Nigdy nie bój się lekarza, gdy choroba się przydarza
146. Ząbek z dziurką
Zapis w dzienniku:
„Dzieci w domkach - dzieci na spacer” - zabawa ruchowa orientacyjno-porządkowa. „Domowa apteczka” - oglądanie zgromadzonych przedmiotów, rozpoznawanie przedmiotów związanych z chorobami i leczeniem: bandaży, termometrów, buteleczek po syropach itp. - wypowiedzi dzieci na temat, z czym się te rzeczy kojarzą. „Kącik lekarski” - zorganizowanie kącika tematycznego w sali.
„Do lekarza” - nauka piosenki. „Bęcek u dentysty” - historyjka obrazkowa z „Książki”. „Co lubią zdrowe zęby?” - wspólne stworzenie listy pożądanych i niepożądanych rzeczy i działań zdrowych dla zębów - z wykorzystaniem obrazków i rzeczywistych przedmiotów (zabiegi higieniczne, dieta itp.) oraz zadania z naklejkami z „Książki”. Przypomnienie techniki mycia zębów.
III. „Chory pajac - zdrowy pajac” - zabawa ruchowa z elementami pantomimy. „Bolą ząbki na gołąbki” - wysłuchanie wiersza I. Suchorzewskiej, humorystyczne przedstawienie preferencji żywieniowych dzieci.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- czerpię radość z uczestnictwa w zabawie muzyczno-ruchowej,
- rozpoznaję przedmioty związane z chorobami i leczeniem,
- urządzam wspólnie z innymi dziećmi kącik lekarski w sali,
- chętnie uczę się słów i melodii piosenki,
- opowiadam historyjkę na podstawie obrazków,
- wymieniam, co jest zdrowe dla moich zębów, a co im szkodzi,
- w odpowiednie miejsca wklejam owoce i warzywa,
- bez przygotowania przedstawiam ruch do muzyki,
- uważnie słucham czytanego wiersza,
- prawidłowo myję zęby.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Dzieci w domkach, dzieci na spacer” - zabawa orientacyjno-porządkowa.
Nauczyciel za pomocą sznurka lub skakanki wyznacza w sali, 2-3 metry od ściany, jeden duży dom. Dzieci zebrane w gromadkę za linią mieszkają w domu. Na polecenie: Dzieci na spacer! - wszyscy wychodzą z domu, rozchodząc się w różnych kierunkach, spacerują, biegają. Na klaśnięcie lub uderzenie w bębenek oraz zawołanie: Dzieci do domu! - dzieci wracają.
Po kilku powtórzeniach nauczyciel rozkłada na podłodze kółka, woreczki lub krążki w dość dużych odstępach, przy każdym staje jedno dziecko. Dzieci mieszkają w domach. Na polecenie nauczyciela: Idziemy na spacer! - wszyscy rozchodzą się w różnych kierunkach i biegają, podskakują omijając domy, aby ich nie zburzyć. Na sygnał zatrzymują się, rozglądają a następnie szybko wracają do swoich domów.
skakanka lub sznurek, kółka, krążki lub woreczki gimnastyczne, bębenek, K. Wlaźnik, „Wychowanie fizyczne w przedszkolu. Przewodnik metodyczny dla nauczyciela”, JUKA, Warszawa 1999, s. 53-54 |
„Domowa apteczka” - rozmowa kierowana z dziećmi. Nauczyciel z dziećmi siedzą w kole na dywanie. Na środku leżą zgromadzone różne przedmioty związane z chorobami i leczeniem: bandaże, termometry, buteleczki po syropach itp. Prowadzący pyta z czym się te rzeczy dzieciom kojarzą. Po kolei omawiają wszystkie. Przykładowe pytania:
- Co to jest? Do czego służy?
- Kiedy potrzebujemy zgromadzonych tu rzeczy?
- Jak się nazywa miejsce, gdzie są schowane?
- Czy dzieci mogą samodzielnie zaglądać do apteczki i brać z niej leki lub inne przedmioty?
Nauczyciel tak kieruje rozmową, by dzieci same doszły do wniosku, że wszystkie medykamenty i akcesoria medyczne zawarte w apteczce są poza ich zasięgiem i samodzielnie nie mogą pod żadnym pozorem niczego zażywać.
bandaże, termometry, buteleczki po syropach itp. |
„Kącik lekarski” - zorganizowanie kącika tematycznego w sali. Nauczyciel proponuje dzieciom urządzenie w wyznaczonym zakątku sali kącika tematycznego - medyczno-lekarskiego. Chętne dzieci angażują się w aranżację, ustawiają meble: leżankę, parawan, stolik i krzesełko oraz potrzebne akcesoria. Do zabawy można wykorzystać gotowe zestawy typu „mały lekarz”, jak również bezpieczne przedmioty typu: gaziki, bandaże, plastry, butelki z tworzyw sztucznych po lekach, strzykawki bez igieł itp.
zestaw „mały lekarz” lub bandaże, gaziki, plastry, strzykawki, buteleczki po syropach itp. |
II. Zajęcia główne
„Do lekarza” - nauka piosenki. Słuchanie piosenki, omówienie jej treści i budowy.
- O czym opowiada piosenka?
- Z ilu zwrotek składa się piosenka?
- Jakie słowa piosenki się powtarzają? (refren)
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Do lekarza” (nr 18) |
„Bęcek u dentysty” - historyjka obrazków z „Książki”. Dzieci zgromadzone na dywanie siedzą w wygodnej pozycji i oglądają razem z nauczycielem rozkładówkę w „Książce”. Każdy ma przed sobą rozłożoną książkę, oglądając omawiają poszczególne obrazki.
Nauczyciel odczytuje dzieciom polecenia z „Książki”:
Popatrz na obrazki. Na pierwszym obrazku Bęcek siedzi na krześle w poczekalni u dentysty. Ma buzię obwiązaną chusteczką - dlaczego? O czym myśli Bęcek?
