TECHNIKA PROWADZENIA ROZPOZNANIA
TYPU „RANGER”.
Wstęp:
W armii USA siły RANGER stanowi 75 pułk piechoty RANGER podległy Amerykańskiemu Dowództwu Operacji Specjalnych. Składa się z trzech batalionów piechoty RANGER w sile ponad 2000 najlepiej wyszkolonych żołnierzy armii USA.
Bazując na toku ich szkolenia przedstawiamy wybrane metody oraz techniki działania pododdziałów RENGER, które należy stosować w szkoleniu pododdziałów rozpoznawczych 6BDSz.
Stanowią one istotne unowocześnienie metod i technik działania, jakie stosowane są obecnie w naszych pododdziałach rozpoznawczych.
Po analizie przedstawionych technik można odnieść wrażenie pewnej szablonowości działania. Jednak poprzez rozpatrywanie problemów działania elementów rozpoznawczych szczegółowo w składzie drużyny, plutonu, osiągamy bardzo istotną korzyść - działanie elementu rozpoznawczego stanowi przemyślaną, zsynchronizowaną całość. Sposób wykonania zadania jest zrozumiały dla wszystkich - od najmniej doświadczonego żołnierza do dowódcy elementu rozpoznawczego. Jest to szczególnie ważne, gdy zabraknie tego ostatniego - czego z pewnością nie możemy wykluczyć w działaniach bojowych.
Systematyczne szkolenie przedstawionych technik działania prowadzi do mistrzowskiego ich wykonania. ZESPÓŁ jakim są żołnierze elementu rozpoznawczego rozumie się „bez słów”. W sytuacji zagrożenia gwarantuje to natychmiastową reakcję dowódcy, który używając hasła (np. kość) ogłasza swoją decyzję. Wykonują ją wszyscy zwiadowcy natychmiastowo i automatycznie.
Przedstawione techniki nie są typowymi technikami RANGER, zostały zmodyfikowane, dostosowane do organizacji naszych pododdziałów rozpoznawczych oraz posiadanego sprzętu. Należy podkreślić, że nie straciły one nic w toku adaptacji na swojej wszechstronności i skuteczności. Są proste i schematyczne, gwarantują wysoki stopień bezpieczeństwa działających zwiadowców (elementów rozpoznawczych).
Doświadczenia ze współczesnych lokalnych konfliktów , w tym doświadczenia pododdziałów RANGER, jednoznacznie wskazują , że w procesie szkolenia poza nauką pewnych technik prowadzenia rozpoznania, koniecznym jest położenie nacisku na psychofizyczne obciążenie szkolonych. W miarę możliwości tworzyć należy warunki szkolenia zbliżone do istniejących w prawdziwym konflikcie. W czasie ćwiczeń odzwierciedla się to m.in. w drastycznym ograniczeniu snu, ilości posiłków, intensywnością szkolenia na granicy ludzkich możliwości, stworzeniu sytuacji niepewności i ciągłego stresu. Trudno czasem jednoznacznie rozgraniczyć co jest dozwolone, a co nie - stąd też konieczność rygorystycznej selekcji, żołnierzy przewidzianych do pododdziałów rozpoznawczych i ogromnej odpowiedzialności kadry pionu rozpoznania za powierzonych im żołnierzy.
Technika opuszczania ( załadowania ) na śmigłowiec elementu rozpoznawczego w ugrupowaniu przeciwnika.
Działania elementów rozpoznawczych 6 BDSz nierozerwalnie związane jest z użyciem środka transportu (walki) jakim jest śmigłowiec . newralgiczne, decydujące o żywotności elementu rozpoznawczego jest mistrzowskie opanowanie techniki:
Opuszczanie śmigłowca w ugrupowaniu przeciwnika;
Załadowanie na śmigłowiec w momencie podjęcia po wykonaniu zadania bojowego.
Rys. nr 1 ilustruje schemat opuszczania śmigłowca przez element rozpoznawczy.
W momencie przyziemienia na sygnał dowódcy kolejno zwiadowcy opuszczają śmigłowiec (każdy zwiadowca opuszcza śmigłowiec trzymając zasobnik w ręku). Powinien on zawsze wypchnąć zasobnik gdy wysokość zawisu śmigłowca grozić będzie kontuzją. Po opuszczeniu śmigłowca i zabraniu zasobnika sprawnie zajmuje pozycję ubezpieczając dalsze opuszczenie śmigłowca przez pozostałych zwiadowców . kolejno zajmując stanowiska zwiadowcy okrężnie ubezpieczają śmigłowiec. Po odlocie śmigłowca na sygnał dowódców drużyn wykorzystując jedną z technik poruszania się szybko do rejonu zbiórki, który zajmują i ubezpieczają jak każdy rejon postoju (zatrzymania) . tutaj następuje udokładnienie miejsca, zadania, kierunku działania (azymutu).
Rys. nr 2 ilustruje schemat załadowania elementu rozpoznawczego na śmigłowiec.
Po wykonaniu zadania, w nakazanym rejonie wyczekiwania element rozpoznawczy wyczekuje na podjęcie. Z rejonu zatrzymania wysłane zostają elementy ubezpieczenia rejonu lądowiska. Dowódcy drużyn rozmieszczają skrycie drużyny w rejon obok miejsc podjęcia przez śmigłowce. Bezpośrednio przed przylotem śmigłowców (ich przejęciem) zwiadowcy- sygnaliści zajmują miejsca na lądowisku. Ich zadaniem jest pomoc pilotom w lądowaniu poprzez podawanie odpowiednich sygnałów zajmują miejsca na lądowisku. Dowódca elementu rozpoznawczego po nawiązaniu łączności z dowódcą grupy śmigłowców udziela mu informacji o warunkach w rejonie lądowiska. Po wylądowaniu śmigłowców drużyny sprawnie zajmują miejsca w przedziałach desantowych. Jako ostatni miejsca śmigłowcu zajmują zwiadowcy podgrup ubezpieczenia.
TECHNIKA OPUSZCZANIA ŚMIGŁOWCÓW PRZEZ ELEMENT ROZPOZNAWCZY ORAZ ZAJĘCIE PUNKTU ZBIURKI PO DESANTOWANIU /WARIANT/:
+
+
Rys. nr.1
ORGANIZACJA ZAŁADOWANIA ELEMENTU ROZPOZNAWCZEGO NA ŚMIGŁOWCE W UGRUPOWANIU PRZECIWNIKA /WARIANT/
Technika poruszania się w terenie.
Aby przeżyć w rzeczywistych działaniach wojennych, skrytość poruszania się, odstępy między żołnierzami, ubezpieczenie, musi być w sposób ciągły stosowane we wszystkich formach poruszania się elementu rozpoznawczego.
Technika poruszania się w terenie jest to sposób w jaki pokonuje się teren. Nie jest to stała szablonowa forma szyku /ugrupowania/ jaką wykorzystuje pododdział, lecz zależeć ono będzie od prawdopodobieństwa kontaktu z przeciwnikiem, warunków terenowych, widoczności, otrzymanego zadania oraz czasu jaki ma do dyspozycji element rozpoznawczy.
Dowódcy muszą znać dobrze techniki poruszania się w terenie. Bywają sytuacje gdy dowódca drużyny musi występować na czele ugrupowania po to, stosować zasadę „Idź za mną i rób to co ja robię” Wszyscy żołnierze w drużynie muszą być w stanie widzieć dowódcę. Kontrola poruszania się w terenie odbywa się za pomocą sygnałów ręcznych, które powinny być opracowane przez element rozpoznawczy i traktowane jako stałe, znane wszystkim żołnierzom. Radiostacja powinna być używana jedynie, gdy jest to niezbędnie konieczne.
Wyróżniamy trzy techniki poruszania się elementu rozpoznawczego w terenie. Wyboru należy dokonać analizując prawdopodobieństwo kontaktu z przeciwnikiem.
Technika nr 1 - gdy kontakt z przeciwnikiem nie jest prawdopodobny, a szybkość poruszania
się jest istotna.
Technika nr 2 - gdy kontakt z przeciwnikiem jest prawdopodobny.
Technika nr 3 - gdy kontakt z przeciwnikiem jest wysoce prawdopodobny (pewny).
Każda z tych technik ma swoje wady i zalety. Charakterystykę przedstawia tabela:
Rodzaje technik |
KONTROLA UGRUPOWANIA |
ODLEGŁOŚĆ MIĘDZY ŻOŁNIERZAMI |
PRĘDKOŚĆ MARSZU |
UBEZPIECZENIE |
Technika nr 1 |
dobra |
najmniejsza |
największa |
dostateczna |
Technika nr 2 |
dostateczna |
średnia |
średnia |
dobra |
Technika nr 3 |
bardzo dobra |
największa |
najmniejsza |
bardzo dobra |
Bez względu na rodzaj wybranej techniki należy stosować następujące podstawowe zasady:
Należy wyznaczyć żołnierzy , którzy będą prowadzić nawigację lądową. Przygotowanie oraz plany są bezwartościowe , jeżeli element rozpoznawczy nie może odnaleźć obiektu lub co gorsze wejdzie na obiekt z powodu złej nawigacji. Należy planować użycie dwóch żołnierzy (główny , zapasowy umiejących posługiwać się busolą oraz dwóch żołnierzy odpowiedzialnych za liczenie przebytej odległości /parokroków/ W działaniach RANGER drogi , strumienie , polany itp. uważane są za miejsca szczególnie narażające element rozpoznawczy na kontakt z przeciwnikiem stąd trzymanie marszu na azymut).
Należy unikać wykrycia przez przeciwnika - element rozpoznawczy musi poruszać się skrycie , wykorzystując cechy maskujące terenu - gęsto zalesione obszary , bagna , teren w miejscach bardzo trudnych do pokonania , ciemność , mgły , deszcz oraz fakt że uwaga przeciwnika skupiona jest na działaniu innych.
Należy ciągle ubezpieczać swoje działania. Element rozpoznawczy nieprzerwanie musi podejmować pasywne i aktywne formy ubezpieczenia swego działania , w czasie marszu należy wyznaczyć żołnierzy odpowiedzialnych za ubezpieczenie okrężne 360 °.
Przed działaniem należy zaplanować wsparcie elementu rozpoznawczego ogniem środków artyleryjskich. Jest to niezwykle ważne dla elementu rozpoznawczego. Może ono służyć nie tylko do bezpośredniego wsparcia zagrożonego elementu rozpoznawczego, lecz także do niszczenia rozpoznanych elementów przeciwnika np.: posterunków obserwacyjnych na drodze działania. Ogniem artylerii można odwrócić uwagę od rzeczywistego miejsca działania elementu rozpoznawczego.
W terenie otwartym należy zwiększyć odległość między żołnierzami, gdy dowódca sądzi, że kontakt z przeciwnikiem jest możliwy , powinien wysunąć prowadząca drużynę (zespół), pozostałe drużyny ubezpieczają jej działanie.
Dowódcy winni poruszać się w miejscu , z którego z którego mogą najlepiej kontrolować ugrupowanie i sytuację. Mogą zmienić miejsce w ugrupowaniu żołnierza liczącego odległość, po to , aby mieć szybko meldunek o przebytej odległości. Powinni zmieniać techniki marszu , jeśli sytuacja się zmienia. (bardzo gęste poszycie leśne, ciemna bezgwiezdna noc zmusi element rozpoznawczy do marszu w rzędzie).
TECHNIKA PORUSZANIA SIĘ W TERENIE ELEMENTU ROZPOZNAWCZEGO, GDY KONTAKT Z PRZECIWNIKIEM JEST MAŁO PRAWDOPOODOBNY .
Odległość między żołnierzami wynosi około 10 m, a drużynami do 20 m.
Charakteryzuje się:
Dostateczną możliwością ubezpieczenia elementu od czoła;
Najmniejszą odległością pomiędzy drużynami;
Zapewnia pokonanie terenu z największą prędkością;
Dobrą możliwością kontrolowania ugrupowania.
Szyk drużyny rozpoznawczej przedstawia rys. nr 3 (strzałki wskazują sektory ostrzału).
Kierunek
marszu
Strzelec karabinka
10 m
Celowniczy km Celowniczy granatnika
Dowódca
drużyny
Strzelec Strzelec
karabinka karabinka
kierunek marszu
Ok. 10 m
Ok.20 m
Ok. 20m
TECHNIKA PORUSZANIA SIĘ W TERENIE ELEMENTU ROZPOZNAWCZEGO, GDY KONTAKT Z PRZECIWNIKIEM JEST PRAWDOPODOBNY.
Jest to podstawowa technika poruszania się elementu rozpoznawczego .
Zwykle będzie on działał w ugrupowaniu przeciwnika, stąd kontakt z nim będzie prawdopodobny. Odległość między żołnierzami wynosi około 20 m, pomiędzy drużynami do 50 m. prowadząca drużyna musi być wystarczająco wysunięta do przodu względem sił głównych plutonu, aby w porę wykryć lub zniszczyć ogniem przeciwnika zanim ten zada straty siłą głównym. Jednak że musi pozostawać w zasięgu broni strzeleckiej pozostałości plutonu. Jest to zwykle około 50 - 100 m w zależności od terenu, roślinności, pory doby. Prowadząca drużyna powinna mieć najlepszych żołnierzy , prowadzących nawigację oraz ubezpieczających od czoła. W czasie długich marszów dowódca plutonu może zmieniać prowadzącą drużynę.
Technika ta charakteryzuje się:
Dostateczną możliwością kontrolowania ugrupowania przez drużynę;
Średnimi odległościami między żołnierzami;
Średnią prędkością poruszania;
Dobrym ubezpieczeniem od czoła.
Szyk plr. przedstawia rys. nr 5
Działanie tą techniką wymusza zwiększenie odległości między żołnierzami w drużynie. stanowi to zasadniczą różnicę w porównaniu z działaniem drużyny RANGER która jak każda drużyna USA składa się poza dowódcą z dwóch czteroosobowych zespołów. Daje to możliwość dowódcy drużyny wysunięcia prowadzącego zespołu 50 - 100 m do przodu, a tym samym zwiększa możliwość ubezpieczenia swojego działania. Wysunięcia/ mniejszego elementu jak zespół / np. pary zwiadowców/ nie przewidują uważając , że nie ma on wystarczającej siły rażenia w czasie kontaktu z przeciwnikiem, przez co narazić może element na likwidację.
Rys. nr. 5
ok. 20 m
od 50 do 100 m
ok.50 m
TECHNIKA PORUSZANIA SIĘ W TERENIE ELEMENTU ROZPPOZNAWCZEGO, GDY KONTAKT Z PRZECIWNIKIEM JEST SPODZIEWANY / PEWNY /.
