^ Czas wracać.

Kiedy wylądowaliśmy, Creedman oddalił się bez słowa. W drodze powrotnej milczeli. Zajechaliśmy przed dom dwadzieścia minut przed dziesiątą. Chyba się wezmę do pracy — powiedział Moreland. — Wy odpocz-— Poklepał Pam po ramieniu. — Dobranoc, kochanie. Chyba pojadę do miasta.

18

N

ikt prócz Hoffmana nie miał apetytu. Po drugiej porcji deseru wstał i zdjął serwetkę.

— Chodź, Bili, powspominamy dawne czasy. Miło mi było poznać państwa.
Spojrzał na porucznika Zonderveina, który zaproponował:

— Może przejdziemy do świetlicy? Mamy tam stół bilardowy i telewizor
z dużym ekranem.

Kiedy wyszliśmy na korytarz, Ewing rzekł:

— Państwo wybaczą. — I odszedł w pośpiechu.

— Tędy — powiedział Zondervein.
- Macie tu telewizję kablową?

• Oczywiście — odparł Zondervein. — Mamy tu wszystko, również
  antenę satelitarną.

• Wspaniale.

— W centrum handlowym także jest antena satelitarna — powiedziałem
Creedman roześmiał się.

— Popsuła się rok temu i nikt nie zadał sobie trudu, żeby ją zreperowad
Czy to mówi wam coś o tutejszej inicjatywie?

Zagrałem z Creedmanem kilka partii bilarda. Był niezły, ale i ^ oszukiwał, przesuwając kule, kiedy myślał, że na niego nie patrzę. Telewizor z dużym ekranem był nastawiony na CNN.

• Wiadomości — powiedział Creedman.

• Na mnie wiadomości działają przygnębiająco - - wyznała Pam
  Siedziały z Robin w za dużych fotelach i nudziły się. Pochwyciłem spojrzenie
  Robin. Pomachała mi ręką, pijąc kole.

Po chwili Zondervein przyprowadził Morelanda. Był przygarbiony i wyglądał na bardzo zmęczonego.

— Czy wszystko w porządku, tato? — spytała go Pam.

118

___ Chcę popływać.

Jeszcze raz dotknął jej ramienia.

_^ To może być niebezpieczne, Pamelo. Są tam jeżówce, węgorze.

„_ Dennis z pewnością sobie poradzi.

Ścisnął jej ramię, aż się skrzywiła.

___ Dennis — powiedział cicho — jest zaręczony z dziewczyną, która uczy się na pielęgniarkę w Saipan.

__ Już nie — odparła Pam.

— Ach tak... — Puścił jej rękę. — Szkoda. Miła dziewczyna. Przydałaby się na wyspie. — I dodał, patrząc córce w oczy: — A Dennis nadal jest tu potrzebny, kochanie. Nie zawracaj mu głowy. Tak będzie lepiej dla wszystkich.

Odwrócił się na pięcie i odszedł w stronę pawilonów.

Pam otworzyła ze zdziwienia usta. A potem pobiegła do domu.

— Dziwny wieczór — powiedziałem.
Siedzieliśmy na łóżkach w naszym apartamencie.

— Zachował się okropnie — stwierdziła Robin. — Wiem, że był
zdenerwowany, ale...

— Kocha tubylców, ale nie pozwala córce, aby się z nimi spotykała.
- Wyglądało raczej na to, że chciał ochronić Dennisa przed nią.

• Tak, może nie wiedzie jej się z mężczyznami. Kiedy zobaczyłem ją
  pierwszy raz, uderzył mnie smutek w jej oczach.

• Tylko tyle zauważyłeś? — spytała z uśmiechem.

• Jest bardzo ładna, ale nie uważam, żeby była seksowna. Jest w niej
  coś takiego, co trzyma na dystans. Widywałem to u moich pacjentek. Jakby
  chciały powiedzieć: „Nie zbliżaj się do mnie. Zostałam boleśnie zraniona".

• W przypadku Dennisa jest zupełnie inaczej.

— Starszy pan najwyraźniej przegrał sprawę — powiedziałem. — Cza-
gość na uroczej kolacji.

Wszystko przez tę sztywną atmosferę, panującą w bazie. I przez na.

— Nie mogę się pozbyć wrażenia, że jedynym celem Hoffmana było te
godziny sam na sam z Morelandem.

"— To dlaczego po prostu nie przyjechał do niego? ~~ Może wolał być na swoim gruncie.

Mówisz o tym tak, jakby chodziło o stoczenie bitwy.

119

---