Kuba od kilku dni był smutny. Ale na py­tania, co się dzieje, odpowiadał tylko: „Mu­szę pokutować, bo jestem wielkim grzeszni­kiem". Mama chciała nawet iść do kateche­ty i zapytać, czy wie coś o przyczynach dziwnego zachowania zawsze uśmiechnięte­go chłopca. Jednak najpierw postanowiła po­ważnie porozmawiać z synem.

„Żałuj za grzechy, ja udzielę ci absolucji". Tak powiedział ksiądz - opo­wiadał z przejęciem Kuba. - Nie wiem, mamo, co to jest absolucja, usłyszałem tylko końcówkę rozgrzeszenia. Pewnie ksiądz musiał odprawiać jakieś dodat­kowe modlitwy nade mną, może absolucje, bo przeraził się tym co zrobiłem. - Synku - uśmiechnęła się mama. - Proszę cię, następnym razem, jeżeli czegoś nie zrozumiesz, przyjdź i zapy­taj. Jeżeli będę potrafiła odpowiedzieć na twoje pytanie, od razu to zrobię, je­żeli nie - wspólnie poszukamy odpo­wiedzi w książkach czy w encyklope­dii. Słowo absolucja pochodzi z ję­zyka łacińskiego, od słowa absolutio, co znaczy - uwolnienie. W prawie będzie to uwolnienie od oskarżenia, w sakramencie pokuty i pojednania uwolnienie od grzechów, czyli rozgrzeszenie. Zostało udzielone ci rozgrzesze­nie i dobrze wszystko słyszałeś. Pan Jezus przez kapłana odpuścił ci grzechy - mama pogłaskała syna. - Oczywiście, jeżeli trzeba naprawić coś, co zepsuliśmy na­szym postępowaniem, należy to zrobić jak najszybciej.

Siostra Małgorzata

Dominik 43 (2006) s. 6

---