Makroekonomia Ściąga


Makroekonomia- zajmuje się problemami ekonomicznymi w znaczeniu globalnym. Zajmuje się popytem i podażą, gospodarką, PKB, PNB, produkcją, zatrudnieniem, bezrobociem, inflacją, budżetem państwa, wahaniami koniunkturalnymi. Bada produkcję.

Gospodarka światowa rozwija się na poziomie 2% rocznie. Makroekonomia rozwinęła się po recesji 1920-21 r. Zmiany w gospodarce następują się nie regularnie. Kolejne lata 30 po II wojnie światowej lata 50-te. Do lat 50 gospodarka Ameryk bardzo chłonna była.

Recesja- spadek wzrostu gospodarczego poniżej trendu, okres w gospodarce, który się charakteryzuje spadkiem produkcji poniżej trendu.

Inflacja- stopa inflacji jest uzależniona od stóp %. Inflacja rośnie, kiedy PKB rośnie, a spada, gdy zaczyna się recesja. Jest to związane z podażą pieniądza. W roku 90 inflacja w Polsce przewyższała 700%.

Wzrost i fluktuacje:

  1. W przeważającej liczbie lat gospodarka wykazuje wzrost. Długookresowa ścieżka wzrostu gospodarki zależy od przyrostu ludności, akumulacji kapitału i postępu technicznego.

  2. Gospodarka przechodzi przez recesje, ożywienia i inne wahania w nieregularnych ostępach czasu. Recesje są okresami słabnącej aktywności gospodarczej; ożywienia są to okresy wzrostu powyżej średniej występujące po recesji.

  3. Fizyczny wolumen produkcji- mierzony realnym PKB - kurczy się w czasie recesji i powiększa w okresie ożywienia.

  4. Zatrudnienie zmienia się w ścisłym związku z produkcją. Recesje są okresami utraty miejsc pracy, czyli rosnącego bezrobocia.

  5. W okresie międzywojennym miały miejsce dwa bardzo znaczące spadki produkcji. Po II wojnie światowej nadal występowały recesje. Spadek aktywności gospodarczej na początku lat 80 był największy od czasu wielkiego kryzysu. Recesja, która zaczęła się w 1990 r była mniej dotkliwa.

  6. Ogólnie rzecz biorąc inflacja wzrasta przed recesją i obniża się w jej następstwie.

  7. Stopy procentowe osiągają szczyt z reguły bezpośrednio przed początkiem, a potem w czasie jej trwania znacznie się obniżają.

  1. Ekonomiści posługują się modelem długookresowego wzrostu w badaniach nad ogólnym trendem gospodarki, rosnącym z upływem czasu.

  2. W modelu wzrostu poziom [produktu jest wyznaczony przez siłę roboczą, kapitał i technologiczne know- how; gospodarka wzrasta w miarę jak tych czynników przybywa.

  3. Ścieżka produktu wyprowadzona z modelu wzrostu nazywa się potencjalnym produktem krajowym brutto.

  4. Gospodarka przeżywa boomy i recesje, w ciągu których faktyczny produkt krajowy brutto kształtuje się odpowiednio powyżej lub poniżej potencjalnego; te odchylenia od produktu potencjalnego mają charakter przejściowy.

  5. Ważną przyczyną tego, że powrót gospodarki do jej poziomu potencjalnego wymaga czasu, jest powolne dostosowywanie się cen i płac.

  1. Produkcja i zatrudnienie powiększają się i kurczą w nieregularnych przedziałach czasu.

  2. Inne mierniki stanu gospodarki, takie jak stopy procentowe i inflacja, zmieniają się w ślad za tymi fluktuacjami.

  3. Celem makroekonomii jest rozwinięcie modelu pozwalających zrozumieć wyznaczniki zarówno krótkookresowych fluktuacji, jak i długookresowego wzrostu gospodarczego. Umożliwi to sformułowanie polityki fiskalnej, pieniężnej i innych rodzajów polityki państwa, promujących wzrost i ograniczających wahania gospodarcze.

