Wytyczanie terenu pod wykonywanie wykopów dla obiektu budowlanego.
Odmierzyć na działce odległości od charakterystycznych linii lub pkt dla ustalenia naroży budynku
Przy pomocy kołków z nabitymi gwoździami określić osie oraz obrys punktów charakterystycznych obiektu, sprawdzając długości ścian taśmą stalową, a kąty proste węgielnicą lub trójkątem o bokach 3m,4m,5m
Wytyczone i wymierzone obrysy ścian zewnętrznych metodą palikowania należy sprawdzić przez pomiar przekątnych, które powinny być równe
W odległości min. 0,5m (zależy od kinu odłamu gruntu) poza przyszłym rozkopem zastabilizować ławy drutowe w celu przeniesienia punktów charakterystycznych obiektu otrzymanych z metody palikowania poza obrys budynku
Sznurkiem lub drutem zamocowanym na gwoździach do ław określamy linie przebiegu poszczególnych ścian wraz z odsadzkami ław fundamentowych
Sprawdzić zgodność obrysu budynku z projektem
Wyznaczyć jego poziom posadowienia, w stosunku do którego będą odmierzane wszystkie elementy wysokościowe budowli. Poziom odniesienia utrwala się na reperach pomiarów pionowych. Repery umocowuje się poza obrębem prowadzonych robót w miejscach nienarażonych na osiadanie, takich jak ściany sąsiednich obiektów, słupy instalacyjne, specjalnie przygotowywane elementy drewniane lub betonowe wkopane w ziemię albo zabetonowane na głębokość większą od głębokości przemarzania. Nie wolno reperów umieszczać na drzewach.
Zaznaczyć z rozpiętych ław drutowych, przy pomocy pionów, linie ścian fund. na terenie w celu określenia obrysu wykopu
Metody wykonywania bilansu mas ziemnych przy plantowaniu terenu.
Bilans mas ziemnych jest to różnica między ogólną objętością wykopów a ogólną objętością nasypów.
Rozróżniamy dwie metody obliczeń: metoda kwadratów i trójkątów.
Powierzchnie rozpatrywanego terenu pokrywa się siatką niwelacyjną - dzieląc ją na równe pola kwadratowe. W ich wierzchołkach wpisuje się z planu wysokościowego poziom niwelacji. Następnie ustala się jak teren ma zostać ukształtowany i dla wszystkich punktów siatki (wierzchołków kwadratów) oblicza się rzędne robocze, odejmując od rzędnych terenu przed ukształtowaniem rzędne terenu po ukształtowaniu (rzędne niwelety). Rzędne robocze znajdujące się powyżej powierzchni niwelety (wykopy) przyjmuje się jako dodatnie, a znajdujące się poniżej (nasypy) jako ujemne.
Metoda kwadratów
Jeżeli podstawy graniastosłupów znajdują się całkowicie w granicach wykopów lub nasypów to ich objętość oblicza się ze wzoru:
VW lub Vn = a2 • (HN - HS) [m3]
gdzie: a - długość boku kwadratu [m],
HN =
- średnia rzędna terenu w środku kwadratu [m],
HS - średnia rzędna niwelety w środku kwadratu [m].
Obliczenie powyższe najlepiej wykonać jest w formie tabelarycznej.
Objętość robót ziemnych w kwadratach, które znajdują się częściowo w granicach wykopu, a częściowo nasypu oblicza się z wzorów:
nasyp : Vn = a • PN(HS - HN)
wykop : VW = a PW(HN - HS)
Metoda trójkątów
Wyznaczone kwadraty siatki niwelacyjnej dzielimy na trójkąty.
Do obliczeń robot ziemnych otrzymuje się graniastosłupy ukośne o podstawie trójkątnej, których objętość w przypadku gdy H1, H2 ,H3, są jednego znaku oblicza się ze wzoru:
Są jednak trójkąty, których rzędne maja znaki rożne. Występują w nich objętości nasypów i wykopów. Mamy wówczas graniastosłup o podstawie trójkąta, znajdującego się częściowo w strefie nasypów i częściowo w strefie wykopów. Na początku oblicza się objętość ostrosłupa ABCD korzystając ze wzoru:
Wartości H1, H2 ,H3 w mianowniku wstawiamy jako wartości bezwzględne.
rys.3. Bryła do obliczania przy występowaniu na płaszczyźnie różnych znaków (wykopów i nasypów).
Obniżanie poziomu wód gruntowych przy robotach ziemnych.
Zwierciadło wody gruntowej należy obniżyć jeśli wykonanie wykopu stosowanymi na budowie maszynami nie jest możliwe lub utrudnia ono posadowienie budowli i urządzeń. Obniżanie poziomu wód gruntowych można wykonać za pomocą:
Rowów otwartych - odprowadzają wodę opadowa czy też powstałą po roztopionym śniegu z terenu budowy. Mają przekrój trapezu, niekiedy trójkątny, o nachyleniu skarp od 1:1 do 1:3, zależnie od kategorii gruntu. Przy rowach trapezowych szer. dna od 30do 60 cm, a spadek dna rowu min 2%
Drenażu - odprowadzenie wód gruntowych polega na układaniu sączków ceramicznych, betonowych czy z plastyfikowanego polichlorku winylu na dnie rowów wykonanych ze spadkiem nie mniejszym niż 5% . Sączki zasypuje się żwirem następnie piaskiem. Powinny być otoczone matami filtracyjnymi o odpowiednim uziarnieniu dla uniknięcia ich zamulania (szczególnie w gruntach sufozyjnych). Stosować geowłóknine wokół rur drenarskich
Drenażem może być odwodnienie stałe lub terminowe - na czas prowadzenia robót budowlanych.
