1. Analogowe metody prognozowania

Modele analogowe

polegają na wnioskowaniu o przyszłych wartościach zmiennej prognozowanej na podstawie informacji o kształtowaniu się lej zmiennej w innych podobnych

obiektach lub na podstawie informacji o kształtowaniu się zmiennych opisujących inne podobne zjawiska na tym samym obiekcie.

Wyróżnia się cztery główne rodzaje metod prognozowania przez analogię (Nowak A., 1998):

1) metody analogii biologicznych,( polega na przenoszeniu zasad budowy i funkcjonowania organizmów żywych na inne obiekty)

2) metody analogii przestrzennych(polega na wnioskowaniu o możliwości zaistnienia określonego zjawiska na danym terytorium)

3) metody analogii historycznych(zakłada, że prawidłowości zmian w czasie jednych zjawisk są przenoszone na inne zjawiska)

4) metody analogii przestrzenno-czasowych.( czasowych polega na przenoszeniu prawidłowości zmian w czasie danego zjawiska z jednych obiektów na inne.)

1. Formuły obliczeniowe ryzyka

Ustalanie wartości i-tego wyniku dla danego wariantu strategii

obliczenie odchylenia standardowego ∂

- teza I : możliwość oszacowania (p) osiągnięcia i-tego wyniku dla k-tej strategii

- teza II: (p) wystąpienia trendu ZCK jest = z (p) uzyskania przewidywalnego wyniku w danym subwariancie k-tej strategii. Prawdopodobieństwo jest wagą możności wystąpienia i-tego wyniku:

p – prawdopodobieństwo osiągnięcia i-tego wyniku, m – liczba możliwych wyników
Ek – wart. Oczekiwana wyniku, właściwa dla k-tej strategii

Yi – wart. I-tego wyniku, odpowiadającego określonym oddziaływaniom

(k)- to k-ta strategia

obliczenie współczynnika zmienności V

1. Kryteria wiodące i standardowe

Kryteria: kryteria zostały podzielone na dwie grupy: kryteria standardowe i kryteria wiodące.

Kryteria standardowe - wyrażają dezyderaty użytkowników , bądź stanowią uwarunkowania dopuszczające proponowane warianty do dalszego postępowania kwalifikacyjnego.

Kryteria wiodące – decydują o ostatecznym wyborze określonego wariantu gdyż wskazują na bezpośrednie i główne korzyści decydentów. Kryteriami wiodącymi w ekonomii zazwyczaj jest ROA, zysk netto, wskaźnik rentowności

1. Sposoby oceny wielokryterialnej projektów

Głównym zadaniem systemów oceniania przez punktację jest umożliwienie oceny agregatowej, a więc wielo ktryterialnej, zaś posługiwanie się skalą podziałową i ilorazową sprawia, że punktacja jest metodą doskonalszą aniżeli rangowanie.

Do podstawowych systemów oceniania przez punktację zaliczymy:

- metodę punktacji prostej

- metodę punktacji ważonej

- metodę wskaźnikowo-punktową

- metodę analizy progowej

Także metody rangowania umożliwiają ocenę wielokryterialną projektu.

Analiza progowa jest metodą oceny wielokryterialnej o uniwersalnym zastosowaniu, której główną cechą jest wprowadzenie do schematu badań granicznej wielkości charakterystycznej. Osiągnięcie lub utrzymanie tej wielkości stanowi niezbędny warunek pozytywnej kwalifikacji stanu faktycznego o lub proponowanych rozwiązań. Wartości progowe mogą występować w dwóch podstawowych postaciach: normalnej i umiarkowanej.

1. Kryteria oceny projektów restrukturyzacji

Kryteria oceny kondycji finansowej firmy służą zarówno do analizy gospodarki firmy, jak i do oceny ryzyka udzielonego przez bank kredytu. Wykorzystamy tu:

- Wskaźnik zyskowności

- Płynności finansowej = Aktywa bieżące / Pasywa bieżące

- Aktywności gospodarczej: Rotacja należności w dniach = (Przeciętny stan należności : Przychody ze sprzedaży netto) x 360 dni

Rotacja zapasów ogółem w dniach = (Przeciętny stan zap. Ogółem : koszt własny sprzed. wyrobów) x 360dni - Wypłacalności

Wskaźnik ogólnego zadłużenia = zadłużenie ogółem : Aktywa ogółem

Wskaźnik zadłużenia kapitału własnego = zadłużenie ogółem : kapitał własny

1. Restrukturyzacja operacyjna

Ø Restrukturyzacja operacyjna - jej celem jest usprawnienie systemu zarządzania i systemu eksploatacyjnego przedsiebiorstwa. Zakres zmian operacyjnych obejmuje każdą wadliwie zorganizowaną i nieefektywną dziedzinę działalności. Zmiany operacyjne można podzielić na zewnętrzne i wewnętrzne.