Popatrz na drugi obrazek. Dokąd idzie Bęcek?
Teraz popatrz na kolejny obrazek. Gdzie siedzi Bęcek? Opowiedz historyjkę o wizycie Bęcka u dentysty.
Nauczyciel zachęca do swobodnych wypowiedzi na temat wizyty u dentysty w odwołaniu do ilustracji w „Książce” oraz własnych doświadczeń dzieci.
„Książka” s. 64-65 |
Przypomnienie techniki mycia zębów. Nauczyciel zabiera dzieci do łazienki, rozdaje szczoteczki. Demonstruje prawidłową technikę mycia zębów. Dzieci szczoteczkami bez pasty naśladują ruchy prowadzącego, stosując się do słownych poleceń.
Należy umieścić włoski szczoteczki wzdłuż linii dziąseł ukośnie. Włoski powinny dotykać zarówno powierzchni zęba, jak i dziąsła. Poruszamy szczoteczką na przemian do przodu i do tyłu, wzdłuż wewnętrznej i zewnętrznej powierzchni zęba, używając „wymiatającego ruchu” od dziąseł w górę. Oczyszczamy w ten sposób całą powierzchnię zęba.
Przykładając włoski szczoteczki do górnych powierzchni (gryzących) tylnych zębów, szczotkujemy posuwistym ruchem w przód i w tył. Szczotkujemy również język, poczynając od tyłu aż do przodu, aby usunąć nieprzyjemny zapach wytwarzany przez bakterie.
szczoteczki do zębów |
„Co lubią zdrowe zęby?” - wspólne rozważania na temat pożądanych i niepożądanych dla zębów czynników i działań. Nauczyciel prezentuje model zdrowego i chorego zęba, umieszcza obydwa w widocznym miejscu na tablicy. Następnie wspólnie z dziećmi układa listę czynników korzystnych dla zębów, jak również szkodzących im (zabiegi higieniczne, dieta itp.). Dzieci pod wizerunkami zębów umieszczają obrazki owoców, słodyczy, pasty i szczoteczki do zębów itp.). Jako kontynuację rozmowy nauczyciel proponuje wykonanie zadania z naklejkami w „Książce”.
- Popatrz na żółty talerz i opowiedz, co na nim leży.
- Powiedz, co leży na drugim talerzu.
- Poszukaj naklejek: banana, pierniczka, marchewki, cukierka, rzodkiewki.
- Przyklej na właściwych talerzach.
obrazki przedstawiające pokarmy, przybory toaletowe do higieny jamy ustnej, „Książka” s. 64-65 |
III. Zajęcia popołudniowe
„Chory pajac - zdrowy pajac” - zabawa ruchowa z elementami pantomimy. Nauczyciel stoi na wprost zgromadzonych przed nim dzieci. Przy muzyce opowiada o pajacyku i jednocześnie naśladuje jego ruchy.
- Znam pewnego pajacyka, który kiedy jest zdrowy, jest mu bardzo wesoło i wysoko podskakuje, klaszcząc w dłonie (nauczyciel i dzieci wykonują kilka podskoków-pajacyków, klaszcząc nad głową).
- Ale czasami pajacyk nie czuje się dobrze i wtedy dobry humor go opuszcza. Najpierw opuszcza ręce (ręce opadają, ale ramiona nadal uniesione), potem ramiona (nauczyciel i dzieci opuszczają ramiona), następnie humor wychodzi z głowy (opuszczają głowy), z pleców i brzucha (wszyscy pochylają się w pasie z rękami do dołu), do samych stóp (wszyscy kucają przy podłodze). Nie wygląda dobrze (nauczyciel i dzieci robią smutne miny), jest słaby i może zachorować. Ale nie poddaje się, wypija sok z malin (bawiący się naśladują ruch podnoszenia szklanki do ust i picia) i dobry humor wraz ze zdrowiem powraca. Po kolei, do całego ciała, najpierw do nóg (prostowanie nóg w kolanach), potem do pleców (wyprostowanie ciała), a potem do ramion i rąk (wyciąganie ramion i dłoni do góry ze wspięciem na palce). Pajac znowu jest zdrowy i wesoły (wszyscy skaczą pajacyki, klaszcząc w dłonie nad głową).
Lub:
Utwór zbudowany jest w formie ABA. Podczas pierwszej części A dzieci ruchem i mimiką naśladują chorego pajaca. Druga część B oznacza, że pajac jest zdrowy - dzieci wesoło skaczą. Powrót melodii A jest sygnałem do naśladowania chorego pajaca.
CD Utwory... cz. 2 - „Chore dziecko” D. Tarczewskiego (nr 19) |
„Bolą ząbki na gołąbki” I. Suchorzewska - humorystyczne przedstawienie preferencji żywieniowych dzieci.
Nauczyciel czyta wiersz dzieciom zgromadzonym wokół niego.
Bolą ząbki na gołąbki
- Bolą ząbki na gołąbki,
a na ciasto jakoś nie!
Brzuszek wcale nie chce klusek,
ale deser chce!
- W gardle boli mnie gruczołek,
kiedy patrzę na rosołek,
i nie mogę jeść!
Nie chcę, babciu, nawet wody,
tylko waniliowe lody.
Porcji najmniej sześć!!!
Irena Suchorzewska
Po wysłuchaniu utworu nauczyciel rozmawia z dziećmi na temat jego treści, starając się zwrócić uwagę dzieci na istotne elementy.
- Czy gołąbki są ulubioną potrawą dzieci?
- Co dzieci najbardziej lubią jeść?
I. Suchorzewska, „Bolą ząbki na gołąbki” [w:] „Na słoneczne i deszczowe dni. Wiersze, opowiadania, teatrzyki, przysłowia i zagadki dla przedszkoli”, WSiP, Warszawa 1998 |
147. Chronimy się przed chorobami
Zapis w dzienniku:
„Omiń wirusa!” - zabawa ruchowa z ćwiczeniami równowagi (slalom). „Żaba” - wysłuchanie wiersza J. Brzechwy, zwrócenie uwagi na humor zawarty w utworze.
