rozdział! 3ZZ2P5QUFGVICRC5ZVXXC5JZ7JDVQGUBGEMGOVA

W niedzielny poranek Hermiona torowała sobie drogę powrotną do chatki Hagrida poprzez całe dwie stopy śniegu. Harry i Ron chcieli iść z nią, ale góra pracy domowej, która ich dopadła, ponownie wzrosła do alarmującego stopnia, więc niechętnie, ale zostali w pokoju wspólnym, próbując ignorować rozradowane krzyki dochodzące z zewnątrz, gdzie uczniowie świetnie bawili się jeżdżąc po zamarzniętym jeziorze, zjeżdżając na sankach i co gorsza czarując śnieżki tak by wznosiły się do wież Gryffindoru i mocno waliły w okno.
- EJ !- ryknął Ron tracąc cierpliwość i wystawiając głowę przez okno - jestem prefektem i jeśli jeszcze jedna śnieżka uderzy w to okno, to... AUU!
Gwałtownie cofnął głowę, a całą jego twarz pokrywał śnieg.
- To Fred i George - gorzko powiedział Ron, zatrzaskując za sobą okno. - Kretyni...
Hermiona wróciła od Hagrida przed obiadem, trzęsąc się delikatnie, bo szatę miała zamoczoną do kolan.
- No i? - zapytał Ron podnosząc wzrok kiedy weszła - Dostał wszystkie zaplanowane dla niego lekcje?
- Cóż. Próbowałam. - odpowiedziała posępnie siadając na krześle obok Harry'ego. Wyciągnęła różdżkę i małym, skomplikowanym gestem wyczarowała gorące powietrze, które zaczęło suszyć jej szatę, kiedy na nią skierowała - nie było go nawet kiedy przyszłam, a pukałam co najmniej pół godziny. I wtedy ciężkim krokiem wyszedł z Zakazanego Lasu.
Harry jęknął. W Zakazanym Lesie roiło się od najróżniejszych stworzeń, więc Hagrid mógł oberwać.
- Dlaczego tam poszedł? Mówił coś? - zapytał.
- Nie - odpowiedziała żałośnie Hermiona - On chce żeby to była niespodzianka. Próbowałam opowiedzieć mu o Umbrige, ale on w ogóle nie przyjmuje tego do wiadomości. Wciąż powtarzał, że nikt o zdrowych zmysłach nie wolałby studiować szpiczaka od chimery... och nie... nie sądzę żeby miał chimerę - dodała, gdy zobaczyła przerażone twarze Harry'ego i Rona - ale myślę, że nie dlatego, że nie próbował, z tego, co mówił jak ciężko dostać ich jaja. Nie wiem już ile razy powtarzałam mu, że będzie lepiej dla niego jeśli zastosuje się do planów Grubby-Plank, ale szczerze mówiąc sądzę, że połowy z tego co mówiłam wcale nie słuchał. On w ogóle jest w jakimś dziwnym nastroju. Wciąż nie chce powiedzieć skąd ma te wszystkie rany.
Ponowne pojawienie się Hagrida przy stole nauczycielskim na śniadaniu następnego dnia nie zostało przyjęte przez wszystkich uczniów z wielkim entuzjazmem. Niektórzy z nich, jak Fred, George, czy Lee ryknęli z zachwytu i sprintem przebiegli pomiędzy stołami Gryffindoru i Hufflepuffu by uścisnąć jego wielką rękę, ale inni jak Parvati i Lavender wymieniali ponure spojrzenia i potrząsali głowami. Harry zdawał sobie sprawę, że większość z nich wolała jednak lekcje z Grubby-Plank, a co gorsza także i pewna część jego samego kazała mu myśleć podobnie: pomysły Grubby-Plank dotyczące lekcji pozbawione były bowiem tego ryzyka, że ktoś może mieć po nich rozprutą głowę.
I dlatego właśnie Harry, Ron i Hemiona, mocno opatuleni w obronie przeciwko mrozowi, szli we wtorek na lekcje Hagrida z lekkim lękiem w sercach. Harry martwił się jednak nie tylko sposobem, jaki Hagrid wybrał by ich uczyć, ale także o to jak reszta klasy, a w szczególności Malfoy i jego kumple zachowają się, gdyby Umbridge przyszła na inspekcję.
Jednak kiedy walczyli ze śniegiem, by przedostać się do Hagrida czekającego na nich na skraju Zakazanego Lasu, Inkwizytora nigdzie nie było widać. Hagrid nie miał jednak spokojnego spojrzenia. Jeszcze purpurowe sobotniej nocy rany, były teraz zielonkawo - żółte, a niektóre z nich wciąż sprawiały wrażenie jakby krwawiły. Harry nie mógł tego zrozumieć: być może Hagrid został zaatakowany przez jakieś stworzenie, którego jad przeszkadza w gojeniu ran? ... A jakby dla uzupełnienia tego fatalnego wyglądu wyraz twarzy Hagrida do złudzenia przypominał wyraz mordy martwej krowy, którą trzymał na karku.
- Dziś bendzimy pracować tu - wesoło zawołał Hagrid, zbliżając się do uczniów i zwracając głowę w stronę ciemnych drzew za sobą - odrobinka z nich jeszcze przetrwała. Tak czy owak one wolą cimność.
- Co woli ciemność? - Harry usłyszał Malfoya ostro mówiącego do Crabbea i Goyla, jednak z lekką nutką paniki w głosie - To o czym powiedział, woli ciemność - słyszeliście?
Harry pamiętał jeszcze jedną, wcześniejszą sytuację w której Malfoy miał okazję wejść do Zakazanego Lasu. Wtedy także nie był zbyt odważny. Uśmiechnął się do siebie. Po meczu Quiddicha wszystko co powodowało dyskomfort u Malfoya, było jego sprzymierzeńcem.
- Gotowi? - zapytał radośnie Hagrid, patrząc się dookoła klasy - OK... wiec .... chroniłem ściżke wgłąb lasu od pindzisienciu lat. Pomyślałem, że pójdzimy i zobaczymy te stworzenia w ich naturalnym środowisku. To co dziś bendzimy studiować jest raczej rzadko spotykane i myślę se, że jestem chyba jedynym gościem w Anglii, który zdołał je wychować.
- I jesteś pewien, że są wytrenowane, tak? - zapytał Malfoy, z jeszcze większą paniką w głosie - bo to nie będzie pierwszy raz jak przyniosłeś do klasy dzikie zwierzę, czyż nie?
Ślizgoni szeptali porozumiewawczo, a i paru Gryfonów też popatrzyło jak gdyby myśleli, że Malfoy ma świętą rację.
- Jasne, że są wytrenowane - powiedział Hagrid, patrząc groźnie i podnosząc martwą krowę nieco wyżej ponad swoje ramiona.
- Więc co się stało z twoją twarzą, hę? - odparował Malfoy.
- Pilnuj własnego nosa! - warknął wściekle Hagrid - Tera, jeśli już skuńczyłeś zadawać głupie pytania, ZA MNĽ!
Skręcił i zaczął kierować się prosto do Lasu. Ale nikt nie wydawał się być zbyt skłonnym do zastosowania się do jego słów. Harry spojrzał na Rona i Hermionę, którzy westchnęli ciężko, ale kiwnęli głowami i cała trójka ustawiła się za Hagridem, przewodząc reszcie klasy.