Ocena parametrów organizacji i zarządzania polega na ich porównaniu przed i po restrukturyzacji

Podstawą oceny efektywności czynników wytwórczych są dwie grupy kryteriów:

- wskaźniki efektywności działania oparte na wartości dodanej

- wskaźnik zwrotu z majątku (ROA,ROI)

ROA = (Zn : Aog) x 100 Zn - zysk netto(to jest także wskaźnik zyskowności)

1. Metodyka opracowania strategii zarządzania

Program działalności globalnej przedsiębiorstwa

Jest podstawową strategią zarządzania i ogólnym rozwiązaniem działalności wytwórczej firmy i wskazuje na postulowaną projekcję produkcji globalnej, wielkości sprzedaży i wyników ekonomicznych.

Główne cechy programu DGP (program działalności globalnej przedsiębiorstwa):

1. konkretyzuje cele sformułowane w opcji strategicznej - w związku z ustalonymi założeniami realizacji programowych zadań

2. jest przedstawiony w formie analitycznej i graficznej jako wykres projekcji parametrów ekonomiczno-organizacyjnych firmy

3. projekcje podlegają wariantowaniu, w zależności od tego, jakie wartości wyjściowe przyjmuje się dla wybranych parametrów to zaś jest konsekwencją badań diagnostycznych sytuacji zewnętrznej i stanu generalnego firmy.

4. program DGP zazwyczaj przygotowuje się dla dłuższej perspektywy czasu a nawet na cały cykl życia organizacji.

5. warianty programu DGP zazwyczaj mogą odpowiadać wariantom opcji strategicznej ale można również generować w ramach jednej opcji tzw subwarianty

Ogólnie program DGP jest bardziej szczegółowy od opcji strategicznej.

Fazy metodyki projektowania DGP:

I. Sformułowanie celów przedsiębiorstwa

-cele i misja przedsiębiorstwa

-strategia (kryteria efektywności celów)

-cele szczegółowe

II.Założenia realizacji DGP

-Sytuacyjne wymogi działania przedsiębiorstwa

-Determinanty tworzące obszar niezmiennośco funkcjonowania przedsiębiorstwa.

III. Wytyczenie etapów programu DGP

-Badanie diagnostyczne i weryfikacja przyjętej opcji strategicznej.

-Etapowanie zadań programowych.

-Przestawienie projekcji parametrów ekonomicznych firmy dla przyjętego horyzontu planowania.

-Obliczenie efektywności dla wariantów szczegółowych projekcji.

1. Organizacja zespołów projektowych – przykłady

Przez pojęcie zespół projektowy (albo inaczej zadaniowy) będziemy rozumieć jednostkę organizacyjną, powołaną na zasadzie specjalizacji przedmiotowej, która charakteryzuje się następującymi cechami:

1) Przygotowuje kompletny projekt jednostkowego przedsięwzięcia bądź opracowuje projekt określonego zadania cząstkowego (podsystemu, modułu)

2) działa w trybie okresowym, któremu opowiada przewidziany czas na wykonanie projektu

3)może mieć rozbudowaną strukturę hierarchiczną (np dwustopniową), w związku z układem kooperacyjnym kilku zespołów projektowych

4) jest podstrukturą skonfigurowaną na podstawie ramowej struktury organizacyjnej przedsiębiorstwa

5) ma własny regulamin organizacyjny - cele, funkcje, usprawnienia, odpowiedzialność, struktura kadr specjalistów, zasoby materialne oraz instrukcje robocze.

Struktury określone jako zespoły projektowe opierają się na zasadzie przedmiotowego grupowania jednostek organizacyjnych lub stanowisk pracy (np. dotyczących konstrukcji, technologii, planowania produkcji, kosztów). Grupowanie to następuje w kontekście całościowej struktury organizacyjnej.