Jest to technika wymuszona przez sytuację:
Podczas powrotu do ugrupowania wojsk własnych, gdy element rozpoznawczy znajduje się w położeniu z którego wynika że nie ma możliwości obejścia rejonu /obszaru/ , który prawdopodobnie zajmuje przeciwnik. W technice tej odległość między żołnierzami jak poprzednio wynosi ok. 20 m, natomiast odległość pomiędzy drużynami zmienia się. Zarówno działając drużyną jak i plutonem dowódcy wyznaczają dwa zespoły, pierwszy wykonuje „skok” w terenie, drugi ubezpiecza działanie pierwszego. Wynika z tego, że skok nie może być głębszy niż na odległość skutecznego wsparcia broni strzeleckiej. Głębokość skoku determinować będzie zawsze teren, widoczność, możliwość kontroli działania zespołów przez dowódcę. Oba zespoły działają przemiennie wykonują skok i ubezpieczają się wzajemnie. Przed działaniem dowódca stawia zadanie, w którym ujmuje:
Kierunek lub rejon/ jeśli jest znany/ działania przeciwnika;
Miejsce zespołu ubezpieczającego;
Kolejne pozycje do zajęcia przez zespół wykonujący „skok”;
Drogę działania;
Czynności do zajęcia pozycji.
Jedna drużyna wykonuje „skok” , podczas gdy druga drużyna ubezpiecza jej działanie. Natomiast trzecia drużyna porusza się za nimi i jest gotowa do wsparcia dwóch pierwszych. Dowódca plutonu znajduje się przy drużynie ubezpieczającej. Ta technika charakteryzuje się:
Bardzo dobrą możliwością kontroli ugrupowania przez dowódcę;
Największymi odległościami między żołnierzami;
Bardzo dobry ubezpieczeniem;
Najmniejszą prędkością pokonania terenu.
W warunkach ograniczonej widoczności należy zastosować następujące zasady ułatwiające działanie:
Aby zachować właściwy poziom ubezpieczenia:
Zadanie alarmowania elementu rozpoznawczego przydziela się prowadzącemu żołnierzowi ;
Zadanie nawigacji oraz liczenia par kroków (przebytej odległości) przydziela się najbardziej doświadczonym żołnierzom (najlepszej drużynie);
Bezwzględnie zabrania się używania światła, palenia tytoniu, oraz prowadzenia rozmów;
Radiostację nastawia się na odbiór dyżurny;
Dokonuje się systematycznych zatrzymań i prowadzi nasłuch;
Maskuje się poruszenie ugrupowania wykorzystując odgłosy środków artyleryjskich itp.
Przystępując do pokonywania miejsc szczególnego zagrożenia , dowódca elementu rozpoznawczego postępuje według następujących zasad w kolejności:
Wyznacza punkty zbiórki:
Na podstawie wyjściowej przed miejscem szczególnego zagrożenia i z drugiej jego strony w rejonie, do którego zamierza się przenieść zgodnie z zasadą odległościowego wyznaczania punktu zbiórki np. 300 m do tyłu i do przodu
Punkty zbiórki na wypadek rozproszenia;
Ubezpiecza okrężnie miejsce , w którym się znajduje;
Rozpoznaje i ubezpiecza ogniem miejsce po stronie przeciwnej;
Uzgadnia współdziałanie na wypadek oddziaływania przeciwnika;
Pokonuje miejsce szczególnego zagrożenia.
Technika pokonania miejsc szczególnego zagrożenia przez pluton przedstawiają rysunki kolejnych etapów:
Prowadząca drużyna zatrzymuje pluton umówionym sygnałem (każdy żołnierz jest zobowiązany do przekazywania wszystkich sygnałów w głąb ugrupowania. Jest to zasada, którą stosuje się we wszystkich formach działań elementów rozpoznawczych);
Dowódca plutonu przemieszcza się do czoła ugrupowania, do dowódcy prowadzącej drużyny w celu potwierdzenia sygnału.;
Po stwierdzeniu, że pluton znajduje się przed miejscem szczególnego zagrożenia ETAP I (rys. nr. 8), wyznacza punkty zbiórki na wypadek rozproszenia. (ta informacja przekazywana jest do wszystkich żołnierzy poprzez dowódców drużyn);
Na sygnał dowódcy plutonu trzech żołnierzy prowadzących drużyny ubezpiecza działanie elementu z lewej strony, natomiast kolejnych trzech z prawej, ostatnia drużyna ubezpiecza od tyłu. Dowódca plutonu wraz z radiotelefonistą formuje „bramkę” ETAP II (rys. nr. 9) , ułatwiającą kontrolę i liczenie żołnierzy . (Innym sposobem jest tworzenie „bramki” przez dowódcę prowadzącej drużyny z sanitariuszem. W takim przypadku pozwoli to dowódcy plutonu przekroczyć miejsce niebezpieczne na czele ugrupowania);
Po otrzymaniu sygnału od ubezpieczeń o zajęciu stanowisk, dowódca plutonu umówionym sygnałem nakazuje drużynie drugiej kolejności poruszania się przekroczyć rejon niebezpieczny ETAP III(rys. nr. 10);
Po przekroczeniu, druga drużyna jest na czole ugrupowania. Porusza się na głębokość zapewniającą swobodne dołączenie pozostałych drużyn (około 50- 75 m w głąb). Tam zatrzymuje się i prowadzi nasłuch. Po tym jeden z żołnierzy powraca na taką odległość , aby widzieć dowódcę plutonu i przekazuje sygnał „wszystko w porządku”. (w czasie dnia może to być „kciuk do góry” w nocy dwa krótkie sygnały światłem czerwonym);
Po potwierdzeniu sygnału „ wszystko w porządku” dowódca plutonu wraz z radiotelefonistą (jeśli „ bramkę” tworzy dowódca 1 drużyny z sanitariuszem) przekraczają miejsca szczególnego zagrożenia wraz z trzecią drużyną w kolejności marszu . Podgrupy ubezpieczające natomiast po przekroczeniu przez siły główne elementu rozpoznawczego rejonu szczególnie zagrożonego biegiem kierują się do „bramki” gdzie są liczone. Następnie przekraczają rejon szczególnego zagrożenia i dołączają do ugrupowania plutonu. Drużyna , która była pierwszą w kolejności marszu, po przekroczeniu rejonu znajduje się na końcu ugrupowania elementu rozpoznawczego. Dowódca umówionym sygnałem nakazuje kontynułowanie marszu w nakazanym poprzednio kierunku. W przypadku rozproszenia pod ogniem przeciwnika, zwiadowcy zbierają się na zawczasu wyznaczonych punktach zbiórki. Część ugrupowania plutonu, która zdążyła pokonać rejon szczególnego zagrożenia przed otwarciem ognia przez przeciwnika zbiera się na punkcie zbiórki „A”. Natomiast część ugrupowania , która nie zdołała pokonać rejonu zbiera się w punkcie „B”. Patrz rys. nr. 11
Rozpoznanie pasa / rejonu / terenu
Rozpoznanie obiektu
Zebrać wszystkie informacje dotyczące przeciwnika, terenu ujęte w potrzebach przełożonego. W czasie całego działania zwiadowcy muszą nieprzerwanie zdobywać i wymieniać informacje o przeciwniku, o których natychmiast melduje przełożonemu.
Unikać wykrycia przez przeciwnika. Element rozpoznawczy nie może pozwolić na zdemaskowanie swojego działania (określenia sił i środków elementu oraz zamiaru jego działania). W przypadku zdemaskowania działania elementu przeciwnik może zmienić plany , miejsce stacjonowania lub wzmocnić ubezpieczenie (ochronę, obronę).
Zminimalizowanie poruszania się w pobliżu obiektu,
Podejście do przeciwnika nie bliżej niż jest to konieczne,
Wykorzystanie lornetek noktowizorów itp.
Perfekcyjne maskowanie, skrytość poruszania się, zachowanie ciszy i nie używanie świateł.
Właściwe ubezpieczenie elementu rozpoznawczego. Element rozpoznawczy musi być w stanie zerwać kontakt z przeciwnikiem, wrócić do ugrupowania wojsk własnych lub kontynuować zadanie.
Właściwe ugrupowanie elementu rozpoznawczego. Proponowane ugrupowanie :
Dowództwo (dowódca elementu rozpoznawczego, radiotelefonista, sanitariusz);
Zespół ewakuacyjno- ratunkowy - odpowiedzialny wraz z sanitariuszem za pomoc rannym oraz ich transport do miejsc z których będą ewakuowani;
Zespół eskortujący - odpowiedzialny za skuteczne związanie jeńców i strzeżenie ich w czasie przemieszczania się elementu rozpoznawczego;
Zwiadowca prowadzący dziennik działań bojowych. Jego zadaniem jest zapisywanie wszystkich ważnych informacji w czasie całego działania;
Żołnierze prowadzący nawigację lądową- główny i zapasowy,
Pary zwiadowców wyznaczone do rozpoznania lub ubezpieczenia - odpowiedzialne są za prowadzenie rozpoznania lub ubezpieczenia innej par zwiadowców w czasie działania
„FUN:,
„KOŚĆ”,
„KROPLA”,
sektor ognia .
.
para zwiadowców .
trasa pary zwiadowców nr. 1
trasa pary zwiadowców nr. 2SEKTOR OGNIA
TRASA MARSZU PARY ZWIADOWCÓW NR.1
TRASA MARSZU PARY ZWIADOWCÓW NR. 2łatwy do odnalezienia;
zapewniający maskowanie działania;
z dala od naturalnych szlaków komunikacyjnych (drogi, ścieżki itp.);
zapewniający możliwość prowadzenia działań samo-obronnych;
umożliwiający dojście z różnych kierunków.
częstotliwości;
sygnałów rozpoznawczych ( dalekiego i bliskiego rozpoznania ) głównych i zapasowych;
określenia „hierarchii dowodzenia” po połączeniu się elementów;
określenia dalszego działania po połączeniu się elementów rozpoznawczych;
określenia punktów spotkań, punktów kontroli, linii wyrównania itp.
Wykorzystując środki łączności drużyny ( elementy rozpoznawcze, meldują swoje położenie względem linii wyrównania, punktów kontroli.
Pierwsza drużyna przybyła w rejon planowego połączenia organizuje w odległości około 300 m od punktu kontaktowego - punkt zbiórki elementów rozpoznawczych.
Następnie wysyła ze swojego składu zespół zwiadowców do odnalezienia w terenie punktu kontrolnego rys. nr 18
Po odnalezieniu punktu kontaktowego zespół zwiadowców rozpoznaje teren bezpośrednio przy punkcie kontaktowym, następnie oznacza go w sposób wcześniej uzgodniony z powstałymi elementami rozpoznawczymi, zajmuje zamaskowane stanowisko skąd obserwuje punkt kontaktowy i rejon wokół niego.
Następnie przybywający element rozpoznawczy powtarza procedurę od punktu „a)” do „c)” . gdy zespół zwiadowców zauważy wyłożone oznaczenie w punkcie kontaktowym zobowiązany jest do pokazania sygnału (znaku) rozpoznawczego.
Pierwszy zespół zwiadowców odpowiada zespołowi drugiemu również poprzez pokazywanie sygnału (znaku) rozpoznawczego. Po upewnieniu się, że sygnały są właściwe drugi zespół zwiadowców podchodzi do zespołu pierwszego.
Wraz z jednym zwiadowcą zespołu pierwszego jako przewodnikiem zespół drugi udaje się do miejsca, w którym oczekuje drużyna pierwsza. Przewodnik prowadzi do punktu zbiórki.
procedura powtarza się z kolejno przybyłą drużyną. Jeśli jest to ostatnia drużyna, która ma się połączyć, przewodnikami stają się dwaj zwiadowcy przybyłej jako pierwsza drużyny, którzy dotychczas obserwowali punkt kontaktowy. W raz z ostatnią drużyną dołączają do oczekujących w punkcie zbiórki pozostałych drużyn plutonu . Po zajęciu miejsca w ugrupowaniu przez ostatnią drużynę , dowódcy przekazują do dowódcy plutonu wyniki rozpoznania oraz uzgadniają plan dalszego działania.
Zajęcie rejonu wyjściowego. Element rozpoznawczy zajmuje rejon wyjściowy i ubezpiecza się w nim (tak jak w czasie każdego zatrzymania i postoju) . W rejonie wyjściowym poprzez 3 minuty nasłuchiwania zwiadowcy sprawdzają czy w pobliżu nie znajduje się przeciwnik.
Meldunek o zajęciu rejonu wyjściowego- (składa radiotelefonista)
Weryfikacja zajętego rejonu wyjściowego Dowódca elementu rozpoznawczego sprawdza i potwierdza czy miejsce zatrzymania jest właściwe i zgodne z wyliczeniami z mapy. W tym czasie dowódcy drużyn (zwiadowcy) sprawdzają, upewniają się, że ubezpieczenie jest okrężne a każdy z nich zna swoje sektory ostrzału.
Przygotowanie do rozpoznania obiektu. Dowódcy drużyn meldują się do dowódcy plutonu w centrum rejonu wyjściowego. Dowódca plutonu wydaje szczegółowe polecenia mające na celu przygotowanie zwiadowców do prowadzenia rozpoznania obiektu. Jako minimum traktować należy wykonanie następujących czynności:
poprawienie maskowania przez zwiadowców
przygotowanie i sprawdzenie lornetek, noktowizorów
przeładowanie broni (wprowadzenie naboju do komory nabojowej) i zabezpieczenie broni (w ten sposób unika się powodowania zbędnego hałasu w pobliżu obiektu)
Kontrola zwiadowców wyznaczonych do wykonania zadania Po zebraniu meldunków od dowódców drużyn (grup) o gotowości do działania wszyscy zwiadowcy szczegółowo kontrolowani są przez dowódcę elementu rozpoznawczego. Kolejno grupy rozpoznania obiektu nr 1, nr 2 oraz zwiadowcy „oka” meldują się do środka rejonu wyjściowego , gdzie dowódca sprawdza przygotowanie do wykonania zadania, określa gdzie pozostawić zasobnik oraz miejsce oczekiwania po sprawdzeniu na pozostałych.
Stawianie zadań. Po sprawdzeniu wszystkich grup, dowódca plutonu rozpoznawczego stawia zadania wyznaczonemu dowódcy drużyny lub najbardziej doświadczonemu zwiadowcy na okres swej nieobecności w rejonie wyjściowym. Nakazuje mu poprawnie ubezpieczenia okrężnego po wyprowadzeniu z rejonu wyjściowego części zwiadowców. Dowódca plutonu rozpoznawczego w zadaniu dla dowódcy pozostającego w rejonie wyjściowym ujmuje:
Gdy dowódca elementu rozpoznawczego wejdzie w kontakt z przeciwnikiem :
dowódca elementu rozpoznawczego zrobi ...........
dowódca pozostający w rejonie wyjściowym zrobi .............
Gdy zwiadowcy pozostający w rejonie wyjściowym wejdą w kontakt z przeciwnikiem:
dowódca elementu rozpoznawczego zrobi ...........
dowódca pozostający w rejonie wyjściowym zrobi .............
Marsz Dowódca elementu rozpoznawczego idzie do miejsca, gdzie czekają wyznaczone grupy i nakazuje marsz w kierunku obiektu, wykorzystując jedną z technik marszu.