„Ta brzydka bakteria, ten okropny wirus” - ozdabianie fantazyjnie pociętych kartek, twórcza realizacja wyobrażeń na temat wyglądu bakterii i wirusów. Łączenie technik plastycznych: wydzieranka, wypełnianie plasteliną, malowanie, przyklejanie fragmentów włóczki, sznurka, itp.
„A - psik!” - zabawa ruchowa. „Katar” - ćwiczenia artykulacyjne i oddechowe przy mówieniu wiersza J. Brzechwy.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- czerpię radość z uczestnictwa w zabawach ruchowych,
- uważnie słucham utworów literackich, dostrzegam zawarty w nich humor,
- tworzę pracę plastyczną według własnego pomysłu,
- odpowiednio reaguję na przerwę w muzyce,
- ćwiczę wymowę.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Omiń wirusa!” - zabawa ruchowa z ćwiczeniami równowagi (slalom).
Nauczyciel rozkłada na podłodze (w nieregularnych odstępach) kółka od sersa - wirusy. Dzieci biegają swobodnie wokół nich, starając się je ominąć lub przeskoczyć. Które wpadnie lub nadepnie na kółko - wirusa, odchodzi na bok, żeby odchorować.
Zabawę powtarzamy od początku, kiedy wszystkie dzieci są „zainfekowane”. Podskakują obunóż, by stracić wirusa i biegną dalej.
kółka od sersa |
„Żaba” - wysłuchanie wiersza J. Brzechwy, zwrócenie uwagi na humor zawarty w utworze.
Żaba
Pewna żaba
Była słaba,
Więc przychodzi do doktora
I powiada, że jest chora.
Doktor włożył okulary,
Bo już był cokolwiek stary,
Potem ją dokładnie zbadał,
No, i wreszcie tak powiada:
„Pani zanadto się poci,
Niech pani unika wilgoci,
Niech pani się czasem nie kąpie,
Niech pani nie siada przy pompie,
Niech pani deszczu unika,
Niech pani nie pływa w strumykach,
Niech pani wody nie pija,
Niech pani kałuże omija,
Niech pani nie myje się z rana,
Niech pani, pani kochana,
Na siebie chucha i dmucha,
Bo pani musi być sucha!”
Wraca żaba od doktora,
Myśli sobie: „Jestem chora,
A doktora chora słucha,
Mam być sucha - będę sucha!”.
Leczyła się żaba, leczyła,
Suszyła się długo, suszyła,
Aż wyschła tak, że po troszku
Została z niej garstka proszku.
A doktor drapie się w ucho:
„Nie uszło jej to na sucho!”.
Jan Brzechwa
Po wysłuchaniu utworu nauczyciel rozmawia z dziećmi na temat jego treści, starając się zwrócić uwagę dzieci na elementy humorystyczne.
- Jakie zwierzątko było chore i poszło po poradę do lekarza?
- Co zalecił doktor żabie?
- Jaki skutek miała zalecana terapia?
- Czy żaba wyleczyła się ze swoich dolegliwości?
J. Brzechwa, „Żaba” [w:] J. Brzechwa, „Sto bajek”, Wydawnictwo Siedmioróg, Wrocław 2000, s. 33 |
II. Zajęcia główne
„Ta brzydka bakteria, ten okropny wirus” - twórcza realizacja wyobrażeń na temat wyglądu bakterii i wirusów. Łączenie technik plastycznych: wydzieranka, wypełnianie plasteliną, malowanie, przyklejanie fragmentów włóczki, sznurka itp.
Nauczyciel rozmawia z dziećmi na temat przyczyn chorób, zwraca uwagę na istnienie drobnoustrojów chorobotwórczych, takich jak wirusy i bakterie. Podkreśla fakt, że są one niewidoczne dla oczu, a mimo to bardzo groźne.
Proponuje dzieciom, aby sobie wyobraziły, jak one wyglądają i opowiedziały o tym. Po rundce wypowiedzi (chętnych dzieci), pokazuje na ilustracjach i fotografiach w książkach medycznych, np. encyklopedii zdrowia, jak w powiększeniu naprawdę wyglądają te zarazki. Zachęca dzieci do opisywania ich rzeczywistego wyglądu i porównywania do własnych wyobrażeń.
Następnie dzieci na fantazyjnie pociętych kartonikach tworzą indywidualne prace plastyczne przedstawiające ich wizje. Dzieci mogą łączyć różne techniki plastyczne (wydzieranka, wypełnianie plasteliną, malowanie, przyklejanie fragmentów włóczki, sznurka itp.). Nauczyciel pomaga przedszkolakom mającym trudności, wspiera i pilnuje porządku w trakcie pracy.
Po skończonych zajęciach, dzieci sprzątają miejsca pracy i demonstrują swoje prace na wystawie.
książki o tematyce medycznej np. encyklopedie zdrowia, kartony, kredki, papier kolorowy, klej, plastelina, włóczka, sznurki |
III. Zajęcia popołudniowe
„A - psik!” - zabawa ruchowa. Dzieci ustawione w rozsypce, miejsce każdego oznaczone jest rozłożoną na podłodze jednorazową chusteczką. Dzieci biegają w różnych kierunkach, a na hasło zaakcentowane uderzeniem w bębenek: A - psik! - stają jak najszybciej na najbliższej chusteczce i przyjmują dowolną pozycję. W kolejnych powtórzeniach nauczyciel zabiera jedną chusteczkę, tak, że miejsc jest mniej niż dzieci. Po sygnale oznajmiającym powrót trzeba się pospieszyć z zajmowaniem miejsc, bo kto się spóźni, nie znajdzie dla siebie chusteczki.
