„Czerwony Kapturek”

Inscenizacja na podstawie baśni Ch. Perraulta

Występują:

Narrator

Mama

Babcia

Leśniczy

Czerwony Kapturek

Wilk

Drzewa

Ptaszki

Zwierzęta

Narrator: Była sobie raz dziewczynka. Miała na imię Kasia, ale wszyscy wołali na nią Czerwony Kapturek, gdyż nosiła piękną czerwoną czapeczkę, którą uszyła jej babcia.

(na scenę wchodzi Czerwony Kapturek i śpiewa)

Nie Mruczek, nie Burek

Nie jeż, nie ptak,

Czerwony Kapturek – to ja zwę się tak. La la……

Narrator:

Wszyscy kochali Czerwonego Kapturka: mama, tata, najbardziej babcia, która mieszkała daleko za lasem. Pewnego dnia mama powiedziała:

Mama:

Czerwony Kapturku, babcia jest chora. Masz tu dla niej smakołyki, zanieś to wszystko babci. Tylko pamiętaj – idź prosto, nie zbaczaj z drogi, bo w lesie mieszka zły wilk.

Narrator:

Czerwony Kapturek pożegnał się z rodzicami i pobiegł do babci. Słoneczko świeciło, las szumiał (szszszs..). Kwiatki mocno pachniały. Kapturek zbierał kwiatki i zapomniał o przestrodze mamy. Wtem zza krzaków wyskoczył wilk:

Wilk:

Dokąd idziesz Czerwony Kapturku?

(zagląda do koszyka, oblizuje się…)

Cz. K:

Do babci. Jest chora bidula. Niosę jej ciasto i buteleczkę wina.

Wilk:

Pyszności!

A gdzie - jeśli można spytać – mieszka szanowna babcia

równie szanownego Czerwonego Kapturka?

Cz:

O tam za lasem, trzeba iść tą dróżką.

Wilk:

Ach, tak! Idź dalej, nazrywaj trochę kwiatków dla babcia, a ja pobiegnę nieco szybciej, bo bardzo się spieszę.

Narrator:

Powiedział wilk i pobiegł susem, bo miał wielkiego smaka na babcię.

Szszsszsz…. (szumią smutno drzewa)

U u u …. (płaczą smutno kwiatki)

Co to będzie? Co to będzie? (powtarzają zwierzęta w lesie)

Narrator:

Tymczasem wilk pobiegł do babci i zapukał w okienko.

Babcia:

Kto tam puka i czego tu szuka?

Wilk:

To ja babciu, twoja wnusia.

Babcia:

Wejdź wnusiu. Jestem chora i leżę w łóżku. Kluczyk jest pod wycieraczką.

Narrator:

Wilk otworzył drzwi, wskoczył do domu i połknął babcię, która była bardzo niesmaczna, bo schorowana, położył się do łóżka, ubrał czepek i zasnął. Chrapał aż trzęsły się drzwi i okna. Tymczasem Kapturek nazbierał kwiatków i nieco spóźniony podążał do babci. Na próżno ptaszki nawoływały:

P: Ćwir, ćwir, ćwir … Kapturku!… Uważaj… Wilk jest w chatce!

N: Na próżno drzewa szumiały.

D: Sz sz … uważaj – wilk chce Cię pożreć!

N: Niestety, Kapturek nie uważał na lekcji, na której poznawano odgłosy przyrody i nie rozumiał, co szumiały drzewa i ćwierkały ptaszki. Niestety.

Cz: Stuk, puk…

W: Kto tam?

Cz: To ja – Czerwony Kapturek. Mama posyła Ci smakołyki.

W: Wejdź droga wnusiu! Jestem chora i leżę w łóżeczku.

Cz: Babciu, dlaczego ty masz takie duże oczy?

W: Żeby Cię lepiej widzieć – dziecinko…

Cz: Babciu, a dlaczego ty masz takie duże, brzydkie ręce?

W: Żeby Cię mocno obejmować Czerwony Kapturku.

Cz: A dlaczego ty masz takie wielkie zęby?

W: Żeby cię zjeść! –

N: zawołał wilk i…..połknął Czerwonego Kapturka, potem szybko położył się do łóżka i smacznie zasnął chrapiąc głośno. Koło domku przechodził dzielny leśniczy. Usłyszał chrapanie tak głośne aż trzęsły się drzwi i okna.

Leśniczy: Czyżby tak chrapała babcia? Dziwne! Zajrzę do niej!

Narrator:

Wszedł i stanął zdumiony – w łóżku leżał dobrze mu znany wilk.

L: Ach, to tak!

N: krzyknął dzielny leśniczy i strzelił do wilka – pif – paf – mocno potrząsnął, a z jego brzucha wyskoczyły całe i zdrowe: babcia Asia i Czerwony Kapturek.

Cz i B: Niech nam żyje dzielny leśniczy! Hura! Hura! Niech nam żyje!

Radości nie było końca.

B: Hura! Niech nam żyje!

Narrator:

I my tam byliśmy, miód i mleko piliśmy, a co usłyszeliśmy – wam, naszym wspaniałym słuchaczom, chętnie opowiedzieliśmy.