Przy projektowaniu i wykonaniu drenażu należy uwzględniać:
- ukształtowanie terenu i możliwości odprowadzenia wody z drenażu,
- warunki spływu wód powierzchniowych i obecność w pobliżu naturalnych ścieków i zbiorników wodnych,
- występowanie wód gruntowych w zasięgu projektowanych robót odwadniających,
- właściwości fizyczne i chemiczne wód i gruntów.
Odróżnia się dwa sposoby drenowania: poziomy i pionowy.
Przy drenowaniu poziomym, wody odsączają się do sączków; dalej jest ona odprowadzona do zbieraczy i kolektorów, a następnie od odbiorników (kanalizacja deszczowa, otwarty rów, itp.).
Drenaż pionowy przeważnie działa okresowo na czas budowy, obniżając zwierciadło wody gruntowej do potrzebnego poziomu. Po przez:
- studnie depresyjne (wykonane z kręgów betonowych. Należy tak zaprojektować rozmieszczenie studni i ich głębokość aby powstała depresja, która obejmie teren prowadzonych robót)
- igłofiltry (działają podobnie jak studnie tj. z zagłębionych perforowanych rur wypompowywuje się wodę z gruntu, obnażając poziom wody.
Jet - grouting - wysokociśnieniowa iniekcja cementowa, polegająca na wprowadzeniu (wtłoczeniu) w grunt pod dużym ciśnieniem zaczynu cementowego. Zastosowanie: wzmocnienie dna wykopów czyli poziome zabezpieczenie przed przepływem wody. Ścianki szczelne.
Technologia robót ziemnych wykonywanych spycharkami.
Spycharka jest maszyną odspajającą grunt i przesuwającą urobek na nieduże odległości . Przy poziomym przemieszczaniu urobku praca spycharki jest ekonomiczna przy odległości 15 - 60 m. Spycharki najwydatniej pracują na spadkach przy wyrównywaniu terenu , dlatego należy tak organizować pracę spycharek , aby w największym stopniu wykorzystać tę właściwość . Praca spycharki polega głównie na ścinaniu nierówności terenu i przepychaniu urobku przed sobą (czołowe) lub spychaniu urobku na boki (uniwersalne). Spycharki uniwersalne mogą w zasadzie pracować w gruntach bardziej spoistych niż spycharki czołowe ze względu na to , iż ścinają wyniosłości terenowe wysuniętą do przodu częścią lemiesza , podczas gdy spycharka czołowa ścina grunt całą szerokością lemiesza. Spycharki czołowe nadają się przede wszystkim do wyrównywania terenu oraz do kopania płytkich wykopów , natomiast sp. uniwersalne nadają się w największej mierze do zasypywania rowów instalacyjnych oraz ścinania skarp przy budowie podtorza drogowego .Wydajność spycharek uniwersalnych jest na ogół większa niż sp. czołowych , ze względu na szybkie przesuwanie się odspojonego urobku na bok wzdłuż lemiesza. Wydajność sp. czołowych można zwiększyć stosując jednocześnie dwie spycharki pracujące parami , niemal przylegającymi do siebie , co zapobiega połowie tych strat gdyby pracowały pojedynczo.
Praca spycharki może być prowadzona przy stosowaniu :
-sposobu płaskiego polegającego na równomiernym skrawaniu warstwy gruntu o grubości 10 - 15 cm , stosowany głównie przy gruntach I i II kategorii
-sposobu grzebieniowego ( schodkowego ) - stosowanego głównie w gruntach III kategorii i polegającego na początkowym zagłębieniu noża na 20 - 30 cm , a następnie na ponownym zagłębieniu , już nieco płytszym od pierwszego ,wreszcie gdy mimo dwukrotnego zagłębienia nie uzyskano całkowitego „napełnienie” lemiesza spycharki , następuje trzecie zagłębienie. Wymaga krótszego odcinka skrawania niż sp. płaski oraz krótszego czasu do odspojenia i nagarnięcia gruntu.
Przy przemieszczaniu urobku lemieszem stosowane są również dwa sposoby :
-sp. terenowy - polega na przepychaniu urobku po terenie , przy czym po parokrotnym przejściu tym samym śladem utworzą się po bokach trasy przejazdowej waliki ziemne , które stanowią częściowe zabezpieczenie przed zsuwaniem się na boki urobku przy następnych przejściach spycharki.
-sp. łożyskowy - polega na utworzeniu na trasie przemieszczenia urobku zagłębionego na około 0.8 m łożyska utworzonego w wyniku 3 - 4 krotnego przejazdu spycharki i dalszym przemieszczaniu urobku między zboczami łożyska .
Technologia robót ziemnych wykonywanych zgarniarkami.
Zgarniarka jednoczy w swoich możliwościach eksploatacyjnych podstawowe czynności związane z wykonaniem robót ziemnych , gdyż odspaja grunt ,transportuje uzyskany urobek , rozścieła go warstwami w wyznaczonym miejscu i jednocześnie zagęszcza wysypywany grunt .
Zgarniarki stosowane są do wykonywania wykopów i nasypów przy budowie podtorzy drogowych, szerokie zastosowanie znalazły przy budowie kanałów żeglownych , a są niemal niezastąpione przy wyrównywaniu terenów pod lotniska , tym bardziej iż w tych przypadkach tylko rzadko są wykonywane głębokie wykopy. Niemałą rolę spełniają rolę przy robotach wyrównujących na terenach zakładów przemysłowych i osiedli mieszkaniowych. Dużą role odgrywają w budownictwie wodnym przeważnie przy budowie zapór ziemnych. Zgarniarki stosowane są również do robót odkrywkowych w kopalniach żwiru i piasku. Zgarniarka dzięki temu , iż służy jednocześnie jako maszyna do odspajania gruntu i transportu urobku , jest maszyną bardzo ekonomiczną w pracy i zastępuje często z powodzeniem koparkę oraz towarzyszące jej środki transportowe.
