5. Projektowanie robót murowych

3.5.1. Organizacja stanowisk pracy murarzy

Roboty murowe należące do najstarszych w budownictwie mogą być wykonywane w całości ręcznie lub mogą być w pewnym zakresie zmechanizowane. Zmechanizowane mogą być procesy transportowe (zaprawy, rusztowań, cegły, bloczków) oraz układanie poziomych warstw zaprawy na wznoszonych murach. Nie ulega wątpliwości, że wydajność robót murowych zależy od liczby i umiejętności murarzy, a te od warunków ich pracy. Niewłaściwie zorganizowane stanowiska pracy mogą bowiem znacznie obniżyć tempo robót murowych.

Rys.3.43. Zależność wydajności pracy murarza od poziomu murowania [22].

Organizacja stanowiska pracy murarza powinna być podporządkowana zasadom ergonomii. Główne znaczenie ma tu poziom pomostu w stosunku do poziomu murowania. Zależność wydajności pracy murarza od poziomu murowania przedstawia rys.3.43. Uwzględniając tą charakterystykę mury każdej kondygnacji dzieli się na pasy poziome wysokości 1,00 - 1,20 m i odpowiednio do nich ustawia się pomosty robocze. Szerokość pomostów murarskich wynosi 1,20 - 2,50 m. Między licem muru a pomostem pozostawia się szczelinę szerokości 5 cm w celu umożliwienia pionowania muru.

Prace murarskie składają się z czynności wykonywanych przez robotników o różnym przygotowaniu zawodowym. Należą do nich: a) ustawianie i przestawianie pomostów roboczych, b) przygotowanie i dostarczanie materiałów z placu budowy na stanowisko robocze murarza, c) murowanie. Nakłady pracy na te czynności zależą od wielu czynników, stąd organizacja zespołów do ich wykonywania jest sprawą indywidualną kierującego robotami murowymi. Proces murowania może być realizowany zespołem dwójkowym, trójkowym lub piątkowym [3].

Podstawowym zespołem murarskim jest zespół dwójkowy (murarz i pomocnik).

Zespół trójkowy (murarz i dwóch pomocników) stosowany jest przy murach grubych, w których występuje potrzeba układania przynajmniej dwóch rzędów cegieł (bloczków) na grubości muru.

Zespół piątkowy (dwóch murarzy i trzech pomocników) stosowany jest przy dużym zakresie robót murowych z małą ilością otworów. Zespoły te nadają tempo robót i do ich wydajności (potrzeb zabezpieczenia ciągłości pracy) należy dostosować pozostały zespół robotników (do przestawiania pomostów i przygotowania oraz dostarczania materiałów na stanowiska).

Rys.3.44. Przykład kalkulacji nakładów na wykonanie muru

Nakłady rzeczowe na wykonywanie robót murarskich można kalkulować w oparciu o normy nakładów rzeczowych zawarte w katalogach KNR 2-02 i KNR W 2-02 (rozdział 01). Jeżeli brygada murarska przygotowuje we własnym zakresie zaprawę do murowania, należy to uwzględnić w nakładach rzeczowych, wykorzystując rozdział 17 ww. katalogów.

Do nakładów rzeczowych na wykonanie muru należy dodać nakłady rzeczowe na przygotowanie zaprawy - jak to jest przedstawione na rys.3.44 (usuwając nakład zaprawy z zestawienia).

Rozdział 01 katalogu KNR 2-02 (KNR W 2-02) zawiera nakłady na wykonanie fundamentów, ścian nośnych budynków, kominów wolnostojących, słupów i filarków, czopuchów, ścianek działowych, sklepień i łęków, obsadzanie i okładanie (szpałdowanie) różnych elementów konstrukcyjnych oraz licowanie ścian i oblicowanie otworów. Rozróżnia się przy tym konstrukcje murowe z cegieł, pustaków ceramicznych, bloczków wapienno-piaskowych, bloczków i pustaków betonowych, drobnowymiarowych i kamieni naturalnych, elementów z autoklawizowanego betonu komórkowego, YTONG, itp.