Wyznaczenie i zajęcie punktu rozejścia i zejścia /PRiZ/. Dowódca elementu rozpoznawczego nakazuje zatrzymanie w miejscu spełniającym wymagania na wyznaczenie punktu rozejścia i zejścia. Punkt ten powinien znajdować się poza zasięgiem słyszalności, a na granicy zasięgu obserwacji prowadzonej z obiektu. Zajęcie punktu rozejścia i zejścia odbywa się tak samo jak przy zatrzymaniu. Zwiadowcy powinni poznać i zapamiętać cechy charakterystyczne punktu i jego najbliższego otoczenia.
Organizacja rozpoznania obiektu - obserwacja wstępna. Dowódca elementu rozpoznawczego stawia zadanie dla „oka” (wg. pięciu punktów) i wraz z podległymi dowódcami grup porusza się w kierunku obiektu. Jeśli obiekt został odnaleziony dowódca określa granicę prowadzenia rozpoznania przez zespoły po czym pozostawia „oko” w dogodnym miejscu do obserwacji obiektu. Zwiadowcy „oka” zajmują pozycję w ten sposób , aby jeden z nich zwrócony był w kierunku obiektu a drugi w kierunku punktu rozejścia i zejścia.
Organizacja szczegółowego rozpoznania obiektu. Po wstępnej obserwacji obiektu , dowódcy wybierają w terenie miejsca z których grupy rozpoznania prowadzić będą szczegółową obserwację obiektu. Ze względów bezpieczeństwa uzgadniają granicę prowadzenia rozpoznania po to aby grupy w czasie działania nie weszły ze sobą w kontakt ogniowy. Dowódcy wracają do punktu rozejścia i zejścia następnie do rejonu wyjściowego, gdzie uzgadniają plan działania. Dowódca stawia zadanie dowódcom grup nr.1, nr.2, /wg stałych pięciu punktów/ na czas podziału ugrupowania elementu rozpoznawczego.
Rozpoznanie szczegółowe obiektu. Grupy rozpoznania obiektu rozpoczynają działanie /maszerują/ po trasach, które łącznie porównać można do obrysu liścia klonu rys. nr 20.
Unikają poruszania się równolegle do obiektu,
Zachowują niezwykłą ostrożność,
Nie przekraczają granicy prowadzenia rozpoznania,
Maksymalnie wykorzystują właściwości maskujące terenu
Zebrali wszystkie nakazane informacje,
Osiągnęli granice prowadzenia rozpoznania,
Kończy się określony czas prowadzenia rozpoznania,
Gdy nastąpił kontakt z przeciwnikiem,
aby uniknąć wykrycia przez przeciwnika (poprzez zaniechanie ruchu)
aby ukryć element rozpoznawczy w czasie prowadzenia długotrwałego, szczegółowego rozpoznania
do przeprowadzenia obsługi uzbrojenia, odpoczynku itp.
do planowania i organizacji przyszłych działań
jako rejon wyjściowy do działań typu zasadzka, napad itp.
który dla przeciwnika nie ma znaczenia taktycznego
z dala od naturalnych szlaków komunikacyjnych
trudno dostępnym dla przeciwnika ( np. gęsto zalesionym)
w pobliżu źródła wody
o dobrych właściwościach maskowania
umożliwiającym prowadzenie działań samoobronnych
znanych i prawdopodobnych pozycji (rejonów) przeciwnika
rejonów rozbudowanych
szczytów, wierzchołków wzgórz
wąskich, małych dolin
dróg i ścieżek
posterunek (-ki) obserwacyjny (-e) i łączność z nimi
sposób obrony bazy (kto, kiedy i jak ją ubezpiecza)
sposób alarmowanego opuszczania bazy z podaniem: dróg wycofania, punktów kontaktowych, punktów zbiórek, miejsca bazy zapasowej
bezwzględne zachowanie ciszy, zakaz używania światła oraz ciągłe i pełne maskowanie zwiadowców (bazy)
realizację wszelkich przedsięwzięć przy minimalnym ruchu i hałasie
Jeżeli w wyniku rozpoznania prowadzonego przez dwuosobowe zespoły teren zapewnia odpowiedni poziom bezpieczeństwa dowódca plutonu
alarmowania
ewakuacji
miejsce zapasowej bazy przejściowej
Po przekazaniu przez dowódców drużyn informacji do każdego
Organizacja ubezpieczenia obejmuje:
Nawiązanie i utrzymanie łączności z przełożonym (radiotelefonista i
Obsługa broni i wyposażenia.
Higiena osobista obejmuje:
jako minimum mycie uszu , zębów , krocza , wymianę skarpet
wykopanie wewnątrz rejonu bazy przez sanitariusza dołka na odchody, wyznaczenie miejsca (np. drzewa) do oddawania moczu - zasadą jest wykonywanie wszystkich czynności fizjologicznych tylko i wyłącznie w tych miejscach.
Pozyskiwanie wody , spożywanie posiłków.
Organizacja odpoczynku.
Organizacja wymarszu z rejonu bazy.
miejsce i skład grupy wsparcia
miejsce i skład grupy napadu
strefę śmierci
miejsce działania zespołów przeszukiwawczych
miejsce składania uzbrojenia i wyposażenia przeciwnika
ostateczną rubież działania grupy napadu
sygnały, kolejność i sposób odejścia z miejsca zasadzki
prowadzenie obserwacji
meldowanie o podchodzącym przeciwniku
ubezpieczenie rejonu zasadzki z lewej, prawej strony oraz od tyłu (z czego wynika podział na trzy podgrupy ubezpieczające)
zaskoczenie;
skoordynowanie prowadzenia ognia (przerwanie, przeniesienie ognia).
Gwałtowność akcji;
Zorganizowane wycofanie.
Rozpocznie napad w czasie nie późniejszym niż jest to określone w zadaniu;
Wykona zadanie zgodnie z zamiarem dowódcy ( np.:zmusi przeciwnika do wycofania się z obiektu, zabije , zrani , schwyta 100% żołnierzy przeciwnika, schwyta określonych w zadaniu żołnierzy, zdobędzie sprzęt, zniszczy określone w zadaniu obiekty);
Element rozpoznawczy nie przerwanie zachowuje inicjatywę;
Wszyscy zwiadowcy wycofują się na sygnał w sposób zorganizowany;
Straty w ludziach spowodowane ogniem przeciwnika nie przekraczają 10% jednocześnie nie ma strat spowodowanych ogniem własnych środków ogniowych.
- gdzie udaje się dowódca elementu rozpoznawczego?
- ilu zwiadowców zabiera z sobą?
- czas nieobecności (na jak długo wychodzi z rejonu wyjściowego)?
- co należy zrobić jeśli nie wróci w podanym czasie?
- działanie dowódcy elementu rozpoznawczego oraz dowódcy
gdy dowódca elementu rozpoznawczego wejdzie w kontakt z
dowódca elementu rozpoznawczego zrobi ..........
dowódca pozostający w rejonie wyjściowym zrobi .........
gdy zwiadowcy pozostający w rejonie wyjściowym wejdą w kontakt
dowódca elementu rozpoznawczego zrobi ..........
dowódca pozostający w rejonie wyjściowym zrobi .......
miejsce rozmieszczenia grupy ubezpieczającej;
miejsce i skład grupy wsparcia;
miejsce i skład grupy napadu;
miejsce składania uzbrojenia i wyposażenia przeciwnika; (jeśli obejmuje to zadanie);
ostateczną rubież działania grupy napadu.
poprawienie maskowania przez zwiadowców
przygotowanie i sprawdzenie lornetek noktowizorów
przeładowanie broni (wprowadzenie naboju do komory nabojowej) i zabezpieczenie broni (w ten sposób unika się powodowania zbędnego hałasu w pobliżu obiektu)
miejsce rozmieszczenia grupy ubezpieczającej
miejsce i skład grupy wsparcia
miejsce i skład grupy napadu
miejsce składania uzbrojenia i wyposażenia przeciwnika (jeśli obejmuje to zadanie)
ostateczną rubież działania grupy napadu
sygnały , kolejność i sposób odejścia z miejsca napadu
unikają poruszania się równolegle do obiektu
zachowują niezwykłą ostrożność
nie przekraczają granicy prowadzenia rozpoznania
maksymalnie wykorzystują właściwości maskujące terenu
prowadzenie obserwacji
meldowanie o podchodzącym przeciwniku
ubezpieczenie rejonu obiektu z kierunków największego zagrożenia tj.drogi , miejscowości itp. W zależności od warunków wyznacza się dwie , trzy podgrupy ubezpieczające.
rozgradzający (torujący)
przeszukiwawczy (chwytający)
wysadzający (niszczący)
ewakuacyjno - ratunkowy
dowódca
grupa wsparcia
grupa ubezpieczająca (kilka)
dowódca
grupa wsparcia
grupa ubezpieczająca (kilka)
grupa napadu
podgrupa torująca
podgrupa wysadzająca
podgrupa ewakuacyjno-ratunkowa
dowódca
grupa wsparcia
grupa ubezpieczająca (kilka)
grupa napadu
podgrupa torująca
podgrupa chwytająca
podgrupa ewakuacyjno-ratunkowa
dowódca
grupa wsparcia
grupa ubezpieczająca (kilka)
grupa napadu
podgrupa torująca
podgrupa przeszukująca
podgrupa wysadzająca
podgrupa ewakuacyjno-ratunkowa
szerokość ugrupowania plutonu podczas napadu powinna równać się szerokości obiektu. Daje to pewność, że cały obiekt zostanie właściwie przeszukany
zorganizować ubezpieczenie
podzielić najważniejszą dla działania elementu rozpoznawczego broń ( karabiny maszynowe, granatniki ppanc ) jeśli zwiadowcy dotychczasowi użytkownicy zginęli lub są ranni
udzielić pomocy oraz przygotować do ewakuacji rannych
równomiernie rozdzielić pozostałą amunicję między zwiadowców (rozdzielić magazynki)
rozmieścić broń o największym rażeniu na kierunku spodziewanego ataku przeciwnika
przywrócić łączność pomiędzy grupami (jeśli została zerwana)
przywrócić „ hierarchię dowodzenia” (jeśli zabitymi są dowódcy drużyn, grup)
spostrzegawczością i dobrą pamięcią wzrokową;
dobrze znać cechy demaskujące różne cele;
szybko i bezbłędnie rozróżniać cele;
dokładnie określać odległość do nich;
krótko i jasno meldować wyniki obserwacji;
mieć ustalony system prowadzenia obserwacji;
dobrze maskować się.
umiejętność szybkiego orientowania się w terenie,
precyzyjne określenie miejsca stania,
umiejętna ocena odległości „ na oko” i za pomocą przyrządów,
zdolność skrytego zajęcia, urządzenia i pracy na stanowisku,
obserwowanie działania przeciwnika,
wykrywanie i rozpoznawanie celów,
terminowe meldowanie o nich przełożonemu,
obserwowanie czynności dowódcy i ruchów własnych pododdziałów,
prowadzenie szczegółowej obserwacji terenu w celu określenia jego charakteru, oraz wpływu na prowadzenie działań,
wykrycie zapór inżynieryjnych przeciwnika.
jak najlepszy wgląd w wyznaczony sektor lub pas obserwacji;
dobre naturalne maskowanie zwłaszcza przed prowadzeniem obserwacji naziemnej i z powietrza;
zapewniać skryte podejście i odejście z posterunku;
powinno być rozmieszczone z dala od charakterystycznych , dobrze widocznych przedmiotów terenowych umożliwiających namierzenie oraz prowadzenie i korygowanie ognia;
w miarę możliwości zapewniać ochronę przed wiatrem i deszczem oraz innymi niekorzystnymi wpływami warunków atmosferycznych
przyrządy optyczne ( lornetki , peryskopy. Noktowizory celowniki optyczne broni),
kątomierz-busola (PAB-2 , busola AK)
dokumentacja niezbędna do ewidencjonowania wyników obserwacji ( dziennik obserwacji, mapa wykrytych celów , szkic obserwacji, blok meldunkowy);
środki sygnalizacji i łączności do przekazywania danych ( najlepiej przewodowe);
dodatkowe materiały pomocnicze (katalogi sprzętu, fotografie, tabele struktur organizacyjnych przeciwnika, latarka, aparatura do wykonania zdjęć panoramicznych, radiolokacyjna stacja obserwacji pola walki).
precyzyjne określone i zaznaczone miejsce rozmieszczenia posterunku obserwacyjnego,
kierunek północy,
widoczne w perspektywie dozory i inne charakterystyczne przedmioty terenowe, oznaczające do nich odległość w metrach,
sektor(pas) główny i dodatkowy,
skalę wykonanego szkicu,
wykryte cele i obiekty.
wybrać stanowisko;
ustalić rodzaj szkicu i sposób wykonania;
zorientować szkicownik magnetycznie lub geometrycznie i wyznaczyć na nim kierunek północy;
określić skalę szkicu;
oznaczyć punkt początkowy( stanowisko obserwacyjne) tak, aby biorąc pod uwagę skalę szkicu i wielkości szkicowanego terenu cały odcinek zmieścił się na kartce oraz precyzyjnie określić współrzędne tego punktu (X,Y);
wybrać wyróżniające się przedmioty terenowe i określić do nich odległość;
wykreślić z punktu początkowego kierunki na wybrane przedmioty, odłożyć na nich odległość w skali i nanieść je na szkic;
uzupełnić szkic szczegółami i dokonać opisów(nanieść pola martwe, zakryte, zapory inżynieryjne itp.);
wyrysować położenie wojsk przeciwnika (i własnych) lub inne dane w zależności od potrzeb;
sporządzić legendę;
podać datę i godzinę sporządzenia szkicu oraz jego wykonawcę.
w górnej części szkicu umieścić jego tytuł,
w lewej górnej części odznaczyć strzałką kierunek północy,
w dolnej części szkicu po środku oznaczyć skalę szkicu;
z boku miejsca PO podać współrzędne X, Y;
na dolnym marginesie z lewej strony datę, godzinę, wykonawcę szkicu;
w dolnym marginesie z prawej strony umieścić stopień, nazwisko , imię i podpis wykonawcy;
wyznaczyć kierunek północy,
zorientować mapę,
precyzyjnie określić i nanieść na mapę miejsce stania.
geometrycznie- według linii i przedmiotów terenowych,
magnetycznie- za pomocą busoli przyłożonej do ramki mapy z uwzględnieniem wartości i znaku uchylenia magnetycznego.
według pobliskich przedmiotów terenowych. Po zorientowaniu mapy należy odnaleźć 2 - 3 najbliższe przedmioty terenowe (zaznaczone na mapie) i określić w stosunku do nich swoje położenie. Następnie zachowując kierunki i odległości do tych przedmiotów - ustalić to miejsce na mapie.
według rzeźby terenu. Sposób ten podobny jest do poprzedniego z tą różnicą że tutaj bierze się pod uwagę charakterystyczne formy rzeźby terenu. Może zaistnieć sytuacja, że te dwa sposoby uzupełniają się wzajemnie.
za pomocą pomiaru odległości. Wykonując marsz droga, wzdłuż jakiejkolwiek linii terenowej albo w określonym kierunku, dokonujemy pomiaru odległości od charakterystycznych punktów terenowych oznaczonych na mapie. Następnie obliczoną odległość odkładamy na mapie. Przebytą odległość określa się według wskazań licznika pojazdu, w marszu pieszym w oparciu o przebytą ilość kroków. Sposób ten stosuje się z zasady w trudnych warunkach terenowych i przy ograniczonej widoczności.
za pomocą wcięć.