Schematy technologiczne wykonania różnego rodzaju robót ziemnych za pomocą zgarniarek
1.Roboty przy wyrównywaniu terenu polegają na ścinaniu wzniesień i zasypywaniu wgłębień , przy czym efekt tej pracy zależy od umiejętności doboru tras przejazdowych , ich kierunku i kolejności przejazdów , w szczególności gdy ukształtowanie terenu jest skomplikowane . Nagarnianie gruntu na spadkach powinno być dokonywane z reguły warstwami pochyłymi , a nie poziomymi .
2.Wykopy pod budynki - mogą być wykonywane za pomocą zgarniarek , gdy nie są zbyt głębokie ( do 3m ) , gdy przekrój wykopu jest jednakowy na całej długości , gdy wjazdy i wyjazdy z wykopu są urządzone na całej szerokości wykopu , a także gdy ich pochylanie jest nie większe niż 10% , w przeciwnym bowiem przypadku konieczne jest stosowanie ciągnika pomocniczego do popychania załadowanej zgarniarki przy wyjeździe z wykopu .
3.Roboty hydrotechniczne - zgarniarki szczególnie wydajnie pracują przy robotach hydrotechnicznych , jak budowa kanałów , obwałowań rzek , ziemne zapory itp.
Rodzaje robót wykonywanych koparkami o pracy ciągłej (rodzaje maszyn).
Koparki pracujące w cyklu ciągłym, tzn. kolejne etapy pracy naczyń urabiających następują jedno po drugim w sposób ciągły, wyposażone w wiele naczyń urabiających połączonych zamkniętym łańcuchem lub ustawionych na kole czerpakowym; grupa ta określana jest jako koparki wielonaczyniowe. Koparki wielonaczyniowe o pracy ciągłej (lub koparki kubełkowe) do urabiania gruntów luźnych i mało zwięzłych oraz do eksploatacji dużych mas materiałów sypkich. Wyróżniamy: łańcuchowe lub z kołem czerpalnym; podłużnie lub poprzecznie frezujące. Użycie koparek wieloczerpakowych powinno być uzależnione od wielkości robót ziemnych i celowości użycia tego rodzaju koparek ze względu na dużą ich wydajność. Koparek tego typu nie należy stosować przy wykonywaniu robót ziemnych w gruntach zmarzniętych.
Zagęszczanie mas ziemnych (metody płytkie, wgłębne).
Płytkie
- wałowanie - posługujemy się walcami (maszynami o działaniu statycznym) - polega na prasowaniu gruntu, przy czym pod wpływem masy walców następuje obsuwanie się cząstek gruntu w stosunku do położenia pierwotnego, z jednoczesnym zapełnieniem się porów, co wpływa w rezultacie na zwiększenie stopnia zagęszczenia gruntu.
- ubijanie - stosuje się maszyny o działaniu dynamicznym - polega na nagłych uderzeniach, w wyniku których znajdujące się pod maszyną i w jej najbliższym otoczeniu cząstki gruntu wprowadzane są w ruch. Wyróżniamy ubijaki spalinowe, elektryczne, samobieżne płytowe zainstalowane do żurawi
Wgłębne
- zagęszczanie wybuchami tylko w gruntach niespoistych
- wibrowanie - jedna z najbardziej rozpowszechnionych metod zagęszczania - polega na wprawieniu w drgania wysokiej częstotliwości cząstek gruntu.
Wibroflotacja (zagęszczanie przez drgający wibrator; wokół wibratora tworzy się lej na skutek osiadania gruntu, który wypełnia się materiałem dowiezionym. Zagęszczanie od dołu do góry
Wibrowymiana (wibrator rozpycha i penetruje grunt do projektowanej głębokości. Podciąganiu wibratora towarzyszy wypływ kruszywa w przestrzeń zwolnioną pod ostrzem tworząc kolumny żwirowe
Montaż prefabrykowanych elementów żelbetowych (sposób swobodny).
Sposób swobodny w którym element jest ustawiany swobodnie w miejscu wbudowania, a jego usytuowanie w konstrukcji wyznacza się według krawędzi elementów, osi ścian budynków itp.,
Montaż prefabrykowanych elementów żelbetowych (sposób wymuszony).
Sposób wymuszony, w którym poszczególne elementy ustawia się w miejscu wbudowania za pomocą specjalnych występów, trzpieni, śrub itp. - zwanych stabilizatorami.
Montaż rozdzielczy hali w konstrukcji żelbetowej.
Polega na kolejnym montowaniu na przestrzeni całego obiektu poszczególnych rodzajów elementów, np. najpierw wszystkich słupów, następnie wszystkich belek, wszystkich wiązarów, płyt dachowych itp; montaż tą metodą sprzyja specjalizacji (powtarzanie tego samego rodzaju czynności przez pewien czas) i ułatwia rektyfikację ustawionych elementów, zajmuje jednak przez dłuższy czas powierzchnię całego obiektu i nie zabezpiecza stateczności ustawionej części konstrukcji.
Montaż kompleksowy hali w konstrukcji żelbetowej.
Polega na montowaniu wszystkich elementów od razu w obrębie całego przekroju poprzecznego obiektu (zarówno elementów zasadniczych, jak i pomocniczych - stężenia, usztywnienia, wzmocnienia itp.); w ten sposób maszyna montażowa przechodzi tylko raz wzdłuż całego obiektu, pozostawiając za sobą całkowicie zmontowane części konstrukcji (które mogą być przekazane dla podjęcia następujących robót na tym obiekcie); zaletą tej metody jest ponadto uniknięcie konieczności prowizorycznego usztywniania poszczególnych elementów, które są całkowicie zamocowane w konstrukcji. Metoda kompleksowa powinna być stosowana wszędzie tam gdzie proces technologiczny na to pozwala.
