J. Aparatura medyczna i oprogramowanie aplikacyjne, organizacja ochrony zdrowia i oprogramowanie aplikacyjne, zarządzanie szpitalem, poradniami i oprogramowanie aplikacyjne, zarządzanie apteką i oprogramowanie aplikacyjne

1. Konstrukcja aparatu RTG

• Generator wysokiego napięcia

• Lampa rentgenowska

• Filtr AL

• Kolimator - ogranicznik promieniowania.

• Kratka (przesłony przeciw rozproszeniowej)

• Kaseta (ekran i klisza)

Kolimator:

Ogranicznik stały

Ogranicznik nastawny - Jest to ogranicznik umożliwiający regulacje kształtu wiązki

promieniowania.

Ogranicznik głębinowy

Filtr

Pod tą nazwą rozumie się urządzenie do zmiany widma promieniowania rentgenowskiego przez zastosowanie ośrodka pochłaniającego. Wiązka promieniowania opuszczającego lampę zawiera promienie o różnych długościach fal (tzw. widmo) Promienie miękkie o dużej długości fal mają zbyt małą energię i zostają pochłonięte przez powierzchniowe warstwy powodując dodatkowe narażenie pacjenta. Jako szkodliwe nieprzydatne w diagnostyce oraz terapii, usuwa się je za pomocą filtracji.

Filtr własny (AL.) - Jest to obudowa samej lampy, otaczający ją olej transformatorowy oraz okienko kołpaka.

Filtr dodatkowy- Jest to filtr mocowany na zewnątrz kołpaka. W zależności od przeznaczenia nosi nazwę absorpcyjny, charakterystyczny lub kompensacyjny.

Stosowanie filtracji jest skutecznym i najtańszym środkiem ochrony pacjenta przed promieniowaniem.

Kratka Bucky 2 rodzaje:

Kratka zogniskowana

Kratka równoległa

2. Typy (generacje) skanerów RTK

Skanery RTK w zależności od geometrii ruchu systemu lampa - detektor, dzieli się na generacje.

I generacja

Skanery pierwszej generacji składają się z:

-lampy promieniującej pojedynczą skolimowaną wiązkę promieniowana

- jednego fotopowielacza.

Proces skanowania składa się z dwóch faz - skanowania linii, po którym następuje obrót urządzenia o 1 stopień. W czasie skanowania linii wykonywanych jest 160 pomiarów, kompletne badanie trwające około 5 min wymaga wykonania 180 skanów linii. Ze względu na wykonywany przez detektor i lampę rentgenowską ruch zarówno liniowy jak i obrotowy skanery I generacji określa się jako "translate-rotate single detector".

II generacja

W celu zredukowania czasu skanowania, w skanerach drugiej generacji zastąpiono pojedynczą prostoliniową wiązkę promieniowania wąską wiązką wachlarzową, oraz zwiększono liczbę detektorów. Różne wykonania skanerów posiadają od 3 do 52 elementów detekcyjnych. Użycie wiązki wachlarzowej pozwoliło na zwiększenie wartości kąta obrotu w poszczególnych krokach, co z kolei zmniejszyło liczbę koniecznych do wykonania kompletnego obrazu skanów linii. Ponieważ w skanerach II generacji nadal występuje ruch zarówno liniowy jak i obrotowy tomografy te określa się jako "translate-rotate, multiple detectors".

III generacja

Dalsza redukcja czasu wykonywania kompletnego badania wymagała całkowitego wyeliminowania fazy skanowania linii. W skanerach III generacji użyto szerokiej wachlarzowej wiązki promieniowania (od 40 stopni do 55 stopni) oraz dużej matrycy detektorów. W czasie badania wykonywany jest jednoczesny obrót lampy i matrycy detektorów, wiązka promieniowania obejmuje przekrój całego pacjenta, kompletne badanie wymaga wykonania jednego pełnego obrotu skanera (360 stopni). Ilość detektorów w skanerach tego typu zawiera się w przedziale 256 do nawet ponad 1000, a czas badania skrócono do 2 s. Tomografy III generacji nazywane są "rotate-rotate" - ze względu na wyłącznie obrotowego ruchu zarówno lampy jak i matrycy detektorów.