Nakłady podane w normach obejmują wykonanie robót podstawowych oraz robót i czynności pomocniczych wymienionych w założeniach ogólnych oraz nakłady związane z wykonaniem naroży ścian, bruzd, gniazd oporowych, szczelin dylatacyjnych, obmurowaniem końców belek stalowych, żelbetowych itp.; wykonanie oraz sprawdzenie i odgruzowanie przewodów kominowych w trakcie robót; zamurowanie otworów kontrolnych, obsadzenie drzwiczek kontrolnych, wsporników itp.; zamurowanie otworów komunikacyjnych, naprawienie uszkodzeń powstałych w czasie murowania, postawienie i usunięcie czasowych podpór i zabezpieczeń, usunięcie gruzu pozostałego na stanowiskach roboczych po zakończeniu robót oraz zamurowanie bruzd i przebić o powierzchni do 0.01 m2, po wykonaniu robót instalacyjnych.

Nakłady na wykonanie ścian zostały podane odrębnie dla:

• ścian fundamentowych,

• ścian budynków jednokondygnacyjnych,

• ścian budynków wielokondygnacyjnych.

Jako budynek jednokondygnacyjny w rozumieniu ww. podziału należy uważać budynek o jednej kondygnacji nadziemnej, bez względu na jego całkowite lub częściowe podpiwniczenie. Jako budynek wielokondygnacyjny należy uważać budynek o dwu- i więcej kondygnacjach nadziemnych.

Nakłady na ściany dotyczą zarówno ścian nośnych, jak i wypełniających. Nakłady na wykonanie otworów na okna, drzwi i wrota, gzymsów, pilastrów należy kalkulować oddzielnie. Dla ścian budynków jedno-kondygnacyjnych ustalono nakłady osobno dla ścian o wysokości do 4.50 m i ponad 4.50 m, uwzględniając odpowiednią organizację robót i dobór sprzętu. Ustalenia powyższe nie dotyczą ścian z kamienia, dla których podano nakłady o większym stopniu scalenia, obejmujące również nakłady na wykonanie otworów okiennych i drzwiowych oraz obrobienie krawędzi pionowych i poziomych.

Nakłady na wykonanie ścian, słupów, kominów i ścianek wyższych niż 4.50 m nie obejmują montażu i rozbiórki rusztowań. Nakłady na rusztowania w tym przypadku należy ustalać oddzielnie według rozdziału 16 przedmiotowego katalogu.

Nakłady na licowanie ścian z cegieł budowlanych pojedynczych wykonywane równocześnie ze wznoszeniem ścian, uwzględniają pełne nakłady, tj. zarówno wykonanie ścian, jak i oblicowanie wraz z ospoinowaniem.

Normy nakładów na wykonanie kominów dotyczą kominów wolnostojących murowanych z cegieł, stanowiących wydzielony element nie przewiązany ze ścianami konstrukcyjnymi lub wykraczający poza lico muru. Nakłady nie obejmują betonowych nakryć na kominy. Nakłady na obmurowanie kanałów dymowych, spalinowych lub wentylacyjnych należy normować jako okładanie (szpałdowanie) elementów konstrukcji.

Normy nakładów na wykonanie otworów obejmują obrobienie ościeży wraz z ewentualnym wykonaniem węgarków, wykonanie pionowych i poziomych krawędzi otworów oraz przesklepienia otworów przy użyciu prefabrykowanych nadproży żelbetowych. Nakłady nie dotyczą otworów, których konstrukcja ościeży jest z betonu, żelbetu lub inna - niemurowana.

Normy nakładów na wykonanie robót murowych uwzględniają wewnętrzny transport poziomy materiałów na przeciętne odległości, oraz transport pionowy na wysokość do 18 m.

Szczegółowe wymagania w zakresie wykonania robót murowanych podają aktualne warunki techniczne wykonania i odbioru robót budowlano-montażowych.

Ilość poszczególnych konstrukcji murowych oblicza się według wymiarów podanych w projektach dla konstrukcji nieotynkowanych.