Montaż budowli z prefabrykowanych przestrzennych elementów żelbetowych.Montaż konstrukcji bud. Polega na ustawieniu i zamocowaniu elem. prefabrykowanych w przeznaczonym miejscu. Wyróżniamy montaż: wstępny, zasadniczy i uzupełniający. Montaż odbywa się kompleksowo lub rozdzielczo przy pomocy żurawia gąsiennicowego (cięższe elementy) i szynowego (lżejsze elementy)
Deskowania tracone.
Deskowania tracone stanowią pewnego rodzaju formy, umożliwiające ich wypełnienie mieszanką betonową w celu wykonania określonego elementu konstrukcyjnego lub ustroju budowlanego, pozostające na miejscu wbudowania, pełniące w eksploatowanym obiekcie
budowlanym funkcję: konstrukcyjną, izolacyjną lub izolacyjno-konstrukcyjną.
Deskowania ślizgowe.
Deskowanie typu zamkniętego (tylko do formowania ścian, dwa pomosty robocze zamocowane na jarzmach -deskowanie podnoszone w sposób ciągły); Zespolona forma o wys. 0,9-1,2m - deskowanie ślizga się wzdłuż ścian na wysokości konstrukcji, formowanie ścian zewnętrznych i wew. Przerwa technologiczna i układanie świeżej mieszanki gdy beton układany we wcześniejszym terminie osiągnie wytrzymałość 2MPa. By ułożyć nową warstwę odsłaniamy kruszywo, by nadać szorstkość powierzchni, zwilżamy.
Prędkość podnoszenia deskowania 15cm/h (zależne od czasu wiązania cem. i twardnienia betonu. Deskowanie nie jest do siebie równoległe, płyty są przesunięte względem siebie (jedna wyżej od drugiej)
Deskowania pneumatyczne.
Deskowanie pneumatyczne wykonane jest ze specjalnej miękkiej tkaniny - nylonu impregnowanego PCV lub tkaniny poliestrowej szytej na indywidualne zamówienie. Tkanina w formie balonu jest zamocowana do wcześniej wykonanego fundamentu w postaci zbrojonego pierścienia. Tkanina pełniąca rolę deskowania, nadmuchiwana jest przy pomocy dwóch wentylatorów sprężonym powietrzem o niedużym ciśnieniu. Następnie od środka kopuły, hermetycznie zamkniętej, natryskuje się na tkaninę warstwę pianki poliuretanowej, w której zatapia się haki stalowe. Do haków przymocowuje się siatkę stalową, pełniącą rolę zbrojenia dla mieszanki betonowej, podawanej metodą torkretowania. Przykład: deskowanie Airform
Sposoby układania mieszanki betonowej w konstrukcjach masywnych.
Sposoby układania mieszanki betonowej w ścianach i słupach.
Mechaniczne sposoby zagęszczania mieszanki betonowej.
Wibrowanie
Walcowanie
Prasowanie opiszcie sobie te sposoby oczywiście
Ubijanie
Metody mieszane (wibroprasowanie)
Sposoby przygotowywania mieszanki betonowej.
Przygotowanie mieszanki betonowej polega na ręcznym lub mechanicznym( w betoniarce na placu budowy lub w węźle betoniarskim) wymieszaniu kruszywa grubego, kruszywa drobnego (piasek) z odpowiednią ilością wody. Zalecana kolejność dodawania składników to: kruszywo, piasek, 2/3 części wody, cement, pozostała część wody do wymaganej konsystencji. Mieszanka betonowa zachowuje swoje właściwości użytkowe przez około 2 godziny.
Technologia wykonywania i ocieplania dachów spadzistych, stromych.
Technologia układania dachówek bitumicznych i ceramicznych oraz blachy dachówkowej.
Dachówki bitumiczne
Pod gonty powinno być wykonane pełne poszycie: deskowanie lub płyty OSB, zabezpieczone asfaltową papą podkładową.
Podczas montażu należy zawsze mieszać dachówki z co najmniej 4-5 losowo wybranych paczek, aby
zminimalizować wizualny efekt różnicy w odcieniach koloru. Nie zaleca się montażu dachówek z różnych partii produkcyjnych na tej samej widocznej połaci dachowej.
Montaż dachówek rozpoczyna się zazwyczaj od środka połaci tak, aby „języki” dachówek pokrywały połączenia krawędzi oraz perforacje pasów brzegowo-kalenicowych. Dolną krawędź pierwszego rzędu dachówek umieszcza się 10 - 20 mm powyżej dolnej krawędzi pasów brzegowo-kalenicowych tak, aby patrząc z dołu linia okapu była prosta. Bezpośrednio przed ułożeniem dachówki na połaci dachu należy zerwać folię zabezpieczającą z warstwy samoprzylepnej.
Dachówki bitumiczne mocuje się gwoździami papowymi (4 sztuki na dachówkę). Gwoździe można wbijać młotkiem lub za pomocą gwoździarki. Gwoździe muszą przechodzić przez deskowanie. Jeżeli końce gwoździ papowych nie mogą wystawać pod poszyciem dachu ze względów bezpieczeństwa (budowle na placach zabaw, werandy itp.), do montażu gontów dachowych można użyć wkrętów o odpowiedniej długości z płaskimi i szerokimi łbami.
Dachówki po ułożeniu na dachu łączą się ze sobą warstwą samoprzylepną stanowiąc monolityczną
powłokę. Prawidłowe przybicie gontów do podłoża jest szczególnie ważne, ponieważ zapobiega zsunięciu się pokrycia. Natomiast kosz jest miejscem, gdzie nie wolno wbijać gwoździ, dlatego końcówki dachówek w koszu należy starannie przyklejać do taśmy specjalnej wyściełającej kosz. Ponadto dachówki przykleja się do obróbek blacharskich wiatrownic oraz przy przelotach (do kołnierza przelotu).