IV generacja

Kolejnym krokiem w ewolucji skanerów było wyeliminowanie ruchu matrycy detektorów. Detektory znajdują się w stałych pozycjach wokół gantry. Lampa rentgenowska obraca się wewnątrz kręgu nieruchomych detektorów wysyłając, podobnie jak to było w skanerach III generacji, szeroką wachlarzową wiązkę promieniowania. Liczba detektorów zawiera się w przedziale od 600 do 5000. Zmniejszenie masy gantry i zmniejszenie liczby połączeń kablowych w części obracającej się umożliwia wykonanie kompletnego skanu w czasie rzędu 1 s. Systemy IV generacji są generalnie droższe ze względu na dużą liczbę zastosowanych detektorów, jednak ich szybkość umożliwia obrazowanie poruszających się organów dzięki zsynchronizowaniu ruchu obrotowego z sygnałami fizjologicznymi uzyskiwanymi, np. z EKG.

Tomografy tej generacji nazywa się "rotate-fixed" ze względu na obrotowy ruch lampy wokół nieruchomego pierścienia detektorów.

V generacja

Dalsze zwiększenie szybkości skanerów RTK wymagało całkowitego wyeliminowania elementów ruchomych w skanerze. Typowymi systemami tego typu są oraz CV CT.

System DSR składa się z 28 źródeł promieniowania rentgenowskiego oraz 28 detektorów obrazu umieszczonych naprzeciwko. W ciągu jednego cyklu pomiarowego wykonywanych jest 240 obrazów przyległych do siebie przekrojów o grubości 1mm obrazujących cylinder o średnicy 38 cm i długości 24cm. Czas kompletnego badania wynosi 10 ms, kiedy to każde z 28 źródeł generuje impuls rentgenowski trwający 0.34 ms. Cykle te mogą być powtarzane 60 razy w ciągu sekundy.

Podobny cel przyświecał wynalezieniu CV CT; różni się on od poprzedniego rozwiązania bardziej zwartą budową. Zamiast wielu źródeł promieniowania zastosowano tu działo elektronowe, w którym strumień elektronów odchylany polem magnetycznym uderza w wolframowy pierścień wytwarzając wiązkę promieniowania rentgenowskiego z dowolnego miejsca na wycinku pierścienia, obejmującym kąt 210ş. Matryca detektorów składa się z dwu 210ş wycinków pierścieni, każdy z 420 kadmowo-wolframowymi detektorami umieszczonymi dokładnie naprzeciw pierścienia wolframowego. Ponieważ w skanerze tego typu w czasie jego pracy następuje wyłącznie przemieszczanie strumienia elektronów czas akwizycji danych może zostać skrócony do około 50 ms. W przyszłości przewiduje się skrócenie tego czasu do 10 ms.

3. Budowa aparatu MRI

W technice MRI wykorzystuje się trzy rodzaje pól magnetycznych:

-statyczne pole magnetyczne,

-gradient pola

- pole zmienne z zakresu częstotliwości radiowych.

W praktyce konieczne jest dodatkowo wykorzystanie cewek lub magnesów korygujących statyczne pole magnetyczne tak, aby uzyskać maksymalnie jednorodne pole statyczne w obszarze badania.

System pomiarowy MRI można podzielić na dwa główne bloki:

-część analogową odpowiedzialną za tworzenie odpowiedniego pola magnetycznego oraz pomiar sygnału NMR (magnesy, cewki gradientowe i cewki RF, układy pomiarowe, wzmacniacze, transmitery sygnału itp.);

-część cyfrową odpowiedzialną za sterowanie pobudzeniem (amplitudy i sekwencje czasowe pobudzeń), przechowywanie danych pomiarowych, ich obróbkę cyfrową oraz generację obrazów NMR (komputer, pamięć masowa, konsola operatora, układy dużej mocy obliczeniowej).