Szli około dziesięciu minut kiedy doszli do miejsca gdzie drzewa rosły tak blisko siebie, że stało się ciemno jakby właśnie zmierzchało, a na ziemi nie było w ogóle śniegu. Chrząkając Hagrid osunął krowę na ziemię, cofnął się i zwrócił twarzą do klasy, z której większość skradała się w jego kierunku od drzewa do drzewa, rozglądając nerwowo dookoła, jak gdyby oczekując napaści w każdym momencie.
- Zebrać się na około! Zebrać się na około! - zachęcał Hagrid - OK. Przyciągnie je zapach miensa, ale mimo wszystko zawołam je, bo lubiom wiedzieć, że to ja.
Skręcił, potrząsnął swoją kudłatą głowę, by strącić włosy z twarzy i wydał z siebie dziwne, piskliwe dźwięki, przez echo rozniesione dalej, pomiędzy mroczne drzewa i brzmiące jak wezwanie jakiegoś potwornego ptaka. Nikt się jednak nie śmiał, większość z nich wyglądała na zbyt przerażonych by wydać jakikolwiek dźwięk.
Hagrid zawołał jeszcze raz. Minęła minuta po której klasa znowu zaczęła rozglądać się nerwowo za siebie i dookoła drzew, by ujrzeć w przelocie to, co nadchodziło. Czymkolwiek to było. I wtedy, gdy Hagrid z powrotem potrząsnął swoimi włosami i rozszerzył ogromną pierś dla trzeciego razu, Harry trącił łokciem Rona i wskazał na ciemną przestrzeń pomiędzy dwoma sękatymi cisami.
Para pustych, białych, błyszczących oczu stawała się coraz większa w mroku, a chwilę później także smocza morda, kark i kościste, czarne ciało: uskrzydlony koń wynurzył się z ciemności. Przez parę sekund przyglądał się klasie, potrząsając długim, czarnym ogonem, a potem pochylił głowę i zaczął szarpać swoimi ostrymi kłami ciało martwej krowy.
W Harrym przewaliła się wielka fala ulgi. Miał wreszcie dowód, że nie wymyślił sobie tych stworzeń, że były prawdziwe: Hagrid wiedział o nich również. Spojrzał gorliwie na Rona, ale ten wciąż gapił się wokoło drzew, a po paru sekundach wyszeptał:
- Dlaczego Hagrid nie zawoła jeszcze raz?
Większość z reszty klasy miało wyraz takiego samego zmieszania i nerwowego oczekiwania jak Ron, gapiąc się wciąż dookoła, mimo że koń stał o stopę od nich. Były tylko dwie inne, osoby, które zdawały się go widzieć: tyczkowaty Ślizgon stojący zaraz za Goylem oglądał jedzącego konia z wyrazem dużego wstrętu na twarzy i Neville którego oczy śledziły ruch długiego, czarnego ogona.
- Och, idzie następny - dumnie oznajmił Hagrid, gdy drugi czarny koń wyłonił się spoza ciemnych drzew, składając swoje skrzydła bliżej ciała i pochylając głowę by pożreć mięso - Tera... Niech podnisie renke ten kto je widzi.
Harry, ogromnie zadowolony z poczucia, że wreszcie zaczyna rozumieć tajemnicę tych koni, podniósł rękę. Hagrid go zauważył.
- Ta... Ta... Wiedziałem, że ty bendzisz w stanie Harry - powiedział poważnie - I ty Neville, hę? I...
- Przepraszam - zapytał Malfoy szyderczym głosem - ale co dokładnie powinniśmy zobaczyć?
By odpowiedzieć, Hagrid wskazał na martwą, rozszarpaną krowę na ziemi. Cała klasa patrzyła się na nią przez parę sekund, a potem kilkanaście osób zaczęło ciężko dyszeć, Parvati skomlała. Harry rozumiał dlaczego: samodzielnie obdzierające się z kości kawałki mięsa i znikające w rzadkim powietrzu musiały faktycznie wyglądać bardzo dziwacznie.
- Co takiego to powoduje? - zapytała Parvati przerażonym głosem, cofając się do najbliższego drzewa - Co lub kto to pożera?
- Śmiercioślady - dumnie oznajmił Hagrid, a Hermiona wydała z siebie ciche "och" zrozumienia, zza pleców Harry'ego - Hogwart ma ich całe stado... OK. Kto zna...
- Ale one są bardzo, bardzo pechowe - wtrąciła Parvati patrząc zaniepokojona - Przypuszcza się, że ludziom którzy je widzieli, przynoszą wszystkiego rodzaju najstraszliwsze nieszczęścia. Profesor Trelawney mówiła mi kiedyś...
- Nie, nie, nie - zaoponował Hagrid cmokając - to tylko przesądy, nic więcej, one ni są pechowe, som całkiem mondre i pożyteczne. Czywiście nie majom tu zbyt wiele pracy, bo służom głównie tylko do ciągnincia szkolnych powozów, no chyba że Dumbledore wybiera się w dłuższom podróż i ni chce być widocznym... a oto i kolejna parka, paczcie.
Kolejne dwa konie wyłoniły się cichutko spoza drzew, jeden z nich minął Parvati bardzo blisko, ta zadrżała i przycisnęła do drzewa jeszcze bliżej, mówiąc:
- Myślę, że coś poczułam, że to jest blisko mnie!
- Nie martw się. On cie nie skrzywdzi - odrzekł Hagrid cierpliwie - Dobra... tera... kto mi może powidzić dlaczego niektórzy z waz mogom je zobaczyć, a niektórzy nie?
Hermiona podniosła rękę.
- No dalej - powiedział radośnie Hagrid.
- Jedynymi ludźmi, którzy mogą zobaczyć Śmiercioślada - powiedziała - są ludzie, którzy widzieli śmierć.
- Dokładnie tak! - uroczyście rzekł Hagrid - Dziesięć punktów dla Gryffindoru. Dobra... Śmiercioślady...
- khem... khem...
Przybyła profesor Umbridge. Stała parę stóp od Harry'ego, majac na sobie znowu swój zielony kapelusz, płaszcz i w pełnej gotowości notes. Hagrid, który nigdy wcześniej nie słyszał fałszywego pokasływania Umbridge, gapił się teraz z zainteresowaniem na najbliższego Śmiercioślada, wyraźnie pod wrażeniem, że wydał dźwięk.
- khem... khem...
- Och, witam! - z uśmiechem powiedział Hagrid, lokalizując wreszcie źródło owego dźwięku.
- Czy otrzymałeś informację, którą dziś rano wysłałam do twojej chaty? - zapytała Umbridge, tym samy głośny i powolnym głosem, którego już wcześniej używała przy rozmowie z nim, jak gdyby adresowała swoje słowa do jakiegoś wolnomyślącego obcokrajowca - mówiąca, że będę obserwować dziś twoją lekcję?
- Ach... Tak - odrzekł Hagrid promiennie - Ciesze sie, że nas pani znalazła! Wiec jak pani widzi... musze zapytać, czy pani widzi? Przerabiamy dziś Smiercioślady...
- Przepraszam. Że co? - głośno zapytała profesor Umbridge przykładając rękę do ucha i marszcząc brwi - Co powiedziałeś?
Hagrid spojrzał na nią lekko zmieszany.