Przybijamy pierwszy rząd gontów (wycięciami w dół), tak aby dolna krawędź gonta dochodziła do linii zagięcia pasa nadrynnowego, a boczna była odsunięta ok. 1,5-2,0 cm od linii zagięcia pasa szczytowego. Sąsiednie pasy układa się na styk. Drugi rząd gontów układamy również wycięciami w dół, tak aby dolna krawędź gonta dochodziła do linii wycięć pierwszego rzędu z przesunięciem w poziomie o połowę szerokości listka. W ten sam sposób układamy kolejne rzędy gontów, aż do kalenicy. Paski modyfikowanego asfaltu, znajdujące się na wierzchniej stronie gontów, przykleją listki kolejnych rzędów gontów pod wpływem wyższej temperatury (promieniowania słonecznego). Wzdłuż pasa szczytowego gonty przyklejamy klejem bitumicznym do obróbki blacharskiej oraz sklejamy je między sobą. Linię cięcia gontów przy obróbce szczytowej uszczelniamy kitem trwale plastycznym.
Dachówki ceramiczne
Pod pokrycie z dachówek nie potrzeba deskowania, niezbędne jest jednak ułożenie na krokwiach folii wysokoparoprzepuszczalnej lub - lepiej - nowoczesnej membrany dachowej. Nie przepuszczają one wody z ewentualnych nieszczelności pokrycia, ale przepuszczają parę wodną, która może przedostawać się z wewnątrz pomieszczeń. Po ułożeniu membrany lub folii przygotowuje się ruszt (inaczej - łacenie), składający się z wzajemnie prostopadłych listew - kontrłat i łat, na którym to ruszcie można już układać dachówki. Kontrłaty trzeba zamocować wzdłuż krokwi, aby nie utrudniały spływania wody, którą silny wiatr może wdmuchiwać pod dachówki. Do tak ułożonych kontrłat przybija się łaty - równolegle do okapu i kalenicy dachu. Dachówki mają na spodzie wyprofilowane uchwyty, dzięki którym utrzymują się na łatach. Kolejny rząd dachówek dociska poprzedni i osłania miejsca mocowania. Rozstaw łat zależy od rodzaju dachówki (zamków)
Blachy dachówkowe
Przed przystąpieniem do mocowania arkuszy na połaci dachowej należy pamiętać o sprawdzeniu geometrii dachu w przypadku gdy połać tworzy prostokąt czy przekątne są równe. Arkusze powinny być lokalizowane pod kątem prostym do linii okapu, a wszelkie błędy połaci powinny być sprowadzane do krawędzi bocznych dachu oraz kalenicy ponieważ miejsca te będą osłonięte obróbkami blacharskimi, które mogą spełniać rolę maskująca.
Należy również pamiętać o tym by łaty na których będzie mocowana blacha dachówkowa były zamontowane (za pomocą gwoździ skrętnych ocynkowanych) równolegle do linii okapu z uwzględnieniem odległości miedzy sobą dla poszczególnych profili dachówkowych. Rozstaw łat zależy od tłoczeń blachy.
Blachę należy układać kolumną od linii okapu do linii kalenicy. Po wstępnym zamontowaniu pierwszego rzędu blach układamy drugi rząd i sprawdzamy ułożenie ich względem siebie i okapu jeżeli leżą równoległe przystępujemy do mocowania ich do łat za pomocą wkrętów z podkładką gumową w dole fali.
Zalecane jest stosowanie wkrętów od 6 do 9 sztuk na metr kwadratowy. Przykręcając blachy do podkładów należy pamiętać o dociskaniu ich w linii spadku dachu by nie dopuści do powstania szczelin na łączeniach wzdłużnych arkuszy i kontrolowaniu zachowania równoległości, po wykonaniu tych czynności montujemy pozostałe arkusze. Łączenie arkuszy wzdłużnie ze sobą wykonujemy na górze fali.
Nie należy stawać na arkuszach nie przykręconych, można to zrobić dopiero po przykręceniu zaleconej ilości wkrętów. Przed wejściem na arkusze należy oczyścić obuwie z wiórków i pyłów które mogły by zarysować powierzchnie ochronną lakieru. Po pokryciu należy chodzić jedynie w obuwiu z podeszwą z miękkiej gumy.
Podział hydroizolacji wg poziomu wód gruntowych i rodzaje materiałów.
Typu lekkiego (izolacja parochłonna) : powłoki asfaltowe lub papa, folia izolacyjna
Średniego (izolacja przeciwwilgociowa): drenaż opaskowy, folia kubełkowa, lepik, papa, masa asfaltowo - kauczukowa; najczęściej: 2xpapa podkładowa + płyta podłogowa z bet. 10cm
Ciężkiego - (izolacja przeciwwodna): woda pow. podłogi piwnicy; Wykonujemy „wannę” z betonu wodoszczelnego (co jest zarazem fundamentem płytowym), następnie folia i papa na zewnętrznej str. „wanny”
Technologia izolacji bentonitowej.
Bentonit - opalny ił, zawierający ponad 80 % montmorylonitu. Wykazuje właściwości tiksotropowe (zamiana zolu w żel i żelu w zol). Zawiesinę bentonitową stosujemy przy wykonywaniu ścian szczelinowych, zapobiega dostawaniu się wody do wnętrza szczeliny.
