24

S

chował twarz w dłoniach. Pam wstała. Po chwili wróciła z Gladys, która niosła butelkę brandy i kieliszki.

Stan Morelanda przeraził gospodynię.

• Doktorze...

• Wracaj do łóżka - - rozkazała Pam. - - Będziesz nam potrzebna
  jutro rano.

Gladys załamała ręce.

• Proszę cię, Gladys.

• Nic mi nie jest — zapewnił ją Moreland tonem wskazującym na to,
  ze jest wprost przeciwnie.

Gladys przygryzła wargę i w końcu odeszła.

— Brandy, tatusiu?
Moreland potrząsnął głową.

Pam mimo wszystko napełniła kieliszek i podała ojcu.

Odtrącił alkohol, ale napił się wody. Pam zbadała mu puls i dotknęła czoła.

— Gorące — stwierdziła. — I bardzo się pocisz.
- W domu jest gorąco — odpowiedział.

Okna były otwarte i napływało świeże, wonne powietrze. Chłodne powietrze. Miałem lodowato zimę ręce. Pam otarła mu pot z czoła.

— Wyjdźmy na świeże powietrze, tatusiu.

Przeszliśmy na taras. Moreland nie stawiał oporu i dał się posadzić pffi¹ stole.

— Masz, napij się jeszcze wody.

Popijał wodę, a my staliśmy nad nim. Niebo wyglądało jak zrobjo z granatowego zamszu. Księżyc przypominał plasterek cytryny. Jego świ» lśniło na powierzchni oceanu. Wyjrzałem ponad balustradą. W miastec* zapalały się światła.

Nalałem wszystkim brandy.

154

spoglądał przed siebie szeroko otwartymi, pustymi oczami. Szaleństwo — powiedział. — Jak oni mogli coś podobnego pomyśleć!

._ Mają jakieś dowody? — spytała Jo.

^ Nie! — krzyknął Moreland. — Utrzymują, że on... Ktoś go tam znalazł.

___ Na miejscu zbrodni? — spytałem.

_ Śpiącego na miejscu zbrodni. Doskonałe miejsce, prawda?

_ Kto go znalazł? — spytała Jo.

_^ Mieszkaniec miasteczka.

__ Ktoś wiarygodny? — W tonie Jo zabrzmiała nowa nuta — sceptycyzm naukowca, ciekawość.

_— Bernardo Rijks — odpowiedział Moreland. — Cierpiący na chroniczną* bezsenność. Za dużo sypia w ciągu dnia. — Spojrzał na butelkę brandy. — jeszcze trochę wody, kotku.

Pam napełniła szklankę, którą opróżni! jednym haustem.

• Bernardo już od lat spaceruje nocą. Ze swojego domu przy Campion
  \Vay wzdłuż wybrzeża w kierunku doków i z powrotem. Czasami robi dwie
  łlbo trzy takie tury. Dopiero wtedy może zasnąć.

• Gdzie jest Campion Way? — zapytałem.

• To ulica, przy której stoi kościół — wyjaśniła Pam.

• Ulica, przy której znajduje się park Zwycięstwa.

- Tej nocy, przechodząc obok parku, usłyszał jęki. Pomyślał, że coś się stało, i poszedł sprawdzić.

• Co się mogło stać? — spytałem.

• Na przykład ktoś przedawkował.

• Park jest schronieniem dla narkomanów?

• Był — odparł gniewnie Moreland. — Kiedy do miasta przychodzili
  marynarze. Upijali się w barze Slim's albo palili marihuanę na plaży,
  podrywali dziewczyny i szłi do parku. Bernardo mieszka w górnej części
  Campion Way. Nieraz wzywał mnie, żebym pomagał nieprzytomnym
  chłopakom.

• Można mu wierzyć? — spytała Jo.

• Tak. I to nie z nim jest kłopot, lecz... — Moreland przeczesał palcami
  siwe kępki na skroniach. — To po prostu szaleństwo! Biedny Ben.

Poczułem napięcie Robin.

— I co było dalej? — zapytała Jo. — A więc Bernardo poszedł
sprawdzić, co to za jęki...

Znalazł... — Moreland zamilkł i zaczął szybko oddychać.

— Tato? — odezwała się Pam.
Odepchnął ją i powiedział:

To Ben jęczał. Leżał tam, tuż obok... straszliwy widok. Bernardo do najbliższego domu, obudził mieszkańców. Wkrótce zebrał się Między innymi Skip Amalfi, który przytrzymał Bena, dopóki nie zjawił

Skip nie mieszka w pobliżu — powiedziałem.

155

---