• Czy ci ludzie są zapóźnieni w rozwoju?

• Tak — odparłem.

• Ale nie są całkiem bezwolni?

• Przypominają małe dzieci.

• Czy jest szansa, by mogli zeznawać przed sądem?

• Nie wyobrażam sobie jak. Oprócz niedorozwoju umysłowego nie
  mogą mówić. Mają zniszczone struny głosowe.

Wzdrygnęła się.

• A jednak... wystarczy ich pokazać. Możemy ich nagrać na wideo,
  a Moreland opisze ich schorzenia.

• Zbierasz dane przeciw Hoffmanowi, czy przeciw całej organizacji
  Stasher—Layman?

Uśmiechnęła się.

• Powiedzmy, że pracujemy nad tym od dawna.

• Szukacie finansowych niedociągnięć?

• Czegoś', co odbija się potem na naszych podatkach... Muszę zejść na
  dół i zobaczyć ich na własne oczy. Wezmę aparat fotograficzny i będę
  wdzięczna, jeśli ktoś z was zaprowadzi mnie tam.

• Nie zbliżałbym się do nich bez Morelanda — powiedziałem. — Tyle
  ostatnio przeżyli i są bardzo wrażliwi.

• Na co?

• Moreland wspomniał o świetle słonecznym, ale może być coś jeszcze.

• Jak na nich działa światło słoneczne?

• Niszczy skórę.

• Mój flesz nie emituje promieni ultrafioletowych.

• Wpadną w panikę na twój widok. Przebywają pod ziemią od tak
  dawna. Poczekajmy do czasu, gdy będziemy pewni, że nie zrobimy im
  krzywdy.

Zastanowiła się.

• Dobrze... ale muszę to zobaczyć. Jeżeli Moreland ma rację, że
  zraniono mu tylko mięsień, sam będzie mógł mnie tam zaprowadzić. -
  Spojrzała na zegarek i wstała. — Chodźmy sprawdzić, jak się miewa.

• Jego jedynym celem w życiu była troska o nich — powiedziała
  Robin. — Nie pozwoli, by się nimi posługiwano.

• Rozumiem, że ma swoje zasady, ale świat się zmienia, trzeba się
  przystosowywać. — Kosmyk włosów opadł jej na oko, odgarnęła go. Przy
  pasie miała spluwę. Musnęła palcem kolbę. — Zmienia się bardzo szybko.

38

O

bandażowana ręka Morelanda spoczywała na jego piersi. Z ust wystawał mu termometr.

Zostaniesz tutaj, tatusiu, czy lepiej cię przenieść na górę?

— Zostanę, kotku. — Spostrzegł nas. — Nazywałem ją tak, gdy była mała.
Spojrzenie Pam mówiło, że to jeszcze jeden dowód utraty pamięci.

Zatrzasnęła swoją torbę lekarską.

• Jak się mamy? — zapytała Jo. Pomyślałem o tym, jak czekała na
  górze, wiedząc, że jesteśmy na dole z Creedmanem i Haygoodem. Posłużyła
  się nami.

• Przeżyję — powiedział Moreland. Rzucił mi ukradkowe spojrzenie.

• Wiem, co tam jest na dole, doktorze Moreland — powiedziała Jo. —
  Chciałabym to zobaczyć.

• Tatuś nigdzie nie pójdzie — zaoponowała Pam.

• To sprawa pierwszej wagi. Idzie o wielką stawkę, prawda, doktorze?
  Moreland nie odpowiedział.

• O czym mówicie? — nie zrozumiała Pam.

• To bardzo skomplikowane — odparła Jo. — Sądzę, że mogę bardzo
  pomóc twemu ojcu, jeśli on mi pomoże.

• O co chodzi, tatusiu?

Moreland wyciągnął rękę ku córce i ujął jej palce.

• Ona ma rację, kotku. To bardzo skomplikowane. Powinienem zejść na
  dół...

• Dokąd?

Moreland zamrugał oczyma.

• Kim ona jest, żeby ci dyktować, co masz robić, tatusiu?
  Brak odpowiedzi.

• Kim jesteś, Jo?
  Jo błysnęła odznaką.

Pam wpatrywała się w nią przez dłuższą chwilę. - To długa historia — powiedziała Jo. — Chodź", to coś ci powiem.

279

---