Voltex - bentonitowa mata izolacyjna
Typowe zastosowania: izolacje budowlane, izolacja fundamentów
Voltex to wysoce efektywna bentonitowa mata hydroizolacyjna, powstałą z zespolenia trzech komponentów: warstwy min. 3,3 kg/m2 granulatu bentonitowego, umieszczonego między tkaniną i włókniną polipropylenową. Zespolenie w jednorodny wyrób zapewnia opatentowany proces igłowania, polegający na zaczepianiu specjalnymi igłami włókien ze spodniej włókniny i przeciąganiu ich przez warstwę bentonitu poza tkaninę, przez co osiąga się wzajemne powiązanie geotekstyliów oraz zamknięcie i ściśnięcie bentonitu. Voltex jest od strony geowłókniny dodatkowo laminowany membraną polimerową. Mata bentonitowa Voltex stanowi doskonałą, aktywną izolację przeciwwodną budowli podziemnych oraz podziemnych części budynków.
Zastosowania
Pionowa izolacja fundamentów i izolacja pionowych podziemnych części budynków
Pozioma izolacja fundamentów (izolacja płyty dennej)
Izolacje fundamentów wykonywanych w stałych zabudowach wykopów.
Izolacje stropodachów.
Izolacje tuneli.
Zalety
Voltex ma właściwości samouszczelniające.
Zakres prac przygotowawczych podłoża jest ograniczony do minimum; w niektórych przypadkach przygotowanie (np. poza zmyciem) nie jest wymagane.
Na powierzchniach pionowych materiał jest montowany przez przybijanie gwoździami do betonu lub przystrzeliwany za pomocą osadzaka; na powierzchniach poziomych po prostu układany.
Może być montowany wewnątrz szalunku lub do stałej obudowy wykopu.
Istnieje możliwość układania maty bezpośrednio na zagęszczonej warstwie podsypki z pominięciem warstwy chudego betonu.
Nie stosuje się żadnych warstw podkładowych.
Możliwość popełnienia błędów wykonawczych jest zmniejszona do minimum.
Materiał ma nieograniczoną w czasie skuteczność.
Voltex może być stosowany na wilgotne podłoża.
Nie występują przerwy technologiczne, związane np. z czasem wiązania podłoża.
Nie wymaga wykonywania warstwy ochronnej.
Voltex można układać przy uciążliwych warunkach atmosferycznych (deszcze), również zimą.
Instalacja
Instalacja maty bentonitowej Voltexu jest łatwa i szybka. Mata bentonitowa układana jest na zakłady. Wielkość zakładu min. 10 cm. W przypadku wykonywania izolacji poziomych podłoże powinna stanowić warstwa chudego betonu, odpowiednio zagęszczona warstwa podsypki lub zastabilizowane podłoże gruntowe. Układana na powierzchni poziomej mata jest zazwyczaj wyprowadzana na powierzchnie pionowe w celu uciąglenia z izolacją pionową. Aby zabezpieczyć się przed rozchyleniem lub zanieczyszczeniem zakładów w trakcie robót zbrojarskich i betoniarskich zaleca się zszycie zakładów przy użyciu specjalnego zszywacza. W celu wykonania izolacji pionowej Voltex można montować bezpośrednio przybijając go do wykonanej ściany fundamentowej lub montując do szalunku przed jej wykonaniem, a następnie zabetonować. W takim przypadku nastąpi zespolenie maty ze ścianą fundamentową. Przy obiektach realizowanych w stałych zabudowach wykopów matę przybija się do obudowy i zabetonowuje wraz ze ścianą. Miejsca nacięć, przejścia instalacyjne, narożniki, itp. w celu doszczelnienia należy zaszpachlować szpachlą bentonitową. Górną krawędź zamocować liniowo przy użyciu listwy i odpowiednio obrobić szpachlą. Voltex instaluje się ciemniejszą stroną (geotkaniną) od strony izolowanego elementu konstrukcji.
Jastrychy wykonywane maszynowo i ręcznie (technologia, materiał).
Maszynowo
Wykonuje się je korzystając ze specjalistycznych pomp do podawania i urabiania zapraw i betonu zwanych mixokretami. Zastosowanie tych nowoczesnych maszyn pozwala na wykonywanie posadzek w trudno dostępnych miejscach oraz w znacznym oddaleniu od miejsca składowania materiałów. Ta nowoczesna technika daje równość powierzchni i większą dokładność. Powoduje to, iż zbędne staje się. wykonywanie warstw wyrównawczych czy samopoziomujących. W efekcie koszty budowy są o wiele tańsze.
Kolejne etapy wykonywania mogą być następujące:
- ustalanie odpowiedniego poziomu przy pomocy laserowego niwelatora
- wykonanie hydroizolacji - używając do tego celu na przykład folię budowlaną
- wykonanie termoizolacji - układając styropian lub wełnę mineralną
(nie zapominając o dylatacji nanosi się zaprawę i zaciera ją mechanicznie)
Stosuje się ponadto specjalne dodatki zwane plastyfikatorami, które zwiększają przyczepność zaprawy, ułatwiają zacieranie powierzchni, zmniejszają ryzyko wystąpienia rys i spękań oraz poprawiają urabialność. Posadzka wykonywana tą technologią gwarantuje wysoką jakość i trwałość.
Do wyrównania i zagęszczenia struktury stosuje się zacieraczki mechaniczne, co znacznie ułatwia i przyspiesza prace. Dzięki mechanicznym zacieraczkom do betonu, podłoże jest niepylące i nadaje się pod każdy rodzaj pokrycia. Dobrze wykonana wylewka mixokretem to solidne, profesjonalne i niedrogie usługi posadzkarskie w pełnym zakresie. Wśród wielu zalet na uwagę zasługują następujące atuty wylewek agregatem: wysoka jakość i trwałość, wyeliminowanie nadmiernej zbędnej wilgotności, równa, gładka powierzchnia dzięki zacieraczkom mechanicznym, duża wydajność - w związku z tym oszczędność.