Podstawowe rozwiązania strukturalne zespołów projektowych: Struktura funkcjonalna, Struktura typu: Słaba macierz, Struktura typu: Macierz zrównoważona, Struktura typu: Mocna macierz, Struktura projektowa

Przedstaw własną koncepcję budowy strategii produktu

Strategie produktu

Elementami strategii produktu są: kształtowanie funkcji produktu, kształtowanie struktury asortymentowej firmy, planowanie cyklu życia produktu, kreowanie nowych potrzeb i produktów ich zaspokajających.Na strategię produktu składają się również elementy takie jak: jakość, reklama, wzór, cechy, marka i znak firmowy, opakowanie, rozmiary, serwis, gwarancja

Przykładowe strategie produktu: strategia utrzymywania konkurencyjności oferty, strategia pełnego asortymentu produktu, strategia ograniczonego asortymentu produktu, strategia rozszerzania linii produktów, strategia uzupełniania linii produktów, strategia oczyszczania linii produktów,

11. Typologia decyzji rozwojowych

Grupowanie i analiza projektów

Projekty można zakwalifikować do dwóch grup:

• do grupy projektów niezależnych

• do grupy projektów alternatywnych

Projekty niezależne to te które mogą być równolegle finansowane w związku z przyjętym programem rozwoju. Do tej grupy należą również te projekty, które są dzielone na względnie autonomiczne części, zwane modułami. Traktuje się je jako zamknięte projekty cząstkowe, a kolejność ich wdrożenia jest w zasadzie obojętna.

Projekty alternatywne to te które wzajemnie się wykluczają ze względu na ograniczone możliwości finansowe ich realizacji. Innymi słowy, z gruoy tych projektów tylko jeden będzie mógł być przyjęty do finansowania.

Ze względu na niemożność pełnego fnansowania kilku inwestycji analizę projektów przeprowadza się pod kątem alokacji środków pieniężnych. Decyzje tego typu mogą dotyczyć:

-pełnego fiansowania projektów

-częściowego finansowania projektów

-odroczonego finansowania projektów

-rezygnacji z finansowania projektów.

Powyższe rozwiązania są stosowane zarówno w odniesieniu do grupy projektów niezależnych jak i alternatywnych.

1. Efektywność generalna restrukturyzacji

Efektywność generalna restrukturyzacji to ogólna miara oceny skuteczności podjętych przedsięwzięć naprawczych, modernizacyjnych itp. Wyrażają wzór:

gdzie:

VA- wartość dodana,

T - graniczny okres zwrotu nakładów na restrukturyzację,

Kr - koszty restrukturyzacji,

Ke - koszty eksploatacyjne.

Wielkość 1/T jest odwrotnością granicznego okresu zwrotu i nosi nazwę

współczynnika opłacalności. Nakłady na restrukturyzację Kr obejmują np. koszty ekspertyz, badań doświadczalnych (prób), opracowania dokumentacji projektowej, a ponadto zaliczają się do nich nakłady inwestycyjne (raty spłat kredytów, koszty operacji finansowych), dotyczące wdrażania projektu restrukturyzacji. Koszty eksploatacyjne Ke są wyrażone przez techniczny koszt wytworzenia lub koszt własny produkcji. Wskaźnik E(R) rozpatrywany w czasie ocenia się pozytywnie, jeżeli wykazuje on tendencję rosnącą. Dowodzi to bowiem, iż koszty eksploatacyjne maleją (w sensie bezwzględnym lub relatywnie w odniesieniu do wartości dodanej) w związku z realizowanym projektem restrukturyzacji.

Wskaźnik E(R) można również wykorzystać w procedurze wyboru projektu. Przy założonym ograniczeniu czasu T jako wielkości nieprzekraczalnej, ten wariant restrukturyzacji będzie rozwiązaniem najlepszym, który charakteryzuje się maksymalną wartością E(R).

1. Scharakteryzuj ofertę projektową

Celowość zlecenia zadań projektowych jest uzasadniona potrzebami firmy i podlega określonej procedurze zamawiania i finansowania projektów.

Odpowiednie decyzje zapadają na szczeblu zarządu, dyrekcji generalnej firmy.

Ofertę sporządza się według zasad ustalonych przez kierownictwo firmy.