Fundamenty oblicza się w metrach sześciennych ich objętości, zaś ściany (z wyjątkiem ścian z kamienia) i ścianki działowe oblicza się w metrach kwadratowych ich powierzchni. Ściany z kamienia oblicza się w metrach sześciennych ich objętości. Słupy i filarki międzyokienne o szerokości do 2 1/2 cegły oblicza się w metrach ich wysokości odpowiednio do przekroju poprzecznego. Jako przekrój poprzeczny słupa wielobocznego lub okrągłego należy przyjmować pole najmniejszego prostokąta opisanego na projektowanym przekroju słupa. Pilastry oblicza się w metrach ich wysokości, zaś gzymsy i pasy oblicza się w metrach ich długości mierzonej po ich najdłuższej krawędzi.

Otwory oblicza się w sztukach wg grup odpowiadających przeznaczeniu. Nadproża prefabrykowane oblicza się w metrach ich projektowanej długości, sumując długości, jeśli nadproże składa się z kilku elementów prefabrykowanych.

Od powierzchni ścian i ścianek działowych należy odejmować:

• powierzchnie otworów okiennych, drzwiowych i innych większych od 0.5 m2,

• powierzchnie elementów konstrukcji betonowych i żelbetowych (z wyjątkiem prefabrykowanych nadproży żelbetowych), jeśli wypełniają one więcej niż połowę grubości ściany,

• powierzchnie ścian utworzonych z kanałów dymowych lub wentylacyjnych murowanych z pustaków i ewentualnie obmurowanych cegłami lub płytkami.

Od powierzchni ścianek działowych należy odejmować powierzchnie otworów, liczone według projektowanych wymiarów w świetle ościeżnic, a w przypadkach ich braku w świetle muru.

Wymiary ścian z cegieł pojedynczych, licowanych równocześnie ze wznoszeniem muru, należy przyjmować wraz z warstwą licową. Wymiary ścian wykonanych z innych materiałów niż warstwa licowa należy przyjmować bez uwzględnienia warstwy licowej. Powierzchnię warstwy licowej tych ścian należy obliczać według wymiarów ściany oblicowanej.

Ilość kanałów spalinowych i wentylacyjnych, wykonanych z pustaków oblicza się w metrach długości pojedynczego przewodu według wymiarów podanych w projekcie zaś ilość okładzin (szpałdowania) konstrukcji należy obliczać w metrach kwadratowych okładanej powierzchni.

W celu ustalenia organizacji robót murowych, kalkulacje nakładów należy prowadzić oddzielnie dla działek roboczych. Są nimi najczęściej poszczególne kondygnacje budynku lub wydzielone przestrzennie ich fragmenty. Skalkulowane nakłady na wykonanie poszczególnych elementów murowych występujących na działkach należy scalić, ustalając nakłady na wykonanie robót murowych na poszczególnych działkach. Stanowią one podstawę do ustalenia potrzeb materiałowych oraz czasu wykonania prac przez przyjęty skład brygady murarskiej.

• Projektowanie robót wykończeniowych

3.6.1. Ogólne zasady organizacji robót wykończeniowych

Roboty wykończeniowe są ostateczną fazą w całym procesie przedsięwzięcia budowlanego. W dużym stopniu roboty te świadczą o końcowym wyglądzie obiektu nadając mu odpowiedni charakter i styl w zależności od przeznaczenia.

Do robót wykończeniowych na nowo wznoszonych budynkach mieszkalnych zaliczamy:

• roboty tynkarskie,

• roboty izolacyjne,

• roboty podłogowe wraz z posadzkami,

• roboty malarskie,

• roboty stolarskie.

Roboty tynkarskie to:

• tynki tradycyjne wapienne, cementowo-wapienne i cementowe,

• suche tynki z płyt gipsowo-kartonowych układane na zaprawie bądź na konstrukcji metalowej.