  4. Według modelu długookresowego wzrostu produkcja jest określana tylko przez warunki podażowe; produkcja znajduje się zawsze na poziomie potencjalnym. Model zakładający elastyczne ceny ma trudności z wyjaśnieniem krótkookresowych spadków produkcji, ale całkiem dobrze opisuje długookresowy wzrost.

  5. Model fluktuacji gospodarczych ze sztywnymi cenami głosi, że produkcja nie musi być równa potencjalnemu produktowi. Zmiany wydatków odzwierciedlają się w produkcie w bardzo krótkich okresach.

  6. Proces dopasowywania cen opisuje przejście od okresu krótkiego do długiego. Ceny spadają, gdy produkcja kształtuje się poniżej potencjalnego produktu krajowego brutto, a rosną, gdy go przewyższa. Dostosowywanie cen przesuwa gospodarkę w kierunku potencjalnego produktu krajowego brutto.

  7. Ekonomiści różnią się w poglądach co do tego, czy państwo powinno próbować wpływać na gospodarkę poprzez zmiany sowich wydatków i podaży pieniądza.

PKB- produkt krajowy brutto- jest to strumień nowych produktów w ciągu roku, mierzony w walucie.

Realny PKB- w celu porównania wyników z kilku lat natrafiamy na problem niestabilności waluty jako miary, siły nabywczej szczególnie kiedy występuje wysoka inflacja.

3 sposoby mierzenia PKB:

- sumowanie wydatków na dobra i usługi

Y= C+I+G+X

Y- PKB

C- konsumpcja

I- inwestycje

G- zakupy państwowe

X- eksport netto.

Konsumpcja- wydatki gosp. Domowych

- dobra konsumpcyjne trwałego użytku

- dobra konsumpcyjne- nietrwałego użytku

Inwestycje- suma wydatków przeds. Na fabryki, maszyny, wyposażenie i zapasy oraz wydatków gosp. Domowych na zakup mieszkań.

- inwestycje w kapitał trwały:

 inwest. Mieszkaniowe- wydatki na budowę dom ów i mieszkań

 inwest. Nie mieszkaniowe- wydatki na budowę i wyposażenie itd.

 inwest. W zapasy- zamiana wielkości zapasów przechowywanych przez przeds.

Zakupy państwowe- suma wszystkich wydatków rządowych, samorządowych i lokalnych

Import i eksport- większość gospodarek światowych charakteryzuje się szeroką wymianą gospodarczą z innymi krajami.

Gospodarki otwarte- PKB musi odzwierciedlać te transakcje.

- sumowanie wartości produkcji dóbr i usług- wartość dodana.

Aby zapowiedz kilkakrotnemu liczeniu tych samych pozycji oraz aby każdej gałęzi gospodarki można było przyporządkować część PKB, wprowadzono pojęcie wartości dodanej.

Wartość dodana przedstawia rzeczywistą różnicę między przychodami tego przedsiębiorstwa pochodzącymi ze sprzedaży jego produktów, a sumą jaką musi ona zapłacić innym przedsiębiorstwom za użyte przez siebie dobra pośrednie.

- sumowanie dochodów

PKB równa się sumie wszystkich dochodów- w postaci wynagrodzeń czynszów, odsetek lub zysku.

Oszczędności i inwestycje.

Oszczędności- wartość dochodu pomniejszana o wartość konsumpcji. Oszczędności muszą być równe inwestycjom S=I

oszczędności prywatne= dochodowi rozporządzalnemu pomniejszonemu o konsumpcję

Sp+ (Y+V+F+N-T)-C

oszczędności państwa= dochód państwa pomniejszony o wydatki na dobra i usługi

Sg=(T-F-N)-G

Oszczędnościami państwa nazwywamy takie nadwyżki budżetowe lub deficytem budżetowym.