Wcięcie w bok - znajdując się na linii terenowej należy zorientować mapę i zdefiniować na niej dobrze widoczny przedmiot terenowy. Następnie przyłożyć linijkę lub ołówek do znaku tego przedmiotu na mapie i skierować na ten przedmiot w terenie. Punkt przecięcia tego kierunku ze znakiem drogi ( linii terenowej) na mapie jest punktem stania.
Wcięcie wstecz - zorientować mapę i zidentyfikować 2-3 przedmioty. Następnie wykreślić do nich kierunki na mapie. Przecięcie tych kierunków wskaże miejsce stania (przecięcie kierunków tworzy zwykle trójkąt, którego boki muszą być mniejsze niż 3 mm. W przypadku większych długości boków, bez względu na skale mapy, celowanie należy powtórzyć).
Wcięcie sposobami Bołotowa nie wymaga orientowania mapy. Wykonuje się je na kalce technicznej (folii) na podstawie trzech punktów terenowych oznaczonych na mapie. Przedmioty te należy wybierać tak, aby kierunki na nie przecinały się pod katem nie mniejszym niż 30° i nie większym niż 150°. Na kalce- nie zmieniając jej położenia- z dowolnego, wspólnego punktu wykreśla się kierunki na wybrane przedmioty terenowe. Kalkę przekłada się do mapy tak, aby kierunki na niej wykreślone przechodziły przez znaki topograficzne wybranych przedmiotów. Punkt przecięcia na kalce przekłuwa się na mapę. Jest to punkt stania. Jedną z podstawowych prac prowadzonych na PO jest nanoszenie wykrytych celów i obiektów na mapę lub przygotowany szkic.
Obserwator melduje „DOWÓDCO NA WPROST W ZAGAJNIKU CZOŁG”.
Dowódco podaje komendę „ CEL WCIĄĆ”.
Obserwator melduje „CEL WCIĘTY 23-00,900 (metrów)”.
Dowódca podaje komendy „POMOCNIK OBSERWATORA WPISAĆ CEL”
Pomocnik obserwatora wpisuje dane do Dziennika Obserwacji po czym melduje „CEL WPISANY”.
Dowódca nakazuje radiotelefoniście zameldować o wykrytym celu po czym nanosi na mapę (szkic).
wskazać kierunek północny (dwoma punktami).
określić miejsce stania względem przedmiotów terenowych.
krótka charakterystyka pobliskich obiektów terenowych.
określanie kierunku dalszego działania lub obserwacji.
Wiadomości o przeciwniku.
Zadanie pododdziału, z którego został wyznaczony posterunek, przebieg przedniego skraju obrony(tylko w ugrupowaniu własnym).
Zadanie posterunku obserwacyjnego.
Po słowie rozkazuję:
Zadania dla członków obsady PO.
Czas rozpoczęcia obserwacji.
Sposób inżynieryjnej rozbudowy PO.
Na co zwrócić szczególna uwagę.
Sposób meldowania i wskazywania wykrytych celów.
Hasło i odzew.
Sposób i czas zmiany funkcji.
Wyznacza swego zastępcę. Uwaga! W momencie stawiania zadania do obserwacji dla dowódcy PO jest o orientowany w sytuacji taktycznej według następujących punktów:
Określenie własnego położenia :
Co drr robiła dotychczas? Co robi obecnie?
Co wykonano? Gdzie się znajduje?
Co wykryto na jej kierunku?
wiadomości o sąsiadach:
prawy, lewy, z przodu, z tyłu: kto?, gdzie?, w jakiej sile?, co robi?, co zamierza?
W zaistniałej sytuacji zamierzam (.........) na moją prośbę przełożony wykona (.....)
dowódca wskazuje dozory od prawej do lewej strony, od bliższej rubieży do dalszej.
Wiadomości o przeciwniku.
przebieg przedniego skraju własnych wojsk.
zadanie drużyny.
Zadanie obserwatora: - stanowisko obserwacji, - sektor obserwacji, - co ma wykryć i ustalić, - na co zwrócić szczególna uwagę, - czas rozpoczęcia obserwacji , czas zakończenia lub zmiany, - sposób meldowania i wskazywania wykrytych celów, - sygnały,
Miejsce dowódcy drużyn.
zwiadowca z 1 dr
Zespoły poruszają się jako całość tylko w tedy, gdy mogą maskować swoje działanie, a teren stwarza dobre warunki do ukrycia. W innych sytuacjach żołnierze poruszają się pojedynczo lub parami- krótkimi skokami od ukrycia do ukrycia lub czołgając się. Schemat działania przedstawia rys. nr 6.
Gdy tą techniką pokonuje teren pluton:
Legenda:
1 drr
2 drr
3 drr
ukrycie terenowe
DZIAŁANIE ELEMENTU ROZPOZNAWCZEGO W WARUNKACH OGRANICZONEJ WIDOCZNOŚCI.
Element rozpoznawczy działający w warunkach ograniczonej widoczności musi funkcjonować tak samo sprawnie jak w warunkach normalnych. Musi poruszać się , ubezpieczać oraz ściśle utrzymywać kierunek działania - dowódcy muszą być w stanie kontrolować ugrupowanie
.
a). Wyznaczyć żołnierzy wykorzystujących urządzenia noktowizyjne do
prowadzenia obserwacji.
b). Drużyna , pluton zmniejsza prędkość poruszania się.
c). Każdy z żołnierzy z tyłu hełmu , czapki mieć naklejone dwa paski taśmy
fluoroscencyjnej (1 cm - szerokości , 2 cm - długości)dzięki temu idący za
nim będzie go w stanie widzieć.
d). Dowódcy poruszają się bliżej czoła ugrupowania.
e). Dowódcy systematycznie dokonują liczenia żołnierzy w czasie marszu oraz po każdym zatrzymaniu stosując technikę tzw. „Bramki”. Polega ona na wyjściu dowódcy z radiotelefonistą przed zatrzymany (odpoczywający ) element, zwróceni się obu do siebie w odległości około 1,5 m i fizycznym dotknięciu każdego z przechodzących między nimi żołnierzy.
W czasie krótkich zatrzymań ( 30 sekund i krócej) wykorzystywanych do poprawienia oporządzenia, uzupełnienia wody, wprowadzenia korekty w nawigacji, wszyscy żołnierze przyklękają na jedno kolano, w ugrupowaniu, w kształcie elipsy ( rys. nr. 7) organizując ubezpieczenie dookoła (360°).
Na kierunku spodziewanego zagrożenia rozmieszcza się środki ogniowe o największej sile rażenia. Gdy zatrzymanie trwa kilka lub kilkanaście minut żołnierze kolejno parami, ubezpieczają się przyjmując postawę leżącą nie zdejmując plecaków. Dowódcy drużyn natychmiast po sygnale zatrzymania , wydanym przez dowódcę plutonu, samoczynnie rozmieszczają żołnierzy parami za ukryciami, w miejscach zapewniających ubezpieczenie okrężne .każdemu żołnierzowi stawiają krótkie zadanie i wyznaczają sektor ognia. Po tym udaje się do środka ugrupowania, gdzie przebywa dowódca elementu rozpoznawczego, radiotelefonista i sanitariusz. Klęcząc na jednym kolanie uzgadniają dalsze działanie, przyjmują zadanie itp. Po wykonaniu tych czynności wracają do swoich drużyn, gdzie informują każdego żołnierza o powodzie zatrzymania, dalszym działaniu oraz innych istotnych działaniach. Pozostają w rejonie drużyn oczekując na sygnał do rozpoczęcia marszu.
TECHNIKA POKONYWANIA MIEJSC SZCZEGÓLNEGO ZAGROŻENIA.
Miejsce szczególnego zagrożenia (niebezpieczne) to takie miejsce na drodze marszu , elementu rozpoznawczego narażającego na obserwację lub oddziaływanie ogniowe przeciwnika. Przykładowo : drogi, zabudowania zamieszkałe przez ludność nieprzychylnie nastawioną do nas, pozycje (rejony) zajmowane przez przeciwnika, pola minowe, zapory inżynieryjne, leśne przesieki, polany, strumienie. W miarę możliwości należy unikać wspomnianych miejsc. W przypadku, gdy element rozpoznawczy musi przekroczyć lub poruszać się w pobliżu tych miejsc, wykonuje to z najwyższą ostrożnością.
Prowadzenie rozpoznania (patrolowania) przez element rozpoznawczy.
W działaniach drużyny, plutonu wyróżniamy dwa rodzaje zadań rozpoznawczych realizowanych przez te elementy:
Aby element rozpoznawczy wykonał zadanie rozpoznawcze musi:
Sposobami uniknięcia wykrycia mogą być:
Do skutecznego prowadzenia rozpoznania pasa ( rejonu ) terenu możemy stosować trzy metody:
Rozpoznanie pasa terenu metodą „FUN”.
Jest to metoda stosowana gdy chcemy rozpoznać pas terenu szczegółowo. Mankamentem tej metody jest mała prędkość prowadzenia rozpoznania .
Ogólny zespół organizacji prowadzenia rozpoznania tą metodą przedstawia rys. nr.12. szczegółowy schemat ilustruje rysunek nr. 13
linia zakończenia prowadzenia rozpoznania ORZEŁ
Linia wyrównania
400-500 m
RYS. nr. 12
SOKÓŁ
Linia rozpoczęcia prowadzenia rozpoznania
RYS. NR.13
„FUN”
LEGENDA:
Rozpoznanie pasa terenu metodą ,,KOŚĆ”
Stosowane jest głównie w warunkach ograniczonej widoczności, pozwala zwiadowcom prowadzącym rozpoznanie poprzez ścisłe utrzymywanie azymutów na bezpośrednie dotarcie do punktu wyjściowego. Ogólny sposób organizacji prowadzenia rozpoznania pasa terenu tą metodą przedstawia rysunek nr 14. Szczegółowy schemat ilustruje rysunek nr 15.
LINIA ROZPOCZĘCIA
PROWADZENIA ROZPOZNANIA
LINIA WYRÓWNANIA
LINIA ZAKOŃCZENIA
PROWADZENIA ROZPOZNANIA
400-500m
TECHNIKA ROZPROWADZANIA PASA TERENU TYPU „KOŚĆ”
RYS. NR. 14
RYS.NR. 15
„KOŚĆ”
360°
AZYMUT NP. 360°
90°
OK.200 m
270°
OKOŁO 200m
LEGENDA :
AZYMUT MARSZU ELEMENTU ROZPOZNAWZEGO
Rozpoznanie pasa terenu metodą ,,KROPLA”
Ta metoda stosowana jest w terenie umożliwiającym wgląd (teren otwarty, słabo zalesiony). Zaletą tej metody jest duża prędkość. Wadą mała szczegółowość rozpoznania. Ogólny sposób organizacji prowadzenia rozpoznania pasa terenu tą metodą przedstawia rysunek nr 16 . Szczegółowy schemat ilustruje rysunek nr 17.
LINIA ROZPOCZĘCIA PROWADZENIA ROZPOZNANIA
LINIA ZAKOŃCZENIA LINIA WYRÓWNANIA
ROWADZENIA ROZPOZNANIA
SOKÓŁ ORZEŁ
Ok. 400-500 m
RYS. NR.16
KROPLA
400-500 m 100-200m
LEGENDA:
SEKTOR OGNIA
PARY ZWIADOWCÓW
RADIOFONISTA
SANITARIUSZ
RYS. NR.17
Połączenie elementu rozpoznawczego po wykonaniu zadania metodą „FUN”, „KROPLA”, lub „KOŚĆ”.
Po wykonaniu zadania rozpoznawczego każdorazowo musi nastąpić ważny dla drużyn rozpoznawczych etap - połączenie. Pierwszym przedsięwzięciem wykonanym przez dowódcę elementu rozpoznawczego jest wyznaczenie punktu kontrolnego. Może to zrobić na podstawie mapy lub otrzymać współrzędne punktu od przełożonego w czasie łączności radiowej.
Punkt kontaktowy musi być :
Dowódca plutonu uzgadnia działanie z dowódcami drużyn ( lub otrzymuje uzgodnione informacje od przełożonego) w zakresie:
Procedura połączenia jest następująca:
Obie drużyny tworzą rejon w kształcie koła ubezpieczając się okrężnie
rys. nr. 19
Rys. nr 18
+ Oznaczenie punktu kontaktowego
Zespół zwiadowców do oznaczania punktu kontaktowego, co najmniej trzech zwiadowców
+
Rozpoznanie obiektu.
Po otrzymaniu zadania do rozpoznania obiektu dowódca plutonu (drużyny) analizuje je, aby mieć pewność, że właściwie zrozumiał, jakie informacje musi zdobyć. Następnie stawia zadanie podwładnym oraz dzieli element rozpoznawczy na trzyosobowe zespoły (grupy). W drużynie wyznacza się jedną trzyosobową grupę rozpoznania obiektu. Dwóch zwiadowców rozpoznaje obiekt, natomiast trzeci ubezpiecza działanie dwu pierwszych. Dowódca plutonu wyznacza ze składu plutonu dwie trzyosobowe grupy rozpoznania obiektu oraz tzw. „oko”
(dwóch zwiadowców śledzących w sposób ciągły zmiany w obrębie obiektu).
Technika (etapy) działania elementu rozpoznawczego w czasie rozpoznania obiektu:
Punkt 1 - gdzie udaje się dowódca elementu rozpoznawczego?
Punkt 2 - ilu zwiadowców zabiera z sobą?
Punkt 3 - czas nieobecności (na jak długo wychodzi z rejonu wyjściowego ?)
Punkt 4 - co należy zrobić jeśli nie wróci w podanym czasie ?
Punkt 5 - działanie dowódcy elementu rozpoznawczego oraz dowódcy pozostającego w rejonie wyjściowym podczas kontaktu z przeciwnikiem:
Dowódca elementu rozpoznawczego dzieląc element rozpoznawczy na grupy w toku działania , zawsze zrobi to zgodnie z przedstawioną wyżej metodologią.
300- 400 m
Zwiadowcy podchodzą i nawiązują kontakt wzrokowy ze zwiadowcą „oka” (tym , który zajął pozycję w kierunku punktu rozejścia i zejścia) wymieniają umówione sygnały (kciuk w dół- sygnał ważne zmiany w rejonie obiektu, kciuk w górę - sygnał żadnych zmian w rejonie obiektu). W przypadku zmian dowódca grupy skrycie udaje się do zwiadowcy „oka” , po informacje na temat nowej sytuacji w rejonie obiektu. W przypadku dezaktualizacji planu działania dowódca elementu rozpoznawczego wypracowuje nowy realny plan rozpoznania obiektu. Jeśli nie ma żadnych zmian w rejonie obiektu grupy prowadzą ciągłe rozpoznanie i zbierają informacje o nim.