Przykładowe dokumenty składające się na ofertę to:

- karta projektu

- dane dotyczące zespołu projektowego

- program prac wdrożeniowo-inwestycyjnych.

Karta projektu - to podstawowy dokument oferty projektowej. Zwiera on m.in.:

Omówienie istoty celu ogólnego projektu, opis merytoryczny zadań cząstkowych, harmonogram prac projektowo-realizacyjnych, kosztorys. Stanowi ona narzędzie zarządzania projektem. Główną funkcją karty projektu jest prezentacja programu przedsięwzięcia.

Dane dotyczące zespołu projektowego - to zestawienie informacji o doświadczeniach i osiągnięciach wykonawcy (realizatora) projektu.

Program prac wdrożeniowo-inwestycyjnych - to charakterystyka zadań związanych z wprowadzeniem projektu w życie.

1. Zdolność do rozwoju. Projekty krótkoterminowe i inwestycyjne

Działalność rozwojową zalicza się do procesów o charakterze restrukturyzacyjnym (mogą należeć do przedsięwzięć rozwojowych krótkoterminowych lub inwestycyjnych

Projekty krótkoterminowe – dotyczą działalności bieżącej, są zwykle przedsięwzięciami o niskich nakładach finansowych, przedmiotem tych projektów jest zmiana i rozwój działalności operacyjnej. Najczęściej zaliczamy do nich projekty należące do sfery zmian i rozwoju ekonomiczno-organizacyjnego.

Projekty inwestycyjne – odnoszą się do innowacji oraz modernizacji majątku trwałego (rzeczowego, finansowego majątku trwałego, wartości niematerialnych i prawnych). Ich przedmiotem jest działalność perspektywiczna (średnio- i długoterminowa) odniesiona do kompleksowych przedsięwzięć gospodarczych, techniczno – produkcyjnych i innych. Projekty inwestycyjne łączą w sobie aspekty : techniczne, ekonomiczne i organizacyjne.

1. Model oceny dwustopniowej projektu (inwestycji)
   (To sformalizowane postępowanie analityczne, które przebiega w następujący sposób

• 1. Pierwszy stopień oceny to kwalifikacja wstępna wariantów projektowych- przeprowadzenie selekcji wariantów projektowych a więc dokonanie ich kategoryzacji na te które spełniają określone wymogi postawione przez decydentów i na te warianty które będą odrzucone

• 2. Drugi stopień oceny to wybór wariantu racjonalnego- jest wyrazem decyzji krańcowych podejmowanych w układach zewnętrznych lub w relacjach wewnątrzorganizacyjnych.

1. Metody statyczne w ocenie projektów, metody dynamiczne w ocenie projektów

Statyczne:
1. Okres zwrotu nakładów - czas w jakim zwróci się nam kwota przeznaczona

na inwestycje.

OZ = całkowite nakłady : średni roczny efekt (średni zysk netto)

2. Stopa zwrotu prosta i przeciętna- ile rocznie będziemy zarabiać w % nakładów, które musieliśmy ponieść.

Prosta Stopa zwrotu Sz = (zysk netto :całkowity nakład) x 100

Przeciętna Stopa zwrotu Sz = (średni zysk netto :cały nakład) x 100

Wadą tych metod jest to iż nie uwzględniają zmian wartości pieniądza.

Dynamiczne: - Metody te zwane również metodami dyskontowymi, ujmują całościowo czynnik czasu i rozkład wpływów i wydatków związanych z przygotowaniem, realizacją i eksploatacją inwestycji. Stosowanie tych metod wymaga interdyscyplinarnej wiedzy teoretycznej i praktycznej.

NPV - Wartość zaktualizowana netto

IRR - Wewnętrzna stopa zwrotu

MIRR Zmodyfikowana Wewnętrzna Stopa Zwrotu

Metoda annuitetowa

Indeks rentowności

NPVR Wskaźnik zaktualizowanej wartości bieżącej netto

Teraźniejsza wartość efektów z tytułu realizacji inwestycji (przepływów

pieniężnych netto - bez nakł. Inwestycyjnych).

PV = CFt x [1 : (1 r)t] CF - efekty w danym roku czyli przepływy pieniężne netto (bez nakładów inwestycyjnych) w danym roku t

Wartość zaktualizowana netto NPV= sum Ncf *(1+r)^-t

Wewnętrzna stopa zwrotu IRR jest to stopa zyskowności projektu przy której NPV = 0.