- Eee... Śmiercioślady - powiedział głośno - no wisz... takie duże, uskrzydlone konie!
Pełen nadziei klapnął swoimi gigantycznymi ramionami. Profesor Umbridge podniosła na niego brwi i zaczęła notować mrucząc co chwila pod nosem: - Często ucieka się... do... barbarzyńskiego... języka... znaków migowych.
- Cóż... tak, czy owak... - rzekł Hagrid zwracając się do klasy, ale wyglądając już na nieco zdenerwowanego - hm... o czym to ja mowiłem?
- Wydaje się.... mieć... lichą... krótką... powierzchowną... pamięć, - wymamrotała Umbridge, wystarczająco głośno, by każdy mógł ją usłyszeć. Draco Malfoy wyglądał jak gdyby Święta nadeszły miesiąc wcześniej. Hermiona natomiast, tak dla wyrównania rachunku, stała się czerwona i z trudem powstrzymywała wściekłość.
- Ach tak! - powiedział Hagrid rzucając zrozpaczone spojrzenie na notes Umbridge, ale dzielnie ciągnąc dalej - Ta... chciałem wam powidzić jak żeśmy zdobyli to stadko... Tak wiec zaczeliśmy od samca i pinciu samic. Ten tutaj - poklepał konia, który pojawił się jako pierwszy - nazywa się Tonebrus. To mój najulubińiszy, pirszy urodzony tutaj, w Lesie...
- Czy masz świadomość - głośno wtrąciła Umbridge - że Ministerstwo Magii zaklasyfikowało Śmiercioślady jako "niebezpieczne"?
Serce Harry'ego zamarło, podczas gdy Hagrid ledwie cmoknął.
- Śmiercioślady wcale nie som nibezpiczne! Owszem, mogom cie dziobnonć jeśli bardzo je drażnisz ale...
- Wykazuje... oznaki... upodobania... sobie... przemocy, - wymamrotała Umbridge, znowu skrobiąc w swoim notesie.
- Nie no! Bez przesady - zaoponował Hagrid patrząc już teraz nieco mniej spokojnie - Chciałem powidzić... przecież pies też ugryzie kiedy sie go szczuje, prawda? Śmiercioślady cieszom się po prostu złom sławom, nic wiencej. Ludzie przywykli do uważania ich za złe omeny z powodu tej ich śmierci w nazwie, ale oni nic nie rozumiejom!
Umbridge nie odpowiedziała. Kiedy skończyła pisać swoją ostatnią notatkę, spojrzała na Hagrida i znowu bardzo głośno i powoli oznajmiła - Proszę kontynuować wykład. Ja już sobie będę powoli uciekać - i mimicznymi ruchami ciała zagrała, że odchodzi (Malfoy i Pansy Parkinson zaczęli cicho chichotać) - wśród uczniów (wskazała dookoła na poszczególnych członków klasy) i zadawać im pytania - pokazując na usta, jak gdyby chciała zademonstrować czym się mówi.
Hagrid gapił się na nią, będąc najwyraźniej całkowicie zagubionym i nie mogąc pojąć, dlaczego używała migowego, jak gdyby nie rozumiał normalnie po angielsku. Hermiona miała w oczach łzy wściekłości.
- Ty wiedźmo! Ty stara wiedźmo! - wyszeptała gdy Umbridge zmierzała w kierunku Pansy Parkinson - wiem co zamierzasz, ty wstrętna, puknięta, występna...
- Ekhm... ta... tak, czy owak - odrzekł Hagrid wyraźnie walcząc o odzyskanie swojej lekcji - a wiec... Śmiercioślady. Tak... wiec... wiemy o nich bardzo dużo dobrych rzeczy...
- Czy - dźwięcznym głosem profesor Umbridge zapytała Pansy Parkinson - jesteś w stanie zrozumieć to co mówi profesor Hagrid?
Tak jak Hermiona, Pansy miała teraz łzy w oczach, ale były to niestety łzy tłumionego chichotu, a jej odpowiedź sprawiała wrażenie dość bezładnej.
- Nie... bo... cóż... to brzmi... jakby nieustannie chrząkał.
Umbridge naskrobała coś w swoim notatniku. Fragmenty nieporanionych części twarzy Hagrida, zarumieniły się natychmiastowo, ale próbował udawać, że w ogóle nie usłyszał odpowiedzi Pansy.
- Eee... ta... dobrych rzeczy o Śmierciośladach. Wiec, na przykład kiedy som oswojone, jak te tutaj, możesz być pewnym, że nigdy się nie zgubisz. Majom niesamowity zmysł orientacji, wystarczy powidzić gdzie chcesz się udać i...
- Przyjmując, oczywiście, że cię rozumieją - głośno wtrącił Malfoy, a Pansy Parkinson ponownie ryknęła śmiechem. Profesor Umbridge uśmiechnęła się do nich pobłażliwie, a potem odwróciła do Neville'a.
- Longbottom. Ty widzisz Śmiercioślady, prawda? - zapytała.
Neville skinął głową.
- Czyją śmierć widziałeś? - zapytała obojętnym tonem.
- Moje... mojego dziadka - odpowiedział Neville.
- I co o nich myślisz? - znów zapytała, kierując swoją tłustą rękę na konie, obdzierające akurat w tym momencie z kości duży kawałek mięsa.
- Eee... - odrzekł Neville nerwowo, patrząc kątem oka na Hagrida - cóż... są... eee... w porządku...
- Uczniowie... są... zbyt... zastraszeni... by... przyznać... że... się... boją, - wymamrotała Umbridge robiąc kolejną notatkę w swoim notesie.
- Nie! - zaoponował już zdenerwowany Neville - Ja się go wcale nie boję!
- Już dobrze - odparła Umbridge, klepiąc Neville'a po ramieniu z ewidentną chęcią ukazania porozumiewawczego uśmiechu, ale ukradkiem zdawać by się mogło, łypiąc na Harry'ego. - Cóż, Hagridzie - odwróciła się i spojrzała na niego ponownie, mówiąc teraz jeszcze głośniej i jeszcze wolniej - Myślę, że widziałam już wystarczająco wiele. Otrzymasz (językiem migowym zagrała, że zabiera coś z powietrza) rezultat twojej inspekcji (wskazała na swój notatnik), w przeciągu dziesięciu dni - i wystawiła dziesięć swoich małych, tłustych palców, a spod jej zielonego kapelusza błysnął jej, jeszcze szerszy niż zazwyczaj, ropuszy uśmiech. Następnie wymknęła się z okręgu uczniów, pozostawiając tam wciąż chichoczących Malfoya i Pansy Parkinson, trzęsącą się ze złości Hermionę i patrzącego z zażenowaniem i złością Neville'a.
- Ta wstrętna, kłamliwa, puknięta, stara wiedźma! - krzyczała Hermiona pół godziny później, w czasie drogi powrotnej do zamku przez wcześniej wydrążone tunele śniegu - Czy wy widzicie do czego ona zmierza? To znowu ta jej głupia idea na temat mieszańców. Tylko dlatego, że jego mama jest olbrzymką, próbuje zrobić z niego jakiegoś głupowatego, ułomnego trola i... och... to po prostu nie sprawiedliwe. To wcale nie była taka zła lekcja... to znaczy... owszem... gdyby to znowu była sklątka tylnowybuchowa, ale... Śmiercioślady były naprawdę fajne. W sumie, jak na Hagrida, to nawet bardzo fajne!