Lub:
Nauczyciel do zabawy akompaniuje na bębenku. Zależnie od rodzaju akompaniamentu dzieci maszerują, biegają lub podskakują w rozsypce. Na krótką przerwę w muzyce zatrzymują się i jeden raz mówią głośno: A - psik!, zakrywając ręką usta.
chusteczki jednorazowe, bębenek |
„Katar” - ćwiczenia artykulacyjne i oddechowe przy mówieniu wiersza J. Brzechwy.
Katar
Spotkał katar Katarzynę -
A - psik!
Katarzyna pod pierzynę -
A - psik!
Sprowadzono wnet doktora -
A - psik!
„Pani jest na katar chora” -
A - psik!
Terpentyną grzbiet jej natarł -
A - psik!
A po chwili sam miał katar -
A - psik!
Poszedł doktor do rejenta -
A - psik!
A to właśnie były święta -
A - psik!
Stoi flaków pełna micha -
A - psik!
A już rejent w michę kicha -
A - psik!
Od rejenta poszło dalej -
A - psik!
Bo się goście pokichali -
A - psik!
Od tych gości ich znów goście -
A - psik!
Że dudniło jak na moście -
A - psik!
Przed godziną jedenastą -
A - psik!
Już kichało całe miasto -
A - psik!
Aż zabrakło terpentyny -
A - psik!
Z winy jednej Katarzyny -
A - psik!
Jan Brzechwa
Nauczyciel recytuje cały wiersz, a dzieci przyłączają się przy wersie: A - psik! Zawsze przed frazą: aaaa nabierają w płuca dużą porcję powietrza i wydychają ustami spokojnie i równomiernie, ciągnąc głoskę aaaa, A - psik! wymawiają gwałtownie. Aby widoczne były obydwa rodzaje wydechów i kontrolowanie ich prawidłowości, nauczyciel rozdaje dzieciom chusteczki jednorazowe, które dzieci trzymają przy ustach swobodnie opuszczone.
Lub:
Nauczyciel czyta wiersz, by zapoznać dzieci z treścią. Potem czytają wspólnie, tzn. nauczyciel tekst, dzieci głośno powtarzają frazę (na znak ręką): A - psik!. Następnie nauczyciel opowiada:
- Zanim katar spotkał Katarzynę, oddychała swobodnie - wdech i wydech nosem, swobodnie, spokojnie.
- Jedną dziurką, drugą dziurką. Wdech, palcem wskazującym zatykamy prawą dziurkę, wydech. Wdech, zatykamy lewą dziurkę - wydech.
- Doktor - też oddychał swobodnie (powtarzamy ćwiczenie), rejent - to samo (powtarzamy ćwiczenie). A całe miasto? - także! (znów powtarzamy ćwiczenie).
J. Brzechwa, „Katar” [w:] J. Brzechwa, „Sto bajek”, Wydawnictwo Siedmioróg, Wrocław 2000, s. 118; chusteczki jednorazowe |
148. Bandażujemy misia
Zapis w dzienniku:
„Misie bawią się piłeczkami” - zabawa ruchowa z czworakowaniem. „Chory miś” - wysłuchanie wiersza S. Kossuth, rozmowa na temat chorób. „Chory miś - zdrowy miś” - czym różnią się obydwa obrazki, wyszukiwanie różnic. Rozmowa na temat chorowania, po czym poznać chorego? (symptomy, objawy).
„W drodze do lekarza” - zabawa dydaktyczna, realizacja scenariusza E. Gruszczyk-Kolczyńskiej i E. Zielińskiej (potrafię pomóc misiowi w pokonywaniu toru przeszkód); wykazywanie się świadomością schematu własnego ciała podczas wykonywania poleceń, poruszanie się w przestrzeni według podanej instrukcji. „Do lekarza” - utrwalenie piosenki, zabawy przy piosence.
„Stary niedźwiedź” - zabawa ruchowa przy piosence. „Bandażujemy misia” - ćwiczenia usprawniające motorykę dłoni i koordynację wzrokowo-ruchową z wykorzystaniem prawdziwych bandaży i pociętych pasków krepiny.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- bawię się piłką zgodnie z poleceniami nauczyciela,
- uważnie słucham wiersza,
- rozpoznaję objawy choroby,
- wskazuję elementy różniące ilustracje,
- melodyjnie śpiewam piosenkę,
- sprawnie pokonuję tor przeszkód,
- czerpię radość z uczestnictwa w zabawie muzyczno-ruchowej,
- bandażuję misia,
- ćwiczę sprawność dłoni.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Misie bawią się piłeczkami” - zabawa ruchowa z czworakowaniem. Dzieci w przysiadzie podpartym, przed każdym leży piłeczka. Dzieci popychają piłeczki przed sobą i idą za nią na czworakach - naśladują zabawę małych misiów. Na dany sygnał wszyscy siadają i podnoszą piłkę w górę, by pokazać, że żadna piłka nie zginęła.
piłeczki dla każdego dziecka, K. Wlaźnik, „Wychowanie fizyczne w przedszkolu. Przewodnik metodyczny dla nauczyciela”, JUKA, Warszawa 1999, s. 61 |
„Chory miś” - wysłuchanie wiersza S. Kossuth; rozmowa na temat chorób. Nauczyciel recytuje dzieciom wiersz.
Chory miś
Chory jestem dziś
chory jest mój Miś:
poszliśmy do lasu, w góry,
wróciliśmy - zmokłe kury!
Chorujemy dziś...
Przyszedł do nas kot,
zwie się - Mądry Prot,
- O, Jędrusiu, tak nie można,
to wyprawa nieostrożna!
To wam mówi kot!
Cicho, Procie... sza!
Miś gorączkę ma,
zachorować ciężko może...
Bardzo przesiąkł dzisiaj w borze!
Śpi Misiulek - sza!
Stefania Kossuth
Prowadzący rozmawia z dziećmi na temat wiersza. Zwraca uwagę dzieci na sytuacje mogące decydować o zachorowaniu. Dzieci, w oparciu o zdobytą wiedzę i indywidualne doświadczenia, opowiadają o swoich przypadkach zachorowań oraz analizują ich okoliczności (przegrzanie lub wychłodzenie, brak odpowiedniej odzieży, zbyt zimne napoje, infekcja).