Roboty izolacyjne to:

• izolacje przeciwwilgociowe i przeciwwodne z papy,

• izolacje przeciwwilgociowe i przeciwwodne z folii,

• izolacje akustyczno-termiczne ze styropianu,

• izolacje akustyczno-termiczne z wełny mineralnej.

Roboty podłogowe wraz z posadzkami to:

• warstwy wyrównawcze - szlichty - pod posadzki,

• podłogi z desek,

• posadzki drewniane - parkiety z deszczułek i parkiety mozaikowe,

• posadzki z wykładzin tekstylnych i PCV,

• posadzki ceramiczne.

Roboty malarskie to:

• malowanie emulsyjne ścian i sufitów,

• malowanie olejne stolarki drzwiowej i okiennej,

• malowanie olejne ślusarki,

• tapetowanie.

Roboty stolarskie to:

• boazerie,

• stolarka drzwiowa, okienna, szafy wnękowe, itp..

Roboty wykończeniowe powinny być wykonywane w kolejności przedstawionej w powyższym zestawieniu począwszy od robót tynkarskich a skończywszy na stolarce wewnętrznej. Taka kolejność robót gwarantuje, iż roboty już wykonane nie będą niszczone przez następne prace wykończeniowe.

Organizacja robót tynkarskich

Roboty tynkarskie mogą być wykonywane indywidualnie, gdy tynkarz wszystko wykonuje sam, a pomocnik donosi tylko zaprawę. Znacznie wydajniejszym sposobem jest tynkowanie zespołowe. Poszczególne czynności rozdziela się pomiędzy tynkarzy i pomocników, którzy tworzą brygady tynkarskie kilkunasto a nawet kilkudziesięcioosobowe. Zasadniczym warunkiem dobrej pracy grupy jest zapewnienie jej odpowiedniego frontu pracy. Tempo wykonania robót przez poszczególne zespoły musi być jednakowe. Na przykład, jeżeli zespół wykonuje w czasie jednej zmiany 200 m² narzutu, to takąż powierzchnię powinien zawczasu przygotować zespół czyszczący podłoże i wykonujący pasy oraz te same powierzchnie musi zatrzeć zespół idący za zespołem nakładającym zaprawę. Ujednolicenie tempa pracy poszczególnych zespołów jest rzeczą bardzo ważną, gdyż niedotrzymanie tempa przez którykolwiek z nich powoduje przestoje pozostałych. Natomiast przy tynkowaniu mechanicznym zatrudniane są przeważnie wieloosobowe specjalistyczne brygady. Podstawą i pierwszą czynnością przed przystąpieniem brygady do mechanicznego tynkowania jest prawidłowy podział obiektu na działki. Od właściwego podziału zależy bowiem ciągłość i równomierność pracy, planowe przechodzenie zespołów z jednego stanowiska pracy na drugie oraz wydajność maszyn i urządzeń do mechanicznego tynkowania [7].

Wielkość działek zależy od :

• pory roku i związanego z nią czasu wiązania zaprawy oraz od wilgotności ścian i stropów budynku,

• układu i wielkości pomieszczeń budynku,

• rodzaju zaprawy i wykonywanego tynku,

• kwalifikacji i wyszkolenia członków zespołu.

Przykładowa organizacja robót tynkarskich dla brygady tynkującej przy użyciu agregatu tynkarskiego może być następująca: brygada tynkarska zaczyna wykonywanie prac tynkarskich od najwyższej kondygnacji, następnie grupa siedmiu tynkarzy przechodzi na fronty robót znajdujące się na niższych kondygnacjach, na placu budowy przed obiektem znajduje się stanowisko przygotowania zapraw z agregatem tynkarskim obsługiwanym przez jednego pracownika.

Organizacja robót podłogowych

Skład zespołu przy robotach podłogowych zależy od charakteru prowadzonych robót i nie jest stały. Na ogół przy robotach prostych pracują zespoły złożone z jednego posadzkarza i jednego pomocnika, zaś przy robotach skomplikowanych pracują zespoły trzyosobowe w składzie dwóch posadzkarzy plus jeden pomocnik. Do wykonania robót jednego rodzaju o znacznym zakresie tworzy się kilkunastoosobowe brygady robocze o niezmiennym składzie pracujące pod kierownictwem brygadzisty.