- Umbridge powiedziała, że są niebezpieczne. - przypomniał Ron.
- Cóż, tak jak powiedział Hagrid, mają przecież prawo dbać o swoje bezpieczeństwo - odparła niecierpliwie Hermiona - i sądzę, że nauczyciel taki jak Grubby-Plank nigdy nie pokazałby nam ich przed osiągnięciem wszystkich NUTeK, a przecież one są bardzo interesujące, nieprawdaż? I ten fakt, że niektórzy mogą je zobaczyć, a inni nie! Ja bardzo chciałabym móc je dostrzegać.
- Chciałabyś? - cicho zapytał Harry.
Spojrzała na niego przerażona włąsnymi słowami.
- Och, Harry! Przepraszam! Nie! Oczywiście, że nie! TO była BARDZO głupia myśl!
- Spoko - odpowiedział szybko - nie panikuj tak.
- Jestem zaskoczony, że tyle osób mogło je zobaczyć - wtrącił Ron - Aż trzy w klasie...
- Tak, Weasley. Właśnie się zastanawialiśmy - powiedział złośliwy głos, niedosłyszany jednak przez nich z powodu wszechogarniającego śniegu. Malfoy, Grabbe i Goyle szli tuż za nimi - czy byłbyś w stanie lepiej widzieć kafla gdybyś mógł nie dostrzec?
On, Grabbe i Goyle ryczeli ze śmiechu, gdy w drodze przez tunel odpychali wszystkich na boki i wyśpiewywali refren "Weasley jest naszym królem". Uszy Rona zaczerwieniły się.
- Ignoruj ich. Po prostu ich ignoruj. - zaintonowała Hermiona wyciągając różdżkę i przygotowując się do rzucenia czaru tworzącego ciepłe powietrze, by wytopić nową, prostszą ścieżkę wiodącą poprzez nietknięty jeszcze śnieg pomiędzy nimi i szklarniami.

* * *

Nadszedł grudzień, przynosząc ze sobą jeszcze więcej śniegu i prawdziwą lawinę prac domowych, których wystarczyłoby, na najbliższe pięćdziesiąt lat. W miarę zbliżania się Świąt obowiązki Rona i Hermiony jako prefektów także stawały się coraz bardziej i bardziej uciążliwe. Co rusz wzywani byli by nadzorować prace nad dekorowaniem zamku (- Kiedy Irytek będzie próbował cię udusić tym łańcuchem, trzymając za jego drugi koniec spróbuj go podwiesić - doradzał Ron), by doglądać pierwszo- i drugorocznych, spędzających, z powodu uciążliwego mrozu, ferie w zamku (- To po prostu małe, bezczelne smarkacze, wiesz?... My na pewno nie byliśmy tacy nieokrzesani, kiedy byliśmy na pierwszym roku - nażekał Ron) i żeby patrolować korytarze na zmianę z Argusem Filchem, który podejrzewał że Duch Świąt może pokazać się w wyniku wybuchu czarodziejskich pojedynków (- On ma trociny zamiast mózgu! - wściekle krzyczał Ron). Byli tak zajęci, że nawet Hermiona, z wielkim bólem ale jednak zmuszona była przestać dziergać skrzacie czapeczki, mimo nawet faktu, że zbliżała się już do samego końca.
- Och, te wszystkie biedne skrzaty, których jeszcze nie uwolniłam, będą musiały zostać tutaj na całe Święta, tylko dlatego, że nie mam wystarczająco dużo czapeczek!
Harry, który nie miał serca powiedzieć jej, że wszystko co do tej pory zrobiła, zebrał Zgredek, skręcał się nad swoim wypracowanie z Historii Magii. W ogóle starał się nie myśleć o Świętach. Po raz pierwszy w swojej szkolnej karierze pragnął spędzić je z dala od Hogwartu. Bo obok zakazów gry w Quiddicha i zamartwianiem się o to, czy Hagrid poddany zostanie nadzorowi czy nie, czuł teraz do tego miejsca niezwykły uraz. Jedyną rzeczą, na którą wciąż czekał z niecierpliwością były Spotkania AD, ale nawet te miały być mu odebrane, bo wszyscy członkowie, chcący spędzić ferie ze swoimi rodzinami, nalegali na przerwę w tym czasie. Hermiona miała jechać z rodzicami na narty, co niezwykle rozbawiło Rona, który nigdy wcześniej nie słyszał o mugolskich deskach drewna przywiązywanych do stóp w celu ześlizgiwania się z góry. On sam natomiast zamierzał jechać do domu. Harry cierpliwie znosił te wszystkie dni pełne zazdrości zanim, w odpowiedzi na jego pytanie jak zamierza przedostać się do Nory, Ron oznajmił - Ale przecież Ty też jedziesz. Nie mówiłem ci? Mama już dawno kazała Cię zaprosić.
Hermiona obróciła oczami w akcie dezaprobaty, ale dusza Harry'ego już piała z radości. Wizja Świąt w Norze była naprawdę cudowna, chociaż mąciło ją od czasu do czasu poczucie sumienia Harry'ego i myśl, że chyba nie byłby w stanie spędzić tego czasu sam na sam z Syriuszem. Zastanawiał się nawet czasami, czy byłby w stanie namówić panią Weasley by zaprosiła także i jego ojca chrzestnego, ale stwierdzał, że nawet jeśli, to wątpił żeby z kolei Dumbledore pozwolił Syriuszowi ruszyć się z Grimmauld Place, więc szybko porzucał te myśli. Zresztą obawiał się, że pani Weasley wcale nie chciałaby go zaprosić... w końcu tak często się ze sobą kłócili. Ale mimo nawet faktu, że Syriusz nie kontaktował się z nim już od dłuższego czasu, zapewne zdając sobie sprawę, że pod wciąż węszącym nochalem Umbridge byłoby to zbyt nierozsądne, ciężko mu było znieść myśl, że Syriusz będzie musiał spędzić te Święta samotnie, w starym domu swojej matki, z jednym tylko Stforkiem.
Harry przybył do Sali Potrzeb na ostatnie przed feriami spotkanie AD nieco wcześniej i był bardzo z tego powodu zadowolony, bo kiedy porozpalał wszystkie pochodnie zobaczył, że Zgredek sam postanowił udekorować to miejsce na Święta. Był bardziej niż pewien, że zrobił to właśnie ten skrzat, bo z całą pewnością nikt inny nie porozwieszałby u sufitu ponad stu złotych bombek, z których każda przedstawiała jego wizerunek i nosiła napis: "WESOŁYCH POTTEROWYCH ŚWIĽT!" *
Harry zdążył akurat ściągnąć na dół ostatnią z nich, gdy skrzypnęły otwierane drzwi i przeszła przez nie Luna Lovegood, patrząc jak zwykle niezwykle sennie.
- Cześć - powiedziała niewyraźnie, patrząc wokoło na pozostałości dekoracji - Ładne. Czy to Ty je tu umieściłeś?
- Nie - odpowiedział Harry - to Zgredek, domowy skrzat
- Jemioła - sennie oznajmiła Luna, wskazując na sporą kępkę białych owoców jemioły uwieszonych prawie ponad głową Harry'ego. Odskoczył natychmiastowo - Słuszne posunięcie - powiedziała Luna bardzo poważnie - Jemioła często bywa zaatakowana przez Nargle.