S. Kossuth, „Chory miś” [w:] R. Jaworska, „Poradnik wychowania zdrowotnego dzieci w wieku 3-6 lat”, cz. IV, ZWiR „Iwanowski”, Płock 1995, s. 131 |
„Chory miś - zdrowy miś” - czym różnią się obydwa obrazki - wyszukiwanie różnic. Nauczyciel przedstawia dzieciom dwa obrazki (sylwety) przedstawiające tego samego misia, ale różniące się szczegółami świadczącymi, że jeden z nich jest chory (inny kolor noska, oklapnięte uszy, przymknięte oczy, rumieńce, zbolały wyraz pyszczka, inny kolor futerka). Eksponuje je w widocznym miejscu na tablicy. Proponuje dzieciom opisanie wyglądu obydwu misiów i wyjaśnienie powodu zauważonych różnic w wyglądzie. Inicjuje rozmowę na temat chorowania - po czym poznać chorego (symptomy, objawy). Zachęca dzieci do wypowiedzi dbając, aby każdy chętny miał możliwość wypowiedzi.
dwa obrazki lub sylwety misia |
II. Zajęcia główne
„W drodze do lekarza” - zabawa dydaktyczna, realizacja scenariusza E. Gruszczyk-Kolczyńskiej i E. Zielińskiej (potrafię pomóc misiowi w pokonywaniu toru przeszkód); wykazywanie się świadomością schematu własnego ciała podczas wykonywania poleceń, poruszanie się w przestrzeni według podanej instrukcji.
Budowanie toru przeszkód:
Nauczyciel stawia sprzęty w kolejności: dwie ławeczki tzw. „szwedki”, materac gimnastyczny, stolik dziecięcy, krzesełko dziecięce.
Pierwsze próby pokonania toru przeszkód:
Dzieci ustawiają się kolejno, jedno za drugim. Idą za nauczycielem i pokonują tor przeszkód:
- wstają i idą między ławeczkami stopa za stopą,
- turlają się po materacu,
- wchodzą na czworakach pod stolik,
- dochodzą do krzesełka, obchodzą,
- wracają pod ścianę i siadają w siadzie skrzyżnym.
Dzieci pomagają misiowi pokonać tor przeszkód (w drodze do lekarza):
Nauczyciel rozdaje dzieciom misie i wręcza chusteczki. Dzieci zasłaniają misiom oczy, zawiązując na nich chusteczki (misia boli głowa). Zadaniem każdego dziecka jest pomóc misiowi pokonać tor przeszkód (dotrzeć do lekarza). Miś ma zawiązane oczy i oczywiście niczego nie widzi. To czy i jak pokona tor przeszkód (dotrze do lekarza) zależy od dziecka.
Ponieważ jest to trudne zadanie nauczyciel pokazuje, jak dzieci mają się zachować, pomagając misiowi. Bierze swojego misia, pokonuje razem z nim tor przeszkód, mówiąc:
- Misiu wejdziemy pod stół. Pochyl głowę, żebyś się nie uderzył…
- Tu jest materac. Będziemy się turlać. Trzymaj się mnie mocno…
- Są dwie ławeczki. Idziemy równiutko - stopa za stopą…
- Tu jest krzesełko. Usiądź na nim, a ja obejdę krzesełko dwa razy…
- Koniec. Dotarliśmy do lekarza. Zaraz wracamy na miejsce.
Kolejno każde dziecko ze swoim misiem pokonuje tor przeszkód według instrukcji nauczyciela. Potem wraca na swoje miejsce i zdejmuje z oczu misia chusteczkę. Siada i przygląda się, jak inne dzieci pokonują tor przeszkód (doprowadzają swoje chore misie do lekarza).
Można ułożyć inny tor przeszkód, łatwiejszy lub trudniejszy. Zależy to od możliwości wykonawczych dzieci. W tej zabawie najważniejsza jest słowna instrukcja, jej zrozumienie i realizacja. Gdy obserwuje się dziecko, pomagające misiowi wędrować przez tor przeszkód, widać jak na dłoni, w jakim zakresie dziecko zrozumiało instrukcję i ją zapamiętało.
Zabawę warto powtarzać na nieco innych torach przeszkód.
jeden stolik dziecięcy, dwie ławki „szwedki”, jedno krzesełko dziecinne, jeden materac gimnastyczny, miś dla każdego dziecka, chusteczka dla każdego misia; E. Gruszczyk-Kolczyńska, E. Zielińska, „Wspomaganie rozwoju umysłowego czterolatków i pięciolatków”, WSiP, Warszawa 2004, s. 104-105 |
„Do lekarza” - utrwalenie piosenki, zabawy przy piosence. Dzieci ustawiają się w dużym kole i śpiewają piosenkę. Podczas zwrotek ilustrują treść piosenki prostymi gestami, pokazując odpowiednie części ciała. Śpiewając refren dzieci podają sobie ręce i idą po okręgu koła.
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Do lekarza” (nr 18) |
III. Zajęcia popołudniowe
„Stary niedźwiedź” - zabawa ruchowa przy piosence. Dzieci z nauczycielem tworzą koło, trzymając się za ręce. Jedno z dzieci kuca skulone i udaje śpiącego niedźwiedzia. Reszta chodzi dookoła i śpiewa popularną piosenkę.
Stary niedźwiedź
Stary niedźwiedź mocno śpi,
stary niedźwiedź mocno śpi,
my się go boimy, na palcach chodzimy,
jak się zbudzi, to nas zje.
Pierwsza godzina - niedźwiedź śpi,
druga godzina - niedźwiedź chrapie.
trzecia godzina - niedźwiedź łapie!