IRR = r1 + [NPV(1) x (r2 - r1)] : [NPV(1) + |NPV(2)|]

Gdzie:

r1 - poziom stopy procentowej, przy której NPV>0 (r( ))

r2 - poziom stopy procentowej, przy której NPV>0 (r(-))

NPV(1) - NPV obliczona na podstawie r1

NPV(2) - NPV obliczona na podstawie r2

Jeżeli IRR>r oznacza to iż zyskowność projektu jest większa od granicznego parametru opłacalności. IRR wartość najwyższa.

1. Formuła wskaźniki wykonalności inwestycji

Model opiera sie na generalnym założeniu, iż realizacja określonego projektu (programu) jest zdeterminowana przez dwie podstawowe grupy czynników:

1) zagrożenia makroekonomiczne i rynkowe

2) zabezpiecznie własne firmy

zagrożenia makroekonomiczne i rynkowe dotyczą uwarunkowań zewnętrznych produkcji i sprzedaży.

Natomiast zabezpieczenia własne firmy jest określone przez jej potęcjał, sę wyrażone przez zdolność rozwojową firmy.

Przy wyborze efektywnego wariantu projektowego można zastosować tzw. wzkaźnik wykonalności który jest miernikiem potencjalnej skutecznosci działania, określonej dla danego przedsięwzięcia. Przedstawia on osiągnalnośc określonego wyniku w przedziale normatywnym <0,1> lub rozszerzonym (postulowanym) tzn mogącym przekroczyć wartość 1.

Wzkaźnik wykonalności wzkazuje na odporność (stopień odporności) firmy, określa jej stabilność lub aktywność, a więc zdolność do wykorzystania szans.

Budowa wzkaźnika wykonalności:

skorygowany wzkaźnik wykonalności= bazowy wzkaźnik wykonalności +/- wzkaźnik korygujący

wzkaźnik bazowy dotycze generalnego stanu systemu (uwarunkowania wewnętrzne) wzkaźnik korygujący zaś wyraża ocene sytuacji zewnętrznej(korzystnej lub nie korzystnej ) jak również miesci sie w niej ocena całej firmy

Przedziały bazowego wzkaźnika wykonalności można ustalić jak poniżej:

Bazowy wzkażnik wykonalności

0,81-1,00 lub 0,8-1,0

0,66-0,80 lub 0,7

0,58-0,65 lub 0,6

0,50-0,57 lub 0,5

poniżej 0,50 lub 0,4-0,0

Bazowy wzkaźnik wykonalności możę być skorygowany wzkaźnikiem znajdującym sie w umownym przedziale 0,01-0,20. Wzkaźnik korygujący stosuje się dodając lub odejmując jego wartośc od bazowego wzkaźnika wydajności. Dodaje się go w następujących przypadkach: łatwość realizacji projektu, powtarzalnoci przedsięwzięcia (projektu), dysponowania rezerwami nadzwyczajnymi

Odejmuje sie ten wzkaźnik w sytuacjach odwrotnych

1. Ryzyko inwestycyjne, formuły obliczeniowe

Obecność ryzyka inwestycyjnego przejawia się tym, że zakładamy
możliwość wystąpienia więcej niż jednego rezultatu naszej inwestycji. Wartość takiego ryzyka reprezentuje przeciętne odchylenie ewentualnych wyników inwestycji od wyniku przez nas oczekiwanego. W przypadku inwestycji w depozyt bankowy możemy z dobrym przybliżeniem przyjąć, że możliwy jest tylko jeden wynik naszej inwestycji - zysk w wysokości oprocentowania depozytu. Tak więc inwestycja w depozyt jest praktycznie pozbawiona ryzyka. Inwestując w akcje dopuszczamy możliwość wystąpienia różnych wyników naszej inwestycji. Mówimy więc, że inwestycja w akcje obarczona jest ryzykiem. W teorii inwestowania zakładamy, że inwestorów cechuje awersja do ryzyka. Oznacza to, że przy tej samej oczekiwanej stopie zwrotu wybiorą tą inwestycję, z którą związane jest mniejsze ryzyko. Każda dodatkowa porcja ryzyka, jaką przypisujemy danej inwestycji