Roboty podłogowe możemy usprawnić przez wykonywanie warstw wyrównawczych z użyciem zmechanizowanego sprzętu typu Miksokret. Za pomocą tego urządzenia dwóch pracowników mechanicznie przygotowuje mieszankę i podaje wężami do miejsca wbudowania, gdzie następnie dwóch posadzkarzy wraz z pomocnikiem układa zaprawę na wcześniej przygotowanej izolacji, wyrównuje ją i przyciera.

Organizacja robót malarskich

Prace technologiczne w robotach malarskich obejmują bardzo różne czynności - od prostych, nie wymagających wysokich kwalifikacji; do bardzo skomplikowanych, których prawidłowe wykonanie jest zależne od wysokich umiejętności zawodowych pracowników. Dlatego przy organizowaniu robót malarskich poszczególne czynności przydzielane są zespołom składającym się z malarzy lub pomocników o określonych kwalifikacjach. Każdy członek zespołu wykonując systematycznie te same czynności dochodzi do dużej wprawy, zapewnia wysoką jakość wykonania i może powiększyć wydajność.

Zespoły specjalizowane tworzą brygadę malarską. Liczba zespołów, skład osobowy i udział malarzy pomocników o określonych kwalifikacjach w brygadzie malarskiej zależy od wielkości zadania i charakteru robót w danym obiekcie (budynku). Brygada malarska jest wyposażona w narzędzia i sprzęt malarski, przystosowany do wykonywanych przez brygadę robót. Brygada powinna pracować stale możliwie w tym samym składzie. Po zakończeniu robót na obiekcie powinna być przesuwana na następne działki budynku, bez powodowania jakichkolwiek przerw w pracy.

Praca brygady malarskiej może być dobrze zorganizowana jedynie wówczas, gdy ustali się prawidłowo czas potrzebny do wykonania wszystkich przewidywanych czynności w technologicznej kolejności ich wykonania. Czas ten jest potrzebny do określenia wielkości frontów robót. Planistycznie bowiem w organizacji robót malarskich należy ustalić działki robocze na które podzielony będzie ogólny front robót, skład brygady malarskiej, fronty robót dla zespołów specjalizowanych oraz czasy wykonania prac na frontach i działkach.Należy przy tym zapewnić ciągłość pracy wszystkim zatrudnionym.

Zasady organizacji brygad - zespołów roboczych do prac wykończeniowych

Organizacja zespołów roboczych do prac wykończeniowych na nowo wznoszonych budynkach uzależniona jest przede wszystkim od:

• ilości poszczególnych asortymentów robót,

• harmonogramu prac konstrukcyjnych,

• przyjętej technologii wykonania robót,

• wymagań jakościowych,

• różnorodności i niepowtarzalności prac,

• dostępności zasobów materiałowych,

• dostępności zasobów ludzkich,

• dostępności zasobów sprzętowych,

Prace wykończeniowe na nowo wznoszonych budynkach organizuje się metodą pracy równomiernej. Ogólny front robót dzieli się na działki robocze o zbliżonej do siebie pracochłonności dla zorganizowanych specjalistycznych brygad. W zależności od wielkości ogólnego frontu robót, czyli ilości prac przeznaczonych do wykonania Poszczególne brygady wykonują swoją pracę na poszczególnych działkach w potoku (jedna za drugą) w kolejności technologicznej.

Projektując organizację brygad roboczych musimy dokładnie wiedzieć ile i jakie roboty wykończeniowe są do wykonania na danym budynku, na działkach roboczych i jaka jest ich pracochłonność. Dane te uzyskujemy analizując roboty wykończeniowe metodą szczegółowej kalkulacji kosztorysowej (wykorzystując normy nakładów rzeczowych - KNR 2-02). Zestawienie pracochłonności robót wykończeniowych na działkach roboczych jest podstawą ustalenia składu brygad specjalistycznych (liczby podstawowych zespołów roboczych w brygadach) i opracowania harmonogramu robót. Należy przy tym zapewnić ciągłość pracy poszczególnym brygadom na obiekcie oraz spełnienie umownych wymagań terminowych i jakościowych.

