Poddębice, dn. 05.10.03r
Bartosz Wiernicki
Kl. IId
Nr 30.
Działanie to wprawienie w ruch cech własnych osobowości. Lepiej działać w pojedynkę czy w zespole?
Zastanawiając się, czy lepiej jest pracować w pojedynkę, czy w zespole, należy wziąć pod uwagę wiele aspektów takich działań.
Praca w pojedynkę, jeśli przynosi pożądany efekt, daje człowiekowi bardzo dużo satysfakcji. Już małe dziecko, któremu uda się wykonać samodzielnie jakieś najprostsze nawet zadanie, jest dumne i zadowolone. Zrobiło coś samo, bez pomocy, jest to jego i tylko jego sukces. Wśród dorosłych jest podobnie. Pracując w pojedynkę utwierdzamy się w przekonaniu, iż jesteśmy samowystarczalni i dostatecznie rozwinięci intelektualnie i emocjonalnie, aby radzić sobie samemu z różnymi trudnościami, które nas napotykają. Problem zaczyna się wtedy, gdy coś się nie uda lub, gdy sytuacja nas przerasta. Wtedy cały ciężar odpowiedzialności za źle wykonaną pracę spada na jedną osobę. Człowiek czuje się źle, odzywa się w nim poczucie niskiej wartości i frustracji. W takim stanie ducha znacznie trudniej podjąć się kolejnego zadania, a jeszcze trudniej wykonać je dobrze. Znam uczniów, którzy po jednej czy dwóch nieudanych odpowiedziach (czy sprawdzianach) z jakiegoś przedmiotu załamują się mówiąc: „nie jestem w stanie się tego nauczyć”. Brną więc w kolejne złe oceny. Tworzy się zamknięte koło, z którego trudno wyjść.
Z tych właśnie powodów wiele osób preferuje pracę w zespole. Tu każdy jest po trosze odpowiedzialny za wykonanie zadania. Jeśli sobie nie radzi- pomogą mu inni członkowie grupy. Jeśli ma zdolności przywódcze- będzie mógł je wykorzystać planując i organizując działania. Zadanie można wykonać lepiej, bo można je wcześniej przedyskutować, wybrać rozwiązanie najkorzystniejsze, najlepsze. Wszak, co dwie głowy to nie jedna.
Praca w grupie uczy tolerancji i zrozumienia dla jednostki, wymaga kooperacji, respektowania przyjętych zasad i dyscypliny, umożliwia doświadczenie współzależności i współodpowiedzialności, a są to przecież cechy tak bardzo pożądane w prawie każdej sytuacji życiowej: w pracy, w rodzinie, na wycieczce itp.
Oczywiście są tu również pewne niebezpieczeństwa. Może na przykład dochodzić do konfliktów silnych osobowości, jednostki o poglądach odmiennych od poglądów przyjętych w grupie za normę mogą być izolowane, a jednostki bardziej zdolne mogą wywołać u mniej zdolnych poczucie niższej wartości. Sądzę jednak, że są sposoby, by temu zaradzić. Dwie silne osobowości mogą przecież stworzyć dwie grupy ( Oczywiście nie dzieje się to z dnia na dzień. Jest to pewien proces, który odbywa się niejako naturalnie.) Osoby mniej zdolne, choć rzeczywiście mogą mieć poczucie niskiej wartości, to jednak „równają w górę”. Z pomocą kolegów osiągają to, czego prawdopodobnie nigdy nie osiągnęliby samodzielnie. Mimo małych zdolności sukcesywnie dążą do celu.
Mnie osobiście zdecydowanie lepiej pracuje się samemu niż w grupie. Wynika to poniekąd z moich cech osobowościowych, a także typu osobowości, który reprezentuje. Od zawsze ceniłem sobie wolność dokonywania wyborów. Lubię mieć świadomość,
że powodzenie powierzonego mi zadania zależy tylko i wyłącznie ode mnie, i że wykonując je nie jestem od nikogo zależny. W przypadku ukończenia zadania pomyślnie, cała satysfakcja „przypada” mnie - mogę śmiało stwierdzić, iż wykonanie pracy było tylko moją zasługą, a nie dziełem przypadku lub pracy innych (co może mieć miejsce jeśli pracujemy w zespole). Nie chcę tutaj stwierdzić, że gdy pracuję w zespole odbywa się to bez korzyści dla mnie. Zdaję sobie sprawę, że w ten sposób rozwijam swoje umiejętności może nawet lepiej niż pracując samodzielnie, jednak taki sposób działania nie jest dla mnie odpowiedni. Sam fakt, iż muszę się do kogoś dostosować, czy po części podzielić czyjeś poglądy jest odstraszający. Działając samemu możemy zastanowić się, jaką postawę przyjąć w danej sytuacji. Możemy to przemyśleć i pracować w zgodzie z własnym sumieniem i poglądami. Nie bez znaczenia jest też fakt iż nasze społeczeństwo w większości po prostu nie umie pracować w grupie. Ludzie, z którymi ja miałem możliwość pracować często nie posiadali podstawowych umiejętności takich jak na przykład kulturalne prowadzenie dyskusji czy dochodzenie do kompromisu.
Moja niechęć do pracy w grupie może wynikać także z faktu, iż zarówno w domu jak
i w szkole bardzo rzadko uczy się dzieci i młodzież jak współpracować z innymi. Mimo iż taki sposób prowadzenia, na przykład, zajęć lekcyjnych jest coraz popularniejszy, musi upłynąć jeszcze sporo czasu zanim takie metody zostaną wprowadzone do szkół na dobre.
Pomijając mój stosunek do pracy w grupie niewątpliwym jest, iż człowiek jest gatunkiem stadnym i żyje w pewnych społecznych grupach. Mówię tutaj o tych najprostszych, takich jak na przykład rodzina, mieszkańcy miasta. Umiejętności związane z działaniem w grupie mają fundamentalny wpływ na nasze życie. Pozwalają nam na lepsze wykorzystywanie naszego potencjału intelektualnego czy osiąganiu efektów w pracy lub szkole. Dlatego bez względu na wszystko powinniśmy je doskonalić i rozwijać, tak aby uczestniczyć w życiu społecznym jak najpełniej i jak najkorzystniej dla nas samych.
Na pytanie postawione w temacie trudno jest odpowiedzieć. W swoich rozważaniach starałem się podać kilka aspektów zarówno pracy w grupie jak i w pojedynkę. Wydaje mi się, że nasz sposób pracy nie zależy tylko i wyłącznie od naszych upodobań czy cech osobowościowych, ale także od sytuacji czy korzyści, które mogą wypłynąć z tego, że pracujemy sami czy w grupie. Zawsze byłem zwolennikiem różnorodności i moim zdaniem najlepiej posługiwać się obiema metodami, tak aby w przyszłości umieć poradzić sobie w każdej sytuacji.