F-transfery 2 sektora państwowego do sektora prywatnego

N- odsetki od długu publicznego

T- podatki

V- dochody z czynników produkcji i płynności transferowe z zagranicy

Y- PKB

C- konsumpcja

I-inwestycje

G- zakupy państwowe

X-eksport netto

Inflacja- stopa inflacji to procetowa zmiana ogólnego poziomu cen w kolejnych okresach

2 sposoby mierzenia poziomu cen:

Indeksy cen-indeks cen jest stodunkiem ceny koszyk adóbr i usług w różnych latach do ceny tego koszyka w roku poprzednim. Indeks cen towarów konsumpcyjnych- koszt utrzymania przeciętnej rodziny.

Deflatory- deflator cen PKB to stosunek realnego PKB do nominalnego PKB.

  1. Istnieją 3 sposoby mierzenia PKB poprzez sumowanie wydatków produkcji lub dochodu. Na wydatki składają się: konsumpcja, inwestycje, zakupy państwowe oraz eksport netto. Na produkcję składają się wartości dobrze wytwarzane przez poszczególne gałęzie gospodarki. Składnikami są: płace, zyski oraz odsteki.

  2. Realny PKB jest to fizyczna wielkość prdukcji obliczana po uwzględnieniu wzrostu cen. Od zakończenia II wojny światowej realny PKB wzrasta przeciętnie 3 % rocznie choć przy znacznych wahaniach. Potencjalny PKB nazywamy produkt realny obluczony po wyeliminowaniu wpływu fluktuacji gospodarczych. Nominalny PKB nazywamy PKB bez uwzględniania poprawek dotyczących inflacji i fluktuacji gosp.

  3. Wartością dodaną przez przedsiębiorstwa nazywamy różnicę pomiędzy przychodami przedsiębiortswa a wartością zakpupionych przez nie dóbr i usług w innych przedsiębiortswach.. Wartość dodana jest wkładem przedsiębiorstw w PKB. Z kolei PKB całej gospodarki jest sumą wrtości dodanych wytworzonych przez wszytskich producentów.

  4. Amortyzacja jest to utrata wartości kapitału na skutek jego zużycia. Inwetsycje netto są to oinwestycje brutto pomniejszone o amortyzację.

  5. Pojęcie dochodu i produkcji są równoważne, wszystkie wartości dodane są czyimś dochodem. W rachunk. Narodowej istanieją rózne wymiany dochodu.

Dochodem narodowym jest PKB pomniejszone o amortyzację oraz podatki od sprzedaży i akcyzę skorygowany o płatności netto z tytułu własnośći czynników produkcji.

Dochodem osobistym nazywamy dochód narodowy pomniejszonym o składniki na ubezpieczenie społeczne i nierozdzielne zyski spółek akcyjnych oraz powiększony o płatności transferowe i odsetki wypłacane konsumentom przez państwo.

Dochodem rozporządzalnym nazywamy dochód osobisty po odjęciu podatku narodowego.

  1. Rachunki transkacji międzynarodowych skłądają się z rachunku obrotów bierzących i rachunku obrotów kapitałowych. Ich suma wynosi 0 z dokładnością do błędu statystycznego. Mówimy o nadwyżce rachunku obrotów bierzących, kiedy USA eksportują więcej niż importują. W takim przypadku mamy również doczynienia z deficytem na rachunku obrotów kapitałowych: następnie odpływ kapitału, ponieważ USA pożyczają swój kapitał reszcie świata, importując mniej niż wynosi wartość eksportu.

Finanse publiczne:

W ujęciu segmentowym system finansów publicznych tworzą:

Dochody Publiczne:

Wydatki publiczne- z ekonomicznego punktu widzenia istotne znaczenie na podział wydatków przeprowadzany w związku z określoną fazą podziału dochodu narodowego. Zgodnie z tym kryterium dzielimy na:

Wydatki:

Budżet państwa:

Fundusze celowe:

Wzrost goospodarczy- przysrost produkcji rok do roku.

