MARIA MONTESSORI urodziła się 31 sierpnia w 1870 roku we Włoszech w miejscowości Chiaravalle. Była pierwszą kobietą we Włoszech, która otrzymała dyplom lekarza medycyny. W 1897rozpoczęła praktykę w Klinice Psychiatrycznej Uniwersytetu Rzymskiego. Obserwując dzieci upośledzone umysłowo zauważyła, że posiadają one wewnętrzną siłę, która stymuluje je do dalszego rozwoju. Aby ta siła mogła się ujawnić należy im stworzyć odpowiednie warunki wychowawcze, dzięki którym mogą się one nauczyć rzeczy, które wydawały się niemożliwe. Maria Montessori odkryła, że problem rozwoju i kształcenia dzieci upośledzonych jest bardziej natury pedagogicznej niż medycznej. Dzieci te wymagają jedynie specjalnej metody pracy nad ich rozwojem. Po uzyskaniu doktoratu z psychiatrii oddała się pracy pedagogicznej. Maria Montessori była aktywnym członkiem Międzynarodowej Ligi dla Wychowania Dzieci Umysłowo Upośledzonych, jak i również kierownikiem Instytutu Medyczno-Pedagogicznego Kształcenia Nauczycieli dla Opieki i Wychowania Dzieci Umysłowo Upośledzonych. Pracując w/g założeń swojej metody z tymi dziećmi, osiągnęła lepsze wyniki nauczania niż inni nauczyciele w szkołach tradycyjnych. W 1907 roku Maria Montessori zaczęła kierować w Centrum Opieki Dziennej w Rzymie, gdzie miała okazję pracy z dziećmi normalnymi w wieku od 3 do 7 lat, w wyniku czego powstało pierwsze przedszkole - tzw. Casa dei Bambini (Domy Dziecięce). Tutaj Montessori opracowała podstawy swojego systemu nauczania. Wyposażała placówkę w meble dostosowane do potrzeb dzieci i stosowane w psychologii eksperymentalnej materiały dydaktyczne własnego projektu. Przygotowując opiekunki do pracy z dziećmi i pomocami dydaktycznymi, zalecała, aby niczego dzieciom nie narzucały i nie przeszkadzały im w zajęciach, ponieważ: „ Każda niepotrzebna pomoc jest przeszkodą w rozwoju .”(M. Montessori). Zauważyła, że dzieci chętniej interesowały się jej materiałem dydaktycznym, niż zwykłymi zabawkami, dlatego wzbogaciła zestaw pomocy o nowe materiały do nauki: geografii, matematyki, gramatyki, czytania, pisania i innych przedmiotów nauczania. Jako zasadę pedagogiczną obowiązującą w stosunku do dzieci wprowadziła swobodny wybór materiałów dydaktycznych, dowolność miejsca i czasu pracy. Ograniczyła czynności nauczyciela na rzecz samodzielności dzieci. Zniosła nagrody i kary w celu kształcenia wewnętrznej samodyscypliny dziecka. Za wybitne osiągnięcia pedagogiczne i przesłania humanistyczne, zawarte w ideach swojej metody wychowawczej Maria Montessori była wyróżniana tytułami Doktora Honoris Causa. Na Uniwersytecie w Sorbonie otrzymała Krzyż Legii Honorowej i była wielokrotnie nominowana do Pokojowej Nagrody Nobla. Z okazji jej osiemdziesiątych urodzin zorganizowano spotkanie poświęcone zagadnieniom pedagogiki, które przerodziło się w międzynarodową konferencję. Podczas tej konferencji Montessori wygłosiła wszystkie podstawowe idee swojej teorii i sformułowała słynne zdanie stanowiące zasadę wychowania jej metodą: „ Pomóż mi zrobić to samodzielnie.” Maria Montessori zmarła 6 maja w 1952 roku w Noordwijk w Holandii.

Cele pedagogiki Montessori

Pedagogika Montessori pomaga w rozwijaniu indywidualnych cech osobowości, w formowaniu prawidłowego charakteru, zdobywaniu wiedzy, umiejętności szkolnych i współdziałania.

Cele te realizowane są poprzez pomoc dziecku w:

• rozwijaniu samodzielności i wiary we własne siły,

• wypracowaniu szacunku do porządku i do pracy,

• wypracowaniu zamiłowania do ciszy i w tej atmosferze do pracy indywidualnej i zbiorowej,

• osiąganiu długotrwałej koncentracji nad wykonywanym zadaniem,

• wypracowaniu postaw posłuszeństwa opartego na samokontroli, a nie na zewnętrznym przymusie,

• uniezależnieniu od nagrody,

• formowaniu postaw wzajemnej pomocy bez rywalizacji,

• szacunku dla pracy innych,

• rozwijaniu indywidualnych uzdolnień i umiejętności współpracy,

• osiąganiu spontanicznej samodyscypliny wynikającej z dziecięcego posłuszeństwa.

