Czasem wydaje mi się, że wiem kim jesteś.

Mówię i wiem że rozumiesz

Mówię i wiem, że słuchasz.

Wyrachowanie i obliczenie, świadomość maluje się na Twojej twarzy i wtedy Cię nie znam, wtedy się boję, że tamo rano to chwila nieuwagi.

A potem znowu cię uwielbiam a potem znów nie wiem kim jesteś.

Mówisz a ja nie rozumiem.

Mówisz a ja nie chcę słuchać.

I wtedy jestem zła, bo to co łączyło podobnym teraz nieistotne, przepaść dziwnoty zagłusza kompatybilne spojrzenia i widzę w Twoich oczach świat obliczony i wyrachowany. I żal.