Harry został uratowany od konieczności zapytania o tajemnicze Nargle przez pojawienie się Angeliny, Katie i Alicji. Wszystkie trzy były zdyszane i wyglądały na przemarznięte.
- No więc - oznajmiła mętnie Angelina, zdejmując swój płaszcz i ciskając go w kąt - wreszcie cię zastąpiłyśmy.
- Zastąpiłyście mnie? - tępo zapytał Harry.
- Konkretnie to ciebie, Freda i George'a - odpowiedziała niecierpliwie - mamy nowego szukającego!
- Kogo? - pośpiesznie zapytał Harry.
- Ginny Weasley - odparła Katie.
Harry wytrzeszczył na nią oczy.
- Tak. Wiem - powiedziała Angelina wyciągając różdżkę i uginając ramię - ale, prawdę mówiąc, ona jest nawet całkiem niezła. Oczywiście nie, żebym miała coś do Ciebie - powiedziała rzucając na niego bardzo parszywe spojrzenie - no ale skoro nie możemy mieć ciebie...
Harry chciał protestować: czy ona nie pomyślała sobie przypadkiem, że on nie żałował wywalenia z drużyny? A przecież żałował, może nawet setki razy bardziej niż ona.
- A co z pałkarzami? - kontynuował, próbując zachować równowagę w głosie.
- Andrew Kirke - odpowiedziała Alicia bez entuzjazmu - i Jack Sloper. Żaden z nich nie zachwycił, ale w porównaniu z resztą kretynów, którzy się zgłosili...
Przybycie Rona, Hermiony i Neville'a zakończyło tę dołującą rozmowę, a kolejne pięć minut, w czasie których sala wypełniła się już wystarczająco, skutecznie powstrzymało Harry'ego od rzucenia Angelinie palącego i pełnego wyrzutu spojrzenia.
- OK - powiedział, przywołując wszystkich do siebie, by zaprowadzić porządek - wieczorem przemyślałem całą sprawę i pomyślałem sobie, że powinniśmy przećwiczyć dziś to wszystko co do tej pory przerobiliśmy, dlatego że jest to nasze ostatnie spotkanie przed trzytygodniową przerwą i chyba nie ma sensu zaczynać niczego nowego.
- Nie będziemy dziś robić nic nowego? - chrząkliwym szeptem zapytał Zachariasz Smith, wystarczająco głośno jednak, by słowa jego rozniosły się po całej sali - Gdybym wiedział o tym wcześniej to bym po prostu nie przyszedł.
- W takim razie jest nam bardzo przykro, że Harry nie powiedział ci tego wcześniej - głośno odrzekł Fred.
Kilka osób zachichotało. Harry spostrzegł, że Cho także się śmieje i natychmiastowo poczuł w sobie znajome już sensacje żołądkowe, rzucające nim jak gdyby wcześniej nie użył schodów udając się na dół.
- ...możemy ćwiczyć w parach - powiedział - Na początek, przez jakieś dziesięć minut poćwiczymy sobie Impedimento, a potem możemy porozkładać poduszki i spróbować Ogłuszania.
Wszyscy podzielili się posłusznie. Harry jak zwykle partnerował Nevillowi. Sala natychmiastowo wypełniła się przerywanymi krzykami - Impedimento! - Ludzie zamierali w bezruchu na minutę lub dwie, podczas gdy ich partnerzy rozglądali się dookoła bezcelowo, przypatrując jak pracują inne pary, a potem następowała zmiana kolejki i tak w kółko.
Neville zrobił postępy pod każdym względem. Po jakimś czasie, kiedy Harry rozmarzał już po raz trzeci z rzędu, ponownie nakazał Neville'owi przyłączyć się do Rona i Hermiony, tak by on sam mógł przejść się dookoła sali i ponadzorować pracę innych. Kiedy mijał Cho, ta uśmiechnęła się do niego promiennie. Musiał po tym wciąż opierać się pokusie, żeby nie przechodzić obok niej częściej niż obok innych.
Po dziesięciu minutach powtarzania Impedimento, na całej podłodze porozkładali poduszki i przeszli do Ogłuszania. Powierzchnia sali była jednak zbyt mała by umożliwić im wszystkim równoczesną pracę, więc postanowili się podzielić. Najpierw jedna połowa grupy obserwowała drugą, a potem się wymienili.
Kiedy ich tak wszystkich obserwował, Harry poczuł, że rozpiera go duma. Fakt, Neville zamiast Deana ogłuszył właśnie Padmę Patil, ale i tak było to chybienie znacznie mniejsze niż zazwyczaj, a wszyscy inni zrobili w ostatnim czasie nadzwyczajne postępy.
Po upływie godziny Harry przerwał.
- Jesteście coraz lepsi - oznajmił uśmiechając się do nich - myślę, że po feriach będziemy mogli zacząć ćwiczyć coś poważniejszego... może nawet samego Patronusa
Wszędzie rozniosło się podniecone mruczenie. Potem pokój zaczął oczyszczać się jak zwykle po dwie, po trzy osoby. Większość z nich, wychodząc życzyła Harry'emu "Wesołych Świąt". Cały rozpromieniony, z pomocą Rona i Hermiony, pozbierał wszystkie poduszki i poukładał w staranną kupkę. Ron i Hermiona wyszli jednak wcześniej, bo on z kolei trochę się ociągał, gdyż miał nadzieję otrzymać bożonarodzeniowe życzenia od Cho, która wciąż jeszcze tam była.
- Nie. Idź już. - usłyszał jak mówiła do swojej przyjaciółki Marietty, a serce podskoczyło mu do gardła. Zaczął udawać, że wyrównuje stertę poduszek. Miał teraz absolutną pewność, że byli sami, więc czekał aż do niego przemówi. Zamiast tego jednak usłyszał delikatne pociągnięcie nosem.
Odwrócił się natychmiastowo i ujrzał, stojącą po środku sali Cho z łzami spływającymi jej po twarzy.
- Co...?
Kompletnie nie wiedział jak ma się zachować. Ona tam po prostu stała i beczała.
- Co się stało? - zapytał cicho
Wstrząsnęła głową i wytarła rękawem oczy.
- Przepraszam - odrzekła tępo - myślę... że to tylko... to całe uczenie się tych wszystkich zaklęć...to mnie po prostu zmusza do... żeby się zastanowić... czy gdyby "on" je umiał... czy wciąż by żył...?
Serce Harry'ego wróciło z powrotem na swoje miejsce a potem zaczęło powoli tonąć, osiadając wreszcie gdzieś w okolicach pępka. Powinien był się domyślić. Ona chciała porozmawiać o Cedriku.
- On umiał te wszystkie rzeczy - z trudem odpowiedział Harry - I musiał być w nich naprawdę dobry, bo w przeciwnym razie nigdy nie udałby mu się dotrzeć do samego centrum labiryntu. Ale gdy Voldemord chce naprawdę zabić, nie masz żadnych szans.
Zadrżała na dźwięk imienia Voldemorda, ale nie cofnęła się wciąż wpatrując w Harry'ego.
- No ale przecież "ty" przeżyłeś, będąc zaledwie małym dzieckiem - odrzekła cicho
- Cóż. Taa.... - powiedział ze znużeniem Harry, zbliżając się do drzwi - czyli nie tak jak wszyscy inni, to wszystko. Nie sądzę żeby był to w związku z tym powód do dumy.
