Głównym zatorem w systemie zaopatrzeń C.B.L." (Chiny-Birma-Indie) okazał się raczej transport lądowy do Chin niż dostawy morskie do Birmy i Indii. Po zajęciu przez Japonię chińskiego wybrzeża i nałożeniu blokady w 1938 r., droga birmańska stała się dla Chin jedynym i niezmiernie dla nich żywotnym połączeniem ze światem zewnętrznym. Odległość w Linii powierznej pomiędzy Lashio, punktem wyjściowym kolei w Birmie, zaopatrywanym przez port Rangun, a Kunming w prowincji Yunman wynosi 390 km: Kraj ten jest jednak tak górzysty, że droga wije się w rzeczywistości na przestrzeni ponad 1050 km w ostrych zakrętach i stromych podejściach. Część tej drogi nadaje się jedynie na ruch jednokierunkowy, a w żadnym punkcie szerokość jej nie przekracza pięciu metrów. Chińczycy zaczęli budować drogą birmańską pod koniec 1937 r., by obejść w ten sposób japońską blokadę. Droga ta była dosłownie wydarta w skałach rękami całej armii robotników, liczącej ponad sto tysięcy ludzi. Pierwsze transporty w 1939 r. dowoziły do Chin zapasy w ilości 3500 ton miesięcznie, które wzrosły następnie do 12000 miesięcznie w 1941 r, po wprowadzeniu amerykańskich metod operowania transportami, pomimo że spora część tonażu szła na benzynę dla ciężarówek. Od połowy 1941 r. do upadku Birmy i zamknięcia drogi, była ceną strzeżona przez "latające tygrysy", oficjalną amerykańską grupę ochotniczą pod dowództwem generała Chennault`a. Cała ta grupa, której członkowie płatni byli zależnie od ilości zestrzelonych maszyn japońskich, składała się z pilotów specjalnie wyćwiczonych i przygotowanych do walk powietrznych w niezmiernie trudnych warunkach. Zestrzelili oni 286 samolotów japońskich, tracąc jedynie ośmiu swych pilotów. Zamknięcie drogi birmańskiej, najpierw na skutek dyplomatycznej presji japońskiej, a następnie przez podbicie przez nich Birmy, odcięła Chiny od dostaw. Jedyne dwie pozostałe drogi lądowe z Indii do Chin, były to górskie przejścia i przełęcze dostępne dla jucznych zwierząt poprzez Himalaje. Jedno z nich biegło od Darjeeling na północny-wschód od Lhasy w Tybecie, a następnie na wschód do Czungkingu, drugie zaś z Sadiya do Tali i Kunmingu. Przeprawa tymi trasami do Chin trwała dwa miesiące, a kraj był tak górzysty, że można było jedynie posyłać nimi dostawy lekkie, jak n.p. lekarstwa i pomoc lekarską, niesione na barkach tragarzy. W tym krytycznym momencie generał Sitlwell, który z początkiem 1942 r, mianowany zostal amerykańskim dowódcą "C.B.L.", uciekł się do transportu powietrznego nad Himalajami. System transportowy zapoczątkowany został przez 10-tą armię powietrzną pod dowództwem generała Breretona, a następnie przejęty przez dowództwo transportu powietrznego, by zwolnić bombowce 10-tej armii dla ataków na nieprzyjacielskie obiekty w Birmie. Transport powietrzny był początkowo ograniczony, ponieważ samoloty zużywały same większą część benzeny, którą starały się dowieźć do Chin. System ten jednak rezwijał się stale i pod koniec 1943 r. tonaż dostaw, dostarczanych do Chin każdego miesiąca drogą powietrzną był większy, niż jakikolwiek transport lądowy drogą birmańską. Dostawy te podtrzymywały działania na obszarze Chin amerykańskiej 74-tej armii powietrznej, posłanej tam z początkiem 1943 r. pod dowództwem generała Chennault`a dla kontynuowania zadań "latających tygrysów" w obronie samych Chin. Pod koniec 1943 r. technicy amerykańscy przy pomocy tubylczej siły roboczej zapoczątkowali budowę nowego odgałęzienia drogi, wiodącego z Ledo w północnym Assamie do drogi birmańskiej. Nazwali oni ten nowy odcinek "drogą do Tokio". By oczyścić z nieprzyjacielskich oddziałów obszar dalej na wschód, przeprowadzono w 1944 r. lokalną kampanię w północnej Birmie pod dowództwem generała Stilwella.
Siły lotnicze "C.B.I."
Do czasu kampanii birmańskiej generała Stilwella, największą operacją wojenną na terenach "C.B.L." były strategiczne naloty bombowe na pozycje japońskie w Birmie i Chinach, przeprowadzone przez amerykańską 10-tą i 14-tą armię powietrzną, Armia 10-ta startowała z baz w Indiach i miała potrójne zadanie: obrony Indii, osłony powietrznej linii transportowaj do Chin oraz atakowanie nieprzyjacielskich linii dostaw w Birmie i Sjamie. Zaatakowali oni z powietrza 150 obiektów, między innymi Rangun, doki w Moulmein i Akyab, domy składowe i magazyny w Lashio i Henzada oraz węzły kolejowe w Rangunie, Mandalay i Sagaing, pozbawiając nieprzyjaciela niemal zupełnie możliwości używania linii kolejowych w Birmie. Amerykańska 14-ta armia powietrzna miała za zadanie współpracowanie z oddziałami chińskimi w środkowych Chinach przeciwko japońskim liniom powietrznym i morskim. Jedno skrzydło składało się z przeszkolonych przez Amerykanów pilotów chińskich na maszynach typu B-25 i P-40. Wszystkie dostawy dla tej armii powietrznej dochodziły drogą lotniczą przez Himalaje. Do samolotów myśliwskich tej armii - które od dawna stanowiły podstawowy element całej tej siły powietrznej, a swego czasu z nich wyłącznie składała się grupa "latających tygrysów" - dodano obecnie średnie i ciężkie bombowce, które atakowały Hankau, Hong Kong oraz wyspy Hainan i Formoza. W pierwszym ataku na Formozę, gdzie Japończycy przeładowywali dostawy przeznaczone do Birmy i na Pacyfik, 29 samolotów zniszczyło 42 statki nieprzyjacielskie oraz uszkodziło dalszych dwanaście bez żadnych strat własnych. Niezmiernie ważnym było zniszczenie 274939 ton żeglugi japońskiej u południowego wybrzeża Chin w ciągu 1943 r. Ataki powietrzne zmusiły nieprzyjaciela do posługiwania się na tych wodach barkami dla transportu przybrzeżnego i do używania większych statków na szerokim morzu, gdzie amerykańskie okręty podwodne zadawały im ciężkie straty.