Model długookresowego wzrostu gospodarczego opisuje w stanie równowagi.

Model ten nie opisuje zjawisk krótkookresowych na rynku- boomów i recesji.

Wzrost kapitału zależy od:

Siła robocza- to nie cała ludność, tylko poszczególne osoby- do wykonywania pracy . Ktoś produkcję musi wykonać. Ma zasadniczy wpływ na wzrost gospodarczy. Najważniejszy czynnik wzrostu gospodarczego.

Pomimo równowagi na rynku pracy występuje bezrobocie naturalne. Niedostosowanie się podaży pracy do popytu. Y= F(N, K, A)

N- pierwszy czynnik produkcji

K- kapitał

Kapitał- wartościowe odzwierciedlenie majątku trwałego i obrotowego rozumiany jako suma majątku, który wypracowuje produkcja. Przyrost kapitału określają inwestycje netto. Wzrost kapitału powoduje wzrost produkcji- a to powoduje wzrost gospodarczy.

Technologia- A- wszystko to co wpływa na wydajność pracy oraz pożytku z kapitału. Technologia odnosi się do tych dwóch poprzednich czynników. Forma organizacji firma- ważna rzecz przy technologii. Organizacja firmy- w sposób zarządzania wpływa na technologię.

Aby podnieść poziom życia należy:

3 grupy sposobów

  1. inwestycje w edukację

  2. badania naukowe

  1. kierowanie podatku w inwestycje

MODEL WZROSTU SOLOWA

Jak zachowuje się gospodarka w toku stałego wzrostu z upływem czasu?

Zależności między wzrostem siły roboczej, wzrpostem kapitału i postępem technicznym.

Y=F(N, K, A)

Funkcja produkcji= funkcja 3 czynników N=siła robocza K= kapitał A-technologia.

W modelu gospodarki zamkniętej liczba inwestycji zależy od oszczędności.

Zrównoważony wzrost i oszczędności w najbardziej uproszczonym modelu- gospodarka zamknięta, a technologia się nie zmienia S=I. Każdego roku siła robocza zwiększa się o n razy (n- stała stopa wzrostu siły roboczej)

1%rocznie, n=0,01. Zmiana zasobu kapitału= inwestycjom netto, a kapitał także rośnie w tempie n, czyli musi przyrastać o nK.

Aby utrzymać się naścieżce wzrostu inwestycje netto muszą każdego roku równać się nK, gdzie nK= inwest. zrównoważonego wzrostu.

Drugi element analizy Solowa są oszczędności. Zależy od:

s=stopa oszczędności, dochód= produkcji (przy założ.) większość oszczędności w gospodarce= sY, oszczędności- sY- inwestycje netto w gospodarce.

Założenie pomocnicze;stałe przychody skali, czyli jeżeli w zakresie siły roboczej i kapitału zachodzą proporcjonalne zmiany, to przy stałych przychodach i niezmieniających się technologiom, produkcja zmienia się w tej samej proporcji Y=F(K,N,A). Możemy podzielić K,N,Y przez dowolną liczbę, funkcja nadal będzie miała zastosowanie. Dzielimy funkcję przez N, co oznacza, że produkcja jest produkcją na robotnika Y/N, a kapitał jest kapitałem na robotnika K/N

Y/N= F(K/N, 1, A)

PKB per capita poziom życia w danej gospodarce zależy od kapitału na 1 robotnika K/N (przy założeniu, że technologia jest stała).

n K/N

pokazuje inwestycje, niezbędnych potrzbnych do utrzymania wzrostu kapitału; jaką musimy mieć topę inwestycji.