W wyznaczonym momencie dziecko - niedźwiedź się budzi i podbiega w stronę dzieci. Dzieci uciekają, żeby nie dać się złapać niedźwiedziowi. Dziecko, które zostanie złapane, zostaje niedźwiedziem.
CD Utwory... cz. 2 - „Stary niedźwiedź” (nr 42); „W co się bawić z dziećmi? Piosenki i zabawy wspomagające rozwój dziecka”, oprac. M. Bogdanowicz, Wydawnictwo Harmonia, Gdańsk 2005, s. 113 |
„Bandażujemy misia” - ćwiczenia usprawniające motorykę dłoni i koordynację wzrokowo-ruchową. Nauczyciel wraz z dziećmi siedzi w kole na dywanie. Wszyscy trzymają na kolanach misia. Prowadzący wyjaśnia, że misie bolą łapki i pomóc im może zabandażowanie ich. Demonstruje dzieciom technikę bandażowania, sposób trzymania i prowadzenia bandaża. Rozdaje dzieciom rolki bandaża lub pociętej krepiny. Czuwa i pomaga mającym trudności.
bandaże lub paski pociętej krepiny |
149. Kolorowe witaminy
Zapis w dzienniku:
„Pospiesz się” - zabawa bieżna. „Do lekarza” - utrwalenie piosenki, zabawy rytmiczne przy piosence.
„Zdrowie” - wysłuchanie wiersza I. Salach, wprowadzenie do rozmowy na temat witamin i produktów, w których są zawarte witaminy. „Kolorowe witaminy” - przyporządkowywanie warzyw i owoców do krążków w odpowiadających im kolorach, np. sałata - zielony, cebula - żółty.
„Kolorowe witaminy” - zabawa ruchowa. „Dmuchamy na choroby” - ćwiczenia oddechowe, dmuchanie przez słomki na kolorowe konfetti z papieru.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- bawię się bezpiecznie,
- doskonalę zdolności wokalne i słuch muzyczny,
- wykonuję rytm piosenki,
- poznaję produkty, które zawierają witaminy,
- dobieram elementy w tym samym kolorze,
- ćwiczę sprawność dłoni,
- odpowiednio reaguję na umówione hasło,
- ćwiczę prawidłowy oddech.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Pospiesz się” - zabawa bieżna. Dzieci ustawione w rozsypce, miejsce każdego z nich oznaczone jest woreczkiem. Dzieci biegają w różnych kierunkach, a na hasło: Na miejsce! - stają jak najszybciej przy najbliższym woreczku. W kolejnych powtórzeniach nauczyciel zabiera jeden woreczek, tak by miejsc było mniej niż dzieci. Po sygnale oznajmiającym powrót trzeba się pospieszyć z zajmowaniem miejsc, bo kto się spóźni, dla niego zabraknie woreczka.
woreczki gimnastyczne; K. Wlaźnik, „Wychowanie fizyczne w przedszkolu. Przewodnik metodyczny dla nauczyciela”, JUKA, Warszawa 1999, s. 68 |
„Do lekarza” - utrwalenie piosenki, zabawy rytmiczne przy piosence. Dzieci dobierają się parami. Jedno dziecko będzie lekarzem, drugie pacjentem. Podczas zwrotek dzieci śpiewają i ilustrują ruchem treść piosenki: dziecko - lekarz zagląda pacjentowi w ucho, gardło, masuje głowę, kolano. Na słowa refrenu: oj, oj, oj, dzieci zwrócone do siebie twarzami klaszczą rytmicznie w dłonie. Pan lekarstwa wszystkie zna i wyleczy mnie raz-dwa! - podają sobie obie ręce i chodzą w małych kółeczkach. Przy powtórzeniu piosenki dzieci zamieniają się rolami.
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Do lekarza” (nr 18) |
II. Zajęcia główne
„Zdrowie” - wysłuchanie wiersza I. Salach, wprowadzenie do rozmowy na temat witamin i produktów, w których są one zawarte.
Zdrowie
Wszystkie dzieci chcą być zdrowe
Wiosną, latem czy jesienią
i dlatego o tej porze
witaminy sobie cenią.
Tomek zjada liść sałaty,
jabłko chrupie mała Ania,
a rzodkiewki i ogórki
na surówkę potnie Hania.
Grześ surówkę palcem trąca
wcale miska go nie nęci.
Zjadaj Grzesiu, będziesz zdrowy
trzeba tylko trochę chęci.
Zjedz surówkę to urośniesz
- ale Grzesio robi miny
i nie wierzy, że w tej misce
siedzą same witaminy.
Iwona Salach
Nauczyciel po przeczytaniu wiersza rozmawia z dziećmi na temat zdrowego odżywiania. Prezentuje zebrane w widocznym miejscu świeże warzywa i owoce (warzywa umyte, w miarę potrzeby obrane ze skóry), kroi je, daje dzieciom do skosztowania. Dzieci określają smak, zapach i kolor spożywanych warzyw. Wspólnie zastanawiają się w jakich produktach, oprócz warzyw i owoców zawarte są witaminy.
I. Salach, „Zdrowie” [w:] I. Salach, „Wiersze dla przedszkolaka”, ZWiR Iwanowski, Płock 1995, s. 69 |
„Kolorowe witaminy” - zabawa dydaktyczna. Nauczyciel wraz z dziećmi siedzi na dywanie, pośrodku porozkładane są koła w różnych kolorach. Zadaniem dzieci jest przyporządkowanie sylwet warzyw i owoców do krążków w odpowiadających im barwach, np.: sałata - zielony, cebula - żółty. Zgłaszające się chętne dziecko określa nazwę i kolor warzywa lub owocu oraz stara się w kilku słowach opisać jego wygląd (kształt, rodzaj skóry itp.) i sposób spożywania (surowe czy gotowane).