Zadania pedagogiki Montessori

Uczenie przez działanie: dzieci zdobywają wiedzę i praktyczne umiejętności poprzez własną aktywność, w przemyślanym środowisku pedagogicznym, przy współpracy z nauczycielami.

Samodzielność: dzieci swobodnie wybierają rodzaj, miejsce, czas i formę pracy (indywidualną lub z partnerem) przy zachowaniu reguł społecznych. Rozwijają indywidualne uzdolnienia i uczą się realnej oceny swoich umiejętności.

Koncentracja: dzieci ćwiczą dokładność i wytrwałość przy wykonywaniu konkretnych zadań.

Lekcje ciszy: dzieci uczą się współpracować w cichych zajęciach indywidualnych i grupowych.

Porządek: dzieci zdobywają umiejętność przestrzegania zasad porządku w otoczeniu i swoim działaniu.

Społeczne reguły: dzieci zróżnicowane wiekowo (trzy roczniki) są łączone w grupy, sprzyja to wymianie wzajemnych zdolności i umiejętności. Dzieci uczą się przestrzegać reguł: nie rań, nie niszcz, nie przeszkadzaj.

Obserwacja: jest kluczem dorosłych do poznania świata dziecka. Nauczyciel z szacunkiem i uwagą obserwuje postępy i trudności dziecka, jest jego przewodnikiem

Indywidualny tok rozwoju każdego dziecka: dziecko jest serdecznie przyjęte, znajduje uwagę i indywidualną opiekę nauczyciela. Pracuje według własnego tempa i możliwości, podejmując zadania, do których jest już gotowe.

Materiał Montessori:

• materiał do ćwiczeń życia praktycznego: związany z samoobsługą, troską o środowisko, zwyczajami i normami społecznymi. Zajęcia i ćwiczenia mają na celu usprawnienie motoryki dziecka, koordynacji ruchów dziecka oraz opanowaniu umiejętności, które dzieci będą wykorzystywać w życiu codziennym.

• materiał sensoryczny: zwany przez M. Montessori „zmaterializowane abstrakcje”, ma znaczenie dla kształtowania się intelektu. Rozwija wszystkie zmysły, służy do pobudzania aktywności umysłowej. Celem materiału sensorycznego jest ukazanie właściwości przedmiotów oraz ich systematyzacji. Pojęcia abstrakcyjne jak np. kształt, wielkość, kolor, szorstkość, ciężar, temperatura, smak, zapach, dźwięk są uzmysłowione i doświadczone przez dziecko.

• materiał językowy: do nauki czytania, pisania, gramatyki. Obejmuje doskonalenie umiejętności potrzebnych do czytania i pisania, w tym: poznanie kształtów liter i umiejętność ich rozpoznawania oraz rozróżniania. Uświadamia dzieciom, że w mowie wyróżniamy: zdania, słowa, sylaby, fonemy i głoski.

• materiał matematyczny: obejmuje poznanie kształtów figur geometrycznych i cyfr oraz ćwiczenia liczenia w zakresie od 0 – 1000 w tym dodawania, odejmowania, mnożenia i dzielenia.

• materiał kulturowy: do nauki geografii, biologii, historii, geologii, astronomii, fizyki i chemii. Realizowany jest w sposób zintegrowany. Poznając ziemię i układ społeczny dzieci zaznajamiają się również ze zjawiskami fizycznymi atmosferycznymi jak np.: pory roku, klimat, pogoda. Poznają formy lądów i wód jak: wyspa, jezioro, półwysep, zatoka, rzeka, góry.

Materiały dydaktyczne posiadają następujące cechy:

• są estetycznie, prosto i precyzyjnie wykonane

• dostosowane są do potrzeb rozwojowych dziecka

• uwzględniają zasady stopniowania trudności

• budzą ciekawość i zainteresowanie dziecka

• umożliwiają samokontrolę i korektę błędu

• przechodzą od konkretu do abstrakcji

Maria Montessori stworzyła następujące zasady pedagogiczne:

1) zasada swobodnego wyboru materiału - w sali przedszkolnej wszystkie materiały są zawsze dostępne, ułożone tematycznie na półkach, w zasięgu ręki dziecka. Dziecko samodzielnie podejmuje decyzję, z którym materiałem będzie pracować.