Wykres Solowa pokazuje wielkość oszczędności na robotnika w gospodarce (linia krzywa) i wielkość inwestycji na robotnika, niezbędne do utrzymania zawrostu zasobu kapitału w tym samym tempie, w jakim rośnie siłą robocza (linia prosta). Stan stacjonalny znajduje się na przecięciu tych linii, gdzie oszczędności generują akurat tyle inwestycji, ile potrzeba do pozostawania na ścieżce zrównoważonego wzrostu. Jeżeli kapitał na robotnika wynosi mniej niż w stanie stacjonarnym, to inwestycje przewyższają wielkość niezbędną do zrównoważonego wzrostu, tak iż kapitał na robotnika wzrasta. Gospodarka zmierza zatem do stanu stacjonalrnego.

Produkcja na robotnika zależy od kapitału na robotnika, ponieważ założenie było takie, że technologia= const.

Rzeczywiste inwetycje mogą być większe / mniejsze od inwest. zrównoważnoego wzrostu. Linia prosta ilustruje wniosek, co do inwestycji netto niezbędnych do utrzymania wzrostu kapitału w tym samym tempie, w jakim rośnie siła robocza. Całkowite inwestycje netto wynoszą nK, więc ich wielkość na robotnika wynosi nK/N

Linia krzywa ilustruje wniosek, co do oszczędności na robotnikach. Całość oszcz. wynosi sF(K, N, A) zatem oszczędności na robotnika wynoszą sF(K N, A/N) czyli sF(KN, 1, A).

Punkt przecięcia się linii inwestycji i krzywej oszczędności jest punktem stanu stacjonarnego. W tym punkcie rzeczwista wielkość inwestycji określana przez oszczędności jest dokładnie wielkością potrzebną, do utrzymania wzrostu kapitału w samym tempie, w jakim rosną nakłady pracy.

Solow dowiódł, że proces wzrostu jest stabilny. Bez względu na to z jakiego punktu startuje, gospodarka z biegiem czasu zbliża się, będzie do tego samego stanu stacjonarnego, stacjonarnego zasobem kapitału, rosnącym w tym tempie, co siła robocza.

Decydujące znaczenie dla tempa wzrostu gospodarki ma wzrost tempa zasobu kapitału.

Wzrost stopy oszczędności spowodował by przejście do wyższego poziomu ścieżki zrównoważonego wzrostu.

Wzrost gosp. Nie zmieni się długofalowo, a jedynie przesunie się na następną ścieżkę.

Oszczędności krótookresowe zwiększają tempo wzrostu, a długookresowe nie zwiększają tempa wzrostu.

Wyższa stopa oszczędności od 2000 prowadzi do wyższego poziomu realnego produktu. W okresie przejściowym wzorst jest szybszy. Stopy wzrostu na dawnej i nowej ścieżce zrówn.wzrostu są takie same.

Wpływ oszczędności na wzrost gospodarczy: jeżeli stopa oszczędności nagle zwiększy się i utrzymuje na wyższym poziomie kapitał będzie rósł szybciej niż siła robocza, a w związku z malejącą produktywnością kapitału wzrośnie współczynnik kapitałochłonności.

Występuje jednak okres przejściowy w ciągu, którego stopa wzrostu gosp. Jest wyższa od stopy wzrostu zrównoważonego. Po tym okeresie stopa wzrostu gospodarcezgo powraca do stopy zrównoważonego wzrostu. Tym samym, zgodnie z modelem Solowa, zwiększone oszczędności są korzystne dla gospodarki, przez to że podnoszą poziom przyszłego PKB, ale nie przez to, że zwiększają długookresową stopę wzrostu.

Jedynym czynnikiem, majlejącym znaczenie dla tempa wzrostu gospodarki jest wzrost nakładów pracy. Gospodarstwa, które oszczędzają więcej niż w dłuższym okresie nie rosną szybciej.