Ręcznie
Przed przystąpieniem do wykonywania podkładu należy odpowiednio przygotować podłoże, następnie - w zależności od typu podkładu - wykonać warstwę sczepną, warstwę rozdzielającą lub wodochronną. Przygotowaną zaprawę najczęściej układa się pasmami pomiędzy prowadnicami (listwami, rurkami itp.) wyznaczającymi grubość jastrychu. Elementy te powinny być rozmieszczone co 80-100 cm i wypoziomowane. Po ustabilizowaniu prowadnic za pomocą placków zaprawy nałożonej przy końcach elementów, przystępuje się do nanoszenia zaprawy na powierzchnię. Prace rozpoczyna się od najdalej położonego miejsca. Przygotowaną zaprawę najczęściej dowozi się taczką i rozgarnia łopatą. Należy przy tym zwracać uwagę, aby nie uszkodzić warstwy folii. Nadmiar zaprawy ściąga się łatą prowadzoną po prowadnicach, wykonując poprzeczne ruchy zygzakowate. Po takim wstępnym wyrównaniu, powierzchnię podkładu zaciera się dużą pacą ze styropianu (tzw. heblem). Elementy wyznaczające grubość jastrychu przesuwa się w trakcie wykonywania podkładu albo pozostawia się i usuwa po wstępnym stwardnieniu zaprawy. Puste miejsca po prowadnicach wypełnia się zaprawą. Miejsca wypełnione zaprawą wyrównuje się następnie pacą ze styropianu.
Jastrychy bezdylatacyjne (technologia, materiał).
Podkład konstrukcyjny wykonuje się w dwóch fazach. W fazie pierwszej, na odpowiednio zagęszczanym podłożu pokrytym dwoma warstwami folii,wykonuje się płyty z betonu zbrojonego o polach 3/3 m, pozostawiając niezabetonowane pasma szerokości około 40 cm. W fazie drugiej, po stwardnieniu betonu zwykłego tych płyt, pasma międzypłytowe z wypuszczonym zbrojeniem wypełnia się betonem ekspansywnym. W wyniku skurczu, płyty mogłyby ulec deformacjom. Jeżeli do wypełnienia pasm międzypłytowych użyty zostanie beton o ekspansji swobodnej 1,0%, to odkształcenie liniowe pasma będzie równe + 4 mm. Tej swobodnej ekspansji odkształceniowej przeciwdziałać będą sąsiadujące płyty posadzki. Szerokość pasm wypełnianych betonem ekspansywnym zależy od parametrów użytego cementu.
Jeżeli charakteryzuje się on małą zdolnością ekspansji, pasma muszą być szersze. Jeżeli ekspansja cementu jest wysoka, pozostawia się pasma węższe. W ten sposób nastąpi pożądane samonaprężenie. Folia ułożona na podłożu (podbudowie) ma stanowić warstwę poślizgową. Dzięki niej zmniejsza się tarcie pomiędzy podłożem betonowym a betonem ekspansywnym. Tarcie o podłoże wywołałoby zmniejszenie odkształceń, zatem naciski od ekspansji wytracałyby się na podłoże, a nie na sprężenie boczne płyt podkładu. Przyjmując do obliczeń stopień zbrojenia wynikający z oporu płyt, jako zbrojenie zastępcze o wartości łącznej p = 1,0%, wartość samonaprężenia (przy marce cementu ekspansywnego CCE 3,5) wyniesie 3,5 MPa. Wartość tego dość wysokiego samonaprężenia przeciwdziałać będzie pojawianiu się rys od naprężeń skurczowych i termicznych
Technologia tynków sgraffito.
Jest tynkiem o kilku barwnych warstwach naniesionych jedna na drugą. W warstwach tych wyskrobuje się różne wzory, litery ozdoby itp. Tak aby ujawniając kolory poszczególnych warstw osiągnąć różnokolorowy rysunek. W czasach dawniejszych do podkładu i warstw barwnych stosowano długo odleżałe ciasto wapienne. Obecnie zastępowane jest zaprawą cementowo - wapienną. Podkład pod tynk powinien być dokładnie równy. Na zaledwie związany podkład narzuca się i zaciera na gładko pierwsza warstwę barwnej zaprawy, która nie będzie zdrapywana. Na częściowo związana warstwę nakłada się kolejna i postępuje się tak az do ostatniej, na której wyrysowuje się szablon, a nastepnie pruszy się go kreda lub pylem weglowym. wycinanie i wyskrobowywanie zaprawy powinno się odbywac tego samego dnia.
Technologia tynków cienkowarstwowych o fakturze baranek.
Tynki cienkowarstwowe rozwój i popularnośc zawdzięczają stosowaniu w większości systemów ocieplania zewnętrznych ścian budynkow. Używane sa też jako tynki nawierzchniowe - nakładane na rożnego rodzaju tynki podkładowe lub bezpośrednio na podłoże. W praktyce stosuje się określenie tynki cienkowarstwowe, za które uważa się wyprawy (najczęściej elewacyjne) o grubości od około 1 mm do 4 mm. Ich granulacja, czyli średnica użytego kruszywa, wynosi od 1 do 5 mm. Nakłada się je jedną warstwą grubości 2-10 mm na płyty styropianu lub wełny mineralnej. Cienka i lekka warstwa tynku zabezpiecza płyty styropianu lub wełny mineralnej przed wpływami atmosferycznymi, a jednocześnie nadaje budynkowi estetyczny wygląd. Tynki cienkowarstwowe można też stosować na betonie lub tynkach cementowych i cementowo-wapiennych.