4. Konstrukcja gamma-kamery

Promieniowanie wytworzone przez rozpadający się izotop w narządzie rozchodzi się w różnych kierunkach. Część promieni pada na płaszczyznę gamma-kamery, które są filtrowane przez kolimator. Kolimator zbudowany jest jako regularna siatka otworów w materiale absorbującym promieniowanie gamma (np. w ołowiu), dzięki czemu przepuszcza tylko te promienie, które padają w ramach określonego kąta. Generalnie kolimatory można podzielić na:

- kolimatory wąskie lub szpilkowe -"pinhole collimators",

- kolimatory o otworach równoległych - "parallel hole collimators",

- kolimatory wachlarzowe lub rozbieżne - "fan beam or diverging collimators",

- kolimatory stożkowe lub zbieżne - "cone beam or converging collimator".

Kolimatory wąskie przeznaczone są do systemów obrazujących małe organy lub struktury. Charakteryzują się tym, że umożliwiają skalowanie tworzonego obrazu

Kolimatory z otworami równoległymi umożliwiają otrzymanie obrazu o rozmiarach dokładnie takich jak rozkład źródeł.

Kolimatory rozbieżne charakteryzują się zwiększającą się średnicą otworu na trasie kryształ - obiekt. Dzięki takiej konstrukcji możliwe jest zmniejszanie otrzymywanego obrazu, co jest istotne przy rejestracji dużych organów np. płuc.

Kolimatory zbieżne posiadają charakterystykę swojej geometrii dokładnie odwrotną niż kolimatory rozbieżne. Dzięki takiej konstrukcji umożliwiają powiększenie obrazu bez jego odwrócenie

5. Technika SPECT

Technika tomografii emisyjnej pojedynczego fotonu (z ang. SPECT - Single Photon Emission Computed Tomography) stanowi bezpośrednie zastosowanie gammakamer do obrazowania warstwowego. Obrazowanie warstwowe wymaga zastosowania określonych zmian w protokole pomiarowym oraz w metodzie pozyskiwania obrazu. Metoda pomiarowa dla potrzeb obrazowania warstwowego wykorzystuje obrót źródła promieniowania. W przypadku SPECT źródłem promieniowania są organy badanego pacjenta, w których zgromadzony jest izotop promieniotwórczy. Zatem pierwsze systemy SPECT wykorzystywały obrót pacjenta względem nieruchomej gammakamery, uzyskując w ten sposób liczne pomiary aktywności izotopu rejestrowane dla kolejnych kątów obserwacji. Oczywiście obrót pacjenta jest czynnością dla niego uciążliwą, stąd wprowadzono zmianę w procedurze pomiarowej tworząc systemy z ruchomą kamerą. Uzyskanie zbioru pomiarów aktywności izotopu dla różnych kątów badania jest analogiczne do uzyskania zbioru promieni przechodzących przez obiekt badany w rentgenowskiej tomografii komputerowej (RTK). Stąd w metodzie SPECT w celu uzyskania obrazów warstwowych wykorzystuje się praktycznie te same techniki rekonstrukcji obrazów, co w RTK.