- Och nie! Nie odchodź! - poprosiła Cho ponownie zalewając się łzami - Naprawdę przykro mi, że przypomniałam Ci te wszystkie ciężkie chwile... Nie chciałam...
Znowu zadrżała. Mimo nawet zaczerwienionych i spuchniętych od płaczu oczu, wyglądała bardzo ładnie. Harry czuł się żałośnie. A byłby taki szczęśliwy i wdzięczny za krótkie "Wesołych Świąt".
- Wiem, że to musi być dla Ciebie okropne - powiedziała, ponownie wycierając rękawem oczy - całe to wspominanie Cedrika w chwili gdy umierał... Przypuszczam, że chciałbyś po prostu o tym zapomnieć.
Harry nie odpowiedział nic. Faktycznie, była to prawda, ale poczuł, że byłby chyba bez serca gdyby wypowiedział to na głos.
- A wiesz. Jesteś na... naprawdę dobrym nauczycielem - oznajmiła z bladym uśmiechem - nigdy wcześniej nie byłam w stanie niczego ogłuszyć.
- Dzięki - odpowiedział z zażenowaniem Harry.
Wpatrywali się w siebie nawzajem przez dłuższą chwilę. Harry czuł nieprzemożoną chęć ruszenia się spod drzwi przy których stał, ale równocześnie także kompletną niezdolność do zrobienia chociażby jednego kroku.
- Jemioła - powiedziała Cho, wskazując na sufit ponad swoją głową.
- Taa - odpowiedział Harry. Jego usta były całkowicie wysuszone - Jest pewnie pełna Nargli.
- Co to są Nargle?
- Nie mam zielonego pojęcia - odpowiedział Harry, robiąc krok do przodu. Jego umysł wydawał się być całkowicie ogłupiały - Musisz zapytać Loony... to znaczy Luny.
Cho wydała z siebie dziwny, zabawny dźwięk, coś pomiędzy szlochem a śmiechem. Była coraz bliżej niego. Mógł policzyć teraz dokładnie wszystkie piegi na jej nosie.
- Naprawdę Cię lubię Harry.
Nie mógł myśleć. Przeszły go ciarki, paraliżując po kolei ramiona, nogi, umysł...
Była coraz bliżej. Tak blisko, że byłw stanie dostrzec każdą łzę zawieszoną na jej rzęsach...

* * *

Wrócił do pokoju wspólnego pół godziny później, zastając tam Hermionę i Rona siedzących w najlepszych miejscach, przy kominku. Prawie wszyscy inni już dawno spali. Hermiona była w trakcie pisania bardzo długiego listu. Zapełniła już prawie pół rolki pergaminu, który dyndał sobie teraz sponad krawędzi stołu. Ron z kolei leżał na dywanie przy kominku, próbując skończyć zadanie domowe z Transmutacji.
- Co cię zatrzymało? - zapytał, kiedy Harry zanurzył się w fotelu obok Hermiony.
Nie odpowiedział. Wciąż był w stanie szoku. Pewna jego część pragnęła natychmiast opowiedzieć Ronowi i Hermionie o tym co się właśnie wydarzyło, a inna chciała zabrać ze sobą ten sekret do grobu.
- Dobrze się czujesz Harry? - Zapytała Hermiona, patrząc na niego badawczo poprzez koniuszek swojego pióra.
Harry wzruszył ramionami. Tak po prawdzie to sam nie był pewien, czy wszystko z nim w porządku - Co jest? - powiedział Ron podnosząc się na łokcie, by móc go lepiej widzieć - Co się stało?
Harry nie był całkiem pewien jak im to powiedzieć, tym bardziej, że wciąż nie był też pewien czy w ogóle chce. Ale jak tylko zdecydował nic im jednak nie mówić, Hermiona wzięła sprawy w swoje ręce.
- Czy to chodzi o Cho? - zapytała formalnie - Czyżby przyparła cię po spotkaniu do muru?
Harry odrętwiały z zaskoczenia, przytaknął. Ron zaczął chichotać, zaprzestając tego jednak jak tylko Hermiona zdołała złapać jego wzrok.
- Więc... eee... czego chciała? - Zapytał swoim zwykłym, lekko żartobliwym głosem.
- Ona - ochryple zaczął Harry. Oczyścił gardło i spróbował raz jeszcze - Ona... eee...
- Pocałowała cię? - żywo zapytała Hermiona.
Ron usiadł tak gwałtownie, że nie zauważył nawet swojego kałamarza, który kopnięty przeleciał przez cały pokój. Całkowicie to ignorując gapił się chciwie na Harry'ego.
- No i? - zażądał odpowiedzi.
Harry popatrzył najpierw na Rona, którego mina przedstawiała nieokreśloną mieszaninę ciekawości i rozbawienia, potem na delikatnie niezadowoloną Hermionę i skinął głową.
- HA!
Ron wygiął się w triumfalnym geście i huknął ochrypłym śmiechem, który sprawił, że paru nieśmiało spoglądających drugorocznych zrobiło zwrot w jego kierunku. Patrząc na Rona, zataczającego się teraz na dywanie, Harry uśmiechnął się niechętnie.
Hermiona spojrzała na Rona z obrzydzeniem i wróciła do swojego listu.
- No i? - zapytał wreszcie Ron, spoglądając na Harry'ego - jak było?
Harry rozważał przez chwilę co ma powiedzieć.
- Mokro - odpowiedział zgodnie z prawdą.
Ron wydał z siebie dźwięk mogący wskazywać albo na odgłos triumfu, albo obrzydzenia, ciężko to było stwierdzić jednoznacznie.
- Bo płakała - ciągnął ciężko Harry.
- Och! - westchnął Ron, a jego uśmiech lekko zbladł - Jesteś aż tak słaby w całowaniu?
- Nie - zaprotestował Harry, który jednak nie rozważał wcześniej tego typu możliwości i teraz natychmiastowo poczuł się niepewnie - A może jednak jestem...
- Oczywiście, że nie jesteś - odparowała Hermiona nieobecnie, bo wciąż nie odrywając się od listu.
- A ty skąd wiesz? - ostro zapytał Ron
- Bo Cho płacze ostatnio praktycznie przez cały czas - niejasno wytłumaczyła Hermiona - podczas posiłków, w łazience, wszędzie...
- Więc... pomyśl. Mały buziak powinien ją przecież rozweselić - powiedział Ron szczerząc zęby.
- Ron - wyniośle odparowała Hermiona, zanurzając w kałamarzu koniec swojego pióra - jesteś najbardziej niedelikatną kreaturą jaką miałam nieszczęście spotkać, w całym swoim życiu.
- O co ci znowu chodzi? - zapytał z oburzeniem Ron - przecież... kto płacze gdy się go całuje, he?
- No właśnie? - zawtórował Harry z delikatną desperacją - Kto?
Hermiona popatrzyła na nich z politowaniem na twarzy.
- Czy wy naprawdę nie rozumiecie jak teraz czuje się Cho? - zapytała.
- Nie! - Harry i Ron odpowiedzieli równocześnie
Hermiona westchnęła i odłożyła pióro.
