Wstęp
Do najbardziej rozpowszechnionych odbiorników energii elektrycznej nalezą urządzenia (lampy) oświetleniowe, zwane inaczej elektrycznymi źródłami światła. Wysyłają one energię promienistą o długości fali od 380 do 760 nm mającą zdolność podrażniania siatkówki oka ludzkiego, dzięki czemu odbieramy wrażenia świetlne. W środowisku naturalnym oko ludzkie najsilniej reaguje na światło Żółtozielone (długość fali 550 nm). Przy bardzo słabym oświetleniu największa wrażliwość oka przesuwa się w kierunku promieniowania niebieskiego (długość fali 430 nm), w wyniku czego nie można rozróżniać barw.
Wielkości i jednostki świetlne
Strumień świetlny ΦΦΦ - moc wypromieniowana, oceniana z punktu widzenia wrażeń świetlnych; jednostką tego strumienia jest lumen (skrót lm). Jednemu watowi mocy wypromieniowanej przy długości fali λ = 555 nm odpowiada strumień świetlny około 670 lm.
Światłość I – stosunek strumienia świetlnego wypromieniowanego w danym kierunku w bardzo małym kącie bryłowym ∆ω do tego kata, tj. ∆ω∆Φ
I . Jednostk = ą światłości jest kandela (skrót cd), która wchodzi w skład jednostek podstawowych układu SI. W praktyce intensywność oświetlenia oceniamy za pomocą jego natężenia.
NatęŜenie oświetlenia E – stosunek strumienia świetlnego ∆Φ padającego na element
powierzchni ∆S do pola tego elementu, tj.
S
E
∆
∆Φ
= . Jednostką natęŜenia oświetlenia jest luks
(w skrócie lx).
Do pomiaru natęŜenia oświetlenia słuŜą luksomierze zbudowane np. na zasadzie
fotoelektrycznej