6. Technika PET

Pozytonowa tomografia emisyjna. W celu wykonania badania tą techniką podaje się pacjentowi związku chemicznego znakowanego izotopem zdolnym do emisji pozytonów. Następnie pacjent jest umieszczany w polu widzenia detektorów rejestrujących promieniowanie gamma. Zastosowanie izotopu bogatego w protony może spowodować ich rozpad na neutrony, pozytony (elektrony o ładunku dodatnim) i neutrino. Bezpośrednio wyemitowane pozytony charakteryzują się początkową energią rzędu 1-3MeV. Ich przemieszczanie się w organizmie powoduje zmniejszanie się energii kinetycznej głównie poprzez oddziaływanie elektronów. W efekcie, po przejściu określonej drogi przez pozyton (rzędu 1mm), może dojść do interakcji pozytonu z elektronem, co może spowodować ich anihilację. Należy, zatem pamiętać, iż anihilacja nie powstaje w miejscu wystąpienia rozpadu izotopu, lecz w pewnej odległości od izotopu, jaką przebył pozyton. Z zasady można przyjąć, że im większa energia pozytonu, tym większa maksymalna droga, jaką może on przejść (nawet 17 mm). Zjawisko to stanowi, więc ważny problem w precyzyjnej lokalizacji źródeł (degradacja rozdzielczości przestrzennej obrazu). W wyniku anihilacji powstają dwa fotony o energii 511keV, poruszające się w przeciwnych kierunkach. Jeżeli w momencie anihilacji pozyton i elektron były w stanie spoczynku wygenerowane fotony będą rozchodziły się pod kątem 180 stopni. W przeciwnym przypadku kąt ten podlegać może zróżnicowaniu rzędu 0.3 stopnia, co przykładowo dla pola widzenia systemu rzędu 60cm powoduje degradację jego rozdzielczości o 1.57mm, zgodnie ze wzorem

R=0.3*Pi*r/180,gdzie:r - promień pola widzenia w mm.

Aby wywołać efekt emisji pozytonów a przez to generację fotonów promieniowania rejestrowanych przez zewnętrzne detektory, konieczne jest zastosowanie specjalnych izotopów.

7. Rodzaje głowic ultradźwiękowych

Głowice sektorowe

Głowica konweksowa lub krzywoliniowa

Głowica pierścieniowa (Głowica zawiera w swym centrum przetwornik dyskowy otoczony

kilkoma przetwornikami w kształcie pierścieni).

Głowica liniowa (Głowica taka zawiera zwykle N (zwykle od 16 do 128) przetworników o

aperturze prostokątnej, rozmieszczonych obok siebie i odizolowanych akustycznie.)

Głowice ultrasonograficzne możemy podzielić na dwie zasadnicze grupy:

1. W zależności od sposobu nadźwiękawiania badanego przekroju głowice dzielimy na:

a) mechaniczne - przeglądanie danego przekroju realizowane jest przez ruch kryształu głowicy.

b) elektroniczne(pierścieniowa)- nieruchome kryształy przełączane są elektronicznie przez odpowiedni procesor.

2. W zależności od usytuowania wzajemnego wiązek ultrasonograficznych w przestrzeni głowice dzielimy na

a) sektorowe - przedłużenia wysyłanych przez nie wiązek elektronicznych spotykają się w jednym punkcie. Można to porównać do rozchodzenia się promieni słonecznych.

b)równoległe zwane też liniowymi.- Wiązki ultradźwięków przebiegają równolegle do siebie.

DODATKOWO

-W niektórych rodzajach badań zamiast zobrazowania sektorowego czy  konweksowego czyli obrazu tworzonego we współrzędnych kątowych korzystniejsze jest zobrazowanie we współrzędnych prostokątnych, wymagające użycia głowicy z liniowym szykiem przetworników, w skrócie zwanej głowicą liniową

-Głowica wieloelementowa zbudowana jest z wielu niezależnych kryształów,

umieszczonych na powierzchni roboczej obok siebie. Kryształy mogą być

umieszczone na linii prostej - głowica taka nosi nazwę głowicy liniowej lub na

łuku, wtedy jest to głowica typu convex. Stosuje się np. 192 kryształy.

Możliwe są wszystkie kombinacje głowic z grupy pierwszej z głowicami z grupy drugiej.