- No więc... Co jest oczywiście oczywiste Cho wciąż jest smutna z powodu śmierci Cedrika i w związku z tym czuje się teraz zagubiona, bo tak jak kiedyś lubiła Cedrika, tak teraz lubi Harry'ego i nie może się zdecydować, którego z nich lubi bardziej. Poza tym będzie się czuć winna całując Harry'ego, bo postrzegając to jako zniewagę pamięci po Cedriku. Dochodzi do tego jeszcze obawa co inni mogą sobie o niej pomyśleć jeśli zacznie spotykać się z Harrym. No i najprawdopodobniej sama jeszcze do końca nie wie jakiego typu uczucia żywi do Harry'ego, bo to w końcu przecież on był z Cedrikiem gdy ten umierał... i w ogóle to wszystko jest bardzo złożone i bolesne. Acha! I jeszcze jedno. Cho obawia się, że zostanie wyrzucona z drużyny Krukonów, bo grała ostatnio bardzo słabo.
Końcówce tego przemówienia towarzyszyła delikatnie stonowana cisza milczenia, przerwana w końcu przez Rona, który stwierdził - To nie możliwe. Jedna osoba nie może czuć tego wszystkiego na raz bo by eksplodowała.
- Tylko dlatego, że emocjonalna rozpiętość twojej wrażliwości jest wielkości łyżeczki do herbaty, nie oznacza, że nasza jest taka sama - powiedziała Hermiona złośliwie, ponownie maczając swoje pióro.
- Ale to ona zaczęła - odrzekł Harry - ja tego nie chciałem... ona tak jakoś sama do mnie podeszła i następnie po prostu się przy mnie rozryczała... w ogóle nie wiedziałem co mam robić...
- Nie obwiniaj się, stary - pocieszał Ron, przysłuchując się tym słowom
- Po prostu musisz być dla niej miły - stwierdziła Hermiona, spoglądając na niego niespokojnie - Byłeś miły prawda?
- Cóż - odpowiedział Harry, z nieprzyjemnym rumieńcem wkradającym się na jego twarz - coś w tym rodzaju... poklepałem ją pocieszająco po plecach, czy jakoś tak.
Hermiona spojrzała tak, jakby z wielką trudnością powstrzymywała się od przewrócenia oczami.
- Hm... mogło być gorzej - powiedziała - Czy zamierzasz się z nią znowu spotkać?
- No przecież będę musiał - odpowiedział Harry - Przecież mamy Spotkania AD, co nie?
- Wiesz przecież co mam na myśli - niecierpliwie odparowała Hermiona
Harry nie powiedział już nic więcej. Słowa Hermiony otworzyły przed nim całe mnóstwo nowych, przerażających perspektyw. Próbował sobie wyobrazić, że wychodzi gdzieś z Cho, na przykład do Hogsmeade i jest z nią przez kilka godzin sam na sam. Oczywiście mogła oczekiwać, że po tym co się stało, gdzieś ją zaprosi ale... ta myśl boleśnie ścisnęła mu żołądek.
- No cóż - rzekła Hermiona odlegle, po raz kolejny zanurzając się w swoim liście - Będziesz miał jeszcze wiele okazji żeby ją zaprosić.
- A co jeśli on nie chce jej nigdzie zapraszać? - zapytał Ron, który obserwował teraz Harry'ego z niezwykłą, jak na niego przenikliwością na twarzy.
- Nie bądź głupi - powiedziała Hermiona nie do końca jasno - ona podoba się przecież Harry'emu już od jakiegoś czasu, prawda Harry?
Nie odpowiedział. Tak, lubił Cho już od dłuższego czasu, ale za każdym razem kiedy próbował wyobrazić sobie ich dwoje obejmujących się i śmiejących, pojawiał się zawsze ten sam obraz Cho płaczącej mu w ramię bez opamiętania.
- A tak w ogóle, to dla kogo Ty piszesz tę powieść, co? - zapytał Hermionę Ron, próbując odczytać fragment pergaminu, który teraz opadał już na podłogę. Hermiona szybko podniosła go spoza zasięgu jego wzroku.
- Do Wiktora.
- Kruma?
- A jakich jeszcze innych Wiktorów znamy?
Ron nic już nie powiedział, ale spojrzał obrażony. Przez następnych dwadzieścia minut siedzieli w całkowitej ciszy. Ron, co jakiś czas parskając z niecierpliwości i co chwila coś skreślając, kończył swoje wypracowanie z Transmutacji, a Hermiona pisała niestrudzenie, najprawdopodobniej chcąc dojść do samego końca pergaminu, a następnie ostrożnie go zwijając i pieczętując. Harry z kolei gapił się w ogień, pragnąc bardziej niż czegokolwiek innego, aby pojawiła się w nim głowa Syriusza i dała mu parę praktycznych rad na temat dziewczyn. Ale ogień po prostu trzaskał sobie coraz słabiej i słabiej, aż rozżarzone do czerwoności węgle obróciły się w popiół. Wtedy rozejrzał się dookoła i spostrzegł, że są jedynymi osobami w pokoju wspólnym.
- A więc, dobranoc - powiedziała Hermiona, ziewając szeroko gdy oświetlała sobie schody prowadzące do dormitorium dziewcząt.
- Co ona takiego widzi w tym Krumie? - zapytał Ron, gdy on i Harry wspinali się po schodach do sypialni.
- Cóż - powiedział Harry, rozważając ów powód - myślę, że może to, że jest od niej starszy, co nie?... No i jest międzynarodowej sławy graczem quidditcha...
- Taa... ale tak poza tym to... - z rozdrażnieniem powiedział Ron - no... przecież on jest okropnym gburem, nieprawdaż?
- Trochę gbur... ta... - potwierdził Harry, którego myśli wciąż krążyły gdzieś wokół Cho.
Zdjęli swoje szaty i w milczeniu nałożyli piżamy. Dean, Seamus i Neville dawno już spali. Harry odłożył okulary na swoją nocną szafkę i wszedł do łóżka, nie zasuwając jednak wiszących dookoła niego zasłonek. Zamiast tego wpatrywał się we fragmenty rozgwieżdżonego nieba, dostrzegalnego przez okno obok łóżka Nevilla. Gdyby tylko wiedział poprzedniej nocy, że w przeciągu kolejnych dwudziestu czterech godzin będzie mógł pocałować Cho Chang...
- Branoc - wychrząkał Ron gdzieś z prawej strony.
- Branoc - odpowiedział Harry.
Może następnym razem... jeśli w ogóle będzie następny raz... Cho będzie nieco weselsza. Powinien był się z nią umówić. Pewnie oczekiwała tego po nim i w związku z tym była teraz na niego naprawdę wściekła... a może nie, może leżała teraz w łóżku wciąż opłakując Cedrika? Nie wiedział co miał o tym wszystkim myśleć. Wyjaśnienia Hermiony raczej skomplikowały całą sprawę, niż ułatwiły jej zrozumienie.
"Tego właśnie powinni nas tutaj uczyć - pomyślał przewracając się na bok - tego jak funkcjonuje psychika dziewczyn... w każdym razie byłoby to o wiele pożyteczniejsze niż jakieś tam wróżenie..."
Neville pociągnął nosem przez sen. Gdzieś w ciemności zahuczała sowa.