W toku działania stosują się do następujących zasad:
Prowadzą rozpoznanie obiektu do momentu gdy:
Po zakończeniu rozpoznania grupy wracają do punktu rozejścia i zejścia /PRiZ/.
12.Zebranie informacji - powrót do rejonu wyjściowego.
W PRiZ zostają porównane informacje uzyskane od grup nr 1 i nr 2 rozpoznania obiektu. Dowódca określa czy wszystkie potrzebne informacje zostały zebrane. Jeśli nie, nakazuje powtórzenie działania. W tej sytuacji następuje zmiana zadań między grupami.
Dowódca powiadamia dowódcę części elementu rozpoznawczego, która pozostała w rejonie wyjściowym o konieczności ponowienia zadania. W przypadku gdy wszystkie wymagane informacje zostały zebrane dowódca wraz z jednym zwiadowcą porusza się w kierunku pozycji ,,oka”. Przekazuje sygnały do wycofania się do punktu rozejścia i zejścia. Wszystkie grupy przemieszczają się z punktu rozejścia i zejścia do rejonu wyjściowego tą samą techniką marszu co poprzednio.
13. Ponowne zajęcie rejonu wyjściowego przez grupy rozpoznające obiekt.
Po wejściu do rejonu wyjściowego zwiadowcy zabierają zasobniki , umieszczają w nim ich sprzęt zabrany do wykonania zadania , po czym wracają do swoich drużyn / na swoje miejsce / i kontynuują ubezpieczenie rejonu wyjściowego.
14. Określenie stopnia bezpieczeństwa elementu rozpoznawczego po zwinięciu systemu
rozpoznania.
Dowódca elementu rozpoznawczego podejmuje decyzję - czy bezpośrednio po powrocie do rejonu wyjściowego nastąpi przekazanie wszystkim zwiadowcom zdobytych informacji , czy też należy przemieścić się na bezpieczną odległość. Jeśli podejmie decyzję o przemieszczeniu się , cały element rozpoznawczy w odpowiednim ugrupowaniu wykorzystując jedną z technik poruszania się , przemieszcza się na bezpieczna odległość i zajmuje rejon w ten sam sposób jak poprzednio.
15. Opracowanie meldunku z rozpoznania obiektu.
Aby przekazać zdobyte informacje radiotelefonista wykonuje szkic obiektu wg. szkicu zrobionego przez dowódcę , oraz jego wskazówek .Po tym kolejno , do środka rejonu meldują się dowódcy grup biorących udział w rozpoznaniu i zwiadowca oka , dodają swoje spostrzeżenia do szkicu. Po wykonaniu szkicu i sprawdzeniu go przez dowódcę elementu rozpoznawczego , radiotelefonista wykonuje trzy kopie szkicu. Każdy dowódca drużyny otrzymuje jeden szkic obiektu i zapoznaje z nim kolejno każdego zwiadowcę . Dowódca elementu rozpoznawczego , radiotelefonista , oraz dowódcy drużyn zachowują jeden szkic obiektu w lewej , górnej kieszonce munduru . Radiotelefonista składa przez radiostację meldunek o wykonaniu zadania elementu rozpoznawczemu .Natychmiast po tym dowódca nakazuje przenieść się elementowi rozpoznawczemu w określonym kierunku na zadaną odległość w celu zapewnienia sobie bezpieczeństwa.
16. Nawiązanie kontaktu z przeciwnikiem przez element rozpoznawczy .
Gdy w czasie działania element rozpoznawczy wszedł w kontakt z przeciwnikiem ;
a / w czasie podejścia do punktu rozejścia i zejścia ; grupy rozpoznania obiektu usiłują zerwać kontakt z przeciwnikiem i wracają do rejonu wyjściowego , zabierają zasobniki i szybko wszyscy opuszczają rejon wyjściowy. Po odejściu na bezpieczną odległość , dowódca powiadamia przełożonego o tym fakcie i postępuje wg. jego decyzji .
b / w czasie zajmowania pozycji przez zwiadowców ` oka' zwiadowcy wycofują się poprzez punkt wejścia i zejścia do rejonu wyjściowego i dalej postępują jak wyżej.
c / w czasie rozpoznania obiektu ; wszyscy zwiadowcy ostrzeliwują obiekt . `Oko' , w którym zwiadowca ma środek przeciwpancerny niszczy decydujący o żywotności obiektu najwrażliwszy jego element. Następnie wszystkie grupy odchodzą od obiektu po czym zbierają się w punkcie rozejścia i zejścia . Najstarszy stopniem zwiadowca liczy przybyłych , po czym wszyscy przemieszczają się do rejonu wyjściowego.
Baza przejściowa
Baza przejściowa - jest miejscem , w którym przebywa element rozpoznawczy w czasie przerw w prowadzeniu rozpoznania. Czas przebywania w bazie nie powinien przekraczać 24 godziny a miejsce na bazę nie może być wykorzystywane dwukrotnie.
Element rozpoznawczy zajmuje rejon bazy z następujących powodów:
Dowódca elementu rozpoznawczego wybiera miejsce na bazę przejściową wykorzystując mapę, zdjęcia lotnicze itp. Przed wprowadzeniem zwiadowców do bazy musi potwierdzić, czy wybrane miejsce jest właściwe, po czym natychmiast je ubezpieczyć. Wybiera miejsce na główną i zapasową bazę. Bazę zapasową wykorzystuje w przypadku, gdy baza główna jest w miejscu nie odpowiednim (ze względu na teren, zagrożona przez przeciwnika lub gdy zachodzi konieczność alarmowanego opuszczenia bazy głównej). Wybierając miejsce na bazę dowódca kieruje się analizą zadania, które ma wykonać element rozpoznawczy (tzn. bazę wyznacza w odległości zapewniającej wykonanie zadania).
Aby zapewnić bezpieczeństwo bazy wybrane miejsce powinno znajdować się w rejonie:
Wybierając miejsce na bazę należy unikać:
Organizując bazę przejściową dowódca uwzględnia:
Powszechnie używaną techniką przez element rozpoznawczy jest zajęcie bazy w kształcie trójkąta. Sprowadza się to do wykonania następujących czynności:
- zatrzymanie elementu rozpoznawczego następuje kilkaset metrów przed
wybranym z mapy miejscem na bazę przejściową.
- dowódca elementu rozpoznawczego stawia zadanie dla wyznaczonego
dowódcy, który pozostaje w punkcie zatrzymania. Wraz z
radiotelefonistą i zwiadowcami, których zadaniem będzie ubezpieczenie
rejonu bazy udaje się w jej kierunku. Liczba zwiadowców zależeć
będzie od aktualnej sytuacji (najczęściej będzie ich pięciu - dwóch do
zajęcia posterunku obserwacyjnego , i trzech do ubezpieczenia rejonu
bazy).
- Grupa rekonesansowa zatrzymuje się u podstawy bazy (godzina 6-ta w
stosunku do kierunku działania). Jeden ze zwiadowców pozostaje w tym
miejscu ubezpieczając bazę.
- Dowódca elementu rozpoznawczego wspólnie z pozostałymi
zwiadowcami rozpoznaje cały teren bazy przejściowej , wykorzystując
technikę zygzakową rys. nr.21 Rozmiar rejonu bazy należy wyznaczać
stosownie do liczebności elementu rozpoznawczego.
10 2
6
- W czasie rozpoznania rejonu bazy dowódca pozostawia zwiadowców na
pozycji oznaczonej godzinami 6 , 10 i 2. Po wejściu elementu
rozpoznawczego do bazy w tych miejscach rozmieszcza broń zespołową.
- Po postawieniu zadań dla zwiadowców ubezpieczających rejon bazy
dowódca elementu rozpoznawczego z radiotelefonistą i pozostałymi
zwiadowcami posterunku obserwacyjnego wraca do punktu zatrzymania
elementu rozpoznawczego.
- Po sprecyzowaniu i ewentualnym omówieniu zmian w planie działania
element rozpoznawczy przemieszcza się w kierunku bazy. Istotnym jest
aby w czasie marszu do bazy w odległości około 100 m od jej podstawy
(godzina 6) wykonać zwrot o 90 stopni. W tym miejscu należy
pozostawić dwóch zwiadowców jako posterunek obserwacyjny , którego
zadaniem jest wykrywanie podążającego za elementem rozpoznawczym
przeciwnika.
- Przez bramkę stworzoną przez dowódcę plutonu i zwiadowcę z godziny
6 element rozpoznawczy wchodzi do bazy. Prowadząca drużyna zajmuje
stanowiska od godziny 2 do 10 w obwodzie bazy , druga w kolejności
marszu drużyna od godziny 6 do 2 , a trzecia między godziną 6 a 10 -
rys. nr.22.
Jeżeli element rozpoznawczy liczy więcej niż trzy drużyny , to
zajmują one miejsce wewnątrz bazy , lub wzmacniają trzy pierwsze
drużyny na rubieżach ubezpieczeń.
- Po zajęciu rejonu bazy i zorganizowaniu ubezpieczenia okrężnego każda
z drużyn wysyła dwuosobowe zespoły przed front drużyny celem
rozpoznania terenu na jej przedpolu - rys. nr.23.Stosuje się tutaj technikę
rozpoznania typu ,,KOŚĆ”. W sytuacji gdy wybrany na bazę teren nie gwarantuje
pełnego bezpieczeństwa należy zmienić powtarzając wszystkie wyżej
wymienione czynności.
Rys. nr. 23
podaje podległym dowódcom plany:
Wariant bazy przejściowej przedstawia rys nr 24
zwiadowcy dowódca plutonu nakazuje przystąpić do wykonywania
wszystkich czynności związanych z funkcjonowaniem elementu
rozpoznawczego w bazie przejściowej.
dół chłonny
latryna
+ punkt medyczny
Należy_bezwzględnie_przestrzegać_podanych_niżej_zasad_i_kolejności_ działania_.
- odpowiednie rozmieszczenie zwiadowców po obwodzie bazy , broni o
największym rażeniu ogniowym na najbardziej prawdopodobnych
kierunkach podejścia przeciwnika.
- założenie min kierunkowych oraz pułapek szczególnie do osłony pól
martwych
- wyznaczenie sektorów ostrzału dla wszystkich zwiadowców
- opracowanie szkiców ognia
UWAGA: Należy przyjąć , że minimum 33% stanu osobowego nieprzerwanie
ubezpiecza rejon bazy.
sanitariusz) na zmianę nieprzerwanie nadzorują pracę radiostacji.
UWAGA: Należy przyjąć , że jednorazowo wolno obsługiwać w stanie rozłożonym
33% uzbrojenia.
UWAGA: W jednym czasie posiłek może spożywać tylko do 50% stanu osobowego.
Zasadzka
ETAP 1. Podejście do rejonu wykonania zasadzki.
Zatrzymanie plutonu wykonuje się w zależności od warunków terenowych w odległości 500-600 m. od miejsca zasadzki. Pluton ubezpiecza się okrężnie i przez okres około 3 minut nasłuchuje, czy w rejonie nie znajduje się przeciwnik. Następnie dowódca radiotelefonista, zwiadowca mierzący azymut oraz dwóch zwiadowców wykonuje marsz i rozpoznaje miejsce na rejon wyjściowy do działania. Rejon wyjściowy znajduje się w zależności od warunków terenowych 200-400 m. od miejsca zasadzki. Jest to rejon o średnicy około 30 m. i przybiera kształt koła. Wyznacza się godzinę 12 w kierunku zasadzki i godzinę 6 w kierunku przeciwnym do zasadzki. W rejonie wyjściowym dowódca pozostawia ubezpieczenie - zabranych dwóch zwiadowców na godzinie 12 i 6 - rys. nr 25
200 - 400 m
100 - 200 m
10
Dowódca z pozostałymi zwiadowcami wraca do miejsca zatrzymania plutonu. Następnie dowódcy drużyn wprowadzają pluton do rejonu wyjściowego. Wszystkie drużyny wchodzą do rejonu w miejscu ubezpieczenia na godzinie 6 , gdzie dowódca plutonu wraz z żołnierzem ubezpieczającym liczy wszystkich wchodzących do rejonu wyjściowego. Upewnia się, że wszyscy żołnierze znajdują się w rejonie wyjściowym , przystępuje do przygotowania rekonesansu miejsca zasadzki. Dowódcy drużyn upewniają się że żołnierze rozmieszczeni są na obwodzie koła, wyznaczają każdemu z nich sektor obserwacji , który jest jednocześnie sektorem ostrzału. Przyjmuje się że pierwsza drużyna rozmieszczona jest między godziną 10 a 2 w obwodzie koła, druga drużyna między 6 a 10 , a trzecia między 6 a 2.
ETAP 2. Rekonesans rejonu zasadzki
Na miejsce zasadzki udaje się dowódca plutonu z dowódcami drużyn oraz dwaj zwiadowcy tzw. ,,oko” , których zadaniem jest po skrytym zajęciu miejsca w rejonie zasadzki obserwowanie zmian sytuacji , która może mieć miejsce w rejonie zasadzki po rozmieszczeniu ,, oka” . Poruszając się skrycie dowódcy ustalają i określają :
Po fizycznym skrytym przejściu miejsca rozmieszczenia grup określają punkt rozejścia i zejścia rys. nr 26. Jest to punkt w terenie , przez który będą przechodzić wszyscy zwiadowcy (z wyjątkiem ubezpieczeń) wykonujący zadania na zasadzce. Wyznacza się go w odległości około 50 m od stanowisk grupy wsparcia i napadu . Podgrupy ubezpieczające udają się na wyznaczone miejsce bezpośrednio z rejonu wyjściowego. Po powrocie z rekonesansu następuje uszczegółowienie zadań dla poszczególnych grup i organizacja współdziałania.
PRiZ
12
6
ETAP 3. Organizacja zasadzki.
Ugrupowanie plutonu dzieli się na trzy grupy. W grupach wyznacza się zespoły do wykonywania zadań specjalistycznych.
Grupa ubezpieczająca znajduje się w odległości zapewniającej ubezpieczenie pozostałych grup zadaniem jej jest:
Podgrupy należy wyposażyć w miny kierunkowe oraz środki przeciwpancerne z chwilą rozpoczęcia zasadzki grupa ubezpieczająca odpowiada za niedopuszczenie jakichkolwiek sił przeciwnika do rejonu zasadzki oraz wydostania się jakichkolwiek sił przeciwnika z rejonu zasadzki.
Grupa napadu stanowi główną siłę uderzeniową. Stanowiska dla tej grupy wyznacza się w odległości 15-20 m (dyktuje teren) od ,,strefy śmierci”. Wyznacza się ostateczną rubież działania w takiej odległości , aby ubezpieczyć od frontu rejon zasadzki po wykonaniu uderzenia ogniowego oraz mieć możliwość wsparcia działania zespołów przeszukiwawczych i zespołu wysadzającego.
Grupa wsparcia w składzie obsługi broni zespołowej zajmuje stanowisko frontem do kierunku marszu kolumny przeciwnika - z reguły z lewej lub prawej strony grupy napadu. W ten sposób głębokość sektora ostrzału jest większa. Zadaniem jej jest wsparcie grupy napadu ogniem broni zespołowej.