8. Odprowadzenia w standardowym EKG, EKG holterowskie

EKG STANDARDOWE

Ma 6 odprowadzeń kończynowych i 6 przedsercowych [Wilsona] .

Kończynowe to 3 odprowadzenia Einthovena (Odprowadzenia wg propozycji Einthovena sprowadzają się do umieszczenia elektrod na trzech kończynach (lewa noga i obie ręce). W większości elektrokardiografów używa się także elektrody umieszczonej na prawej nodze. Ta elektroda jest elektrodą pomocniczą, służy do redukcji zakłóceń, szczególnie sieciowych)

i 3 odprowadzenia wzmocnione.

Odprowadzenie to para lub więcej elektrod, pomiędzy którymi wykonywany jest pomiar napięcia (różnicy potencjałów).

W przypadku gdy sygnał mierzony jest za pomocą dwóch elektrod mówi się o odprowadzeniu dwubiegunowym, zaś gdy do pomiaru użyta jest większa liczba elektrod to postępuje się następująco: wszystkie elektrody, oprócz jednej łączy się za pomocą jednakowych rezystorów do jednego wspólnego punktu. Następnie, punkt ten służy jako potencjał referencyjny dla elektrody, która nie jest podłączona do punktu wspólnego. Wówczas odprowadzenie takie określa się jako jednobiegunowe.

Odprowadzenie jednobiegunowe to takie w którym elektroda referencyjna jest oddalona na tyle daleko od źródła sygnału, że z dużym prawdopodobieństwem możemy przyjąć, że mierzona przez nią wartość potencjału wynosi zero.

EKG HOLTEROWSKIE, czyli 24 godzinny zapis czynności serca

Przez badanie holterowskie rozumie się długotrwałą (relatywnie) np. 24 godzinną rejestrację EKG. Nazwa badania pochodzi od prekursora tej metody. W pierwszej fazie rozwoju system holterowski oparty był na rejestratorze magnetycznym, a dokładniej taśmie magnetycznej. Obecnie, wraz z rozwojem techniki metody rejestracji oprócz rejestratorów na bazie taśm magnetycznych oparte są na takich podzespołach jak, np. karty pamięci. Bez względu na rodzaj pamięci typowy system holterowski składa się z rejestratora oraz analizatora, który umożliwia i wspomaga analizę zarejestrowanych przebiegów.

  Rys. 2. Przykładowy system rejestracji stosowany w zapisach holterowskich, kolorem zielonym oznaczono elektrodę "uziemiającą", tzn. stosowana do poprawy jakości zapisu, kolorem czerwonym oznaczono odprowadzenie Y, kolorem żółtym odprowadzenia X a czarnym i białym z czarną otoczką odprowadzenie Z

9. Cyfrowe EEG

Budowa cyfrowego aparatu EEG

-elektrody z przewodami

-przedwzmacniacze

- filtry

- wzmacniacze

- filtr antyaliasowy -jest on konieczny do przeprowadzenia poprawnej konwersji A/C. Tłumi on częstotliwości wyższe od pewnej wartości granicznej, aby nie spowodowały one błędnego próbkowania

- przetwornik A/C o rozdzielczości 8 do 16 bitów i programowalnej częstotliwości próbkowania.

- Dane otrzymane w wyniku konwersji A/C wędrują do procesora, który zależnie od programu poddaje je wstępnej obróbce lub zapisuje od razu na dysk bądź do innego rodzaju pamięci. Ponadto procesor steruje całym urządzeniem tj. ustawia częstotliwość próbkowania, dokonuje kalibracji, steruje zapisem.
 

Konwersja analogowo-cyfrowa (A/C)

Aby komputer mógł zebrać a następnie przetworzyć sygnał, musi on otrzymać cyfrową jego postać. Proces konwersji sygnału analogowego na postać cyfrową nazywa się przetwarzaniem analogowo-cyfrowym lub konwersją A/C (ang. DAC Digital-Analog Conversion). Fizycznej realizacji konwersji A/C dokonuje podzespół elektroniczny nazywany przetwornikiem analogowo-cyfrowym. W odpowiedzi na sygnał podany na wejście przetwornika A/C na wyjściu pojawiać się będą dane (liczby) proporcjonalne do wartości na wejściu.