Harry'emu śniło się, że wrócił do sali spotkań AD. Cho oskarżała go, że przyciągnął ją tu pod jakimś fałszywym pretekstem. Powiedziała, że obiecał jej sto pięćdziesiąt kart z Czekoladowych Żab, jeśli się tu pojawi. Harry protestował... Cho krzyczała: "A Cedrik dał mi te karty! Dużo kart, popatrz!" Wyciągnęła z szaty pełną garść kart i wyżuciła je w powietrze. Następnie odwróciła się do Hermiony, która powiedziała: "Wiesz Harry, ty naprawdę jej obiecałeś... Myślę, że lepiej będzie jeśli dasz jej coś w zamian... może Błyskawicę?" Ale Harry protestował tłumacząc, że nie może dac jej Błyskawicy, ponieważ ma ją Umbridge i w ogóle cała ta sytuacja jest jakaś śmieszna, bo on przyszedł tutaj tylko po to, żeby pozbierać parę tych świątecznych bombek w kształcie głowy Zgredka...
Sen zmienił się...
Czuł, że jego ciało jest gładkie, potężne i niezwykle giętkie. Prześlizgiwał się w ciemności pomiędzy błyszczącymi, metalowymi kratami i po zimnych kamieniach... zsuwając się wzdłuż brzucha opadł na podłogę... panowała ciemność, ale dostrzegał wszystkie obiekty na około siebie, migocące dziwnymi, wibrującymi barwami... odwrócił głowę... na pierwszy rzut oka korytarz był pusty... ale nie... nieco dalej w przedzie, siedział na podłodze jakiś mężczyzna, jego podbródek opadał mu na klatkę piersiową, jego zarys błyszczał w ciemności...
Harry wysunął język... posmakował unoszącego się w powietrzu zapachu tego człowieka... był żywy, ale senny... siedział naprzeciwko drzwi znajdujących się w końcu korytarza...
Harry zapragnął ukąsić tego człowieka... ale musiał poskromić ten nagły impuls... miał coś o wiele ważniejszego do zrobienia...
Ale mężczyzna zaczął się poruszać... srebrna peleryna spadła mu z nóg jak tylko skoczył do jego stóp. Harry ujrzał jego wibrujący, rozmazany zarys wznoszący się ponad nim, ujrzał różdżkę wyciąganął z paska... nie miał wyboru... uniósł się wysoko ponad podłogę i uderzył raz, dwa, trzy razy zanurzając swoje kły głęboko w jego ciało, czując jego połamane żebra i ciepłą, tryskającą zewsząd krew...
Mężczyzna krzyczał z bólu... potem nastała cisza... gwałtownie odleciał do tyłu, osuwając się na ścianę... krew spływała po podłodze...
Okropnie zabolało go czoło... ból po prostu go rozsadzał...
- Harry! HARRY!
Otworzył oczy. Każdy cal jego ciała pokrywał lodowaty pot, a kołdra okręciła się wokół niego jak kaftan bezpieczeństwa. Czuł jak gdyby ktoś przyłożył mu do czoła rozgrzany do białości pogrzebacz.
- Harry!
Ponad nim stał Ron wyglądający na niezwykle przestraszonego. Przy jego łóżku było jeszcze parę innych osób. Chwycił rękoma swoją głowę. Ból po prostu go oślepiał... zakołysał się i zwymiotował na brzeg materaca.
- On jest naprawdę chory - powiedział przerażony głos - Czy nie powinniśmy kogoś zawołać?
- Harry! Harry!
Musiał to Ronowi powiedzieć, on musiał o tym wiedzieć, to było bardzo ważne... biorąc wielki łyk powietrza i życząc sobie, żeby już więcej nie zwymiotował, pchnął się w głąb łóżka. Ból oślepiał go już tylko w połowie.
- Twój tata - wydyszał ciężko - twój tata... został zaatakowany...
- Co? - zapytał Ron, kompletnie nie rozumiejąc.
- Twój tata! Został ugryziony, na serio, wszędzie była krew i...
- Idę po pomoc! - oznajmił ten sam przerażony głos i Harry usłyszał odgłosy stóp wybiegających z dormitorium
- Harry, brachu - powiedział niepewnie Ron - Ty... Ty po prostu śniłeś...
- Nie! - Harry zaoponował ze złością. Było to krytyczne, by Ron zrozumiał.
- To nie był sen... nie jakiś tam zwykły sen... Ja tam byłem, widziałem to... zrobiłem to...
Słyszał jak Seamus i Dean mamroczą coś do siebie, ale nie dbał o to. Chociaż wciąż pocił się i trząsł z gorączki, ból na jego czole powoli przechodził. Ron odskoczył do tyłu, gdy Harry ponownie zaczął wymiotować.
- Harry, Ty nie czujesz się dobrze - powiedział niepewnie - Neville pobiegł już po pomoc .
- Wszystko ze mną w porządku! - udławił się, wytarł usta w piżamę i zaczął trząśc w niekontrolowany sposób - Nic mi nie jest, to o twojego tatę powinieneś się martwić. Musimy się dowiedzieć gdzie on teraz jest... okropnie krwawił... ja byłem... to BYŁ ogromny wąż.
Próbował wydostać się z łóżka, ale Ron wepchnął go do niego z powrotem. Dean i Seamus wciąż coś szeptali w pobliżu. Nie wiedział czy minęła minuta, czy dziesięć. Leżał tam po prostu trzęsąc się i wciąż odczuwając bardzo powoli ustępujący ból z blizny... a potem rozległy się na schodach odgłosy pośpiesznie zbliżających się kroków i Harry usłyszał głos Neville'a.
- Tutaj pani profesor!
Profesor McGonagall wbiegła pospiesznie do dormitorium ubrana w swój szlafrok w szkocką kratę i z niedbale nałożonymi na jej kościsty nos okularami.
- O co chodzi, Potter? Gdzie cię boli?
Harry jeszcze nigdy wcześniej nie był tak szczęśliwy, że ją widzi. Ona była członkiem Zakonu Feniksa, a teraz właśnie takiej osoby potrzebował, a nie kogoś krzątającego się nad nim nerwowo i przepisującego jakieś bezużyteczne mikstury lecznicze.
- To chodzi o tatę Rona - powiedział, ponownie siadając - został zaatakowany przez węża i mówię to na poważnie. Widziałem to zdarzenie.
- Co masz na myśli mówiąc: "widziałem to zdarzenie"? zapytała profesor McGonagall ściągając swoje ciemnie brwi.
- Nie wiem... spałem i wtedy właśnie tam byłem...
- Chcesz powiedzieć, że to wyśniłeś?
- Nie! - odparł wściekle. Czy to możliwe, żeby nikt nie mógł go zrozumieć? - Najpierw miałem sen o czymś kompletnie innym, głupim... i potem to coś go zakłóciło. To było na prawdę, nie wymyśliłem sobie tego... Pan Weasley spał na podłodze i został zaatakowany przez gigantycznego węża... było bardzo dużo krwi i... on stracił przytomność i ... ktoś musi się dowiedzieć gdzie on w tej chwili jest...
Profesor McGonagall wpatrywała się w niego uporczywie przez swoje okulary tak, jakby przerażona tym co widzi.
- Ja nie kłamię! I nie oszalałem! - oznajmił jej Harry, prawie krzycząc - mówię pani, widziałem to zdarzenie!
- Wierzę ci Potter - krótko odpowiedziała profesor McGonagall - ubierz szlafrok, idziemy zobaczyć się z Dyrektorem.