W dalszej kolejności prowadzący zaprasza dzieci do stolików i zachęca do wykonania ćwiczeń grafomotorycznych - wypełnienia kolorem (bez wychodzenia poza obręb) okręgów na kartonach. Zwraca uwagę na prawidłową postawę podczas siedzenia oraz właściwe chwytanie kredki.
sylwety warzyw i owoców, krążki w wielu kolorach, kartki z narysowanymi okręgami różnej wielkości dla dzieci, kredki |
III. Zajęcia popołudniowe
„Kolorowe witaminy” - zabawa orientacyjno-porządkowa. Nauczyciel rozkłada na podłodze obręcze gimnastyczne - pudełka na witaminy, dzieci - witaminy zakładają szarfy. Przedszkolaki przy muzyce swobodnie poruszają się po sali, zgrabnie się omijając. Nauczyciel mówi: Witaminy do pudełka! i podnosi do góry krążek w określonym kolorze. Zadaniem dzieci mających na sobie szarfę w tym kolorze jest podbiegnięcie do swojej obręczy i zawiązanie dookoła niej kółka. Prowadzący może unosić kolorowe krążki pojedynczo lub po kilka, tak by dzieci cały czas były maksymalnie zaangażowane w zabawę.
Lub:
Do zabawy potrzebne będą kolorowe tarcze (krążki): zielone, czerwone i żółte. Każde dziecko otrzymuje jedną tarczę. Nauczyciel razem z dziećmi przyporządkowuje do krążków odpowiednie warzywa i owoce, kierując się zbliżonym kolorem. Dzieci ustawiają się w dużym kole i, w tempie podanym przez nauczyciela, maszerują po okręgu koła, grając miarowo na tarczach (jak na bębenkach). Pojawienie się melodii piosenki (wersja instrumentalna) i hasło podane przez nauczyciela (nazwa warzywa lub owocu) oznacza, że do środka koła wchodzą dzieci, których kolor tarczy odpowiada kolorowi warzywa lub owocu wymienionego przez prowadzącego.
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Do lekarza” (wersja instrumentalna, nr 19), obręcze gimnastyczne, tarcze, szarfy w kilku kolorach |
„Dmuchamy na choroby” - ćwiczenia oddechowe, dmuchanie przez słomki na kolorowe konfetti z papieru. Na rozgrzewkę dzieci wykonują po kilka oddechów w różnych pozycjach:
1. w pozycji stojącej;
2. w pozycji leżącej - głęboki wdech z uniesieniem klatki piersiowej i długi wydech zakończony rozluźnieniem całego ciała;
3. w pozycji siedzącej i klęczącej - dziecko siedzi ze skrzyżowanymi nogami: wdech z uniesieniem ramion, wydech z opuszczeniem ramion.
Następnie nauczyciel rozkłada na podłodze chustę animacyjną, dzieci siadają w równych odstępach na jej brzegu. Każde dziecko ma na kolorowym klinie chusty przed sobą niewielką ilość papierowego konfetti i słomkę do dmuchania. Na sygnał dany przez nauczyciela, przedszkolaki zaczynają dmuchać na swoje konfetti, tak by je przedmuchać do sąsiada, jednocześnie pilnując, by nikt nie wdmuchał swojego konfetti na jego klin.
Lub:
Nauczyciel proponuje dzieciom zabawę oddechową z użyciem kolorowego konfetti i słomek do napojów. Dzieci siedzą lub stoją przy stole. Przed każdym leży kupka konfetti (nie za blisko!). Każde dziecko otrzymuje słomkę. Na hasło: Start! - dzieci zaczynają dmuchać na swoje konfetti. Kto pierwszy zdmuchnie wszystko? Przy dużej ilości dzieci, warto je podzielić na grupy i zawody przeprowadzić w grupach.
chusta animacyjna, słomki do napojów, konfetti |
150. Czyste rączki, czysta buzia
Zapis w dzienniku:
„Toczymy piłkę do siebie” - zabawa ruchowa z elementem toczenia. „Przedszkolaczek” - wysłuchanie wiersza J. Korczakowskiej, z jednoczesnym pokazywaniem czynności, o jakich jest mowa w wierszu.
„Gimnastyka południowa” - zestaw ćwiczeń ruchowych ogólnorozwojowych z wykorzystaniem szarf.
„Marsz czyścioszków” - zabawa ruchowa. „Czystość to zdrowie” - wysłuchanie wiersza I. Salach, podsumowanie wiedzy na temat dbałości o cz[Author ID1: at Tue Jun 30 10:48:00 2009
]y[Author ID0: at Tue Jun 30 10:48:00 2009
]stość [Author ID1: at Tue Jun 30 10:48:00 2009
]higienę osobistą, gwarantującą lepsze zdrowie.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- coraz sprawniej toczę i łapię piłkę,
- uważnie słucham wiersza,
- znam zabiegi higieniczne i potrafię je pokazać gestami,
- ćwiczę sprawność fizyczną,
- odpowiednio reaguję na przerwę w muzyce,
- wyjaśniam, że mycie ma wpływ na zdrowie.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Toczymy piłkę do siebie” - zabawa ruchowa z elementem toczenia. Toczenie do siebie odbywa się w małych kółkach lub w parach, dzieci siedzą na podłodze w rozkroku i toczą do siebie piłkę.
piłki, K. Wlaźnik, „Wychowanie fizyczne w przedszkolu. Przewodnik metodyczny dla nauczyciela”, JUKA, Warszawa 1999, s. 73 |
„Przedszkolaczek” - wysłuchanie wiersza J. Korczakowskiej, z jednoczesnym pokazywaniem czynności, o jakich jest mowa w wierszu.
Przedszkolaczek
Przedszkolaczek - mały, duży,
wie, do czego mydło służy.
Płynie woda, plusk w łazience
i już czyste uszy, ręce.
Przedszkolaczek - mały, duży,
wie do czego gąbka służy.
Gąbka, ręcznik, pasta, szczotka
i czyściejszy jest od kotka.
Przedszkolaczek - proszę pana,
chętnie myje zęby z rana.
Patrzy w lustro roześmiany,
bo ma białe wąsy z piany.