powinna zwiększać wartość oczekiwanej stopy zwrotu Jeżeli rozpatrując różne scenariusze inwestor oszacuje, że dochód z akcji średnio będzie taki sam jak
dochód z depozytu bankowego, to wybierze depozyt bankowy - jako obarczony mniejszym ryzykiem. Zauważmy, że powyższa charakterystyka nie dotyczy hazardzisty. Jeżeli przy założonym najbardziej optymistycznym scenariuszu akcje byłyby źródłem ponadprzeciętnego zysku, to hazardzista może zdecydować się na inwestycję w akcje.

1. Charakterystyka systemu zarządzania projektami

System zarządzania projektami- administracja i kierownictwo merytoryczne projektów(sens celowościowy, podmiotowy, strukturalny)/ proces, na który składają się funkcje oraz instrumenty dotyczące projektowania i realizacji przedsięwzięć (sens dynamiczny). Poziom scentralizowania SZP zależy od tego, jaki jest zakres przedmiotowy portfela projektów oraz jak znacząca jest koncentracja uprawnień decyzyjnych na stanowisku menedżera projektów lub szefa biura zarządzania projektami. Problem integracji SZP- gdy mamy za dużą liczbe projektów. Przykładem integracji może być scalenie działów. Do dokumentacji SZP (instrumentarium zas pomocą którego sprawuje się fukncje administracyjne) zaliczamy: 1.przepisy określające zasady postępowania w dziedzinie zarządzania projektami 2.regulamin organizacyjny (schemat organizacyjny, zadania, uprawnienia, odpowiedzialność) 3.mapy procesów i procedur 4.dokumentację metodyk zarz. Proj., dot. Planowania,przygotowania studium wykonalności, harmonogramowania, kosztorysowania, budżetowania, kontroli 5.przewodniki 6.wzory postanowień.

1. Zdolność firmy do rozwoju.

Zdolność do rozwoju to potencjał wytwórczy firmy (zasoby ludzkie, materialne, czynniki wytwórcze oraz organizacja firmy), który zapewnia wykonalność przez nią przedsięwzięć o charakterze zmian jakościowych w sferze postępu ekonomicznego, organizacyjnego, personalnego, informacyjnegoi techniczno-produkcyjnego.

Jeżeli w danym momencie działalność firmy charakteryzuje się zyskownością majątku (efektywnością gospodarowania) oraz wypłacalnością, to wówczas orzeka się, iż posiada ona zdolność do rozwoju.

Wskaźnik zwrotu z majątku (zyskowności majątku) ZM = (SF : Aog) x 100

SF - zysk netto amortyzacja saldo rezerw zabezpieczeniowych

Zdolność kredytową charakteryzuje przede wszystkim wskaźnik zadłużenia długoterminowego (Dd) oraz wskaźnik pokrycia obsługi długu (SD)

SD = (Z Ok) : (Rk Ok) gdzie: Z Ok - zysk przed opodatkowaniem odsetki, Rk Ok - raty kapitałowe odsetki Dd = Pdł : Awł

1. Istota analizy preferencji i kierunki jej zastosowania

To podejście badawcze polegające na kwalifikowaniu obiektów w określonej skali, czego wyrazem jest hierarchia ważności obiektów przedstawiona w formie uporządkowanego szeregu preferencyjnego. Wykorzystywana jest w diagnozie i projektowaniu systemów ekonomicznych i organizacyjnych, technicznej ocenie wyrobów, badaniach socjologicznych i badaniach opinii publicznej, statystyce ogólnej, dydaktyce oraz sporcie.

Jej celem jest wielokryterialna ocena agregatowa ukierunkowana na badania analityczne i porównawcze oraz wybór rozwiązań wariantowych.

Podstawowe metody analizy preferencji:

a)metoda rangowania- polega na polega na ustaleniu ważności określonego obiektu w danym zbiorze, ze względu na ustalone aspekty preferencyjne.

b)metoda punktacji- najogólniej polega na ocenie obiektów za pomocą punktów

Zasady analizy preferencji:

1) zasada hierarchizacji

Ocena wyrażona w rangach lub punktach przedstawia pierwszeństwo obiektów w kontekście sformułowanych celów bądź przeznaczenia danego obiektu i z uwzględnieniem wpływu czynników otoczenia

2) zasada relatywizacji kryteriów

Oznacza to, że istnieje możliwość istnienia różnic w istotności stosowanych kryteriów. Wertyfikacja wag powinna być przeprowadzana za pomocą ocen eksperckich, sondaże, badania kwestionariuszowe.

