrożenia. Praktycznie wszystkie larwy owadów są jadalne, lecz powinny być spożywane na surowo.

Przeglądając stare teksty znalazłem przepisy na „delikatesy” przygotowywane z larw, a smak larw jedwabników był uważany za wyśmienity. Nawet mole są bardzo smaczne, tylko wcześniej trzeba strzepnąć z ich skrzydeł pyłek.

Także z punktu widzenia smaku i zdrowia, wiele rzeczy, które ludzie teraz uważają
za obrzydliwe są naprawdę smaczne i użyteczne dla ludzkiego organizmu.

Warzywa które są biologicznie najbliższe swoim dzikim przodkom mają najlepszy smak
i największą wartość odżywczą. Na przykład rośliny z rodziny liliowców (czosnek, szczypior chiński, zielona cebula, perłowa cebula, cebula bulwiasta) nira i chiński szczypior mają najwyższą wartość odżywczą, a także leczniczą i mogą być pomocne przy harmonizowaniu całego organizmu.

Obecnie jednak większość ludzi bardziej ceni udomowione gatunki tj. zieloną cebulę lub cebulę bulwiastą. Z jakiegoś powodu ludzie współcześni bardziej cenią smak warzyw, które od swego dzikiego stanu przeszły długą drogę selektywnej hodowli.

Podobne preferencje smakowe odnoszą się do zjadanych zwierząt. Zjadanie dzikiego ptactwa jest o wiele zdrowsze, niż zjadanie domowych kur czy kaczek. Ludzie jednak wolą ich smak i sprzedawane są one po wysokich cenach. Kozie mleko ma większą wartość odżywczą,
niż krowie, jednak do mleka krów przywiązuje się większe znaczenie.

Pokarm, który został znacznie oddalony od swojego dzikiego stanu, a także ten, który jest hodowany chemicznie w przemysłowym otoczeniu, zaburza chemię ludzkiego organizmu,
a im bardziej u kogoś ta równowaga jest zakłócona, tym większe będą inklinacje tej osoby
do nienaturalnego pożywienia. Sytuacja taka stwarza poważne zagrożenie dla zdrowia.

Stwierdzenie, że to co ktoś je, jest tylko sprawą jego gustu, bywa mylące, ponieważ egzotyczna dieta sprawia kłopoty zarówno rolnikowi, jak i rybakowi.

Uważam, że im większe ktoś ma pragnienia, tym więcej musi pracować by je zaspokoić. Niektóre popularne ryby, tak jak tuńczyki i makrele muszą być łowione na dalekich łowiskach, a przecież sardynki, flądry i inne małe ryby mogą być łowione w obfitości
w Morzu Wewnętrznym.

Z punktu widzenia odżywiania, stworzenia które żyją w czystych rzekach i strumieniach
tj. karpie, węgorze, pstrągi, wędrujące kraby i inne, są lepsze dla naszego organizmu, niż te, które żyją w wodach słonych. Podobnie jest z rybami oceanicznymi. Najmniej nadają się dla nas zwierzęta z wód mocno zasolonych i te z odległych mórz.

Dla ludzkiego organizmu najlepsze jest pożywienie, które jest najbliżej. A to pożywienie, które trzeba zdobywać z daleka, ma dla nas najmniejszą wartość.

Istnieje powiedzenie, że jeżeli ktoś cieszy się tym co jest najbliżej, pod ręką, wszystko idzie dobrze. Jeśli rolnicy, którzy mieszkają w tej wiosce jedliby tylko pożywienie, które jest na miejscu wyhodowane, czy znalezione, nie byłoby tylu błędów w odżywianiu.

Grupa młodych ludzi mieszkających tu na moim terenie w chatkach wśród sadów spożywa proste jedzenie, brązowy ryż, ziarno jęczmienia, proso, dziką pszenicę dodając sezonowe rośliny i półdzikie jarzyny. Zatem cieszą się doskonałym pożywieniem o wspaniałym smaku, a zarazem dobrym dla zdrowia.

Jeżeli z jednego akra pola, takiego jak tutaj, możemy osiągnąć ponad 1000 funtów ryżu
i prawie 22 buszle zimowego jęczmienia, to pole takie może utrzymać grupę od 5 do 10 osób, przy czym, każdy z tych ludzi poświęca rocznie mniej niż jedną godzinę na pracę.

Jeśli jednak takie samo pole przeznaczymy pod uprawę paszy dla zwierząt, to z takiego obszaru może wyżywić się tylko 1 osoba.

Mięso staje się luksusowym pożywieniem, kiedy jego produkcja zajmuje tereny,
które mogłyby dawać plony bezpośrednio dla wyżywienia ludzi. Powinno być to jasno
i dobitnie ukazane.

Każdy z nas powinien zdać sobie poważnie sprawę z tego, w jakim stopniu przyczynia się do trudnej sytuacji światowej włączając do swojej diety pożywienie o wysokich kosztach produkcji.

Mięso i inna żywność importowana stanowią luksus, ponieważ ich zdobycie pochłania
o wiele więcej energii i kosztów, niż tradycyjna dieta składająca się głównie z ziaren kasz
i jarzyn, które są hodowane lokalnie. Wynika z tego, że ludzie którzy rozsądnie ograniczają swoją dietę do tego, co może być uzyskane lokalnie, nie potrzebują aż tak ciężko pracować
i używają mniej obszaru uprawnego, niż ci z „apetytem na luksus”.

Jeżeli ludzie będą preferować jedzenie mięsa i importowanej żywności, w ciągu 10 lat Japonia może doznać kryzysu żywnościowego, a w ciągu 30 lat może zaistnieć dotkliwy niedobór żywności.

Jedną z absurdalnych idei, która przyszła z Zachodu jest ta, że Japończycy odwracając się
od zjadania ryżu na korzyść zjadania chleba, wprowadzili „postęp” w swoje codzienne życie.

Jest dokładnie odwrotnie. Brązowy ryż z warzywami może wydać się komuś prostackim daniem, ale pod względem wartości odżywczych jest to najlepsza dieta pozwalająca ludzkim istotom żyć prosto i zdrowo.

Jeżeli doczekamy się kryzysu żywności, nie będzie to efekt zaburzenia naturalnej produktywności, ale efekt ekstrawagancji ludzkich pragnień.

---