Pełne zatrudnienie a potencjalne PKB

w-płaca nominalna

w/p- płaca realna

N-liczba zatrudnionych

L-cały zasób siły roboczej

DN- popyt na pracę

SN- podaż pracy

V- stan bezrobocia

V*- bezrobocie naturalne

N*- liczba zatrudnionych w stanie równowagi

As- krzywa podaży krótkookresowej

AD- krzywa popytu

LAS- krzywa podaży długookresowej

Y- poziom prosukcji

P- poziom cen

Równowaga na rynku pracy

Funkcja popytu na pracę pokazuje poziom zatrudnienia, który przedsiębiorstwa wybierają przez zrównanie płacy realnej z krańcowym produktem pracy.

Popyt na pracę

Funkcja podaży pracy

Funkcja podaży siły roboczej przedstawia rozmiar pracy oferowanej na rynku przy różnych poziomach płący realnej.

Podaż pracy:

W modelu z doskolnale elstycznymi płacami i cenami punkt przecięcia się krzywych popytu i podaży siły roboczej wyznacza płacę realną (w*)

Bezrobocie naturalne V*=L*-N*

Jeżeli wydajność pracy wzrasta to obniża się koszty. Przesuwa krzywą popytu na pracę.

Wzrost liczby ludności robotników powoduje, że:

PODSUMOWANIE:

Teoria endogenicznego (wewnętrznego) wzrostu:

Funkcja produkcji dla technologii:

Y = F(N, K, A)

N, K- const.

Jak A rośnie to zwiększa się. Analogicznie do funkcji produkcji dla produktu, możemy wyrazić funkcję produkcji technologii:

ΔA= T (NA, KA, A)- funkcja produkcji dla technologii

NA<N, KA<K

NA- nakłady pracy przeznaczone na zdobywanie nowej technologii

KA- kapitał

A-- technologia- od tych 3 czynników zależy funckja [produkcji technologii.

Postęp technologiczny- jest funkcją endogeniczną - bo wynika sama z siebie.

Równianie to wykazuje bezpośrednio, że technologia jest zmienną endogeniczną. Sama technlogia A także przyczynia się do wzrostu nowej technologii ΔA.

Otwarta-(dostępna) można je poprawić, udoskonalić, np Linux

Zamknięta - to taka, gdzie klucz do techologii nie jest dostępny dla pozostałych (np. Microsoft)

Podwyższenie tempa długookresowego wzrostu

Czy stopa wzrostu technologii a zatem i stopa wzrostu produkcji może zostać podwyższona na stałe, czy też można ją podwyższyć tylko podczas okresu przejściowego?

Załóżmy:

ΔA= cNAA, gdzie c jest współczynnikiem

ΔA/A= cNA

Podsumowanie:

Zwiększenie jakiegoś z czynników T= (NA, KA, N) nie ma wpływu na pozostałe.

Systerm podatkowy a wzrost gospodarczy.

Wpływ fiskalizmu na wzrost gospodarczy

  1. Wyniki badań dotyczących wpływu poziomu fiskalizmu na tempo wzrostu w krajach UE.

Poziom fiskalizmu scharakteryzowano za pomocą relacji sumy dochodów podatkowych i parapodatkowych do PKB. Najwyższy poziom fisalizmu mają kraje skandynawskie: Szwecja, Dania.

Na podstawie przeprowadzonego badania można stwiedzić, że państwa charakteryzujące się wyższym poziomem fiskalizmu wykazuje niższe tempo wzrostu gospodarczego.

Poziom fiskalizmu podzielono na:

Podatek dochodowy:

Średni udział podatków dochodowych we wpływach fisalnych i średnioroczne tempo wzrostu gosp- Dania.

Udział podatków dochodowych w sumie wpływów fiskalnych nie ma istotnego wpływu na tempo wzrostu gosp, zarówno w krótkim jak i długim okresie.

Podatki pośrednie- VAT, akcyzowe- średni udział podatków pośrednich - Portugalia, Irlandia, Grecja.

Związek udziału podatków pośrednich w dochodach fiskalnych z dynamiką PKB jest silnie związany, jest silniejszy niż zależność pomiędzy poziomem fiskalizmu a tempem wzrostu gospodarczego.

