Prawo Wiena

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Rozkład Plancka dla różnych temperatur. Moc (kJ/s) promieniowana przez ciało o powierzchni 1m² do pełnego kąta bryłowego w zakresie długości fal 1 nm.

Prawo Wiena - prawo opisujące promieniowanie elektromagnetyczne emitowanego ciała doskonale czarnego. Ze wzrostem temperatury widmo promieniowania ciała doskonale czarnego przesuwa się w stronę fal krótszych, zgodnie ze wzorem:

gdzie:

- długość fali o maksymalnej mocy promieniowania mierzona w metrach

- temperatura ciała doskonale czarnego mierzona w kelwinach,

- stała Wiena

Prawo Wiena jest wnioskiem z rozkładu Plancka promieniowania ciała doskonale czarnego.

Prawo Wiena zostało nazwane na cześć odkrywcy Wilhelma Wiena, który sformułował je na podstawie danych doświadczalnych w 1893 roku. Prawo Plancka zostało sformułowane w 1900 roku.

Znajduje ono zastosowanie przy badaniu temperatur gwiazd, przy przyliżeniu, że promieniują one jak ciało doskonale czarne (co jest bliskie prawdy).

[edytuj]

Rozkład Wiena

Porównanie prawa Rayleigha-Jeansa, rozkładu Wiena i prawa Plancka dla ciała o temperaturze 8 mK

Na podstawie danych doświadczalnych Wien sformułował także wzór, zwany też drugim prawem Wiena, określający rozkład promieniowania ciała doskonale czarnego:

gdzie:
- stałe wyznaczane doświadczalnie.

Wzór ten ma obecnie jedynie znaczenie historyczne, nie opisuje bowiem promieniowanie ciała doskonale czarnego dokładnie. Max Planck zauważył niepoprawność wzoru i poprawił go, a następnie uzasadnił swój wzór.

---