3) zasada dopuszczalności

Do poszczególnych wielkości charakterystycznych istnieją określone poziomy dopuszczalności. Są one zwane wartościami progowymi i stanowią filtr selekcyjny, który kwalifikuje pozytywnie lub negatywnie dany projekt.

4) zasada odpowiedniości przeliczeń punktowych

Zasada ta mówi o potrzebie zachowania odpowiedniości między wielkościami char. Danego obiektu, a punktową oceną sprawdzającą. Ma ona wyrażać racjonalność przeliczenia wielkości charakterystycznych stanu faktycznego na punkty.

5) zasada obiektywizacji

Aby unijność przypadkowości w ustalaniu rang i punktacji, należy stosować procedury wertyfikacyjne. Przypisanie rangi lun punktów kryteriom oceny powinno być potwierdzone kompetentną oceną ekspercką.

Główne składowe systemu badawczego analizy preferencji:

a) obiekt

b) zbiór obiektów lub system

c) wielkości char. Obiektu

d) kryteria oceny

e) aspekty preferencyjne

f)procedura obliczania wartości ważonej obiektu

1. Kierunki restrukturyzacji finansowej
   

Restrukturyzacja finansowa ma na celu doprowadzenie przedsiębiorstwa do stanu wypłacalności, a w dalszej perspektywie do samofinansowania się, co stanowi podstawowy warunek rozwoju. W odniesieniu zaś do banków restrukturyzacja finansowa ma "oczyścić" ich portfele kredytowe poprzez postępowanie upadłościowe, likwidacyjne lub ugodowe z dłużnikami.

W programie restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstwa wyróżnia się:

1. Diagnozę gospodarki finansowej

2. Usprawnienie gospodarki finansowej i marketingu

3. wdrażanie programu oddłużania.

Program restrukturyzacji portfela kredytowego banku podzielony jest na:

1. Wyodrębnienie trudnych dłużników

2. Wspomaganie przedsiębiorstw rokujących nadzieję na spłatę długu

3. Kontrola realizacji programów restrukturyzacji finansowej dłużników

1. Na czym polega agregatywna ocena wariantów projektowych. Jakimi metodami można przeprowadzić ocenę agregatywną

OCENA AGREGATOWA - Analiza preferencji jest podejściem badawczym polegającym na kwalifikowaniu obiektów w określonej skali, czego wyrazem jest hierarchia ważności obiektów. Ogólnym celem tego podejścia jest wielokryterialna ocena agregatowa działalności firmy. , ukierunkowana zarówno na badania analityczne i porównawcze, jak i na wybór rozwiązań wariantowych.

Do podstawowych metod analizy preferencji w zarządzaniu strategicznym zalicza się rangowanie i punktacje.

Występuje 5 zasad analizy preferencji

1)zasada hierarchizacji(Podstawą skuteczności metod preferencyjnych jest możliwość miarodajnego i dostatecznie ścisłego pomiaru badanych obiektów)

2)zasada relatywizacji i kryteriów oceny(Polega to na dopuszczeniu możliwości istnienia różnic w istotności stosowanych kryteriów)

3)zasada poziomów dopuszczalności(Przyjmuje się ze dla poszczególnych wielkości charakterystycznych istnieją określone poziomy dopuszczalności, nazywane wartościami progowymi i stanowią filtr selekcyjny, który kwalifikuje pozytywnie lub negatywnie obiekt.)

4)zasada odpowiedzialności przeliczeń punktowych(ta informuje nas o potrzebie zachowania odpowiedniości między wielkościami charakterystycznymi danego obiektu a punktową oceną sprawdzająca)

5)zasada obiektywizacji(W celu uniknięcia przypadkowości i arbitralności rang i punktacji należy stosować procedury weryfikacyjne)

1. Definicja projektowania

Projektowanie jest to merytoryczny oraz twórczy rodzaj działalności ludzi , który stanowi preparację koncepcyjną i pragmatyczną dla określonych funkcji wykonawczych.