Zespół przeszukiwawczy dwa zespoły w składzie dwuosobowym wyznacza się z grupy napadu. Zadaniem ich jest po przejściu grupy napadu na ostateczną rubież działania dokonać przeszukania zabitych , rannych oraz zabrać dokumenty uzbrojenie.
Zespół wysadzający wyznacza się z grupy napadu w składzie dwóch zwiadowców z zadaniem zniszczenia sprzętu zebranego przez zespół przeszukiwawczy.
Chronometrażysta najczęściej radiotelefonista dowódcy plutonu , którego zadaniem jest podawanie czasu co jedna minuta upływającego od początku zasadzki oraz zapisywanie danych dotyczących ilości, rodzaju uzbrojenia itp. otrzymywanych od zespołów przeszukiwawczych.
Szerokość ugrupowania plutonu na zasadzce wynosi 80 - 100 m.
Punkt rozejścia i zejścia wyznacza się w odległości około 50 m od stanowisk ogniowych grupy wsparcia i napadu (grupa ubezpieczająca udaje się na wyznaczone miejsca bezpośrednio z rejonu wyjściowego)
Po postawieniu zadań , omówieniu współdziałania , sprawdzeniu sprzętu i wyposażeniu następuje wyjście z rejonu wyjściowego do miejsca zasadzki. W tym celu dowódcy grup ustawiają pododdziały w ustalonej kolejności wyjścia z rejonu wyjściowego. Osobiście dowódca plutonu z radiotelefonistą tworzą bramkę liczą wszystkich zwiadowców wychodzących do działania. W rejonie wyjściowym pozostaje dwóch zwiadowców , których zadaniem jest ochrona wyposażenia nie zabieranego na zasadzkę oraz ubezpieczenie plutonu od tyłu. Jako pierwsze wychodzą podgrupy ubezpieczające, które kierują się bezpośrednio w wyznaczone miejsca. Wyjście podgrup ubezpieczających może nastąpić kilka lub kilkanaście minut wcześniej. Jako kolejne wychodzą grupa wsparcia oraz napadu. Po dotarciu na punkt rozejścia i zejścia (na wysokości tego punktu) dowódcy rozmieszczają zwiadowców w odległości odpowiadającej odległościom pomiędzy stanowiskami ogniowymi. Stosując metodę czołgania, marszu na czworaka, lub marszem chyłkiem zachowując szczególną ostrożność zajmują stanowiska ogniowe. Dowódca plutonu, który znajduje się przy grupie ogniowej skrycie odbiera meldunek o sytuacji od „oka” (zwiadowców pozostawionych w czasie rekonesansu) po czym włącza ich do grupy ogniowej. Pluton gotowy jest do wykonania zasadzki, gdy dowódca plutonu otrzyma meldunki od dowódców podgrup ubezpieczenia i dowódców grupy wsparcia i napadu o zajęciu stanowisk . Tak ugrupowany pluton wyczekuje na pojawienie się przeciwnika - rys. nr 27.
ostateczna rubież działania
działania grupy napadu
STREFA ŚMIERCI
15- 20
m
ok. 50 m
PUNKT ROZEJŚCIA
bramka
Grupa wsparcia
Grupa napadu
ETAP 4. Wykonanie zasadzki.
Po wykryciu przeciwnika przez podgrupę ubezpieczającą i złożeniu meldunku dowódca plutonu pozwala wybranemu elementowi ugrupowania przeciwnika wejść (wjechać) w wyznaczoną „strefę śmierci”. W tym momencie następuje wykonanie gwałtownego krótkotrwałego uderzenia ogniowego. Sygnałem do otwarcia ognia jest uderzenie środka ogniowego o największej sile rażenia np.: mina kierunkowa , RPG - 7 , km PK. Nawała ogniowa trwa do momentu wyczerpania amunicji w podczepionych do broni magazynkach. W tym czasie przeciwnik znajdujący się w strefie śmierci powinien zostać zniszczony. Po wymianie magazynków grupa napadu i grupa wsparcia gwałtownym skokiem zajmuje ostateczną rubież działania, w tym momencie rejon zasadzki jest ubezpieczony okrężnie - rys nr 28.
Dowódcy drużyn sprawdzają żołnierzy czy nie są ranni , rozdzielają równomiernie magazynki w drużynie składają meldunek dowódcy plutonu.
Ostateczna rubież działania
grupy napadu
Strefa śmierci
Grupa wsparcia
Grupa napadu
Grupa ubezpieczająca Grupa ubezpieczająca
lewą stronę prawą stronę
Punkt rozejścia i zejścia
Ubezpieczenie tylne
ETAP 5. Działanie zespołów po wykonaniu uderzenia ogniowego.
Na sygnał dowódcy plutonu swoje zadanie wykonują dwa zespoły przeszukiwawcze, ubezpieczając się wzajemnie. W zespołach dokonują przeszukania elementu przeciwnika (zabitych, pojazdy).Chronometrażysta głośno podaje upływający czas , oraz zapisuje co znaleziono. Sanitariusz udziela pomocy rannym zwiadowcom , ewakuuje ich do punktu rozejścia i zejścia. Po wykonaniu zadania zespoły przeszukiwawcze wracają do swoich drużyn i kontynuują ubezpieczenie na sygnał dowódcy zadanie wykonuje zespół wysadzający , który zajmuje miejsce przy zgromadzonym sprzęcie i wyposażeniu przeciwnika , przygotowuje ładunek wybuchowy do odpalenia rys. nr 29. Czas palenia się lontu prochowego powinien wynosić jedną minutę. Po podaniu sygnału do dowódcy o gotowości grupy wysadzającej do odpalenia ładunku następuje zorganizowane odejście z rejonu zasadzki.
Ostateczna rubież działania
grupy napadu
Zespół
wysadzający
ubezpieczenie ubezpieczenie
Punkt rozejścia
Ubezpieczenie
ETAP 6. Odejście z rejonu zasadzki
Odejście z rejonu zasadzki następuje w sposób zorganizowany.
Na pierwszy sygnał dowódcy plutonu np. „DWA” wycofania dokonuje co drugi zwiadowca grupy napadu biegiem kierują się do punktu rozejścia i zejścia. Gdzie są liczeni w bramce przez sanitariusza oraz pierwszego z grupy zwiadowcę, następnie kierują się biegiem do rejonu wyjściowego. Na drugi sygnał dowódcy np. ,,ZERO” w ten sam sposób wycofują się pozostali żołnierze grupy napadu oraz grupy wsparcia. Ten sygnał jest równocześnie sygnałem dla grupy wysadzającej do zapalenia lontu. Po dokonaniu tej czynności dowódca plutonu i radiotelefonista wycofuje się do rejonu wyjściowego przez punkt rozejścia i zejścia gdzie sanitariusz melduje jaka ilość zwiadowców wycofała się. Wybuch następuje po jednej minucie od podania drugiego sygnału - w tym czasie wszyscy żołnierze grupy ogniowej i wsparcia są w drodze do rejonu wyjściowego. Wybuch jest sygnałem dla podgrup ubezpieczających do wycofania się bezpośrednio do rejonu wyjściowego. W rejonie wyjściowym na sygnał wybuchu dwóch zwiadowców pozostawionych na ubezpieczeniu organizuje bramkę na godzinie 12 rejonu wyjściowego i dokonuje liczenia wszystkich powracających z zasadzki. Wbiegający zwiadowcy zajmują poprzednie miejsca w ugrupowaniu i ubezpieczają rejon wyjściowy - rys. nr 30. Po dotarciu podgrup ubezpieczających i upewnieniu się dowódcy plutonu o stanie ilościowym plutonu marszem ubezpieczonym pluton odchodzi do kolejnego rejonu na odległość około 800 - 1000 m gdzie odtwarzają zdolność bojową i gdzie następuje przekazanie informacji o wynikach zasadzki.
Ubezpieczenie ubezpieczenie
bramka
ubezpieczenie
Napad
Napad jest to nagłe, gwałtowne uderzenie na stacjonarny (stsły) obiekt przeciwnika wraz z zorganizowanym wycofaniem się po wykonaniu zadania. Zasady działania elementu rozpoznawczego wykonującego napad są zbliżone do stosowanego w zasadzce . grupa napadu musi dodatkowo być przygotowana do wykonania przejść w zaporach inżynieryjnych oraz, jeśli zachodzi taka konieczność , zniszczenia obiektu, budowli stałych lub ich części decydujących o żywotności obiektu.
Podstawowe cechy działania elementu rozpoznawczego w czasie napadu to:
Element rozpoznawczy wykona zadanie jeśli:
ETAP 1. Podejście do rejonu wykonania napadu.
Pluton zatrzymuje się w zależności od warunków terenowych w odległości
500-600 m. od miejsca napadu. Pluton ubezpiecza się okrężnie i przez okres około 3 minut nasłuchuje czy w rejonie nie znajduje się przeciwnik. Następnie dowódca , radiotelefonista , zwiadowca mierzący azymut oraz dwóch zwiadowców wykonuje marsz i rozpoznaje miejsce na rejon wyjściowy do działania.
Rejon wyjściowy- rys nr 31 znajduje się w zależności od warunków terenowych 300-400 m. od obiektu. Jest to rejon o średnicy około 30 m. i przybiera kształt koła. Wyznacza się godzinę 12 w kierunku obiektu i godzinę 6 w kierunku przeciwnym do obiektu. W rejonie wyjściowym dowódca pozostawia ubezpieczenie - zabranych dwóch zwiadowców na godzinie 12 i 6 .Sam z pozostałymi zwiadowcami wraca do miejsca zatrzymania plutonu. Następnie dowódcy drużyn wprowadzają pluton do rejonu wyjściowego. Wszystkie drużyny wchodzą do rejonu w miejscu ubezpieczania na godzinie 6 gdzie dowódca plutonu wraz z żołnierzem ubezpieczającym liczy wszystkich wchodzących do rejonu wyjściowego. Upewnia się że wszyscy żołnierze znajdują się w rejonie wyjściowym i przystępuje do przygotowania rekonesansu rejonu obiektu. Dowódcy drużyn upewniają się , że żołnierze rozmieszczeni są na obwodzie koła , wyznaczają każdemu z nich sektor obserwacji , który jest jednocześnie sektorem ostrzału.
Przyjmuje się , że pierwszą drużynę rozmieszcza się między godziną 10 a 2 w obwodzie koła , drugą drużynę między 6 a 10 , a trzecią między 6 a 2. Dowódca plutonu stawia zadanie wyznaczonemu dowódcy (najstarszemu zwiadowcy) na czas prowadzenia rekonesansu. Dowódca plutonu w zadaniu dla dowódcy pozostającego w rejonie wyjściowym ujmuje:
pozostającego w rejonie wyjściowym podczas kontaktu z
przeciwnikiem
przeciwnikiem
z przeciwnikiem
OBIEKT ostateczna rubież działania grupy napadu
300- 400 m
12
rejon wyjściowy
100- 200 m
zatrzymanie 3 minuty zatrzymania
ZAGADNIENIE 2
ETAP 2. Rekonesans rejonu obiektu
W rejon obiektu udaje się dowódca plutonu z dowódcami drużyn oraz dwaj zwiadowcy tzw. „ oko” , których zadaniem jest po skrytym zajęciu miejsca w rejonie obiektu obserwowania zmian sytuacji, która może mieć miejsce w rejonie obiektu po rozmieszczeniu „oka” poruszając się skrycie dowódcy ustalają i określają:
Po fizycznym skrytym przejściu miejsca rozmieszczenia grup określają punkt rozejścia i zejścia. Jest ot punkt w terenie , przez który będą przechodzić wszyscy zwiadowcy (z wyjątkiem ubezpieczeń) wykonujący zadanie w czasie napadu. Wyznacza się go poza granicą słyszalności a na granicy prowadzenia obserwacji z obiektu. Podgrupy ubezpieczające udają się na wyznaczone miejsca bezpośrednio z rejonu wyjściowego. Inną techniką, która pozwala zaoszczędzić czas jest zabranie grupy ubezpieczającej na rekonesans dowódców i rozmieszczenie podgrup ( z grupy ubezpieczającej) bezpośrednio po wyznaczeniu miejsc do ubezpieczenia.
Po powrocie z rekonesansu następuje uszczegółowienie zadań dla poszczególnych grup i organizacja współdziałania, a zwiadowcy przygotowują się do napadu -rys. nr.32
OBIEKT ostateczna rubież działania grupy napadu
OKO
Punkt rozejścia i zejścia
10 2
6
rejon wyjściowy
Przygotowanie do rekonesansu rejonu obiektu , jako minimum traktować należy wykonanie następujących czynności:
W rejon obiektu udaje się dowódca plutonu z dowódcami drużyn oraz dwaj zwiadowcy tzw. „oko'' , których zadaniem jest po skrytym zajęciu miejsca w rejonie obiektu obserwowanie zmian sytuacji , która może mieć miejsce w rejonie obiektu po rozmieszczeniu „oka'', poruszając się skrycie dowódcy ustalają :
Po fizycznym skrytym przejściu miejsca rozmieszczenia grup określają punkt rozejścia i zejścia. Jest to punkt w terenie , przez który będą przechodzić wszyscy zwiadowcy (z wyjątkiem ubezpieczeń) wykonujący zadania w czasie napadu. Wyznacza się go poza granicą słyszalności a na granicy prowadzenia obserwacji z obiektu. Podgrupy ubezpieczające udają się na wyznaczone miejsce bezpośrednio z rejonu wyjściowego. Inną techniką która pozwala zaoszczędzić czas jest zabranie grupy ubezpieczającej na rekonesans dowódców i rozmieszczenie podgrup (z grupy ubezpieczającej) bezpośrednio po wyznaczeniu miejsc do ubezpieczenia.
W toku rekonesansu element rozpoznawczy stosuje się do następujących zasad:
Po powrocie z rekonesansu następuje uszczegółowienie zadań dla poszczególnych grup i organizacja współdziałania , a zwiadowcy przygotowują się do napadu.
ZAGADNIENIE 3.
ETAP 3. Organizacja napadu.
Ugrupowanie elementu rozpoznawczego (co najmniej pluton) dzieli się z zasady na trzy grupy. W grupach wyznacza się zespoły do wykonania zadań specjalistycznych:
GRUPA UBEZPIECZAJĄCA - znajduje się w odległości zabezpieczającej ubezpieczenie pozostałych grup. Zadaniem jej jest:
Podgrupy należy wyposażyć w miny kierunkowe oraz środki przeciwpancerne.
Z chwilą rozpoczęcia napadu grupa ubezpieczająca odpowiada za_ nie dopuszczenie jakichkolwiek sił przeciwnika do rejonu napadu oraz wydostania się jakichkolwiek sił przeciwnika z rejonu napadu.
GRUPA WSPARCIA (OGNIOWA)- w składzie obsługi broni zespołowej zajmuje stanowisko w miejscu o najlepszych możliwościach prowadzenia ognia do obiektu. Miejsce to musi zapewniać odpowiednie maskowanie grupy. Zadaniem jej jest wsparcie grupy napadu ogniem broni zespołowej ,( obezwładnienie ewentualnego oporu przeciwnika , a przy napadzie ogniowym zniszczenie obiektu napadu).
