r03 05 (27)


Rozdział 3.
Warstwa fizyczna

W tym rozdziale:

Każda warstwa w systemie komunikacyjnym odgrywa decydującą rolę w udanej łączności sieciowej. Niepowodzenie w jednej warstwie prowadzi do niesprawności całego systemu, wobec tego aby sieciowy system komunikacyjny działał poprawnie, wszystkie warstwy komunikacyjne muszą funkcjonować poprawnie. Warstwa fizyczna, położona najniżej w pięciowarstwowej architekturze TCP/IP, zajmuje się fizyczną transmisją danych w sieci komputerowej. Warstwa fizyczna odbiera dane przekazywane z warstw wyższych i formatuje je do postaci, którą można przesłać nośnikiem transmisyjnym — na przykład kablem, światłowodem, sygnałem mikrofalowym lub radiowym. Niniejszy rozdział przedstawia charakterystykę warstwy fizycznej, różne nośniki, których można użyć do transmisji danych, oraz topologie powszechnie stosowane do komunikacji.

W jaki sposób sygnał przesyłany jest kablem

Warstwa fizyczna odpowiada przede wszystkim za wysyłanie i odbieranie bitów. Warstwa ta formatuje komunikaty odebrane z wyższej warstwy i wysyła je nośnikiem w postaci bitów (zer i jedynek). W różnych typach nośników bity reprezentowane są w różny sposób, na przykład w postaci różnych częstotliwości sygnałów dźwiękowych lub różnych napięć. Warstwa fizyczna definiuje specyfikacje implementacji korzystających z określonego nośnika transmisyjnego. Do implementacji warstwy fizycznej należą Ether­net, Token Ring, ARCnet, FDDI i łączność bezprzewodowa. Dla każdej implementacji warstwa fizyczna posiada w określonym nośniku zestaw protokołów, które opisują wzorce układu bitów, sposób kodowania danych na sygnały w nośniku oraz interfejs łączący z fizycznym nośnikiem.

Warstwowa architektura systemu komunikacyjnego daje możliwość wprowadzania zmian w jednej warstwie bez wpływu na pozostałe. W miarę rozwoju technologii nośników fizycznych, można odpowiednio modyfikować warstwę fizyczną. Ponieważ TCP/IP posiada architekturę warstwową, można zmieniać warstwę fizyczną tak, by skorzystać z nowych technologii, bez wpływu na funkcjonowanie pozostałych warstw komunikacyjnych.

Metody transmisji (metody sygnalizacji)

Metoda sygnalizacji oznacza sposób, w jaki dane przesyłane są przez nośnik. Sygnały korzystają z energii elektrycznej. W zależności od używanego nośnika transmisji, mogą być przesyłane sygnały analogowe lub cyfrowe.

Transmisja analogowa

W transmisji analogowej dane wymieniane pomiędzy komputerami mają postać sygnałów audio. Noszą one nazwę sygnałów analogowych. Ich cechą charakterystyczną są zmiany poziomu w całym zakresie wartości pomiędzy wartościami skrajnymi.

Sygnały analogowe są zwykle reprezentowane przez ciągi fal sinusoidalnych, jak na rysunku 3.1. Każda fala składa się z grzbietów (górne połówki) oraz niecek (dolne połówki). Jeden grzbiet i jedna niecka tworzą razem okres sygnału. Każdą falę charakteryzują określone parametry: amplituda, częstotliwość i faza. Amplituda oznacza wielkość grzbietu lub niecki, odległość pomiędzy skrajnymi wartościami sygnału: najwyższą i najniższą. Częstotliwość oznacza liczbę okresów w jednostce czasu, zaś faza oznacza kąt fali, licząc od punktu początkowego. Każdy sygnał identyfikowany jest przez te parametry fali, które reprezentują faktyczne dane.

Rysunek 3.1.

Sygnał analogowy

0x01 graphic

Warstwa fizyczna wysyła dane binarne analogowym nośnikiem transmisji. Te dane binarne przetwarzane są na sygnały o zmieniającej się częstotliwości i amplitudzie; zostają one następnie nałożone na elektromagnetyczną falę nośną. Fale nośne są elektromagnetycznymi falami analogowymi, które przenoszą sygnały z jednego punktu końcowego komunikacji do drugiego. Podczas transmisji dodane sygnały zmieniają jeden lub kilka parametrów fali nośnej: amplitudę, częstotliwość lub fazę. Ten proces modyfikacji parametrów fali nośnej nosi nazwę modulacji lub kluczowania. Istnieją trzy typy kluczowania:

Rysunek 3.2.

Kluczowanie amplitudy

0x01 graphic