Wpływ wysokości ubezpieczeń społecznych na wzrost gospodarczy:

  1. Francja

  2. Holandia

  3. Niemcy

  4. Hiszpania

Teza o negatywnym wpływie wysokiego poziomu obciążeń z tytułu z ubezpieczeń społecznych na wzrost gospodarczy nie może zostać w pełni potwiedzona.

Daniny obciążające dochody z pracy:

  1. Niemcy

  2. Szwecja

  3. Finlandia

Wysoki poziom obciążeń dochodów z pracy ma ujemny wpływ na dynamikę wzrostu gospodarczego.

Obciążenie dochodów z pracy a poziom bezrobocia w UE

Obliczono opóźnienie wpłwu zmian obciążeń dochodów z pracy na poziom bezrobocia

  1. Szwecja

  2. Niemcy

  3. Włochy

Badając zależność pomiędzy średnim rocznym poziomem bezrobocia w krajach Wspólnoty a średnim rocznym udziałem danin obciążających dochody z pracy we wpływach fiskalnych można zauważyć, że zależność ta jest najsilniejsza przy założeniu 3- letniego opóźnienia reakcji stopy bezrobocia- przy tym założeniu współczynnik korelacji wynosi rx,y=0,94.

Czy w Polsce istanoiej nadmierny fiskalizm?

Nie znajduje potwiedzenia pogląd, iż w Polsce , w porównaniu do innych krajów panuje nadmierny fiskalizm globalny.

W Polsce w ciągu ostatnich lat fiskalizm się zmiejszył. Najwyższy byl w latach 1993-1994.

W Polsce nie stwierdzono zależności między poziomem wydatków sektora finansów publicznych a dynamiką PKB, o czym świadczy współczynnik Pearsona między tymi zmiennymi równy r= -0,25

Do największych bolączek naszego systemu podatkowego hamującego rozwój przedsiębiorstwa należy zaliczyć:

Pozafiskalne bariery ograniczające rozwój przedsiębiorczości:

Głęboka diagnoza naszego systemu gospodarczego pozwala na wskazanie następujących pozafiskalnych barier hamujących wzrost gospodarczy:

Fluktuacje gospodarcze

Jakie mechanizmy nie są wyjaśniane przez długookresowe teorie wzrostu?- boomy i recesje.

Jakie siły wytrącają gospodarkę?

Krzywa łącznego popytu:

Przy danym poziomie cen na osi pionowej krzywa AD wskazuje ilość produkcji, na którą jest zapotrzebowanie w gospodarce. Wyższy poziom cen odpowiada niższej produkcji, a niższy poziom cen odpowiada wyższej produkcji. ( w przypadku recsji - rośnie bezrobocie. Jest to główny problem gospodarki).

Recesja:

Podczas recesji krzywa przesuwa się w prawo. Producenci sprzedają 2X produktów muszą ograniczyć zatrudnienie.

Wstrząs cenowy:

Wzrost cen przesuwa gospodarkę do punktu na krzywej AD, w którym produkcja jest mniejsza.

Krzywa łącznego popytu:




Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
MakroEkonomia Ściaga 2
Makroekonomia-ściąga, Mkroekonomia
makroekonomia - ściąga, Ekonomia
pojęcie makroekonomii-ściąga, Ekonomia
Makroekonomia ŚCIĄGA 1
Makroekonomia ściąga (65 stron) HSQ3AI6OOHFX7OOQD6SYEYREKE6J3G2JMPGHUAI
Makroekonomia - ściąga 3, Dla Studentów, Makroekonomia
Makroekonomia ściąga
Makroekonomia ściąga 4
Makroekonomia ŚCIĄGA m
Makroekonomia ściąga 4 (10)
Makroekonomia ściąga Pojęcia II sem, Zarządzanie i inżyniernia produkcji, Ekonomia

więcej podobnych podstron