Projekt jest przedsięwzięciem kompleksowym, którego częsciami są opracowania studialne dokumentacja rozwiazan użytkowych i efekty rzeczowe rozwiazania organizacyjne wdrozenia techniczne

1. Wzór na wewnętrzną stopę zwrotu IRR

gdzie:

• – przepływy gotówkowe w okresie t,

• – stopa procentowa,

• – nakłady początkowe,

• – kolejne okresy (najczęściej lata) eksploatacji inwestycji

Powyższa formuła ma zastosowanie przy stałej stopie dyskonta w rozpatrywanym okresie. W przypadku ogólnym, gdy stopa ta nie jest stała, saldo przepływów finansowych należy dyskontować odrębnie dla każdego okresu z daną stopą dyskonta.

1. Wskaźnik normalizacji ilorazowej – cały opis

Metoda normalizacji jest agregatowym ujęciem oceny wskaźnikowej projektów. Istota normalizacji ilorazowej sprowadza się do ujednolicenia wartości poszczególnych kryteriów wyboru poprzez odniesienie ich do ustalonych wartości wzorcowych. Znormalizowane wartości kryteriów wyboru leżą w przedziale od 0 do 1: im bliższe są one jedności, tym wyższa jest ocena sprawdzająca projektu, i odwrotnie, im bliższe są one zeru, tym niższa jest ocena sprawdzająca.

Stosowanie metody normalizacji ilorazowej przebiega według następujących kroków:

1. Ustalenie uniwersalnej formuły wartości ważonej.2. Normalizacja ilorazowa kryteriów wyboru.3. Określenie wag kryteriów wyboru.4. Przeprowadzenie oceny agregatowej (obliczenie wskaźników ).5. Kategoryzacja wskaźników .Formalizacja analityczna metody normalizacji ilorazowej została przedstawiona poniżej.

2. Normalizacja ilorazowa kryteriów wyboru:

(stymulanty) (

(destymulanty)

gdzie:

– wartość j-tego kryterium wyboru dla i-tego wariantu;

– znormalizowana wartość j-tego kryterium wyboru dla i-tego wariantu.

gdzie:

– wartość nominanty;

– stan faktyczny odniesiony do odpowiedniego rodzaju nominanty.

3. Wagi kryteriów wyboru:

4 – kryteria bezwzględnie konieczne (dominujące),

2 – kryteria wymagane (zasadnicze),

1 – kryteria przydatne (dobre).

4. Ocena agregatowa:

5. Kategoryzacja wskaźników i :

0,96–1,00 – poziom wyróżniający (taksacja 6,0),

0,81–0,95 – poziom wysokiej przydatności (taksacja 5,0),

0,61–0,80 – poziom średni (taksacja 4,0),

0,51–0,60 – poziom dostateczny (taksacja 3,0).

– poziom niesatysfakcjonujący (taksacja 2,0).

Wskaźniki i stanowią średnią arytmetyczną prostą lub średnią arytmetyczną ważoną oceny agregatowej projektów. Projekt o najwyższym wskaźniku jest rozwiązaniem optymalnym (przy założeniu, że spełnia on warunki progowe).Podobnie jak w metodzie agregacji punktowej, ostatnim krokiem postępowania jest kategoryzacja wskaźników i . Wskaże ona, w jakim przedziale generalnej (sumarycznej) oceny znajduje się oceniany projekt (wariant projektowy). Należy bowiem pamiętać o tym, że najlepszy projekt nie musi być rozwiązaniem wyróżniającym czy też rozwiązaniem wysokiej przydatności.

1. Schemat metody budżetowani

I. Programowanie zmian

1. postulowanie zmiany

2. zadania

Decyzje:

• wybór celów rozwojowych i naprawczych

II Budżetowanie kosztów przedsięwzięć Projektowo-realizacyjnych

1. plan kosztów

2. harmonizacja realizacji zadań

3. koord i wykonawcy (?)

Decyzje:

• zasady i algorytmy alokacji środków finansowych

• zakwalifikowanie projektów do realizacji

III prognozowanie efektów

1. prognozowanie efektów rzeczowych

2. prognozowanie efektów ekonomicznych

IV Analiza efektywności

1 efektywnośc planowania

2. efektywność rzeczywista

V Analiza porównawcza i kontrolna