GWINTOWANIE

Wiercenie stosowane jest do wykonywania otworów i należy do najczęściej stosowanych sposobów obróbki.

Pogłębianie natomiast stosowane jest do: powiększania średnicy lub zmianę kształtu na pewnej długości istniejącego otworu, a także do obróbki powierzchni czołowych otworów.

Rozwiercanie z kolei stosowane jest do powiększania dokładności wykonania i zmniejszania chropowatości powierzchni istniejących otworów, kosztem znikomego powiększenia ich średnicy.

We wszystkich wyżej wymienionych rodzajach obróbki ruch główny jest obrotowy, a ruch posuwowy jest prostoliniowy.

W zależności od położenia osi otworu rozróżnia się:

wiercenie (pogłębiane) pionowe - ruch główny oraz posuwowy wykonywany jest przez wiertło (pogłębiacz);

wiercenie (pogłębiane) poziome - w przypadku obróbki na tokarkach ruch główny wykonuje przedmiot obrabiany, a ruch posuwowy wiertło (pogłębiacz).

Ze względu na długość czynnych krawędzi skrawających wierteł rozróżnia się:

wiercenie w pełnym materiale - krawędzie skrawające wiertła pracują całą swą długością;

powiercanie - krawędzie skrawające wiertła pracują tylko częścią swej długości.

W zależności od kształtu powierzchni obrobionej rozróżnia się rozwiercanie:

walcowe;

stożkowe.

Wartość momentu skrawania i siły posuwowej, potrzebnych do obliczenia mocy skrawania, oblicza się ze wzorów:

dla wiercenia:
dla powiercania, pogłębiania i rozwiercania:

gdzie:

d - średnica narzędzia;

f - posuw na obrót;

C_M, C_F - stałe ujmujące wpływ czynników nie ujętych we wzorach;

a_M, u_M, a_F, u_F - wykładniki potęgowe;

k_H - współczynnik poprawkowy uwzględniający wytrzymałość na rozciąganie lub twardość materiału obrabianego.

Wszystkich tych danych należy szukać w katalogach opisujących materiał obrabiany.

Współczynnik k_H wyznacza się ze wzorów:

dla stali:
dla żeliwa:

---