Jadwiga Korczakowska
Dzieci, słuchając wiersza, naśladują ruchy mycia, najpierw indywidualnie według własnej fantazji. Następnie dobierają się parami, stając naprzeciwko siebie starają się jednocześnie wykonać podobny ruch jak koleżanka lub kolega, ale w lustrzanym odbiciu, odwrotnie.
J. Korczakowska, „Przedszkolaczek” [w:] „Patataj, patataj, pojedziemy w cudny kraj. Antologia literatury dla najmłodszych”, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 2001, s. 163 |
II. Zajęcia główne
„Gimnastyka południowa” - zestaw ćwiczeń ogólnorozwojowych z wykorzystaniem szarf. Dzieci w rozsypce na sali gimnastycznej lub w ogrodzie przedszkolnym, każde trzyma swoją szarfę.
Zabawa bieżna na rozgrzewkę: berek zdobywa szarfy.
Wszystkie dzieci mają szarfy zatknięte z tyłu za spodenki (ogonki).
1. Zataczanie obszernych kół - przed sobą, nad głową, z prawej i lewej strony, w miejscu, w chodzie i w biegu.
2. W staniu szarfa trzymana oburącz na plecach (na linii łopatek), opad tułowia z pogłębianiem.
3. W siadzie prostym szarfa przełożona przez stopy, trzymana oburącz - podnoszenie nóg za pomocą szarfy do siadu równoważnego (w asekuracji nauczyciela - można przenosić nogi za głowę, przechodząc powoli do leżenia przewrotnego).
4. Skoki przez szarfę. Szarfa rozciągnięta na podłożu:
- podskoki obunóż i jednonóż wzdłuż szarfy,
- przeskoki obunóż i jednonóż skrzyżnie przez szarfę w ustawieniu bokiem,
- przeskoki obunóż i jednonóż przez szarfę przodem i tyłem w miejscu oraz z przesuwaniem się od jednego do drugiego końca.
5. Chód zwykły i we wspięciu z rozciągniętą szarfą nad głową, trzymaną oburącz.
6. W staniu szarfa trzymana oburącz na linii bioder - przekładanie nóg (naprzemiennie prawej i lewej) nad szarfą (do przodu i do tyłu).
7. W siadzie skrzyżnym szarfa trzymana oburącz za plecami, ręce w skurczu pionowym - opad tułowia w przód i wyprost.
szarfy gimnastyczne, K. Wlaźnik, „Wychowanie fizyczne w przedszkolu. Przewodnik metodyczny dla nauczyciela”, JUKA, Warszawa 1999, s. 115-116 |
III. Zajęcia popołudniowe
„Marsz czyścioszków” - zabawa ruchowa. Prowadzący mówi wierszyk i jednocześnie dzieci słuchają marsza i naśladują te ruchy, które do słów wierszyka trzeba wykonać:
Idą dzieci równą drogą,
po kamyczkach iść nie mogą.
Po kamyczkach hop, hop, hop!
Do dołeczka skok!
Zwykły krok w rytmie marsza i wierszyka, 3 podskoki w miejscu, skok do przysiadu podpartego.
Pora wracać. Kto się znuży
ten odpocznie po podróży.
Dom już blisko, nogi w ruch!
Kto zwycięży - zuch!
Marsz w rytmie wiersza i bieg na uprzednio wyznaczone miejsca (pod ścianę, do krzesełek). Nauczyciel wykonuje wszystkie ruchy razem z dziećmi, akcentuje ostatni wiersz, aby przyspieszyć zajmowanie miejsc.
Zabawę należy powtórzyć kilka razy.
Lub:
Dzieci maszerują przy muzyce po całej sali w różnych kierunkach. Na przerwę w muzyce naśladują czynności związane z higieną osobistą. Na pierwszą przerwę - myją ręce, drugą - myją twarz, na trzecią przerwę dzieci naśladują mycie zębów.
CD Utwory... cz. 2 - „Marsz wojskowy” F. Schuberta (nr 5); K.[Author ID1: at Tue Jun 30 10:54:00 2009 ] Wlaźnik, „Wychowanie fizyczne w przedszkolu. Przewodnik metodyczny dla nauczyciela”, JUKA, Warszawa 1999, s. 126-127 |
„Czystość to zdrowie” - wysłuchanie wiersza I. Salach, podsumowanie wiedzy na temat dbałości o czystość osobistą, gwarantującą lepsze zdrowie.
Czystość to zdrowie
Kiedy rano wstaję, do łazienki idę
kran odkręcam z ciepłą wodą
i dokładnie myję…
…zęby, twarz i szyję.
Gdy już się ubiorę, to przyczeszę włosy,
by nie sterczał krzywo w górę -
- ani jeden kosmyk.
Ręce zawsze czyste mam
o paznokcie krótkie dbam.
Czyste włosy mam i szyję
no bo się dokładnie myję.
Żeby zdrowym zawsze być
trzeba się dokładnie myć.
I pamięta każdy zuch:
w zdrowym ciele, zdrowy duch!
Iwona Salach
Nauczyciel rozkłada przed dziećmi różne przedmioty codziennego użytku, między innymi te służące do zachowania higieny (występujące w wierszu). Zachęca przedszkolaki do odnalezienia, nazwania i określenia tych przedmiotów, które kojarzą im się z czystością i higieną osobistą. Chętne dzieci omawiają i demonstrują sposób korzystania z nich, omawiają wygląd, porównują ze sobą. Wypowiadają się na temat potrzeby i konieczności zachowania higieny w życiu codziennym, wymieniają potrzebne akcesoria.
ręcznik, mydło, grzebień, lusterko, gąbka, szczoteczka do mycia rąk, szczoteczka do zębów itp.; I. Salach, „Czystość to zdrowie” [w:] I. Salach, „Wiersze dla przedszkolaka”, ZWiR Iwanowski, Płock 1995, s. 59 |
Propozycje zajęć do tematów od 146. do 150. opracowała Marta Pietrzak.