Przygotowana pod nałożenie tynku powierzchnia powinna być gładka. Większe nierówności i wgłębienia należy wygładzić zaprawą do szpachlowania. Niewielkie nierówności podłoża pomaga ukryć tynk o fakturze baranka, który dzięki odpowiedniej wielkości kruszywa (dużo ziarna `ostrego' - o nieregularnym kształcie), tworzy charakterystyczną strukturę gruboziarnistego grysu (ziarnko obok ziarnka). Aby uzyskać wygląd baranka, konieczne jest zacieranie ruchami okrężnymi w jedną stronę.
W czasie nakładania tynków cienkowarstwowych nie wolno używać narzędzi i naczyń ze zwykłej stali węglowej tylko ze stali kwasoodpornej. Na elewacji mogą bowiem powstać rdzawe plamy lub smugi, których nie da się usunąć.
Technologia tynków cienkowarstwowych o fakturze kornik.
Jak wyżej ale występuje mało ziarna i jest to kruszywo okrągłe. Powstaje faktura w postaci rowków poziomych, pionowych i ukośnych.
Technologia tynków renowacyjnych.
Przeznaczone do odnawiania zawilgoconych albo zasolonych murów, przy czym sole odkładają się w wewnętrznych warstwach tynku i nie przedostają się na powierzchnię. Wysoka przepuszczalność pary wodnej tynków renowacyjnych wpływa korzystnie na warunki wysychania muru. Oprócz wysokiej paroprzepuszczalności tynki te charakteryzują się dużą porowatością i znacznie ograniczoną możliwością kapilarnego transportu wody. To właśnie dzięki tym właściwościom, procesy krystalizacji soli zachodzą we wnętrzu wyprawy, nie powodując jej uszkodzenia. Tynk renowacyjny zachowuje swe właściwości do czasu wypełnienia przez odkładające się sole wszystkich porów.
Wyróżniamy tynki renowacyjne:
Kompresowe - na murach zasolonych, nazywane tynkami traconymi
Jedno lub wielowarstwowe - właściwe tynki renowacyjne tworzące powłokę gromadzącą sole i równocześnie odnawiające elewację, najczęściej spełniające wymagania niemieckie Infrastruktury WTA
Zaporowe - nie przepuszczające wilgoci i soli
Technologia tynków ozdobnych i zdobionych.
Tynki ozdobne (lub o fakturze specjalnej) to wyprawy wykonywane z zapraw zwykłych, ewentualnie barwionych pigmentami, nakładanych tak aby uzyskać dekoracyjną fakturę.
Tynki te mogą być uznane za grupę pośrednią między tynkami zwykłymi i szlachetnymi. Wyróżnia się następujące rodzaje tynków ozdobnych: nakrapiane, odciskane, kształtowane kielnią, kraterowane, dziobane, ciągnione, boniowane.
Tynki nakrapiane wykonywane są podobnie jak tynki szlachetne tego rodzaju.
Tynki odciskane wykonuje się jako dwuwarstwowe z zapraw cementowo-wapiennych lub gipsowo-wapiennych (tylko tynki wewnętrzne). Przed związaniem wyrównanego narzutu odciska się na nim projektowany wzór kielnią, lancetem lub specjalnym wykrojem. Odciski te powinny być równomiernie rozłożone na powierzchni tynku.
Tynki kształtowane kielnią wykonuje się jako dwuwarstwowe z zapraw cementowo-wapiennych lub cementowych, nadając im wygląd przełomu kamienia naturalnego.
Tynki zdobione to wyprawy mające zdobienia w ostatniej zewnętrznej warstwie tynku.
Sposoby zdobienia płaskich tynków zewnętrznych zalicza się:
• żłobkowanie, Żłobkowanie wykonywane jest we wciąż wilgotnej warstwie gładzi - po zatarciu jej powierzchni. Najpierw za pomocą rylca kreślony jest na tynku rysunek zdobienia. Następnie mocuje się łaty i przy pomocy specjalnego skrobaka wykonuje się wyżłobienia naśladujące spoiny. Wyżłobienia mają zazwyczaj przekrój w kształcie litery V, ale mogą mieć także przekrój prostokątny lub do niego zbliżony
• imitacja wypukłego spoinowania, Spoinowanie wykonywane jest za pomocą specjalnego narzędzia, tzw. żelazka do spoinowania. Narzędzie to jest przeciągane wzdłuż wykonanych zagłębień, będąc jednocześnie oparte na trzymanej poziomo pacy, gdzie umieszczona jest porcja zaprawy.
• intarsja, Zdobienia w postaci intarsji wykonywane są także w jeszcze wilgotnej trzeciej warstwie wyprawy tynkarskiej. W tej technice, specjalnie barwiona porcja zaprawy wstawiana jest w wyżłobienia wykonane w świeżej zaprawie zasadniczego tynku.
Intarsję wykonuje się przy pomocy szpachelki lub specjalnego noża
pargeting,
Technika ta polega na zdobieniu wilgotnych jeszcze tynków metodą odciskania specjalnych stempli lub matryc, względnie wykonywania najczęściej falistych rytów przy użyciu ząbkowanych szablonów (metodą czesania).
• sgraffito,
Technika sgraffito polega na otrzymywaniu dwu lub wielobarwnych efektów dekoracyjnych na tynku, poprzez zeskrobywanie warstw wierzchnich.
• al fresco
Zdobienia te należą do technik malarskich i realizowane są na mokrym tynku wapiennym. W wyniku procesu karbonizacji, tj. łączenia się wapna gaszonego (wodorotlenku wapniowego) z dwutlenkiem węgla, na powierzchni tynku powstaje szklista warstwa krystalicznego węglanu wapniowego, który łączy farby z tynkiem i czyni je nierozpuszczalnymi w wodzie, nadając im jednocześnie delikatny połysk.