Na przetwarzanie A/C składają się dwa niezależne procesy: próbkowanie oraz kwantowanie.

• Jako pierwsze dokonuje się próbkowanie (ang. sampling)- Sygnał, który zmieniał się w dowolnej chwili czasu, po próbkowaniu zmieniał się będzie tylko w określonych momentach czasu. Można powiedzieć, że czas jako dziedzina próbkowanej funkcji zostaje odwzorowana do zbioru wartości dyskretnych. Częstotliwość próbkowania wyznacza okres pomiędzy kolejnymi zmianami wartości sygnału Dt, obok rozdzielczości jest to najistotniejszy parametr konwersji A/C. Proces próbkowania dobrze obrazuje poniższa ilustracja. Próbkowania dokonuje układ zwany S/H (ang. sample and hold), nazwa w pełni oddaje zasadę jego działania: w określonej chwili czasu wartość sygnału analogowego zostaje spróbkowana (sample) i zapamiętana (hold) aż do chwili kolejnego próbkowania.

• Otrzymany sygnał o dyskretnym czasie poddaje się następnie dyskretyzacji jego wartości czyli kwantowaniu (ang. quantization) . Wartości analogowe zostają przetworzone na wartości dyskretne na podstawie decyzji: któremu poziomowi (czyli wartości dyskretnej sygnału) najbliższa jest wartość sygnału z danego przedziału próbkowania. Zwykle poziomy kwantyzacji są rozmieszczone w równomiernych odstępach.

Tak otrzymujemy sygnał cyfrowy: w określonych częstotliwością próbkowania momentach czasu sygnał przyjmuje wartości dyskretne. W postaci tabeli kolejnych wartości dobrze się nadaje do zapamiętania oraz do obróbki. W tabeli przedstawiono dane dla przebiegu z powyższych ilustracji.

10. Cechy oprogramowania aplikacyjnego do zarządzania apteką, szpitalem, poradniami. Struktura programu, realizacja obiegu dokumentów w programie.

APTEKA

KS-Apteka- KAMSOFT

System komputerowy składa się z kilkudziesięciu wzajemnie powiązanych modułów zapewniając bardzo szeroki zakres możliwości, mogący zadowolić nawet najbardziej wymagających użytkowników. Jednocześnie sama obsługa jest tak prosta i intuicyjna, że do nauczenia się obsługi podstawowych funkcji systemu potrzeba niewiele czasu. Osiągnięcie takich rezultatów stało się możliwe dzięki spędzeniu tysięcy godzin w aptekach i obserwowaniu ich pracy od strony praktycznej. Sam system zmienia się i rozbudowuje wraz z pojawiającymi się nowymi potrzebami. Stale analizowanych i uwzględnianych jest wiele sugestii użytkowników. Na bieżąco wprowadzane są wszystkie zmiany wynikające z przepisów.

Budowa modułowa zapewnia możliwość zainstalowania systemu zarówno w punktach aptecznych i niewielkich aptekach, jak również w aptekach największych. Duża liczba wdrożeń w aptekach o określonej specyfice pracy praktycznie gwarantuje spełnienie oczekiwań wobec systemu ze strony jakiegokolwiek typu apteki.

System posiada obszerną i przejrzystą instrukcję obsługi.