• Projektowanie robót remontowych i konserwatorskich

Specyfika robót remontowych różni się zasadniczo od specyfiki robót inwestycyjnych, więc każdy element budynku, w kontekście remontu, należy rozpatrywać indywidualnie i indywidualnie dla tegoż elementu dobierać sposób naprawy czy wzmocnienia. Niejednokrotnie, te same elementy obiektu można remontować stosując odmienne technologie, osiągając przy tym ten sam efekt końcowy.

Ze względu na różnorodny i rozległy zakres tematyczny tego problemu poniżej przedstawiono specyfikację technik naprawczych podstawowych elementów budynków. Obok technologii stosowanych od wielu lat, przedstawiono również, stosunkowo „młode” systemy remontowe np. wzmacnianie słupów betonowych za pomocą mat z włókien węglowych, czy wykonywanie tynków renowacyjnych na murach.

Roboty remontowe związane są z wymianą, naprawą lub uzupełnieniem elementów budowlanych. Wymiana polega na rozebraniu, wykuciu lub zdemontowaniu uszkodzonego oraz wykonaniu, wbudowaniu, wmontowaniu, ułożeniu itp. nowego elementu. Naprawa to wykonanie wszelkich czynności związanych bezpośrednio z remontem istniejącego elementu i przywróceniem mu stanu właściwego tak pod względem użytkowym jak i technicznym. Polega ona na częściowej rozbiórce lub demontażu elementu oraz uzupełnieniu ubytków z zastosowaniem nowych materiałów. Uzupełnienie to wykonanie elementów w miejsce brakujących lub po uprzednio dokonanej rozbiórce lub demontażu z wykonaniem drobnych wykuć i rozbiórek związanych z wpasowaniem nowych elementów do już istniejących.

W wielu sytuacjach zużycia technicznego elementów budowlanych wykonujemy ich wzmocnienia. Jest to zastosowanie dodatkowych elementów konstrukcyjnych celem zmiany wartości i rozkładu naprężeń w wzmacnianej konstrukcji.

Planowanie prac remontowych polega na określeniu niezbędnych prac zabezpieczających konstrukcję i zabiegów naprawczych (renowacyjnych), ustaleniu dla nich nakładów rzeczowych w oparciu o katalogi nakładów rzeczowych oraz zorganizowanie zespołów i ustalenie systemu ich pracy.

Katalogiem w całości poświęconym robotom remontowym jest Katalog Nakładów Rzeczowych (KNR) nr 4-01 „Roboty remontowo budowlane”, gdzie podane są kosztorysowane nakłady rzeczowe na wykonanie robót o charakterze remontowym i modernizacyjnym w budynkach, w których zakres, rodzaj i technologia realizowanych robót odpowiada ustaleniom w nim zawartym.

Katalog ten może być wykorzystany do:

• planowania, limitowania, rozliczania i kontroli zużycia czynników produkcji przy wykonywaniu robót remontowo- budowlanych,

• opracowania projektów organizacji robót, z uwzględnieniem różnic pomiędzy założeniami organizacyjnymi przyjętymi w katalogu a wynikającymi z organizacji robót oraz specyfiki robót remontowych.

Literatura

1. Abramowicz M., „Roboty betonowe na placu budowy”, Arkady, Warszawa 1992.

2. Ciołek R., „Kompleksowa mechanizacja produkcji budowlanej”. Arkady, Warszawa 1985.

3. Dyżewski A., „Technologia i organizacja budowy” t.1 i t.2, Arkady, Warszawa 1989/91.

4. Jamroży Z., „Beton i jego technologie”, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa-Kraków 2000.

5. Jaworski K.: „Metodologia projektowania realizacji budowy”. PWN. Warszawa 1999.

6. Jaworski K.M., Lenkiewicz W., „Organizacja i planowanie w budownictwie” Tom I i II, Wydawnictwa Politechniki Warszawskiej, Warszawa 1992.

