Mamo, mam anoreksję…Pomóż

Autor: nianiaogg

Anoreksja to choroba śmiertelna. Bagatelizowanie zagrożenia przez rodzinę, jest tak naprawdę wyrażeniem zgody na to, by dziecko samo się zabiło, zagładzając się na śmierć. Bez pomocy rodziny, pokonać anoreksję jest niezwykle trudno, zwłaszcza, że podłożem anoreksji najczęściej są problemy i zaburzenia w rodzinie. Psycholodzy systemowi, traktują anoreksję jako objaw zaburzeń w rodzinie, a to, że choruje na nią ta (a nie np. druga) córka, świadczy jedynie o tym, że delegowana na chorego została najsłabsza jednostka w rodzinie.

Jak rodzina może pomóc w leczeniu anoreksji?

Nie zaprzeczać chorobie
Przede wszystkim, zauważyć problem, zanim będzie za późno. Bagatelizowanie trudności, składanie odchudzania dziecka na karb mody i „tendencji wśród nastolatek”, jest tak naprawdę próbą uniknięcia problemu, zamiecenia go pod dywan. Niestety, anoreksji nie da się zamieść.

Nie obwiniać dziecka
Anorektyczna, jest chora. Oskarżanie jej, że doprowadziła się do choroby, to jak złoszczenie się na osobę w hospicjum, że „złapał” raka. Takie traktowanie chorego na nowotwór wydaje nam się potworne prawda? A jednak wiele matek oskarża swoje dzieci o wpędzenie się w anoreksję, nie chcąc zobaczyć swojej części winy, za zaistniałą sytuację.

Nie nakłaniać dziecka do jedzenia
To pogłębi jedynie utratę zaufania i sprawi, że anorektyczka zacznie znajdywać nowe sposoby na oszukanie rodziców. Skupianie się rodziców jedynie na problematyce wagi i jedzenia również nie pomaga. Nastolatka potrzebuje zainteresowania i zrozumienia również w sprawach które nie dotyczą choroby.

Zgodzić się na terapię
Najlepsze efekty w leczeniu anoreksji przynosi terapia rodzinna. Niekiedy jest ona niezbędna, aby móc pokonać anoreksję. W terapii rodzinnej muszą uczestniczyć wszyscy członkowie rodziny. Wyłamanie się którejś z osób nie pozwoli na pełną terapię i znalezienie źródła problemu. Jeśli naprawdę chcesz pomóc dziecku, musisz zmobilizować wszystkich domowników.

Nie dawać sobą manipulować chorej
Anorektyczki, często próbują manipulować rodzicami – zwłaszcza jeśli rodzice czują się winni chorobie. W efekcie wierzą dziecku, że pokonało chorobę, podczas gdy w rzeczywistości nadal jest chore, ulegają anorektyczkom pozwalając na przerwanie leczenia czy hospitalizacji. W tej chorobie ważne jest to, by zaufać terapeucie i lekarzowi i dopóki oni nie stwierdzą wyzdrowienia, zdanie chorej – w kwestii wyleczenia – nie powinno być brane pod uwagę.

Czego nie mówić dziecku

Luty 27th, 2009, temat: Problemy, autor: Luiza

  2

by nie wpadło w anoreksje

Jak to się dzieje, że rozkoszna, nieco większa od swoich rówieśników 9 latka nagle staje się wychudzonym szkieletem cierpiącym na jadłowstręt? Anoreksja jest chorobą, która nie jest związana jedynie z jedzeniem. Na jej pojawienie się wpływ mają nie tylko wszechobecne media promujące jedynie szczupłe sylwetki, czy koleżanki z podwórka o znacznie szczuplejszych taliach. Anoreksja to również walka o własne ja, brak pewności siebie i trudności z kontrolą w rodzinnym domu.

