9

D

okąd to? — zagadnął mnie ktoś z silnym szkoc­kim akcentem.

Zatrzymałem się i rozejrzałem wokoło, Odgłos ko­pyt jednorożców dawno już ucichł w oddali, a ja znala­złem się na otwartej przestrzeni. Ujrzałem szczyty gór, na których wciąż spoczywało nieruchome światło po­ranka, a bliżej mnie dwie lub trzy sosny rosnące na niewielkim pagórku wśród płaskich kamieni i wrzosu. Na jednym z kamieni siedział bardzo wysoki człowiek, niemal olbrzym, z długą, spływającą na piersi brodą. Nie miałem do tej pory okazji stanąć twarzą w twarz z jednym z Potężnych. Teraz odkryłem, że widzi się ich jakby podwójnie. Przede mną siedział świetlisty, maje­statyczny bóg, którego nieśmiertelny duch ciążył nade mną niczym góra złota, a równocześnie widziałem przed sobą zwykłego ogorzałego staruszka. Wyglądał na pasterza — takiego, którego turyści z powodu jego uczciwości uważają za prostaka, a sąsiedzi z tego same­go powodu nazywają „chytrą sztuką". Miał spojrzenie człowieka, który długo mieszkał na otwartej, bezludnej przestrzeni. Domyślałem się, że jego oczy okolone były kiedyś zmarszczkami, które zniknęły z jego twarzy, gdy obmyła ją nieśmiertelność.

• Nie... nie jestem pewien — odparłem.

• A zatem usiądź, porozmawiamy — zapropono­
  wał, posuwając się, żeby zrobić mi miejsce.

• Nie wiem, kim pan jest — powiedziałem, siada­
  jąc obok niego na kamieniu.

58

• Jestem George — odparł. — George MacDonald.

• Och! — zawołałem. — A więc pan mi wreszcie
  powie! Pan jeden nie będzie mnie zwodził!

Potem, przypuszczając, że okazanie obcemu tak wielkiego zaufania wymaga wytłumaczenia, spróbo­wałem z drżeniem wyjaśnić memu rozmówcy, jak ogromne znaczenie miały dla mnie jego książki. Sta­rałem się opowiedzieć, jak pewnego mroźnego po­południa na Leatherhead Station po raz pierwszy ku­piłem jego książkę pod tytułem Phantastes. Miałem wtedy szesnaście lat i wydarzenie to było dla mnie tym, czym dla Dantego widok Beatrycze: „Oto począ­tek Nowego Życia". Wyznałem, jak przez długi czas moje Nowe Życie ociągało się, obejmując tylko sfe­rę wyobraźni, jak powoli i niechętnie zacząłem przy­znawać, że chrześcijaństwo autora miało z moimi od­czuciami związek więcej niż przypadkowy, jak bardzo starałem się nie widzieć, że tym, co naprawdę urzekło mnie w jego książkach, jest świętość. On jednak do­tknął mojej ręki, aby mi przerwać.

• Synu — powiedział — nie znajduję słów, by
  wyrazić, jak ważna jest dla mnie twoja miłość, cała
  twoja miłość. Ale żeby nie tracić cennego czasu (wy­
  glądał teraz na Szkota bardziej niż przedtem), po­
  wiem ci, że znam dobrze całą tę historię. Prawdę mó­
  wiąc, zauważyłem, że pamięć zawodzi cię co do kilku
  szczegółów.

• Ach tak! — powiedziałem tylko i zamilkłem.

• Na początku — podjął Nauczyciel — chciałeś
  zapytać o coś znacznie pożyteczniejszego.

• Zupełnie zapomniałem. Nie zależy mi już tak
  bardzo na odpowiedzi, chociaż nadal mnie to cieka­
  wi- Chodzi o Upiory. Czy niektóre z nich rzeczy­
  wiście zostają? Czy mogą zostać? Czy napraw­
  dę mogą dokonać wyboru? I jak się tutaj dostają?

59

---