7. Jaworski K.M., Orłowski Z., „Podstawowe problemy projektowania robót montażowych”, Inżynieria i Budownictwo 5/92.

8. Jaworski K.M., „Podstawy organizacji budowy”, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004.

9. Lenkiewicz W., „Technologia robót budowlanych”, PWN, Warszawa 1985

10. Marcinkowski R., „Metody harmonogramowania przedsięwzięć inżynieryjno-budowlanych”, WAT, Warszawa 1995

11. Mielczanek Z., „Nowoczesne konstrukcje w budownictwie ogólnym” Arkady, Warszawa 2001.

12. Mirski Z., Łącki K , „Budownictwo z technologią 2”, WSiP, Warszawa 1998

13. Mirski J. Z., „Budownictwo z technologią 3”, WSiP, Warszawa 1995

14. Praca zbiorowa pod redakcją Pliszki E. „Vademecum Budowlane”. Arkady, Warszawa 2002.

15. Praca zbiorowa pod red. Panasa J., „Nowy Poradnik majstra budowlanego”, Warszawa 2003, 2004

16. Praca zbiorowa pod red. W. Lenkiewicza, „Organizacja i planowanie budowy”, PWN, Warszawa 1985

17. Praca zbiorowa, „Poradnik inżyniera i technika budowlanego”, cz V, Arkady, Warszawa 1986

18. Pyrak S., „Konstrukcje z betonu” WSiP, Warszawa 2001.

19. Rowiński L., Kobiela M., Skarzyński A.: „Technologia monolitycznego budownictwa betonowego”. PWN. Warszawa 1980.

20. Sadowski Z., „Technologiczność prefabrykowanych konstrukcji żelbetowych”, Arkady, Warszawa 1983.

21. Sadowski Z., „Technologia i organizacja montażu w systemach budownictwa mieszkaniowego”, Arkady. Warszawa 1983.

22. Stefański A., Walczak J.: „Technologia robót budowlanych”. Arkady. Warszawa 1983.

23. Tauszyński, „Budownictwo z technologią 1”, WSiP, Warszawa 2004

24. Widera J., „Przygotowanie budowy wykonywanej nowoczesnymi technologiami”, Poradnik, WACETOB PZITB, Warszawa 1998.

25. Więckowski A., „Dobór urządzeń do podawania mieszanki betonowej”, Przegląd Budowlany, 6/2003.

26. Zespół autorów pod red. Ujmy A., „Warunki techniczne wykonania i odbioru robót budowlanych”, Wydawnictwo Verlag Dashofer, Warszawa 2006.

27. Ziółko J., Orlik G., „Montaż konstrukcji stalowych”, Arkady, Warszawa 1980.

28. PN-90 M-47850 „Deskowania dla budownictwa monolitycznego. Deskowania uniwersalne”.

29. PN-B-06050: 1999 „Roboty ziemne - Wymagania ogólne”.

30. PERI, „Informator techniczny 2005. Deskowania”.

31. Thyssen Hunnebeck, „Instrukcje montażu poszczególnych systemów”, Stan na styczeń 2003

32. KNR-W 2-01 „Budowle i roboty ziemne”, Wyd. WACETOB, Warszawa 1997.

33. KNR-W 2-02 „Konstrukcje budowlane”, Wyd. WACETOB, Warszawa 2003.

34. KNR-W 2-05 „Konstrukcje metalowe”, Wyd. WACETOB, Warszawa 1992.

35. Katalog Baumann Mostostal Siedlce.

36. Katalog deskowań Doka

37. Katalog deskowań Doka.

38. Katalog produktów Bauma.

39. Katalog produktów Noe-pl

40. Katalog Thyssen Hünnenbeck.

41. Program komputerowy ELPOS.

42. Program komputerowy TIPOS.

Roman Marcinkowski

3. Projektowanie zasadniczych procesów budowlanych

10

9

---