2) zasada swobodnego wyboru miejsca pracy - dziecko pracuje tam, gdzie samo zdecyduje i gdzie pozwalają na to granice rozsądku nauczyciela i możliwości organizacyjnych. Dziecko nie ma obowiązku uczestniczenia w zajęciach grupowych, jeśli jest czymś ważnym zajęte.

3) zasada swobodnego wyboru czasu pracy - w związku z fazami chłonności decyzję o czasie pracy pozostawiamy dziecku.

4) zasada swobodnego wyboru formy pracy - lekcję podstawową przeprowadza się z każdym dzieckiem indywidualnie. Następnie zaczyna ono pracować samodzielnie. Wie, że ma prawo do pracy w ciszy, że nikt nie będzie mu przeszkadzał. Wie także, że nikt nie będzie mu pomagał, jeśli pomoc jest niepotrzebna. Samodzielnie wybrało sobie temat pracy, pracuje wtedy, kiedy zechciało, będzie pracowało tak długo, jak długo praca ta będzie dla niego atrakcyjna i będzie sprawiała mu

przyjemność.

5) zasada porządku - każdy przedmiot w klasie ma swoje miejsce - skąd został wzięty, tam zostaje odniesiony. Podobnie - każda osoba także ma swoje miejsce i wie, co do niej należy. To proste - dzieci kochają porządek. Porządek w otoczeniu - porządek w sercu.

6) zasada ograniczenia - pedagogika Montessori nie jest ani metodą partnerską, ani bezstresową. Dzieci nie mogą robić tego co chcą i nie są partnerami nauczyciela. Ograniczeniu, regułom i zasadom postępowania, podlegają wszystkie elementy życia grupy. Metoda Montessori jest metodą bezrepresyjną, dzieci robią to, co je interesuje i co nie przeszkadza innym.

7) zasada izolowania trudności - jeśli dziecko pracuje z różową wieżą po to, aby poznać lub uporządkować znane już sobie pojęcia związane z wielkością (choćby takie jak: duży-mały, mniejszy niż-większy niż, duży-większy-największy, mały-mniejszy-najmniejszy) ma do dyspozycji:

a) nauczyciela, który wie jak i kiedy w tym pomóc,

b) różową wieżę (która jest różowa).

Nie zajmuje się kolorami, bo do tego służy inny materiał - kolorowe tabliczki. Nie zajmuje się długościami, grubościami, temperaturami, wagami, dźwiękami i in., bo do tego służą inne materiały; czerwone belki, brązowe schody, butelki termiczne, tabliczki baryczne, puszki szmerowe i in.

8) zasada transferu – materiał Montessori jest najpełniejszym zestawem pomocy dydaktycznych. Każdy z tych materiałów to “ogniwo”, logicznie powiązane w długi “łańcuch” . Każde “ogniwo” zawiera w sobie cechy materiału poprzednio wprowadzonego plus jedna cecha więcej. Informacje, kompetencje, umiejętności opanowane podczas pracy z materiałem dziecko przenosi na otoczenie. Przenoszenie cech w obrębie materiału i przenoszenie umiejętności na otaczające dziecko środowisko, to właśnie zasada transferu.

9) zasada własnego działania i powtarzania - typowe dla nabywania nowych umiejętności jest intensywne zwrócenie się dziecka ku określonej dziedzinie ludzkich działań, a wraz z tym fenomen powtarzania. Założeniem jest, że dziecko rozwija się zgodnie z programem wyznaczonym własnymi zainteresowaniami, potrzebami, możliwościami intelektualnymi, fizycznymi, itp. Jeżeli ma potrzebę powtarzania czynności - akceptujemy to.

10) zasada samokontroli - materiał montessoriański jest tak skonstruowany, że pozwala dzieciom, samodzielnie stwierdzić, czy daną pracę wykonały dobrze czy źle, w którym miejscu nastąpiła pomyłka i jak ten błąd naprawić.

Rolą nauczyciela jest wskazywać dziecku jak korzystać z materiału dydaktycznego, wprowadzać i respektować zasady swobody wyboru, rodzaju, czasu, miejsca i formy pracy, zasady stopniowania i izolowania trudności, porządku, transferu, własnego działania i powtarzania, samokontroli i ograniczenia.

BIBLIOGRAFIA:

-Kwieciński,Śliwierski ,,PEDAGOGIKA’’t.I

-Małgorzata Miksza ,,Zrozumieć Montessori”

-Sabina Guz „Edukacja w systemie Montessori”

-http://www.tmesnm.com/NewTMES/template/MontessoriInfoNew.htm

- http://pl.wikipedia.org/wiki/Maria_Montessori