BOGACTWO

 Zasób środków materialnych, który pozwala na skrajnie luksusowy poziom życia w danym społeczeństwie. Źródła bogactwa mogą być rozmaite: pracowitość, przedsiębiorczość, oszczędzanie, wyzysk, dziedziczenie. Niezależnie od źródeł bogactwo jest wyrazem uprzywilejowania i w jakimś stopniu przeciwstawienia się zasadzie równości społecznej. Bogactwo może występować indywidualnie lub społecznie w zależności od podmiotu bogacenia się. Bogactwo indywidualne związane jest z jednostkami ludzkimi, które w sposób mniej lub bardziej godziwy zgromadziły duży zasób  dóbr materialnych. Bogactwo społeczne związane jest z kategoriami,  warstwami i  klasami społecznymi, które również w sposób mniej lub bardziej godziwy weszły w posiadanie nadmiaru dóbr materialnych.

Choć bogactwo często prowadzi do hedonizmu, konsumpcjonizmu i neoindywidualizmu jako stylu życia, to jednak  nauczanie społeczne Kościoła nie jest przeciwne bogaceniu się. Podkreśla się w nim nie tyle moment posiadania, ile raczej używania dóbr materialnych, a w konsekwencji obowiązki społeczne ciążące na  własności. Bogactwo nie jest celem samym w sobie, lecz środkiem do celu. Wymaga ono uświadomienia w zakresie hierarchii wartości, postaw życiowych i zachowań opartych na zasadach etyczno-społecznych, zwłaszcza  zasadzie sprawiedliwości,  zasadzie miłości i  zasadzie solidarności.

Od bogactwa należy odróżnić dobrobyt, który wykracza poza przeciętny poziom zaspokojenia potrzeb materialnych określonego społeczeństwa. Poziom ten uzależniony jest od stopnia rozwoju przemysłowego i technicznego w danym społeczeństwie.  Encykliki społeczne domagają się harmonijnego i solidarnego  rozwoju wszystkich społeczeństw.

---