To więc to, czy lekko otyła nastolatka, chcąc się odchudzać skończy pod kroplówką na Oiomie, czy też po zmieszczeniu się w rozmiar 38 lub 40 zaprzestanie odchudzania zależy również od rodziców. A rodzice mogą zaszkodzić również tym, co mówią do swoich dzieci – nie zdając sobie sprawy z konsekwencji i tego jak zranić mogą własne dziecko nieprzemyślanymi komentarzami. Czego więc nie mówić dziecku, by nie podsycić ryzyka pojawienia się anoreksji?

W szpitalu świętego Pawła w Minneapolis prowadzona jest terapia anoreksji za pomocą metody Emily. Pracuje się tam nie tylko nad poprawą obrazu własnego ciała pacjenta, czy podwyższenia jego pewności siebie, ale również naprawia złamane relacje rodzinne. Poniższe wypowiedzi zostały zebrane podczas wielu sesji terapeutycznych jako najbardziej znaczące i najczęściej pojawiające się wzory komunikacji, które miały wpływ na to, że u pacjentów odchudzanie przekształciło się w jadłowstręt.

„Jesteś po prostu grubokoścista. Twoja siostra ma szczupłe kości i dlatego jest taka różnica.”

Każdy komentarz na temat tuszy dziecka, który oparty jest na porównaniu go do innych dzieci – zwłaszcza tych które w życiu dziecka się liczą, może spowodować coraz większą i bardziej uporczywą potrzebę udowodnienia tego, że będzie się szczupłym. Kiedy anoreksja już trwa i dziecko znów jest porównywane (tym razem że jest zbyt chude) jadłowstręt dodatkowo się nasila.

Rada dla rodziców: jeśli jedno z Twoich dzieci jest otyłe, nie porównuj go do drugiego dziecka.

„Może ta nowa dieta Ci pomoże”

Rodzice chcąc dobrze dla dziecka podsuwają mu coraz to nowe diety i pomysły na odchudzanie – efekt? Odchudzanie się staje się dla dziecka sensem życia., Przecież jest tak ważne dla jego rodziców…

Rada dla rodziców: Otyłe dziecko lepiej zachęcać do aktywności fizycznej i zwracać uwagę na ilość słodyczy i podjadajek, niż wypróbowywać na młodym organizmie kolejne diety cud.

„Też nienawidziłam swego ciała kiedy była w Twoim wieku”

Mówiąc to rodzić zakłada, że dziecko nie lubi siebie. Nawet więc jeśli dziecko nie miało psychologicznych problemów z nadwagą, po kiku-krotnym usłyszeniu takiej wypowiedzi zacznie nienawidzić siebie i swojego ciała. Poza tym, taką wypowiedzią, matka daje dziecku do zrozumienia, że wygląd zewnętrzny również jest dla niej ważny.

Rada dla rodziców: Wspieraj dziecko i koncentruj się na jego, nie na swoich, oczekiwaniach.

„Super wyglądasz, schudłaś?”

Taki komentarz jeśli dziecko rzeczywiście się odchudza, wzmacnia je tylko w podwyższeniu rygoryzmu swojej diety. Jeśli zaś dziecko się nie odchudza a jedynie założyło inną odzież, to taki komentarz uświadomi mu że jedyna zmiana jaka będzie naprawdę widoczna to zrzucenie nadwagi (a więc pęd do odchudzania zostanie wzmocniony).

Rada dla rodziców: Bądź rodzicem, nie sędzią

„Z taką wagą możesz trenować zapasy lub judo”

Rodzice chcąc znaleźć dziecku zajęcie i dbać o jego rozwój, mają tendencję do dopasowywania form spędzania wolnego czasu do wyglądu dziecka. Szczupła dziewczynka może trenować pływanie, tańce, gimnastykę. Otyła – judo lub podnoszenie ciężarów. I choć 90% 7 latek rozpoczynających zajęcia z baletu nie zostanie primaballerinami, to otyła dziewczynka nawet nie będzie mogła spróbować.

Rada dla rodziców : wspierajcie dzieci w ich marzeniach- nawet jeśli są nierealistyczne. Pozwólcie im być dziećmi