Istotne cechy wybranych modułów:

Sprzedaż

• zgodność ze wszystkimi przepisami Ministerstwa Zdrowia, Ministerstwa Finansów, NFZ i innych uprawnionych instytucji,

• błyskawiczna i łatwa obsługa,

• bogactwo metod sprzedaży (według nazw handlowych, kodów apteki, kodów kreskowych, nazw międzynarodowych, synonimów itp.),

• obsługa recept z kodami kreskowymi i wymiana danych z NFZ,

• obsługa kart kredytowych, czeków, faktur kredytowanych,

• współpraca ze wszystkimi modelami aptecznych drukarek fiskalnych,

• funkcje wspomagające pracę farmaceuty dostępne w naturalny sposób podczas obsługi pacjenta, bez konieczności skomplikowanego ich wywoływania (dostęp do informacji o leku, automatyczne badanie interakcji, możliwość wydrukowania ulotek dla pacjenta), współpraca z kompendium leków PHARMINDEX.

Zamówienia

• automatyczne obliczanie norm i poziomu zapasów leków wykorzystujące zaawansowane mechanizmy analizy sprzedaży i jej przewidywanej tendencji,

• optymalne tworzenie zamówień do hurtowni według wskazanych kryteriów (określony dostawca, najniższe ceny, umowy określające poziom obrotów, najdłuższe terminy płatności, największy asortyment itp.),

• wykorzystanie łączności modemowej i internetowej.

Zakupy

• rejestracja faktur, faktur korygujących, przesunięć międzymagazynowych,

• wprowadzanie faktur z hurtowni na dyskietkach albo przesłanych modemem lub internetem,

• czytelne przedstawianie wprowadzanych dokumentów na ekranie komputera.

• Magazyn

• możliwość przeprowadzenia dowolnych operacji związanych z magazynem leków (przesunięcia, protokoły strat, zużycia na potrzeby własne apteki, darowizny, korekty, wstrzymania leków),

• automatyczne przeprowadzanie, z wykorzystaniem bazy KS-BLOZ, zmian cen urzędowych, limitów, zasad odpłatności,

• wykonanie corocznego remanentu z wykorzystaniem tzw. kolektorów danych skracających nawet kilkakrotnie czas wprowadzania zmian w komputerze.

Zestawienia

• wykonywanie wszelkiego rodzaju zestawień refundacyjnych (ze sprzedaży recept dla NFZ, ze sprzedaży środków pomocniczych, rachunki dla MOPS, jednostek wojskowych itp.),

• wykonywanie zestawień księgowych wymaganych w bieżącej pracy apteki (kilkaset dostępnych zestawień),

• możliwość definiowania własnych zestawień,

• automatyczne połączenie z systemami Książka Przychodów i Rozchodów oraz Finansowo-Księgowym.

Analizy

• głęboka analiza pracy apteki od strony ekonomicznej (analiza rotacji towarów, obciążenia stanowisk i osób personelu w określonych porach dnia, poziomu zapasów magazynowych, zyskowności grup lub pojedynczych leków itd.),

• możliwość przedstawiania wyników na wykresach,

• definiowanie własnych wzorców pozwalających na analizy.

Płatności

• rozliczenia z dostawcami i odbiorcami, wystawianie poleceń przelewu, dokumentów KP i KW,

• prowadzenie rejestru kasowego,

• dokładne rozliczenie gotówkowe apteki, stanowiska, osoby personelu, zmiany (uwzględnienie płatności kartami kredytowymi, czekami, dokumentów kredytowanych, wpłat i wypłat z kasetki itp.).

Administrator

• wielopoziomowy system nadawania haseł i uprawnień dla poszczególnych osób personelu,

• funkcje administracyjne dostosowujące system do indywidualnych potrzeb i upodobań użytkownika.

SZPITAL

1. KA-MED -Program Ka-Medica PLUS

• „Oprogramowanie dla szpitali. Oprócz funkcji specyficznych dla dużych jednostek medycznych o złożonej infrastrukturze posiada również pełną funkcjonalność potrzebną do prawidłowego prowadzenia przychodni”. [2]

• Zawiera słowniki medyczne, bazy leków

• Słowniki kodów resortowych

• Grafiki pracy lekarzy itd.