W jej skład powinna więc wchodzić cała broń ciężka plutonu tj.(granatnik , karabin maszynowy).
GRUPA NAPADU- stanowi główną siłę uderzeniową. Znajduje się w miejscu pozwalającym na maskowanie działania zwiadowców i zabezpiecza przed obserwacją prowadzoną z obiektu. Wyznacza się ostateczną rubież działania w takiej odległości , aby ubezpieczyć od frontu rejon napadu po wykonaniu uderzenia ogniowego oraz mieć możliwość wsparcia działania zespołów przeszukiwawczych i zespołu wysadzającego.
Z tej grupy wydziela się zespoły (podgrupy):
ZESPÓŁ ROZGRADZAJĄCY (podgrupa torująca)- wyznaczony z grupy napadu.
Wyposażony jest w sprzęt umożliwiający rozgrodzenie zapór fortyfikacyjnych w rejonie obiektu.
Ma za zadanie umożliwienie grupie napadu dotarcia w rejon napadu i ewentualne wyjście z obiektu napadu. Wykonuje to przez zrobienie przejść w zaporach inżynieryjnych np.(za pomocą ładunku wydłużonego UZ-2 , metodą ręczną lub innego sposobu) , neutralizację systemów wykrywania i alarmowania przeciwnika , a także obezwładniania ewentualnych posterunków.
Następnie podgrupa ta może spełniać rolę ubezpieczenia lub działać z grupą napadu.
ZESPÓŁY PRZESZUKIWAWCZE (podgrupa chwytająca)- dwa zespoły w składzie dwuosobowym każdy wyznacza się z grupy napadu. Zadaniem ich jest po przejściu grupy napadu na ostateczną rubież działania dokonać przeszukania zabitych , rannych oraz zabrać dokumenty , uzbrojenie ,( schwytać jeńca ) - jeśli obejmuje to zadanie.
ZESPÓŁ WYSADZAJĄCY (podgrupa niszcząca)- wyznacza się z grupy napadu w składzie dwóch zwiadowców z zadaniem zniszczenia sprzętu , urządzeń , instalacji o newralgicznym znaczeniu dla funkcjonowania obiektu przy użyciu materiałów wybuchowych i ewentualnie innych środków (np. środki chemiczne)
ZESPÓŁ EWAKUACYJNO-RATUNKOWY- zwiadowcy grupy napadu (2-3 ludzi ) którzy wraz z sanitariuszem odpowiadają za pomoc rannym oraz ich ewakuowanie do rejonu wyjściowego. Działają doraźnie.
CHRONOMETRAŻYSTA- najczęściej radiotelefonista dowódcy plutonu , którego zadaniem jest podawanie czasu co 1 minuta upływającego od początku napadu oraz zapisywanie danych dotyczących ilości , rodzaju uzbrojenia itp. otrzymywanych od zespołów przeszukiwawczych.
Szerokość ugrupowania plutonu podczas napadu powinna się równać szerokości obiektu. Daje to pewność, że cały obiekt zostaje właściwie przeszukany.
Po postawieniu zadań , omówieniu współdziałania, sprawdzeniu sprzętu i wyposażenia następuje wyjście z rejonu wyjściowego do miejsca napadu. Grupy w szyku w ustalonej kolejności opuszczają rejon wyjściowy. Osobiście dowódca plutonu z radiotelefonistą tworzą „bramkę” liczą wszystkich zwiadowców wychodzących do działania. W rejonie wyjściowym pozostaje dwóch zwiadowców, których zadaniem jest ochrona wyposażenia nie zabieranego na napad oraz ubezpieczenie od tyłu. Jako pierwsze wychodzą podgrupy ubezpieczające ( jeśli nie zostały wcześniej zabrane i pozostawione na pozycjach w czasie rekonesansu), które kierują się bezpośrednio w wyznaczone miejsca.
Wyjście podgrup ubezpieczających może nastąpić kilka lub kilkanaście minut wcześniej.
Zajęcie rejonów przez podgrupy ubezpieczające determinuje działanie pozostałych podgrup (nie mogą one zająć rejonów dopóty, dopóki nie otrzymają sygnału o ubezpieczeniu rejonu przez grupę ubezpieczającą).
Po tym jako kolejne wychodzą grupa wsparcia oraz napadu.
Po dotarciu na punkt rozejścia i zejścia ( na wysokości tego punktu) dowódcy rozmieszczają zwiadowców w odległości odpowiadającej odległością pomiędzy stanowiskami ogniowymi. Stosując metodę czołgania, marszu na czworaka, lub marszem chyłkiem zachowując szczególną ostrożność zajmują stanowiska ogniowe. Dowódca plutonu , który znajduje się przy grupie ogniowej skrycie odbiera meldunek o sytuacji od „oka” ( zwiadowców pozostawionych w czasie rekonesansu) po czym włączają ich do grupy napadu.
Pluton gotowy jest do wykonania napadu, gdy dowódca plutonu otrzyma meldunki od dowódców podgrup i grupy wsparcia i napadu o zajęciu stanowisk - rys. nr. 33
Jeśli istnieje konieczność rozgrodzenia zapór zespół rozgradzający skrycie zajmuje dogodne miejsce przy zaporach i przystępuje do wykonania przejścia. Działanie zespołu ubezpiecza zwiadowca , który po wykonaniu przejścia oznacza je. W nocy przejście oznacza się dwoma światłami chemicznymi lub światłem latarki.
Stawianie i precyzowanie zadań przykład:
Zamierzam podzielić pluton na 3 grupy:
-ubezpieczającą
-wsparcia
-napadu
Skrycie zająć ustalone dla grup pozycje. Podgrupami wydzielonymi z grupy ubezpieczającej odizolować obiekt z zewnątrz . Ogniem grupy wsparcia zniszczyć obronę obiektu a następnie ubezpieczać działanie grupy napadu. Wraz z grupą napadu opanować obiekt i zniszczyć go.
Rozkazuję:
Podgrupy ubezpieczające zająć wyznaczone stanowiska i z czasem rozpoczęcia napadu nie wpuścić nikogo do obiektu ani nie wypuścić nikogo z obiektu. Wycofać się do rejonu wyjściowego po usłyszeniu wybuchu budynku.
Grupa wsparcia zająć wyznaczone stanowisko i na sygnał ,,OGIEŃ” zniszczyć ochronę obiektu. Na sygnał ,,GÓRA” podnieść ogień nad obiekt. Z chwilą wejścia grupy napadu na obiekt i zajęcia przez nią rubieży ostatecznej przerwać ogień i ubezpieczać działanie podgrup z grupy napadu oraz w razie potrzeby wspierać ogniem podgrupy ubezpieczające. Wycofać się do rejonu wyjściowego po usłyszeniu wybuchu budynku.
Grupa napadu zająć wyznaczone stanowisko i czekać na sygnał wejścia na obiekt. Podgrupa torująca skrycie zająć stanowisko jak najbliżej zapory fortyfikacyjnej i pod osłoną ostrzału obiektu przez grupę wsparcia założyć ładunek wydłużony i zrobić przejście w zaporach, a następnie je oznaczyć. Na sygnał ,,GÓRA” grupa napadu zająć obiekt, podgrupa torująca działać w składzie grupy napadu. Po zajęciu rubieży ostatecznej na sygnał ,, SZUKAĆ” obydwie podgrupy przeszukujące dokonać przeszukania zabitych i rannych oraz zabrać dokumenty a uzbrojenie złożyć w budynku, po wykonaniu zadania meldować i zająć swoje stanowiska. Podgrupa wysadzająca na sygnał ,, GROM” przygotować budynek do wysadzenia o wykonaniu zadania meldować. Ładunek odpalić z jedno minutową zwłoką po wycofaniu się grupy napadu z obiektu. Grupa napadu wycofuje się z ostatecznej rubieży do rejonu wyjściowego parami co drugi zwiadowca nawzajem się ubezpieczając na sygnał ,,TYŁ”.
Sanitariusz z podgrupą ewakuacyjno-ratunkową po zajęciu przez grupę napadu ostatecznej rubieży udzielić pomocy rannym i ewakuować ich oraz zabitych zwiadowców w rejon przejścia w zaporach.
Radiotelefonista podczas napadu cały czas ze mną.
ORGANIZACJA GRUP NA NAPADZIE
Napad ogniowy:
Napad z wtargnięciem na obiekt w celu zniszczenia go:
Napad w celu schwytania jeńca:
Napad z wtargnięciem na obiekt w celu zabrania ważnych dokumentów i zniszczenia go:
Po postawieniu zadań , omówieniu współdziałania , sprawdzeniu sprzętu i wyposażenia następuje wyjście z rejonu wyjściowego do miejsca napadu. Grupy w szyku w ustalonej kolejności opuszczają rejon wyjściowy. Osobiście dowódca plutonu z radiotelefonistą tworzą ,,bramkę” liczą wszystkich zwiadowców wychodzących do działania. W rejonie wyjściowym pozostaje dwóch zwiadowców , którym zadaniem jest ochrona wyposażenia nie zabieranego na napad oraz ubezpieczenie plutonu od tyłu. Jako pierwsze wychodzą podgrupy ubezpieczające (jeśli nie zostały wcześniej zabrane i pozostawione na pozycjach w czasie rekonesansu), które kierują się bezpośrednio w wyznaczone miejsca. Wyjście podgrup ubezpieczających może nastąpić kilka lub kilkanaście minut wcześniej.
Zajęcie rejonów przez podgrupy ubezpieczające determinuje działanie pozostałych podgrup (nie mogą one zająć rejonów dopóty , dopóki nie otrzymają sygnału o ubezpieczeniu rejonu przez grupę ubezpieczającą).
Po tym jako kolejne wychodzą grupa wsparcia oraz napadu. Po dotarciu na punkt rozejścia i zejścia (na wysokości tego punktu) dowódcy rozmieszczają zwiadowców w odległości odpowiadającej odległościom pomiędzy stanowiskami ogniowymi. Stosując metodę czołgania , czołgania na czworaka , lub marszu chyłkiem zachowując szczególną ostrożność zajmują stanowiska ogniowe. Dowódca plutonu, który znajduje się przy grupie ogniowej skrycie odbiera meldunek o sytuacji od „oka” ( zwiadowców pozostawionych w czasie rekonesansu ) po czym włącza ich do grupy napadu.
Pluton gotowy jest do wykonania napadu, gdy dowódca plutonu otrzyma meldunki od dowódców podgrup ubezpieczenia i grupy wsparcia i napadu o zajęciu stanowisk- rys. nr 33
Jeśli istnieje konieczność rozgradzania zapór inżynieryjnych zespół rozgradzający skrycie zajmuje dogodne miejsce przy zaporach i zakłada ładunek wydłużony UZ-2, z rozpoczęcia ostrzału przez grupę wsparcia wysadza go , albo wykonuje to ręcznie. Działanie zespołu ubezpiecza zwiadowca, który po wykonaniu przejścia oznacza je. W nocy przejście oznacza się dwoma światłami chemicznymi lub światłem latarki.
OBIEKT ostateczna rubież działania grupy napadu
ubezpieczenie
Grupa napadu
Punkt rozejścia i zejścia
Bramka
Rejon wyjściowy Grupa wsparcia
Grupa napadu
Grupa ubezpieczenia
ZAGADNIENIE 4.
ETAP 4. Wykonanie napadu.
Na sygnał dowódcy plutonu grupa napadu skrycie podchodzi możliwie
najbliżej obiektu. Sygnałem rozpoczęcia napadu jest ogień grupy wsparcia, która maksymalnie razi przeciwnika w obiekcie. W tym momencie następuje wykonanie gwałtownego krótkotrwałego uderzenia ogniowego wraz z wdarciem się do obiektu przez grupę napadu. W momencie wdzierania się przez grupę napadu na obiekt grupa wsparcia przenosi lub przerywa prowadzenie ognia. Stosując zasadę wzajemnego ubezpieczania się paty zwiadowców skokami wykazując gwałtowność działania ( zabijając przeciwnika ) zajmują ostateczną rubież działania grupy napadu - rys nr. 34
Dowódcy drużyn sprawdzają żołnierzy czy nie są ranni, rozdzielają równomiernie magazynki w drużynie, składają meldunek dowódcy plutonu o ilości zużycia amunicji i stratach i rannych w ludziach. Dowódca plutonu zajmuje miejsce, z którego najlepiej może kontrolować sytuację. Istotnym jest w tym etapie działania odtworzenie zdolności bojowej do dalszego działania.
Dowódca plutonu musi pamiętać aby:
Dowódca plutonu jest w gotowości do organizacji posterunku obserwacyjnego do prowadzenia obserwacji przeciwnika (patrolowania rejonu) jeśli zachodzi taka potrzeba.
Ubezpieczenie
ZAGADNIENIE 5.
ETAP 5. Działanie zespołów po wtargnięciu do obiektu.
Na sygnał dowódcy plutonu swoje zadanie wykonują dwa zespoły przeszukiwawcze, ubezpieczając się wzajemnie. W zespołach dokonują przeszukania elementów przeciwnika (zabitych, pojazdy).
Chronometrażysta głośno podaje upływający czas, oraz zapisuje co znaleziono. Sanitariusz udziela pomocy rannym zwiadowcom i ewakuuje ich wraz z zespołem ewakuacyjno-ratunkowym do rozgrodzonego przejścia.
Po wykonaniu zadania przez zespoły przeszukiwawcze , które wracają do swoich drużyn i kontynuują ubezpieczenie , na sygnał dowódcy zadania wykonuje zespół wysadzający , który zajmuje miejsce przy zgromadzonym sprzęcie i wyposażeniu przeciwnika lub wyznaczonym do niszczenia obiekcie , przygotowuje ładunek wybuchowy do odpalenia. Czas palenia się lontu prochowego powinien wynosić 1 minutę. Po podaniu sygnału do dowódcy o gotowości grupy wysadzającej do odpalenia ładunku następuje zorganizowane odejście z rejonu napadu.
ZAGADNIENIE 6.
ETAP 6. Odejście z rejonu napadu.