• Umożliwiają rozliczenia z NFZ

• Rozliczenia finansowe

• Program jest skierowany przede wszystkim dla Administracji szpitalnej.

2. KAMSOFT - Zintegrowany System Informatyczny KS-Medis- na system ten składają się następujące programy

DT (ruch danych i statystyka medyczna):  Zlecenia, Rejestrowanie zasobów, Dietetyka

Blok operacyjny, Zakłady diagnostyczne, Laboratorium (analityczne, mikrobiologiczne, serologiczne), Bank krwi, Diagnostyka obrazowa (USG, RTG), Zakażenia szpitalne, Apteka szpitalna, Apteki oddziałowe, Kalkulacja kosztów (KS-FKW - System Finansowo-Księgowy, KS-KPW - System Kadry-Płace, KS-STW - System Środki Trwałe, KS-GMW - System Wspomagający Zarządzanie Gospodarką Materiałową).

3. QBS- program Q-Klinika 3000

• „Program komputerowy Q-Klinika 3000 jest nowoczesnym, wielomodułowym, skalowalnym systemem przeznaczonym do obsługi szeroko pojętych placówek medycznych. W zależności od wybranych modułów i opcji może znaleźć zastosowanie w różnego typu placówkach. Może być również podstawą do stworzenia specjalizowanej wersji dostosowanej do potrzeb konkretnego klienta.

• Program umożliwia: prowadzenie kartoteki pacjentów, utworzenie planu pracy lekarzy, umówienie wizyty (szybciej się nie da!), wystawienie dokumentów sprzedaży, rozliczenie lekarz (…)„ [4]

• Moduły programu skierowane do szpitala:

• Kartoteka pacjentów - każdy system medyczny musi to mieć.

• Lekarze, plan pracy lekarzy - aby opisać dowolnego lekarza i plan jego pracy.

• Umowy z płatnikami - pozwala na definiowanie umów z płatnikami, czyli instytucjami (firmy, NFZ) płacącymi za pacjenta.

• Prosty moduł gabinetowy - wyniki badań lekarskich- opisowych - coś prostego dla lekarzy.

• Izba przyjęć i oddziały szpitalne - moduł mocno rozbudowany.

• Blok operacyjny - proste w obsłudze.

• Laboratorium- współpraca z programem do obsługi laboratorium analitycznego Q-Laboratorium Analityczne3000

• Współpraca z programem magazynowym - oddział i szpital zużywają leki i materiały a nasz program pozwala to ewidencjonować. „

• Medinet- System Medicom- moduły systemu to: moduł przychodnia, moduł izba przyjęć, moduł oddział, moduł diagnostyka, moduł blok operacyjny, moduł dystrybucji leków, moduł radioterapia, moduł chemioterapia, moduł zleceń, moduł statystyka, moduł liczenia kosztów. [5]

• UHC- Program CliniNet

„Systemy UHC od wielu lat wspomagają procesy zarządzania w największych jednostkach sektora medycznego w Polsce. Unikalna technologia umożliwia udostępnienie wszelkich danych pacjentów w dowolnym miejscu szpitala lub poradni z wykorzystaniem przeglądarki WWW. Modułowa budowa zapewnia dopasowanie do indywidualnych wymogów i budżetów klientów” [6]

6. InfoMedica- Dzieli się na moduły: Zarządzanie i administracja, wspomaganie leczenia. „Część zarządcza to programy, które instalowane są w działach administracyjnych szpitala: w księgowości, rachubie płac, dziale kadr, w księgowości materiałowej, w magazynach, w dziale marketingu i obsługi kontraktów. Część medyczna to programy, które trafiają na izby przyjęć, oddziały, do laboratoriów i pracowni diagnostycznych, na bloki operacyjne, do ambulatorium i do apteki szpitalnej”[7]

http://astrophysics.fic.uni.lodz.pl/medtech/pakiet10/pakiet10.html

---