Odejście z rejonu napadu następuje w sposób zorganizowany. Na pierwszy sygnał dowódcy plutonu np. ,,DWA” wycofania dokonuje co drugi zwiadowca grupy napadu (biegiem kierując się do rozgrodzonego przejścia w zaporach inżynieryjnych , fortyfikacyjnych). Tam są liczeni ,,w bramce” przez sanitariusza oraz pierwszego z grupy zwiadowcę , następnie kierują się biegiem do punktu rozejścia i zejścia a następnie do rejonu wyjściowego. Na drugi sygnał dowódcy np. ,,ZERO” w ten sam sposób wycofują się pozostali żołnierze grupy napadu. Ten sygnał jest równocześnie sygnałem dla grupy wysadzającej do zapalenia lontu. Po dokonaniu tej czynności dowódca plutonu, radiotelefonista wycofuje się do rejonu wyjściowego przez rozgrodzone przejście gdzie sanitariusz melduje jaka ilość zwiadowców wycofała się. Jeśli obiekt jest duży, wycofanie grupy napadu przebiega następująco, na sygnał dowódcy plutonu „ DWA” wycofuje się co drugi zwiadowca grupy napadu na odległość około 20-30 metrów po czym zajmują stanowiska i ubezpieczają pozostałych zwiadowców grupy napadu. Ci wycofują się i zajmują stanowiska 20-30 metrów za pierwszymi zwiadowcami. Ubezpieczając się wzajemnie zwiadowcy grupy napadu wycofują się do rozgrodzonego przejścia w zaporach fortyfikacyjnych, dalej przez punkt rozejścia i zejścia do rejonu wyjściowego - rys. nr 36
Wybuch następuje po 1 minucie od podania drugiego sygnału, w tym czasie wszyscy żołnierze grupy napadu są w drodze do rejonu wyjściowego. Wybuch jest sygnałem dla podgrup ubezpieczających oraz grupy wsparcia do wycofania się bezpośrednio do rejonu wyjściowego. W rejonie wyjściowym na sygnał wybuchu dwóch zwiadowców pozostawionych na ubezpieczeniu organizuje „bramkę” na godzinie 12 rejonu wyjściowego dokonuje liczenia wszystkich powracających z napadu. Wbiegający zwiadowcy zajmują poprzednie miejsca w ugrupowaniu i ubezpieczają rejon wyjściowy. Po dotarciu podgrup ubezpieczających i grupy wsparcia i upewnieniu się dowódcy plutonu o stanie ilościowym plutonu. Marszem ubezpieczonym pluton odchodzi do kolejnego rejonu na odległość 800-1000 metrów ,gdzie odtwarzają zdolność bojową i gdzie następuje przekazanie informacji o wykonaniu napadu.
ZAKOŃCZENIE
Analizując techniki działania elementów rozpoznawczych ( zwiadowców ) należy stwierdzić, że wysoka efektywność i skuteczność działania wynika z prostoty. Szczegółowego określenia funkcji i miejsca w szyku każdego zwiadowcy, jego obowiązków wynikających ze współdziałania.
Umożliwia każdemu zwiadowcy aktywne realizowanie zadania przy pełnym zrozumieniu swej roli, miejsca, funkcji oraz obowiązków w zespole. Jednocześnie daje mu poczucie bezpieczeństwa wynikającego z ciągłego wzajemnego ubezpieczania się par, podgrup, grup w ramach działającego elementu rozpoznawczego.
Dowódcy stwarza warunki nieprzewidzianych sytuacji (zagrożeniu) do natychmiastowego wypracowania decyzji, postawienia zadań wszystkim zwiadowcom jedynie poprzez podanie hasła np. POSTÓJ. Zwiadowcy działają zgodnie ze schematem, organizują ubezpieczenie, każdy z nich realizuje swoje zadanie.
W każdym działaniu (zadaniu) powtarzają się w różnym układzie epizody tj. postój, marsz, zajęcie rejonu, rozpoznanie obiektu, terenu, zatrzymanie itd. tzn. techniki , z których „jak z klocków LEGO” buduje się wariantowe działanie elementu rozpoznawczego. Jak wskazują doświadczenia zdobyte przez pododdziały GANGER w konfliktach lokalnych jest to racjonalny, zweryfikowany w walce wysoce efektywny sposób realizacji zadań rozpoznawczych.
Prawidłowo zorganizowana praca na posterunku gwarantuje zdobycie i przekazanie informacji (bojowych, rozpoznawczych) w systemie obiegu informacji. Załącznik nr. 1 kompleksowo przedstawia i określa oraz reguluje tematykę z tego zakresu.
Dążąc do uproszczenia wszelkich działań zwiadowców proponujemy zmodyfikowaną formę meldunku o wynikach obserwacji „5 x C” (załącznik nr. 2).
Warunkiem koniecznym do prowadzenia skutecznego rozpoznania, organizacji dowodzenia i współdziałania w ramach zespołu w ramach (elementu rozpoznawczego) jest stosowanie własnego (wypracowanego)języka migowego. Załącznik nr. 3 jest propozycją znaków migowych.
Każdy zwiadowca musi znać sygnały naprowadzania śmigłowców, aby mógł w sposób zrozumiały dla pilotów, znakami migowymi zapewnić pewne, bezpieczne lądowanie we wskazanym miejscu. O tym traktuje załącznik nr. 4.
Celem opracowania jest przedstawienie podstawowych technik prowadzenia rozpoznania typu RANGER oraz określenie sposobu ich nauczania. Wskazanie kiedy, kogo i w jaki zakresie należy szkolić. Ilustruje to załącznik nr 5.
Intencją autorów opracowania było stworzenie zwartego, komunikatywnego materiału, po zapoznaniu się z którym , praktycznie każdy będzie mógł poprawnie przeprowadzić zajęcia.
ZAŁĄCZNIK NR. 1
POSTERUNEK OBSERWACYJNY.
Obserwacja jest powszechnym i podstawowym sposobem prowadzenia rozpoznania ( elementem każdego działania wojsk). Umożliwia ona zdobycie najbardziej aktualnych i wiarygodnych wiadomości o przeciwniku, wojskach własnych terenie i jego infrastrukturze. Skuteczność obserwacji zależy przede wszystkim od właściwej organizacji i jej umiejętnego prowadzenia. Odpowiedniego opracowania i terminowego przekazania zainteresowanym dowódcą i sztabom zdobytych za jej pomocą informacji.
Obserwację są zobowiązani prowadzić wszyscy żołnierze a w szczególności wyznaczeni do tego zadania obserwatorzy ( obsady posterunków obserwacyjnych). Obserwator to odpowiednio wybrany , wyszkolony i wyposażony żołnierz wyznaczony do prowadzenia rozpoznania za pomocą obserwacji.
Obserwator musi odznaczać się:
Do jego podstawowych obowiązków należy:
Posterunek obserwacyjny to doraźnie zorganizowany element rozpoznawczy wykonujący zadanie za pomocą obserwacji i podsłuchu z miejsca. Przez pojęcie posterunku obserwacyjnego rozumie się obsadę posterunku i przygotowane miejsce zapewniające warunki do odpowiedniego, skrytego rozmieszczenia ludzi i skutecznego prowadzenia obserwacji.
Wybierając miejsce na stanowisko obserwacji lub PO należy pamiętać, że musi ono gwarantować:
Z doświadczeń współczesnych wojen wynika, że celowym jest wybieranie miejsc na PO w punktach na pierwszy rzut oka wyjątkowo nieprzyjaznych ludzkiej naturze np. w zniszczonych, rozbitych grobach, na wysypiskach śmieci, składach nieczystości, w wylotowych odcinkach kanałów ściekowych, w bezpośredniej bliskości padłych, rozkładających się zwłok dużych zwierząt hodowlanych itp. bardzo często właśnie taka lokalizacja i pomysłowość zwiadowców gwarantowały sukces prowadzonej obserwacji.
Skład osobowy obsady posterunku zależy przede wszystkim od zadania, wyposażenia oraz warunków terenowych i atmosferycznych. Może wynosić od 3 - 4 żołnierzy do drużyny. Do zasadniczego wyposażenia posterunku obserwacyjnego należą:
Sposób rozbudowy inżynieryjnej PO (wariant) przedstawia rys. nr. 37.
SZKIC OBSERWACCJI.
Jednym z podstawowych dokumentów prowadzonych na PO jest szkic obserwacji. Sporządza go dowódca posterunku lub wyznaczony przez niego doświadczony zwiadowca.
Szkic obserwacji musi zawierać:
Szkic obserwacji sporządza się zawsze w dwóch egzemplarzach - jeden dla przełożonego a drugi dla potrzeb posterunku.
Wyznaczenie sektora lub pasa obserwacji zależy od sytuacji i konkretnych warunków, zwłaszcza od charakteru terenu specyfiki otrzymanego zadania.
Sektor obserwacji określa trójkąt zawarty między miejscem posterunku obserwacyjnego (obserwatora) a dwoma punktami w terenie. Pas obserwacji określa się czterema punktami wybranymi w terenie. Przykład sektora i pasa obserwacji ilustruje rysunek nr. 38
Wykonując szkic należy przestrzegać następującej kolejności pracy:
Jeżeli szkic jest wykonany na arkuszu bloku meldunkowego opisy należy wykonać następująco:
DZIENNIK OBSERWACJI
Kolejnym dokumentem prowadzonym na posterunku obserwacyjnym jest „DZIENNIK OBSERWACJI”. Prowadzi go z zasady pomocnik obserwatora. Istnieją dwa podstawowe sposoby zapisu informacji dotyczące wykrytych celów i obiektów przeciwnika (własnych). Pierwszy polega na określeniu współrzędnych położenia celu lub obiektu w stosunku do wyznaczonych dozorów. Drugi polega na określeniu współrzędnych położenia celu z podaniem kierunku pomiaru w tysięcznych oraz określeniu odległości do celu w danym kierunku.
MAPA WYKRYTYCH CELÓW
Podstawą przygotowania meldunków dla przełożonych jest mapa wykrytych celów (najczęściej 1: 25000). Dokument ten jest prowadzony z zasady przez dowódcę posterunku. Na mapę nanosi się miejsce posterunku oraz za pomocą znaków taktycznych ( lub krzyżykiem, aby nie zaciemniać sytuacji) wykryte cele i obiekty.
Nanoszenie celów dokonuje się dopiero po szczegółowym przeanalizowaniu i sprawdzeniu wiadomości zapisanych w dzienniku obserwacji.
Przed przystąpieniem do nanoszenia wykrytych celów i obiektów na mapę należy:
Mapa jest zorientowana, gdy kierunki na mapie są równoległe do odpowiadających im kierunków w terenie. Mapę można zorientować:
Miejsce stania na mapie można określić następującymi sposobami:
PRZYKŁADOWY MELDUNEK OBSERWATORA:
ROZKAZ BOJOWY DOWÓDCY POSTERUNKU OBSERWACYJNEGO,
Orientacja topograficzna (nie jest punktem rozkazu, ale zawsze powinna go poprzedzać)
ZADANIE DLA OBSERWATORA
ZADANIA DLA OBSERWATORA. - WARIANT
Szeregowy NOWAK ( wywołany odpowiada - JESTEM), jesteście obserwatorem(odpowiada ROZKAZ). Wasze miejsce na skarpie z lewej strony jałowca (odpowiada -WIDZĘ). Obserwację prowadzić w sektorze: na prawo Dozór 1-BRZOZA (WIDZĘ), na lewo Dozór 5- CEGŁA (WIDZĘ), dodatkowy kierunek obserwacji w prawo od dozoru nr. 1 na szerokość dłoni, dalej 300- STUDNIA (odpowiada- WIDZĘ). Wasze zadanie wykryć rozpoznać i wskazać cele i obiekty przeciwnika w wyznaczonym sektorze. Szczególna uwagę zwrócić na zagajnik w lewo od dozoru nr. 3. O wykrytych celach meldować głosem, cele wskazywać w stosunku do dozorów. Wasz pomocnik- szer. KOWALSKI . zmiana podejdzie od tyłu posterunku za 2 godziny. Punkt zatrzymania zmiany- grupa jałowców (odpowiada- WIDZĘ), HASŁO- KOLBA, ODZEW - KRAKÓW. Sygnał do pospiesznego opuszczenia posterunku - ZMIANA 12.
Powtórzcie zadanie (........)
Pytania (..........)
Rozpocząć obserwację- odpowiada - ROZKAZ
Obiekt
.
.
Priz
pln
dr
dr
dr
pl
dr
dr
dr
dr
dr
drr
dr
PL
PL
dr
dr
dr
dr
dr
dr
PL
dr
dr
dr
PL
dr
Drużyna rozpoznawcza , która jako pierwsza przybyła w rejon planowanego połączenia organizuje punkt zbiórki elementów rozpoznawczych
Ok. 300 m
Punkt zbiórki plr
Zespół powraca z jednym zwiadowcą z 1 dr.
Zespół zwiadowców do podjęcia kontaktu z 2 dr.
Rejon zatrzymania 2 dr.
Zwiadowca 1 drr. Prowadzi do punktu zbiórki plr.
2 dr
LEGENDA :
- zwiadowca z 2 dr.
Rys. nr. 19
Granica prowadzenia rozpoznania
Miejsce prowadzenia rozpoznania obiektu
„oko”
Punkt rozejścia i zejścia
Rys. nr. 20
Rejon wyjściowy
Rys. nr. 21
Rys. nr. 22
10
6
2
10
2
6
10
2
1
2
+
6
2
1
Rys. nr. 24
12
6
6
Zatrzymanie
/3 n.n. nasłuchiwanie/
Rys. nr. 25
PRiZ
Rys. nr. 26
Ubezpieczenie tylne
Grupa ubezpiecz.
lewa strona
Grupa ubezpiecz.
prawa strona
Rys. nr. 27
PRiZ
Rys. nr. 28
PR
Rys. nr. 29
Kierunek dalszego działania
Rejon wyjściowy do załadowania
Element do kierowania śmigłowców w rejonie
załadunku
Sygnalista - Bramka -
Ubezpieczenie -
Rys. nr. 3
Szyk plr przedstawia rys. nr.. 4 (strzałki wskazują sektory ostrzału)
1 drr
2 drr
3 drr
radiotelegrafista
sanitariusz
Rys. nr. 6
Rys. nr. 30
Ostateczna rubież działania grupy napadu
Legenda:
1 drr
2 drr
3 drr
rys. nr 7
PZ
Rys. nr 31
oo
o
o
o
Miejsce prowadzenia rozpoznania obiektu
Pri2
Rys. nr 32
w
n
u
u
u
w
w
n
n
n
n
n
n
n
n
n
PRi2
Rys. nr 33
ostateczna rubież działania grupy napadu
Zespół wysadzający
Grupa wsparcia
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
TECHNIKA PROWADZENIA ROZPOZNANIA TYPU „RANGER”
TECHNIKA PROWADZENIA WYWIADY, materiały na UKW, metodologia badan
Prowadzenie rozpoznania w terenie zurbanizowanym(1)
PP T3 Przygotowanie żołnierza do prowadzenia rozpoznania w terenie, PP i K
zestaw-podrecznikow-1213, Szkolny zestaw podręczników dla uczniów Technikum prowadzącego kształcen
Grzegołowska Klarkowska Technika prowadzenia wywiadu2(1)
PP T3 Prowadzenie rozpoznania drogi marszu, PP i K
daon gador Techniki prowadzenia rozmowy i przemawiania, Zarządzanie Zasobami Ludzkimi, Negocjacje, N
Prowadzenie rozpoznania w warunkach nocy i ograniczonej widoczności
TECHNIKA PROWADZENIA WYWIADY, materiały na UKW, metodologia badan
Prowadzenie rozpoznania w terenie zurbanizowanym(1)
C5 (X7) B1GB010QP0 0 14 01 2008 Identyfikacja Dane techniczne Obieg chłodzenia Silnik typu DV6
Grzegołowska Klarkowska Technika prowadzenia wywiadu2
Analiza sledcza i powlamaniowa Zaawansowane techniki prowadzenia analizy w systemie Windows 7 Wydani
więcej podobnych podstron